Search the Community

Υπάρχουν κάποιοι χαρακτήρες τόσο στο σύμπαν της Marvel όσο και στης DC οι οποίοι αν και είχαν ανέκαθεν ένα μεγάλο κοινό που του αγαπούσε δεν έπαιρναν ποτέ την αναγνώριση που τους άξιζε. Ο Beta Ray Bill ήταν ένας από αυτούς. Το ανθρωπόμορφο άλογο το οποίο έχει αποκτήσει μία ισχυρή θέση στο πάνθεον των χαρακτήρων της Marvel συνήθως τον συναντούσαμε να υπάρχει απλά ως ένας υποστηρικτικός χαρακτήρας στις ιστορίες του Thor. Σπάνιες είναι οι φορές που θα δούμε τον συγκεκριμένο ήρωα να πρωταγωνιστεί σε δικές του ιστορίες. Εισακούγοντας όμως τις προσευχές του αναγνωστικού της κοινού (;) η Marvel αποφάσισε φέτος να μας δώσει μία ιστορία που επιτέλους θα πρωταγωνιστήσει ο αγαπημένος αυτός χαρακτήρας. Και το καλύτερο; Θα το αναλάμβανε εξολοκλήρου ο Daniel Warren Johnson (του Wonder Woman Dead Earth) για εμένα ένας από τους καλύτερους ανερχόμενους καλλιτέχνες στα αμερικανικά κόμικς. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι δε θα μπορούσα να αφήσω αυτή τη σειρά να περάσει απαρατήρητη. Ακολουθούν spoilers για το κόμικ Thor του Donny Cates. Το Beta Ray Bill είναι ένα εξαιρετικό κόμικ. Ο Daniel Warren Johnson δείχνει την αγάπη του για τον ήρωα γράφοντας διαλόγους γεμάτους συναίσθημα και αγάπη τόσο για τον πρωταγωνιστή όσο και για τον κόσμο του Thor. Αυτό που καταφέρνει εξαιρετικά είναι να ακολουθήσει την κατά τα άλλα χιλιοειπωμένη συνταγή μίας ιστορίας αναζήτησης ταυτότητας και να τη γεμίσει με επικές σκηνές και εξαιρετικούς διαλόγους που δίνουν βάθος στην πλοκή. Αυτό όμως που κάνει την ιστορία να ξεχωρίζει είναι το εξαιρετικό σχέδιο του Johnson. Όσοι ακολουθούμε τον καλλιτέχνη ξέρουμε για το υπέροχο σχέδιό του και για το τι είναι ικανός να κάνει όμως οφείλω να πω ότι εδώ ξεπέρασε τον εαυτό του. Τα πανοραμικά καρέ του σου κόβουν την ανάσα δείχνοντάς σου μαγευτικά διαστημικά τοπία ενώ οι σκηνές μάχης του διακατέχονται από μία άναρχη τάξη στην οποία δεν μπορείς παρά να μη χαζεύεις με τις ώρες τα μαγευτικά καρέ του. Οι επιρροές του σχεδίου του εδώ φαίνονται να είναι έντονα επηρεασμένες από το ψυχεδελικό σχέδιο του Kirby το οποίο γειώνετε εξαιρετικά από τα μουντά χρώματα του Mike Spicer. Αν έχω να βρω μόνο ένα κακό στο συγκεκριμένο κόμικ είναι το ότι τυπικά είναι απλά ένα μεγάλο tie in. Τόσο σαν συνέχεια της ιστορίας της τελευταίας σειρά του Thor όσο και του King in Black. Επομένως αν κάποιος αναγνώστης δεν έχει διαβάσει έστω μία από αυτές τις δύο ιστορίες θα έχει μερικά προβλήματα τουλάχιστον στην αρχή προκείμενου να καταλάβει τη συμβαίνει. Όμως ο Johnson καταφέρνει με μεγάλη ευκολία να βγάλει την ιστορία από αυτό το πρόβλημα γρήγορα και εύκολα καταφέρνοντας να παρασύρει τον αναγνώστη με μία δυνατή και σφιχτοδεμένη πλοκή. Κλείνοντας λοιπόν έχω να πω ότι το Beta Ray Bill είναι μάλλον ένα από τα καλύτερα υπερηρωικά κόμικς ατής της χρονιάς. Ο Jonson μας αποδεικνύει για άλλη μία φορά ότι βρίσκετε στα ντουζένια του σαν δημιουργός και ότι έχει όλο το μέλλον μπρστά του για να εξελιχθεί ακόμα περισσότερο σαν καλλιτέχνης. Μέχρι λοιπόν την επόμενη δουλειά του απολαύστε αυτό το εξαιρετικό κόμικ και δε θα χάσετε.

Με αφορμή το Love and Thunder, αποφάσισα να κάνω έναν κομιξο-μαραθώνιο και να διαβάσω όλο το run του Aaron από την αρχή. Έχω συλλέξει τα τεύχη σε deluxe hardcovers και complete collections. Προφανώς, θα ήθελα να έχω τα Omnibus, αλλά και τα hc/ complete με βόλεψαν μια χαρά. 1. Thor: God of Thunder (2012) Εδώ ξεκίνησαν όλα. Κατά τη γνώμη μου το πρώτο storyline με τον Gorr είναι πολύ καλογραμμένο, δεδομένου ότι ο Aaron έχει δημιουργήσει έναν αξιομνημόνευτο ανταγωνιστή, με αληθοφανή κίνητρα. Δε μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση που τον έβαλαν τώρα στην ταινία. Για να είμαι ειλικρινής, και πολύ άργησαν. Στα του κόμικ τώρα. Η ιστορία έχει πολύ καλό ρυθμό και δε βαρέθηκα σε κανένα σημείο. Η αφήγηση κάνει συχνές εναλλαγές μεταξύ παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος. Και επειδή 1 Thor δεν είναι ποτέ αρκετός, εδώ έχουμε να κάνουμε με 3, όπου ο καθένας έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, παρόλο που είναι στην ουσία το ίδιο πρόσωπο. Το φινάλε είναι πολύ δυνατό, αν και όχι απρόβλεπτο, βέβαια έχει αυτό το επικό στοιχείο που το κάνει να ξεχωρίζει. Για την ακρίβεια, όλη η ιστορία έχει επικές/ μυθολογικές προεκτάσεις, γεγονός που με οδήγησε στο να την απολαύσω ακόμα περισσότερο. Ο Ribic γεννήθηκε να σχεδιάσει τον Thor. Βέβαια, για να λέμε και τα πράγματα όπως είναι, κάποιες εκφράσεις τις βρήκα λίγο εκτός κλίματος, ειδικά εκείνες που εκδήλωναν θαυμασμό και έκπληξη. Όμως, σε γενικές γραμμές, το τελικό αποτέλεσμα που παρουσίασε ο Κροάτης σχεδιαστής είναι άρτιο και έγινε με πολύ μεράκι. Tο β' μισό του God of Thunder μου φάνηκε εξίσου καλό με το πρώτο. Βέβαια, η ιστορία με τον Gorr παραμένει προς το παρόν αξεπέραστη, αλλά και πάλι αυτά τα τευχάκια ήταν πολύ ωραία. Έχουμε ιστορίες με τον Malekith (ο οποίος από όσο ξέρω θα παίξει σημαντικό ρόλο αργότερα), με την Roxxon, τον Ulik κλπ. Ο Aaron νομίζω έχει πιάσει το παλμό των ηρώων, όλοι συμπεριφέρονται in-character, ενώ οι ιστορίες εξακολουθούν να έχουν επικές προεκτάσεις, όπως έχει για παράδειγμα εκείνη η φοβερή μονομαχία του King Thor με τον Galactus! Μα τα γένια του Odin! Έπος! Εν ολίγοις, τα πρώτα 25 τεύχη είναι πολύ, πολύ καλογραμμένα. 2. Thor (2014), Thor Annual (2015), Thors 1-4 "There must always be a Thor." Νέο volume λοιπόν, όπου η Jane Foster παίρνει το τίτλο του πανίσχυρου Thor, αφού πλέον ο Thor Odinson είναι ανάξιος να σηκώσει το Mjolnir. Αυτό το volume δεν έχει τη μυθολογική ατμόσφαιρα που είχαν τα 25 τεύχη του God of Thunder, καθώς εδώ ο Aaron επιλέγει να δώσει μία πιο καθαρόαιμη υπέρ ηρωική κατεύθυνση. Αυτό γίνεται αντιληπτό και από την αλλαγή του βασικού σχεδιαστή, αφού τη θέση του Ribic καταλαμβάνει πλέον ο Russell Dauterman. Το σχέδιο του Russell οπτικά είναι πολύ όμορφο, λεπτομερές και με πολύ ζωηρά χρώματα. Προσωπικά, πέρασα καλά διαβάζοντας αυτά τα τεύχη, παρόλο που μου κλώτσησε ο in your face φεμινισμός σε κάποια σημεία. (π.χ. το περιστατικό της Thor με την Titania και τον Absoribing Man.) Επίσης, δε ξέρω εάν συμφωνώ με το characterization του Odin, ο οποίος παρουσιάζεται εδώ ως μισογύνης και σύμβολο της πατριαρχίας, εν ολίγοις. Για να είμαι ειλικρινής, πάντα έβρισκα αντιπαθητικό τον Odin, αλλά πρώτη φορά ένιωσα την ενόχληση σε έντονο βαθμό. (π.χ. στο run του Simonson δεν είχα διαπιστώσει κάτι τέτοιο) Tο volume αυτό, αν και μικρό, ήταν αρκετά καλογραμμένο. Το Annual από την άλλη, όχι και τόσο. Περιέχει 3 ιστορίες, όπου μόνο τη μία έχει γράψει ο Aaron. Σχετικά καλή η δική του, οι άλλες 2 είναι miss. Όμως, τη τρίτη ιστορία την έχει σχεδιάσει ο Rob Guillory (αλήθεια, που έχει χαθεί αυτή η ψυχή;) και μου θύμισε ότι μάλλον θα πρέπει να συνεχίσω κάποια στιγμή το Chew, που το έχω παρατήσει στη μέση. Thanks, Rob! Το Thors το βρήκα συμπαθητικό, βέβαια το διάβασα γρήγορα καθώς ήθελα να συνεχίσω με τα καινούργια τεύχη The Mighty Thor. 3. The Mighty Thor (2015) Thunder in her veins. Σε αυτόν τον τόμο μας δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα την Jane Foster, καθώς στο προηγούμενο volume η αληθινή ταυτότητα της νέας Thor ήταν λίγο ως πολύ "μυστική", μέχρι που έγινε η αποκάλυψη στο τελευταίο τεύχος. Η αλήθεια είναι ότι μ' αρέσει η Jane. Βέβαια, ο Aaron δεν της έχει προσδώσει ιδιαίτερο βάθος ώστε να με πάει στο επόμενο βήμα και να την "αγαπήσω". Μάλιστα, αυτό είναι και ένα θεματάκι που έχω μέχρι στιγμής: η ιστορία εστιάζει περισσότερο στην Thor, παρά στην Jane. Καλώς ή κακώς, είμαι από αυτούς τους αναγνώστες που θέλουν ισορροπημένο "screen time" ανάμεσα στον ήρωα και το alter ego του. Γιατί στο κάτω κάτω, το characterization δεν διαφοροποιεί πολύ τη νέα Thor από τον Odinson. Όμως καταλαβαίνω γιατί ο Aaron δεν έχει καταφέρει να εστιάσει πολύ στη Jane, καθώς η ιστορία είναι τόσο πολύπλοκη και "μεγαλειώδης" που ουσιαστικά δεν υπάρχει χώρος (ούτε χρόνος) ώστε να γίνει κάτι τέτοιο. Στην αρχή βλέπουμε τον πόλεμο μεταξύ των Dark και των Light Elves. Μετά έχουμε πόλεμο μεταξύ των Asgardians και των Shi'ar. Στο παρασκήνιο υποβόσκει ο Πόλεμος των Βασιλείων/ War of the Realms. Και όλα αυτά εντάσσονται μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο πολιτικής, συμμαχιών, προδοσιών, επιστροφών παλιών/κλασικών χαρακτήρων κλπ. Σε γενικές γραμμές, τα τεύχη 1-12 είναι πολύ διασκεδαστικά. Μετά αρχίζει και κάνει μία μικρή κοιλιά, αλλά και πάλι ο τίτλος σου κρατάει το ενδιαφέρον με τόσα πράγματα που συμβαίνουν. Θεωρώ ότι ο ρυθμός είναι αρκετά γρήγορος και για αυτό ο αναγνώστης πριν καλά προλάβει να αφουγκραστεί ένα συμβάν, ξαφνικά περνάει απευθείας στο επόμενο. Αυτό δε το λέω απαραίτητα για κακό, αλλά για μένα το ιδανικό θα ήταν να υπήρχε μία παύση που και που, για να να μπορέσω να ανασάνω λίγο. Βέβαια, για να μην είμαι και άδικος, μεταξύ των 3 arcs, υπάρχουν 2-3 τεύχη που είναι λίγο filler, υπό την έννοια ότι δεν συνδέονται άμεσα με τη βασική ιστορία, αλλά υπάρχουν για να ξεκουραστείς. (π.χ. η όμορφη ιστορία με τη προέλευση του Mjolnir) Θα μου άρεσε να υπήρχαν περισσότερες τέτοιες μικρές στιγμές και στα υπόλοιπα τεύχη. Μετά από μία κοιλιά στα τεύχη 13-19, το Mighty Thor επιστρέφει δριμύτερο και ο Aaron φύλαξε τη καλύτερη ιστορία με τη Jane στο τέλος! Ανατρίχιασα ολόκληρος με τη τελευταία ιστορία. Συνολικά, μπορώ να πω ότι ήταν συμπαθητική η Jane --> Αυτό, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Παράλληλα, ο Dauterman χάρισε απλόχερα πολλά επικά panels, όπως το παρακάτω: Ήρθε πλέον η στιγμή να επιστρέψει ο Thor, ο ορθόδοξος, ο παραδοσιακός, στο τίτλο. Προτού μιλήσω για το επόμενο volume, ας κάνω μία σύντομη αναφορά στο... 4. Unworthy Thor, Generations: Unworthy Thor & Mighty Thor, Mighty Thor: At the Gates of Valhalla Το Unworthy Thor ήταν απολαυστικό. Eπιτέλους μάθαμε για ποιο λόγο ο Thor είναι ανάξιος & η αιτιολογία συνδέεται πνευματικά με το God of Thunder. Επίσης, το τεύχος #1 του Unworthy περιέχει μία από τις πιο cool στιγμές του run του Aaron, από αυτές που σου εντυπώνονται στο μυαλό όταν το έχεις διαβάσει όλο. Tο Generations το οποίο το βρήκα σχετικά καλό (αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο), ενώ Το Valhalla το βρήκα εξίσου διασκεδαστικό με τα υπόλοιπα και στήνει περαιτέρω την άφιξη του Πολέμου των Βασιλειών στη Midgard/ Γη... 5. Thor (2018) Επιτέλους, ο Thor επέστρεψε. Με συγχωρείς Jane, αλλά ένας είναι ο πραγματικός Thor. Λοιπόν, αυτός ο κύκλος διήρκεσε 16 τεύχη και στο μεγαλύτερο μέρος του στήνει το War of the Realms, το πολύκροτο event που χτιζόταν πολλά χρόνια από τον Aaron. Το μόνο που έχω να παρατηρήσω είναι ότι το σχέδιο του Mike del Mundo, παρόλο που είναι λεπτομερές, εντούτοις είναι πολύ κουραστικό στο μάτι. Δηλαδή, τα καρέ του είναι υπερφορτωμένα με μπόλικη πληροφορία και ενίοτε χρειαζόμουν αρκετή συγκέντρωση για να ξεχωρίσω ποιος είναι ποιος και τι πραγματεύεται το κάθε ένα από αυτά. Όμως, μάλλον το πήρε γραμμή στα τελευταία τεύχη και έτσι, άρχισε να αφαιρεί πράγμα από τα καρέ του. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Το αποτέλεσμα είναι αξιοπρεπές και ικανοποιητικό. Εδώ να πω ότι τεύχος #10 (εκείνο με τον Odin) είναι ένα από τα πιο συγκινητικά κόμικ που έχω διαβάσει. 6. War of the Realms O Malekith και η στρατιά του έχουν κατακτήσει 9 Βασίλεια! Του μένει μόνο ένα για να πει ότι τα έχει κατακτήσει όλα! Ποιο Βασίλειο είναι αυτό; Μαντέψτε... Επικό το War of the Realms, νομίζω ότι άξιζε τη πολυετή αναμονή και το χτίσιμο του Aaron. Σύμφωνοι, δεν είναι δα και Civil War, αλλά στα μάτια μου είναι ένα πολύ διασκεδαστικό event, με μπόλικες επικές στιγμές (ειδικά προς το τέλος) και ορισμένες ανατροπές. Θα ήθελα μεγαλύτερη παρουσία του Thor καθ' όλη τη διάρκεια του event, αλλά το τελευταίο τεύχος με αποζημίωσε. 7. King Thor In the end, there is darkness. But then god says... Let there be thunder. Ο συγκινητικός επίλογος των 100+ τευχών του Jason Aaron. Σε αυτό, έχουμε πολλές επιστροφές καταστροφές. Η πρώτη είναι είναι του Esad Ribic, ο οποίος αναλαμβάνει χρέη σχεδιαστή μετά από πολύ καιρό. Ο Κροάτης ήταν μαζί με τον Aaron στην αρχή (God of Thunder), οπότε οφείλει να είναι μαζί του και στο τέλος. Και τι τέλος. Θα πω ότι ο επίλογος είναι πολύ μελαγχολικός, ενώ ο Aaron φανερώνει για άλλη μία φορά την αγάπη που έχει για τον χαρακτήρα. Υπάρχει και άλλη μία επιστροφή/ ανατροπή στο King Thor, για την οποία δεν θα ήθελα να δώσω περαιτέρω λεπτομέρειες. Το μόνο που θα πω είναι ότι με το King Thor, το run του Aaron φτάνει στο τερματισμό του κύκλου του, εκείνου του κύκλου που ξεκίνησε το 2012. Βασικά, όχι κύκλου. Του ταξιδιού. 8. Κατακλείδα 7 χρόνια είναι πολλά. ~2.500 σελίδες/ 100+ τεύχη ακόμα πιο πολλά. Συνολικά, το Thor του Jason Aaron είναι ένα από τα καλύτερα μοντέρνα υπέρ ηρωικά έπη και από τα καλύτερα runs του θεού του Κεραυνού. Συμφωνώ, δεν είναι καλύτερο από το run του Simonson. Επίσης, συμφωνώ ότι πολλές ιδέες του Aaron δεν είναι καινούργιες. Το γεγονός ότι ο Thor είναι ανάξιος να σηκώσει το σφυρί; Είναι μία ιδέα που την έχουμε δει στα πρώτα τεύχη του Stan Lee. Το ότι μία γυναίκα κρατάει το σφυρί; Μη κοιτάτε πιο μακριά από τη Thor Girl από το run του Jurgens. Όμως, είναι μία αλήθεια ότι το υπέρ ηρωικό είδος έχει κορεστεί, δεν υπάρχει μεγάλο περιθώριο για πρωτοτυπία. Για αυτό, το μόνο που ζητάω από τα μοντέρνα υπέρ ηρωικά είναι το να έχουν καλό γράψιμο, συγκινητικές στιγμές, ομηρικές μονομαχίες, ελκυστικό σχέδιο και να υπάρχει έστω λίγο βάθος. Όλα τα τελευταία στοιχεία τα συνάντησα στο run του Aaron. Το God of Thunder έχει βγει στα ελληνικά από την Anubis (τα πρώτα 5 τεύχη), το War of the Realms και το King Thor από το Οξύ. Κυκλοφορούν 5 Complete Collections που περιέχουν όλο το υλικό. Πρόσφατα, κυκλοφόρησε το πρώτο Omnibus που καλύπτει το α' μισό του run. Κάποια στιγμή θα βγει και το δεύτερο Omni, με το β' μισό. (λογικά το 2023) Προτείνεται σε όλους τους αναγνώστες των υπέρ ηρωικών και κυρίως στους φανατικούς του θεού του Κεραυνού. Κατά την άποψη μου, είναι προτιμότερο να διαβαστεί μαζεμένο, για να εκτιμηθεί πλήρως. Και ο κομιξο-μαραθώνιος τελειώνει κάπου εδώ.

Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 29-08-2013 Υλικό Τευχών: Thor: God of Thunder 01-05 (November 2012 / February 2013) Η αρχή του καταξιωμένου run του Jason Aaron ξεκίνησε από εδώ και το είχε βγάλει και η Anubis. Σε αυτήν, ο Θωρ απαντάει στην έκκληση για βοήθεια μιας εξωγήινης φυλής και προσπαθώντας να μάθει τι απέγιναν οι δικοί τους θεοί, έρχεται αντιμέτωπος με μια γνώριμη απειλή του παρελθόντος. O Aaron αναπτύσσει την ιστορία του σε τρεις χρονικές περιόδους: Το παρελθόν το οποίο παρακολουθούμε γεγονότα που συνέβηκαν πάνω από μια χιλιετία πριν, όταν ο Θωρ ήταν ακόμα νέος, το παρόν, και το απώτατο μέλλον, στο οποίο ο Θωρ είναι ο ηγεμόνας της Άσγκαρντ και ο μόνος επιζών. Αυτό μας βοηθά στο να γνωρίσουμε την απειλή αλλά και να καταλάβουμε την σημαντικότητα της, βλέποντας το εύρος της σε χρονολογική κλίμακα. Και εδώ είναι που ο Άαρον «δανείζεται» στοιχεία από το run του Dan Jurgens, αλλά ευτυχώς δεν μένει εκεί, παραδίδοντας μας μια μεστή ιστορία και ενδιαφέρουσα από τις απαρχές της. Γενικά αυτή η σειρά είναι πιο κοντά στην Σκανδιναβική μυθολογία και ο Θωρ συμπεριφέρεται ανάλογα. Οπότε και η επιλογή του Ribic που έχει σχεδιάσει και την μίνι σειρά LOKI που ήταν εκτός continuity δεν είναι τυχαία, μιας και η παρούσα έκδοση έχει μεγαλύτερη σχέση με εκείνη την έκδοση παρά με τα άλλα κόμικς με τον χαρακτήρα που έχει βγάλει η Marvel στο παρελθόν, αν και εδώ ο Ribic σχεδιάζει πιο παραδοσιακά αντί να καταφεύγει σε painting. Η σειρά στην Αμερική σταμάτησε μετά από 25 τεύχη παρουσιάζοντας μια νέα Thor στο επόμενο volume, αλλά ουσιαστικά όλα αυτά τα χρόνια ο Aaron έγραφε διαφορετικά κεφάλαια της ίδιας ιστορίας, η οποία απλώθηκε σε 5 διαφορετικές επανεκκινήσεις της σειράς, μιας αναρίθμησης, μιας μίνι σειράς και ενός event πριν ολοκληρωθεί στις αρχές του 2020 και με τα τελευταία δύο να είναι τα μόνα που έχουμε δει δυστυχώς μεταφρασμένα και στην χώρα μας. Τα πέντε τεύχη που βγήκαν από την Anubis, ήταν με αφορμή της κυκλοφορίας της δεύτερης κινηματογραφικής ταινίας του Thor. Ήταν επίσης η δεύτερη σειρά που είχε βγει από το διαβόητο Marvel Now! στην χώρα μας και η δεύτερη σειρά τευχών που βγήκε με το νέο - τότε - φορμά τευχών μικρότερων διαστάσεων και υποδεέστερων χαρτιών (τύφλα να έχουν τα τσιγαρόχαρτα! ) που χρησιμοποιεί μέχρι και σήμερα.

«Λίγο μετά, ο φουσκωμένος ωκεανός θα σκεπάσει την ξηρά και θα καταπιεί τις στάχτες και οτιδήποτε ήταν κάποτε ζωντανό κάτω από τον ανήλιαγο ουρανό θα ξεχαστεί. Έτσι τελειώνουν οι κόσμοι, μέσα σε στάχτη και πλημμύρα, σε σκοτάδι και σε πάγο. Αυτή είναι η τελική μοίρα των θεών. Αυτό είναι το τέλος. Υπάρχει όμως και κάτι που ακολουθεί μετά το τέλος.» -Από τη Σκανδιναβική Μυθολογία (2017) του Neil Gaiman Πιστεύω ότι οι περισσότεροι αναγνώστες των υπέρ ηρωικών κόμικς είναι εξοικειωμένοι με το ξεχωριστό και σπουδαίο run του Walter Simonson στο The Mighty Thor (1983). Όπως είχα αναφέρει και σε εκείνη τη παρουσίαση, ο Simonson κατάφερε να αφήσει το μακροπρόθεσμο στίγμα του τόσο στον ήρωα όσο και στον τίτλο. Αυτό όμως που μού είχε κάνει μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το πάθος του ίδιου για τους Σκανδιναβικούς μύθους και γενικά για τη μυθολογία των Βορείων λαών της Ευρώπης. Τριάντα περίπου χρόνια μετά από την εκπληκτική σειρά που έκανε για τη Marvel, ο Walt Simonson ξαναγράφει για τον Thor στις σελίδες του Ragnarök! Το Ragnarök αποτελεί προσωπικό πρότζεκτ του ίδιου, το οποίο εκδόθηκε από την IDW και συνολικά αρίθμησε 12 τεύχη. Η αλήθεια είναι ότι η σειρά δε πρέπει να έχει τελειώσει ακόμη, διότι μετά το δεύτερο paperback, κυκλοφόρησε πρόσφατα και ένα τρίτο το οποίο περιέχει ολοκαίνουργιο υλικό. Όμως, από το δεύτερο μέχρι τον τρίτο τόμο μεσολάβησαν τρία χρόνια, οπότε η περιοδικότητα του τίτλου δεν είναι συγκεκριμένη. Τι πραγματεύεται το Ragnarök; Τριακόσια χρόνια μετά «το τέλος όσων υπάρχουν» σύμφωνα με τους Σκανδιναβικούς μύθους, ένας καινούργιος κόσμος έχει δημιουργηθεί. Ο κόσμος αυτός είναι μουντός ή, με άλλα λόγια, ένα post-apocalyptic περιβάλλον. Ένα θηλυκό σκοτεινό ξωτικό ταξιδεύει έως την άκρη του κόσμου, προκειμένου να σκοτώσει τον «Πέτρινο θεό» και να απελευθερώσει έτσι την οικογένεια της. Όμως, αυτό που καταφέρνει μόνο είναι να ξυπνήσει τον Πέτρινο θεό, ο οποίος σηκώνεται ύστερα από εκατοντάδες χρόνια έχοντας τη μορφή ενός ημιπεθαμένου, ενώ του λείπει το κάτω μέρος του σαγονιού του. Μπερδεμένος ο ίδιος, προσπαθεί να ανακαλύψει τι συνέβη στο κόσμο που γνώριζε καθώς και τι απέγιναν οι φίλοι και η οικογένεια του. Το καλό με τον τίτλο είναι ότι αυτός ο Thor δεν εντάσσεται στο canon της Marvel, αλλά πρόκειται για τον Thor των Νορβηγικών μύθων. Αυτό είναι θετικό γιατί από τη μία ο Simonson έχει απόλυτη ελευθερία να κάνει ό, τι θέλει, ενώ από την άλλη ο Chris Hemsworth μπορεί να κοιμάται ήσυχος τα βράδια, γιατί δε θα χρειαστεί ποτέ να υποδυθεί μία ζόμπι εκδοχή του Thor χωρίς το κάτω σαγόνι… Ο Simonson δεν ρίχνει το βάρος στο characterization, αλλά πιο πολύ στο χτίσιμο του κόσμου και στη δράση. Ως εκ τούτου, τα πρώτα έξι τευχάκια κύλησαν σαν νεράκι. Πιστεύω ότι το πιο δυνατό ατού του κόμικ είναι το σχέδιο του δημιουργού, το οποίο αποτυπώνει υπέροχα το αποκαλυπτικό τοπίο στο οποίο εντάσσεται η ιστορία ενώ έχει και μία μυθολογική αισθητική. Προσωπικά, είμαι λάτρης του σχεδιαστικού στυλ του Walt και μου άρεσε ακόμα και εδώ, όπου το βρήκα περισσότερο «τραχύ» απ’ ό, τι θα ήθελα. Δεν είχα πολύ υψηλές προσδοκίες από το κόμικ, το οποίο ανακάλυψα τυχαία καθώς μου φαίνεται πώς δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλές. Παρ’ όλ’ αυτά, πέρασα ευχάριστα διαβάζοντας το, διότι αγαπώ ιδιαίτερα τους μύθους και τους post-apocalyptic κόσμους. Επιπλέον, το Ragnarök ήταν μία παραπάνω αφορμή για να διαβάσω άλλη μία περιπέτεια του Thor (ή τέλος πάντων, μιας διαφορετικής εκδοχής του) από τα χέρια του Simonson, έστω και αν ξανάπιασε τον χαρακτήρα τριάντα χρόνια ύστερα από το θρυλικό πέρασμα από τον ομώνυμο τίτλο της Marvel. Κανείς δε δημιουργεί καλύτερη ατμόσφαιρα επηρεασμένη από τη Σκανδιναβική Μυθολογία από ό, τι ο Walter Simonson.

Περιλαμβάνει τα τεύχη The Mighty Thor 337-355, 357-369 & 371-382 και τη μίνι σειρά Balder the Brave 1-4. Τη περίοδο του 1980, η Marvel παρήγαγε ορισμένες από τις πιο αξιομνημόνευτες ιστορίες, οι οποίες διαμόρφωσαν το υπέρ ηρωϊκό είδος που γνωρίζουμε σήμερα. Ανάμεσα σε αυτές βρίσκονται αναμφίβολα το Daredevil του Frank Miller ή ακόμα και το Fantastic Four του John Byrne. Ο τότε εκδότης της Marvel, Mark Gruenwald, προσέφερε την ευκαιρία σε έναν ανερχόμενο τότε δημιουργό, ονόματι Walter Simonson, να γράψει και σχεδιάζει το τίτλο του Mighty Thor. Λίγο γνώριζε τότε ο Simonson ότι τα 44 τεύχη του στο τίτλο (48, αν υπολογιστεί και η μίνι σειρά Balder the Brave) θα άφηναν τόσο μεγάλο στίγμα, ώστε όλες οι μελλοντικές ιστορίες με πρωταγωνιστή τον εμβληματικό θεό του Κεραυνού να συγκρίνονται με τις δικές του. Όπως τονίζει ο ίδιος, πρωταρχική πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία των τευχών ήταν οι ιστορίες του Stan Lee και του Jack Kirby που είχαν προηγηθεί, ενώ σίγουρα επηρεάστηκε και από τη Νορβηγική μυθολογία καθώς, όπως έχει αναφέρει αρκετές φορές, υπήρξε μεγάλος θαυμαστής της. Σε αυτό το Omnibus υπάρχουν ιστορίες που διαδραματίζονται τόσο στη μαγευτική πολιτεία των θεών, Asgard, όσο και στους «ταπεινούς» δρόμους της γης. O Simonson ήθελε το run του στο Thor να αποστασιοποιηθεί και να ξεχωρίσει από τα προηγούμενα. Για να γίνει αυτό, από τη πρώτη κιόλας ιστορία, καταπιάστηκε με ένα από τα πιο πρωταρχικά μοτίβα που αφορούν το χαρακτήρα: την «αξιοσύνη». Όλοι οι φανατικοί αναγνώστες της Marvel γνωρίζουν την επιγραφή που υπάρχει πάνω στο Mjolnir, «Whosoever holds this hammer, if he be worthy, shall possess the power of Thor.» Ο Simonson εισήγαγε έναν άλλο χαρακτήρα, ο οποίος ήταν εξίσου άξιος να κουβαλήσει το μαγικό σφυρί. Το όνομα αυτού είναι Beta Rey Bill, ο οποίος παρά την «ιδιαίτερη» εξωτερική του εμφάνιση (ο συγγραφέας τονίζει ότι ήθελε το πρόσωπο του να προσιδιάζει σε "κρανίο αλόγου"), διακρίνεται τόσο για τη ταπεινότητα όσο και για το βάρος των ευθυνών, οι οποίες έχουν εναποτεθεί στους ώμους του από τους δικούς του ανθρώπους. Η εξέλιξη αυτής της ιστορίας έχει μία ενδιαφέρουσα ανατροπή, ενώ σίγουρα μπορώ να πω ότι ο Bill μου άρεσε σαν χαρακτήρας, αν και θα ήθελα να είχε εμφανιστεί περισσότερο. Το concept το οποίο θέλει να συνυπάρχουν δύο χαρακτήρες με παρόμοιες δυνάμεις πάντα με ιντρίγκαρε και εξακολουθεί να με ιντριγκάρει. (π.χ. Peter Parker – Μiles Morales) Αυτό που μου τράβηξε τη προσοχή είναι ότι στον Simonson αρέσει να βάζει τους «σπόρους» μελλοντικών ιστοριών από το πρώτο κιόλας τεύχος. Φυσικά αναφέρομαι στο Great Surtur War, το οποίο είναι ένα έπος σχεδόν μυθολογικών διαστάσεων. Ο δαίμονας της Muspelheim, Surtur, κάνει επίδειξη του καινούργιου του ξίφους (δε θα αποκαλύψω το όνομα του ) και αυτό μόνο καλό δεν είναι για τους κατοίκους της Asgard. Κατά τη ταπεινή μου γνώμη, αυτή η ιστορία αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα highlight του εμβληματικού αυτού run, καθώς όχι μόνο χτίζονταν τεύχος παρά τεύχος μέχρι να φτάσει στη κορύφωση της, αλλά η τελική μάχη ήταν αφενός πορωτική και αφετέρου περιείχε σημαντικές ανατροπές! Ο Simonson οδήγησε την ιστορία σε γενναίες κατευθύνσεις, αναμειγνύοντας πολλές φορές και τα δικά του ενδιαφέροντα. Η κλασσική ιστορία με τον «Βάτραχο Thor» είναι ίσως από τις πιο αστείες που έχω διαβάσει, και το λέω αυτό με τη καλή έννοια. Ο συγγραφέας τονίζει ότι εδώ επηρεάστηκε από τον Carl Barks, του πρώτου δημιουργού κόμικ που παρακολουθούσε στενά και φανατικά από μικρός. Γενικά όλες οι ιστορίες κινούνται σε εξαιρετικά επίπεδα, στις οποίες μάλιστα πρωταγωνιστούν ορισμένες γνώριμες φυσιογνωμίες: Ο Loki, ο οποίος μηχανορραφεί διάφορα σχέδια εναντίον του αδερφού του. Η Hela, θεά του Κάτω Κόσμου, για την οποία ο Simonson αφιερώνει επαρκή χώρο και της δίνει περισσότερο βάθος από ό, τι της είχε αποδοθεί μέχρι τότε. Η Lorelei, αδερφή της Enchantress, που είναι ικανή να μετατρέψει οποιονδήποτε άνδρα σε υποχείριο της με ένα μόνο φιλί. Ο Malekith, κατ’ εξοχήν δημιουργία του Simonson, ο οποίος έγινε τεράστια επιτυχία αν αναλογιστεί κανείς τις μελλοντικές του εμφανίσεις στις ιστορίες του Thor ή το γεγονός ότι έγινε ταινία με αυτόν ανταγωνιστή. (Thor: The Dark World) Και φυσικά δε θα μπορούσαν να λείπουν οι διάφοροι θεοί της Asgard, όπως είναι ο Odin ή οι Warriors Three. Θα ήθελα να κάνω μία σύντομη αναφορά για τον δεύτερο «mvp» του συγκεκριμένου run, για τον οποίο ο Simonson έγραψε μία μικρή σειρά τεσσάρων τευχών. Αυτός δεν είναι άλλος από τον γενναίο Balder, o οποίος εισέρχεται σε μια περιπέτεια για να σώσει την αγαπημένη του Karnilla, βασίλισσα των Μοιρών, από τους Γίγαντες του Πάγου. Είναι ίσως από τις πιο ανάλαφρες και διασκεδαστικές περιπέτειες εκείνης της εποχής που έχω διαβάσει. Για να είμαι ειλικρινής, περίμενα να μη νοιαστώ για αυτόν τον χαρακτήρα, όμως το πολύ καλό characterization με διέψευσε πανηγυρικά. Μιλώντας για characterization, ο Simonson έχει ενσωματώσει μία «σαιξπιρική» αύρα στο λόγο του Thor, η οποία ξεχωρίζει το χαρακτήρα και του δίνει τη δική του «φωνή». Παράλληλα, εν αντιθέσει με άλλα «πυκνογραμμένα» κόμικ εκείνης της εποχής τα οποία ενδέχεται να εξαντλούν τους περισσότερους στην ανάγνωση, εδώ οι διάλογοι (τουλάχιστον για μένα) είναι πιο «ξεκούραστοι», δεδομένου ότι δεν υπάρχει πολύ exposition και έχουν εν γένει ένα είδος «ροής». Ο Simonson πέρα από τα συγγραφικά του καθήκοντα, έχει και εκείνα του σχεδιαστή για το μεγαλύτερο μέρος της σειράς. Εδώ θα δανειστώ μια φράση από το σάιτ του Comicdom, με την οποία συμφωνώ απόλυτα: Ο Simonson «μη δίνοντας μεγάλη σημασία στην τήρηση των αναλογιών, επικεντρώνεται στο να αποδώσει το fantasy epic στοιχείο, με έντονες λεπτομερείς γραμμές, τονίζοντας πάντα το “larger than life” στα panels». Φυσικά μου άρεσε και το σχέδιο του Sal Buscema, του οποίου ταιριάζει απόλυτα με τη υπέρ ηρωϊκή και μυθολογική υφή της ιστορίας του συγγραφέα. Σίγουρα δεν είναι τόσο «ξεχωριστό» όπως εκείνο του Simonson, αλλά ήταν «τίμιο» (το λιγότερο ) σε κάθε περίπτωση. Συνοπτικά, όπως έγινε αντιληπτό, ενθουσιάστηκα πολύ με τα συγκεκριμένα τεύχη, γιατί συνδυάζουν τόσο το υπέρ ηρωϊκό όσο και το μυθολογικό στοιχείο, τα οποία ακολουθώ πιστά και φανατικά από μικρός. Τέλος, από την ιστορία δε λείπει το λεπτό και διακριτικό χιούμορ, ενώ κάνουν cameo διάφοροι χαρακτήρες από το ευρύτερο σύμπαν της Marvel (χωρίς όμως να αποσπούν τη προσοχή κατά την ανάγνωση) όπως και χαρακτήρες από την … απέναντι εκδοτική. (για αυτό έχω να πω ότι υπάρχει ένα πολύ όμορφο και κωμικό easter egg στην αρχή-αρχή που δε περίμενα να δω.) Αυτό το run σίγουρα μπορείτε να το συγκεντρώσετε σε trades ή διαφορετικά μπορείτε να προτιμήσετε το πολυτελές και σκληρόδετο Omnibus, που περιέχει άφθονα extras και νέο χρωματισμό. Εδικά για το Omnibus, νομίζω ότι έχουν γίνει δύο επανεκδόσεις μέχρι στιγμής. Είναι ένα run πολύ διαδεδομένο για κάποιο λόγο. Όσοι αγαπάτε αυτούς τους χαρακτήρες και δε το έχετε διαβάσει, σπεύσατε! Tο άρθρο από το Comicdom.

Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 05-02-2011 (Τεύχη Anubis), 06-12-2019 (Τόμος Hachette) Υλικό Συλλογής: Thor v3 01-06 (July 2007 - February 2008) Κλικάρετε πάνω στα tags για τις παρουσιάσεις των υπόλοιπων άλμπουμς. Ακολουθούν Spoilers. Διαβάζετε με δικιά σας ευθύνη. Ο κύκλος του Ράγκναροκ έσπασε. Η γητειές του Όντιν σταμάτησαν να υφίστανται και ο Ντόναλντ Μπλέικ, που πέρασε σημαντικά περισσότερο χρόνο στο κενό, ζητά στον Θωρ να επιστρέψει για να αποτραπεί μια καταστροφή για τους ανθρώπους, αν δεν είναι εκεί να την αποτρέψει. Ο Θωρ ως παντοτινός προστάτης της ανθρωπότητας δέχεται και ως ο ηγέτης της Άσγκαρντ, θα πρέπει να αφυπνίσει τους υπάκουους του και να βρει ένα νέο έδαφος για την πόλη του, για να μπορέσουν πλέον να ζήσουν ελεύθεροι από τον κύκλο της καταστροφής και της αναγέννησης στην οποία είχαν παγιδευτεί για τόσο καιρό. Ο Λόκι όμως καραδοκεί πάντα για να φέρει τα πράγματα στα μέτρα του... Οι εσωτερικές εικόνες προέρχονται από την Αμερικάνικη έκδοση. Η κλασική πλέον σειρά του Στρανζίσκι, επανεκδίδεται στην χώρα μας σε μια σκληρόδετη έκδοση, μετά την δημοσίευση της το 2011 σε 6 τευχάκια από την Anubis, με αφορμή - τότε - την πρώτη ταινία του Θωρ στους κινηματογράφους. Δυστυχώς όπως φαίνεται ξανά δεν θα το δούμε ολοκληρωμένο μιας και δεν φαίνεται να υπάρχει πλάνο για την δημοσίευση της συνέχειας, μιας και ούτε στην ξένη έκδοση το έχει συνεχίσει η Hachette. Και είναι κρίμα, μιας και ουσιαστικά ο Στρανζίσκι μας παραδίδει εδώ το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας του. Ένα κεφάλαιο που δείχνει τον Θωρ να δρα με την σύνεση και την γνώση που αρμόζει σε έναν ηγεμόνα ενός Πάνθεον, και παρόλο που ξέρει πως υπάρχουν πάλι δυνάμεις που κατευθύνουν τις πράξεις του, είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει τις συνέπειες για χάρη της ευρύτερης εικόνας. Ο Στρανζίσκι επίσης δεν χάνει χρόνο στο να αντιμετωπίσει το γεγονός πως οι πρώην φίλοι του τον είχαν κλωνοποιήσει για να χρησιμοποιήσουν το αντίγραφο του στον εμφύλιο πόλεμο, και παρόλο που θα μπορούσε να μας παραδώσει μια ιστορία γεμάτη στο ξυλίκι, φροντίζει πάλι να δείξει την σχετική εγκράτεια και σύνεση στην αντιμετώπιση του, κάτι που φαίνεται να είναι το σχετικό μοτίβο του πρώτου κεφαλαίου, με την προσεδάφιση της Άσγκαρντ σε μια απόμερη πόλη στο πουθενά της επαρχιακής Αμερικής, να δείχνει επίσης και την τωρινή ταπεινότητα του χαρακτήρα, σκοπός για τον οποίο τον είχε εξορίσει στην Μίντγκαρντ (γη) εξαρχής ο Όντιν, πίσω στην πρώτη εμφάνιση του χαρακτήρα. Ο Ντόναλντ Μπλέικ αυτής της ιστορίας δεν είναι απλά επιβάτης και ξενιστής στις εξορμήσεις του Θωρ, αλλά έχει σημαντικό ρόλο και λόγο στα τεκταινόμενα, βλέποντας τον συχνά να οδηγεί στις εξελίξεις. Αν και σε αυτό το κεφάλαιο ο συγγραφέας ασχολείται κυρίως με το στήσιμο, δεν παραλείπει να μας ρίξει μια μίνι βόμβα, με την μορφή του Θηλυκού Λόκι, μια μορφή που υπόσχεται αναμόρφωση οπτική και ουσιαστική, με τους αναγνώστες να βλέπουν αμέσως αν υπάρχει αλήθεια στα λόγια του. Το σχέδιο το Κοιπέλ, είναι αρκούντως ταιριαστό με το σενάριο, μιας και είναι δυναμικό ή συγκρατημένο εκεί που χρειάζεται, με τον Θωρ να έχει πιο ογκώδη και σχετικά χαλαρή μορφή, που όμως στην τελική δουλεύει υπέρ της υπενθύμισης πως δεν βλέπουμε απλούς ανθρώπους οπότε και η διάπλαση τους δεν θα είναι στα συνηθισμένα πλαίσια. Προτείνεται αδιαμφισβήτητα. Πάρτε την Ελληνική έκδοση και συνεχίστε με την Αγγλική.

Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 19-05-2019 Υλικό Τευχών: Thor - First Thunder 01-05 (September 2010 - January 2011) Η τρίτη συνεργασία της Οξύ με την εφημερίδα Έθνος για την κυκλοφορία σειράς της Marvel, αποτελεί μια προσπάθεια προσαρμογής των πρώτων χρόνων του Journey Into Mystery & Thor v1, δηλαδή των πρώτων ιστοριών του Θωρ από την δεκαετία του '60 με κάποιες αλλαγές που προσπαθούν να «επικαιροποιήσουν» την ιστορία. Το αποτέλεσμα είναι μια κάκιστη και καθόλου διασκεδαστική σούμα των πρώιμων χρόνων, καθώς έχουν κρατήσει όλα τα τερτίπια του Θωρ από εκείνη την εποχή, οξύνοντας τα και έχουν αφήσει όλα τα ενδιαφέροντα πράγματα που κάνουν τον χαρακτήρα και τις ιστορίες ενδιαφέρουσες. Το δε σχέδιο αποτελεί μαρτύριο για τα μάτια μου και ξεφεύγει από αυτό που θα μπορούσα να δεχτώ σαν ιδιαίτερο στυλ. Καθόλα αχρείαστη σειρά στην τελική που μας έφαγε 2 Κυριακές από έναν πιθανόν πιο σημαντικό τίτλο που θα μπορούσε να δημοσιευτεί στην θέση του.