Search the Community

To Mazebook είναι ένα mini series του διαβόητου Καναδού Jeff Lemire, 5 τευχών, που ξεκίνησε πέρσι το φθινόπωρο και ολοκληρώθηκε φέτος το Γενάρη. Το τομάκι έχει προγραμματιστεί για καλοκαιράκι, ελπίζω να επιζήσουμε Μητσοτάκη. Πρόκειται για μία από τις καλύτερες δουλειές του. O Will, που η δουλειά του είναι να επιθεωρεί κτίσματα, θρηνεί πολύ βαριά για την απώλεια της μοναχοκόρης του, Wendy. Ενώ ζει μέσα στην κατάθλιψη δέχεται ένα ανώνυμο τηλεφώνημα από την χαμένη του κόρη, η οποία του ζητάει βοήθεια με λυγμούς γιατί έχει παγιδευτεί σε έναν λαβύρινθο! Έτσι, μπλέκεται σε μία δαιδαλώδη αναζήτηση, ψάχνοντας το μονοπάτι προκειμένου να τη σώσει, ακολουθώντας έναν κόκκινο σαν αίμα, μίτο. Έχει κάποια απίστευτα υπερρεαλιστικά πλάνα, τα οποία υπερβαίνουν τα όρια της πραγματικότητας καθώς και των ίδιων των σελίδων, παίρνοντάς σε από το χέρι σε μία ανατριχιαστικά ζοφερή αναζήτηση ενός πεθαμένου κοριτσιού, μιας χαμένης γονεϊκής αγάπης. Συστήνεται ανεπιφύλακτα σε άπαντες.

Εντάξει, το πάω ανάποδα: ενθουσιάστηκα με αυτό το κόμικ! Πειραγμένο υπερηρωικό, εντελώς φρέσκο, αλλά ταυτόχρονα κάτι που αποτίει και φόρο τιμής στα κλασικά υπερηρωικά. Τέλειο!! Αν δεν το είχα ήδη διαβάσει, θα είχα σιελόρροια αυτή τη στιγμή! Ο Καναδός Jeff Lemire, από τους σημαντικότερους για εμένα δημιουργούς κόμικ, έκανε ξανά το θαύμα του. Για να δούμε λίγο πιο προσεκτικά: Ομάδα υπερηρώων, έξι τον αριθμό, βρίσκονται εδώ και 10 χρόνια και για αδιευκρίνιστους λόγους εξόριστοι σε ένα χωριό στη μέση του πουθενά, από όπου δεν μπορούν να ξεφύγουν, λόγω ενός δυναμικού πεδίου και προφανώς αγνοούν τι έχει συμβεί στον έξω κόσμο κατά τη διάρκεια της απουσίας τους. Ποιοι είναι αυτοί; Η Golden Gail, μέλος της οικογένειας υπερηρώων Golden και εγκλωβισμένη στο σώμα ενός μικρού κοριτσιού, ενώ η ίδια είναι μεσήλικας και μεταμορφώνεται σε κορίτσι με υπεράνθρωπες δυνάμεις λέγοντας τη λέξη "Zafram" (τι μας θυμίζει αυτό;) ). Κρύβει ένα μυστικό, που τη βασανίζει. Είναι το μέλος που επιθυμεί ίσως περισσότερο από όλα, να απεγκλωβιστεί από τη φάρμα. Ο Barbalien, Αρειανός ονόματι Mark Markz (τι μας θυμίζει αυτό;) ), που έχει έρθει στη Γη για να μας βοηθήσει από μια επικείμενη εισβολή Αρειανών και καταφέρνει να μεταμφιέζεται περνώντας απαρατήρητος μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία, έχοντας όμως κι αυτός ένα μυστικό, που τον ταλαιπωρεί. Ο Abraham Slam, χωρίς υπεράνθρωπες δυνάμεις, αλλά εξαιρετικά γυμνασμένος, αφότου κρίθηκε ακατάλληλος να υπηρετήσει στο στρατό κατά τη διάρκεια του πολέμου (τι μας θυμίζει αυτό;) ). Είναι ίσως ο μοναδικός της παρέας, που έχει εγκλιματιστεί στο καινούριο περιβάλλον. Ο Colonel Weird (τι μας θυμίζει αυτό;) ). από τους πρώτους αστροναύτες, ο οποίος μπορεί να μετακινηθεί στο χώρο και στο χρόνο, χάνοντας σιγά σιγά τα λογικά του, αλλά θα αποτελέσει τον καταλύτη της πλοκής. Η Madame Dragonfly, μάγισσα και αποκρυφίστρια, αιώνια δεμένη με ένα συγκεκριμένο σπίτι, προφανώς πηγή της δύναμής της, αλλά και της κατάρας της (τι μας θυμίζει αυτό;) ). Αν και μένει αποτραβηγμένη από τους υπόλοιπους, διαδραματίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας. Και τέλος, η TLK-E WLK-E ή για μεγαλύτερη ευκολία Talky Walky, μέλος μιας εξωγήινης φυλής ρομπότ, που μισούνε τους ανθρώπους, αν και η ίδια τους συμπαθεί. Εφευρέτρια και επιστήμων μεγάλης κλάσης, την περιμάζεψε ο Colonel Weird σε μια από τις περιπλανήσεις του. Προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον έξω κόσμο και μια από τις προσπάθειές της θα έχει κάποια επιτυχία και θα δώσει νέα τροπή στην ιστορία. Υπήρχε και ένα έβδομο μέλος, ο Black Hammer, αλλά θα μάθετε περισσότερα για αυτόν, διαβάζοντας το κόμικ To είπα από την αρχή: ξετρελάθηκα! Υπέροχο σενάριο, γεμάτο ανατροπές, εξαιρετικούς διαλόγους, αγωνία. πραγματικούς χαρακτήρες (αν και μιλάμε και υπερήρωες), εξαιρετικό σχέδιο, που θύμισε λίγο Mignola, αν και όπου χρειάζεται, αποτίει τον απαραίτητο φόρο τιμής σε άλλους δημιουργούς, του Jack Kirby μη εξαιρουμένου, εντυπωσιακοί χρωματισμοί. Αν και διαβάζεται ίσως πιο εύκολα από έχοντες σχέση με υπερηρωικά κόμικς, οι οποίοι θα απολαύσουν τις αναφορές σε κόμικς του παρελθόντος, συνίσταται ακόμα και σε εκείνους που δεν τους αρέσει το είδος, αφού, όπως καταλαβαίνετε, μιλάμε για μια εκ βάθρων ανανέωση του είδους.Το ξαναγράφω: είμαι βέβαιος, ότι το κόμικ θα αρέσει σχεδόν σε όλους: όσοι δεν αρέσκονται στα υπερηρωικά, επειδή θα βρούνε κάτι εντελώς διαφορετικό και σαφώς πιο ψαγμένο από τις συνήθεις ιστορίες του είδους, αλλά και στους μυημένους στα υπερηρωικά, αφού θα βρουν στο κόμικ πλείστες αναφορές σε πολλά υπερηρωικά κόμικς του παρελθόντος, γιατί παρά τις καινοτομίες του, το κόμικ είναι γραμμένο και σχεδιασμένο με βαθιά αγάπη για τα παλιά κόμικς και ως φόρος τιμής σε αυτά. Η κύρια σειρά ολοκληρώθηκε ως τίτλος στο τεύχος 13 και συνεχίστηκε από το σημείο που σταμάτησε στη σειρά Black Hammer: Age of Doom, η οποία ολοκληρώθηκε σε 12 τεύχη έφερε ένα νέο πρόσωπο στην πλοκή και έδωσε ένα τέλος στη ιστορία, με μια ευφάνταστη, πολύ πικρή ανατροπή, η οποία βάζει τον αναγνώστη να σκεφτεί σχετικά με τη σχέση καλού και κακού. Δεν γράφω περισσότερα, για να μη χαλάσω την όποια έκπληξη. Τα τεύχη 1-13 (πλην του #12) συγκεντρώθηκαν σε δύο TPBs στα οποία δεν περιέχεται το #12, ούτε το Giant-Sized Annual (εμ πως, τι υπερηρωικό θα ήταν χωρίς Giant-Sized Annual :P). Ο πρώτος τόμος περιλαμβάνει εισαγωγή και βιογραφικά των υπερηρώων δια χειρός Jeff Lemire και ο δεύτερος εκτεταμένο gallery. Τα τεύχη 1-12 του Black Hammer: Age of Doom συλλέχθησαν σε δύο TPBs, όπου υπάρχουν επίσης εκτεταμένα gallery. Έχουν κυκλοφορήσει και Deluxe εκδόσεις πλέον και για τις δύο σειρές. Ο Lemire, όμως δεν έμεινε μόνο στην κύρια ιστορία, αλλά δημιούργησε και ένα ολόκληρο σύμπαν, ένα κατόρθωμα πραγματικά εντυπωσιακό, το οποίο το είδαμε σε αυτοτελείς σειρές pin-offs, με πλήθος χαρακτήρων, ηρώων και εγκληματιών, αλλά και κάποιων που είναι λίγο και από τα δύο, όλοι εκ των οποίων, έχουν κάποια αναφορά σε κόμικς του παρελθόντος. Πραγματικό επίτευγμα, ειδικά αν σκεφθεί κανείς, ότι όλα αυτά προήλθαν από τη γόνιμη φαντασία ενός και μόνο ανθρώπου. Κάθε μια από τις σειρές, εμβαθύνει στον κόσμο του Black Hammer και προσθέτει κάτι στη βασική πλοκή, αλλά και στους χαρακτήρες. Η ανάγνωσή τους όμως δεν είναι απαραίτητη, απλά επιτείνει την απόλαυση Πέρα λοιπόν από τη βασική σειρά (Black Hammer / Black Hammer: Age of Doom), έχουν κυκλοφορήσει και τα εξής, όλα σε σενάριο του Lemire: - Black Hammer: Streets of Spiral Περιέχει τα Giant-Sized Annual, το οποίο δίνει κάποιες υποστηρικτικές ιστορίες σχετικά με το παρελθόν των πρωταγωνιστών, Cthu-Louise και την πολύτιμη World of Black Hammer Encyclopedia, καθώς και ένα τεύχος από την FCBD, το οποίο δίνει μια πρόγευση κάποιων πραγμάτων. - Black Hammer '45 Περιέχει τα Black Hammer '45 1-4 σε σχέδιο Matt Kindt και αφηγείται την ιστορία μιας ομάδας έγχρωμων στρατιωτών στην Ευρώπη στο Β'ΠΠ (επειδή υπήρξε Black Hammer πριν από τον υπερήρωα ) , Μάλλον το πιο ανούσιο της σειράς και ίσως αυτό που μπορείτε να προσπεράσετε χωρίς τύψεις. - The Quantum Age Περιέχει τα The Quantum Age σε σχέδιο Wilfredo Torres. 100 χρόνια από τώρα, μια ομάδα εφήβων υπερηρώων, κάποιοι από τους οποίους έχουν άμεση σχέση με τοην αρχική ομάδα του Black Hammer, Απολαυστική ιστορία, με ωραίο σχέδιο, όπου κάποιοι παλιοί γνώριμοι κάνουν την εμφάνιση τους. - Sherlock Frankestein and The Legion of Evil Περιέχει τα Black Hammer #12 και τα Sherlock Frankestein and The Legion of Evil 1-4 σε σχέδιο David Rubín. Ο Sherlock Frankestein είναι εγκληματίας, ο οποίος φέρεται να έχει κάποια σχέση με την εξαφάνιση των ηρώων. Ο ίδιος έχει ανανήψει, αλλά έχει κάποιο μυστικό. Ή θα διαβάσετε πρώτα αυτό ή το Age of Doom. Όποιο από τα δύο διαβάσετε πρώτα, να ξέρετε ότι περιέχει spoilerg για το άλλο. Απολαυστική ιστορία με πάρα πολλές ανατροπές και κακούς, που αποδεικνύονται όχι και τόσο κακοί. - Doctor Star and the Kindom of Lost Tomorrows Περιέχει τα Doctor Starr and the Kindom of Lost Tomorrows 1-4 σε σχέδιο Max Fiumara. O Doctor Star ήταν υπερήρωας, που προϋπήρχε πολλών από τους ήρωες της βασικής σειράς. Είναι σαφώς επηρεασμένος από τον Starman σε σημείο, που το πραγματικό όνομα του ήρωα είναι Jim Robinson, αναφορά, καθ'ομολογίαν του ίδιοι του Lemire, στον James Robinson, συγγραφέα του πλέον ιστορικού run του Starman, αλλά και του The Golden Age, παρουσίαση του οποίου μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Η πιο ανθρώπινη και συγκινητική ιστορία από όλες, που πρέπει να διαβάσετε οπωσδήποτε, παρόλο που δεν έχει άμεση σχέση με την κυρίως σειρά. - Skulldigger + Skeleton Boy Η σειρά δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη, θα τελειώσει σε έξι τεύχη σε σχέδιο Tonci Zonjic. Δεν την έχω διαβάσει ακόμη, αλλά ο Skulldigger είναι υπερήρωας σε στιλ Punisher, ο οποίος εξολοθρεύει τους κακούς. - Colonel Weird: Cosmagog Η σειρά δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη, θα τελειώσει σε τέσσερα τεύχη σε σχέδιο Tyler Crook. Δεν ξέρω κάτι παραπάνω. - Barbalien:Red Planet Προβλέπεται να ολοκληρωθεί σε έξι τεύχη. Δεν ξέρω κάτι παραπάνω. - Black Hammer / Justice League: Hammer of Justice! Περιέχει τα Black Hammer / Justice League: Hammer of Justice! 1-6 σε σχέδιο Michael Walsh. Κατά τα άλλα, ο,τι λέει ο τίτλος. Πολυαναμενόμενο crossover, που ελπίζω να μην αποδειχθεί μούφα. Δεν το έχω διαβάσει ακόμη, προφανώς. Αν και η σειρά δεν περιέχει πολλές σκηνές βίας, δεν συνίσταται σε πολύ νέους αναγνώστες.

Από την απαρχή της ανθρωπότητας, υπήρχε η προαιώνια μάχη μεταξύ καλού και κακού, μεταξύ αγγέλων και δαιμόνων. Όλα αυτά βέβαια δεν σημαίνουν τίποτα για την Lam Lyle, είναι θρύλοι και δοξασίες τα οποία έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με ότι θεωρεί εκείνη ιερό. Την επιστήμη, την λογική, την συγκροτημένη σκέψη και ανακάλυψη. Όταν όμως ξαφνικά πεθαίνει ο πατέρας της, ο ίδιος πατέρας με τον οποίο είχε έρθει σε κόντρα και είχε να του μιλήσει πολλά χρόνια, συνειδητοποιεί ότι όλοι αυτοί οι θρύλοι ίσως να έχουν κάποια βάση. Ίσως να υπάρχουν κάποιοι που να είναι η τελευταία αντίσταση της Γης απέναντι στον απόκοσμο εχθρό. Ίσως ο πατέρας της να ήταν ένας από αυτούς. Και ίσως, και αυτή η ίδια, να παίξει τον ρόλο για τον οποίο την ετοίμαζε από μικρό κορίτσι. Τον ρόλο της τελευταίας άμυνας απέναντι στην ανείπωτη φρίκη. Με την 90ίλα να ξεχειλίζει από τις σελίδες του συγκεκριμένου κόμικ, να πλημμυρίζει τα κείμενα του Scott Snyder και να χρωματίζει τα σχέδιο του Greg Capullo, το We Have Demons είναι κάτι το οποίο θα μπορούσε να βγει άνετα πριν 30 χρόνια και αυτό έχει τα καλά του και τα κακά του. Και ΟΚ, ο Snyder τείνει να είναι υπερπεριγραφικός, και οι δουλειές να έχουν συνήθως πολύ exposition, αλλά συνήθως η χρήση της γλώσσας που κάνει μου βγάζει ένα αποτέλεσμα ευχάριστο. Εδώ προφανώς θέλει να φτιάξει κάτι διασκεδαστικό, κάτι με πολύ ξύλο, ηρωικές πράξεις και φρικιαστικούς δαίμονες, χωρίς κάτι ιδιαίτερα σοβαρό στο πλάνο του, αλλά η αλήθεια είναι ότι θα έπρεπε να προσέξει λίγο παραπάνω τους χαρακτήρες του. Και αυτό γιατί στη πορεία εισάγει αρκετούς, κανείς όμως από τους οποίους δεν καταφέρνει να ξεπεράσει το επίπεδο του generic και το πρότυπο αναρίθμητων άλλων ιστορίων, με τους ρόλους του macho, της όμορφης αλλά επικίνδυνης γυναίκας, του comic-relief αλλά και οτιδήποτε άλλο τετριμμένο μπορείτε να φανταστείτε. Και ναι, το αποτέλεσμα είναι εν τέλει διασκεδαστικό, mindless fun, αλλά δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει,ακόμα και σε αυτό το επίπεδο. Ο Capullo κάνει ότι μπορεί για να αναδείξει το σενάριο-πανικός που του έδωσε ο Snyder, και στο βαθμό που χρειάζεται, το έκανε μια χαρά. Παίρνοντας μια σελίδα από το βιβλίο του McFarlane, με σκηνοθεσία και splash υπερποζεράδικη, με έκανε να θυμηθώ γιατί δεν μου άρεσαν τα υπερηρωικά του 90. Respect βέβαια για την ικανότητα του και το χρόνο που έριξε σε κάθε σελίδα, με φορτωμένα με λεπτομέρεια τέρατα και κέρατα, σπαθιά και δόντια over-the-top, την κατέχει την τέχνη του και αυτό φαίνεται. Δεν νομίζω κάποιος άλλος να μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο, και φαίνεται ότι τα πάντα είναι γραμμένα για μπορέσει να λάμψει το ταλέντο του σχεδιαστή. Απλα, προσωπικά μιλώντας και ψυχανεμιζόμενος τις τάσεις, δεν νομίζω ότι πλέον τέτοιες υπερβολές ενθουσιάζουν όπως πριν κάποια (αρκετά) χρόνια. Γραμμένο στα πλαίσια της συμφωνίας του συγγραφέα με το Comixology για 8 creator-owned τίτλους με διαφορετικούς σχεδιαστές ο καθένας, βγήκαν 3 (ψηφιακά) τεύχη των 40 σελίδων περίπου, και στη συνέχεια κυκλοφόρησαν σε trade από τη Dark Horse, με 60+ σελίδες σχέδια, συνεντεύξεις κλπ. Συνολικά, μια ευχάριστη ανάγνωση, αλλά δεν θα κυνηγήσω πιθανή συνέχεια του, δεν με κέρδισε.

Δεν υπάρχουν και πολλά να πεις για το συγκεκριμένο κόμικ, μόνο το πόσο απαραίτητο είναι αυτό το αφιέρωμα στον κύριο τίτλο του Usagi Yojimbo, του έπους του Ιαπωνοαμερικάνου Stan Sakai. Πρωταγωνιστής ο Miyamoto Usagi, ένας Ronin (masterless samurai) ο οποίος μετά τον χαμό του άρχοντα του Lord Mifune ακολουθεί το Musha Shugyo, τον δρόμο του πολεμιστή που μετά το πέρας της υπηρεσίας του ταξιδεύει μόνος την χώρα εξασκώντας τις ικανότητες του. Ο Usagi περιδιαβαίνει την φεουδαρχική Ιαπωνία βοηθώντας όπου θεωρεί ότι αξίζει να βοηθήσει σύμφωνα με την ηθική του, τιμώντας τον κώδικα του Bushido και έρχεται αντιμέτωπος με δαίμονες του παρόντος και του παρελθόντος του. Θα συναντήσει περασμένους και νέους έρωτες, θα κάνει επιστήθιους φίλους και πάντα θα έρχεται πιο κοντά στην εκδίκηση του αδικοχαμένου άρχοντά του. Πάνω απ'όλα όμως, είναι ο πιο BADASS Samurai που έχει υπάρξει. Το Usagi Yojimbo είναι ένα ανθρωπομορφικό κόμικ που σε πρώτη επαφή υπόσχεται χιουμοριστικές και ανάλαφρες εμπειρίες. Αντιθέτως, παραδίδει ένα καλοφτιαγμένο και πιστότατο ιστορικά δράμα πασπαλισμένο εδώ και εκεί με όσο χιούμορ χρειάζεται, ενώ δεν λείπουν και οι αναμενόμενες μονομαχίες, η ίντριγκα, η πολιτική διαφθορά και μια αρκετά πιστή απεικόνιση της τότε κοινωνίας από τα μάτια των λόρδων, των εμπόρων και των απλών αγροτών. Αυτό που μου τράβηξε το ενδιαφέρον μεταξύ άλλων ήταν ο τρόπος και το σέβας με το οποίο αντιμετώπιζαν οι απλοί άνθρωποι τους Σαμουράι, ενώ νομίζω ότι κατέληξα σε μια ικανοποιητική απάντηση στο αιώνιο ερώτημα Samurai Vs. Ninja. Είναι ένας all-around τίτλος που θα κρατήσει καλή παρέα σε όλους ανεξαρτήτως γούστου και σχολής κόμικ, μιας και ενσωματώνει χαρακτηριστικά που θα συναντήσεις σε disney, αμερικάνικο indy, γαλλοβελγικά και προφανώς, manga. Δεν είναι πουθενά εξαιρετικό, είναι σε όλα του καλό και αυτό μου αρκεί για να το επαινέσω. Σίγουρα υπάρχουν άτομα στο φόρουμ που έχουν διαβάσει πολύ παραπάνω Usagi από μένα, τους καλώ να γράψουν δύο λόγια και να συμπληρώσουν το ελλιπές εγκώμιο μου. Δεν θα γράψω τίποτα για τις άπειρες εκδόσεις που έχει κυκλοφορήσει ή τα crossover με TMNT, απλά θα αναφέρω ότι ο τίτλος είναι πλέον στα χέρια της IDW (μέχρι πολύ πρόσφατα στην Dark Horse) και της Fantagraphics και μέχρι στιγμής έχουν βγει 171 τεύχη στην κύρια σειρά και 228 σύνολο. Έχουν κυκλοφορήσει δεκάδες tpbs, hcs και omnibuses ενώ εγώ έκανα την γνωριμία μου με τον κύριο μέσω ενός αξιοπρεπέστατου και υπερπλήρους box-set της Fantagraphics όπου σε δύο paperbacks τούβλα περιέχει τα βιβλία #1-7. Αν θέλετε να μάθετε περισσότερες λεπτομέρειες, δείτε στην wiki. Αν δεν σας φτάνει η κύρια σειρά, περάστε μια βόλτα από το Usagi Yojimbo: Yokai, ένα αυτόνομο graphic novel με τους ίδιους πρωταγωνιστές και από αυτό το σχετικό άρθρο του ΦΛΕΦΑΛΟ. Τσεκάρετε το, θα γουστάρετε φουλ! Υ.Γ. Το Usagi έχει σαρώσει κατά καιρούς τα βραβεία, μέσα σε αυτά και 5 Eisner για: 1996 Eisner Award for "Best Letterer" (Groo and Usagi Yojimbo) 1996 Eisner Award for "Talent Deserving of Wider Recognition" (Usagi Yojimbo) 1999 Eisner Award for "Best Serialized Story" (Usagi Yojimbo "Grasscutter") 2012 Eisner Award for "Best Lettering" (Usagi Yojimbo) 2015 Eisner Award for "Best Lettering" (Usagi Yojimbo) @GeoTrou νομίζω θα γίνει από τα αγαπημένα σου όταν έρθει η ώρα να γνωριστείτε.

Η κα Whitaker ζει μια ήσυχη, κάπως μοναχική και μετρημένη ζωή στην Αγγλία. Η κα Whitaker πίνει τσάι με τις φίλες της, μαγειρεύει νόστιμα γλυκά και φαγητά, περιποιείται τον κήπο της και περιστασιακά αγοράζει μικρά μπιχλιμπίδια από ένα μαγαζί μεταχειρισμένων. Μία Πέμπτη επιστρέφοντας από το ταχυδρομείο αγοράζει ένα μεταλλικό κύπελλο, το οποίο πιστεύει πως θα δείχνει υπέροχο πάνω στο τζάκι. Το κύπελλο είναι το Άγιο Δισκοπότηρο, και ναι, δείχνει υπέροχο πάνω στο τζάκι. Το Chivalry, μια παλιά ιστορία του Neil Gaiman, ζωντανεύει από το χέρι της Collen Doran. Μετά από αυτή την αναπάντεχη αγορά της ηλικιωμένης κυρίας, εμφανίζεται ένας ιππότης που έχει σκοπό της ζωής του να αποκτήσει το Δισκοπότηρο, και προσπαθεί να τη δελεάσει ώστε να του το δώσει. Βλέπουμε την καθημερινότητα της γυναίκας, ρίχνουμε κλεφτές ματιές στο παρελθόν της, μαθαίνουμε και ένα δύο πράγματα για τον ιππότη που την επισκέπτεται. Η ιστορία είναι σύντομη, χιουμοριστική, γλυκιά με μια ελάχιστη, μικρή, πικρή επίγευση. Καμιά φορά τέτοιες γεύσεις δένουν όμορφα μεταξύ τους. Εκεί που έχουμε σαν βάση μια όμορφη ιστορία, έρχεται το σκίτσο της Collen να μας αποτελειώσει. Δουλεύοντας τελικά (διαβάστε τις σημειώσεις της σχετικά, έχουν ενδιαφέρον) με νερομπογιές, δημιουργεί έναν καθημερινό μα συνάμα και ονειρικό κόσμο, με μικρές χαριτωμένες λεπτομέρειες. Το σχέδιο και τα χρώματα θυμίζουν λίγο παιδικό παραμύθι, λίγο μεσαιωνικό εικονογραφημένο χειρόγραφο. Υπάρχουν μερικά εντυπωσιακά splash screens που τα χάζευα για ώρα. Το αποτέλεσμα δένει απόλυτα με το ύφος της ιστορίας. Οι σημειώσεις της Collen στο τέλος είναι χιουμοριστικές και κατατοπιστικές σχετικά με την προσπάθεια της να μετατρέψει την ιστορία σε graphic novel. Συνοπτικά μια υπέροχη, μικρή, γλυκιά ιστορία με εξαίσια εικονογράφηση. Μερικές φορές δεν θέλεις να σκεφτείς ή να προβληματιστείς πολύ. Μερικές φορές θέλεις απλά κάτι cute να σου φτιάξει τη διάθεση. Φτιάξτε τσάι, καθίστε αναπαυτικά στην πολυθρόνα σας και πιάστε το στα χέρια σας. Υ.Γ. Αυτές τις μέρες τρέχει και μια γενναία έκπτωση στον τίτλο στο Bookdepository που αν συνδυαστεί με το 10% του καλοκαιριού βγαίνει σε πολύ προσιτή τιμή.

Κόμικ σε στιλ Μαντ Μαξ, αλλά με γυναίκα ηρωίδα, η οποία μάλιστα φέρει το όνομα διαβόητης ινδικής θεότητας. Ιδού με πολύ λίγα λόγια η σύνοψη του κόμικ των Daniel Freedman (σενάριο) και Robert Sammelin (σχέδιο). Με λίγα περισσότερα: η Κάλι ήταν μέλος μια συμμορίας γυναικών, μια από τις πολλές συμμορίες, που δρουν σε μια απροσδιόριστη περιοχή και σε ένα απροσδιόριστο τόπο, πιθανόν σε μια μελλοντική Αμερική, όπου για επίσης αδιευκρίνιστους λόγους έχει επιβληθεί μια στρατοκρατική εξουσία, η οποία αποκαλείται "Μηχανή" (Machine) και η οποία επιδιώκει να καθυποτάξει αυτές τις συμμορίες ή να τις εξοντώσει. Η αρχή του κόμικ βρίσκει την Κάλι αλυσοδεμένη, αφού έχει προδοθεί από τις συντρόφους της και η συνέχεια μας τη δείχνει να αποδρά και να ζητά εκδίκηση, επιφυλάσσοντας κάποιες ανατροπές στην πορεία και ολίγη ινδική μυθολογία (η Κάλι δε φέρει απλώς ινδικό όνομα, είναι ινδικής καταγωγής, από όσο συμπεραίνουμε από την εμφάνισή της). Ο σεναριογράφος, όπως άφησα να εννοηθεί, δεν μας δίνει απολύτως καμία πληροφορία για τον τόπο και το χρόνο, για το τι έχει προηγηθεί και περιορίζεται στο να γράψει μια ιστορία πραγματικά ασταμάτητης δράσης, χωρίς πολλά λόγια και με ελάχιστα παραπάνω πράγματα και βασικά αφήνει το σχεδιαστή να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Ο οποίος σχεδιαστής, Robert Sammelin, όμως μεγαλουργεί με απίστευτα σχέδια και φοβερά χρώματα και πραγμταικά τα δίνει όλα χαρίζοντας σκηνές που είναι πραγματική απόλαυση για τα μάτια. Νομίζω, ότι οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους. Πραγματικά, ένα από τα πιο εντυπωσιακά σχέδια, που έχω δει τα τελευταία χρόνια! (Πιστέψτε με, οι εικόνες που βλέπετε δεν είναι οι πιο εντυπωσιακές του κόμικ, απλά αυτές μπόρεσα να βρω στο Ίντερνετ!) Το κόμικ κυκλοφορεί από την Dark Horse σε μεγάλου μεγέθους, σκληρόδετη έκδοση, η οποία αναδεικνύει το σχέδιο σε όλο του το μεγαλείο και επιπλέον περιέχει και αρκετές σελίδες με σχέδια και storyboards. Αν σας αρέσει το σχέδιο και θέλετε να διαβάσετε κάτι, που να προσφέρει άφθονη δράση, τσιμπήστε το, θα πάθετε πλάκα, αν και φοβάμαι, ότι λίγες μέρες μετά την ανάγνωση, δεν θα θυμάστε και πολλά από το σενάριο. Αν βέβαια, θέλετε ψαγμένο σενάριο, ολοκληρωμένους χαρακτήρες, καλογραμμένους διαλόγους και άλλα τέτοια, προσπεράστε άφοβα! Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

Τέσσερα σχεδόν χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου μέρους, η Dark Horse και η Archie Comics ενώνουν ξανά τις δυνάμεις τους για να μας φέρουν τη συνέχεια του εξαιρετικού crossover. H Alex De Campi είναι ξανά στο τιμόνι γράφοντας, ενώ στο σκίτσο βρίσκεται αυτή τη φορά ο Robert Hack. Η σειρά αποτελείται από πέντε τεύχη και έχει ως εξής: Η παρέα που απέμεινε (Betty, Veronica, Predator / Archie) προσπαθεί να αλλάξει το παρελθόν αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Αντ' αυτού, προσπαθώντας να φύγουν από το Riverdale περνούν σε μια εναλλακτική πραγματικότητα, παραμένοντας παγιδευμένοι εκεί. Στην εναλλακτική πραγματικότητα τα πράγματα πηγαίνουν λίγο καλύτερα. Λίγο μόνο, και για λίγο. Συναντούν τους εαυτούς τους, κάτι που γενικά σπάνια βγαίνει σε καλό. Επίσης ο Dilton προσπαθεί να βοηθήσει τα πράγματα αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να στείλει ένα distress signal στο κοντινότερο Predator σκάφος. Εκείνοι έρχονται στο Riverdale αποφασισμένοι να σώσουν τον φίλο τους. Η παρέα συγκεντρώνεται στον ετήσιο Halloween χορό, μαζί με εκατοντάδες άλλους μαθητές. Τι μπορεί να πάει στραβά; Α, ναι. Ένα από τα σχέδια είναι να καλέσουν τον Εωσφόρο για βοήθεια. Να κάτι ακόμα που παραδοσιακά δεν βγαίνει σε καλό. Εντάξει, δεν φτάνει την καλτίλα του πρώτου μέρους, για δύο λόγους. Πρώτον, το σκίτσο είναι νεο-Archie / τύπου Sabrina. Αυτό από μόνο του ¨σοβαρεύει¨ τα πράγματα και όλα δείχνουν λίγο μη-Archie, επομένως έχουμε χάσει την έντονη αντίθεση που λειτούργησε εξαιρετικά καλά στο πρώτο μέρος. Δεύτερον, δεν υπάρχει πια το στοιχείο τη έκπληξης. Το concept εδώ παύει να είναι πρωτότυπο. Στα καλά να πω πως παραμένει μια αξιοπρεπής προσπάθεια (που και να μην την είχαμε δεν θα με χάλαγε). To escalation με τους περισσότερους Predators, με τα περισσότερα υποψήφια θύματα λειτουργεί μέχρι έναν βαθμό. Αυτό έχει ουσιαστικά να μας προσφέρει το sequel. Επίσης το χιούμορ και οι ατάκες ειναι εδώ, ίσως λίγο σκοτεινότερα, ίσως λιγότερα σε ποσότητα. Γενικά μια αξιοπρεπής, ψιλοαχρείαστη, συνέχεια ενός εξαιρετικού crossover, η οποία είχε δύσκολη αποστολή από την αρχή - να σταθεί δίπλα ή να ξεπεράσει το πρωτότυπο. Κατά τη γνώμη μου δεν τα κατάφερε, υστερεί λίγο σχεδόν σε ολους τους τομείς. Αυτό είναι το sequel που δεν γνωρίζαμε πως θέλαμε και μάλλον τελικά δεν χρειαζόμασταν.

Archie vs Predator I Απρίλιος του 2015. Η Archie Comics, ικανοποιημένη με τα crossovers που προηγήθηκαν, αποφασίζει να δοκιμάσει κάτι νέο. Μετά από συζητήσεις για Godzilla και Friday 13th κατέληξαν στον Predator. Η Dark Horse συμφώνησε και πρότεινε στην Alex de Campi να συνεργαστεί με τον τότε Archie artist Fernardo Ruiz. Η παράδοξη συνεργασία ολοκληρώθηκε σε τέσσερα τεύχη, τα οποία αργότερα συγκεντρώθηκαν σε έναν hardcover τόμο με τα έξτρα (μια μονοσέλιδη ιστορία σε κάθε τεύχος: Sabrina Meets Hellboy, Little Mask and his Pals, Jughead Meets MIND MGMT: "S" is for Sleeper, Josie and the Pussycats Meet Finder) και τέλος σε softcover συγκεντρωτική έκδοση αλλά χωρίς τα έξτρα. Ο Archie και η ευρύτερη παρέα πηγαίνουν σε ένα εξωτικό νησί για spring break. Ένας Predator προσγειώνεται στο νησί και παρακολουθεί τους νέους να διασκεδάζουν, να μαλώνουν και τελικά να επιστρέφουν στο Riverdale όπου και τους ακολουθεί, κρυμμένος στις αποσκευές τους. Όταν η παρέα σταδιακά καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά και τα πτώματα πληθαίνουν, αποφασίζουν να πολεμήσουν με τη σειρά τους. Η ιστορία απλώνεται αριστοτεχνικά στα τέσσερα τεύχη και είναι χορταστική. Το σενάριο γίνεται σκοτεινό σταδιακά (για τα δεδομένα του Archie) και υπάρχει μια πληθώρα στρατηγικά τοποθετημένων και έξυπνα σκηνοθετημένων jump scares. Το αίμα υπάρχει παντού, η βία είναι άφθονη και όλα αυτά δένουν απόλυτα με το εξαιρετικό χιούμορ που υπάρχει στους διαλόγους. Το σκίτσο είναι το τυπικό νέο-Archie (όχι του reboot) και αυτό κάνει τα πράγματα περισσότερο fucked up γιατί η αφέλεια και η χαρά του Riverdale έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τους συχνούς ultra βίαιους θανάτους. Αν έπρεπε να αναφέρω κάτι παρόμοιο αυτό θα ήταν μάλλον το Happy Tree Friends. Τελικό συμπέρασμα, μια εξαιρετική δουλειά, ένα από τα καλύτερα crossover που έχω διαβάσει και σίγουρα το πιο αναπάντεχο.

Όταν ερχόμαστε σε αυτή τη γη, είναι το μέλλον μας προδιαγεγραμμένο; Ορίζουμε εμείς οι ίδιοι τη μοίρα μας ή ένα αόρατο χέρι κινεί τα νήματα της ύπαρξής μας; Σε αυτό το αιώνιο φιλοσοφικό ερώτημα προσπαθεί να δώσει απαντήσεις ο Mike Mignola χρησιμοποιώντας ως όχημα τον Hellboy. Ένα σπάνιο και εξαιρετικά ενδιαφέροντα χαρακτήρα. Ο ίδιος ο Mignola είναι, για τα δικά μου γούστα ένας σπάνιος και ενδιαφέρον δημιουργός. Ανήκει σε αυτή την πολύ περιορισμένη ομάδα δημιουργών κόμικς που είναι ταυτόχρονα εξαιρετικός στο σχέδιο και πάρα πολύ καλός στο σενάριο. Ήδη καταξιωμένος με δουλειές του (και με τις δύο «μεγάλες», Marvel & DC) δημιουργεί την περσόνα του Hellboy σαν ένα αποκλειστικά δικό του project. Η πρώτη, cameo, εμφάνιση του χαρακτήρα του γίνεται το Μάιο του 1993 στο πιο απρόσμενο έντυπο! Ένα ιταλικό φανζίν με το όνομα Dime Press, αφιερωμένο στα κόμικς της Bonelli! Μόνο στο εξώφυλλο και χωρίς το χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα του αλλά με όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του. Η πρώτη ιστορία του, ασπρόμαυρη και μόνο 4 σελίδες, εκδίδεται στο κόμικ περιοδικό του San Diego Comic Con τον Αύγουστο του 1993, ενώ η πρώτη έγχρωμη ιστορία του κυκλοφορεί λίγους μήνες αργότερα, το Δεκέμβριο του 1993, όπου κάνει εμφάνιση στο John Byrne's Next Men 21. Η Dark Horse, η οποία ήταν και ο εκδότης των δύο αμερικάνικων εντύπων που προαναφέραμε, μετά από την ενθουσιώδη υποδοχή του κοινού, κυκλοφορεί το πρώτο κόμικ με τίτλο Hellboy τον Μάρτιο του 1994. Τους τελευταίους μήνες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μια ομάδα Γερμανών ναζί αποκρυφιστών μαζί με τον Grigori Yefimovich Rasputin (ναι τον γνωστό), σ ένα απομακρυσμένο νησί της Σκωτίας, προσπαθούν να φέρουν από άλλη διάσταση τον Anung Un Rama, μισό δαίμονα, μισό άνθρωπο, ο οποίος κατέχει μια μοναδική ιδιότητα. Το δεξί του χέρι είναι το «κλειδί» όπου ανοίγει την αιώνια φυλακή, όπου κρατείται η πολυοντότητα, Ogdru Jahad ή αλλιώς Δράκος της Αποκάλυψης. Με αυτό τον τρόπο οι ναζί πίστευαν ότι θα άλλαζαν την πορεία του πολέμου και θα επικρατούσαν σε ένα κατεστραμμένο κόσμο. Μια ομάδα Αμερικάνων πεζοναυτών μαζί με την τεχνική βοήθεια του Άγγλου καθηγητή και αποκρυφιστή, Trevor Bruttenholm, παρεμβαίνει και καταστρέφει τα σχέδια τους. Αν και όχι εντελώς… Οι Αμερικάνοι (φυσικά) νικούν στην σύντομη μάχη, αλλά ο Anung Un Rama έχει περάσει στη δική μας διάσταση. Όταν τον ανακαλύπτουν διαπιστώνουν ότι είναι ένα μικρό «δαιμονόπαιδο». Τον βαφτίζουν Hellboy και τον παίρνουν μαζί τους, σε μια στρατιωτική βάση στο Νέο Μεξικό. Εκεί ο Bruttenholm, δημιουργεί την ομάδα BPRD (Bureau for Paranormal Research and Defense), μια κρυφή υπηρεσία της Αμερικάνικης κυβέρνησης, με σκοπό να ελέγχει και να αποκρούει όλους τους παραφυσικούς κινδύνους που απειλούν τον κόσμο. Στην πορεία της ομάδας εντάσονται και άλλοι χαρακτήρες με περισσότερα ή λιγότερα παραφυσικά χαρακτηριστικά και ειδικές δυνάμεις. Με αυτά τα στοιχεία ο Mignola χτίζει ένα υπέροχο μύθο. Έχει την οξύνοια να μην κρατήσει την ιστορία «αμερικάνικη» και ούτε να παίζει στην εύκολη λύση, βαμπίρ, λυκάνθρωποι κλπ. Δίνει στο βασικό κορμό της ιστορίας του μια παγκόσμια οπτική και διανθίζει όλα τα επιμέρους γεγονότα με πλήθος παραδόσεων και φολκλόρ από πολλές χώρες του κόσμου. Πετυχαίνει να δώσει σε όλες ένα κοινό υπόβαθρο και με αυτό τον τρόπο να τι κάνει «δικές» του. Ταυτόχρονα, και πέρα από την απλή περιπέτεια, στο ψυχολογικό κομμάτι, μας δείχνει με μεγάλη επιτυχία, τη διαρκή μάχη του χαρακτήρα του με τη διττή φύση του. Είναι ο καταστροφέας ή ο σωτήρας της ανθρωπότητας; Στην εκδοτική ιστορία του κόμικ, το Hellboy ακολουθεί την κλασική αμερικάνικη προσέγγιση. Κυκλοφορεί σε τεύχη, στην συνέχεια σε TPB, ενώ αργότερα σε πιο συγκεντρωτικές εκδόσεις. Ταυτόχρονα και σε αραιά διαστήματα, κυκλοφορούν και κάποιες αυτοτελείς πολυσέλιδες ιστορίες. Αν κάποιος θέλει να διαβάσει το σύνολο των κόμικς με τίτλο Hellboy χωρίς να ψάχνει να βρει όλα τα τεύχη έχει δύο επιλογές. Η πρώτη και πιο ακριβή είναι να πάρει τα εφτά Library Editions, την αυτόνομη ιστορία "Into the Silent Sea", τα δύο Omnibus με μαλακό εξώφυλλο και τίτλο "Hellboy The Complete Short Stories" και τέλος το συγκεντρωτικό τόμο "Hellboy Weird Tales". Ο τελευταίος είναι non canonical και περιέχει διάφορες ιστορίες του Hellboy, που δε συμμετέχουν στο βασικό κορμό και φτιάχτηκαν την περίοδο που ο Mignola ήταν στην παραγωγή των δυο πρώτων ταινιών Hellboy. Η δεύτερη και φθηνότερη λύση είναι να πάρει κάποιος τα τέσσερα Omnibus με μαλακό εξώφυλλο, αντί για τα εφτά library και την έκδοση "Into the Silent Sea". Η εκδοτική επιτυχία του Hellboy, οδήγησε τον Mignola και την Dark Horse σε αρκετά spin offs από το Hellboy universe. Οι τίτλοι αυτοί είναι (θα τους δούμε αναλυτικά σε ξεχωριστές παρουσιάσεις) οι: BPRD, Abe Sapien, Hellboy and BPRD, Witchfinder, Lobster Johnson, ενώ έχουν κυκλοφορήσει και εφτά σειρές με λίγα τεύχη (συνήθως 5ή 6) που πραγματεύονται τις ιστορίες συμπληρωματικών χαρακτήρων, με τίτλους: Rasputin The Voice Of The Dragon, Sledgehammer 44, The Visitor : How and Why He Stayed, Frankenstein Underground, Koshchei The Deathless, Crimson Lotus και Rise Of The Black Flame. Επίσης έχουν κυκλοφορήσει σειρές που απευθύνονται σε μικρότερες ηλικίες με τίτλους: Hellboy Junior, Itty Bitty Hellboy, και Hellboy Animated καθώς και μερικά Art Books. Στην Ελλάδα έχουν κυκλοφορήσει σε μετάφραση τρείς τόμοι από την εκδοτική Jemma Press. Επίσης έχουν βγεί τρεις ταινίες βασισμένες στον κόσμο του Hellboy καθώς και μια animated σειρά. Είναι ένα κόμικ που αξίζει να διαβάσει κανείς; Η ερώτηση είναι καθαρά υποκειμενική και άρα δεν υπάρχει γενική απάντηση. Η δική μου απάντηση, είναι ΝΑΙ!!!!

Ένα πολύ ενδιαφέρον κόμικ, που αφηγείται μια αληθινή ιστορία, που έλαβε χώρα στη γερμανοκρατούμενη Γαλλία προς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η ιστορία σχετίζεται με τις έρευνες γα την ανεύρεση του Μαρσέλ Πετιό, ενός κατά συρροήν δολοφόνου στο Παρίσι, ο οποίος εν μέσω κατοχής, εκτοπισμών και δολοφονιών εκ μέρους της Γκεστάπο και των SS, βρίσκει την ευκαιρία να δολοφονεί και να τεμαχίζει Εβραίους, προκειμένου να οικειοποιείται τα πλούτη τους. Ο θρασύτατος δολοφόνος εμφανιζόταν μάλιστα ως μέλος της αντίστασης, προθυμοποιούμενος να βοηθήσει τα μελλοντικά θύματά του να διαφύγουν από τη Γαλλία, κερδίζοντας έτσι την εμπιστοσύνη τους. Το απίστευτο στην όλη ιστορία ήταν, ότι ο Πετιό δεν ήταν τυχαίος: εξασκούσε το επάγγελμα του γιατρού, έχοντας μάλιστα σημαντική πελατεία, ενώ είχε χρηματίσει και δήμαρχος σε μια επαρχιακή πόλη, αλλά καθαιρέθηκε με κατηγορίες για απάτη. Είχε επιδείξει και στο παρελθόν δείγματα ψυχωτικής συμπεριφοράς, αλλά κανείς δεν υποψιαζόταν αυτό, που συνέβαινε, ούτε καν η οικογένειά του. Τελικά, συνελήφθη και εκτελέσθηκε το 1946 με τις κατηγορίες της δολοφονίας 26 ατόμων, αν και τα θύματά του υπολογίζονται σε πολλά περισσότερα. Αυτή την απίστευτη ιστορία αφηγείται σε ένα σφιχτό σενάριο η Στέφανι Φίλιπς, προσπαθώντας και η ίδια να καταλάβει τους λόγους, που οδήγησαν τον Πετιό να διαπράξει τόσα εγκλήματα και μάλιστα με τέτοιο φρικαλέο τρόπο. Ακολουθεί μια γραμμική αφήγηση, ξεκινώντας την ιστορία το 1944 και διανθίζοντάς τη σποραδικά με φλας μπακ, για να μας δείξει κάποια στοιχεία του παρελθόντος του Πετιό. Αν και η αφήγησή της ακολουθεί πρακτικά τους κανόνες και τις συμβάσεις ενός θρίλερ, η Φίλιπς δεν ξεχνά το ιστορικό υπόβαθρο και μας παρουσιάζει τη συγκλονιστική αδιαφορία των Γερμανών απέναντι στο θέμα, αλλά και την αλαζονεία τους, τη στιγμή μάλιστα, που το Γ' Ράιχ καταρρέει και οι Γερμανοί σκέφτονται να κατακάψουν το Παρίσι, καθώς θα αποχωρούσαν. Το σχέδιο του Κοτζ είναι ιδιόρρυθμο, ίσως λιγότερο λεπτομερές, από όσο θα ήθελα, αλλά εξυπηρετεί και προωθεί την ιστορία με μεγάλη επιτυχία. Δίνει μεγάλη σημασία στις εκφράσεις των προσώπων και τεμαχίζει τη δράση με διαφορετικό τρόπο, σύμφωνα με τις ανάγκες της ιστορίας, ενώ πρέπει να σημειώσω, ότι δεν λυπάται τους αναγνώστες και δείχνει σκηνές των τεμαχισμένων πτωμάτων, χωρίς όμως να κάνει κατάχρηση στοιχείων σοκ. Πρέπει να αναφέρω και τον κολορίστα Jason Wordie, ο οποίος καταφέρνει με τα χρώματα και τις σκιές να δώσει την κατάλληλη ατμόσφαιρα στα σχέδια του Κοτζ. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο. Το κόμικ ολοκληρώθηκε σε 5 τεύχη, τα οποία συγκεντρώθηκαν σε έναν τόμο, ο οποίος περιλαμβάνει εισαγωγή της σεναριογράφου και τα εξώφυλλα των τευχών. Αυτόν τον τόμο διάβασα κι εγώ και έφυγε νεράκι. Δεν είναι κάποιο επαναστατικό κόμικ, είναι όμως καλογραμμένο, καλοσχεδιασμένο και γενικότερα καλοστημένο και το συνιστώ σχεδόν ανεπιφύλακτα.

Τίτλος Πρωτότυπου: Liens de Sange (Le Lombard, 2001) Τον σχεδιαστή Herman Huppen, που συνήθως υπογράφει μόνο με το μικρό του όνομα, τον ξέρουμε και στη χώρα μας από τη σειρά "Μπερνάρ Πρινς", που κυκλοφόρησε σε κάποια αυτοτελή άλμπουμ από τη Μαμούθ Κόμιξ και δημοσιεύτηκε και στο Μπλεκ κάποια στιγμή (διορθώστε με, αν κάνω λάθος). Γενικά, είναι ένας από τους πιο γνωστούς σχεδιαστές της γαλλοβελγικής σχολής με πολύ χαρακτηριστικό ύφος και έχει υπογράψει αρκετά άλλα κόμικς, που έχουν κάνει επιτυχία στο εξωτερικό. Η μεγαλύτερη επιτυχία του είναι το "Jeremiah", που δεν ξέρω, εάν το έχουμε δει στα ελληνικά. Εδώ συνεργάζεται με το γιο του, Yves H., ο οποίος υπογράφει το σενάριο σε μια ιστορία, η οποία ξεκινά ως νουάρ, αλλά από τις πρώτες κιόλας σελίδες, καθώς βλέπουμε τον πρωταγωνιστή, Σαμ Λέιτον, να βρίσκεται σε ένα νεκροταφείο και βλέπουμε την ταφόπλακα, αντιλαμβανόμαστε, ότι αυτό που θα διαβάσουμε, δεν είναι μόνο νουάρ. Και πράγματι, κάτι, που ξεκινά ως μια αστυνομική ιστορία καταλήγει να έχει στοιχεία φαντασίας και αρχαίας τραγωδίας. Δυστυχώς, όλα γίνονται με τρόπο ελάχιστα πιστευτό (ακόμα και για τα πλαίσια του φανταστικού) και τσαπατσούλικο και οι πολλές αναφορές, που έχει το κόμικ δεν δένουν ποτέ σε ένα αρμονικό σύνολο, με αποτέλεσμα η ιστορία να φαντάζει γραμμένη σχεδόν στο πόδι ή τουλάχιστον αυτήν την εντύπωση αποκόμισα εγώ. Και τελικά, δεν ικανοποιήθηκα καθόλου, παρόλο που είμαι οπαδός και του νουάρ και της φαντασίας και της τραγωδίας.... Τι απομένει; Ένα εξαιρετικό, ατμοσφαιρικό και απόλυτα ταιριαστό σχέδιο, που πραγματικά δίνει μια νουάρ ατμόσφαιρα εκεί που πρέπει, αλλά τα καταφέρνει εξαιρετικά, ακόμη κι όταν εισέρχεται το υπερφυσικό στοιχείο στην ιστορία. Το κόμικ μεταφράστηκε στα αγγλικά από την Dark Horse σε μια σκληρόδετη έκδοση σε διαστάσεις BD και αυτήν διάβασα. Η αγγλόφωνη έκδοση δεν περιέχει τίποτα επιπλέον. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

Ο συλλέκτης – τάγμα 731 είναι ένα πρόσφατο κόμικ που κυκλοφορεί από την dark horse comics και εξιστορεί τα βιώματα ενός Αμερικανού κατασκόπου που αιχμαλωτίστηκε κατά την διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου από τον αυτοκρατορικό Ιαπωνικό στρατό και μεταφέρθηκε σε ένα μεγάλο στρατόπεδο συγκέντρωσης που είχαν εκείνη την εποχή οι Ιάπωνες κάτω από τη διοίκηση ενός στρατιωτικού - ιατρικού τάγματος με την ονομασία τάγμα 731. Η τέχνη είναι αρκετά καλή και ταιριάζει με το κλίμα της ιστορίας. Με ένα λίγο ελαφρύ για τους αναγνώστες τρόπο που μοιάζει περισσότερο με περιπέτεια δράσης και κατασκοπείας το κόμικ κάνει αναφορά σε ένα πολύ σκοτεινό κομμάτι της ιστορίας του Ιαπωνικού λαού και προβάλει ένα από τα μεγαλύτερα και πιο φριχτά κομμάτια της ιστορίας του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου μέσα από τα τάγματα συγκέντρωσης που είχαν φτιαχτεί.

Περιέχει τα : Conan and the People of the Black Circle (2013) 1-4; Conan: Children of the Sun (2012) 1; Conan: Exiles (2017) 1; material from Robert E. Howard's Savage Sword (2010) 1-4, 6-10; Dark Horse Presents (2014) 21 Τρίτη κατά σειρά συλλογή της Marvel, μετά από ΑΥΤΗ και ΑΥΤΗ, η οποία συλλέγει τις μικρές ιστορίες που είχε βγάλει η Dark Horse, όσο αυτή κατείχε τα δικαιώματα του Κιμμέριου βάρβαρου. Εδώ ξεκινάμε με το ομότιτλο 4τευχο mini series, ακολουθεί ένα one-shot με τίτλο Children of the Sun, μετά διάφορες μικρές ιστορίες από την ανθολογία που κυκλοφορούσε η Dark Horse με τίτλο Robert E. Howard's Savage Sword, και τέλος άλλο ένα one-shot το οποίο σχετίζεται με το videogame Conan : The Exiles. Στο People of the Black Circle, το οποίο είναι απόδοση μιας νουβέλας του Howard την οποία έκανε ο Fred Van Lente, έχουμε τη δολοφονία ενός βασιλιά από μια σέχτα μάγων, την απόδραση της πριγκίπισσας αδελφής του αλλά και τον Conan να μπλέκεται στη μέση και να πρέπει να αντιμετωπίσει στην πορεία τα πάντα. Εξαγριωμένες φυλές, προδομένους πρώην συντρόφους του, μάγους, τίγρεις και ότι άλλο παίζει σε fantasy setting. Και βέβαια, εκτός από την πριγκίπισσα, ο Conan "βρίσκεται" με κανα-δυο ακόμα γυναίκες στο δρόμο, μέχρι που ξεγυμνώνει μια περαστική για να πάρει τα ρούχα. Κλασσικός Conan δήλαδή και κλασσικός Howard. Συνολικά, έχει το ενδιαφέρον του, απλά, και μετά από ένα σημείο, εχω την αίσθηση ότι δημιουργούντουσαν περιπέτειες και συναντήσεις με εχθρούς, όχι ιδιαίτερα οργανικά, αλλά απλώς για να γραφτούν περισσότερες σελίδες. Το σχέδιο του Ariel Olivetti είναι πιο-ψηφιακό-πεθαίνεις. Κάποια ενδιαφέροντα κοντινά, ότι παίζει σε background είναι συνήθως blurred πραγματικές φωτογραφίες, σκιές απλά όχι, όλα όσα αρνητικά δηλαδή είχαν τα πρώιμα digital σχέδια. Δεν είναι συνολικά πολύ κακό, και κάποια καρεδάκια είναι αρκετά καλά, αλλά βγάζει μια αίσθηση ξεπέτας ώρες-ώρες. Το Robert E. Howard's Savage Sword, ήταν ένα ενδιαφέρον ανθολογικό περιοδικό, το οποίο προσπάθησε να μιμηθεί το αρχικό Savage Sword of Conan της Marvel της δεκαετίας 70 και 80. Είχε δηλαδή, πέρα από μια ιστορία Conan, και άλλες ιστορίες fantasy με διάφορους χαρακτήρες του Howard (π.χ Dark Agnes), είχε ιστορίες μυστηρίου, θαλασσινές περιπέτειες κλπ. Πρέπει να βγήκαν καμιά 10ρια τεύχη συνολικά, 80 σελίδων το καθένα και στο συγκεκριμένο trade έχουμε μόνο τις ιστορίες που πρωταγωνιστεί ο Conan. Λόγω των λίγων σελίδων που ήταν η κάθε ιστορία, δόθηκε η ευκαιρία σε πολλούς, τότε και αργότερα, πολύ γνωστους δημιουργούς να γράψουν και να σχεδιάσουν τον Κιμμέριο, και έτσι έχουμε δουλειές από άτομα όπως Sean Philips, John Ostrander, Andy Kuhn, John Arcudi, John Jackson Miller, John Ostrander και πολλούς άλλους. Προφανώς και δεν είναι κάτι μεγάλων απαιτήσεων, ολιγοσέλιδες άλλωστε οι περισσότερες, λίγο backstory και γρήγορα στο σφάξιμο, αλλά έχουν και αυτές το ενδιαφέρον τους και οι περισσότερες ήταν αρκετά προσεγμένες. Ευχάριστα κύλησε αυτό το τομάκι, το οποίο βέβαια απευθύνεται και αυτό, κατά βάση, στους φανς του Conan. Καλά πέρασα, εύκολα παίρνει το 6,5/10 και πάμε για άλλα.

Ένας έφηβος αυτοκτονεί. Μόλις 6 μήνες πριν, είχε αυτοκτονήσει ένας φίλος του. Η ασυνομία δεν βρίσκει τίποτα ύποπτο. Η υπόθεση φτάνει στα χέρια του Oxel Karnhus. Ενός ιδιωτικού αστυνομικού, κλεισμένου στον εαυτό του, περνάει τις ημέρες του μέσα στο ουίσκι, τα τσιγάρα και τις πόρνες. Και αυτό γιατί πάσχει από μεγαλακρία, γινόμενος έτσι μονίμως θύμα bullying και κοροϊδιών. Κάτι θα βρει σε αυτή την ιστορία ο Oxel, κάτι που θα του θυμίσει τον εαυτό του. Και ενώ όλοι και όλα του λένε να παρατήσει την υπόθεση, εκείνος συνεχίζει. Και το τέλος, όσο μη αναμενόμενο είναι, τόσο τραγικό και μάταιο εμφανίζεται. Από τα κόμικς που δεν ξέρω πότε και γιατί βρέθηκαν στη βιβλιοθήκη μου. Και πιθανό να μην το είχα ανοίξει ποτέ, αν δεν γινόταν μια αναφορά από τον @The Fists Of Stan Lee (λάθος, από τον @zade). Και διαβάζοντας το, για άλλη μια φορά σκέφτηκα, πως μπορείς να βρεις διαμαντάκια στο πουθενά, όσο μικρά και αδιάφορα φαίνονται πριν βουτήξεις μέσα τους. Βεβαίως, ο John Arcudi που γράφει το σενάριο, είναι πολύ καλός, και θα έπρεπε να το έχω φανταστεί ότι και εδώ θα ήταν καλός. Γενικώς εδώ δεν γράφει πολλά, αφήνει κυρίως να μιλήσουν η ατμόσφαιρα και ο βαρύς ψυχισμός του πρωταγωνιστή. Ενός πρωταγωνιστή, ουσιαστικά απόκληρου από την κοινωνία, κάνοντας έτσι βαρύ και ασήκωτο το στίγμα της διαφορετικότητας και του μιάσματος του οποίου μπορεί να νιώθουν τα άτομα τα οποία δεν είναι ίδια, σωματικά και μη, με την πλειοψηφία. Η κλιμάκωση του δράματος και το τραγικό τελείωμα του, είναι αφόρητα ρεαλιστικό, αλλά και πολύ απλό. Τόσο που δεν το περίμενα σε καμιά περίπτωση, και τόσο που, επειδή δεν στο ομορφαίνει, δεν στο πλασάρει σαν κάτι άλλο, δεν σε προετοιμάζει καθόλου, είναι αποστομωτικά εκμηδενιστικό. Τρομερά καλοφτιαγμένο μέσα στη λιτότητα του, σε αφήνει εκεί που πρέπει να σε αφήσει, με τις σκέψεις σου να αιωρούνται. Στο σχέδιο έχουμε τον Jonathan Case, με μια καρτουνίζουσα αισθητική, η οποία δεν προσθέτει και πολλά στην ιστορία. Δεν αφαιρεί πάντως, κινείται σε ασφαλή μονοπάτια. Σε τόνους του γκρι και του μπλε οι περισσότερες σελίδες, με διακριτικό χρώμα στα flashbacks και έντονο κόκκινο για το αίμα. Γενικά δεν προσφέρει κάτι ιδιαίτερο, στο σενάριο πατάει όλο το κόμικ. 4 τευχάκια και ένα τεύχος 0, μαζεύτηκαν σε ένα όμορφο σκληρόδετο τομάκι κανονικού μεγέθους. Προφανώς και δεν σας αλλάζει τη ζωή, αλλά είναι αρκετά αξιόλογο και σκληρό. Αξίζει να ασχοληθείτε. Και σαν bonus, τα εξώφυλλα που έκαναν ο Frank Miller και ο Mike Mignola για τη σειρά.

Είναι γνωστό ότι είμαι πιο πολύ υπέρ της Πρωτομαγιάς ως εργατικής επετείου και όχι των παγανιστικών καταλοίπων με τα λέλουδα, τα στεφάνια κι αυτά, αλλά δράττομαι της ευκαιρίας για να σας μιλήσω για το Harrow County, το horror comic σε σενάριο Cullen Bunn και σχέδιο Tyler Crook. Η αρχική ιδέα ήρθε από ένα πεζογράφημα του Bunn με τίτλο Countless Haints, το οποίο είχε δημοσιεύσει στην ιστοσελίδα του. Άλλαξαν τα ονόματα των χαρακτήρων, της τοποθεσίας, αλλά και τη χρονολογία (από το παρόν στη δεκαετία του '30) και εγένετο Harrow County. Εν των μεταξύ, ο τρελαμένος Crook χρησιμοποίησε νερομπογιές για το χρωματισμό των σχεδίων του, κάτι που προσδίδει μια κάποια «ζεστασιά» και κάνει τις creepy καταστάσεις ακόμα πιο περίεργες. Τα δύο πρώτα arcs είναι γραμμένα με τέτοιο τρόπο ώστε να αποτελούν μια ολοκληρωμένη ιστορία, αλλά ο Bunn είχε την ελπίδα ότι η σειρά θα έχει επιτυχία και θα συνεχιστεί, όπως και έγινε. Τώρα, όσον αφορά το story, μου φαίνεται λίγο δύσκολο να μιλήσω εκτενώς χωρίς να κάνω spoilers. Ωστόσο, θεωρώ ότι είναι ένα κόμικ που όλοι οι κομιξόφιλοι πρέπει να διαβάσουν, οπότε θα προσπαθήσω να δώσω μια ιδέα, για να σας δελεάσω χωρίς να βγάλω στη φόρα κάτι που δεν πρέπει. Κάπου στον αμερικανικό νότο (τι πρωτότυπο) της δεκαετίας του '30 λοιπόν, η Hester Beck αναδύεται απ'το χώμα και ξεκινάει τη δράση της. Ναι, προφανώς δεν είναι κανονικός άνθρωπος, αλλά μάγισσα. Στην αρχή χρησιμοποιεί τις δυνάμεις της ευεργετικά, βοηθώντας τους κατοίκους του Harrow County, αλλά όσο οι δυνάμεις αυτές αυξάνονται, τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται πιο σκοτεινά, παράξενα έως τερατόμορφα πλάσματα (θα έλεγε κάποιος πιο πονηρεμένος από μένα) που ζουν στο δάσος εμφανίζονται ως minions της Hester και το προσωπείο του ευεργέτη πέφτει δίνοντας τη θέση του στον πραγματικό, σατανικό της χαρακτήρα. Τελικά, όμως, μετά από πολλές δυσκολίες, οι κάτοικοι του Harrow County καταφέρνουν να την κρεμάσουν και να την κάψουν ζωντανή, ενώ αυτή ορκίζεται επιστροφή και εκδίκηση. THE END. Χα-χα, πλάκα σας έκανα (ναι, δεν ήταν και τόσο αστείο), η ιστορία μόλις άρχισε. 18 χρόνια μετά τα γεγονότα αυτά, η πρωταγωνίστριά μας Emmy ζει με τον πατέρα της μια στερεοτυπική, χωριατοπουλίστικη ζωή στο Harrow County, όταν ξαφνικά τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται πιο αλλόκοτα. Μία αρρώστια χτυπάει τα γελάδια τους και ο πατέρας της φαίνεται να αλλάζει συμπεριφορά, ενώ η Emmy βασανίζεται από παράξενους εφιάλτες. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τα πλάσματα του δάσους (και δεν εννοώ τα ελάφια και τα σκιουράκια) αρχίζουν να της μιλάνε πολύ chill, σαν να είχαν κάνει μαζί φαντάροι ένα πράγμα. Δε θα πω κάτι άλλο, γιατί από εκεί και πέρα γίνεται το έλα να δεις, νέοι χαρακτήρες εμφανίζονται και the plot thickens γενικά. Μάλλον θα πω, ο βασικός φίλος/περίεργο πλάσμα της Emmy είναι ένα αγόρι χωρίς δέρμα (κουβαλάει το δέρμα του ξεχωριστά). Αυτό. Δεν περιγράφω άλλο. Έχω πει αρκετές φορές ότι διάβασα και τα τέσσερα library editions μέσα σε τρεις μέρες. Το σχέδιο είναι πανέμορφο (βοηθάνε και τα library ακόμη περισσότερο σ'αυτό) και με έκανε να θέλω να βουτήξω μέσα στις σελίδες και να γίνω κι εγώ μέρος του κόσμου του Harrow County. Τα σεναριακά themes δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί και πώς θα μπορούσε άλλωστε; Στον πυρήνα του είναι ένα coming-of-age και sense-of-belonging story, δοσμένο με πολύ όμορφο τρόπο και ωραίους χαρακτήρες για τους οποίους σίγουρα θα νοιαστείς. Υ.Γ. Ίσως χρησιμοποίησα παραπάνω αγγλική ορολογία σε αυτή την παρουσίαση απ'όση έπρεπε, να με συμπαθάτε.

Βγαίνοντας για λίγο από την κομιξιστική χειμέρια νάρκη στην οποία έχω βυθιστεί τον τελευταίο καιρό έρχομαι για να προτείνω ένα πολύ όμορφο κόμικ. Το Goblin είναι ένα κόμικ σε σενάριο του Eric Grissom και σχέδιο του Will Perkins και κυκλοφόρησε το 2021 από την Dark Horse. Η ιστορία ακολουθεί ένα Goblin (ξωτικό, τελώνιο δεν ξέρω πως να το πω ελληνιστί) τον Rikt ο οποίος μία μέρα σαν όλες τις άλλες χάνει τους γονείς του από έναν άνθρωπο με τον ίδιο να γλιτώνει από καθαρή τύχη. Αποφασίζει λοιπόν να πάει σε ένα ταξίδι το οποίο θα εκδικηθεί τον θάνατο των γονιών του. Όμως το ταξίδι του θα είναι γεμάτο από κακουχίες και στον διάβα του θα συναντήσει πολλούς εχθρούς αλλά και κάποιους συμμάχους. Το Goblin είναι μία ιστορία για όλες τις ηλικίες το οποίο κάνει το εξής πρωτότυπο πράγμα. Τοποθετεί ως πρωταγωνιστή της ιστορίας του ένα goblin αυτά τα πλάσματα τα οποία τα έχουμε συνηθίσει σε σχεδόν όλες τις ιστορίες φαντασίας να είναι οι κακοί και άσχημοι χαρακτήρες. Εδώ πέρα ο Rikt είναι ένα συμπαθέστατο παιδί το οποίο δεν μπορείς παρά να συμπαθήσεις. Πέραν τούτου δεν μπορώ να πω ότι η ιστορία είναι κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο. Λόγω του all age χαρακτήρα της η ιστορία δεν παίρνει μεγάλες ελευθερίες, δεν ανακαλύπτει τον τροχό και επιλέγει να είναι άλλη μια coming of age ιστορία. Χωρίς αυτό όμως να το καθιστά κακιά. Όπως έχω δηλώσει και άλλες φορές εκτιμώ τις ιστορίες οι οποίες είναι απόλυτα ειλικρινής με τους αναγνώστες τους. Δε χρειάζεται άλλωστε όλες οι ιστορίες να λένε και κάτι καινούργιο. Αν επιλέξουν να πουν κάτι το χιλιοειπωμένο τότε το θέμα είναι να το πουν με έναν καλό και έξυπνο τρόπο. Και το Goblin τα καταφέρνει περίφημα. Το σχέδιο του Perkins είναι πολύ όμορφο και ντύνει αρμονικά το σενάριο του Grissom. Χρησιμοποιεί ένα παραμυθένιο σχέδιο με στοιχεία high fantasy το οποίο είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό στις σκηνές μάχης και όταν έχει να αναδείξει τοπία. Αν και όμορφο δεν μπορώ να πω ότι είναι ακριβώς το στυλ μου όμως δεν παύει να είναι ένα σωστό σχέδιο το οποίο εξυπηρετεί την ιστορία όπως ακριβώς πρέπει. Το Goblin λοιπόν αν και δεν είναι ένα πρωτότυπο κόμικ, διαβάζετε τόσο εύκολα που σχεδόν δεν καταλαβαίνεις ότι είναι ένα κόμικ 180 σελίδων. Και αυτό είναι ένα από τα υπέρ του. Ενδείκνυται επίσης και για εφηβικό ανάγνωσμα όμως μπορεί πολύ εύκολα να το απολαύσει και ένας ενήλικας. Είναι ένα πολύ γλυκούλικο και όμορφο κόμικ στο οποίο θα περάσετε σίγουρα πολύ όμορφα διαβάζοντάς το.

Υπάρχει καλύτερος τρόπος να εγκαινιάσω το νεοαποκτηθέν τάμπλετ με ένα κόμικ του Jeff Lemire από τον κόσμο του Black Hammer; Εντάξει, σίγουρα υπάρχει, αλλά ήθελα να ποζεριάσω Barbalien: Red Planet λοιπόν. Πρόκειται για ένα mini series πέντε τευχών, που κυκλοφόρησε μεταξύ Νοεμβρίου του 2020 και Μαρτίου του 2021. Η δημιουργική ομάδα αποτελείται από τους Jeff Lemire, Tate Brombal (σενάριο), Gabriel Hernández Walta (σχέδιο), Jordie Bellaire (χρώμα) και Aditya Bidikar (lettering). Προειδοποίηση: ανάμεσα στα αποτρεπτικά κοάλα, περιέχονται σπόιλερ για όσους δεν έχουν διαβάσει την βασική σειρά. Η ιστορία εκτυλίσσεται το έτος 1986, όταν ο πανικός λόγω της επιδημίας του AIDS βρίσκεται στο αποκορύφωμά του. Η επιστημονική κοινότητα μοιάζει μπερδεμένη και η (αμερικανική) κοινωνία δείχνει το χειρότερό της πρόσωπο απέναντι στους νοσούντες αλλά και στους «συνήθεις υπόπτους», τα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Ο Mark Markz είναι ακόμη αστυνομικός στην Spiral City, αλλά έχει ψυχρανθεί με τον συνεργάτη του λόγω της ομοφυλοφιλίας του. Σε ανύποπτο χρόνο, θα γνωρίσει τον Miguel, ηγετική μορφή στο κίνημα της πόλης για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Κι ενώ επιτέλους φαίνεται ότι ο Markz θα μπορέσει, έστω και αλλάζοντας διαρκώς μορφές, να γίνει πραγματικά αποδεκτός στην Γη, ένας βίαιος κυνηγός κεφαλών προσγειώνεται με στόχο να τον φέρει πίσω στον Άρη... Όταν ανακοινώθηκε ο εν λόγω τίτλος χάρηκα πολύ, γιατί ο Barbalien αποτελεί τον αγαπημένο μου χαρακτήρα από το Black Hammer. Δεν θα έλεγα ότι δημιούργησε ιδιαίτερο hype, αλλά είχα φτιάξει ένα δικό μου στο μυαλό μου Δεν μπορώ να πω ότι εκπλήρωσε τις προσδοκίες μου. Είναι φανερό ότι η συμμετοχή του Lemire είναι μικρή και ο Brombal σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος. Δεν υπάρχουν οι σήμα κατατεθέν αφηγηματικοί πειραματισμοί του Lemire, ούτε η πλοκή προσφέρει κάτι τρομερό. Παρόλα αυτά, έχει πολύ καλό ρυθμό και μια γενικότερη οικονομία. Θεωρώ δε ότι για mainstream τίτλο, τσιγκλάει ζητήματα που Marvel και DC δεν τσιγκλάνε ή τέλος πάντων τσιγκλάνε πολύ πολύ απαλά. Ιδιαίτερα η αστυνομική βία, θέμα που έχει απασχολήσει τρομερά την δυτική κοινή γνώμη τον τελευταίο καιρό. Μην περιμένετε κάποια εις βάθος ματιά στα κακώς κείμενα της αμερικανικής κοινωνίας, αλλά υπάρχουν σαφείς νύξεις κι αυτό είναι καλό. Στο κομμάτι του artwork, τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Μου αρέσει το σχέδιο του Gabriel Hernández Walta. Νομίζω ότι είναι κάπως κατώτερο από το εξαιρετικότατο The Vision, όμως κάνει μια χαρά τη δουλειά του και αναδεικνύεται από το coloring της υπέροχης Jordie Bellaire. All in all: σαφώς ένα κόμικ για όσους έχουν διαβάσει την κεντρική σειρά, ή για την ακρίβεια για όσους έχουν λατρέψει την κεντρική σειρά. Δεν είναι κάτι σούπερ, αλλά γτφ πέντε τεύχη είναι και διαβάζονται νεράκι.

Όταν σε λένε Φρανκ Μίλερ, και έχεις καταφέρει να ανανεώσεις τον χαρακτήρα του Μπάτμαν, καθώς και να συνδέσεις για πάντα το όνομα σου με τον χαρακτήρα του Daredevil, σαν να τον είχες δημιουργήσει εσύ, έχεις κάνει και ένα πέρασμα ως σεναριογράφος στο Χόλιγουντ, έχεις γενικά φτάσει σε επίπεδα σούπερ σταρ στον χώρο των κόμικς και δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα, αλλά παρόλα αυτά έχεις θέματα και να βγάλεις από μέσα σου και επιρροές από τις ταινίες νουάρ και δημιουργούς όπως ο Will Eisner και ο Bernard Krigstein να επιμένουν στο να βρουν έδαφος για να εκδηλωθούν, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι το Sin City, μια πόλη που κανείς δεν είναι αθώος ή άσπιλος, αλλά οι καλοί ξεχωρίζουν από τους εντελούς σάπιους από το υποτυπώδη κανόνα ηθικής και αλληλοσυμπαράστασης που φροντίζουν να ακολουθούν. Επίσης δεν μπορεί παρά να είναι δική σου ιδιοκτησία, για να δείξεις τα πράγματα όπως ακριβώς θες εσύ. Και ακριβώς αυτό είναι το Sin City, μια σπουδή στο νουάρ και τον αρνητικό χώρο της σελίδας, στις εμμονές του Μίλερ και στην σκληρή αγάπη του για τους χαρακτήρες, ένα μέσο για να γίνει όσο τραχύς ή τρυφερός θέλει να γίνει, χωρίς φόβο αλλά πάρα πολύ πάθος, το οποίο καθορίζει τις πράξεις και τις αντιδράσεις των πρωταγωνιστών του κάθε τόμου, έρμαια της μοίρας τους. Άλλο ένα χαρακτηριστικό της είναι τα χρονικά μπρος-πίσω, πράγμα που επιτρέπει σε προγενέστερους χαρακτήρες να ξανακάνουν την εμφάνιση τους, χτίζοντας έτσι μια μεγάλη μετά-αφήγηση, η οποία εμπλουτίζει την αφανή πρωταγωνίστρια της σειράς, την αμαρτωλή πόλη, η οποία λειτουργεί σαν φαρμάκι στην ψυχή των κατοίκων της. Και φυσικά υπάρχουν τα σποραδικά χρώματα της τότε συζύγου του Μίλερ της Λυν Βάρλεϊ, η οποία κάνει την δική της συμβολή σε καρέ και σελίδες που χρειάζεται να δώσει ο αναγνώστης προσοχή. Η σειρά πρωτοεμφανίστηκε στις σελίδες του Dark Horse Presents τον Απρίλιο του 1991, και ολοκληρώθηκε μετά από 13 τεύχη, τον Ιούνιο του 1992. Έκτοτε, βγήκαν άλλες έξι περιπέτειες, από τις οποίες, με εξαίρεση το Αξίες Οικογένειας (Family Values) που βγήκε κατευθείαν ως Graphic Novel, όλες οι υπόλοιπες είχαν βγει αρχική ως τευχάκια και μέρη ανθολογίων, πριν βγουν σε τόμους. Η σειρά ευτύχησε να γίνει η πιο πιστή μεταφορά κόμικ στην οθόνη, ήδη θρυλική πριν την ανακαλύψει το Χόλιγουντ. Υπό άλλες συνθήκες, αυτή θα ήταν και αφορμή για κάποιον εκδότη για να την μεταφράσει στην γλώσσα μας, αλλά σε αυτή την περίπτωση είχε μεριμνήσει ήδη η Μαμούθ Κόμιξ, η οποία ξεκίνησε την σειρά από το 1998, βγάζοντας τους 2 πρώτους τόμους, το Αμαρτωλή Πόλη και το Η Κυρία Θέλει Φόνο. Το 1999 έβγαλε τον τρίτο φόνο, το Το Μεγάλο Ξεπάστρεμα και κάπου εκεί ξεκίνησα να αγοράζω τους τόμους και εγώ, με την πληροφορία που είχα πάρει τότε να λέει πως ο πρώτος τόμος είχε ήδη βγει σε δεύτερη έκδοση. Κανονικά κάπου εκεί θα είχε σταματήσει η κυκλοφορία, καθώς δεν πρέπει να πήγαν τόσο καλά όσο θα ήθελαν οι πωλήσεις των επόμενων τόμων, αλλά η έλευση της ταινίας το 2005, έκαναν το όνομα του Μίλερ εμπορεύσιμο και σε ένα πιο κάζουαλ κοινό, οπότε, 2-3 μήνες μετά την κυκλοφορία της, η Μαμούθ συνέχισε και με το τέταρτο τόμο, το Αυτός ο Σάπιος Μπάσταρδος. Μέσα στο 2007 επανακυκλοφόρησαν μάλιστα οι 4 πρώτοι τόμοι, με τον σχεδιασμό που επιμελήθηκε ο Chip Kidd και οι συνεργάτες του για την Αμερικάνικη αγορά το 2005, ένας σχεδιασμός που στόχευε στην ομοιογένεια στο ράφι/βιβλιοθήκη του συλλέκτη και που περιλάμβανε και ένα συνεκτικό σχέδιο στην ράχη των 7 τόμων, κάτι που φυσικά μπορούσε να γίνει μόνο με την γνώση πως η σειρά μάλλον έχει ολοκληρωθεί και δεν σχεδιάζει συνέχειες ο δημιουργός. Κατά την επανέκδοση, ο υπότιτλος του πρώτου τόμου άλλαξε στο Το Δύσκολο Αντίο (Αμαρτωλή Πόλη). Τον Νοέμβριο του 2007, λίγους μήνες μετά την επανέκδοση της σειράς, βγήκε και ο πέμπτος τόμος, το Αξίες Οικογένειας και ο έκτος, με τον τίτλο Πιστόλια, Πουτάνες και Ποτά τον Ιούνιο του 2008... και κάπου εκεί σκάλωσε η σειρά πάλι, φαινομενικά για πάντα, παρόλο που η Μαμούθ είχε καταχωρήσει ήδη από την κυκλοφορία του πέμπτου τόμου το ISBN και του τελευταίου. Το 2012 ήρθε η ώρα της Anubis να πάρει τα δικαιώματα στα έργα του Φρανκ Μίλερ, ξεκινώντας την εκ νέου έκδοση της σειράς με τον σχεδιασμό του 2010, βγάζοντας τον πρώτο τόμο τον Ιανουάριο και τον δεύτερο τον Ιούνιο του ίδιου έτους. Το μέγεθος των τόμων μίκρυνε σημαντικά, σε μεγέθη απλού βιβλίου. H Anubis άλλαξε και την μετάφραση των τόμων, καθώς και τους τίτλους της. Δεν ξέρω πως τα πήγε αυτή η έκδοση, ξέρω όμως πως είχαν καταχωρήσει και το ISBN του τρίτου τόμου από τις αρχές του 2013, αλλά δεν έχει δημοσιευτεί μέχρι σήμερα. Όλα έδειχναν πως άλλη μια προσπάθεια έκδοσης της σειράς θα παρέμενε ημιτελής... ...μέχρι που αποφάσισε να βγάλει η Μαμούθ και τον τελευταίο τόμο, το Για Κόλαση Αλέρετούρ, τον Ιούνιο του 2016, 8 χρόνια μετά την τελευταία κυκλοφορία τους! Κίνηση που όπως ακούγεται έγινε με την βοήθεια του Public, για να έχει την δυνατότητα να παρέχει σε προσφορά όλη την σειρά. Η ενασχόληση του Μίλερ με το Sin City τον ενθάρρυνε ώστε να γίνει πιο τολμηρός και προβοκάτορας και στα υπόλοιπα έργα του, ιδιόκτητα και μη, αντλώντας δομικά στοιχεία από αυτό εφεξής. Είναι ξεκάθαρο σημείο καμπής στην πορεία του ως δημιουργού. Ανάλογα που στέκεται ο καθένας, αυτό είτε είναι καλό και τον βοήθησε να εξελιχθεί, ή είναι το σημείο που άρχισε να... παραξενεύει. Είναι αυτό που είναι όμως και κανείς δεν μπορεί να μειώσει την επιρροή που είχε αυτή η μετάβαση του, σχεδιαστική και σεναριακή, σε άλλους καλλιτέχνες. Το σίγουρο είναι πως προτείνεται η ανάγνωση ενός από τους πρώτους τόμους τουλάχιστον σε όλους τους αναγνώστες κόμικς, για να δουν άλλη μια από τις μορφές που μπορεί να πάρει η τέχνη. Αν η ανάγνωση είναι στα Ελληνικά, θα πρότεινα να το κάνετε στην έκδοση της Μαμούθ. Δεν έχω διαβάσει τις μεταφράσεις του Μανούσου για την Anubis, αλλά άλλα δείγματα του μου έχουν δείξει πως κινείται σε ασφαλή μονοπάτια, ενώ της Μαμούθ ξέρω πως είναι στο ύφος γραφής του συγγραφέα.

Το 2006, ο Neil Gaiman κυκλοφόρησε το βιβλίο Fragile Things, μια συλλογή ιστοριών και ποιημάτων, όπου συμπεριλαμβάνεται το διήγημα How to Talk to Girls at Parties. Η ιστορία αυτή προτάθηκε για Hugo Award και κέρδισε ένα Locus Award. Δέκα χρόνια αργότερα, τα (θαυματουργά) αδέρφια Gabriel Ba και Fabio Moon τη μετέφεραν σε μορφή κόμικ. Το graphic novel που δημιούργησαν, κυκλοφόρησε από την Dark Horse, σε μια καλαίσθητη σκληρόδετη έκδοση. Λέγεται ότι άντρες και γυναίκες αποτελούν διαφορετικά είδη (και ίσως έτσι να 'ναι ). Ο Enn, ένα αγόρι δεκαπέντε χρονών από το Λονδίνο, το καταλαβαίνει πολύ καλά αυτό. Γιατί παρότι έχει φιληθεί με τρία κορίτσια, δεν έχει τον τρόπο του μαζί τους, σε αντίθεση με τον κολλητό του Vic. Όταν θα πάνε ακάλεστοι σε ένα πάρτι με πανέμορφες κοπέλες, θα πρέπει να σφίξει τα δόντια και απλά να μιλήσει σε κάποια. Αλλά, όπως τον συμβούλεψε ο φίλος του, θα πρέπει να την ακούσει κιόλας. Κι αυτά που θα του πουν, είναι πολύ παράξενα... Πιάνοντας αυτό το κόμικ, δεν ήξερα τι να περιμένω. Ο τίτλος και το εξώφυλλο σε προϊδεάζουν για ένα slice-of-life ανάγνωσμα. Πώς, όμως, θα μπορούσε μια τέτοια ιστορία να διακριθεί στα σημαντικότερα βραβεία φαντασίας; Δεν μπορώ ν' αποκαλύψω περισσότερα και δεν θα το αναλύσω ιδιαίτερα. Θα περιοριστώ σε ένα θερμό χειροκρότημα στο καλλιτεχνικό δίδυμο, για το φρέσκο, ξεκούραστο artwork και, κυρίως, θα υποκλιθώ σε μια βαθιά στον Gaiman για την πρωτοτυπία της ιδέας του και τον μαγικό τρόπο με τον οποίο χειρίζεται το φανταστικό ως μέσο αλληγορίας. Διαβάστε το.

Το Inside Moebius είναι μέρος της συλλογής Moebius Library από την Moebius Production και την Dark Horse. Το Inside Moebius αποτελείται από τρεις τόμους που ήρθαν μετά το World of Edena και το artbook του. Το Inside Moebius είναι επίσης το πιο εσωτερικό κόμικ του δημιουργού και ένα από τα υπερρεαλιστικά και γεια σου κόμικ εκεί έξω. Τι είναι; Αυτό που λέει ο τίτλος - μια ματιά μέσα στον Μοέμπιους. Ή για την ακρίβεια μέσα το κεφάλι του, δεν πάμε να τον ανοίξουμε κιόλας για να δούμε αν είχαν καεί τα πνευμόνια του από τους μπάφους. Μουα χα χα. Αχεμ. Λοιπόν. Η Desert B είναι μια έρημος. Είναι επίσης και μια αλληγορία για το μυαλό του. Μέσα στην έρημο, δηλαδή μέσα στο μυαλό του, συναντιούνται οι γνωστότερες δημιουργίες του. Stel και Artan από Edena, o Blueberry, o Arzach, ο Major Fatal. Ο καθένας θέλει να γυρίσει στο κόμικ του, να ξεφύγει από την έρημο που δεν έχει τελειωμό. Αυτό βέβαια, εμείς σαν αναγνώστες ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ μιας και η έρημος είναι κομμάτι τους και αυτοί αυτής. Ο σουρρεαλισμός συμπληρώνεται όταν στο ησυχαστήριο του Μοέμπιους μέσα στο κεφάλι του, ένα τετράγωνο κτήριο (το οποίο έχει όνομα αλλά δεν θυμάμαι τώρα πως το λένε), ο γέρος πλέον Μοέμπιους συναντά παλιότερους εαυτούς του. Όπως έγραψα, το κόμικ είναι εσωτερικό, σχεδόν το έγραψε για την πάρτη του και αποφάσισε να το μοιραστεί. Στις σελίδες του εξερευνά διάφορα σχεδιαστικά στιλ τα οποία ταυτόχρονα σχολιάζει, κάνει αναδρομές στις παλιότερες δουλειές του (δυστυχώς όχι στον Ινκάλ για προφανείς λόγους), βάζει τους εαυτούς του να τσακώνονται για το τι πιστεύει ο καθένας ότι ο άλλος έκανε λάθος στο τάδε ή το δείνα κόμικ, βάζει τους χαρακτήρες του να παραπονεθούν για τις ιστορίες των οποίων ήταν μέρη. Το να πω ότι σπάει τον τέταρτο τοίχο είναι απλοϊκό, μιας και ο σκοπός του κόμικ είναι αυτός. Να βάλει τον αναγνώστη ενεργά μέσα στο μυαλό του δημιουργού, να μοιραστεί μαζί του τις ανασφάλειες του, διάφορες φάσεις που πέρασε κάποτε ή πέρναγε όταν το έγραφε και λοιπά. Δεν θα πω το τετριμμένο "δεν είναι για όλους" αλλά δεν έχει νόημα να το διαβάσει κανείς αν δεν έχει διαβάσει τα επιμέρους κόμικ. Όχι γιατί δεν θα καταλάβει τι γίνεται, απλά γιατί δεν θα το ευχαριστηθεί και θα χάνει ένα κάρο αναφορές σε αυτά. Είναι μια έκθεση ιδεών που δεν περπάτησαν, ένα παράθυρο στο δημιουργικό χάος που υπήρχε στο μυαλό και στην άκρη του χεριού του κάθε φορά που ξύπναγε μέχρι την στιγμή που κοιμόταν. Το τρίτομο είναι μια άψογη ευκαιρία να έρθουμε λίγο πιο κοντά σε έναν από τους πιο περίεργους/παράξενους/κουλούς και μοναδικούς δημιουργούς κόμικς. Όχι πιο κοντά στα έργα του, αλλά στον ίδιο, στην δημιουργική διαδικασία του και στην απαράμιλλη(ες) αισθητική(ες) του. Έχει ολοκληρωθεί στην διετία 2018-19 από την dark horse, το βρίσκετε πλήρες στα αγγλικά πλέον. Βγήκε στα γαλλικά την δεκαετία του '00.

Κάποτε είχα γράψει γι'αυτό το κόμικ πολλά μπλα-μπλα. Αλλά όσο κάτι μιλάει περισσότερο από μόνο του, τόσο λιγότερο χρειάζεται να μιλάνε γι'αυτό οι άλλοι. Οπότε, απλά λιτά και απέριττα, Le Monde D'Edena από τον Moebius, ένα από τα καλύτερα κόμικ που γράφτηκαν ποτέ. Πρώτο κουλό: Το κόμικ ξεκίνησε ως διαφημιστικό για την Citroen, όταν εκείνη πλησίασε στις αρχές του '80 τον κομίστα για μια 16-σέλιδη sci-fi ιστορία όπου πρωταγωνιστεί το μοντέλο της Citroen Traction Avant. Ο Μοέμπιους στράβωσε αρχικά με την ιδέα να κάνει κόμικς για μια βιομηχανία αυτοκινήτων, αλλά ίσως γούσταρε την μάρκα που είχε φτιάξει κατ' αυτόν αυτοκίνητα "ποιήματα" (DS και 2CV), ίσως πάλι ο φάκελος να πάχυνε απότομα. Εν τέλει το δεκαεξασέλιδο έγινε έξι τεύχη 1. Sur L'Etoile (Les Humanoides Associes) - 1983 2. Les jardins d'Edena (Casterman) - 1988 3. La Deesse (Casterman) - 1990 4. Stel (Casterman) - 1994 5. Sra (Casterman) - 2001 6. Les reparateurs (Casterman) - 2001 και από διαφήμιση της Σιτροέν ο Μοέμπιους έγραψε και σχεδίασε το κατ'εμέ Magnum Opus του. Κόπι πάστα η υπόθεση από παλιότερό μου κείμενο: Σε ένα μακρινό μέλλον όπου η δική μας εποχή θεωρείται αρχαία, τα δεδομένα της ύπαρξης έχουν αλλάξει πλήρως. Δεν υπάρχουν άνδρες και γυναίκες παρά ασέξουαλ όντα χωρίς γεννητικά όργανα που τρέφονται με συνθετικό φαγητό. Υπάρχουν εκατοντάδες πλανήτες και φυλές στον Γαλαξία και ο Stel με τον Atan, δύο επισκευαστές διαστημοπλοίων και συνοδοιπόροι βρίσκονται ξαφνικά απομονωμένοι σε έναν αφιλόξενο πλανήτη που ονομάζουν Pool Ball (Μπάλα μπιλιάρδου). Μετά από περιπέτειες βρίσκουν μια παράξενη φθορίζουσα μπλε πυραμίδα η οποία τους περίμενε να έρθουν ώστε να ξεκινήσει, με αυτούς και άλλους αντιπροσώπους των υπόλοιπων πλανητών, το ταξίδι της για τον μυθικό παραδεισένιο πλανήτη της Edena που βρίσκεται κρυμμένος στο κέντρο του γαλαξία. ειλικρινά θα μπορούσα να χώσω για οφθαλμόλουτρο όλο το κόμικ Ε λοιπόν. Εσωτερικό κόμικ. Για την σεξουαλικότητα. Για την χορτοφαγία και τον βιγκανισμό. Για την εξερεύνηση του εαυτού και της θέσης του ατόμου στο σύμπαν. Για την μαστούρα και την σχέση με τα ναρκωτικά. Και για πολλά ακόμα υπαρξιακά και μη ερωτήματα που παίδευαν για δεκαετίες το μυαλό του Μοέμπιους. Τα εισαγωγικά σημειώματα της έκδοσης της Dark Horse του 2015, η οποία συστήνεται ανεπιφύλακτα, τα λέει αναλυτικά. Το σχέδιο μινιμάλ. Απλές γραμμές, γεωμετρική συμμετρία, φαλλικά σύμβολα. Τα συνηθισμένα δηλαδή των sci-fi του. Μόνο που εδώ δίνει ρέστα. Καταφέρνει ταυτόχρονα να φτιάξει ένα σχέδιο εξαιρετικά απλό και εξαιρετικά σύνθετο. Που τραβάει το μάτι εκεί που θέλει, και το αφήνει εκεί που θέλει να το συνεπάρει η ιστορία. Απόλυτη ισορροπία μεταξύ σχεδίου και σεναρίου. Έντονο μπλε σε δεκάδες αποχρώσεις, το αγαπημένο του χρώμα. Δίνω ένα μικρό σπρώξιμο, η εμπειρία ανάγνωσης του δεν συγκρίνεται με καμία αράδα και παρουσίαση δική μου αλλά και άλλων πιο γνωστικών. Θα κλείσω μόνο με το ότι το Blueberry ξαφνικά τρώει ανάποδη και πάει στ'ανάθεμα. Ακόμα και αν δεν σας αρέσει το σουρεάλ στοιχείο που υπάρχει διάχυτο σε όλα τα δικά του-δικά του κόμικ (Airtight garage, Inside Moebius), ακόμα και αν δεν γουστάρετε ΕΦ, εδώ θα βγάλετε το καπέλο σας με σεβασμό. Και αν δεν έχετε, θα πάτε να πάρετε. Το World of Edena ανήκει σε μια νέα σειρά Moebius Library της DH. Στην σειρά ανήκει και το πολύ πιο εσωτερικό Inside Moebius αλλά γι'αυτό, τα λέμε άλλη στιγμή. Επίσης, έβγαλαν επειδή μας λυπήθηκαν και το Art of Edena, ένα άψογο artbook για περισσότερο σάλιωμα. πολλές από τις σελίδες είναι για χρόνια wallpaper στο λάπτοπ World of Edena Dark Horse Bedetheque wiki αρθράκι

Ο Satoshi Kon είναι ένας από τους σημαντικότερους anime σκηνοθέτες, ίσως ο πλέον δημοφιλής (τουλάχιστον στο δυτικό κοινό) μαζί με τους Hayao Miyazaki και Katsuhiro Otomo. Ξεκίνησε την καριέρα του ως mangaka, πρώτα με μικρές ιστορίες κι έπειτα ως βοηθός του Otomo, με τον οποίο μάλιστα συνεργάστηκε στο θρυλικό Akira. Το Opus ξεκίνησε να δημοσιεύεται το 1995 στο περιοδικό Comic Guy's, αλλά έμελλε να μείνει ημιτελές. Η επιτυχία του σκηνοθετικού του ντεμπούτου Perfect Blue (1997), παρέσυρε τον Kon μακριά από το χαρτί και όταν έφυγε πρόωρα από την ζωή το 2010, το Opus μπήκε στο συρτάρι... Ο Chikara Nagai είναι ένας ταλαντούχος mangaka, που όπως όλοι οι mangaka κατατρύχεται από τους ίδιους δαίμονες: τα deadlines, τους συντάκτες που ζητάνε διαρκώς αλλαγές, τα αναθεματισμένα τα φόντα, την ανεπάρκεια των βοηθών κ.λπ. Μόνο που ο Chikara έχει έναν δαίμονα ακόμη: τον Masque, έναν μυστηριώδη άντρα που ηγείται μιας νεφελώδους αίρεσης. Το πρόβλημα είναι ότι ο Masque αποτελεί δημιούργημα του ίδιου του Chikara, αφού πρόκειται για τον κακό του Resonance, του manga που γράφει και σχεδιάζει αυτόν τον καιρό. Κι αυτό γιατί, πολύ απλά, απλούστατα ο Chikara βυθίζεται ξαφνικά μέσα στο ίδιο του το κόμικ! Τι είναι αληθινό; Αυτό είναι το βασικό ερώτημα που διατρέχει το παρόν manga. Όσοι έχουν μια κάποια επαφή με το κινηματογραφικό έργο του Kon, ιδίως το Perfect Blue και το Paprika (2006) γνωρίζουν ότι πρόκειται για μια σταθερά του. Εδώ, λοιπόν, βλέπουμε θέματα που εμφανίζονται σε μεταγενέστερα έργα του Kon, αλλά και ιδέες από την εργογραφία του Otomo (ειδικά το Domu: A Child's Dream, ένα από τα αγαπημένα manga του Kon) και, ίσως, μια πινελιά από την Σιωπή των Αμνών. Το Opus βέβαια δεν είναι βαρύγδουπο και στηρίζεται περισσότερο στην δράση και το χιούμορ, αποφεύγοντας σε μεγάλο βαθμό την μελοδραματικότητα που χαρακτηρίζει πολλά manga. Η ροή είναι πολύ καλή, ιδιαίτερα από την εκατοστή σελίδα και πέρα. Προς το τέλος δε, γίνεται πραγματικό page turner. Εντάξει, ποτέ δεν νοιάζεσαι πραγματικά για τους χαρακτήρες, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ο Kon χειρίζεται το metafiction είναι εκπληκτικός και μπορώ να τον συγκρίνω μόνο με το Inside Moebius του Moebius, που βέβαια είναι περισσότερο «χαλαρό» και αυτοβιογραφικό. Το επίπεδο του σχεδίου είναι πολύ υψηλό. Μπορεί η γραμμή αυτή καθαυτή να μην είναι κάτι τρομερό, αλλά μα τον μπερέ του Osamu Tezuka υπάρχουν καρέ, την σύνθεση των οποίων θα ζήλευαν πάρα πολλοί σχεδιαστές εκεί έξω. Στα αγγλικά κυκλοφορεί από το 2014 από την Dark Horse. Μετά την τελευταία ολοκληρωμένη σελίδα, υπάρχει το τελευταίο (όχι τελικό) κεφάλαιο που δούλεψε ο Kon. Μολύβια δηλαδή, ούτε καν μελανωμένα. Παίρνουμε έτσι μια ιδέα της τροπής που ήθελε να δώσει. Το παράδοξο είναι ότι το τελευταίο καρέ, παρότι δεν κλείνει την ιστορία, θα μπορούσε να σταθεί ως φινάλε. Δεν μπορώ να εξηγήσω τον λόγο, γιατί θα ήταν μεγάλο spoiler. Τελικά μου αρέσει να φαντάζομαι το Opus σαν μια λούπα ή καλύτερα σαν ένα σπειροειδές που τρυπάει τον τέταρτο τοίχο του τέταρτου τοίχου του τέταρτου τοίχου και τελειωμό δεν έχει...