Search the Community

Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει σήμερα και σπαμάρω ποστς. Θα έχει πανσέληνο μάλλον. Βλέπω θεματάκι για παντός είδους νέα σχετικά με τα κινούμενα σχέδια δεν έχουμε. Και για τα μικρά, τα μικυμάο, και για τα μεγαλίστικα, αυτά που τα βλέπει η μάνα μου και της γκρεμίζεται όλη η κοσμοθεωρία του πως τα κινούμενα δεν είναι μόνο για παιδιά. Όλος αυτός ο άχρηστος πρόλογος για ένα σούπερ νέο που ήθελα να μοιραστώ: Η επόμενη ταινία του Tom Moore, ενός animator και παραγωγού/σκηνοθέτη animation τον οποίο θεωρώ χωρίς υπερβολή τον καλύτερο αυτή τη στιγμή και στους τρεις τομείς παγκοσμίως, μόλις βγήκε! Πρόκειται για το Wolfwalkers το οποίο μετά από 2 αναβολές ετών, κυκλοφόρησε στα γνωστά στέκια. Ο Μουρ είναι ένας Ιρλανδός μεσσίας του animation, που παίζει μπάλα στην βιομηχανία εδώ και μια δεκαετία και μας έχει προσφέρει 4 ταινίες, το Secret of Kells (2009), Song of the Sea (2014), The Prophet του Γκιμπράν (2014) και The Breadwinner (2017), με το wolfwalkers να αποτελεί το πέμπτο του φιλμ μεγάλου μήκους. Αντλεί την θεματολογία του ΄μεταξύ άλλων από την λαϊκή παράδοση της Μεγάλης Βρετανίας, έχει ένα φοβερό σκηνοθετικό μάτι, το σκίτσο του είναι απαλό και απολαυστικότατο σε κάθε ανάλυση και οθόνη και οι ατμόσφαιρες των ταινιών του εξίσου ιδιαίτερες και με έντονη την προσωπική πινελιά. Για μένα μόνο ένας Wes Anderson φαίνεται πίσω του κάπου εκεί μακριά και μπορεί να πει κάτι, όλοι οι άλλοι... Το περίμενα πως και πως και προφανώς θα είναι το πρώτο πράγμα που θα δω αύριο με ησυχία μόλις αράξω.

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας γερο-ξυλοκόπος που ζούσε δίπλα σ' ένα δασάκι. Έκοβε μπαμπού και έφτιαχνε καλάθια και άλλα αντικείμενα, με τη βοήθεια της γυναίκας του. Μια μέρα, λίγο αφότου είχε ξεκινήσει τη δουλειά του, βλέπει μια απόκοσμη λάμψη να πηγάζει από μια καλαμιά μπαμπού. Πλησιάζει και βλέπει μέσα του ένα μικροσκοπικό κορίτσι, σε μια στάση όμοια με αυτή του Βούδα εντός του άνθους λωτού. Σίγουρος ότι πρόκειται για θεϊκό σημάδι, παίρνει το κοριτσάκι στις παλάμες του και αποφασίζει να το μεγαλώσει σαν δικό του παιδί. Της δίνει το όνομα Hime (Πριγκίπισσα), αλλά τα παιδιά του χωριού, την φωνάζουν Takenoko, δηλαδή Μικρή Μπαμπού, λόγω της ταχύτατης ανάπτυξής της. Η ιστορία της μικρής Kaguya είναι ένα σύγχρονο αριστούργημα των κινουμένων σχεδίων, σε κάθε επίπεδο. Έχει βασιστεί στο Taketori Monogatari, ένα έργο των τελών του 9ου αιώνα (ή αρχών του 10ου) και πιθανότατα τον παλαιότερο σωζόμενο εκπρόσωπο της λογοτεχνικής φόρμας "monogatari". Η αρχή της ταινίας είναι όμορφη, γλυκιά, αλλά όσο προχωράει, γίνεται ολοένα και πιο στενάχωρη. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι παρότι έχει βασιστεί σε ένα τόσο παλιό κείμενο, αντηχεί τις σύγχρονες απόψεις για την χειραφέτηση της γυναίκας. Δεν ξέρω αν υπάρχουν τέτοια στοιχεία στο πρωτότυπο ή αν είναι μια προσθήκη από τον σπουδαίο σκηνοθέτη Isao Takahata και την συν-σεναριογράφο Riko Sakaguchi. Το animation έλκει το στιλ του από την κλασική ιαπωνική αισθητική, με αδρές πινελιές και απαλό χρωματισμό, μια τεχνοτροπία που προσωπικά δεν έχω ξανασυναντήσει (ή δεν θυμάμαι να έχω ξανασυναντήσει). Παρόλα αυτά, αλλάζει πού και πού, ώστε να αποδώσει καλύτερα το επιδιωκόμενο συναίσθημα. Καλύτερο παράδειγμα, φυσικά: Απεικόνιση μια σκηνής του έπους από τον μεγάλο Yoshitoshi Η θέασή της είναι μια γλυκόπικρη εμπειρία, από αυτές που μένουν μαζί σου για πάντα. Καιρό είχε να με συναρπάσει έτσι κάποιο animation.