Search the Community

Superman: Secret Identity Σενάριο: Kurt Busiek Σχέδιο: Stuart Immonen Έτος κυκλοφορίας: 2004 "Imma put a Superman in your Superman..." Αυτή είναι η μία φράση που θα μπορούσε να περιγράψει τη συγκεκριμένη σύντομη σειρά τεσσάρων τευχών η οποία ξεκίνησε να εκδίδεται το 2004. Σε μια πραγματικότητα που οι υπερήρωες υπάρχουν μόνο στο χαρτί των κόμικς, στο μακρινό Κάνσας οι David και Laura Kent αποφασίζουν να ονομάσουν τον γιό τους Clark ως αναφορά στον εμβληματικό χαρακτήρα Superman. Η σκιά του υπερήρωα πέφτει βαριά στην ζωή του νεαρού Clark Kent με στιγμές που κυμαίνονται από καλοπροαίρετα αστεία και θεματικά δώρα μέχρι bullying. Ο καθ' όλα φυσιολογικός νεαρός τα δέχεται όλα στωικά, και ανυπομονεί να φύγει ακονίζοντας τις ικανότητές τους στη συγγραφή. Φαίνεται όμως πως και το σύμπαν θέλει να παίξει κάποιου είδους αστείο με τον νεαρό Clark Kent καθώς ξυπνά από ένα περίεργο όνειρο και έχει όντως όλες τις ικανότητες του Superman. Μαζί όμως με τις φανταστικές ιδιότητες έρχονται και πολλοί και πραγματικοί κίνδυνοι και ο νεαρός καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να μπει ανέμελα στην ζωή του υπερήρωα. Κρατάει όμως την στολή και εξακολουθεί να σώζει ανθρώπους όσο πιο διακριτικά γίνεται. Έρχεται και η στιγμή σταδιακά που γνωρίζει την δική του Λόις! Με την οποία Λόις αν και γνωρίζονται από ένα αστείο των κοινών τους γνωστών τελικά ερωτεύονται. Και όσο οι ομοιότητες με τα κόμικς κλείνουν το μάτι στον Κλαρκ τόσο η πραγματικότητα και οι προεκτάσεις της κάνουν την θέση του ολοένα και πιο δύσκολη και επικίνδυνη γι αυτόν και όσους αγαπά. Γιατί μπορεί να μην υπάρχουν υπερ κακοί αλλά οι κυβερνήσεις και η περιέργεια για την ταυτότητά του είναι πολύ πραγματικά. Μέσα σε συζητήσεις ανά καιρούς για το ποιος είναι ο "πραγματικός Superman" και πώς κάποιες αλλαγές είναι ή δεν είναι αποδεκτές επάνω στον χαρακτήρα, η ιστορία αυτή έρχεται να μας θυμίσεις ότι μπορείς να φτιάξεις έναν Superman χωρίς πολλά από τα συστατικά του μύθου. Παίζοντας έξυπνα με το σπάσιμο του τέταρτου τοίχου ουσιαστικά έχουμε έναν Superman που δεν είναι Superman. Έναν Κλαρκ Κεντ που πήρε το όνομά του ως αστείο δεν έχει καμία σχέση με τον Κρύπτον ή την εξωγήινη καταγωγή του υπερήρωα παραμένει όμως διατεθειμένος να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις που έλαβε μυστηριωδώς για το κοινό καλό. Η προέλευση των δυνάμεών του δεν εξηγείται ποτέ και στην τελική δεν έχει καμιά σημασία. Θα μπορούσε να έχει και εξήγηση 'Όταν ο κόσμος βλέπει υπερβολικά πολύ τον Σούπερμαν σε εσένα τότε αυτό θα γίνεις" ως κάποιου είδους παράφραση του Αλχημιστή αλλά δεν είναι αυτό που μένει. Αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι το πώς ο κόσμος τον οποίο βλέπουμε πολλές φορές στα κόμικς δεν είναι τόσο απλό να πραγματοποιηθεί στην πραγματικότητα όπως μας εξηγεί πάλι ένα κόμικ. Οι γραμμές ανάμεσα σε καλό και κακό πολλές φορές είναι θολές και φυσικά υπάρχει και η ανθρώπινη ανάγκη να ελέγχουμε τα πάντα που πολλές φορές φαίνεται να είναι και ο λόγος για τον οποίο "δεν μπορούμε να έχουμε καλά πράγματα". Υπάρχει κάτι υπερδυνατό που σώζει ανθρώπους; Ναι. Είναι αρκετό να το αφήσουμε ήσυχο και να το ευχαριστήσουμε για τη μεγαλοψυχία του; Όχι εκεί πρέπει να το κυνηγήσουμε να το πιάσουμε και να δούμε τι είναι αυτό που το κάνει ξεχωριστό και πώς μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε αποκλειστικά και μόνο για το δικό μας όφελος. Τόσο η ανάγκη να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας όσο και το παραπάνω είναι δύο πολύ ανθρώπινες πτυχές που μας χαρακτηρίζουν ως είδος. Κατά μία έννοια είναι ένας υπερηρωικός τίτλος της DC που μπορεί να συγκινήσει ακόμη και όσους δεν είναι φαν του είδους. Δεν βγήκε κάτω από το Elseworlds imprint, σίγουρα παρόλαυτά δεν ανήκει στην κανονική αφήγηση (όποια και αν είναι πλέον αυτή). Είναι όμως μια ολοκληρωμένη ιστορία και όχι μόνο από την άποψη του ότι έχει αρχή μέση και τέλος. Είναι μεστή με γεμάτους χαρακτήρες και πολύ ρεαλιστικές αντιδράσεις σε απίθανες καταστάσεις. Και εντέλει είναι και αυτό που δείχνει πώς όταν υπάρχει έμπνευση, καλή γραφή και σεβασμός στο μέσο μπορείς να κάνεις σχεδόν τα πάντα. Ο τίτλος υπάρχει επί του παρόντος σε paperback έκδοση. Προσωπικά μετά από αρκετο κυνήγι πέτυχα μια παλαιότερη hardcover έκδοση γιατί η ιστορία με είχε τραβήξει τόσο ώστε να θέλω κάτι που να ξεχωρίζει στην βιβλιοθήκη. Δεν την ακούω να έρχεται πάρα πολλές φορές στο επίκεντρο της συζήτησης κάτι που προσωπικά με στεναχωρεί δεδομένης της ποιότητάς της γι αυτό και μοιράζομαι τον τίτλο μαζί σας για ένα πολύ όμορφο ταξίδι και μια πραγματικά φρέσκια ματιά σε έναν υπερήρωα 70+ ετών.

Πάντα συμπαθούσα τα υβρίδια μεταξύ των ζάνρα, κυρίως γιατί θα ήταν είτε πολύ κακά και δεν θα έτρωγαν τον χρόνο μου είτε πολύ καλά, διατηρώντας τα καλύτερα στοιχεία δύο κόσμων. Το Gotham Central κλείνει πιο πολύ προς την δεύτερη κατηγορία, χωρίς όμως να είναι όσα θα μπορούσε. Μιξάρει superhero με crime fiction/neo-noir. Πρωταγωνιστές άγνωστοι μέχρι στιγμής ντετέκτιβ του MCU (σικ - Major Crime Unit) του GCPD. Όταν λέω άγνωστοι εννοώ τελείως άγνωστοι, μιας και ο Gordon έχει πάρει σύνταξη και δεν εμφανίζεται καθόλου, παρά αναφέρεται που και που. Το κόμικ, που έτρεξε για 40 τεύχη αρχής γενομένης τον Δεκέμβριο του '02 μέχρι τον Απρίλιο του '06, αποτελεί μια αρκετά άγνωστη και συνάμα ενδιαφέρουσα πλευρά της Γκόθαμ, αυτής χωρίς τον Μπάτμαν. Και αυτό είναι που κάνει τον τίτλο ιδιαίτερο, ότι ο Μπάτμαν παίζει ελάχιστο και επικουρικό ρόλο στην επίλυση των υποθέσεων, στο superhero στοιχείο μπαίνουν αρκετά πόστα και οι περισσότερες ιστορίες (γιατί τα 40 τεύχη αποτελούνται από μικρότερα sub-arcs) είναι gotham police vs. batman villains. Με απλά λόγια ο Brubaker, μάστερ του νουάρ, γράφει μια ιστορία όπου η αστυνομία της Γκόθαμ έχει βαρεθεί να παίρνει ο Μπάτμαν τα εύσημα για όλα και αποφασίζει να κάνει την δουλειά της για αλλαγή - εναντίον του Τζόκερ, του Τρελοκαπελά, του Πιγκουίνου, της Poison Ivy. Δεν τρελαίνεσαι. Είναι ωραίο, έχει αυτό τον Brubaker αέρα που πολλοί γουστάρουμε αλλά δεν είναι πια και κανένα διαμάντι, σίγουρα όχι τόσο όσο το παρουσιάζουν διάφορες διθυραμβικές κριτικές στο νετ. Παρόλα αυτά είναι καλοστημένο και αρκετά δουλεμένο στο σενάριο, ενώ το σχέδιο συμπληρώνει καλά το σύνολο. Μεγάλο +, ο φοβερός χρωματισμός. Αν έχει ένα χτυπητό ελάττωμα, είναι το ότι εισάγει πάρα πολλούς χαρακτήρες (πάνω από 20) και αν δεν είσαι πολύ προσεκτικός, χάνεσαι το ποιος είναι ποιος και τι ρόλο βαράει ο καθένας. Είχε βγει και φήμη για σειρά από HBO Max, αλλά τελικά ράδιο αρβύλα.