Search the Community

Πρώτη Ελληνική κυκλοφορία: 04-03-2019 Υλικό Συλλογής: Original Sin 00-08 + Point 1 (April/September 2014) Κάποιος σκότωσε τον Παρατηρητή Ουάτου, την γνωστή φιγούρα που εμφανίζεται στο πεδίο κάθε σημαντικής στιγμής της ανθρωπότητας χωρίς να συμμετάσχει στα δρώμενα, και οι Εκδικητές, παρέα με τον Νικ Φιούρι, ψάχνουν να λύσουν το μυστήριο. Ένα μυστήριο που θα οδηγήσει τους ήρωες στο να ανακαλύψουν σημαντικά μυστικά για την ζωή τους και το απόλυτο μυστικό στο τέλος της σειράς, το οποίο θα αλλάξει τα δεδομένα στο σύμπαν της Μάρβελ με τον πλέον εμφατικό τρόπο. Οι εσωτερικές εικόνες προέρχονται από την Αμερικάνικη έκδοση. Το τελευταίο event της Marvel που έχει αρκετή συνοχή ώστε να παραμείνει διασκεδαστικό τόσο στην πρώτη ανάγνωση όσο και τις επαναλήψεις, κατά την γνώμη μου. Επίσης, από τα λίγα crossovers από τότε που ξαναμπήκαν στον "παιχνίδι" από το δεύτερο μισό της πρώτης δεκαετίας του αιώνα, που το τέλος παραδίδει αυτά που υπόσχεται και δεν αναλώνεται στο να χτίσει υλικό για μεταγενέστερες εκδόσεις, εις βάρος της ιστορίας καθαυτής. Να προσθέσω, πως έχοντας διαβάσει και τα περισσότερα tie-ins στα αγγλικά όταν κυκλοφόρησε, δεν θεωρώ πως είναι απαραίτητο να διαβάσει κανείς κάτι άλλο από αυτά που προσφέρονται σε αυτόν τον τόμο για να βγάλει νόημα. Βοηθάει σίγουρα, αλλά στέκεται και μόνο του. Η κατάληξη του τίτλου επίσης δεν έχουν αναιρεθεί ακόμα, σχεδόν 7 χρόνια μετά την αρχική δημοσίευση του. Μου άρεσε επίσης που πριν ξεκινήσουν το event, μπήκαν στον κόπο να εξηγήσουν την προέλευση της φυλής στην οποία ανήκει ο Παρατηρητής και τον λόγο της μη επέμβασης της, δίνοντας έξτρα βάρος στα τεκταινόμενα. Και φυσικά το σχέδιο του Deodato με τις ιδιαίτερες σκιάσεις του, ταιριάζει τέλεια στην ιστορία, εντείνοντας το μυστήριο και την ένταση. Ο τόμος της Οξύ έχει λίγο παραπάνω σφικτή ράχη από το φυσιολογικό αλλά γενικά αντέχει αν τον ανοίξεις λίγο παραπάνω για να δεις το σχέδιο και το κείμενο στα μπαλονάκια.

Ψάχνοντας τις διαδικτυακές εκπτώσεις σε γνωστή αλυσίδα καταστημάτων, έτυχε να πέσω σε ένα κόμικ της σειράς Amazing Spider-Man το οποίο φαινόταν διαφορετικό από οτιδήποτε είχα δει μέχρι στιγμής. Έδινε έναν πιο καλλιτεχνικό αέρα και το εξώφυλλο είχε μια ιδιαίτερη γραφιστική επιμέλεια. Δεδομένου ότι παρακολουθώ τέτοια μαθήματα ήταν λογικό να με τραβήξει η σύνθεση του εξωφύλλου. Έτσι και το παρήγγειλα και μέτα από λίγο κόπο έφτασε στα χέρια μου. Εξώφυλλο του Amazing Spider-Man Family Business (πηγή https://www.goodreads.com/book/show/18119043-amazing-spider-man) Το "Amazing Spider-Man Family Business" είναι ένα Graphic Novel της Marvel Comics το οποίο κυκλοφόρησε τον Απρίλη του 2014 μέσω της σειράς "Marvel OGN". Γραμμένο από τους Mark Waid και James Robinson και σε σχέδιο του Gabriele Dell'Otto, πρόκειται για μια ιστορία με στοιχεία noir όπως τον κυνισμό που παρουσιάζει ο Peter Parker, τα οποία συνδυάζονται με κατασκόπους και μυστικές αποστολές. Εικονογράφηση από το βιβλίο (πηγή https://www.reddit.com/r/comicbooks/comments/666pxr/this_is_some_beautiful_art_amazing/) Στην ιστορία, ο Peter Parker γίνεται στόχος μιας καταδίωξης και βρίσκει τη χαμένη του αδερφή, η οποία ως κατάσκοπος τον οδηγεί σε μια αποστολή αναζήτησης της κληρονομιάς των γονιών τους. Παράλληλα, ο Kingpin έρχεται σε έπαφη με τον Mentallo, έναν μεταλλαγμένο με την ικανότητα να δημιουργεί ψευδαισθήσεις. Σα σενάριο είναι κάτι αρκετά απλό που μπορεί να δουλέψει. Αυτό όμως που το ανεβάζει είναι το σχέδιο. Κάθε σελίδα και πάνελ θυμίζει πίνακα ζωγραφικής χάρη στο χρωματισμό του, ο οποίος προσωπικά μου θυμίζει τα έργα του Alex Ross. Στο σύνολο του, το βίβλιο συνδυάζει υπερηρωική δράση με ιστορίες κατασκόπων και στοιχεία film noir, αλλά φαίνεται να κλίνει περισσότερο στη κατασκοπία παρά στους υπερήρωες. Αυτό που κρατάει την ιστορία είναι σίγουρα το εικαστικό κομμάτι, αν και το βιβλίο είναι από μόνο του μικρό σχετικά σε έκταση, με γύρω στις εκατό σελίδες περιεχόμενο. Είναι μια κάλη εμπειρία σε γενικές γραμμές. Μπορεί η ιστορία να μη κρατάει πολύ μόνη της, αλλά η εικονογράφηση είναι σίγουρα ένας λόγος για να έχει κάποιος αυτό το βιβλίο στη συλλογή του.

Η Natasha Romanov, η ευρέως γνωστή κατάσκοπος με το κωδικό όνομα «Μαύρη Χήρα», καταζητείται από την Α.Σ.Π.ΙΔ.Α! Ο λόγος; Φαίνεται πως το παρελθόν της δε λέει να την αφήσει ήσυχη, καθώς ένας νέος αντίπαλος, ονόματι «Weeping Lion», την εκβιάζει στο να κλέψει κάποια αρχεία για αυτόν με αντάλλαγμα το να μην αποκαλύψει το πιο σκοτεινό μυστικό της. Θα κάνει η Χήρα αυτό που της ζητάει; Αν ναι, θα τον αφήσει να ζήσει, εφόσον γνωρίζει αυτό το μυστικό; Ύστερα από το επιτυχημένο πέρασμα τους στον άνθρωπο δίχως φόβο, οι Mark Waid, Chris Samnee και Matthew Wilson συνεργάζονται ξανά για να παρουσιάσουν τη δική τους εκδοχή για τη Black Widow. Προσωπικά, περισσότερο χαρούμενος δε θα μπορούσα να είμαι, διότι το Daredevil των παραπάνω δημιουργών είναι ένα από τα αγαπημένα μου run στο χαρακτήρα, και ένα από τα καλύτερα κόμικς εν γένει! Το Black Widow κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 2016 και, ενώ η σειρά προορίζονταν για ongoing, τελικά έτρεξε μονάχα για 12 τεύχη. Φαντάζομαι ότι ο λόγος για τον οποίο η σειρά περιορίστηκε σχετίζεται με το γεγονός ότι η πρωταγωνίστρια δεν είναι από τις αγαπημένες ηρωίδες των αναγνωστών, με αποτέλεσμα ο τίτλος να έχει χαμηλές πωλήσεις. Παρόλα αυτά, το κόμικ είναι άκρως απολαυστικό, κάτι που οφείλεται στη κοινή προσπάθεια των τριών δημιουργών. Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω διαβάσει κανένα κόμικ του Mark Waid και να μη πέρασα τουλάχιστον καλά. Σε αυτό το κόμικ, τα συγγραφικά καθήκοντα τα μοιράζονται από κοινού ο Waid και ο σχεδιαστής Chris Samnee. Μάλιστα, ίσως ο Samnee να είχε εν τέλει περισσότερη επιρροή στη δημιουργία του. Το βάρος της αφήγησης έχει πέσει επάνω στο σχέδιο παρά στους διαλόγους, οι οποίοι είναι «σποραδικοί» σε όλη την έκταση του κόμικ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το πρώτο τεύχος, στο οποίο δεν υπάρχει σχεδόν καμία λέξη και παρουσιάζει με πολύ όμορφο τρόπο τη καταδίωξη της Natasha από την Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α. Το πρώτο τεύχος είναι ένα από τα καλύτερα εναρκτήρια κεφάλαια που έχω διαβάσει, καθώς από τη μία δείχνει τις δυνατότητες του κόμικ ως μέσο, ενώ από την άλλη δημιουργεί και το κατάλληλο suspense στον αναγνώστη, που προσπαθεί να μάθει τι στο καλό συμβαίνει. Γενικά, αγαπώ τα «βουβά» τεύχη και το εκτιμώ ιδιαίτερα όταν οι δημιουργοί ενίοτε καταφεύγουν σε αυτήν την οδό. Μιλώντας πιο πάνω για τον Samnee, το σχέδιο του εδώ είναι οπτικά πανέμορφο. Στυλιζαρισμένο όσο πρέπει, με ιδιαίτερη έμφαση στη ορθή αλληλουχία των panels και στην αποτύπωση της «χάρης» της πρωταγωνίστριας Natasha. Φυσικά, η παλέτα του Matthew Wilson, με τα ζεστά της χρώματα, είναι αυτή που συμβάλει στην εξύψωση του τελικού αποτελέσματος. Συνολικά, το Black Widow προτείνεται σε αυτούς που ψάχνουν να διαβάσουν μία χαλαρωτική, ιντριγκαδόρικη, κατασκοπική ιστορία! Το κόμικ έχει συλλεχθεί σε δύο paperbacks και σε μία μαύρη και περιποιημένη Ultimate Collection.

Supeman: Brithright Αν θα έπρεπε να διαλέξω ένα κόμικ του Superman, που με έκανε να αγαπήσω τον χαρακτήρα, τότε σίγουρα θα διάλεγα το Superman: Birthright. Εκδόθηκε σαν μίνι σειρά στις ΗΠΑ από τον Σεπτέμβριο του 2003 έως τον Σεπτέμβριο του 2006, ενώ στην χώρα μας πρωτοκυκλοφόρησε το 2005, μέσα από τις σελίδες του περιοδικού DC Universe της Anubis και στη συνέχεια ολόκληρη η ιστορία βγήκε σε ένα δίτομο έργο. Το σενάριο το γράφει ο Mark Waid, ενώ στο σχέδιο και στα μελάνια είναι οι Leinil Francis Yu και Gerry Alanguilan αντίστοιχα. Ενώ αρχικά το Birthright δεν είχε σκοπό να εκδοθεί σαν μια ιστορία origin του χαρακτήρα, η DC άλλαξε γνώμη χρησιμοποιώντας το για να αντικαταστήσει το The Man of Steel του Byrne, κάνοντας το το επίσημο origin του Superman (έστω και προσωρινά!) H ιστορία αφορά ένα καθαρό origin του χαρακτήρα, πλήρως προσαρμοσμένο στα δεδομένα του 21ου αιώνα. Ακολουθούμε τον Κλαρκ Κεντ από την φυγάδευση του από τον πλανήτη Krypton, μέχρι την άφιξη του στo Smallville (Fun fact! ο Jonathan και η Martha Kent μοιάζουν επίτηδες στους αντίστοιχους ηθοποιούς της τηλεοπτικής σειράς Smallville που παιζόταν τότε!) αλλά και τη γνωριμία του με τον Lex Luthor και την Lois Lane. Υπό το πρίσμα μιας τρομερής απειλής, ο Κλαρκ θα ανακαλύψει τον πραγματικό του εαυτό και στο πρόσωπο του θα μετουσιωθούν οι αξίες του Krypton αλλά και της Γης. Από τον Mark Waid είχε ζητηθεί να δημιουργήσει μια ιστορία, στην οποία ο αναγνώστης του 21ου αιώνα θα μπορούσε να ταυτιστεί. Φυσικά, ο Waid ανέλαβε με μεγάλη του χαρά το πρότζεκτ μιας και ήταν μεγάλος φαν από το 1978 λόγω της ομώνυμης ταινίας. Ο σκοπός του ήταν να δώσει περισσότερη έμφαση στον Clark Kent, μιας και αυτός είναι ο χαρακτήρας με τον οποίο μπορούν να ταυτιστούν και εμβάθυνε στη ψυχοσύνθεση και τα κίνητρα πίσω από τις ηρωικές πράξεις του. Επιπλέον, ο Waid προσπάθησε να αποφύγει την κλασσική προσωποποίηση της Αμερικάνικης κουλτούρας προς το άτομο του και τον χειρίστηκε όπως ακριβώς θα χειριζόταν έναν πολίτη του κόσμου. Επιπλέον, αποφάσισε να αφήσει στην άκρη την ατσούμπαλη εικόνα που είχε ο Κλάρκ όταν δεν φορά την στολή και τον έβγαλε στην ενεργό δράση σαν κανονικό δημοσιογάφο και όχι σαν ένα απλό δακτυλογράφο. Βασικές ιδέες της ιστορίας πέρασαν στην ταινία Άνθρωπος από Ατσάλι (2013) το οποίο ο Waid το σιχάθηκε ( ) και στο Batman v Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης (2016). Η ελληνική έκδοση της Anubis

Το "Strange Fruit" είναι ένα θρυλικό τραγούδι, που το ξέρουμε από την τεράστια Billie Holiday, η οποία το έκανε διάσημο, αν και δεν ήταν η πρώτη που το τραγούδησε. Μιλάει για τα "περίεργα φρούτα", τα οποία υπήρχαν σε δέντρα των ΗΠΑ, κυρίως στο Νότο, και τα οποία έμοιαζαν σκανδαλωδώς με πτώματα κρεμασμένων μαύρων. Το ομότιτλο κόμικ των J.G. Jones και Mark Waid αφηγείται μια ιστορία, που έχει σχέση με το ρατσισμό. Η ιστορία τοποθετείται χρονικά το 1927 και τοπολογικά στην πολιτεία του Μισισίπη, στην καρδιά του αμερικανικού νότου, εκεί που βασίλευε ο ρατσισμός και εκκινεί από το πραγματικό περιστατικό μιας μεγάλης πλημμύρας στην περιοχή εκείνη ακριβώς τη χρονιά. Ενώ οι περισσότεροι λευκοί περιφρονούν τους μαύρους και τους υποχρεώνουν να δουλέψουν στο φράγμα με μισθούς πείνας. Καθώς ένας τσακώνεται με μια παρέα λευκών και επιχειρεί να διαφύγει, όλοι παρατηρούν μια λάμψη από τον ουρανό, η οποία καταλήγει στην πρόσκρουση ενός αντικειμένου στη Γη. Δεν αποτελεί έκπληξη, το ότι το αντικείμενο είναι ένα διαστημόπλοιο, είναι όμως έκπληξη, ότι ο επιβάτης είναι ένας θηριωδών διαστάσεων μαύρος! Καθώς ο ποταμός πλημμυρίζει και οι φυλετικές εντάσεις βαίνουν σε κορύφωση, όλοι ετοιμάζονται για μια σύγκρουση. Είναι προφανείς οι προθέσεις των δημιουργών, να φτιάξουν μια ιστορία, που να εμπνέεται τόσο από πραγματικά περιστατικά, όσο και να αποτελεί φόρο τιμής στα κλασικά αμερικανικά κόμικς, προσπαθώντας να θίξουν και το φλέγον και, δυστυχώς ακόμη και σήμερα υπαρκτό, ζήτημα του ρατσισμού στις ΗΠΑ. Η ιστορία είναι αρκετά καλογραμμένη, οι πληροφορίες, που μαθαίνουμε ακριβώς όσες χρειάζονται για την υπόθεση (για παράδειγμα, δεν πληροφορούμαστε για την προέλευση του εξωγήινου, ούτε για το λόγο παρουσίας του στη Γη) και οι πρωταγωνιστές σκιαγραφούνται επαρκώς και σίγουρα όσο χρειάζεται, για να προχωρήσει η ιστορία. Οι περισσότεροι λευκοί παρουσιάζονται ως ρατσιστές, η ΚΚΚ κάνει την εμφάνισή της, ενώ υπάρχουν και κάποιοι λευκοί, που δεν έχουν δηλητηριαστεί ακόμη από το ρατσισμό. Τα σχέδια και τα χρώματα του J.G. Jones είναι πραγματικά υπέροχα, σαν πίνακας ζωγραφικής στο στιλ του Alex Ross και το ίδιο ισχύει και για τη γενικότερη σκηνοθεσία του. Οι εκφράσεις των χαρακτήρων είναι απόλυτα αληθοφανείς κα ιαυτό επιτρέπει στους αναγνώστες να καταλάβουν τα συναισθήματά τους. Δεν νομίζω, ότι υπάρχει έστω και ένα σχέδιο, που να μην προωθεί την πλοκή με κάποια τρόπο, επιτρέποντας έτσι στους συγγραφείς να αφηγηθούν την ιστορία με όσο λιγότερα λόγια γίνεται. Από ό,τι καταλαβαίνω, αρκετοί στις ΗΠΑ δυσαρεστήθηκαν με το συγκεκριμένο κόμικ, επειδή, αν και αναφέρεται στο ρατσισμό είναι γραμμένο από δύο λευκούς, αλλά και επειδή κάποια πράγματα στην ιστορία μπορούν να ερμηνευθούν ως μια προσπάθεια άμβλυνσης του φλέγοντος θέματος, όπως για παράδειγμα το γεγονός, ότι οι μη ρατσιστές λευκοί είναι μια εύπορη οικογένεια ενός Γερουσιαστή., κάτι που θα ήταν μάλλον δύσκολο εκείνη την εποχή. Από την άλλη, βέβαια, υπήρξαν και διάφοροι, που εκθείασαν το κόμικ, αλλά σε κάθε περίπτωση υπήρξε μια διαμάχη, κάτι, που από μόνο του δεν είναι καθόλου κακό. Προσωπικά πιστεύω, ότι το κόμικ είναι καλογραμμένο και εξαιρετικά σχεδιασμένο, αλλά όπως και να το κάνουμε η ιδέα ενός μαύρου από μηχανής θεού, που βοηθάει όλον τον κόσμο και στο τέλος τα πάντα βρίσκονται στην ίδια κατάσταση, είναι κάπως προβληματική. Σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητώ τις καλές προθέσεις των δημιουργών, απλά δεν νομίζω, ότι αυτή ήταν η κατάλληλη προσέγγιση για το θέμα. Από την άλλη, όπως έγραψα, το κόμικ διαβάζεται με μεγάλη άνεση ακριβώς λόγω της αφηγηματικής και σχεδιαστικής ικανότητας των Jones και Waid. Θα χαρώ ιδιαίτερα να διαβάσω και άλλες απόψεις πάνω στο θέμα. Η σειρά κυκλοφόρησε σε 4 τεύχη το 2015, τα οποία συγκεντρώθηκαν σε έναν σκληρόδετο τόμο, λίγο μεγαλύτερου μεγέθους από το συνηθισμένο και με χοντρό χαρτί, που αναδεικνύει το σχέδιο του Jones και τον οποίον διάβασα. Περιέχει εισαγωγή, επίλογο, σχέδια και τα εξώφυλλα. Δεν γνωρίζω εάν έχει κυκλοφορήσει και άλλη έκδοση. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Η κριτικός κόμικς J. A. Micheline κατακεραυνώνει το κόμικ Ο Mark Waid απαντά Άλλη μια αρνητική κριτική Μια σαφώς πιο νηφάλια, αλλά και αυτή αρνητική Και μια θετική

Daredevil. Matt Murdock. Ο πιο βασανισμένος ήρωας της Marvel. Από την εποχή που ανέλαβε το τίτλο ο Frank Miller, o χαρακτήρας έχει υποστεί (κυριολεκτικά) τα πάνδεινα. Τα στίγματα του Miller, τόσο στον ήρωα όσο και στην ατμόσφαιρα των ιστοριών που τον ακολουθούν, η οποία χαρακτηρίζεται έως και πολύ σκοτεινή, έμειναν ανεξίτηλα, όπως γίνεται φανερό από τα runs των Kevin Smith, Brian Bendis, Ed Brubaker & Andy Diggle. Το 2014 η Marvel αποφάσισε πως ήρθε ο καιρός για μία αλλαγή και ότι έπρεπε να γίνει κάτι καινούργιο με τον ήρωα. Η δουλεία ανατέθηκε στο πολύπειρο Mark Waid, ο οποίος κλήθηκε να φέρει έναν αέρα φρεσκάδας και να προσδώσει μία νέα, πιο «φωτεινή» κατεύθυνση στο τίτλο, χωρίς όμως να απομακρύνει το χαρακτήρα από τις ρίζες του. Τον Waid πλαισιώνουν αρχικά οι επίσης έμπειροι καλλιτέχνες, Paolo Rivera και Marcos Martin, αμφότεροι γνωστοί από τις δουλείες τους στο Amazing Spider-Man. Η ιστορία έχει πάνω κάτω ως εξής: ο Matt, μετά τα γεγονόντα του Shadowland όπου είχε κυριευθεί από μια οντότητα ονόματι «Βeast of the Hand», επιστρέφει στη Νέα Υόρκη για να κάνει μια νέα αρχή ως δικηγόρος την ημέρα και ως τιμωρός του εγκλήματος τη νύχτα. Παράλληλα, προσπαθεί για αλλαγή να αντιμετωπίζει κάθε γεγονός που του τυχαίνει με αισιοδοξία, βρίσκοντας κάτι θετικό σε ό, τι και αν κάνει. Ποιο είναι όμως το πρόβλημα με τη «πρωινή δουλεία» του ως δικηγόρος; Από τη στιγμή που η «διπλή ζωή» του Matt είναι λίγο πολύ γνωστή στο ευρύ κοινό, είναι φανερό ότι δε μπορεί να εκπροσωπεί ο ίδιος πελάτες στο δικαστήριο γιατί η γνώση το ότι είναι ο Daredevil μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα εναντίον του από τον «αντίπαλο» δικηγόρο. Και εδώ είναι που o Waid το χειρίζεται έξυπνα. Η φίρμα Nelson & Murdock αποφασίζει λοιπόν να «εκπαιδεύει» τον εκάστοτε πελάτη της παρέχοντας του τα κατάλληλα εφόδια, προκειμένου να εκπροσωπήσει τον εαυτό του μόνος του κατά τη διάρκεια της δίκης. Είναι μία καινοτομία που δεν έχουμε ξαναδεί προηγουμένως σε κόμικς του Daredevil, η οποία αν και δε διήρκεσε και πολύ, αποτελούσε μία έξυπνη ιδέα που μου είχε δημιουργήσει ιδιαίτερη εντύπωση. Την ίδια στιγμή o Matt, ως Daredevil, βρίσκεται στο στόχαστρο εξαιτίας της κατοχής ενός σημαντικού αντικειμένου το οποίο φαίνεται πως θέλουν οι μεγαλύτερες εγκληματικές οργανώσεις του κόσμου. Συγχρόνως, έρχονται στη ζωή του εχθροί από το παρελθόν καθώς και καινούργιοι, όπως είναι ο Coyote ή ο Ikari. Ο Ikari (δημιουργία του Mark Waid) είναι ένας νίντζα Γιαπωνέζικης καταγωγής, που από τη μία φέρει όλες τις δυνάμεις του Matt (ενισχυμένες αισθήσεις, την 6η του «radar» αίσθηση) ενώ από την άλλη έχει … και κάτι παραπάνω. Στη πορεία ο αναγνώστης ανακαλύπτει ότι πίσω από όλα τα εμπόδια που αντιμετωπίζει ο Matt τελευταία κρύβεται κάποιος άλλος, ο οποίος σχεδίαζε για πολύ καιρό την εκδίκηση του. Την ίδια στιγμή, η άνοδος της Serpent Society θα οδηγήσει τον Matt σε μία καθοριστική απόφαση, η οποία θα τον μεταφέρει μακριά από τη NY και τη Hell’s Kitchen, οδηγώντας τον για πρώτη φορά στο San Francisco! Ikari Όπως τονίστηκε προηγουμένως, ο Waid πετυχαίνει στο να δημιουργήσει μία φωτεινή ατμόσφαιρα, δημιουργώντας ανάλαφρες και ψυχαγωγικές περιπέτειες, οι οποίες ξεχωρίζουν για το πολύ καλό characterization, το χιούμορ αλλά και το πολύ συναίσθημα. Οι πρωταγωνιστές, όπως είναι ο Matt, ο Foggy ή ακόμα και η Kirsten McDuffie, έχουν άριστη χημεία και οι «τριβές» μεταξύ τους είναι πειστικές και αληθοφανείς. Το χιούμορ, ενίοτε σε μικρές και καλές δόσεις, είναι ένας χαρακτηριστικός παράγοντας της σειράς αυτής και παρέχεται τη στιγμή που χρειάζεται, πάντα για να εξισορροπήσει το δράμα της εκάστοτε σκηνής. Μιλώντας για το δράμα, μολονότι η σειρά έχει πιο χαρούμενο κλίμα σε σχέση με άλλα κόμικς του Daredevil, εντούτοις ο Waid καταπιάνεται με θεματικές όπως είναι η ψυχολογική κατάσταση του Matt, εάν δηλαδή ο «χαρούμενος εαυτός του» είναι απλά μια «μάσκα» για κρύψει την υποβόσκουσα κατάθλιψη του. Επίσης, επειδή η σειρά δεν αφορά μόνο τον Matt Murdock, o Waid υποβάλλει εξίσου τον Foggy σε πνευματικές και σωματικές δοκιμασίες. Ειδικά δε ο Foggy, δια χειρός Waid, εξελίσσεται περισσότερο ως χαρακτήρας και οι αλληλεπιδράσεις που έχει με τον καλύτερο του φίλο, Matt, φανερώνει το πόσο κοντά έχουν έλθει μεταξύ τους και το πόσο μεγάλη σημασία έχει και για τους δύο αυτή η φιλία, παρά τα εμπόδια που τους παρουσιάζονται. Η Kirsten McDuffie είναι ένας άλλος χαρακτήρας που δημιούργησε ο Waid για χάρη της σειράς, o οποίος αποτελεί το ερωτικό ενδιαφέρον του Matt και η σχέση των δύο περνά από πολλές «στρώσεις» μέχρι οδηγηθούν σε σχέση. Αναμφίβολα, η Kirsten είναι ένας δυνατός χαρακτήρας και η σχέση της με τον Matt αποτελεί έναν από τους (πολλούς) ακρογωνιαίους λίθους της σειράς. Η χημεία μεταξύ των δύο οδηγεί πολλές φορές στη παραγωγή ξεκαρδιστικών καταστάσεων. Ένα άλλο δυνατό ατού του τίτλου είναι η φιλοδοξία του Waid να τοποθετήσει τον Daredevil σε περιβάλλοντα όπου δε θα περιμέναμε να τον δούμε, γεγονός που γίνεται με πολύ οργανικό τρόπο και που εξυπηρετεί τη πλοκή και χωρίς να δίνεται η εντύπωση πως ο χαρακτήρας είναι «έξω από τα νερά του». Για παράδειγμα, έχετε φανταστεί τον Daredevil να εμπλέκεται σε περιπέτειες που τοποθετούνται … στη Latveria, πατρίδα του Dr. Doom; Ή να ταξιδεύει στη Wakanda, έδρα του Μαύρου Πάνθηρα; Επιπλέον, σε αυτό το run, πέρα από το σύνηθες πλέον cameo του αγαπημένου αραχνάκια (ως γνωστόν, οι Daredevil και Spider-Man είναι πολλά χρόνια φίλοι στα κόμικς), υπάρχουν cameos και από άλλους ήρωες του ευρύτερου μαρβελικού σύμπαντος όπως του Captain America, Dr. Strange, Hank Pym ή ακόμα και του Silver Surfer! Αυτά τα cameos δεν αποπροσανατολίζουν τον αναγνώστη σε καμία περίπτωση, αλλά επιτυγχάνουν περισσότερο την εδραίωση του ίδιου του Daredevil στο χάρτη του κόσμου της Marvel. Όπως αναφέρθηκε, οι Marcos Martin και Paolo Rivera είναι αρχικά οι σχεδιαστές της σειράς, αμφότεροι κάνοντας πολύ άρτια δουλεία, και με οπτικά όμορφα αποτελέσματα. Ο δεύτερος μάλιστα ευθύνεται για τη νέα και μοναδική απόδοση/απεικόνιση της 360 μοιρών «radar» αίσθησης του Daredevil, δίνοντας την ευκαιρία στον αναγνώστη να δει μέσα από τον τρόπο που εκείνος «παρατηρεί» τα πράγματα. Στα δικά μου μάτια, η σειρά απογειώθηκε κυριολεκτικά από το τεύχος 12. Τι έγινε στο #12; Εδώ έκανε ντεμπούτο ο Chris Samnee, ο μόνιμος σχεδιαστής της σειράς από αυτό το σημείο και έπειτα. Ο Samnee είναι της σχολής του Darwin Cook, το σχέδιο του οποίου ταιριάζει απόλυτα με τη νέα και «αισιόδοξη» κατεύθυνση του τίτλου. Όσο περνάνε τα τεύχη γίνεται όλο και καλύτερος, καθώς το σχέδιο του αποκτά μεγαλύτερη κίνηση και «ζωντάνια». Ο Chris Samnee είναι ίσως ο αγαπημένος μου σχεδιαστής για το έτος 2020. Φυσικά, δε θα μπορούσε να μη γίνει αναφορά στον επίσης εξαιρετικό Matthew Wilson, χωρίς τη χρωματική παλέτα του οποίου το σχέδιο του Samnee δε θα έδειχνε καθόλου το ίδιο. Το run του Waid έτρεξε συνολικά σε δύο κύκλους, με τον πρώτο να ολοκληρώνεται στο τεύχος #36 και τον δεύτερο στο τεύχος #18. Φυσικά υπάρχουν και πολλά «ενδιάμεσα» τεύχη (1.50, 0.1, 15.1…), καθώς και μικρά crossovers με άλλες σειρές. (π.χ. Indestructible Hulk) Η σειρά έχει συγκεντρωθεί σε δύο πολύ όμορφα Omnis. Προσωπικά, εγώ την έχω μαζέψει σε 5 Deluxe HC, τα οποία περιέχουν όλο το υλικό. Κλείνοντας, ο Waid δημιούργησε έναν τίτλο, ο οποίος προσωπικά μου «μίλησε», ενώ απέδειξε ότι ένας τίτλος με το όνομα «Daredevil» διαθέτει πολλές δυνατότητες και ότι μπορούν να δημιουργηθούν ιστορίες του που κυμαίνονται από πολύ σκοτεινές έως και φωτεινές, και να είναι και οι δύο εξίσου πετυχημένες εκδοχές. Δε θα μπορούσα να προτείνω αυτή τη σειρά περισσότερο. Άνθρωπος Δίχως Φόβο!

Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 14-02-2020 Υλικό Συλλογής: Fantastic Four v3 67-70 (May/August 2003), Fantastic Four v1 500-502 (September/October 2003) Ένα από τα καταξιωμένα run που δεν είχα την ευκαιρία να διαβάσω μέχρι πρότινος, ήταν μεταξύ άλλων και η περίοδος του Mark Waid και του συγχωρεμένου Mike Wieringo στο τίτλο των Τεσσάρων Φανταστικών, με εξαίρεση το τεύχος 500, που περιλαμβάνεται στον τόμο. Τελειώνοντας την ανάγνωση του, μπορώ να πω πως δικαιολογούνται όλες οι καλές κριτικές που είχα ακούσει όλο αυτόν τον καιρό. Η ιστορία λοιπόν επικεντρώνεται σε μια άκρως σημαντική αναμέτρηση με τον Δρ. Ντουμ, ο οποίος, έχοντας βαρεθεί να χάνει από τον Ριντ Ρίτσαρντς σε όλα τα επίπεδα, και έχοντας ψευδαισθήσεις καταδιώξεως, κάνει μια συμφωνία με 3 δαίμονες της κόλασης, ασπαζόμενος πλήρως την κληρονομιά της μητέρας του ως μάγισσα και θυσιάζοντας, κυριολεκτικά και μεταφορικά, τα τελευταία στοιχεία ανθρωπιάς που του είχαν μείνει. Αυτή η αναμέτρηση θα γίνει μόνο με μαγικά μέσα, ένας τομέας που ο Ρίτσαρντς δεν έχει γνώσεις και αρνείται να πιστέψει, και θα έχει μεγάλο αντίκτυπο σε αυτόν και την οικογένεια του, μιας και ακόμα και στην ήττα, ο Ντουμ αρνείται να αφήσει την πρώτη οικογένεια της Μάρβελ να τον ξεχάσει, για να κλείσει επιτέλους ο κύκλος της αντιπαράθεσης. Στο τέλος, το μεγαλύτερο τίμημα θα το πληρώσουν τα παιδιά. Ο Γουέιντ στήνει την υπόθεση αριστοτεχνικά, δίνοντας πλήρη υπόσταση στα κίνητρα του Ντουμ και στο πόσο μακριά είναι διατεθειμένος να φτάσει. Ταυτόχρονα αναπτύσσει την δυναμική της οικογένειας με τρόπο που τιμά το παρελθόν του τίτλου, κάνοντας το Πράγμα να είναι το ηθικό υπόβαθρο της οικογένεια/ομάδας, μιας ομάδας που αλληλοστηρίζεται στα δύσκολα, έτσι για αλλαγή. Πάνω-κάτω ότι περιμένουμε από ένα τεύχος των FF και την μεταξύ τους δυναμική δηλαδή, αλλά με αυτά τα στοιχεία να είναι δυσεύρετα στα κόμικς της εταιρίας στις μέρες μας, πιάνω τον εαυτό μου να χρειάζεται να τα επισημάνει, έτσι για να μην ξεχνιούνται. Στην υπόθεση κάνει γκεστ εμφάνιση και ο Δρ. Στρέιντζ, τον οποίο ο συγγραφέας φροντίζει να παροπλίσει με την πρώτη ευκαιρία, ώστε το επίκεντρο να παραμείνει στον Ριντ Ρίτσαρντς και όχι σε κάτι που θα καταφέρουν οι διασυνδέσεις του. Για να είμαι ειλικρινής όμως, σε καμιά περίπτωση δεν με έπεισε πως οι 3 δαίμονες και ο Ντουμ είχαν τις κατάλληλες δυνατότητες για να νικήσουν τον Στρέιντζ - όχι σε εκείνο το στάδιο της ζωής του - αλλά είμαι διατεθειμένος να το παραβλέψω, προς χάρη ευκολίας της υπόθεσης. Το σχέδιο του Γουερίνγκο, πάντα καρτουνίστικο και εκφραστικό, είναι το πλέον κατάλληλο για αυτή την ιστορία κατά την γνώμη μου. Βοηθάει να στηθεί ο τόνος, και παρ όλη την σοβαρότητα του θέματος, βοηθάει στην εξισορρόπηση μεταξύ του φρικαλέου και της ελπίδας, στο να φανεί η απόγνωση ενός ανθρώπου που επέλεξε να είναι μόνος σε αντιδιαστολή της θετικότητας 4 ανθρώπων που επέλεξαν να αποτελέσουν στήριγμα ο ένας για τον άλλον. Ο τίτλος των FF εξάλλου δεν δουλεύει ιδιαίτερα καλά όταν διανύει παρατεταμένες περιόδους αρνητικής ενέργειας. Να επισημάνω πως σε αντίθεση με άλλα σύγχρονα runs που μας έχουν παρουσιάσει μέχρι στιγμής μέσα στην συλλογή, αυτό των Waid & Wieringo δεν παρουσιάζεται από την αρχή. Το δίδυμο είχε ξεκινήσει την πορεία του με το τεύχος 60. Αυτά τα τεύχη δεν θα τα δούμε, αλλά έχουν ήδη ανακοινώσει στο τέλος της ιστορίας πως θα βγει και ο επόμενος τόμος, με τον τίτλο Απόλυτη Δράση, ο οποίος συλλέγει τα τεύχη 503-511. Το μόνο που μένει τώρα, είναι να δούμε πότε θα έρθει αυτή η συνέχεια.

Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 24-11-2014 «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά Σου, ελθέτω η Βασιλεία σου... Μία νέα γενιά υπεράνθρωπων έχει αναλάβει τα ηνία τα τελευταία 10 χρόνια. Μια γενιά που δεν έχει ηθικούς φραγμούς και έχει μετατρέψει τους δρόμους σε καθημερινό πεδίο μάχης, βάζοντας σε συνεχή κίνδυνο την ανθρωπότητα, την οποία υποτίθεται πως υπερασπίζεται. Ως αποτέλεσμα, οι άνθρωποι έχουν σταματήσει να έχουν φιλοδοξίες. Έχουν σταματήσει να καταφέρνουν επιτεύγματα. Έχουν σταματήσει να ελπίζουν και να εμπνέονται. Μέσα σε αυτούς και ο Πάστορας Νόρμαν Μακ Κέυ που προσπαθεί να βρει ένα λόγο στο να συνεχίζει να πιστεύει στα διδάγματα της πίστης του, με όλα αυτά που συμβαίνουν. Μέχρι που ένα καταστροφικό γεγονός, αναγκάζει τον Σούπερμαν να επιστρέψει από την αυτό-εξορία για να βάλει τα πράγματα σε τάξη, μαζεύοντας και τα υπόλοιπα μέλη της Justice League που τα είχαν επί το πλείστον παρατήσει και αυτοί. Μια επιστροφή που έρχεται πάνω στην ώρα για να ξεσκεπάσει μια μεγάλη σκευωρία. Το περιεχόμενο προέρχεται από την Αμερικάνικη έκδοση. Αυτή είναι μέσες-άκρες (και χωρίς πολλά spoilers ) η υπόθεση του Kingdom Come, ενός άλμπουμ που ήταν στους καταλόγους της Anubis υπό έκδοση για πολλά χρόνια πριν τελικά μας το παρουσιάσουν. Η ιδέα για το Kingdom Come ήρθε στον Alex Ross την περίοδο που δούλευε στο Marvels και σκέφτηκε πως θα μπορούσε να υπάρξει αντίστοιχο έπος και για τους χαρακτήρες της DC. Και μετά ο σεναριογράφος, o Mark Waid, σκέφτηκε πως η ιστορία μπορεί να δουλέψει με παραβολές με τον Superman να πιστώνεται χρέη Μεσσιανικής φιγούρας. Εξ ου και ο χαρακτήρας του Πάστορα Νόρμαν Μακ Κέυ, ο οποίος αναλαμβάνει - με την βοήθεια του Spectre - τον ρόλο του παρατηρητή από την πλευρά των ανθρώπων, φέρνοντας επιπλέον ένα θρησκευτικό στοιχείο στην όλη εξιστόρηση. Ο τίτλος εξάλλου σημαίνει Ελθέτω η Βασιλεία, χωρίς το Thy/σου για να μην προκαλεί, αλλά οι παραλληλισμοί είναι εμφανείς μέσα σε όλο το έργο. ? Έργο που αρχικά είχε κυκλοφορήσει σε 4 ενισχυμένα τεύχη το 1996 στις ΗΠΑ. Αυτή ακριβώς η θρησκευτική ταύτιση είναι που δεν κάνει το έργο αρεστό σε όλους, παρόλο που προσωπικά δεν με πείραξαν, αν και πιστεύω πως ίσως έχασε λίγη από την ισορροπία του το έργου με την έκταση που της δόθηκε. Όπως και να έχει, η σειρά, παραμένει από τις σημαντικές της DC και είναι από αυτές που μια γνώμη, ακόμα και από άτομο που υπάρχει ταύτιση γούστων, δεν αρκεί για να κρίνει κάποιος αν του λέει κάτι το έργο. Πρέπει να κάτσει να την διαβάσει. Η έκδοση είναι στα γνωστά στάνταρ που μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια η Anubis. Καλή και ίσως πιο στιβαρή από άλμπουμ με λιγότερες σελίδες, αλλά τίποτα ιδιαίτερο. Bonus To 2016, συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από την κυκλοφορία του Kingdom Come και ο Τζον Σιάντριας στο Word Balloon Podcast, πήρε συνεντεύξεις από τον Mark Waid και τον Alex Ross για το παρασκήνιο της δημιουργίας του. Εδώ θα βρείτε το πρώτο μέρος με την συνέντευξη του Γουέιντ και εδώ το δεύτερο - και μεγαλύτερο - μέρος με την συνέντευξη του Ρος. Παρόλο που υπήρχε αντιπαλότητα μεταξύ των δύο για κάποιες από τις σεναριακές αποφάσεις, κατά μεγάλο μέρος φαίνεται να έχει αμβλυνθεί με το πέρασμα του χρόνου, οπότε οι συνεντεύξεις δεν είναι μια μεγάλη λασπολογία μεταξύ των δύο δημιουργών, ευτυχώς ή δυστυχώς (ανάλογα που στέκεστε πάνω σε τέτοια ζητήματα).

Από την πρώτη τους παρουσίαση στα τέλη του 1941, οι ιστορίες με τον Άρτσι και τους υπόλοιπους χαρακτήρες του κόμικ, επικεντρώνονταν στην ανάλαφρη διασκέδαση, παρουσιάζοντας μια χιουμοριστική και κατά τόπους ειδυλλιακή αναπαράσταση της εφηβικής ζωής των Αμερικάνικων προαστίων. Ο στόχος εξάλλου ήταν ξεκάθαρα οι ανήλικοι αναγνώστες, αλλά κάποιες φορές αυτή η εύθυμη διάθεση λειτούργησε και ως διαφυγή από τις πιο σκληρές τάσεις της πραγματικής ζωής, μιας και οι δημιουργοί μπορεί να ακολουθούσαν τις πολιτισμικές αλλαγές της εκάστοτε εποχής, αλλά φίλτραραν και αφαιρούσαν οτιδήποτε αρνητικό. Τα τελευταία χρόνια όμως η εταιρία έχει κάνει μια στροφή, παρουσιάζοντας – πάντα παράλληλα με τις απλές περιπέτειες – και μερικές σειρές με πιο ρεαλιστικές καταστάσεις ή/και τοποθετώντας τους χαρακτήρες σε θεματικές με σαφείς πιο γλαφυρές παραστάσεις, όπως π.χ. την ομπρέλα τίτλων Archie Horror. Η πιο φιλόδοξη σειρά που αποφάσισαν να βγάλουν σε αυτό το κλίμα, είναι χαλαρά το Archie 1941. Ο Άρτσι «γεννήθηκε» μέσα στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά δεν ασχολήθηκε με αυτόν, και οι δημιουργοί, που αποφάσισαν να κάνουν μια αναδρομή στην Αμερικάνικη ιστορία και πως ένας πιο ρεαλιστικός Άρτσι θα ταίριαζε σε αυτή, αποφάσισαν να ξεκινήσουν την αναδρομή τους με μια νέα σειρά που θα δείξει ακριβώς αυτό: Το πώς το Ρίβερντεϊλ εξέλαβε τον πόλεμο. Και το αποτέλεσμα είναι χλιαρό… Ακολουθούν spoilers. Διαβάζετε με δικιά σας ευθύνη. Ο Άρτσι και η παρέα παίρνουν το απολυτήριο Λυκείου και ο Άρτσι γίνεται απόμακρος. Μην έχοντας αποφασίσει τι να κάνει στην ζωή του και με τον πόλεμο στην Ευρώπη να τον απασχολεί κάθε φορά που παρακολουθεί τα κινηματογραφικά επίκαιρα, σταδιακά σπρώχνει τους φίλους του πέρα. Ή προσπαθεί τουλάχιστον, μιας και αυτή η παρέα δεν είναι εύκολο να την ξεφορτωθείς. Παράλληλα, ο πατέρας του τον πιέζει να κάνει κάτι στην ζωή του, δυσχεραίνοντας την κατάσταση. Και τότε, έχουμε την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ και η Αμερική μπαίνει στον πόλεμο. Αυτό βυθίζει όλη το Ρίβερντεϊλ σε περισυλλογή, αναλογιζόμενος τι σημαίνει όλο αυτό και με τους γονείς να διχάζονται για το αν θα πρέπει να στείλουν τα παιδιά τους – που ευτυχώς δεν είναι ακόμα σε ηλικία υποχρεωτικής επιστράτευσης - ή όχι. Κάποιοι το θεωρούν καθήκον τους να πάνε αλλά δεν μπορούν, κάποιοι δεν θέλουν να πάνε αλλά ίσως παρασυρθούν από την αίσθηση υποχρέωσης της παλιάς γενιάς, ιδίως των γονιών που δεν μπορούσαν να υπηρετήσουν στον μεγάλο πόλεμο (Α’ παγκόσμιο) και έχουν ακόμα ενοχές για αυτό. Εν τέλει ο Άρτσι αποφασίζει να καταταγεί και πριν φύγει για την βασική εκπαίδευση, τα φτιάχνει με την Μπέτι. Εν τω μεταξύ, ο Χάιραμ Λοτζ εκμεταλλεύεται την κατάσταση, αυξάνοντας την τιμή της βενζίνης, όντως ο μόνος που μπορεί να προμηθεύεται ακόμα το καύσιμο, χάρη στις γνωριμίες του με τα μεγάλα πρόσωπα της εποχής. Η κόρη του, η Βερόνικα, συνειδητοποιεί πως αυτή η αίσθηση ανωτερότητας που της εμφύσησε ο πατέρας της, είναι γελοιότητες και το μόνο που κατάφερ, είναι να την αποξενώσει από άτομα που θα μπορούσαν να γίνουν πραγματικοί φίλοι της, οπότε συνάπτει φιλία με την Μπέτι. Ο Άρτσι από την άλλη, συναντά στο στρατόπεδο εκπαίδευσης τον Ρέτζι, τον πρώην άσπονδο εχθρό του στα μαθητικά του χρόνια και συνάπτουν φιλία, παρέα με έναν αγαθό γίγαντα με τον οποίο ο Ρέτζι αρχικά τσακώνονταν πριν τους χωρίσει ο Άρτσι. Μόλις τελειώνει η εκπαίδευση, μαθαίνουν πως θα τους στείλουν στο Βορειοαφρικανικό Μέτωπο, κάτι που κάνει τους φαντάρους να δυσανασχετήσουν μιας και κατατάχθηκαν για να πολεμήσουν Ιάπωνες και Ναζί. Η πρώτη απόβαση που συμμετέχουν οι Αμερικάνοι, είναι αναίμακτη μιας και οι τοπικές δυνάμεις της φιλογερμανικής κυβέρνησης του Βισύ, παραδίδονται. Η επόμενη σύρραξη όμως δεν είναι τόσο τυχερή για τον Άρτσι, μιας και συναντάνε στο διάβα τους τα τανκς του Άφρικα Κορπς και μια οβίδα σκοτώνει τον Ρέτζι αλλά και τον Άρτσι. Ή έτσι μας αφήνουν να νομίζουμε καθώς παρακολουθούμε τις λειτουργίες για τους δύο χαρακτήρες πίσω στο Ρίβερντεϊλ. Η μάνα του Άρτσι και η Μπέτι δεν θέλουν να το πιστέψουν και η Μπέτι, βλέποντας την κατήφεια στην οποία έχει βυθιστεί η πόλη, από την απώλεια του ατόμου που θεωρούνταν το καμάρι της πόλης, αποφασίζει να πάρει ένα εισιτήριο για το τρένο και να φύγει όσο πιο μακριά μπορεί. Όταν φτάνει το τρένο όμως, η Μπέτι δεν κάνει καμιά κίνηση για να μπει μέσα, και τελικά αυτό είναι για καλό, μιας και από μέσα βγαίνει ο Άρτσι, που αποδείχτηκε πως τραυματίστηκε σοβαρά μεν, αλλά σώθηκε από τον Ρέτζι που τον έσπρωξε μακριά από το κέντρο της έκρηξης και οι νομάδες Τουαρέγκ τον περιέθαλψαν και τον φυγάδευσαν όταν μπορούσαν. Ο Άρτσι είναι πλέον έτοιμος να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του με την Μπέτι. Στην σύνοψη, η υπόθεση ακούγεται σαφώς πιο ενδιαφέρουσα από ότι είναι. Δυστυχώς, ότι έχει να προσφέρει η σειρά των πέντε τευχών, περιορίζεται σε αυτή και δεν μας δίνει σχεδόν τίποτε παραπάνω. Ακόμα και η εκτέλεση, είναι εν πολλοίς διεκπεραιωτική. Γίνεται μια μικρή προσπάθεια από τους σεναριογράφους στην ανάπτυξη χαρακτήρων με το να τους βάζουν να κριτικάρουν τις καταστάσεις και να αναλύουν τα αισθήματα τους, αλλά α) αυτό δεν δίνει κάτι ιδιαίτερο, με εξαίρεση ίσως την ιστορία που λέει ο Ποπ, ο ιδιοκτήτης του μπεργκεράδικου που είναι στέκι της πόλης, για την απώλεια του γιου του σε έναν άλλο πόλεμο και την εκμυστήρευση των συναισθημάτων του Άρτσι σε μια Γαλλίδα που δεν μιλά γρι Αγγλικά και είναι φτυστή η Μπέτι, και β) αυτή η κριτική περιέχει λεξιλόγιο, σχήματα λόγου, ιδέες και ψυχολογικές αναπτύξεις που απλά δεν είχαν στην διάθεση τους τα άτομα εκείνης της εποχής. Τέτοιοι αναχρονισμοί είναι συνηθισμένοι βέβαια στην μυθοπλασία καθώς οι εκάστοτε συγγραφείς προσπαθούν να δώσουν νόημα σε νέες ανησυχίες για χάρη του σύγχρονου κοινού αντλώντας παραδείγματα από το παρελθόν, αλλά σε μια υποτιθέμενη ρεαλιστική προσέγγιση, θέλει φειδώ για να μην αποτελέσουν τροχοπέδη και σε βγάλουν εκτός του κλίματος της εποχής που θέλουν να σε βάλουν. Εδώ, ακροβατούν μεταξύ της εύκολης υπερβολής και του ανεκτού, μιας και μπορώ να φανταστώ κάποια από αυτά που λέγονται να τα εκφράζει ο κάτοικος μιας πόλης που είναι τόσο προχώ όπως παρουσιάζεται να είναι το Ρίβερντεϊλ, κάποια άλλα όμως είναι ξεκάθαρα ιδέες του ’60 και πέρα. Και ας μην αρχίσω για το πόσο μη ρεαλιστικό είναι μια ολόκληρη πόλη να έχει εμμονή με τον Άρτσι, σε ένα ρεαλιστικό σκηνικό. Το σχέδιο του Krause τώρα, παρόλο που μου άρεσε, δεν μπορώ να πω πως με ξετρέλανε. Μου άφησε την εντύπωση πως οι αισθητικές επιλογές του ήταν safe και η ατμόσφαιρα που βγάζει το κόμικ θα μπορούσε να είναι πιο έντονη. Αλλά γενικά, αυτή είναι η γενική εντύπωση μου στην τελική. Καλούτσικη σειρά, αλλά πολύ safe. Περίμενα περισσότερα από ένα τέτοιο θέμα με αυτούς τους χαρακτήρες. Αλλά δεν ρίσκαραν. Τουλάχιστον η έκδοση της σειράς σε TPB είναι προσεγμένη, με προσχέδια, διάφορα εξώφυλλα της σειράς και μια εξασέλιδη συνέντευξη της δημιουργικής ομάδας.