Search the Community

Η Planetary είναι μια μυστική οργάνωση, βαθιά χωμένη στο συνομωσιολογικό κομμάτι της ανθρώπινης συνείδησης, με μοναδικό σκοπό την ανακάλυψη της μυστικής ιστορίας του κόσμου. Αυτοαποκαλούμενοι "Αρχαιολόγοι του Απίθανου" εξερευνούν πιθανές επαφές με εξωγήινους, παράλληλες διαστάσεις, υποχθόνιους, μεταλλαγμένους, μυστικές ηπείρους, τους αρχαίους Αιγύπτιους, δεινόσαυρους, ζόμπι κ.ο.κ. Η ομάδα αποτελείται από 3 + 1 άτομα - την Jakita Wagner, μια τύπισσα με απίστευτα γρήγορα αντανακλαστικά και φοβερή δύναμη και αντοχή, τον Drummer ο οποίος ανιχνεύει την πληροφορία κάθε είδους και μορφής ενώ επικοινωνεί άμεσα με οποιοδήποτε ηλεκτρονικό μηχάνημα και τον Elijah Snow, έναν υπεραιωνόβιο τύπο (century baby μιας και γεννήθηκε στις 1/1/1900, σημείο που παίζει ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας) που ελέγχει τον πάγο και έχει μεγάλα κενά μνήμης. Ο τέταρτος άνθρωπος, ο διαβόητος fourth man, είναι αγνώστου ταυτότητας και παρέχει όλη την οικονομική υποστήριξη για την λειτουργία της planetary - η οποία μόνο αμελητέα δεν είναι. Μπορεί να φαντάζει ένα ακόμα υπερηρωικό κόμικ, αλλά μετά από τα πρώτα 5-6 τεύχη δείχνει τον meta χαρακτήρα του και κλείνει περισσότερο προς τον alt-superhero αέρα του watchmen, του Top-10 και γενικά Moore-ο-φέρνει. Οι villians της ιστορίας θυμίζουν έντονα fantastic four στο πολύ κακό και απάνθρωπο τους, όντας τέσσερις αστροναύτες που σε μια "αποτυχημένη" αποστολή στο διάστημα πέρασαν σε μια άλλη διάσταση, το bleed, και μεταλλάχτηκαν με τρόπους παρόμοιους των ff. Σε κάποια τεύχη κάνουν την εμφάνιση τους κάποιοι χαρακτήρες-κόπιες της wonder woman, του green lantern και του superman οι οποίοι βέβαια δεν επιβιώνουν ούτε λεπτό στην γη λόγω των τεσσάρων. Πιο πολύ από σάτιρα ή φόρο τιμής, νομίζω ότι ο Ellis χρησιμοποίησε τόσο ίδιους χαρακτήρες με τους πασίγνωστους των DC/Marvel για να δείξει ένα alternate universe όπου τίποτα δεν θα πήγαινε καλά, γλυτώνοντας τα royalties Γενικά το κόμικ αξίζει, είναι από τους δυνατούς τίτλους στο είδος και ξεφεύγει πολύ από τα καλούπια και τα κλισέ. Έτρεξε από την Wildstorm για 27 τεύχη για κάτι παραπάνω από δέκα χρόνια (αυτό και αν είναι slow burn) ξεκινώντας τον Απρίλιο του '99 και τελειώνοντας τον Οκτώβριο του '09. Φοβερή δουλειά που συμπληρώνει άρτια το κόμικ έχει κάνει ο Cassaday στο σχέδιο, κάνοντας κάποια εξαιρετικά μονοσέλιδα και κάποια ακόμα πιο εξαιρετικά διαστημόπλοια. Τέλος η Laura Martin, colorist, δίνει ο,τι έχει και δεν έχει στις ζωγραφιές βγάζοντας άψογους χρωματικούς συνδυασμούς. Για πιο compact ανάγνωση, ψάξτε τους τέσσερις τόμους που βγήκαν hc/sc.

Μέσα στην οικία των Γουέιν υπάρχουν οι τάφοι των γονιών του Μπρους και δίπλα τους, είναι ήδη σκαμμένος ο δικός του τάφος, σε περίπτωση, που συμβεί κάτι. Και για μια ακόμη φορά, η Γκόθαμ αντιμετωπίζει έναν εχθρό, που καλείται να αντιμετωπίσει ο Μπάτμαν. Ενεργεί όμως, σωστά ή η μυστικοπάθειά του και η εμμονή του έχουν γίνει πλέον ψυχώσεις; Ο Άλφρεντ, σαρκαστικός και κυνικός, όπως ποτέ πριν, του θυμίζει συνέχεια, ότι θα μπορούσε να καταπολεμήσει το έγκλημα καλύτερα, εάν έδινε ένα μικρό μέρος από την αμύθητη περιουσία του, για να βοηθήσει ουσιαστικά τους ανθρώπους, που παρανομούν και επιμένει, ότι ο Μπρους / Μπάτμαν θα μπορούσε να αξιοποιήσει καλύτερα το χρόνο του, χωρίς να φθείρεται ψυχικά και σωματικά. Ο Γκόρντον, από την άλλη, του λέει, ότι όλα αυτά τα μηχανήματα, που ο Μπάτμαν κρατά για τον εαυτό του, θα ήταν μεγάλη βοήθεια για την αστυνομία της Γκόθαμ. Και μέσα σε όλα αυτά, ο Μπάτμαν προσπαθεί να μπει στο μυαλό των θυμάτων και των εγκληματιών και να γίνει σαν κι αυτούς. Και η ανησυχητική αλήθεια είναι, ότι το κατορθώνει με μεγάλη ευκολία. Έχει γίνει σχεδόν παρανοϊκός και ίσως ο μόνος ηθικός φραγμός του, είναι ότι αρνείται πεισματικά να χρησιμοποιήσει όπλο, ακόμη κι όταν κινδυνεύει η ζωή του και οι ζωές άλλων. Ο Μπάτμαν λύνει τους λογαριασμούς του με το σώμα του και τα εγκλήματα με το μυαλό του. Ο εχθρός του, όμως, βρίσκεται παντού, σε κάθε γωνιά της πόλης του και ο προστάτης της Γκόθαμ θα πρέπει να καταστρέψει ένα τμήμα της πόλης και συνεπώς και του εαυτού του, για να τον σταματήσει. Ο Γουόρεν Έλις, όταν γράφει καλά, γράφει πολύ καλά. Και εδώ, μας δίνει έναν Μπάτμαν απολύτως ευάλωτο, προσηλωμένο στο σκοπό του, εμμονοληπτικό, σχεδόν παρανοϊκό και πρόθυμο να παίξει ξύλο. Η ροή της αφήγησης κυλά εξαιρετικά, χωρίς καθόλου νεκρούς χρόνους, ενώ υπάρχουν ολόκληρες σελίδες χωρίς λόγια με τον Μπάτμαν να δέρνει και να δέρνεται ανηλεώς. Και υπάρχει και ένα διφορούμενο φινάλε, που πιθανόν να μνημονεύεται στο μέλλον. Φαντάζομαι, ότι ο Μπράιαν Χιτς είχε αρκετές ελευθερίες στο σχέδιο και στο στήσιμο των καρέ και τις αξιοποιεί με τον καλύτερο τρόπο. Πραγματικά, μεγαλουργεί και παραδίδει αξέχαστες σκηνές μάχης, αλλά ταυτόχρονα εικονογραφεί τους ήρωές του με πολύ ανθρώπινα χαρακτηριστικά και ειδικά έναν Μπρους Γουέιν κουρασμένο, πληγωμένο, στα όρια της κατάρρευσης. Η αλήθεια είναι, ότι το κόμικ προτείνεται κυρίως στους φίλους των υπερηρωικών, γιατί δεν νομίζω, ότι οι υπόλοιποι/ες θα βρουν κάτι ιδιαίτερο σε αυτό. Θεωρώ, πάντως, ότι σε όσους/ες αρέσει, θα το απολαύσουν. Υπόψιν, ότι δεν χρειάζεται καμία προηγούμενη γνώση των κόμικς της DC, για να διαβαστεί το κόμικ. Η σειρά ολοκληρώθηκε σε 12 τεύχη, τα οποία συγκεντρώθηκαν σε ένα trade, το οποίο διάβασα και το οποίο περιέχει ως επιπλέον υλικό λίγα σχέδια με μολύβι του Χιτς. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

Αυτός είναι ο τόμος #72 της Επίσημης Συλλογής Graphic Novel της Marvel. Κυκλοφόρησε στις 03/06/2022 και περιέχει τα τεύχη Thunderbolts 110-115, Civil War: Choosing Sides Δεν είχε τύχει να διαβάσω έως τώρα ιστορία με τους Thunderbolts και μπορώ να πω, ότι έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος από την ιστορία. Δεν χρειάζεται να ξέρετε πολλά πράγματα σχετικά με το τι έχει προηγηθεί, προκειμένου να απολαύσετε την ιστορία, απλά, ότι μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο των Υπερηρώων (τον πρώτο, τον ορθόδοξο ), η κυβέρνηση έστησε μια ομάδα από τέως (::::) εγκληματίες, για να κυνηγήσουν τους υπερήρωες, οι οποίοι δεν είχαν καταγραφεί. Βεβαίως, αρχηγός της ομάδας είναι ο αρχικακός Νόρμαν Όσμπορν, οπότε καταλαβαίνετε, ότι τίποτα δεν θα πάει καλά. Και εδώ αναλαμβάνει ο Γουόρεν Έλις, ο οποίος καταφέρνει να δώσει πνοή σε μια χούφτα δευτεροκλασάτων (ως επί το πλείστον) χαρακτήρων, οι οποίοι είναι βυθισμένοι στην παράνοια, στην απελπισία και στο μίσος, όχι απαραίτητα με αυτή τη σύσταση για όλους/ες. Και βεβαίως, γράφει μια ενδιαφέρουσα ιστορία με δράση, χιούμορ, βία, κάποια πολύ επιτυχημένα σημεία (το cameo του Stan Lee) και βολές προς ορισμένους ("Fix News: Σας Λέμε τη Γνώμη Σας). Πάρα πολύ επιτυχημένο μείγμα, που εμένα προσωπικά δεν με κούρασε ούτε για μια στιγμή, αφού βρήκα την ιστορία απολαυστική! Για το σχέδιο του Deodato, τι να γράφουμε και να ξαναγράφουμε, θεωρώ ότι δεν έχει νόημα, κατά τη γνώμη μου είναι ένας από τους καλύτερους σχεδιαστές, που υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Και επειδή το κόμικ κυκλοφόρησε προ δεκαπενταετίας περίπου, οι διαγεγραμμένες σελίδες του, τις οποίες χρησιμοποιεί κατά κόρον πλέον, δεν υπάρχουν εδώ. Για να μη μακρηγορώ και σας ζαλίζω, αν σας αρέσουν τα υπεηρωικά διαβάστε το οπωσδήποτε. Εγώ θα ψάξω να βρω και τη συνέχεια κάποια στιγμή, επειδή η ιστορία, αν και αυτοτελής, μας αφήνει με ένα κάποιο cliffhanger. Περιττό ίσως να προσθέσω, ότι η έκδοση είναι ακόμη μια φορά εξαιρετική, όπως και η μετάφραση του Ορέστη Μανούσου. Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο είναι σκαναρισμένα από εμένα και οι εσωτερικές σελίδες από τις αμερικανικές εκδόσεις και αλιευμένες από το Ίντερνετ.

Σε ένα κόμικ, η ιστορία αποδίδεται μέσω ενός συνδυασμού κειμένου, εικονογράφησης και τοποθέτησης των πάνελ στο χώρο. Κάποιες φορές, το κείμενο δεν έχει την ίδια βαρύτητα με την εικονογράφηση, με το διάλογο να απουσιάζει κάποιες φορές εντελώς. Άλλες φορές, ο διάλογος είναι ελάχιστος και πρωταρχικό ρόλο στην ιστορία παίζει η εικόνα και συγκεκριμένα η διαδοχικότητα των πάνελ. Ένα τέτοιο κόμικ είναι και το Red, των Warren Ellis και Cully Hamner, το οποίο δημιουργήθηκε το 2003 και εκδόθηκε αρχικά σε τρία τεύχη από την DC σε συνεργασία με την Wildstorm. Εξώφυλλο επίτομης έκδοσης (πηγή https://www.mycomicshop.com/search?TID=19032922) Ο Paul Moses είναι ένας πρώην κατάσκοπος της CIA, ο οποίος απολαμβάνει την απόσυρσή του ήσυχος. Αυτό όμως πρόκειται να αλλάξει, καθώς ο νέος διευθυντής του τμήματος μαθαίνει το παρελθόν του Paul και αποφασίζει ότι είναι πολύ επικίνδυνος για να είναι ζωντανός. Κυνηγημένος πλέον από τους πρώην συνεργάτες και εργοδότες του, ο Paul είναι αποφασισμένος να πάρει την εκδίκησή του και να μπει σε ενεργή δράση για μια τελευταία φορά. (πηγή https://imgur.com/gallery/qg4WA) Πρόκειται για μια ιστορία δράσης, στην οποία όπως προαναφέρθηκε, πρωταρχικό ρόλο στην αφήγηση παίζει η εικόνα. Αυτό είναι εμφανές σε ένα μεγάλο μέρος του βιβλίου, όπου ο πρωταγωνιστής παλεύει με τους καταδιώκτες του. Σε αυτά τα πάνελ παρατηρούμε πως δεν υπάρχει ίχνος διαλόγου, μονολόγου ή ονοματοποιίας, καθώς όλη η δράση παρουσιάζεται στην εικόνα, στη πράξη συνεπώς των χαρακτήρων. Παρουσιάζουν τέτοια συνοχή στα πάνελ, που θυμίζουν κινηματογραφική ταινία. Το 2010, έγινε η μεταφορά του βιβλίου σε ταινία. Μια σύγκριση της ταινίας με το αρχικό έργο, αποκαλύπτει ότι το κόμικ είναι αρκετά μικρό σε περιεχόμενο (προσωπικά το τελείωσα σε λιγότερο από μισάωρο). Το σχέδιο και η εικονογράφηση αποδίδουν ζωντάνια στο έργο, με τα χρώματα να είναι απαλά στο μάτι, αλλά ταυτόχρονα και δραστήρια στο χαρτί, τραβώντας έτσι τη προσοχή του αναγνώστη χωρίς να τον κουράζουν. Σε ένα σύνολο, το Red είναι ένα ενδιαφέρον γκράφικ νόβελ, με εικονογράφηση που αποτυπώνει αρκετά καλά πως θα ήταν μια κινηματογραφική προβολή σε έντυπη μορφή.

Πριν 10 χρόνια, προσγειώθηκαν. Έχουν την μορφή τεράστιων δέντρων, με ύψη που υπερβαίνουν πολλά χιλιόμετρα. Ο παγκόσμιος πληθυσμός αναστατώθηκε. Ήταν εξωγήινα; Προφανώς; Έχουν λογική, σκέψη και φρόνηση; Αγνωστο. Τι επιδιώκουν στην γή; Άγνωστο. Με τον ερχομό τους, μάθαμε ότι υπάρχει ζωή μακριά από τον πλανήτη μας. Εκείνα όμως δεν μας αναγνωρίζουν, ούτε ώς νοήμονες, ούτε καν σαν ζώντες. Και η καθημερινότητα όλης της Γης έχει αλλάξει για πάντα. Απλά και μόνο με την παρουσία τους. Από τον Warren Ellis (Transmetropolitan, Planetary, Cemetery Beach), μια πανέξυπνα γραμμένη ιδέα, με πολιτικές, ιδεολογικές και ανθρωπιστικές προεκτάσεις, η οποία, όπως πολλές άλλες, έπεσαν θύμα της ίδιας της της επιτυχίας. Και αυτό γιατί, το πρώτο arc, με τίτλο In Shadow, διήρκησε 8 τεύχη και θα μπορούσε άνετα να κλείσει εκεί, ολοκληρωμένο καθώς ήταν όσον αφορά το σχόλιο του στην ανθρώπινη φύση έναντι οποιουδήποτε εξωτερικού παράγοντα μπει στον δρόμο της. Χωρίς, επί της ουσίας, καμία παρεμβολή από τα ίδια τα δέντρα, στην ανθρώπινη δραστηριότητα, και μόνο η ύπαρξη τους, διέλυσε κοινωνίες, καθεστηκύιες αντιλήψεις και status quo εκατοντάδων ετών. Και η ίδια η "ανάγνωση" του γεγονότος της παρουσίας, μας δείχνει πόσο πολύ αντιλαμβανόμαστε, όχι αυτό που έχουμε εμφανώς μπροστά μας, αλλά που θέλουμε ή μας βολεύει να έχουμε μπροστά μας και να το ερμηνεύουμε κατά το δοκούν. Και όταν η ίδια η τρομακτική πραγματικότητα αποκαλύπτεται από τις μελέτες μιας ερευνητικής ομάδας, συνειδητοποιούν όλοι, και εμείς οι αναγνώστες, ότι όλα ήταν μια πλάνη, κάτι που εκμεταλλεύτηκαν κάποιες εγκληματικές οργανώσεις, τόσο παράνομες όσο και με "νόμιμη" φορεσιά, μόνο και μόνο για να επιβιώσουν, να κυριαρχήσουν και να εκμεταλευτούν τα πάντα για προσωπικό όφελος. Και όσο ελεγειακά και μαεστρικά δοσμένο ήταν το πρώτο arc, τόσο αδιάφορα, αχρείαστα και χωρίς κανένα λόγο, γράφτηκαν άλλα 2 και 11 τεύχη επιπλέον συνολικά τεύχη, με σκοπό να "αρμεχτεί" η επιτυχία όσο περισσότερο γινόταν. Ο Ellis είναι πολύ καλός συγγραφέας, οπότε δεν έπεσε ποτέ η σειρά σε πολύ χαμηλά επίπεδα, αλλά χάθηκε η ευκαιρία μιας σφιχτοδεμένης και συμπαγούς ιστορίας. Έτσι έχουμε ένα συνολικά, απλά, καλό αποτέλεσμα, το οποίο θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο, σε συνδυασμό πάντα με το πανέμορφο σχέδιο. Σχέδιο, το οποίο επιμελήθηκε ο Jason Howard, του οποίου όσες περισσότερες δουλειές βλέπω, όλο και περισσότερο τον εκτιμώ. Από κάποια καρέ του φαίνεται ότι είναι πολύ άνετος στο να γεμίζει τα καρέ με όμορφες λεπτομέρειες, αλλά προφανώς δεν είναι αυτό το στοιχείο του. Περισσότερο δίνει βάση στην ατμόσφαιρα που δημιουργούν τα πιο "αδεια" του καρέ, και παίζει πολύ με την τεχνική των καρέ-εντός-καρέ. Σε ένα βαθιά εσωτερικό και "βαρύ" σενάριο, αποτυπώνει απόλυτα το μέγεθος των δέντρων σε σχέση με τους "μικρούς" ανθρώπους, την βαριά σκιά που ρίχνουν στις "μικρές" πόλεις, το σκοτεινό αποτέλεσμα ενός τίποτα στην ανιρώπινη ψυχή. Ενώ δεν δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στα πρόσωπα, τα οποία μπορεί και να καρτουνίζουν από μερικές γωνίες, η χρήση της κάμερας, η σκηνοθεσία και η αποτελεσματικότητα του σχεδίου του στον αναγνώστη, είναι απαράμιλλά. 19 τεύχη λοιπόν, τα οποία μαζεύτηκαν σε 3 trade paperbacks. Ίσως μια χαμένη ευκαιρία για κάτι συγκλονιστικό, αλλά ακόμα και έτσι αξίζει την ανάγνωση.

Hellblazer To πρώτο τεύχος HellBlazer Στα γενικά To 1988 έμελλε να είναι μια πολύ σημαντική χρονιά για τα κόμικς και συγκεκριμένα για τα κόμικ φαντασίας και τρόμου. Έχοντας κλέψει τις εντυπώσεις τρία χρόνια πριν στο τεύχος Swamp Thing #37 του Άλαν Μουρ, ο χαρακτήρας John Constantine επρόκειτο να αποκτήσει την δική του σειρά κόμικ ή οποία αρχικά είχε τον τίτλο Hellraiser. Στην πορεία αυτό το όνομα εγκαταλείφθηκε προκειμένου να αποφευχθούν συγκρίσεις με το ομώνυμο φιλμ (ναι αυτό με τον τύπο που μοιάζει με άσπρο μαξιλαράκι για βελόνες), επομένως το περιοδικό πήρε τον τίτλο Hellblazer, που καθιέρωσε έναν από τους πιο ενδιαφέροντες και προσεκτικά ψυχογραφημένος χαρακτήρες που έχουμε δει ποτέ. Αν και η δημιουργία του χαρακτήρα πιστώνεται στον Άλαν Μουρ τα άτομα που λάξευσαν την προσωπικότητα του ήταν μια πληθώρα καλλιτεχνών, όπως οι Ennis, Milligan, Azzarello, Gaiman, Morrison και πολλοί πολλοί άλλοι. Ένας μάγος αλλιώτικος από τους άλλους Το Hellblazer είναι ένα κόμικ σκοτεινής μαγείας και υπερφυσικού τρόμου, που κατά κύριο λόγο λαμβάνει χώρα στο ομιχλώδες και μουντό Λίβερπουλ. Ο πρωταγωνιστής μας, ο John Constantine είναι ένας χαρακτήρας με σκοτεινό παρελθόν, που νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του και δεν διστάζει να θυσιάσει ακόμα και τους καλύτερους του φίλους για να πάρει αυτό που θέλει. Στην καθισιά του καπνίζει τουλάχιστον 30 τσιγάρα τη μέρα κάτι που τον έχει βάλει και σε κάτι μικροπροβληματάκια ενώ θεωρείται και ένας από τους ισχυρότερους ζωντανούς μάγους του κόσμου μας. Υπάρχουν κάποιες guest εμφανίσεις άλλων χαρακτήρων της DC όπως η Zatanna και το Swamp Thing, αλλά η πλοκή των ιστοριών βασίζεται κυρίως στους εσωτερικούς δαίμονες του χαρακτήρα και στις εξωφρενικές περιπέτειες που μπλέκει. Αν και κατέχει αρκετές αποκρυφιστικές δυνάμεις, αυτό που κάνει τον Constantine ξεχωριστό είναι η ικανότητα του να χρησιμοποιεί περίτεχνα το μυαλό του, χειρίζοντας ανθρώπους και δαίμονες σαν να είναι πιόνια σε μια σκακιέρα. Πολλές φορές, η έκβαση των ιστοριών δεν είναι χαρούμενη, ούτε για τον ίδιο τον πρωταγωνιστή αλλά ούτε και για τα άτομα του κύκλου του. Η εξωτερική εμφάνιση του είναι εμπνευσμένη από τον τραγουδιστή Sing, ενώ ο Constantine προσδιορίζεται σαν bisexual. Η δημοτικότητα του χαρακτήρα ήταν τέτοια, που κατάφερε να μεταπηδήσει στο επίσημο σύμπαν της DC το 2011 μέσω των σελίδων του περιοδικού Justice League Dark, που είχε αναλάβει ο Jeff Lemire με τον Mikel Janin. To πρώτο τεύχος Justice League Dark που έκανε την επίσημη μετάβαση του Constantine στο σύμπαν της DC Τα πρώτα χρόνια από τον Jamie Delano Ο πρώτος από τους ταλαντούχος συγγραφείς που ανέλαβε να εξιστορήσει τις προσωπικές περιπέτειες του Constantine ήταν ο Jamie Delano. Ο Delano μας εισήγαγε τους βασικούς χαρακτήρες στον κόσμο του Constantine, όπως τον πιστό του φίλο τον ταξιτζή Chas ενώ σκάλισε λίγο και το παρελθόν του, αποκαλύπτοντας τραυματικές καταστάσεις που στοίχειωναν τον χαρακτήρα, όπως το μοιραίο περιστατικό στο Newcastle, με έναν εξορκισμό που ο νεαρός John δεν κατάφερε να φέρει εις πέρας. Ο Delano μέσα από τις σελίδες του δεν παρέλειψε να αγγίξει κάποια πολιτικά θέματα που ταλάνιζαν την Αγγλία εκείνη την περίοδο, ενώ κατάφερε να παραδώσει ένα αρκετά προσγειωμένο run, στο οποίο προσέδωσε μια γήινη προσέγγιση στα ζητήματα που ανέλυε, χωρίς να μεταβάλλεται η ουσία μόνο στην υπερφυσική περιπέτεια. Επιπλέον, οι πανκ επιρροές της καθημερινότητας του αλλά και η πολιτική αστάθεια με την Μάργκαρετ Θάτσες είναι έκδηλες στις ιστορίες του. Κάποιες από τις σημαντικότερες ιστορίες του είναι: Original Sins The Devil You Know O Garth Ennis O Preacher πριν τον Preacher Μετά τον Delano, τα ηνία της σειράς ανέλαβε ο Garth Ennis, που κατά τη γνώμη μου έκανε και το καλύτερο run σε ολόκληρο το Hellblazer. O Ennis έβαλε στο μικροσκόπιο τις σχέσεις του Constantine με τα άτομα που βρίσκονταν γύρω του, ενώ ασχολήθηκε περισσότερο με τα θρησκευτικά ζητήματα που ο Delano είχε επιλέξει να αφήσει λίγο σε μια απόσταση. Γενικότερα, μέσω των ιστοριών του Ennis αποδήμησε τον χαρακτήρα και έφτασε πολλές φορές στο σημείο να τον κάνει να υποφέρει τόσο σωματικά, αλλά και ψυχολογικά. Επιπλέον, ο Ennis δεν δίστασε να θίξει ζητήματα ρατσισμού και θρησκευτικού φανατισμού. Κάποιες από τις σημαντικότερες ιστορίες του είναι οι: Dangerous Habits Fear and Loathing Damnation's Flame To Dangerous Habits, είναι για πολλούς η καλύτερη ιστορία του Hellblazer O Ellis, o Azzarello και οι ομοφοβικές αντιδράσεις Μετά από ένα τίμιο, αλλά συγκριτικά αρκετά πιο αδύναμο run από τον Paul Jenkins, o Warren Ellis ανέλαβε το 1999 να συνεχίσει να μας εξιστορείται τις περιπέτειες του παμπόνηρου μάγου. Ωστόσο, ο Ellis δεν έμελλε να μείνει πολύ στη θέση του writer, καθώς η DC αρνήθηκε να δημοσιεύσει την ιστορία του με τίτλο "Shoot", που πραγματευόταν ένα μαζικό φονικό σε ένα σχολείο. Πάντως, το σύντομο run του που ξεκίνησε με την ιστορία "Haunted", έδειχνε πολλά υποσχόμενο μιας και προσπάθησε να τονίσει την φύση του ντετέκτιβ του χαρακτήρα, που αναλάμβανε να ερευνήσει μια δολοφονία. Μετά την αποχώρηση του Ellis, την σκυτάλη ανέλαβε ο Azzarello για 30 περίπου τεύχη μέχρι το 2002. Το run του, αν και επίσης ικανοποιητικό, δεν πρόσφερε τις μεγάλες στιγμές που είχαμε δει από μεγάλους συγγραφείς, ενώ υπήρξε μια σχετική δυσαρέσκεια για την επιλογή να παρουσιαστεί η ομοφυλοφική πλευρά του χαρακτήρα. Η απεικόνιση του νεοναζισμού και του φαινόμενου του βιασμού στις φυλακές, ξεσήκωσε επίσης αντιδράσεις. Η νεότερη περίοδος: 2002-2011 Στη διάρκεια των επόμενων χρόνων υπήρξαν αρκετοί ακόμα writers που ανέλαβαν τη συγγραφή του Hellblazer. Ο Mike Carey επιχείρησε να επιστρέψει τον χαρακτήρα στις ρίζες του, με τις περισσότερες ιστορίες να διαδραματίζονται και πάλι στην Αγγλία και συγκεκριμένα στο Λίβερπουλ. O Carey ήταν ο πρώτος συγγραφέας από το Liverpool που έγραφε για έναν χαρακτήρα που επίσης προερχόταν από το Liverpool. Η χρήση της μαγείας είναι πιο έντονη στις ιστορίες του. Έπειτα, τον τίτλο συνέχισαν να γράφουν οι Dina, Diggle, Milligan με τον τελευταίο να αναλαμβάνει και το τελευταίο τεύχος της σειράς που εκδόθηκε το 2011. O Keanu Reeves σαν John Constantine Κληρονομία Αν και το Hellblazer δεν έκανε ποτέ τις υψηλές πωλήσεις άλλων τίτλων, η πορεία του χαρακτηρίστηκε ως σταθερή. Τα 300 τεύχη του Hellblazer θα αφήσουν για πάντα το στίγμα τους στην ιστορία του σύγχρονου κομικ, ενώ ο χαρακτήρας John Constantine ήταν τόσο πετυχημένος που κατάφερε να σπάσει τα όρια της ένατης τέχνης και να αποδοθεί από τον Keanu Reeves στην ταινία Constantine αλλά και στην ομώνυμη σειρά με τον Matt Ryan στο ρόλο. Έκτοτε, έχουν γίνει πολλές εμφανίσεις του και σε βιντεοπαιχνίδια αλλά και ταινίες/σειρές κινουμένων σχεδίων.

O Mike είναι ένας πεζοναύτης με εξειδίκευση στην ανίχνευση. Στην συγκεκριμένη όμως αποστολή πρέπει να ταξίδεύσει μακριά, σε ένα πολύ μακρινό πλανήτη, σε μια αποικία η οποία έχει διακόψει την επικοινωνία της με τη Γη εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Και εκείνος είναι επιφορτισμένος να ανακαλύψει το γιατί, αλλά και να επιστρέψει και να δώσει αναφορά στους ανώτερους του. Με το που φτάνει όμως, συλλαμβάνεται, πετάγεται στη φυλακή και βασανίζεται. Και αυτό γιατί κανείς δεν πιστεύει ότι ήρθε μόνος του, και ο παρανοϊκός πρόεδρος της αποκίας πιστεύει ότι θα τον ακολουθήσουν δυνάμεις από τη Γη. Ο Mike, με τη βοήθεια της ντόπιας Grace, μιας ντόπιας φυλακισμένης για εγκληματα εναντίον του καθεστώτος, θα αποδράσει από τη φυλακή. Από εκεί και πέρα, ακολουθεί ένα μακρόσυρτο κυνηγητό με τελικό προορισμό τη περιοχή Cemetery Beach, όπου και είχε αφήσει το διαστημόπλοιο του, ακολουθούμενος και βοηθούμενος πάντα από τη Grace και κυνηγημένος από όλες τις στρατιωτικές δυνάμεις του καθεστώτος, μέχρι και τον ίδιο του τον πρόεδρο Barrow. Κάτι που ξεκίνησε σαν έξυπνη ιδέα, και κατέληξε σαν κάτι διασκεδαστικό μεν, αλλά με ελάχιστο characterization και αδούλευτη πλοκή. Ο Warren Ellis ( Transmetropolitan, Trees, Injection ) ξέρει πως να γράψει μια καλή ιστορία, με αρχή, μέση και τέλος, και εδώ τα καταφέρνει, αλλά δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία... στη μέση. Ξεκινάει πολύ ωραία και δυναμικά, χωρίς καθόλου exposition, διατηρώντας έτσι το ενδιαφέρον και σεβόμενος τη νοημοσύνη του αναγνώστη του μη δίνοντας του όλα μασημένα, αλλά επι της ουσίας, έγραψε μια μεγάλη σκηνή κυνηγιού. Εντυπωσιακή, ενδιαφέρουσα, με αγωνία, αλλά το παρατράβηξε και δεν έδωσε σημασία στους χαρακτήρες του. Και ενώ κάτι γίνεται με τον villain της υπόθεσης ( πρόεδρος Barrow ), ο οποίος παρ' ότι παρουσιάζεται στα όρια της καρικατούρας, αυτό δικαιολογείται από το sci-fi/post-apocalyptic περιβάλλον, για τους 2 πρωταγωνιστές μαθαίνουμε ελάχιστα. Και όσα μαθαίνουμε, μας τα δίνει με διάλογους εν μέσω εκρήξεων, εκρηγνυόμενων διαστημοπλοίων και βρισκόμενοι κρεμασμένοι από σχοινιά, πράγμα που μετά από ένα σημείο γίνεται τουλάχιστον αστείο. Φαντάζομαι ότι κάπως έτσι προσέγγισε την ιστορία ο συγγραφέας, βέβαια, σαν κάτι fun, χωρίς πολλά παραπέρα, αλλά πιστεύω ότι το παράκανε. Σελίδες επί σελίδων χωρίς καν μπαλονάκια, σαν να εμπνεύστηκε το project για να επιδείξει τις σχεδιαστικές του ικανότητες ο Jason Howard. O οποίος Jason Howard ( Trees, Horizon ) σώζει ότι σώζεται από το κόμικ. Θυμίζοντας μου πολύ τον Sean Murphy στον τρόπο που σχεδιάζει με γωνίες τα σώματα των χαρακτήρων, αλλά ταυτόχρονα έχοντας πολύ δυναμική κίνηση και μεγάλη λεπτομέρεια στο σχέδιο του, μου έκανε πολύ καλή εντύπωση. Και πιστεύω ότι πρέπει να το δούλεψε το μεροκάματο του, γιατί, όπως είπε και ο Ellis σε μια συνέντευξη του, έγραψε ένα κόμικ 150 σελίδων με 135 σελίδες δράσης. Οι πρωταγωνιστές κινούνται συνέχεια από περιοχή σε περιοχή, με μεγάλες οπτικές διαφορές μεταξύ τους, μπαίνουν σε αεροπλάνα, τανκς, φορτηγά, τούνελ και κάθε είδους κτίριο μπορείς να φανταστείς. Και όλα αυτά τα απεικονίζει με ενδιαφέρον τρόπο, χωρίς να "κλέβει¨ με άδεια καρέ και επαναλαμβανόμενα πλάνα. Σίγουρα ένας δημιουργός τον οποίο θα έχω στα υπόψη μου στο μέλλον. Σίγουρα πέρασα καλά διαβάζοντας το trade το οποίο μαζεύει τα 7 τεύχη που κυκλοφόρησαν μεταξύ 2018 και 2019. Ελλείψει και πολλών διαλόγων, διαβάστηκε και πολύ γρήγορα. Σεναριακά όμως, και πολλές τρύπες έμειναν ανοιχτές, και πέρα από ένα ( ενδιαφέρον αλλά καθόλου πρωτότυπο ) twist στο τέλος, δεν είχε να πει πολλά πράγματα. Δεν με ζόρισε ποτέ, δεν θα το χαρακτήριζα σε καμία περίπτωση κακό, αλλά δεν θα πρότεινα και σε κάποιον να δώσει λεφτά για να το πάρει. Λίγο πριν το τέλος, δίνεται ένα μεγάλο άνοιγμα για συνέχεια, πράγμα βέβαια που το βρίσκω δύσκολο πλέον λόγω των γνωστών θεμάτων που προέκυψαν με τον Ellis.

Υλικό Συλλογής: Iron Man v4 01-06 (January 2005/April 2006) Κλικάρετε πάνω στα tags για να δείτε και άλλες εκδόσεις της συλλογής της Marvel. Τι συμβαίνει όταν ο Τόνι Σταρκ (επίσης γνωστός και ως IRON MAN) σκαλίζει το παρελθόν του, και δη, τα πρώτα του χρόνια ως ο ιδιοκτήτης μιας εταιρίας τεχνολογίας που έχει συμβόλαια με τον στρατό, λίγο πριν αναγκαστεί να φτιάξει μια αρματωσιά για να τον κρατήσει εν ζωή; Ανακαλύπτουμε νέα πρόσωπα από το φιλικό του περιβάλλον που συνέβαλαν στην ανάπτυξη του χαρακτήρα του, είναι η απάντηση. Και τι σχέση έχει ένα από αυτά τα πρόσωπα με τον γενετικά τροποποιημένο στρατιώτη τον οποίο ο Iron Man καλείται να σταματήσει; Επιπρόσθετα, τι είναι το Extremis; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που θα βρουν απάντηση στο Iron Man - Extremis, της ιστορίας που επαναπροσδιόρισε τον Iron Man για το σύγχρονο κοινό και αποτέλεσε την βάση για τις 2 από τις τρεις ταινίες του Iron Man που έβγαλε η Marvel Studios/Disney. Οι Ελληνικές κυκλοφορίες Ο Έλληνας αναγνώστης έχει δύο επιλογές για να διαβάσει την ιστορία, αν δεν θέλει να καταφύγει στην ξένη έκδοση: Την έκδοση της Hachette που αποτελεί το δεύτερο τόμο της σειράς Η Επίσημη Συλλογή Graphic Novels της Marvel και βγήκε στις 27 Σεπτέμβρη του 2019 σε μια φροντισμένη σκληρόδετη έκδοση για μόλις 7€, και την έκδοση της Anubis με μαλακό εξώφυλλο, που βγήκε τον Μάιο του 2008 με αφορμή την επικείμενη - τότε - πρώτη ταινία του Iron Man και για τα δεδομένα της εποχής της ήταν επίσης αξιόλογη έκδοση, αν και η τιμή κτήσης στα 21,90€, ήταν αλμυρή. Βέβαια, πλέον αυτή η έκδοση είναι εξαντλημένη, οπότε μόνο μεταχειρισμένη θα την βρείτε. Η μετάφραση είναι ακριβώς ίδια πάντως, μιας και την επιμέλεια των εκδόσεων της Hachette την έχει αναλάβει η Anubis, με μόνο μια μικρή επιμέλεια στην μετάφραση για να προσαρμόσει τα ονόματα με βάση τους τρέχοντες συντακτικούς κανόνες και να βελτιώσει λάθη του παρελθόντος (πλέον γράφει Τόνι, αντί για Τόνυ π.χ, τα μπαλονάκια όπου μιλάει ο Iron Man είναι με κόκκινα γράμματα όπως και το πρωτότυπο κ.τ.λ) και διαφορετικά έξτρα στην έκδοση της Hachette για να την διαχωρίζουν, με διαφορετική εισαγωγή του επιμελητή, αναλυτική βιογραφία του Ellis και συνέντευξη του Granov στην έκδοση της, ενώ τα εξώφυλλα των κεφαλαίων της ιστορίας είναι σκέτα, χωρίς τα γραφιστικά (λογότυπα κ.τ.λ) που περιλάμβαναν η έκδοση τους σε τεύχη. Αν κάποιον δεν τον ενδιαφέρουν όλα αυτά και έχει δυνατότητα επιλογής, μπορεί να πάρει όποια έκδοση θέλει και να αποκομίσει σχεδόν την ίδια αίσθηση. Σε περίπτωση που αναρωτιέστε τι σημαίνει αυτό το 100% Marvel, ήταν μια ταμπέλα που είχε βγάλει η Panini, η εταιρία που χορηγεί δικαιώματα για λογαριασμό της Marvel στην Ευρώπη και στην Λατινική Αμερική (και γνωστή για τα αυτοκόλλητα της φυσικά), για να διαχωρίζει τους τίτλους από το βασικό σύμπαν της εταιρίας και το Ultimate Universe, ενός εναλλακτικού σύμπαντος που ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές σε νέους αναγνώστες αλλά και παλιούς. Οπότε με αυτή την ταμπέλα, έδιναν στους νέους αναγνώστες να καταλάβουν πως διαβάζουν για τους ίδιους χαρακτήρες αλλά όπως δρουν στο κανονικό σύμπαν της εταιρίας. Προσωπικά το είχα βρει περιττό να αναπαράγεται στην Ελληνική έκδοση τότε, αλλά ευτυχώς δεν εμφανίστηκε σε πολλές εκδόσεις. Η ανάλυση της ιστορίας Στην παρουσίαση της έκδοσης της Anubis που είχα κάνει σε άλλο φόρουμ όταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά η ιστορία από την Anubis, είχα γράψει πως θεωρώ αυτή την ιστορία την πλέον κατάλληλη για να γνωρίσει κάποιος τον χαρακτήρα, κάτι που συνεχίζω να το πιστεύω, αν και με την αναγνωρισιμότητα του χαρακτήρα να έχει εκτοξευτεί πλέον σε δυσθεώρητα ύψη, χάρη στην ερμηνεία του Robert Downey Jr. στις σαφώς πιο safe ταινίες της Disney, καταλαβαίνω πως κάποια στοιχεία της ιστορίας μπορούν να ξενίσουν κάποιους αναγνώστες που συνειδητοποίησαν ξαφνικά πως συνεχίζουν να βγαίνουν κόμικς της Marvel στην χώρα μας, χάρη στην έκδοση της Hachette, ιδίως αν πρόκειται για μικρά παιδιά που τους πήρε τον τόμο ο γονιός τους. Οπότε εξαρχής θα προτείνω να μην δώσετε τον τόμο σε παιδιά κάτω των 12 χρονών αν δεν είστε έτοιμοι να κάνετε συζήτηση με τα βλαστάρια σας για κάποια στοιχεία της ιστορίας έπειτα. Και γιατί είναι κατάλληλη αυτή η ιστορία; Απλά, ο Warren Ellis, που περιγράφει τον εαυτό του ως φιουτουριστή, κάθισε και σκέφτηκε τον λόγο για τον οποίο ένας χαρακτήρας σαν τον Iron Man θα είχε νόημα ύπαρξης στην νέα χιλιετία. Και κατέληξε πως στην ουσία ο Τόνι Σταρκ είναι και ο ίδιος φιουτουριστής, ένας "πιλότος πρωτοτύπων του μέλλοντος" όπως αυτοπεριγράφεται μέσα στο κόμικ, ένα άτομο που ψάχνει πάντα τρόπους για να βελτιωθεί η ανθρωπότητα, εφευρίσκοντας ή/και δοκιμάζοντας πρώτος όλους αυτούς τους τρόπους. Ένα άτομο που είναι ικανό στο να κάνει το επόμενο βήμα στην εξέλιξη, εγχύοντας στον οργανισμό του μια αδοκίμαστη ουσία που πρακτικά θα τον αλλάξει σε κάτι άλλο, τόσο ανθρώπινο, αλλά παράλληλα και όχι τόσο, κάτι άλλο, ενδιάμεσο. Προσάπτοντας λοιπόν στον χαρακτήρα αυτές τις ιδιότητες, τον έκανε σχετικό με τις μέρες μας, επαναπροσδιορίζοντας τις προτεραιότητες του, βάζοντας στην άκρη (αλλά χωρίς να τις ξεχάσει), τις παλιές θεματικές των περιπετειών του. Ο Iron Man της νέας χιλιετίας δεν χρειάζεται να είναι πλέον ο πρώην μέθυσος έμπορων όπλων που προσπαθεί να διορθώσει τις παλιές του αμαρτίες, για να έχουν ζουμί οι ιστορίες του. Η δραματουργία πλέον μπορεί να έρχεται από την ίδια την ύβρι που δημιουργούν οι προσδοκίες που έχει ο χαρακτήρας από τον εαυτό του και τους άλλους. Από τα προβλήματα που συναντά πρώτος, μιας και φτάνει πρώτος σε αυτά. Από τους ηθικούς συμβιβασμούς που πρέπει να κάνει για να δημιουργήσει το μέλλον αλλά και τα προβλήματα που δημιουργούνται με το να προσπαθεί κάποιος να φέρει το μέλλον στο παρόν πριν την συναισθηματική ωρίμανση του. Οι σελίδες είναι από την Αμερικάνικη έκδοση. Ο Ellis χρησιμοποιεί έναν νέο (τότε) χαρακτήρα, τον Σαλ Κένεντι για να αναπτύξει πολλούς από τους προβληματισμούς και τις θεματικές που εκμεταλλεύτηκαν αργότερα οι μεταγενέστεροι συγγραφείς, θεματικές που δεν έχουν άμεση επίδραση στα γεγονότα της ιστορίας, αν και σαφώς επηρεάζουν τις αποφάσεις του χαρακτήρα. Και δεν μπορώ να ξετινάξω την αίσθηση, τόσα χρόνια αργότερα από την πρώτη φορά που διάβασα την ιστορία (και 4 με 5 αναγνώσεις αργότερα, καθώς την "επισκεπτόμουν" ξανά σε διάφορα μέσα) πως ο Σαλ Κένεντι είναι το άβαταρ του ίδιου του Ellis μέσα στην ιστορία, εκφράζοντας όλα τα πιστεύω του, τις σκέψεις του και την φιλοσοφία ζωής του. Αυτό όμως δεν τον σταματάει από το να επιστήσει την προσοχή στην αλόγιστη ανάπτυξη, χρησιμοποιώντας την παραδοσιακό δόγμα του Δρόμου προς την κόλαση που είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Το Extremis χρησιμοποιείται από έναν αυτονομιστή που μισεί το κόσμο για τα γεγονότα που στιγμάτισαν το παρελθόν του, αλλά η χρήση του από τον Τόνι Σταρκ δεν σημαίνει απαραίτητα πως θα επιφέρει καλύτερα αποτελέσματα. Η "γέννηση" του Iron Man εξάλλου, μοιράζεται πολλά κοινά με την γέννηση του κακού της ιστορίας. Το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε πως ο καλός της υπόθεσης (ο Τόνι) όντως θα προσπαθήσει για το καλύτερο, σε αντίθεση με τον κακό, που θέλει απλά να εκδικηθεί τον κόσμο, καταστρέφοντας τον και αναπλάθοντας τον βάσει της ιδεολογίας του. Και παράλληλα, έχουμε άλλον έναν χαρακτήρα που λόγω των δικών του προσδοκιών και σφαλμάτων, φέρνει μια τρίτη προοπτική στην ιστορία. Κάτι τέτοια παιχνίδια ηθικής και προσδοκιών, είναι που αναγάγουν την ιστορία του Ellis σε διαχρονικό must read. Στην αρχή ο κόσμος μπορεί να πιάσει μόνο τα βασικά που χρειάζονται για να ευχαριστηθεί μια ιστορία του Iron Man. Σε μεταγενέστερες αναγνώσεις όμως, ξεφεύγει από τα όρια της ιστορίας και δίνει τροφή για σκέψη. Το σχέδιο Για την σχεδιαστική αναβάθμιση του χαρακτήρα, επιλέχθηκε ο Βόσνιος Adi Granov. Έχοντας δουλέψει αρχικά για την βιομηχανία των video games, έκανε την σταδιακή μετάβαση του στα κόμικς μέσω του Metal Hurlant και της Dreamwave. Η συνεργασία του με την Marvel ξεκίνησε με ένα poster book και μετά βούτηξε στα βαθιά με το Extremis, τα 6 τεύχη του οποίου του πήραν σχεδόν 1,5 χρόνο για να τα ολοκληρώσει. Μπορεί να φαντάζει και να είναι όντως πολύς χρόνος, αλλά ο Granov χρησιμοποιεί μια ιδιαίτερα χρονοβόρα διαδικασία, σχεδιάζοντας πρώτα το κάθε τεύχος με μολύβι, περνώντας το με υδατογράφηση στην συνέχεια, χρωματίζοντας το με το Photoshop στο τελικό στάδιο. Σε συνδυασμό με το ότι σαφώς και αυτό ήταν το πρώτο μεγάλο πρότζεκτ του στα κόμικς και ήταν ιδιαίτερα απαιτητικό σε αυτά που έπρεπε να κάνει για αυτό, πιστεύω πως το αποτέλεσμα τον δικαιώνει. Η Marvel επίσης τον χρησιμοποίησε ως concept artist για τις ταινίες της, οπότε η επιτυχία του MCU οφείλεται και σε αυτόν. Κατά καιρούς πάντως ακούω κάποιους να λένε πως το σχέδιο του στην ιστορία είναι στατικό και όχι και τόσο αληθοφανές, αλλά δεν συμφωνώ. Βρίσκω τις εκφράσεις των χαρακτήρων του εξίσου πειστικές (με απειροελάχιστες εξαιρέσεις ψεγαδιού) με οποιουδήποτε θεωρείται top σε αυτό τον τομέα και την "αφηγηματική" ανάπτυξη των καρέ του εξίσου καλή με βετεράνους του είδους. Απλά προσεγγίζει το σχέδιο από μια ρεαλιστική σκοπιά, οπότε δεν έχει τις συνηθισμένες "δυναμικές" πόζες που έχουμε συνηθίσει από τα κόμικς. Αυτό, σε συνδυασμό του ότι το περιβάλλον των καρέ του είναι σχετικά άδειο και η παλέτα των χρωμάτων που δεν κάνει κάτι για να το γεμίσει, ίσως προκαλεί αυτή την αντίδραση σε όσους το βλέπουν και προσπαθούν να καταλάβουν γιατί δεν τους γεμίζει το μάτι. Σε μεταγενέστερες δουλειές του πάντως, βελτιώνεται και σε αυτούς τους τομείς. Αυτά. Αναρωτιέμαι τι άλλο θα έχω να επισημάνω σε μεταγενέστερες αναγνώσεις σε μερικά χρόνια.

Περιέχει τα Hellstorm:Prince of Lies 12-21 και τα Druid 1-4 O Daimon Hellstorm είναι ο γιος του Σατανά. Από την φύση του και με την διαβολική τρίαινα που κατέχει, είναι ο μόνος ο οποίος μπορεί να πολεμήσει πλάσματα, τόσο από τον Παράδεισο όσο και από την Κόλαση. Από τη στιγμή όμως που κατεβαίνει στη γη, πιστεύει ότι είναι φτιαγμένος για ένα πράγμα. Για να κρατήσει μια ισορροπία μεταξύ Παράδεισου και Κόλασης και για να μην επιτρέψει σε καμία απο τις δύο αυτές αντίρροπες δυνάμεις να κυριαρχήσουν στη Γη. Για αυτό το λόγο καταλήγει να μάχεται εναντίον και των δύο, βρισκόμενος στη μέση, ως η τελευταία άμυνα των ανθρώπων απέναντι σε αιμοδιψείς δαίμονες και φανατισμένους αγγέλους. Α, έχει και ένα άλλο στόχο. Να σκοτώσει τον πατέρα του! Μια ωραία ιδέα με πλήρως αποτυχημένη εκτέλεση. Ο Warren Ellis, πριν κάνει την μεγάλη του επιτυχία Transmetropolitan στη Vertigo, αναλαμβάνει το 1993 να ανεβάσει τις πωλήσεις σε μια σειρά της Marvel, το Hellstorm:Prince of Lies, η οποία λόγω χαμηλών πωλήσεων πήγαινε για ακύρωση. Ξεκινάει λοιπόν με το τεύχος 12, αναλαμβάνοντας τα συγγραφικά ηνία από τον Rafael Nieves, με ιδιαίτερα καλές προοπτικές. Οι πωλήσεις είναι πολύ χαμηλές, ο χαρακτήρας είναι από αυτούς που δεν χρειαζόταν να γραφτεί με συγκεκριμένο τρόπο γιατί δεν πρόκειται να τον χρησιμοποιούσαν για κάποιο crossover, και του δώσαν έναν, άγουρο ακόμα, αλλά ιδιαίτερα αξιόλογο νέο σχεδιαστή, τον αργεντινό Leonardo Manco. Και κατάφερε να τα κάνει όλα μαντάρα. Κατάφερε μέσα σε 10 τεύχη να γράψει 4 διαφορετικά arcs, να εισάγει κάποιους χαρακτήρες/sidekicks του Hellstorm, από αστείους έως ελαφρά δυσάρεστους, και το σημαντικότερο να μην καταφέρει να σταθεροποιήσει στις συνειδήσεις των αναγνωστών του, ποια είναι η ψυχοσύνθεση του πρωταγωνιστή του και γιατί κάνει ότι κάνει. Με ακατάσχετα πολύ αφήγηση και ελάχιστο, και αυτό τρομερά κλισέ, διάλογο, η ιστορία δεν πάει τελικά πουθενά, και χωρίς καμία βελτίωση στις πωλήσεις, ακυρώνεται σύντομα και δικαίως για εμένα. Σε όλα τα παραπάνω συντελεί το σχέδιο του Manco, το οποίο όσο πρωτοποριακό και πανέμορφο είναι, τόσο υστερεί σε storytelling και σε προώθηση της ιστορίας. Σε διάφορα splash-pages και σε μερικά καρε κάνει πραγματικά "παπάδες", και θα ήθελα πολύ να έχω το original art για μερικά από αυτά, αλλά σαν κόμικ, δεν λειτουργεί. Πολύ όμορφη λεπτομέρεια και αρκετά τρομακτικό σε αρκετά σημεία, αλλά περισσότερο για πίνακες και λιγότερα για κόμικ, στο οποίο το σχέδιο πρέπει να σε καθοδηγεί και να συμπληρώνει μια ιστορία. Για όποιον ενδιαφέρεται. τον Ιούλιο θα κυκλοφορήσουν σε trade paperback πρώτα 11 τεύχη του run του Rafael Nieves στο τίτλο. H συγκεκριμένη έκδοση (424 σελίδες) περιλαμβάνει και τα 4 τεύχη του Druid, ένα mini-series που έκαναν οι δημιουργοί μετά το τέλος του Hellstorm. Παρόμοιας θεματολογίας και ατμόσφαιρας, μας μιλάει για έναν άνθρωπο ο οποίος απέκτησε τις δυνάμεις των δρυίδων της Σκωτίας και, ακολούθως, πήγε στην Αμερική για να εκπολιτίσει τους άθεους και τους βάρβαρους. Αντίστοιχα προβλήματα, τόσο στην ιστορία όσο και στο σχέδιο, οδήγησαν σε ένα αντίστοιχο μέτριο αποτέλεσμα. Συνολικά, δύσκολα θα πρότεινα σε κάποιον να αγοράσει το συγκεκριμένο Omnibus, παρά μόνο σε πολύ καλή προσφορά. Οι περισσότεροι συμφωνούν προφανώς μαζί μου, αφού ήδη το βλέπω να έχει πέσει στα 40-50 ευρώ, από αρχική τιμή 100 δολλαρίων. Αν θέλετε να διαβάσετε καλύτερο Ellis, ανατρέξτε στο Transmetropolitan ή στο Injection που γράφει τώρα για την Image και για Manco διαβάστε το run του στο Hellblazer.