Search the Community

Πραγματικά από όλα τα άρθρα που έχω γράψει μέχρι στιγμής το να κάνω ένα review για το αριστουργηματικό αυτό κόμικ του Frank Miller,μου φάνηκε τόσο άσκοπο.Τι μπορεί να πείς για ένα κόμικ που σημάδεψε μία ολόκληρη εποχή,δημιούργησε(μαζί με το Watchmen του Moore)μια νέα - τη λεγόμενη σκοτεινή εποχή των κόμικ(dark age)έκανε τον κόσμο να δει τα κόμικ με άλλο μάτι και να μην τα θεωρεί παιδικά αναγνώσματα και ξανάκανε δημοφιλή τον άνθρωπο νυχτερίδα στο αναγνωστικό κοινό, καθιερώνοντας την εικόνα του σκοτεινού ιππότη έτσι όπως την ξέρουμε μέχρι σήμερα σε κόμικ και κινηματογράφο(μέσα από δημιουργούς όπως οι Tim Burton,Christopher Nolan,Scott Snyder κ.α.)...Σε τέτοια αριστουργήματα δεν χωράει κριτική παρ' όλα αυτά θα μιλήσουμε για ένα πραγματικά σπουδαίο έργο... Όπως έχει γίνει αποδεκτό από όλους,ο Miller στη δεκαετία του '80 βρισκόταν στη πιο δημιουργική εποχή του,ότι έπιανε(σε τίτλο)το μετέτρεπε σε χρυσάφι οπότε μετά τον Daredevil,ήταν φυσικό να συνεχίσει με το σκοτεινό ιππότη της DC...Μαζί με τον τότε editorial director της εταιρείας τον Dick Giordano έγραψαν το βασικό σενάριο της ιστορίας με διάφορες εκδοχές,από την οποία ο Miller τελικά επέλεξε το 4ο προσχέδιο...Επηρεασμένος από μία ταινία του Dirty Harry(την 4η της σειράς)όπου ο χαρακτήρας επανέρχονταν στην ενεργό δράση αφού είχε παραιτηθεί για κάποια υπόθεση,και από το γεγονός ότι και ο ίδιος πλησίαζε τα πρώτα -άντα(30)ο Miller τοποθετεί την ιστορία του στο μέλλον,με έναν κουρασμένο Bruce Wayne στα πενήντα του χρόνια,να έχει παραιτηθεί από τον ρόλο του σκοτεινού ιππότη εδώ και μία δεκαετία...Σύμμαχοι στην προσπάθεια του Miller,η τότε γυναίκα του και βοηθός του σε όλες τις δουλειές του colorist Lynn Varley(που εδώ κάνει ακόμα μία καταπληκτική δουλειά στα χρώματα όπως και στις περισσότερες συνεργασίες της με τον Miller) και ο βετεράνος inker Klaus Janson που είχαν δουλέψει μαζί και στο Daredevil της Marvel. Βρισκόμαστε στη Gotham city κάπου σε ένα (όχι τόσο) μακρινό μέλλον...Όπως προαναφέρθηκε ο Bruce Wayne έχει αποσυρθεί από το ρόλο του ανθρώπου νυχτερίδα εδώ και μία δεκαετία μετά το θάνατο του δεύτερου Robin Jason Todd(γεγονότα που χρόνια αργότερα θα εξιστορηθούν και στο πρόσφατο Dark Knight the last crusade των Miller-Azarello)...Συναντιέται ορισμένες φορές για κανένα ποτό(άν και ο ίδιος δεν πίνει)με τον παλιό φίλο και συνεργάτη του James Gordon(ο οποίος βγαίνει στη σύνταξη όπου να' ναι και γνωρίζει τη μυστική του ταυτότητα)και ορισμένα βράδια τα όνειρα του στοιχειώνονται από το θάνατο των γονιών του,και από τη νυχτερίδα που είχε δει μικρός όταν έπεσε μέσα στη σπηλιά που θα γίνονταν στο μέλλον η θρυλική batcave... Στη Gotham city επικρατεί η απόλυτη αναρχία,η εγκληματικότητα έχει φτάσει στα ύψη και μία συμμορία που ονομάζονται μεταλλαγμένοι(mutans)κάνει ότι μπορεί για να την κρατήσει εκεί...Μετά από μία επίθεση εναντίων του με την οποία νιώθει αβοήθητος και τρωτός,ο Bruce αποφασίζει να επιστρέψει στην ενεργό δράση(αφού ξαναδεί ένα όραμα με τη νυχτερίδα που είχε δει τότε μικρός στη σπηλιά)...Στη πρώτη του νύχτα θα σταματήσει μεταλλαγμένους από το να κάνουν κακό σε δύο κορίτσια ένα από τα οποία(Carrie Kelley) θα γίνει αργότερα η νέα Robin,όταν ο Bat Man θα σταματήσει τα σχέδια του Harvey Dent(two face)που μέχρι τότε πίστευαν ότι είχε γιατρευτεί....Όταν μαθαίνει ότι ο Bat Man βρίσκεται στα ίχνη ολόκληρης της συμμορίας και του αρχηγού τους αποφασίζει να τον ακολουθήσει φορώντας τη δική της στολή του Robin... Χρησιμοποιώντας τη τεχνολογία του αποδεκατίζει τους μεταλλαγμένους αλλά ο αρχηγός τους τον αποκαλεί δειλό και του λέει να παλέψουν σώμα με σώμα,κάτι που ο Bat Man δέχεται να κάνει for the old good times....Μονάχα που αυτές οι εποχές έχουν περάσει και ένας γερασμένος και σκουριασμένος Bat Man δεν τα καταφέρνει τόσο καλά απέναντι στον νεότερό του μεταλλαγμένο και σώζεται τελευταία στιγμή με παρέμβαση της Carrie....Θα ξεφύγουν και θα κατευθυνθούν στην bat cave για να φροντίσουν τα τραύματα του Bruce...Εκεί ο ίδιος θα αποφασίσει να την κρατήσει κοντά του σαν συνεργάτιδά του...Kαι με την βοήθεια του φίλου του Gordon(που κάνει τα στραβά μάτια να "δραπετεύσει" ο αρχηγός των μεταλλαγμένων)θα αντιμετωπίσει τον αρχηγό σε δικό του περιβάλλον αυτή τη φορά(μέσα στις λάσπες που θα τον καθιστούν πιο αργό απέναντι στον Bat Man)και θα τον νικήσει παίρνοντας τους υποστηρικτές του και κάνοντας τον δικό του "στρατό"... Όλα αυτά "θορυβούν" τον λευκό οίκο του οποίου ο πρόεδρος ζητάει από τον Superman(που ο Miller ουσιαστικά παρουσιάζει σαν "λακέ" του προέδρου),να "κάνει αυτό που είναι σωστό" για τη χώρα δηλαδή να εμποδίσει τον Bat man να αποκτά ολοένα μεγαλύτερη δύναμη και επιρροή...Πρώτα όμως ο άνθρωπος από ατσάλι πρέπει να εμποδίζει τις σοβιετικές δυνάμεις σε χώρα της Λατινικής Αμερικής κάτι που μπορεί να οδηγήσει στον Τρίτο Παγκόσμιο πόλεμο(μην ξεχνάτε βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του '80 και ο ψυχρός πόλεμος βρίσκεται στο αποκορύφωμά του..)Ο άνθρωπος νυχτερίδα όμως έχει να αντιμετωπίσει και άλλα προβλήματα αφού ο Joker(που βρίσκονταν τα τελευταία χρόνια σε κατατονική κατάσταση)συνέρχεται και ώς καλεσμένος σε τηλεοπτική εκπομπή τους σκοτώνει όλους..Επίσης η νέα αρχηγός της αστυνομίας(που παίρνει τη θέση του Gordon)εκδίδει ένταλμα σύλληψης του....Ο Superman καταστρέφει την πυρηνική βόμβα των Σοβιετικών(κάτι που σχεδόν τον σκοτώνει και ξαναπαίρνει τα πάνω του στην έκθεση του στον ήλιο)δημιουργώντας ηλεκτρομαγνητικά κύματα που οδηγούν σε ένα μεγάλο black out,βυθίζοντας τις περισσότερες πόλεις σε πλήρη αναρχία,με την εγκληματικότητα να είναι στα ύψη.. Ο Βat Man με το στρατό του όμως διατηρεί το Gotham "καθαρό" από οποιαδήποτε απειλή και πλιάτσικο,μετατρέποντας την πόλη σε ασφαλές μέρος με τη δική του δύναμη και παρουσία.Κάτι που δεν αρέσει στη κυβέρνηση των ΗΠΑ που πλέον διατάζει τον yes sir man της τον άνθρωπο από ατσάλι να σταματήσει μία και καλή τον νυχτερίδα....Όλα δείχνουν ότι η τελική μάχη ανάμεσα στους δύο πρώην συντρόφους Leagers έχει πια φτάσει,αλλά και ο Bruce Wayne θα πουλήσει πολύ ακριβά το τομάρι του,και δεν έχει πεί ακόμα την τελευταία του λέξη.... Σίγουρα ότι πιο διαφορετικό είχε διαβάσει το αναγνωστικό κοινό με ήρωα τον Bat Man μέχρι τότε....Ένας γερασμένος και κουρασμένος νυχτερίδας με παραπανίσια κιλά και περιορισμένες αντοχές που όμως "το έλεγε η καρδιά του",ενίοτε στενόμυαλος και λίγο πιο "φασιστικός"(ας μου επιτραπεί η έκφραση)στις ιδέες και στις μεθόδους του,ο Βat Man του Miller με σιγουριά δεν είναι your dad's Bat Man(ειδικά εκείνος της ομώνυμης σειράς στα 60's Με τον δανδή Adam West)...Ο ίδιος μάλιστα ο δημιουργός του Bat Man, Βob Kane είχε δηλώσει ότι βρήκε την όλη ιστορία πολύ μπερδεμένη και πολιτικοποιημένη για τα γούστα του(αλλά αυτός άνηκε στη παλιά γενιά έτσι και αλλιώς,πιο αθώες εποχές κ.τ.λ. κ.τ.λ.)Παρ' όλα αυτά το κόμικ αυτό του Miller(όπως και το Watchmen του Moore)ήταν αυτό που έκανε κοινό και κριτικούς να δουν τα κόμικ ως σοβαρή μορφή τέχνης που δεν απευθύνονταν μόνο σε παιδιά ή έστω ενήλικες με παλιμπαιδισμό... Βέβαια θα έλεγα ότι ίσως απομάκρυνε τον Bat Man από τις ρίζες του,αλλά μας έδειξε και ένα διαφορετικό κομμάτι του που μέχρι τότε δεν είχαμε δει στις ιστορίες του, και θεωρώ επίσης αριστουργηματική την κλιμάκωση της ιστορίας τόσο στην αρχή(το πώς ξαναγυρίζει στη δράση ο Wayne)όσο και στο τέλος(την τελική αναμέτρηση των πάλαι ποτέ world's finest)ενώ το γεγονός ότι όπως ανέφερα και προηγουμένως ακόμα και σήμερα μεγάλοι δημιουργοί στηρίζονται σε αυτό το κόμικ για τις δικές τους δημιουργίες και στο πώς παρουσιάζουν τον Bat Man(τόσο εξωτερικά,όσο και εσωτερικά) νομίζω ότι δείχνει την διαχρονικότητα του έργου αυτού. H δημιουργική ομάδα απλά η Dream team της εποχής.Miller(στα καλά του τότε σχέδια)Klaus Janson ο απόλυτος "noir"μελανωτής(ειδικά στις δουλειές του Miller)και Lynn Varley σύντροφος στη ζωή και στην τέχνη,με τα καταπληκτικά της χρώματα που ξεχωρίζουν για τη ζωντάνια τους και προσθέτουν ζωή στα δυναμικά σχέδια του Miller. Το κόμικ κυκλοφόρησε σε 4 τεύχη από τον Φεβρουάριο μέχρι και τον Ιούνιο του 1986,ενώ από τότε έχει εκδοθεί πάρα πολλές φορές σε trade paperbacks,hardcovers,aniversary editions ενώ στα ελληνικά έγινε μία προσπάθεια να εκδοθεί σε αυτόνομους τόμους από την Ars Longa που έβγαλε μόνο τους 2 πρώτους(και οι υπόλοιποι 2 τόμοι μπήκαν στο περιοδικό Παρα Πέντε για να ολοκληρωθεί η ιστορία)και από τις εκδόσεις Anubis που το έχει επίσης εκδώσει σε αυτόνομο graphic novel.15 χρόνια μετά ο Miller κυκλοφόρησε και ένα sequel(που δυστυχώς δεν θα έπρεπε)του κόμικ το Dark Knight strikes again,καθώς και μία τρίτη ακόμα συνέχεια το DK3 the master race με βοήθεια στο σενάριο από Brian Azzarello και στα σχέδια από Andy Kubert..To κείμενο αυτό το βρίσκετε και στο προσωπικό μου blog https://comicmaniacsgr.blogspot.com/2018/04/the-dark-knight-returns-frank.html

H Supergirl γίνεται 21 ετών, μια ηλικία ορόσημο, επειδή στις ΗΠΑ αυτό είναι το απαιτούμενο όριο, για να κάνει κανείς κάποια πράγματα. Η Σούπεργκερλ γίνεται από κορίτσι γυναίκα και αποφασίζει να το ρίξει έξω σε ένα μακρινό πλανήτη, μόνο που εκεί θα γνωρίσει μια νεαρή κοπέλα, η οποία καταδιώκει τον άνθρωπο, που κατέστρεψε τη ζωή της. Παρά την αρχική της απροθυμία, η Κάρα θα συνοδεύσει τη νεαρή σε μια αναζήτηση από πλανήτη σε πλανήτη, ορμώμενη πλέον και από προσωπικούς λόγους, αφού ο ίδιος άνθρωπος τραυμάτισε πολύ σοβαρά και το σκύλο της, τον Κρύπτο. Αυτά εν ολίγοις συμβαίνουν στο σενάριο του Τομ Κινγκ, το οποίο θέλει να είναι μια ιστορία ενηλικίωσης μέσα στην απεραντοσύνη του διαστήματος και μια ηρωίδα, καταδικασμένη να ζει και να δρα στη σκιά του διάσημου ξαδέρφου της. Μόνο, που κατά τη γνώμη μου, ο Κινγκ δεν τα καταφέρνει πάρα πολύ καλά, είτε επειδή το σενάριο είναι υπερφορτωμένο, είτε επειδή πολλά, πάρα πολλά από όσα συμβαίνουν είναι αδιάφορα, είτε επειδή τα επί μέρους συστατικά δεν δένουν σε ένα αρμονικό σύνολο. Το αποτέλεσμα μου φάνηκε φλύαρο και εν τέλει κουραστικό και δεν νομίζω, ότι αποδίδει δικαιοσύνη σε μια υπερηρωίδα, που είναι, αδίκως ίσως, παραγνωρισμένη. Απομένει το πάρα πολύ ωραία σχέδιο της Bilquis Evely (ευτυχώς, το συγκεκριμένο κόμικ το σχεδίασε γυναίκα!), το οποίο σε συνδυασμό με τα υπέροχα χρώματα Matheus Lopes προσπαθεί να διασώσει ό,τι μπορεί και να δημιουργήσει καινούριους πρωτότυπους κόσμους, διαφορετικούς κάθε φορά, που θα απεικονίζουν τις δοκιμασίες των δύο πρωταγωνιστριών. Μια μικρή απογοήτευση από τον Κινγκ, σίγουρα δεν είναι ένα κακό κόμικ, αλλά όχι αντάξιο της δικαιολογημένης φήμης του. Προτιμήστε κάτι άλλο από τον ίδιο. Αν από την άλλη, κάποιος/α έχει διαφορετική γνώμη, πραγματικά θα χαρώ πάρα πολύ να τη διαβάσω. Η σειρά ολοκληρώθηκε σε 8 τεύχη, που συγκεντρώθηκαν σε ένα trade, το οποίο περιέχει κάποια εναλλακτικά εξώφυλλα και λίγα σχέδια της Evely. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

Ό,τι γράφει ο τίτλος: η επανεκκίνηση της θρυλικής ομάδας στο πλαίσιο του The New 52, όταν η DC αποφάσισε να δώσει μια νέα πνοή στους τίτλους της και να τους ξεκινήσει με νέα αρίθμηση. Η ιστορία της ομάδας και όλων των πρωταγωνιστών ξεκινά πρακτικά από την αρχή, χωρίς να χρειάζεται κάποια προηγούμενη γνώση, ενώ όλοι οι χαρακτήρες εμφανίζονται σχετικά νέοι σε ηλικία. Τα αρχικά μέλη περιλαμβάνουν τους Superman, Batman, Wonder Woman, Green Lantern, Flash, Aquaman και Cyborg, ο οποίος πήρε τη θέση του Martian Manhunter, που ήταν το 7ο μέλος της αρχικής σύνθεσης της ομάδας. Η ιστορία ξεκινά με τους ήρωες να γνωρίζονται μεταξύ τους και να συνεργάζονται, προκειμένου να αντιμετωπίσουν μια εξωγήινη απειλή, να λαμβάνουν μέρος στη μάχη μεταξύ της Ατλαντίδας και του κόσμου της επιφάνειας, να συγκρούονται με άλλες ομάδες, να αντιμετωπίζουν κάποιες εγκληματικές μορφές των εαυτών τους από παράλληλο σύμπαν και τελικά να μάχονται το μεγαλύτερο εχθρό όλων, τον Darkseid. Στο ενδιάμεσο, θα δούμε αρκετές αλλαγές στη σύνθεση της ομάδας και θα παρακολουθήσουμε και τις έριδες, αλλά και ορισμένες άλλου είδους σχέσεις μεταξύ των μελών και όλα αυτά με πολύ καλογραμμένο και πειστικό τρόπο από τον έμπειρο Geoff Johns, που έγραψε όλα τα τεύχη της σειράς. Φυσικά, μην περιμένετε κάτι τρομερό και φοβερό, ιδιαίτερα εάν δεν σας αρέσουν τα υπερηρωικά. Είναι όμως ένα καλό run και έχει και το πλεονέκτημα, ότι διαβάζεται αυτοτελώς, χωρίς να χρειάζεται να πονοκεφαλιάζετε για το continuity, κάτι που δεν είναι καθόλου αυτονόητο σε άλλα run. Από την άλλη, αν δεν έχετε χρόνο ή δεν γουστάρετε ιδιαίτερα τους ήρωες, μπορείτε να διαβάσετε μόνο τα τεύχη #40-#50, που συναποτελούν το "The Darkseid War" και είναι κατά τη γνώμη μου, η πολύ καλή κορύφωση όλου του run, όπου, ανάμεσα σε όλα τα άλλα, ο Johns προοικονομεί και το Batman: Three Jokers. Μια πλειάδα σχεδιαστών έδωσε εικόνα στα σενάρια του Johns. Ξεκίνησε ο Jim Lee, συνέχισε ο Ivan Reis, στη συνέχεια ο Doug Mahnke και έκλεισε ο Jason Fabok, ενώ συμμετείχαν και άλλοι δημιουργοί. Είναι όλοι τους άξιοι και ικανοί και προσφέρουν πολύ ωραίες σκηνές μαχών, αλλά και πιο προσωπικές. Από εκεί και μετά, είναι θέμα προσωπικού γούστου τον ποιον προτιμά κάποιος/α. Σε γενικές γραμμές: η χαρά του υπερηρωικού κόμικ. Η σειρά συγκεντρώθηκε αρχικά σε 8 trades, ενώ έχουν κυκλοφορήσει και δύο Omnibus, τα οποία περιέχουν όλα τα τεύχη της κυρίως σειράς (τα trades φτάνουν έως το #50) και διάφορα άλλα τεύχη από άλλες σειρές. Μετά την ολοκλήρωση του The New 52 είχαμε το Rebirth, μετά το Metal και τα λοιπά και τα λοιπά, αλλά αυτά είναι άλλες ιστορίες. Στα ελληνικά είδαμε τον πρώτο τόμο το 2012 με τίτλο "Justice League: Νέα Εποχή" από την Anubis, καθώς και τα τεύχη 13, 14, 23.1 στο τεύχος "Επικίνδυνοι Αντίπαλοι", που είχε δοθεί μαζί με την εφημερίδα Έθνος, τα τεύχη 17 και 39 στο τεύχος "Τρομερές Συγκρούσεις", που είχε δοθεί με την ίδια εφημερίδα και τα τεύχη 15-17 στον τόμο "Aquaman - Μάχη για το θρόνο". Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ

Ιούλιος του 1975 και σχεδόν ταυτόχρονα με την έκδοση του δεκαπενθήμερου "Ταρζάν", ο Δραγούνης ρίχνει στην αγορά και μια δεύτερη έκδοση με τις περιπέτειες του βασιλιά της Ζούγκλας, μηνιαία αυτή τη φορά. Η μηναία έκδοση ξεκίνησε με διπλή αρίθμηση και στο εξώφυλλο του τεύχους 1 έγραφε σε παρένθεση τον αριθμό 56 κι αυτό επειδή, ο Δραγούνης θεώρησε τη σειρά αυτή ως συνέχεια ενός άλλου περιοδικού με τον τίτλο "Ταρζάν", που όμως δεν ήταν ο αυθεντικός Ταρζάν του Μπέροους, αλλά μια γαλλική απομίμησή του, που κυκλοφορούσε στη Γαλλία με τον τίτλο "Zembla", αλλά στην Ελλάδα κυκλοφόρησε ως "Ταρζάν" (και καλά!). Το κόμικ αυτό έχει ελάχιστη σχέση με τον Ταρζάν, όπως τον ξέρουμε, είχε ελάχιστη αληθοφάνεια (ζώα που μιλάνε κτλ), αλλά αγαπήθηκε πολύ από τους Έλληνες αναγνώστες. Η εβδομαδιαία έκδοση σταμάτησε στα 254 (!) τεύχη, ενώ η μηνιαία στα 55 με το τελευταίο να βγαίνει τον Ιούνιο του 1975, για αυτό και ο Δραγούνης έβαλε αρχικά διπλή αρίθμηση, παρόλο που οι ιστορίες, που δημοσίευε το νέο περιοδικό, δεν είχαν καμία σχέση με εκείνες του παλιού. Όπως και να έχει, η διπλή αρίθμηση σταμάτησε μετά το #17 ή το #18 (δεν έχω όλα τα τεύχη της σειράς) και κάποια στιγμή προστέθηκε στο εξώφυλλο και η λέξη "Σούπερ", προφανώς, για να ξεχωρίζει από τη δεκαπενθήμερη έκδοση. Στην αρχή το περιοδικό είχε 68 σελίδες, που σχετικά γρήγορα μειώθηκαν σε 52 με παράλληλη αύξηση του μεγέθους του. Τι νέο έφερε, όμως, αυτό το περιοδικό; Πολύ απλά, σύστησε στους Έλληνες αναγνώστες έναν σπουδαίο καλλιτέχνη, τον Joe Kubert, ο οποίος από το 1972 έγραφε και σχεδίαζε τις περιπέτειες του Ταρζάν για λογαριασμό της DC και συγκεκριμένα από το τεύχος 207 έως και το #235, νομίζω. Ο Κούμπερτ ξεκίνησε με ένα origin story, όπου αφηγήθηκε την ιστορία του ήρωα και στη συνέχεια προχώρησε σε νέες ιστορίες, οι οποίες ανανέωσαν σε μεγάλο βαθμό τον ήρωα, τόσο σχεδιαστικά, όσο και σεναριακά, δίνοντας του, μια πιο ρεαλιστική, πιο σκοτεινή, πιο "βρόμικη" πτυχή, αρκετά μακριά από την απεικόνισή του από τους προηγούμενους σχεδιαστές και σεναριογράφους και δικαιολογημένα θεωρούνται σημείο αναφοράς για τον ήρωα ακόμη και σήμερα. Αυτές τις ιστορίες έφερε, λοιπόν, στην Ελλάδα ο Δραγούνης, αλλά δυστυχώς όχι με τη σωστή σειρά. Σαν να μην έφτανε αυτό, από ένα σημείο και μετά, άρχισε τις ανατυπώσεις με αποτέλεσμα πολλά τεύχη να επαναλαμβάνονται αυτούσια. Τελικά, το περιοδικό ανέστειλε την έκδοσή του μετά το τεύχος 164, που κυκλοφόρησε στις αρχές του 1989, κάνοντας έτσι τον τίτλο αρκετά μακρόβιο για τα ελληνικά δεδομένα. Φυσικά, το περιοδικό δεν δημοσίευε μόνο τις ιστορίες του Κούμπερτ, αλλά και άλλων καλλιτεχνών, κάποιοι από τους οποίους είχαν γράψει τη δική τους ιστορία στις περιπέτειες του Ταρζάν, όπως ο Russ Manning και ο Hal Foster. αλλά και άλλων καλλιτεχνών. Σε όλα τα τεύχη υπήρχαν και εγκυκλοπαιδικές σελίδες, κυρίως με θέματα για ζώα, αλλά και για διάφορα άλλα περίεργα. Ακολουθούν οι λίστες των ιστοριών, που δημοσιεύτηκαν στον τίτλο και σε παρένθεση τα τεύχη στα οποία αναδημοσιεύτηκαν. Όπου είναι ιστορία του Κούμπερτ, ακολουθεί και ο αριθμός του αμερικανικού τεύχους. Όπου μπόρεσα να αναγνωρίσω κάποιον άλλον καλλιτέχνη, το σημειώνω, σχεδόν πάντα με μια μικρή επιφύλαξη: #1 Μαύρη Βασίλισσα (217, από όπου και το εξώφυλλο του ελληνικού τεύχους), Το τρόπαιο (218), το Κρυμμένο Χωριό #2 Το παιδί του Γορίλα (213), Οι εισβολείς (Hogarth), Η Βασίλισσα των Φιδιών #3 δεν το έχω #4 Το Ορυχείο του Θανάτου (215 ξανά στα τεύχη 64, 84, 106, 128, 154), Γίγαντες της Ζούγκλας, Η Παγίδα (219) (οι δύο τελευταίες ιστορίες ξανά στα τεύχη 65, 104, 126, 147, 163) #5-#7 δεν τα έχω #8 Οι Ναυαγοί Μέρος 1ο (ξανά στα τεύχη45, 63, 82, 105, 127, 150), Οι Ναυαγοί Μέρος 2ο (ξανά στα τεύχη 45, 63, 82, 105, 127, 150), Οι Ναυαγοί Μέρος 3ο #9 δεν το έχω #10 Ο Πέτρινος Φαραώ 1ο και 2ο Μέρος, Το πλοίο των σκλάβων #11 Θύελλα στην Έρημο, Επιστροφή στη Ζούγκλα, το Μαγικό Βοτάνι (το πρώτο ξανά στο τεύχος 47, τα δύο τελευταία ξανά στα τεύχη 48, 77, 98, 120, 142, 159) #12 δεν το έχω #13 Δολοφόνοι της Ζούγκλας Μέρος 1ο, Δολοφόνοι της Ζούγκλας Μέρος 2ο και μια σύντομη ιστορία #14 δεν το έχω #15 Σκλάβοι διαμαντιών, Η ομίχλη της γαλήνης, Σφαγή αθώων #16 Έμποροι Σκλάβων, Σκληρός Μαχαραγιάς, Νεκροταφείο Ελεφάντων (Foster) #17 Ο Άνθρωπος Λιοντάρι Μέρος 1ο (231 και ξανά στα 49,70,88,113,135,158), Ιστορίες του Foster, Το τραγούδι του δελφινιού #18 Ο Άνθρωπος Λιοντάρι Μέρος 2ο (232), Το αστέρι του θανάτου, Η πολεμική μηχανή #19 Ο Άνθρωπος Λιοντάρι Μέρος 3ο (233), Οι άνθρωποι πίθηκοι (Manning) #20-#23 δεν τα έχω #24 Η γέννηση του Ταρζάν Μέρος 1ο (207), Η αναζήτηση #25 - #26 δεν τα έχω #27 Ο Ταρζάν στον πολιτισμό (210), Το πήδημα του Θανάτου #28 Ο Ταρζάν και το Τέρας (228), Το Βουνό του τρόμου, Ο Σωρός των Κρανίων #29-#30 δεν τα έχω #31 Φυγή από το Πελουσιντάρ (Manning), Στα Βάθη της Γης, Νησιά των Ξεγραμμένων (ξανά στα τεύχη 52, 83, 107, 129) #32 Οι άνθρωποι - Ήλιοι, Αιχμάλωτος Του Σκότους (ξανά στα τεύχη 57, 79, 110, 132, 151) #33 - #34 δεν τα έχω #35 Ο φύλακας της πόλης Σαμπόρ, Ο ανθρωποπίθηκος (ξανά στα τεύχη 54, 72, 91, 116, 137, 157) #36 δεν το έχω #37 Ο ψεύτικος μάγος, Ο Ταρζάν και οι βάρβαροι, Η γέφυρα (ξανά στα τεύχη 56, 73, 89, 114, 136, 155) #38 Ανθρωποφάγα λιοντάρια, Ο Μικρός Πολεμιστής (ξανά στα τεύχη 58, 80, 101, 122, 144, 160) #39 Επανάληψη των Οι άνθρωποι πίθηκοι και Το τραγούδι του δελφινιού (ξανά στα τεύχη 59, 74, 92, 117, 138, 156) #40 δεν το έχω #41 Χώρα των Αμαζόνων, Η επιστροφή του Ζίρο (Manning), Το τελευταίο γέλιο (ξανά στα τεύχη 95, 124) #42 Αν το νησί πεθάνει, Το Νησί του Αζκορίμ, Επανάσταση (ξανά στα τεύχη 62, 103, 125, 152) #43 Ζούγκλα, Τέρατα των Πάγων (227), Η αντιλόπη (230 η πρώτη ιστορία) (ξανά στα τεύχη 61, 97, 119, 140, 153) #44- #45 δεν τα έχω #46 Το τέρας της Νύχτας, Η γη που ξέχασε ο χρόνος, Κόρακ το πηγάδι του σκότους ξανά στα 69. 87, 112, 134) (δεν το έχω, αλλά συνέβαλε ο @james768) #47 Η τρομερή Σαύρα (Manning), Θύελλα στην έρημο (220) (ξανά στα τεύχη 67, 86, 111, 133) #48 Επανάληψη ιστοριών του #11 #49 Επανάληψη ιστοριών από τα τεύχη 16 και 17 και ξανά στα 70,88,113,135,158) #50 Η πόλη του χρυσού (222), Το πηγάδι του θανάτου (223) (ξανά στα 75, 93, 109, 131, 149) #51 Μόνγκο ο σφετεριστής, Η προδοσία του Λου-Κρουζ (ίσως είχαν δημοσιευτεί σε προηγούμενο τεύχος) #52 Επανάληψη του #31 #53 Λαθρέμποροι διαμαντιών, Η εκδίκηση του Μάγου (ίσως είχαν δημοσιευτεί σε προηγούμενο τεύχος, δημοσιεύτηκαν ξανά στα 78, 99, 139) #54 Επανάληψη του #35 #55 Αιχμάλωτοι των πειρατών, Ο άρχοντας του πολέμου (ίσως είχαν δημοσιευτεί σε προηγούμενο τεύχος, δημοσιεύτηκαν ξανά στα 76, 94, 118, 146, 162) #56 Επανάληψη του #37 #57 Οι Ληστές των Νεκρών (216), Άνθρωποι-ήλιοι (η πρώτη ιστορία ίσως είχε δημοσιευτεί σε προηγούμενο τεύχος, η δεύτερη είναι επανάληψη της ιστορίας του #32, και οι δύο ιστορίες ξανά στα 79, 110, 132, 151) #58- #59 Επαναλήψεις #60 Πάντα ο Νείλος, Οι άνθρωποι των Σοφών, Κύριος και Αφέντης (ίσως είχαν δημοσιευτεί σε προηγούμενο τεύχος, δημοσιεύτηκαν ξανά στα 81, 102, 123, 145, 161) #61- #63 Επαναλήψεις #64 Το ορυχείο του θανάτου από το #4, Ο Ταρζάν γνωρίζει την Τζάιην (209) (ξανά στα 84, 106, 128, 154) #65 Επανάληψη ιστοριών # 66 Το Μαχάρ Μέρος 2ο, Ο κίνδυνοι του Παλ-Ουλ-Ντουν (και οι δύο ιστορίες του Manning ίσως είχαν δημοσιευτεί σε προηγούμενο τεύχος και ξανά στα 85, 108, 130, 148, 164) #67 Επανάληψη ιστοριών #68 Ο Θάνατος είναι αδερφός μου (224), Αιχμάλωτος του σκότους (ίσως είχαν δημοσιευτεί σε προηγούμενο τεύχος) #69 Επανάληψη του #46 #70 Επανάληψη ιστοριών #71 Το Μαχάρ Μέρος 2ο (Manning), Το Θησαυροφυλάκιο του Οπάρ (ίσως είχαν δημοσιευτεί σε προηγούμενο τεύχος, ξανά στα 90, 115) #72 - 95 Επαναλήψεις ιστοριών #96 Μάχη με τους Μπολγκάνι, Οι άνθρωποι - τέρατα, Το Τανκ (ίσως είχαν δημοσιευτεί σε προηγούμενο τεύχος, ξανά στα 121, 143) #97 - 99 Επαναλήψεις ιστοριών #100 Γυρισμός στο Πελουσιντάρ (Manning) (ίσως είχαν δημοσιευτεί σε προηγούμενο τεύχος, ξανά στο 141) #101 - #164 Επαναλήψεις ιστοριών Αν κάποιος/α μπορεί να προσφέρει επιπλέον πληροφορίες, ας μη διστάσει καθόλου. Ολόκληρο το run του Κούμπερτ κυκλοφόρησε σε τρεις υπέροχους, σκληρόδετους τόμους από την Dark Horse το 2005-2006. Νομίζω, ότι υπήρξε και κάποια επανέκδοση, αλλά δεν είμαι σίγουρος. Τα τεύχη 207-210 και 219-223 κυκλοφόρησαν ξανά στα ελληνικά, εξ ολοκλήρου έγχρωμα σε δύο τεύχη μικρού σχήματος από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως το 2017, αν δεν κάνω λάθος. Πολλά από τα τεύχη του Δραγούνη, κυρίως τα μεγάλα νούμερα, βρίσκονται ακόμη και σε πολύ χαμηλές τιμές. Τα μικρά όμως νούμερα και ορισμένα άλλα είναι και σπάνια και πιο τσιμπημένα, χωρίς όμως οι τιμές τους να είναι εξωπραγματικές (ακόμη!). Είναι πάρα πολύ δύσκολη σειρά να βρεθεί ολόκληρη, πιστέψτε με! Τα σκαναρίσματα των τευχών του Δραγούνη έγιναν από εμένα, εκτός από το εξώφυλλο του #164, που έγινε από τον @mycomics.gr. ΟΙ υπόλοιπες εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

Το δίδυμο Lemire και Sorrentino έχει δημιουργήσει εξαιρετικά κόμικς, όπως το Gideon Falls και το Old Man Logan. Καθόλου παράξενο λοιπόν, που το Joker: Killing smile, κινείται στα ίδια υπέροχα κομικσικά μονοπάτια, σε τρία χορταστικά oversized τεύχη, από DC Black Label. Η υπόθεση έχει ως εξής: Ο ψυχίατρος Ben Arnell πιστεύει ότι μπορεί να θεραπεύσει τον Joker κι ότι αυτό θα είναι ένας θρίαμβος για την ψυχιατρική, αλλά και την καριέρα του. Η υπεροψία του τον κάνει να πιστεύει ότι είναι σε θέση ισχύος κι ότι μπορεί να διαχωρίζει τη δουλειά του από την υπόλοιπη ζωή του, οι ψυχολογικές ισορροπίες όμως είναι εντελώς διαφορετικές. Η σχέση του ψυχιάτρου με τον Joker θυμίζει έντονα τη δυναμική της σχέσης του Χανιμπαλ Λέκτερ με την Κλαρις Σταρλινγκ στη Σιωπή των Αμνών. Ο έγκλειστος Joker υφαίνει τα δίχτυα του αργά και σταθερά, ώστε να εισχωρήσει στο μυαλό του "μελετητή" του κι αποδεικνύεται πολύ ικανότερος ψυχαναλυτής , έχοντας αναγάγει τη χειριστικότητα σε τέχνη. Αναφέρει άλλωστε κι ο ίδιος ότι ίσως θεωρεί τον εαυτό του καλλιτέχνη, κι η εξέλιξη της ιστορίας τον δικαιώνει. Ο ψυχίατρος παίζει με τους κανόνες, ο Joker τους ανατρέπει και τους στρέφει εναντίον του. Το κόμικ εξερευνά τα όρια της επιρροής μιας παρανοϊκής διάνοιας στους υπόλοιπους. Πόσο μπορεί κανείς να μείνει αποστασιοποιημένος, καθώς έρχεται σε επαφή και μελετά διαταραγμένα άτομα, που έχουν πολύ διαφορετική αντίληψη της πραγματικότητας και όρια από τον ίδιο. Αν μπορεί κανείς να προστατέψει την οικογένεια του από το σκοτάδι που τον γεμίζει η δουλειά του. Ο Lemire ξέρει ότι αυτά που μας τρομάζουν στ' αλήθεια, είναι τα κοντινά. Αυτά που μπορεί να χάσουμε στην πραγματικότητα. Τους ανθρώπους που αγαπάμε ή ακόμα και το μυαλό μας. Έχουμε έναν Joker, έναν ψυχοπαθή δολοφόνο, που στο μυαλό του θέλει να φτιάξει κάτι όμορφο, όσο διεστραμμένο και να ναι. Η απεικόνιση των εγκλημάτων του, μας δίνεται μέσα από τα δικά του μάτια, ως μια διεστραμμένη καλλιτεχνική έκφραση. Ένα επικίνδυνο παραδείσιο πουλί, παγιδευμένο στο κλουβί του Arkham (Ο Lemire αναφέρει σε συνέντευξή του ότι εμπνεύστηκε τον Joker του από τους Steve Englehart/ Marshall Rogersστην ιστορία τους The Laughing Fish, αλλά δανείστηκε στοιχεία κι από τον Joker των Azzarell/Bemejo και το Killing joke του Alan Moore) . Στον αντίποδά του, έχουμε έναν επιστήμονα (εμπνευσμένο σε μεγάλο βαθμό απ΄το origin της Harley Quinn), που θέλει επίσης να δημιουργήσει κάτι όμορφο. Να έχει μια ευτυχισμένη οικογένεια και μια πετυχημένη καριέρα. Που γυρνά πίσω τα βράδια, στη ζεστή προστατευμένη οικογενειακή φωλιά. Πόσο διαφορετικοί είναι αυτοί οι δύο; Ποιες είναι αυτές οι συνθήκες που κάνουν κάποιον να περάσει ή όχι τα κοινωνικά όρια; Πάνω σε αυτούς τους προβληματισμούς, στη σύγκρουση χαρακτήρων και απρόβλεπτων συνθηκών, ο Lemire στήνει ένα δυνατό ψυχολογικό θρίλερ που παίζει παιχνίδια με το μυαλό μας, όπως κι ο Joker με τον Ben Arnell. Όντας κι ο ίδιος "φρέσκος" πατέρας, διοχετεύει τις φοβίες του και τις ανησυχίες του στο κόμικ, με πολύ αληθοφανή και διεισδυτικό τρόπο. Η ιστορία εκτυλίσσεται μέσα από τρεις οπτικές γωνίες: του Joker, του ψυχιάτρου Ben Arnell και του Mr Smiles, ήρωα ενός παραμυθιού που ζει στη Happyville, που πρακτικά είναι ένα "παιδικό" alter ego του Joker. Οι αντιθέσεις ανάμεσα στα ρεαλιστικά και παραμυθικά στοιχεία της ιστορίας λειτουργούν υποδειγματικά. Καθόλου τυχαία, η Gotham City δεν είναι σκοτεινή, όπως την έχουμε συνηθίσει σε τόσα κόμικς. Κι ίσως γι αυτό να είναι τρομακτικότερη από ποτέ. Σε αυτό συμβάλλει αποφασιστικά και το εικαστικό κομμάτι. Ο Sorrentino συνεχίζει να πειραματίζεται ανελέητα πάνω στα όρια της κομικσικής τέχνης, με πάνελς να διαλύονται στα συστατικά τους, με αυτήν την χαρακτηριστική νοσηρότητα και δημιουργικότητα που διακατέχει όλα του τα έργα. Το σχέδιό του δίνει δυνατά καρέ έντονου ρεαλισμού σε ένα (όχι και τόσο) υπερηρωικό κόμικ, δίνει περισσότερη έμφαση στα πρόσωπα απ' ότι συνήθως και τα βλέμματα των ηρώων του είναι πιο διαπεραστικά από ποτέ. Η ζεστασιά στις οικογενειακές σκηνές κι η αθωότητα/βαρβαρότητα του παραμυθιού ενισχύουν ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα του κόμικ και την αγωνία μας για το τι μέλλει γενέσθαι. Αν κάτι όμως απογειώνει το αισθητικό αποτέλεσμα και την ατμόσφαιρα του κόμικ, που αποτυπώνει τις συναισθηματικές διακυμάνσεις και τονίζει τις αντιθέσεις, αυτό είναι ο χρωματισμός της Jordie Bellaire, που πραγματικά δίνει ρέστα. Η παλ χρωματική της παλέτα στα εγκλήματα του Joker, τα έντονα κόκκινα στις εκρήξεις βίας, η σωστή χρήση των μουντών και ψυχρών αποχρώσεων, αναδεικνύουν εκπληκτικά το σχέδιο του Sorrentino. Να σημειώσω εδώ ότι έχει κάνει παπάδες στο χρωματισμό και στο Vision. Συνολικά το Joker: Killer Smile είναι από τα καλύτερα κόμικς του Joker που έχω διαβάσει. Το τελευταίο τεύχος μπορεί να μην ήταν τόσο απρόβλεπτο όσο θα ήθελα, δεν αποδυνάμωσε όμως το "ταξίδι" του κόμικ και έδωσε μια αρκετά διαφορετική ματιά σε έναν από τους πιο διάσημους villains. Πραγματικά, ό,τι άλλο κόμικ και να δημιουργήσει το συγκεκριμένο dream team θα το πάρω με κλειστά μάτια Εννοείται ότι προτείνεται σε φανς των υπερηρωικών και μη. Οι σκληροπυρηνικοί batmanικοί ίσως απογοητευτούν, καθώς ο Batman παίζει ρόλο κομπάρσου εδώ, αλλά πιθανότατα θα ανταμειφθούν με το επόμενο one shot - επίλογο 32 σελίδων, των ίδιων δημιουργών, που θα κυκλοφορήσει το Μάιο, με τίτλο Batman: The Smile Killer: εκεί, ο νεαρός Bruce Wayne μεγαλώνει παρακολουθώντας το Mr. Smiles Show... και το σόου μπορεί να τον παρακολουθεί επίσης. Και ακούει τα λόγια του Mr. Smiles, καθώς απευθύνεται μόνο σ' αυτόν! Απλά ανυπομονώ!

Η Planetary είναι μια μυστική οργάνωση, βαθιά χωμένη στο συνομωσιολογικό κομμάτι της ανθρώπινης συνείδησης, με μοναδικό σκοπό την ανακάλυψη της μυστικής ιστορίας του κόσμου. Αυτοαποκαλούμενοι "Αρχαιολόγοι του Απίθανου" εξερευνούν πιθανές επαφές με εξωγήινους, παράλληλες διαστάσεις, υποχθόνιους, μεταλλαγμένους, μυστικές ηπείρους, τους αρχαίους Αιγύπτιους, δεινόσαυρους, ζόμπι κ.ο.κ. Η ομάδα αποτελείται από 3 + 1 άτομα - την Jakita Wagner, μια τύπισσα με απίστευτα γρήγορα αντανακλαστικά και φοβερή δύναμη και αντοχή, τον Drummer ο οποίος ανιχνεύει την πληροφορία κάθε είδους και μορφής ενώ επικοινωνεί άμεσα με οποιοδήποτε ηλεκτρονικό μηχάνημα και τον Elijah Snow, έναν υπεραιωνόβιο τύπο (century baby μιας και γεννήθηκε στις 1/1/1900, σημείο που παίζει ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας) που ελέγχει τον πάγο και έχει μεγάλα κενά μνήμης. Ο τέταρτος άνθρωπος, ο διαβόητος fourth man, είναι αγνώστου ταυτότητας και παρέχει όλη την οικονομική υποστήριξη για την λειτουργία της planetary - η οποία μόνο αμελητέα δεν είναι. Μπορεί να φαντάζει ένα ακόμα υπερηρωικό κόμικ, αλλά μετά από τα πρώτα 5-6 τεύχη δείχνει τον meta χαρακτήρα του και κλείνει περισσότερο προς τον alt-superhero αέρα του watchmen, του Top-10 και γενικά Moore-ο-φέρνει. Οι villians της ιστορίας θυμίζουν έντονα fantastic four στο πολύ κακό και απάνθρωπο τους, όντας τέσσερις αστροναύτες που σε μια "αποτυχημένη" αποστολή στο διάστημα πέρασαν σε μια άλλη διάσταση, το bleed, και μεταλλάχτηκαν με τρόπους παρόμοιους των ff. Σε κάποια τεύχη κάνουν την εμφάνιση τους κάποιοι χαρακτήρες-κόπιες της wonder woman, του green lantern και του superman οι οποίοι βέβαια δεν επιβιώνουν ούτε λεπτό στην γη λόγω των τεσσάρων. Πιο πολύ από σάτιρα ή φόρο τιμής, νομίζω ότι ο Ellis χρησιμοποίησε τόσο ίδιους χαρακτήρες με τους πασίγνωστους των DC/Marvel για να δείξει ένα alternate universe όπου τίποτα δεν θα πήγαινε καλά, γλυτώνοντας τα royalties Γενικά το κόμικ αξίζει, είναι από τους δυνατούς τίτλους στο είδος και ξεφεύγει πολύ από τα καλούπια και τα κλισέ. Έτρεξε από την Wildstorm για 27 τεύχη για κάτι παραπάνω από δέκα χρόνια (αυτό και αν είναι slow burn) ξεκινώντας τον Απρίλιο του '99 και τελειώνοντας τον Οκτώβριο του '09. Φοβερή δουλειά που συμπληρώνει άρτια το κόμικ έχει κάνει ο Cassaday στο σχέδιο, κάνοντας κάποια εξαιρετικά μονοσέλιδα και κάποια ακόμα πιο εξαιρετικά διαστημόπλοια. Τέλος η Laura Martin, colorist, δίνει ο,τι έχει και δεν έχει στις ζωγραφιές βγάζοντας άψογους χρωματικούς συνδυασμούς. Για πιο compact ανάγνωση, ψάξτε τους τέσσερις τόμους που βγήκαν hc/sc.

10, νεαροί κατά βάση, άνθρωποι και οι περισσότεροι άγνωστοι μεταξύ τους, καταφτάνουν στο μαγευτικό σπίτι του Walter δίπλα σε μία λίμνη στο Wisconsin. Μερικοί ξέρουν τον Walter από παιδιά, μερικοί από τα φοιτητικά τους χρόνια, μερικοί τον γνώρισαν πριν λίγες εβδομάδες. Όλους τους κάλεσε ο Walter, με την υπόσχεση ότι θα περάσουν μια μαγευτική εβδομάδα και οτι θα γνωρίσουν πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους. Τα οποία ισχύουν όλα, αλλά πολύ γρήγορα, τα πράγματα θα αλλάξουν. Οι καλεσμένοι θα αρχίζουν να μαθαίνουν ότι περίεργα πράγματα συμβαίνουν σε όλον τον κόσμο, με την θερμοκρασία να ανεβαίνει ραγδαία και ο κόσμος να πεθαίνει μαζικά. Ταυτόχρονα, και οι 10, συνειδητοποιούν ότι δεν θυμούνται πως ακριβώς έφτασαν στο σπίτι αλλά και με τρόμο, καταλαβαίνουν ότι δεν μπορούν να φύγουν. Ο Walter τους ενημερώνει ότι αυτός και οι δικοί του (;) είναι υπεύθυνοι και τους διαβεβαιώνει ότι όσο μείνουν στο σπίτι, δεν θα πάθουν τίποτα, αλλά και δεν θα τους λείψει τίποτα. Ποιος είναι, ή μάλλον καλύτερα, τι είναι ο Walter; Γιατί επέλεξε τους συγκεκριμένους 10 και όχι κάποιους άλλους; Υπάρχει κάτι άλλο ή κάποιος άλλος στο κτήμα, στο σπίτι, στη λίμνη; Επιτρέψτε μου, με κάθε σεβασμό, να ξεκινήσω καταχωρώντας τον James Tynion IV στην κατηγορία των "καληνυχτάκηδων". Όπως, δηλαδή, υπάρχουν οι άνθρωποι οι οποίοι θα βγουν έξω με κάποιον, θα φλερτάρουν, θα πιουν, θα διασκεδάσουν, και όταν φτάσουν κάτω από το σπίτι, αντί να συνεχίσουν για τα περαιτέρω, λένε ένα καληνύχτα και φεύγουν, έτσι υπάρχουν και αντίστοιχοι συγγραφείς. Οι οποίοι έχουν κάποιες καλές, μερικές φορές και γαμάτες ακόμα, ιδέες, σε φτιάχνουν αλλά στην πορεία και μετά από κάποια τεύχη, δεν ξέρουν πως να μετουσιώσουν αυτές τις ιδέες σε μια καλή ιστορία. Το premise, η όλη ιδέα είναι αρκετά έξυπνη, ταιριάζει θεματικά και με την εποχή μας και με σημερινές αγωνίες της κοινωνίας μας, αλλά μετά από όλο το στήσιμο, εμφανίζονται όλες oi αδυναμίες του JTIV που έχουν φανεί και σε άλλες δουλειές του που έχω διαβάσει. Πρώτον, δεν ξέρει πως να είναι λιτός, όχι μόνο σε αυτά που γράφει, αλλά και σε αυτά που δεν χρειάζεται καν να γράψει. Πολύ-πολύ-πολύ μπλα-μπλα, μεγάλα και γεμάτα και πολλά μπαλονάκια, αλλά και ολόκληρες σκηνές, όπως αυτές της γνωριμίας του Walter με τον καθένα καλεσμένο του, οι οποίες δεν προσφέρουν τίποτα στην εξέλιξη και στο μυστήριο. Πάρα-πάρα-πάρα πολλοί πρωταγωνιστές, σε σημείο που δεν τους ξεχωρίζεις μεταξύ τους αλλά και δεν νοιάζεσαι για αυτούς, γιατί δεν έχεις μάθει παρά ελάχιστα πράγματα αλλά και συμμετέχουν ελάχιστα ο καθένας γιατί είναι τόσοι πολλοί. Και το μέγιστο φάουλ, το οποίο προήλθε βέβαια από την λανθασμένη απόφαση να υπάρχουν τόσοι πολλοί χαρακτήρες, όπου και έδωσε στον καθένα ένα προσωνύμιο, βάσει του επαγγέλματος του. Και ΟΚ, κατανοητό, άντε να θυμάσαι ποιος είναι ο John, ποιος είναι ο Jim, ποια η Mary και ποια η Veronica (τυχαία ονόματα), καλύτερα να θυμάσαι τον Painter, Doctor κτλ. Έλα όμως που έτσι χάνεται η οποιαδήποτε αίσθηση προσωπικότητας και ιδιαιτερότητας για τον καθένα και βλέπεις να σέρνεται μια ιστορία, την οποία περίμενα πως και πως θα πεθάνει κάποιος για να αρχίσει να "σφίγγει" η αφήγηση και το μυστήριο. Και το γαμώτο της υπόθεσης είναι, και το ξαναγράφω, ότι είναι πολύ καλή και ιντριγκαδόρικη ιδέα. Αλλά σπατάλησε 6 τεύχη, όσα και το πρώτο trade που διάβασα δηλαδή, με ελάχιστη προώθηση της. Και πόσο μάλλον, αν λάβουμε υπόψη, ότι έχει πει ότι θα βγουν συνολικά 12 τεύχη. Δεν το πιστεύω βέβαια, έτσι όπως το πάει, θα πρέπει σε κάθε τεύχος να σκοτώνει 2-3 και να τελειώσει τελείως άγαρμπα, για να του φτάσουν τα 12 τεύχη. Το γράφω και το τονίζω, γιατί δεν έχω ξαναδεί, στα όσα χρόνια διαβάζω κόμικς, τέτοιο hype για έναν δημιουργό (1200 ratings και 200+ reviews για το trade), όπως αντίστοιχα και για το Something is Killing the Children, ο οποίος μας δίνει καλές δουλειές, αλλά πότε κάτι τόσο καλό για να μείνει αξιομνημόνευτο. Και σίγουρα ποτέ κάτι που να δικαιολογεί, στα μάτια μου πάντα, τα τόσο καλά λόγια. Σχέδιο κάνει ο Ισπανός Alvaro Martinez Bueno, και το κάνει πολύ καλά. DCάκιας κατά βάση, με αρκετό Batman στο παρελθόν του, πιάνει απόλυτα την ατμόσφαιρα του σεναρίου, και μεταδίδει τέλεια τον σιωπηλό τρόμο αλλά και την αγωνία για το άγνωστο. Ειδικά τα δισέλιδα του είναι πολύ όμορφα και πολύ κινηματογραφικά, χρησιμοποιώντας συχνά ευρυγώνιες λήψεις οι οποίες είναι πολύ εντυπωσιακές, ακόμα και αν σχεδιάζει το εσωτερικό ενός σπιτιού. Δεν ξέρω βέβαια αν ήταν η καταλληλότερη επιλογή για τη συγκεκριμένη σειρά, γιατί οι χαρακτήρες του δεν έχουν τεράστιες διαφορές μεταξύ τους, και σε ένα κόμικ με τόσους πολλούς χαρακτήρες καταλήγει να είναι πρόβλημα. Συνολικά πάντως τη δουλειά του την κάνει πολύ καλά, το έχει το horror. Συνολικά, μάλλον πρόκειται για καλύτερο κόμικ από ότι αφήνει να εννοηθεί το κλίμα που δημιουργούν όσα έγραψα. Εκνευρίζομαι όμως, γιατί μετά το Something is Killing the Children και το The Department of Truth, βλέπω έξυπνες ιδέες και ιστορίες να βουλιάζουν κάτω από το βάρος του βερμπαλισμού και των μεγάλων ιδεών. Κάποια στιγμή ελπίζω να καταφέρει να αυτοπεριοριστεί και να μας δώσει αυτό που δείχνει ότι έχει να μας δώσει. Δεν το έχω αποφασίσει ακόμα, αλλά μάλλον θα πάρω και το επόμενο trade, με λιγότερες όμως προσδοκίες. 7/10

Πρωτότυπος Τίτλος: Batman Universe 1-6, Batman Giant 1-12 Ο Γρίφος κλέβει ένα αβγό Φαμπερζέ, το οποίο είχε δωρίσει στο μουσείο μια απόγονος του καουμπόι Jonah Hex και ο Μπάτμαν προσπαθεί να ανακαλύψει, γιατί το έκανε αυτό. Η αναζήτησή του θα τον φέρει αντιμέτωπο με τον αθάνατο εγκληματία Vandal Savage, αλλά παράλληλα θα τον οδηγήσει και σε ένα ταξίδι στο χώρο και στο χρόνο, από την Γκόθαμ στην Άγρια Δύση του 19ου αιώνα, στη Gorilla City και στον πλανήτη Θάναγκαρ μεταξύ άλλων. Η αλήθεια είναι, ότι όσα συμβαίνουν σε αυτό το χορταστικό και πολύ διασκεδαστικό κόμικ δύσκολα περιγράφονται, συνεπώς καλύτερα να το διαβάσετε μόνοι σας και να βγάλετε συμπεράσματα. Δεν πρόκειται για ένα "δύσκολο" κόμικ, αλλά αντίθετα για μια περιπέτεια με καταιγιστική δράση, χιούμορ και σαρκασμό και πολλούς υπερήρωες, που κάνουν γκεστ εμφανίσεις, διαδραματίζοντας μικρότερο ή μεγαλύτερο ρόλο στην καλογραμμένη πλοκή. Το σχέδιο του Nick Derington δεν με τρέλανε από τη μία, τουλάχιστον όσο αφορά στο σχεδιασμό των χαρακτήρων, αλλά από την άλλη, οφείλω να παραδεχτώ, ότι είχε πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες και ορισμένες πραγματικά εντυπωσιακές σελίδες, που πραγματικά με άφησαν άφωνο. Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για ένα πολύ ευχάριστο κόμικ, που διαβάζεται απνευστί και προσφέρει διασκέδαση. Σημειωτέον δε, ότι εδώ έχουμε έναν Μπάτμαν, που δεν βασανίζεται από το θάνατο των γονιών του, κάτι που κάνει το κόμικ σαφώς πιο ευχάιρστο από τα συνηθισμένα, αλλά πιθανότατα και πιο ελκυστικό σε όσες και όσους έχουν βαρεθεί να διαβάζουν συνέχεια παρόμοιες ιστορίες. Παραθέτω και την άποψη του @the comic guide, από τον οποίον έμαθα την ύπαρξη του κόμικ. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 14-11-2008 Το 2005 η DC αποφάσισε να πράξει την δικιά της εκδοχή του Ultimate σύμπαντος της Marvel. Το αποτέλεσμα βεβαίως είναι εντελώς διαφορετικό, σε σημείο που να μην υπάρχει μέτρο συγκρίσεως, πέρα από την βασική ανάγκη του να υπάρχουν τίτλοι που να απευθύνονται σε όσο περισσότερους νέους αναγνώστες είναι δυνατόν, χωρίς continuity και χωρίς τις συμβάσεις που φέρει αυτή. Ένα από τους δύο τίτλους που αποφασίστηκε να κυκλοφορήσουν ήταν και το All Star Superman, το οποίο το ανέλαβαν οι Grant Morrison (σενάριο), Frank Quitely (σχέδιο) & Jamie Grant (ψηφιακό μελάνι & χρώμα). Η σειρά ντεμπούταρε στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Νοέμβριο του 2005 και ολοκληρώθηκε το Σεπτέμβριο του 2008. Το αποτέλεσμα ήταν ένας τίτλος που έφτασε μέχρι και την βράβευση με Eisner καλύτερης νέας σειράς για το 2006. Στην σειρά παρακολουθούμε τι θα έκανε ο Superman αν ήξερε πως επρόκειτο να πεθάνει. Κάθε τεύχος επίσης είναι ένας φόρος τιμής στις κλασικές και πιο πολύχρωμες ιστορίες που κυκλοφόρησαν στις δεκαετίες του '50-70, ενώ δεν ξαναπαρουσιάζεται ο ερχομός του Superman στην γη. Παρακολουθούμε δηλαδή μια περίοδο που έχει επικυρωθεί η παρουσία του στην συνείδηση του κόσμου. Ένα άλλο που σε κάποιους θα αρέσει και άλλους θα τους ξενίσει, είναι πως τα περισσότερα τεύχη είναι γραμμένα σαν αυτόνομα κεφάλαια, παρόλο που υπάρχει ξεκάθαρη σύνδεση (μην ξεχνάμε πως είναι σειρά με πεπερασμένο αριθμό τευχών και κεντρική θεματική) και αφηγηματικές εκκρεμότητες από τα προηγούμενα τεύχη. Στην χώρα μας η Anubis διέκοψε προσωρινά τον κανονικό Superman τίτλο για να εκδώσει τον All-Star τίτλο, ενώ κυκλοφόρησαν τα 6 από τα 12 τεύχη, αφήνοντας για πάντα στην μέση τον τίτλο, αν και η αρχική ένδειξη ήταν πως ήταν προσωρινή η διακοπή. Θεωρώ αυτή την σειρά, μιας από τις καλύτερες και πιο μεστές δουλειές του Grant Morrison. Ο Σκοτσέζος συγγραφέας καταφέρνει να αποκρυσταλλώσει τόσο την ουσία του Σούπερμαν και του υποστηρικτικού καστ, όσο και αίσθηση των κλασικών ιστοριών και των θαυμάτων που παρουσίαζαν και προκαλούσαν στο κοινό της εποχής, μεταφέροντας την ουσία στο κοινό του σήμερα, σε ένα συγκινητικό τίτλο που πραγματικά είναι κρίμα που δεν ολοκληρώθηκε στην Ελλάδα για να δουν και όσοι δεν παρακολουθούν τις ξένες εκδόσεις γιατί άξιζε η όλη ανάγνωση. Όσο για τους Quitely & Grant, κάνουν τόσο καλή δουλειά στο σχέδιο και στην εκφραστικότητα των χαρακτήρων, που πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ τον τίτλο με κάποιους άλλους στην θέση τους. Διαμάντι.

Μέσα στην οικία των Γουέιν υπάρχουν οι τάφοι των γονιών του Μπρους και δίπλα τους, είναι ήδη σκαμμένος ο δικός του τάφος, σε περίπτωση, που συμβεί κάτι. Και για μια ακόμη φορά, η Γκόθαμ αντιμετωπίζει έναν εχθρό, που καλείται να αντιμετωπίσει ο Μπάτμαν. Ενεργεί όμως, σωστά ή η μυστικοπάθειά του και η εμμονή του έχουν γίνει πλέον ψυχώσεις; Ο Άλφρεντ, σαρκαστικός και κυνικός, όπως ποτέ πριν, του θυμίζει συνέχεια, ότι θα μπορούσε να καταπολεμήσει το έγκλημα καλύτερα, εάν έδινε ένα μικρό μέρος από την αμύθητη περιουσία του, για να βοηθήσει ουσιαστικά τους ανθρώπους, που παρανομούν και επιμένει, ότι ο Μπρους / Μπάτμαν θα μπορούσε να αξιοποιήσει καλύτερα το χρόνο του, χωρίς να φθείρεται ψυχικά και σωματικά. Ο Γκόρντον, από την άλλη, του λέει, ότι όλα αυτά τα μηχανήματα, που ο Μπάτμαν κρατά για τον εαυτό του, θα ήταν μεγάλη βοήθεια για την αστυνομία της Γκόθαμ. Και μέσα σε όλα αυτά, ο Μπάτμαν προσπαθεί να μπει στο μυαλό των θυμάτων και των εγκληματιών και να γίνει σαν κι αυτούς. Και η ανησυχητική αλήθεια είναι, ότι το κατορθώνει με μεγάλη ευκολία. Έχει γίνει σχεδόν παρανοϊκός και ίσως ο μόνος ηθικός φραγμός του, είναι ότι αρνείται πεισματικά να χρησιμοποιήσει όπλο, ακόμη κι όταν κινδυνεύει η ζωή του και οι ζωές άλλων. Ο Μπάτμαν λύνει τους λογαριασμούς του με το σώμα του και τα εγκλήματα με το μυαλό του. Ο εχθρός του, όμως, βρίσκεται παντού, σε κάθε γωνιά της πόλης του και ο προστάτης της Γκόθαμ θα πρέπει να καταστρέψει ένα τμήμα της πόλης και συνεπώς και του εαυτού του, για να τον σταματήσει. Ο Γουόρεν Έλις, όταν γράφει καλά, γράφει πολύ καλά. Και εδώ, μας δίνει έναν Μπάτμαν απολύτως ευάλωτο, προσηλωμένο στο σκοπό του, εμμονοληπτικό, σχεδόν παρανοϊκό και πρόθυμο να παίξει ξύλο. Η ροή της αφήγησης κυλά εξαιρετικά, χωρίς καθόλου νεκρούς χρόνους, ενώ υπάρχουν ολόκληρες σελίδες χωρίς λόγια με τον Μπάτμαν να δέρνει και να δέρνεται ανηλεώς. Και υπάρχει και ένα διφορούμενο φινάλε, που πιθανόν να μνημονεύεται στο μέλλον. Φαντάζομαι, ότι ο Μπράιαν Χιτς είχε αρκετές ελευθερίες στο σχέδιο και στο στήσιμο των καρέ και τις αξιοποιεί με τον καλύτερο τρόπο. Πραγματικά, μεγαλουργεί και παραδίδει αξέχαστες σκηνές μάχης, αλλά ταυτόχρονα εικονογραφεί τους ήρωές του με πολύ ανθρώπινα χαρακτηριστικά και ειδικά έναν Μπρους Γουέιν κουρασμένο, πληγωμένο, στα όρια της κατάρρευσης. Η αλήθεια είναι, ότι το κόμικ προτείνεται κυρίως στους φίλους των υπερηρωικών, γιατί δεν νομίζω, ότι οι υπόλοιποι/ες θα βρουν κάτι ιδιαίτερο σε αυτό. Θεωρώ, πάντως, ότι σε όσους/ες αρέσει, θα το απολαύσουν. Υπόψιν, ότι δεν χρειάζεται καμία προηγούμενη γνώση των κόμικς της DC, για να διαβαστεί το κόμικ. Η σειρά ολοκληρώθηκε σε 12 τεύχη, τα οποία συγκεντρώθηκαν σε ένα trade, το οποίο διάβασα και το οποίο περιέχει ως επιπλέον υλικό λίγα σχέδια με μολύβι του Χιτς. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

Ημερομηνία Ελληνικής Κυκλοφορίας: 28-01-2019 Υλικό της Συλλογής: Batman - The Dark Prince Charming (DC Comics / Dragaud, 2017-2018) Έχω την εντύπωση, ότι εάν δεν υπήρχαν τα υπερηρωϊκά κόμικς, ο κόσμος θα αντιμετώπιζε την 9η τέχνη με περισσότερη σοβαρότητα. Και για να μην είμαι άδικος, για αυτό ευθύνονται και τα ίδια τα κόμικς της συγκεκριμένης κατηγορίας, επειδή έχουν συνδεθεί με πολλά στραβά κατά τη διάρκεια των δεκαετιών: έλλειψη ψυχολογικού βάθους, εναρμόνιση με την καθεστηκυία ιδεολογία, σενάρια και story lines τα οποία επαναλαμβάνονται και ανακυκλώνονται ατέρμονα, εμπορευματοποίηση που δεν επιτρέπει στους καλλιτέχνες να τολμήσουν κάτι πιο διαφορετικό, συντηρητισμός (μην ξεχνάμε ότι η ομάδα στόχος είναι πρωτίστως οι έφηβοι και συνεπώς υπάρχουν – ειδικά στις ΗΠΑ – παντοδύναμοι μηχανισμού αυτολογοκρισίας) κτλ. κτλ. κτλ. Αλίμονο, καμία από τις παραπάνω μομφές δεν είναι αβάσιμη….Οπότε, ο οποιοσδήποτε “λογικός” άνθρωπος θα ρωτήσει “Μα γιατί συνεχίζεις να διαβάζεις τέτοιου είδους κόμικς, προϊόντα υποκουλτούρας και δε συμμαζεύεται;” Η προφανής απάντηση θα ήταν “Επειδή, παρόλα αυτά, μου αρέσουν” και ενώ θα έπρεπε να ήταν επαρκής, δυστυχώς σπανίως γίνεται δεκτή. Ή και ευτυχώς, από την άλλη επειδή μας αναγκάζει να ψαχτούμε λίγο και να δούμε γιατί μας αρέσουν αυτού του είδους τα κόμικς. Μια λοιπόν πιο “ψαγμένη” απάντηση, είναι ότι ακόμα και με αυτούς τους περιορισμούς, το συγκεκριμένο είδος κόμικς έχει παραγάγει αριστουργήματα. Εξάλλου, πολλοί καλλιτέχνες έχουν δουλέψει υπό ασφυκτικές συνθήκες παραγωγής κι όμως έχουν γράψει το όνομά τους με ανεξίτηλα γράμματα στο χώρο του κινηματογράφου (Φορντ, Χίτσκοκ, Χιούστον, Χωκς και δεν έχει τελειωμό η λίστα). Το συγκεκριμένο κόμικς δεν είναι αριστούργημα (τζάμπα η παραπάνω εισαγωγή, λοιπόν :D) , αλλά είναι αξιοπρεπέστατο. Εντάσσεται σε μια γενικότερη προσπάθεια που κάνει η DC να προσεγγίσει μη Αμερικανούς καλλιτέχνες για να φτιάξουν κόμικς για αυτήν. Σωστή κίνηση, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, επειδή η φρέσκια ματιά χρειάζεται πάντα, ειδικά σε κάτι τόσο τετριμμένο, όπως οι σούπερ ήρωες. Για το συγκεκριμένο κόμικ προσκλήθηκε ο Ιταλός Enrico Marini, του οποίου έχουμε ξαναδεί δουλειές στα ελληνικά, τόσο στο Τζίπσυ (εκδόσεις Μαμούθ), όσο και στα Αρπακτικά (εκδόσεις Ελευθεροτυπία), αλλά και σε πολλά άλλα καλά κόμικς, που δεν έχουμε δει μεταφρασμένα στη γλώσσα μας. Προκειμένου πιθανόν να δοθούν κάποια περιθώρια ελιγμών στο δημιουργό, η συγκεκριμένη ιστορία δεν εντάσσεται στο “κανονικό” σύμπαν του Μπάτμαν (είναι αυτό που από αρχαιοτάτων χρόνων ονομάζουμε off-continuity :D). Με πολύ λίγα λόγια η υπόθεση: μια γυναίκα εμφανίζεται και λέει στον Μπρους Γουέιν ότι έχουν αποκτήσει μια κόρη, 9 ετών τη στιγμή της αφήγησης, μετά από μια νύχτα πάθους. Η πληροφορία φτάνει στα αυτιά του Τζόκερ, ο οποίος απάγει το κορίτσι, προκειμένου να λάβει λύτρα από τον Μπρους. Οι ικανότητές του Marini ως σχεδιαστή είναι πέραν πάσης αμφισβητήσεως και όσοι έχετε αμφιβολίες, μπορείτε να ρίξετε μια ματιά στο παρακάτω σχέδιο (και σε ακόμη περισσότερα εδώ) και θα σας φύγει η μαγκιά. Γενικότερα το σχέδιο είναι αρκούντως εξπρεσιονιστικό, η παλέτα των χρωμάτων μουντή, σε ένα “βιομηχανικό” κιτρινωπό υπόβαθρο, αλλά και η σκηνοθεσία των πάνελ εξαιρετική. Ο δε Μπάτμαν είναι σχεδιασμένος με μια δόση, ας πω αποστασιοποίησης, που τον καθιστά όσο χρειάζεται σκοτεινό και απόμακρο. Γενικά, όλα σωστά και απολύτως ταιριαστά για το Σκοτεινό Ιππότη. Πολλοί πόντοι στο καλαθάκι του Marini, λοιπόν. Το κρίσιμο σημείο είναι ότι ο Marini αναλαμβάνει και το σενάριο, σε αντίθεση με τις περισσότερες ευρωπαϊκές δουλειές του, όπου υπέγραφε μόνο το σχέδιο. Δεν προσφέρει μεγάλες ιδέες, δεν καινοτομεί ιδιαίτερα, δεν μπαίνει σε μεγάλο ψυχολογικό βάθος, και, ναι, κάλλιστα μπορεί να ισχυριστεί κάποιος (όπως ο Μάνος Βασιλείου Αρώνης, στο πολύ καλό του άρθρο) ότι οι γυναικείοι χαρακτήρες είναι στα όρια της καρικατούρας (ως μη όφειλαν, τουλάχιστον για την περίπτωση της μητέρας), το φινάλε είναι κάπως στημένο. Από την άλλη όμως, έχει αρκετές καλές ιδέες: ο Τζόκερ παρουσιάζεται εξανθρωπισμένος και σχεδόν συμπαθής, ο Άλφρεντ τολμά και βάζει γλώσσα υπάρχει και η κωμική φιγούρα του Άρτσι, όλα καλά και διασκεδαστικά, λοιπόν. λογικά θα περάσετε πολύ ευχάριστα, όπως πέρασα κι εγώ. Το κόμικ κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis σε ωραία έκδοση και σε μετάφραση και επιμέλεια του Χρήστου Τσέλιου. Μια πρώτη εκδοχή της παρουσίασης αυτής αναρτήθηκε στο ιστολόγιο https://astoixeiotos.wordpress.com