geo_trou 5,047 Posted January 6 Share Posted January 6 Η Μαύρη Φουστανέλα είναι ένας χαρακτήρας που δημιουργήθηκε από τον Γιώργο Τσακιρέλλη σ' ένα φανζίν του 2004. Από εκεί και πέρα, ανέλαβε ο Χρήστος Σταμπουλής. Πήρε την ιστορία αυτή και την επανασχεδίασε, προσθέτοντας αρκετές ακόμη σελίδες και δημιουργώντας τελικά μια πιο πολύπλοκη (λέμε τώρα) αφήγηση, η οποία κυκλοφόρησε το 2012 σε αυτοέκδοση. Ακολούθησε Ο Αμνός του Θεού, επίσης σε αυτοέκδοση (2013). Το 2015, οι δύο αυτές ιστορίες, συν η πρωτότυπη ιστορία του Τσακιρέλλη και μια νέα περιπέτεια με τίτλο Στον Κάτω Κόσμο, τυπώθηκαν σ' έναν ωραίο σκληρόδετο τόμο από την In-k Situ Comix. Μέρος 1ο: Μαύρη Φουστανέλα Η Μαύρη Φουστανέλα είναι ένας ταπεινός τσομπάνης, σε κάποιο λαγκάδι της Πελοποννήσου. Δεν τον κόφτουν και πολύ όλα τα κοσμοϊστορικά που συμβαίνουν γύρω του (η δράση των κλεφτών, η κόντρα οπλαρχηγών και πολιτικών, οι Εθνοσυνελεύσεις, η επέλαση του Ιμπραήμ Πασά κ.λπ.). Όταν, όμως, μαθαίνει ότι κάποιος έκλεψε την πολυαγαπημένη του Μαυροβουλίτσα, ε τότε ποιος τον είδε και δεν τον φοβήθηκε! Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να είμαι και πολύ αντικειμενικός με το εν λόγω κόμικ, καθώς το διάβασα στα πρώτα μου κομιξο-χρόνια και το εφηβικό μου μυαλουδάκι ανατινάχθηκε από αυτή την ασόβαρα σοβαρή θεώρηση της Ελληνικής Επανάστασης. Ο Σταμπουλής ανακατεύει στο ίδιο καζάνι τους ήρωες (;) της Εθνεγερσίας και αναφορές στην ποπ κουλτούρα (από το Αστερίξ έως το Muppet Show και το Star Trek). Γελάω ακόμη και σήμερα, ίσως με διαφορετικές σκηνές και για διαφορετικούς λόγους, αλλά γελάω. Και νομίζω ότι η κριτική του στον «μύθο» της Επανάστασης του '21 διαθέτει μια σπάνια διαύγεια, παρότι απλοποιεί τα γεγονότα και τα αίτιά τους χάριν αστεϊσμού. Το σχέδιο δεν είναι ραφιναρισμένο, αλλά λατρεύω τις δυναμικές γραμμές και την γρήγορη σκηνοθεσία, στοιχεία σαφώς επηρεασμένα από τα manga. Σε κάποιους μπορεί να φανεί αλλοπρόσαλλο ή άτεχνο, αλλά δεν είναι έτσι. Γενικά, θεωρώ ότι ο Σταμπουλής διαθέτει μια σχεδιαστική άνεση, την οποία ελάχιστοι Έλληνες δημιουργοί κατέχουν. Μέρος 2ο: Ο Αμνός του Θεού Στο δεύτερο μέρος, η Μαύρη Φουστανέλα ξαναχάνει την Μαυροβουλίτσα και για να την βρει, είναι πρόθυμος να τα βάλει με θεούς και δαίμονες. Κυριολεκτικά. Περνάει από ένα μοναστήρι Σαολίν, πίνει καφεδάκι στην Κόλαση, για να καταλήξει στον Παράδεισο, όπου θα τα βάλει με ολόκληρες διμοιρίες ματατζήδων, τον τραγουδισταρά Χριστό και τον ίδιο τον (αλά Lautréamont) Θεό. Εδώ, όπως γίνεται αντιληπτό, ο Σταμπουλής καυτηριάζει το θέμα της θρησκείας. Ασχολείται όχι μόνο με τον Χριστιανισμό, αλλά γενικότερα με την οργανωμένη λατρεία, από τις μυθολογίες των αρχαίων λαών. Κι εδώ είναι έντονη η διακειμενικότητα, καθώς αναφέρονται ταινίες, τραγούδια και άλλα. Ίσως δεν είναι τόσο γαμάτο όσο το πρώτο μέρος, λόγω των διαλόγων/μονολόγων, που αυξάνονται σε όγκο και αριθμό, αλλά έχει τις στιγμές του (αγαπημένη όλων, η έλευση του από μηχανής θεού θεοκτόνου Kratos ). Το σχέδιο είναι πιο λεπτομερές και καθαρό. Μέρος 3ο: Στον Κάτω Κόσμο Ένα πουλί βγαλμένο από τα παραδοσιακά τραγούδια λέει στην Μαύρη Φουστανέλα ότι Μαυροβουλίτσα δεν υπάρχει πια, έχει κατέβει στον Κάτω Κόσμο. Έτσι, ο ήρωάς μας μπαίνει στην βάρκα του Χάροντα και κατευθύνεται προς τον Κόσμο των Νεκρών. Ωστόσο, η διαδρομή του είναι περισσότερο πνευματική, καθώς οι διάφορες μορφές που θα συναντήσει (από τον Σίσυφο και την Περσεφόνη έως τον Sigmund Freud) θα του πιπιλίσουν το μυαλό με έννοιες όπως Οιδιπόδειο Σύμπλεγμα, Μητριαρχία και Υποσυνείδητο. Η πλοκή του τελευταίου μέρους είναι υποτυπώδης, με έμφαση στους διαλόγους και ελάχιστη (αντιφασιστική) δράση. Εδώ ο Σταμπουλής έχει μια εμφανώς διδακτική πρόθεση, συνδέοντας θεωρίες αταίριαστες, ιδωμένες όλες μέσα από το προσωπικό του φακό. Δεν λείπει το χιούμορ και η όλη φάση έχει ένα ενδιαφέρον, αλλά πρόκειται σαφέστατα για το πιο αδύναμο από τα τρία κεφάλαια. Δεν θα παρεξηγούσα κάποιον που θα το χαρακτήριζε αχταρμά. ________ Στο τέλος του τόμου υπάρχει ένα εκτεταμένο κι εξαιρετικά ενδιαφέρον «λυσάρι», με σημειώσεις κι επεξηγήσεις για τις πάμπολλες αναφορές του κόμικ. Το οποίο, σε τελική ανάλυση, είναι πολλά παραπάνω από ένα βουκολικό manga, όπως αυτοδιαφημίζεται: μια βίαιη, υπερσεξουαλική φιλοσοφική περιπέτεια δια μέσω των αιώνων, που παρά τις αδυναμίες της καταφέρνει να διασκεδάσει και ταυτόχρονα να προσφέρει πολλή τροφή για σκέψη. 13 1 Quote Link to post Share on other sites
zade 143 Posted January 8 Share Posted January 8 Ένα κόμικ που χειροτέρευε με κάθε επόμενο τεύχος. Ξεκίνησε με μια καλή κεντρική ιδέα , πήγε σε αντιεκκλησιαστικό μανιφέστο και κατέληξε σε διαδακτική απόπειρα κατηχητικού β' γυμνασίου... Σε καμία περίπτωση δεν αξίζει το τρίτο μέρος, το δεύτερο είναι μόνον για φαν (ειδικά η σκηνή με τον Kratos είναι να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο) αλλά το πρώτο είναι καλό. Σίγουρα τραχύ και σε οριμένα σημεία χοντροκομμένο, αλλά λέει αλήθειες για την επανάσταση, με τρόπο που σπανίζει. Εάν πέσει στα χέρια σας το πρώτος τεύχος, διαβάστε το. Σε καμία περίπτωση μην πληρώσετε για το σκληρόδετο. 6 1 Quote Link to post Share on other sites
geo_trou 5,047 Posted January 8 Author Share Posted January 8 14 minutes ago, zade said: Εάν πέσει στα χέρια σας το πρώτος τεύχος, διαβάστε το. Ποιο τούτο; 3 1 2 Quote Link to post Share on other sites
nikosalexan 79 Posted January 17 Share Posted January 17 @geo_trouευχαριστώ ρε! Μόλις το διάβασα! Πολύ καλό! 4 1 Quote Link to post Share on other sites
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.