Search the Community

Υλικό Συλλογής: Iron Man v4 01-06 (January 2005/April 2006) Κλικάρετε πάνω στα tags για να δείτε και άλλες εκδόσεις της συλλογής της Marvel. Τι συμβαίνει όταν ο Τόνι Σταρκ (επίσης γνωστός και ως IRON MAN) σκαλίζει το παρελθόν του, και δη, τα πρώτα του χρόνια ως ο ιδιοκτήτης μιας εταιρίας τεχνολογίας που έχει συμβόλαια με τον στρατό, λίγο πριν αναγκαστεί να φτιάξει μια αρματωσιά για να τον κρατήσει εν ζωή; Ανακαλύπτουμε νέα πρόσωπα από το φιλικό του περιβάλλον που συνέβαλαν στην ανάπτυξη του χαρακτήρα του, είναι η απάντηση. Και τι σχέση έχει ένα από αυτά τα πρόσωπα με τον γενετικά τροποποιημένο στρατιώτη τον οποίο ο Iron Man καλείται να σταματήσει; Επιπρόσθετα, τι είναι το Extremis; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που θα βρουν απάντηση στο Iron Man - Extremis, της ιστορίας που επαναπροσδιόρισε τον Iron Man για το σύγχρονο κοινό και αποτέλεσε την βάση για τις 2 από τις τρεις ταινίες του Iron Man που έβγαλε η Marvel Studios/Disney. Οι Ελληνικές κυκλοφορίες Ο Έλληνας αναγνώστης έχει δύο επιλογές για να διαβάσει την ιστορία, αν δεν θέλει να καταφύγει στην ξένη έκδοση: Την έκδοση της Hachette που αποτελεί το δεύτερο τόμο της σειράς Η Επίσημη Συλλογή Graphic Novels της Marvel και βγήκε στις 27 Σεπτέμβρη του 2019 σε μια φροντισμένη σκληρόδετη έκδοση για μόλις 7€, και την έκδοση της Anubis με μαλακό εξώφυλλο, που βγήκε τον Μάιο του 2008 με αφορμή την επικείμενη - τότε - πρώτη ταινία του Iron Man και για τα δεδομένα της εποχής της ήταν επίσης αξιόλογη έκδοση, αν και η τιμή κτήσης στα 21,90€, ήταν αλμυρή. Βέβαια, πλέον αυτή η έκδοση είναι εξαντλημένη, οπότε μόνο μεταχειρισμένη θα την βρείτε. Η μετάφραση είναι ακριβώς ίδια πάντως, μιας και την επιμέλεια των εκδόσεων της Hachette την έχει αναλάβει η Anubis, με μόνο μια μικρή επιμέλεια στην μετάφραση για να προσαρμόσει τα ονόματα με βάση τους τρέχοντες συντακτικούς κανόνες και να βελτιώσει λάθη του παρελθόντος (πλέον γράφει Τόνι, αντί για Τόνυ π.χ, τα μπαλονάκια όπου μιλάει ο Iron Man είναι με κόκκινα γράμματα όπως και το πρωτότυπο κ.τ.λ) και διαφορετικά έξτρα στην έκδοση της Hachette για να την διαχωρίζουν, με διαφορετική εισαγωγή του επιμελητή, αναλυτική βιογραφία του Ellis και συνέντευξη του Granov στην έκδοση της, ενώ τα εξώφυλλα των κεφαλαίων της ιστορίας είναι σκέτα, χωρίς τα γραφιστικά (λογότυπα κ.τ.λ) που περιλάμβαναν η έκδοση τους σε τεύχη. Αν κάποιον δεν τον ενδιαφέρουν όλα αυτά και έχει δυνατότητα επιλογής, μπορεί να πάρει όποια έκδοση θέλει και να αποκομίσει σχεδόν την ίδια αίσθηση. Σε περίπτωση που αναρωτιέστε τι σημαίνει αυτό το 100% Marvel, ήταν μια ταμπέλα που είχε βγάλει η Panini, η εταιρία που χορηγεί δικαιώματα για λογαριασμό της Marvel στην Ευρώπη και στην Λατινική Αμερική (και γνωστή για τα αυτοκόλλητα της φυσικά), για να διαχωρίζει τους τίτλους από το βασικό σύμπαν της εταιρίας και το Ultimate Universe, ενός εναλλακτικού σύμπαντος που ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές σε νέους αναγνώστες αλλά και παλιούς. Οπότε με αυτή την ταμπέλα, έδιναν στους νέους αναγνώστες να καταλάβουν πως διαβάζουν για τους ίδιους χαρακτήρες αλλά όπως δρουν στο κανονικό σύμπαν της εταιρίας. Προσωπικά το είχα βρει περιττό να αναπαράγεται στην Ελληνική έκδοση τότε, αλλά ευτυχώς δεν εμφανίστηκε σε πολλές εκδόσεις. Η ανάλυση της ιστορίας Στην παρουσίαση της έκδοσης της Anubis που είχα κάνει σε άλλο φόρουμ όταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά η ιστορία από την Anubis, είχα γράψει πως θεωρώ αυτή την ιστορία την πλέον κατάλληλη για να γνωρίσει κάποιος τον χαρακτήρα, κάτι που συνεχίζω να το πιστεύω, αν και με την αναγνωρισιμότητα του χαρακτήρα να έχει εκτοξευτεί πλέον σε δυσθεώρητα ύψη, χάρη στην ερμηνεία του Robert Downey Jr. στις σαφώς πιο safe ταινίες της Disney, καταλαβαίνω πως κάποια στοιχεία της ιστορίας μπορούν να ξενίσουν κάποιους αναγνώστες που συνειδητοποίησαν ξαφνικά πως συνεχίζουν να βγαίνουν κόμικς της Marvel στην χώρα μας, χάρη στην έκδοση της Hachette, ιδίως αν πρόκειται για μικρά παιδιά που τους πήρε τον τόμο ο γονιός τους. Οπότε εξαρχής θα προτείνω να μην δώσετε τον τόμο σε παιδιά κάτω των 12 χρονών αν δεν είστε έτοιμοι να κάνετε συζήτηση με τα βλαστάρια σας για κάποια στοιχεία της ιστορίας έπειτα. Και γιατί είναι κατάλληλη αυτή η ιστορία; Απλά, ο Warren Ellis, που περιγράφει τον εαυτό του ως φιουτουριστή, κάθισε και σκέφτηκε τον λόγο για τον οποίο ένας χαρακτήρας σαν τον Iron Man θα είχε νόημα ύπαρξης στην νέα χιλιετία. Και κατέληξε πως στην ουσία ο Τόνι Σταρκ είναι και ο ίδιος φιουτουριστής, ένας "πιλότος πρωτοτύπων του μέλλοντος" όπως αυτοπεριγράφεται μέσα στο κόμικ, ένα άτομο που ψάχνει πάντα τρόπους για να βελτιωθεί η ανθρωπότητα, εφευρίσκοντας ή/και δοκιμάζοντας πρώτος όλους αυτούς τους τρόπους. Ένα άτομο που είναι ικανό στο να κάνει το επόμενο βήμα στην εξέλιξη, εγχύοντας στον οργανισμό του μια αδοκίμαστη ουσία που πρακτικά θα τον αλλάξει σε κάτι άλλο, τόσο ανθρώπινο, αλλά παράλληλα και όχι τόσο, κάτι άλλο, ενδιάμεσο. Προσάπτοντας λοιπόν στον χαρακτήρα αυτές τις ιδιότητες, τον έκανε σχετικό με τις μέρες μας, επαναπροσδιορίζοντας τις προτεραιότητες του, βάζοντας στην άκρη (αλλά χωρίς να τις ξεχάσει), τις παλιές θεματικές των περιπετειών του. Ο Iron Man της νέας χιλιετίας δεν χρειάζεται να είναι πλέον ο πρώην μέθυσος έμπορων όπλων που προσπαθεί να διορθώσει τις παλιές του αμαρτίες, για να έχουν ζουμί οι ιστορίες του. Η δραματουργία πλέον μπορεί να έρχεται από την ίδια την ύβρι που δημιουργούν οι προσδοκίες που έχει ο χαρακτήρας από τον εαυτό του και τους άλλους. Από τα προβλήματα που συναντά πρώτος, μιας και φτάνει πρώτος σε αυτά. Από τους ηθικούς συμβιβασμούς που πρέπει να κάνει για να δημιουργήσει το μέλλον αλλά και τα προβλήματα που δημιουργούνται με το να προσπαθεί κάποιος να φέρει το μέλλον στο παρόν πριν την συναισθηματική ωρίμανση του. Οι σελίδες είναι από την Αμερικάνικη έκδοση. Ο Ellis χρησιμοποιεί έναν νέο (τότε) χαρακτήρα, τον Σαλ Κένεντι για να αναπτύξει πολλούς από τους προβληματισμούς και τις θεματικές που εκμεταλλεύτηκαν αργότερα οι μεταγενέστεροι συγγραφείς, θεματικές που δεν έχουν άμεση επίδραση στα γεγονότα της ιστορίας, αν και σαφώς επηρεάζουν τις αποφάσεις του χαρακτήρα. Και δεν μπορώ να ξετινάξω την αίσθηση, τόσα χρόνια αργότερα από την πρώτη φορά που διάβασα την ιστορία (και 4 με 5 αναγνώσεις αργότερα, καθώς την "επισκεπτόμουν" ξανά σε διάφορα μέσα) πως ο Σαλ Κένεντι είναι το άβαταρ του ίδιου του Ellis μέσα στην ιστορία, εκφράζοντας όλα τα πιστεύω του, τις σκέψεις του και την φιλοσοφία ζωής του. Αυτό όμως δεν τον σταματάει από το να επιστήσει την προσοχή στην αλόγιστη ανάπτυξη, χρησιμοποιώντας την παραδοσιακό δόγμα του Δρόμου προς την κόλαση που είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Το Extremis χρησιμοποιείται από έναν αυτονομιστή που μισεί το κόσμο για τα γεγονότα που στιγμάτισαν το παρελθόν του, αλλά η χρήση του από τον Τόνι Σταρκ δεν σημαίνει απαραίτητα πως θα επιφέρει καλύτερα αποτελέσματα. Η "γέννηση" του Iron Man εξάλλου, μοιράζεται πολλά κοινά με την γέννηση του κακού της ιστορίας. Το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε πως ο καλός της υπόθεσης (ο Τόνι) όντως θα προσπαθήσει για το καλύτερο, σε αντίθεση με τον κακό, που θέλει απλά να εκδικηθεί τον κόσμο, καταστρέφοντας τον και αναπλάθοντας τον βάσει της ιδεολογίας του. Και παράλληλα, έχουμε άλλον έναν χαρακτήρα που λόγω των δικών του προσδοκιών και σφαλμάτων, φέρνει μια τρίτη προοπτική στην ιστορία. Κάτι τέτοια παιχνίδια ηθικής και προσδοκιών, είναι που αναγάγουν την ιστορία του Ellis σε διαχρονικό must read. Στην αρχή ο κόσμος μπορεί να πιάσει μόνο τα βασικά που χρειάζονται για να ευχαριστηθεί μια ιστορία του Iron Man. Σε μεταγενέστερες αναγνώσεις όμως, ξεφεύγει από τα όρια της ιστορίας και δίνει τροφή για σκέψη. Το σχέδιο Για την σχεδιαστική αναβάθμιση του χαρακτήρα, επιλέχθηκε ο Βόσνιος Adi Granov. Έχοντας δουλέψει αρχικά για την βιομηχανία των video games, έκανε την σταδιακή μετάβαση του στα κόμικς μέσω του Metal Hurlant και της Dreamwave. Η συνεργασία του με την Marvel ξεκίνησε με ένα poster book και μετά βούτηξε στα βαθιά με το Extremis, τα 6 τεύχη του οποίου του πήραν σχεδόν 1,5 χρόνο για να τα ολοκληρώσει. Μπορεί να φαντάζει και να είναι όντως πολύς χρόνος, αλλά ο Granov χρησιμοποιεί μια ιδιαίτερα χρονοβόρα διαδικασία, σχεδιάζοντας πρώτα το κάθε τεύχος με μολύβι, περνώντας το με υδατογράφηση στην συνέχεια, χρωματίζοντας το με το Photoshop στο τελικό στάδιο. Σε συνδυασμό με το ότι σαφώς και αυτό ήταν το πρώτο μεγάλο πρότζεκτ του στα κόμικς και ήταν ιδιαίτερα απαιτητικό σε αυτά που έπρεπε να κάνει για αυτό, πιστεύω πως το αποτέλεσμα τον δικαιώνει. Η Marvel επίσης τον χρησιμοποίησε ως concept artist για τις ταινίες της, οπότε η επιτυχία του MCU οφείλεται και σε αυτόν. Κατά καιρούς πάντως ακούω κάποιους να λένε πως το σχέδιο του στην ιστορία είναι στατικό και όχι και τόσο αληθοφανές, αλλά δεν συμφωνώ. Βρίσκω τις εκφράσεις των χαρακτήρων του εξίσου πειστικές (με απειροελάχιστες εξαιρέσεις ψεγαδιού) με οποιουδήποτε θεωρείται top σε αυτό τον τομέα και την "αφηγηματική" ανάπτυξη των καρέ του εξίσου καλή με βετεράνους του είδους. Απλά προσεγγίζει το σχέδιο από μια ρεαλιστική σκοπιά, οπότε δεν έχει τις συνηθισμένες "δυναμικές" πόζες που έχουμε συνηθίσει από τα κόμικς. Αυτό, σε συνδυασμό του ότι το περιβάλλον των καρέ του είναι σχετικά άδειο και η παλέτα των χρωμάτων που δεν κάνει κάτι για να το γεμίσει, ίσως προκαλεί αυτή την αντίδραση σε όσους το βλέπουν και προσπαθούν να καταλάβουν γιατί δεν τους γεμίζει το μάτι. Σε μεταγενέστερες δουλειές του πάντως, βελτιώνεται και σε αυτούς τους τομείς. Αυτά. Αναρωτιέμαι τι άλλο θα έχω να επισημάνω σε μεταγενέστερες αναγνώσεις σε μερικά χρόνια.

Αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς με τους εαυτούς μας τότε θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι αν κανείς ξεπεράσει τους ήρωες-ναυαρχίδες των δύο μεγάλων εκδοτικών, τότε θα συναντήσει κάποιους πολύ μέτριους ή και χαζούς ήρωες. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό μιας και το υπερηρωικό είδος ήταν ανέκαθεν κάτι που χτιζόταν πάνω στην υπερβολή, οπότε οι συμβιβασμοί και η κατανόηση ήταν πάντα κάτι που υπήρχαν στο πίσω μέρος τουλάχιστον του δικού μου μυαλού. Όμως υπάρχουν κάποιοι χαρακτήρες τους οποίους όσο και να τους διαβάζω δε θα τους πάρω ποτέ στα σοβαρά, είτε γιατί η πορεία τους μέσα από τόσα χρόνια εκδόσεων τους κατάντησε παρωχημένους, είτε γιατί δε φτιάχτηκαν όλοι οι χαρακτήρες για σοβαροφανείς και σκοτεινές ιστορίες. Ο Ant-Man ήταν ένας από αυτούς. Ήταν ένας ήρωας που ποτέ δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω με ενδιαφέρον και δε με ενδιέφερε και ιδιαίτερα να μελετήσω κάποια από τις ιστορίες του. Κι όμως να που οι καιροί – και οι άνθρωποι (;) - αλλάζουν και βρέθηκα μία από αυτές τις μέρες να διαβάζω τη νέα μίνι σειρά αυτού του ήρωα. Και το αποτέλεσμα ήταν αν μη τι άλλο άκρως διασκεδαστικό. Ο λόγος που αποφάσισα να διαβάσω αυτή την ιστορία ήταν κυρίως λόγω του Zeb Wells έναν άνθρωπο που εγώ προσωπικά τον γνώρισα μέσα από την τηλεοπτική σειρά Robot Chicken, αν και δεν είναι καθόλου καινούργιος στον κόσμο των κόμικς μιας και έχει γράψει πολλές ιστορίες για λογαριασμό της Marvel. Η ιστορία ασχολείται με τον Scott Lang (τον δεύτερο Ant-Man) η ζωή του οποίου έχει φτάσει σε τέλμα. Δε βρίσκει δουλεία μιας και θεωρείται σούπερ ήρωας δεύτερης διαλογής και η σχέση του με την κόρη του (Stinger) έχει ψυχρανθεί μιας και ακόμη και η ίδια δεν μπορεί να τον πάρει στα σοβαρά. Όταν όμως θα αναλάβει μία φαινομενικά απλή δουλεία η οποία θα έχει να κάνει με τα προβλήματα κάποιον τοπικών μελισσοκόμων, ο ίδιος ξαφνικά θα βρεθεί στα δίχτυα μιας παγκόσμιας συνωμοσίας. Και εκεί είναι λοιπόν που θα κληθεί να αποδείξει την αξία του τόσο στην κόρη του όσο και στον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό που σε κερδίζει στο συγκεκριμένο κόμικ είναι το ότι είναι απίστευτα διασκεδαστικό. Ο Wells από την αρχή κιόλας δεν παίρνει την ιστορία καθόλου στα σοβαρά και μας προσφέρει πέντε τεύχη με αρκετή δράση και άφθονο ατακαδόρικο χιούμορ. Ο ίδιος φαίνεται ότι περνάει πολύ ωραία γράφοντας τη συγκεκριμένη ιστορία, δεν επιχειρεί να γράψει κάτι πολύπλοκο ή ιδιαίτερο και τελικά τα πάει πολύ καλά. Η ιστορία είναι άκρως διασκεδαστική και προσφέρει και ένα ικανοποιητικό entry point για άτομα που είχαν από ελάχιστη έως και μηδαμινή επαφή με τον συγκεκριμένο ήρωα. Το σχέδιο του Dylan Burnett είναι καρτουνίστικο και υπερβολικό αποδίδοντας πολύ ωραία το πνεύμα του συγκεκριμένου ήρωα και κάνοντας την ιστορία ακόμα πιο ευκολοδιάβαστη. Νομίζω όμως ότι ο κύριος λόγος που αποφάσισα να μιλήσω για το εν λόγω κόμικ είναι ότι στο τέλος παρά τη χαζομάρα του και την αφέλειά του κατάφερε με κάποιον τρόπο να μου μιλήσει. Βιώνοντας ο ίδιος μία αρκετά δύσκολη και πιεστική περίοδο και φτάνοντας πολλές φορές στα πρόθυρα της παραίτησης, μία ιστορία σαν αυτή για έναν τύπο που όσο και αν προσπαθεί απλά φαίνεται να μην μπορεί να καταφέρει τίποτα, μέχρι να έρθει η στιγμή που θα καταφέρει να λάμψει είναι κάτι που νομίζω όλοι το χρειαζόμαστε – και αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί από εμάς ψάχνουμε καταφύγιο στα κόμικς ή σε άλλους τομείς της φαντασίας- . Όπως έγραψα και πριν λοιπόν δε χρειάζεται πάντα όλες οι ιστορίες να είναι σοβαροφανείς και σκοτεινές. Μερικές φορές αρκεί απλά να βρεις ένα κόμικ που να έχει ως στόχο να σε κάνει να περάσεις απλά ωραία χωρίς να μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς ή να ψυχοπλακωθείς. Και αυτός είναι και ο λόγος που κάποιες “υπέροχα μέτριες” ιστορίες σαν και αυτή εδώ θα έχουν πάντα μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.

Το Savage Sword of Conan, είναι ο 2ος τίτλος που κυκλοφόρησε η Marvel ( 1ος το Conan the Barbarian ) μετά την επανάκτηση των δικαιωμάτων του βάρβατου του Howard. Ιστορικός τίτλος, στην πρώτη του έκδοση και μορφή (1974-1995), έφτασε τα 235 τεύχη, σε μεγάλο μέγεθος περιοδικού και με ασπρόμαυρο σχέδιο. Στην Ελλάδα, σημαντικός αριθμός από αυτά τα τεύχη κυκλοφόρησε τη δεκαετία του 80 και του 90, από την Κόμπρα Πρες, με τον τίτλο Κόναν ο Βάρβαρος. Αν κάτι ξεχώριζε τους 2 τίτλους, ήδη από την δεκαετία του 1970, αυτή ήταν η περισσότερη βία, το περισσότερο αίμα και τα περισσότερα κομμένα ανθρώπινα μέλη! Η παράδοση αυτή συνεχίζεται και στο 2ο volume, που ξεκίνησε την πορεία του τον Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους. Όταν, από τις πρώτες ήδη σελίδες, βλέπεις τον Conan να ξεσκίζει με τα δόντια του έναν καρχαρία, καταλαβαίνεις ότι θα διαβάσεις κάτι που απευθύνεται σε μεγάλα παιδια. Σε όλες τις ιστορίες, μέχρι τώρα τουλάχιστον, ο Conan απεικονίζεται πολύ περισσότερο βάρβαρος από ότι στον κεντρικό τίτλο, σφάζει, αποκεφαλίζει και κόβει χέρια, ποδια και σχεδόν ότιδήποτε άλλο εξέχει από τα σώματα όσων του αντιτίθονται. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχουν κυκλοφορήσει 9 τεύχη. Σε αυτά διάβασα 3 διαφορετικές ιστορίες, μία 5τευχη, μια one-shot και μία 3τευχη. Στην πρώτη ( The Cult of Koga Thun ), γραμμένη από τον Gerry Duggan ( Deadpool και άλλα υπερηρωικά ) και σχεδιασμένη από τον Ron Garney ( Daredevil, Spiderman κ.α. ), διάβασα μια λίγο τραβηγμένη ιστορία με δουλέμπορους, μάγους, θησαυρούς και ένα μαγικό χάρτη που εντυπώνεται στο μυαλό του Κιμμέριου. Ο Duggan έπιασε πάντως την σωστή ατμόσφαιρα και βοηθείται πολύ από το πολύ ωραίο και λεπτομερές σχέδιο του Garney, που στα μάτια μου τουλάχιστον, είναι ο καλύτερος από όσους έχουν σχεδιάσει Κόναν, στην καινούρια του επανεμφάνιση, μέχρι τώρα. Το one-shot που ακολουθεί ( The Suitor's Revenge ), γραμμένο από τη Meredith Finch ( Wonder Woman και το Rose στην Image ) και σχεδιασμένο από τον Luke Ross ( Specatcular Spider-Man, Jonah Hex κ.α. ), είναι ψιλοαδιάφορο. Μια απλή ιστορία που κάποιος πρόδωσε τον Conan, ο οποίος κατέληξε στην αρένα όπου έπρεπε να τους σκοτώσει όλους για να επιβιώσει. Ωραίο σχέδιο και λεπτομερές πάντως από τον Ross, κυρίως στις σκηνές μάχης και μακελέματος, και λιγότερο στις υπόλοιπες. Το 3τευχο που ακολούθησε, με τίτλο Conan the Gambler, ακολουθεί τον Conan καθώς προσλαμβάνεται ως σωματοφύλακας ενός χαρτοπαίκτη και καταλήγει να αναγκάζεται να πολεμήσει ένα τέρας και να καθαρίσει το χαρτοπαικτικό καταγώγιο από τους φύλακες του αλλά και οτιδήποτε άλλο κινείται, με την βοήθεια/καθοδήγηση/μανιπιουλάρισμα της θεάς της τύχης! Ο Jim Zub(kavich) (Skullkickers, Wayward), και αυτός με τη σειρά του αντιλαμβάνεται σωστά τις απαιτήσεις του ήρωα του και δίνει μια ωραία και αιματηρή ιστορία και το σχέδιο του Patch (Patrick) Zircher, είναι όμορφο, γήινο και λεπτομερές με μοναδικό παράπονο μου την απόδοση του προσώπου του Conan ( πολύ clean-faced ), η οποία ίσως βέβαια εξηγείται γιατί αναφέρει ότι είναι ακόμα αρκετά νεαρός. Συνολικά, τα 9 πρώτα τεύχη με άφησαν από αρκετά έως πολύ ικανοποιημένο. Καλό έως πολύ καλό σχέδιο σε όλα, με τον Garney να ξεχωρίζει με την εκπληκτική επιμονή του στις λεπτομέρειες, και να με κάνει να ελπίζω να ξαναγυρίσει σύντομα στον τίτλο. Σενάρια από συμπαθητικά έως αρκετά καλά. Πάνω από όλα όμως, προσωπικά τουλάχιστον, όταν διαβάζω Conan, δεν περιμένω την υπόθεση που θα μου αλλάξει τη ζωή. Περιμένω επικούρα και slash-fest. Και αυτό μου το έδωσαν όλοι οι συντελεστές απλόχερα, σε σωστό βαθμό και με ικανοποιητικό background, τόσο οπτικό όσο και σε επίπεδο ιστορίας. Προτείνεται άφοβα για μια πολύ διασκεδαστική ανάγνωση. Τα πρώτα 5 τεύχη έχουν ήδη συγκεντρωθεί σε ένα trade paperback, και ακολουθεί το 2ο τον Ιανουάριο με τα τεύχη 6-11. Αξίζει εδώ να κάνω εδώ 2 σημειώσεις. Η πρώτη άφορα το γεγονός έχουμε, σε κάθε τεύχος, πλην του comic, 3 σελίδες από μια καινούρια νουβέλα που γράφεται στον κόσμο του Conan, με τίτλο The Shadow of Vengeance. H δεύτερη αφορά το χαρτοπαίγνιο το οποίο παίζει ο Conan στο arc Conan the Gambler, με τίτλο Serpent's Bluff. Πρόκειται για ένα πρωτότυπο παιχνίδι, το οποίο ενθουσίασε τόσο πολύ τους ανθρώπους της Marvel και της Conan Properties που δουλεύουν για το comic, ώστε αποφάσισαν να το εξελίξουν, και να το κυκλοφορήσουν εμπορικά στην αγορά μέσα στο 2020.

Mε την επιστροφή του Jack Kirby στη Marvel εκεί στα mid 70's (μετά από το πέρασμα του από τη DC που όμως δεν εκτιμήθηκε όσο του άξιζε και προσέφερε μολονότι άφησε πίσω του πληθώρα νέων ηρώων και χαρακτήρων όπως New Gods, Forever people, Demon,Omac, Mr.Miracle κ.τ.λ.) ο Βασιλιάς δημιουργεί και πάλι καινούργιους χαρακτήρες(Eternals, Devil Dinosaur, Machine Man)αλλά αναλαμβάνει και τα "μεγαλύτερα" παιδιά του Captain America και Black Panther. Στον Black Panther (όπως και σε όλες τότε τις δουλειές του που πλέον ήταν one man show υπόθεση με τον Kirby σαν writer, penciler&editor) ακολουθεί μία τελείως διαφορετική προσέγγιση από ότι ο προκάτοχός του Don McGregor στο Jungle Action. Ίσως πολλοί να θεωρούν ιεροσυλία τη διακοπή ενός τόσο υπέροχου run όπως εκείνο του McGregor(με θέματα πιο down on earth όπως ο ρατσισμός και κάθε είδους κοινωνική ανισότητα) για να περάσουμε στις sci-fi ιστορίες του Kirby,αλλά βασιλιάς ήταν αυτός και μάλιστα επέστρεφε μετά βαϊων και κλάδων... Οι ιστορίες γίνονται λοιπόν πιο sci-fi, ο Panther δεν πολεμάει την ku klux klan αλλά εξωγήινους, φύλακες αρχαίων παντοδύναμων αντικειμένων και διεφθαρμένων στρατηγών που προσπαθούν να φέρουν τον όλεθρο στη Wakanda (προσθέστε σε όλα αυτά και τις περίεργες ψυχικές δυνάμεις που αναπτύσσει ο Panther) μέσα σε ένα σχεδιαστικό οργασμό από τέρατα και ρομπότ και φουτουριστικά τοπία έτσι όπως μόνο ο Βασιλιάς ήξερε να δημιουργεί... Σχεδιαστικά ο Κirby έχει φτάσει στην απόλυτη ωριμότητα του με λεπτομερέστατα panels και πολλές splash pages (το αντίθετο από ότι έκανε τη δεκαετία του '60 με τα μονοσέλιδα του panel) και τρομερή δυναμικότητα στον σχεδιασμό τόσο των σωμάτων,όσο και των σκηνών δράσης (τόσο που νομίζεις ότι οι χαρακτήρες θα ξεπηδήσουν έξω από τη σελίδα,μπροστά στα μάτια σου)!! Δυστυχώς λόγο χαμηλών πωλήσεων και διαφωνίες του βασιλιά με τους editors της Marvel(κάτι που θα τον οδηγήσει για δεύτερη και οριστική φορά να αποχωρήσει από την εταιρεία)ο Kirby εγκαταλείπει τον τίτλο στο τεύχος #12 τον Νοέμβριο του 1978, και μέχρι το τεύχος #15(Μάιος 1979) όπου και η σειρά γίνεται canceled τα ηνία αναλαμβάνουν οι Ed Hannigan (σενάριο) και Jerry Bingham (σχέδιο)αλλά η τύχη της σειράς είχε πλέον αποφασιστεί.... Κυκλοφορεί όλο το run του Kirby στον Black Panther σε δύο καλαίσθητα τομάκια (trades )και δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να τους ρίξετε μία ματιά!! Στην Ελλάδα κυκλοφόρησαν τα 8 πρώτα τεύχη από τον Καμπανά στα περιοδικά της σκληρής γενιάς στα μέσα της δεκαετίας του '70.

Έχω ξαναγράψει και παλαιότερα ότι η δεκαετία του '80 για τον Frank Miller ήταν η περίοδος που ο δημιουργός ήταν στο peak της καριέρας του(κάτι σαν το Michael Jackson ένα πράγμα).Σε αυτή τη δεκαετία ο Miller μας έδωσε μερικές από τις καλύτερες και πιο κλασικές δημιουργίες του.Έτσι μετά τα Wolverine(μαζί με τον Chris Claremont στο σενάριο)Ronin και Dark Knight Returns,ο Miller αποφάσισε να ασχοληθεί ξανά με το δικό του δημιούργημα,την Elektra,που είχε πρωτοπαρουσιάσει μέσα από το αθάνατο run του στον Daredevil μερικά χρόνια πριν. Αυτή τη φορά όμως σχεδιαστικά θα ζητήσει τη βοήθεια ενός άλλου ανερχόμενου σχεδιαστή τότε του Bill Sienkiewicz(Stray Toasters,Moon Knight)άρτι αφιχθέντα από τους New Mutans και το graphic novel Daredevil:In Love and War που και πάλι το είχε γράψει ο Miller.Φυσικά το αποτέλεσμα θα ήταν ακόμα μια κλασική δημιουργία που άφησε εποχή και η οποία κυκλοφόρησε σε τεύχη(8 τον αριθμό από τον Αύγουστο του 1986 μέχρι τον Μάρτιο του '87) από τη θυγατρική της Marvel,Epic comics,η οποία δημοσίευε πιο ενήλικο υλικό,χωρίς το περιορισμό του comics code,και στην οποία οι δημιουργοί είχαν το copyright των έργων τους(αν νομίζετε ότι κάτι τέτοιο επιτεύχθηκε με την Image αρχές των 90's μάλλον εκτός από την Epic,δεν έχετε ακούσει για τη Pacific comics ή την Εclipse). Αν και η Elektra είχε ήδη πεθάνει στις σελίδες του Daredevil,μέσα από τα δολοφονικά χέρια του Bullseye(#181 Απρίλιος 1982),και είχε αναστηθεί στο τελευταίο τεύχος της σειράς που έκανε ο Miller,σαν artist/writer(#191 Φεβρουάριος 1983)εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα prequel των εμφανίσεων της στον τίτλο του hornhead,καθώς επίσης και μίας ιστορίας έξω από το κανονικό continuity της Marvel(κάτι που θα επαναλάβει λίγα χρόνια αργότερα με το Elektra Lives Again graphic novel,σε συνεργασία με την τότε σύζυγό του Lynn varley). Το κόμικ Elektra Assassin είναι ότι πιο διαφορετικό είχε γράψει μέχρι τότε ο Miller,και είχε σχεδιάσει ο Sienkiewicz.Kαι οι δύο τους μακρυά από τους περιορισμούς και απαγορεύσεις του κώδικα δεοντολογίας των κόμικ,δούλεψαν έχοντας έναν άδειο,λευκό καμβά τον οποίο πρόσθεταν σιγά,σιγά τα "χρώματα" εκείνα με τα οποία θα δημιουργούσαν ένα μικρό αριστούργημα. Η ιστορία ξεκινάει με την Elektra να είναι έγκλειστη σε ένα νοσηλευτικό ίδρυμα κάπου στη Νότια Αμερική.Με συγκεχυμένες μνήμες από τη δολοφονία της μητέρας της(ενώ εκείνη ήταν στη κοιλιά της)μέχρι και σεξουαλική παρενόχληση από τον πατέρα της(κάτι το οποίο όμως πιστεύει ότι είναι "έμφυτη" μνήμη)καθώς και μία δολοφονία που ίσως πραγματοποίησε...Στη προσπάθεια της να καταλάβει και η ίδια τη ακριβώς της συμβαίνει,θα έρθει αντιμέτωπη(και θα αιχμαλωτιστεί) με μία δαιμονική οντότητα που είναι γνωστή με το όνομα The Beast(ο ΑντίΧριστος ίσως;;)την οποία υπηρετούν οι νίντζα της οργάνωσης the Hand,και η οποία θέλει να εξαφανίσει την ανθρωπότητα προκαλώντας έναν πυρηνικό πόλεμο... Για να το πετύχει αυτό θα χρησιμοποιήσει σαν πιόνι της έναν υποψήφιο για τη Προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών,τον Ken Wind(που όλως τυχαίως; έχει τη μορφή του Dan Quayle του 44ου αντιπροέδρου των Η.Π.Α. αν και ο Sienkiewicz υποστηρίζει ότι σχεδίασε το δικό του πρόσωπο),που αποδεικνύεται πολύ δημοφιλής,και ο οποίος σκοπεύει να ξεκινήσει πυρηνική επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης , επιφέροντας σίγουρη εξασφαλισμένη καταστροφή.... Η Elektra χρησιμοποιώντας τις ψυχικές δυνάμεις που χωρίς και η ίδια να γνωρίζει,έχει αναπτύξει,κατορθώνει να ξεφύγει,έχοντας όμως στο κατόπι της έναν πράκτορα του Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α τον Garrett που έχει εμμονή μαζί της...Όταν η Elektra τον εξοντώνει,ο Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α. τον μετατρέπει σε cyborg,και ο ίδιος αναπτύσσει έναν ψυχικό δεσμό μαζί της...Αλλά τα βάσανα της Elektra δεν τελειώνουν εδώ,αφού ο Nick Fury(ο κανονικός ορθόδοξος Fury και όχι η κόμικ εκδοχή του Samuel Jackson που μας πλασάρουν τα τελευταία χρόνια)στέλνει εναντίων της μία ακόμα ικανή επαγγελματία πράκτορα την Chastity McBryde.Και σαν να μην έφτανε αυτό ένας πρώην συνεργάτης του Garrett,ο Perry ο οποίος έχει μετατραπεί και εκείνος σε cyborg και είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος,θα τεθεί υπό την επιρροή του Beast που τώρα μοιάζει πιο ανίκητος από ποτέ στο να πετύχει το σκοπό του....Θα μπορέσει η Elektra να βάλει ένα οριστικό τέλος στην απειλή του Beast χωρίς η ίδια να χάσει για μια ακόμα φορά τη ζωή της;; Όσο μπερδεμένα και αν φαίνονται ίσως όλα αυτά,έχουμε να κάνουμε με ένα απόλυτο κρεσέντο σουρεαλισμού(στο οποίο μπλέκονται νίτζα,cyborgs,διεφθαρμένοι πολιτικοί),βίας και ξέφρενης περιπέτειας,ένα πολιτικό και μεταφυσικό θρίλερ με στοιχεία δανεισμένα από τα έργα των Phillip K.Dick(εμφύτευση μνήμης) και Shinya Tsukamoto(αλλαγή σώματος σε cyborg).Για πρώτη ίσως φορά ο Miller προσπαθεί τόσο πολύ να προσεγγίσει το ψυχισμό της ηρωίδας του,καθώς επίσης και να μιλήσει για θέματα όπως η εμμονή,οι ενοχές,η ψυχική και σωματική κακοποίηση,που είχαν φυσικά εμφανιστεί και στις προηγούμενες δουλείες του απλά εδώ ο δημιουργός επιμένει λιγάκι περισσότερο.Η ιδιότητα του Miller είναι ότι ακόμα και μία φαινομενικά απλή ιστορία σαν αυτή του Elektra Assassin,μπορεί να τη παρουσιάσει τόσο διαολεμένα πολύπλοκη και "ποιητικά" γραμμένη που να διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρων του αναγνώστη μέχρι και το τελευταίο τεύχος. Για το σχέδιο(ή μάλλον ζωγραφική)του Bill Sienkiewicz θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες...Δεν έχουμε να κάνουμε με εικονογράφηση σελίδων κόμικ.Κάθε σελίδα,κάθε panel και ένας πίνακας ζωγραφικής.Χρησιμοποιώντας ζωγραφική με ακουαρέλες(νεροχρώματα)και ελαιογραφία σε αντίθεση με την παραδοσιακή μέθοδο σχεδιασμού/μελανώματος.Η στυλιζαρισμένη και επαναστατική(για τα τότε δεδομένα) τέχνη του(καθώς και η χρήση φωτορεαλισμού/κολάζ)ήταν μοναδική και πολύ πρωτοποριακή ανάμεσα στα αμερικανικά mainstream κόμικς της εποχής εκείνης, φέρνοντας στο μυαλό το στυλ απεικόνισης των ''ενηλίκων'' προσανατολισμένων περιοδικών κόμικς όπως το Heavy Metal.Ίσως η καλύτερη δουλειά του μαζί με το Stray Toasters και New Mutans,που τον καθιέρωσε σαν έναν από τους μεγαλύτερους σχεδιαστές της γενιάς του,και από τους σημαντικότερους γενικότερα για το κόσμο της 9ης(και όχι μόνο) τέχνης.Mπόρεσε να αποδώσει απόλυτα το Miller-ικό όραμα μέσα από τη ζωγραφική του,και δεν θα μπορούσε να εικονογραφήσει ίσως κανένας άλλος καλύτερα αυτή την ιστορία.Μια τέλεια συνεργασία και ένα ακόμα τελειότερο αποτέλεσμα που ικανοποιεί και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη ιδιαίτερα σε εικαστικό επίπεδο. Φυσικά ένα τέτοιο κλασικό έργο δεν θα μπορούσε να μην έχει κάνει τις επανεκδόσεις του όλα αυτά τα χρόνια.Τόσο σε trade paperbacks(1989,2000,2012,2019) όσο και σε omnibuses(Εlektra by Frank Miller Omnibus 2008).H σειρά αποτέλεσε έμπνευση για τον συγγραφέα Garth Ennis για να γράψει τόσο σειρά με τον Nick Fury,όσο και αργότερα το εκπληκτικό του run στον Punisher Max.Το κείμενο το βρίσκετε και ΕΔΩ

SPIDER MAN FAIRY TALES ''Δώσε κλότσο η ανέμη να γυρίσει παραμύθι να αρχίσει'' λέει ο λαός...Μια φορά και έναν καιρό λοιπόν γύρω στο 2007 η Marvel αποφάσισε να βγάλει limited series για τον σήμα κατατεθέν ήρωα της τον Spider man αλλιώτικο από όλα τα άλλα...Ο C.B.Cebulski(ο οποίος είχε γράψει αντίστοιχο limited series για τους X-MEN έναν χρόνο πριν)πλαισιωμένος από ταλαντούχους artists διηγείται μέσα σε 4 τεύχη 4 διαφορετικά παραμύθια...4 διαφορετικές ιστορίες που αντλούν τις πηγές τους από τα παραμύθια&τους λαϊκούς θρύλους και που επαναπροσδιορίζουν τον χαρακτήρα του ανθρώπου αράχνη,αλλά με κοινό στοιχείο πάντα το motto ότι με τη μεγάλη δύναμη,έρχεται και μεγάλη υπευθυνότητα....Από τον Ιούλιο του 2007 μέχρι και τον Οκτώβριο του ίδιου έτους..Ας δούμε κάθε μία ξεχωριστά τις ιστορίες σαν να μας διηγείται η γιαγιά μας 4 διαφορετικά παραμύθια όπως όταν ήμασταν μικροί... 1. Οff the beaten path(C.B.Cebulski/Ricardo Tecio) Παραλλαγή της ιστορίας της κοκινοσκουφίτσας(red hood)στον ρόλο της οποίας βλέπουμε τη Mary Jane που επιθυμεί μία ανεξάρτητη ζωή και όχι να υποταχθεί στη μοίρα της,εγκλωβισμένη στη συντηρητική ζωή του χωριού της... Το ίδιο και ο μελλοντικός της άντρας Peter που δουλεύει σαν ξυλοκόπος κάτω από την επίβλεψη του Jonah Jameson.Και οι δύο θέλουν να τους δοθεί η επιθυμία να αλλάξουν τη ζωή τους και αυτή θα τους δοθεί όταν κακός λύκος θα εμφανιστεί και θα διαταράξει τη μέχρι τότε ήσυχη ζωή τους...Σχέδιο παραμυθένιο από τον διάσημο Πορτογαλέζο artist Ricardo Tecio εδώ στη πρώτη του απόπειρα σχεδιασμού κόμικ που τα καταφέρνει περίφημα!! 2. The spirits of Friendship(C.B.Cebulski/Niko Henrichon) Eδώ έχουμε έναν αφρικάνικο θρύλο...O νεαρός θεός αράχνη Anansi,αναζητά τη μεγαλύτερη δύναμη εκείνη των θηρίων που θα του δώσει τη δυνατότητα να εξουσιάζει τη θέληση των άλλων.Ο θείος του,του εξηγεί ότι υπάρχουν πολλά είδη δύναμης,και αυτή που ψάχνει ο καθένας είναι αυτή που πρέπει πάντα να είναι πιο προσεχτικός.Για να βρει αυτό που ζητάει,πρέπει να ταξιδέψει στα βάθη του θνητού κόσμου και να αναζητήσει την spider orchid.Ο δρόμος για την απόλυτη αυτή δύναμη δεν είναι εύκολος και θα βρεθούν πολλά εμπόδια μπροστά του που θα τον εμποδίσουν στην αναζήτησή του. Το πνεύμα του ανέμου,του νερού,και της άμμου(σαφή αναφορά στους Hydroman,Cyclone και Sandman)δεν καταφέρνουν να τον νικήσουν και γίνονται συνοδοιπόροι στο ταξίδι του,πείθοντας και το πνεύμα της φωτιάς να κάνει το ίδιο.Αυτά τα πνεύματα θα δείξουν στον Anansi ποια είναι η αληθινή υπευθυνότητα και δύναμη...Δυναμικό σχέδιο απ τον Καναδό σχεδιαστή Νiko Henrichon σε μια ιστορία που μου θύμισε αρκετά και Sandman του Gaiman. 3.Εclipse (C.B.Cebulski/Kei Kobayashi) ''...When you feel trapped, look for the light on the path before you...'' - Uncle Masaku Στη μεσσαιωνική Ιαπωνία,ο νεαρός Izumi θέλει να εκδικηθεί για το θάνατο των γονιών του από τα σατανικά πνεύματα Yokai. O θείος του Μasaku,τον συμβουλεύει να μην πάρει το σκοτεινό αυτό δρόμο από όπου δεν υπάρχει γυρισμός,γιατί το μίσος θα τον οδηγήσει σε μεγαλύτερο μαρτύριο και θα μετανιώσει περισσότερο...Ο νέος αψηφά τις συμβουλές του θείου του,ορκίζεται εκδίκηση στα μνήματα των γονιών του αρπάζει ένα katana και πηγαίνει να πολεμήσει τα πνεύματα(και εδώ σαφή αναφορά στους Spidey vilains Volture,Black Cat,Manwolf&Venom).Χάνει όμως τη μάχη και πληρώνει το τίμημα να χάσει και τον θείο του.. Η θεία του Satsuki απαγάγεται από τα πνεύματα ενώ ο ίδιος ο Izumi έχει μολυνθεί από το δηλητήριο του Venom κινδυνεύοντας να μεταλλαχθεί και ο ίδιος σε Yokai....Το σώμα του Izumi όμως μπορεί να μολύνθηκε όχι όμως και η ψυχή του....Στο σχέδιο του Ιάπωνα Kei Kobayashi αναγνώρισα πολλά στοιχεία από Hiroaki Samura(δημιουργό του Blade of the immortal)καθώς και από Scottie Young!!Μαζί με το τέταρτο τεύχος που θα δούμε στη συνέχεια νομίζω ότι ήταν και το καλύτερο της σειράς... 4.What you wish for (C.B.Cebulski&Mindy Owens/Nick Dragotta&Mike Alred) ''...I now present to you the newest knight of the royal kingdom... Sir Peter Parker!..'' - King George Eδώ έχουμε την ιστορία της Σταχτοπούτας(Cinderella)απο την..ανάποδη!!!Σε ένα μακρινό βασίλειο,μία οικογένεια ιπποτών οι Parkers(sir Richard&sir Benjamin)βρίσκονται στην υπηρεσία του βασιλιά George.Όταν θα πέσουν ηρωικά σε μία μάχη,ο sir Richard παρακαλά στα τελευταία του λόγια να αναλάβει τη κηδεμονία του γιου του Peter,ο ιππότης sir Norman των Osborn(οι οποίοι πάντα ζήλευαν τους Parker).Τα χρόνια περνάνε,ο νεαρός Peter ονειρεύεται να γίνει ένας μεγάλος ιππότης όπως ήταν ο πατέρας του και ο θείος του,για την ώρα όμως είναι απλά το παιδί για όλες τις δουλείες στο παλάτι των Osborn όπως και η Mary Jane που είναι κρυφά ερωτευμένη μαζί του.... Όταν ο Peter μαθαίνει από την MJ ότι ο βασιλιάς διοργανώνει χορό με τη παρουσία όλων των ιπποτών από τα γύρω βασίλεια, με τον καλύτερο να παίρνει το χέρι της κόρης του Gwendolyn(την οποία ο Norman θέλει πάση θυσία για τον γιο του Harold)αποφασίζει να πάρει και αυτός μέρος!!Ορκίζεται στον τάφο του πατέρα και θείου του ότι θα γίνει ο καλύτερος ιππότης,καθώς παρατηρεί μία αράχνη που με τον ιστό της ενώνει τα δύο μνήματα...Πλέον γνωρίζει το σύμβολο που θα φορά στην αρματωσιά του...Θα είναι ο prince Arachne...Όμως τα πράγματα θα εξελιχθούν πολύ πιο δύσκολα από όσο φαντάζονταν.... H μεγάλη της Ιmage σχολή με σχέδιο από Nick Dragotta και μελάνια από Mike Alred(με χρώματα από τη γυναίκα του Laura)και νομίζω η καλύτερη από τα 3 προηγούμενα τεύχη κλείνοντας με τον καλύτερο τρόπο αυτή τη συλλογή "παραμυθιών" που τόσο όμορφα μας διηγήθηκε ο Cebulski...Μία μαγεία εικαστική και καλλιτεχνική πραγματικά!! Ακολούθησε και τρίτη σειρά fairy tales με τους Avengers και στα σκαριά ήταν να ακολουθήσει και άλλη με τους Fantastic Four και άς ελπίσουμε ο μεγάλος "παραμυθάς" σε αυτό το μαγευτικό μας ταξίδι να μας διηγηθεί σύντομα....To κείμενο το βρίσκετε και στο προσωπικό μου blog ΕΔΩ

Frankenstein Did I request thee, Maker, from my clay To mould Me man? Did I solicit thee From darkness to promote me? - John Milton, Paradise Lost (X. 743–5) Με αφορμή την απώλεια του μεγάλου αυτού σχεδιαστή τον Μάρτιο του 2017 θα σταθούμε σε ένα ακόμα έργο σταθμό στη μεγάλη καλλιτεχνική πορεία του στο χώρο του horror illustration. Πρόκειται για την αριστουργηματική μεταφορά σε κόμικ του γνωστού έργου της Mary Shelley, Frankenstein (O μοντέρνος Προμηθέας)που κυκλοφόρησε το 1983 σε μορφή one shot graphic novel από τη Marvel comics(με εισαγωγή από τον Stephen King για τον οποίο ο Wrightson είχε κάνει εικονογραφήσεις για τα Dark Tower V,Cycle of the Werewolf κ.τ.λ.)στο οποίο διακρίνουμε μέσα από τα σκοτεινά και στοιχειωμένα εφιαλτικά του panels όλα εκείνα τα στοιχεία που για περισσότερα από 40 χρόνια καθιέρωσαν τον Wrightson σαν έναν από τους μεγαλύτερους illustrators στον χώρο της 9ης τέχνης(και όχι μόνο αφού έχει δουλέψει και στον κινηματογράφο σαν conceptual artist) και του τρόμου γενικότερα. Η ιστορία του Victor Frankenstein που ως ένας άλλος Προμηθέας αγνοεί τους Θεούς και δημιουργεί ζωή,εξελίσσοντας τον εαυτό του από δημιούργημα ο ίδιος σε δημιουργό,για να τιμωρηθεί (όπως τιμωρήθηκε και ο Προμηθέας)από το ίδιο το δημιουργημά του...Ολόκληρος αυτός ο τραγικός μύθος αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο στο χαρτί από τον Wrightson που πάντα λάτρευε αυτή την καταραμένη ιστορία και για να την σχεδιάσει με τον πιο πειστικό και τρομακτικό τρόπο που μπορούσε του πήρε 7 χρόνια να ολοκληρώσει αυτό το κόμικ. Αποφεύγοντας να δώσει στο τέρας την κλασσική μορφή που γνωρίζαμε από τον κινηματογράφο(ειδικά αυτή του Boris Karloff)αλλά αντίθετα στηριγμένος αποκλειστικά στις περιγραφές της Mary Shelley(κάτι που έγινε και χρόνια αργότερα με την ομώνυμη ταινία σε σκηνοθεσία του Kenneth Branagh με τον Robert De Niro)και δίνοντας στο βιβλίο μια μορφή παλαιότητας τόσο στην εικονογράφηση όσο και στην εμφάνιση ο Wrightson δημιουργεί ίσως το πιo εφιαλτικό του έργο...Και ένα από τα πιo προσωπικά του θα μπορούσαμε να πούμε... Το graphic novel κυκλοφόρησε και 25 χρόνια αργότερα από τη Dark Horse σαν επετειακή έκδοση από την πρώτη του κυκλοφορία ενώ ο Wrightson σχεδίασε αργότερα και μία άλλη σειρά ως άτυπη συνέχεια του πρώτου το Frankenstein Alive, Alive! που κυκλοφόρησε από την IDW αλλά δυστυχώς τα προβλήματα υγείας του τον έκαναν να εγκαταλείψει την προσπάθεια να συνεχίσει τη σειρά.Must read για κάθε εραστή της 9ης τέχνης που σέβεται τον εαυτό του και τη συλλογή του!!To άρθρο το βρίσκετε και ΕΔΩ

Περιέχει τα Hellstorm:Prince of Lies 12-21 και τα Druid 1-4 O Daimon Hellstorm είναι ο γιος του Σατανά. Από την φύση του και με την διαβολική τρίαινα που κατέχει, είναι ο μόνος ο οποίος μπορεί να πολεμήσει πλάσματα, τόσο από τον Παράδεισο όσο και από την Κόλαση. Από τη στιγμή όμως που κατεβαίνει στη γη, πιστεύει ότι είναι φτιαγμένος για ένα πράγμα. Για να κρατήσει μια ισορροπία μεταξύ Παράδεισου και Κόλασης και για να μην επιτρέψει σε καμία απο τις δύο αυτές αντίρροπες δυνάμεις να κυριαρχήσουν στη Γη. Για αυτό το λόγο καταλήγει να μάχεται εναντίον και των δύο, βρισκόμενος στη μέση, ως η τελευταία άμυνα των ανθρώπων απέναντι σε αιμοδιψείς δαίμονες και φανατισμένους αγγέλους. Α, έχει και ένα άλλο στόχο. Να σκοτώσει τον πατέρα του! Μια ωραία ιδέα με πλήρως αποτυχημένη εκτέλεση. Ο Warren Ellis, πριν κάνει την μεγάλη του επιτυχία Transmetropolitan στη Vertigo, αναλαμβάνει το 1993 να ανεβάσει τις πωλήσεις σε μια σειρά της Marvel, το Hellstorm:Prince of Lies, η οποία λόγω χαμηλών πωλήσεων πήγαινε για ακύρωση. Ξεκινάει λοιπόν με το τεύχος 12, αναλαμβάνοντας τα συγγραφικά ηνία από τον Rafael Nieves, με ιδιαίτερα καλές προοπτικές. Οι πωλήσεις είναι πολύ χαμηλές, ο χαρακτήρας είναι από αυτούς που δεν χρειαζόταν να γραφτεί με συγκεκριμένο τρόπο γιατί δεν πρόκειται να τον χρησιμοποιούσαν για κάποιο crossover, και του δώσαν έναν, άγουρο ακόμα, αλλά ιδιαίτερα αξιόλογο νέο σχεδιαστή, τον αργεντινό Leonardo Manco. Και κατάφερε να τα κάνει όλα μαντάρα. Κατάφερε μέσα σε 10 τεύχη να γράψει 4 διαφορετικά arcs, να εισάγει κάποιους χαρακτήρες/sidekicks του Hellstorm, από αστείους έως ελαφρά δυσάρεστους, και το σημαντικότερο να μην καταφέρει να σταθεροποιήσει στις συνειδήσεις των αναγνωστών του, ποια είναι η ψυχοσύνθεση του πρωταγωνιστή του και γιατί κάνει ότι κάνει. Με ακατάσχετα πολύ αφήγηση και ελάχιστο, και αυτό τρομερά κλισέ, διάλογο, η ιστορία δεν πάει τελικά πουθενά, και χωρίς καμία βελτίωση στις πωλήσεις, ακυρώνεται σύντομα και δικαίως για εμένα. Σε όλα τα παραπάνω συντελεί το σχέδιο του Manco, το οποίο όσο πρωτοποριακό και πανέμορφο είναι, τόσο υστερεί σε storytelling και σε προώθηση της ιστορίας. Σε διάφορα splash-pages και σε μερικά καρε κάνει πραγματικά "παπάδες", και θα ήθελα πολύ να έχω το original art για μερικά από αυτά, αλλά σαν κόμικ, δεν λειτουργεί. Πολύ όμορφη λεπτομέρεια και αρκετά τρομακτικό σε αρκετά σημεία, αλλά περισσότερο για πίνακες και λιγότερα για κόμικ, στο οποίο το σχέδιο πρέπει να σε καθοδηγεί και να συμπληρώνει μια ιστορία. Για όποιον ενδιαφέρεται. τον Ιούλιο θα κυκλοφορήσουν σε trade paperback πρώτα 11 τεύχη του run του Rafael Nieves στο τίτλο. H συγκεκριμένη έκδοση (424 σελίδες) περιλαμβάνει και τα 4 τεύχη του Druid, ένα mini-series που έκαναν οι δημιουργοί μετά το τέλος του Hellstorm. Παρόμοιας θεματολογίας και ατμόσφαιρας, μας μιλάει για έναν άνθρωπο ο οποίος απέκτησε τις δυνάμεις των δρυίδων της Σκωτίας και, ακολούθως, πήγε στην Αμερική για να εκπολιτίσει τους άθεους και τους βάρβαρους. Αντίστοιχα προβλήματα, τόσο στην ιστορία όσο και στο σχέδιο, οδήγησαν σε ένα αντίστοιχο μέτριο αποτέλεσμα. Συνολικά, δύσκολα θα πρότεινα σε κάποιον να αγοράσει το συγκεκριμένο Omnibus, παρά μόνο σε πολύ καλή προσφορά. Οι περισσότεροι συμφωνούν προφανώς μαζί μου, αφού ήδη το βλέπω να έχει πέσει στα 40-50 ευρώ, από αρχική τιμή 100 δολλαρίων. Αν θέλετε να διαβάσετε καλύτερο Ellis, ανατρέξτε στο Transmetropolitan ή στο Injection που γράφει τώρα για την Image και για Manco διαβάστε το run του στο Hellblazer.

Το Fusion είναι ένα ακόμα artbook του Moebius που εξέδωσε η Epic, το imprint της Marvel το 1995. Συλλέγει σκίτσα από την περίοδο 1989-1994 που καλύπτουν μια ποικιλία θεμάτων από fantasy και sci-fi μέχρι γυναικείο σώμα και σουπερήρωες, τα οποία πρωτοδημοσιεύθηκαν σε διάφορα ευρωπαϊκά περιοδικά, συλλογές, αφίσες, εκθέσεις και εικαστικά δρώμενα πάσης φύσεως. Δίπλα στο εξώφυλλο πάνω ανεβάζω έναν πίνακα περιεχομένων που πήρα μέσα από την ίδια την έκδοση. Προσωπικά, αυτό το artbook μ'άρεσε πολύ παραπάνω από το Metallic Memories. Αφενός είχε πολύ καλύτερη εκτύπωση και δεν "έχαναν" τα σκίτσα, αφετέρου αναδεικνύει άψογα τις ικανότητες αυτού του τεράστιου δημιουργού, και εξηγούμαι: μέσα σε μόνο μία πενταετία που καλύπτει το παρόν, βλέπουμε με τι έχουμε να κάνουμε, και αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι ένας δημιουργός που συνεχώς εξελισσόταν, άλλαζε δείγματα γραφής και σχεδιασμού από μήνα σε μήνα, δεν φοβόταν να δοκιμάσει τεχνικές ξένες σε αυτόν και να τις κάνει δικές του. Μακάρι να ήξερα περισσότερες λεπτομέρειες από τα υλικά που χρησιμοποιούσε και κάποιες τεχνικές ονομαστικά, μένω όμως στο να αφήνω το στόμα ανοιχτό στην ικανότητα του να με εντυπωσιάζει σαν να είναι κάθε φορά η πρώτη φορά που βλέπω την δουλειά του και να με πείθει ότι όχι μόνο δημιουργούσε σε άλλη διάσταση αλλά δημιούργησε μια εξ'ολοκλήρου νέα, μπήκε μέσα και ανυψώθηκε εκεί μένοντας για πάντα στο πάνθεον της 9ης τέχνης. Φάτε μάτια ψάρια.

Ο Moebius ήταν ο πρώτος ευρωπαίος δημιουργός κόμικς που μεταφράστηκε σε μεγάλη κλίμακα στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Οι πρώτες εντυπώσεις του αμερικανικού κοινού με το Silver Surfer Parable ήταν θετικότατες (γεγονός στο οποίο επηρέασε το marketing του Stan Lee) και ήθελαν να δουν παραπάνω από αυτόν τον περίεργο σουρεαλιστή τυπωμένο. Έτσι, η Marvel με το "alt" imprint της, την Epic, αρχίζει και εκδίδει πολύ ωραία πραγματάκια που οι Γάλλοι είχαν ήδη δει 2 δεκαετίες νωρίτερα, μιας και εμφανίζονται κόμικ που ο Μοε έβγαζε στο Metal Hurlant, στο Pilote κλπ από τις αρχές του '70. Στην προκειμένη όμως δεν θα μιλήσουμε για αυτά αλλά για κάτι μικρότερο και πιο compact, ένα tablebook ονόματι Metallic Memories. Οι "Μεταλλικές αναμνήσεις" (sic) εκδόθηκαν το 1992, μετά την, γνωστή στους φανς του Μοε, σειρά "The Collected Fantasies of Jean Giraud" για την οποία θα μιλήσουμε κάποια άλλη φορά. Η συλλογή 88 σελίδων μαζεύει διάφορα σκίτσα, μονοσέλιδες ιστορίες και στριπς του Γάλλου δημιουργού τα οποία είχε δημοσιεύσει αρχικά σε άλλα έντυπα (περιοδικά, εξώφυλλα, κόμικ, βιβλία), μερικά εξ'αυτών τα προσωπικά του scetchbooks, το Edena, Metal Hurlant, Fluide Glacial, L'Express, Pilote, Galaxie, La Caverne du Ciel κ.ο.κ. Είναι πάντα ενδιαφέρον να μπορείς να χαζέψεις σε μεγάλη ανάλυση τον πάντα εξελισσόμενο τρόπο που σχεδίαζε, αν και η εκτύπωση της Epic είναι φτωχή και ο χρωματισμός κορεσμένος. Γενικότερα η Epic δεν έδινε και πολλή βάση στην ποιότητα των κυκλοφοριών της, κρίνοντας απ'όσα έχω πιάσει από κοντά. Βέβαια, για τους purists, τα περισσότερα σκίτσα έχουν εμφανιστεί ασπρόμαυρα σε διάφορους τόμους του "The Collected Fantasies". Σε κάθε περίπτωση, το ανοίγετε και κάνετε οφθαλμόλουτρο.

O David Haller είναι γιος του Professor X. O David Haller είναι ένας Omega level mutant, ένας μεταλλαγμένος, δηλαδή, με -εν δυνάμει- καταστροφικές δυνάμεις. Ο David Haller, έχει τις προσωπικότητες όλων όσων έχει κατα καιρούς νικήσει, μέσα στο μυαλό του. Ο David Haller είναι αυτός που φοβούνται όλοι ότι θα φέρει το τέλος των πάντων. Ο David Haller προσπαθεί να αποδείξει σε όλους ότι έχει καταφέρει επιτέλους να ελέγξει το κατακερματισμένο του μυαλό και τις προσωπικότητες του και ότι δεν αποτελεί πλέον κίνδυνο. Ο David Haller, μέσα σε όλα αυτά, προσπαθεί να έρθει κοντά σε ένα τυφλό μεταλλαγμένο κορίτσι, την Blindfold. Θα τα καταφέρει όλα αυτά; Πιθανόν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θέλει να τον αποκαλούν με το όνομα με το οποίο έχει γίνει (τραγικά) γνωστός. Γιατί ο David Haller είναι ο Legion! H Marvel, το 2014, δίνει στον Βρετανό Si Spurrier, τον πιο δυνατό μεταλλαγμένο και του ζητάει να φτιάξει κάτι πρωτότυπο. Και εκείνος, έχοντας ελεύθερο πεδίο δράσης από τα events εκείνης της περιόδου, μας δίνει έναν Legion διαφορετικό. Σε διαρκή και συνεχή σύγκρουση με τον ίδιο του τον εαυτό, σε αέναο πόλεμο με τις εγκληματικές προσωπικότητες που φιλοξενεί μέσα στο κεφάλι του, σε ασταμάτητο κυνηγητό από καλούς και κακούς, ο Legion (ο οποίος σιχαίνεται αυτό το όνομα) άγεται και φέρεται από την συνεχόμενη προσπάθεια του να αποτινάξει από πάνω του, τον βαρύ ίσκιο του θανάτου του πατέρα του. Ταυτόχρονα, με όλο και μικρότερη επιτυχία, προσπαθεί να περιορίζει την επίδραση που έχουν πάνω του και στις πράξεις του, τα παρελθόν του αλλά και το - έτοιμο να εκραγεί ανά πάσα στιγμή - εύφλεκτο παρόν του. Σε διαρκή κόντρα αλλά και σε διαρκή διαπραγμάτευση με αυτές τις προσωπικότητες, όταν τις κερδίζει και απορροφά τις δυνάμεις τους, τις χρησιμοποιεί με μεγάλη πανουργία για να επιτύχει τους σκοπούς του. Όταν χάνει όμως, όλοι γύρω του κινδυνεύουν, και πρώτος από όλους, ό ίδιος. Ο ίδιος, και η Blindfold, η οποία, περιέργως, δεν τον φοβάται και τον προσεγγίζει. Οι παραπάνω ευμετάβλητες καταστάσεις, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην τελική λύση στην εξίσωση. Εξίσωση, η οποία, όταν περιλαμβάνει τόσο ισχυρούς παράγοντες, μπορεί να είναι μόνο μία. Ή μήπως όχι; Γνωστός γενικά για τα fucked-up του σενάρια, ο Si Spurrier (2000AD, Coda, The Spire), ξεκινάει πολύ ζόρικα και δυσκοίλια αυτή τη σειρά. Με συνεχείς μάχες μέσα στο μυαλό του πρωταγωνιστή, με διαρκείς μονολόγους και απαντήσεις σε αυτούς τους μονολόγους, ξέρωντας λίγα για τον Legion, αρχικά κουράστηκα και μπερδεύτηκα. Στην πορεία όμως, η ιστορία γίνεται πιο στρωτή και πιο μαζεμένη, και εκεί φαίνεται η ευαισθησία η οποία είναι το άλλο χαρακτηριστικό που περνάει ο Spurrier στους ήρωες του. Κλείνοντας, με έναν τραγικό αλλά και αναμενόμενο τρόπο, δένει όμορφα όλες τις σεναριακές εκκρεμότητες και, ίσως σε περισσότερα τεύχη από ότι πραγματικά χρειάζεται, λυρικά, αιτιολογεί τις επιλογές του. Γενικά, μια καλή εν γένει δουλειά, αλλά λίγο άνιση, με τα μεσαία τεύχη να προχωρούν ομαλά, τα πρώτα να τρέχουν και τα τελευταία να σέρνονται. Σχεδιαστικά, τα περισσότερα τεύχη τα σχεδιάζει ο Tan Eng Huat, αρκετά καλά εν γένει, με δυνατό του σημείο τις μάχες και γενικά τα φορτωμένα καρέ, όπου σε συνδυασμό με τα έντονα παστέλ χρώματα δίνουν μια ονειρώδη διάσταση. Οι χαρακτήρες του όμως είναι αρκετά καρτουνέ, και ίσως όχι και πολύ καλοί ανατομικά, πράγμα που μου χτύπησε ως αταίριαστο για το συγκεκριμένο σενάριο. 24 τεύχη, τα οποία μπορείτε να βρείτε σε 4 trade paperbacks (αυτή τη στιγμή τα 2 τελευταία είναι εξαντλημένα), ή σε ένα πανέμορφο σκληρόδετο Omnibus 528 σελίδων. Συνοψίζοντας, μια μέτρια-προς-καλή σειρά, που σίγουρα έχει πράγματα να πει, αλλά, έχω την αίσθηση, ότι δεν ήξερε πως να τα πει ακριβώς. Για μια φορά διάβασμα και μέχρι εκεί.

50 χρόνια στο μέλλον και μια post-apocalyptic U.S.A. Οι κακοί έχουν κερδίσει και οι υπερήρωες έχουν παραιτηθεί, ηττηθεί, εξαφανιστεί ή/και εξοντωθεί. Ένας γέρος Wolverine έχει αποκηρύξει το παρελθόν του, έχει κάνει οικογένεια και ζει απομονωμένος σε μια φάρμα. Η ζωή του θα αλλάξει για ακόμα μια φορά όταν ένας τυφλός πλέον Hawkeye θα τον προσλάβει ως συνοδό για την μεταφορά ενός μυστηριώδους φορτίου, με αντάλλαγμα 500 δολάρια. Λεφτά που ο Λόγκαν χρειάζεται οπωσδήποτε για να πληρώσει το ενοίκιο στην συμμορία των Banner (ναι, κακοποιών στοιχείων και απογόνων του Hulk). Πολύ σκοτεινή ιστορία, πολύ εκτός του τυπικού υπερηρωικού. Καραγουστάρισα Σενάριο γεμάτο αναπάντεχα plot-twists με γρήγορη ταχύτητα που δεν σε αφήνει να το αφήσεις, διαβάζεται αυτοτελώς και γεμίζει τα όποια κενά για όσους δεν ξέρουν τι προηγείται με μικρά flashbacks σε καίρια σημεία χωρίς να μπερδεύει. Βλέπουμε πολλούς super-villains (Dr. Doom, Kingpin, Magneto, Red Skull) να παρελαύνουν σε μια ιστορία με λιγότερη αλλά πιο καλοστημένη δράση απ'όσο υπόσχεται ο τίτλος και το εξώφυλλο της, αλλά κυρίως βλέπουμε έναν "σπασμένο" Γούλβεριν που έχει υποσχεθεί να μην ξαναβλάψει άλλο ον αλλά οι συγκυρίες τον στήνουν στον τοίχο. Έναν Γούλβεριν σκοτεινό και πιο σακατεμένο απ'ότι συνήθως, άρτια χτισμένο σαν χαρακτήρα, όλα μέσα σε ένα αξιοπρεπέστατο σχέδιο με ωραίο φωτισμό και χρώμα που αυξάνει την ροή χωρίς να κρατά το μάτι παραπάνω απ'όσο πρέπει. Ο Mark Millar (σενάριο - Civil War,Wanted, Kick-Ass, The Ultimates) και ο Steve McNiven (σχέδιο - Civil War, Guardians of the Galaxy, Death of Wolverine) είπαν την ιστορία τους αρχικά στο Wolverine #66-72 και Wolverine Giant Size Old Man Logan. Όπως περίμενα, το κόμικ έχει μικρή έως ελάχιστη σχέση με την ταινία πέρα από κομμάτι του τίτλου και του όλου "γέρος Γούλβεριν δίνει την τελευταία του παράσταση", αλλά ευχαριστήθηκα και τα δύο. Του πέταξα ένα εύκολο 5/5 στο goodreads. Καιρό είχα να διαβάσω έτσι ανέμελα κομικάκι και να μην πάρω χαμπάρι πότε τελείωσε. ?

Με την επανάκτηση των δικαιωμάτων του Conan, στις αρχές του χρόνου, η Marvel, εγκαινίασε την επιστροφή της στις περιπέτειες του Κιμμέριου επαναφέροντας 2 ιστορικές ongoing σειρές, τo Conan the Barbarian και το Savage Sword of Conan. Όπως έκανε και με το Star Wars franchise, συνοδεύει τις ongoing με mini-series, συνήθως 5 τευχών. Η πρώτη ήταν το Age of Conan - Belit. H Belit, σύμφωνα με τις ιστορίες του R.E.Howard, πρόκειται για την πρώτη και μεγάλη αγάπη του Conan. Στο συγκεκριμένο κόμικ, όμως, ξεκινάμε από την αρχή και έχουμε το origin της ηρωίδας. Γνωρίζουμε τον πατέρα, μεγάλο ναύαρχο και καπετάνιο ενός πειρατικού καραβιού. Μετά την σύλληψη και την θανάτωση του, η Belit, προσπαθεί και καταφέρνει να γίνει καπετάνιος του πειρατικού του πατέρα της, παρ' όλη την αμφισβήτηση που δέχτηκε λόγω της ηλικίας και του φύλου της. Στη πορεία, αποκτά μεγάλη φήμη και έρχεται σε σύγκρουση με τρομακτικά θαλάσσια τέρατα, αλλά και πέφτει θύμα προδοσίας από προηγούμενος συμμάχους της. Το σενάριο το έγραψε η Tini Howard ( Hack/Slash:Ressurection, Rick & Morty ), δίνοντας κάτι που δεν περίμενα να δω ποτέ σε κόμικ. Μια λογική young adults. Ένα κόμικ δηλαδή που απευθύνεται σε ηλικίες 13+. Το αποτέλεσμα το θεωρώ ελαφρά αποτυχημένο γιατί σε κανένα σημείο δεν βρήκε καλά τα πατήματα του, παρουσιάζοντας μας την πρωταγωνίστρια, πότε ας ατίθασο κορίτσι και πότε ως ατρόμητη καπετάνιο. Δεν γίνεται καμία εμβάθυνση σε οποιονδήποτε άλλο χαρακτήρα και πολλές φορές η Belit πετυχαίνει θριάμβους και νίκες χωρίς να έχουμε καταλάβει το πως και το γιατί. Στα παραπάνω, συμβάλλει το σχέδιο της Kate Niemczyk ( Mockingbird, Maneaters - είχε περάσει και από ένα Comicdom πριν 1-2 χρόνια ), το οποίο καρτουνίζει αρκετά και δεν δίνει ιδιαίτερη έμφαση ούτε στη λεπτομέρεια ούτε στις εκφράσεις των προσώπων. Ξεχωρίζει λίγο στις σκηνές με τέρατα και τα Λεβίαθαν των θαλασσών, αλλά μέχρι εκεί. 5 τεύχη, τα οποία συγκεντρώθηκαν σε ένα trade paperback, μιας, συνολικά, μέτριας δουλειάς. Δεν νομίζω να ενθουσιάσει κανένα, καθώς πέρα από την χιλιοειπωμένη ιστορία του μικρού κοριτσιού που γίνεται γυναίκα και αναγνωρίζεται από εκείνους που την υποτιμούσαν, δεν υπάρχει κανένα άλλο επίπεδο ανάγνωσης. Για το σχέδιο τα είπα παραπάνω, υπάρχουν πάμπολλες καλύτερες και καλύτεροι δημιουργοί εκεί έξω. Αν ανήκα στο ηλικιακό γκρουπ στο οποίο απευθύνεται το κόμικ, ίσως να το αντιμετώπιζα με μεγαλύτερη συμπάθεια. Δυστυχώς έχουν περάσει λίγα(?) χρόνια από τότε, οπότε απλά θα πρότεινα να το προσπεράσετε και να πάτε στις δύο ongoing σειρές, οι οποίες είναι πραγματικά καλές. Κρίμα για τα πραγματικά υπέροχα εξώφυλλα της Sana Takeda.

Ο Dok-Ondar είναι ένας Ithorian συλλέκτης σπανίων αρχαιοτήτων. Έχει την έδρα του στο Black Spire Outpost, στον πλανήτη Batuu, ένα καταφύγιο για μισθοφόρους, κυνηγούς κεφαλών και όλων των ειδών τους παρανόμους. Ο Dok-Ondar αναζητά ένα παλιό σπαθί των Sith, το οποίο ανήκε στην οικογένεια του όταν ήταν μικρός. Η αναζήτηση του έχει κρατήσει πάνω από 30 χρόνια και στην πορεία της έχουν εμπλακεί πολλά γνωστά ονόματα του Star Wars σύμπαντος. Τώρα είναι πιο κοντά από ποτέ. Το New Order όμως απειλεί την επιτυχία του σχεδίου του...... Επιτέλους η Marvel μας έδωσε και μια καλή mini-series στο Star Wars σύμπαν! Η πολιτική της εταιρείας, τα τελευταία 5 περίπου χρόνια που αγόρασε τα δικαιώματα του έπους του George Lucas, από την Dark Horse, είναι να κυκλοφορεί, ανά πάσα στιγμή, 2-3 ongoing series και αρκετά mini-series. Τα περισσότερα ongoing είναι από καλά έως αρκετά καλά ( Star Wars, Darth Vader, Poe Dameron, Doctor Aphra ), αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των mini είναι από αδιάφορα έως απλά συμπαθητικά. Μάλλον αποφάσισε να κάνει μια στροφή τον τελευταίο γιατί το Galaxy's Edge, μαζί με το Tie Fighter που θα παρουσιάσω σύντομα, είναι αρκετά καλά. Στο σενάριο είναι ο Ethan Sacks, ο οποίος έχει κάνει λίγα πράγματα και όλα για την Marvel ( Old Man Hawkey, Old Man Quill ). Εδώ κάνει αρκετή χρήση flashbacks, αλλά τα δένει έξυπνα με την κεντρική ιστορία, και εμπλέκει γνωστούς χαρακτήρες από ταινίες,σειρές και comics όπως Han Solo, Chewbacca, Doctor Aphra, τους bounty hunters Hondo και Greedo κ.α., αλλά παρουσιάζει και μια νέα ομάδα μισθοφόρων, την αρχηγό της οποίας, την Kendoh, πιστεύω ότι θα ξαναδούμε ή θα ξαναδιαβάσουμε στο μέλλον. Αρκετά καλό γράψιμο, αρκετή δράση αλλά όχι μόνο δράση με αποτέλεσμα τουλάχιστον 2 χαρακτήρες ( ο Dok-Ondar και η Kendoh ) να αναδεικνύονται και να παρουσιάζονται σε βάθος. Σχέδιο κάνει ο Will Sliney ( κυρίως Marvel αλλά και 24 τεύχη στο Farscape της Boom ) και φαίνεται ότι δούλεψε αρκετά, αφού δίνει ένα γεμάτο κόσμο, με πλήρη λεπτομέρεια στα περισσότερα του καρέ. Μερικά ίσως είναι πιο φορτωμένα από ότι χρειάζεται, αλλά το σύνολο είναι σίγουρα θετικό και αρκετές φορές εντυπωσιακό. Συνολικά ένα πολύ ευχάριστο 5τευχο κόμικ, το οποίο συγκεντρώθηκε και σε ένα trade paperback που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Ειδικά μετά την πλήρως αποτυχημένη απόφαση της Marvel να κυκλοφορήσει 27 one-shots, αφιερωμένα σε ένα χαρακτήρα κάθε ένα, στα πλαίσια των Age of Republic/Rebellion/Resistance και η οποία απέδωσε 27 αδιάφορα αποτελέσματα, δείχνει να προσέχει λίγο την παραγωγή της. Ελπίζω σε συνέχεια. Galaxy's Edge λέγεται και το καινούριο theme park, μέσα στο Disneyland Park στην Καλιφόρνια και αυτό το κόμικ παρέχει μια πρώτη ματιά, στους μελλοντικούς επισκέπτες. Το κόμικ τελειώνει με ένα ερωτηματικό μετά το THE END, οπότε ίδωμεν......

Solomon Kane. Ο πουριτανός εκδικητής! Η ρομφαία του Θεού. Ο προστάτης των αθώων γυναικών! Κρατάει πάντα σπαθί και μερικές φορές μουσκέτο ή πιστόλα. Τριγυρνάει στην Ευρώπη, στην Ασία και στην Αφρική του 16ου αιώνα, κυνηγημένος από την πατρίδα του, την Αγγλία, λόγω των θρησκευτικών του πεποιθήσεων. Στόχος του είναι να τιμωρεί όσους είναι ενάντιοι στο λόγο του θεού. Δεν πιστεύει στην μαγεία, αλλά την αποδέχεται. Είναι ο βαθιά πιστός και βαθιά αμετανόητος στο ότι πρέπει να σκοτώνει όποιον κάνει κάτι κακό. Είναι ο SOLOMON KANE (ηχητικό εφέ αστραπής) Ο Solomon Kane είναι δημιούργημα του R.E. Howard. Μαζί με τον Cull, είναι οι πιο αναγνωρίσιμοι χαρακτήρες του... αμέσως μετά τον Conan βεβαίως. Οι ιστορίες έχουν γραφτεί για τα παραλογοτεχνικά περιοδικά της επόχής του 1920-1930 στην Αμερική (Weird Tales κ.α.). Πρώτη η Marvel Comics απέδωσε σε μορφή κόμικς τον πουριτανό Ήρωα. Η συγκεκριμένη έκδοση είναι της Dark Horse, αλλά περιέχει επανεκδόσεις ιστοριών της Marvel της δεκαετίας του 1970 και του 1980. Η ιστορία του 1970 αποδίδεται από τον Roy Thomas, ιστορικό συγγραφέα των κόμικς του Conan. Ο Howard ήταν υπεραναλυτικός στις περιγραφές του, και ο Thomas δεν πάει πίσω. Πολύ exposition, αναμενόμενο βέβαια λόγω εποχής. Κυκλοφόρησε στο περιοδικό Marvel Premiere, eίναι σε δύο μέρη και σχεδιάζεται από τον Howard Chaykin. Το σχέδιο είναι και αυτό στα πλαίσια της εποχής, με αρκετή λεπτομέρεια. Ακολουθεί ένα 6τευχο mini series (The Sword of Solomon Kane) που έγραψε ο Ralph Macchio, συγγραφέας της Marvel που έχει κάνει και αρκετά υπερηρωικά εκείνη την εποχή. Διάφοροι σχεδιαστές δούλεψαν σε αυτό το mini series , με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία. Πιο γνωστός ο πολύς Mike Mignola (Hellboy κ.α.). Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στο ότι το πρώτο τεύχος του mini series έχουμε την απόδοση της ίδιας ιστορίας με αυτήν που παρουσιάζεται στα και στα δύο πρώτα τεύχη ( η ιστορία έχει τον τίτλο Red Shadows ). Περίεργη επιλογή από την Dark Horse, αλλά μπορούμε να συγκρίνουμε τις δουλειές που έκαναν οι δημιουργοί στο ίδιο υλικό. Γενικά ένα τομάκι (200 περίπου σελίδες) το οποίο έφυγε σχετικά γρήγορα, παρά το heavy exposition που έχει κατά καιρούς. Αν σας αρέσουν τέτοιου είδους ιστορίες ή αν είστε φαν του Κόναν και θέλετε να δείτε τι άλλο έγραψε ο δημιουργός του, αξίζετε να το τσεκάρετε.

Η Εισαγωγή. Ο Κατάσκοπος. Ο Διαστημάνθρωπος. Η Θεά. Η Γοργόνα. Το Ρομπότ. Ο Γορίλας. Όλοι τους βασισμένοι σε πρότυπα χαρακτήρων που ξεπήδησαν από τα παλπς και τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας ωμέγα διαλογής. Είναι όμως όλοι τους χαρακτήρες από την περίοδο που η Marvel λεγόταν Atlas και που στο σύμπαν που δημιουργήθηκε μετά την επιτυχία του Fantastic Four, είχαν από ελάχιστη έως καθόλου παρουσία, παραμένοντας εν πολλοίς φρέσκοι και ανεκμετάλλευτοι. Η Υπόθεση Στα τέλη του 1950 η Αμερικάνικη κυβέρνηση ανέθεσε στον ειδικό πράκτορα του FBI Τζίμι Γου την διάσωση του Προέδρου Αϊζενχάουερ τον οποίο είχε απαγάγει ο Yellow Claw, ο αιώνιος εχθρός του. Για να το πετύχει αυτό συγκάλεσε μια ετερόκλητη και αλλόκοτη ομάδα με την οποία έφερε την αποστολή εις πέρας. Για έξι μήνες η ομάδα έμεινε μαζί, λειτουργώντας με την αποτελεσματικότητα και την ομαδικότητα που συνήθως συναντά κανείς σε ομάδες με περισσότερα χρόνια ενεργής δράσης. Και μετά κάποιος ανώτερος αποφάσισε πως η ομάδα πρέπει να διαλύσει και να κριθούν απόρρητες όλες τους οι αποστολές και η ύπαρξη τους. Δεκαετίες αργότερα, ένας γερασμένος Τζίμι Γου, πλέον πράκτορας της Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α., ηγείται μιας μη εγκεκριμένης αποστολής σε ένα από τα μέρη που αποτελεί πιθανόν λημέρι του Atlas Foundation, του οργανισμού που ανήκει στον φαινομενικά αθάνατο Yellow Claw. Η ομάδα του αποδεκατίζεται και ο Τζίμι Γου καταλήγει να χαροπαλεύει. Και κάπου εκεί η παλιά του ομάδα αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της... Περισσότερα στην wiki (εγώ πάντως δεν θα σας κάνω spoilers). Το Παρασκήνιο. Όλα ξεκίνησαν όταν ο Mark Paniccia (συντάκτης της Marvel) έτυχε να διαβάσει το What If v1 09 το οποίο εξέταζε το τι θα γινόταν αν οι Εκδικητές είχαν ιδρυθεί το 1950 με τους χαρακτήρες που υπήρχαν τότε διαθέσιμοι, συν του 3-D Man (γιατί έβαλαν τον 3-D Man ρωτάτε; Ήταν ο τότε πρόσφατος χαρακτήρας που συν-δημιούργησε ο Thomas, απλά. Ευτυχώς σε αυτό το volume δεν εμφανίζεται ο χαρακτήρας). Η ιδέα της σύστασης μιας τέτοιας ομάδας και στο κανονικό σύμπαν της Marvel του φάνηκε ενδιαφέρουσα, οπότε πρότεινε την ιδέα στον Jeff Parker, ο οποίος άρπαξε την ευκαιρία και έγραψε μια από τις καλύτερες σειρές της Marvel από την προηγούμενη δεκαετία, η οποία εκτός από τους χαρακτήρες, αντλεί στοιχεία από το παρελθόν της εταιρίας για να παρουσιάσει μια ιστορία με ίντριγκες, ανατολίτικα μυστήρια, κρυφούς τρόμους, υπερηρωικής δράσης χωρίς ενοχές και αρκετές δόσεις κατασκοπευτικής πλοκής παλιάς κοπής (My name is Bond. James Bond) και επί την ευκαιρία λύνει με πειστικό τρόπο κάποιες από τις ανακολουθίες που είχαν οι παλιές ιστορίες των χαρακτήρων. Στο όλο πακέτο καθοριστική συμβολή έχει και το - φαινομενικά απλό αλλά ιδιαίτερα περίτεχνο - σχέδιο του Leonard Kirk, καθώς και τα πιασάρικα και πετυχημένα εξώφυλλα του Tomm Coker. Η Έκδοση. Η πρώτη μίνι σειρά βγήκε από τον Οκτώβρη του 2006 μέχρι και το Μάρτιο του 2007. Αρχικά σκόπευαν να την βγάλουν πεντάτευχη αλλά στην πορεία προστέθηκε και έκτο τεύχος. Σε trade βγήκε τον Φεβρουάριο του 2009 με μπόλικο επιπλέον περιεχόμενο. Καταρχήν έχει υλικό από το Temple of Atlas, το weblog που δημιούργησαν στο marvel.com το οποίο λειτούργησε σαν ένα ιδιότυπο ονλάιν κυνήγι θησαυρού. Επίσης έχει όλα τα spotlight στους χαρακτήρες που είχαν κάνει στο comicbookresources. Σε αυτά βλέπουμε διάφορα ενδιαφέροντα προσχέδια. Το πιο σημαντικό βέβαια είναι η δημοσίευση όλων των ιστοριών με τις πρώτες εμφανίσεις των χαρακτήρων - ιστορίες που ξεκινάνε από το 1947 και φτάνουν ως το 1956 - συν το What If v1 09 του 1978. Ακόμα και αν έχει κάποιος τα τευχάκια, το trade αξίζει το επιπλέον έξοδο. Γενικά η έκδοση και το κόμικ προτείνονται ανεπιφύλακτα.