Search the Community

Χρειάστηκε να περάσουν μερικά χρόνια για να το πάρω απόφαση να διαβάσω το Sex Criminals, έτσι έπιασα το πρώτο Big Hard Sex Criminals και δεν σταμάτησα μέχρι που τελείωσα και το τρίτο. Τα τρελόπαιδα που το δημιούργησαν δεν τα γνώριζα, παρά μόνο τον Zdarsky από τη δουλειά του στον Jughead (respect) και στο Spiderman My Life Story (ακόμα το ζαχαρώνω). Όμως ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή. Το Sex Criminals μας παρουσιάζεται ως εξής: Η Suzie ανακαλύπτει πως όταν κάνει σεξ παγώνει τον χρόνο (περίπου). Κάπου στην πορεία γνωρίζει τον Jon, ο οποίος έχει την ίδια δυνατότητα. Και φυσικά, αποφασίζουν να ληστέψουν μια τράπεζα. Σούπερ ουάου μέχρι εδώ. Προβοκατόρικο, έτσι; Το κόμικ έχει σκηνές σεξ (duh), αλλά δεν είναι αυτοσκοπός. Φυσικά και γίνεται μια ληστεία (περίπου), αλλά ούτε αυτό είναι σημαντικό. Τότε τι πραγματικά συμβαίνει; Θετικά: - Το σκίτσο. Ο Zdarsky έχει αυτό το λίγο πρόχειρο, λίγο τσαλακωμένο, λίγο απλοϊκό κατά τόπους σκίτσο, το οποίο όμως λειτουργεί γιατί φτιάχνει καταπληκτικά πορτρέτα. Οι εκφράσεις των προσώπων είναι ολοζώντανες, ρεαλιστικές, χιουμοριστικές. - Το σενάριο. Λοιπόν, έχουμε μια ιστορία για δυο τύπους που κάνουν σεξ και σταματούν τον χρόνο (fantasy? sci - fi?) η οποία δεν είναι μόνο για το σεξ. Ή καλύτερα ξεκινάει από εκεί και γίνεται λίγο δράμα, λίγο κοινωνικό. Είναι μια ιστορία για τις ανθρώπινες σχέσεις, για τη μοναξιά που μπορεί να βιώνουμε. Παρακολουθούμε τις ζωές των πρωταγωνιστών, στις οποίες προστίθενται σταδιακά και περισσότεροι. Τους βλέπουμε στα καλά τους, στα άσχημά τους. Τους βλέπουμε να ερωτεύονται, να συγκρούονται, να παλεύουν στις δουλειές τους. Πασχίζουν να κρατήσουν τους φίλους τους, δυσκολεύονται να κάνουν καινούργιους. Οι σχέσεις με τους γονείς, με τα αφεντικά, με τα αδέρφια, με τα παιδιά. Παλεύουν με τους εσωτερικούς τους δαίμονες, με τα ψυχολογικά τους, προσπαθούν να πετύχουν τους στόχους τους, να πάρουν εκδίκηση... ή απλά να βγάλουν τη μέρα. Και φυσικά κάνουν σεξ. - Το σεξ. Όπως είπα και παραπάνω, το σεξ εδώ λειτουργεί όχι μόνο σαν μέρος του plot για να προχωρήσει η ιστορία μπροστά, αλλά είναι το ανθρώπινο σεξ που κάνουν πραγματικοί άνθρωποι. Όμορφα σώματα, φυσιολογικά σώματα, ατελή σώματα, σώματα που είδαν και καλύτερες μέρες. Άνθρωποι που κάνουν σεξ γιατί αγαπάνε, γιατί είναι ερωτευμένοι, γιατί πειραματίζονται, γιατί είναι μέρος κάποιου σχεδίου ίσως... Οι σκηνές σεξ είναι πολλές, είναι πληθωρικές και αφήνουν λίγα στη φαντασία. Παρόλα αυτά, δεν γίνεται σε καμία περίπτωση πορνογραφικό. -Το χιούμορ. Υπάρχει και είναι παντού. Υποβόσκει στις εκφράσεις των προσώπων. Στα λόγια φυσικά, στο σενάριο. Σε φάσεις γίνεται meta και είναι απίστευτα επιτυχημένο. Το βλέπεις στις ταμπέλες, στα προϊόντα, στα μπλουζάκια που φοράνε, στα πάντα. Πραγματικό χιούμορ που (σε εμένα τουλάχιστον) έβγαλε αβίαστο γέλιο πολλές φορές. - Τα μικρά (1). Όπως σας είπα και πριν το κόμικ είναι κυριολεκτικά διάσπαρτα από άπειρες μικρές λεπτομέρειες. Τίτλοι βιβλίων, ταμπέλες μαγαζιών, αφίσες στους τοίχους, προϊόντα, you name it. Μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια που δείχνει αγάπη για αυτό που δημιουργείται. Οι τύποι έχουν χωρέσει σελίδες με infographics, διαλέξεις, αναλύσεις, ψυχανάλυση (Άσχετο: ο ψυχίατρος μου θυμίζει τον Εμπειρίκο). - Τα μικρά (2). Το σπάσιμο του 4ου τοίχου. Προσωπικά λατρεύω όταν αυτό συμβαίνει και είναι πετυχημένο (πχ House of Cards, στο Fleabag, στο Deadpool). Κι εδώ συμβαίνει συχνά και λειτουργεί. Αρνητικά: - Παρόλο που μου άρεσε η ύπαρξη των "κακών", κάπου νομίζω ότι κούρασε λίγο πριν μας δώσει τις πληροφορίες που χρειαζόμασταν για να καταλάβουμε τι γίνεται. - Μερικοί θα πείτε το τέλος. Οκ, μπορεί να μην ήταν το τέλος που είχα στο μυαλό μου ότι θα διάβαζα όταν το ξεκίνησα. Αλλά να σας πω κάτι; Ήταν το τέλος που του άξιζε. Γλυκόπικρο, αληθινό, γεμάτο υπόγειες επιθυμίες, ένα τέλος αληθινό και εύθραυστο σαν τους πρωταγωνιστές. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως αυτό έπρεπε να πάει στα θετικά. Ας το διαβάσει όποιος του αρέσουν τα κοινωνικά, το ήπιο sci-fi, όποιος δεν προσβάλλεται από το μερικές φορές ιδιαίτερο χιούμορ, όποιος αντέχει πολύ σεξ και nudity και δεν είναι σεμνότυφος. Εγώ το απόλαυσα, δεν ήθελα να τελειώσει... έπιανα τον εαυτό μου να καθυστερεί επίτηδες, και ετοιμάζομαι να βρω το spin off του, το Sexual Gary. Υ.Γ 1: Αυτή η σκηνή, ολόκληρη. Το στήσιμο, η υλοποίηση, το τραγούδι, ακόμα και τα post it. Υ.Γ. 2: Κάτι πήρε το αφτί μου για κινηματογραφική μεταφορά / tv show. Αγαπητοί παραγωγοί, μην κουράζεστε, σας έχω εδώ τα βασικά: Suzie = Zooey Deschanel Jon = Ryan Reynolds Kegelface = Tilda Swinton

Ένας άγνωστος συναντά την Dee, που αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα με τη ζωή της, και της προσφέρει 500 δολάρια κάθε μέρα, αρκεί να κάνει ένα και μόνο ένα πράγμα: να ανάβει ένα φως. Κι εκείνη, φυσικά, δέχεται. Η αλήθεια είναι, ότι δεν έχει και πολλές οικονομικές επιλογές. Μια δεύτερη γυναίκα, η Emma, βρίσκει ένα όπλο μέσα σε μια λακκούβα και κάνει αυτό που θα έκανε κάθε νομοταγής πολίτης: καλεί την αστυνομία. Η αστυνομία έρχεται, αλλά αντί να τη βοηθήσει, την απάγει. Μια τρίτη γυναίκα, η Kay, είναι αυτή που έλαβε και απάντησε στην κλήση της Emma, αλλά γιατί η αστυνομία δεν βοήθησε; Δεν χρειάζεται πολλή φαντασία, για να καταλάβουμε, ότι οι μοίρες των τριών γυναικών συνδέονται, απομένει να δούμε μόνο το πώς. Ο Fraction χρησιμοποιεί μια κατακερματισμένη αφήγηση με πισωγυρίσματα στο χρόνο, για να μας δώσει όλες τις πτυχές της ιστορίας, η οποία κρύβει μια ιστορία αστυνομικής διαφθοράς. Αντικειμενικά, η υπόθεση δεν είναι κάτι σπουδαίο ή καινοτόμο, τίποτα που δεν έχουμε ξαναδεί. Επίσης, προσωπικά, μου δόθηκε σε κάποια σημεία η εντύπωση, ότι ο σεναριογράφος προσπάθησε να απλώσει την ιστορία όσο περισσότερο μπορούσε. Κι όμως, παρά αυτές τις διαπιστώσεις και ενστάσεις, πιστεύω, ότι το "November" είναι ένα πολύ καλό κόμικ. Και το πιστεύω αυτό, επειδή σε γενικές γραμμές, ο Fraction κατορθώνει με την αφήγηση και το διάλογο ή και μα την έλλειψη διαλόγου σε ορισμένες σκηνές, να μας παρουσιάσει τα αδιέξοδα των τριών ηρωίδων, χωρίς να εκβιάζει καταστάσεις και χρησιμοποιώντας ρεαλιστικές σκηνές, αλλά και κάποιες ευφυείς τεχνικές, όπως το κεφάλαιο "The voice on the end of the phone" στον τρίτο τόμο, το οποίο αποτελείται εξ ολοκλήρου από έναν τηλεφωνικό διάλογο. Παράλληλα, ψάχνει βαθιά στην ψυχοσύνθεση των πρωταγωνιστριών και παραδίδει τρία πραγματικά ολοκληρωμένα πορτρέτα. Το σχέδιο της Elsa Charretier με ξένισε στην αρχή, αλλά αποδεικνύεται ιδανικό. Όπως γράφει και ο @Lazarosστην κριτική, της οπαίας παραθέτω το λινκ στο τέλος, το σχέδιό της θυμίζει Bruce Timm και Darwyn Cooke (προσωπικά, μου θύμισε περισσότερο τον δεύτερο). Αποδίδει με εξαιρετικό τρόπο την ψυχική κατάσταση των πρωταγωνιστριών και των δευτεραγωνιστών και συμπληρώνει όλα όσα το σενάριο του Fraction γράφει και, κυρίως, όσα αποφεύγει να γράψει. Πολύ ωραία πλάνα, εξαιρετική σκηνοθεσία, τελικά με κέρδισε απόλυτα. Ο Matt Hollingsworth μεγαλουργεί με τις χρωματικές του επιλογές, διαφορετικές για κάθε ηρωίδα, αλλά και για κάθε αλλαγή στην ψυχική διάθεση. Θα καταλάβετε περισσότερα, όταν διαβάσετε το κόμικ. Μόνη παραφωνία στο εικαστικό κομμάτι, το λέτερινγκ του Kurt Ankery. Συμφωνώ και πάλι με τον @Lazaros, ότι σε κάποια σημεία δυσκολεύει πολύ την ανάγνωση. Συμπέρασμα; Πολύ αξιόλογο κόμικ, που αξίζει μια ανάγνωση. Κυκλοφόρησε σε τέσσερις σκληρόδετους τόμους από την Image με τον τελευταίο να κυκλοφορεί στις αρχές του 2021. Καλύτερα, πάντως, να περιμένετε για κάποια προσφορά, γιατί η αλήθεια είναι, ότι η τιμή και των τεσσάρων τόμων μαζί είναι κάπως.... Οι τόμοι δεν περιέχουν τίποτα επιπλέον, ίσως κάποια στιγμή κυκλοφορήσει μια συγκεντρωτική έκδοση. Όλες οι εικόνες είναι από το ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Κριτική από τον @Lazarosστο thedirectorscut.gr

Όσες και όσοι διαβάζουμε DC Comics ξέρουμε ποιος είναι ο Τζίμι Όλσεν: ο νεαρός κοκκινομάλλης φωτορεπόρτερ με τις φακίδες και φιλαράκι του Σούπερμαν, αν και η λέξη "φιλαράκι" εδώ σημαίνει, ότι μπλέκει συνέχεια σε μπελάδες, από τους οποίους τον σώζει ο Κρυπτόνιος φίλος του. Υπήρξε και κεντρικός ήρωας μιας σειράς κόμικς, που κράτησε 163 τεύχη μέσα σε 20 χρόνια και στη συνέχεια έκανε την εμφάνισή του σε αρκετά κόμικς της εταιρείας, αρκετές φορές σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Το 2019 η DC Comics αποφάσισε να ξεκινήσει μια καινούρια μίνι σειρά 12 τευχών, που θα επανέφερε το συμπαθή δημοσιογράφο στις ρίζες του. Και κάπου εδώ, ανέλαβε ο Matt Fraction να γράψει το σενάριο. Η ιστορία χωρίζεται σε πάρα πολλά μικρά κεφάλαια, τα περισσότερα ε των οποίων είναι έως 3 ή 4 σελίδες, κάποια απλά μονοσέλιδα και ορισμένα εκτείνονται έως και τις 8 σελίδες. Σε κάθε κεφάλαιο υπάρχει μια μικρή, χιουμοριστική εισαγωγή, που μιμείται τα αντίστοιχα κείμενα των κόμικς των δεκαετιών του ''50, του 60 και του '70. Η ιστορία είναι ακριβώς αυτό, που δηλώνει ο τίτλος, μια έρευνα για το ποιος σκότωσε τον Τζίμι Όλσεν, την οποία, φυσικά, διεξάγει .... ο ίδιος ο Τζίμι Όλσεν (μη ρωτάτε, θα τα διαβάσετε στο κόμικ ) Χιουμοριστικό κόμικ, απολαυστικό σε διάφορα σημεία, με ενδιαφέρουσα αφήγηση, που κινείται μπρος και πίσω στο χρόνο, έχει πραγματικά καλή φάση και αρκετά αστεία, και κυρίως μια ενδιαφέρουσα ιστορία, η οποία, όμως, έχει πολλά στοιχεία, που απευθύνονται σε ανθρώπους, που έχουν επαφή με το σύμπαν της DC Comics, καθιστώντας το μάλλον ακατάλληλο ή αδιάφορο στους υπόλοιπους. Αυτό είναι και το μοναδικό μειονέκτημα του κόμικ, το οποίο εγώ (και όχι μόνο) το απήλαυσα. Κατά τα άλλα, το κόμικ είναι ηθελημένα αφελές, αλλά μόνο φαινομενικά. Δεν αποδομεί το χαρακτήρα, ούτε του δίνει μια καινούρια τροπή, όπως έκανε ο Fraction με το Hawkeye, αλλά είναι ένα χορταστικό κόμικ, που διαβάζεται με ευχαρίστηση. Ο Steve Lieber δεν καινοτομεί σχεδιαστικά και σέβεται το φαινομενικά παλαιομοδίτικο χαρακτήρα του κόμικ με το καρτουνίστικο σχέδιό του, αλλά γνωρίζει πολύ καλά, πώς να δώσει σημασία σε διάφορα καρέ ή να δημιουργήσει πολύ όμορφες συνθέσεις. Τα φωτεινά χρώματα του κολορίστα Nathan Fairbairn βάζουν κι αυτά πολλά σημαντικά λιθαράκια στην ατμόσφαιρα του κόμικ. Αξίζει να το διαβάσετε, ακόμη κι αν δεν ξέρετε πολλά για το χαρακτήρα και στην τελική κι όσοι δεν τον ξέρετε καλά, καιρός να τον ανακαλύψετε. Η σειρά κέρδισε δύο βραβεία Eisner πριν από λίγες ημέρες, όπως μπορείτε να διαβάσετε στο σχετικό θέμα. Όλα οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

Όλοι σχεδόν οι υπερήρωες ζούνε μία διττή ζωή. Το πρωί ντύνονται με spandex στολές και μοιράζουνε μπούφλες σε γήινους (ή και όχι) villains και ύστερα επιστρέφουν στην πραγματικότητά η οποία πολλές φορές μόνο ηρωική δεν είναι. Από αυτό δε θα μπορούσε φυσικά να εξαιρεθεί ο Clint Barton (γνωστός και ως Hawkey) ο ίσως πιο παρεξηγημένος Avenger που πέρασε ποτέ από την ομάδα. Ο Clint λοιπόν καταλήγει ξαφνικά μέσα από μία σειρά γεγονότων να γίνετε ξαφνικά ιδιοκτήτης της πολυκατοικίας της οποίας διαμένει και ο ίδιος όταν η ρωσική μαφία απειλή με έξωση τους ένοικους του κτιρίου. Όμως θα βρεθεί αντιμέτωπος με κάποιους καινούργιος εχθρούς ενώ ταυτόχρονα θα πρέπει να παλέψει για να μην απομακρύνει όλους τους ανθρώπους για τους οποίους νοιάζεται στην καθημερινότητά του. Όταν ακούμε για αριστουργηματικά runs στο mainstream υπερηρωικό είδος οι περισσότεροι (αν όχι όλοι από εμάς) σκεφτόμαστε αυτή την ιστορία. Πράγματι το Hawkeye είναι μία από τις καλύτερες ιστορίες της Marvel τουλάχιστον από τον 21ο αιώνα και μετά πράγμα πολύ περίεργο αν αναλογιστεί κανείς ότι ο αρχικός σκοπός αυτής η σειρά δημιουργήθηκε λόγω του ότι ο Hawkeye έκανε την εμφάνισή του στο σχετικά πρώιμο τότε MCU. Η σειρά βγήκε την ίδια χρονιά βλέπετε με την πρώτη ταινία των Avengers στους κινηματογράφους και όπως ήταν φυσικό η Marvel τότε έβγαζε αβέρτα κόμικς με όλους τους πρωταγωνιστές της ταινίας. Να που όμως αυτό το κόμικ κατάφερε να ξεφύγει από ένα απλό cash-grap της εκδοτικής και να γίνει μία από τις πιο όμορφες και ανθρώπινες ιστορίες του υπερηρωικού είδους. Το γράψιμο του Fraction στην ιστορία είναι εξαιρετικό. Καταφέρνει να εξισορροπήσει τέλεια τις δύο ζωές του Clint δείχνοντας μας έτσι τον άνθρωπο πίσω από τον ήρωα. Βλέπουμε τον Hawkeye να έρχεται αντιμέτωπος με καθημερινά (και με κάποια όχι και τόσο καθημερινά) προβλήματα απομακρυσμένα από τις υπερβολές που διακατέχουν το είδος. Φυσικά δράση υπάρχει και μάλιστα μπόλικη αλλά μαζί υπάρχει και μπόλικο χιούμορ αλλά και κάποιες απίστευτα συγκινητικές και όμορφες στιγμές. Βλέπουμε τον Clint να νιώθει μειονεκτικά δίπλα στους υπεράνθρωπους συντρόφους του αλλά και πως ο ίδιος καταφέρνει να είναι πάντα ένας καλός και ταπεινός ήρωας ο οποίος θα κοιτάξει πάντα το καλό των συνανθρώπων του. Βλέπουμε ακόμα και τη σχέση του με την Kate Bishop που μετέπειτα θα πάρει αυτή το ρόλο του Hawkeye και που σε αυτή την ιστορία κάνει ακόμα τα πρώτα της βήματα. Επίσης εξαιρετική δουλεία γίνετε και στον τομέα του σχεδίου από τον εξαιρετικό David Aja. Το συγκεκριμένο δίδυμο είχε δουλέψει και προηγουμένως μαζί στην ιστορία The Immortal Iron Fist και αποδεικνύουν περίτρανα ότι η ομάδα που δεν αλλάζει δε χάνει. Το σχέδιο του Aja είναι καρτουνίστικο τονίζοντας ιδιαίτερα της κωμικές σκηνές χωρίς όμως να φοβηθεί να γίνει βίαιο και γραφικό σε πολλά σημεία. Ο Aja δε φοβάται να σπάσει τις νόρμες των mainstream κόμικ δημιουργώντας περίεργα καρέ που δίνουν έμφαση στην κίνηση αλλά και πολύ ζωντναό ρυθμό κάνοντας τον αναγνώστη να μην μπορέσει να βαρεθεί ούτε για ένα λεπτό. Η σειρά αποτελείτε συνολικά από 22 τεύχη και 1 Annual και οι βαρετές του στιγμές είναι ελάχιστες. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι η ιστορία αποτελεί και ένα άτυπο origin του Hawkeye επομένος μπορεί να διαβαστεί πανεύκολα και από καινούργιους αναγνώστες της Marvel. Δεν είναι τυχαίο που οι μετέπειτα ιστορίες του συγκεκριμένου ήρωα (όπως το πρόσφατο Hawkeye: Freefall) κάνουν αναφορές στο συγκεκριμένο αυτό run καθώς είναι μία ιστορία πολύ αγαπημένη από όλους τους αναγνώστες κόμικς και μία από τις ελάχιστες ιστορίες που δεν έχω βρει ούτε ένα άτομο να μου λέει ότι δεν πέρασε καλά διαβάζοντας αυτή την ιστορία. Και είναι πολύ όμορφο να βλέπουμε ότι ακόμα και τα υπερηρωικά κόμικς μπορούν να μας δώσουν ανθρώπινες ιστορίες.

Η πρώτη μου επαφή με τους X-Men έγινε όταν ήμουν μικρή και παρακολουθούσα την animated σειρά X-Men: Evolution στη τηλεόραση. Από τη πρώτη στιγμή, μού δημιουργήθηκε μία αγάπη για την ομάδα αυτή κυρίως επειδή μου άρεσε το γεγονός ότι όλοι οι χαρακτήρες ήταν διαφορετικοί και μοναδικοί, το ότι ήταν νέοι και μπορούσα να ταυτιστώ μαζί τους. Λειτουργούσαν όλοι σαν μία μεγάλη οικογένεια και ο ένας πρόσεχε τον άλλον. Επιπλέον, μου άρεσε το ότι οι νεότεροι μεταλλαγμένοι λάμβαναν μαθήματα από τους «παλιούς» στο Ινστιτούτο του Xavier, κάτι που δημιουργούσε μία ευχάριστη και ξεχωριστή «σχολική» αύρα. Οπότε, μεγαλώνοντας, στράφηκα στην ανάγνωση και συλλογή κόμικς των X-Men. Ένα εξ αυτών θα ήθελα να παρουσιάσω παρακάτω. Το κόμικ αυτό ονομάζεται X-Men Second Coming! (2009) Η ιστορία αυτή είναι το τελευταίο μέρος μιας μεγαλύτερης που ξεκίνησε από τα Messiah Complex, Utopia,Nation X και Necrosha. Οι συγγραφείς κυρίως είναι οι Craig Kyle, Christopher Yost, Matt Fraction και σχεδιαστές οι David Finch, Terry Dodson & Mike Choi. Ο μεταλλαγμένος πληθυσμός είχε περιοριστεί σε 181 άτομα και για περισσότερο από ένα χρόνο κανένας νέος μεταλλαγμένος δεν είχε γεννηθεί, μέχρι που εμφανίστηκε η Hope, ένα μεταλλαγμένο κορίτσι. Η Hope στάλθηκε στο μέλλον για τη προστασία της υπό τη επιτήρηση του Cable, ενός άλλου μεταλλαγμένου. Τώρα όμως, η Hope και ο Cable επέστρεψαν στο παρόν! H Hope αντιμετωπίζεται ως ένας «μεσσίας» για τους μεταλλαγμένους, ένας που θα φέρει την ειρήνη και ένα καλύτερο μέλλον για εκείνους. Ωστόσο, μία ομάδα ανταγωνιστών, οι Purifiers, τους οποίους ηγείται ο Bastion, θέλουν να εξαλείψουν την Hope, βάζοντας έτσι ένα τέλος στη μεταλλαγμένη φυλή και στους X-Men. Το κόμικ αυτό έχει μία ιστορία σκοτεινή, ενίοτε ωμή και περιέχει πολλές ανατροπές, διότι κανένας ήρωας δεν είναι ασφαλής. Η σκοτεινή ατμόσφαιρα ενισχύεται από το σχέδιο, όπως του Finch, και τα πιο σκούρα χρώματα. Η ιστορία διαβάστηκε πολύ γρήγορα, καθώς είχα αγωνία να δω τι θα γίνει. Εν τέλει, τα φινάλε με αποζημίωσε! Γενικά, αυτό το κόμικ το απόλαυσα πολύ και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους τους φίλους των Χ-men! «It’s always been a bad time to be a mutant. This may be the worst.»

Ο Adventureman είναι ένας ήρωας pulp μυθιστορημάτων και κόμικς, αλλά αυτός και η ηρωική παρέα του έχουν ξεχαστεί πλέον από το κοινό. Οι μόνοι που τον θυμούνται ακόμα είναι η Claire και ο γιος της ο Tommy. Η Claire, η οποία πάσχει από σοβαρή απώλεια ακοής, δουλεύει στο βιβλιοπωλείο της μητέρας της που έχει πεθάνει, μεγαλώνει μόνη της τον Tommy, και έχει πολύ καλή σχέση με την πολυμελή και την "διαφορετική" οικογένεια της , καθώς όλα τα αδέλφια της είναι υιοθετημένα. Ενώ όλα κυλάνε ομαλά και βαρετά, μια περίεργη πελάτισσα στο βιβλιοπωλείο της αφήνει ένα σπάνιο βιβλίο, ένα κτίριο εμφανίζεται στο κέντρο της Νέας Υόρκης από το πουθενά και μόνο η Claire μπορεί να το δει, και η συντροφιά του Adventureman επιστρέφει, φέρνοντας μαζί της και τους villains της εποχής τους αλλά και μια τεράστια απειλή για τον ίδιο τον κόσμο. Ξεκινώντας, πρέπει να γράψει ότι πρόκειται, και χάρηκα για αυτό, για ένα κόμικ το οποίο προσπαθεί απεγνωσμένα να σε διασκεδάσει. Αποδίδοντας φόρο τιμής στις προπολεμικές ταινίες του Hollywood και στα αντίστοιχα pulp διηγήματα τα οποία είχαν τρομερή επιτυχία, με πειρατές και αεροπόρους, με ξιφομάχους και over-the-top villains, μου θύμισε, στην ψυχή, τα indiana Jones. Ο Matt Fraction, γνωστός για τα πολλά υπερηρωικά του (Hawkeye, Iron Man κ.α.), αλλά και τις αρκετές creator owned δουλειές του κυρίως στην Image (Sex Criminals,Casanova κ.α.), γράφει εδώ με πολύ διάθεση και με χαλαρή και "περιπετειώδη" πένα. Εχει βέβαια θεματάκια, όπως ότι στα 4 πρώτα τεύχη μας γνωρίζει 2 ομάδες, καλών και κακών, άνω των 10 ατόμων δηλαδή που δύσκολα μπορείς να θυμάσαι τι ακριβώς είναι και τι μπορεί να κάνει ο καθένας. Σίγουρα είμαστε στο στάδιο του στησίματος του κόσμου και των χαρακτήρων του, αλλά τόση πληροφορία σε τόσο λίγες σελίδες, καταλήγει συνήθως, όπως συνέβη και εδώ δηλαδή, σε μη ανεπτυγμένους χαρακτήρες. Περισσότερο fleshed-out είναι η οικογένεια της Claire, η οποία φαίνεται ότι θα λάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στα επόμενα τεύχη, οπότε ίσως και να ωφείλεται εκεί η ελλιπής εμβάθυνση στους υπόλοιπους. Το σύνολο πάντως είναι ευχάριστο και αν αφεθείς στο "παραμύθι". χωρίς να το πολυσκέφτεσαι, περνάς καλά και διασκεδαστικά. Στο σχέδιο και στο χρώμα βρίσκεται το ζευγάρι Terry και Rachel Dodson (Wonder Woman,Generation X κ.α.), με την δεύτερη να κάνει τα μελάνια και τον πρώτο μολύβια και χρώμα. Πανέμορφο και οπτικά πολύ ευχάριστο, είμαι σίγουρος ότι πρέπει να τους πήρε αρκετό καιρό γιατί, όπως μπορείτε να δείτε και εσείς, κυρίως από splash, που ανεβάζω εδώ, η λεπτομέρεια είναι φανταστική. Ίσως και σε υπερθετικό βαθμό που σκέφτηκα, εγώ που είμαι φαν της πολύ λεπτομέρειας, ότι εδώ μερικές φορές κάποιες σελίδες ήταν παραφορτωμένες. Τα μοντέλα και τα πρόσωπα των χαρακτήρων μου έβγαλαν μια BD επιρροή, παρόλο που το χρώμα είναι σαφέστατα "αμερικάνικο". Ωραία κίνηση πάντως, ωραία σκηνοθεσία, γενικά μια αξιοσημείωτη δουλειά, όχι μόνο για την ομορφιά της αλλά και για την λειτουργικότητα της. Μέχρι τώρα έχουν βγει 4 τεύχη, με το πρώτο να είναι γύρω στις 60 σελίδες. Αυτά συγκεντρώθηκαν σε ένα over-oversized deluxe hardcover (32X24), τυπικό BD μέγεθος δηλαδή, πράγμα που ενισχύει τις υποψίες μου για τις επιρροές τους. Πανέμορφη έκδοση, τρομερή παραγωγή, με κείμενα από τους δημιουργούς στο τέλος και πολλές σελίδες με αρχικά σχέδιο. Με λίγα λόγια, μια σειρά η οποία αν προσεγγιστεί με την "χαλαρότητα" και την καλή διάθεση που της πρέπει, θα κάνει τον κάθε αναγνώστη να περάσει πλύ ευχάριστα. Ελπίζω σε γρήγορη συνέχεια γιατί το cliffhanger είναι, αν όχι συγκλονιστικό, τότε σίγουρα κινηματογραφικό!

Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 17-04-2019 Υλικό Συλλογής: Fear Itself v1(April/October 2011) Μετά τα γεγονότα του Siege, το Ερπετό, ο αρχαίος, και αυτοαποκαλούμενος πραγματικός άρχοντας της Άσγκαρντ, ξυπνά, χάρη στην Sin, την κόρη του Κόκκινου Κρανίου που καταφέρνει να σηκώσει το σφυρί της Σκάντι, το οποίο φυλάσσονταν σε ένα οχυρό των Ναζί από το τέλος του ΒΠΠ’ μέχρι τις μέρες μας. Το Ερπετό στέλνει τα υπόλοιπα μαγικά σφυριά για να αναζητήσουν τους Άξιους, που μετατρέπουν γνωστούς ήρωες και κακοποιούς σε απεσταλμένους του, με τα οποία σπέρνουν τον τρόμο. Οι Ασγκαρντιανοί βλέποντας την απειλή εγκαταλείπουν την κατεστραμμένη εκδοχή της πατρίδας τους στην γη, με τον Όντιν να είναι αποφασισμένος ακόμα και να την καταστρέψει για να περιορίσει το κακό. Και οι γνωστοί υπερήρωες γνωρίζουν τον τρόμο. Αλλά είναι οι μόνοι που απομένουν για να το σταματήσουν. Οι εικόνες προέρχονται από την Αμερικάνικη έκδοση. Άλλο ένα "event" άλμπουμ που καθόρισε την πορεία των υπόλοιπων τίτλων της Μάρβελ για μερικούς μήνες το 2011, βγήκε στην χώρα μας, σε πρώτη διανομή στο Comicdom Con Athens 2019. Και είναι από τα σχετικά καλά events της τελευταίας 15ετίας, αν και απέχει από το άριστο. Δυστυχώς όμως περιέχει μόνο τα 7 βασικά τεύχη της σειράς, ενώ κατά την γνώμη μου, για την καλύτερη απόλαυση και κατανόηση της σειράς θα έπρεπε να περιλαμβάνονται τουλάχιστον και τα Fear Itself: Book of the Skull #1, Fear Itself 7.1, 7.2 & 7.3. Αλλά ας είναι! Ακόμα και έτσι είναι καλοδεχούμενο. Το event λαμβάνει χώρα το διάστημα που η οικονομική κρίση ήταν στα ντουζένια της, οπότε ο Fraction παίρνει την ευκαιρία να σχολιάσει την «επιδημία» κατασχέσεων σπιτιών, το δικό τους επακόλουθο της κρίσης. Ένα παράπονο που έχω από τον συγγραφέα σε αυτή την ιστορία είναι το πώς σκιαγραφεί την αιώνια αντιπαράθεση του Θωρ με το πατέρα του, τον Όντιν, όχι τόσο στον τρόπο – που είναι στα πλαίσια που το έχουμε μάθει – αλλά στο ύφος, δηλαδή στο τι λένε. Λες και βλέπω μιλίνιαλ να μαλώνει με gen x’er. Κάπως εκτός του συνηθισμένου μοτίβου, βρήκα και την συμπεριφορά του Κάπτεν Αμέρικα, χωρίς εμφανή λόγο. Τέτοια θεματάκια χτυπάνε ακόμα και στον λιγότερο έμπειρο αναγνώστη κατευθείαν, ξενίζοντας τον και θυμίζουν περισσότερο Bendis παρά Fraction. Η έκδοση είναι στα τυπικά στάνταρ της Anubis. Μην περιμένετε κανένα έξτρα βέβαια, μιας και η Ελληνική έκδοση είναι βασισμένη στην έκδοση της Panini που περιέχει 48 σελίδες λιγότερες. Ούτε καν τα εξώφυλλα της σειράς δεν έχει.