Search the Community

Superman: Secret Identity Σενάριο: Kurt Busiek Σχέδιο: Stuart Immonen Έτος κυκλοφορίας: 2004 "Imma put a Superman in your Superman..." Αυτή είναι η μία φράση που θα μπορούσε να περιγράψει τη συγκεκριμένη σύντομη σειρά τεσσάρων τευχών η οποία ξεκίνησε να εκδίδεται το 2004. Σε μια πραγματικότητα που οι υπερήρωες υπάρχουν μόνο στο χαρτί των κόμικς, στο μακρινό Κάνσας οι David και Laura Kent αποφασίζουν να ονομάσουν τον γιό τους Clark ως αναφορά στον εμβληματικό χαρακτήρα Superman. Η σκιά του υπερήρωα πέφτει βαριά στην ζωή του νεαρού Clark Kent με στιγμές που κυμαίνονται από καλοπροαίρετα αστεία και θεματικά δώρα μέχρι bullying. Ο καθ' όλα φυσιολογικός νεαρός τα δέχεται όλα στωικά, και ανυπομονεί να φύγει ακονίζοντας τις ικανότητές τους στη συγγραφή. Φαίνεται όμως πως και το σύμπαν θέλει να παίξει κάποιου είδους αστείο με τον νεαρό Clark Kent καθώς ξυπνά από ένα περίεργο όνειρο και έχει όντως όλες τις ικανότητες του Superman. Μαζί όμως με τις φανταστικές ιδιότητες έρχονται και πολλοί και πραγματικοί κίνδυνοι και ο νεαρός καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να μπει ανέμελα στην ζωή του υπερήρωα. Κρατάει όμως την στολή και εξακολουθεί να σώζει ανθρώπους όσο πιο διακριτικά γίνεται. Έρχεται και η στιγμή σταδιακά που γνωρίζει την δική του Λόις! Με την οποία Λόις αν και γνωρίζονται από ένα αστείο των κοινών τους γνωστών τελικά ερωτεύονται. Και όσο οι ομοιότητες με τα κόμικς κλείνουν το μάτι στον Κλαρκ τόσο η πραγματικότητα και οι προεκτάσεις της κάνουν την θέση του ολοένα και πιο δύσκολη και επικίνδυνη γι αυτόν και όσους αγαπά. Γιατί μπορεί να μην υπάρχουν υπερ κακοί αλλά οι κυβερνήσεις και η περιέργεια για την ταυτότητά του είναι πολύ πραγματικά. Μέσα σε συζητήσεις ανά καιρούς για το ποιος είναι ο "πραγματικός Superman" και πώς κάποιες αλλαγές είναι ή δεν είναι αποδεκτές επάνω στον χαρακτήρα, η ιστορία αυτή έρχεται να μας θυμίσεις ότι μπορείς να φτιάξεις έναν Superman χωρίς πολλά από τα συστατικά του μύθου. Παίζοντας έξυπνα με το σπάσιμο του τέταρτου τοίχου ουσιαστικά έχουμε έναν Superman που δεν είναι Superman. Έναν Κλαρκ Κεντ που πήρε το όνομά του ως αστείο δεν έχει καμία σχέση με τον Κρύπτον ή την εξωγήινη καταγωγή του υπερήρωα παραμένει όμως διατεθειμένος να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις που έλαβε μυστηριωδώς για το κοινό καλό. Η προέλευση των δυνάμεών του δεν εξηγείται ποτέ και στην τελική δεν έχει καμιά σημασία. Θα μπορούσε να έχει και εξήγηση 'Όταν ο κόσμος βλέπει υπερβολικά πολύ τον Σούπερμαν σε εσένα τότε αυτό θα γίνεις" ως κάποιου είδους παράφραση του Αλχημιστή αλλά δεν είναι αυτό που μένει. Αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι το πώς ο κόσμος τον οποίο βλέπουμε πολλές φορές στα κόμικς δεν είναι τόσο απλό να πραγματοποιηθεί στην πραγματικότητα όπως μας εξηγεί πάλι ένα κόμικ. Οι γραμμές ανάμεσα σε καλό και κακό πολλές φορές είναι θολές και φυσικά υπάρχει και η ανθρώπινη ανάγκη να ελέγχουμε τα πάντα που πολλές φορές φαίνεται να είναι και ο λόγος για τον οποίο "δεν μπορούμε να έχουμε καλά πράγματα". Υπάρχει κάτι υπερδυνατό που σώζει ανθρώπους; Ναι. Είναι αρκετό να το αφήσουμε ήσυχο και να το ευχαριστήσουμε για τη μεγαλοψυχία του; Όχι εκεί πρέπει να το κυνηγήσουμε να το πιάσουμε και να δούμε τι είναι αυτό που το κάνει ξεχωριστό και πώς μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε αποκλειστικά και μόνο για το δικό μας όφελος. Τόσο η ανάγκη να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας όσο και το παραπάνω είναι δύο πολύ ανθρώπινες πτυχές που μας χαρακτηρίζουν ως είδος. Κατά μία έννοια είναι ένας υπερηρωικός τίτλος της DC που μπορεί να συγκινήσει ακόμη και όσους δεν είναι φαν του είδους. Δεν βγήκε κάτω από το Elseworlds imprint, σίγουρα παρόλαυτά δεν ανήκει στην κανονική αφήγηση (όποια και αν είναι πλέον αυτή). Είναι όμως μια ολοκληρωμένη ιστορία και όχι μόνο από την άποψη του ότι έχει αρχή μέση και τέλος. Είναι μεστή με γεμάτους χαρακτήρες και πολύ ρεαλιστικές αντιδράσεις σε απίθανες καταστάσεις. Και εντέλει είναι και αυτό που δείχνει πώς όταν υπάρχει έμπνευση, καλή γραφή και σεβασμός στο μέσο μπορείς να κάνεις σχεδόν τα πάντα. Ο τίτλος υπάρχει επί του παρόντος σε paperback έκδοση. Προσωπικά μετά από αρκετο κυνήγι πέτυχα μια παλαιότερη hardcover έκδοση γιατί η ιστορία με είχε τραβήξει τόσο ώστε να θέλω κάτι που να ξεχωρίζει στην βιβλιοθήκη. Δεν την ακούω να έρχεται πάρα πολλές φορές στο επίκεντρο της συζήτησης κάτι που προσωπικά με στεναχωρεί δεδομένης της ποιότητάς της γι αυτό και μοιράζομαι τον τίτλο μαζί σας για ένα πολύ όμορφο ταξίδι και μια πραγματικά φρέσκια ματιά σε έναν υπερήρωα 70+ ετών.

Γενικά για το Superman: Year One Το Black Label ήρθε για να μείνει στις ελληνικές εκδοτικές εταιρείες, καθώς προσφέρει αυτοτελείς περιπέτειες ηρώων που τις προτιμούν γενικά σαν επιλογές. Έτσι μετά το Batman: Ο Λευκός Ιππότης και το Batman: Καταραμένος από τις εκδόσεις Οξύ, κοινώς τις ελληνικές μεταφορές των White Knight και Damned, η Anubis κάνει κι εκείνη την πρώτη της επιλογή με το Superman: Year One - Η Αρχή. Απ' ότι έχω δει, ο @Dredd έχει παρουσιάσει την ξένη έκδοση, αλλά δε βρίσκω κακό να πούμε και πέντε πράγματα για την ελληνική. Το Superman: Year One εκδόθηκε στα αγγλικά από τον Ιούνιο έως τον Οκτώβριο του 2019 και συγκεντρωτικά σε hardcover το Νοέμβριο του ίδιου έτους. Είναι δουλειά των Frank Miller και John Romita Jr. οι οποίοι έχουν συνεργαστεί και στο παρελθόν, χαρακτηριστικά θυμάμαι το Man Without Fear για τον Daredevil που είχε εκδώσει στα ελληνικά η Οξύ. Φέτος λοιπόν έρχεται στα ελληνικά από την Anubis σε μια έκδοση που σηματοδοτεί την επιστροφή της σε εκδόσεις της DC μετά από σχετικά μεγάλο διάστημα. Σενάριο Η αλήθεια είναι ότι το σενάριο του τίτλου το βρήκα πολύ μέτριο προς κακό. Όταν είχε ανακοινωθεί ο τίτλος με τον Frank Miller στο σενάριο σκέφτηκα ότι θα έχουμε κάτι αντίστοιχο του εξαιρετικού Batman: Year One, ένα νέο σκοτεινό origin story με μικρές αλλαγές προς το καλύτερο. Εδώ όμως δεν έχουμε κάτι τέτοιο. Αντίθετα ο Miller μοιάζει σαν να προσπαθεί να γράψει ένα origin story που να μοιάζει με το αυθεντικό, αλλά ταυτόχρονα να κάνει αλλαγές που είτε φέρνουν τον ήρωα πιο κοντά στο σήμερα είτε υπάρχουν απλώς για να γίνει κάτι καινούριο και διαφορετικό σε σχέση με τα Superman κόμικ που εντάσσονται στο continuity. Η ιστορία εκτυλίσσεται στην Earth 31 Η γραφή του Miller δε σε συναρπάζει πουθενά όπως στα λατρεμένα του έργα, αρκετές φορές καταφεύγει στο exposition, άλλες ανοίγει θεματικές ή οδηγεί τον ήρωα σε αλληλεπιδράσεις που δεν έχουν νόημα και το πρόβλημα με τέτοια κόμικ είναι ότι στο τέλος συνειδητοποιείς ότι δε σου έχουν αφήσει πραγματικά κάτι, όταν κάνει ο συγγραφέας set ups πρέπει να υπάρχουν και κάποια pay offs, τα οποία εδώ σε μεγάλο βαθμό απουσιάζουν. Σχέδιο Το έχω πει ουκ ολίγες φορές ο John Romita Jr. είναι hit or miss περίπτωση για μένα. Ειδικά όταν βλέπω τετράγωνα πρόσωπα φουντώνω. Υπάρχουν όμως δουλειές του στο Daredevil, το Kick-Ass και κυρίως στο Spider-Man που τις λατρεύω και υπάρχουν κι άλλες που δεν τις διάβασα εξίσου ευχάριστα. Η αλήθεια είναι ότι από τότε που πήγε στη DC έχει βελτιώσει σημαντικά το σκίτσο του και παρ' ότι τον έχω συνδυάσει με περισσότερο street ήρωες, εδώ το αποτέλεσμα τον δικαιώνει. Προσωπικά μου άρεσε αρκετά και στο All Star Batman του Scott Snyder και εδώ είναι αυτός που σε ένα βαθμό σώζει το κόμικ. Ζωγραφίζει πολύ άρτια τόσο τις σκηνές δράσης και για πρώτη φορά νιώθω ότι σε μεγάλες καταστροφές δε "μπουκώνει" το σχέδιο του, αντιθέτως το απολαμβάνεις. Επίσης η διαφορετική εκδοχή του Superman, ο τρόπος που σχεδιάζει τον Batman και τη WW, οι σκηνές στο Smallville και την Ατλαντίδα είναι ιδιαίτερα ευφάνταστες, ενώ και ο χρωματισμός του Alex Sinclair βοηθάει πολύ. Παρά το ότι είναι τίτλος για το Black Label, o Sinclair χρησιμοποιεί πλούσιους χρωματισμούς, αλλά οι αποχρώσεις της παλέτας του παραμένουν στη βάση τους σκοτεινές. Γενικότερα ο Romita κάνει ορθή χρήση των πάνελ του χωρίς να κουράζει, πότε είναι μεγάλα και καθαρά, πότε μικρότερα για στιγμές που παίζει μεγαλύτερη σημασία η αφήγηση και γενικότερα μπορώ να πω ότι από τις πολύ άρτιες δουλειές του. Γενικά ανά σημεία ο τίτλος μου θύμισε το Batman: Καταραμένος όπου το μέτριο έως ανύπαρκτο σενάριο δύο μεγάλων καλλιτεχνών όπως ο Azzarello και ο Miller επισκιάζεται από το πολύ καλό σχέδιο του Bermejo και του John Romita Jr. Αν και λίγο ιεροσυλία αυτό, γιατί το σχέδιο του Bermejo για μένα είναι από τα αγαπημένα μου. Η ελληνική έκδοση Είχαμε κάμποση γκρίνια σχετικά με την έλλειψη τίτλων της DC από την Anubis και τώρα έχουμε ένα εντυπωσιακό εκδοτικό comeback μετά από μια χρονιά που δε μας είχε προσφέρει κάποιον major τίτλο. Η έκδοση ωστόσο είναι πολύ διαφορετική από αυτό που έχουμε συνηθίσει από την Anubis. Είναι σε σημαντικά μεγαλύτερο μέγεθος 21 x 28 με το σύνηθες ωραίο χαρτί και το εξώφυλλο με το οπισθόφυλλο έχουν "αυτάκια" με τις βιογραφίες των Frank Miller και John Romita Jr. Από τις πιο πολυτελείς εκδόσεις της εκδοτικής που ακολουθεί το μοτίβο της ξένης έκδοσης στο μέγεθος, αλλά όχι στο εξώφυλλο που είναι μαλακό και όχι σκληρό όπως του Black Label. Η τιμή καταλόγου είναι αρκετά υψηλή, συγκεκριμένα στα 26,5 ευρώ και με το σύνηθες 10% πέφτει στα 23,85. Προσωπικά πρόλαβα προσφορά (ή μάλλον λάθος) της Πρωτοπορίας στα 15,90. Μέχρι στιγμής υπάρχει ακόμα, οπότε όσοι το θέλετε, καλό είναι να το κλείσετε, προσωπικά για να πάρω δωρεάν μεταφορικό τσίμπησα και την επανέκδοση των Κουραφέλκυθρων Η έκδοση πάντως βοηθάει πολύ το σχέδιο του Romita με μεγάλα, καθαρά καρέ και προσφέρει πολύ ωραία ροή στον αναγνώστη. Θυμίζει το Καταραμένος της Οξύ και παραθέτω και συγκριτική φωτό των δύο όπου εντοπίζονται ελάχιστες διαφορές. Η αλήθεια είναι ότι αντί για το συγκεκριμένο κόμικ θα ήθελα πολύ να δω άλλους τίτλους του DC Black Label σε τόσο όμορφη, μεγάλου μεγέθους έκδοση, όπως το Killer Smile ή το Last Knight on Earth ακόμα και με μαλακό εξώφυλλο. Τελικός απολογισμός για μένα είναι ότι μιλάμε για έναν τίτλο με σενάριο που δε λέει και πολλά, αρκετά καλό σχέδιο και το αποτέλεσμα της Anubis είναι πολύ όμορφο και διαβάζεται ευχάριστα, οπότε ο καθένας μπορεί να κρίνει αν αξίζει την υψηλή τιμή του, ακόμα κι αν προσωπικά κλίνω προς το όχι. Καλή ανάγνωση σε όλους

Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 14-11-2008 Το 2005 η DC αποφάσισε να πράξει την δικιά της εκδοχή του Ultimate σύμπαντος της Marvel. Το αποτέλεσμα βεβαίως είναι εντελώς διαφορετικό, σε σημείο που να μην υπάρχει μέτρο συγκρίσεως, πέρα από την βασική ανάγκη του να υπάρχουν τίτλοι που να απευθύνονται σε όσο περισσότερους νέους αναγνώστες είναι δυνατόν, χωρίς continuity και χωρίς τις συμβάσεις που φέρει αυτή. Ένα από τους δύο τίτλους που αποφασίστηκε να κυκλοφορήσουν ήταν και το All Star Superman, το οποίο το ανέλαβαν οι Grant Morrison (σενάριο), Frank Quitely (σχέδιο) & Jamie Grant (ψηφιακό μελάνι & χρώμα). Η σειρά ντεμπούταρε στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Νοέμβριο του 2005 και ολοκληρώθηκε το Σεπτέμβριο του 2008. Το αποτέλεσμα ήταν ένας τίτλος που έφτασε μέχρι και την βράβευση με Eisner καλύτερης νέας σειράς για το 2006. Στην σειρά παρακολουθούμε τι θα έκανε ο Superman αν ήξερε πως επρόκειτο να πεθάνει. Κάθε τεύχος επίσης είναι ένας φόρος τιμής στις κλασικές και πιο πολύχρωμες ιστορίες που κυκλοφόρησαν στις δεκαετίες του '50-70, ενώ δεν ξαναπαρουσιάζεται ο ερχομός του Superman στην γη. Παρακολουθούμε δηλαδή μια περίοδο που έχει επικυρωθεί η παρουσία του στην συνείδηση του κόσμου. Ένα άλλο που σε κάποιους θα αρέσει και άλλους θα τους ξενίσει, είναι πως τα περισσότερα τεύχη είναι γραμμένα σαν αυτόνομα κεφάλαια, παρόλο που υπάρχει ξεκάθαρη σύνδεση (μην ξεχνάμε πως είναι σειρά με πεπερασμένο αριθμό τευχών και κεντρική θεματική) και αφηγηματικές εκκρεμότητες από τα προηγούμενα τεύχη. Στην χώρα μας η Anubis διέκοψε προσωρινά τον κανονικό Superman τίτλο για να εκδώσει τον All-Star τίτλο, ενώ κυκλοφόρησαν τα 6 από τα 12 τεύχη, αφήνοντας για πάντα στην μέση τον τίτλο, αν και η αρχική ένδειξη ήταν πως ήταν προσωρινή η διακοπή. Θεωρώ αυτή την σειρά, μιας από τις καλύτερες και πιο μεστές δουλειές του Grant Morrison. Ο Σκοτσέζος συγγραφέας καταφέρνει να αποκρυσταλλώσει τόσο την ουσία του Σούπερμαν και του υποστηρικτικού καστ, όσο και αίσθηση των κλασικών ιστοριών και των θαυμάτων που παρουσίαζαν και προκαλούσαν στο κοινό της εποχής, μεταφέροντας την ουσία στο κοινό του σήμερα, σε ένα συγκινητικό τίτλο που πραγματικά είναι κρίμα που δεν ολοκληρώθηκε στην Ελλάδα για να δουν και όσοι δεν παρακολουθούν τις ξένες εκδόσεις γιατί άξιζε η όλη ανάγνωση. Όσο για τους Quitely & Grant, κάνουν τόσο καλή δουλειά στο σχέδιο και στην εκφραστικότητα των χαρακτήρων, που πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ τον τίτλο με κάποιους άλλους στην θέση τους. Διαμάντι.

Δύο κοριτσάκια παίζουν, όταν ξαφνικά το ένα από τα δύο απάγεται από εξωγήινους. Ο Μπάτμαν καλεί τον παντοδύναμο Σούπερμαν να ψάξει να το βρει, αλλά εκείνος αρχικά διστάζει, επειδή έχει υποχρεώσεις στη Γη. Πρέπει να προστατεύσει τον πλανήτη, την πόλη του και τη Λόις. Εξάλλου, όπως λέει και ο Γκριν Λάντερν: "Το σύμπαν είναι άπειρο και όλοι είναι τόσο μικροί." Όλοι εκτός από το Σούπερμαν. Όπως του θυμίζει ο Μπάτμαν: "Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ εσένα και όλων μας. Εμείς είμαστε αυτοί που είμαστε και εσύ είσαι ο Σούπερμαν". Και κάπως έτσι, ο Σούπερμαν θα εγκαταλείψει τη Γη και θα κινηθεί στις εσχατιές του σύμπαντος αναζητώντας το χαμένο κορίτσι, θα αντιμετωπίσει παντοδύναμους εχθρούς, θα κινηθεί μέσα στο χρόνο, θα υποφέρει, θα φτάσει στα όρια των δυνάμεών του, αλλά θα παραμείνει μέχρι τέλους ο Σούπερμαν. Με βάση αυτή τη σεναριακή αφετηρία, οι Κινγκ και Κούμπερτ επιχειρούν να αποδομήσουν, κατά κάποιο τρόπο, τον ισχυρότερο ήρωα των κόμικς και να του προσδώσουν μια πιο ανθρώπινη υπόσταση, κάνοντάς τον τρωτό και ευάλωτο και βάζοντάς τον να υπερνικά τα εμπόδια περισσότερο με τη δύναμη του πνεύματος και της θέλησής του, παρά με την υπεράνθρωπη δύναμή του. Και ως ένα βαθμό το πετυχαίνουν, προσφέροντάς μας μια ιστορία του Ανθρώπου από Ατσάλι, που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα, τουλάχιστον μέχρι το συμβατικό φινάλε, όπου βλέπουμε μια από τα ίδια. Τουλάχιστον, όμως, μέχρι να φτάσουμε έως εκεί, έχουμε διαβάσει κάποιες εξαιρετικές ιστορίες, οι οποίες λειτουργούν όχι μόνο ως πρόκληση για τις υπερδυνάμεις του Σούπερμαν, αλλά και ως εφαλτήριο για να δοκιμάσει ο ήρωας τις δικές του ηθικές αντοχές, όπως μας δείχνει η πολύ ωραία ιστορία του #9. Ο Κινγκ ξέρει να γράφει πολύ ωραία και το έχουμε διαπιστώσει πολλές φορές. Η αφήγησή του είναι πυκνή, αλλά μεστή και δεν κουράζει καθόλου τους αναγνώστες. Ο Κούμπερτ σχεδιάζει με μεγάλη προσοχή και πετυχαίνει πολλές ωραίες σκηνές αποδίδοντας πλήρως τον ψυχισμό και τα αδιέξοδα του Υπερανθρώπου σε κάθε δεδομένη στιγμή. Άψογα χρώματα από τον Μπραντ Άντερσον, πολύ πετυχημένα μελάνια από τη Σάντρα Χόουπ, όλα λειτουργούν τέλεια, εκτός, όπως προανέφερα, από το φινάλε, που δυστυχώς δεν τολμά να κάνει κάποια υπέρβαση. Ακόμη κι έτσι, πάντως, είναι σίγουρα κάτι διαφορετικό από τα συνήθη κόμικς του Σούπερμαν και πιστεύω, ότι θα αφήσει ικανοποιημένες/ους όσες/ους το διαβάσουν. Σε γενικές γραμμές, η σειρά πήρε καλές κριτικές και άφησε αρκετά καλές εντυπώσεις και δικαίως. Ίσως περίμενα κάτι παραπάνω με δεδομένα τα ονόματα των συντελεστών, και κυρίως του Κινγκ, ο οποίος δίνει νέα πνοή σε κάθε τι με το οποίο καταπιάνεται, αλλά υπάρχουν κάποια αποσπάσματα της ιστορίας, που θα μου μείνουν αξέχαστα. Η σειρά ολοκληρώθηκε σε 12 τεύχη στις ΗΠΑ, τα οποία συγκεντρώθηκαν μαζί με υλικό από το Superman Giant 3-13 και 15-16 σε ένα trade, που περιέχει τα εξώφυλλα της σειράς και ορισμένα σκίτσα του Κούμπερτ. Αυτό το trade διάβασα κι εγώ, για να κάνω την παρουσίαση. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Κριτική από τον @Lazaros Κριτική από τον@akirasyber9για το smassingculture.gr

Στα πλαίσια του DC Rebirth κυκλοφόρησαν πολλοί τίτλοι. Ένας από αυτούς αφορούσε το relaunch του δημοφιλέστερου χαρακτήρα της εταιρείας, Superman. Δημιουργοί του τίτλου είναι ο Peter J. Tomasi, Patrick Gleason & Doug Mahnke. Οι δύο πρώτοι έχουν συνεργαστεί πολλές φορές στο παρελθόν και, κατ’ εμέ, η μεγαλύτερη επιτυχία τους είναι η σειρά Batman and Robin. Όπως και στο τίτλο του Batman, έτσι και εδώ η δημιουργική ομάδα ανέλαβε να δώσει τον Superman μία νέα κατεύθυνση, η οποία θα είχε ως κύριο χαρακτηριστικό της γνώρισμα το οικογενειακό στοιχείο. Με άλλα λόγια, ο τίτλος εστιάζει κυρίως στην οικογένεια Kent (ή Smith), η οποία απαρτίζεται από τον Clark, τη σύζυγο του Lois, και τον δεκάχρονο γιο τους, Jon. Μετά τα γεγόνοντα του Final Days of Superman, όπου εκεί κατ’ ανάγκη πεθαίνει ο Superman του New 52 και τη θέση του παίρνει ο «παραδοσιακός» Superman του παλαιού σύμπαντος με τον οποίο όλοι μεγαλώσαμε, η οικογένεια Kent μένει πλέον στη Κομητεία Hamilton, μακριά από το θόρυβο της Metropolis. Ουσιαστικά, η ιστορία αποτελείται από δύο συνιστώσες. Η πρώτη αφορά τον Clark που προσπαθεί να είναι καλός γονιός απέναντι στον Jon, αφενός να του μεταλαμπαδεύσει όλα εκείνα τα διδάγματα που έμαθε από τους γήινους γονείς του & αφετέρου να του μάθει να χειρίζεται ορθά τις νεοαποκτηθείσες δυνάμεις του. Θα τη χαρακτήριζα ως μία «coming of age» ιστορία, η οποία διαθέτει πρωτοτυπία και, κυρίως, πολύ καρδιά. Η δεύτερη πτυχή αφορά τον Eradicator, ο οποίος σχετίζεται με το στοιχείο της «δράσης» του βιβλίου και τολμώ να πω ότι κλείνοντας το, σου «μένει» ο χαρακτήρας και τα κίνητρα του. Συνολικά, απόλαυσα πολύ αυτή τη προσέγγιση, διότι εκτιμώ απίστευτα τόσο τον Tomasi όσο και τον Gleason. Μάλιστα, ο τελευταίος αυτή τη φορά έχει και συγγραφικά καθήκοντα και, επειδή τότε ο τίτλος ήταν δεκαπενθήμερος, όταν δε προλάβαινε να σχεδιάσει ο Gleason, τη θέση του κάλυπτε ο «μέντορας» του, Doug Manhke. Και οι δύο κάνουν εξαιρετική δουλεία στον εικαστικό τομέα, με τον Gleason φυσικά να είναι αυτός που ξεχωρίζει κατ’ εμέ. Το σχεδιαστικό του στυλ πηγαίνει χέρι-χέρι με τις υπέρ ηρωικές ιστορίες, γιατί το σχέδιο του διαθέτει πολύ κίνηση, λεπτομέρεια και δημιουργεί πάντα το κατάλληλο συναίσθημα. Ειδική αναφορά χρειάζεται και ο κολορίστας, John Kalisz, του οποίου χρώματα κολακεύουν το σχέδιο και το κάνουν να "πετάγεται" έξω από τη σελίδα. Προτείνεται ασυζητητί στους φανατικούς αναγνώστες του Superman & στους αναγνώστες των υπέρ ηρωικών που ψάχνουν να διαβάσουν κάτι φρέσκο.

Supeman: Brithright Αν θα έπρεπε να διαλέξω ένα κόμικ του Superman, που με έκανε να αγαπήσω τον χαρακτήρα, τότε σίγουρα θα διάλεγα το Superman: Birthright. Εκδόθηκε σαν μίνι σειρά στις ΗΠΑ από τον Σεπτέμβριο του 2003 έως τον Σεπτέμβριο του 2006, ενώ στην χώρα μας πρωτοκυκλοφόρησε το 2005, μέσα από τις σελίδες του περιοδικού DC Universe της Anubis και στη συνέχεια ολόκληρη η ιστορία βγήκε σε ένα δίτομο έργο. Το σενάριο το γράφει ο Mark Waid, ενώ στο σχέδιο και στα μελάνια είναι οι Leinil Francis Yu και Gerry Alanguilan αντίστοιχα. Ενώ αρχικά το Birthright δεν είχε σκοπό να εκδοθεί σαν μια ιστορία origin του χαρακτήρα, η DC άλλαξε γνώμη χρησιμοποιώντας το για να αντικαταστήσει το The Man of Steel του Byrne, κάνοντας το το επίσημο origin του Superman (έστω και προσωρινά!) H ιστορία αφορά ένα καθαρό origin του χαρακτήρα, πλήρως προσαρμοσμένο στα δεδομένα του 21ου αιώνα. Ακολουθούμε τον Κλαρκ Κεντ από την φυγάδευση του από τον πλανήτη Krypton, μέχρι την άφιξη του στo Smallville (Fun fact! ο Jonathan και η Martha Kent μοιάζουν επίτηδες στους αντίστοιχους ηθοποιούς της τηλεοπτικής σειράς Smallville που παιζόταν τότε!) αλλά και τη γνωριμία του με τον Lex Luthor και την Lois Lane. Υπό το πρίσμα μιας τρομερής απειλής, ο Κλαρκ θα ανακαλύψει τον πραγματικό του εαυτό και στο πρόσωπο του θα μετουσιωθούν οι αξίες του Krypton αλλά και της Γης. Από τον Mark Waid είχε ζητηθεί να δημιουργήσει μια ιστορία, στην οποία ο αναγνώστης του 21ου αιώνα θα μπορούσε να ταυτιστεί. Φυσικά, ο Waid ανέλαβε με μεγάλη του χαρά το πρότζεκτ μιας και ήταν μεγάλος φαν από το 1978 λόγω της ομώνυμης ταινίας. Ο σκοπός του ήταν να δώσει περισσότερη έμφαση στον Clark Kent, μιας και αυτός είναι ο χαρακτήρας με τον οποίο μπορούν να ταυτιστούν και εμβάθυνε στη ψυχοσύνθεση και τα κίνητρα πίσω από τις ηρωικές πράξεις του. Επιπλέον, ο Waid προσπάθησε να αποφύγει την κλασσική προσωποποίηση της Αμερικάνικης κουλτούρας προς το άτομο του και τον χειρίστηκε όπως ακριβώς θα χειριζόταν έναν πολίτη του κόσμου. Επιπλέον, αποφάσισε να αφήσει στην άκρη την ατσούμπαλη εικόνα που είχε ο Κλάρκ όταν δεν φορά την στολή και τον έβγαλε στην ενεργό δράση σαν κανονικό δημοσιογάφο και όχι σαν ένα απλό δακτυλογράφο. Βασικές ιδέες της ιστορίας πέρασαν στην ταινία Άνθρωπος από Ατσάλι (2013) το οποίο ο Waid το σιχάθηκε ( ) και στο Batman v Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης (2016). Η ελληνική έκδοση της Anubis

Είπα λοιπόν να κάνω κι εγώ την αρχή και να μιλήσω επιτέλους για τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Αναφέρομε φυσικά στο Future State το event το οποίο κυκλοφόρησε για δύο ολόκληρους μήνες αναστέλλοντας προσωρινά για τον Γενάρη και τον Φλεβάρη όλες τις υπόλοιπες κυκλοφορίες της εκδοτικής. Παρόλα αυτά σχεδόν όλοι μας (μάλλον ακόμα και η ίδια η DC) κρατήσαμε σιγή ιχθύος για τη συγκεκριμένη πληροφορία και μάλλον δικαιολογημένα. Ας είμαστε ειλικρινείς όλες αυτές οι προσπάθειες για reboots και εναλλακτικά storylines δοκιμάζονται εδώ και δεκαετίες στα κόμικς και έχουν καταντήσει πλέων τετριμμένες και παρωχημένες. Διαβάζοντας μερικές ιστορίες οφείλω να πω ότι βρέθηκα αντιμέτωπος με πολύ μετριότητα πράγμα που με αποθάρρυνε από το να τσεκάρω τις περισσότερες ιστορίες για παραπάνω από ένα κεφάλαιο. Ωστόσο θέλοντας να μιλήσω για αυτό το εγχείρημα λίγο παραπάνω αποφάσισα να παρουσιάσω κάποιες σκόρπιες σκέψεις μου με αφορμή το τελευταίο ανάγνωσμά μου που ήταν το Future State: Batman/Superman. Για πάμε λοιπόν. H ιστορία αφορά άλλη μία περιπέτεια όπου οι δύο μεγαλύτεροι ήρωες της εκδοτικής συνεργάζονται προκειμένου να αντιμετωπίσουν έναν εχθρό που ο καθένας μόνος του δε θα μπορούσε να νικήσει. Βέβαια αυτός ο εχθρός είναι ο Professor Pyg... ένας μάλλον αδιάφορος δευτεροκακός του Batman ο οποίος θα συμμαχήσει με το Magistrate τους βασικούς κακούς του Future State προκειμένου να γονατίσει τους δύο ήρωες. Διαβάζοντας την ιστορία έχω να πω ότι το εν λόγω storyline (όπως και σχεδόν όποιο άλλο διάβασα) είναι απλά ένα hot mess. Δεν ξέρω αν φταίει το γεγονός ότι και η ίδια η DC δεν ήξερε πως να χειριστεί το ίδιο το Future State από τη στιγμή που τα σχέδιά της για το 5G κατέρρευσαν ολοσχερώς ή το γεγονός ότι εγώ δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα με την “προϊστορία” του event. ‘Όπως και να έχει όμως δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα με τη συγκεκριμένη ιστορία. Πρώτα απ’όλα δεν κατάφερε να μου δώσει καμία πληροφορία σχετικά με το αν ο Bruce και ο Superman είναι οι χαρακτήρες που ξέρουμε από το κανονικό continuity απλά πιο γερασμένοι (που δε φαίνονται) ή αν πρόκειται για παράλληλους ή μελλοντικούς εαυτούς τους. H DC είχε ανέκαθεν θέματα με τα reboots και το storytelling αλλά πραγματικά σε αυτό εδώ το event χάνεις την μπάλα αν δεν πιάσεις την ιστορία από την αρχή. Πράγμα απαράδεκτο αν σκεφτείς ότι η πλειοψηφία των τευχών ήταν υπερβολικά ακριβή για τον αριθμό σελίδων που προσέφερε. Εν πάση περιπτώσει ο Gene Luen Yang (του Superman Smashes the Klan) δεν καταφέρνει δυστυχώς να σε κάνει να ενδιαφερθείς για την υπόθεση, ωστόσο δε θέλω να είμαι πολύ αυστηρός μαζί του καθώς το ίδιο το event πήγαινε ούτως ή άλλος για φούντο. Ο λόγος που διάβασα και τα δύο τεύχη μέχρι τέλους ήταν κυρίως για το εξαιρετικό σχέδιο του Ben Oliver (The Authority, Ultimate X-Men) ο οποίος καταφέρνει να σώσει έστω και κάτι από αυτόν τον αχταρμά παραδίδοντάς μας πανέμορφα χορογραφημένες μάχες και γενικά πολύ όμορφη σκηνοθεσία σε ένα ούτως ή άλλος αδιάφορο σενάριο. Δυστυχώς για εμένα όσες ιστορίες διάβασα μέχρι στιγμής από το Future State ήταν στην καλύτερη απογοητευτικές και στη χειρότερη βαρετές. Αναγνωρίζω εννοείτε ότι πρέπει να υπάρχουν και κάποιες καλές μέσα σε αυτόν τον τεράστιο αριθμό κυκλοφοριών οπότε και θα ήθελα να μου προτείνετε και εσείς μερικές που ξεχωρίσατε. Τέλος θέλω να γράψω ότι όλα αυτά που διαβάσατε είναι απλά η γνώμη μου και εννοείτε θα χαρώ ιδιαίτερα πολύ να συζητήσω με τα άτομα που τους άρεσε το συγκεκριμένο event.

Τώρα, εδώ κανονικά θα έγραφα γενικές πληροφορίες για την ιστορία και το σενάριο του κόμικ. Για την ακρίβεια, των 3 κόμικς τα οποία απαρτίζουν την σειρά Superman: Year One, τα οποία κυκλοφόρησαν σε μαλακά άλμπουμ μεγέθους Α4 και συλλέχθηκαν σε ένα πανέμορφο σκληρόδετο τομάκι. Δεν γράφω όμως για την ιστορία, γιατί αυτή είναι άλλο ένα origin story για τον χαρακτήρα. Κρύπτον, Κανσας, Μετρόπολις κτλ κτλ. Εδώ πρέπει να τονίσω ότι DC δεν διαβάζω, και ειδικότερα, αυτό είναι το πρώτο Superman κόμικ που διαβάζω. Οπότε διάβασα διάφορα πράγματα, όπως ότι ο Κλαρκ Κεντ κατατάχθηκε στο στρατό, ή ότι ερωτεύθηκε μία κόρη του Ποσειδώνα, τα οποία δεν γνωρίζω αν έχουν ξαναειπωθεί ή προέρχονται από το μυαλό του Frank Miller. To οποίο μυαλό δεν παράγει και πολύ καλά σενάρια τα τελευταία χρόνια. Και εδώ όμως, έχουμε μια από τα ίδια. Και πέρα από την ατελείωτη πολυλογία, και το exposition, το οποίο ακολουθούσε exposition και ξανά μανά και άλλο exposition, εδώ έχουμε και μία απόλυτα προβλέψιμη εξέλιξη της ιστορίας. Και ΟΚ, origin είναι, δεν περιμένεις και κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο, αλλά για εμένα ειδικά που δεν έχω καμία τριβή με τον χαρακτήρα, θα περίμενα λίγο περισσότερο ενδιαφέρον. Και ενώ τα 2 πρώτα τεύχη εξελίσσονται σχετικά ομαλά, με μια σωστή και λογική εξέλιξη και σύνδεση μεταξύ των δύο, έρχεται το τρίτο τεύχος, το οποίο είναι απλά ασύνδετο πλήρως. Βλέπουμε τον πρωταγωνιστή να συνάπτει σχέσεις, φιλικές και αισθηματικές στο δεύτερο τεύχος, οι οποίες απλά αγνοούνται, χωρίς καμία αναφορά στο τρίτο τεύχος. Και αν δεν μπορείς να συνδέσεις μεταξύ τους 3 τεύχη και περίπου 150 σελίδες μόνο, τότε Houston, we have a problem. Ότι σώζεται από αυτή τη σειρά, το σώζει ο John Romita Jr. Όπως έγραψα πιο πάνω, δεν παρακολουθώ την DC, και σαν αποτέλεσμα, είχα χάσει την εξέλιξη του σχεδιαστή, μια και κυρίως για αυτή την εκδοτική δουλεύει τα τελευταία χρόνια. Μπορώ να πω ότι έχει βελτιωθεί δραματικά με την πάροδο των ετών, και σίγουρα πλέον κατέχει το υπερηρωικό σκίτσο πολύ καλά. Ξέρει πότε να κάνει κοντινά και πότε να εντυπωσιάσει με μικρά και μεγάλα splash και η σκηνοθεσία του είναι υποδειγματική. Προφανώς δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδει, αλλά επιτελεί πάρα πολύ καλά το σκοπό του και συνολικά μένει στο μυαλό σαν κάτι πολύ καλό. Έχει ακόμα θεματάκια, κυρίως με τα πρόσωπα (και ειδικά τα στόματα) αλλά και με κάποιες περίεργες στάσεις, αλλά δεν έχεις τρελές απαιτήσεις από τέτοιου είδους κόμικς και ότι απαιτήσεις μπορεί να έχεις, τις καλύπτει ανετότατα. Συνολικά, δεν θα πρότεινα την συγκεκριμένη σειρά. Ασύνδετη, πολυλογάδικη και αναφέρει στοιχεία που σίγουρα έχουν αναφερθεί και αλλού. Ο Miller έχει ξεπεραστεί από την εποχή του και δεν δείχνει ικανός να μπορεί να ακολουθήσει την εξέλιξη της σύγχρονης αφήγησης. Ένα επιεικές 4/10 από εμένα, και κυρίως λόγω σχεδίου.

Συνεχίζουμε το αφιέρωμα στον βρετανό συγγραφέα Alan Moore, διαβάζοντας την αποχαιρετιστήρια ιστορία του για τον pre-Crisis Superman, "Whatever Happened to The Man of Tomorrow?". Τα υπόλοιπα άρθρα του αφιερώματος τα βρίσκετε εδώ. Το 1986, η DC βρισκόταν στο κατώφλι μιας νέας εποχής για τους χαρακτήρες της, αφού εκείνη την περίοδο ολοκληρωνόταν η σειρά-event Crisis on Infinite Earth που είχε ως βασικό στόχο να διαγράψει ο, τι είχε συμβεί μέχρι εκείνη τη στιγμή στη ζωή των υπερηρώων της εκδοτικής και να ξεκινήσουν όλοι από την αρχή. Ωστόσο, οι υπεύθυνοι θέλησαν να πουν ένα τελευταίο αντίο στον pre-Crisis Superman, οπότε ανέθεσαν στον Alan Moore, ο οποίος εκείνη την περίοδο έγραφε το αριστουργηματικό Swamp Thing, την αφήγηση της τελευταίας ιστορίας του. Ωστόσο, δεν ήταν μονάχα η καλλιτεχνική επιτυχία του Moore που υποχρέωσε τους εκδότες να του αναθέσουν την "τελευταία ιστορία του Superman". Καθοριστικό ρόλο έπαιξε και η αγάπη του βρετανού συγγραφέα για τον χαρακτήρα, τις περιπέτειες του οποίου διάβαζε μανιωδώς στα παιδικά του χρόνια, γοητευμένος από τις αφελείς, γεμάτες φαντασία περιπέτειες του, γεγονός που ίσως να φαντάζει περίεργο για όσους αναγνώστες γνωρίζουν τον Moore ως τον άνθρωπο που αποδόμησε το υπερηρωικό είδος. Και κάπως έτσι, εγένετο "Whatever Happened to The Man of Tomorrow?". Ακολουθούν spoilers. Η ιστορία λαμβάνει χώρα μια δεκαετία μετά τον θάνατο του Superman. Με αφορμή την επέτειο του θανάτου του, ένας δημοσιογράφος της Daily Planet προσεγγίζει την Lois Lane, η οποία πλέον έχει παντρευτεί και ονομάζεται Lois Elliot, με σκοπό να του αφηγηθεί τις τελευταίες μέρες του αγαπητού υπερανθρώπου. Σύμφωνα με όσα αναφέρει η Lois, όλοι οι αντίπαλοι του Superman είχαν εξαφανιστεί, οπότε εκείνος πέρναγε αρκετό χρόνο σε διαστημικές περιπέτειες που του ανέθετε η Αμερικάνικη κυβέρνηση. Ωστόσο, η ξαφνική επανεμφάνιση του Bizarro έφερε τα πάνω κάτω, αφού εκείνος άρχισε να καταστρέφει την Metropolis, υποχρεώνοντας τον Superman να επιστρέψει. Κατά τη διάρκεια της μονομαχίας τους, ο Bizarro τον ενημερώνει πως για να ανταποκριθεί στο ρόλο του αντι-Superman, κατέστρεψε ηθελημένα τον πλανήτη του και ήρθε στη Γη για να την καταστρέψει (ενώ ο Superman "μετανάστευσε" όσο ήταν νεαρός με την καταστροφή του πλανήτη του να μην είναι ηθελημένη). Το σκεπτικό του Bizarro είναι τόσο ηλίθιο που καταντάει ιδιοφυές και παρ' ότι μπερδεύει τον Superman, εκείνος δεν θα μπορέσει να ζητήσει περαιτέρω εξηγήσεις, αφού ο αντίπαλος του πεθαίνει. Παρ' όλα αυτά, τα προβλήματα του δεν σταματάνε εκεί και η καταστάση θα γίνει ακόμα πιο παράλογη, όταν σταδιακά αρχίζουν να του επιτίθονται σχεδόν όλοι οι παλιοί του αντίπαλοι. Αν και τελικά, μονάχα ο μεγαλύτερος του αντίπαλος θα είναι εκείνος που θα καταφέρει να τον σκοτώσει, οι υπόλοιποι θα παίξουν καθοριστικό ρόλο, ώστε να σπάσουν ψυχολογικά τον αγαπητό υπερήρωα, υποχρεώνοντάς τον είτε να αποκαλύψει δημόσια την ταυτότητα του, είτε να χάσει αγαπημένα του πρόσωπα, μερικά εκ των οποίων θυσιάστηκαν προσπαθώντας να τον προστατέψουν. Παράλληλα, και όσο ο Superman και τα κοντινά του πρόσωπα κρύβονται στο Fortress of Solitude, τον επισκέπτονται κάποια άτομα από το μέλλον, ώστε να αποδώσουν τον δικό τους φόρο τιμής στον ήρωα τους λίγο προτού εκείνος πεθάνει από τον μεγαλύτερο αντίπαλο του. Τα πράγματα, όμως, σύντομα θα πάρουν μια περίεργη τροπή. Με τα μέχρι τώρα δεδομένα που μας έχει δώσει το σενάριο, ο τελικός αντίπαλος του Superman πρόκειται να είναι το υβρίδιο του Lex Luthor και του Brainiac, ωστόσο η μεταξύ τους μάχη θα λήξει αρκετά σύντομα και κάπως άδοξα, με τον Superman να μην κουράζεται ιδιαίτερα. Στην πραγματικότητα, όμως, εκείνος που κρυβόταν πίσω από όλα αυτά τα γεγονότα, ο τελικός αντίπαλος του Superman, δεν ήταν άλλος από τον... Mister Mxyzptlk, ένα πλάσμα που ζει στην πέμπτη διάσταση και μετά από χιλιετίες βαρεμάρας αποφάσισε να βασανίσει τη ζωή του Ανθρώπου από Ατσάλι. Η δυνάμεις αυτού του όντος, το οποίο δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό στην πλήρη του μορφή, ξεπερνούν ακόμα και τις ικανότητες του Superman, ο οποίος αποφασίζει να σπάσει τον ιερό του όρκο και να δολοφονήσει τον αντίπαλο του, στέλνοντας τον μισό στην 5η διάστηση και τον άλλον μισό στην Phantom Zone. Ωστόσο, παρ' ότι δεν είχε άλλη επιλογή, ο Sups δεν θα αντέξει το βάρος της δολοφονίας και δίχως να το πολυσκεφτεί θα βγει έξω στην παγωνιά και θα εξαφανιστεί μια για πάντα. Ή μήπως όχι; Αφού η Lois ολοκληρώσει την αφήγηση της και ο νεαρός δημοσιογράφος την αφήσει με την οικογένεια της, διαπιστώνουμε πως ο άντρας της δεν είναι άλλος από τον Superman, ο οποίος ύστερα από εκείνη τη σημαντική ημέρα "έχασε" τις δυνάμεις του, μένοντας ένας θνητός άνθρωπος. Με άλλα λόγια, ο θάνατος του Superman είχε περισσότερο συμβολικό χαρακτήρα, οδηγώντας έτσι στο χαρούμενο φινάλε που όφειλε να έχει μια εορταστική ιστορία σαν και αυτή. Υπάρχουν δύο οπτικές μέσα από τις οποίες μπορεί να διαβάσει κανείς τη συγκεκριμένη στορία. Αφ'ενός, σαν μια ιστορία του Superman και αφ' ετέρου σαν μια ιστορία του Alan Moore. Όσον αφορά, την πρώτη προσέγγιση, πρόκειται για μια ικανοποιητική ιστορία του χαρακτήρα που μάλλον απευθύνεται πολύ περισσότερο σε όσους έχουν μια στενότερη επαφή με τον Κρυπτονιανό. Όσοι γνωρίζουν ελάχιστα για τη μυθολογία του χαρακτήρα, μάλλον δεν θα συγκινηθούν ιδιαίτερα από την παρέλαση των διάφορων ανταγωνιστών ή από τη θυσία των κοντινών προσώπων του Superman. Αντίθετα, όσοι έχουν περάσει πολλές ώρες διαβάζοντας τις περιπέτειες του, το πιθανότερο είναι να εκλάβουν εντελώς διαφορετικά την ιστορία με αισθητά περισσότερη συναισθηματική φόρτιση. Σε κάθε περίπτωση όμως γίνεται φανερό πως ο Alan Moore προσέγγισε τον χαρακτήρα με εμφανή διάθεση να τον τιμήσει και να αναδείξει τις μεγαλύτερες αρετές του, προσπαθώντας παράλληλα να αναπαράξει το αφελές κλίμα των ιστοριών της Silver Age εποχής. Πέρα όμως από την επαφή που έχει ο αναγνώστης με τους χαρακτήρες που εμφανίζονται, η ιστορία έχει αρκετές αρετές, αλλά και αναμενόμενες ατέλειες. Όσον αφορά τις πρώτες, το σενάριο κινείται προς την σωστή κατεύθυνση θέτοντας τον Superman αντιμέτωπο όχι μόνο με εμπόδια που απαιτούν τη μυική του δύναμη, αλλά τον ωθούν στα ψυχολογικά του όρια. Άλλωστε, αυτή η προσέγγιση είναι η ιδανική για ιστορίες στις οποίες πρωταγωνιστούν τόσο πανίσχυρα όντα. Δυστυχώς, όμως, ο περιορισμένος χώρος της ιστορίας δεν επιτρέπει στον Moore να εξερευνήσει εις βάθος τις ψυχολογικές επιπτώσεις των πράξεων του Superman. Έτσι, από τη μια τον βλέπουμε να θυσιάζει τις υπερδυνάμεις του, αποκαρδιωμένος από την καταπάτηση του ιερού του όρκου, αλλά απ' την άλλη, ο θνητός πλέον Superman δείχνει να μην έχει καθόλου τύψεις σχετικά με το γεγονός που του άλλαξε τη ζωή, πλέοντας σε πελάγη ευτυχίας ως ένας απλός άνθρωπος. Επιπλέον, η απλοική, επεισοδιακή δομή της πλοκής, που στέκει μονάχα στα πλαίσια μιας επετειακής ιστορίας, σε συνδυασμό με το έντονο και ελαφρώς ατσούμπαλο -αλλά σαφώς απαραίτητο για τον μέσο αναγνώστη- exposition καθιστούν τη συγκεκριμένη ιστορία τεχνικά κατώτερη από άλλα αριστούργηματα του συγγραφέα, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει κάτι ιδιαίτερο, όταν μιλάμε για έναν συγγραφέα σαν τον Moore. Ο Moore βασανίζει σωματικά, αλλά κυρίως ψυχολογικά τον Superman. Παρά τις όποιες αδυναμίες του, το "Whatever Happened to The Man of Tomorrow?" αποδεικνύεται αρκετά ενδιαφέρον αν το τοποθετήσει κανείς στο ευρύτερο πλαίσιο της δουλειάς του Moore, αφού εύκολα διακρίνονται σπέρματα ιδεών που κάνουν την εμφάνιση τους και σε άλλες δουλειές του συγγραφέα. Για παράδειγμα, η παραδοχή του θνητού πλέον Superman πως οι πραγματικοί ήρωες είναι οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι είναι ένα θεματικό μοτίβο το οποίο ακολουθεί τον συγγραφέα και σε άλλες του δουλειές, ενώστην προκειμένη περίπτωση μπορεί να θεωρηθεί ως μια πρώτη δειλή προσπάθεια υπερηρωικής αποδόμησης. Παράλληλα, και στη συγκεκριμένη ιστορία βρίσκει την ευκαιρία να παρουσιάσει εν συντομία την αντίληψη του για τον χρόνο και την ντεντερμιστική του φύση, όπως την άλλωστε την έχει παρουσιάσει και σε άλλες δουλειές του. Στην προκειμένη περίπτωση, γίνεται εμφανές στη Legion που επισκέπτεται τον Superman απ' το μέλλον, όχι για να τον σώσει, όπως θα συνέβαινε σε μια οποιαδήποτε ιστορία με ταξίδι στο χρόνο, αλλά για να τον τιμήσει για την προσφορά του και να τον αποχαιρετήσει λίγο πριν το τέλος, το οποίο για εκείνους είναι προδιαγεγραμμένο. Ο θνητός Superman δεν φαίνεται να έχει σε ιδιαίτερη εκτίμηση την προηγούμενη "εκδοχή" του εαυτού του. Συνοψίζοντας, το "Whatever Happened to The Man of Tomorrow?" αποτελεί ένα απολαυστικό ερωτικό γράμμα σε έναν από τους πιο αγαπητούς χαρακτήρες της ένατης τέχνης, ενώ παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μια ιστορία-event διαθέτει τη σεναριακή σφραγίδα του Alan Moore, υπενθυμίζοντας μας πως δεν θα μπορούσε να έχει ξεπηδήσει από την πένα κάποιου άλλου συγγραφέα.

Μπορεί στη σημερινή εποχή οι υπερήρωες να βρίσκονται στην αίθουσα ή στο κομιξάδικο και της πιο απομακρυσμένης περιοχής, ακόμα και εκτός των Η.Π.Α, ωστόσο δύσκολα μπορεί να αρνηθεί κανείς πως είναι ένα κατεξοχήν αμερικάνικο προιόν. Οι υπερήρωες που συναντάμε στις σελίδες της DC και της Marvel μπορεί να είναι εμπνευσμένοι από διάφορες μυθολογίες (Ελληνική, Σκανδιναβική κλπ), αλλά δημιουργήθηκαν με σκοπό να εκφράσουν τα ιδανικά του αμερικάνικου κράτους και να εμπνεύσουν με το θάρρος τους πρώτα απ’ όλους τους ίδιους τους Αμερικάνους. Με άλλα λόγια, αποτελούν την αμερικάνικη μυθολογία. Ο πιο δημοφιλής εκπρόσωπος τούτης της μυθολογίας δεν είναι άλλος από τον Superman. Γέννημα θρέμα μιας δύσκολης ιστορικής περιόδου για την Αμερική, ο πανίσχυρος, αλλά καλόκαρδος προστάτης της Metropolis συμβολίζει την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, όπου η αλήθεια και η δικαιοσύνη θα επιτρέψουν την άνθιση του Αμερικάνικου Ονείρου, δίνοντας έτσι σάρκα και οστά σε ο, τι πρεσβεύει η Αμερική. Ή τουλάχιστον, ο, τι θέλει να πιστεύει πως πρεσβεύει. Τι κι αν διαφημίζεται ως ο απόλυτος τόπος της ελεύθερης έκφρασης και της προσωπικής εξέλιξης; Τα τελευταία χρόνια και με αποκορύφωμα την εκλογή Trump, η αμερικάνικη κοινωνία -ή ένα μέρος της τέλος πάντων- πασχίζει να κάνει αυτοκριτική για τα κακώς κείμενα της χώρας. Η αποστολή δύσκολη, αφού πολλά είναι εκείνα για τα οποία μπορεί να κατηγορήσει κανείς του Αμερικανούς. Ωστόσο, εκείνο το ζήτημα το οποίο φαίνεται να στοιχειώνει την Αμερικάνικη ιστορία εδώ και δεκαετίες και έχει μπει -δικαιωματικά- στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης δεν είναι άλλο από τον ρατσισμό και την προέκταση του, το φυλετικό μίσος προς τους Αφρο-αμερικάνους. Αυτή η αναστοχαστική διάθεση ήταν δεδομένο πως αργά ή γρήγορα θα επηρέαζε και την αμερικάνικη μυθολογία, άρα και τον Superman, ο οποίος τα τελευταία χρόνια έχε μετατραπεί σε αντικείμενο έντονης αποδόμησης από κάποιους δημιουργούς. Ποιός μπορεί να ξεχάσει το Man of Steel, ή ακόμα περισσότερο τη συνέχεια του, το BvS, που ούτε λίγο, ούτε πολύ παρουσίασαν το απόλυτο σύμβολο της Αμερικάνικης Κουλτούρας ως έναν μετανάστη, του οποίου οι υπερδυνάμεις μπορούν να αφανίσουν ολόκληρη τη χώρα; Παρόμοια ανατρεπτικά μονοπάτια ακολούθησε και το τηλεοπτικό Watchmen, στο οποίο ο Damon Lindelof προσέγγισε τη γέννηση του πρώτου υπερήρωα της Αμερικής μέσα από το πρίσμα του φυλετικού μίσους, κάνοντας ευθείες αναφορές στη μυθολογία του Superman. Στο παρόν άρθρο, όμως, θα ασχοληθούμε με μια πρόσφατη κυκλοφορία κόμικ, τη μίνι σειρά τριών τευχών Superman Smashes the Klan, σε σενάριο του Gene Luen Yang και σχέδιο από το studio Gurihiru. Αυτή η κυκλοφορία έχει δύο ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά. Πρώτον, βασίζεται σε μια ραδιοφωνική ιστορία της δεκαετίας του ’40, όπου ο Superman τα έβαζε -όπως φανερώνει και ο τίτλος- με την ΚΚΚ, καταφέρνοντας μάλιστα να οδηγήσει πολλά μέλη της οργάνωσης να απεγγραφούν(!). Αυτό το γεγονός έχει εξαιρετικά ενδιαφέρον, καθώς τα τελευταία χρόνια έχει ανοίξει μια τεράστια συζήτηση για το κατά πόσο η ποπ κουλτούρα πρέπει να είναι πολιτική αποδεικνύοντας πως πάντα ήταν πολιτική, απλά ο τρόπος επικοινωνίας του μηνύματος αλλάζει ανάλογα τον καλλιτέχνη και την προσέγγιση του. Δεύτερον, εκδίδεται από το παιδικό-εφηβικό τμήμα της DC, γεγονός που δημιουργεί αμφιβολίες για την περιπλοκότητα της ιστορίας. Ευτυχώς, όμως, η πένα του βραβευμένου με Eisner Yang καταφέρνει σε γενικές γραμμές να ισορροπήσει την πολιτική περιπλοκότητα με τους ενδιαφέροντες χαρακτήρες και την παιδική αφέλεια, χαρίζοντας μας μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα -και δυστυχώς, ακόμα επίκαιρη- ιστορία του Superman. Η πλοκή ακολουθεί δύο αφηγηματικές πορείες. Η πρώτη εστιάζει στη μικρή Roberta και τον Tommy, παιδιά μιας ασιατικο-αμερικάνικης οικογένειας που μόλις μετακόμισε στην Metropolis. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφία των κατοίκων τους έχουν υποδεχτεί με ζεστασιά, υπάρχουν μερικές εξαιρέσεις. Η πιο τρανταχτή είναι η περίπτωση του πιτσιρικά Chuck Riggs, ο οποίος ζηλεύοντας την ικανότητα του Tommy στο baseball, αρχίζει να τον παρενοχλεί για την καταγωγή του, καταλήγοντας τελικά εκτός της ομάδας, νέα που δεν θα αρέσουν καθόλου στο θείο του. Αυτή η εκρηκτική κατάσταση δεν φαίνεται να ανησυχεί ιδιαίτερα τον Tommy, αφού σε γενικές γραμμές έχει χτίσει το προφίλ του κουλ αγοριού. Αντίθετα, η σαφώς λιγότερο επικοινωνιακή αδερφή του δεν έχει καταφέρει να ενσωματωθεί ακόμα στο νέο περιβάλλον, νιώθωντας διαρκώς ξένη και εκφράζοντας την ανησυχία της για την αντιμετώπιση της οικογένειας της από μερικά άτομα, τα οποία όλως τυχαίως αποδεικνύονται μέλη της ΚΚΚ. Η δεύτερη αφήγηση επικεντρώνεται στον Superman, o οποίος ύστερα από την αντιμετώπιση ενός νέου ανταγωνιστή, του Atom Man, θα αρχίσει να βλέπει παραισθήσεις(;), οι οποίες τον οδηγούν στην αναζητήση της πραγματικής του ταυτότητας. Βλέπετε, οι γονείς του δεν του αποκάλυψαν ποτέ το γεγονός ότι προήλθε από το διάστημα, ενώ ο ίδιος στην προσπάθεια του να ενταχθεί στις παρέες των συνομιλήκων του, προσπάθησε -συνειδητά και ασυνείδητα- να κρύψει τις υπερδυνάμεις του. Έτσι, ο Superman που γνωρίζουμε δεν πετάει, αλλά τρέχει πολύ γρήγορα πάνω σε καλώδια ηλεκτρικού ρεύματος, ακριβώς δηλαδή όπως συνέβαινε στις πρώιμες ιστορίες του χαρακτήρα. Γι’ αυτό το λόγο, οι περιορισμένες δυνάμεις του δεν έχουν δημιουργήσει ιδιαίτερα ερωτήματα στους πολίτες της Metropolis για την καταγωγή του προστάτη τους, θεωρώντας πως οι ικανότητες του είναι αποτέλεσμα κάποιας ιδιαίτερης, αποκρυφιστικής προπόνησης. Μέσα από αυτές τις δύο ημι-αυτόνομες πλοκές, ο Yang, πέρα από τους προφανείς παραλληλισμούς ανάμεσα στον Superman και την οικογένεια μεταναστών, καταφέρνει να αναδείξει σε μεγάλο βαθμό την περιπλοκότητα του κοινωνικού φαινομένου του ρατσισμού, αναδεικνύοντας ενδιαφέρουσες πτυχές του. Μέσα από τους κυρίως έφηβους χαρακτήρες αναδεικνύει την ευκολία με την οποία κάποιο άτομο που δεν είναι απαραίτητα κακό μπορεί να κατακρακυλίσει σε ακραίες ρατσιστικές πρακτικές, πολλές φορές δίχως να το καταλάβει ή την επιρροή που μπορούν να ασκήσουν τα Σύμβολα (υπερήρωες, αθλητές, καλλιτέχνες) ώστε τα άτομα να ξεπεράσουν τις φοβίες τους για τη διαφορετικότητα. Οι σεναριακές παρατηρήσεις περιπλέκονται ακόμα περισσότερο, όταν η πλοκή υπονοεί πως πολλές φορές η ρατσιστική ρητορική που εκφράζεται έχει ως απώτερο σκοπό την εκμετάλλευση του αισθήματος του φόβου για τον Άλλον και την χειραγώγηση των μαζών. Βέβαια, η θεματική περιπλοκότητα του σεναρίου υποχρεούται να σεβαστεί τους περιορισμούς που επιβάλλει η στόχευση της ιστορίας προς το ανήλικο αναγνωστικό κοινό. Έτσι, είτε θα υπάρχουν σκηνές που “κλωτσάνε” στο ενήλικο μάτι (όπως εκείνη όπου δύο πιτσιρίκια χτυπάνε με τις γροθιές τους ένα μέλος της ΚΚΚ…), είτε η απεικόνιση κάποιων καταστάσεων θα παρουσιασθεί με αισθητά μειωμένη βαναυσότητα. Έτσι, η απειλή της ΚΚΚ, αν και διατηρείται, σε καμιά περίπτωση δεν αγγίζει πραγματικά σκληρά επίπεδα, ενώ η παρουσίαση της Metropolis ως μιας φιλειρηνικής πόλης που σπιλώνεται μονάχα από μια πολύ μικρή ρατσιστική μειονότητα υποβιβάζει ένα φαινόμενο που ήταν και παραμένει πολύ πιο συστηματικό και έντονο. Ίσως, αν το σενάριο δεν περιοριζόταν από το ηλικιακό κοινό να μπορούσε να πάρει κάποιες θαραλλέες καλλιτεχνικές πρωτοβουλίες σε σχέση με την αρχική ιστορία, δίνοντας μας είτε έναν μαύρο Superman που φαντάζει ιδανική επιλογή για τη δεδομένη ιστορία, είτε μια εκδοχή του, η οποία όντας επηρεασμένη από το συντηρητικό κοινωνικό περιβάλλον θα εξέφραζε ρατσιστικές ιδέες, τις οποίες θα καλούνταν να αναθεωρήσει όταν θα μάθαινε την πραγματική του καταγωγή. Στο σχεδιαστικό κομμάτι, το studio Gurihiru με το ένα πόδι πατάει στις ασιατικές τεχνοτροπίες σχεδίασης και με το άλλο εμπνέεται από τον Superman του Fleischer από τη δεκαετία του ’40, με το αποτέλεσμα να αναζοωγονεί με ευκολία το στυλ του υπερηρωικού είδους. Ανάλαφρος σχεδιασμός με προσεγμένες αισθητικές λεπτομέρειες, ώστε να είναι πειστικό το κλίμα της εποχής και ωραία σκηνοθεσία που αναδεικνύει το σενάριο και συμβάλλει στην ομαλή αφηγηματική ροή. Μια σημαντική παράμετρος που καθορίζει την επιτυχία ή μη της κάθε ιστορίας είναι ο συγγραφέας να έχει βιώσει τα όσα γράφει, ώστε το αποτέλεσμα να είναι ειλικρινές και αληθοφανές. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, ο Yang ήταν μια εξαιρετική επιλογή. Έχοντας βιώσει και εκείνος στο πετσί του τον ρατσισμό καταφέρνει να παραδώσει μια ιστορία που από τη μια σέβεται και χειρίζεται δημιουργικά τη μυθολογία του Superman και από την άλλη επιχειρεί μια αρκετά διεσδυτική ματιά στον ρατσισμό, στα άτομα που τον αναπαράγουν και σε εκείνα που πλήττονται από αυτόν. Αν και ποτέ δεν τολμά να φτάσει την ιδέα στα άκρα, δημιουργώντας μια τολμηρή, αλλά άβολη ιστορία, η ιστορία του Yang παραμένει ενδιαφέρουσα, καθώς προσπαθεί -έστω και με απλοικο μερικές φορές τρόπο- να κατανοήσει την εμφάνιση των ρατσιστικών συμπεριφορών, δίχως να πέφτει στην παγίδα της δικαιολόγησης τους. Και αυτό είναι το πρώτο και εξαιρετικά σημαντικό βήμα για την εξάλειψη τους. ΠΗΓΗ

Εντελώς αιφνιδιαστικά, στα τέλη του 1995, η άγνωστη μέχρι τότε εκδοτική Πέργαμος, βγάζει στα περίπτερα ένα τεύχος Σούπερμαν σηματοδοτώντας την επιστροφή του θρυλικού υπερήρωα και γενικότερα της DC Comics στα ελληνικά περίπτερα 13 περίπου χρόνια μετά την έκδοση του Ψαρόπουλου, και ενώ είχε ήδη κυκλοφορήσει λίγες μέρες πριν το BATMAN ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ. Πολύ σωστά πράττοντας, κατά τη γνώμη μου, οι υπεύθυνοι της εκδοτικής, ξεκίνησαν το νέο τίτλο με το limited series του πολύπειρου John Byrne, που είχε κυκλοφορήσει στις ΗΠΑ το 1986 και το οποίο, επαναπροσδιόρισε την καταγωγή του Σούπερμαν, μετά τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο Crisis on Infinite Earths και ουσιαστικά έθεσε τη βάση για τη νέα εκδοχή του μύθου του Ανθρώπου από Ατσάλι. Η σειρά γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία στις ΗΠΑ, κατά κάποιον τρόπο επεκτάθηκε στο πολύ μεταγενέστερο Superman: Birthright και αποτέλεσε τον κανόνα στο continuity του σύμπαντος της DC για πολλά χρόνια. Το σημαντικότερο, στην περίπτωσή μας, είναι ότι πρακτικά επανασύστησε τον ήρωα στο ελληνικό κοινό, έτσι ώστε, ακόμα και κάποιος που δεν ήξερε το παρελθόν του ήρωα, να μπορέσει να ξεκινήσει την ιστορία του χωρίς κενά. Στη συνέχεια, η Πέργαμος προέβη σε μια ακόμη πιο εντυπωσιακή κίνηση, αφού εξέδωσε τα τεύχη που περιείχαν το θάνατο (και την ανάσταση) του Σούπερμαν, τα οποία είχαν κάνει θραύση στις ΗΠΑ, όταν πρωτοεκδόθηκαν και μέρος των οποίων, εξέδωσε το 2014 και η Anubis. Το γεγονός, ότι επέλεξαν να κυκλοφορήσουν όλη αυτή την ιστορία μετά το limited series του Byrne και μάλιστα ολόκληρη, δείχνει κατά τη γνώμη μου, ότι η κίνηση είχε μελετηθεί από πριν και ότι η εκδοτική έδειξε μεγάλη συνέπεια, κάτι που δεν ήταν καθόλου αυτονόητο τότε. Μάλιστα, αν κοιτάξετε τα τεύχη που περιέχει το The Death and Return of Superman Omnibus, θα διαπιστώσετε ότι περιέχει μόλις 1 ή 2 τεύχη επιπλέον, που δεν είναι και απαραίτητα για την κατανόηση της ιστορίας. Αυτό είναι το εξώφυλλο του τεύχους 22, που αντιστοιχεί στο #500 της αμερικανικής έκδοσης. Η ιστορία δημοσιεύτηκε σε δύο τεύχη. Η έκδοση ήταν πολύ προσεγμένη με πολύ καλό χαρτί, πολύ ζωντανά χρώματα, σωστή μετάφραση και επιμέλεια. αλλά και στήλη αλληλογραφίας και γενικά θύμιζε σε πολλά την αντίστοιχη του Ψαρόπουλου. Κατά τη γνώμη μου, είναι μια από τις πολύ αξιόλογες και πολύ προσεγμένες εκδόσεις που κυκλοφόρησαν στη χώρα μας. Θεωρώ, ότι για όσους μεγάλωσαν στη δεκαετία του 1990 και διάβαζαν υπερηρωικά κόμκκς, αυτή η σειρά ήταν αγαπημένη. Στη σειρά κυκλοφόρησαν συνολικά 59 τεύχη, αφού από το #44 και μετά ο τίτλος μετονομάστηκε σε Superman Adventures και πρακτικά ξεκίνησε μια νέα σειρά, απευθυνόμενη κατά βάση σε μικρότερο ηλικιακά κοινό. Κάποια στιγμή, η Πέργαμος κυκλοφόρησε και δύο τόμους, έναν με τη σειρά του Byrne και έναν με κάποια από τα τεύχη σχετικά με το θάνατο του Σούπερμαν. Δυστυχώς, πλέον είναι δύσκολο να βρεθεί η σειρά. Δεν είναι μεν ακριβά τα τεύχη, αλλά εμφανίζονται σχετικά σπάνια και μάλιστα, όσο αυξάνει η αρίθμηση, τόσο δυσκολεύει η ανεύρεσή τους. Υπόψιν, ότι τα τεύχη 41-43 έχουν το ίδιο ακριβώς εξώφυλλο και διαφοροποιούνται μόνο στο κουτάκι που γράφει "Α'", "Β΄" ή "Γ΄" Μέρος αντίστοιχα. Παραθέτω και ένα αρχείο, όπου περιέχεται η ταυτυοποίηση των τευχών της ελληνικής έκδοσης. Superman Pergamos.xlsx Όλα τα σκανρίσματα έγιναν από εμένα Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Η μίνι σειρά του Byrne στη Wikipedia Ο Θάνατος του Σούπερμαν στη Wikipedia

Το 1961 οι εκδόσεις "Ατλαντίς - Πεχλιβανίδη", οι οποίες είχαν ήδη εκδώσει τα "Κλασικά Εικονογραφημένα" και το "Γέλιο και Χαρά" αναλαμβάνουν ένα ρίσκο και αποφασίζουν να ξεκινήσουν μια νέα σειρά κόμικς, η οποία δεν θα ήταν καλυμμένη με το μανδύα του "παιδαγωγικού" (όπως η πρώτη) ή του "παιδικού" (όπως η δεύτερη), αλλά που να απευθύνεται σε κάπως μεγαλύτερο ηλικιακά κοινό. Κάπως έτσι (υποθέτω!) γεννήθηκε η έκδοση "Τα Καλύτερα Κόμικς", η πρώτη επαφή των Ελλήνων αναγνωστών με τα υπερηρωικά και φανταστικά εν γένει κόμικς. Προκειμένου να διασκεδάσουν τις τυχόν ανησυχίες για τις πιθανές βλαβερές επιπτώσεις των κόμικς στην ψυχική υγεία των νέων, κάτι που είμαι σίγουρος ότι το φοβόντουσαν κάποιοι στην Ελλάδα του 1960, οι εκδότες δημοσίευσαν από το πρώτο κιόλας τεύχος μια ανακοίνωση, όπου διαβεβαίωναν τους αναγνώστες σχετικά με την ωφέλιμη δράση των κόμικς και τους καθησύχαζαν σχετικά με την καταλληλότητά τους, αφού αυτά είχαν εγκριθεί από μια επιτροπή ελέγχου κόμικς (κάτι που φυσικά ήταν αλήθεια, αφού όντως υπήρχε μια τέτοια επιτροπή στις ΗΠΑ, από την οποία έπρεπε να περνάνε όλα τα κόμικς προκειμένου να κριθούν κατάλληλα για ανηλίκους, γιατί φυσικά οι φύλακες αγρυπνούσαν και στην άλλη όχθη του Ατλαντικού) και συνεπώς τα κόμικς της σειράς ήταν κατάλληλα για ανάγνωση από νεαρούς αναγνώστες, το δε σήμα της επιτροπής αυτής φιγουράριζε σε όλα τα εξώφυλλα της σειράς. Κάπως έτσι ξεκίνησε η σειρά η οποία αποτελείτο από τέσσερις υποτίτλους, τα "Διαπλανητικά", τα "Παράξενα", τα "Υπεράνθρωπα" (που μετονομάστηκαν σε "Δυναμικά" από το τεύχος 23) και τα "Εκπληκτικά" , τα οποία κυκλοφορούσαν εναλλάξ, ένα κάθε εβδομάδα και με κοινή αρίθμηση. Τελικά, η ονομασία "Διαπλανητικά" επικράτησε των άλλων, αλλά και του τίτλου της σειράς και έτσι είναι γνωστό το κόμικ στην πιάτσα των Ελλήνων συλλεκτών κόμικς σήμερα. Το υλικό της σειράς είχε αντληθεί από εκδόσεις της εταιρείας National Periodical Publications, η οποία φυσικά είναι η μετέπειτα θρυλική DC Comics. Τα κόμικς που δημοσιεύονταν ανήκαν στη λεγόμενη Silver Age και είχαν παρθεί από διάφορους τίτλους της εταιρείας, μεταξύ των οποίων και το Action Comics. Ως αποτέλεσμα, στο τεύχος 3 της σειράς έκανε την πρώτη εμφάνιση στην Ελλάδα ένας πολύ γνωστός ήρωας Με αυτόν λοιπόν τον τρόπο οι υπερήρωες μπήκαν στη ζωή των ελληνοπαίδων. Εκτός από τον Σούπερμαν (ο οποίος είχε αρχικά μεταφραστεί ως "Υπεράνθρωπος") και όλη τη λεγόμενη Superman Family (Λόις Λέην, Τζίμμυ Όλσεν, Superboy. Supergirl [Υπέρ-κορίτσι], Τζόναθαν και Μάρθα Κεντ, Κρύπτο)έκαναν την εμφάνισή τους και άλλοι ήρωες της DC, όπως ο Μπάτμαν ("Νυχτερίδας") μαζί με τον Ρόμπιν, φυσικά, το Πράσινο Βέλος, ο Hawkman και η Hawkgirl("Γεράκι" και "Γερακίνα" αντίστοιχα), ο Άκουαμαν ("Βασιλιάς των Ωκεανών"), έως και η JLA ("Συνδικάτο της Νεμέσεως" ). Παράλληλα με αυτούς, οι Έλληνες αναγνώστες γνώρισαν και άλλους ήρωες, όπως ο Tommy Tomorrow ("Τόμμυ ο Αυριανός"), o Space Ranger ("Εξερευνητής τους Διαστήματος") και κυρίως ο Adam Strange ("Παράξενος Αδάμ"), που ήταν ίσως ο δεύτερος πιο συχνός σε εμφανίσεις ήρωας μετά τον Σούπερμαν. Τελικά η σειρά ολοκληρώθηκε σε 136 τεύχη και άρχισαν οι επανεκδόσεις των τευχών οι οποίες διήρκησαν όλη τη δεκαετία του 1960 και πιθανόν και μέρος της δεκαετίας του 1970. Η επανεμφάνιση των ηρώων της DC με νέες ιστορίες όμως, θα γινόταν μόλις το 1978 από τις εκδόσεις Ψαρόπουλος. Για τις ιστορίες δεν έχω να γράψω πολλά: είναι αρκετά ευφάνταστες και διασκεδαστικές, αλλά είναι αφηγηματικά παρωχημένες και σίγουρα ανώδυνες, αφού τα όρια μεταξύ καλών και κακών είναι ξεκάθαρα, οι καλοί δεν έχουν καμία αμφιβολία για τις πράξεις τους και οι κακοί ηττώνται πανηγυρικά. Είναι, δηλαδή, ιστορίες, που είχαν περάσει επιτυχώς τον πέλεκυ της ιδιαίτερα αυστηρής λογοκρισίας, έτσι ώστε να μην προκαλέσουν καμία αμφιβολία σχετικά με το καλό και το κακό στις ψυχές των νεαρών αναγνωστών, Σίγουρα πιο πρωτότυπες ήταν ορισμένες από τις μη υπερηρωικές ιστορίες, αφού είχαν ένα πιο ελεύθερο πλαίσιο να κινηθούν, χωρίς να περιορίζονται από τις συμβάσεις της αφηγηματικής συνέχειας. Σε κάθε περίπτωση, πάντως παρά την "αθωότητα¨ή την "αφέλειά" τους (διαλέξτε ό,τι θέλετε) ήταν σίγουρα γεμάτες δράση, φαντασία και χρώμα και πιστεύω ότι σίγουρα θα εντυπωσίαζαν τα παιδιά της εποχής εκείνης, αφού ήταν πολύ πιο φαντασμαγορικά από όλα τα άλλα κόμικς που είχαν κυκλοφορήσει στη χώρα μας μέχρι εκείνη τη στιγμή και ήταν σηματοδότες της εποχής του διαστήματος ή οποία μόλις ξεκινούσε. Η έκδοση της Ατλαντίδας ήταν πολύ καλή και βάζει κάτω ακόμη και εκδόσεις που κυκλοφόρησαν δεκαετίες μετά: ωραία σελιδοποίηση με ζωντανά χρώματα, δύο σελίδες έγχρωμες και δύο ασπρόμαυρες. Όλα τα τεύχη είχαν στο οπισθόφυλλο και το εξώφυλλο ενός άλλου τεύχους, από όπου προερχόντουσαν κάποιες ιστορίες του τεύχους και μάλιστα στα πρώτα τεύχη, έπρεπε μετά τη μέση να γυρίσεις το τεύχος ανάποδα, για να το διαβάσεις. Σε κάποια τεύχη υπήρχαν μονοσέλιδες ή δισέλιδες χιουμοριστικές ιστορίες και κάτι μονοσέλιδα με κάποιες εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες, ενώ από ένα σημείο και μετά ξεκίνησε μια υποτυπώδης στήλη αλληλογραφίας (η πρώτη, άραγε του είδους στην Ελλάδα;). Παραθέτω κάποια αποσπάσματα από την αλληλογραφία του τελευταίου τεύχους για τον ιστορικό του μέλλοντος και με όλο το σεβασμό για τους ανθρώπους που τα έγραψαν (εάν υποθέσουμε, ότι είναι αυθεντικά) και οι οποίοι πρέπει να είναι σήμερα γύρω στα 70. Η σειρά είναι πλέον δυσεύρετη και ορισμένα τεύχη πωλούνται ακόμη και σε τριψήφια νούμερα σε διάφορα σάιτ, όταν φυσικά εμφανίζονται. Σύμφωνα με τον Κάσση, τα πιο σπάνια τεύχη είναι τα 43 και 48, με το δεύτερο να είναι το πιο σπάνιο της σειράς. Επίσης δύσκολα και αντίστοιχα ακριβά είναι και τα 44, 46, 47 και 133 Περισσότερες πληροφορίες για τη σειρά μπορείτε να διαβάσετε στο Σεντούκι των Κόμικς, αλλά και στο mycomics.gr, όπου μπορείτε να δείτε όλα τα εξώφυλλα και κάποια πολύ ωραία βίντεο. Οποιαδήποτε άποψη για τη σειρά ή επιπλέον πληροφορία ή διόρθωση θα με έκανε ιδιαιτέρως ευτυχή. Όλα τα σκαναρίσματα είναι δικά μου και ζητώ συγγνώμη για την κατάσταση ορισμένων τευχών.

"In Times of war,circumstances dictate action..." -Bat Man Στις αρχές του 2000,η DC πήρε την απόφαση να "αναβιώσει" κατά κάποιον τρόπο έναν παλαιότερο τίτλο της στον οποίο πρωταγωνιστούσαν οι δύο δημοφιλέστεροι και μεγαλύτεροι ήρωες της ο Superman και ο Bat Man.Φυσικά δεν ονόμασαν το νέο αυτόν τίτλο World's Finests όπως την προηγούμενη κλασική σειρά της(που κυκλοφορούσε από το 1941 μέχρι το 1986 βγάζοντας 323 τεύχη)αλλά απλά Superman/Bat Man.Ήταν και η πρώτη φορά μετά το Crisis on Infinite Earths(που άλλαξε ολόκληρο το status quo του DC universe)που έβγαινε τίτλος όπου οι δύο διασημότεροι ήρωες της εταιρείας θα πρωταγωνιστούσαν μαζί. Εδώ να επισημάνω ότι επίσης πριν το θρυλικό Crisis,η σχέση των δύο αυτών ηρώων ήταν σχεδόν αδελφική.Υπάρχουν αρκετά τεύχη μάλιστα(ειδικά στα πρώτα silver age years)όπου ο ένας αντικαθιστά τον άλλο,όταν θέλουν να διαφυλάξουν τη μυστική τους ταυτότητα ή elseworlds stories όπου παντρεύονται την ίδια μέρα τις αγαπημένες τους και τα παιδιά τους αναλαμβάνουν το δύσκολο έργο των γωνιών τους σαν νέοι Superman/Bat Man... Σαν ανταγωνιστές παρουσιάζονται στο κλασικό Dark Knight Returns ή στο Man of Steel του John Byrne όπου αρχικά ο Superman δεν εγκρίνει τις μεθόδους του Bat Man και δεν υπάρχει απόλυτη εμπιστοσύνη μεταξύ τους...Στην αναβίωση της νέας αυτής σειράς ο συγγραφέας Jeff Loeb(Bat Man :Hush,The Long Halloween,Spider Man: Blue,Hulk:Gray)με θητεία ήδη 2 χρόνων στο τίτλο του Superman, διερευνά την αλληλεγγύη, τον ανταγωνισμό και τη φιλία μεταξύ των δύο χαρακτήρων του τίτλου,και αυτό θα φανεί στην αφήγηση που χωρίζεται σε δύο μέρη,καθένα από τη σκοπιά του κάθε ήρωα,δείχνοντας την αντίθεση στο τρόπο σκέψης τους,και την προσωπική εκτίμηση του καθενός για διάφορες καταστάσεις. Το πρώτο story arc που εξιστορείτε στα τεύχη #1-6 (Οκτώβριος 2003-Μάρτιος 2004)και εικονογραφήθηκε από τον Ed McGuiness(Deadpool,Hulk,Superman)ονομάζεται μεν World's Finests προς τιμήν όπως είπαμε του θρυλικού παλαιότερου τίτλου,αλλά έχει μείνει ευρύτερα γνωστό με την ονομασία Public Enemies(όταν κυκλοφόρησε σε trade).Kαι αυτό γιατί οι δύο ήρωες ουσιαστικά αναλαμβάνουν το ρόλο του...φυγά από τις αρχές...Πώς γίνεται όμως αυτό;;; Ένας κομήτης,στο μέγεθος της Αυστραλίας(ή Βραζιλίας όπως αναφέρεται επίσης στην ιστορία-αποφασίστε το μέγεθος guys)που προέρχεται από το κατεστραμμένο Krypton,κατευθύνεται με μεγάλη ταχύτητα στη Γη όπου η σύγκρουση θα είναι αναπόφευκτη και άκρως ολέθρια και καταστρεπτική....Ο Lex Luthor,την εποχή εκείνη εκλεγμένος πρόεδρος της Αμερικής,θεωρεί υπεύθυνο τον Superman για την ύπαρξη του κομήτη,και τον επικυρήσει για 1,000,000,000 δολάρια μετατρέποντας τον έτσι σε βορά για κάθε εχθρό του,αλλά και για ήρωες που υπηρετούν δίπλα στον πρόεδρο(όπως ο Captain Atom,Green Lantern,Power Girl κ.α.).Φυσικά ο Bat Man έχοντας αναλάβει λίγο πριν μαζί με τον Superman μία μυστήρια υπόθεση σχετικά με τη δολοφονία των γονιών του(ίσως από τον Mentallo)θα υπερασπιστεί τον φίλο του και θα βρεθεί και αυτός κυνηγημένος...Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά η Justice Society,θεωρώντας λανθασμένη τη στάση του Superman να μη παραδώσει τον εαυτό του, θα στείλει τον Shazam και τον Hawkman να συνετίσει τους δύο ήρωες μας...Μέσα σε όλα αυτά εμφανίζεται και ένας Superman από το μέλλον δηλώνοντας ότι οι δύο ήρωες απέτυχαν να σταματήσουν την επικείμενη καταστροφή και προσπαθεί να εξολοθρεύσει τον ευατό του από το παρελθόν!!Μόνοι λοιπόν εναντίων όλων,το κόλπο του Luthor φαίνεται να λειτουργεί στην εντέλεια,ο κομήτης πλησιάζει κάθε λεπτό που περνά τη Γη,όλα μοιάζουν να είναι χαμένα...Ή μήπως τελικά δεν είναι έτσι;;; Mέσα από την ατελείωτη,καταιγιστική δράση,την αγωνία για την τύχη των δύο ηρώων,ο Loeb καταφέρνει με αριστοτεχνικό τρόπο να τονίσει όπως ανέφερα και προηγουμένως τις αντιθέσεις ανάμεσα στους δύο ήρωες.Παρόλα αυτά μέσα από τις αφηγήσεις και των δύο σε ολόκληρη τη διάρκεια της ιστορίας,βλέπουμε το σεβασμό που τρέφει ο ένας για τον άλλο.Παρά τις όποιες αντιθέσεις τους,ο ένας ήρωας αποτελεί θαυμαστή του άλλου,εμπνέεται από αυτόν,και παραδειγματίζεται ώστε να γίνει το ίδιο καλός με εκείνον.Ο ένας δίνει δύναμη και έμπνευση στον άλλο.Ο άνθρωπος από ατσάλι αντιπροσωπεύει τη δύναμη και ο άνθρωπος νυχτερίδα το μυαλό.Όταν όμως συνδυάζεις αυτά τα δύο τότε δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός,τότε μιλάμε για τους world's finests(καλύτεροι του κόσμου) στα καλύτερα τους!!Όταν ο Superman σε μία στιγμή οργής και κρατώντας στα χέρια του τον Luthor,μπορεί να τον ξεπαστρέψει για να γλυτώσει μία και καλή από εκείνον,ο Bat Man του τονίζει ότι δε θα τον σταματήσει,αλλά όπως είχε κάνει και ο Gordon σε αυτόν(στο Hush)όταν θέλησε να σκοτώσει τον Joker,δεν επιθυμεί να τον δει να περνάει αυτή τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον ήρωα και τον δολοφόνο...Ειδικά ο Superman που αποτελεί πρότυπο ήρωα που εμπνέει όχι μόνο τον άνθρωπο νυχτερίδα,αλλά ολόκληρη την ανθρωπότητα,που εκείνη τη στιγμή κινδυνεύει με αφανισμό....Επίσης τονίζεται και η αντιφατική προσωπικότητα του Luthor,ο οποίος αν και μισεί τους υπερήρωες(και φυσικά τον Superman που αντιπροσωπεύει ότι εκείνος δεν θα είναι ποτέ)τους χρησιμοποιεί ως προσωπική του φρουρά για να συλλάβουν τους δύο ήρωες,και εκείνοι πιστεύουν ότι υπερασπίζονται και ακολουθούν τον πρόεδρο των ΗΠΑ...Το τυφλό μίσος του όμως θα είναι εκείνο που δεν θα τον οδηγήσει τελικά στη νίκη... Δε μπορώ να πω φυσικά ότι το συγκεκριμένο story arc είναι από τις καλύτερες δουλειές του Loeb.Μέσα σε μία ιστορία με καταιγιστική δράση και με τόσους χαρακτήρες να διαχειριστεί δε περίμενα να διαβάσω φυσικά ένα Hush ή ένα Long Haloween(το οποίο κινείται σε διαφορετικό είδος σεναρίου,με πιο noir αποχρώσεις)ούτε καν ένα Hulk Gray ή Spider Man Blue...Παρόλα αυτά μπόρεσε να αποτυπώσει με το καλύτερο τρόπο το ψυχισμό των δύο κεντρικών ηρώων,τις μεταξύ τους αντιθέσεις αλλά και όλα εκείνα που τους ενώνουν.Συνδύασε αρμονικά μεταξύ τους τη δράση και την αγωνία και έδωσε μία καθαρόαιμη περιπέτεια χωρίς ιδιαίτερους προβληματισμούς(που δε χρειάζονταν άλλωστε)με την οποία περνάς ευχάριστα την ώρα σου.Απλά και όμορφα.Φαντάσου το όχι ως μία ταινία του Peter Greenaway,αλλά σαν ένα blockbuster που θα δεις στα Village τρώγοντας pop corn..Αν θέλεις να προβληματιστείς βρε αδερφέ διάβασε Dostoevsky,τα κόμικς δεν είναι μόνο προβληματισμός you know... Το σχέδιο του McGuiness άκρως καρτουνίστικο,αντιπροσωπεύει με το καλύτερο τρόπο τη δεκαετία του '90 και ειδικά τις απαρχές της Image(και σχεδιαστές όπως οι Jim Lee,Todd McFarlane ακόμα και τον υπερεκτιμημένο Scott Lobdell) είναι love it or hate it,τα καταφέρνει μία χαρά όμως στο να αποδώσει την ένταση και το δυναμισμό που απαιτούν οι σκηνές δράσης με εντυπωσιακά splash page και μεγάλα panels.O McGuiness σχεδιάζει υπερηρωικό κόμικ,και για εκείνον υπερηρωικό σημαίνει μύες,δύναμη και σφριγηλότητα.Αυτό δίνει και με το παραπάνω. Το 2009 κυκλοφόρησε και η animated ταινία του κόμικ με σχεδόν ίδιο σενάριο χωρίς πολλές παραλλαγές.Αν σας αρέσει ο Superman,αν σας αρέσει ο Bat Man,αν είστε fan και των δύο και θέλετε δράση superhero way νομίζω ότι το Public Enemies δεν θα σας απογοητεύσει μέσα στην απλότητα του.Το κείμενο το βρίσκετε και ΕΔΩ

Superman : Red Son “I offered them Utopia, but they fought for the right to live in Hell.” Superman Red Son Έιχαμε δει σε προηγούμενο άρθρο μου για τις ευκολίες που προσφέρει στους δημιουργούς το λεγόμενο Elseworlds line της DC(όπως και το What if? της Μarvel)στο να διηγηθούν με μεγαλύτερη σεναριακή ελευθερία ιστορίες εκτός του κανονικού continuity,επαναπροσδιορίζοντας με καινούργιο τρόπο,ήδη γνωστούς χαρακτήρες των κόμικ. Ο Μark Millar φαίνεται ότι σεναριακά λειτουργεί πολύ καλύτερα(όπως είδαμε και με το Old Man Logan)όταν δημιουργεί μέσα σε αυτό το χώρο.Πριν λοιπόν γράψει την τελευταία ιστορία του Wolverine,o δημιουργός έγραψε μία από τις πιο αξιομνημόνευτες ιστορίες για Elseworlds με πρωταγωνιστή τον άνθρωπο ατσάλι Superman,αλλά από διαφορετικό πρίσμα.Εκείνου του "αντίπαλου στρατοπέδου".Του τι θα γινόταν αν ο Superman αντί για την Αμερική,είχε μεγαλώσει στη Ρωσία..Και εγένετο ο Superman : Red Son ένα limited series τριών τευχών που κυκλοφόρησε από τον Ιούνιο μέχρι και τον Αύγουστο του 2003. O Mark Millar επηρεάστηκε για τη συγγραφή αυτής της ιστορίας από το τεύχος #300 του Superman(Ιούνιος 1976) που είχε διαβάσει μικρός.Στο οποίο υπήρχε η "imaginary tale"(ιστορία φαντασίας)όπως λέγονταν τότε,σύμφωνα με την οποία το διαστημόπλοιο του Superman έρχονταν στη Γη το 1976(χρονιά που κυκλοφόρησε το κόμικ)και προσγειώνονταν στον ωκεανό,σε ουδέτερη ζώνη με αποτέλεσμα να διεκδικούν το παιδί τόσο η Αμερική όσο και η Ρωσία.Ο ίδιος γίνονταν Superman το έτος 2001. Πάνω σε αυτό το τεύχος ο Millar θα χτίσει ολόκληρο το οικοδόμημα της δικής του σειράς.Η οποία συνδυάζει διαφορετικές εκδοχές των γνωστών μας ηρώων,με εκείνες αληθινών ιστορικών προσώπων όπως των Joseph Stalin και John F.Kennedy,ενώ καλύπτει μία χρονική διάρκεια σχεδόν πενήντα χρόνων από το 1953-2001(xρονιά που στο κόμικ που είχε διαβάσει ο Millar μικρός,εμφανίζονταν ο Superman). Με διαφορά μερικών ωρών το διαστημόπλοιο που μετέφερε το μωρό Kal-El,από τον καταδικασμένο πλανήτη Krypton στη Γη, προσγειώνεται σε μία φάρμα στην Ουκρανία,αντί για το Kansas...Το truth, Justice and the American way εδώ πλέον γίνεται Stalin,socialism and the international expansion of the Warsow pact. Η ιστορία μας ξεκινά στις αρχές της δεκαετίας του '50.Η Ρωσία παρουσιάζει το νέο της όπλο στο πρόσωπο του "κόκκινου" Kal-El ή Superman.Ο οποίος μάχεται όχι μόνο για τα ιδανικά της μαμάς πατρίδας,αλλά και ολόκληρου του κόσμου.Οι Ηνωμένες πολιτείες πανικοβάλλονται,oι Ρώσοι δείχνουν να παίρνουν κεφάλι στο ψυχρό πόλεμο...Ο πράκτορας της C.I.A. Jimmy Olsen ζητά τη βοήθεια ενός λαμπρού επιστήμονα του Lex Luthor(που εδώ τυγχάνει να είναι παντρεμένος με την δημοσιογράφο Lois Lane)για να καταστρέψει τον Superman.Ο Luthor βγάζει από την πορεία του έναν πύραυλο(Sputnik2)με κατεύθυνση τη Metropolis στη Νέα Υόρκη,γνωρίζοντας ότι ο Superman θα τον εμποδίσει να χτυπήσει τη πόλη..Σκοπός του είναι να πάρει γενετικό υλικό από τον άνθρωπο ατσάλι και να δημιουργήσει το δικό του υπεράνθρωπο... Στο μεταξύ υπάρχουν αντιδράσεις από τους υψηλά ιστάμενους στο κόμμα τόσο για την ύπαρξη του superman,όσο και για το γεγονός ότι ο Stalin τον έχει τόσο ψηλά σε υπόληψη...Πώς μπορεί ένας εξωγήινος να φοράει τα χρώματα και το σύμβολο της σημαίας της Ρωσίας;;Μέσα σε αυτούς που δεν βλέπουν με καλό μάτι τον Superman είναι και ο γιος του Stalin o Pyotr Roslov(elseworld εκδοχή του Peter Ross),αρχηγός του Λαϊκού Κομισαριάτου των Εσωτερικών υποθέσεων,o οποίος βλέπει την άνοδο του στην ιεραρχία να εμποδίζεται από την παρουσία του...Παρόλα αυτά θα σκοτώσει σε μία έκρηξη θυμού,και άκρατου παραδειγματισμού ένα ζευγάρι,μπροστά στα μάτια του γιου τους,γιατί εξέφρασαν αντιρρήσεις για την ύπαρξη του Superman στη χώρα τους... Ο Stalin από την άλλη επιθυμεί να έχει με το μέρος του τις αμαζόνες του Paradise Island(και γιατί όχι και ένα πάντρεμα του υπεράνθρωπου,με τη Diana την μεγαλύτερη ηρωίδα των αμαζόνων).Φυσικά ο Superman δεν νοιάζεται ούτε για τη θέση του στο κόμμα,ούτε για να κάνει απογόνους με τη Diana.Θέλει να διαλέξει εκείνος τη γυναίκα που θα αγαπήσει πραγματικά...Κάποια ίσως σαν τη Lois Lane... Tα σχέδια όμως όλων ανατρέπονται όταν ο Stalin δηλητηριάζεται..Το κόμμα πιέζει τον Superman να πάρει τη θέση του στην ιεραρχία,όσο και αν ο ίδιος δεν θέλει,ενώ οι Αμερικάνοι με τη βοήθεια του Luthor,δημιουργούν ένα αντίγραφο-κλώνο του Superman...o Ψυχρός πόλεμος βρίσκεται στο αποκορύφωμά του...Ο Stalin τελικά πεθαίνει,και ενώ ο Superman αρχικά δεν θέλει να πάρει τη θέση του,όταν συναντά μία παιδική του φίλη τη Lana Lazarenko(διαφορετική εκδοχή της Lana Lang)που πήγε στη κηδεία δίνοντας όλα της τα υπάρχοντα,ενώ τα παιδιά της περιμένουν στην ουρά για ένα κομμάτι ψωμί καταλαβαίνει ότι το σύστημα δεν λειτουργεί σωστά και αποφασίζει να πάρει τη κατάσταση στα χέρια του....Από εδώ και εμπρός θα χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του για το κοινό καλό,και θα δημιουργήσει μία ουτοπία που δεν θα υπάρχει καμία αδικία για κανέναν,και όλοι θα είναι ίσοι... Χρόνια αργότερα η Ρωσία έχει γίνει η μεγαλύτερη δύναμη στο πλανήτη,όλα τα κράτη ανήκουν σε αυτήν εκτός από τις Η.Π.Α. και Xιλή(που έχουν όμως διαλυθεί οικονομικά).Έχει εξαλειφθεί η πείνα,η φτώχεια,η εγκληματικότητα αλλά πολλοί νιώθουν ότι έχουν χάσει την ελευθερία τους,όσο βρίσκονται κάτω από τη σκιά του παντοδύναμου ηγέτη τους Superman...Ο οποίος με τη βοήθεια της τεχνολογίας του Brainiac,"διορθώνει" με εγκεφαλική εγχείρηση(μετατρέποντας τους σε υπάκουα ρομπότ) όσους είναι αντίθετοι στο μεγάλο του όραμα...Kαι τότε είναι που αρχίζουν τα τρομοκρατικά χτυπήματα από έναν "αναρχικό" με στολή νυχτερίδας,που εκπροσωπεί το απόλυτο χάος μέσα στον τέλειο( ; ) κόσμο του Superman... Όταν ο Roslov αρχηγός πλέον της KGB λέει στον Superman ότι κάτι πρέπει να γίνει για αυτό το θέμα,και να "πέσουν κεφάλια" για την κωλυσιεργία,ο Superman του απαντά ότι κανένας σκοτωμός δεν θα υπάρξει στην ουτοπία που εκείνος δημιούργησε.Η ουτοπία αυτή δεν θα "χτιστεί" πάνω στα κόκαλα των αντιπάλων του όπως έκανε ο Stalin.... O Roslov όμως παίζει το δικό του κρυφό χαρτί συνεργαζόμενος τόσο με τον Luthor,όσο και με τον Batman(που τυγχάνει να είναι το παιδί του οποίου σκότωσε τους γονείς του πριν χρόνια)ο οποίος όμως ενώ δέχεται να συνεργαστεί μαζί του για την καταστροφή του Superman,του λέει ότι αργότερα θα τον κυνηγήσει γιατί γνωρίζει ότι είναι είναι τέρας σαν και εκείνον... Πιάνουν αιχμάλωτη τη Wonder Woman,χρησιμοποιώντας την σαν δόλωμα για να φέρουν τον Superman κοντά της...Θα χρησιμοποιήσει ο Luthor ακτίνες που μιμούνται τις ακτίνες του ηλίου του πλανήτη Krypton,αποδυναμώνοντας πλήρως τον Superman....Kαι αν αποτύχει και αυτό το σχέδιο,τότε ο πρόεδρος Kennedy έχει και εκείνος έναν άσο στο μανίκι του...Ένα διαστημόπλοιο που είχε πέσει χρόνια πριν στο Roosevelt,που είχε πάνω του το σήμα του πράσινου φανού,και που κρύβει ένα τρομερό όπλο μέσα του.... Για μια ακόμα φορά ο Millar αποδεικνύεται μάστορας στο να χτίζει μία ιστορία,χωρίς να δεσμεύεται από το continuity,και να παρουσιάζει διαφορετικές παραλλαγές ηρώων τόσο κλασικών που σχεδόν θα ήταν ιεροσυλία να τους παρουσιάσεις διαφορετικά,αλλά το κάνει με τόσο καλό και προπάντων πειστικό τρόπο είναι η αλήθεια.Μία ίσως "ειρωνική" ματιά του συγγραφέα στον πατριωτισμό και εθνικιστική υπερβολή που συνόδευε τον χαρακτήρα ειδικά στα πρώτα χρόνια της δημιουργίας του(από κόμικ μέχρι τα cartoon των Fleischer)όπως τους περισσότερους σούπερ ήρωες της εποχής άλλωστε,αλλά από την "αντίθετη" πλευρά..Σίγουρα όμως απεικονίζει με το πιο γλαφυρό τρόπο τον ανταγωνισμό ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις,ειδικά των αρχών της δεκαετίας του '50. Δεν προσπαθεί να πείσει τους αναγνώστες ότι ο κομουνισμός απέτυχε στη Ρωσία ή σε όποια ίσως χώρα εδραιώθηκε(ίσως μόνο αν η ιστορία αυτή είχε γραφτεί στη δεκαετία του '50 ή του '80 και πάλι σε μικρότερη προπαγανδιστική ένταση)θέλει απλά να δείξει ότι και η απόλυτη δύναμη,οδηγεί σε απολυταρχικές καταστάσεις(στέρηση ελευθερίας του ατόμου και της βούλησης του).Ειδικά όταν ο οποιοσδήποτε κατέχων δύναμη,και διαχειρίζεται τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων δεν μοιράζεται με όλους το όραμα του για έναν κόσμο όπως τον θέλει εκείνος.Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Superman δεν έγινε δικτάτορας,είναι ο ίδιος ήρωας που ξέρουμε, δεν είναι villain επειδή δεν είναι Αμερικανός,αλλά απασχολημένος στο να δημιουργήσει την ουτοπία που ονειρευόταν,απομάκρυνε τον εαυτό του από τις καρδιές των ανθρώπων που πίστεψαν σε εκείνον.Άφησε συνεργάτες(που είχαν τη δική τους σκοτεινή ατζέντα) που ήταν κοντά του να τον κάνουν να μη βλέπει την ωμή αλήθεια ενός αποτυχημένου πλάνου,μετέτρεψε τον ιδεαλιστή ήρωα που κάποτε υπήρξε σε έναν ονειροπόλο,μεγαλομανή ηγέτη που θα κάνει τα πάντα για να πετύχει το σκοπό του.Ο αλλοτινός θαυμασμός ή έστω η αποδοχή από τα πλήθη,μετατράπηκε σε φόβο και απαξίωση από τον κόσμο που θέλει να σώσει...Προσπαθώντας να φτιάξει τα προβλήματα ενός μη τέλειου κόσμου,δημιουργεί ακόμα περισσότερα,και αυτό προκαλεί ακόμα μεγαλύτερες αντιδράσεις...Το μήνυμα του Superman : Red Son είναι ότι οποιαδήποτε κυβέρνηση ή εξουσία,ανεξαρτήτως πολιτικής ιδεολογίας ή χώρας,αποφασίζει εκείνη για το τι είναι καλό για το λαό της,προσφέροντάς του τα πάντα σύμφωνα πάντα με το δικό της όραμα,στερεί από εκείνον την ελευθερία του και τον οδηγεί άθελα της,στην καταπίεση.... Μία από τις καλύτερες "παραλλαγές" κλασικού ήρωα στα mainstream superhero comic(κάτι παρόμοιο ίσως πήγε να κάνει και ο Nick Spencer στον Captain America,αλλά όλο το Hydra-Cap premise αποδείχθηκε μεγάλο φιάσκο) αν και προτιμώ ακόμα περισσότερο την εκδοχή του Bat Man στη συγκεκριμένη σειρά(όχι ότι και αυτές των Wonder Woman,Lex Luthor ή Green Lantern δεν ήταν εξ' ίσου ενδιαφέρουσες αν και στους δύο πρώτους πιο περιορισμένες,δεν αλλάζουν τόσο πολύ από το πρωτότυπο).Που εδώ αποδεικνύεται ένας αντί-ήρωας,που δεν ενεργεί με βάση την εκδίκηση ή το να προκαλεί φόβο στους αντιπάλους του,αλλά για τα πιστεύω του και τα ιδανικά του έτοιμος πάντα να θυσιαστεί για αυτά. Επίσης όπως αργότερα και με το Old Man Logan,έτσι και εδώ ο Millar μπορεί να διηγείται μία καλή ιστορία μέσα σε 3 μόλις τεύχη,βάζει όμως τις βάσεις για να δημιουργηθεί αργότερα ένα ολόκληρο οικοδόμημα για αυτούς τους χαρακτήρες,που σίγουρα όλο και κάτι καινούργιο θα έχουν να εξ ιστορήσουν...To θέμα είναι(όπως έγινε με το Old Man Logan)είναι να βρεθούν οι κατάλληλοι δημιουργοί να τις γράψουν...Χαρακτήρες όμως από το Red Son έχουν χρησιμοποιηθεί τόσο στο new 52 reboot της DC,όσο και σε limited series πριν το new52(Countdown:Αrena &Countdown to Final Crisis το 2007)όσο και μετά από αυτό(Convergence το 2015,Dark Knights Metal το 2017).Φυσικά και εδώ έχουμε και το plot twist στο φινάλε της ιστορίας που προσωπικά το βρήκα πολύ έξυπνο και καθόλου αναμενόμενο(Έβαλε το χεράκι του και ο Grant Morrison βέβαια σε αυτό).Ακόμα ένα δείγμα του πόσο ταλαντούχος συγγραφέας μπορεί να γίνει ο Millar,άμα έχει το κατάλληλο υλικό να χρησιμοποιήσει για να διηγηθεί την ιστορία που εκείνος θέλει να πει. Μέσα σε όλα αυτά φυσικά δεν ξεχνάμε και το υπέροχο art από την ομάδα των Dave Johnson&Kilian Plunkett(σχέδιο)και Andrew Robinson & Walden Wong(μελάνια)μαζί με τα εκπληκτικά χρώματα από Paul Mounts που μεταφέρουν τον αναγνώστη στις εποχές της προπαγανδιστικής αφίσας μαζί με το στυλ των cartoon των studio Fleischer,δημιουργώντας έτσι έναν πολύ καλό συνδυασμό που δεν θα αφήσει ασυγκίνητο κανέναν που θα διαβάσει αυτό το κόμικ. O ηθοποιός Henry Cavill που από το 2013 ενσαρκώνει τον άνθρωπο από ατσάλι στον κινηματογράφο, δήλωσε ότι το Red Son ήταν ένα από τις 4 ιστορίες που γράφτηκαν για τον Superman,που του έδωσαν έμπνευση στο πώς να υποδυθεί τον ήρωα στην μεγάλη οθόνη. Το Red Son κυκλοφορεί σε trade paperback(2004) και hardcover(2009)καθώς και από τις εκδόσεις Anubis στα ελληνικά στα τεύχη του περιοδικού Superman #23-28 προτείνεται για όσους θέλουν να δουν μία διαφορετική εκδοχή στους αγαπημένους τους ήρωες και ίσως να προβληματιστούν και λίγο!!To κείμενο αυτό το βρίσκετε και στο προσωπικό μου blog ΕΔΩ