Search the Community

Υπάρχουν αρκετά καλά κόμικς εκεί έξω. Μια στο τόσο όμως εμφανίζεται κάποιο πολύ καλό κόμικ, που ξεχωρίζει. Που οι σελίδες του καρφώνονται στο μυαλό σου. Gideon Falls. Το όνομα μιας πόλης (ή πολλών;). Ένας ρακοσυλλέκτης μαζεύει με εμμονή αντικείμενα από τα σκουπίδια, που θεωρεί ότι είναι κομμάτια του Μαύρου Αχυρώνα. Ένας ιερέας καταλήγει στην πόλη με τα σκοτεινά μυστικά. Ο Μαύρος Αχυρώνας, ένα μυστηριώδες κτίριο που εικάζεται ότι εμφανίζεται κι εξαφανίζεται σε βάθος χρόνου, σημαδεύει τη ζωή και των δύο, όπως και τα μέρη που εμφανίζεται. Θα μπορούσα να γράψω κατεβατά για την ιστορία, αλλά θα ταν κρίμα να σας σποιλεριάσω. Προτιμώ να σας αφήσω να βυθιστείτε στο κόμικ (αν δεν το έχετε κάνει), χωρίς να γνωρίζετε παραπάνω πράγματα για την υπόθεση Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Lemire, τα πρώτα ψήγματα της ιστορίας γεννήθηκαν στο μυαλό του το 1996, κατά τη διάρκεια των κνηματογραφικών σπουδών του. Έπρεπε να φτιάξει μια ταινία μικρού μήκους. Καθώς περπατούσε στους γεμάτους σκουπίδια δρόμους του Τορόντο, γεννήθηκε η ιδέα του Norton Sinclair, ενός εμμονικού ρακοσυλλέκτη που φορούσε μάσκα και ήταν πεισμένος ότι στα σκουπίδια θα μπορούσε να βρει αποδείξεις μιας συνωμοσίας, που αντιλαμβανόταν μόνο αυτός. Η ταινία γυρίστηκε και κάποια χρόνια αργότερα, το πρώτο του κόμικ είχε πάλι τον Norton για πρωταγωνιστή, μαζί με τον Fred, που όμως δεν ήταν ιερέας, αλλά μεσήλικας εργάτης εργοστασίου. Αυτοεκδόθηκαν δυο τεύχη του κόμικ αυτού, με τον τίτλο Ashtray. Οι αρχικές ιδέες έμειναν στο μυαλό του για χρόνια, ωρίμαζαν, άλλαζαν μορφές. 20 χρόνια μετά, συζητούσε με τον Sorrentino για τη δημιουργία ενός creator-owned κόμικ, σκοτεινού ψυχολογικού θρίλερ. Ενώ το κόμικ του επρόκειτο να έχει ως βασικό πρωταγωνιστή τον ιερέα, σκέφτηκε ότι θα είχε ενδιαφέρον να χρησιμποιήσει και τον Norton και να βλέπουμε την ιστορία να εκτυλίσσεται από δύο διαφορετικά POV. Είχε έρθει η ώρα οι παλιοί ήρωες να ξαναδούν το φως. Κάποιες άλλες από τις πηγές έμπνευσης του κόμικ είναι το τραγούδι "What's he building in there?" του Tom Waits, η ταινία "π" του Αρονόφσκι, το Batman Gothic (Grant Morrison, Klaus Janson), το βιβλίο "The Bishop’s Man" (Linden MacIntyre) και φυσικά το Twin Peaks (David Lynch). Για την ακρίβεια ο Lemire λέει ότι το Gideon Falls είναι ένα love letter στο Twin Peaks, χωρίς όμως να το αντιγράφει. Θα συμφωνήσω απόλυτα. Το Gideon Falls είναι ένα κόμικ τρόμου, χωρίς υπερβολική βία και σπλατεριές. Είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ, που υποβάλει τον αναγνώστη στον τρόμο χωρίς να τον πλασάρει φόρα παρτίδα. Στο μεγαλύτερο μέρος του είναι αφανής και υπόγειος. Κρύβεται σ΄αυτά που δε λέγονται, στην υποβλητική ατμόσφαιρα, στις εκφράσεις των προσώπων, στις σκιές. Η εικόνα αποκαλύπτεται τεύχος με το τεύχος, που κάθε ένα είναι ένα κομμάτι του παζλ. Το κάνει αυτό χωρίς να βιάζεται αλλά και χωρίς να μπερδεύει ή να κουράζει. Χτίζει τον κόσμο του αργά και σταθερά. Οι λεπτομέρειες έχουν σημασία κι αυτό αποκαλύπτεται στη συνέχεια. Η κινηματογραφική ροή είναι υποδειγματική. Η δυνατή ιστορία δένει υπέροχα με το σχέδιο του Sorrentino, που κάνει απίστευτη δουλειά και τον εξαιρετικό χρωματισμό του Dave Stewart. Πραγματικά υπέροχο δημιουργικό team με φοβερή χημεία. Ο κόσμος του Gideon Falls μοιάζει τόσο ζωντανός και σκοτεινός ταυτόχρονα. Το εικαστικό κομμάτι του κόμικ εκμεταλλεύεται όλες τις δυνατότητες του μέσου και δίνει πραγματικά αριστουργηματικές σελίδες που μαγνητίζουν το βλέμμα. Ειλικρινά, δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο κόμικ που να κυκλοφορεί τώρα, που να έχει την ίδια σχεδιαστική και σκηνοθετική δυναμική. Μέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει 20 τεύχη και έχει βραβευτεί το 2019 με Eisner στην κατηγορία Best New Series. Πρόκειται σύντομα να μεταφερθεί και σε τηλεοπτική σειρά πηγές Gideon Falls #1 Συνέντευξη του Lemire στο The Beat Jeff Lemire Takes Us on a Tour of Gideon Falls στο paste magazine

Πάντοτε ο τρόμος και τα κόμικ συνδυάζονταν αρμονικά,δίνοντας μας υπέροχα και αμιγώς ανατριχιαστικά αποτελέσματα..Μεγάλοι σχεδιαστές και σεναριογράφοι εδώ και δεκαετίες έχουν διαπρέψει στις ιστορίες τρόμου με άκρως ικανοποιητικά αποτελέσματα τόσο εικαστικά όσο και συγγραφικά.Το καλλιτεχνικό δίδυμο των Scott Snyder(American Vampire,BatMan,AfterDeath)και Jock(Green Arrow:Year One,Wolverine,Bat Man,The Losers)συνεχίζει αυτή την καλή παράδοση μέσα από τις σελίδες του Wytches που κυκλοφόρησε από την Image. H οικογένεια Rock μετακομίζει στη πόλη του Litchfield στο New Hampshire μετά το σοβαρό τραυματισμό της μητέρας που την αφήνει ανάπηρη καθώς και από ένα περιστατικό που είχε η κόρη τους Sailor στο σχολείο της.Μία άλλη κοπέλα η Annie,έκανε bullying στη Sailor,και αργότερα το κορίτσι εξαφανίστηκε...Οι υποψίες φυσικά έπεσαν πάνω στη "περίεργη"όπως την έβλεπαν όλοι Sailor.Η οικογένεια ελπίζει να κάνει μία νέα αρχή αλλά κάποιες από τις φήμες την ακολουθούν και στη νέα της γειτονιά...Αγνοούν επίσης και το μυστικό των κατοίκων της οι οποίοι δίνουν σαν "προσφορά"τους συνανθρώπους τους σε κάποια μυστηριώδη όντα που ζούνε μέσα στο δάσος....Και φυσικά δεν θα αργήσει να έρθει και η σειρά της Sailor να προσφερθεί και η ίδια...Και ο πατέρας της θα κάνει τα πάντα για να την πάρει πίσω... Συνδυασμός τρόμου και ψυχολογικού δράματος,αρχαίων παραδόσεων και αρχέγονων δυνάμεων,καθώς και μιας κοφτερής ματιάς στα ήθη της μοντέρνας κοινωνίας(με θέματα που θίγουν τον αλκοολισμό,την αναπηρία,το σχολικό και μη Bullying,την οικογενειακή δυσλειτουργία),ο συγγραφέας εμμένει περισσότερο στη σχέση πατέρας και κόρης,και στον αγώνα τους να επιβιώσουν μέσα σε ένα άκρως εχθρικό περιβάλλον.. Το παρελθόν με το παρόν συνδυάζονται απόλυτα για να διηγηθούν μία ιστορία ανατριχιαστική,φρικιαστική και απόλυτα τρομαχτική έτσι όπως μόνο ο Snyder μπορεί να τη διηγηθεί.Ο αναγνώστης ταυτίζεται απόλυτα με τους χαρακτήρες,καταλαβαίνει μαζί τους ότι κάτι δεν πάει καλά,βλέπει ανθρώπους να εξαφανίζονται,αντιλαμβάνεται ότι κάτι κακό συμβαίνει,αλλά δεν βλέπει αυτό το κακό μπροστά του...Το νιώθει όμως μέσα του,να τρέχει κρύο στις φλέβες του.. Και αυτό είναι που κάνει αυτή την ιστορία ακόμα πιο τρομακτική αφού ο συγγραφέας(στο στυλ του Lovecraft)δημιουργεί ένα είδος "εσωτερικού" τρόμου χωρίς να καταφεύγει σε εύκολους εντυπωσιασμούς και "σπλατεριές" που τις περισσότερες φορές δυστυχώς χρησιμοποιούν πολλοί στο συγκεκριμένο genre...Δεν επιτρέπει στον εαυτό του να επιπέσει στα διάφορα "κλισέ"που συνήθως συνοδεύουν τη γραφή τέτοιου τύπου ιστοριών και πρόκειται ίσως για την πιο ώριμη δουλειά του Snyder μέχρι εκείνη τη στιγμή,και σίγουρα την πιο τρομακτική του... Μία ιστορία γεμάτη μυστήριο αλλά και με τις απαραίτητες πινελιές χιούμορ εκεί που χρειάζεται,καθώς επίσης και με plot twist που κόβουν την ανάσα,οι Wytches δεν είναι οι "παραδοσιακές" μάγισσες των παραμυθιών με τα μεγάλα μυτερά καπέλα και τις σκούπες...Είναι τρομακτικά πλάσματα που απαιτούν αιματηρές θυσίες για να μείνουν ζωντανά...Και ο αληθινός φόβος δεν κρύβεται μέσα στα σκοτεινά δάση,αλλά τις περισσότερες φορές είναι δίπλα μας,στους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε καθημερινά ή ακόμα και σε αυτούς που ζούμε μαζί τους....Και αυτοί ίσως να είναι πιο σατανικοί και σκοτεινοί ακόμα και από τα πλάσματα του δάσους.... Δεν θα μπορούσε να αποδώσει καλύτερα όλη αυτή τη σκοτεινή,κλειστοφοβική, και εφιαλτική ατμόσφαιρα κανένας τόσο ίσως καλά όπως ο Jock(καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Βρετανού σχεδιαστή Mark Simpson),που πραγματικά διαπρέπει σε τέτοιου είδους ιστορίες τρόμου και σκοτεινού θέματος. Ο άκρατος εξπρεσιονισμός του,ο συνδυασμός νεροχρωμάτων και digital δουλειάς,οι έντονες γραμμές του που κόβουν σαν λεπίδα,τα εκπληκτικά designs των εφιαλτικών πλασμάτων,συμπληρώνουν όλο το πακέτο που σίγουρα θα ευχαριστήσει τους φίλους του συγκεκριμένου genre και όχι μόνο,θέτοντας καινούργιες βάσεις για το σχεδιασμό των horror comic. Μία συνεργασία που ξεκίνησε με το Bat Man The Black Mirror εδώ συνεχίζεται με τον καλύτερο δυνατό(και δημιουργικό)τρόπο.Ελπίζω σύντομα αυτή η συνεργασία να συνεχιστεί για μια ακόμα κοινή δουλειά τους.Ένα δίδυμο που συμπληρώνει απόλυτα ο ένας τον άλλο. Η σειρά κυκλοφόρησε σε 6 τεύχη από τον Οκτώβριο του 2014 μέχρι και το Μάρτιο του 2015(με τον μαιτρ του τρόμου,Stephen King να τη χαρακτηρίζει σαν "θρίαμβο"),ενώ ετοιμάζεται και η κινηματογραφική εκδοχή της με τους 2 δημιουργούς σαν executive producers και στην παραγωγή τους Brad Pitt,Jeremy Kleiner κ.α.Ενώ ετοιμάζεται και η συνέχεια της σειράς πάλι από το ίδιο δημιουργικό δίδυμο.Το κείμενο θα το βρείτε και στο προσωπικό μου blog ΕΔΩ

Είμαστε στο 2076. Το ίντερνετ δεν υπάρχει πια. Υπάρχει μόνο ως μια πληγή στη σύγχρονη ιστορία. Στο πρόσφατο παρελθόν του κόμικ, η φούσκα του ίντερνετ έσκασε, διαρρέοντας τα προσωπικά στοιχεία όλων. Mails, στοιχεία πιστωτικών καρτών, μηνύματα, σβησμένες φωτογραφίες και βίντεο , ιατρικά αρχεία, search histories… Τίποτα δεν έμεινε κρυφό, καταστρέφοντας σχέσεις, εταιρίες, οικογένειες, αξιοπρέπειες. Όλοι πλέον κυκλοφορούν μεταμφιεσμένοι για να κρύψουν τις αληθινές τους ταυτότητες. Η τέταρτη εξουσία (τα μίντια) εκτελούν χρέη αστυνομίας και η παράβαση προσωπικών δικαιωμάτων έχει ξαναγίνει ένα από τα χειρότερα εγκλήματα. Τα αυτοκίνητα είναι ιπτάμενα και τα τσιγάρα μαριχουάνας νόμιμα. Κάπου μέσα σ αυτόν τον κόσμο βρίσκουμε και τον κεντρικό ήρωα, έναν ιδιόρρυθμο παπαράτσι, που προσπαθεί να διαλευκάνει τη δολοφονία μιας πελάτισσάς του. Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα scifi κόμικς που διάβασα τα τελευταία χρόνια, γραμμένο από τον Brian K. Vaughan, σχεδιασμένο από τον Martin Marcos και χρωματισμένο από την Muntsa Vicente. Τι θέλω από ένα καλό scifi κόμικ; Καλή σεναριακή ιδέα; Πειστικό post apocalyptic κόσμο; Ενδιαφέροντες α' & β' χαρακτήρες; Καλή ισορροπία μεταξύ δράματος και χιούμορ; Ποπ αναφορές; Φυσικούς διαλόγους ; Σωστό δέσιμο σεναρίου με σχέδιο και χρώμα; Καρέ κινηματογραφικά στημένα; Έχει απ' όλα αυτά . Αγαπημένος μου χαρακτήρας ο παππούς του πρωταγωνιστή, απομεινάρι των ημερών μας. Θεούλης! Μια άλλη πολύ αξιόλογη πλευρά αυτού του κόμικ έχει να κάνει με το πως κυκλοφόρησε: Τα 10 τεύχη του (είναι ολοκληρωμένο) βγήκαν online για κατέβασμα από τη σελίδα panelsyndicate.com (digital comics directly from creators to readers) , που λειτουργεί με τη λογική "πληρώστε ό,τι θέλετε για να το κατεβάσετε". Μπορεί να τα κατεβάσει κανείς ακόμα και πληρώνοντας 0 $! Στη σελίδα αυτή μπορεί να βρει κανείς και το making of του κόμικ, με προσχέδια και σελίδες σεναρίου. Το κόμικ είναι φτιαγμένο για να διαβάζεται κατά βάση σε pc ή tablet, οπότε όσοι το κατεβάσετε δε θα χετε τις ίδιες δυσκολίες που εμφανίζουν τα σκαναρισμένα κόμικς . Όλες οι φωτος που έβαλα είναι σελίδες από τα κόμικς που κατέβασα από τη σελίδα. Για όσους συνεχίζουν να επιμένουν στο χαρτί, έχει κυκλοφορήσει και μια πολύ ωραία HC έκδοση από την Image. Ο Vaughan συμφώνησε να δώσει στην Image την έκδοση του Private Eye, αν η Panelsyndicate έκανε μια ιστορία για το Walking Dead, όπως και συνέβη (The Walking Dead: Alien, 2016) . Βραβεία: Eisner Award στην κατηγορία Best Digital/Webcomic Harvey award στην κατηγορία Best Online Comics Work

Φανταστείτε έναν κόσμο που έχει λίγο από τα ναρκωτικά, την απάθεια, την ψυχρή βία του Bret Easton Ellis, μια ιδέα από τους ψυχωτικούς χαρακτήρες του Jim Thompson (και ιδιαίτερα του σερίφη), την κατάθλιψη, τα αδιέξοδα και τις εμμονές του Raymond Carver και τον υπόκοσμο του Bukowski. Όλο αυτό ντυμένο σε έναν νέο νουάρ μανδύα, με μερικές ρετρό, σουρεαλιστικές, ακόμα και αστείες λεπτομέρειες. Αυτά, και ακόμα περισσότερα που διαφεύγουν της αντίληψής μου είναι το Stray Bullets. Αυτο που πρέπει να θυμάστε είναι πως όποιος περάσει το κατώφλι αυτού του κόσμου πρέπει να αφήσει πίσω του κάθε ελπίδα, για να παραφράσω τα λόγια του ποιητή. Σε αυτόν τον κόσμο η ζωή δεν έχει φερθεί ευγενικά στους πρωταγωνιστές, και εκείνοι το ανταποδίδουν. Παιδιά, γυναίκες και άνδρες ζουν σε έναν μόνιμο εφιάλτη, μια διεστραμμένη, αντίστροφη εκδοχή του Αμερικάνικου Ονείρου. Οι άνθρωποι που συναντούμε μεγαλώνουν, ερωτεύονται, δολοπλοκούν, διασκεδάζουν, δουλεύουν, ονειρεύονται, αλλά κυρίως σακατεύονται σωματικά και ψυχολογικά, υποφέρουν, επιθυμούν, κάνουν μικρά και μεγάλα λάθη, πονούν, τρελαίνονται και τελικά πεθαίνουν. Ο έρωτας είναι φτηνός εδώ, το ίδιο και η αξία της ζωής. Οι άνθρωποι είναι βασανισμένοι και βασανίζουν και εκείνοι με τη σειρά τους. Η βία φέρνει κι άλλη βία, το political correctness δεν υπάρχει σαν έννοια. Οι περισσότεροι, όχι, όλοι οι χαρακτήρες δεν είναι καλά στο μυαλό τους. Σε κάθε ιστορία κάνουμε μικρά άλματα μπρος και πίσω στο χρόνο, παρακολουθώντας μικρά στιγμιότυπα από τις ζωές των (πολλών) πρωταγωνιστών. Οι ζωές τους μπλέκονται η μία με την άλλη με συχνά απρόσμενους τρόπους. Σαν να πατάμε πάνω σε κινούμενη άμμο, κάθε ιστορία μας τραβάει βαθύτερα και μας αποκαλύπτει πτυχές και περιστατικά που ίσως δίνουν απαντήσεις, ίσως γεννούν περισσότερα ερωτήματα. Κάποιες φορές παίρνουμε τις απαντήσεις που θέλουμε. Οι περισσότερες από αυτές τις απαντήσεις δεν θα μας αρέσουν. Γνωρίζουμε όλο και καλύτερα τους πρωταγωνιστές και μάλλον το μετανιώνουμε, γιατί εδώ τα πράγματα είναι πάντα άσχημα πριν γίνουν ακόμα χειρότερα. Το σκίτσο είναι ρεαλιστικό, οι χαρακτήρες ξεχωριστοί και αληθοφανείς, η λεπτομέρεια υπάρχει εκεί που χρειάζεται. Αυτό που με κέρδισε εδώ είναι τα βλέμματα. Οι εκφράσεις. Χρησιμοποιώντας αποκλειστικά μαύρο και λευκό ντύνει τις ιστορίες του με απλά panels. Παίζει πολύ με γκρο πλανς. Δεν θα συναντήσουμε πλάνα υπερπαραγωγές, ούτε τρομερή σκηνοθεσία. Τις περισσότερες φορές όμως καταφέρνει να πετύχει το σκοπό του με μερικές απλές γραμμές και με ανθρώπους να συζητούν - και ο σκοπός του συνήθως είναι να μας ρίξει μια γροθιά στο στομάχι. Ξεκίνησε σαν ανεξάρτητη δημιουργία πίσω στα ένδοξα 90s από την El Capitan (ουσιαστικά την εταιρεία του δημιουργού) και, με μια μικρή παύση, φτάνει μέχρι τις μέρες μας, βρίσκοντας σπίτι στη φιλόξενη Image, έχοντας κερδίσει στην πορεία και δύο βραβεία Eisner. Το πρώτο arc αποτελείται από το Stray Bullets και εκτείνεται σε 41 τεύχη. Το δεύτερο είναι το Killers και ολοκληρώνεται σε 8 ενώ το τελευταίο είναι το Sunshine & Roses, το οποίο τρέχει σε 42 τεύχη. Παραπλεύρως έχουν κυκλοφορήσει και δύο τεύχη αφιερωμένα στην Amy Racecar, με τίτλο Amy Racecar Color Special. Έχει κυκλοφορήσει σε διάφορες εκδόσεις. Η παρουσίαση έγινε από το Stray Bullets Uber Alles Edition, ένα τέρας 1200 σχεδόν σελίδων που συγκεντρώνει όλες τις ιστορίες του πρώτου arc. Το προτείνω ανεπιφύλακτα γιατί είναι σχετικά φθηνό για το υλικό που προσφέρει αλλά και γιατί μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναλλακτικά σαν βαράκι για ασκήσεις. Ο Lapham υποσχέθηκε να επιστρέψει σε αυτόν τον κόσμο με ένα νέο story που θα ονομάζεται Virginia (μία από τις ηρωίδες του πρώτου μέρους) χωρίς να φανερώσει άλλες λεπτομέρειες. Συνοπτικά ο Lapham δημιουργεί έναν κόσμο ρεαλιστικό, ωμό, βίαιο, που πληγώνει τους ήρωες και τους αναγνώστες. Δεν είναι εύκολο ανάγνωσμα και ευτυχώς πολλές φορές η φρίκη είναι υπαινικτική. Εννοείται πως το φως στην άκρη του τούνελ είναι το τρένο που έρχεται καταπάνω στους πρωταγωνιστές για να δώσει ένα γρήγορο, αν είναι τυχεροί, τέλος στις μίζερες ζωές τους. Υ.Γ: Μπορείτε να διαβάσετε το πρώτο τεύχος εδώ. Cool beans.

Ένα κόμικ που ο ίδιος ο συγγραφέας χαρακτηρίζει εύστοχα "no-genre". Η ιστορία της εξαμελούς οικογένειας Pike που κατοικεί στο Royal City. Ο Thomas Pike, ο μικρότερος γιος, είναι ένας εσωστρεφής έφηβος που δεν κοινωνικοποιείται άνετα και του αρέσει να γράφει. Όταν χάνει τραγικά και κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες τη ζωή του ως έφηβος, όπως είναι φυσικό, επηρεάζεται όλη η οικογένεια. Κάθε μέλος γεμίζει το κενό με την δική του εκδοχή για τον παρελθοντικό ή μελλοντικό Tom. Χωρίζεται σε τρία θεματικά arcs. Στο πρώτο, με όνομα "Next of kin", γνωρίζουμε την οικογένεια στο σήμερα και τις σχέσεις μεταξύ τους. Στο "Sonic Youth" πηγαίνουμε στα παιδικά χρόνια των χαρακτήρων και γνωρίζουμε τον πραγματικό Thomas και τις σκέψεις του, ενώ στο τρίτο και τελευταίο, με όνομα "We All Float On" μαθαίνουμε λεπτομέρειες για τον θάνατο του Thomas και έχουμε το τελικό resolution. Ο δημιουργός εξηγεί ότι σε αντίθεση με άλλες ιστορίες, όπως το Sweet Tooth, ξεκίνησε το Royal City χωρίς να έχει αποφασίσει το τέλος ή τη διάρκεια. Γράφει ότι μετά το δεύτερο arc άρχισε να "βλέπει" ξεκάθαρα το τέλος του κόμικ και πως ο κόσμος αυτός που ξεκίνησε να χτίζει δεν τον εξυπηρετούσε για κάτι πιο μακροσκελές. Και ομολογώ πως αυτό είναι εμφανές όταν το διαβάζεις. Μπορείς να διακρίνεις ότι άρχισε αφήνοντας πολλά περιθώρια ανάπτυξης, χωρίς όμως αυτό να φαίνεται άσχημο ή ημιτελές μετά το επιλεγμένο τέλος. Στο σενάριο κάνει αυτό που ξέρει καλά: αναπτύσσει χαρακτήρες, πλέκει τις σχέσεις τους και τους συνδέει με το περιβάλλον τους. Όλα τα μέλη της οικογένειας γράφονται προσεκτικά από το πρώτο μέχρι το τελευταίο τεύχος ώστε να είναι ρεαλιστικά και να μπορείς εύκολα να ταυτιστείς μαζί τους. Ο Patrick είναι συγγραφέας, παντρεμένος με σταρ του Hollywood, και έχει κολλήσει μετά την επιτυχία του πρώτου βιβλίου του. Η Tara είναι αρχιτέκτονας/πολιτικός μηχανικός και έχει μία ιδέα που προϋποθέτει το γκρέμισμα του εργοστασίου που δουλεύει ο σύζυγός της και δούλευε η οικογένειά της - ένα σημαντικό κτίσμα με συμβολική σημασία για την πόλη, αλλά και την ιστορία μας. Ο Richie είναι αλκοολικός και ναρκομανής, μπλεγμένος οικονομικά και αποκομμένος από την υπόλοιπη οικογένεια. Η μητέρα, Patricia, είναι αφοσιωμένη στην εκκλησία και ο πατέρας, Peter, στη συλλογή και την επιδιόρθωση παλιών ραδιοφώνων. Είναι ένα σεναριακά απλοϊκό slice of life που μπορεί να σε επηρεάσει ευθέως ανάλογα με το χώρο που θα του δώσεις. Σχεδιαστικά είναι ο κλασσικός Lemire. Αν έχετε δει αλλού το σχέδιο του μάλλον δεν υπάρχει κάτι πολύ διαφορετικό εδώ. Ωστόσο κάποιες από τις σουρεαλιστικές του απεικονίσεις με τα ραδιοφωνικά σήματα (τα οποία είναι το εικαστικό θέμα -ας πούμε- αυτής της σειράς) μπορεί να σας μαγέψουν. Η παλέτα των χρωμάτων είναι κατά βάση γήινη. Προσωπικά δεν είμαι τεράστιος fan του σχεδιαστικού του στυλ, αλλά δεν υπήρχε καμία δυσάρεστη έκπληξη. Ακόμα μια φορά, όπως παρατηρώ συχνά τελευταία στα κόμικ που διαβάζω, πολύ δυνατό σημείο ήταν η χρήση των σιωπηλών σελίδων. Η σειρά ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2017 και ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο του 2018 στα 14 τεύχη. Στα τρία βασικά πόστα είναι ο Lemire, ενώ στο lettering ο Steve Wands. Περιττό να πω ότι με υπερενθουσίασε και το προτείνω σε οποιονδήποτε γνωρίζει ή θέλει να γνωρίσει τον συγγραφέα. Στην χειρότερη, θα σας συγκινήσει. Κάτι αρκετά ιδιαίτερο με αυτό το κόμικ είναι ότι - λόγω κυρίως του δεύτερου story arc που ανέφερα παραπάνω και γυρνάει πίσω στα '90s - ο Lemire επιμελήθηκε μια playlist με indie rock τραγούδια της εποχής και τα αντιστοίχησε σε κάθε τεύχος. Αντίστοιχα, δημοσιεύτηκαν και κάποια variants-φόρος τιμής σε albums της εποχής.

Το Τάγμα των Μάγων «Ένας καλός μάγος.. έχει πάντα έναν καλό άσο στο μανίκι του..» – Λέοναρντ Μούνστοουν Η νέα κυκλοφορία των πάντα ποιοτικών εκδόσεων ΟΞΥ, είναι η πρόσφατη σειρά του συγγραφέα Mark Millar (Ultimates, Kick Ass, Wanted) με τον τίτλο The Magic Order με την εγγύηση του Netflix, που έχει αγοράσει την Millarworld, εταιρεία του Millar που εκδίδει αποκλειστικά τις δουλειές του συγγραφέα. Η σειρά κυκλοφόρησε από την Image σε 6 τεύχη από τον Ιούνιο του 2018 μέχρι και τον Φεβρουάριο του 2019. Σύμφωνα με τον Millar η σειρά The Magic Order (Το Τάγμα των Μάγων) είναι ένας συνδυασμός από “Sopranos meets Harry Potter”. Ή όπως θα το αποκαλούσα και εγώ ο ίδιος “ένας Harry Potter για ενήλικους”. Η υπόθεση της σειράς απλή αλλά άκρως ενδιαφέρουσα. Το τάγμα των Μάγων αποτελείται από πέντε οικογένειες μάγων. Ανάμεσα τους και η οικογένεια των Μουνστόουν (Moonstone) που προστατεύουν μυστικά τη Γη από υπερφυσικές απειλές και τέρατα. Το πρωί ζούνε σαν φυσιολογικοί άνθρωποι και το βράδυ σαν μαγικοί προστάτες. Η σειρά επικεντρώνεται στην οικογένεια των Μούνστοουν. Ο πατριάρχης της φαμίλιας είναι ο Λέοναρντ Μούνστοουν που δίνει παραστάσεις σαν Μάγος σε μεγάλο θέατρο. Ο μεγάλος γιός του, ο Γκάμπριελ, έχει αποσυρθεί από το «επάγγελμα» του Μάγου κι έχει αποκοπεί από την υπόλοιπη οικογένεια μετά το θάνατο της κόρης του. Ο δεύτερος γιός του, ο Ρίγκαν, ασχολείται μόνο με τις επιχειρήσεις του, ενώ η κόρη της οικογένειας, η Κορντίλια, ζει μία άστατη ζωή με ποτό και ευκαιριακούς εραστές, προσπαθώντας παράλληλα να κερδίσει την αγάπη και την εμπιστοσύνη του πατέρα της που πιστεύει ότι ποτέ δεν είχε…. Τα προβλήματα αρχίζουν όταν μία απειλή εμφανίζεται για το τάγμα η οποία θα σκοτώσει έναν δυνατό μάγο του Τάγματος, τον Έντυ Λιζόφσκι. Και ακολουθούν και άλλα φονικά. Οι Μούνστοουν υποπτεύονται τη Μαντάμ Ολμπανί γιατί θέλει να αποκτήσει ένα παντοδύναμο βιβλίο -το Ορειχάλκιο– που άνηκε στον πατέρα της, πριν το εμπιστευτεί στον ξάδελφο του, τον Λέοναρντ Μούνστοουν. Το βιβλίο περιέχει σκοτεινά και παντοδύναμα ξόρκια από την Ατλαντίδα και έχει τη δύναμη να εξαφανίσει και Θεό… Η Ολμπάνι έχει στη διάθεση της έναν δυνατό δολοφόνο, που ακούει στο όνομα Βενετσιάνος, ο οποίος σκοτώνει τους Μάγους έναν έναν, μέχρι να αποκτήσει το βιβλίο. Θα καταφέρουν οι Μούνστοουν να τον σταματήσουν πριν κινδυνέψουν και οι ίδιοι, και να κρατήσουν το βιβλίο πριν πέσει σε λάθος χέρια; Μπορώ να πω με σιγουριά ότι το Τάγμα των Μάγων, είναι ίσως και η καλύτερη δουλειά που έχω διαβάσει από τον Μillar εδώ και χρόνια -ίσως από την εποχή των Ultimates. Χαρακτήρες ζωντανοί, με τις δικές τους ξεχωριστές προσωπικότητες, που νοιάζεσαι για αυτούς. Κάτι που σπανίζει στις περισσότερες ιστορίες σήμερα που οι χαρακτήρες μοιάζουν να παίζονται από ηθοποιούς ή απλά να επαναλαμβάνουν τα ίδια πράγματα. Ο Millar στήνει με επιδεξιότητα ένα μοντέρνο παραμύθι με μάγους, φαντασία και ξόρκια, το οποίο όμως περιλαμβάνει μυστήριο, αγωνία, δράση, εντυπωσιακές σκηνές μάχης αλλά και ανατροπές που σε κρατάνε κολλημένο στις σελίδες του μέχρι το τέλος. Ακόμα κι αν οι διάλογοι μεταξύ την πρωταγωνιστών μερικές φορές δεν καταφέρνουν να ξεφύγουν από κάποια κλισέ, ο Millar τους γράφει τόσο έξυπνα και αυθόρμητα, που κατορθώνει να τους δίνει έναν αέρα φρεσκάδας και ζωντάνιας. Επίσης ο Millar πάντα διαλέγει τους καλύτερους σχεδιαστές για να διηγηθεί τις ιστορίες του. Και εδώ λοιπόν δε θα μπορούσε παρά να επιλέξει έναν παλιό φίλο και συνεργάτη τον ταλαντούχο Olivier Coipel. Το σχέδιο του Olivier Coipel (Thor, House of M, Legion of Superheroes) δίνει έναν ευρωπαϊκό αέρα στη σειρά και εδώ για ακόμα μία φορά εντυπωσιάζει με τις σχεδιαστικές του ικανότητες, το δυναμισμό που προσδίδει στους ήρωες, τη πλαστικότητα των κινήσεων και τα λεπτομερή lay outs που καθιστούν τη δουλειά του μοναδική και μιας και μιλάμε για μάγους, μαγευτική!. Μαζί με τα υπέροχα, ολοζώντανα και ενίοτε σκοτεινά χρώματα του Dave Stewart κατορθώνει να δώσει μία δουλειά υψηλής αισθητικής και απόδοσης. To Netflix φυσικά θα μεταφέρει τη σειρά και στη τηλεόραση με παραγωγούς τους James Wan και Lidsey Beer πολύ σύντομα, οπότε η παρούσα έκδοση των εκδόσεων ΟΞΥ είναι ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσετε τους χαρακτήρες αλλά και να διαβάσετε ένα πραγματικά πολύ καλό κόμικ, σε πολύ καλή εκτύπωση, μετάφραση από τον Σάββα Αργυρού και σε πραγματικά πολύ καλή τιμή. Για ακόμα μία φορά θα κρατήσετε στα χέρια σας μία άρτια έκδοση που θα κατέχει μία περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη σας. Ελπίζω ότι οι εκδόσεις ΟΞΥ θα συνεχίσουν να προσφέρουν στον Έλληνα αναγνώστη ότι καλύτερο κυκλοφορεί εκεί έξω, διαλέγοντας πάντα ποιοτικές δουλειές από τα γνωστότερα ονόματα του χώρου.To κείμενο μπορείτε να το βρείτε στο site της εκδοτικής ΕΔΩ

O Dylan είναι ένας φοιτητής. Ένας φοιτητής που πάσχει από βαθιά κατάθλιψη και αποφασίζει να αυτοκτονήσει πηδώντας από την ταράτσα ενός κτιρίου. Από (διαβολική;) όμως σύμπτωση, σώζεται. Και ενώ συλλογίζεται το πόσο τυχερός ήταν και το πόσο ανόητα συμπεριφέρθηκε, εμφανίζεται μπροστά του ένας δαίμονας. Ένας δαίμονας, ο οποίος του ανακοινώνει ότι εκείνος τον έσωσε και για να παραμείνει ζωντανός, θα πρέπει να σκοτώνει έναν κακό άνθρωπο κάθε μήνα. Ανάμεσα στα προβλήματα του Dylan με τις γυναίκες της ζωής του, την ανάμνηση του ζωγράφου πατέρα του και τα αντικαταθλιπτικά χάπια τα οποία καταναλώνει, χωρίς όμως στην πραγματικότητα να τα καταναλώνει, βλέπουμε την κατηφόρα του στον κόσμο των υποχρεωτικών (ή μήπως όχι;) δολοφονιών, των διαλυμένων σχέσεων και την προσπάθεια του να δικαιολογήσει τι κάνει. Το τέλος πλησιάζει, αλλά από ποια πλευρά και με ποιον τελικό θύτη; Τελευταία σειρά του διδύμου Brubaker-Phillips, πριν από το ongoing Criminal που κυκλοφορεί αυτή τη περίοδο. Και οι δύο στο στοιχείο τους. Φόνοι, κατεστραμμένες ψυχές, αστυνομικοί τους οποίουν δεν εκτιμούν οι συνάδελφοι τους, μοιραίες γυναίκες και ακόμα πιο μοιραίες αποφάσεις σε ένα καταθλιπτικό, πλην ρεαλιστικό κόσμο. Με ένα ελαφρύ supernatural twist ομως, όπως και στο Fatale. Τόσο ελαφρύ όμως που δεν ενοχλεί και πολλές φορές, δεν παρεμβάλλεται ουσιαστικά στην εξέλιξη της ιστορίας. Ο Brubaker (Captain America, Criminal, Velvet, The Fade Out), κάνει και εδώ αυτό που ξέρει να κάνει καλά. Σκοτεινή ατμόσφαιρα, πολλοί εσωτερικοί μονόλογοι και πολλές λεζάντες, οι οποίες από άλλον συγγραφέα θα με κούραζαν, αλλά συγχωρούνται λόγω του noir είδους και της μαεστρίας του δημιουργού. Παρ΄ ολα αυτά, σίγουρα δεν πρόκειται από τις καλύτερες δουλειές του. Όπως διάβασα σε μια συνέντευξη του, αφού είχα τελειώσει την ανάγνωση της σειράς, ήθελε να τονίσει την αγωνία του για την τροπή της κοινωνίας και την παντελή έλλειψη απονομής δικαιοσύνης. Δυστυχώς, όμως, κατά την άποψη μου πάντα, δεν του βγαίνουν ομαλά και οργανικά μέσα από την αφήγηση της ιστορίας αλλά αποσπασματικά, βεβιασμένα και εν είδει ανακοινώσεων. Σαν να μην του επέτρεπε, ο πραγματικός του θυμός, να ενσωματώσει τις ιδέες του στην ψυχοσύνθεση του πρωταγωνιστή. Ο οποίος είναι μεν πιστευτός, γίνεται κατανοητός και αρεστός (μέχρις ενός σημείου) στον αναγνώστη, αλλά, καθόλη τη διάρκεια ανάγνωσης, ένιωθα περισσότερο ότι διάβαζα κάτι που έγραψε κάποιος, παρά να "παρασυρθώ" στην ροή του δράματος. Σε καμία περίπτωση δεν μιλάω για κακή γραφή, και σίγουρα αν επρόκειτο για κάποιον καινούριο συγγραφέα, πιθανόν να έγραφα διθυράμβους, αλλά έχοντας διαβάσει αριστουργήματα όπως το Criminal και το Fade Out, περιμένω το κάτι παραπάνω. O Sean Phillips, σταθερός συνεργάτης του Brubaker τα τελευταία χρόνια, αλλά και ιδιαίτερα γνωστός για την μεγάλη του συμμετοχή στο αρχικό run του Hellblazer, είναι εδώ σταθερός στα υψηλά επίπεδα που μας έχει συνηθίσει. Χωρίς να είναι εκπληκτικός στη σχεδίαση των προσώπων και των εκφράσεων τους, είναι υπέροχος στην δυναμική που δίνει στα μοντέλα του, κάνοντας τα εξαιρετικά αληθοφανή και δυναμικά. Έχει την δυνατότητα, ποτε να γεμίζει και πότε να "αδειάζει" τα καρέ του και να σε πηγαίνει από ένα μακρινό πλάνο γεμάτο λεπτομέρεια σε ένα κοντινό με ελάχιστη λεπτομέρεια, κάνοντας έτσι το προφανές "λάθος", εντυπωσιακό πλεονέκτημα. Καθαρά "κινηματιγραφικός"¨σχεδιαστής, κάνοντας κοντινά στα όπλα, στα χέρια, ακόμα και στα δάχτυλα, σε κάνει να νιώθεις ότι βλέπεις μια ταινία η οποία εκτυλίσσεται πάνελ με το πάνελ. Εδώ βοηθάει πολύ το χρώμα της Elizabeth Breitweiser , άλλη μια συχνή συνεργάτιδα του δημιουργικού διδύμου, της οποίας η δουλειά στο Sara του Garth Ennis και στο Outcast του Kirkman έχει γίνει αντικείμενο πολλών θετικών σχολίων. Εδώ, χρησιμοποιόντας πολύ σκούρα χρώματα, και τονίζοντας την αντίθεση με το έντονα κόκκινο της μάσκας του Dylan και το κοκκινομαύρο του δαίμονα, δημιουργεί ένα κόντραστ μεταξύ μιας καταθλιπτικής κοινωνίας και "λυτρωτικής", αλλά ματωμένης, λύσης. 20 τεύχη, τα οποία συγκεντρώθηκαν σε 4 trade paperbacks και σε ένα, πανέμορφο και κατακόκκινο, σκληρόδετο Deluxe. Συνολικά, μια παραπάνω από καλή σειρά, με λίγο αντικλιμακτικό τέλος, σαν να μην ήταν σίγουρος πως να το τελειώσει ή σαν μην ήθελε να το τελειώσει αναμενόμενα. Σίγουρα πέρασα καλά διαβάζοντας τη, και σίγουρα την προτείνω σε όλους.

"Κάτω από το εμφανές ερωτικό γράμμα, προς τα Road Warrior, Judge Dredd και 13 Assassins, που είναι το κόμικ μας, θα βρείτε μια μελέτη για τον ολοένα αυξανόμενο εθισμό μας στην τεχνολογία και στο επουσιώδες" - Rick Remender Με την παραπάνω πρόταση μας περιγράφει ακριβώς τι συμβαίνει σε αυτή τη σειρά ο πολύ γνωστός συγγραφέας Rick Remender ( X-Men, Captain America, Low, Deadly Class, Black Science, Avengers κ.α ), ο οποίος τελευταία η ποιότητα στα έργα του γίνεται όλο και καλύτερη. Πραγματικά εντυπωσιακή δουλειά και ιδιαίτερα συνοπτική καθώς ολοκληρώθηκε σε 10 τεύχη από την Image. Το σχέδιο ανέλαβε ο Sean Murphy ( The Wake, Punk Rock Jesus, Hellblazer, American Vampire ) και πέτυχε διάνα. Τρομερή λεπτομέρεια σε όλα τα πάνελ, και πολύ δουλειά τόσο σε χαρακτήρες όσο και σε background. Στα χρώματα, ο Matt Hollingsworth (Catwoman, Batman, Alias, Daredevil, Hawkeye ), χρησιμοποιεί γήινους αλλά ταυτόχρονα έντονους τόνους, μεταφέροντας μας έτσι στην δυστοπική κοινωνία του μέλλοντος που λαμβάνει χώρα η σειρά. Βρισκόμαστε στο 2089 και οι κοινωνίες έχουν κατακλυσθεί και ταυτόχρονα εθιστεί στην τεχνολογία και στην διασκέδαση. Ήρωες μας είναι ο Led Dent ( ή αλλιώς ο Judge Dredd του Remender, οι ομοιότητες είναι πάρα πολλές ) και η Debbie Decay. Παιδικοί φίλοι, αγαπημένοι και ερωτευμένοι, δουλεύουν ως αστυνομικοί στο Λος Άντζελες, κυνηγώντας και σκοτώνοντας όσους αντιτίθενται στις μεγάλες εταιρίες entertainment οι οποίες έχουν αναλάβει την εξουσία. Ο Dent είναι εθισμένος στις τηλεοπτικές σειρές τις οποίες παρακολουθεί 24/7 χτυπώντας ενέσεις "συνδρομής" προς τα τηλεοπτικά κανάλια. Η Debbie είναι "καθαρή", αλλά επειδή τον αγαπάει, μένει μαζί του και τον βοηθάει στο "μακέλεμα". Όλα αυτά μέχρι την στιγμή που αναλαμβάνουν την αποστολή να πάνε στο Τόκυο, το οποίο είναι το τελευταίο μέρος πάνω στην γη στο οποίο δεν υπάρχει καθόλου τεχνολογία. Και τότε αρχίζει....... το καλό!!! Πάρα πολύ καλή σειρά, η οποία αγγίζει πολλά επίκαιρα θέματα όπως αυτά της οικολογίας, της εξάρτησης από τους υπολογιστές και τα social media, αλλά παραμένει, στον πυρήνα της, ένα love story και μια ωδή στη αφοσίωση και στην προσωπική θυσία. Από τις λίγες σειρές που με συγκίνησαν τόσο και ταυτόχρονα με προβλημάτισαν. Οπτικά, στην αρχή φαίνεται χαοτικό, γιατί έχει πάρα πολύ φορτωμένο σχέδιο, τόσο με σχεδιαστικές λεπτομέρειες, όσο και με πάμπολλα μικρά μπαλονάκια, τα οποία αντιπροσωπεύουν τις διάφορες τηλεοπτικές σειρές που παρακολουθεί ανελλιπώς ο ήρωας ενώ οδηγάει, πυροβολεί, αποκεφαλίζει και ανασκολοπίζει! Δεν σας κρύβω ότι λίγο πριν το τέλος του πρώτου τεύχους σκέφτηκα προς στιγμήν να το παρατήσω γιατί είχα μπερδευτεί, αλλά χαίρομαι που δεν το έκανα. Αν μπεις στο νόημα και καταλάβεις τι γίνεται, μετά όλα στρώνουν. Πιστεύω ότι πρέπει να είχαν στο μυαλό τους από την αρχή να περιοριστούν στα 10 τεύχη, γιατί οι πληροφορίες που δίνονται στο πρώτο είναι πάρα πολλές και θα μπορούσαν πιο άνετα να μοιραστούν σε 2-3 τεύχη. Η επιλογή τους όμως ήταν σωστή, γιατί έτσι έχουμε μια σφιχτή ιστορία, με ευδιάκριτη την αρχή, την μέση και το τέλος. Ειδικά το τελευταίο τεύχος και συγκεκριμένα οι τελευταίες σελίδες είναι από τις πιο φορτισμένες συναισθηματικά που έχω διαβάσει. Έχουν κυκλοφορήσει ήδη τα 2 trades που συγκεντρώνουν την σειρά, καθώς και ένα Oversize Deluxe Hardcover Edition. Σας την προτείνω ανεπιφύλακτα και σας προτείνω να διαβάσετε αργά και προσεκτικά το πρώτο τεύχος, έτσι ώστε να αφομοιώσετε το τι γίνεται.

Stray Dogs Έκδοση TBP: Σεπτέμβριος 2021 Σεναριογράφος: Tony Fleecs. Kαλλιτέχνες: Trish Forstner, Tone Rodriguez, Brad Simpson Όλα τα καλά σκυλάκια πάνε στον παράδεισο. Ή τουλάχιστον αυτό θα θέλαμε να πιστεύουμε καθώς η πρωταγωνίστρια της ιστορίας Sophie, ένα μικρό σκυλάκι μπαίνει σε ένα νέο σπίτι με έναν νέο ιδιοκτήτη και αγκαλιάζεται από μια ιδανική και ποικιλόμορφη σκυλοοικογένεια. Από την πρώτη περιγραφή φαίνεται ότι το κατατρομαγμένο σκυλάκι βρήκε το ιδανικό μέρος. Όλα τα υπόλοιπα σκυλιά είναι καλοταϊσμένα και χαρούμενα. Αλλά η ανησυχία του ότι δεν μπορεί να θυμηθεί το παρελθόν της δεν αφήνει την Sophie να ησυχάσει. Μέχρι που τα πρώτα flashbacks έρχονται και φαίνεται ότι ο νέος ιδιοκτήτης δεν είναι ο καλός προστάτης . Είναι όμως αυτό το αίσθημα προϊόν της φαντασίας της Sophie ή είναι κάτι που αυτή και τα υπόλοιπα μέλη της σκυλοοικογένειας έχουν ξεχάσει και αποτελεί άμεση απειλή προς αυτά; Όταν αγόρασα το συγκεκριμένο κόμικ περίμενα δεδομένης της δημιουργικής ομάδας που είχε δουλέψει σε τίτλους όπως το My little Pony μια τρυφερή ιστορία τύπου Λαίδη και ο Αλήτης (όπως γράφει και στο επίσημο site της Image) όπου ένα κατατρεγμένο σκυλάκι θα έβρισκε επιτέλους την οικογένεια που του αξίζει. Αυτό που πήρα εν τέλει ήταν κάτι πιο κοντά στην "Σιωπή των Αμνών" ή στην συγκεκριμένη περίπτωση την "Σιωπή των Σκυλιών". Το κομμάτι της απώλειας μνήμης ή αλλιώς της αδυναμίας των σκυλιών να θυμούνται μεσοπρόθεσμα γεγονότα παίζει κυρίαρχο ρόλο στην δομή της ιστορίας. Δεν ξέρω αν αυτό είναι κάτι το οποίο ισχύει στην πραγματικότητα γιατί τουλάχιστον η επαφή μου με σκυλιά δεν έχει δείξει κάτι τέτοιο αλλά είναι κάτι που μόνο του προξενεί φόβο. Τι θα αισθανόταν ο καθένας μας αν ήξερε πως το χι γεγονός ή το χι πρόσωπο θα έφευγε τελείως από την μνήμη μας αν δεν είχαμε καθημερινή επαφή μαζί του. Κατά μία έννοια έχει μια τραγικότητα μέσα του η οποία δεν φεύγει παρά τα γεγονότα που παρουσιάζονται στην ιστορία ίσως γιατί προσωπικά ο φόβος να ξεχάσω τα αγαπημένα μου πρόσωπα και η όλη κατάσταση όπως περιγράφεται που θυμίζει μιας μορφής Αλτζχάιμερ είναι η αχίλειος φτέρνα μου. Σε συνδυασμό με τα γεγονότα και την σταδιακή αποκάλυψη της αλήθειας το κλίμα τρόμου γίνεται ολοένα και πιο έντονο ειδικά αν βάλουμε στο παιχνίδι το πως ένα κατοικίδιο σε μεγάλο μέρος είναι στο έλεος του ιδιοκτήτη του. Η ανημποριά και η έλλειψη ελέγχου λοιπόν και το κλειστοφοβικό συναίσθημα που δημιουργείται σε συνδυασμό με την αβεβαιότητα για το τι ισχύει ενισχύουν και το ενδιαφέρον του αναγνώστη αλλά και την συναισθηματική επένδυση στην ιστορία. Θα μπορούσε αυτή η ιστορία να δουλέψει με γάτες; Όχι γιατί προφανώς φίλοι μου η γάτα δεν ξεχνά ποτέ και το ξέρουμε όλοι αυτό. Από τη στιγμή που θα της κάνεις κάτι που δεν θα της αρέσει θα το θυμάται και θα στο ανταποδώσει σε ανύποπτο χρόνο ακόμη και αν περάσουν μήνες. Έφυγες και την άφησες μόνη της; Αντίποινα. Κάνεις το λάθος να υποθέσεις ότι έχεις λόγο στο σπίτι; Θα το μετανιώσεις οικτρά. Και σε καμία περίπτωση δεν έχουν την τυφλή εμπιστοσύνη που έχουν τα σκυλιά ως αγελαία ζώα. Που είναι επίσης και ένας από τους βασικούς πυλώνες της συγκεκριμένης ιστορίας. Η ανατροπή της εμπιστοσύνης προς ένα αγαπημένο πρόσωπο. Δεν λέω πως οι γάτες δεν αγαπάνε τους ανθρώπους τους, ίσα ίσα πιστεύω το αντίθετο και είναι ένας λόφος στον οποίο είμαι προετοιμασμένη να πολεμήσω μέχρι τελευταίας ανάσας. Όμως το αρχέτυπο του "ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου" βασίζεται όντως στην μορφή με την οποία τα συγκεκριμένα ζώα δείχνουν την αφοσίωσή τους ακόμη πολλές φορές και αν ο άνθρωπος δεν είναι ο καλύτερός τους φίλος. Καλλιτεχνικά μιλώντας η σειρά είναι καλοσχεδιασμένη με εκφραστικούς χαρακτήρες και εύκολα διακριτούς μεταξύ τους και όχι μόνο επειδή μιλάμε για σκυλιά που ανήκουν σε διαφορετικές ράτσες. Χωρίς να πέφτει στην παγίδα του υπερβολικού εξανθρωπισμού που θα το οδηγούσε σε έναν τύπο εκφράσεων όπως το Blacksad η καλλιτεχνική ομάδα καταφέρνει να αποδώσει επιδέξια το περιβάλλον αλλά και την διαφορετική συναισθηματική κατάσταση και χαρακτήρα καθενός από τους πρωταγωνιστές μας. Δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο καλλιτεχνικό στυλ αν μιλάμε για οπαδούς του εξεζητημένου ή φανς του art που παραπέμπει κατευθείαν σε έναν συγκεκριμένο καλλιτέχνη αλλά είναι σίγουρα καλοφτιαγμένο σε αυτό το κομμάτι και με πολύ προσοχή. Κάτι που φαίνεται και από την γρήγορη μεταβολή στην ατμόσφαιρα και το πώς αυτή αποδίδεται ανάλογα με το από ποιου χαρακτήρα τα μάτια μας παρουσιάζεται η εκάστοτε πραγματικότητα και πότε. Ξεχωριστή αναφορά αξίζουν τα εξώφυλλα που παραπέμπουν σε γνωστές ταινίες τρόμου και τα οποία με κάνουν και γελάω. Εν ολίγοις η ιστορία φεύγει νεράκι και είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα και συναισθηματική είτε είναι κάποιος σκυλόφιλος είτε όχι. Μπορεί να είναι το τυπικό τομάκι το οποίο βγάζει η Image ποιοτικά αλλά σίγουρα είναι μια αγορά την οποία δεν θα μετανιώσετε και στην οποία θα μπορείτε να επιστρέψετε μετά την πρώτη ανάγνωση ως ένα ωραίο και εύπεπτο re-read. Και για όσους έχουν χνουδωτούς φίλους ίσως σας κάνει να τους δώσετε και μια αγκαλιά παραπάνω είτε είναι σκύλοι είτε όχι. Σίγουρα θα αγοράσω και το Spin off που ακούω ότι ετοιμάζεται και προτείνω και σε εσάς το ίδιο.

Πρόκειται για ένα από τα πολλά κόμικς εκεί έξω που ασχολούνται με τη "μαύρη κουλτούρα". Τι όχι; Η υπόθεση του κόμικ εκτυλίσσεται τη δεκαετία του 1920, κατά την περίοδο της "αναγέννησης του Harlem". Μια ιστορική περίοδο φορτισμένη από τις κινητοποιήσεις των αφροαμερικάνων, την έκρηξη της μαύρης καλλιτεχνικής δραστηριότητας και το λευκό ρατσισμό. Για να είμαστε πιο ακριβείς, σε μια steampunk εκδοχή της. Η Νέα Υόρκη έχει γεμίσει από τέρατα δηλητηριασμένα από ρατσισμό κι η οικογένεια Sangerye προσπαθεί να σώσει την πόλη και να γιατρέψει τα τέρατα επιστρέφοντάς τα στην αρχική τους μορφή. Το έργο αυτό αποδεικνύεται όλο και δυσκολότερο. Η υπόθεση του κόμικ έχει να κάνει με μια οικογένεια κυνηγών τεράτων. Αλλά μιλάει για πολύ περισσότερα απ' αυτό. Οι πρωταγωνιστές μας όπως θα χετε καταλάβει ήδη είναι αφροαμερικάνοι. Από τα πρώτα τεύχη γίνεται αντιληπτό ότι δεν πρόκειται για καρικατούρες, αλλά για τρισδιάστατους διακριτούς χαρακτήρες, με διαφορετικές συμπεριφορές, όνειρα, τρόπο δράσης, αντίληψη της πραγματικότητας. Οι συγκρούσεις δεν έχουν να κάνουν μόνο με τα τέρατα, την αστυνομία και εξωτερικές απειλές γενικότερα, αλλά εξελίσσονται και μες στους κόλπους της οικογένειας (όπως συμβαίνει και στις περισσότερες άλλωστε). Χωρίς να χάσει καθόλου τη διασκεδαστική του μορφή, το κόμικ μιλάει αβίαστα για το ρατσισμό και το σεξισμό, χωρίς να δημιουργεί πουθενά την αίσθηση ότι κάνει κήρυγμα. Η δυναμική των φύλων μέσα στα πλαίσια της οικογένειας, δίνει μια ακόμα αληθοφανή κι ιστορική πτυχή στο κόμικ, σε αυτό το συνεχές παιχνίδι ανάμεσα στη φαντασία, τον τρόμο και την αληθινή ζωή. Άλλο ένα σημείο που εκτίμησα είναι ο τρόπος που παρουσιάζει την αντιπαράθεση με την αστυνομία. Διαθέτει ρεαλισμό και διαχρονικότητα, που ανταποκρίνεται και στη σημερινή πραγματικότητα εξίσου. Το κόμικ διακρίνεται από μπόλικη δράση σε σωστές δόσεις, υποβλητική ατμόσφαιρα, αληθοφανείς χαρακτήρες, ζωντανό Harlem. Μιλάει για τα τέρατα, εμφανή και αφανή. Διακατέχεται από έντονα συναισθήματα: μίσος, φόβο, πικρία και στον αντίποδα ελπίδα και συντροφικότητα, γενναιότητα που ξυπνά απρόβλεπτες στιγμές. Πρόκειται για ένα ταξίδι στις πικρές ρίζες. Η όρεξη των δημιουργών αποτυπώνεται στη ζωντάνια αυτού του κόμικ που λειτουργεί πολυεπίπεδα. οι διάλογοι είναι έξυπνοι, άμεσοι, αληθοφανείς. Το εικαστικό κομμάτι μου έκανε εντύπωση από την πρώτη στιγμή. Καθώς το μεγαλύτερο κομμάτι της ιστορίας εξελίσσεται κατά τη διάρκεια της νύχτας, η χρωματική παλέτα αποδεικνύεται εξαιρετική. Δημιουργείται η σκοτεινή δυναμική ατμόσφαιρα που χρειάζεται, χωρίς να πέφτει στην παγίδα των μουντών χρωμάτων. Οι steampunk πινελιές δίνουν περιθώριο για πειραματισμούς. Το στήσιμο των πάνελς δεν είναι καθόλου στατικό και αναδεικνύει τη ροή της ιστορίας, χωρίς να την πνίγει. Έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα έξι τεύχη, πέντε στην κλασσική σειρά κι ένα "Red summer special". Οι πωλήσεις του πρώτου τεύχους πήγαν τόσο καλά, που χρειάστηκε ανατύπωση μόλις δυο μέρες μετά την πρώτη κυκλοφορία του. Θα μεταφερθεί σύντομα και σε ταινία, από τον Ryan Coogler, το σκηνοθέτη του Black Panther, μια από τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές επιτυχίες της Marvel. Ήταν υποψήφιο για βραβείο Eisner το 2019 στην κατηγορία Best New Series και για Ringo award στην κατηγορία Best Series.

Τον Μάρτιο του 2015, ο Jeff Lemire, σεναριογράφος αρκετά γνωστός στην αντίπερα όχθη αλλά και εδώ για τίτλους όπως το Black Hammer και το Essex County, συνεργάζεται με τον αμερικανοθρεμμένο Βιετναμέζο σχεδιαστή Dustin Nguyen και με την Image στο εκδοτικό τιμόνι μας φέρνει την creator-owned sci-fi σειρά Descender. Με την ολοκλήρωση της τον Ιούλιο του 2018 έγραψε 32 τεύχη ενώ κάτι λιγότερο από χρόνο αργότερα, τον Απρίλιο του 2019 ήρθε το σίκουελ, Ascender. Στο σύμπαν του κόμικ, το UGC (United galactic council) αποτελεί το διοικητικό όργανο στο οποίο υπάγονται οι περισσότεροι πλανήτες του Γαλαξία, ενώ αυτοί που δεν υπάγονται άμεσα διατηρούν μια επισφαλή ειρήνη με αυτή την συνομοσπονδία πλανητών. Η εύθραυστη αρμονία κλονίζεται έντονα όταν κάτι τεράστια ρομπότ που ονομάζονται Harvesters εμφανίζονται από το πουθενά, καταστρέφοντας μεγάλα κομμάτια πολλών πλανητών και σκοτώνοντας εκατομμύρια πλάσματα από δεκάδες φυλές, ενώ εξαφανίζονται το ίδιο ξαφνικά. Στον απόηχο αυτής της επίθεσης, ο αναγνώστης ακολουθεί ένα companion robot ονόματι Tim-21 και τον παιδικό του φίλο Andy, εν μέσω ενός αποδιοργανωμένου κόσμου όπου οι οργανικές μορφές ζωής (άνθρωποι, gnishians κλπ) έχουν στραφεί μέσα στο μίσος της απώλειας τους εναντίον όλων των ρομπότ, οργανώνοντας πογκρόμ όπου τα καταστρέφουν, ή τα έχουν και δουλεύουν σαν σκλάβοι τους. Μέσα σε όλα, το μικρό ρομποτάκι tim-21 με τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του, είναι το κλειδί της πανσυμπαντικής ειρήνης, ή του ολικού αφανισμού. Κλασική space-opera ιστορία που σε δεύτερο επίπεδο, έτσι για να δώσει και ένα χ βάθος στην κατά τα άλλα τυπική sci-fi ιστορία με ρομπότ, διαγαλαξιακές μάχες και cyborgs, εξερευνά πολύ έντονα την σχέση ανθρώπου-τεχνολογίας και αν υπάρχουν ηθικά όρια στις αλληλεπιδράσεις των μεν με τους δε. Βλέπουμε ένα σύμπαν που τα ρομπότ έχουν καταδυναστευτεί, αντιμετωπίζονται με απέχθεια και σαδισμό,μέχρι που αρχίζουν και αντιδρούν. Δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα κιόλας, στα πρώτα τρία trade είχα αρχίσει να βαριέμαι, είπα όμως να το συνεχίσω και το φινάλε όπου έγινε το κλείσιμο του πρώτου κύκλου,ήταν συμπαθητικό. Και την μεγάλη μάχη την είχε, και την αυτοθυσία, και 1-2 αναμενόμενα plot-twists. Παρόλα αυτά δεν φέρνει τίποτα νέο στο είδος, περισσότερο αναμασά υπάρχουσες ιδέες. Στο Ascender γίνεται ένα ολικό reboot στην ιστορία οπότε και θα το διαβάσω, γιατί μ'άρεσε εκεί που το πάει. Οτιδήποτε παραπάνω γράψω, είναι spoil, πέρα από το ότι αρχίζει να εμφανίζεται και μαγεία κάπου στην εικόνα. Το σχέδιο είναι όμορφη ακουαρέλα σε pal αποχρώσεις, απαλές γραμμές που δημιουργούν μια έντονη αντίθεση ανάμεσα στο σχέδιο και στα ρομπότ που κάποιος περιμένει ότι απαιτούν edgy και γεωμετρικά σχέδια για να "δείξουν". Παρόλα αυτά, βγαίνει ένα ενδιαφέρον και καλαίσθητο αποτέλεσμα. Ειδικά σε κάποια splash pages,ο Nguyen κάνει παπάδες.

I Hate Fairyland ''Δώσε κλότσο η ανέμη να γυρίσει παραμύθι να αρχίσει'' λέει ο σοφός λαός... ...Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα δεκάχρονο γλυκό κοριτσάκι,η μικρή Gertrude(Γερτρούδη) που όπως όλα τα μικρά κοριτσάκια της ηλικίας ονειρεύονταν να ζει στο δικό της παραμυθένιο κόσμο.....Έναν κόσμο γεμάτο μαγεία,γέλια και χαρά...Δυστυχώς όμως για εκείνη το δικό της όνειρο θα πραγματοποιηθεί και η Gertrude μυστηριωδώς θα μεταφερθεί σε μία άλλη διάσταση...Ή μάλλον θα "ταξιδέψει"(αν μπορεί να το πει κανείς και έτσι)στη παραμυθένια χώρα της Fairyland!!Με ωραία πλασματάκια κάθε λογής,πολύχρωμη,γεμάτη γέλιο και χαρά!!!..... Μονάχα που η Gertrude θα περάσει 27 χρόνια από τη ζωή της στη παραμυθένια αυτή χώρα(στα οποία είναι παγιδευμένη στο σώμα 10χρονης)ψάχνοντας να βρει τρόπο να γυρίσει πίσω στον αληθινό μας κόσμο,στο σπίτι της...Η βασίλισσα Claudia,που εξουσιάζει αυτή τη παραμυθένια χώρα της λέει ότι για να γυρίσει πίσω,πρέπει να βρει τη πόρτα που οδηγεί στη δική της διάσταση...Και για να ανοίξει αυτή τη πόρτα να βρει και το κλειδί που θα την ανοίξει....Το οποίο υπάρχει κάπου στην απέραντη χώρα της Fairyland....Bοηθό της σε αυτή την αναζήτηση θα έχει το πανέξυπνο(και κυνικό)έντομο Larrigon Wentsworth III ή απλά Larry,ο οποίος σαν άλλος Σάντσο Πάντσα,θα την ακολουθεί στην αναζήτησή της...Υπάρχει όμως και ένα μικρό πρόβλημα... Τα χρόνια που έχει μείνει παγιδευμένη στη χώρα της Fairyland έχουν αλλάξει δραματικά τη Gertrude...Από το γλυκό δεκάχρονο κοριτσάκι,έχει μείνει μόνο το σώμα,και η 37χρονη γυναίκα που είναι παγιδευμένη σε αυτό έχει καταντήσει ψυχασθενής,κοινωνιοπαθής,βίαιη και γεμάτη μίσος για όλους(ναι έχει και ένα μεγάλο τσεκούρι που το χρησιμοποιεί πολύ συχνά)!!Η οποία αποτυγχάνει ξανά και ξανά να βρει το δρόμο για το σπίτι της...Και η αποστολή της στα πέρατα της Fairyland μόνο εύκολη δεν θα είναι!! Toν Scottie Young τον λάτρεψα όταν σχεδίασε τα 6 πρώτα βιβλία του L.Frank Baum,με θέμα το Μάγο του ΟΖ,σε σενάριο του Eric Shanower(σχεδιαστής επίσης και μεγάλος OZian)για το οποίο θα αναφερθώ σε μελλοντικό μου άρθρο.Και μάλιστα ο ίδιος ο Scottie Young δήλωσε σε συνέντευξη του σε περιοδικό,ότι οι σπόροι έμπνευσης για το Fairyland,φυτεύτηκαν μέσα στο μυαλό του την εποχή που σχεδίαζε τη σειρά OZ.Πώς θα είχε εξελιχτεί η Dorothy αν είχε μείνει παγιδευμένη για χρόνια στο βασίλειο του OZ.Και είναι φυσικό να βλέπουμε πολλά κοινά χαρακτηριστικά της δουλειάς του στο OZ της Marvel,με το Fairyland της Image.Oυσιαστικά το I Hate Fairyland είναι η σκοτεινή και μαύρη εκδοχή του OZ(αν και τα βιβλία του Baum είναι εξίσου σκοτεινά και καμία σχέση δεν έχουν με τη family oriented εκδοχή της ταινίας του 1939 με τη Judy Garland).Επίσης θα μπορούσε να θεωρηθεί και η πιο gore εκδοχή του Alice In Wonderland του Lewis Carroll(ψευδώνυμο του Charles Lutwidge Dodgson).Άλλη επιρροή του σχεδιαστή για τη δημιουργία της Gertrude ήταν οι χαρακτήρες Lobo και Tank Girl.Eμένα προσωπικά με ενέπνευσε να κάνω σημαντικές αλλαγές στο δικό μου strip Red Hood Unbound(since 1994 παρακαλώ!!) που δημοσιεύω τακτικά και εδώ στο blog Comicmaniacs. Η σειρά κυκλοφόρησε από την Image τον Οκτώβριο του 2015 και ολοκληρώθηκε σε 20 τεύχη με το τελευταίο να κυκλοφορεί τον Ιούλιο του 2018.Μία πανδαισία χρωμάτων(εκπληκτική δουλειά από Jean Francois-Beaulieu που πραγματικά έχει γεννηθεί για να χρωματίζει)με τα γλυκά μεν αλλά άκρως αναρχικά και λεπτομερέστατα σχέδια του Young,αστείους αλλά και ενίοτε ενδιαφέροντες χαρακτήρες με υπόβαθρο όμως,εντυπωσιακούς αλλά και απειλητικούς κακούς(που δεν ξέρουν τι τους περιμένει),και το μαύρο χιούμορ να επικρατεί σε κάθε panel του κόμικ(αλλά και η βία και το gore στοιχείο σε μεγάλες δόσεις που έρχεται σε τόση αντίθεση με το όλο παραμυθένιο και "cute" σκηνικό)δίνουν σε αυτό το κόμικ πρωταγωνιστικό ρόλο στα ράφια της βιβλιοθήκης σας!! Αν και η έκδοση σε τεύχη είχε ακόμα πιο ολοζώντανα χρώματα από ότι τα trades(4 τον αριθμό),παρ' όλα αυτά και αν θέλετε ακούστε με,είναι μία πολύ καλή αγορά,ειδικά για όσους διαθέτετε χιούμορ και βαρεθήκατε τα mainstream κόμικ αλλά και τη πολύ "δηθενιά"(που θεωρείται και κουλτούρα)κάποιων indie που παίρνουν πολύ σοβαρά τον εαυτό τους.. Το I Hate Fairyland δεν προσποιείται κάτι άλλο από αυτό που είναι.Ένα καλοσχεδιασμένο κόμικ με το οποίο θα γελάσετε με τις αστείες και εξωφρενικά χαβαλετζίδηκες καταστάσεις του, και θα περάσετε ευχάριστα την ώρα σας.Ένα εικονογραφημένο και διαστρεβλωμένο παραμύθι,βουτηγμένο στο dark humor του, που δεν θα σας αποκαλύψω αν έχει happy end ή τελικό προορισμό, σίγουρα όμως και μόνο το ταξίδι στη χώρα της Fairyland θα σας χαρίσει ατελείωτες ώρες γέλιου.Απολαύστε υπεύθυνα!!To κείμενο μπορείτε να το βρείτε και ΕΔΩ

Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 08-04-2011 Η Επαγγελματίας, ή απλά η δικαιολογία του Γκαρθ Ένις για να ειρωνευτεί τους αρχετυπικούς ηπερήρωες, βάζοντας μια βρομόστομη πόρνη με μωρό να αποκτά δυνάμεις από έναν "βαρεμένο" εξωγήινο και να γίνεται το νεότερο μέλος της υπερηρωικής ομάδας της πόλης της, οι οποίοι αποτελούνται από αντιστοιχίες της Justice League. Ο συνδυασμός είναι εκρηκτικός, μιας και ξεκάθαρα δεν τις ταιριάζει και δεν γουστάρει αυτή τη ζωή, ενώ τα μέλη της ομάδας δεν έχουν συνηθίσει σε ένα τέτοιο "χύμα" άτομο, και δίνει την δυνατότητα στον Ένις στο να καυτηριάσει την ίδια την ύπαρξη των ηπερηρώων και το μοτίβο αγαθοεργίας και της αναγκαιότητας τους. Το αποτέλεσμα είναι διασκεδαστικό, αλλά συνάμα είναι σχετικά αναμενόμενο, ιδίως σε όσους έχουν διαβάσει Ένις έστω και μια φορά, αλλά το ανεβάζει το όμορφο και εκφραστικό και ελαφρώς καρτουνίστικο σχέδιο της Κόνερ, η οποία δεν πάει πίσω στην απόδοση καφρίλας και η ίδια. Όσοι σκέφτεστε να το διαβάσετε στα Αγγλικά, θα πρότεινα να ρίξετε μια ματιά στην Ελληνική έκδοση πρώτα, μιας και το βρισίδι που έχει είναι μπόλικο και πιστεύω θα το εκτιμήσετε παραπάνω αποδομένο στην γλώσσα μας. Γενικά η έκδοση της Comicworld είναι αρκετά καλή, με μόνιμο παράπονο - για τις εκδόσεις των αμερικάνικων σειρών της τουλάχιστον - να είναι η πολύ σφικτή ράχη και το χαρτόνι του εξώφυλλου που δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Δεν έχω πετύχει αντίτυπο σε καμιά σειρά τους που να μην έχει κάποιου είδους χαρακιάς. Η έκδοση συμπληρώνεται από τα παρασκήνια της δημιουργίας του κόμικ και προσχέδια της Κόνερ με σχολιασμό της για το τι σημαίνει το καθένα, ενώ ουσιαστικά το άλμπουμ περιλαμβάνει δύο ιστορίες, την κεντρική αλλά και μια δευτερεύουσα που λαμβάνει χώρα ενδιάμεσα της κεντρικής.

To συγκεκριμένο κόμικ κυκλοφόρησε από την Image comics μέσα στο 2016 και εκδόθηκε σε τόμο στις αρχές του 2017. Πραγματεύεται τα της Wall Street και εφορμά από το γεγονός ότι οι περισσότερες χρηματιστηριακές κρίσεις στην ιστορία συνέβησαν Δευτέρες, για αυτό και ο τίτλος. Θα το ξεκαθαρίσω από την αρχή: δεν με έχει πείσει ο Jonathan Hickman, τουλάχιστον από όσα δικά του έχω διαβάσει (Manhattan Projects, East of West, Infinity) : θεωρώ ενοχλητική την εμμονή του με μυστικές εταιρείες και συνομωσιολογία. Θεωρώ επίσης, κάπως εξυπνακίστικη την παράθεση τσιτάτων και αποσπασμάτων σε τακτά χρονικά διαστήματα μέσα στις σελίδες του κόμικ. Από την άλλη όμως, πρέπει να ομολογήσω ότι έχει κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες και - κυρίως - είναι από τους πιο "κομικστικούς" (επιτρέψτε μου το νεολογισμό) συγγραφείς, με την έννοια ότι αξιοποιεί στο έπακρο το σκίτσο και κρατά στο ελάχιστο διαλόγους και λεκτικές επεξηγήσεις. Επίσης, χρησιμοποιεί διάφορα τσιτάτα και άλλες μεθόδους αφήγησης, χωρίς εικονογράφηση, χαρακτηριστικά, που είναι παρόντα και σε αυτό το κόμικ. Ο Χίκμαν δίνει τις πληροφορίες (γενεαλογικά δέντρα, ιεράρχηση των πρωταγωνιστών, ιστορικά διαγράμματα) σταδιακά, έτσι ώστε να μεγιστοποιήσει την αγωνία. Και φυσικά, εδώ δεν ξεφεύγει από την πεπατημένη του. Η χρηματαγορά ελέγχεται από μια μυστική εταιρεία που είναι σύμπραξη διάφορων οίκων, οι οποίοι ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία και φυσικά στο ενδιάμεσο συγκρούονται και μεταξύ τους. Και φυσικά, έχουμε και το υπερφυσικό στοιχείο, που γίνεται σαφές από την αρχή (αλλά ας μην τα αποκαλύψουμε όλα ) . Κάποιοι φόνοι όμως, προκαλούν την επέμβαση ενός αστυνομικού και σε αυτό το σημείο, το κόμικ αρχίζει και αποκτά και στοιχεία νεο-νουάρ (κατά τη γνώμη μου, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της πλοκής) Δεν συμφωνώ με αυτή την προσέγγιση, αφού πιστεύω ότι ο χώρος του χρηματιστηρίου θα μπορούσε να δώσει ένα εξαιρετικό θρίλερ, που θα ήταν πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα, χωρίς αναγωγή σε μυστικές εταιρείες και δαίμονες που προστατεύουν τις πανίσχυρες οικογένειες. Βέβαια, αυτή είναι η δική μου άποψη, κάποιοι άλλοι θα διαφωνήσουν, απολύτως κατανοητό και θεμιτό Για να είμαι όμως δίκαιος, η αφήγηση ρέει πολύ στρωτά, είναι συναρπαστική η εξέλιξη της ιστορίας, τα τεύχη είναι πολυσέλιδα και χορταστικά και η αλήθεια είναι ότι έμεινα άφωνος με σκηνές σαν κι αυτή: Και όπως πιστεύω ότι μπορείτε να δείτε από τις σελίδες που ανεβάζω, ο σχεδιαστής Tomm Coker (του οποίου δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει τίποτα άλλο δικό του) τα καταφέρνει εξαιρετικά. Το μείγμα νουάρ και υπερφυσικού του ταιριάζει απόλυτα, οι σκιές και οι χώροι έχουν μεγαλύτερη σημασία από τα πρόσωπα (πολύ σωστά, κατά τη γνώμη μου), οι κενοί χώροι και χρόνοι μεταξύ των καρέ έχουν μεγάλη σημασία, αφήνοντας τον αναγνώστη να συμπληρώσει τα κενά και όλα φαίνονται άψυχα και απάνθρωπα, όπως, υποθέτω ήταν και η αρχική πρόθεση των δημιουργών. Φυσικά, σε αυτό συμβάλλει και ο εκπληκτικός χρωματισμός του Michael Garland. Γενικά, το σχέδιο απογειώνει την αφήγηση και κάνει την ιστορία να φαίνεται πολύ πιο σημαντική από όσο πραγματικά είναι. Συμπερασματικά: αν θέλετε ή περιμένετε να διαβάσετε κάτι πιο σοβαρό για τη Wall Street, ψάξτε κάπου αλλού. Αν όμως, θέλετε να περάσετε ευχάριστα και να χορτάσει το μάτι σας ωραίο σχέδιο, ακόμα κι αν δεν θέλετε να πάρετε στα σοβαρά αυτά που διαβάζετε, πιστεύω ότι θα ικανοποιηθείτε αρκετά από αυτό το κόμικ. Το Black Monday Murders κυκλοφόρησε σε 2 TPB, που συνέλεξαν τα 8 τεύχη της σειράς και εγώ το διάβασα από εκεί. Οι τόμοι περιέχουν και σκίτσα του σχεδιαστή. Λόγω σκηνών βίας, το κόμικ απευθύνεται σε ενήλικες.

Οι Bowman είναι μια οικογένεια βρυκολάκων, οι οποίοι ζουν ήσυχα σε μία μικρή πόλη της Αμερικής, το Sulphur Springs. Εκτρέφουν τις αγελάδες τους, τις οποίες μετά πωλούν στο εστιατόρειο/ψησταριά που έχουν, αφού βέβαια πρώτα, έχουν πιει το αίμα τους. Ελάχιστοι άνθρωποι γνωρίζουν την πραγματική τους φύση, και με αυτούς, υπάρχει μια ισορροπία τρόμου και σιωπής. Όταν όμως αυτές οι ισορροπίες διαταράσσονται, έχθρες και αντιδικίες γενεών ξυπνάνε, με, προφανώς αιματηρά αποτελέσματα. Οι Bowman θα αναγκαστούν να φύγουν από το Sulphur Springs, και θα ακολουθήσει μια πορεία, που θα τους οδηγήσει, από ένα απομωνομένο σπίτι σε ένα δάσος, σε μια φυλή βρυκολάκων, οι οποίοι μάλλον δεν τους υποδέχονται και πολύ ευχάριστα..... Μια ιστορία, η οποία είναι πολύ Image, με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό για τον καθένα παλιό αναγνώστη της εταιρείας. Παρόλο που το ζήτημα των βρυκολάκων, όπως και αυτό των ζόμπι, ίσως και περισσότερο, έχει πιαστεί από πάρα πολλές διαφορετικές οπτικές και κάποιος θα μπορούσε να πει ότι έχει κουράσει, ο συγγραφέας καταφέρνει να δώσει κάτι αρκετά φρέσκο και πρωτότυπο. Η ιδέα ότι μπορεί να ζουν ανάμεσα μας, αλλά όντας φιλήσυχοι και, ακόμα περισσότερο, χωρίς να θέλουν να βλάψουν τους ανθρώπους γύρω τους, δίνει μια διαφορετική πνοή στον χιλιοειπωμένο μύθο. Ουσιαστικά, αν βάλουμε το γεγονός της φύσης τους στο πλάι, ερχόμαστε σε επαφή με άλλο ένα οικογενειακό δράμα, με τις δυναμικές και τις αντιπαραθέσεις που έχουν τα μέλη αυτής της παράξενης οικογένειας, γύρω από το υπόβαθρο της φύσης, αλλά χωρίς αυτό να αποτελεί απαραίτητα τροχοπέδη για την εξέλιξη της πλοκής. Αγάπες, μίση, οικογενειακές βεντέτες και, πάνω από όλα, απόγνωση και αδιέξοδα, προχωρούν πλάι-πλάι με την απόκοσμη δύναμη των πρωταγωνιστών αλλά και την, ειρωνικά αλλά ρεαλιστικά, ατέρμονη προσπάθεια τους να ξεφύγουν από την βιολογική τους ανάγκη να τρέφονται με αίμα ως κάτι το οποίο σηματοδοτεί την πραγματικότητα τους. Ο Donny Cates, ο οποίος γνωρίζει μεγάλη επιτυχία αυτή τη περίοδο με τα Venom, Guardians of the Galaxy, Cosmic Ghost Rider και Silver Surfer Black της Marvel, αλλά και με τα indie God Country και Babyteeth, απέδειξε σε εμένα ότι καλώς γνωρίζει αυτή την επιτυχία. Με αμεσότητα, ζωντάνια και αληθοφάνεια στους διαλόγους αλλά και αρκετό μυστήριο και επιβλητικότητα στις λεζάντες και τις περιγραφές, κάνει απόλυτα πιστευτή μια απίστευτη ιστορία. Με πολύ καλή χρήση των flashbacks αλλά κυρίως με τον ρυθμό που κάνει τις αποκαλύψεις, και για το παρελθόν των ηρώων, αλλά και για την παρούσα πραγματικότητα, συνθέτει μια ωραία ιστορία, αν όχι απόλυτα πρωτότυπη, αλλά σίγουρα καλογραμμένη και συναρπαστική. Ειδικά το πρώτο arc, με τα πρώτα 6 τεύχη, σε κρατάει γερά μέχρι το τέλος, με αναπάντεχες αποκαλύψεις μέχρι τις τελευταίες σελίδες. Τα επόμενα 2 είναι και αυτά αρκετά καλά, αν και πιο συμβατικά και αναμενόμενα. Το Redneck ήταν η πρώτη μου επαφή με τον σχεδιαστή Lisandro Estherren, και η πρώτη μεγάλη του δουλειά στις ΗΠΑ, πέρα από κάποια mini-series στη Boom και την Red-5. Συνολικά αποδίδει μια αρκετά καλή δουλειά, χωρίς βέβαια να δίνει κάτι τρομερά αξιόλογο στις λεπτομέρειες αλλά και στις εκφράσεις των προσώπων. Το σημαντικό προσόν του, πάντως, βρίσκεται στο στήσιμο των καρέ αλλά και στην τεχνική του καρέ-μέσα σε καρέ, το οποίο το κάνει ιδιαίτερα πετυχημένα, δίνοντας κίνηση και αμεσότητα στους χαρακτήρες, αλλά και στο ζουμάρισμα σε αντικείμενα ή/και σημεία του σώματος, με τρόπο ιδιαίτερα κινηματογραφικό. Ο χρωματισμός χρησιμοποιεί κατα βάση μουντές παλέτες, με έμφαση στις διάφορες αποχρώσεις του μπλε, αρκετά ταιριαστές με την ατμόσφαιρα του κόμικ. Γενικά μια σειρά που μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις, διαβάστηκε άνετα, γρήγορα και με σχετική αγωνία για τη συνέχεια. Έχουν κυκλοφορήσει 25 τεύχη μέχρι τώρα, και 4 trade paperbacks τα οποία συλλέγουν τα πρώτα 24.

Middlewest Author: Scottie Young Artist: Jorge Corona Year: 2018-2020 (18 issues) To Middlewest ξεκινά με τον νεαρό Abel που ζει με τον μονίμως θυμωμένο και κακοποιητικό πατέρα του, Dale. Δεν φαίνεται να έχει κάποιο ίχνος πατρικής στοργής απέναντί του μόνο έναν αδικαιολόγητο για τα μάτια του Abel θυμό, σαν κάτι να κρύβεται κάτω από την επιφάνεια και να περιμένει απλά να ξεσπάσει. Ακριβώς όπως μια καταιγίδα. Και είναι η μορφή μιας καταιγίδας αυτήν την οποία ξαφνικά αποκτά ο πατέρας του Abel σε έναν από τους πολλούς καυγάδες τους. Καθώς ο Abel με την βοήθεια μιας αλεπούς προσπαθούν να ξεφύγουν από την οργή της καταιγίδας, αυτήν τον χτυπά και φαίνεται ότι το ίδιο πράγμα που βασάνιζε τον πατέρα του και τον μεταμόρφωσε σε τέρας έχει περάσει στον ίδιο. Έτσι ο Abel και η αλεπού ξεκινούν ένα μακρύ ταξίδι για να βρούν πώς μπορούν να σπάσουν αυτήν την κατάρα. Όμως τόσο ο πατέρας του όσο και η καταιγίδα που βρίσκεται πλέον μέσα στον Abel δεν πρόκειται να τα παρατήσουν εύκολα. Πέρα από το ότι πρόκειται για μια ιστορία με τρομερό ρυθμό που ρουφάει αβίαστα το ενδιαφέρον του αναγνώστη και έχει μεγάλη ποικιλία χαρακτήρων και περιβάλλοντων δεν θα μείνω σε άλλα τεχνικά χαρακτηριστικά της προκειμένου να μην χαλάσω το ταξίδι για όσους θέλουν να την διαβάσουν. Αυτό που θα πω είναι ότι είναι αρχικά μια ιστορία συγκρούσεων. Συγκρούσεις που δεν απεικονίζονται τόσο με τη μορφή της δράσης, όσο συγκρούσεις γενεών και ιδεών. Πατέρας εναντίον γιου, φύση ενάντια σε ανατροφή, συνέχιση μαθημένων συμπεριφορών ή σπάσιμο του κύκλου. Δεν θα ήταν υπερβολή να χαρακτηρίσουμε το κόμικ σαν ένα πλήρη κύκλο ψυχοθεραπείας απέναντι στις κακοποιητικές σχέσεις. Πολλές είναι οι φορές που ακούμε ότι τα θύματα αναπόφευκτα θα γίνουν και θύτες κάποια στιγμή σαν να είναι ένα προτετελεσμένο γεγονός το οποίο δεν πρόκειται να αλλάξει. Σαν οι μαθημένες αυτές συμπεριφορές να είναι παράλληλα μια κατάρα αλλά και ένα ατέρμονο πλυντήριο για τις πράξεις με τις οποίες πληγώνονται οι αθώοι. Και αν κάποιος καταλάβει το λάθος του; Αξίζει αυτόματα συγχώρεση; Δεν είναι η οικογένεια πάνω από όλα; Το αίμα άλλωστε νερό δεν γίνεται. Ή μήπως υπάρχει και άλλος δρόμος; Λέμε άλλωστε ότι την πραγματική μας οικογένεια την διαλέγουμε.Και περισσότεροι του ενός τρόποι στο να αντιδρά κανείς απέναντι σε κακοποιητικές συμπεριφορές κάθε είδους; Αν και σε καμία περίπτωση δεν θα έλεγα ότι το διδακτικό ύφος υπερτερεί της ιστορίας όσο το σκέφτομαι τόσο μπορώ να βρίσκω κρυμμένες διαστάσεις σε θέματα τα οποία συζητάμε ψυχρά και κλινικά αναφορικά με τις σχέσεις μας με τον περίγυρό μας. Ένα πλούσιο ταξίδι λοιπόν με πολλά σκαμπανεβάσματα σε ύφος και διάθεση αποτελεί το Middlewest κάτι το οποίο βοηθά και ο εξαιρετικός καλλιτεχνικός τομέας. Τα χρώματα, το ελαφρώς sketchy σχέδιο και το περίεργο πάντρεμα παραμυθένιου με cyberpunk κόσμο δημιουργούν ένα εξαιρετικό setting που δεν σε αφήνει να πάρεις λεπτό τα μάτια σου από την ιστορία. Είναι εξαιρετική η αντίθεση ανάμεσα στα ψυχρά και μουντά χρώματα και τα φωτεινά ζεστά που τραβάει το μάτι του θεατή στο επίκεντρο της δράσης. Και πάνω από όλα έχει συνοχή. Δεν αλλάζει η ποιότητά της σε κανένα σημείο της ιστορίας. Όσον αφορά το format της ιστορίας κρατήθηκα με νύχια και με δόντια αλλά τελικά πήρα την συλλογική hardcover έκδοση που προσωπικά με άφησε πλήρως ικανοποιημένη. Είναι προσεγμένη είναι όμορφη, είναι καλαίσθητη, έχει άπειρο έξτρα υλικό μαζί με συνεντεύξεις από τους δημιουργούς και τα εξώφυλλα και αποτελεί στολίδι για κάθε βιβλιοθήκη. Σίγουρα πρόκειται για μια αγορά που δεν πρόκειται να μετανιώσω και για ένα ταξίδι που μου άφησε πάρα πολύ τροφή για σκέψη. Ελπίζω να βρω και πολλούς συνοδοιπόρους.

C h e w Το Chew της Image Comics είναι μία σειρά 60 τευχών, τα οποία εκδόθηκαν το διάστημα 2009 έως και 2016. Συγγραφέας της σειράς είναι ο John Layman, με τον οποίο προσωπικά ήμουν εξοικειωμένος από τα τεύχη του στο Detective Comics, ενώ σχεδιαστής είναι ο Rob Guillory, ο οποίος έγινε ευρύτερα δημοφιλής λόγω του Chew. Το Chew έκανε τεράστια επιτυχία, δεδομένου ότι απέσπασε δύο βραβεία Eisner, το πρώτο για «Καλύτερη Νέα Σειρά» (2010) και το δεύτερο για «Καλύτερη Ongoing Σειρά» (2011). Επίσης, το Chew κέρδισε δύο βραβεία Harvey το 2010. Τι πραγματεύεται το κόμικ; Η ιστορία είναι τοποθετημένη σε ένα κόσμο, στον οποίο 20 εκατομμύρια περίπου άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους λόγω της «γρίπης των πτηνών». Αυτό επέφερε ως αποτέλεσμα την καθολική απαγόρευση της κατανάλωσης των πουλερικών. Ο πρωταγωνιστής Tony Chu είναι πράκτορας και εργάζεται για τη F.D.A. (Food and Drug Administration), τη πιο κυρίαρχη οργάνωση μετά την απαγόρευση των πουλερικών. Ο Chu είναι ένας «cibopath», όπερ σημαίνει ότι κατέχει αυτή τη σπάνια ικανότητα να λαμβάνει κάποιες εικόνες τη στιγμή που τρώει κάτι. Για παράδειγμα, εάν ο Tony φάει ένα μήλο, βλέπει ζωντανά στο μυαλό του το δέντρο από το οποίο κόπηκε αυτό το μήλο, τι φυτοφάρμακα χρησιμοποιήθηκαν και πότε αυτό συγκομίστηκε. Το χάρισμα του Tony είναι πολύ σημαντικό και βοηθητικό για τον ίδιο, καθώς οι υποθέσεις που αναλαμβάνει να εξιχνιάσει σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με το φαγητό. Από τις τροφές που εκλαμβάνει ο Tony ανακαλύπτει διάφορα στοιχεία, τα οποία ενίοτε είναι καίριας σημασίας για τη λύση της εκάστοτε υπόθεσης. Όμως, η δουλεία του δεν είναι τόσο εύκολη όσο ακούγεται, διότι πολλές φορές ο Chu αναγκάζεται να φάει περίεργα πράγματα για να βρει τα στοιχεία εκείνα που θα τον βοηθήσουν στην έρευνά του. O John Layman κατασκεύασε ένα σενάριο, το οποίο για μένα προσωπικά «δουλεύει», καθώς δε προσπαθεί να πάρει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά. Το αντίθετο μάλιστα. Το Chew έχει αστείρευτο χιούμορ σε σημείο όπου ο γράφων να έχει κλάψει από τα γέλια σε ουκ ολίγες περιπτώσεις. Συγχρόνως, οι χαρακτήρες του Layman έχουν ενδιαφέρον και διαθέτουν αποκλίνουσες προσωπικότητες, οι οποίες και τους ξεχωρίζουν. Την ίδια στιγμή, το σενάριο έχει και τις κατάλληλες δόσεις suspense, ανατροπών καθώς και προσωπικών/ιδιωτικών στιγμών των πρωταγωνιστών, οι οποίες μας βοηθούν να τους γνωρίσουμε καλύτερα και να ταυτιστούμε μαζί τους. Νομίζω ότι η τεράστια επιτυχία του Chew οφείλεται σε εξίσου σημαντικό βαθμό στον Rob Guillory. Το cartoony σχέδιο του ταιριάζει απόλυτα με τη θεματολογία της σειράς, ενώ είναι και ο λόγος που το χιούμορ του Chew είναι τόσο στοχευμένο, κυρίως λόγω του τρόπου που σχεδιάζει τις εκφράσεις και τη γλώσσα του σώματος των χαρακτήρων. Για να πω την αμαρτία μου, ακόμα τη σειρά δεν την έχω τελειώσει (είμαι περίπου στη μέση), αλλά σκοπεύω να επανορθώσω σύντομα! Μέχρι στιγμής, απολαμβάνω την ιστορία και είναι ίσως ένα από τα πιο ευχάριστα και διασκεδαστικά αναγνώσματα που διαθέτω στη βιβλιοθήκη μου. Για τη πληρότητα της παρουσίασης, θα αναφέρω ότι το Chew έχει συγκεντρωθεί σε 12 χαρτόδετους TPB τόμους ή σε 6 σκληρόδετες over-sized πολυτελείς εκδόσεις. Στην αγορά υπάρχουν, επιπλέον, και οι συλλεκτικές "Smorgasbord" εκδόσεις, οι οποίες και περιέχουν 20 τεύχη η κάθε μία, όμως είναι αρκετά πιο ακριβές και δυσεύρετες. Η σειρά έχει και ένα spin-off-σίκουελ, το οποίο κυκλοφόρησε 4 χρόνια μετά το τέλος της κεντρικής, ονόματι Chu.

Μιας και συζητήθηκε το Blue in Green, ευκαιρία να ανεβάσω και το κείμενο που έγραψα γι' αυτό πριν λίγο καιρό. Αφιερωμένο στον @geo_trou Σύμφωνα με έναν αρκετά διαδεδομένο θρύλο, αν κάποιος πουλήσει τη ψυχή του στο Διάβολο θα μπορέσει να πετύχει τους πιο φιλόδοξους στόχους του. Αυτό το μοτίβο κάνει την εμφάνιση του σε παραδοσιακές ιστορίες, όπως ο Φάουστ, ενώ διάφορες παρόμοιες φήμες περιτριγυρίζουν και καλλιτέχνες με ίσως πιο γνωστή την περίπτωση του μπλουζίστα μουσικού Robert Johnson, ο οποίος ξαφνικά απέκτησε ζηλευτές κιθαριστικές ικανότητες. Πάνω σε αυτή την ιδέα βασίζεται και μια από τις -προσωπικά- πιο πολυαναμενόμενες κυκλοφορίες κόμικ της χρονιάς, το Blue In Green, σε σενάριο του Ram V, σχέδιο του Anand RK και χρώμα του John J. Pearson, στο οποίο πρωταγωνιστεί ο Erik, ένας σαξοφωνίστας, ο οποίος παρ’ ότι ως παιδί είχε δημιουργήσει προσδοκίες για μια ξεχωριστή μουσική καριέρα, αυτές δεν επαληθεύτηκαν, αφού προτίμησε την καριέρα του καθηγητή. Ο θάνατος της μητέρας του, η προσωρινή επιστροφή στο πατρικό του σπίτι και η φωτογραφία ενός άγνωστου μουσικού που θα ανακαλύψει στις στοίβες πραγμάτων που η μητέρα του αρνούνταν να πετάξει σύντομα θα αποδειχθούν καθοριστικοί για το μουσικό του μέλλον, αφού θα τον υποχρεώσουν να πάρει μια σημαντική απόφαση, πληρώνοντας βέβαια το αντίστοιχο βαρύ τίμημα. Η ιστορία που αφηγείται ο Ram V πιθανότατα δεν είναι και η πιο πρωτότυπη και σίγουρα σε αυτόν τον τομέα υπολείπεται της συγκλονιστικής προηγούμενης δουλειάς του, These Savage Shores. Ωστόσο, πολλές φορές δεν έχει σημασία τόσο το τι λες, αλλά το πώς. Ο, τι υπολείπεται σε σεναριακή πρωτοτυπία, λοιπόν, ο Ram V το αναπληρώνει με την εμβάθυνση των χαρακτήρων και την αφήγηση μέσω της οποίας ξεδιπλώνεται η πλοκή. Όσον αφορά τους χαρακτήρες, ο Ram V καταφέρνει να σκιαγραφήσει σύντομα και περιεκτικά τις σχέσεις του Erik με τα κοντινά του πρόσωπα – την απόμακρη σχέση με την αδερφή του, η οποία οδηγείται σε κάποια ξεσπάσματα που βρήκαν ευκαιρία να εκφραστούν μετά την κηδεία, αλλά και τον φόβο που ένιωθε για τη μητέρα του, η οποία του απαγόρευε να ασχολείται με το σαξόφωνο. Κυρίως, όμως, καταφέρνει να βουτήξει στην ψυχοσύνθεση του ίδιου του πρωταγωνιστή του, του Erik, και να αναδείξει τους προσωπικούς του φόβους και τις ανασφάλειες για την ίδια του τη ζωή, την οποία θεωρεί άνευ σημασίας. Η κατάβαση στη ψυχή του Erik επιτυγχάνεται μέσω του εσωτερικού μονολόγου, τον οποίον ο Ram V χρησιμοποιεί ως βασικό όχημα για το ξεδίπλωμα της ιστορίας. Τούτη η αφηγηματική επιλογή κρίνεται επιτυχημένη για δύο λόγους – αφενός συνεισφέρει στη δημιουργία μιας πλούσιας αναγνωστικής εμπειρίας (η οποία απουσιάζει από την πλειονότητα των σύγχρονων κόμικς που τις περισσότερες φορές αφήνουν μια αίσθηση βιασύνης) με έντονη λογοτεχνική αύρα και αφετέρου δημιουργεί μια ατμόσφαιρα ταιριαστή με το ύφος της ιστορίας, όπως αυτό διαμορφώνεται από το σχέδιο και το χρώμα. Σ’ αυτό το σημείο, αξίζει να αναφερθεί πως η πλοκή προέκυψε ύστερα από αυτοσχεδιασμούς του Ram V και του Anand RK, προκειμένου να αποτυπωθεί η αυτοσχεδιαστική φύση της τζαζ μουσικής. Έχοντας, όμως, αυτή την πληροφορία κατά νου οφείλουμε να παρατηρήσουμε πως το τελικό αποτέλεσμα, αν και αρκετά αφαιρετικό, μοιάζει πιο δομημένο απ’ ότι θα περίμενε κανείς, λες και το σενάριο ποτέ δεν παρασύρθηκε από αποφάσεις της στιγμής. Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν αυτό το θεωρώ προτέρημα ή μειονέκτημα της ιστορίας. Αντιθέτως, αυτό που με βεβαιότητα μπορώ να ισχυριστώ πως έλειψε από την ιστορία ήταν ο πρωταγωνιστικός ρόλος της jazz ή για να μην το συγκεκριμενοποιώ τόσο, της μουσικής γενικότερα. Σίγουρα, η ενσωμάτωση μουσικών χαρακτηριστικών στο άνευ ήχων μέσο των κόμικς φαντάζει από δύσκολη ως ακατόρθωτη, αλλά θα είχε ενδιαφέρον μια έστω και αποτυχημένη προσπάθεια. Βέβαια, το Blue in Green είναι από εκείνες τις ιστορίες που το σχέδιο έχει την πρωτοκαθεδρία. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να συμβεί διαφορετικά, όταν το επίπεδο είναι τόσο υψηλό, καταφέρνοντας να ξεχωρίζει σε μια χρονιά γεμάτη με πανέμορφες κυκλοφορίες. Ο Anand RK, γνώριμος συνεργάτης και φίλος του Ram V, φιλτράρει τις διδαχές των Bill Sienkiewicz, Dave McKean και Andrea Sorrentino (Joker: Killer Smile), παραδίδοντας εικόνες που μοιάζουν φευγαλέες (ακριβώς, όπως συνέβη και στην προηγούμενη συνεργασία τους, το Grafity’s Wall), μα σε υποχρεώνουν να χαζεύεις για ώρες. Το σχέδιο του, ένα συνονθύλευμα ποικίλων μα οργανικά δεμένων εικαστικών τεχνικών, ισορροπεί ανάμεσα στη γοητευτική ασάφεια των γρήγορων σκίτσων και στην αισθητική αρτιότητα που συναντάται σε λεπτοδουλεμένους πίνακες ζωγραφικής, αποτυπώνοντας τον υπαρξιακό τρόμο που βιώνει ο Erik ως έναν εφιάλτη, όπου οι λεπτομέρειες χάνουν το νόημα τους, γίνονται δυσδιάκριτες και τον πρώτο λόγο παίρνει μια απροσδιόριστη αίσθηση απειλής που υποβόσκει σε κάθε καρέ. Από κοντά, βρίσκεται και ο υπέροχος χρωματισμός του John J. Pearson, ο οποίος παρ΄ότι υιοθετεί χρώματα ασυνήθιστα (πχ μωβ) μοιάζοντας ανα στιγμές να αψηφά τη λογική, εν τέλει αποδεικνύεται απόλυτα ταιριαστός με το σχέδιο. Το Blue in Green είχε δημιουργήσει αρκετές προσδοκίες πριν την κυκλοφορία του λόγω του υλικού που είχε δημοσιευτεί. Έχοντας ολοκληρώσει την ανάγνωσή του, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως δικαίωσε την αναμονή, αποτελώντας μια ιστορία που όλες οι πτυχές της συνεργάζονται ιδανικά μεταξύ τους. Σίγουρα, η αισθητική του σχεδίου κλέβει τις εντυπώσεις, ωστόσο και το σενάριο κρύβει ιδέες που μολύνουν τις σκέψεις των αναγνωστών ώρες μετά το φινάλε, εξερευνώντας τα όρια της καλλιτεχνικής φιλοδοξίας. Εν ολίγοις, μια απ’ τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς. Y.γ. Προσπάθησα να μην ανεβάσω τα πιο ωραία παραδείγματα του σχεδίου, αλλά νομίζω πως και αυτά κάνουν τη δουλειά τους, τουλάχιστον εμένα με είχαν πείσει! Υ.γ 2 Λίγο καιρό μετά, κυκλοφόρησε και το Soul της Pixar, το οποίο έχει πολύύύύύ παρόμοια θεματική (μάλιστα και εκεί ο πρωταγωνιστής ειναι καθηγητής που θα ήθελε να γίνει σπουδαίος μουσικός), οπότε τα προτείνω ως double feature κι ας ειναι σε διαφορετικά μέσα.

Το νέο πόνημα του Robert Kirkman είναι – καμία έκπληξη – εξαιρετικά ενδιαφέρον. Η υπόθεση είναι πολύ ενδιαφέρουσα και την παραθέτω συνοπτικά και χωρίς spoiler: δέκα χρόνια πριν την αρχή της αφήγησης, έλαβε χώρα μια καταστροφή στη Φιλαδέλφεια και ένα μεγάλο μέρος της πόλης μαζί με 300.000 κατοίκους της εξαφανίστηκε σε μια άλλη διάσταση, την οποία ο κόσμος αποκαλεί “Oblivion” (Λήθη). Ο Νέιθαν Κόουλ είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος μετακινείται με μεγάλη δυσκολία ανάμεσα στις διαστάσεις και προσπαθεί να βρει επιζώντες, για να τους ξαναφέρει στον κόσμο μας. Καθώς όμως ο καιρός περνά και οι επιζώντες λιγοστεύουν, αντιμετωπίζει δυσκολίες στη χρηματοδότηση. Όπως είναι αναμενόμενο, θα προσπαθήσει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα κίνητρά του δεν είναι 100% ανιδιοτελή, αφού μέσα στου αγνοούμενους είναι και ο αδελφός του. Από εδώ και πέρα, αρχίζουν οι ανατροπές, συνεπώς όσα λιγότερα ξέρει κανείς, τόσο το καλύτερο ? . Ο Κέρκμαν κρατά πολλούς άσσους στο μανίκι του και κάθε ανατροπή φωτίζει λίγο παραπάνω τους ήρωες και τα κίνητρά τους. Η δράση και το μυστήριο συνδυάζονται πολύ αρμονικά με διάφορα θέματα, τα οποία θίγει ο Κέρκμαν, με τα κυριότερα από αυτά να είναι οι τύψεις, η εξιλέωση, αλλά και οι διαφορετικές αντιλήψεις που έχει ο καθένας μας για το τι είναι ωραίο και τι είναι άσχημο, τι είναι ευτυχία και τι δυστυχία. Για μια ακόμη φορά μετά το The Walking Dead, ο συγγραφέας ασχολείται με ανθρώπους που βρίσκονται σε ένα εξωπραγματικό περιβάλλον και προσπαθούν να επιβιώσουν, αλλά εδώ τους βλέπουμε αρχικά από έξω και επιπλέον η αποκάλυψη που έρχεται μας βρίσκει σχετικά απροετοίμαστους και δίνει στην ιστορία μια εντελώς διαφορετική τροπή και τη διαφοροποιεί πλήρως από τη μεγάλη επιτυχία των αλά Κέρκμαν ζόμπι. Υποθέτω, ότι, καθώς η σειρά θα συνεχίζεται, ο Κέρκμαν θα προσφέρει περισσότερες πληροφορίες και επιπλέον ανατροπές στην υπόθεση, οπότε θα μπορέσουμε να μιλήσουμε με μεγαλύτερη σιγουριά. Το σχέδιο του Lorenzo De Felici είναι πραγματικά υπέροχο, αν και για να είμαι ειλικρινής, σχεδιάζει τα πρόσωπα με τρόπο που δεν είναι απολύτως της αρεσκείας μου, αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Κατά τα άλλα, προσφέρει αξέχαστες σελίδες, πολλές από τις οποίες δεν περιέχουν διαλόγους και προωθεί τη δράση με πολύ καλό τρόπο. Εκτός από τα πρόσωπα (είπαμε, γούστα είναι αυτά ? ), όλα τα άλλα πιστεύω ότι είναι σχεδιασμένα με έξοχο τρόπο. Αρωγός του στο εικαστικό κομμάτι η κολορίστρια Annalisa Leoni, που δίνει μια εξαιρετική παλέτα χρωμάτων, η οποία διαφοροποιείται ανάλογα με την εξέλιξη της ιστορίας. Καλό είναι να διαβάσουμε το κόμικ έχοντας υπόψη μας, ότι ο Κέρκμαν επιχειρεί να αποστασιοποιηθεί (και πολύ καλά κάνει!) από το The Walking Dead, συνεπώς, η οποιαδήποτε προσπάθεια σύγκρισης με αυτό το κόμικ είναι άνευ ουσίας, κατά τη γνώμη μου. Αξίζει σίγουρα να διαβαστεί και αναμένω τη συνέχεια! ? Για τη ώρα έχουν κυκλοφορήσει τρα TPB, τα οποία έχω διαβάσει και τα οποία περιέχουν τα πρώτα 18 τεύχη. Σε λίγο κυκλοφορεί και ο τέταρτος τόμος και η σειρά συνεχίζεται! Το παρόν κείμενο αναρτήθηκε για πρώτη φορά στο ιστολόγιο astoixeiotos.wordpress.com

O Magnus είναι ένας Σκανδιναβός. Παγανιστής και άθεος για τους Χριστιανούς που έχουν εισβάλει στη χώρα του. Ανεπιθύμητος και μίασμα για τους συμπατριώτες του γιατί δουλεύει για τους χριστιανούς. Πάνω από όλα, όμως, είναι ένας πολεμιστής. Ή μάλλον, ήταν ένας πολεμιστής. Ένας πολεμιστής που είχε πολεμήσει και τους συμπατριώτες του και τους χριστιανούς. Αποσύρεται στο χωριό του για να ζήσει ειρηνικά με την γυναίκα του, έχοντας σιχαθεί τις μάχες και τους σκοτωμούς. Το παρελθόν του όμως τον καταδιώκει. Και τον τιμωρεί. Και πλέον, κάνοντας καινούριο ξεκίνημα, αποφασίζει ότι δεν μισεί κανέναν. Αποφασίζει ότι μόνο με την ειρηνική συνύπαρξη θα υπάρξει μέλλον για όλους. Για αυτό και αναλαμβάνει να συνοδεύσει και να προφυλάξει έναν χριστιανό καρδινάλιο στον Μαύρο Δρόμο, έναν επικίνδυνο δρόμο που οδηγεί στον βορρά και είναι γεμάτος με ληστές και άγρια ζώα. Εκεί θα αποτύχει για πρώτη φορά σαν πολεμιστής. Και θα αλλάξει η ζωή του. Για χάρη ενός μικρού κοριτσιού. O Brian Wood (DMZ,Massive), μετά το Northlanders, επιστρέφει στην αγαπημένη του, όπως φαίνεται τουλάχιστον, Σκανδιναβία, με μια ιστορία με Βίκινγκς, αλλά με το βάρος να δίνεται, αυτή τη φορά, στο εσωτερικό. Στον εσωτερικό κόσμο των πολεμιστών, στον εσωτερικό ψυχισμό της κοινωνίας των Σκανδιναβών, η οποία, τραγική ειρωνεία, βιώνει όσα βιώνουν οι κάτοικοι των ευρωπαϊκών χώρων που συνήθως επιτίθονται οι ξανθοί εισβολείς. Και αντί για μια περιπέτεια σφαγών, λεηλασιών και επικών μαχών, εδώ αντιστρέφει τους ρόλους και μας δίνει μια ιστορία μυστηρίου, μια ιστορία εκδίκησης, συνειδητοποίησης και, ίσως, μια ιστορία γέννησης ελπίδας. Με πολύ καλή χρήση των flashbacks, συγγραφικό εργαλείο το οποίο πάντα έχει ρίσκο, μας βυθίζει στις μαυρισμένες ψυχές (σχεδόν όλων) των πρωταγωνιστών, μαθαίνουμε τα κίνητρα τους και τις αιτίες για τις τραγικές επιλογές. Και ενώ τα πρώτα 7-8 τεύχη ρέουν υπέροχα, στο τέλος τα χαλάει λίγο, για ανεξήγητο λόγο. Θέλοντας να προσδώσει την τραγικότητα των καταστάσεων, το τέλος είναι σχεδόν ανεξήγητο, ενώ ταυτόχρονα ξεχνάει να μας εξηγήσει το παρελθόν ενός βασικού πρωταγωνιστή και το πως οδηγήθηκε στο να καταλήξει όπως τον βλέπουμε. Όλα αυτά σε ένα καταθλιπτικό περιβάλλον, στο οποίο κυριαρχεί το άσπρο του χιονιού, το κόκκινο του αίματος και το μαύρο των καμμένων. Το οποίο περιβάλλον αποτυπώνει υπέροχα ο Garry Brown (The Massive,Incorruptible,Babyteeth) τον οποίο προσωπικά αγνοούσα αλλά σίγουρα θα τον παρακολουθώ από εδώ και πέρα. Υπερβολικά δυναμικό σχέδιο, εκπληκτική χρήση του κενού χώρου και του μελανιού και ευκρινέστατες σκηνές μάχης. Χωρίς να έχει ιδιαίτερη εντυπωσιακή λεπτομέρεια στα πρόσωπα και τις εκφράσεις, το ξεπερνάει από με την πανέμορφη σκηνοθεσία των καρέ, τα περισσότερα των οποίων δημιουργούν μια τρομακτική και απειλητική ατμόσφαιρα. Η υπερμεγέθης φιγούρα του Magnus δεσπόζει σε όσα από αυτά εμφανίζεται, δημιουργώντας την αίσθηση μιας απόκοσμης μορφής. Υπέροχη δουλειά συνολικά, αποτυπώνοντας ακριβώς αυτό που χρειαζόταν, και η ιστορία και το υπόβαθρο. 10 τεύχη, τα οποία μαζεύτηκαν σε 2 trade paperbacks και ένα πανέμορφο σκληρόδετο Deluxe Edition. To οποίο Deluxe, έχει σαν extra, την πρώτη προσπάθεια του δημιουργικού διδύμου να φτιάξει το κόμικ το 2014. Ολόκληρο τεύχος σε σμίκρυνση (2 σελίδες σε 1), εν τέλει αποσύρθηκε από τους ίδιους γιατί έκριναν ότι δεν δούλευε όπως ήθελαν. Συνοψίζοντας, ένα πολύ καλό κόμικ, με κάπως περίεργο και αναπάντεχο τέλος, χωρίς αυτό βέβαια να του στερεί από την συνολική του ποιότητα. Διαβάστε το!

"Superheroes were the summit of American aspiration and so our children grew up to remind mankind of everything we could ever hope to be..." - Sheldon Sampson (The Utopian) Τι θα γινόταν αλήθεια αν οι πιο δυνατοί υπερήρωες της ανθρωπότητας,έπαιρναν την εξουσία στα χέρια τους και προσπαθούσαν να διορθώσουν το κόσμο;Θα ήταν άραγε καλύτεροι από τους πολιτικούς που μας κυβερνάνε ή μήπως όχι;Την απάντηση μας τη δίνει ο πολυγραφότατος Mark Millar με το Jupiter's Legacy,ένα μίνι έπος που δημιούργησε για λογαριασμό της Image με το πρώτο τεύχος της να κυκλοφορεί τον Απρίλιο του 2013.Συνολικά έχουν κυκλοφορήσει 10 τεύχη(2 σειρές των 5 τευχών) μέχρι στιγμής και ετοιμάζεται και η τρίτη σειρά. Βρισκόμαστε το 1932.Ο Sheldon Sampson έχοντας ζήσει το μεγάλο κραχ του 1929 στο οποίο έχασε τα πάντα,βλέπει τη χώρα του να έχει γονατίσει οικονομικά και τους συνανθρώπους του να ζούνε οι περισσότεροι στην εξαθλίωση..Αρχίζει να έχει κάποια παράξενα όνειρα στα οποία βλέπει ένα μυστηριώδες νησί να τον καλεί...Πείθει το μικρότερο αδελφό του,τον Walter, και τη μέλλουσα γυναίκα του την Grace,μαζί με φίλους του να αρχίσουν να αναζητούν στα πέρατα της Γης αυτό το νησί γιατί γνωρίζει βαθιά μέσα του ότι κάτι καλό θα του συμβεί όταν το βρει...Όταν ο Sheldon μαζί με τους συντρόφους του μετά από αναζήτηση μηνών κατορθώνουν και βρίσκουν το νησί,πραγματικά θα ανταμειφτεί αφού τόσο ο ίδιος,όσο και οι συνεργάτες του θα αποκτήσουν υπερδυνάμεις.Έτσι θα γίνουν υπερήρωες που θα δώσουν ελπίδα και δύναμη σε έναν λαό που έχει υποστεί τις καταστροφικές συνέπειες ενός οικονομικού κράχ και αργότερα και εκείνες ενός ακόμα παγκόσμιου πολέμου....O Sheldon θα γίνει ο Utopian ο μεγαλύτερος ήρωας του αμερικάνικου έθνους και όχι μόνο... ....Αρκετά χρόνια αργότερα τα παιδιά αυτής της πρώτης γενιάς υπερηρώων,έχοντας κληρονομήσει και εκείνα δυνάμεις,δε νοιάζονται να συνεχίσουν στα βήματα των γωνιών τους,και ειδικά τα παιδιά του Sheldon και της Grace,o Brandon και η Chloe.Τα οποία απλά είναι celebrities,εθισμένα στα ναρκωτικά και στην εφήμερη δημοσιότητα...Ο Utopian προσπαθεί να συμμαζέψει όπως μπορεί τα ατίθασα παιδιά του,που μοιάζουν να αποτελούν κηλίδα στη κατά τα άλλα τέλεια ζωή του υπερήρωα...Ο Brandon από την άλλη απλά βαρέθηκε να ζει κάτω από τη σκιά του πατέρα του,ενώ η Chloe περιμένει παιδί από το φίλο της,ο οποίος τυγχάνει να είναι γιος ενός πρώην ήρωα που αργότερα έγινε villain... Ο αδελφός του Sheldon,o Walter,γνωστός πλέον με το όνομα Brainwave,βλέποντας τη πολιτική κατάσταση που κυριαρχεί,υποστηρίζει ότι οι υπερήρωες πρέπει να είναι κάτι περισσότερο από πολύχρωμες στολές που ρίχνουν απλά ξύλο στους κακοποιούς.Υποστηρίζει ότι η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί μοιάζει να έχει στείλει την Αμερική πίσω στο κραχ του '29.Αυτό θα τον φέρει σε σύγκρουση με τον Sheldon,που υποστηρίζει ότι οι ήρωες πρέπει απλά να είναι υπηρέτες του λαού,και να σέβονται το πρόεδρο και τους πολιτικούς που έχει εκείνος επιλέξει...Όμως ο Walter βλέποντας ότι όσο υπάρχει ο Sheldon δεν θα μπορέσει ποτέ να κάνει τίποτα,θα αρχίσει να διαβάλλει τον ήδη απογοητευμένο Brandon,και να τον γυρίζει ολοένα περισσότερο εναντίων του πατέρα του με καταστροφικές συνέπειες για τον Utopian και την οικογένεια του....Όταν όλα τελειώσουν οι εναπομείναντες υπερήρωες θα είναι άραγε καλύτεροι στο να κυβερνούν τις τύχες ενός λαού; Ο Millar επηρεάστηκε από πολλά στοιχεία και γεγονότα για τη συγγραφή αυτού του κόμικ.Με θέματα όπως τη σύγκρουση νέας γενιάς με τη παλαιότερη(τα παιδιά των ηρώων που δεν επιθυμούν να συνεχίσουν το έργο την γωνιών τους και το θεωρούν ένα βάρος)το καπιταλισμό(σύγκρουση Walter με Sheldon)την ανησυχία για τη (τότε που έγραφε το κόμικ))τρέχουσα οικονομία και τη μεγάλη ύφεση που είχε δημιουργηθεί στις παγκόσμιες αγορές...Ενώ αντλεί πολλά στοιχεία από τη σειρά Star Wars(το βαρύ τίμημα να ακολουθήσεις το legacy των γωνιών σου)τη ταινία King Kong(το μυστηριώδες νησί-αν και δεν είναι όπως νομίζουμε αρχικά)τη Ρωμαική μυθολογία(Jupiter's Legacy) και τη Golden age εποχή των υπερηρώων(όλα ξεκινάνε τη δεκαετία του '30)κατορθώνοντας να συνδυάσει τους υπερήρωες με το αμερικάνικο ιδεώδες. Έιναι αξιοσημείωτο ότι ο Millar σε 5 μόνο (αρχικά) τεύχη κατορθώνει να στήσει ένα ολόκληρο σύμπαν υπερηρώων και να αναπτύξει όλους τους χαρακτήρες του όσο καλύτερα μπορεί.O Utopian(ουσιαστικά μία replica του Superman) που εκτός από αρχηγός των υπερηρώων,προσπαθεί μεν να έχει μία φυσιολογική ζωή(δεν έχει αποκαλύψει ούτε εκείνος ούτε η οικογένεια του τη πραγματική τους ταυτότητα) έχει δε να αντιμετωπίσει τα ατίθασα παιδιά του αλλά και έναν αδερφό που μαζί με τους υπόλοιπους υπερήρωες έχει βαρεθεί να ζει κάτω από τη σκιά του...Η γυναίκα του η Grace που αν και παντοδύναμη σαν Lady Liberty(replica της Wonder Woman) δεν ξεχνάει ποτέ ότι πρώτα απ'όλα είναι μάνα και στέκεται δίπλα στη κόρη της Chloe όταν εκείνη ανακαλύπτει μετά από μία νοσηλεία για υπερβολική δόση,ότι είναι έγκυος... Ο ίδιος ο Millar είχε δηλώσει σε συνέντευξή του ότι η βιογραφία της Carrie Fisher έπαιξε και το δικό της ρόλο στη συγγραφή του κόμικ,και το πως η ίδια αισθανόταν με το να μεγαλώνει στη σκιά των δύο διάσημων γωνιών της.Ακόμα ένα στοιχείο από το Star Wars που συνδυασμένο με τις αναμνήσεις της πρωταγωνίστριας του αντικατοπτρίζεται στην ιστορία του Jupiter's Legacy.Το γεγονός όμως που πραγματικά προβληματίζει είναι ότι οι υπερήρωες αποδυκνύονται χειρότεροι τελικά από τους πολιτικούς στο να κυβερνούν μία χώρα.Ο Walter Sampson μαζί με τον ανιψιό του τον Brandon(σε μία σχέση που θυμίζει -πάλι Star Wars-εκείνη του Palpatine με τον Anakin)θα γίνουν οι εγώ-μανιακοί ηγέτες ενός δικτατορικού καθεστώτος,που επιβάλλει τις απόψεις και τις ιδέες του μόνο με τη χρήση ωμής δύναμης...Παρ'όλα αυτά εδώ πρέπει να επισημάνω ότι ο Miller επαναλαμβάνει κάποιες από τις ιδέες του που έχει χρησιμοποιήσει σε παλαιότερες δουλειές του όπως το Authority του Warren Ellis(πάλι για την Image)στο Civil War της Marvel όσο και από το Superman:Red Son για λογαριασμό της DC.Βέβαια είναι παράδοση ειδικά στο χώρο της 9ης τέχνης οι ιστορίες και οι ιδέες να ανακυκλώνονται,αλλά όταν γίνεται από τον ίδιο συγγραφέα σε επόμενη δουλειά του φαίνεται κάπως..Παρ'όλα αυτά το κόμικ κατορθώνει να τραβήξει το ενδιαφέρον του αναγνώστη και είναι γεμάτο δράση,εντυπωσιακές σκηνές μάχης αλλά και πολλή(και άσκοπη ορισμένες φορές) βία,και σίγουρα να θέλει να δει που θα καταλήξει όλη αυτή η ιστορία. Φυσικά το σχέδιο του Quitely με έναν αέρα ευρωπαικό,για μία ακόμα φορά εντυπωσιάζει με το δυναμισμό του,τις καλοσχεδιασμένες σωματικές ανατομίες των ηρώων,τις ρεαλιστικές εκφράσεις που δίνει στα πρόσωπα των χαρακτήρων,τη λεπτομέρεια στα background τα οποία όμως δεν είναι φορτωμένα και αφήνουν στους ήρωες χώρο να "αναπνεύσουν" καθώς και να αποτυπώσουν με ζωντάνια τις εντυπωσιακές σκηνές μάχης.Για το συγκεκριμένο είδος ο Quitely αποτελεί τη καταλληλότερη επιλογή συνεργάτη και κατορθώνει για μία ακόμα φορά να επιδείξει μία δουλειά υψηλής ποιότητας,όπως εκείνης που είχε δώσει στο εκπληκτικό All Star Superman με τον Morrison. Το κόμικ ακολούθησε και ένα prequel που ονομάζεται Jupiter's Cycle και επικεντρώνεται στους αρχικούς χαρακτήρες τις δεκαετίες του '40 και του '50 και είναι σχεδιασμένο από τον Wilfredo Torres(Βat Man '66,Shadow) ενώ η τηλεοπτική μεταφορά της ετοιμάζεται από το Netflix μέσα στο 2020. Mία σκοτεινή ιστορία για τη σύγκρουση των γενεών,τη διαφθορά της εξουσίας,την απώλεια και την ξαφνική ενηλικίωση,αλλά για την ελπίδα που ποτέ δε χάνεται,για το μέλλον και τη κληρονομιά που αφήνουμε στα παιδιά μας, όλα δοσμένα μοναδικά από τη συγγραφική πένα του Millar.Το κείμενο θα το βρείτε και στο προσωπικό μου blog ΕΔΩ

Βρισκόμαστε στα βάθη της τάφρου των Μαριανών στον δυτικό Ειρηνικό Ωκεανό, όπου η ανθρωπότητα έχει καταφύγει ως αποτέλεσμα της πρόωρης διαστολής του Ήλιου, η ακτινοβολία του οποίου έχει καταστήσει την επιφάνεια του πλανήτη μη κατοικήσιμη. Πλέον έχουν περάσει δεκάδες χιλιετίες από τον "αποικισμό" του βυθού, και ο ανθρώπινος πληθυσμός είναι περιορισμένος. Έχουν απομείνει μόνο τρεις θόλοι (οι μηχανικές σφαιρικές κατασκευές που χρησιμοποιήθηκαν για τη βύθιση και αποτελούν τις πόλεις στις οποίες ζουν υποβρυχίως οι άνθρωποι), οι οποίοι σχεδιάστηκαν επίσης και για διαστημικά ταξίδια. Διότι πριν εγκαταλείψουν την επιφάνεια οι άνθρωποι, έστειλαν δορυφόρους σε αναζήτηση ενός νέου κατοικήσιμου πλανήτη στον οποίο θα μπορούσαν να ταξιδέψουν κατευθείαν μένοντας μέσα σε αυτούς τους θόλους-πόλεις. Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας, η Stel, βρίσκεται στον θόλο του Salus, ο οποίος αν και κατοικείται από "ευγενείς" και επιστήμονες, μαστίζεται από τη διαφθορά των αρχών τους, και ενώ τα αποθέματα φίλτρων αέρα λιγοστεύουν, πιέζονται να βρεθεί μια λύση. Η ύπαρξη της πόλης Poluma θεωρείται σχεδόν μύθος, αφού δεν έχουν καταφέρει να επικοινωνήσουν μαζί τους ή να εντοπίσουν την τοποθεσία της. Η πόλη Voldin βρίσκεται υπό ένα οργουελικό καθεστώς όπου απαγορεύει την τέχνη και οποιασδήποτε μορφής ιδέα που παρεκκλίνει από το δόγμα ότι η ανθρωπότητα είναι καταδικασμένη σε πλήρη αφανισμό. Χωρίς κάποιον άλλο πιθανό σύμμαχο, η Stel, στρέφεται σε έναν και μοναδικό δορυφόρο από αυτούς που στάλθηκαν για εξερεύνηση πλανητών, ο οποίος δεν έχει επιστρέψει αρνητικά αποτελέσματα για την αναζήτησή του, καθώς οι επικοινωνίες του χάλασαν πριν από 13 χιλιάδες χρόνια. Μπορεί να κούρασα αναλύοντας το θεματικό, αλλά πιστεύω πως πέρα από την πρακτική του αξία, πρέπει να το γνωρίζει κανείς πριν γράψω τη γνώμη μου παρακάτω. Και τη βάζω ατόφια όπως την έγραψα τον Νοέμβριο, μια και το τελευταίο τεύχος που διάβασα, δεν άλλαξε κάτι: Και ας προσθέσω μερικές πιο φρέσκες παρατηρήσεις. Πρόκειται για μια space opera που απλά δεν λαμβάνει χώρα στο διάστημα. Έχει όλα τα χαρακτηριστικά που προανέφερα για τις ανατροπές και το δράμα, συν (κατά)χρηση των από μηχανής θεών, κάπως ρηχά και άτσαλα κριτήρια επιλογής στρατοπέδου από τους χαρακτήρες (σημείωση ότι 5 από τους 6 βασικούς χαρακτήρες αλλάζουν alliance τουλάχιστον μία φορά στην έκταση του κόμικ, και το ίδιο συνέβη και με μη βασικούς χαρακτήρες). Κάνουν αυτοί η μηχανισμοί το κόμικ κακό; Όχι, και σίγουρα εξαρτάται από τις απαιτήσεις του καθενός, αλλά μια και το διάβασα μαζεμένο είχα την "πολυτέλεια" να παρατηρήσω τέτοιες ευκολίες στη δομή του. Μάλιστα θα τολμήσω να πω πως αν δεν είχε αυτά τα ακραία (για τα δικά μου συνηθισμένα γούστα) αφηγηματικά στοιχεία, θα υπήρχε κίνδυνος να βαρεθώ. Αντιθέτως, αν και ορισμένες φορές με φθηνό τρόπο, καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον αμείωτο. Θα το πρότεινα σαν ένα απλοϊκό sci-fi με ένα κάπως επιφανειακό δίδαγμα και ως εκεί. Ισορροπεί αρκετά καλά μεταξύ ίντριγκας και διδάγματος ώστε να μπορεί να ικανοποιήσει αρκετά ευρύ φάσμα αναγνωστών. Για το σχέδιο δεν έχω να προσθέσω κάτι. Το κόμικ ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2014 και ολοκληρώθηκε τον Φεβρουάριο του 2021 βγάζοντας 26 τεύχη.

Από το δίδυμο Brubaker-Phillips έχουμε δει πολλές καλές δουλείες. Από το αριστουργηματικό Sleeper που μπλέκει το υπερηρωικό με το noir, το Fatale που αποτελεί μια μίξη λαβκραφτικού τρόμου και noir μέχρι το πρόσφατο Fade Out, οπότε οι συστάσεις μάλλον περιττεύουν. Όμως τούτο εδώ το κόμικ, κατά την κρίση του υποφαινόμενου, αποτελεί το magnum opus τους. Τι είναι λοιπόν το Criminal ; Ένα καθαρό νουάρ κόμικ. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Είναι όμως ένα κόμικ που άνετα μπορεί να στέκεται δίπλα στα ιερά τέρατα της νουάρ λογοτεχνίας. Το Criminal, αποτελείται από έξι ιστορίες: Coward, Lawless, The Dead and the Dying, Bad Night και The Last of the Innocent για να τις πούμε με την σειρά που βγήκαν μέσα σε ένα διάστημα έξι ετών από το 2006 έως το 2011. Βασικά λέω ανακρίβειες αλλά θα επανέλθουμε αργότερα σε αυτό. Οι πρωταγωνιστές των ιστοριών του είναι... τι άλλο; Εγκληματίες. Από τον Leo Patterson, τον πλέον επιδέξιο πορτοφολά της πόλης, τον Tracy Lawless πεζοναύτη που γυρνάει για να εκδικηθεί την δολοφονία του αδερφού του, ως τον Sebastian Hyde τον νυν αφεντικό του υποκόσμου το καστ συμπληρώνεται από μια πληθώρα περιθωριακών στοιχείων που όλοι έχουν σαν κοινό σημείο ένα συγκεκριμένο μπαράκι-καταγώγιο, το Undertown γνωστό και ως Undertow καθώς το νέον του ή έχει από καιρό πάψει να ανάβει (αν το βρείτε προσέξτε μην ενοχλήσετε κανένα θαμώνα και κυρίως όχι το αφεντικό του, τον Gnarly). Όπως καταλάβατε λοιπόν όλες οι ιστορίες συμβαίνουν στο ίδιο σύμπαν όμως το καλό είναι ότι μπορούν να διαβαστούν αυτόνομα και με όποια σειρά θέλει ο καθένας. Μέσα στις σελίδες του θα βρείτε τα πάντα, μαφιόζους, διεφθαρμένους αστυνομικούς, συνωμότες businessmen και φυσικά τις απαραίτητες femme fatales. Όλοι οι χαρακτήρες που εμφανίζονται έχουν την δική τους ξεχωριστή ιστορία και εμείς τους βλέπουμε καθώς πέφτουν όλο και πιο χαμηλά εξαιτίας των (προδιαγεγραμένων; ) επιλογών τους. Οι φιγούρες τους είναι αναγνωρίσιμες και χαρακτηριστικές για το είδος, όμως αυτό δε σημαίνει καθόλου ότι μπορείς να προβλέψεις την εξέλιξη της ιστορίας και οι ανατροπές δεν είναι λίγες. Το σχέδιο από τον Sean Phillips είναι το πλέον κατάλληλο για την αφήγηση των ιστοριών και σίγουρα ιδιαίτερη μνεία αξίζει στο χρωματισμό του κόμικ από τον Val Staples. Πραγματικά, καθώς ανοίγεις το Criminal βυθίζεσαι στον κόσμο της νύχτας, όπου οι σκιές είναι πολλές και ο φωτισμός χαμηλός να προέρχεται από τις νέον επιγραφές, από μαγαζιά του υποκόσμου, κακόφημα στέκια, στριπτιτζάδικα, από τις σειρήνες των περιπολικών και γιατί όχι; ενίοτε και από φωτιές. Η σκηνοθεσία σε κάνει πραγματικά να αφήνεις την άνεση του καναπέ, του γραφείου, γενικά του μέρους όπου ασφαλής και ήσυχος διαβάζεις ιστορίες για επικίνδυνους τύπους και να μεταφέρεσαι ακριβώς εκεί που συμβαίνει η δράση. Φυσικά όλα τα κεφάλαια του βιβλίου είναι εξαιρετικά. Όμως προσωπικά ξεχώρισα δυο ιστορίες ως αγαπημένες. Η πρώτη είναι το Bad Night όπου ο πρωταγωνιστής μας είναι ένας πρώην πλαστογράφος, χήρος και νυν σχεδιαστής κόμικ στριπς σε εφημερίδα, που ζει μια σχετικά ήσυχη ζωή κατά τα φαινόμενα. Οία θα αλλάξουν όμως όταν θα γνωρίσει μια σαγηνευτική κοκκινομάλλα, που θα τον μπλέξει πάλι με το έγκλημα. Αγαπημένη ιστορία για το σενάριο της και το πως παίζει με την πραγματικότητα και το τι γίνεται στο κεφάλι του ήρωα. Η δεύτερη ιστορία που θεωρώ ότι ξεχωρίζει από μια συλλογή εξαιρετικών, είναι το Last Of The Innocent και είναι μια ιστορία με στοιχεία παρμένα από κόμικς τύπου Archie, μάλιστα παρεμβάλλονται και μονοσέλιδα flashbacks, σχεδιασμένα σε καρτουνίστικο στυλ Archie. Απλά καταπληκτική. Και οι δυο ιστορίες εντάσσονται στις πιο "πειραματικές" ας πούμε του κόμικ. Όπως καταλαβαίνετε, κατατάσσω το Criminal στα καλύτερα κόμικς που έχω διαβάσει και οι δυο deluxe τόμοι που περιλαμβάνουν το σύνολο των ιστοριών καθώς και μπόνους υλικό με σχέδια και εκθέσεις για νουάρ ταινίες που δημοσιεύονταν στα τεύχη του Criminal αποτελούν καμάρια στην συλλογή μου. Επίσης είναι από τα σπάνια κόμικς που έχουν το πλεονέκτημα ότι ξαναδιαβάζονται άνετα και αφήνουν την ίδια ικανοποίηση. Φυσικά λοιπόν και σας το προτείνω να το διαβάσετε. kwtsoκλιμακα 9,5/10. A ! Ξέχασα να σας πω για την ανακρίβεια. Ο βασικός κορμός των ιστοριών όντως τελείωσε κάπου στο 2011 αλλά το 2015 κυκλοφόρησε το one shot τευχάκι με τιτλο Criminal: Savage με υπόθεση που εκτυλίσσεται κάπου στην πρωτόγονη περίοδο. Ακόμα αν και η αρχική έκδοση είναι από την Icon (imprint της Marvel) οι τόμοι έχουν επανεκδοθεί από την Image. Ακόμα, από τον Γενάρη του 2019 οι δημιουργοί επέστρεψαν στην σειρά για να διηγηθούν νέες ιστορίες, μέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει 8 τεύχη. Περισσότερα για αυτά, όταν διαβαστούν!