Search the Community

Αντε, να ετοιμάζουμε το θέμα για τη πρώτη MCU ταινία του 2023. Προσωπικά δεν έχω ψηθεί ιδιαίτερα από τα trailer, δεν έχω καταλήξει ακόμα αν είναι σινεμά ή για καναπέ. Προς το 2ο πηγαίνω τώρα.

5 αποδείξεις ότι η Marvel έχει καταστρέψει τον κινηματογράφο Αλήθειες που πονάνε. Ο Chris Snellgrove είναι Άγγλος καθηγητής την ημέρα και συγγραφέας που ασχολείται με την ποπ κουλτούρα, τη νύχτα. Μπορείτε να διαβάσετε τις σκέψεις του για διασημότητες στο Instanthub, τις σκέψεις του για τα παιχνίδια στο Gammicks και τις σκέψεις του για οτιδήποτε άλλο στο Ebaum's World. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, μάλλον δεν θα το κάνετε. Οπότε ας μιλήσουμε για το κοινό που λατρεύει να διαφημίζει τη δύναμη του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel. Το Avengers: Endgame, για παράδειγμα, έπειτα από μία δεκαετία, είχε ένα ικανοποιητικό τέλος. Tο Spider-Man: No Way Home, από την άλλη, ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Ήταν καλό, πολύ καλό και αρκετά fun χωρίς να ξεπεράσει τα όρια. Δυστυχώς όμως η επιτυχία της Marvel έχει βλάψει την κινηματογραφική βιομηχανία στο σύνολό της και στην πραγματικότητα, κάθε νέο project της Marvel σαν να υποβαθμίζει τη σύγχρονη κινηματογραφική δημιουργία. Πώς το κάνει αυτό; Κοπιάστε, έχουμε πέντε σοβαρούς λόγους και τρόπους για να σας πείσουμε. Μη νιώθετε άσχημα που δεν χάνετε ταινία της Marvel όμως, είναι μέσα στο πρόγραμμα και αυτό. Via Giphy Θεματικά πάρκα Ο θρυλικός σκηνοθέτης Μάρτιν Σκορσέζε χαρακτήρισε τις ταινίες του MCU «θεματικά πάρκα» χωρίς να προσθέσει στην ίδια πρόταση τη λέξη κινηματογράφος. Αυτό εξόργισε πολλούς από τους θαυμαστές της Marvel, αλλά… Ο Σκορσέζε έχει απόλυτο δίκιο: αυτές οι ταινίες μοιάζουν με μεγάλες βόλτες με θεματικό πάρκο. Και δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να απολαμβάνετε μια βόλτα στο θεματικό πάρκο, όπως δεν υπάρχει τίποτα κακό με το να απολαμβάνετε κάποιο πρόχειρο φαγητό. Αλλά δεν μπορούμε να τρώμε πρόχειρο φαγητό όλη την ώρα και χάρη στην επιτυχία της Marvel. Τα κινηματογραφικά στούντιο δεν θέλουν να κάνουν τίποτα άλλο παρά μόνο βόλτες με αδιάφορα θεματικά πάρκα ξανά και ξανά. Και αυτό είναι πρόβλημα. Η δράση για τη δράση Ο αληθινός κινηματογράφος μοιάζει με ένα έργο τέχνης, σωστά; Και η τέχνη υπάρχει για να αμφισβητήσει το πώς σκεφτόμαστε και τι νιώθουμε. Μια ταινία βασισμένη σε ένα κόμικ που δείχνει για ένα σερί τέταρτο διάφορα άτομα με πολύχρωμες στολές να χτυπιούνται μεταξύ τους δεν θα είναι ποτέ τέχνη και, επομένως, ποτέ κινηματογράφος. Αλήθειες που πονάνε. Αλλά όλα αυτά γίνονται μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία: στρατιές θαυμαστών πιστεύουν ότι όλες οι ταινίες πρέπει να είναι σαν τις ταινίες της Marvel. Τελικά, οι περισσότερες μεγάλες ταινίες ακολουθούν αυτή τη φόρμουλα και ο πραγματικός κινηματογράφος υποφέρει από αυτό. Η κλασική φόρμουλα Σχεδόν όλες οι ταινίες της Marvel βασίζονται σε μια φόρμουλα, όπως και τα κόμικς πριν από αυτές. Βλέπουμε κλασικά έναν χαρακτήρα να παλεύει με το προσωπικό τραύμα, να γίνεται ήρωας για να αντιμετωπίσει το συγκεκριμένο τραύμα, να πολεμά έναν χαρακτήρα από το παρελθόν του και μετά ο σεναριογράφος καλύπτει το όλο θέμα με λίγο “χιούμορ”, χιούμορ, μια ερωτική περιπέτεια και, φυσικά, αρκετό ξύλο. Ποια ήταν η τελευταία ταινία της Marvel που είδατε και αισθάνθηκε ότι βλέπετε κάτι πρωτότυπο; Χμ… Via Giphy Φτάνει με τα ειδικά εφέ Όλο και περισσότεροι άνθρωποι επιστρέφουν επιτέλους στους κινηματογράφους για να δουν ταινίες. Και πολλοί από αυτούς αποχωρούν από αυτούς κάνοντας την ίδια ερώτηση: "γιατί όλα μοιάζουν με ταινία του Netflix;" Η σύντομη απάντηση είναι ότι αυτές οι ταινίες είναι όλες γυρισμένες ψηφιακά αντί σε φιλμ. Αυτό μπορεί να ακούγεται σαν κάτι μικρό, αλλά υπάρχει ένας λόγος που πολλές από τις πιο άθλιες ταινίες των δεκαετιών του '80 και του '90 φαίνονται καλύτερες από τις περισσότερες σύγχρονες ταινίες. Το MCU έκανε δημοφιλή την ψηφιακή λήψη για να φιλοξενήσει το CGI του και η προκύπτουσα δημοτικότητα στις ψηφιακές λήψεις έκανε τις περισσότερες σύγχρονες ταινίες να φαίνονται τρομερές, αλλά τρομερά ψεύτικες. Το θέμα είναι ότι όλοι προσπαθούν να κάνουν το ίδιο.. Τρομερά κακό και εύκολο χιούμορ Η πρώτη ταινία του Whedon για τους Avengers ήταν γενικά καλή, αλλά κάθε δύο λεπτά είχε κάποιο ανόητο λογοπαίγνιο ή αστείο που αφαιρούσε κάτι από την πιθανή ένταση. Το κακό είναι ότι όλο αυτό συνεχίστηκε. Τώρα, οι ταινίες που θέλουν να είναι επιτυχημένες δεν μπορούν παρά να βάλουν τους χαρακτήρες τους να λένε σαν άλλοι μέτριοι σταντ απ κωμικοί, μέτρια έως κακά αστεία. Δεν είναι όλοι ο Chandler Bing και δεν χρειάζεται να είναι. Τελευταίο παράδειγμα ήταν η νέα ταινία του Thor. Πηγή

Ο Κάπτεν Αμέρικα συναντά τη Μοσάντ Η Sabra από τη σειρά κόμικς της Marvel Άρης Χατζηστεφάνου Η Disney μέσω της Marvel επαναφέρει στο προσκήνιο τη Σάμπρα, μια Ισραηλινή υπερηρωίδα η οποία τυχαίνει να είναι και πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών ● Το γεγονός ότι ανακοίνωσε τη νέα ταινία στην επέτειο 40 χρόνων από τη σφαγή στους παλαιστινιακούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα δεν βοήθησε πολύ. «Θυμάμαι», έλεγε πριν από χρόνια ο πολεμικός ανταποκριτής Ρόμπερτ Φισκ, «ότι βρέθηκα μπροστά σε ένα ανάχωμα. Προσπάθησα να ανέβω στην κορυφή, αλλά όταν τα κατάφερα αυτό έγινε μαλακό και άρχισε να κουνιέται. Και τότε συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν ανάχωμα αλλά κάτι που είχε καλυφθεί με χώμα. Είδα ένα πρόσωπο, ένα χέρι, το στομάχι ενός ανθρώπου. Ήταν ένας σωρός από πτώματα». Οι δημοσιογράφοι που βρέθηκαν τον Σεπτέμβριο του 1982 στους παλαιστινιακούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα δεν ξεπέρασαν ποτέ εκείνη την εμπειρία. Εδώ και τέσσερις δεκαετίες μιλούν για ένα γεγονός το οποίο δεν άλλαξε μόνο την ιστορία του Λιβάνου και ολόκληρης της Μέσης Ανατολής, αλλά και την πορεία της δημοσιογραφίας και συγκεκριμένα του πολεμικού ρεπορτάζ. Ο ισραηλινός στρατός, υπό τις εντολές του Αριέλ Σαρόν, είχε επιτρέψει σε συνεργαζόμενες ομάδες χριστιανών φαλαγγιτών του Λιβάνου να εισέλθουν στους καταυλισμούς και τους παρείχε προστασία για όσο διάστημα βρίσκονταν εκεί. Επί τρεις συνεχόμενες ημέρες έσφαζαν, βίαζαν και έκαιγαν ό,τι έβλεπαν ζωντανό. Ήταν μια σφαγή δι’ αντιπροσώπων, την οποία το βρετανικό συγκρότημα The Specials είχε συγκρίνει, τότε, με τα εγκλήματα στο ναζιστικό στρατόπεδο εξόντωσης Μπέργκεν-Μπέλζεν. Εύκολα λοιπόν μπορεί να φανταστεί κανείς τα αισθήματα που κατέκλυσαν εκατομμύρια Παλαιστίνιους και Αραβες σε όλο τον κόσμο όταν, τις ημέρες που συμπληρώνονταν 40 χρόνια από τη σφαγή, η εταιρεία Marvel παρουσίασε μια νέα υπερηρωίδα με το όνομα Σάμπρα. Η περσόνα θα πρωταγωνιστεί στην ταινία Captain America: New World Order (Νέα Τάξη Πραγμάτων) που αναμένεται να κυκλοφορήσει το 2024 και η ηρωίδα θα είναι μια πράκτορας της ισραηλινής υπηρεσίας πληροφοριών Μοσάντ. Τη Σάμπρα θα υποδύεται η Ισραηλινή ηθοποιός Σίρα Χάας, η οποία έγινε ευρέως γνωστή από την τηλεσειρά Unorthodox του Netflix για τη ζωή μιας κοπέλας που δραπετεύει από το περιβάλλον υπερ-ορθόδοξων Εβραίων στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Προφανώς η Marvel δεν είχε καμία απολύτως πρόθεση να συνδέσει την ηρωίδα της με τη σφαγή στους παλαιστινιακούς καταυλισμούς του Λιβάνου – κυρίως γιατί κάθε τέτοια αναταραχή μπορεί να περιορίσει τα έσοδα της ταινίας στους κινηματογράφους. Ούτως ή άλλως η υπερηρωίδα Σάμπρα δημιουργήθηκε το 1981, δηλαδή έναν χρόνο πριν από τη σφαγή, ενώ η λέξη Sabra αν και είναι αραβική χρησιμοποιείται και από τους Iσραηλινούς για να περιγράψει τους Εβραίους που γεννήθηκαν στο Ισραήλ. Όταν όμως αναφερόμαστε σε μια υπερπαραγωγή εκατομμυρίων δολαρίων, καταλαβαίνουμε ότι ένα τέτοιο λάθος αποκαλύπτει την ολοκληρωτική αδιαφορία της βιομηχανίας του θεάματος για το πώς μπορεί να μεταφράζονται τα πολιτιστικά προϊόντα της σε διάφορες περιοχές του πλανήτη. Αρκεί να φανταστούμε πώς θα αισθανθεί ένας Έλληνας εάν, τις ημέρες που θα συμπληρωθούν 80 χρόνια από τη σφαγή του Διστόμου, μια εταιρεία παρουσιάσει έναν υπερήρωα ο οποίος θα είναι Γερμανός στρατιώτης και θα ονομάζεται Δίστομος. Η σύμπτωση πάντως του ονόματος της Σάμπρα με τον παλαιστινιακό καταυλισμό είναι ίσως το μικρότερο από τα πρόβλημα στην πολιτική τής Marvel. Όπως εξηγούσε προ ημερών ο συγγραφέας Εϊζα Γουινστάνλεϊ στο Electronic Intifada, όταν έκανε την εμφάνισή της η Σάμπρα, η Marvel παρουσίαζε τους Αραβες είτε σαν παρανοϊκούς τρομοκράτες που δολοφονούσαν ανθρώπους χωρίς καμία απολύτως αιτία είτε (στην καλύτερη περίπτωση) σαν άξεστους μικροαπατεώνες που πλήρωναν τις συνέπειες των δικών τους πράξεων. Στα χρόνια του αμερικανικού ριγκανισμού οι στερεοτυπικές απεικονίσεις της Marvel μάς έδωσαν επίσης τους «Σοβιετικούς υπερστρατιώτες» αλλά και τον Κινέζο «Κολεκτιβοποιημένο Ανθρωπο» – έναν γιγαντιαίο μοβ «σφίχτη» με το αστέρι της κινεζικής σημαίας, ο οποίος έκλεβε την ενέργεια όλων των κατοίκων της Κίνας προκειμένου να διατηρεί τις υπεράνθρωπες ιδιότητές του. Στις τέσσερις δεκαετίες που ακολούθησαν η Marvel αναπαρήγε τους σημαντικότερους ισραηλινούς μύθους για το «μεσανατολικό»: η μικρή χώρα που αντιστέκεται περικυκλωμένη από βάρβαρους εισβολείς αλλά παραμένει προπύργιο «ανεκτικότητας». Ακόμη κι όταν η εταιρεία υποτίθεται ότι επιχειρούσε να κρατήσει ίσες αποστάσεις μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, απέδιδε την αντιπαράθεση στον θρησκευτικό φανατισμό των δύο πλευρών αποκρύπτοντας πλήρως το καθεστώς κατοχής και απαρτχάιντ που έχει επιβάλει στην περιοχή το Ισραήλ. Τα τελευταία χρόνια, βέβαια, η πολιτική της Μάρβελ πραγματοποίησε στροφή 180 μοιρών δίνοντας τον λόγο σε εθνικές και φυλετικές μειονότητες, γεγονός που συχνά προκαλούσε έντονες αντιδράσεις ακροδεξιών κύκλων στις ΗΠΑ. Όπως εξηγεί όμως ο Εϊζα Γουινστάνλεϊ, πρόκειται συνήθως γι’ αυτό που ορισμένοι αποκαλούν intersectional imperialism (διαθεματικό ιμπεριαλισμό), δηλαδή τη «χρήση πολιτικών ταυτότητας και “ποικιλομορφίας” κάτω από την οποία αποκρύπτεται η βάναυση ιμπεριαλιστική καταπίεση και οι ταξικές συγκρούσεις». Είναι ίσως άδικο να προδικάσει κανείς ποιος θα είναι πραγματικά ο ρόλος της Sabra όταν θα κυκλοφορήσει η ταινία το 2024. Η μέχρι στιγμής στάση, όμως, της Marvel απέναντι στους Παλαιστίνιους και το γεγονός ότι μια ταλαντούχα και πολύ αγαπητή Ισραηλινή ηθοποιός θα υποδύεται μια υπεράνθρωπη πράκτορα της Μοσάντ, δεν μας αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. info-war.gr Πηγή

Ms Marvel: Η ιστορία της Ιμάν Βελάνι πίσω από τον ρόλο της πρώτης μουσουλμάνας action hero Η Ιμάν Βελάνι είναι η Ms Marvel, η πρώτη μουσουλμάνα superhero του Marvel Universe © IMDB Όσα είπε η 19χρονη ηθοποιός σε συνέντευξή της στον Guardian Newsroom Ιμάν Βελάνι: Η 19χρονη θα υποδυθεί τη Ms Marvel και είναι η πρώτη Μουσουλμάνα ηρωίδα στο Marvel Universe - Η ιστορία πίσω από τον ρόλο της. Η 19χρονη Ιμάν Βελάνι είναι η πρώτη Μουσουλμάνα ηρωίδα στο Marvel Universe και θα υποδυθεί την Ms Marvel ή αλλιώς Καμάλα Καν, όπως θα λέγεται κανονικά ο χαρακτήρας της. Η Καμάλα Καν είναι μία... σπασίκλας με καταγωγή από το Πακιστάν που μένει στο Νιου Τζέρσεϊ. Έχει εμμονή με τα κόμικ και μια μέρα γίνεται σούπερ ήρωας. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η πραγματική Βελανι, μία Πακιστανό-Καναδή έφηβη και αυτοαποκαλούμενη «geek» που έχει εμμονή με τα κόμικ και υποδύεται έναν υπερήρωα, που όπως τονίζει της φαίνεται όλο και πιο δύσκολο να ξέρει πού τελειώνει το ένα και πού αρχίζει το άλλο. Η Καμάλα Καν εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα κόμικς το 2013. Είναι ένας από τους νεότερους χαρακτήρες της Marvel και μέρος μιας γενιάς υπερηρώων που ηγείται από γυναίκες και διαφορετικούς εθνικά χαρακτήρες (βλ. επίσης She-Hulk, Elektra και μια σειρά X-Men που επικεντρώνεται στις γυναίκες). Είναι μουσουλμάνα Αμερικανίδα – όπως οι δημιουργοί της G Willow Wilson, συγγραφέας κόμικς που ασπάστηκε το Ισλάμ ως ενήλικας και η Sana Amanat, διευθύντρια ανάπτυξης χαρακτήρων της Marvel – και η θρησκεία και ο πολιτισμός της ασπάζονται. Οι συγκρούσεις της Καμάλα Καν δεν αφορούν μόνο τους υπερκακούς, αλλά την πνευματικότητα, τα οικογενειακά της καθήκοντα και τις παραδόσεις της: «Η ιστορία της Καμάλα δεν είναι ευαγγελισμός», είχε πει ο Γουίλσον στους New York Times. «Ήταν πολύ σημαντικό για μένα να παρουσιάσω την Καμάλα ως κάποιον που παλεύει με την πίστη της». Αλλά το κρίσιμο του χαρακτήρα και της ιστορίας της Καν δεν είναι μόνο το πώς είναι να είσαι μουσουλμάνος. Είναι πολύ περισσότερο για τις περιπέτειές της ως έφηβη με υπερδυνάμεις. Έχει μόνιμα νεύρα με τα αγόρια και δεν ξέρει πώς να είναι ψύχραιμη μαζί τους. Μαλώνει με τους γονείς της. Παλεύει με τη διαχείριση των σχολικών της εργασιών ενώ σώζει τον πλανήτη. Και έχει εμμονή με την Carol Danvers, γνωστή και ως Captain Marvel. Γι' αυτό τελικά ονομάζει τον εαυτό της Ms Marvel όταν ανακαλύπτει την ικανότητα να κάνει μεγάλα μέρη του σώματός της. Η εισαγωγή της στο Marvel Universe δεν ήρθε χωρίς... διαμάχη. Σε κάποιο σημείο, ένα ανώτερο στέλεχος της Marvel κατηγόρησε τους διαφορετικούς χαρακτήρες για τη συνολική πτώση στις πωλήσεις έντυπων εκδόσεων. Ο Αμανατ είχε σημειώσει ότι έπρεπε να προετοιμαστεί για την αρνητικότητα από «άτομα που είναι μουσουλμάνοι και μπορεί να θέλουν ο χαρακτήρας να απεικονιστεί σε ένα συγκεκριμένο φως». Αλλά η MS Marvel βρήκε γρήγορα τη βάση των θαυμαστών της. Και ένας από αυτούς τους θαυμαστές ήταν η ίδια η Βελανι. Ιμάν Βελάνι: Πώς ξεκίνησε η αγάπη της με τη Marvel «Το πρώτο τεύχος του Ms Marvel που πήρα ήταν όταν η Kamala γιορτάζει το Εΐντ αλ-φιτρ. Το έδειξα στον μπαμπά μου!». λέει η Βελάνι σε συνέντευξή της στον Guardian. Η ίδια γεννήθηκε στο Καράτσι του Πακιστάν, πριν μετακομίσει η οικογένειά της στον Καναδά, όπου μεγάλωσε περιτριγυρισμένη από τη Marvel, όταν ήταν ενός έτους. «Έχω έναν αδερφό που είναι έξι χρόνια μεγαλύτερος από εμένα και βλέπαμε μόνο πράγματα που ήθελε να παρακολουθήσει – Lord of the Rings, Pirates of the Caribbean και MCU». Στο γυμνάσιο, η εμμονή της με τη Marvel διαμορφώθηκε πλήρως. «Οι γονείς μου μου έδιναν ένα χαρτζιλίκι 20 $ και τα ξόδευα όλα σε McDonald's και κόμικς του Iron Man. Ήταν μια ανθυγιεινή εμμονή. Μια μέρα, πήρα ένα κόμικ της Ironheart» –το Ironheart είναι ένας χαρακτήρας που σχετίζεται με τον Iron Man– «και η Καμάλα ήταν στο εξώφυλλο. Έλεγα: «Θεέ μου, ποιος είναι αυτός ο καστανός άνθρωπος;» Τότε ήταν που έγινα ένα με την Ms Marvel. Η Βελανι δεν ήθελε να γίνει ηθοποιός. Αλλά όταν παρουσιάστηκε η ευκαιρία να περάσει από οντισιόν, δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί δεύτερη φορά. «Ήταν τρομακτικό για εμένα αλλά ήξερα τι πάω να κάνω. Ήξερα τόσο καλά τον χαρακτήρα που απλά βασίστηκα στις γνώσεις μου». Έμαθε πως πήρε το ρόλο την τελευταία ημέρα του Λυκείου. Ήταν με φίλους όταν της έγινε μία βιντεοκλήση, που της το ανακοίνωσαν. Αλλά είναι αλήθεια ότι η Καν είναι ο πρώτος μουσουλμάνος υπερήρωας της Marvel; Η Scarlet Scarab από το Moon Knight, ο Αιγύπτιος προστάτη που υποδύεται η Αιγυπτιοπαλαιστίνια ηθοποιός May Calamawy; «Δεν λέγεται συγκεκριμένα μουσουλμάνα», λέει η Βελανι. «Αν είναι, πρέπει να αρχίσουμε να χαρακτηρίζουμε την σειρά μας με κάτι άλλο! «Είμαστε η πρώτη σειρά που προβάλλει τη θρησκεία, την ισορροπία μεταξύ εξωσχολικής και σχολικής ζωής – και έγινε τόσο απρόσκοπτα, πιστεύω. Μοιάζει πολύ με το πώς είναι στην πραγματική μου ζωή: πηγαίνω στο σχολείο αυτή την ώρα, τρώω δείπνο αυτή την ώρα, πηγαίνω στο τζαμί αυτή την ώρα, κοιμάμαι αυτήν την ώρα. Είναι απλώς ένα μέρος του προγράμματός μου. Και έτσι νιώθεις όταν παρακολουθείς την σειρά». Πηγή

Λοιπόν, ξεκίνησα πρόσφατα να διαβάζω το Thor του Aaron από την αρχή. (θα κάνω αντίστοιχο ποστ στο θέμα του κόμικ) Προφανώς, το Love and Thunder είναι επηρεασμένο από αυτό το run, καθώς έχει πάρει μερικά αυτούσια στοιχεία (π.χ. το panel του Esad Ribic που είδαμε στο προηγούμενο trailer), όπως επίσης το ότι θα δούμε την Jane ως Mighty Thor και τον Gorr. Όσον αφορά τον Gorr, μπορώ να πω ότι εξεπλάγην ευχάριστα με το πως τον απεικόνισαν στο trailer. Πιστεύω ότι εάν καταφέρουν και του δώσουν τις πτυχές που έχει στο κόμικ (φυσικά πάντα σε συνδυασμό με το ταλέντο του Bale), τότε είναι πιθανό να δούμε έναν από τους πιο αξιομνημόνευτους κακούς του MCU. Από την άλλη, δε με ξετρέλανε το χιούμορ. Ελπίζω να μη το παρακάνουν, βέβαια θεωρώ ότι θα γύρει προς κωμωδία μεριά, κρίνοντας από το Ragnarok. Θα ήθελα να μάθω ποιο είναι το συναισθηματικό βάρος της ταινίας. Επίσης, είναι μία αλήθεια ότι πλέον ο Thor του Hemsworth δεν έχει καμία σχέση με τον Thor των κόμικς. Μερικές εικόνες που ξεχώρισα!

Το «Moon Knight» μας ζητάει να κοιτάξουμε στα μάτια το χάος που κρύβουμε όλοι μέσα μας Η νέα σειρά της Marvel προσεγγίζει το θέμα της ψυχικής υγείας για να αφηγηθεί μια ιστορία χάους, αποδοχής και πάνω απ' όλα συμφιλίωσης με τον ίδιο μας τον εαυτό. Προσοχή: το άρθρο περιέχει spoilers και από τα έξι επεισόδια της σειράς «Moon Knight». Τα τελευταία χρόνια η Marvel, ίσως περισσότερό από κάθε άλλο στούντιο εκεί έξω, προσπαθεί να συμπεριλάβει στις ταινίες και στις σειρές της ομάδες ανθρώπων που σπάνια βλέπουμε να έχουν κάποια αντιπροσώπευση στη βιομηχανία. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά πρόσφατα έχει αρχίσει να αγγίζει και θέματα που όπου ελάχιστες ταινίες και σειρές του είδους των υπερηρωικών ταινιών, και πόσο μάλλον αυτές της Marvel, είχαν παλιότερα την τόλμη να προσεγγίσουν. H αρχή έγινε με το υπέροχο «WandaVision», όπου μίλησε, μέσα από ένα συναισθηματικά φορτισμένο και καθαρτήριο ταξίδι, για τον πόνο που νιώθουμε όταν βιώνουμε τον χαμό ενός δικού μας αγαπημένου προσώπου, αλλά και την κατάθλιψη που έρχεται μέσα από αυτό, και το πόσο επηρεάζουν όλα αυτά τόσο την ζωή μας όσο και εκείνη των γύρων μας. Και μπορεί οι υπόλοιπες σειρές της να ακολούθησαν μια πιο (βαρετά υπερηρωική) πεπατημένη, το τελευταίο πόνημα της Marvel με τίτλο «Moon Knight» έρχεται όχι μόνο για να εισάγει έναν ακόμα καινούργιο χαρακτήρα στον ήδη μακρύ κατάλογο του MCU, αλλά, κυρίως, να τολμήσει να αγγίξει ίσως ένα από τα πιο μεγάλα ταμπού της κοινωνίας: εκείνο της ψυχικής υγείας. Προς τιμή του, το «Moon Knight» αποτελεί μια τολμηρή κίνηση που δεν ακολουθεί την τυπική φόρμουλα υπερήρωων της Marvel, καθώς μοιάζει σαν να βρίσκεται αποκομμένο από το υπόλοιπο MCU. Η σειρά φαίνεται να ξεκινά ήδη από την τελευταία πράξη όπου σιγά σιγά εμείς, μαζί με τον χαρακτήρα του Στίβεν Γκραντ (ο Οσκαρ Αϊζακ στην συναρπαστική του πρώτη στο MCU), προσπαθούμε να γεμίσουμε τα κενά. Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση σίγουρα, αφήνοντας εκτός τις όποιες περιττές origin μυθολογίες από τις οποίες θέλουν τους νέους χαρακτήρες να περνάνε, σαν κάποιο είδος μύησης, πριν εγκαθιδρύσουν την παρουσία τους στο αντίστοιχο κινηματογραφικό τους σύμπαν, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και μια έξυπνη, και σε στιγμές αρκετά εύστοχη, σεναριακή τροπή για να μιλήσει για κάτι πολύ πιο σοβαρό. Βλέπετε η σειρά εξερευνά το πώς μπορεί να είναι κάποιος υπερήρωας έχοντας διασχιστική διαταραχή ταυτότητας (γνωστή κι ως διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας). Μέσα σε αυτό η σειρά χτίζει, καθ’ όλη την διάρκεια των έξι επεισοδίων της, τον δικό της ρυθμό για τον τρόπο με τον οποίο θέλει να πει την ιστορία της. Μας εισάγει πρώτα στον χαρακτήρα του Γκραντ, έναν χαμηλών τόνων υπάλληλο του Βρετανικού Μουσείου, ο οποίος έχει τεράστιο πάθος με την αιγυπτιολογία. Όμως δεν αργεί να μας γνωρίσει, λίγο πριν τελειώσει το πρώτο επεισόδιο, και μια νέα προσωπικότητα, εκείνη του Μαρκ Σπέκτορ, ο οποίος παρουσιάζεται ως πρώην μισθοφόρος και φαίνεται πως ζει στο μυαλό του Γκραντ, χωρίς να γνωρίζουμε ακριβώς ποια ήταν εκείνη η προσωπικότητα που δημιούργησε την άλλη, μεταμορφώνοντάς τον έτσι στον υπερήρωα Moon Knight. Στην αρχή ο Στίβεν και ο Μαρκ είναι δυο προσωπικότητες οι οποίες δεν τα πάνε καθόλου καλά και δυσκολεύονται να συνυπάρξουν στο ίδιο σώμα, καθώς όταν ο ένας κυριαρχεί ο άλλος προσπαθεί να τον ανατρέψει. Η συνδι-αλλαγή μεταξύ αυτών των δύο χαρακτήρων γινόταν αντιληπτή στην αρχή με κάποια black outs, όπου τη μια στιγμή ο Στίβεν μπορεί να βρισκόταν στο σπίτι του και την επόμενη σε ένα χωρίο κάπου στην Ελβετία ή τη μια να απειλείται από κάποιους κακούς και την επόμενη όλοι να βρίσκονται αναίσθητοι (ή νεκροί) γύρω του. Προσθέστε και το γεγονός πως και οι δύο ήρωες επιλέχθηκαν από έναν αρχαίο Αιγύπτιο θεό, τον Κονσού, τον θεό του φεγγαριού, λόγω αυτής της διαταραχής, ως το άβατάρ του στην Γη για να αποδώσουν την δική του εκδοχή δικαιοσύνης στους κακούς και σχεδόν ολόκληρο το Αιγυπτιακό Πάνθεον, με τη θεά Αμμούτ (ή Αμμιτ) και τον κακό απόστολό της, και αρχηγό της αίρεσης, Αρθουρ Χάροου (ένας εξίσου απολαυστικός Ιθαν Χοκ) να αποτελούν τους κύριους ανταγωνιστές, για να συμπληρωθεί έτσι κάπως η Marvelική αυτή συνταγή. Tα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν μια διαφορετική τροπή από τα μέσα του τέταρτου επεισοδίου και μετά, όπου ο Χάροου σκοτώνει τον Στίβεν/Μαρκ και ο ίδιος περνάει από ένα είδος καθαρτήριου, το οποίο παρουσιάζεται μέσα από μια σουρεαλιστική σκηνή ενός ψυχιατρικού νοσοκομείου, με τον Στίβεν να έχει διαχωριστεί από τον Μαρκ και να τον ψάχνει μέσα στα διάφορα δωμάτια όπου, όταν επιτέλους συναντιούνται, πρέπει να περάσουν από τον ποταμό Ντουάτ και να βρουν έναν τρόπο να ισορροπήσουν την ζυγαριά με τις καρδιές τους για να φτάσουν στις Πύλες του Όσιρι. Αυτό το σημείο είναι και που αποτελεί τον καταλύτη για την βαθιά εσωτερική κάθαρση του ήρωα. Ξεκινά ένα ταξίδι στο παρελθόν για να μας δείξει την τραυματική εμπειρία που πέρασε ο Μαρκ σαν παιδί, χάνοντας τον αδερφό του, με τη μητέρα του να τον κατηγορεί για τον θάνατό του, δημιουργώντας την προσωπικότητα του Στίβεν για να μπορέσει να προστατεύσει τον εαυτό του από την κακοποίηση της μητέρας του αλλά και από την ανικανότητα του πατέρα του στο να τον προστατεύσει από αυτήν. Σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε μια σειρά να παίζει οπτικά και με τις έννοιες της πραγματικότητας, των ονείρων και των κόσμων που δημιουργεί το μυαλό μας για να μας προστατεύσει από το κακό (βλέπε και το «Legion» του Νόα Χόλεϊ), αλλά εδώ ο showrunner της, Μοχάμεντ Ντιάμπ παίζει με λεπτές ισορροπίες όπου όμως δεν αφήνει τα όποια κλισέ να υπερκαλύψουν την οποία δραματική βαρύτητα έχουν οι συγκεκριμένες σκηνές. To ταξίδι τους είναι σκληρό και σε στιγμές αβάσταχτο και για τους δυο – ο Μαρκ δεν ήθελε να βιώσει ξανά το δράμα αυτό και ο Στίβεν δεν χαίρεται καθόλου όταν μαθαίνει πως ήταν απλά μια δημιουργία της φαντασίας, αλλά είναι εκείνη την στιγμή που αρχίζει η διαδικασία της επούλωσης. Η στιγμή που και οι δυο αποδέχονται τα καλά, αλλά κυρίως τα ελαττώματά, ο ένας του άλλου, ανοίγοντας τις καρδιές τους και μιλώντας για το ό,τι τους βαραίνει. Είναι η στιγμή - σημαντική για τις ζωές όλων μας - που αρχίζεις να συμφιλιώνεσαι με το παρελθόν σου, αλλά κυρίως με τον ίδιο σου τον εαυτό, που μαθαίνεις να μην τον κατηγορείς και να αρχίζεις να τον αγαπάς. Εσύ είσαι το πραγματικό φως που θα σώσει τον εαυτό από οποιαδήποτε ψυχολογική καταδίκη τον έχεις καταδικάσει. Η στιγμή που οι δύο ήρωες μαθαίνουν να συνυπάρχουν βρισκόμαστε μπροστά σε μια από τις πιο όμορφες και συγκινητικές στιγμές του MCU. Ο Οσκαρ Αϊζακ εδώ έχει μια αρκετά δύσκολη, αλλά ταυτόχρονα ενδιαφέρουσα, πρόκληση: υποδύεται δυο διαφορετικούς αλλά επίσης τόσο ίδιους χαρακτήρες οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με το κοινό τους παρελθόν. Η εξαιρετική, άλλοτε συγκινητική και άλλοτε άγρια, ερμηνεία του (η οποία, αν θέλετε τη γνώμη μας, σίγουρα θα είναι υποψήφια στα φετινά Emmy ή/και στις Χρυσές Σφαίρες αργότερα) φαίνεται να αποτελεί και το θεμέλιο της σειράς, με τον ίδιο να παραμένει πιστός και αληθινός σε κάθε στιγμή της. Το «Moon Knight» είναι και φυσικά μια αρκετά θεαματική σειρά με εντυπωσιακές μάχες - θυμίζει σε στιγμές κάτι από «Ιντιάνα Τζόουνς» και τη «Μούμια» του Στίβεν Σόμερς - γεμάτες από CGI χαρακτήρες και τέρατα (εξάλλου μην ξεχνάμε πως ακόμα μιλάμε για μια σειρά της Marvel). Πριν και μετά από την ψυχαγωγική της αξία, κάνει εξαιρετική δουλειά, δίνοντας θετικό πρόσημο και αντιμετωπίζοντας με ευαισθησία ένα τόσο σημαντικό ζήτημα, εκείνο της ψυχικής υγείας. Κάτι που, υπερήρωας ή μη, έχεις την ανάγκη να δεις και να ακούσεις. Πηγή

Ένας ιστός 60 ετών Γιάννης Κουκουλάς Σε λίγους μήνες συμπληρώνονται 60 χρόνια από την πρώτη εμφάνιση του Spider-Man, ενός από τους πιο δημοφιλείς υπερήρωες του σύμπαντος της Marvel. Εν αναμονή των γενεθλίων, ο Ανθρωπος-Αράχνη τιμάται από ένα βιβλίο αναδρομής στη ζωή του και μια συναρπαστική ταινία. Ανάμεσα στους τόσους πολλούς και διαφορετικούς υπερήρωες της Marvel, που ξεπήδησαν στις αρχές της δεκαετίας του 1960 από την οργιώδη φαντασία του Stan Lee, ο πιο ξεχωριστός και πιθανώς ο πιο δημοφιλής μέχρι σήμερα είναι ο Spider-Man. Εύκολα μπορούσαν να ταυτιστούν μαζί του οι νεαροί αναγνώστες καθώς ήταν κι αυτός μικρός στην ηλικία και μάλιστα ιδιαίτερα συναισθηματικός και εύθραυστος, ένα παιδί που δεν δίσταζε να εκφράσει την αμηχανία του για όλα όσα του συνέβαιναν, να στενοχωριέται για το μπούλινγκ που δεχόταν από τους συμμαθητές του, να εξωτερικεύει το άγχος του και τις αδυναμίες του, να μετανιώνει για κάποιες από τις πράξεις του. Στις πρώτες ιστορίες, σχεδιασμένες από τον Steve Ditko, φαινόταν μάλιστα υπερβολικά παιδί, ένα δειλό, λιγνό και αγύμναστο ορφανό αγόρι με μικρή αυτοεκτίμηση που μεγαλώνει με τη θεία και τον θείο του, προσπαθώντας να είναι καλός μαθητής παρά τα πειράγματα των συνομηλίκων του και σε διαρκή απογοήτευση επειδή τα κορίτσια ούτε καν έστρεφαν το βλέμμα τους προς αυτόν. Όλα άλλαξαν όταν η μοίρα τού έπαιξε ένα άσχημο διπλό παιχνίδι. Πρώτα τον τσίμπησε μια ραδιενεργή αράχνη και τον μετέτρεψε σε υπερήρωα με μοναδική ευλυγισία και αίσθηση ισορροπίας, αλλά και την ικανότητα να σκαρφαλώνει σε μεγάλα ύψη, να πετάει ιστούς, να πηδάει από κτίριο σε κτίριο με ευκολία. Και στη συνέχεια πέθανε ο θείος Μπεν, ο «δεύτερος πατέρας» του, περιστατικό για το οποίο πάντα ένιωθε τύψεις καθώς, όπως πίστευε, μπορούσε και έπρεπε να το έχει αποτρέψει. Άργησε πολύ να κατορθώσει να διαχειριστεί αυτή την ανορθόδοξη ζωή ο Πίτερ Πάρκερ. Και μάλλον δεν τα κατάφερε ποτέ να ανταποκριθεί σε όσα ένιωθε ότι οφείλει να κάνει για τους συνανθρώπους του. Πάντα ζούσε μέσα σε αντιφάσεις, σε προσδοκίες που δεν εκπληρώνονταν, πασχίζοντας να παραμείνει ακέραιος, να ολοκληρώσει τις σπουδές του, να γίνει οικογενειάρχης και όταν οι περιστάσεις το απαιτούν να φορά τη στολή του και να αντιμετωπίζει μοχθηρούς και παράφρονες εγκληματίες. Τα χρόνια που ακολούθησαν βέβαια όλα έγιναν πιο περίπλοκα. Οι κόσμοι των υπερηρώων εμπλουτίστηκαν σε θέματα, οι κακοί έγιναν πιο ισχυροί και πιο βάναυσοι, οι απειλές πιο μεγάλες, οι υπερήρωες άρχισαν να συνεργάζονται αλλά και να διαφωνούν, η πολιτική να επηρεάζει όλο και πιο έντονα τις πράξεις τους. Από την άλλη η δημοφιλία του Spider-Man οδήγησε σε πολλές εκδόσεις που άρχισαν να μπλέκουν όλο και περισσότερο την κατάσταση με αναπόφευκτο αποτέλεσμα το χάος για τον αναγνώστη που δεν είχε τον χρόνο, τη διάθεση ή τα χρήματα να παρακολουθεί κάθε λεπτομέρεια για την καταγωγή, τις σχέσεις, τις συνεργασίες, τους αντίπαλους του Ανθρώπου-Αράχνη. Όλο αυτό το χάος έρχεται να βάλει σε μια τάξη το βιβλίο «Spider-Man, Η Ζωή μου» των Chip Zdarsky και Mark Bagley (εκδόσεις Anubis, μετάφραση: Χρήστος Κανελλόπουλος). Οι δύο δημιουργοί καταφέρνουν σε μόλις έναν τόμο να αφηγηθούν σε έξι κεφάλαια, ένα για κάθε δεκαετία από το 1960 μέχρι σήμερα, όλα τα σημαντικά γεγονότα της ζωής τού Spider-Man, επιτυγχάνοντας ταυτόχρονα να αποδώσουν κατάλληλα και μέρος του κλίματος της εκάστοτε εποχής εντός της οποίας αυτά συμβαίνουν. Επιπλέον λαμβάνουν υπόψη τους και εντάσσουν στις ιστορίες τους και πολλές από τις εξελίξεις στο σύμπαν των υπερηρώων της Marvel που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή του Spider-Man και επηρέασαν τις πράξεις και τις κινήσεις του. Η δεκαετία του 1960 φυσικά είναι αυτή της σχετικής «αθωότητας» που διακόπτεται από τα διλήμματα του Spider-Man ως προς τη συμμετοχή του στον Πόλεμο του Βιετνάμ και τη γνωριμία του με τον Captain America, ο οποίος αρνήθηκε να γίνει εργαλείο της πολεμικής μηχανής των ΗΠΑ σε αντίθεση με τον πάντα πειθήνιο και συνεργάσιμο Iron Man, κατά κόσμον κατασκευαστή και έμπορο όπλων Tony Stark.Τα χρόνια του ’70 και με τη συνοδεία ντίσκο μουσικής ο Spider-Man θα βιώσει ακόμη μια προσωπική τραγωδία με τον θάνατο της αγαπημένης του Gwen Stacy, γεγονός σπάνιο εκείνη την εποχή για πρωταγωνιστικά πρόσωπα σε υπερηρωικά κόμικς, αλλά θα καταφέρει να σώσει τον κλώνο του από θάνατο με αποτέλεσμα να γίνει «διπλός». Τις επόμενες δεκαετίες θα βιώσει κι άλλες τραγωδίες αλλά θα γίνει και πατέρας, θα συνεργαστεί με ομάδες υπερηρώων, ενώ με αμφιθυμία θα πάρει μέρος στον εμφύλιο πόλεμό τους («Civil War»), δεν θα σταματήσει να τα βάζει με τους διαχρονικούς εχθρούς του, τον Dr Octopus, τον Green Goblin, τον Mysterio, τον Kraven, τον Venom, αλλά θα δει και τους συντρόφους του έναν έναν να πεθαίνουν και τον εαυτό του να γερνάει, να φθείρεται, να επιθυμεί να αποσυρθεί αλλά να νιώθει πάντα το καθήκον να τον καλεί. Με ένα τέτοιο πολυδαίδαλο παρελθόν το έργο των Zdarsky και Bagley να περιλάβουν όσο περισσότερα στοιχεία μπορούσαν σε μια ενιαία ιστορία, που δεν θα ήταν θηριώδης σε μέγεθος αλλά ευσύνοπτη και θα λειτουργούσε ανεξάρτητα από τα διαβάσματα του κάθε αναγνώστη, ήταν εξ αρχής δύσκολο. Πριν κυκλοφορήσει το βιβλίο, από πολλές μεριές είχαν διατυπωθεί επιφυλάξεις και ειρωνικά σχόλια για τους «υπερφίαλους» δημιουργούς του και για τα «μεγαλεπήβολα» σχέδιά τους. Το αποτέλεσμα τελικά ήταν όχι απλώς ικανοποιητικό, αλλά εξαιρετικό. Η ελληνική έκδοση ήρθε με το σωστό timing δύο χρόνια σχεδόν μετά την αμερικανική, για να συμπέσει με την προβολή της ταινίας «Spider-Man: No Way Home» που παίζεται ακόμα στις ελληνικές αίθουσες. Η ταινία αποτελεί το τελευταίο μέρος της τριλογίας με πρωταγωνιστή τον Tom Holland και κλείνει τον κύκλο που ξεκίνησε με το «Homecoming» (2017) και συνεχίστηκε με το «Far From Home» (2019), όλα σε σκηνοθεσία του John Watts. Και αποτελεί μια θαυμάσια επιλογή ακόμα και για όσους είναι ανεξοικείωτοι με τον Spider-Man και τις περιπέτειές του, καθώς, πέρα από τα εντυπωσιακά εφέ και την πλούσια δράση, παρουσιάζει μια πλειάδα κακών που μπορούν να λειτουργήσουν ως μια εισαγωγή στο αραχνο-σύμπαν και τα πολλαπλά πρόσωπα που το κατοικούν. Αξιοσημείωτη επίσης είναι και η καθοριστική εμφάνιση και παρουσία τού Doctor Strange, που προσφέρει το απαραίτητο μεταφυσικό και μαγικό στοιχείο αλλά και τα έντονα ψυχολογικά κοντράστ των χαρακτήρων που ακροβατούν μεταξύ παράνοιας και μετάνοιας εντός λίγων λεπτών. Το πιο εντυπωσιακό και αρκούντως συγκινητικό όμως είναι η έμπνευση των δημιουργών της ταινίας να φέρουν ταυτόχρονα στη δράση τρεις διαφορετικούς Spider-Man των ταινιών της τελευταίας εικοσαετίας. Ο Tobby Maguire από τα «Spider-Man» 1, 2 και 3 (2002, 2004, 2007 αντιστοίχως) και ο Andrew Garfield από τα δύο «The Amazing Spider-Man» (2012 και 2014) εμφανίζονται μαζί με τον νέο Spider-Man, Tom Holland, σε μερικές απολαυστικές σκηνές που χαρακτηρίζονται από την έκπληξη των χαρακτήρων, την κατανόηση του ενός προς τους άλλους, την ενσυναίσθηση που εκφράζουν, τη συνειδητοποίηση της κοινής τους μοίρας αλλά και ένα διάχυτο σαρκαστικό και διακειμενικό χιούμορ. Δεν είναι ωστόσο απαραίτητο για κάποιον θεατή να έχει παρακολουθήσει τις προηγούμενες ταινίες, καθώς σύντομα μπαίνει στο κλίμα και κατανοεί τις διαφορές των τριών χαρακτήρων που είναι όμως ελάχιστες μπρος στις αμέτρητες ομοιότητές τους. Κι έτσι δημιουργείται μια πανέξυπνη και διασκεδαστική ταινία που με το τέλος της αφήνει την πιθανότητα συνέχειας ανοιχτή και προσθέτει στο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel (MCU) μια επιτυχία που δεν βασίζεται αποκλειστικά σε εκρήξεις, πολύχρωμες ευφάνταστες στολές και διαδοχικές επιδείξεις ηρωισμών, αλλά στο χιούμορ, το συναίσθημα και τον πολυσύνθετο ψυχισμό των χαρακτήρων. Πηγή

E T E R N A L S Εικοστή Έκτη ταινία του MCU. Τρίτη ταινία της Τέταρτης φάσης. Σκηνοθέτρια η Κινεζούλα Chloé Zhao, που έγινε γνωστή από Sundance και το οσκαρικά (και όχι μόνο) βραβευμένο Nomadland! Πολλοί γνωστοί και κάποιοι βετεράνοι ηθοποιοί!! Soundtrack από τον βραβευμένο Ramin Djawadi!!! Τι μπορεί να πάει στραβά; Η απάντηση βρίσκεται σε αυτό το λήμμα: Το Eternals, που έκανε πρεμιέρα μετά από κάποιες αναβολές (όπως όλες οι πανδημικές ταινίες) αυτό το μήνα, είναι ο ορισμός του διεκπεραιωτικού exposition, προκειμένου να ετοιμάσει αρκετά πράματα για μελλοντικές ταινίες, σε συνδυασμό με υπερβολικά πολλούς χαρακτήρες και όλα αυτά βασισμένα σε ένα ψυχεδελικό comic της Marvel που προσωπικά δεν άντεξα να διαβάσω πάνω από 2 τεύχη. Ωραίο το art του Kirby αλλά πραγματικά δε διαβάζεται. Αν περιμένετε πράματα από το sequel του Gaiman, να θυμάστε ότι είναι sequel material. Ποιο είναι το story? Οι πρώτοι ήρωες της Γης, ονόματι Eternals ήρθαν από το διάστημα, προκειμένου να προστατεύσουν την ανθρωπότητα από μία συμπαντική απειλή ονόματι Deviants, που είναι σαν symbiotic beasts. Και μας ξεδιπλώνεται με κάποια ήρεμα, γαλήνια flashbacks, η ιστορία τους που διαρκεί 7.000 χρόνια. Όσα και θα νιώσετε ότι πέρασαν μόλις τελειώσει η ταινία. Η φωτογραφία και η σκηνοθεσία στο μεγαλύτερο μέρος της είναι προσεγμένη. Είναι μία όμορφη ταινία. Όμως το σενάριο πάσχει σε απίστευτο βαθμό, θυμίζοντας κάθε τόσο τους μύες του προσώπου σας ότι είναι ώρα για χασμουρητό. Χωρίς διάλειμμα, δύσκολα παλεύεται. Η ροή είναι ό,τι πιο αργό έχει συμβεί στο MCU, οι χαρακτήρες αν και είναι παντελώς διαφορετικοί σε πολλές βαθμίδες, αντιπροσωπεύοντας ΠΟΛΛΑ diversities (έχει και gender swaps), δεν προλαβαίνεις να ενδιαφερθείς για όλους και όλες και κάπου εκεί θα αναρωτηθείς: Γιατί δεν ήταν αυτό απλά σειρά του Disney+ και ήρθα σινεμά; Τότε έρχεται το τέλος σαν σφαλιάρα και σου θυμίζει πως υπήρχε λόγος, όμως, είπαμε, απαιτείται ιώβια υπομονή, επιπέδου Snyder Cut. Είναι δυόμιση ώρες που δεν κυλάνε εύκολα. Απαιτείται προκειμένου να παρακολουθήσετε τη συνέχεια του MCU? Ναι, εννοείται. Να το δει κάποιος που δεν έχει δει ποτέ MCU? Όχι, σας ξορκίζω, είναι σαν filler/breather επεισόδιο, αν το πάμε με ορολογία anime. ~5/10

Όταν οι Θεοί περπατούν ανάμεσά μας. Αυτοί είναι οι Eternals To Flix ξεφυλλίζει την ιστορία των Eternals, των νέων Υπερασπιστών της Γης, λίγο πριν κάνουν την εμφάνισή τους και επίσημα στο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel. Χρήστος Μπακατσέλος Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια το σύμπαν της Marvel δεν έχει μείνει ποτέ σταθερό. Με κάθε νέα ιστορία και κάθε νέο χαρακτήρα που εισάγει στα κόμικς της, η Marvel έχει καταφέρει να μας εισάγει σε νέους κόσμους και χαρακτήρες που εκτείνονται πέρα από τα όρια τόσο του δικού μας σύμπαντος όσο και του ίδιου του χωροχρόνου. Εξάλλου, κάτι ανάλογο προσπαθεί να πετύχει μια με το δικό της κινηματογραφικό σύμπαν, το MCU, όπου ήδη από τις τρεις πρώτες φάσεις του μας έχει γνωρίσει αρκετούς από τους ήρωές της και τους κακούς που το περιβάλλουν. Αλλά όπως και στα κόμικς, έτσι κι εδώ, το σύμπαν αυτό δεν σταματά να μεγαλώνει και να γίνεται, αν μη τι άλλο, λίγο πιο περίπλοκο. Έτσι με την εισαγωγή της Τέταρτης Φάσης του MCU μια νέα ομάδα υπερηρώων φαίνεται πως έρχεται να αντικαταστήσει τους κινηματογραφικούς Εκδικητές και να πάρει την θέση της ως οι Υπερασπιστές του Σύμπαντος. Και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους Eternals. Λίγο πριν οι «Eternals» σε σκηνοθεσία της Κλόι Ζάο κάνουν την πρεμιέρα τους στις ελληνικές αίθουσες στις 4 Νοεμβρίου, εμείς εδώ στο Flix βουτάμε στην ιστορία των χαρακτήρων αυτών και προσπαθούμε να ρίξουμε λίγο φως στα μυστικά και στις δυνάμεις τους. Δημιούργημα του Τζάκ Κέρμπι οι Eternals έκαναν την εμφάνισή τους τον Ιούλιο του 1976 στο κόμικ «The Eternals #1» με αρκετές επιρροές από την ελληνική και άλλες μυθολογίες. Ο Κέρμπι άρχισε να δουλεύει τους Eternals λίγο μετά την επιστροφή στου στη Marvel, μετά από την αποχώρησή του από την DC όταν το saga του «New Gods» σταμάτησε απότομα την κυκλοφορία του με τους τίτλους του να ακυρώνονται ο ένας πίσω από τον άλλον. Στην αρχή οι Eternals είχαν τον τίτλο «The Celestials» με τη Marvel να τον αλλάζει σε «Return of the Gods», αλλά μετά από μια νομική διαμάχη με τον εκδοτικό οίκο του συγγραφέα Έριχ φον Ντένικεν λόγω του ότι η ίδια χρησιμοποίησε στο εξώφυλλο του κόμικ της την γραμματοσειρά του βιβλίου του «Chariots of the Gods», η Marvel αναγκάστηκε να το αποσύρει και να αλλάξει και πάλι τον τίτλο σε «The Eternals». Η νέα αυτή σειρά επέτρεψε στον Κέρμπι να εξερευνήσει παρόμοια θέματα και ιδέες με αυτά του ημιτελούς έπος του Τέταρτου Κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της ιδέας δύο προηγμένων κοσμικών φυλών εγκλωβισμένων σε έναν ατελείωτο πόλεμο. To εξώφυλλο του «The Eternals #1». Οι Eternals είναι φυλή εξωγήινων όπου περιγράφονται στα κόμικς ως ένα παρακλάδι της εξελικτικής διαδικασίας που δημιούργησε ζωή στη Γη. Όταν οι Celestials, τεράστια θεϊκά πλάσματα με απίστευτες κοσμικές δυνάμεις (μια ιδέα από αυτά πήραμε στους «Φύλακες του Γαλαξία Vol.1» αλλά και αργότερα στο Vol.2 με τον Ego, τον πατέρα του Πίτερ Κουίλ), επισκέφθηκαν τη Γη πριν από ένα εκατομμύριο χρόνια και πραγματοποίησαν γενετικά πειράματα στην πρώιμη ανθρωπότητα και δημιούργησαν δύο διαφορετικές φυλές: τους υπεραιωνόβιους, αλλά όχι αθάνατους, Eternals και τους γενετικά ασταθείς και τερατώδεις Deviants. Αυτά τα πειράματα οδήγησαν επίσης στην ικανότητα για μεταλλάξεις με υπερδυνάμεις στους ανθρώπους. Πραγματοποίησαν επίσης τέτοιου είδους πειράματα και σε άλλους πλανήτες (όπως στους κόσμους των Kree και των Skrull) με παρόμοια αποτελέσματα. Αν και οι περισσότεροι από τους Eternals έχουν ανθρώπινη μορφή, όλοι τους έχουν υπεράνθρωπες δυνάμεις και ανεπτυγμένη τεχνολογία. Παρόλα αυτά όμως κράτησαν μυστική την ύπαρξή τους από τους ανθρώπους με μικρό ποσοστό αναπαραγωγής, αν και δεν τους απαγορεύονταν να έχουν ερωτικές σχέσεις με ανθρώπους. Οι αρχικοί εμπνευστές αυτής της διαδικασίας, οι εξωγήινοι Celestials, σκόπευαν να κάνουν τους Eternals τους πρώτους Υπερασπιστές της Γης κάτι που οδήγησε στον αναπόφευκτο πόλεμο ενάντια στους καταστροφικούς αντιπάλους τους, τους Deviants. Δυστυχώς, οι Eternals δεν βρήκαν το κοινό που περίμενε η Marvel, όπως αρκετά από τα προηγούμενα έργα του Κέρμπι και η σειρά ακυρώθηκε πριν ολοκληρώσει την ιστορία της. Όμως οι συγγραφείς Ρόι Τόμας και Μαρκ Γκρουνγουάλντ κατάφεραν να αναβιώσουν την ιστορία αυτή στις σελίδες του «The Mighty Thor», με ένα crossover που ολοκληρώθηκε με το «Thor #301» τον Νοέμβριο του 1980 και άνοιξε έτσι το δρόμο για αυτούς τους χαρακτήρες να αρχίσουν να παίρνουν πιο ενεργό ρόλο στο μεγαλύτερο σύμπαν της Marvel. «Thor #301» Τα πρώτα κόμικς Eternals αποκάλυψαν επίσης ότι υπάρχουν πολλαπλά παρακλάδια της οικογένειας αυτής διάσπαρτοι σε όλο το ηλιακό σύστημα. Και κάπως έτσι δημιουργήθηκαν οι Τιτάνες από τον Τζίμ Στάρλιν και οι Ουράνιοι (Uranians) από τον Σταν Λι. Πριν από πολύ καιρό, ένας εμφύλιος πόλεμος ξέσπασε μεταξύ των Eternals για το αν έπρεπε να κατακτήσουν τις άλλες φυλές, τη μια φατρία με επικεφαλής τον Κρόνο και την άλλη με επικεφαλής τον πολεμοχαρή αδελφό του, Ουρανό. Η πλευρά του Κρόνου επικράτησε και ο Ουρανός και η ηττημένη του παράταξη εγκατέλειψαν τη Γη και ταξίδεψαν στον Ουρανό όπου έχτισαν μια αποικία. Μερικοί από την ομάδα του Ουρανό προσπάθησαν σύντομα να επιστρέψουν στη Γη για να αναζωπυρώσουν τον πόλεμο, αλλά δέχθηκαν επίθεση από ένα διερχόμενο πλοίο Kree και αναγκάστηκαν να προσγειωθούν στο φεγγάρι του Κρόνου, τον Τιτάνα. Εκεί έχτισαν μια άλλη αποικία (ο Thanos ήταν ένας Τιτάνας) κάνοντας πειράματα που πραγματοποιήθηκαν από επιστήμονες των Kree σε ένα αιχμάλωτο Eternal, όπου τους οδήγησε να πάνε στη Γη και να πραγματοποιήσουν τα δικά τους γενετικά πειράματα σε μια ομάδα ανθρώπων, δημιουργώντας έτσι τους Inhumans. Μετά από την καταστροφή του Τιτάνος, της πόλης των Eternals, από τα πειράματα του Κρόνου τον οποίο τον έφεραν σε μια άυλη κατάσταση, οι Eternals ανακάλυψαν πως μπορούν να διοχετεύσουν τεράστιες ποσότητες κοσμικής ενέργειας δίνοντάς τους έτσι θεϊκές δυνάμεις. Για πρώτη φορά ενώθηκαν σε ένα ενιαίο ον, το Uni-Mind, για να αποφασίσουν ποιος από τους γιους του Κρόνου, ο Ζuras ή ο A’lars θα είναι ο επόμενός τους αρχηγός, με τον Zuras να κερδίζει και τον A’lars να φεύγει από την Γη, για να αποφύγει κάποιον εμφύλιο πόλεμο, και να ταξιδεύει στον Τιτάνα. H τελετουργία των Eternals για να γίνουν Uni-Mind. Κατά την διάρκεια της βασιλείας του Ζuras, χτίστηκαν τρεις νέες πόλεις των Eternals. Η πρώτη ήταν η Ολυμπία, που βρίσκεται στα βουνά της Ελλάδας, κοντά στην κύρια πύλη μεταξύ της διάστασης της Γης και της διάστασης του σπιτιού των Ολύμπιων, κάτι που οδήγησε πολλούς αρχαίους Έλληνες να μπερδέψουν μερικούς από τους Eternals με μέλη του Δωδεκάθεου Πάνθεον. Τελικά, επετεύχθη συμφωνία με τους θεούς όπου κάποιοι Eternals, όπως η Thena, θα υποδύονταν τους Ολύμπιους ενώπιον των πιστών τους. Οι άλλες δύο πόλεις των Eternals ήταν η Polaria (βρίσκεται στη Σιβηρία) και η Oceana (στον Ειρηνικό). Οι Eternals, αν και προσπαθούν να μην παρεμβαίνουν στα θέματα της ανθρωπότητας, για να μην επηρεάσουν έτσι το ρου της Ιστορίας και την εξέλιξη των ανθρώπων, έχουν εμπλακεί αρκετές φορές σε πολλούς πολέμους, κυρίως με τους αιώνιους εχθρούς τους, του Deviants, αφήνοντας πίσω τους πολλές καταστροφές, όπως την καταστροφή της Ατλαντίδας 18.000 χρόνια πριν. Στις αρχές του 20ου αιώνα, ένας επιστήμονας ήρθε σε επαφή με τους Uranian Eternals όπου τον προσκάλεσαν να ζήσει μαζί τους μαζί με τον μικρό γιο του, ο οποίος αργότερα θα γινόταν ο Marvel Boy. Οι Uranians σκοτώθηκαν τελικά από τον Deathurge. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ορισμένοι Eternals συμμάχησαν με ανθρώπους και Deviants για να σχηματίσουν το Ίδρυμα του Δαμοκλή, το οποίο προσπάθησε να δημιουργήσει μια νέα φυλή υπερανθρώπων για να κυβερνήσει τη Γη. Μερικοί Eternals, όπως η Makkari, ήταν επίσης ενεργοί ως υπερήρωες ή ζούσαν ανάμεσα σε ανθρώπους, κρατώντας κρυφή την πραγματική τους φύση. Οι Eternals βοήθησαν επίσης να μεταφερθεί η πόλη των Inhumans στα Ιμαλάια για να τους κρύψει. Οι Deviants. Οι Eternals έχουν εμφανιστεί σποραδικά σε διάφορες σειρές κόμικς μέσα σε όλες αυτές τις δεκαετίες. Ο συγγραφέας Πίτερ Μπ. Γκιλς και ο καλλιτέχνης Σαλ Μπουσέμα κυκλοφόρησαν ξανά τη σειρά το 1985 η οποία ολοκληρώθηκε σε 12 τεύχη όπου, σύμφωνα με τον σύμφωνα με τον ιστορικό των κόμικς Πίτερ Σάντερσον, στον τότε αρχισυντάκτη Τζιμ Σούτερ δεν άρεσαν καθόλου τα σενάρια του Γκιλς κι έτσι ο Γουόλτερ Σίμονσον έγραψε τα τέσσερα τελευταία τεύχη. Το 2000, ένα κόμικ με τίτλο «New Eternals: Apocalypse Now #1» εξιστόρησε μια παλαιότερη σύγκρουση μεταξύ των Eternals και του κακού των X-Men, Apocalypse, με το 2003, να γίνεται ένα reboot του franchise από τον συγγραφέα Τσακ Οστιν και τον καλλιτέχνη Κεβ Γουόλκερ, το «The Eternal», το οποίο εστίαζε σε πιο ώριμους αναγνώστες. Το 2006 ο Νιλ Γκέιμαν και ο καλλιτέχνης Τζον Ρόμιτα Τζούνιορ δημιούργησαν μια μίνι σειρά η οποία έφερε του Eternals στο ανανεωμένο σύμπαν της Marvel. Οι Eternals χωρίζονται σε πέντε διαφορετικές γενεές. Πρώτη Γενιά Eternals (αυτοί γεννήθηκαν πριν την πτώση του Titanos): Arlok, Astron, Daina, Kronos/Chronos/Chronus, Master Elo, Oceanus, Shastra, Thyrio, Uranos. Δεύτερη Γενιά Eternals (αυτοί που έζησαν κατά την διάρκεια των πειραμάτων του Κρόνου): Mentor (A'lars), Amaa, Cybele, Forgotten One/Gilgamesh, Helios, Perse, Rakar, Tulayn, Valkin, Virako, Zuras. Τρίτη Γενιά Eternals (αυτοί που γεννήθηκαν μετά τα πειράματα του Κρόνου αλλά πριν τον Δεύτερο Ξενιστή): Aginar, Ajak, Arex, Atlo, Domo, Ikaris, Interloper, Mara, Phastos, Sigmar, Thanos, Thena, Veron, Zarin, Eros Τέταρτη Γενιά Eternals (αυτοί που γεννήθηκαν με τον ερχομό του Δεύτερου Ξενιστή, 20.000 χρόνια πριν): Argos, Ceyote, Chi Demon, τα αδέρφια Delphan, Druig, Khoryphos, Makkari, Psykos, Sersi, Kingo Sunen, El Vampiro. Πέμπτη Γενιά Eternals (αυτοί που γεννήθηκαν με τον ερχομό του Τρίτου Ξενιστή, 3.000 χρόνια πριν): Aurelle, Sprite, Titanis. Στην ταινία της Ζάο θα δούμε μια ομάδα των Eternals με μέλη από την Δεύτερη ως και την Πέμπτη Γενιά, οι οποίοι χωρίζονται σε δυο ομάδες: αυτές των Στοχαστών και των Πολεμιστών. Η ομάδα των Στοχαστών περιλαμβάνει τους: Σέρσι (Τζέμα Τσαν): Μια ενσυναίσθητη Eternal με ισχυρή σύνδεση με τον άνθρωπο και τη Γη, που μπορεί να χειριστεί την άψυχη ύλη. Η Σέρσι είναι ερωτευμένη με τον Ικάρι εδώ και αιώνες και έχει ισχυρή σχέση με το Σπράιτ. Ποζάρει ως επιμελήτρια μουσείων στη Γη ενώ βγαίνει με τον Ντέιν Γουίτμαν (aka Black Knight). Εϊτζακ (Σάλμα Χάγιεκ): Η σοφή και πνευματική ηγέτης των Eternals, που έχει την ικανότητα να θεραπεύει και είναι η «γέφυρα» μεταξύ των Eternals και των Celestials. Στα κόμικς ο Εϊτζακ είναι άντρας ενώ στην ταινία άλλαξε σε γυναίκα με τον ρόλο να ερμηνεύει η Σάλμα Χάγιεκ. Ντρούιγκ (Μπάρι Κέγκαν): Eνας απόμακρος Eternal που μπορεί να χειραγωγήσει το μυαλό των άλλων. Φάστος (Μπράιαν Τάιρι Χένρι): Ο έξυπνος εφευρέτης όπλων και τεχνολογίας. Είναι ο πρώτος υπερήρωας που απεικονίζεται ως ομοφυλόφιλος σε ταινία του MCU. Σπράιτ (Λία ΜακΧιού): Ενα Eternals που μπορεί να προβάλει ζωντανές ψευδαισθήσεις κι έχει τη φυσική εμφάνιση ενός 12χρονου παιδιού. Η ομάδα των Πολεμιστών περιλαμβάνει τους: Ικάρις (Ρίτσαρντ Μάντεν): Ενας από τους πιο ισχυρούς Eternals που μπορεί να πετάξει και να προβάλει δέσμες κοσμικής ενέργειας από τα μάτια του. Θένα (Αντζελίνα Τζολί): Μια ελίτ πολεμίστρια που μπορεί να σχηματίσει οποιοδήποτε όπλο από κοσμική ενέργεια και αναπτύσσει στενό δεσμό με τον Γκίλγκαμες στο πέρασμα των αιώνων. Γκίλγκαμες (Ντον Λι): Ο πιο δυνατός Eternal, με βαθιά σύνδεση με τη Θένα. Κίνγκο (Κουμάλ Ναντζιάμι): Ενας Eternal που μπορεί να προβάλει βλήματα κοσμικής ενέργειας από τα χέρια του. Ερωτευμένος με τη φήμη, ο Κίνγκο γίνεται δημοφιλής αστέρας του Bollywood για να ενωθεί με τη Γη. Μακάρι (Λόρεν Ρίντολφ): Μια Eternal που διαθέτει τις δυνάμεις της υπερ-ταχύτητας. Ο χαρακτήρας αυτός είναι ο πρώτος κωφός υπερήρωας στο MCU. Και κάπως έτσι η ομάδα των Eternals ετοιμάζεται να κάνει την επίσημη εισαγωγή της στο MCU και μαζί της φέρνει όλους εκείνους του Ουράνιους εξωγήινους με τις θεϊκές δυνάμεις τους. Το πόσο πολύ ετοιμάζεται να επηρεάσει το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel, αλλά και για το πιο θα είναι το μέλλον του ύστερα από αυτό, μένει να το δούμε σύντομα στους κινηματογράφους. H ταινία «Eternals» της Κλόι Ζάο κυκλοφορεί στις ελληνικές αίθουσες στις 4 Νοεμβρίου από την Feelgood Entertainment. Πηγή

2010-2019: Αυτή ήταν η δεκαετία που οι υπερήρωες κατέκτησαν τον κόσμο Πώς η δεκαετία που τελειώνει σε λίγες μέρες κατάφερε να σταματήσει να ανησυχεί και να αγαπήσει τις ταινίες που βασίζονται σε κόμικς. "Δεν είμαι σίγουρος ότι το "Iron Man" είναι μια υπερηρωική ταινία. Νομίζω πως στο τέλος της ταινίας ο Iron Man υποκρίνεται ότι είναι υπερήρωας - τον διασκεδάζει η ιδέα. Πιστεύω επίσης πως οι ταινίες με τους "X-Men" είναι ταινίες επιστημονικής φαντασίας." Ο Κέβιν Φάιγκι, επικεφαλής του κινηματογραφικού στούντιο της Marvel είχε δώσει χρόνια πριν τη δική του διάσταση στο τι είναι μια ταινία με υπερήρωες με την παραπάνω δήλωσή του. Σίγουρος πως μια ταινία είναι πριν απ' όλα μια ταινία και μετά μια ταινία με πρωταγωνιστή έναν ή περισσότερους υπερήρωες, θα έχτιζε το πιο ισχυρό φιλμικό σύμπαν της δεκαετίας του 2010, εδραιώνοντας τις μέχρι πρότινος «περιπέτειες φαντασίας για μαζική κατανάλωση» σε ένα «σοβαρό» genre από μόνο του και ανοίγοντας οριστικά κι αμετάκλητα την πόρτα τους στην ποπ κουλτούρα. Για τους φανατικούς των κόμικ, η γιορτή ήταν πλέον διαρκής και γεμάτη εκπλήξεις. Για τους υπόλοιπους η απειλή ήταν ολοζώντανη για μια βιομηχανία που πλέον ζητάει μόνο υπερήρωες (κι ακόμη περισσότερους υπερήρωες). Για όλους η διαπίστωση είναι κοινή. Μετά από πολλά χρόνια, θα μοιάζει δύσκολο να περιγράψεις τη δεκαετία του 2010 χωρίς να πέσεις - με ενισχυμένο αίσθημα ασφαλείας, είναι η αλήθεια - πάνω στην ασπίδα του Captain America, τον ιστό του Spider-Man, τους κοιλιακούς του Thor... ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΗΣ MARVEL Το 2007 η Marvel αποφάσισε να ξεκινήσει κάτι το μεγαλεπήβολο για τα τότε (κινηματογραφικά) δεδομένα, το οποίο ή θα την απογείωνε ή θα την κατέστρεφε οικονομικά ολοσχερώς, ειδικά μετά τις τεράστιες αποτυχίες που είχε με τις ταινίες της τα τελευταία χρόνια (βλέπε «Daredevil», «Elektra», «Fantastic Four» και ο κατάλογος δεν τελειώνει εδώ). Το σχέδιο ήταν να φτιάξει το δικό της ενιαίο κινηματογραφικό σύμπαν βασισμένο στα κόμικ της, μέσα στο οποίο κάθε χαρακτήρας της να έχει τη δική του ταινία και όπου σεναριακές πλοκές, ηθοποιοί, χαρακτήρες και μέρη από διάφορες ταινίες να αλληλοσυνδέονται μεταξύ τους, περνώντας με άνεση από τη μία ταινία στην άλλη. Για τον λόγο αυτό, έβαλε ως επικεφαλής των Marvel Studios τον Κέβιν Φάιγκι, ο οποίος μέχρι τότε ήταν το δεξί χέρι του Αβι Αραντ, ως τότε Προέδρου του στούντιο. H Marvel Studios αποφάσισε να κυκλοφορήσει τις ταινίες της σε μια σειρά από «φάσεις», με τις τρεις πρώτες φάσεις να παίρνουν, αργότερα, την ονομασία «The Infinity Saga». Η Πρώτη Φάση ξεκίνησε το 2008 με την ταινία «Iron Man» του Τζον Φαβρό, η οποία εκτός την αναγκαία ώθηση στα οικονομικά της Marvel (ξεπέρασε τα 580 εκατομμύρια εισπράξεις παγκοσμίως), απογείωσε την καριέρα του Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ. Αυτό που προκάλεσε, ωστόσο, ντελίριο στους απανταχού φανς ήταν μια σκηνή στο τέλος της ταινίας η οποία άφηνε να εννοηθεί την δημιουργία των Εκδικητών, μιας ομάδας από υπερήρωες (ανάμεσά τους φυσικά και ο Iron Man) που προστατεύουν τη Γη από κάθε λογής κινδύνους. Μπορεί «O Απίθανος Hulk», που βγήκε στις αίθουσες λίγους μήνες μετά σε σκηνοθεσία του Λούις Λετεριέ με πρωταγωνιστή τον Εντουαρντ Νόρτον να μην τα πήγε τόσο καλά, και το «Iron Man 2», 2010, πάλι σε σκηνοθεσία του Τζον Φαβρό, να θεωρείται από αρκετούς μια από τις χειρότερες ταινίες του MCU, οι επόμενες ταινίες της πρώτης φάσης ήταν, όμως, εκείνες που πραγματικά ταρακούνησαν για τα καλά τα κινηματογραφικά δεδομένα. Το 2011 κυκλοφόρησε το «Thor» σε σκηνοθεσία Κένεθ Μπράνα, στο οποίο γνωρίσαμε τον ξανθό θεό Κρις Χέμσγουορθ, και το «Captain America: Ο Πρώτος Εκδικητής» του Τζο Τζόνστον, η «εξιλέωση» για αρκετούς του Κρις Εβανς μετά το απαράδεκτο «Fantastic Four», αλλά και η γνωριμία με τον πιο κλασικό ήρωα της Marvel. Το Μάιο του 2012 οι «Εκδικητές» του Τζος Γουίντον ήταν η πρώτη ταινία του MCU που βγήκε στις αίθουσες κάτω από τη φροντίδα της Disney (που αγόρασε τα Marvel Studios το 2009) η όποια μπορεί να σηματοδοτούσε το τέλος της Πρώτης, αρκετά υποσχόμενης, Φάσης του MCU αλλά ταυτόχρονα και ήταν και η αρχή ενός παγκόσμιου φαινομένου. Η Δεύτερη Φάση θα αποτελούνταν κι αυτή από έξι ταινίες (όπως και η Πρώτη) αλλά θα ολοκληρώνονταν μόλις μέσα σε δυο χρόνια (αντί των τεσσάρων που χρειάστηκαν για την Πρώτη Φάση). Η ταινία που τη ξεκίνησε ήταν το «Iron Man 3» (2013) σε σκηνοθεσία του Σέιν Μπλακ, ίσως και η πιο αμφιλεγόμενη της σειράς ειδικά για τον «κακό» της, συνέχισε λίγους μήνες μετά με το «Thor: O Σκοτεινός Κόσμος» σε σκηνοθεσία του Αλαν Τέιλορ, με περισσότερη δράση, λιγότερο χιούμορ, με το βαρύ σφυρί του Θορ να προσπαθεί στο σίκουελ να σώσει τον κόσμο από μια αρχαία φυλή σκοτεινών ξωτικών που θέλει να ρίξει μαύρο και τίτλους τέλους στο σύμπαν, ενώ το 2014 έκανε την εμφάνισή του ξανά ο Captain America με το εξαιρετικό «O Στρατιώτης του Χειμώνα» των Αντονι και Τζο Ρούσο. Την ίδια χρονιά γνωρίσαμε και τον Star Lord, τον Groot και τους υπόλοιπους «Φύλακες του Γαλαξία» σε σκηνοθεσία του Τζέιμς Γκαν. Μια καθόλα εντυπωσιακή αντίστροφη μέτρηση που φυσικά οδήγησε κι αυτή στην εμφάνιση των Εκδικητών στη ταινία «Η Εποχή του Ούλτρον» το 2015 με τον Τζος Γούιντον για άλλη μια φορά στη σκηνοθεσία, αλλά με λιγότερο εντυπωσιακά αποτελέσματα. Το τέλος της Δεύτερης Φάσης ήρθε με τον «Ant-Man» του Πέιτον Ριντ, με τη Marvel να θέλει να τελειώνει, από εδώ και στο εξής, τις φάσεις της με μια πιο χαλαρή και ευχάριστη νότα κι όχι απαραίτητα με το ensemble των Εκδικητών. Η τεράστια, και συνεχώς αυξανόμενη, ζήτηση που άρχισαν να έχουν οι υπερηρωικές ταινίες, έκαναν την Τρίτη και τελευταία Φάση του «Infinity Saga» να μεγαλώσει τόσο σε ποσότητα ταινιών όσο και χρονικά. Οι ταινίες αυξήθηκαν στις έντεκα συνολικά με την πρώτη να κάνει την εμφάνισή της το 2016. To «Captain America: Εμφύλιος Πόλεμος» των αδερφών Ρούσο, χαρακτηρίστηκε από αρκετούς το ανεπίσημο τρίτο μέρος των Εκδικητών μιας και περιείχε σχεδόν όλους τους γνωστούς υπερήρωες (ανάμεσά σε άλλα και σε μια από τις ωραιότερες σκηνές μάχης όλης της ιστορίας της Marvel - αυτή στο αεροδρόμιο). Ήταν όμως και η πρώτη ταινία στην οποία είδαμε να κάνει την εμφάνισή του και ο νέος Spider-Man, πολύ πριν κυκλοφορήσει η πρώτη δική του ταινία στις αίθουσες. Την ίδια χρονιά βγήκε γνωρίσαμε και έναν άλλον έναν νέο χαρακτήρα, τον «Doctor Strange» του Σκοτ Ντέρικσον με πρωταγωνιστή των Μπένεντικτ Κάμπερμπατς με πραγματικό της όμως ατού τα υπέροχα μαγικά πολυδιάστατα εφέ της. Μέσα στο 2017 κυκλοφόρησαν τρεις ταινίες, κάτι που έμελλε να γίνει και η πάγια πολιτική της Marvel από εδώ και στο εξής, με τους «Φύλακες του Γαλαξία 2» του Τζέιμς Γκαν, το «Spider-Man: Επιστροφή στον Τόπο του» του Τζον Γουάτς, και το «Thor: Ragnarok» του Τάικα Γουατίτι να συνεχίζουν να γεμίζουν τις κινηματογραφικές αίθουσες. Το 2018 αρκετά σημαντικό τόσο για την Marvel όσο και για το είδος των υπερηρωικών ταινιών μιας και το «Black Panther» του Ράιαν Κούγκλερ γίνεται η πρώτη ταινία με υπερήρωες υποψήφια για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας (και για ακόμη έξι Όσκαρ). Αμέσως μετά οι «Εκδικητές: Ο Πόλεμος της Αιωνιότητας» έστρωσαν το δρόμο για το φινάλε του «Infinity Saga», βάζοντας και τον Thanos στο πάνθεον των καλύτερων κινηματογραφικών κακών, ενώ την χρονιά έκλεισε το «Ant-Man και η Σφήκα» του Πέιτον Ριντ. Ωστόσο η ιδέα της σόλο ταινίας μιας υπερηρωίδας που για χρόνια έμοιαζε με (επιστημονική) φαντασία, στην μετά #metoo εποχή ήταν απλά μια επιτακτική ανάγκη. Αλλά με τον ερχομό της «Captain Marvel» όλα αυτά άλλαξαν, όχι μόνο γιατί επιτέλους μια γυναίκα υπερηρωίδα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο σε ταινίας της Marvel αλλά και γιατί και η Ανα Μπότεν ήταν και η πρώτη γυναίκα σκηνοθέτης που έκανε υπερηρωική ταινία του στούντιο και η Πίναρ Τόρπακ ήταν η πρώτη γυναίκα συνθέτης που έγραψε μουσική για ταινία του είδους. Οι «Εκδικητές: Η Τελευταία Πράξη» ολοκλήρωσαν τη saga με το πιο επικό, αυτοσαρκαστικό, εντυπωσιακό και μελαγχολικό τρόπο φέρνοντας στο τέλος ιστορίες των χαρακτήρων που κράτησαν για πάνω από μια δεκαετία, κάνοντας την όχι μόνο μια από τις καλύτερες blockbuster ταινίες που έγιναν ποτέ, αλλά και η πιο εμπορική ταινία του παγκόσμιου box office, ξεπερνώντας το «Avatar». Τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο μετά από αυτό, και αυτό φάνηκε και στο φινάλε της Τρίτης Φάσης, το «Spider-Man: Μακριά από τον Τόπο του», που προσπάθησε να επεξεργαστεί τα όσα συνέβησαν στους «Εκδικητές», αλλά και να στρώσει τα θεμέλια της (ακόμη μεγαλύτερης;) Τέταρτης Φάσης. O SPIDER-MAN, OI X-MEN ΚΑΙ ΤΑ ΛΟΙΠΑ ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ (ΤΗΣ MARVEL) Πέρα από το υπερφορτωμένο MCU, σε αυτή τη δεκαετία είδαμε όχι ένα αλλά δυο reboots του Spider-Man. Το 2012 η Sony, η οποία έχει μέχρι και σήμερα τα δικαιώματα του συγκεκριμένου franchise, αποφάσισε πως ήρθε η ώρα ο κόσμος να γνωρίσει εκ νέου τον φιλικό Άνθρωπο Αράχνη της γειτονιάς με το «The Amazing Spider-Man» και το «Τhe Amazing Spider-Man 2» με τον Άντριου Γκάρφιλντ στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Αυτή την φορά πέρα από το κλασικό origin story, η ιστορία παρακολουθεί τη σχέση του Πίτερ Παάρκερ με την Γκουέν Στέισι (Εμα Στόουν), πριν γνωρίσει την Μαίρη Τζέιν Γουάτσον, μέχρι τον τραγικό θάνατό της από τον Green Goblin. Οι ταινίες, αν και είχαν αρκετό θέαμα, επικεντρώνονταν περισσότερο στο love story με την χημεία των δυο πρωταγωνιστών (ζευγάρι τότε και στην πραγματική ζωή) να είναι αυτό που τις κράτησε, με το ζόρι, όρθιες. Φυσικά όμως οι περισσότεροι ήθελαν να δουν τον αγαπημένο τους χαρακτήρα να πολεμά δίπλα στους Εκδικητές. Το γεγονός πως τα δικαιώματα βρίσκονταν στα χέρια της Sony καθιστούσε το εγχείρημα σχεδόν αδύνατο. Μέχρι που ο Κέβιν Φάιγκι κατάφερε να δώσει στη Sony μια προσφορά που δύσκολα θα μπορούσε να αρνηθεί. Και έτσι, με ένα ακόμα reboot, o Spider-Man του Τομ Χόλαντ εμφανίζεται για πρώτη φορά στο «Captain America: Εμφύλιος Πόλεμος» στην υπέροχη μάχη στο αεροδρόμιο. Η ταινία, η οποία αποτελεί και το τέταρτο κεφάλαιο της Τρίτης Φάσης του MCU, ήρθε αργότερα, το 2017 με το «Spider-Man: Επιστροφή στον Τόπο του» και το 2019 το «Spider-Man: Μακριά από τον Τόπο του» αποτέλεσε και την λήξη της Τρίτης Φάσης. Οι ταινίες ήθελαν τον Πίτερ Πάρκερ να είναι λίγα χρόνια νεότερος από τις προηγούμενες, με τον Χόλαντ να έρχεται με τη φόρα του 20χρονου που γεννήθηκε για να παίξει τον ρόλο αυτόν ως ίσως ο καλύτερος Spider-Man που έχουμε δει ως τώρα. Όμως λίγο μετά το μεγάλο φινάλε του «Infinity Saga», τον Αύγουστο του 2019, η συμφωνία της Sony και της Disney έληξε και ανακοινώθηκε πως ο Spider-Man αποχωρεί από το MCU, προκαλώντας σωρεία αντιδράσεων. Ευτυχώς, το... δράμα δεν κράτησε πολύ, και έναν μήνα μετά τα δυο στούντιο έδωσαν και πάλι τα χέρια σε μια νέα συμφωνία και ο Spidey επέστρεψε στο σπίτι του, στο MCU. «Νικήσαμε, κύριε Σταρκ!» Η Sony, θέλοντας να τραβήξει πάνω το ενδιαφέρον αλλά κάποια από τα φώτα που είχαν πέσει πάνω στη Marvel και στο MCU, δεν άφησε ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία να δημιουργήσει το δικό της κινηματογραφικό σύμπαν. Έτσι δημιούργησε με συνοπτικές διαδικασίες το Αραχνο-Σύμπαν (Spider-Verse), ένα σύμπαν το οποίο αποτελείται από χαρακτήρες (καλούς και κακούς) από τις ιστορίες και τα κόμικς του Spider-Man. Το ποδαρικό έκανε το 2018 το «Venom» του Ρούμπεν Φλάισερ με πρωταγωνιστή τον Τομ Χάρντι, αλλά ήταν δυστυχώς μια απογοήτευση, και αυτό ίσως πόνεσε περισσότερο τόσο τους φαν όσο και όσους πίστευαν πως ο συγκεκριμένος χαρακτήρας θα βρει επιτέλους την (κινηματογραφική) δικαίωση που του αξίζει. Ευτυχώς το σχεδόν αριστουργηματικό «Spider-Man: Μέσα στο Αραχνο-Σύμπαν» κατάφερε να κάνει την πρώτη προσπάθεια του σύμπαντος αυτού να φανεί ως ένα απλό και μικρό στραβοπάτημα, αποζημιώνοντας τους πάντες με εξαιρετική ταινία αποτίοντας φόρο τιμής τόσο στον Spider-Man όσο και στους δημιουργούς τους, κερδίζοντας και το Όσκαρ Καλύτερου Animation την χρονιά εκείνη. Ο Spider-Man δεν ήταν ο μόνος χαρακτήρας της Marvel που είχε το δικό του (διπλό) κινηματογραφικό reboot του μέσα στη δεκαετία. Οι X-Men είδαν εαυτούς να «μεταλλάσονται» για άλλη μια φορά το 2011 με την ταινία «X-Men: Η Πρώτη Γενιά» του Μάθιου Βον, ο οποίος μας μετέφερε στη δεκαετία του ’60 στην πρώτη γνωριμία του Τσαρλς Ξαβιέ με τον Έρικ Λένσερ (aka Magneto) αλλά και τα γεγονότα που προκάλεσαν το σχίσμα στη φιλία τους. Η ταινία ήταν μια δόση φρέσκου αέρα σε ένα franchise που μάλλον έδειχνε να είχε πεθάνει μετά και το απογοητευτικά κακό «X-Men 3». Αλλά με τον Μπράιαν Σίνγκερ να επιστρέφει στο κινηματογραφικό σύμπαν των μεταλλαγμένων με το περίπλοκο αλλά γεμάτο έντονη δράση «X-Men: Ημέρες Ενός Ξεχασμένου Μέλλοντος» αλλά και αρκετά πιο απλοϊκό και αδιάφορο «X-Men: Απόκαλιψ», η σειρά άρχισε να δείχνει από την αρχή τα πρώτα σημάδια κόπωσης με τις ιδέες της να μοιάζουν ολοένα και περισσότερο αδιάφορες. Το τελικό όμως χτύπημα ήρθε με το «X-Men: Ο Μαύρος Φοίνικας» του Σάιμον Κίνμπεργκ το 2019, η οποία αποτελούσε μια δεύτερη, και χειρότερη, προσπάθεια αναβίωσης μιας από τις κλασικότερες ιστορίες που έχουν γραφτεί ποτέ σε κόμικ. Μπορεί το franchise να δείχνει για άλλη μια φορά να νεκρό, αλλά με την αγορά της 20th Century Fox από την Disney ίσως σύντομα το δούμε να αναγεννηθεί κι αυτό μέσα από τις στάχτες του ως ένας νέος Φοίνικας. Από την άλλη ο Λόγκαν (aka Wolverine) αποφάσισε να δοκιμάσει τον εαυτό του με μια σειρά από σόλο περιπέτειες, μακριά από τους X-Men. Και μπορεί η πρώτη προσπάθεια του Τζέιμς Μάνγκολντ με τίτλο «The Wolverine» το 2013 να μην απομακρύνθηκε και πολύ από το φιάσκο του «X-Men Origins: Wolverine» του 2009, αλλά ήταν η ταινία «Logan» το 2017 που κατάφερε να δώσει το καλύτερο αντίο που θα μπορούσε ποτέ να ευχηθεί κάποιος χαρακτήρας από το σύμπαν της Marvel, κερδίζοντας επάξια και μια υποψηφιότητα για το Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου την χρονιά εκείνη. Η Marvel προσπάθησε μέσα σε αυτή την δεκαετία να επαναφέρει και τους «Fantastic Four» και κατάφερε να κάνει μια ταινία χειρότερη από τις προηγούμενες, ο Ghost Rider επέστρεψε με το «Πνεύμα της Εκδίκησης» σε μια παντελώς αδιάφορη αλλά και βαρετή, παρά την δράση και τα εφέ της, ταινία, και ο πιο αθυρόστομος και σέξι υπερήρωας «Deadpool» απόκτησε επιτέλους τις δικές του ταινίες με έναν Ράιαν Ρέινολντς να δείχνει κάθε φορά καλύτερος από ποτέ. Μια από τις πιο αυθεντικές ιστορίες της Marvel βασισμένες στις περιπέτειες των «Big Hero 6» μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη το 2014 ως ταινία κινουμένων σχεδίων από την Disney, διατηρώντας αλώβητες αρκετές από τις anime αναφορές τους, κερδίζοντας παράλληλα το Όσκαρ Καλύτερου Animation - αν και το καλύτερο από όλα ήταν ότι μας σύστησε τον αξιολάτρευτο φουσκωτό ρομπότ Baymax. Η DC COMICS ΑΝΤΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ Η DC, τουλάχιστον κινηματογραφικά, βρισκόταν πάντα κάτω από την σκιά της Marvel. Ακόμα και κινδυνεύοντας να κλείσει, μπαίνοντας στην δεκαετία με το φιάσκο του «Green Lantern» του Μάρτιν Γκάμπελ (τουλάχιστον ο Ρέινολντς εξιλεώθηκε κάποια χρόνια αργότερα ελέω Deadpool), και με το τέλος της τριλογίας του Batman του Κρίστοφερ Νολαν με το «The Dark Knight Rises» να κλείνει με μυθικές διαστάσεις την ιστορία του Σκοτεινού Ιππότη, η DC χρειαζόταν απεγνωσμένα κάτι καινούργιο, κάτι που θα την κάνει το επόμενο βήμα και βρει το αναβιώσει τους χαρακτήρες της και τις περιπέτειες τους. Έτσι, βλέποντας την προσπάθεια της Marvel να χτίσει το δικό της κινηματογραφικό σύμπαν, η DC προσπάθησε να δώσει μια ύστατη μάχη για να κρατηθεί στη ζωή δημιουργώντας και εκείνη κάτι αντίστοιχο. Το 2013 εμφανίστηκε το DC Extended Universe (DCEU) με την ταινία «Man of Steel» σε σκηνοθεσία του Ζακ Σνάιντερ. Ο Superman γεύθηκε κι αυτός με τη σειρά του το δικό του κινηματογραφικό reboot, αλλά εκτός από τη δράση και τον Χένρι Κάβιλ (και τους κοιλιακούς του), το φιλμ έμοιαζε υπερβολικά στιλιζαρισμένο, χωρίς λόγο «σκοτεινό», κενό από πραγματικά ενδιαφέρουσα ιστορία και αθέλητα αστείο περισσότερο από το επιθυμητό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να παγώσει το όλο πόνημα για τρία χρόνια έτσι ώστε να επαναπροσδιοριστεί η προσέγγισή τους στο DCEU. Το 2016 ζήσαμε το πρώτο cross over στο κινηματογραφικό σύμπαν της DC με την ταινία «Batman v Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης» να φέρνει αντιμέτωπους δυο από τους πιο γνωστούς ήρωες της, αλλά και τον Ζακ Σνάιντερ να βαραίνει άσκοπα την ατμόσφαιρά της ταινία δαιμονοποιώντας το χιούμορ. Μέσα σε όλο αυτό το βαρύ, ασήκωτο και γεμάτο τεστοστερόνη σκηνικό, το «Batman v Superman» ήταν και η ταινία η οποία μας έδωσε μια πρώτη ματιά της Wonder Woman και του Aquaman, εξέχοντα μέλη της Justice League (το αντίστοιχο των Εκδικητών για την DC). Η DC στην προσπάθειά της να αντιγράψει την επιτυχία του MCU έπεφτε συνέχεια σε λάθη, κάτι που έκαναν τις ταινίες της τη μία πιο αποτυχημένη από την άλλη. H «Ομάδα Αυτοκτονίας» του Ντέιβιντ Αγιερ ήταν με διαφορά η πιο αδιάφορη απ' όλες, πολύ μακριά από οποιαδήποτε δικαίωση των (αντί)ηρώων της. Το 2017 γράφεται Ιστορία με την «Wonder Woman» της Πάτι Τζέκινς, την πρώτη σόλο ταινία με πρωταγωνίστρια γυναίκα υπερηρωίδα, όπως την αποθέωσε ως απόλυτο σύμβολο δύναμης, αγάπης και ειρήνης η εκθαμβωτική Γκαλ Γκαντότ. Η «Wonder Woman» θεωρήθηκε από αρκετούς η πρώτη καλή ταινία της DC εδώ και χρόνια, και έδωσε μια νέα ελπίδα στους φανς που ήθελαν επιτέλους να δουν το κινηματογραφικό σύμπαν της να ακμάζει όπως πραγματικά του αξίζει. Ίσως, όμως χρειάζεται, λίγη υπομονή ακόμη. Το «Justice League» δεν δικαίωσε τις προσδοκίες (με τον Ζακ Σνάιντερ να αποχωρεί από την παραγωγή του λόγω του τραγικού θανάτου της κόρης του και να αναλαμβάνει ο Τζος Γουίντον), το «Aquaman» και το «Shazam!» έδειξαν πως παρόλο τo όποιο υπερθέαμα προσφέρουν οι επιμέρους ταινίες, το «σύμπαν» χρειάζεται στρατηγική και επιτακτική αναδιοργάνωση. Μέχρι τότε, η μεγάλη έκπληξη ήρθε αλλού. Από μια ταινία η οποία βρέθηκε εκτός του DCEU και κατάφερε να κάνει τους πάντες να μιλάνε για αυτήν. Το «Joker» του Τοντ Φίλιπς έβαλε έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς κακούς του Batman στο επίκεντρο, για να πει την ιστορία της δημιουργίας του όχι με τον παραδοσιακό κομιξικό τρόπο, αλλά με κοινωνικό πρόσημο και στο περιτύλιγμα μιας δραματικής ταινίας. Η ταινία όχι μόνο κατάφερε να στείλει τον Χοακίν Φίνιξ, ασυζητητί, απευθείας στα Οσκαρ, να κερδίσει τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας και να γίνει η πρώτη τεράστια εισπρακτική επιτυχία της DC, ξεπερνώντας μάλιστα στο παγκόσμιο box office το φράγμα του 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων. Ισως η DC, και όχι μόνο, θα χρειαστεί να πάρει κάποια μαθήματα από αυτή την επιτυχία για τις επόμενες ταινίες της. ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΚΟΜΙΚΣ ΕΧΟΥΝ ΨΥΧΗ Παρόλο που οι υπερήρωες και τα κινηματογραφικά τους σύμπαντα κατάφεραν να κυριαρχήσουν στην κινηματογραφική βιομηχανία του Χόλιγουντ, υπήρξαν και μερικές ταινίες βασισμένες και αυτές σε κάποιο κόμικ οι οποίες, άλλες περισσότερο άλλες αρκετά λιγότερο, κατάφεραν να κλέψουν λίγη από την λάμψη τους. Το «Ο Σκοτ Πίλγκριμ Eναντίον των 7 Πρώην» του Εντγκαρ Ράιτ άνοιξε τις κομικιξές πύλες της δεκαετίας με μια φρέσκια και απολαυστικά διασκεδαστική ταινία γεμάτη αναφορές και ένα υπέροχο soundtrack, δίνοντας της αμέσως το καλτ στάτους που δικαιωματικά της αξίζει. Ο Μάθιου Βον ακολούθησε σκηνοθετώντας αρκετές ταινίες του είδους, ίσως τις περισσότερες για κάποιον σκηνοθέτη μέσα στη δεκαετία, ξεκινώντας από το «Kick-Ass» το 2010 για να κάνει μια μικρή στάση στους X-Men με το «Χ-Men: First Class» πριν αφοσιωθεί στη σειρά «Kingsman» βασισμένη στα κόμικς των Μαρκ Μίλαρ και Ντέιβ Γκίμπονς, γυρίζοντας δυο από τις πιο απενοχοποιημένα απολαυστικές μεταφορές της δεκαετίας. Ακόμα και ο Μισέλ Γκοντρί αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του γυρίζοντας μια ταινία του είδους με το «Green Hornet» το 2011. Απέτυχε παταγωδώς και από τότε εμείς, αλλά και ο ίδιος, προσπαθούμε να ξεχάσουμε ότι έγινε κάτι τέτοιο. Περίπου όπως και με την πρόσφατη «Οικογένεια Ανταμς». Το στυλιζάρισμα δεν έλειπε (σχεδόν) ποτέ από τέτοιου είδους ταινίες, κάτι που (αποδείχθηκε πλέον) τις έκανε λιγότερο θελκτικές και περισσότερο άψυχες. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν πρόκειται για κάποιο σίκουελ. Κάτι τέτοιο συνέβη και με την δεύτερη επίσκεψή μας στην «Αμαρτωλή Πόλη» με το «Η Κυρία Θέλει Φόνο» των Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ και Φρανκ Μίλερ και το remake/reboot/πείτε το όπως θέλετε «Hellboy» του Νιλ Μάρσαλ. Ταινίες οι οποίες αναμάσησαν παλιές τεχνικές προσβλέποντας - ερήμην της αποτυχίας τους - προφανώς στο κέρδος. Με την ίδια φιλοδοξία επισκέφτηκε το Χόλιγουντ και και την Απω Ανατολή για να μεταφέρει δύο από τα σπουδαιότερα manga της Ιαπωνίας στη Δύση. Το «Φάντασμα στο Κέλυφος», βασισμένο στο manga του Μασαμούνε Σίρο, δημιούργησε κύματα αντιδράσεων για το whitewashing με αφορμή το ρόλο της Μέιτζορ από την Σκάρλετ Τζοχάνσον, και τελικό αποτέλεσμα με περισσότερη έμφαση στην εμφάνιση παρά στην ουσία, δημιουργώντας τελικά ένα άδειο, μολονότι πανέμορφο, κέλυφος. Στο «Αλίτα: O Αγγελος της Μάχης», με τον Τζέιμς Κάμερον στην παραγωγή, ο Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ διασκέυασε το ιαπωνικό manga του Γιουκίτο Κισίρο συνδυάζοντας εξαιρετικό CGI με live action, όπου ευτυχώς παρά τις επιμέρους αδυναμίες κατάφερε να τιμήσει το μύθο του. Η έκπληξη από το ταξίδι στην Ανατολή ήρθε από την Κίνα με το «Μπάντι, Ο Ροκ Σταρ» βασισμένο στο κόμικ «Tibetan Rock Dog» του Ζενγκ Τζουν σε μια από τις πιο ευχάριστες και διασκεδαστικές ταινίες κινουμένων σχεδίων με soundtrack από τους Radiohead. Φυσικά από όλο αυτό δεν θα μπορούσαν να λείψουν και οι Ευρωπαίοι κομίστες, όπου η επέλασή τους ξεκινά… από την Αμερική. Η ταινία «Οι Περιπέτειες του Τεντέν: Το Μυστικό του Μoνόκερου», βασισμένη στα κόμικς του Βέλγου Ερζέ, δεν θα μπορούσε να πέσει σε καλύτερα χέρια από αυτά του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Ως ο απόλυτος κινηματογραφικός παραμυθάς αποθεώνει τους χαρακτήρες και τις περιπέτειες του διάσημου κόμικ σε μια (τουλάχιστον) τριλογία που δεν έφτασε ποτέ καν στο δεύτερο της μέρος, το οποίο ήταν να το σκηνοθετήσει ο Πίτερ Τζάκσον. Το ίδιο δεν μπορούμε να πούμε και για τους «Γκαστόν, ο Γκαφατζής», τον διάσημο «χάρτινο» ήρωας του Βέλγου κομίστα Αντρέ Φρανκέν ο οποίος μας ήρθε σε συσκευασία αχρείαστης οικογενειακής κωμωδίας, και τον «Αξιαγάπητο Κύριο Τροχίδη» από τον δημιουργό του πολυδιαβασμένου «Μικρού Νικόλα», Ζαν-Ζακ Σεμπέ, σε μια κλισέ αλλά αξιαγάπητα τρυφερή ιστορία για τη φιλία, την αγάπη, και τις διάφορες… εκδοχές της αλήθειας. ΕΝΑ ΥΠΕΡΗΡΩΙΚΟ ΜΕΛΛΟΝ Θα έλεγε κανείς πως δύσκολα κάποιος θα σταματούσε την επέλαση των ταινιών βασισμένων σε κόμικ στη νέα δεκαετία, ειδικά με τη φόρα με την οποία έρχονται από την τεράστια επιτυχία τους στο παγκόσμιο box office, Και σίγουρα όχι οι πολυσυζητημένες δηλώσεις του Μάρτιν Σκορσέζε ότι οι ταινίες της Marvel «δεν είναι σινεμά» που ακολουθήθηκαν από ένα κύμα εναντίον των ταινιών με υπερήρωες από σπουδαίους δημιουργούς όπως τον Φράνσις Φορντ Κόπολα, τον Κεν Λόουτς και άλλους. Με την Τέταρτη Φάση του MCU να ετοιμάζεται να ξεκινήσει σύντομα με την ταινία «Black Widow», και την επόμενη φάση του DCEU με το «Wonder Woman 1984», το μέλλον δεν είναι μόνο φωτεινό είναι απλά… (υπερ)ηρωικό. Γυρίστε σελίδα. Πηγή

Η ταινία αυτή ολοκληρώνει το MCU (Marvel Cinematic Universe), που ξεκίνησε το 2008 με το Iron Man σε μια προσπάθεια να δημιουργηθεί μια σειρά ταινιών που θα σχετίζονται μεταξύ τους, θα παραπέμπει η κάθε μία σε κάποιες άλλες και τελικά θα δημιουργήσουν ένα εναλλακτικό κινηματογραφικό σύμπαν (continuity), το οποίο θα εμπνέεται από και θα μοιάζει με εκείνο των κόμικ της Marvel, αλλά δεν θα ταυτίζεται απόλυτα μαζί του. Αυτή η προσπάθεια δημιούργησε τελικά 22 ταινίες, κάποιες μέτριες, κάποιες καλές και κάποιες απλά απολαυστικές. Αν και θεωρητικά το MCU ολοκληρώθηκε (προσωρινά; ) με τη νέα ταινία Spider-Man τον Ιούλιο, πρακτικά η αυλαία πέφτει με αυτήν εδώ την ταινία, που κλείνει τους περισσότερους λογαριασμούς και φαίνεται να μην επιθυμεί, για την ώρα τουλάχιστον, να ανοίξει καινούριους. Τέτοιου είδους ταινίες δεν εμπίπτουν σε βαθυστόχαστη κριτική: ή είσαι οπαδός ή έστω ευνοϊκά διακείμενος και απολαμβάνεις ή δεν είσαι και ούτε καν αγγίζεις. Εξάλλου, πρόκειται για ταινίες, που απευθύνονται πρωτίστως σε νεαρό ηλικιακά κοινό, το οποίο, όπως είναι φυσικό (και σωστό), δεν ενδιαφέρεται για βαθιά φιλοσοφικά ερωτήματα. Το ερώτημα λοιπόν είναι, αν είναι ικανοποιητική για τους οπαδούς και να τους προσφέρει ποιοτική ψυχαγωγία. Και επειδή είμαι, παρά τις κάποιες κινηματογραφικές αστοχίες, οπαδός, δηλώνω ότι η ταινία με ικανοποίησε απόλυτα, αν και δεν ήταν ο οδοστρωτήρας που περίμενα. Η τρίωρη διάρκεια δεν είναι καθόλου κουραστική, η ομάδα είναι σε πλήρη σύνθεση και οι απόντες στο προηγούμενο μέρος, Hawkeye, Ant-Man και Captain Marvel όχι μόνο δίνουν το παρόν, αλλά διαδραματίζουν και πρωταγωνιστικό ρόλο, τα εφέ εξαιρετικά, οι χαρακτήρες πειστικοί και με περισσότερο σεναριακό βάθος από ό,τι συνήθως, η δράση, από τη στιγμή που ξεκινά, είναι καταιγιστική, εντάξει, στην όλη υπόθεση υπάρχουν κάποια κενά, αλλά ας μην τα θέλουμε και όλα δικά μας. Επιπλέον, στην εξέλιξη της ιστορίας, υπάρχουν κάποιες πολύ απροσδόκητες εκπλήξεις, οι περισσότερες δυσάρεστες, αλλά θέλω να αποφύγω τα spoilers. Γενικώς, χορταίνεις θέαμα χωρίς να σου ζητείται να σκεφτείς πολύ, και αυτό είναι και το ζητούμενο σε τέτοιου είδους ταινίες. Ο σκοπός είναι σχεδόν αποκλειστικά ψυχαγωγικός και αυτό που έχει σημασία, είναι να επιτυγχάνεται. Και εδώ έχει επιτευχθεί με πολύ μεγάλη επιτυχία. Δεν υπάρχει post-credits σκηνή, αφού το μέλλον του MCU δεν έχει αποφασιστεί ακόμα (ή για να είμαι ακριβέστερος: δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα) και το επόμενο βήμα είναι μετέωρο. Θεωρώ όμως απίθανο να μην συνεχίσει: μιλάμε για το μεγαλύτερο franchise της σύγχρονης κινηματογραφικής – και όχι μόνο – ιστορίας, για ένα πραγματικό φαινόμενο της σύγχρονης κουλτούρας και κυρίως για μια κότα που γεννά συνέχεια χρυσά αβγά (η ταινία σπάει κυριολεκτικά ταμεία, όπου προβάλλεται, καταρρίπτει το ένα εισπρακτικό ρεκόρ μετά το άλλο και έχει βάλει πλώρη να γίνει η πιο πετυχημένη εμπορικά ταινία όλων των εποχών) και καλώς ή κακώς αυτά τα πράγματα μετράνε – ή για να είμαι πιο ειλικρινής: κυρίως αυτά τα πράγματα μετράνε. Η τέχνη είναι καλή, η ψυχαγωγία επίσης, αλλά ο κινηματογράφος είναι ακριβό άθλημα. Και δια του λόγου το αληθές, η Disney (η μαμά εταιρεία) ανακοίνωσε τις επόμενες ταινίες του MCU μέχρι το 2022, αλλά χωρίς να υπεισέλθει σε λεπτομέρειες. Σε αναμονή λοιπόν για την επόμενη φάση του ταξιδιού. Το τρέιλερ Ο σύνδεσμος για το imdb Μια ελαφρώς τροποποιημένη εκδοχή αυτής της ανάρτησης, δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο ιστολόγιο astoixeiotos.wordpress.com