Search the Community

Ο Ethan Reckless, είναι ένας "σημαδεμένος" ψυχικά άνθρωπός, ο οποίος έχει συνειδητά βγει έξω από το σύστημα. Λειτουργώντας σαν παράνομος ιδιωτικός ντετέκτιβ, σαν μισθοφόρος και σαν κυνηγός κεφαλών, δουλεύει τόσο-όσο, ώστε να βγάζει τα προς το ζειν και πολλές φορές αρνιέται επικερδείς δουλειές γιατί απλά δεν του ταιριάζουν. Με την βοήθεια της γραμματέας/έμπιστης του Anne, και με έδρα ένα παλιό εγκαταλελειμένο σινεμά στο Λος Αντζελες το 1981, βρίσκει δουλειές. Ή μάλλον τον βρίσκουν αυτές. Κανείς όμως δεν ξέρει ότι παλιότερα ήταν ένας πράκτορας στο FBI, μέχρι που μια δουλειά του ως μυστικός μέσα σε μια επαναστατική οργάνωση, τον έκανε να τα παρατήσει όλα, αηδιασμένος και στιγματισμένος. Και όλα αυτά, μέχρι που μια μοιραία γυναίκα, μια γυναίκα από αυτό ακριβώς το βρώμικο παρελθόν του, θα κάνει την επανεμφάνιση της...... ΟΚ, αποφάσισα ότι δεν είμαι ο σωστός άνθρωπος για να παρουσιάζω κόμικς των Ed Brubaker και Sean Phillips. Εν μέρει φταίω εγώ για αυτό, εν μέρει φταίνε και αυτοί. Εγώ φταίω γιατί έχω διαβάσει σχεδόν τα πάντα από όσα έχει γράψει ο Brubaker. Και αυτοί φταίνε γιατί μένουν τόσο κοντά, τόσο προσηλωμένοι στο είδος και τη μανιέρα που τους έκανε τόσο επιτυχημένους. Το noir, το pulp-noir, αυτό το χιλιο-χρησιμοποιημένο είδος με τους κατεστραμένους πρωταγωνιστές, τα τσιγάρα, τα ουίσκια και τις επίσης κατεστραμένες, αλλά πάντα επικίνδυνες femme fatale. Και παρόλο που δεν κουνιούνται ούτε εκατοστό από τα τετριμμένα tropes του είδους, καταφέρνουν και το κάνουν τόσο καλά, ώστε να περνάει και ο αναγνώστης καλά και να μην γκρινιάζουν και οι περίεργοι (π.χ. εγώ) ότι επαναλαμβάνονται. Γιατί έχουν καταφέρει το πλέον δύσκολο, να γράφουν και να σχεδιάζουν τόσο καλά και να συνεργάζονται τόσο αρμονικά μεταξύ τους, να προσθέτουν πολύ μικρές λεπτομέρειες και να αλλάζουν τόσο λίγο σεναριακά όσο και σχεδιαστικά, ώστε να σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι ξαναβλέπεις την αγαπημένη σου ταινία. Ή ότι βλέπεις ένα homage στην αγαπημένη σου ταινία, το οποίο είναι τόσο καλοφτιαγμένο, τόσο περιποιημένο και τυλιγμένο με στοργή και αγάπη, ώστε με το τέλος να αισθάνεσαι ότι συνάντησες έναν παλιό αγαπημένο φίλο. Κατά τα άλλα, ουδέν. Ή μάλλον, πολύ λίγα μπορείς να πεις για κάτι τόσο καλοφτιαγμένο και προσεκτικά δομημένο. Ο Brubaker πατάει πάνω στην εμπειρία του και το κάνει να εμφανίζεται εύκολο. Με σωστές αναλογίες περιγραφής και διαλόγου, με σωστό ψυχογράφημα των χαρακτήρων του, με λιτή και συνοπτική γραφή, μας δίνει μια ιστορία δεμένη, με σωστή ανάπτυξη και σχετικά αναμενόμενο φινάλε, πετώντας όμως και μια έκπληξη στη πορεία. Χωρίζει την αφήγηση του σε κεφάλαια, υπενθυμίζοντας μας έτσι ότι γράφει graphic novel και όχι μηνιαίο floppy, και αναδεικνύοντας έτσι την noir αισθητική για άλλη μια φορά. Ο Phillips έχει τρομερή ικανότητα στο στήσιμο των φιγούρων του, οι οποίες αποπνέουν κίνηση και ρυθμό, παίζει με τα καρέ τόσο όσο για να μην βαριέσαι και χωρίς πάντως να ξεφεύγει ιδιαίτερα, και δίνει, κάποια απολύτως ταιριαστά με την ατμόσφαιρα, splash pages, δείχνοντας ότι μπορεί να μην είναι ο πιο "χεράς" σχεδιαστής, αλλά σίγουρα είναι από τους πιο επαγγελματίες του είδους. Δεν έχω να γράψω κάτι άλλο. Ασφαλής αγορά, δεν μπορώ να διανοηθώ κάποιος να μην περάσει καλά διαβάζοντας το. Κυκλοφόρησε μόνο σε σκληρόδετη, κανονικού μεγέθους, έκδοση 144 σελίδων. Η σειρά θα συνεχιστεί με τον ίδιο τρόπο, με ανεξάρτητες δηλαδή και αυτοτελείς εκδόσεις, οι οποίες θα έχουν τον ίδιο χαρακτήρα αλλά θα μπορούν να διαβαστούν αυτούσιες και χωρίς υποχρεωτικά να έχεις γνώσεις των προηγουμένων. Το 2ο βιβλίο, με τίτλο Friend of the Devil, κυκλοφορεί ήδη, ενώ το τρίτο, με τίτλο Destroy All Monsters, θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο. Πάρτε όλα άφοβα!

O Dylan είναι ένας φοιτητής. Ένας φοιτητής που πάσχει από βαθιά κατάθλιψη και αποφασίζει να αυτοκτονήσει πηδώντας από την ταράτσα ενός κτιρίου. Από (διαβολική;) όμως σύμπτωση, σώζεται. Και ενώ συλλογίζεται το πόσο τυχερός ήταν και το πόσο ανόητα συμπεριφέρθηκε, εμφανίζεται μπροστά του ένας δαίμονας. Ένας δαίμονας, ο οποίος του ανακοινώνει ότι εκείνος τον έσωσε και για να παραμείνει ζωντανός, θα πρέπει να σκοτώνει έναν κακό άνθρωπο κάθε μήνα. Ανάμεσα στα προβλήματα του Dylan με τις γυναίκες της ζωής του, την ανάμνηση του ζωγράφου πατέρα του και τα αντικαταθλιπτικά χάπια τα οποία καταναλώνει, χωρίς όμως στην πραγματικότητα να τα καταναλώνει, βλέπουμε την κατηφόρα του στον κόσμο των υποχρεωτικών (ή μήπως όχι;) δολοφονιών, των διαλυμένων σχέσεων και την προσπάθεια του να δικαιολογήσει τι κάνει. Το τέλος πλησιάζει, αλλά από ποια πλευρά και με ποιον τελικό θύτη; Τελευταία σειρά του διδύμου Brubaker-Phillips, πριν από το ongoing Criminal που κυκλοφορεί αυτή τη περίοδο. Και οι δύο στο στοιχείο τους. Φόνοι, κατεστραμμένες ψυχές, αστυνομικοί τους οποίουν δεν εκτιμούν οι συνάδελφοι τους, μοιραίες γυναίκες και ακόμα πιο μοιραίες αποφάσεις σε ένα καταθλιπτικό, πλην ρεαλιστικό κόσμο. Με ένα ελαφρύ supernatural twist ομως, όπως και στο Fatale. Τόσο ελαφρύ όμως που δεν ενοχλεί και πολλές φορές, δεν παρεμβάλλεται ουσιαστικά στην εξέλιξη της ιστορίας. Ο Brubaker (Captain America, Criminal, Velvet, The Fade Out), κάνει και εδώ αυτό που ξέρει να κάνει καλά. Σκοτεινή ατμόσφαιρα, πολλοί εσωτερικοί μονόλογοι και πολλές λεζάντες, οι οποίες από άλλον συγγραφέα θα με κούραζαν, αλλά συγχωρούνται λόγω του noir είδους και της μαεστρίας του δημιουργού. Παρ΄ ολα αυτά, σίγουρα δεν πρόκειται από τις καλύτερες δουλειές του. Όπως διάβασα σε μια συνέντευξη του, αφού είχα τελειώσει την ανάγνωση της σειράς, ήθελε να τονίσει την αγωνία του για την τροπή της κοινωνίας και την παντελή έλλειψη απονομής δικαιοσύνης. Δυστυχώς, όμως, κατά την άποψη μου πάντα, δεν του βγαίνουν ομαλά και οργανικά μέσα από την αφήγηση της ιστορίας αλλά αποσπασματικά, βεβιασμένα και εν είδει ανακοινώσεων. Σαν να μην του επέτρεπε, ο πραγματικός του θυμός, να ενσωματώσει τις ιδέες του στην ψυχοσύνθεση του πρωταγωνιστή. Ο οποίος είναι μεν πιστευτός, γίνεται κατανοητός και αρεστός (μέχρις ενός σημείου) στον αναγνώστη, αλλά, καθόλη τη διάρκεια ανάγνωσης, ένιωθα περισσότερο ότι διάβαζα κάτι που έγραψε κάποιος, παρά να "παρασυρθώ" στην ροή του δράματος. Σε καμία περίπτωση δεν μιλάω για κακή γραφή, και σίγουρα αν επρόκειτο για κάποιον καινούριο συγγραφέα, πιθανόν να έγραφα διθυράμβους, αλλά έχοντας διαβάσει αριστουργήματα όπως το Criminal και το Fade Out, περιμένω το κάτι παραπάνω. O Sean Phillips, σταθερός συνεργάτης του Brubaker τα τελευταία χρόνια, αλλά και ιδιαίτερα γνωστός για την μεγάλη του συμμετοχή στο αρχικό run του Hellblazer, είναι εδώ σταθερός στα υψηλά επίπεδα που μας έχει συνηθίσει. Χωρίς να είναι εκπληκτικός στη σχεδίαση των προσώπων και των εκφράσεων τους, είναι υπέροχος στην δυναμική που δίνει στα μοντέλα του, κάνοντας τα εξαιρετικά αληθοφανή και δυναμικά. Έχει την δυνατότητα, ποτε να γεμίζει και πότε να "αδειάζει" τα καρέ του και να σε πηγαίνει από ένα μακρινό πλάνο γεμάτο λεπτομέρεια σε ένα κοντινό με ελάχιστη λεπτομέρεια, κάνοντας έτσι το προφανές "λάθος", εντυπωσιακό πλεονέκτημα. Καθαρά "κινηματιγραφικός"¨σχεδιαστής, κάνοντας κοντινά στα όπλα, στα χέρια, ακόμα και στα δάχτυλα, σε κάνει να νιώθεις ότι βλέπεις μια ταινία η οποία εκτυλίσσεται πάνελ με το πάνελ. Εδώ βοηθάει πολύ το χρώμα της Elizabeth Breitweiser , άλλη μια συχνή συνεργάτιδα του δημιουργικού διδύμου, της οποίας η δουλειά στο Sara του Garth Ennis και στο Outcast του Kirkman έχει γίνει αντικείμενο πολλών θετικών σχολίων. Εδώ, χρησιμοποιόντας πολύ σκούρα χρώματα, και τονίζοντας την αντίθεση με το έντονα κόκκινο της μάσκας του Dylan και το κοκκινομαύρο του δαίμονα, δημιουργεί ένα κόντραστ μεταξύ μιας καταθλιπτικής κοινωνίας και "λυτρωτικής", αλλά ματωμένης, λύσης. 20 τεύχη, τα οποία συγκεντρώθηκαν σε 4 trade paperbacks και σε ένα, πανέμορφο και κατακόκκινο, σκληρόδετο Deluxe. Συνολικά, μια παραπάνω από καλή σειρά, με λίγο αντικλιμακτικό τέλος, σαν να μην ήταν σίγουρος πως να το τελειώσει ή σαν μην ήθελε να το τελειώσει αναμενόμενα. Σίγουρα πέρασα καλά διαβάζοντας τη, και σίγουρα την προτείνω σε όλους.

Περιέχει τα : Conan and the People of the Black Circle (2013) 1-4; Conan: Children of the Sun (2012) 1; Conan: Exiles (2017) 1; material from Robert E. Howard's Savage Sword (2010) 1-4, 6-10; Dark Horse Presents (2014) 21 Τρίτη κατά σειρά συλλογή της Marvel, μετά από ΑΥΤΗ και ΑΥΤΗ, η οποία συλλέγει τις μικρές ιστορίες που είχε βγάλει η Dark Horse, όσο αυτή κατείχε τα δικαιώματα του Κιμμέριου βάρβαρου. Εδώ ξεκινάμε με το ομότιτλο 4τευχο mini series, ακολουθεί ένα one-shot με τίτλο Children of the Sun, μετά διάφορες μικρές ιστορίες από την ανθολογία που κυκλοφορούσε η Dark Horse με τίτλο Robert E. Howard's Savage Sword, και τέλος άλλο ένα one-shot το οποίο σχετίζεται με το videogame Conan : The Exiles. Στο People of the Black Circle, το οποίο είναι απόδοση μιας νουβέλας του Howard την οποία έκανε ο Fred Van Lente, έχουμε τη δολοφονία ενός βασιλιά από μια σέχτα μάγων, την απόδραση της πριγκίπισσας αδελφής του αλλά και τον Conan να μπλέκεται στη μέση και να πρέπει να αντιμετωπίσει στην πορεία τα πάντα. Εξαγριωμένες φυλές, προδομένους πρώην συντρόφους του, μάγους, τίγρεις και ότι άλλο παίζει σε fantasy setting. Και βέβαια, εκτός από την πριγκίπισσα, ο Conan "βρίσκεται" με κανα-δυο ακόμα γυναίκες στο δρόμο, μέχρι που ξεγυμνώνει μια περαστική για να πάρει τα ρούχα. Κλασσικός Conan δήλαδή και κλασσικός Howard. Συνολικά, έχει το ενδιαφέρον του, απλά, και μετά από ένα σημείο, εχω την αίσθηση ότι δημιουργούντουσαν περιπέτειες και συναντήσεις με εχθρούς, όχι ιδιαίτερα οργανικά, αλλά απλώς για να γραφτούν περισσότερες σελίδες. Το σχέδιο του Ariel Olivetti είναι πιο-ψηφιακό-πεθαίνεις. Κάποια ενδιαφέροντα κοντινά, ότι παίζει σε background είναι συνήθως blurred πραγματικές φωτογραφίες, σκιές απλά όχι, όλα όσα αρνητικά δηλαδή είχαν τα πρώιμα digital σχέδια. Δεν είναι συνολικά πολύ κακό, και κάποια καρεδάκια είναι αρκετά καλά, αλλά βγάζει μια αίσθηση ξεπέτας ώρες-ώρες. Το Robert E. Howard's Savage Sword, ήταν ένα ενδιαφέρον ανθολογικό περιοδικό, το οποίο προσπάθησε να μιμηθεί το αρχικό Savage Sword of Conan της Marvel της δεκαετίας 70 και 80. Είχε δηλαδή, πέρα από μια ιστορία Conan, και άλλες ιστορίες fantasy με διάφορους χαρακτήρες του Howard (π.χ Dark Agnes), είχε ιστορίες μυστηρίου, θαλασσινές περιπέτειες κλπ. Πρέπει να βγήκαν καμιά 10ρια τεύχη συνολικά, 80 σελίδων το καθένα και στο συγκεκριμένο trade έχουμε μόνο τις ιστορίες που πρωταγωνιστεί ο Conan. Λόγω των λίγων σελίδων που ήταν η κάθε ιστορία, δόθηκε η ευκαιρία σε πολλούς, τότε και αργότερα, πολύ γνωστους δημιουργούς να γράψουν και να σχεδιάσουν τον Κιμμέριο, και έτσι έχουμε δουλειές από άτομα όπως Sean Philips, John Ostrander, Andy Kuhn, John Arcudi, John Jackson Miller, John Ostrander και πολλούς άλλους. Προφανώς και δεν είναι κάτι μεγάλων απαιτήσεων, ολιγοσέλιδες άλλωστε οι περισσότερες, λίγο backstory και γρήγορα στο σφάξιμο, αλλά έχουν και αυτές το ενδιαφέρον τους και οι περισσότερες ήταν αρκετά προσεγμένες. Ευχάριστα κύλησε αυτό το τομάκι, το οποίο βέβαια απευθύνεται και αυτό, κατά βάση, στους φανς του Conan. Καλά πέρασα, εύκολα παίρνει το 6,5/10 και πάμε για άλλα.

O Max Winter ήταν ένας ληστής στην (όχι πλέον και τόσο) Άγρια Δύση στα τέλη του 19ου αιώνα. Και ήταν από τους λίγους τυχερούς που κατάφεραν να επιζήσουν και να γλυτώσουν από τους εκπροσώπους του νόμου που τον καταδίωκαν. Flash forward στο 1939, στη Νέα Υόρκη. Μεγάλος σε ηλικία πλέον, έχει γίνει συγγραφέας pulp διηγημάτων, μικρών σε έκταση ιστοριών για πιστολάδες στην Αγρια Δύση, τα οποία συνήθως δημοσιεύονταν σε φτηνά, μαζικής κυκλοφορίας, περιοδικά. Αντλώντας έμπνευση από τις δικές του εμπειρίες, ουσιαστικά γράφει την αυτοβιογραφία, προσπαθώντας με τα λίγα λεφτά που βγάζει να συντηρήσει τον εαυτό του, και την Rosa με την οποία συζεί, αλλά και την κόρη της. Όταν μαθαίνει όμως ότι έχει μια σοβαρή καρδιακή πάθηση, σε συνδυασμό με την επίσκεψη που δέχεται από ένα παλιό αστυνομικό που τον καταδίωκε από την εποχή που ήταν ληστής, αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, και να επιστρέψει στην εγκληματική του ζωή, να κάνει μια τελευταία ληστεία για να αφήσει κάποια χρήματα στη Rosa μετά το θάνατο του. Τίποτα δεν είναι όμως όπως φαίνεται..... Μικρή παρουσίαση θα είναι αυτή που θα γράψω, για ένα μικρό σε έκταση κόμικ (72 σελίδες) αλλά με συμπυκνωμένη ουσία και μαγεία. Ο Ed Brubaker, απλά ξέρει πως να γράφει και το ότι καταφέρνει, μέσα σε τόσες λίγες σελίδες, να μας δώσει μια δουλειά τόσο ολοκληρωμένη και τόσο γεμάτη από νοήματα, φανερά και κρυφά, φανερώνει ακριβώς αυτή την ποιότητα του. Στο Pulp, αυτό είναι για εμένα που ξεχωρίζει πάνω από όλα. Σε αντίθεση με το αντιστοίχου μεγέθους My Heroes Have Always Been Junkies, το οποίο είχα βρει ελαφρώς αδιάφορο και αδούλευτο, εδώ πραγματικά ξεζουμίζει κάθε καρέ, χρησιμοποιεί απόλυτα το χώρο αυτών των 72 σελίδων, και γράφει μια ιστορία με σωστή αρχή, μέση και τέλος, με πραγματικά ενδιαφέροντες χαρακτήρες και αληθοφανείς συνθήκες γύρω τους αλλά και μέσα τους. Χρησιμοποιεί τον εσωτερικό μονόλογο, δοσμένο σε περιγραφές, όπως κάθε noir που σέβεται τον εαυτό του, αλλά ξέρει και το κάνει με σύγχρονο τρόπο, με μοντέρνα γραφή και όχι στείρα επανάληψη των κλισέ, αποδεικνύοντας γιατί θεωρείται ο κορυφαίος στο είδος του. Μόνη παρατήρηση που μπορώ να κάνω, είναι ότι για άλλη μια φορά σε βιβλία του, όπως στο Criminal, στο Kill or be Killed και άλλα, έχουμε το ίδιο μοτίβο του κατεστραμμένου πρωταγωνιστή, που βρίσκεται ένα βήμα πριν το τέλος, κάτι γίνεται το οποίο δείχνει ότι μπορεί να τον σώσει, και εν τέλει, καταλήγει χειρότερα από ότι ξεκίνησε. Όπως προείπα, έχει το χάρισμα να αλλάζει τη θεματολογία και τις ιστορίες σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην με έχει ενοχλήσει ουσιαστικά ακόμα, αλλά πιστεύω ότι καλό είναι να δούμε και κάτι άλλο από τον Brubaker ως συγγραφικό εργαλείο. Στο σχέδιο ο Sean Phillips παραμένει από τους κορυφαίους, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. Ίσως όχι τόσο στην ίδια την σχεδιαστική του ικανότητα, έχω δει καλύτερους και εκφραστικότερους χαρακτήρες και αλλού. Εκείπου για εμένα διαπρέπει ο Phillips, είναι η σκηνοθεσία του αλλά και οι στάσεις του σώματος του κάθε χαρακτήρα. Στις χειρονομίες, στα καμπουριάσματα και σε όλες τις "λυγισμένες" του φιγούρες, βγαίνει όλος ο ρεαλισμός που ξεπηδάει από το χαρτί. Θα ήθελα να τον δω ξανά με άλλο χρωματιστή, πέρα από τον γιο του Jacob, ο οποίος ναι μεν είναι καλός και ταιριαστός, αλλά δεν νομίζω ότι προσθέτει τίποτα ιδιαίτερο στο σχέδιο του πατέρα του. Συνολικά, μια μεστή και γεμάτη δουλειά, παρά το μικρό της μέγεθος. Σαν ένα ωραίο διήγημα, καλοφτιαγμένο, λιτό και στιβαρό. Διαβαστε το άφοβα, θα σας αρέσει.

Και εγένετο Non-Stop Comics από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως. Το νέο, διμηνιαίο περιοδικό κόμικς που το είδαμε στο comics n' beer το τριήμερο 9-11 Ιουλίου και το οποίο θα εμφανιστεί επίσημα στα περίπτερα αρχές Αυγούστου. Πρόκειται για το νέο παιδί της εκδοτικής σε μια πολύ σωστή, κατ'εμέ, προσπάθεια να διαχωριστούν τα πιο σύγχρονα κόμικς, που υπήρχαν στο "Μπλεκ" από τα παλαιότερα, που θα παραμείνουν εκεί. Τα δύο περιοδικά θα κυκλοφορούν κάθε δίμηνο, εναλλάξ, το Μπλεκ τους μονούς μήνες, το Non-Stop Comics τους ζυγούς ή τουλάχιστον έτσι φαντάζομαι ότι θα είναι ο προγραμματισμός. Σε αυτό το περιοδικό θα βρείτε πλέον τον Στορμ, τον Λάρκο Γουίντς και το Δικαστή Ντρεντ, αλλά θα βρείτε και κάτι συγκλονιστικό για τα ελληνικά δεδομένα, και πιο συγκεκιρμένα την πρώτη εμφάνιση του εκπληκτικού δίδυμου Ed Brubaker και Sean Phillips στα ελληνικά!!! Το κόμικ που επιλέχθηκε είναι το Kill or be Killed, για το οποίο θα διαβάσετε αναλυτική παρουσίαση και συζήτηση σε αυτό το θέμα. Τι να πούμε παραπάνω; Brubaker και Phillips στα ελληνικά, αυτόι από μόνο του τα λέει όλα για το περιεχόμενο του περιοδικού, χωρίς φυσικά να έχω σκοπό να μειώσω τα άλλα κόμικς! Πολλά μπράβο στην εκδοτική, που έκανε μια τεράστια κίνηση για τα κόμικς στην Ελλάδα,. Το περιοδικό είναι σε πολύ υψηλή ποιότητα εκτύπωσης και εμφάνισης, σε μεγάλο σχήμα, ωραίο χαρτί, σωστή μετάφραση, εξαιρετικά χρώματα, αρκετές σελίδες και προσιτή τιμή, πράγματα που αναδεικνύουν τα κόμικς που φιλοξενεί. Υπάρχουν και πολλές ενδιαφέροντες στήλες, κάποιες από τις οποίες από συμφορουμίτες μας και μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη των Brubaker και Phillips. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Έχουμε την ευκαιρία να διαβάσουμε στα ελληνικά ένα κόμικ διάσημων δημιουργών και μάλιστα όχι πολύ καιρό μετά την κυκλοφορία του στα αγγλικά. Πολλά μπράβο σε όλους και όλες, που έχουν συμβάλλει στην έκδοση του περιοδικού, και στον εκδότη Λεωκράτη Ανεμοδουρά και στην art dierctor Τίνα Χελιώτη και στο Γαβριήλ Τομπαλίδη, που έχει μεταφράσει κάποια από τα κόμικς και έχει πάρει τη συνέντευξη από τους Brubaker και Phillips και στο Σ. Δανδανά, που επίσης έχει μεταφράσει κάποια από τα κόμικς και στους Μάνο Νομικό, Γιώργο Ζωιτά, Ίωνα Αγγελή και Γιάννη Παπαδόπουλο, που μας χαρίζουν κάποια πολύ ενδιαφέροντα κείμενα. Αν ξέχασα κάποιον/α συντελεστή, δεν έγινε σκόπιμα. Καλοτάξιδο και εύχομαι η πορεία να είναι μακριά και δημιουργική

BAD WEEKEND Το graphic novel για το οποίο θα μιλήσω παρακάτω ονομάζεται «Bad Weekend» από τον μοναδικό Ed Brubaker. Το σχέδιο το έχει αναλάβει ο Sean Phillips και τα χρώματα ο γιος του, Jacob. Κυκλοφόρησε σχετικά πρόσφατα, το 2019 συγκεκριμένα. Το graphic novel είναι μέρος του κόσμου του Criminal. Ωστόσο, διαβάζεται εύκολα και σαν αυτόνομη ιστορία, αφού δεν συνδέεται άμεσα με την κεντρική ιστορία του παραπάνω τίτλου. Στο συγκεκριμένο κόμικ, ο Jacob Kurtz (εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο «Bad Night») καλείται να έρθει κοντά με ένα θρύλο των κόμικς και πρώην αφεντικό και μέντορά του για ένα σαββατοκύριακο, Hal Crane, ο οποίος είναι καλεσμένος σε μία εκδήλωση κόμικς προκειμένου να παραλάβει ένα μεγάλο βραβείο. Ο Hal Crane όμως είναι μεγάλος, αλκοολικός και απρόβλεπτος ενώ κρύβει πολλά μυστικά για χώρο της ψυχαγωγίας. Οι δύο τους εμπλέκονται σε μια μικρή περιπέτεια, γεμάτη αποκαλύψεις για το παρελθόν του Hal. Το συγκεκριμένο τομάκι μπορώ να πω πως μου άρεσε. Αν και σύντομο, είναι πολύ ενδιαφέρον, διότι ο Hal αποκαλύπτει με ρεαλιστικό τρόπο πολλά γεγονότα, σκοτεινά κυρίως, που σχετίζονται με την δημιουργία των κόμικ. Σε κάνει να σκέφτεσαι πώς, σε αυτόν τον κόσμο, το να συμμετέχεις ακόμα και στην δημιουργία των κόμικ δεν είναι πάντα τόσο όμορφο όσο δείχνει. Ο τρόπος και με τον οποίο εξιστορεί τα γεγονότα είναι καυστικός και ευθύς. Μου άρεσαν επίσης τα flashback τα οποία αφορούσαν την ζωή του. Ο Jacob για εμένα είναι συμπαθητικός & είναι αστείο που δεν θέλει να συμμετέχει σε αυτή την περιπέτεια, αλλά το κάνει για χάρη των παλαιών καιρών. Μάλιστα, ο ίδιος μας αποκαλύπτει γεγονότα για την πρώην του δουλειά ως σκιτσογράφος, καθώς και λεπτομέρειες για τον Hal, και έτσι βλέπουμε την ιστορία και από τη δική του οπτική γωνία. Το σχέδιο είναι απλά φανταστικό. Μου άρεσαν ιδιαίτερα οι εκφράσεις των προσώπων και ειδικά τα χρώματα, τα οποία ταιριάζουν απόλυτα με την ατμόσφαιρα της ιστορίας. Είναι γεγονός ότι ο Brubaker με τον Phillips συνθέτουν ένα απίστευτο δίδυμο! Δεν έχω διαβάσει πολύ τα άλλα Criminal, οπότε δεν γνωρίζω σε τι επίπεδο βρισκόμαστε όσο αφορά την ποιότητα, συγκριτικά. Δεν παύει όμως να είναι μια πολύ διασκεδαστική, αν και σύντομη, ιστορία και πιστεύω ήταν καλή για αρχή για εμένα ως «πρωτάρα» στον κόσμο του Criminal. Το προτείνω.

Spider-Man’s Tangled Web Τελείωσα πριν λίγο καιρό την σειρά Spider-Man’s Tangled Web, που είχε κυκλοφορήσει σε 22 τεύχη από το 2001 έως το 2003. Πρόκειται για μια ιδιαίτερη ανθολογία που εστιάζει σε διάφορους χαρακτήρες (πολλές φορές δευτερο-τριτοκλασάτους) από τον κόσμο του Spider-Man με τον ίδιο να εμφανίζεται πολύ λίγο έως ελάχιστα! Και όταν λέμε ελάχιστα, μπορεί απλά να αναφέρεται σε ένα καρέ στο τέλος π.χ. ενός τεύχους. Οι περισσότερες ιστορίες είναι αυτόνομες σε ένα τεύχος, με λίγες να απλώνονται σε 2 ή 3 και οι δημιουργοί αλλάζουν επίσης συνέχεια. Και μιλάμε για πραγματικά ξεχωριστούς και ταλαντούχους δημιουργούς, όπως τον Garth Ennis, τους Greg Rucka – Eduardo Risso, τον Darwyn Cook, τον Sean Phillips και άλλους. Η σειρά μπορεί να ξενίσει κάποιον που περιμένει να διαβάσει καθαρόαιμες υπερηρωϊκές ιστορίες, αλλά εγώ πραγματικά απόλαυσα τις περισσότερες – πού αλλού μπορείτε να βρείτε ένα ολόκληρο τεύχος με τους εχθρούς του Spider-Man να τα πίνουν σε ένα μπαρ συζητώντας για γκομενικά και άλλα; Και στο σχέδιο, συναντάμε πολύ μεγάλη ποικιλία στο στυλ και την τεχνοτροπία! Να το διαβάσετε! Έχει βγει και σε omnibus

Hellblazer To πρώτο τεύχος HellBlazer Στα γενικά To 1988 έμελλε να είναι μια πολύ σημαντική χρονιά για τα κόμικς και συγκεκριμένα για τα κόμικ φαντασίας και τρόμου. Έχοντας κλέψει τις εντυπώσεις τρία χρόνια πριν στο τεύχος Swamp Thing #37 του Άλαν Μουρ, ο χαρακτήρας John Constantine επρόκειτο να αποκτήσει την δική του σειρά κόμικ ή οποία αρχικά είχε τον τίτλο Hellraiser. Στην πορεία αυτό το όνομα εγκαταλείφθηκε προκειμένου να αποφευχθούν συγκρίσεις με το ομώνυμο φιλμ (ναι αυτό με τον τύπο που μοιάζει με άσπρο μαξιλαράκι για βελόνες), επομένως το περιοδικό πήρε τον τίτλο Hellblazer, που καθιέρωσε έναν από τους πιο ενδιαφέροντες και προσεκτικά ψυχογραφημένος χαρακτήρες που έχουμε δει ποτέ. Αν και η δημιουργία του χαρακτήρα πιστώνεται στον Άλαν Μουρ τα άτομα που λάξευσαν την προσωπικότητα του ήταν μια πληθώρα καλλιτεχνών, όπως οι Ennis, Milligan, Azzarello, Gaiman, Morrison και πολλοί πολλοί άλλοι. Ένας μάγος αλλιώτικος από τους άλλους Το Hellblazer είναι ένα κόμικ σκοτεινής μαγείας και υπερφυσικού τρόμου, που κατά κύριο λόγο λαμβάνει χώρα στο ομιχλώδες και μουντό Λίβερπουλ. Ο πρωταγωνιστής μας, ο John Constantine είναι ένας χαρακτήρας με σκοτεινό παρελθόν, που νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του και δεν διστάζει να θυσιάσει ακόμα και τους καλύτερους του φίλους για να πάρει αυτό που θέλει. Στην καθισιά του καπνίζει τουλάχιστον 30 τσιγάρα τη μέρα κάτι που τον έχει βάλει και σε κάτι μικροπροβληματάκια ενώ θεωρείται και ένας από τους ισχυρότερους ζωντανούς μάγους του κόσμου μας. Υπάρχουν κάποιες guest εμφανίσεις άλλων χαρακτήρων της DC όπως η Zatanna και το Swamp Thing, αλλά η πλοκή των ιστοριών βασίζεται κυρίως στους εσωτερικούς δαίμονες του χαρακτήρα και στις εξωφρενικές περιπέτειες που μπλέκει. Αν και κατέχει αρκετές αποκρυφιστικές δυνάμεις, αυτό που κάνει τον Constantine ξεχωριστό είναι η ικανότητα του να χρησιμοποιεί περίτεχνα το μυαλό του, χειρίζοντας ανθρώπους και δαίμονες σαν να είναι πιόνια σε μια σκακιέρα. Πολλές φορές, η έκβαση των ιστοριών δεν είναι χαρούμενη, ούτε για τον ίδιο τον πρωταγωνιστή αλλά ούτε και για τα άτομα του κύκλου του. Η εξωτερική εμφάνιση του είναι εμπνευσμένη από τον τραγουδιστή Sing, ενώ ο Constantine προσδιορίζεται σαν bisexual. Η δημοτικότητα του χαρακτήρα ήταν τέτοια, που κατάφερε να μεταπηδήσει στο επίσημο σύμπαν της DC το 2011 μέσω των σελίδων του περιοδικού Justice League Dark, που είχε αναλάβει ο Jeff Lemire με τον Mikel Janin. To πρώτο τεύχος Justice League Dark που έκανε την επίσημη μετάβαση του Constantine στο σύμπαν της DC Τα πρώτα χρόνια από τον Jamie Delano Ο πρώτος από τους ταλαντούχος συγγραφείς που ανέλαβε να εξιστορήσει τις προσωπικές περιπέτειες του Constantine ήταν ο Jamie Delano. Ο Delano μας εισήγαγε τους βασικούς χαρακτήρες στον κόσμο του Constantine, όπως τον πιστό του φίλο τον ταξιτζή Chas ενώ σκάλισε λίγο και το παρελθόν του, αποκαλύπτοντας τραυματικές καταστάσεις που στοίχειωναν τον χαρακτήρα, όπως το μοιραίο περιστατικό στο Newcastle, με έναν εξορκισμό που ο νεαρός John δεν κατάφερε να φέρει εις πέρας. Ο Delano μέσα από τις σελίδες του δεν παρέλειψε να αγγίξει κάποια πολιτικά θέματα που ταλάνιζαν την Αγγλία εκείνη την περίοδο, ενώ κατάφερε να παραδώσει ένα αρκετά προσγειωμένο run, στο οποίο προσέδωσε μια γήινη προσέγγιση στα ζητήματα που ανέλυε, χωρίς να μεταβάλλεται η ουσία μόνο στην υπερφυσική περιπέτεια. Επιπλέον, οι πανκ επιρροές της καθημερινότητας του αλλά και η πολιτική αστάθεια με την Μάργκαρετ Θάτσες είναι έκδηλες στις ιστορίες του. Κάποιες από τις σημαντικότερες ιστορίες του είναι: Original Sins The Devil You Know O Garth Ennis O Preacher πριν τον Preacher Μετά τον Delano, τα ηνία της σειράς ανέλαβε ο Garth Ennis, που κατά τη γνώμη μου έκανε και το καλύτερο run σε ολόκληρο το Hellblazer. O Ennis έβαλε στο μικροσκόπιο τις σχέσεις του Constantine με τα άτομα που βρίσκονταν γύρω του, ενώ ασχολήθηκε περισσότερο με τα θρησκευτικά ζητήματα που ο Delano είχε επιλέξει να αφήσει λίγο σε μια απόσταση. Γενικότερα, μέσω των ιστοριών του Ennis αποδήμησε τον χαρακτήρα και έφτασε πολλές φορές στο σημείο να τον κάνει να υποφέρει τόσο σωματικά, αλλά και ψυχολογικά. Επιπλέον, ο Ennis δεν δίστασε να θίξει ζητήματα ρατσισμού και θρησκευτικού φανατισμού. Κάποιες από τις σημαντικότερες ιστορίες του είναι οι: Dangerous Habits Fear and Loathing Damnation's Flame To Dangerous Habits, είναι για πολλούς η καλύτερη ιστορία του Hellblazer O Ellis, o Azzarello και οι ομοφοβικές αντιδράσεις Μετά από ένα τίμιο, αλλά συγκριτικά αρκετά πιο αδύναμο run από τον Paul Jenkins, o Warren Ellis ανέλαβε το 1999 να συνεχίσει να μας εξιστορείται τις περιπέτειες του παμπόνηρου μάγου. Ωστόσο, ο Ellis δεν έμελλε να μείνει πολύ στη θέση του writer, καθώς η DC αρνήθηκε να δημοσιεύσει την ιστορία του με τίτλο "Shoot", που πραγματευόταν ένα μαζικό φονικό σε ένα σχολείο. Πάντως, το σύντομο run του που ξεκίνησε με την ιστορία "Haunted", έδειχνε πολλά υποσχόμενο μιας και προσπάθησε να τονίσει την φύση του ντετέκτιβ του χαρακτήρα, που αναλάμβανε να ερευνήσει μια δολοφονία. Μετά την αποχώρηση του Ellis, την σκυτάλη ανέλαβε ο Azzarello για 30 περίπου τεύχη μέχρι το 2002. Το run του, αν και επίσης ικανοποιητικό, δεν πρόσφερε τις μεγάλες στιγμές που είχαμε δει από μεγάλους συγγραφείς, ενώ υπήρξε μια σχετική δυσαρέσκεια για την επιλογή να παρουσιαστεί η ομοφυλοφική πλευρά του χαρακτήρα. Η απεικόνιση του νεοναζισμού και του φαινόμενου του βιασμού στις φυλακές, ξεσήκωσε επίσης αντιδράσεις. Η νεότερη περίοδος: 2002-2011 Στη διάρκεια των επόμενων χρόνων υπήρξαν αρκετοί ακόμα writers που ανέλαβαν τη συγγραφή του Hellblazer. Ο Mike Carey επιχείρησε να επιστρέψει τον χαρακτήρα στις ρίζες του, με τις περισσότερες ιστορίες να διαδραματίζονται και πάλι στην Αγγλία και συγκεκριμένα στο Λίβερπουλ. O Carey ήταν ο πρώτος συγγραφέας από το Liverpool που έγραφε για έναν χαρακτήρα που επίσης προερχόταν από το Liverpool. Η χρήση της μαγείας είναι πιο έντονη στις ιστορίες του. Έπειτα, τον τίτλο συνέχισαν να γράφουν οι Dina, Diggle, Milligan με τον τελευταίο να αναλαμβάνει και το τελευταίο τεύχος της σειράς που εκδόθηκε το 2011. O Keanu Reeves σαν John Constantine Κληρονομία Αν και το Hellblazer δεν έκανε ποτέ τις υψηλές πωλήσεις άλλων τίτλων, η πορεία του χαρακτηρίστηκε ως σταθερή. Τα 300 τεύχη του Hellblazer θα αφήσουν για πάντα το στίγμα τους στην ιστορία του σύγχρονου κομικ, ενώ ο χαρακτήρας John Constantine ήταν τόσο πετυχημένος που κατάφερε να σπάσει τα όρια της ένατης τέχνης και να αποδοθεί από τον Keanu Reeves στην ταινία Constantine αλλά και στην ομώνυμη σειρά με τον Matt Ryan στο ρόλο. Έκτοτε, έχουν γίνει πολλές εμφανίσεις του και σε βιντεοπαιχνίδια αλλά και ταινίες/σειρές κινουμένων σχεδίων.

Από το δίδυμο Brubaker-Phillips έχουμε δει πολλές καλές δουλείες. Από το αριστουργηματικό Sleeper που μπλέκει το υπερηρωικό με το noir, το Fatale που αποτελεί μια μίξη λαβκραφτικού τρόμου και noir μέχρι το πρόσφατο Fade Out, οπότε οι συστάσεις μάλλον περιττεύουν. Όμως τούτο εδώ το κόμικ, κατά την κρίση του υποφαινόμενου, αποτελεί το magnum opus τους. Τι είναι λοιπόν το Criminal ; Ένα καθαρό νουάρ κόμικ. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Είναι όμως ένα κόμικ που άνετα μπορεί να στέκεται δίπλα στα ιερά τέρατα της νουάρ λογοτεχνίας. Το Criminal, αποτελείται από έξι ιστορίες: Coward, Lawless, The Dead and the Dying, Bad Night και The Last of the Innocent για να τις πούμε με την σειρά που βγήκαν μέσα σε ένα διάστημα έξι ετών από το 2006 έως το 2011. Βασικά λέω ανακρίβειες αλλά θα επανέλθουμε αργότερα σε αυτό. Οι πρωταγωνιστές των ιστοριών του είναι... τι άλλο; Εγκληματίες. Από τον Leo Patterson, τον πλέον επιδέξιο πορτοφολά της πόλης, τον Tracy Lawless πεζοναύτη που γυρνάει για να εκδικηθεί την δολοφονία του αδερφού του, ως τον Sebastian Hyde τον νυν αφεντικό του υποκόσμου το καστ συμπληρώνεται από μια πληθώρα περιθωριακών στοιχείων που όλοι έχουν σαν κοινό σημείο ένα συγκεκριμένο μπαράκι-καταγώγιο, το Undertown γνωστό και ως Undertow καθώς το νέον του ή έχει από καιρό πάψει να ανάβει (αν το βρείτε προσέξτε μην ενοχλήσετε κανένα θαμώνα και κυρίως όχι το αφεντικό του, τον Gnarly). Όπως καταλάβατε λοιπόν όλες οι ιστορίες συμβαίνουν στο ίδιο σύμπαν όμως το καλό είναι ότι μπορούν να διαβαστούν αυτόνομα και με όποια σειρά θέλει ο καθένας. Μέσα στις σελίδες του θα βρείτε τα πάντα, μαφιόζους, διεφθαρμένους αστυνομικούς, συνωμότες businessmen και φυσικά τις απαραίτητες femme fatales. Όλοι οι χαρακτήρες που εμφανίζονται έχουν την δική τους ξεχωριστή ιστορία και εμείς τους βλέπουμε καθώς πέφτουν όλο και πιο χαμηλά εξαιτίας των (προδιαγεγραμένων; ) επιλογών τους. Οι φιγούρες τους είναι αναγνωρίσιμες και χαρακτηριστικές για το είδος, όμως αυτό δε σημαίνει καθόλου ότι μπορείς να προβλέψεις την εξέλιξη της ιστορίας και οι ανατροπές δεν είναι λίγες. Το σχέδιο από τον Sean Phillips είναι το πλέον κατάλληλο για την αφήγηση των ιστοριών και σίγουρα ιδιαίτερη μνεία αξίζει στο χρωματισμό του κόμικ από τον Val Staples. Πραγματικά, καθώς ανοίγεις το Criminal βυθίζεσαι στον κόσμο της νύχτας, όπου οι σκιές είναι πολλές και ο φωτισμός χαμηλός να προέρχεται από τις νέον επιγραφές, από μαγαζιά του υποκόσμου, κακόφημα στέκια, στριπτιτζάδικα, από τις σειρήνες των περιπολικών και γιατί όχι; ενίοτε και από φωτιές. Η σκηνοθεσία σε κάνει πραγματικά να αφήνεις την άνεση του καναπέ, του γραφείου, γενικά του μέρους όπου ασφαλής και ήσυχος διαβάζεις ιστορίες για επικίνδυνους τύπους και να μεταφέρεσαι ακριβώς εκεί που συμβαίνει η δράση. Φυσικά όλα τα κεφάλαια του βιβλίου είναι εξαιρετικά. Όμως προσωπικά ξεχώρισα δυο ιστορίες ως αγαπημένες. Η πρώτη είναι το Bad Night όπου ο πρωταγωνιστής μας είναι ένας πρώην πλαστογράφος, χήρος και νυν σχεδιαστής κόμικ στριπς σε εφημερίδα, που ζει μια σχετικά ήσυχη ζωή κατά τα φαινόμενα. Οία θα αλλάξουν όμως όταν θα γνωρίσει μια σαγηνευτική κοκκινομάλλα, που θα τον μπλέξει πάλι με το έγκλημα. Αγαπημένη ιστορία για το σενάριο της και το πως παίζει με την πραγματικότητα και το τι γίνεται στο κεφάλι του ήρωα. Η δεύτερη ιστορία που θεωρώ ότι ξεχωρίζει από μια συλλογή εξαιρετικών, είναι το Last Of The Innocent και είναι μια ιστορία με στοιχεία παρμένα από κόμικς τύπου Archie, μάλιστα παρεμβάλλονται και μονοσέλιδα flashbacks, σχεδιασμένα σε καρτουνίστικο στυλ Archie. Απλά καταπληκτική. Και οι δυο ιστορίες εντάσσονται στις πιο "πειραματικές" ας πούμε του κόμικ. Όπως καταλαβαίνετε, κατατάσσω το Criminal στα καλύτερα κόμικς που έχω διαβάσει και οι δυο deluxe τόμοι που περιλαμβάνουν το σύνολο των ιστοριών καθώς και μπόνους υλικό με σχέδια και εκθέσεις για νουάρ ταινίες που δημοσιεύονταν στα τεύχη του Criminal αποτελούν καμάρια στην συλλογή μου. Επίσης είναι από τα σπάνια κόμικς που έχουν το πλεονέκτημα ότι ξαναδιαβάζονται άνετα και αφήνουν την ίδια ικανοποίηση. Φυσικά λοιπόν και σας το προτείνω να το διαβάσετε. kwtsoκλιμακα 9,5/10. A ! Ξέχασα να σας πω για την ανακρίβεια. Ο βασικός κορμός των ιστοριών όντως τελείωσε κάπου στο 2011 αλλά το 2015 κυκλοφόρησε το one shot τευχάκι με τιτλο Criminal: Savage με υπόθεση που εκτυλίσσεται κάπου στην πρωτόγονη περίοδο. Ακόμα αν και η αρχική έκδοση είναι από την Icon (imprint της Marvel) οι τόμοι έχουν επανεκδοθεί από την Image. Ακόμα, από τον Γενάρη του 2019 οι δημιουργοί επέστρεψαν στην σειρά για να διηγηθούν νέες ιστορίες, μέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει 8 τεύχη. Περισσότερα για αυτά, όταν διαβαστούν!

Το δημιουργικό δίδυμο των Ed Brubaker (σενάριο) και Sean Phllips (σχέδιο) είναι ίσως η πιο δυνατή ομάδα στα κόμικς αυτή τη στιγμή και προσωπικά δεν έχω απογοητευτεί ποτέ από αυτούς. Δεν νομίζω, ότι χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, οπότε πάμε κατευθείαν στο ψητό. Το εν λόγω κόμικ εκτυλίσσεται στον κόσμο του Criminal, αλλά δεν έχει άμεση σχέση με το υπόλοιπο σύμπαν και διαβάζεται άνετα αυτοτελώς. Αφηγείται την ιστορία της Έλι, η οποία νοσηλεύεται σε μια πολύ ακριβή κλινική αποτοξίνωσης, Η Έλι είναι ατίθαση και δημιουργεί συνεχώς προβλήματα και επιπλέον έχει και μια απολύτως εξιδανικευμένη εικόνα για τους ναρκομανείς. Στην κλινική θα γνωρίσει τον Σκιπ, γόνο μιας ευκατάστατης οικογένειας και μεταξύ τους θα αρχίσει μια ερωτική σχέση, η οποία φυσικά, όπως σε κάθε νουάρ, που σέβεται τον εαυτό του θα έχει απροσδόκητη κατάληξη. Γιατί φυσικά, το “My Heroes Have Always Been Junkies” είναι νουάρ, όπως σχεδόν όλα τα κόμικς, που γράφει ο Μπρουμπέικερ, όταν δεν γράφει κόμικς με υπερήρωες για τις μεγάλες εταιρείες. Δεδηλωμένος οπαδός του είδους, προσπαθεί να το εκσυγχρονίσει, να το προσαρμόσει στη σύγχρονη εποχή και να το αναμίξει με άλλα είδη, ακόμα και με το είδος του υπερφυσικού τρόμου (όπως στο Fatale), παραμένοντας όμως πάντα μέσα στον κόσμο του νουάρ. Χρησιμοποιεί συνέχεια εσωτερικό μονόλογο σε πρώτο πρόσωπο (χαρακτηριστικό γνώρισμα των νουάρ μυθιστορημάτων και ταινιών) ή τρίτο πρόσωπο, πυκνογραμμένο και με σαφές λογοτεχνικό ύφος, που μας δίνει πολλές λεπτομέρειες για την υπόθεση και για την ψυχοσύνθεση του αφηγητή, ο οποίος όμως κάποιες φορές ανακαλύπτει, ότι τα δρώμενα τον ξεπερνούν και ότι ο ίδιος δεν μπορεί να χειριστεί την πολυπλοκότητα των καταστάσεων. Από αυτή την τελευταία άποψη, ο Μπρουμπέικερ αποδεικνύεται άριστος μαθητής του Χίτσκοκ, αν και ο ίδιος δεν ενδιαφέρεται να χτίσει το σασπένς, που τόσο άρεσε στο μεγάλο σκηνοθέτη, ο οποίος, εξάλλου, ουδέποτε γύρισε νουάρ ταινία. Οι ήρωες στα σενάρια του Μπρουμπέικερ είναι πάντα ευάλωτοι, πάντα καταραμένοι, πάντα με κάποιο μυστικό, πάντα με κάποιο ανομολόγητο παρελθόν, που λειτουργεί ως βαρίδι. Χρησιμοποιώντας σε μεγάλη έκταση το φλάσμπακ, χτίζει σιγά σιγά έναν σύμπαν, μέσα στο οποίο βυθιζόμαστε και εμείς ως αναγνώστες μέχρι να συνειδητοποιήσουμε, ότι και εμείς έχουμε πέσει στην παγίδα, που μας έχει στήσει ο συγγραφέας. Όλα αυτά είναι παρόντα και σε αυτό το κόμικ, που μας παρασύρει προς μια κατεύθυνση, έως ότου αποκαλυφθούν τα πάντα στο τέλος. Δεν πρόκειται όμως σε καμία περίπτωση για το καλύτερο σενάριο του Μπρουμπέικερ: η ιστορία είναι κάπως ισχνή και το χτίσιμο της πρωταγωνίστριας μάλλον ανεπαρκές, για να στηρίξει την ιστορία με τον τρόπο, που θέλει ο συγγραφέας. Το κυριότερο όμως, είναι ότι η σύλληψη των ναρκωτικών και των ναρκομανών δεν αξιοποιείται, όσο και όπως θα έπρεπε, αφού ο σεναριογράφος προσεγγίζει το θέμα επιφανειακά και απλώς ως ένα έναυσμα για την πλοκή. Παρόλο που οι ήρωες της Έλι ήταν ναρκομανείς, ο ίδιος ο κόσμος των ουσιών υπάρχει μόνο διακοσμητικά στην ιστορία. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι το κόμικ είναι κακό ή αδιάφορο, κάθε άλλο, απλά ότι, κατά τη γνώμη μου δεν ανήκει σε καμία περίπτωση στα αριστουργήματα του Μπρουμπέικερ. Κατανοώ, βέβαια, ότι η πιθανή μεταφορά των ναρκωτικών ως όχημα φυγής και κατασκευής ενός άλλου εαυτού συνάδει με τις προθέσεις και το αποτέλεσμα του έργου, αλλά και πάλι θεωρώ, ότι θα έπρεπε να εξετασθεί σε μεγαλύτερη έκταση. Προσωπικά γούστα αυτά, θεωρώ αυτονόητο ότι κάποιοι άλλοι μπορεί να έχουν την ακριβώς αντίθετη άποψη. Ο Σον Φίλιπς παραδίδει ακόμα ένα υπέροχο εικαστικά κόμικ. Έχει πλέον μάθει τι θέλει ο συγγραφέας και παραδίδει το έργο σχεδόν με κλειστά μάτια, συλλαμβάνοντας με απόλυτη επιτυχία όλες τις εκφράσεις των πρωταγωνιστών και όλα τα στιγμιότυπα στα οποία πρέπει να δώσουμε προσοχή. Τα εναλλασσόμενα χρώματα, που αποτυπώνουν την ψυχική διάθεση των ηρώων προέρχονται από την πένα του Τζέικομπ Φίλιπς, του γιου του. Αυτά, λοιπόν, σίγουρα όχι το καλύτερο κόμικ από το δίδυμο, αλλά σε καμία περίπτωση αδιάφορο. Το γεγονός ότι είναι σύντομο σε έκταση, το καθιστά καλή εισαγωγή στον κόσμο των δημιουργών. Το “My Heroes Have Always Been Junkies”, κέρδισε, κάπως υπερβολικά ίσως, το βραβείο Eisner το 2019 στην κατηγορία καλύτερου νέου graphic album. Δεν μπορώ να κρίνω, επειδή δεν έχω διαβάσει όλα τα υπόλοιπα, που ήταν υποψήφια στην ίδια κατηγορία. Το κόμικ κυκλοφορεί σε ωραία, σκληρόδετη έκδοση από την Image. Μια ελαφρώς τροποποιημένη εκδοχή αυτής της παρουσίασης αναρτήθηκε για πρώτη φορά στο ιστολόγιο astoixeiotos.wordpress.com