Search the Community

Έξι νεαροί αποφασίζουν να παίξουν ένα παιχνίδι ρόλων ειδικά κατασκευασμένο για εκείνους, αλλά μυστηριωδώς εξαφανίζονται. Δύο χρόνια αργότερα, επιστρέφουν οι πέντε από αυτούς, εκ των οποίων η μια μονόχειρας πλέον, χωρίς να είναι σε θέση να πουν σε κανέναν τι τους συνέβη και πού βρίσκεται το έκτο μέλος της παρέας. 25 χρόνια μετά, και ενώ έχουν όλοι και όλες καινούριες ζωές, ανακαλύπτουν ένα από τα ζάρια, ξαναπαίζουν το παιχνίδι και βρίσκονται μέσα σε έναν κόσμο, που έχει κατασκευαστεί ειδικά για αυτούς, όπως και την πρώτη φορά. Βρίσκουν το χαμένο φίλο τους, αλλά για να γυρίσουν στις κανονικές ζωές τους, πρέπει να συμφωνήσουν και οι έξι, αλλά αυτό δεν φαίνεται να είναι εφικτό και οι διαφωνίες τους, θα τους οδηγήσουν σε ανοιχτή σύγκρουση, καθώς εκείνοι θα βυθίζονται ολοένα και περισσότερο μέσα στον κόσμο του παιχνιδιού. Εντάξει, να λοιπόν ένα κόμικ με καλές κριτικές και βραβεία (κέρδισε το British Fantasy Award δύο συνεχόμενες χρονιές, ενώ ήταν υποψήφιο και για Hugo τρεις φορές), που πραγματικά με κούρασε πάρα πολύ και τελικά με άφησε αδιάφορο. Ο συνήθως καλός Γκίλεν, μου φάνηκε εδώ ότι πλατειάζει ατελείωτα, δεν μπόρεσα σε καμία στιγμή να μπω μέσα στο σύμπαν του κόμικ και ακόμη και οι αρκετές αναφορές σε λογοτεχνικά έργα και συγγραφείς (Τόλκιν, Έμιλι Μπροντέ, Χ. Τζ. Γουέλς μεταξύ άλλων) παρότι ενδιαφέρουσες ως ιδέα, δεν κατάφεραν να σώσουν την κατάσταση. Η αλήθεια είναι, ότι ο Γκίλεν παίζει με πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες (την αλληλεπίδραση μεταξύ παιχνιδιού και πραγματικότητας, την επανεφεύρεση του εαυτού, συμπεριλαμβανομένου και ζητήματα φύλου), αλλά τελικά εγώ χάθηκα μέσα σε πάρα πολλές πληροφορίες, που μου φάνηκαν αδιάφορες και επαναλαμβανόμενες. Δεν ξέρω, ίσως να φταίει, το ότι δεν παίζω παιχνίδια ρόλων και δεν έχω την υπομονή να παρακολουθήσω στενά κάτι παρόμοιο σε μορφή κόμικ. Ίσως όμως να ήταν και οι χαρακτήρες και οι καταστάσεις αδιάφορες και τελικά να μη φταίω μόνο εγώ. Το σχέδιο της Γαλλίδας Stephanie Hans είναι εντυπωσιακό μεν, αλλά μου φάνηκε άψυχο και δεν με έκανε να ενδιαφερθώ για την ιστορία. Ομολογώ πάντως, ότι εικονογραφεί με μεγάλη ικανότητα όχι έναν, αλλά πολλούς κόσμους μέσα στο παιχνίδι και η τεχνοτροπία της είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα, ενώ και τα χρώματα, που χρησιμοποιεί αντανακλούν κάθε φορά την ψυχική κατάσταση των χαρακτήρων. Οι δημιουργοί της σειράς έχουν ετοιμάσει και ένα κανονικό παιχνίδι ρόλων, που θα χρηματοδοτηθεί μέσω του Kickstarter. Να υπενθυμίσω τέλος, ότι ο τίτλος του κόμικ δεν αναφέρεται μόνο στο γνωστό ρήμα, αλλά και στη λέξη "ζάρι". Ο συγγραφέας παίζει και με τις δύο έννοιες της λέξης. Θα ήθελα πάρα πολύ να διαβάσω και άλλες γνώμες, για να διαπιστώσω εάν όντως έχω αδικήσει το κόμικ και μήπως θα έπρεπε να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία. Όλες οι εικόνες είναι από το ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: wikipedia Οι δημιουργοί μιλάνε για το φινάλε του κόμικ