Search the Community

Το πρώτο Omnibus περιλαμβάνει τα τεύχη GIANT-SIZE X-MEN 1, X-MEN (1963) 94-131 & ANNUAL (1970) 3. Περίπου σαράντα πέντε χρόνια πριν, ο τίτλος των X-Men βρισκόταν στα πρόθυρα της ακύρωσης δεδομένου ότι ελάχιστοι αναγνώστες έδειχναν ενδιαφέρον για αυτή τη σειρά, αφού οι ιστορίες ήταν αφενός παρωχημένες και αφετέρου οι χαρακτήρες της δεν είχαν να προσφέρουν κάτι καινούργιο. Όλα έδειχναν πως ο τίτλος αυτός θα παρασυρόταν από τη λήθη. Όμως, τα πάντα άλλαξαν το 1975 με τη κυκλοφορία μίας ειδικής έκδοσης που σηματοδότησε την αλλαγή πλεύσης για τους μεταλλαγμένους. Η ειδική έκδοση αυτή ονομάζονταν Giant-Size X-Men #1, η οποία συντέθηκε υπό τη συγγραφική πένα του Len Wein (ο οποίος πέρα από το Giant, ήταν και plotter των Uncanny 94 & 95) και των μολυβιών του David Cockrum. Το συγκεκριμένο τεύχος ξεχώρισε επειδή καθιέρωσε για πρώτη φορά πολλά από τα πιο αγαπημένα μέλη της ομάδας. Η γενναία αυτή κατευθύνση περιλάμβανε χαρακτήρες προερχόμενους από κάθε γωνιά της γης και εν αντιθέσει με τους "προκατόχους" τους, αυτοί εδώ ήταν ενήλικες και όχι έφηβοι: o Wolverine, ο Collosus, η Storm, ο Νightcrawler και ο Thunderbird αποτελούσαν τα καινούργια μέλη της νεοσύστατης ομάδας. Πέρα από τρεις "παλαιότερους" χαρακτήρες που παρείχαν καθόδηγηση στους νέους, Professor X, Cyclops και Banshee, οι υπόλοιποι original X-Men όπως είναι ο Angel, ο Iceman, η Jean Grey, o Ηavoc ή η Polaris ήταν μεν παρόντες μέσα στην ιστορία, αλλά δεν αποτελούσαν ενεργά μέλη του καινούργιου ρόστερ. (τουλάχιστον στην αρχή, γιατί όπως γίνεται φανερό στη πορεία, ενσωματώνεται σταδιακά και η Jean στο νέο τιμ.) Το Giant-Size #1 αποτυπώνει τη πρώτη περιπέτεια του νεοσύστατου συνόλου, το οποίο στέλνεται από το Καθηγητή X σε μία αποστολή διάσωσης των original Χ-Μen που είναι παγιδευμένοι στο νησί «Krakoa». Σύντομα όμως ανακαλύπτουν πως ο Κrakoa δεν είναι απλά ένα νησί, αλλά άλλος ένας μεγάλος μεταλλαγμένος! Ο Claremont έχει συγγραφικά credits από το προαναφερθέν τεύχος 94. Η πρώτη του δουλεία είναι να φέρει έναν αέρα φρεσκάδας στο τίτλο και να κάνει τους νέους χαρακτήρες ξεχωριστούς και ενδιαφέροντες. Για παράδειγμα, στα πρώτα αυτά τεύχη η Storm παρουσιάζεται σαν μία «θεά», η οποία νοσταλγεί τον καιρό εκείνο που ήταν στην Αφρική και να παρατηρεί μεγάλες διαφορές από τη τωρινή ζωή της στη πόλη. Ο Colossus, επίσης, είναι ένας άλλος χαρακτήρας που θέλει να επιστρέψει στη πατρίδα και την οικογένεια του. Ο Nightcrawler παλεύει να ενσωματωθεί και να ταιριάξει με το ευρύτερο πλήθος, παρά την εξωτερική «δαιμονική» του εμφάνιση. Ιδιαίτερη εντύπωση δημιουργεί ο Wolverine, ο οποίος ακόμα δεν είναι ο «superstar» που είναι σήμερα, αλλά κεντρίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη κυρίως λόγω του παρορμητικού χαρακτήρα του και τη μυστικοπάθεια που χαρακτηρίζει το παρελθόν του. Παρ’ όλ’ αυτά, υπάρχουν διάφορα hints για τη προέλευση του, για το «Weapon X», την ικανότητα ίασής του κλπ. Σε αυτό το Omni, μαθαίνουμε για πρώτη φορά ότι το πραγματικό του όνομα είναι Logan! Όμως, ο Claremont φροντίζει να τον χρησιμοποιήσει με τέτοιο τρόπο, ούτως ώστε η προσωπικότητα του να μην επισκιάζει τους υπόλοιπους. Γενικά, όσον αφορά το characterization, υπάρχει μια αίσθηση ισορρόπιας, καθώς κανένας χαρακτήρας δεν υπερτερεί έναντι του άλλου, ενώ όλοι έχουν τις στιγμές τους να λάμψουν! Αυτό που σίγουρα μου άρεσε είναι ότι ο Claremont παρουσιάζει σταδιακά το «δέσιμο» των μελών της νέας αυτής ομάδας, σε σημείο όπου κάποιος θα τους χαρακτήριζε μέχρι και οικογένεια. Για αυτό, βλέπουμε πολλές φορές τους Χ-Men να περνάνε χρόνο μαζί με… τα πολιτικά τους ρούχα, για παράδειγμα στις γιορτές των Χριστουγέννων ή όταν διοργανώνουν παιχνίδια baseball. (X-Men style, φυσικά!!) Ομολογώ ότι κάτι τέτοιες μικρές στιγμές (υπόσχομαι ότι δεν είναι λίγες!), με έκαναν να δεθώ περισσότερο μαζί τους. Συγγραφικά, ο Claremont «φυτεύει» πολλούς σπόρους για μελλοντικά storylines από πολύ νωρίς. Υπάρχουν αναφορές για τον «Black Tom» Cassidy πολύ πιο πριν κάνει το κάνει το ντεμπούτο του στη σειρά. Το ίδιο ισχύει και με τον Proteus. Το ιστορικής σημασίας και συνάμα εξαιρετικό «Έπος του Μαύρου Φοίνικα» είναι μία ιστορία που χτίζεται 30 ολόκληρα τεύχη, από τη πρώτη αποκάλυψη των νέων δυνάμεων της Jean και την ανάδειξη της ως «Phoenix» στο τεύχος 101 μέχρι και τη σταδιακή εισαγωγή του Hellfire Club & του Jason Wyngarde! Με αυτό τον τρόπο, ο «μάστορας» Claremont καταφέρνει να κάνει ομαλές μεταβάσεις από το ένα storyline στο άλλο, χωρίς δηλαδή να εισαγάγει νέους χαρακτήρες και καταστάσεις στον αναγνώστη από το πουθενά. Φυσικά, κλασσικοί εχθροί των μεταλλαγμένων όπως είναι ο Magneto, o Juggernaut, o Sauron ή τα Sentinels κάνουν την εμφάνιση τους και εδώ. Ειδικά δε για τον Magneto, λέγεται ότι κανένας άλλος συγγραφέας πέρα από τον Claremont δεν έχει αποδώσει τη «φωνή» του τόσο σωστά. Σαφής στόχος του Claremont είναι να ψυχαγωγήσει τον αναγνώστη, κάτι το οποίο επιτυγχάνεται και με το παραπάνω. Οι ιστορίες είναι πολύ διασκεδαστικές ακόμη και με τα σημερινά στάνταρ. Ενίοτε υπάρχουν μικρές και καλές δόσεις χιούμορ και του αντίστοιχου δράματος που χαρακτηρίζει το υπέρ ηρωικό είδος. Ωστόσο, σίγουρα αυτό που θα μπορούσε να ειπωθεί είναι ότι ο Claremont μερικές φορές έχει τη τάση να υπέρ-αναλύει κάποιες σκέψεις χαρακτήρων ή να βάζει πολλά και αχρείαστα αφηγηματικά μπαλονάκια μέσα στην ιστορία. Παρά όμως αυτές τι μικρές (για μένα) συγγραφικές ατέλειες, ο Claremont εξιλεώνει τον εαυτό του για το πάθος και την αγάπη που δείχνει για αυτούς τους ήρωες και φυσικά για την άρτια δομημένη του πλοκή. Τι γίνεται με το σχέδιο; Για τον John Byrne δε μπορώ να πω κάτι παραπάνω από ό, τι έχει ήδη ειπωθεί: ο άνθρωπος αυτός για τα δικά μου μάτια είναι ένας ακόμη θρύλος της 9ης Τέχνης. Δε μπορώ να φανταστώ αυτό το run χωρίς τον συγκεκριμένο σχεδιαστή και σίγουρα οι ιστορίες δεν θα είχαν την ίδια απήχηση και το ίδιο στίγμα χωρίς τα μολύβια του Byrne. Όπως είναι λογικό, δε θα μπορούσε να γίνει μία αναφορά και στο σχέδιο του Cockrum, του οποίου η συμβολή υπήρξε το λιγότερο καθοριστική ιδιαίτερα εάν ληφθούν υπόψη τα πρωτοποριακά και εντυπωσιακά για την εποχή designs των νέων X-Men, όπως είναι αυτό του Νightcrawler, της Storm ή και του Colossus. Για μένα, αυτή η συλλογή αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που θα μπορούσε να προσφέρει η Marvel στο αναγνωστικό κομιξικό κοινό. Είναι απίστευτο ότι κόμικ της ποιότητας αυτής κυκλοφόρησε για πρώτη φορά την εποχή εκείνη. Τονίζω ξανά ότι σε αυτή τη συλλογή τευχών είναι βέβαιο πως υπάρχουν κάποια σημεία που δείχνουν την ηλικία τους, αλλά πιστέψτε με αυτό δε θα σας νοιάξει. Τέτοια υπέρ ηρωικά (και με τέτοια επιρροή) δε κυκλοφορούν σήμερα, κατά τη γνώμη μου. Διαβάζοντας αυτό το Omnibus, μου έγινε υπενθύμιση γιατί έχω γίνει φανατικός του είδους αυτού εξ’ αρχής. Περιμένω εναγωνίως και τα επόμενα Omnis, με το reprint του δεύτερου να έρχεται στα τέλη Νοέμβρη αυτού του έτους. Κλείνοντας, τον κύριο Claremont είχα τη τύχη να τον συναντήσω πέρυσι στο Athens Con. Aπό τη σύντομη συζήτηση που είχαμε, αντιλήφθηκα ότι το πάθος και η αγάπη του για τους X-Men ξεχειλίζουν ακόμα και σήμερα, στα 70 του (σχεδόν) έτη… Η παρουσίαση του X-Men - Days of Future Past. H παρουσίαση του Wolverine. Το πολύ όμορφο άρθρο για το κόμικ από τη Βασιλεία Βαξεβάνη. (comicdom.gr)

Στα μέσα Ιουνίου 1986 η Μαμούθ Κόμιξ έξέδωσε το δεύτερο κόμικ της Marvel από τη σειρά "Σούπερηρωες". Θυμάμαι, ότι είχα αγοράσει το τεύχος, αλλά δεν το είχα διαβάσει, γιατί έδινα εξετάσεις για το FCE και δεν ήθελα να μου αποσπασθεί η προσοχή Με αυτό το κόμικ, οι θρυλικοί Χ-ΜΕΝ επανεμφανίστηκαν στα ελληνικά περίπτερα, 4 χρόνια μετά την αναστολή έκδοσης του "Κάπταιν Αμέρικα", όπου είχαν κάνει την πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα. Εδώ όμως, είχαμε μια νέα γνωριμία, επειδή η Μαμούθ, πολύ σωστά ποιούσα, δεν δημοσίευσε ιστορίες από το σημείο που είχε σταματήσει ο Καμπανάς (το αμερικανικό #47), αλλά προτίμησε να ξεκινήσει από το αμερικανικό #94, από το τεύχος δηλαδή, που ακολούθησε το θρυλικό τεύχος Giant-Size X-MEN, όπου έκαναν την εμφάνισή τους ορισμένοι εντελώς νέοι ήρωες, οι οποίοι θα αντικαθιστούσαν την αρχική ομάδα. Σε αυτό το σημείο θυμίζω, ότι και στις ΗΠΑ ο τίτλος των Χ-ΜΕΝ είχε σταματήσει να εκδίδει νέες ιστορίες από το #66 με τα #67-#93 να είναι επανεκδόσεις παλιότερων τευχών. Συνεπώς, το Giant-Size X-MEN ήταν η πρώτη καινούρια ιστορία της ομάδας και το #94 το πρώτο της κανονικής αρίθμησης με πρωτότυπη ιστορία μετά το τεύχος 66. Σεναριογράφος ανέλαβε ο Chris Claremont, που έμελλε να γράψει μια τεράστια ιστορία στον τίτλο για πάρα, πάρα πολλά χρόνια και σχεδιαστής αρχικά ο εξαιρετικός Dave Cockrum και στη συνέχεια ο μεγάλος John Byrne, που κι αυτός αντικαταστάθηκε από άλλους σχεδιαστές στη συνέχεια. Γενικά, στα 83 τεύχη του περιοδικού, δημοσιεύτηκαν τα αμερικανικά τεύχη 93-182 εκτός από τα τεύχη 141-142, τα οποία αντιστοιχούν στη διάσημη ιστορία Days of Future Past, αλλά παραδόξως παραλήφθηκαν από τη Μαμούθ. Η νέα σύνθεση της ομάδας ήταν εξαιρετική, όπως εξάλλου και οι περισσότερες ιστορίες. Ο Claremont δημιούργησε μια νέα ομάδα με ανθρώπινα πάθη και αδυναμίες, με χαρακτήρες, που είχαν εντελώς διαφορετικό υπόβαθρο και τελείως διαφορετική ψυχοσύνθεση και κατάφερε να τα χειριστεί όλα αυτά με μεγάλη μαεστρία. Κατά τη γνώμη μου, σε αυτό το περιοδικό δημοσιεύτηκαν κάποιες από τις καλύτερες ιστορίες του τίτλου, με ορισμένα μικρά αριστουργήματα. Κατά τη διάρκεια της συγγραφικής του θητείας στον τίτλο, ο Claremont δημιούργησε και άλλους χαρακτήρες και τελικά ένα ολόκληρο σύμπαν μεταλλαγμένων μέσα στο ήδη υπάρχον σύμπαν της Marvel, επισκιάζοντας πολλούς άλλους τίτλους της εταιρείας και κάνοντας τους Χ-ΜΕΝ ένα από τα πιο διάσημα κόμικ της Marvel. Η ελληνική έκδοση ήταν επίσης πολύ καλή, όπως όλες οι Μαμούθ, με ωραία χρώματα και πολύ καλό χαρτί, ενώ από την αρχή υπήρχαν ενημερωτικές σελίδες και σελίδες αλληλογραφίας. Υπήρξαν όμως, κάποιες διαμαρτυρίες για τη μετάφραση, επειδή η Μαμούθ επέλεξε - απολύτως συνειδητά - να εξελληνίσει τα ονόματα όλων των ηρώων, με διαφορετικά επίπεδα επιτυχίας ("Νυχτοβάτης" αντί για "Nightcrawler", "Λυκομάτης" αντί για "Wolverine", "Βετεράνος" αντί για "Banshee"). Αυτές οι επιλογές προκάλεσαν διαμαρτυρίες από ορισμένους αναγνώστες, που έγραψαν αρκετά γράμματα σχετικά με αυτό το θέμα. Το περιοδικό ξεκίνησε ως διμηνιαίο με 2 ιστορίες Χ-ΜΕΝ. Από το #7 άρχισαν να δημοσιεύονται και ιστορίες από άλλα περιοδικά της Marvel, αρχής γενομένης με την "Πτήση Άλφα" (Alpha Flight) στο #7. Στο τεύχος 8 έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση οι "Νέοι Μεταλλαγμένοι" (The New Mutants). Από το τεύχος 11 το περιοδικό έγινε μηνιαίο και άρχισε να φιλοξενεί και άλλους τίτλους, αυξάνοντας από ένα σημείο και μετά τις σελίδες του, αλλά και την τιμή του. Σιγά σιγά, καθώς έκλεισαν τα υπόλοιπα υπερηρωικά περιοδικά της Μαμούθ, το Χ-ΜΕΝ έμεινε το μόνο από τα αρχικά 4, φιλοξενώντας και κάποιους τίτλους, που είχαν ντεμπουτάρει σε άλλα περιοδικά της Μαμούθ και κρίθηκαν αρκετά εμπορικοί (Thor, Fantastic Four, Morituri, West Coast Avengers). Ο τελευταίος τίτλος που προστέθηκε, ήταν το X-Factor στο τεύχος 64. Παρόλα αυτά, ήταν σαφές, ότι το περιοδικό αντιμετώπιζε προβλήματα και η ποιότητα της έκδοσης είχε πέσει και τελικά το τελευταίο τεύχος ήταν το #83, που κυκλοφόρησε το Μάρτιο του 1994, σχεδόν ταυτόχρονα με το τελευταίο τεύχος (#24) του "Ανθρώπου-Αράχνη" τερματίζοντας ουσιαστικά την ενασχόληση της Μαμούθ με τα υπερωικά κόμικς. Εκτός από τους Χ-ΜΕΝ, για τους οποίους τα έγραψα πιο πάνω, στο περιοδικό φιλοξενήθηκαν και οι εξής τίτλοι: - Alpha Flight 1-26 - New Mutants 1-25, 27 - West Coast Avengers vol. 2 3-18 - Strikeforce Morituri 3-13 - The Mighty Thor 209-214 - Fantastic Four 122, 127, 128, 168-176 - X-Factor 1-7 Κατά τη γνώμη μου, υπήρξε ένα από τα ιστορικότερα υπερηρωικά περιοδικά που κυκλοφόρησαν εκείνα τα άγονα χρόνια στην Ελλάδα και ένα από τα καλύτερα, επειδή μας έφερε σε επαφή με πολύ ωραίες ιστορίες, ορισμένες από τις οποίες ήταν πιο σύγχρονες και πολλούς καλλιτέχνες, που δεν ξέραμε έως τότε, τουλάχιστον όσοι από εμάς δεν αγοράζαμε τα δυσεύρετα τότε αμερικανικά κόμικς. Ποιος, για παράδειγμα, μπορεί να ξεχάσει αυτό το εξώφυλλο του Biill Sienkewicz; Εάν υπολογίσουμε και την πολύ καλή ποιότητα έκδοσης, μιλάμε ίσως, ίσως για την καλύτερη σειρά με ήρωες της Marvel, που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα και η οποία, επειδή κράτησε 8 χρόνια, γαλούχησε μια γενιά αναγνωστών στα υπερηρωικά κόμικς και έστρωσε το δρόμο για τη διάδοχη κατάσταση. Πριν από κάποια χρόνια έβρισκες τεύχη ξεχασμένα σε κάποια περίπτερα. Πλέον, έχουν γίνει κι αυτά σπάνια, αλλά τουλάχιστον δεν έχουν εκτοξευτεί ακόμα οι τιμές. Όλα τα σκαναρίσματα έγιναν από εμένα. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: wikipedia (για τους Χ-ΜΕΝ, για τα υπόλοιπα ακολουθήστε τα λινκ της παρουσίασης)

( Το εξώφυλλο από την ιστοσελίδα του εκδότη: https://www.gb-publishingservices.gr/index.php?route=product/product&product_id=4365 ) Περιεχόμενα τόμου: Giant-Size X-Men #1 και Uncanny X-Men #94-103 (Το Giant-Size X-Men μεταφράζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά) Πρώτη κυκλοφορία τόμου: 27 Αυγούστου 2021 Πρώτη δημοσίευση τευχών στα ελληνικά: Χ-ΜΕΝ #1-5 (εκδόσεις Μαμούθ, 1986) Την περίοδο 1970-75, το αμερικανικό περιοδικό των X-Men δημοσίευε μόνο ανατυπώσεις παλαιότερων ιστοριών. Οι χαμηλές πωλήσεις του τίτλου ανάγκασαν τους εκδότες να λάβουν αυτήν την απόφαση, καταδικάζοντας την ομάδα των μεταλλαγμένων ηρώων στην αφάνεια. Ευτυχώς για όλους εμάς τους αναγνώστες, ο τίτλος επέστρεψε σύντομα με νέες ιστορίες και θεματικές. Οι X-Men μετατράπηκαν από μια ομάδα αμερικανών εφήβων, σε μια ομάδα έμπειρων ενηλίκων από διαφορετικά μέρη του κόσμου. Αυτήν την περίοδο πρωτοεμφανίστηκαν σημαντικά μέλη της ομάδας, όπως η Θύελλα (Storm), ο Κολοσσός και ο Νυχτοβάτης (Nightcrawler). Ακόμη και ο Γούλβεριν έγινε για πρώτη φορά μέλος, ύστερα από την πρώτη του εμφάνιση σε μια ιστορία του Χαλκ (Incredible Hulk #180-81). (Κάποια από τα εξώφυλλα των τευχών από το comic vine: https://comicvine.gamespot.com/the-x-men/4050-2133/?sortBy=asc ) Ο ελληνικός τόμος περιέχει ακριβώς αυτά τα πρώτα τεύχη, με την εισαγωγή της νέας ομάδας και πολλών νέων ιδεών. Οι ιστορίες είναι πυκνογραμμένες, όπως γράφονταν τότε τα κόμικς. Από ένα σημείο εισάγονται δευτερεύουσες πλοκές, που συνδέουν κάπως τις ιστορίες μεταξύ τους, αλλά ολοκληρώνονται σε τεύχη που δεν περιέχει ο τόμος. Αναφέρομαι στον Έρικ τον Κόκκινο και τους εφιάλτες του Καθηγητή Χ, πλοκές που θα κορυφωθούν στα τεύχη 104-108. Πιστεύω πάντως ότι όποιος θέλει να διαβάσει μερικές καλές ιστορίες δεν θα απογοητευθεί, γιατί όλες οι κύριες πλοκές τελειώνουν εδώ. Επιπλέον, μερικές ιστορίες είναι πολύ δυνατές, όπως η εξαιρετική "Δεύτερη γέννηση", που δίνει στον τόμο το όνομά του. Θεωρώ ότι καίριο σημείο του τόμου αποτελεί η αποτύπωση για πρώτη φορά στο χαρτί κλασικών σκηνών των Χ-Μεν. Στη συνέχεια αυτές οι σκηνές επαναλήφθηκαν πολλές φορές στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο. Εδώ θα μάθουμε δηλαδή γιατί η Θύελλα πάσχει από κλειστοφοβία και θα παρακολουθήσουμε την μεταμόρφωση της Τζην Γκρέι σε Φοίνικα. Ειδικά τιμάται ο Γούλβεριν, καθώς μαθαίνουμε το πραγματικό του όνομα, Λόγκαν - το οποίο παρέμεινε για 35 χρόνια το μόνο όνομά του που ξέραμε- και βλέπουμε ότι τα νύχια του δεν βγαίνουν από τα γάντια του, αλλά από τα χέρια του. Θυμάμαι πόσο είχα σοκαριστεί όταν μικρό παιδί είχα πρωτοδεί μία παρόμοια σκηνή, με τα νύχια να βγαίνουν ξεκάθαρα από τα χέρια του. Η ελληνική έκδοση είναι εξαιρετική, όπως όλοι οι τόμοι της Συλλογής Graphic Novels της Μάρβελ, με όμορφο ιλλουστρασιόν χαρτί που αναδεικνύει τα χρώματα. Η μετάφραση κυμαίνεται σε πολύ υψηλό επίπεδο. Υπάρχει όμως και ένα σημείο που με προβλημάτισε και θα το μοιραστώ μαζί σας. Σε ένα πολύ ωραίο στιγμιότυπο, εμφανίζονται τιμητικά δύο γνωστοί μας και ανταλλάσσουν μερικές κουβέντες. Ο Τζακ Κίρμπυ αναφέρεται ξεκάθαρα στην περίοδο που ο ίδιος και ο Σταν Λι έγραφαν το κόμικ των Χ-Μεν. Είναι δυνατόν να μπερδεύτηκε ο μεταφραστής με ένα τόσο απλό σημείο; Μήπως δεν αναγνώρισε τους δύο τεράστιους δημιουργούς της Μαρβελ, άρα δεν έπιασε το αστείο; Ή έχουν αλλάξει την φράση στην πρωτότυπη έκδοση του τόμου, για να αποφύγουν νομικά μπλεξίματα; Πραγματικά δεν ξέρω τι συνέβη εδώ. Εν κατακλείδι, απόλαυσα αυτόν τον τόμο και τον προτείνω σε όλους τους οπαδούς των Χ-Μεν, όπως και σε όσους θέλουν να διαβάσουν ιστορίες που διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν ακόμη το σύμπαν της Μάρβελ. Μάλιστα ο τόμος είναι από τους μεγαλύτερους της συλλογής, με 210 σελίδες κόμικς - συνήθως ένας τόμος έχει 140 σελίδες. Και χορταστικός και αξίζει τα λεφτά του!

Ο 41ος τόμος της Συλλογής Marvel που κυκλοφορεί στην χώρα μας, φιλοξενεί μία ιστορία, η οποία αποτελεί ένα αξιόλογο κεφάλαιο στις ιστορίες του Οίκου των Ιδεών κι έχει πολλούς θαυμαστές ανά τον κόσμο. Ο λόγος για το θρυλικό “House of M", για το οποίο τόσα καλά σχόλια άκουσα. Πρόκειται για μία δουλειά, της οποίας την συγγραφική επιμέλεια είχε ο Brian Michael Bendis, ενώ το σχέδιο ανήκει στον Olivier Coipel. Η σειρά κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ από τον Ιούνιο, έως τον Νοέμβριο του 2005 κι απαριθμεί 8 τεύχη – κεφάλαια. Είναι άμεση συνέχεια των ιστοριών "Planet X" και "Avengers Disassembled", στις οποίες η Wanda Maximoff, η οποία είναι γνωστή σαν Scarlet Witch, που έχει υποστεί έναν ισχυρό νευρικό κλονισμό, στα όρια της ψυχικής κατάρρευσης, θα προσπαθήσει να κατασκευάσει μία ιδανική, νέα πραγματικότητα, με απώτερο σκοπό να επαναδημιουργήσει τα δύο της παιδιά τα οποία έχουν πεθάνει. Πριν συμβεί αυτό, όμως, συνέρχεται ένα συμβούλιο, αποτελούμενο από τους Avengers και τους X-Men, με επικεφαλής τον Καθηγητή Εξέιβιερ με σκοπό ν’ αποφασιστεί ποια θα είναι η μοίρα της επικίνδυνης Wanda. Στο τραπέζι πέφτει ακόμα και η εκτέλεσή της. Αποφασίζεται, λοιπόν, ένα ταξίδι μέχρι την Γκενόσα, για να ακούσουν και την δική της γνώμη. Εκεί, όμως, η πραγματικότητα θα διαστρεβλωθεί και θα τους ανατρέψει τα σχέδια… Η γνώμη μου Αναμφισβήτητα, πρόκειται για ένα σπουδαίο event, το οποίο συγκεντρώνει μία μεγάλη μερίδα πρωτοκλασάτων χαρακτήρων της Marvel στο ίδιο πεδίο. Προσωπικά δεν δηλώνω λάτρης των ιστοριών που περιγράφουν πολυσύμπαντα, αλλά στην συγκεκριμένη ιστορία τολμώ να πω ότι έχουμε μία έξυπνη διαχείριση. Ουσιαστικά δεν πρόκειται για ένα ακόμα multiverse, αλλά για ένα είδος happy place, με σκοπό να αποφευχθεί η σκληρή πραγματικότητα. Αρχίζοντας από το πρώτο κεφάλαιο, ο αναγνώστης συνειδητοποιεί ότι μπαίνει κατευθείαν στο νόημα και το ζητούμενο, για να συνεχίσει η υπόλοιπη εξιστόρηση, στα επόμενα κεφάλαια, με έναν σουρεαλιστικό τρόπο, εκτός των πλαισίων και των γραμμών που έχει δώσει η Marvel για το συμβατικό της σύμπαν. Εδώ, φαίνεται ότι όλοι οι χαρακτήρες έχουν διαγράψει διαφορετικές πορείες στον βίο τους, από αυτές που γνωρίζουμε. Τραγική φιγούρα εδώ είναι η Wanda η οποία εμφανίζει πολλά ρεαλιστικά στοιχεία, καθώς ο συγγραφέας την “ταλαιπωρεί” με κατάθλιψη και ψυχολογική κατάρρευση. Τον ίδιο πόνο φαίνεται να βιώνει κι ο Magneto, που κάνει τα πάντα για να την κάνει να νιώσει καλύτερα και να την προστατέψει όπως εκείνος νομίζει από τους (δικαιολογημένα) εξαγριωμένους συντρόφους της. Ένας άντρας, που άλλοτε ήταν πανίσχυρος, εδώ δείχνει καταρρακωμένος. Ακόμα ένας χαρακτήρας που διαδραματίζει κομβικό ρόλο στην πλοκή είναι ο Wolverine, που καταλαβαίνει στην συνέχεια ότι κάτι δεν πάει καλά, ξεδιπλώνει το κουβάρι του μυστηρίου και προσπαθεί να επαναφέρει την κανονικότητα. Εντύπωση μού έκανε η διαχείριση του Captain America. Ο συγγραφέας φαίνεται ότι άφησε τον πρώτο Εκδικητή να “ξεκουραστεί”, γιατί δεν του έδωσε πολλές αρμοδιότητες στην παρούσα ιστορία. Βέβαια, αυτή μπορούμε να την θεωρήσουμε σαν μία συγκινητική οπτική, αν αναλογιστούμε ότι αυτή η κατάληξη είναι κι εκείνη που θα προτιμούσε περισσότερο ο Cap. Πολλά τα χρόνια της υπηρεσίας και κανένας φίλος και συγγενής δεν βρίσκεται πλέον εν ζωή. Το σενάριο, λοιπόν, το βρήκα ευρηματικό, το οποίο συνθέτει τις κατάλληλες συνθήκες για να δημιουργήσει μεγάλες και κοσμοϊστορικές αλλαγές στους ήρωες, ενώ παράλληλα παίζει με τα συναισθήματα τόσο των ηρώων, όσο και των αναγνωστών. Ουσιαστικά ο Bendis, μέσω μίας περίεργης, πρωτότυπης και τραγικής κατάστασης που υποβάλλει τους πρωταγωνιστές, κάνει, παράλληλα, πραγματικότητα τα όνειρα και τις επιθυμίες τους, “μαντεύοντας” πώς θα ήθελαν εκείνοι μία ιδανική ζωή. Αν θέλετε την γνώμη μου, πρόκειται για ένα δύσκολο, αλλά επιτυχημένο διακύβευμα. Πραγματικά αναρωτήθηκα κι εγώ τι θα έπρεπε να κάνουν οι πρωταγωνιστές, μόλις έμαθαν για τον εικονικό κόσμο, στον οποίο αποτελούσαν μέρος. Να προσπαθούσαν να επαναφέρουν την φυσιολογική ζωή, ή να έμεναν εκεί, από την στιγμή που περνούσαν όπως ήθελαν? Να κοιτούσαν τους εαυτούς τους ή το γενικό καλό? Μεγάλο δίλημμα. Η πλοκή δε διαθέτει μεγάλες σκηνές μάχης, παρά μόνο λίγο πριν το φινάλε. Με αυτόν τον τρόπο επιχειρείται να δοθεί θέση στον συναισθηματικό τομέα κι όχι στην έξαψη που προσφέρει η ωμή δράση. Εύστοχη κίνηση, κατά την άποψή μου, από την στιγμή που η συγκεκριμένη ιστορία δεν πραγματεύεται μία ακόμα καθαρά υπερηρωική υπόθεση. Κι ερχόμαστε στο φινάλε, το οποίο, ομολογώ, ότι είναι ανατρεπτικό, αλλά η αλήθεια είναι ότι ένιωσα να με αφήνει κάπως ξεκρέμαστο και γεμάτο απορίες για την συνέχεια. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο sequel, αλλά ελπίζω να υπάρχει. Σκηνοθετικά κι εδώ είχαμε μία αξιόλογη δουλειά, αλλά πιστεύω ότι θα μπορούσε να υπάρχει μεγαλύτερη φροντίδα. Οι εναλλαγές των σκηνών ήταν κάπως γρήγορες σε αρκετά σημεία του κόμικ, ενώ στους διαλόγους υπήρχαν αυτές οι, εμ, παύσεις, που, χμμ, είναι, εμμμμ, κάπως, εχμμμ, εκνευριστικές. Εν κατακλείδι, μιλάμε για μία ιστορία που ξεφεύγει, κάπως, από τα συνηθισμένα μοτίβα και δίνει κάτι φρέσκο και παράλληλα λογοτεχνικό στον αναγνώστη. Την θεωρώ από τις καλές και τις ριζοσπαστικές ιστορίες του Οίκου των Ιδεών και μου άρεσε που όλα ξεκινάνε από έναν χαρακτήρα που (στα δικά μου τα μάτια) δεν είναι από τους κορυφαίους. Ο λόγος για την Wanda. Ενδιαφέρον, επίσης, παρουσιάζει το γεγονός ότι ο “Οίκος του Μ” έχει μεγάλες ομοιότητες με την σειρά “WandaVision" κι ευχαριστώ πολύ τους φίλους για την παρότρυνση να δω και την σειρά. Δεν ξέρω πιο από τα δύο πρέπει να γίνει πρώτο (να δούμε την σειρά ή να διαβάσουμε το κόμικ), αλλά καλό θα είναι να γίνουν και τα δύο. Στα του εικαστικού τομέα, έχουμε ένα σχέδιο, το οποίο το βρήκα τίμιο κι αξιόλογο. Κι εδώ, όμως, έχω τις μικρές μου ενστάσεις. Ξεκινάω με την απόδοση των προσώπων και γενικά μερικών σωματότυπων των χαρακτήρων, οι οποίοι είναι κάπως χοντροκομμένοι και δυσανάλογοι σε σχέση με το background. Επίσης, οι πολλές λεπτομέρειες που διαθέτει το graphic novel, είναι εξαιρετικές, αλλά υπήρχαν και μερικές που μου έφεραν ζαλάδα. Όσον αφορά το χρώμα, διέθετε πλουραλισμό, αλλά αυτό που μου έμεινε είναι ένα όμορφο παιχνίδι με την φωτεινότητα. Εκεί που χρειαζόταν ήταν σκούρο κι εκεί που δεν ήταν απαραίτητο (σε αντίθεση με άλλες ιστορίες) σεβόταν το...φως της ημέρας. Πάμε τώρα να δούμε το έξτρα υλικό που συνοδεύει τον παρόντα τόμο. Εδώ ο αναγνώστης θα βρει το κλασικό editorial του Lupoi, καθώς επίσης και την σελίδα που μας περιγράφει τα γεγονότα που συνέβαλλαν στην δημιουργία του “Οίκου του Μ”. Ολοκληρώνοντας την ιστορία, θα βρεθούμε μπροστά σε δύο σελίδες που παρουσιάζουν τα εναλλακτικά εξώφυλλα των τευχών – κεφαλαίων της ιστορίας, καθώς και δύο ακόμα σελίδες με τον Bendis να μας μιλάει για το δημιούργημά του. Τίποτε άλλο.

Η πρώτη μου επαφή με τους X-Men έγινε όταν ήμουν μικρή και παρακολουθούσα την animated σειρά X-Men: Evolution στη τηλεόραση. Από τη πρώτη στιγμή, μού δημιουργήθηκε μία αγάπη για την ομάδα αυτή κυρίως επειδή μου άρεσε το γεγονός ότι όλοι οι χαρακτήρες ήταν διαφορετικοί και μοναδικοί, το ότι ήταν νέοι και μπορούσα να ταυτιστώ μαζί τους. Λειτουργούσαν όλοι σαν μία μεγάλη οικογένεια και ο ένας πρόσεχε τον άλλον. Επιπλέον, μου άρεσε το ότι οι νεότεροι μεταλλαγμένοι λάμβαναν μαθήματα από τους «παλιούς» στο Ινστιτούτο του Xavier, κάτι που δημιουργούσε μία ευχάριστη και ξεχωριστή «σχολική» αύρα. Οπότε, μεγαλώνοντας, στράφηκα στην ανάγνωση και συλλογή κόμικς των X-Men. Ένα εξ αυτών θα ήθελα να παρουσιάσω παρακάτω. Το κόμικ αυτό ονομάζεται X-Men Second Coming! (2009) Η ιστορία αυτή είναι το τελευταίο μέρος μιας μεγαλύτερης που ξεκίνησε από τα Messiah Complex, Utopia,Nation X και Necrosha. Οι συγγραφείς κυρίως είναι οι Craig Kyle, Christopher Yost, Matt Fraction και σχεδιαστές οι David Finch, Terry Dodson & Mike Choi. Ο μεταλλαγμένος πληθυσμός είχε περιοριστεί σε 181 άτομα και για περισσότερο από ένα χρόνο κανένας νέος μεταλλαγμένος δεν είχε γεννηθεί, μέχρι που εμφανίστηκε η Hope, ένα μεταλλαγμένο κορίτσι. Η Hope στάλθηκε στο μέλλον για τη προστασία της υπό τη επιτήρηση του Cable, ενός άλλου μεταλλαγμένου. Τώρα όμως, η Hope και ο Cable επέστρεψαν στο παρόν! H Hope αντιμετωπίζεται ως ένας «μεσσίας» για τους μεταλλαγμένους, ένας που θα φέρει την ειρήνη και ένα καλύτερο μέλλον για εκείνους. Ωστόσο, μία ομάδα ανταγωνιστών, οι Purifiers, τους οποίους ηγείται ο Bastion, θέλουν να εξαλείψουν την Hope, βάζοντας έτσι ένα τέλος στη μεταλλαγμένη φυλή και στους X-Men. Το κόμικ αυτό έχει μία ιστορία σκοτεινή, ενίοτε ωμή και περιέχει πολλές ανατροπές, διότι κανένας ήρωας δεν είναι ασφαλής. Η σκοτεινή ατμόσφαιρα ενισχύεται από το σχέδιο, όπως του Finch, και τα πιο σκούρα χρώματα. Η ιστορία διαβάστηκε πολύ γρήγορα, καθώς είχα αγωνία να δω τι θα γίνει. Εν τέλει, τα φινάλε με αποζημίωσε! Γενικά, αυτό το κόμικ το απόλαυσα πολύ και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους τους φίλους των Χ-men! «It’s always been a bad time to be a mutant. This may be the worst.»

Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 09-06-2019 Υλικό Τευχών: X-Men - Phoenix Endsong 01-05 (March/June 2005) Μια στρατιωτική ομάδα της αυτοκρατορίας των Σ'ιαρ ανασταίνει ένα κομμάτι του Φοίνικα για να βρει τρόπο να εξολοθρεύσει την δύναμη του μια και καλή. Όμως ο Φοίνικας δραπετεύει και ευρισκόμενος σε σύγχυση, αναζητεί τον προηγούμενο ξενιστή του, την Τζιν Γκρέι που είναι νεκρή και την οποία καταφέρνει να αναστήσει μετά από μια αναζήτηση ανάμεσα σε διάφορα μέλη των X-Men. Τώρα πρέπει για άλλη μια φορά να αντιμετωπίσουν τον Φοίνικα, την ομάδα της Σ'ιάρ που δεν έχει κανένα πρόβλημα στο να εξολοθρεύσει όλους τους μεταλλαγμένους για να αποτρέψουν την δύναμη του Φοίνικα από το να βρει νέους ξενιστές, αλλά και τον Κιντ Ομέγκα, που ξυπνάει από τον θάλαμο καταστολής που βρισκόταν, με σκοπό να βοηθήσει τον Φοίνικα, ούτως ώστε να αναστήσει μια από τις νεκρές αδερφές Κούκους με την οποία ήταν ερωτευμένος. Όταν είχα διαβάσει την ιστορία πριν 14 χρόνια, μου είχε αρέσει αν και δεν την βρήκα τίποτα ιδιαίτερο. Λίγο πολύ αυτή συνεχίζει να είναι η γνώμη μου τώρα που ξαναδιάβασα την ιστορία μέσα από την Ελληνική έκδοση, αν και θεωρώ πως έχει χάσει πόντους ενδιαφέροντος έκτοτε. Δεν είναι δηλαδή από τις ιστορίες που το πέρασμα του χρόνου τις ευνοεί. Ο Γκρεγκ Πακ, που χρησιμοποιεί το ρόστερ του Astonishing X-Men για την περίσταση, προσπαθεί να δώσει μια ιστορία αναζήτησης ταυτότητας, λύτρωσης και ύστατου αποχαιρετισμού, τόσο για τους X-Men, όσο και για την δύναμη του Φοίνικα. Έναν Φοίνικα που προσπαθεί να βρει νόημα στην ύπαρξη του, υιοθετώντας τα θέλω της Τζιν, μόνο και μόνο για να διαπιστώσει πως αυτά που ήθελε η ξενιστής του, δεν είναι πλέον εφικτά μιας και οι X-Men έχουν προχωρήσει παρακάτω με τις ζωές τους, όχι όμως και με την απώλεια του αγαπημένου τους μέλους, της Τζιν. Το μόνο που μπορεί να ελπίζει λοιπόν, είναι στο να τους δώσει το ύστατο αντίο και μετά να συνεχίσει να ψάχνει το σκοπό του αλλού. Η εξιστόρηση όμως της ιστορίας μου φαντάζει πλέον κάπως άνιση, με την προσπάθεια της δημιουργίας έντασης να μην είναι τόσο καλοδουλεμένη όσο θα περίμενα και να φαντάζει κάπως άτσαλη και σαπουνοπερέ (θα μου πείτε X-Men γράφει, οπότε.. ). Το σχέδιο του Γκρεγκ Λαντ είναι επίσης ευχή και κατάρα για την σειρά μιας και δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες. Είναι όμορφο όπως πάντα φυσικά, αλλά φαίνεται πως βασίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στο photo reference από πορνοστάρ (πρακτική για την οποία είναι γνωστός ο σχεδιαστής) και λιγότερο στις δικές του ικανότητες στην σχεδιαστική εξιστόρηση, στις οποίες όταν καταφεύγει, είναι πολύ καλός. Το αποτέλεσμα λοιπόν είναι να έχουμε ένα σχέδιο που κάποιες φορές δείχνει να λέει μια διαφορετική ιστορία από αυτή που μας παρέχει ο σεναριογράφος, μια ιστορία οργασμικών κλιμακώσεων μάλλον, μιας και όλοι οι χαρακτήρες σχεδιάζονται συχνά σαν να βρίσκονται σε ικανοποίηση και ας μην συνάδει με τα τεκταινόμενα. Το τέλος της ιστορίας αφήνει ανοιχτό ένα ενδεχόμενο που καλύπτεται σε μια μίνι σειρά που βγήκε 1,5 χρόνο μετά από το Endsong στην Αμερική, το Phoenix Warsong. Με κάνει να αναρωτιέμαι αν έχουν ήδη προγραμματίσει να βγάλουν και την συνέχεια σε μελλοντικό χρόνο, όταν αποφάσισαν να βγάλουν το Endsong μαζί με την εφημερίδα Έθνος. Αποτέλεσε πάντως την 4η από τις 6 σειρές της Μάρβελ που βγήκαν σε συνεργασία με την εφημερίδα μέσα στο 2019.

'Terminate one Sentinel -- terminate one thousand -- it makes no difference. Our numbers are too great. Eventually mutants, we will overwhelm you...'' - Sentinel Alpha Class Βρισκόμαστε στις αρχές του 1981.Ο Chris Claremont γράφει ήδη τον τίτλο Uncanny X-MEN εδώ και 5 περίπου χρόνια,από τότε που εμφανίστηκε η καινούργια ομάδα.Έχει ήδη δώσει στους αναγνώστες του φοβερές ιστορίες γεμάτες περιπέτεια και δυνατές συγκινήσεις,που έχουν κορυφωθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή με το επικό "Dark Phoenix Saga" και το θάνατο της Jean Gray στα τεύχη #129-138(Γενάρης-Οκτώβρης 1980)της σειράς...Και εκεί που λες ότι θα αρχίσει η καμπή,η πτώση του τίτλου,η σεναριακή στεγνότητα και επανάληψη,ο Claremont έρχεται και σε διαψεύδει πανηγυρικά παρουσιάζοντας ένα ακόμα διαμάντι μέσα στο σπουδαίο run του στον τίτλο... Φυσικά το σενάριο τότε συν-έγραφε μαζί του και ο σχεδιαστής John Byrne.Ένα ακόμα story arc που θα μείνει κλασικό,αξεπέραστο και θα ανοίξει και νέους δρόμους για μελλοντικά story arcs...Άλλωστε και το ίδιο στο μέλλον αναφέρεται.Σε ένα μέλλον όμως δυστοπικό,σκοτεινό,γεμάτο φόβο και καταπίεση,με τη μυρωδιά του θανάτου να είναι διάχυτη παντού...Και αυτό το έκανε σε μόλις δύο τεύχη στα #141 και #142 (Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1981)όταν σήμερα θα χρειαζόμασταν κανένα maxi series 12 τευχών για να ειπωθεί μία τέτοια ιστορία και πάλι δεν θα ήταν αρκετό... Toν 21ο αιώνα,και συγκεκριμένα το 2013(σήμερα για εμάς παρελθών,τότε μακρινό μέλλον μην ξεχνάτε)υπάρχουν 3 κατηγορίες πολιτών..."Η" για τους ανθρώπους(humans)"Α" για τους ανθρώπους που ίσως εκδηλώσουν κάποια γενετική ανωμαλία στο μέλλον(και δεν επιτρέπεται να αναπαραχθούν)και ''Μ'' για τους μεταλλαγμένους...Οι οποίοι ζούνε μέσα σε στρατόπεδα συγκεντρώσεων που φυλάσσονται από γιγαντόσωμα Sentinels,φοράνε κολάρα που εξαφανίζουν τις δυνάμεις τους,ενώ οι περισσότεροι έχουν αφανιστεί και βρίσκονται σε έναν από τους απέραντους τάφους που βρίσκονται στο στρατόπεδο.. Μονάχα τέσσερις είναι ζωντανοί(Kitty Pryde,Wolverine,Colossus,Storm)μαζί με τον Fraklin Richards,τη τηλεπαθητική Rachel,και ένας πλέων παραπληγικός Magneto και αποτελούν το κίνημα αντίστασης στους Sentinels...Kαι πρέπει να βάλουν σε εφαρμογή το σχέδιο τους,επιστροφής στο παρελθόν,για να αλλάξουν τη τροπή των γεγονότων.Να μη συμβεί τίποτα από όσα συμβαίνουν εκείνη την εποχή... Με τη βοήθεια της Rachel,η Kitty(Κate στο μέλλον)ξαναγυρνά τηλεπαθητικά στο παρελθόν τον Οκτώβριο του 1980.Για να ειδοποιήσει τους τότε συντρόφους της για τα γεγονότα που θα συμβούν εκείνη την ημέρα και που θα οδηγήσουν στις κατακλυσμικές εξελίξεις που με τη σειρά τους θα δημιουργήσουν αυτό το δυστοπικό μέλλον. Η Βrotherhood of Evil Mutans εκείνη την ημέρα θα σκοτώσει τον υποψήφιο πρόεδρο Robert Kelly,τον Xavier και τη Moira McTaggert και όλο αυτό θα οδηγήσει σε 30 χρόνια μετά στη καταστροφή του κόσμου που θα προκληθεί από έναν πυρηνικό πόλεμο...Μετά τα γεγονότα εκείνης της ημέρας,θα ακολουθήσει ένας αντι-μεταλλαγμένος υποψήφιος πρόεδρος που θα διαδώσει το μίσος,και θα ενεργοποιηθούν οι Sentinels με εντολή να εξουδετερώνουν οποιοδήποτε έχει ειδικές δυνάμεις(ακόμα και μη μεταλλαγμένους super heroes &villains)..Oι Sentinels θα αρχίσουν να επεκτείνουν τη κυριαρχία τους και έξω από τις Η.Π.Α. και στον υπόλοιπο κόσμο...Η Κitty θα γυρίσει πίσω στο σώμα του 13χρονου εαυτού της με σκοπό να αλλάξει τα γεγονότα,εμποδίζοντας την αναγέννηση των Sentinels,σβήνοντας ολοκληρωτικά το μέλλον από το οποίο προέρχεται η ίδια,μονάχα που το να αλλάξεις την ιστορία είναι δυσκολότερο από όσο φαντάζονταν και ο χρόνος δεν είναι με το μέρος της..... Μαθήματα σεναρίου από τον Chris Claremont που εδώ όπως ανέφερα,έχει βοήθεια στην "πλοκή" από τον τότε σχεδιαστή της σειράς τον John Byrne(που για εμένα προσωπικά στους Uncanny X-MEN κάνει τη καλύτερη δουλειά του)ο οποίος ήθελε να χρησιμοποιήσει τους Sentinels σε μία ακόμα ιστορία των Χ-ΜΕΝ,έχοντας δει τα επεισόδια του Doctor Who που προβλήθηκαν το 1972 τα ''Day of the Daleks".Τότε ήταν που μπήκε ο σπόρος που φύτρωσε και μετατράπηκε λίγο αργότερα στο Days of Future Past. O Claremont σε συνεργασία με τον Bynre ουσιαστικά αποτελούσαν ένα ακόμα καινούργιο δίδυμο στο στυλ των Lee-Kirby ή Lee-Ditko στον Spidey και συνεργάζονταν με τον ίδιο σχεδόν τρόπο.Για πρώτη φορά ίσως οι αναγνώστες ενδιαφέρονταν τόσο πολύ για τα μέλη μιας ομάδας(ίσως το ίδιο να συνέβαινε στα 60's με τους Fantastic Four αλλά αυτοί δεν παύει να είναι οικογένεια και όχι ομάδα με διαφορετικά μέλη)την πορεία τους,τη θέση τους μέσα στην ομάδα και στην κοινωνία,την εξέλιξη τους ως χαρακτήρες και ήρωες...Γιατί οι Χ-ΜΕΝ του Claremont είναι ζωντανοί χαρακτήρες,που παρά τις δυνάμεις τους που τους καθιστούν ξεχωριστούς,μπορούν να συμπάσχει μαζί τους ο αναγνώστης..Και χαρακτήρες που από τεύχος σε τεύχος,εξελίσσονταν σαν προσωπικότητες,σαν ήρωες,σαν άνθρωποι,καθένας ατομικά αλλά και όλοι μαζί στις μεταξύ τους σχέσεις. Στο σχέδιο ο Byrne μαζί με τα εκπληκτικά μελάνια του Terry Austin(αγαπημένος μου inker μαζί με Sinnott)πιστεύω ότι αποτελούν μία δυνατή και ταλαντούχα σχεδιαστική ομάδα που άφησε ανεξίτηλη την παρουσία της στον τίτλο και άφησε κυριολεκτικά εποχή στους αγαπημένους μας μεταλλαγμένους.Χωρίς φυσικά να θέλω να αδικήσω την πολύ καλή δουλειά του Cockrum(ειδικά στο δεύτερο πέρασμα του από τον τίτλο στα τεύχη #146 - #164)ή του Paul Smith και John Romita jr. ή τους επόμενους μετά το #200 που ακολούθησαν. Το συγκεκριμένο story arc σηματοδοτεί και την παρθενική εμφάνιση της Storm ως αρχηγού της ομάδος(μετά την αποχώρηση του Scott Summers/Cyclops συγκλονισμένου από το θάνατο της Jean Grey)την οποία βέβαια θα κερδίσει με το σπαθί της στο τεύχος 201 του τίτλου και την επική μάχη της με τον Cyclops.Ο Μagneto παρουσιάζεται για πρώτη φορά σαν σύμμαχος(μετά το χαμό του Xavier)κάτι που θα γίνει πολλά τεύχη αργότερα όταν θα αναλάβει την καθοδήγηση(ως διευθυντής της σχολής) των X-MEN!! Στη συγκεκριμένη ιστορία υπάρχει μία πρώτη αναφορά στο ότι η Mystique(που ηγείται των Brotherhood of evil mutans)ίσως να έχει κάποια συγγένεια με τον Nightcrawler ή ακόμα και να είναι η μητέρα του(κάτι που θα αποκαλυφθεί χρόνια αργότερα στον τίτλο). Επίσης το γεγονός ότι οι μελλοντικοί Χ-ΜΕΝ πεθαίνουν στα μάτια του αναγνώστη ήταν κάτι που ποτέ κανείς δεν είχε δει(μεμονωμένα ίσως με τη Jean Greay ή τον Thunderbird,ή αργότερα με το Τhe Mutant Massacre)ολόκληρη την ομάδα να αποδεκατίζεται.Σήμερα ίσως με τους θανάτους και τις αναστάσεις κάθε σχεδόν χαρακτήρα στην ομάδα ή γενικά στα υπερηρωικά κόμικ είναι κάτι το συνηθισμένο,τότε όμως δεν ήταν(ούτε το θάνατο του Captain Marvel δεν είχαν διαβάσει οι αναγνώστες ακόμα)οπότε η ιστορία ξεχωρίζει και για αυτόν επίσης τον λόγο... Το συγκεκριμένο επίσης story arc αποτέλεσε ουσιαστικά την έμπνευση για την 4η ταινία των X-MEN:Days of Future Past,που πραγματεύεται σχεδόν το ίδιο story με τη διαφορά ότι στο παρελθόν ταξιδεύει ο Logan με τη βοήθεια της Kitty,και όχι η Kitty(με τη βοήθεια της Rachel Summers) όπως γίνεται στο κόμικ.Eπίσης και animated σειρές των X-MEN έχουν πραγματευτεί το ίδιο θέμα. Έχει κυκλοφορήσει πολλές φορές σαν trade,ενώ στη χώρα μας το αναγνωστικό κοινό είχε τη τύχη να διαβάσει τη (χρυσή) περίοδο του Claremont μέσα από τις εκδόσεις της Μαμούθ,σαν μηνιαίο περιοδικό.Κλασικό,αξέχαστο και αθάνατο!!To κείμενο αυτό το βρίσκετε και στο προσωπικό μου blog ΕΔΩ

Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 21-03-2018 Υλικό Συλλογής: X-Men: The Dark Phoenix Saga [05 April 2006 (TPB)], Uncanny X-Men v1 129-137 [January/September 1980 (Issues)] Η λέσχη Χέλφαϊρ καταφέρνει να κάνει πλύση εγκεφάλου στην Τζιν Γκρέι και ως αποτέλεσμα, οι X-Men γίνονται φυλακισμένοι τους. Η πράξη αυτή όμως απελευθερώνει τον Μαύρο Φοίνικα, μια δύναμη που κανείς στο σύμπαν δεν μπορεί να καταστείλει. Τώρα, η ομάδα θα πρέπει να σώσει την Τζιν ταυτόχρονα από την αυτοκρατορία Σι'αρ και τον ίδιο της τον εαυτό. Οι εικόνες των περιεχομένων προέρχονται από την Αμερικάνικη έκδοση. Η πιο κλασική ιστορία των X-Men*, αυτή που μετέτρεψε τον τίτλο στην πιο πετυχημένη... μηχανή εκτύπωσης χρημάτων για την Μάρβελ, είναι ξανά διαθέσιμη στο Ελληνικό κοινό, με την τελευταία εκτύπωση της να έχει γίνει το μακρινό 1990 από την Μαμούθ Κόμικς σε μορφή περιοδικού περιπτέρου, μια έκδοση που άφησε την δική της ιστορία. Προσωπικά, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός με αυτή την περίοδο του τίτλου, μιας και τις συγκεκριμένες ιστορίες τις έχω διαβάσει ουκ ολίγες φορές όταν ήμουν πιτσιρικάς και ακόμα και σήμερα τις θεωρώ τις καλύτερες στιγμές του τίτλου, λίγο πριν αρχίσει να γίνεται εντελώς σαπουνόπερα. Το δε σχέδιο του Τζον Μπερν, εξακολουθεί να με πωρώνει ακόμα και σήμερα. Αυτό που μπορώ να πω όμως είναι πως η μετάφραση στην παρούσα έκδοση είναι σαφώς καλύτερη. Να το επαναλάβω αυτό: Η μετάφραση στην παρούσα έκδοση είναι σαφώς καλύτερη! Ναι, ο Αργυρού ψιλοζορίζεται λιγάκι σε μερικά σημεία στην απόδοση της γραφής του Κλέρμοντ (η οποία είναι πιο λογοτεχνική, εξηγώντας τα πάντα, και θα κουράσει κάποιους), και ναι, δεν έχει τα κλασικά ονόματα με τα οποία έχουμε συνηθίσει, αλλά οι μεταφραστές της σειράς της Μαμούθ πριν αναλάβει ο Χειλάς, πετσόκοβαν το αρχικό κείμενο στο μισό βγάζοντας ότι δεν θεωρούσαν ουσιώδες (και ακόμα περισσότερα, αρκετές φορές), κάτι που δεν συμβαίνει εδώ. Απ' όλες τις απόψεις, αυτή είναι η πιο πλήρης εκδοχή της ιστορίας που θα διαβάσετε αποδομένη στην γλώσσα μας λοιπόν. Το άλλο μου παράπονο είναι πως απλά δεν εκδόθηκαν ξανά και οι προηγούμενες ιστορίες, μιας και αυτή είναι απλά η κατάληξη μιας μακράς ιστορίας που ξεκίνησε από το τεύχος 100 του Uncanny X-Men και μερικά συναισθηματικά φορτία δεν έχουν τον ίδιο αντίκτυπο αν δεν διαβαστεί από την αρχή. *μοιραζόμενη την θέση μαζί με το Days of Future Past.

50 χρόνια στο μέλλον και μια post-apocalyptic U.S.A. Οι κακοί έχουν κερδίσει και οι υπερήρωες έχουν παραιτηθεί, ηττηθεί, εξαφανιστεί ή/και εξοντωθεί. Ένας γέρος Wolverine έχει αποκηρύξει το παρελθόν του, έχει κάνει οικογένεια και ζει απομονωμένος σε μια φάρμα. Η ζωή του θα αλλάξει για ακόμα μια φορά όταν ένας τυφλός πλέον Hawkeye θα τον προσλάβει ως συνοδό για την μεταφορά ενός μυστηριώδους φορτίου, με αντάλλαγμα 500 δολάρια. Λεφτά που ο Λόγκαν χρειάζεται οπωσδήποτε για να πληρώσει το ενοίκιο στην συμμορία των Banner (ναι, κακοποιών στοιχείων και απογόνων του Hulk). Πολύ σκοτεινή ιστορία, πολύ εκτός του τυπικού υπερηρωικού. Καραγουστάρισα Σενάριο γεμάτο αναπάντεχα plot-twists με γρήγορη ταχύτητα που δεν σε αφήνει να το αφήσεις, διαβάζεται αυτοτελώς και γεμίζει τα όποια κενά για όσους δεν ξέρουν τι προηγείται με μικρά flashbacks σε καίρια σημεία χωρίς να μπερδεύει. Βλέπουμε πολλούς super-villains (Dr. Doom, Kingpin, Magneto, Red Skull) να παρελαύνουν σε μια ιστορία με λιγότερη αλλά πιο καλοστημένη δράση απ'όσο υπόσχεται ο τίτλος και το εξώφυλλο της, αλλά κυρίως βλέπουμε έναν "σπασμένο" Γούλβεριν που έχει υποσχεθεί να μην ξαναβλάψει άλλο ον αλλά οι συγκυρίες τον στήνουν στον τοίχο. Έναν Γούλβεριν σκοτεινό και πιο σακατεμένο απ'ότι συνήθως, άρτια χτισμένο σαν χαρακτήρα, όλα μέσα σε ένα αξιοπρεπέστατο σχέδιο με ωραίο φωτισμό και χρώμα που αυξάνει την ροή χωρίς να κρατά το μάτι παραπάνω απ'όσο πρέπει. Ο Mark Millar (σενάριο - Civil War,Wanted, Kick-Ass, The Ultimates) και ο Steve McNiven (σχέδιο - Civil War, Guardians of the Galaxy, Death of Wolverine) είπαν την ιστορία τους αρχικά στο Wolverine #66-72 και Wolverine Giant Size Old Man Logan. Όπως περίμενα, το κόμικ έχει μικρή έως ελάχιστη σχέση με την ταινία πέρα από κομμάτι του τίτλου και του όλου "γέρος Γούλβεριν δίνει την τελευταία του παράσταση", αλλά ευχαριστήθηκα και τα δύο. Του πέταξα ένα εύκολο 5/5 στο goodreads. Καιρό είχα να διαβάσω έτσι ανέμελα κομικάκι και να μην πάρω χαμπάρι πότε τελείωσε. ?