Search the Community

Superman: Secret Identity Σενάριο: Kurt Busiek Σχέδιο: Stuart Immonen Έτος κυκλοφορίας: 2004 "Imma put a Superman in your Superman..." Αυτή είναι η μία φράση που θα μπορούσε να περιγράψει τη συγκεκριμένη σύντομη σειρά τεσσάρων τευχών η οποία ξεκίνησε να εκδίδεται το 2004. Σε μια πραγματικότητα που οι υπερήρωες υπάρχουν μόνο στο χαρτί των κόμικς, στο μακρινό Κάνσας οι David και Laura Kent αποφασίζουν να ονομάσουν τον γιό τους Clark ως αναφορά στον εμβληματικό χαρακτήρα Superman. Η σκιά του υπερήρωα πέφτει βαριά στην ζωή του νεαρού Clark Kent με στιγμές που κυμαίνονται από καλοπροαίρετα αστεία και θεματικά δώρα μέχρι bullying. Ο καθ' όλα φυσιολογικός νεαρός τα δέχεται όλα στωικά, και ανυπομονεί να φύγει ακονίζοντας τις ικανότητές τους στη συγγραφή. Φαίνεται όμως πως και το σύμπαν θέλει να παίξει κάποιου είδους αστείο με τον νεαρό Clark Kent καθώς ξυπνά από ένα περίεργο όνειρο και έχει όντως όλες τις ικανότητες του Superman. Μαζί όμως με τις φανταστικές ιδιότητες έρχονται και πολλοί και πραγματικοί κίνδυνοι και ο νεαρός καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να μπει ανέμελα στην ζωή του υπερήρωα. Κρατάει όμως την στολή και εξακολουθεί να σώζει ανθρώπους όσο πιο διακριτικά γίνεται. Έρχεται και η στιγμή σταδιακά που γνωρίζει την δική του Λόις! Με την οποία Λόις αν και γνωρίζονται από ένα αστείο των κοινών τους γνωστών τελικά ερωτεύονται. Και όσο οι ομοιότητες με τα κόμικς κλείνουν το μάτι στον Κλαρκ τόσο η πραγματικότητα και οι προεκτάσεις της κάνουν την θέση του ολοένα και πιο δύσκολη και επικίνδυνη γι αυτόν και όσους αγαπά. Γιατί μπορεί να μην υπάρχουν υπερ κακοί αλλά οι κυβερνήσεις και η περιέργεια για την ταυτότητά του είναι πολύ πραγματικά. Μέσα σε συζητήσεις ανά καιρούς για το ποιος είναι ο "πραγματικός Superman" και πώς κάποιες αλλαγές είναι ή δεν είναι αποδεκτές επάνω στον χαρακτήρα, η ιστορία αυτή έρχεται να μας θυμίσεις ότι μπορείς να φτιάξεις έναν Superman χωρίς πολλά από τα συστατικά του μύθου. Παίζοντας έξυπνα με το σπάσιμο του τέταρτου τοίχου ουσιαστικά έχουμε έναν Superman που δεν είναι Superman. Έναν Κλαρκ Κεντ που πήρε το όνομά του ως αστείο δεν έχει καμία σχέση με τον Κρύπτον ή την εξωγήινη καταγωγή του υπερήρωα παραμένει όμως διατεθειμένος να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις που έλαβε μυστηριωδώς για το κοινό καλό. Η προέλευση των δυνάμεών του δεν εξηγείται ποτέ και στην τελική δεν έχει καμιά σημασία. Θα μπορούσε να έχει και εξήγηση 'Όταν ο κόσμος βλέπει υπερβολικά πολύ τον Σούπερμαν σε εσένα τότε αυτό θα γίνεις" ως κάποιου είδους παράφραση του Αλχημιστή αλλά δεν είναι αυτό που μένει. Αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι το πώς ο κόσμος τον οποίο βλέπουμε πολλές φορές στα κόμικς δεν είναι τόσο απλό να πραγματοποιηθεί στην πραγματικότητα όπως μας εξηγεί πάλι ένα κόμικ. Οι γραμμές ανάμεσα σε καλό και κακό πολλές φορές είναι θολές και φυσικά υπάρχει και η ανθρώπινη ανάγκη να ελέγχουμε τα πάντα που πολλές φορές φαίνεται να είναι και ο λόγος για τον οποίο "δεν μπορούμε να έχουμε καλά πράγματα". Υπάρχει κάτι υπερδυνατό που σώζει ανθρώπους; Ναι. Είναι αρκετό να το αφήσουμε ήσυχο και να το ευχαριστήσουμε για τη μεγαλοψυχία του; Όχι εκεί πρέπει να το κυνηγήσουμε να το πιάσουμε και να δούμε τι είναι αυτό που το κάνει ξεχωριστό και πώς μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε αποκλειστικά και μόνο για το δικό μας όφελος. Τόσο η ανάγκη να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας όσο και το παραπάνω είναι δύο πολύ ανθρώπινες πτυχές που μας χαρακτηρίζουν ως είδος. Κατά μία έννοια είναι ένας υπερηρωικός τίτλος της DC που μπορεί να συγκινήσει ακόμη και όσους δεν είναι φαν του είδους. Δεν βγήκε κάτω από το Elseworlds imprint, σίγουρα παρόλαυτά δεν ανήκει στην κανονική αφήγηση (όποια και αν είναι πλέον αυτή). Είναι όμως μια ολοκληρωμένη ιστορία και όχι μόνο από την άποψη του ότι έχει αρχή μέση και τέλος. Είναι μεστή με γεμάτους χαρακτήρες και πολύ ρεαλιστικές αντιδράσεις σε απίθανες καταστάσεις. Και εντέλει είναι και αυτό που δείχνει πώς όταν υπάρχει έμπνευση, καλή γραφή και σεβασμός στο μέσο μπορείς να κάνεις σχεδόν τα πάντα. Ο τίτλος υπάρχει επί του παρόντος σε paperback έκδοση. Προσωπικά μετά από αρκετο κυνήγι πέτυχα μια παλαιότερη hardcover έκδοση γιατί η ιστορία με είχε τραβήξει τόσο ώστε να θέλω κάτι που να ξεχωρίζει στην βιβλιοθήκη. Δεν την ακούω να έρχεται πάρα πολλές φορές στο επίκεντρο της συζήτησης κάτι που προσωπικά με στεναχωρεί δεδομένης της ποιότητάς της γι αυτό και μοιράζομαι τον τίτλο μαζί σας για ένα πολύ όμορφο ταξίδι και μια πραγματικά φρέσκια ματιά σε έναν υπερήρωα 70+ ετών.

Ένα πλοίο εξορύξεων, το Derleth, το οποίο είχε χαθεί κάπου στον Αρτικό Κύκλο πριν από 40 χρόνια, άρχισε ξαφνικά να εκπέμπει σήμα κινδύνου. Η Rococo Oil Company, εταιρεία στην οποία ανήκε το Derleth, αποφασίζει να στείλει ένα διασωστικό πλοίο, για να εξερευνήσει το σήμα και να περισυλλέξει, εφόσον μπορεί, τα πτώματα των ναυτικών του Derleth. Όταν όμως το διασωστικό φτάνει στην περιοχή, θα ανακαλύψει τον τρόμο, ο οποίος πηγάζει από τα βγαλμένα μάτια των ακόμα ζωντανών ναυτικών, παρόλο που έχουν περάσει 40 χρόνια. Το ΚΑΚΟ, το οποίο βρίσκεται εκεί και περιμένει, τους υποδέχεται με ανοιχτά "πλοκάμια" και ο σκοπός και ο λόγος εκπομπής του σήματος κινδύνου γίνεται, τρομακτικά, κατανοητός. Για να το ξεκαθαρίσω από την αρχή και να καταλάβετε το state of mind μου όταν διάβασα το Plunge. Εντελώς τυχαία, πριν το διαβάσω, είχα διαβάσει το The Wake. To συγγραφικό εργαλείο και plot point με το οποίο ξεκινάνε και τα δύο, είναι το ίδιο, ένα πλοίο το οποίο εκπέμπει σήμα ενώ, φυσιολογικά, δεν θα έπρεπε. Αυτό με ψιλοχάλασε από την αρχή, καθώς μου φάνηκε σαν αντιγραφή. Ξεκίνησα μεν έτσι, αλλά στην πορεία, ο Joe Hill δεν έκανε και τίποτα ιδιαίτερο για να με ξεκολλήσει από την αρχική σκέψη, όσο και τυχαία αν ήταν αυτή. Το κακό εδώ είναι, για άλλη μια φορά, ότι έχουμε κάτι το οποίο, και στην σκέψη και στην εκτέλεση, έμεινε, στην ουσία, μη τελειωμένο. Κανείς χαρακτήρας δεν αναπτύχθηκε ιδιαίτερα, εισάγονται κάποια μυστήρια τα οποία ποτέ δεν εξηγήθηκαν ή εξήγηση τους δεν είχε κάποια λογική, ακόμα και το τέλος είναι εύκολο και πολύ Hollywood. Σαν μια ταινία τρόμου η οποία θέλει να σε πείσει για τις καλές της προθέσεις, αλλά να καταλήγει να είναι απλά άλλη μια σπλατεριά. Και αν βάλουμε στην άκρη την ομοιότητα με το κόμικ του Snyder, και εξετάσουμε αυτούσια την αρχή ως κάτι έξυπνο και ενδιαφέρον, από εκεί και πέρα έχουμε έναν αδιάφορο κακό/τέρας και μια αδύναμη, πραγματικά αδύναμη πλοκή. Οι διάλογοι είναι καλογραμμένοι και ο ρυθμός είναι σωστός, ανεβαίνοντας όσο πηγαίνει προς το τέλος, αλλά αυτό είναι αδύναμο και τρελά προβλέψιμο. O Stuart Immonen είναι εξαιρετικός σχεδιαστής, και εδώ το επιβεβαιώνει. Κάνοντας στο Plunge και τα μελάνια, δίνει βάθος και "βάρος" στο σχέδιο του. Ο Hill του έδωσε αρκετό χώρο με αρκετά καρέ, σελίδες μερικές φορές, χωρίς κείμενο και εκεί είναι που διαπρέπει. Δεν παρατήρησα βέβαια κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο από πλευράς σκηνοθεσίας και στησίματος των καρέ, αλλά σίγουρα δεν είδα και τίποτα άσχημο, άλλωστε είναι πολύ έμπειρος για κάτι τέτοιο. Γενικά πολύ όμορφη δουλειά, ακόμα και στις πιο "ήσυχες" σχεδιαστικά στιγμές, με ωραία απεικόνιση συναισθημάτων και σκέψεων στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών. Μια μικρή σκηνή με ένα ρωσικό υποβρύχιο, στο οποίο ο Hill δεν έγραψε διάλογο αλλά άφησε τον Immonen να μας δώσει οπτικά τι προσπαθούν να κάνουν, μπορεί να γίνει άνετα μάθημα του γιατί δεν πρέπει πλέον να χρησιμοποιείται η "λεκτική διάρροια" στα σύγχρονα κόμικς. Συνολικά μια ΟΚ δουλειά, τίμια, αλλά τίποτα ιδιαίτερο. Βγήκε σε 6 τεύχη, και ένα όμορφο regular-sized hardcover που τα συγκέντρωσε. Δεν θα απέτρεπα κάποιον να το πάρει, άλλωστε έχουμε διαβάσει πολλά (ΠΟΛΛΑ) χειρότερα. Απλά να μην έχει απαιτήσεις για κάτι που κάνει τη διαφορά.

Είναι μια περίοδος ελπίδας για τους επαναστάτες. Το ισχυρότερο όπλο της αυτοκρατορίας, το Death Star, έχει καταστραφεί από έναν νέο πιλότο, τον Luke Skywalker. Με τις αυτοκρατορικές δυνάμεις διασπασμένες, οι επαναστάτες αποφάσισαν να εκμεταλευθούν τη συγκυρία και να εξαπολύσουν μια αιφνιδιαστική επίθεση, με σκοπό να καταστρέψουν ολοσχερώς το αυταρχικό καθεστώς και να φέρουν την ειρήνη και την ελευθερία σε ολόκληρο τον γαλαξία. Σε αυτή τη προσπάθεια, πρωταγωνιστές θα είναι ο Luke Skywalker, η πριγκίπισσα Leia Organa και ο ριψοκίνδυνος Han Solo. Στην πορεία των προσπαθειών τους, θα συγκρουσθούν πολλές φορές με τον Darth Vader, o οποίος θα μάθει την αλήθεια για την ταυτότητα του Luke, και θα γνωρίσουν νέους χαρακτήρες όπως την παράτολμη αρχαιολόγο Doctor Aphra και τα droids τα οποία μας θυμίζουν κάποια άλλα droids που ξέρουμε, και την λαθρέμπορο Sana Starros η οποία ισχυρίζεται ότι είναι σύζυγος του Han Solo. Θα ελευθερώσουν τον πλανήτη Mon Cala και τον υποθαλάσσιο πολιτισμό του από την αυτοκρατορία κερδίζοντας έτσι τον στόλο με τα διαστημικά τους πλοία και θα καταστρέψουν τον πλανήτη Shu-Torun και την βασίλισσα του Trios η οποία υποστηρίζει τον Darth Vader. Η αυτοκρατορία όμως έχει επανακτήσει το πλεονέκτημα και την πρωτοβουλία κινήσεων καθώς ο Darth Vader πλησιάζει όλο και πιο κοντά στον Luke Skywalker και στην αναμέτρηση η οποία θα καθορίσει το μέλλον του γαλαξία. Ιστορική από κάθε άποψη σειρά, καθώς σηματοδότησε την επιστροφή του franchise στη Marvel, μετά από πολλά χρόνια που ήταν στα χέρια της Dark Horse, η οποία ναι μεν το αντιμετώπισε με σεβασμό, βγάζοντας αρκετά καλές σειρές στην πορεία των ετών ( εν μέσω βέβαια και πολλών μέτριων ), αλλά προφανώς δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να προσεγγίσει μεγάλα ονόματα για να δουλέψουν πάνω σε αυτό. Αντιθέτως, η Marvel, από την αρχή, έβαλε ένα από τα δυνατά της ονόματα, τον Jason Aaron, στο σενάριο, και στην πορεία και μετά τον Aaron, γνωστούς συγγραφείς όπως τους Simon Spurrier, Kieron Gillen και Greg Pak. Το πρόβλημα όμως είναι εγγενές, και έγκειται στο ότι η σειρά τοποθετήθηκε χρονικά μεταξύ της πρώτης ( A New Hope ) και της δεύτερης ( The Empire Strikes Back ) ταινίας, πράγμα που σήμαινε ότι οι αναγνώστες γνώριζαν μέχρι που θα κυμαινόταν η σειρά. Δεν υπήρχε δηλαδή πραγματική απειλή, δεν υπήρχε πραγματικός φόβος για την κατάληξη των ηρώων, δεν υπήρχε ουσιαστικό άγχος για οτιδήποτε. Όσο και να κινδύνευε ο οποιοσδήποτε χαρακτήρας, όσο και να τον έδειχνε κάποιο τεύχος ότι μπορεί να έπαιρνε κάποια "περίεργη" απόφαση, ήξερες ότι όλα θα κατέληγαν "νορμάλ", αφού ξέρουμε όλοι την τύχη τους από την επόμενη ταινία. Αυτό έχει το αποτέλεσμα να διαβάσεις 75 τεύχη, τα οποία, ήταν απλά καλά, ίσως και κάποια αρκετά καλά, αλλά ουσιαστικά όλα ήταν fillers της γενικότερης Skywalker Saga. Για κάποιον ο οποίος δεν έχει μεγάλη επαφή με το Star Wars Universe, ίσως κάποιες ιστορίες να του φάνηκαν περισσότερο ενδιαφέρουσες, αλλά για τους fanboys σαν κι εμένα, ελάχιστα είχε να προσφέρει. Και αυτά ήταν κυρίως και οι καινούριοι χαρακτήρες, και κυρίως αυτός της Doctor Aphra, με διαφορά ο πιο "τρισδιάστατος" και ενδιαφέρον χαρακτήρας που δημιούργηθηκε, κάτι σαν το alter ego του Han Solo, τόσο γιατί βρισκόταν κυρίως από την πλευρά της αυτοκρατορίας, όσο και γιατί είναι γυναίκα και δεν έχει ξεκάθαρη ηθική πυξίδα. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι και ο μόνος χαρακτήρας ο οποίος απέκτησε δική του σειρά, η οποία κράτησε πάνω από 40 τεύχη, και συνεχίζει μετά το reboot που έγινε πρόσφατα. Στο σχέδιο ξεκίνησε ο John Cassaday, καιρό μετά την τελευταία του σειρά, καθώς τον τελευταίο καιρό κάνει κυρίως εξώφυλλο. Το σχέδιο του είναι εντυπωσιακό και φωτορεαλιστικό, αλλά πέρα από αυτό δεν δίνει τίποτα ιδιαίτερο στις ιστορίες, πέρα από καλό ξεπατίκωμα των προσώπων των ηθοποιών. Από εκεί και πέρα ακολούθησαν πάρα πολλοί σχεδιαστές, άλλος καλύτερός και άλλος χειρότερος. Προσωπικά ξεχώρισα τον Salvador Larroca, o οποίος είχε πολύ δυναμικές γραμμές και τον Mike Deodato Jr, επειδή χρησιμοποιούσε πολύ ωραία τις σκιές δίνοντας περισσότερο ρεαλιστικό και λιγότερο glossy αποτέλεσμα. Τα τελευταία τεύχη της σειράς γράφτηκαν από τον Greg Pak και σχεδιάστηκαν από τον Phil Noto, οι οποίοι, αμφότεροι, ήταν πολύ κακοί, κλείνοντας έτσι άδοξα 75 τεύχη τα οποία, παρόλο που είχαν κάποιες καλές στιγμές, γενικά πάλευαν να ξεπεράσουν την μετριότητα. 75 τεύχη, 1.000.000 πωλήσεις για το πρώτο τεύχος, 100 variant covers για το πρώτο τεύχος, 13 trade paperbacks που συλλέγουν όλη τη σειρά και 3 (μέχρι τώρα) Omnibus τα οποία καλύπτουν το run του Jason Aaron. Μεγάλα και εντυπωσιακά νούμερα, καλύπτουν όμως την πραγματικότητα, η οποία είναι ότι αυτό που έλειψε από τη σειρά είναι το urgency, η αγωνία. Η σειρά έγινε reboot στις αρχές του 2020, μαζί με τα Doctor Aphra και Darth Vader, και συνεχίζει ως volume 3, με τον Charles Soule στο σενάριο. Συνοπτικά, αν δεν έχετε ιδιαίτερη εμπειρία από Star Wars comics, θα βρείτε πραγματάκια ωραία σε αυτή τη σειρά. Αγοράστε λοιπόν άφοβα, με μειωμένες όμως προσδοκίες.

Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 17-04-2019 Υλικό Συλλογής: Fear Itself v1(April/October 2011) Μετά τα γεγονότα του Siege, το Ερπετό, ο αρχαίος, και αυτοαποκαλούμενος πραγματικός άρχοντας της Άσγκαρντ, ξυπνά, χάρη στην Sin, την κόρη του Κόκκινου Κρανίου που καταφέρνει να σηκώσει το σφυρί της Σκάντι, το οποίο φυλάσσονταν σε ένα οχυρό των Ναζί από το τέλος του ΒΠΠ’ μέχρι τις μέρες μας. Το Ερπετό στέλνει τα υπόλοιπα μαγικά σφυριά για να αναζητήσουν τους Άξιους, που μετατρέπουν γνωστούς ήρωες και κακοποιούς σε απεσταλμένους του, με τα οποία σπέρνουν τον τρόμο. Οι Ασγκαρντιανοί βλέποντας την απειλή εγκαταλείπουν την κατεστραμμένη εκδοχή της πατρίδας τους στην γη, με τον Όντιν να είναι αποφασισμένος ακόμα και να την καταστρέψει για να περιορίσει το κακό. Και οι γνωστοί υπερήρωες γνωρίζουν τον τρόμο. Αλλά είναι οι μόνοι που απομένουν για να το σταματήσουν. Οι εικόνες προέρχονται από την Αμερικάνικη έκδοση. Άλλο ένα "event" άλμπουμ που καθόρισε την πορεία των υπόλοιπων τίτλων της Μάρβελ για μερικούς μήνες το 2011, βγήκε στην χώρα μας, σε πρώτη διανομή στο Comicdom Con Athens 2019. Και είναι από τα σχετικά καλά events της τελευταίας 15ετίας, αν και απέχει από το άριστο. Δυστυχώς όμως περιέχει μόνο τα 7 βασικά τεύχη της σειράς, ενώ κατά την γνώμη μου, για την καλύτερη απόλαυση και κατανόηση της σειράς θα έπρεπε να περιλαμβάνονται τουλάχιστον και τα Fear Itself: Book of the Skull #1, Fear Itself 7.1, 7.2 & 7.3. Αλλά ας είναι! Ακόμα και έτσι είναι καλοδεχούμενο. Το event λαμβάνει χώρα το διάστημα που η οικονομική κρίση ήταν στα ντουζένια της, οπότε ο Fraction παίρνει την ευκαιρία να σχολιάσει την «επιδημία» κατασχέσεων σπιτιών, το δικό τους επακόλουθο της κρίσης. Ένα παράπονο που έχω από τον συγγραφέα σε αυτή την ιστορία είναι το πώς σκιαγραφεί την αιώνια αντιπαράθεση του Θωρ με το πατέρα του, τον Όντιν, όχι τόσο στον τρόπο – που είναι στα πλαίσια που το έχουμε μάθει – αλλά στο ύφος, δηλαδή στο τι λένε. Λες και βλέπω μιλίνιαλ να μαλώνει με gen x’er. Κάπως εκτός του συνηθισμένου μοτίβου, βρήκα και την συμπεριφορά του Κάπτεν Αμέρικα, χωρίς εμφανή λόγο. Τέτοια θεματάκια χτυπάνε ακόμα και στον λιγότερο έμπειρο αναγνώστη κατευθείαν, ξενίζοντας τον και θυμίζουν περισσότερο Bendis παρά Fraction. Η έκδοση είναι στα τυπικά στάνταρ της Anubis. Μην περιμένετε κανένα έξτρα βέβαια, μιας και η Ελληνική έκδοση είναι βασισμένη στην έκδοση της Panini που περιέχει 48 σελίδες λιγότερες. Ούτε καν τα εξώφυλλα της σειράς δεν έχει.