Search the Community

Περιέχει τα : Conan and the People of the Black Circle (2013) 1-4; Conan: Children of the Sun (2012) 1; Conan: Exiles (2017) 1; material from Robert E. Howard's Savage Sword (2010) 1-4, 6-10; Dark Horse Presents (2014) 21 Τρίτη κατά σειρά συλλογή της Marvel, μετά από ΑΥΤΗ και ΑΥΤΗ, η οποία συλλέγει τις μικρές ιστορίες που είχε βγάλει η Dark Horse, όσο αυτή κατείχε τα δικαιώματα του Κιμμέριου βάρβαρου. Εδώ ξεκινάμε με το ομότιτλο 4τευχο mini series, ακολουθεί ένα one-shot με τίτλο Children of the Sun, μετά διάφορες μικρές ιστορίες από την ανθολογία που κυκλοφορούσε η Dark Horse με τίτλο Robert E. Howard's Savage Sword, και τέλος άλλο ένα one-shot το οποίο σχετίζεται με το videogame Conan : The Exiles. Στο People of the Black Circle, το οποίο είναι απόδοση μιας νουβέλας του Howard την οποία έκανε ο Fred Van Lente, έχουμε τη δολοφονία ενός βασιλιά από μια σέχτα μάγων, την απόδραση της πριγκίπισσας αδελφής του αλλά και τον Conan να μπλέκεται στη μέση και να πρέπει να αντιμετωπίσει στην πορεία τα πάντα. Εξαγριωμένες φυλές, προδομένους πρώην συντρόφους του, μάγους, τίγρεις και ότι άλλο παίζει σε fantasy setting. Και βέβαια, εκτός από την πριγκίπισσα, ο Conan "βρίσκεται" με κανα-δυο ακόμα γυναίκες στο δρόμο, μέχρι που ξεγυμνώνει μια περαστική για να πάρει τα ρούχα. Κλασσικός Conan δήλαδή και κλασσικός Howard. Συνολικά, έχει το ενδιαφέρον του, απλά, και μετά από ένα σημείο, εχω την αίσθηση ότι δημιουργούντουσαν περιπέτειες και συναντήσεις με εχθρούς, όχι ιδιαίτερα οργανικά, αλλά απλώς για να γραφτούν περισσότερες σελίδες. Το σχέδιο του Ariel Olivetti είναι πιο-ψηφιακό-πεθαίνεις. Κάποια ενδιαφέροντα κοντινά, ότι παίζει σε background είναι συνήθως blurred πραγματικές φωτογραφίες, σκιές απλά όχι, όλα όσα αρνητικά δηλαδή είχαν τα πρώιμα digital σχέδια. Δεν είναι συνολικά πολύ κακό, και κάποια καρεδάκια είναι αρκετά καλά, αλλά βγάζει μια αίσθηση ξεπέτας ώρες-ώρες. Το Robert E. Howard's Savage Sword, ήταν ένα ενδιαφέρον ανθολογικό περιοδικό, το οποίο προσπάθησε να μιμηθεί το αρχικό Savage Sword of Conan της Marvel της δεκαετίας 70 και 80. Είχε δηλαδή, πέρα από μια ιστορία Conan, και άλλες ιστορίες fantasy με διάφορους χαρακτήρες του Howard (π.χ Dark Agnes), είχε ιστορίες μυστηρίου, θαλασσινές περιπέτειες κλπ. Πρέπει να βγήκαν καμιά 10ρια τεύχη συνολικά, 80 σελίδων το καθένα και στο συγκεκριμένο trade έχουμε μόνο τις ιστορίες που πρωταγωνιστεί ο Conan. Λόγω των λίγων σελίδων που ήταν η κάθε ιστορία, δόθηκε η ευκαιρία σε πολλούς, τότε και αργότερα, πολύ γνωστους δημιουργούς να γράψουν και να σχεδιάσουν τον Κιμμέριο, και έτσι έχουμε δουλειές από άτομα όπως Sean Philips, John Ostrander, Andy Kuhn, John Arcudi, John Jackson Miller, John Ostrander και πολλούς άλλους. Προφανώς και δεν είναι κάτι μεγάλων απαιτήσεων, ολιγοσέλιδες άλλωστε οι περισσότερες, λίγο backstory και γρήγορα στο σφάξιμο, αλλά έχουν και αυτές το ενδιαφέρον τους και οι περισσότερες ήταν αρκετά προσεγμένες. Ευχάριστα κύλησε αυτό το τομάκι, το οποίο βέβαια απευθύνεται και αυτό, κατά βάση, στους φανς του Conan. Καλά πέρασα, εύκολα παίρνει το 6,5/10 και πάμε για άλλα.

Περιέχει τα: Conan and the Jewels of Gwahlur 1-3, Conan and the Daughters of Midora, Conan and the Mad King of Gaul, Conan: The Weight of the Crown Κάπου αλλού το ανέφερα, αλλά το γράφω και εδώ για να γίνει κατανοητή η φύση της συγκεκριμένης σειράς. Η Marvel, από τότε που πήρε τα δικαιώματα του Conan πίσω από τη Dark Horse, επανεκδίδει τις σειρές της Dark Horse. Τις κεντρικές/μεγάλες σειρές τις βγάζει σε Epic Collections, και τα one-shots/mini-series τα βγάζει σε μικρότερα trades, από τα οποία ήδη κυκλοφορούν 2 και έχει ανακοινωθεί άλλο ένα. Το συγκεκριμένο αποτελείται από 3 συνολικά ιστορίες, η πρώτη εκ των οποίων (the Jewels of Gwahlur) είναι διασκευή βιβλίου του R.E. Howard, συγγραφέα και δημιουργού του ήρωα. Το adaptation και το σχέδιο έγινε από τον P.Craig Russell, τον οποίο πολλοί συμφορουμίτες, μαζί και εγώ, μισούμε με πάθος. Δεν φταίμε εμείς, είναι ιδιαίτερα άμπαλος, και σίγουρα δεν θα έπρεπε να ποτέ να σχεδιάζει Conan (τουλάχιστον). Και ενώ η διασκευή, σε ένα από τα πιο αδύναμα έργα του Howard (σύμφωνα με τους fans, προσωπικα αγνοώ), δεν είναι και τόσο άσχημη, κρατάει το "φιλολογικό" ύφος των ιστοριών και μοιράζει ωραία τη δράση, το σχέδιο του πάσχει βαριά. Δεν μπορείς να του προσάψεις ότι δεν το παλεύει, καθώς και "παίζει" με τα πάνελ και τη σκηνοθεσία, αλλά και πειράζει συνέχεια την οπτική. Δεν είναι βαρετός δηλαδή, αλλά δεν το έχει, ειδικά με σώματα και πρόσωπα. Ειδικά ο Conan, ανάλογα την γωνία και την απόσταση της κάμερας, "μεταμορφώνεται" από έφηβος σε ενήλικος, και από τούμπανο, σε ψηλόλιγνος. Σαν ιστορία, έχουμε τον Κόναν να ψάχνει κάποια πολύτιμα πετράδια, στην πορεία να συμμαχεί μια ηθοποιό η οποία υποδυόταν μια θεά, και στο τέλος να παίρνει μια μη-χαρακτηριστική, για την λογική του, απόφαση. 2η ιστορία το Conan and the daughters of Midora, όπου ο Κιμμέριος καλείται να σώσει την διάδοχο ενός βασιλείου, βοηθούμενος από... την δίδυμη αδελφή της. Σεναριακά τίποτα ιδιαίτερο και από άποψη διαλόγων αρκετά αδιάφορο με τον Jimmy Palmiotti, σε διπλό ρόλο συγγραφέα/σχεδιαστή, να κάνει σαφώς καλύτερη δουλειά από τον Russell στα μολύβια, αλλά μη έχοντας ιδιαίτερο χώρο να αναπτύξει την ιστορία του, δίνει ένα αρκετά meh συνολικό αποτέλεσμα, χωρίς πάντως ούτε να κουράζει ούτε να εκνευρίζει. Τέλος, έχουμε το Mad King of Gaul και τη συνέχεια του, το Weight of the Crown όπου πάλι έχουμε σε διπλό ρόλο τον σχεδιαστή Darick Robertson (The Boys). Αυτός μας δίνει το καλύτερο (μακράν) οπτικό αποτέλεσμα της συλλογής, σε μια ιστορία όπου ο Conan ξεκινάει ως μισθοφόρος σε ένα ξένο στρατό, προάγεται σε στρατηγό και καταλήγει να γίνει βασιλιάς, οπότε και αντιλαμβάνεται ότι με "φωτιά και τσεκούρι" μόνο, δεν γίνεται δουλειά. Η πιο δυνατή συνολικα δουλειά του trade, αναμενόμενη βέβαια, αλλά αρκετά απολαυστική, με αρκετό σφάξιμο και σχετικά "εύκολο" soul-searching από τον πρωταγωνιστή. Συμπέρασμα; Η Dark Horse δεν είχε λεφτά να δώσει για συγγραφείς, και προσλάμβανε μόνο σχεδιαστές όπου τους παρακαλούσε να γράψουν και μερικά μπαλονάκια. Μόνο για τους φανς, και από αυτούς, μόνο τους completists.

H Valeria, είναι μια μικρή κοπέλα από την Aquilonia, η οποία έχασε από μικρή τους γονείς της, και μεγάλωσε με τον μεγαλύτερο αδελφό της. Και ενώ εκείνος την εξάσκησε στην ξιφομαχία, αλλά και σε ότι άλλο χρειάζεται να ξέρει ένας πολεμιστής, σύντομα δολοφονήθηκε από κάποιον άγνωστο. Και η Valeria, πολύ πριν γνωρίσει τον Conan, και πολύ πριν γίνει πειρατής και μισθοφόρος, θα ταξιδέψει πολύ και μακριά, αναζητώντας τον δολοφόνο του αδελφού της, τον εξαφανισμένο της μέντορα αλλά και ένα αιματοβαμμένο βασιλιά που καταδυναστεύει τους υπηκόους του. Ο υπεύθυνος για το έγκλημα θα βρεθεί, αλλά δεν θα είναι ο πρώτος που υποπτεύεται η Valeria. Και ίσως δεν θα είναι ούτε ο δεύτερος.... Ακολουθώντας την ίδια πολιτική που έκανε και με το Star Wars, όταν πήρε ( ξανά ) τα δικαιώματα του σύμπαντος του Κόναν η Marvel, εκτός από τις 2 ιστορικές σειρές Conan the Barbarian και Savage Sword of Conan, κυκλοφόρησε μερικά mini-series αφιερωμένα σε δεύτερους χαρακτήρες. Αυτό είναι και το παρόν, και είναι αφιερώμένο στη Valeria, μία από τις αγαπημένες του Κόναν. Αν και ούτε Κόναν υπάρχει στη σειρά, ούτε και η ατμόσφαιρα που έχουν συνήθως τα βιβλία/κόμικς του υπάρχει. Πραγματικά, αν ο τίτλος δεν ήταν Valeria, αλλά ήταν Μαριγώ, δεν θα είχε καμία διαφορά. Η συγγραφέας Meredith Finch επιχείρησε να φτιάξει ένα origin του χαρακτήρα, και ενώ έκανε καλούτσικη δουλειά, το σενάριο είναι τελείως generic, και οι διάλογοι είναι γραμμένοι λες και ομιλούνται την σημερινή εποχή. Και εγώ πιστεύω ότι ο λόγος του Howard καλό είναι να εκσυγχρονίζεται, αλλά θέλει τρόπο και σεβασμό. Εδώ έχουμε ένα κόμικ γραμμένο στην Χ φανταστική εποχή με διαλόγους teenagers του 2000. Η γενικότερη αίσθηση είναι ότι η σειρά απευθύνεται σε νεαρότερους αναγνώστες, χωρίς να αναγνωρίζει την "ιστορικότητα" του τίτλου και του setting. Αλλά και η ίδια η πλοκή βασίζεται σε μια ανατροπή, την οποία ακολουθεί μια άλλη ανατροπή για να κλείσει με μια τρίτη ανατροπή. Και οι τρεις πλήρως αναμενόμενες. Μετριότητα δηλαδή. Στο σχεδιο o/η Aneke, αγνώστων λοιπών στοιχείων, κάνει μια συνολικά καλή δουλειά, με καλές εκφράσεις προσώπων, καλή κίνηση στήσιμο χαρακτήρων, αλλά χωρίς πολύ φαντασία και με flat και ανέμπνευστη σκηνοθεσία. Ακολουθεί δηλαδή το σενάριο, και αν έπρεπε να επιλέξω ένα από τα δύο, σίγουρα το σχέδιο δίνει παραπάνω αλλά χωρίς αυτό να σημαίνει πολλά. Από background λίγα πράγματα και φουλ στα κοντινά. Anyway, δεν είναι κάτι προξενεί αρνητικά συναισθήμα, αλλά μάλλον είναι κάτι που δεν προκαλεί συναισθήματα γενικώς. 5 τεύχη, τα οποία περιέχουν και μικρή νουβέλα, και ένα συγκεντρωτικό trade που δεν περιέχει τη νουβέλα. Μια μέτρια συνολικά δουλειά, την οποία διαβάζεις, δεν χαλιέσαι και ξεχνάς άμεσα. Για φανς του Κόναν και μόνο. Οι υπόλοιποι προσπερνούν εύκολα και γρήγορα.

Αυτοί είναι τίτλοι! Έτσι, "Βάρβαροι", χωρίς καν άρθρο Το περιοδικό αυτό, που ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 1978, ήταν η διάδοχη κατάσταση του περιοδικού "Κόναν" και φιλοξενούσε τις ιστορίες του γνωστού μας βάρβαρου μαζί με εκείνες του έτερου βάρβαρου, Κουλ, τον οποίον είχε γνωρίσει το ελληνικό κοινό από το περιοδικό "Θωρ". Και οι δύο τίτλοι συνέχισαν σχεδόν από το σημείο, όπου είχαν σταματήσει στα προηγούμενα περιοδικά. Ο μεν Κόναν από το τεύχος 5 (το #4 παραλήφθηκε) του αμερικανικού Conan the Barbarian και συνέχισε έως το τεύχος 11. Μόνη εξαίρεση, ήταν το ελληνικό τεύχος 4, όπου δεν δημοσιεύτηκε ιστορία, αλλά ένα άρθρο για τη χώρα της Στυγίας, παρμένο από το περιοδικό "The Savage Sword of Conan" #23. Ο δε Κουλ συνεχίστηκε από το αμερικανικό τεύχος #4, ακριβώς εκεί που σταμάτησε στο "Θωρ" και έφτασε και αυτός έως το #10 με μία ιστορία σε κάθε τεύχος με εξαίρεση το τελευταίο. Δίπλα σε αυτούς τους δύο ήρωες, δημοσιεύτηκαν οι πανταχού παρούσες ιστορίες γουέστερν και κάποιες πολεμικές, ενώ κάποια τεύχη είχαν και τις δευτερεύουσες ιστορίες των αμερικανικών τευχών (για παράδειγμα το #8 είχε ιστορία της Red Sonja). Τελικά, το περιοδικό κυκλοφόρησε 8 τεύχη με το τελευταίο να βγαίνει το Δεκέμβριο του 1980. Τον Κόναν θα τον ξαναβλέπαμε σε κάποια χρόνια από την Κόμπρα Πρες, τον Κουλ δεν νομίζω, ότι τον ξαναείδαμε στη γλώσσα μας. Δεν έχω κάτι να προσθέσω, που δεν υπάρχει στις παρουσιάσεις, στις οποίες παραπέμπω. Εννοείται, ότι και αυτή η σειρά είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρεθεί πλέον, για να μην πω, ότι ήταν πιο δύσκολη από τις υπόλοιπες, ακόμη και τις παλαιότερες, καλύτερες εποχές. Όλα τα σκαναρίσματα έγιναν από εμένα. Πηγές για περαιτέρω μελέτη (για τον Κόναν στο θέμα του περιοδικού) Kull the Conqueror

Νομίζω, ότι ο πλέον διάσημος βάρβαρος της λογοτεχνίας και των κόμικ δεν χρειάζεται συστάσεις από εμένα, άρα προχωρώ κατευθείαν στο ψητό, δηλαδή στα της ελληνικής έκδοσης. Ο Καμπανάς έβγαλε το περιοδικό το Φεβρουάριο του 1978 και εξέδωσε 4 τεύχη με το τελευταίο να κυκλοφορεί τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς. Αυτό δεν ήταν το τέλος των περιπετειών του Κόναν από τις συγκεκριμένες εκδόσεις, επειδή ο βάρβαρος συνέχισε σε άλλο περιοδικό, που σοφά ονομάστηκε "Οι Βάρβαροι". Αυτή ήταν νομίζω η πρώτη εμφάνιση του Κόναν στα ελληνικά, αφού ο ήρωας εκδόθηκε και από άλλες εταιρείες στη συνέχεια. Ο Καμπανάς ξεκίνησε τις περιπέτειες του Κόναν από την αρχή, από το #1 του αμερικανικού Conan the Barbarian, όπου καθήκοντα σεναριογράφου είχε ο Roy Thomas, η ιστορία του οποίου στο συγκεκριμένο τίτλο θα ήταν μακρά και ένδοξη και καθήκοντα σχεδιαστή ο επίσης θρυλικός Barry Windsor-Smith, ο οποίος εγκατέλειψε τον τίτλο μετά το #24. Στο περιοδικό δημοσιεύτηκαν τα τεύχη #1-#3 της αμερικανικής σειράς, ενώ το τεύχος 4 είχε τη διάσημη ιστορία "Ο Πύργος του Ελέφαντα" από το περιοδικό "The Savage Sword of Conan" #24, πάλι σε σενάριο του Τόμας, αλλά σε σχέδιο του John Buscema. Δεύτερη ιστορία του τεύχους ήταν, παραδόξως, το "Eternals" του Jack Kirby, το οποίο θεματολογικά και αισθητικά δεν είχε καμία σχέση με τον Κόναν. Δημοσιεύτηκαν τα πρώτα 3 τεύχη και στη συνέχεια τα 4-7 τα είδαμε στον "Πόλεμο των Άστρων". Η ύλη του περιοδικού συμπληρωνόταν στα τρία πρώτα τεύχη ή από γουέστερν ή από τον πανταχού παρόντα Λοχία Φιούρυ. Η έκδοση ήταν πολύ μέτρια από πλευράς ποιότητας, κάτι που φαινόταν έντονα στις έγχρωμες σελίδες των πρώτων 3 τευχών. Επιπλέον, τα 4 εξώφυλλα δεν είχαν καμία σχέση με τα εξώφυλλα των αυθεντικών τευχών. Στο τεύχος 4 του Καμπανά, είδαμε και για πρώτη φορά το διάσημο χάρτη της εποχής του Κόναν. Πολλά χρόνια μετά διαβάσαμε ξανά τεύχη από αυτή τη σειρά στο περιοδικό Conan ο Εξολοθρευτής Όλα τα σκαναρίσματα έγιναν από εμένα. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Κόναν (ο λογοτεχνικός ήρωας) Conan the Barbarian (το περιοδικό) Eternals

Το 1986, ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του ασπρόμαυρου Conan ο Βάρβαρος, η Cobra Press κυκλοφόρησε μια ειδική έκδοση με τον τίτλο Conan o Εξολοθρευτής, τίτλο με τον οποίο είχε βγει η δεύτερη ταινία με τον Κόναν στους κινηματογράφους το 1984. Ιδιαιτερότητα του τίτλου - που πιστεύω πως βγήκε κατά την Χριστουγεννιάτικη περίοδο - ήταν πως ήταν έγχρωμος και με 68 σελίδες, σε αντίθεση με τις 52 του βασικού τίτλου. Το σχήμα ήταν επίσης μικρότερο, στο πιο παραδοσιακό 17x24. Tο πείραμα επαναλήφθηκε και την επόμενη χρονιά που βγήκε το δεύτερο τεύχος. Πιστεύω πως αυτά τα δύο τεύχη αποτέλεσαν πρόβα τζενεράλε για το Super Conan που ξεκίνησε να δημοσιεύεται 2 χρόνια αργότερα. Οπτικά πάντως ο τίτλος ήταν μέρα με την νύχτα σε σχέση με τον βασικό τίτλο του Κόναν που δημοσιευόταν σε χαρτί εφημερίδας της εποχής το οποίο άφηνε μαυρίλες στα χέρια. Εδώ έχουμε την καλύτερη δυνατή απόδοση των κουκκίδων ως ενιαία έντονα χρώματα, με καλό χαρτί που διατηρεί την ζωντάνια τους ακόμα και 30+ χρόνια αργότερα Η μόνη ανάλογη ποιότητα σε μηνιαίους τίτλους που μπορούσε να βρει ο αναγνώστης εκείνη την εποχή, ήταν στους τίτλους των Σουπερηρώων της Μαμούθ, που όμως στοίχιζαν τα μισά χρήματα και είχαν 24 σελίδες λιγότερες. Όσο για το περιεχόμενο τους, το πρώτο τεύχος περιείχε τα Conan Annual 04 (The Return of the Conqueror) & 05 (Bride of the Conqueror) του 1978 & 1979 αντίστοιχα στο οποίο ο Βασιλιάς Κόναν σώζει την μελλοντική γυναίκα και βασίλισσα του, την Ζηνοβία, από την σκλαβιά και αποτρέπει μετέπειτα τον Τσόθα Λάντι από το να κατακτήσει την Ακιλόνια την παραμονή του γάμου του. Τα σκανς είναι της GST. Στο δεύτερο τεύχος δημοσίευσαν τα τεύχη του Conan the Barbarian v1 98-100 (Sea-Woman, Devil-Crabs of the Dark Cliffs! & Death on the Black Coast αντίστοιχα) που βγήκαν στην Αμερική μεταξύ Μαΐου και Ιουλίου του 1979, τριπλέτα που αποτελεί το τέλος της «θητείας» του Κόναν ως πειρατή με το παρατσούκλι Άμρα και τον θάνατο της Μπελίτ και θεωρείται μια από τις πιο δημοφιλείς ιστορίες του Κόναν. Η σκηνή αντιγράφηκε και από την πρώτη ταινία, βάζοντας στην θέση της Μπελίτ την Βαλέρια. Και οι δύο γυναίκες θεωρούνται οι μεγαλύτερες αγάπες του Κόναν στην μυθολογία του και δημιουργούν μια θεματολογική επιλογή που δεν πιστεύω πως είχαν προγραμματίσει οι υπεύθυνοι της Cobra Press. Οι ιστορίες είναι δημιουργίες της πιο γνωστής ομάδας στους τίτλους του Κόναν από την Marvel: Του Ρόι Τόμας στο σενάριο και των Τζον Μπουσέμα και Ένρι Τσαν στο σχέδιο, και σε όλες εκτός από μια, τα χρώματα τα επιμελήθηκε ο Ελληνικής καταγωγής Τζορτζ Ρούσος. Δυστυχώς, για να χωρέσουν αυτές οι ιστορίες στον τίτλο, ο εκδότης αφαιρούσε την πρώτη σελίδα από τις ακόλουθες ιστορίες, βάζοντας μια σύνοψη στην θέση τους, κάτι που επαναλήφθηκε και στα πρώτα τεύχη του Super Conan, όπου συχνά-πυκνά, ήταν αναγκαίο να αφαιρεθούν και άλλες. Οι ιστορίες του δεύτερου τεύχους αναδημοσιεύτηκαν επίσης στο Super Conan, και ίσως το ίδιο ισχύει και για τις ιστορίες του πρώτου.

Το Savage Sword of Conan, είναι ο 2ος τίτλος που κυκλοφόρησε η Marvel ( 1ος το Conan the Barbarian ) μετά την επανάκτηση των δικαιωμάτων του βάρβατου του Howard. Ιστορικός τίτλος, στην πρώτη του έκδοση και μορφή (1974-1995), έφτασε τα 235 τεύχη, σε μεγάλο μέγεθος περιοδικού και με ασπρόμαυρο σχέδιο. Στην Ελλάδα, σημαντικός αριθμός από αυτά τα τεύχη κυκλοφόρησε τη δεκαετία του 80 και του 90, από την Κόμπρα Πρες, με τον τίτλο Κόναν ο Βάρβαρος. Αν κάτι ξεχώριζε τους 2 τίτλους, ήδη από την δεκαετία του 1970, αυτή ήταν η περισσότερη βία, το περισσότερο αίμα και τα περισσότερα κομμένα ανθρώπινα μέλη! Η παράδοση αυτή συνεχίζεται και στο 2ο volume, που ξεκίνησε την πορεία του τον Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους. Όταν, από τις πρώτες ήδη σελίδες, βλέπεις τον Conan να ξεσκίζει με τα δόντια του έναν καρχαρία, καταλαβαίνεις ότι θα διαβάσεις κάτι που απευθύνεται σε μεγάλα παιδια. Σε όλες τις ιστορίες, μέχρι τώρα τουλάχιστον, ο Conan απεικονίζεται πολύ περισσότερο βάρβαρος από ότι στον κεντρικό τίτλο, σφάζει, αποκεφαλίζει και κόβει χέρια, ποδια και σχεδόν ότιδήποτε άλλο εξέχει από τα σώματα όσων του αντιτίθονται. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχουν κυκλοφορήσει 9 τεύχη. Σε αυτά διάβασα 3 διαφορετικές ιστορίες, μία 5τευχη, μια one-shot και μία 3τευχη. Στην πρώτη ( The Cult of Koga Thun ), γραμμένη από τον Gerry Duggan ( Deadpool και άλλα υπερηρωικά ) και σχεδιασμένη από τον Ron Garney ( Daredevil, Spiderman κ.α. ), διάβασα μια λίγο τραβηγμένη ιστορία με δουλέμπορους, μάγους, θησαυρούς και ένα μαγικό χάρτη που εντυπώνεται στο μυαλό του Κιμμέριου. Ο Duggan έπιασε πάντως την σωστή ατμόσφαιρα και βοηθείται πολύ από το πολύ ωραίο και λεπτομερές σχέδιο του Garney, που στα μάτια μου τουλάχιστον, είναι ο καλύτερος από όσους έχουν σχεδιάσει Κόναν, στην καινούρια του επανεμφάνιση, μέχρι τώρα. Το one-shot που ακολουθεί ( The Suitor's Revenge ), γραμμένο από τη Meredith Finch ( Wonder Woman και το Rose στην Image ) και σχεδιασμένο από τον Luke Ross ( Specatcular Spider-Man, Jonah Hex κ.α. ), είναι ψιλοαδιάφορο. Μια απλή ιστορία που κάποιος πρόδωσε τον Conan, ο οποίος κατέληξε στην αρένα όπου έπρεπε να τους σκοτώσει όλους για να επιβιώσει. Ωραίο σχέδιο και λεπτομερές πάντως από τον Ross, κυρίως στις σκηνές μάχης και μακελέματος, και λιγότερο στις υπόλοιπες. Το 3τευχο που ακολούθησε, με τίτλο Conan the Gambler, ακολουθεί τον Conan καθώς προσλαμβάνεται ως σωματοφύλακας ενός χαρτοπαίκτη και καταλήγει να αναγκάζεται να πολεμήσει ένα τέρας και να καθαρίσει το χαρτοπαικτικό καταγώγιο από τους φύλακες του αλλά και οτιδήποτε άλλο κινείται, με την βοήθεια/καθοδήγηση/μανιπιουλάρισμα της θεάς της τύχης! Ο Jim Zub(kavich) (Skullkickers, Wayward), και αυτός με τη σειρά του αντιλαμβάνεται σωστά τις απαιτήσεις του ήρωα του και δίνει μια ωραία και αιματηρή ιστορία και το σχέδιο του Patch (Patrick) Zircher, είναι όμορφο, γήινο και λεπτομερές με μοναδικό παράπονο μου την απόδοση του προσώπου του Conan ( πολύ clean-faced ), η οποία ίσως βέβαια εξηγείται γιατί αναφέρει ότι είναι ακόμα αρκετά νεαρός. Συνολικά, τα 9 πρώτα τεύχη με άφησαν από αρκετά έως πολύ ικανοποιημένο. Καλό έως πολύ καλό σχέδιο σε όλα, με τον Garney να ξεχωρίζει με την εκπληκτική επιμονή του στις λεπτομέρειες, και να με κάνει να ελπίζω να ξαναγυρίσει σύντομα στον τίτλο. Σενάρια από συμπαθητικά έως αρκετά καλά. Πάνω από όλα όμως, προσωπικά τουλάχιστον, όταν διαβάζω Conan, δεν περιμένω την υπόθεση που θα μου αλλάξει τη ζωή. Περιμένω επικούρα και slash-fest. Και αυτό μου το έδωσαν όλοι οι συντελεστές απλόχερα, σε σωστό βαθμό και με ικανοποιητικό background, τόσο οπτικό όσο και σε επίπεδο ιστορίας. Προτείνεται άφοβα για μια πολύ διασκεδαστική ανάγνωση. Τα πρώτα 5 τεύχη έχουν ήδη συγκεντρωθεί σε ένα trade paperback, και ακολουθεί το 2ο τον Ιανουάριο με τα τεύχη 6-11. Αξίζει εδώ να κάνω εδώ 2 σημειώσεις. Η πρώτη άφορα το γεγονός έχουμε, σε κάθε τεύχος, πλην του comic, 3 σελίδες από μια καινούρια νουβέλα που γράφεται στον κόσμο του Conan, με τίτλο The Shadow of Vengeance. H δεύτερη αφορά το χαρτοπαίγνιο το οποίο παίζει ο Conan στο arc Conan the Gambler, με τίτλο Serpent's Bluff. Πρόκειται για ένα πρωτότυπο παιχνίδι, το οποίο ενθουσίασε τόσο πολύ τους ανθρώπους της Marvel και της Conan Properties που δουλεύουν για το comic, ώστε αποφάσισαν να το εξελίξουν, και να το κυκλοφορήσουν εμπορικά στην αγορά μέσα στο 2020.

Με την επανάκτηση των δικαιωμάτων του Conan, στις αρχές του χρόνου, η Marvel, εγκαινίασε την επιστροφή της στις περιπέτειες του Κιμμέριου επαναφέροντας 2 ιστορικές ongoing σειρές, τo Conan the Barbarian και το Savage Sword of Conan. Όπως έκανε και με το Star Wars franchise, συνοδεύει τις ongoing με mini-series, συνήθως 5 τευχών. Η πρώτη ήταν το Age of Conan - Belit. H Belit, σύμφωνα με τις ιστορίες του R.E.Howard, πρόκειται για την πρώτη και μεγάλη αγάπη του Conan. Στο συγκεκριμένο κόμικ, όμως, ξεκινάμε από την αρχή και έχουμε το origin της ηρωίδας. Γνωρίζουμε τον πατέρα, μεγάλο ναύαρχο και καπετάνιο ενός πειρατικού καραβιού. Μετά την σύλληψη και την θανάτωση του, η Belit, προσπαθεί και καταφέρνει να γίνει καπετάνιος του πειρατικού του πατέρα της, παρ' όλη την αμφισβήτηση που δέχτηκε λόγω της ηλικίας και του φύλου της. Στη πορεία, αποκτά μεγάλη φήμη και έρχεται σε σύγκρουση με τρομακτικά θαλάσσια τέρατα, αλλά και πέφτει θύμα προδοσίας από προηγούμενος συμμάχους της. Το σενάριο το έγραψε η Tini Howard ( Hack/Slash:Ressurection, Rick & Morty ), δίνοντας κάτι που δεν περίμενα να δω ποτέ σε κόμικ. Μια λογική young adults. Ένα κόμικ δηλαδή που απευθύνεται σε ηλικίες 13+. Το αποτέλεσμα το θεωρώ ελαφρά αποτυχημένο γιατί σε κανένα σημείο δεν βρήκε καλά τα πατήματα του, παρουσιάζοντας μας την πρωταγωνίστρια, πότε ας ατίθασο κορίτσι και πότε ως ατρόμητη καπετάνιο. Δεν γίνεται καμία εμβάθυνση σε οποιονδήποτε άλλο χαρακτήρα και πολλές φορές η Belit πετυχαίνει θριάμβους και νίκες χωρίς να έχουμε καταλάβει το πως και το γιατί. Στα παραπάνω, συμβάλλει το σχέδιο της Kate Niemczyk ( Mockingbird, Maneaters - είχε περάσει και από ένα Comicdom πριν 1-2 χρόνια ), το οποίο καρτουνίζει αρκετά και δεν δίνει ιδιαίτερη έμφαση ούτε στη λεπτομέρεια ούτε στις εκφράσεις των προσώπων. Ξεχωρίζει λίγο στις σκηνές με τέρατα και τα Λεβίαθαν των θαλασσών, αλλά μέχρι εκεί. 5 τεύχη, τα οποία συγκεντρώθηκαν σε ένα trade paperback, μιας, συνολικά, μέτριας δουλειάς. Δεν νομίζω να ενθουσιάσει κανένα, καθώς πέρα από την χιλιοειπωμένη ιστορία του μικρού κοριτσιού που γίνεται γυναίκα και αναγνωρίζεται από εκείνους που την υποτιμούσαν, δεν υπάρχει κανένα άλλο επίπεδο ανάγνωσης. Για το σχέδιο τα είπα παραπάνω, υπάρχουν πάμπολλες καλύτερες και καλύτεροι δημιουργοί εκεί έξω. Αν ανήκα στο ηλικιακό γκρουπ στο οποίο απευθύνεται το κόμικ, ίσως να το αντιμετώπιζα με μεγαλύτερη συμπάθεια. Δυστυχώς έχουν περάσει λίγα(?) χρόνια από τότε, οπότε απλά θα πρότεινα να το προσπεράσετε και να πάτε στις δύο ongoing σειρές, οι οποίες είναι πραγματικά καλές. Κρίμα για τα πραγματικά υπέροχα εξώφυλλα της Sana Takeda.