Search the Community

Superman: Secret Identity Σενάριο: Kurt Busiek Σχέδιο: Stuart Immonen Έτος κυκλοφορίας: 2004 "Imma put a Superman in your Superman..." Αυτή είναι η μία φράση που θα μπορούσε να περιγράψει τη συγκεκριμένη σύντομη σειρά τεσσάρων τευχών η οποία ξεκίνησε να εκδίδεται το 2004. Σε μια πραγματικότητα που οι υπερήρωες υπάρχουν μόνο στο χαρτί των κόμικς, στο μακρινό Κάνσας οι David και Laura Kent αποφασίζουν να ονομάσουν τον γιό τους Clark ως αναφορά στον εμβληματικό χαρακτήρα Superman. Η σκιά του υπερήρωα πέφτει βαριά στην ζωή του νεαρού Clark Kent με στιγμές που κυμαίνονται από καλοπροαίρετα αστεία και θεματικά δώρα μέχρι bullying. Ο καθ' όλα φυσιολογικός νεαρός τα δέχεται όλα στωικά, και ανυπομονεί να φύγει ακονίζοντας τις ικανότητές τους στη συγγραφή. Φαίνεται όμως πως και το σύμπαν θέλει να παίξει κάποιου είδους αστείο με τον νεαρό Clark Kent καθώς ξυπνά από ένα περίεργο όνειρο και έχει όντως όλες τις ικανότητες του Superman. Μαζί όμως με τις φανταστικές ιδιότητες έρχονται και πολλοί και πραγματικοί κίνδυνοι και ο νεαρός καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να μπει ανέμελα στην ζωή του υπερήρωα. Κρατάει όμως την στολή και εξακολουθεί να σώζει ανθρώπους όσο πιο διακριτικά γίνεται. Έρχεται και η στιγμή σταδιακά που γνωρίζει την δική του Λόις! Με την οποία Λόις αν και γνωρίζονται από ένα αστείο των κοινών τους γνωστών τελικά ερωτεύονται. Και όσο οι ομοιότητες με τα κόμικς κλείνουν το μάτι στον Κλαρκ τόσο η πραγματικότητα και οι προεκτάσεις της κάνουν την θέση του ολοένα και πιο δύσκολη και επικίνδυνη γι αυτόν και όσους αγαπά. Γιατί μπορεί να μην υπάρχουν υπερ κακοί αλλά οι κυβερνήσεις και η περιέργεια για την ταυτότητά του είναι πολύ πραγματικά. Μέσα σε συζητήσεις ανά καιρούς για το ποιος είναι ο "πραγματικός Superman" και πώς κάποιες αλλαγές είναι ή δεν είναι αποδεκτές επάνω στον χαρακτήρα, η ιστορία αυτή έρχεται να μας θυμίσεις ότι μπορείς να φτιάξεις έναν Superman χωρίς πολλά από τα συστατικά του μύθου. Παίζοντας έξυπνα με το σπάσιμο του τέταρτου τοίχου ουσιαστικά έχουμε έναν Superman που δεν είναι Superman. Έναν Κλαρκ Κεντ που πήρε το όνομά του ως αστείο δεν έχει καμία σχέση με τον Κρύπτον ή την εξωγήινη καταγωγή του υπερήρωα παραμένει όμως διατεθειμένος να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις που έλαβε μυστηριωδώς για το κοινό καλό. Η προέλευση των δυνάμεών του δεν εξηγείται ποτέ και στην τελική δεν έχει καμιά σημασία. Θα μπορούσε να έχει και εξήγηση 'Όταν ο κόσμος βλέπει υπερβολικά πολύ τον Σούπερμαν σε εσένα τότε αυτό θα γίνεις" ως κάποιου είδους παράφραση του Αλχημιστή αλλά δεν είναι αυτό που μένει. Αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι το πώς ο κόσμος τον οποίο βλέπουμε πολλές φορές στα κόμικς δεν είναι τόσο απλό να πραγματοποιηθεί στην πραγματικότητα όπως μας εξηγεί πάλι ένα κόμικ. Οι γραμμές ανάμεσα σε καλό και κακό πολλές φορές είναι θολές και φυσικά υπάρχει και η ανθρώπινη ανάγκη να ελέγχουμε τα πάντα που πολλές φορές φαίνεται να είναι και ο λόγος για τον οποίο "δεν μπορούμε να έχουμε καλά πράγματα". Υπάρχει κάτι υπερδυνατό που σώζει ανθρώπους; Ναι. Είναι αρκετό να το αφήσουμε ήσυχο και να το ευχαριστήσουμε για τη μεγαλοψυχία του; Όχι εκεί πρέπει να το κυνηγήσουμε να το πιάσουμε και να δούμε τι είναι αυτό που το κάνει ξεχωριστό και πώς μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε αποκλειστικά και μόνο για το δικό μας όφελος. Τόσο η ανάγκη να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας όσο και το παραπάνω είναι δύο πολύ ανθρώπινες πτυχές που μας χαρακτηρίζουν ως είδος. Κατά μία έννοια είναι ένας υπερηρωικός τίτλος της DC που μπορεί να συγκινήσει ακόμη και όσους δεν είναι φαν του είδους. Δεν βγήκε κάτω από το Elseworlds imprint, σίγουρα παρόλαυτά δεν ανήκει στην κανονική αφήγηση (όποια και αν είναι πλέον αυτή). Είναι όμως μια ολοκληρωμένη ιστορία και όχι μόνο από την άποψη του ότι έχει αρχή μέση και τέλος. Είναι μεστή με γεμάτους χαρακτήρες και πολύ ρεαλιστικές αντιδράσεις σε απίθανες καταστάσεις. Και εντέλει είναι και αυτό που δείχνει πώς όταν υπάρχει έμπνευση, καλή γραφή και σεβασμός στο μέσο μπορείς να κάνεις σχεδόν τα πάντα. Ο τίτλος υπάρχει επί του παρόντος σε paperback έκδοση. Προσωπικά μετά από αρκετο κυνήγι πέτυχα μια παλαιότερη hardcover έκδοση γιατί η ιστορία με είχε τραβήξει τόσο ώστε να θέλω κάτι που να ξεχωρίζει στην βιβλιοθήκη. Δεν την ακούω να έρχεται πάρα πολλές φορές στο επίκεντρο της συζήτησης κάτι που προσωπικά με στεναχωρεί δεδομένης της ποιότητάς της γι αυτό και μοιράζομαι τον τίτλο μαζί σας για ένα πολύ όμορφο ταξίδι και μια πραγματικά φρέσκια ματιά σε έναν υπερήρωα 70+ ετών.

Περιέχει τα : CONAN: BOOK OF THOTH (2006) 1-4, CONAN THE BARBARIAN: THE MASK OF ACHERON (2011) 1 Άλλη μια συλλογή της Marvel, στα πρότυπα του Conan: The Jewels of Gwahlur and other stories. Αυτή εδώ συλλέγει το 4τευχο Book of Thoth και το one-shot/διασκευή του The Mask of Acheron. Πηγαίνοντας ανάποδα, θα σας προτείνω να πάρετε το συγκεκριμένο trade, ειδικά για το Book of Thoth, το οποίο είναι μια από τις καλύτερες ιστορίες Conan που έχω διαβάσει. Και πως να μην είναι, όταν το σενάριο το γράφει ο Kurt Busiek, με τη βοήθεια του Len Wein. Κατέχοντας καλά τον χαρακτήρα, εδώ ο Busiek μας δίνει ένα origin του μεγαλύτερου villain και αντιπάλου του Conan, του Thoth-Amon. Έχοντας άνεση χώρου, καθώς τα 4 τεύχη υπερβαίνουν συνολικά τις 150 σελίδες, μας δείχνει την παιδική ηλικία του Thoth στο βασίλειο της Stygia, την φτώχεια μέσα στην οποία μεγάλωσε και την εγγενή κακία που είχε από μικρός και η οποία εκτοξεύτηκε στην πορεία. Ξεγελώντας και μηχανορραφόντας, καταφέρνει να μπει στην υπηρεσία ενός μεγάλου μάγου, μόνο και μόνο για να τον καταστρέψει τελικά και να αναλάβει ο ίδιος τον ρόλο του. Έχοντας κρυφά στραφεί στην λατρεία του ερπετού-δαίμονα Set, καταφέρνει να επηρρεάσει τον άβουλο βασιλιά, και αργά αλλά σταδιακά, να στρέψει όλους τους υπηκόους του βασιλείου στην λατρεία του Set και στην συνεχή διενέργεια ανόφελων πολέμων με τα γειτονικά βασίλεια. Στην συνεχή του προσπάθεια να κάνει δικές του τις κρυφές δυνάμεις του αρχαίου βασιλείου του Acheron, θα οδηγήσει τον κόσμο σε σύγκρουση με αρχαία τέρατα από τα οποία θα γλυτώσει από ένα απρόσμενο σύμμαχο..... Στο σχέδιο ο Kelley Jones (Batman, Daphne Byrne), κάνει αρκετά όμορφη δουλειά, αν και όχι ιδιαίτερα σταθερή. Υπάρχουν καρέ που Mignolίζει αρκετά, άλλα που βάζει αρκετή λεπτομέρεια, άλλα που είναι αρκετά σκοτεινά. Συνολικά είναι πάνω του μετρίου αλλά ξεχωρίζουν κάποια καρέ βιαστικά. Έχει βέβαια και κάποια που με έκαναν να σκεφτώ ότι το παραέχει, αλλά ίσως δεν είχε αρκετό χρόνο. Το σενάριο όμως των Busiek/Wein είναι τόσο καλό, σε βάζει τόσο καλά στην ατμόσφαιρα του κόσμου και παρουσιάζει έναν τόσο απειλητικό κακό, ώστε ανεβάζει αρκετά το σύνολο. Παρόλο που τραβάει αρκετά, δεν κάνει κοιλιά και το κλείνει με πειστικό και αρκούντως "τρομακτικό" τρόπο. To Mask of Acheron είναι η διασκευή της ταινίας του 2011, την οποία όλοι σιχαίνονται ενώ εμένα, παραδόξως, μου ψιλο-άρεσε. Δεν έχω να γράψω πολλά, ΟΚ διασκευή από τον Stuart Moore, όμορφο σχεδιάκι από τον Gabriel Guzman για ένα retelling του origin του Conan. Μια χαρά, το διαβάζεις γρήγορα και το ξεχνάς εξίσου γρήγορα.

Περιέχει τα τεύχη Iron Man (1998) #1-25, Captain America (1998) #8, Quicksilver #10, Avengers (1998) #7, Iron Man & Captain America Annual 1998, Fantastic Four (1998) #15, Iron Man Annual 1999, Thor (1998) #17, Peter Parker: Spider -Man (1999) #11, Juggernaut: The Eighth Day, and Iron Man: The Iron Age #1-2 Ο Tony Stark επιστρέφει. Θεωρούμενος από πολλούς πεθαμένος, επιστρέφει στο προσκήνιο, μαζί με τον Iron-Man ο οποίος πιστεύεται ότι είναι σωματοφύλακας του, για να βρει την εταιρεία του να έχει αγοραστεί από την Fujikawa Corporation, και στη θέση του να έχουν βάλει τον ξάδελφο του Morgan. Στην πορεία, αντί να προσπαθήσει να ανακτήσει τα ηνία της εταιρείας που του άφησε ο πατέρας του, δημιουργεί μια καινούρια της οποίας τα κέρδη πηγαίνουν σε διάφορους φιλάνθρωπικούς οργανισμούς, αποκαθιστά τη σχέση του με την Pepper Potts και τον Rhodey και προσπαθεί να διορθώσει τα προηγούμενα λάθη του. Θα συνεργαστεί με την Carol Danvers (Warbird τότε) και την Black Widow, και θα αντιμετωπίσει πανίσχυρους villains, όπως ο Mandarin, o Fin Fang Foom και ο Ultimo και ανακαλύψει (μάλλον οι αναγνώστες θα ανακαλύψουν) ποιοι κρύβονται πίσω από την Fujikawa. O Kurt Busiek αναλαμβάνει τον τίτλο το 1998, με σκοπό να τον αναγεννήσει και να τον φέρει πάλι στο προσκήνιο. Και ναι μεν το κάνει, χρησιμοποιώντας ενδιαφέρον καστ για να περιβάλλει τον ήρωα, και κάνοντας τον περισσότερο ανθρώπινο και προβληματισμένο, αλλά οι ιστορίες τις οποίες διηγείται, είναι τουλάχιστον μέτριες. Υπάρχει βέβαια μια γενικότερη πλοκή που ακολουθείται καθόλη τη διάρκεια των 25 τευχών, και οδηγεί σε μια ενδιαφέρουσα και σχετικά απρόσμενη (για τους αναγνώστες εκείνης της εποχής) εξέλιξη, αλλά με εξαίρεση 2-3 arcs, περνάει από καταστάσεις σε καταστάσεις με λίγη ουσία και πολύ ξύλο. Το οποίο δεν είναι βέβαια απαραίτητα κακό, με τη λογική ότι διαβάζεις ένα υπερηρωικό κόμικ χωρίς να έχεις πολλές απαιτήσεις, αλλά, προσωπικά τουλάχιστον, περίμενα κάτι παραπάνω από τον συγγραφέα, ο οποίος αποδεδειγμένα μπορεί να το δώσει, με τρανταχτό παράδειγμα στο Astro City. Ειδικά οι διάλογοι του είναι αναίτια μακροσκελείς και κουραστικοί, πράγμα που τουλάχιστον διορθώνεται όταν, λόγω φόρτου εργασίας, φέρνει τον Roger Stern στον τίτλο για να γράφει το σενάριο, κρατώντας για τον εαυτό του (μαζί με τον Stern) τον ρόλο του Co-Plotter. Με λίγα λόγια, κάποια arcs ενδιαφέροντα, κάποια απλά κακά, και ενασχόληση με κάποια θέματα, όπως τον αλκοολισμό της Danvers, τα οποία με λίγη προσοχή θα μπορούσαν να αποδώσουν ενδιαφέροντα τεύχη, αλλά πιασμένα επιδερμικά και χωρίς να εξελιχθούν όπως έπρεπε, να αποδίδονται με τρόπο κουραστικό, επαναλαμβανόμενο και απολύτως επιφανειακό. Τη συντριπτική πλειοψηφία των τευχών την έχει σχεδιάσει ο Sean Chen, ανερχόμενος τότε καλλιτέχνης, και κάνει αρκετά καλή δουλειά, φανταχτερή πολύ μεν, αλλά χωρίς πολύ ουσία πίσω από τον εντυπωσιασμό. Χρησιμοποιεί συνέχεια μεγάλα καρέ, πολλά μονοσέλιδα και δισέλιδα splash, κάνοντας έτσι αρκετά εντυπωσιακό τον τίτλο, αλλά μετά από ένα σημείο, και στις πιο "ήσυχες" στιγμές του κόμικ, καταλαβαίνεις ότι δεν αποδίδει καλά τις συγκινητικές σκηνές του σεναρίου και φαίνεται σαν να περιμένει, πώς και πως, πότε θα περάσει σε σκηνή μάχης για να βάλει τον Iron Man να κάνει ακροβατικά αποφεύγοντας 15 πυραύλους ταυτόχρονα. Προφανώς, και συνολικά, και το είδος αλλά και τη συντριπτική πλειοψηφία του σεναρίου, την εξυπηρετεί άψογα, αλλά δεν κάνει το κάτι παραπάνω που θα μπορούσε να τον ξεχωρίσει από τους πολλούς. Πολύ 90s δηλαδή στο σχέδιο του, και ίσως αυτό αποτυπώνεται στη καριέρα του, η οποία εκτός από ένα αντίστοιχο run στον Wolverine και κάποιες σειρές στην τότε Valiant, δεν κατάφερε να παραμείνει στα πρώτα ονόματα. Από τον τίτλο πέρασαν και άλλοι σχεδιαστές, για λίγα τεύχη, με προσωπικά αγαπημένα αυτά του Patrick Zircher, με ιδιαίτερη προσοχή στη λεπτομέρεια και στο storytelling, και λιγότερο στον εντυπωσιασμό. Προσωπικά ζορίστηκα να το τελειώσω, ήταν και πάνω από 1000 σελίδες. Σε καμιά περίπτωση δεν είναι κακό, αλλά πλέον, ζητάω και κάτι παραπάνω από τα υπερηρωικά μου, πέρα από υποτυπώδη σενάρια και ατελείωτο μπαμ-μπουμ. Αν διάβαζα πιθανόν κάποια ή κάποια arcs μόνα τους, π.χ. σε κάποιο trade, θα έφευγε γρήγορα και θα ξεχνιόταν εξίσου γρήγορα. Αλλά τόσες πολλές σελίδες με κούρασαν. Να αναφέρω και εδώ, εγκυκλοπαιδικά, ότι το καινούριο σχέδιο της στολής, είναι του Alex Ross, από μια παλιότερη πρόταση που είχε κάνει (μαζί με τον Busiek) στη Marvel, αλλά δεν είχε γίνει τότε δεκτή.

Τον Ιανουάριο του 2005, η Anubis αποφάσισε να επεκτείνει τις δραστηριότητες της στον χώρο των κόμικς βγάζοντας το Conan της Dark Horse, την πρώτη περιοδική έκδοση κόμικς του καταλόγου της. Βέβαια οι προθέσεις της είχαν φανεί από τα προηγούμενα 2 χρόνια, στα οποία έβγαλε μια σειρά τριών graphic novels της Vertigo, επικεντρωμένα στον κόσμο του φανταστικού. Το πρώτο τεύχος φιλοξενούσε 2 ιστορίες: το τεύχος 0 του πρωτότυπου (Νοεμβρίου 2003) και το πρώτο τεύχος (Φεβρουάριος 2004) με το οποίο ξεκίνησε κανονικά στο εξωτερικό η σειρά. Από το δεύτερο τεύχος, τα τεύχη ήταν μονά, κάτι που κράτησε έως και το τεύχος 32 όπου προστέθηκαν ως δευτερεύουσες ιστορίες οι κλασικές ιστορίες του Conan the Barbarian, των Roy Thomas & Barry Windsor Smith, αναχρωματισμένες, όπως αποφάσισε να τις δημοσιεύσει η Dark Horse μέσα στις συλλογές The Chronicles of Conan the Barbarian. Οι κλασικές ιστορίες δημοσιεύονταν μέχρι και το τεύχος 46. Στα τεύχη 47-49 δευτερεύουσα ιστορία ήταν η μίνι σειρά Conan and the Jewels of Gwahlur, ένα τρίτευχο του δημιουργού P.Craig Russel (Έλρικ, Το Δαχτυλίδι του Νιμπελούνγκεν). Η σειρά ολοκληρώθηκε μετά από 50 τεύχη, όσα και η Αμερικάνικη δηλαδή. Υπεύθυνος για τα σενάρια στα περισσότερα τεύχη ήταν ο Kurt Busiek ο οποίος έδωσε ένα πιο φιλοσοφικό υπόβαθρο στην σειρά, στοιχείο που βέβαια προϋπήρχε σε μικρότερο βαθμό, τόσο στα διηγήματα του Χάουαρντ όσο και στα σενάρια του Ρόι Τόμας στις αρχικές εκδόσεις της Marvel. Από την σειρά όμως πέρασαν και άλλοι σεναριογράφοι, όπως π.χ. ο Mike Mignola στα τεύχη 29-31, στα οποία διασκεύασε το The Hall of the Dead του Howard, ο Fabian Nicieza που βοήθησε στο τεύχος 18, ο Paul Lee που έγραψε τα τεύχη 37-38 και ο Timothy Truman που έγραψε 13 τεύχη διάσπαρτα από το τεύχος 33 και έπειτα, πριν συνεχίσει την πορεία του με την επόμενη σειρά, το Conan the Cimmerian. Η σειρά συνολικά ήταν ένας συνδυασμός διασκευών διηγημάτων του Χάουαρντ – έξι τον αριθμό – και πρωτότυπων ιστοριών που κάλυπταν κάποια κενά στα χρονικά του Κιμμέριου, με εντελώς διαφορετικό τρόπο από αυτόν που τα έβγαλε η Marvel. Υπήρχε επίσης μια υπέρ-σύνδεση μεταξύ των προσώπων του τεύχους 00 και της συνολικής πορείας του τίτλου, ενώ εξετάστηκαν και τα παιδικά χρόνια του χαρακτήρα, τα οποία παρουσιάστηκαν σε εμβόλιμα μεταξύ των διαφορετικών κεφαλαίων/storylines τεύχη. Τεύχη που η Anubis, όταν ήρθε η ώρα να τα ξεστοκάρει σε μορφή τόμων, συνέλεξε ξεχωριστά, αντί να τα βγάλει σειριακά, μια περίεργα εύστοχα λογιστική κίνηση, που κανείς δεν περίμενε για τέτοιες περιπτώσεις. Το μεγάλο πρόβλημα της σειράς όμως είναι το σχέδιο της ή για να είμαστε ειλικρινείς η επιλογή της Dark Horse, η οποία για να προωθήσει το τμήμα χρωμάτων της στο οποίο υπερτερούσε εκείνο το διάστημα, επέλεξε έναν καλλιτέχνη με αφαιρετικό σχέδιο και απλά επαρκές τεχνικές εξιστόρησης/καδραρίσματος για έναν τόσο σημαντικό τίτλο. Φυσικά μιλάω για τον Cary Nord, ο οποίος σχεδιάζει τα περισσότερα τεύχη και ο οποίος ξέροντας πως την περισσότερη δουλειά θα την κάνει ο Dave Steward, ο βασικός κολορίστας του τίτλου, δείχνει σαν να μην προσπαθεί καν τις περισσότερες φορές να παρουσιάσει κάτι δυνατό και με συνοχή. Η διαφορά με όλους τους άλλους που κατά διαστήματα ανέλαβαν κάποια τεύχη, είναι σημαντική για να τον «κρεμάσουν» ως επικεφαλή καλλιτέχνη του τίτλου, ιδίως στα τελευταία τεύχη που αναλαμβάνει ο Tomas Giorello, που ανέλαβε και την επόμενη σειρά, το Conan the Cimmerian. Διάολε, ακόμα και ο Greg Ruth που σχεδιάζει τα παιδικά ιντερλούδια και έχει ένα πιο painted στήσιμο, δείχνει πως θα μπορούσε να γίνει σωστά το πράγμα, ακόμα και σε πιο αρτιστίκ επιλογή. Αυτό δεν πρέπει να αποθαρρύνει όμως ένα υποψήφιο αναγνώστη της σειράς. Ο Busiek είναι ένας από τους καλύτερους σύγχρονους συγγραφείς, και προσέγγισε τον τίτλο με σεβασμό και σοβαρότητα και ας μη ήταν το fantasy η πρώτη του προτίμηση συγγραφικά. Ο Truman που ανέλαβε στην πορεία, είναι επίσης πολύ δυνατός και πιο καταρτισμένος στον κόσμο του Κιμμέριου. Οι ιστορίες συνολικά δεν θα σας απογοητεύσουν, εκτός και αν είστε αμετανόητα μαρβελικοί στους βάρβαρους σας. Που και για εσάς ο Έλληνας εκδότης προνόησε και σας έδωσε τις πρώτες ιστορίες της Marvel, που προσωπικά έχουν ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου, με τις εκδόσεις του Καμπανά να είναι όντως οι πρώτες μου επαφές με τον χαρακτήρα, χρόνια πριν τις εκδόσεις της Cobra Press. Και σαν κερασάκι στην τούρτα, ο τίτλος έχει μερικά πολύ καλά εξώφυλλα από ονόματα σαν τους Joseph Michael Linsner, Greg Ruth, Ladrönn & Tony Harris. Στο τελευταίο τεύχος ο εκδότης δημοσίευσε μια ανασκόπηση της πορείας τους, καθώς και μια ένδειξη που θέλανε να πάνε στην συνέχεια. Αλλά αυτό θα είναι θέμα μια άλλης παρουσίασης.

Στις 6 Ιουλίου του 2007, η Anubis κυκλοφόρησε το Superman, χαρίζοντας έτσι στον χαρακτήρα δικό του μηνιαίο τίτλο στα Ελληνικά για πρώτη φορά μετά την διακοπή του τίτλου του Ψαρόπουλου, το 1983. . Στην αρχή δεν είχε διευκρινιστεί αν επρόκειτο για κανονικό τίτλο ή μίνι σειρά που σκοπός της ήταν να παρουσιάσει στο Ελληνικό κοινό το storyline For Tomorrow των Brian Azzarello (100 Bullets) και Jim Lee (με τον Scott Williams στα μελάνια). Από το τέταρτο τεύχος όμως ανακοινώθηκε ότι ο τίτλος θα συνεχίσει και μετά το τέλος του συγκεκριμένου storyline, καλώντας ταυτόχρονα τους αναγνώστες να προτείνουν τα storylines που θέλουν να δουν να μεταφραστούν. Πιστεύω πως σκόπιμα είχε μείνει σκόπιμα ανοικτή η πορεία του τίτλου... Και η πορεία που επιλέχθηκε τελικά, ήταν παρόμοια με αυτήν του τίτλου Batman που επίσης εξέδιδε η εταιρία, βγάζοντας ιστορίες που διαδραματίζονται ένα χρόνο μετά τα γεγονότα του αρχικού 52 και του Infinite Crisis. Το storyline Up, Up And Away (τεύχη 07-10), των Kurt Busiek, Pete Woods & Renato Guedes το οποίο παρουσιάζει έναν Superman χωρίς δυνάμεις, διαδέχτηκε το - αμφιλεγόμενο - For Tomorrow. Διάδοχος του Up, Up And Away ήταν το Back in Action, των Kurt Busiek, Fabian Nicieza & Pete Woods (τεύχη 11-17). Μετά το 17ο τεύχος (Οκτώβριος του 2008) η σειρά σταμάτησε προσωρινά για να εκδώσουν το All-Star Superman και επέστρεψε τον Απρίλιο του 2009 με το storyline Brainiac (τεύχη 18-22) σε σενάριο του Geoff Johns και σχέδιο του Gary Frank, ο οποίος έχει βασίσει τα χαρακτηριστικά του δικού του Σούπερμαν στον Christopher Reeves. Το συγκεκριμένο storyline επανεκδόθηκε 10 χρόνια αργότερα από τις εκδόσεις Οξύ. Το τελευταίο storyline που δημοσιεύτηκε ήταν το Superman Red Son (τεύχη-23-28) του Mark Millar & Dave Johnson/Kilian Plunkett (με μελάνια από τους Andrew Robinson/Walden Wong), μια Elseworlds περιπέτεια, το οποίο λόγω μεγέθους έσπασε σε έξι τεύχη από τα τρία που ήταν στην πρωτότυπη μίνι σειρά. Το τεύχος 28 (Φεβρουάριος 2010) ήταν και το τελευταίο τεύχος της σειράς, αν και υποτίθεται πως η διακοπή θα ήταν ξανά προσωρινή, αφήνοντας έτσι όσους έλπιζαν να συνεχίσουν με την δημοσίευση του πολυδιαφημιζόμενου storyline New Krypton, στα κρύα του λουτρού. Αυτά που μας έδωσαν όμως, αποτέλεσαν ένα καλό δείγμα από τις περιπέτειες του χαρακτήρα στην πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα/χιλιετίας, και αξίζει να τα ψάξει να τα βρει κανείς. Η Ελληνική έκδοση στοίχιζε αρχικά 3,50 ευρώ και περιείχε 2 ιστορίες ανά τεύχος. Ανάλογα με το μέγεθος που καταλαμβάνουν οι ιστορίες, τα τεύχη έβγαιναν με 48 ή 56 σελίδες, ενώ οι διαφημίσεις ήταν όπως συνήθως λιγοστές. Ποιοτικά βρισκόταν στα ίδια υψηλά επίπεδα στα οποία μας είχε συνηθίσει η Anubis στα πρώτα της χρόνια, επίπεδα που ήταν υψηλότερα από οποιαδήποτε Αμερικάνικη έκδοση να τονιστεί, πριν αρχίσει να κάνει "εκπτώσεις" στα τευχάκια περιπτέρου. Από το τεύχος 18 όμως και μέχρι το τέλος της σειράς, τα τεύχη έγιναν μονά με μία ιστορία και 32 σελίδες με κόστος 2,50€. Αντιστοιχίες. Το For Tomorrow είχε πρώτο-δημοσιευτεί στην Αμερική στα τεύχη 204-215 του Superman v2, ξεκινώντας από τον Απρίλιο του 2004. Το Up, Up And Away απαντάται στις σειρές - και στα τεύχη - Action Comics v1 837-840 και Superman 650-653. Το Back In Action είχε βγει στα τεύχη 841-843 του Action Comics v1. Το Brainiac είχε βγει στα τεύχη 866-870 του Action Comics v1.

"It’s bloodsuckers vs. bloodsucker, as Kurt Busiek brings an incredibly modern spin to the Dracula mythos." Μια μοντερνα μεταφορα της κλασικης ιστοριας με ενα "καπιταλιστικο" twist. Με λιγα λογια, και με προσπαθεια αποφυγης πολλων spoilers, ο Δρακουλας ξαναζωντανευει ( ή μαλλον τον ξαναζωντανευουν ) και αποφασισε κατι πρωτοτυπο : να κατακτησει τον κοσμο. Αλλα αντι να το κανει με τον πατροπαραδοτο ( και ολιγον τετριμμενο ) τροπο, αποφασισε να συμβαδισει με την εποχη και να αγορασει ( περιπου ) μια εταιρεια. Καλοι συντελεστες, οπως ο Kurt Busiek ( Βραβεια Harvey και Eisner ως Best Writer, Astro City, Superman,Justice League, Conan, Avengers κ.α.) και ο Daryl Gregory ( πολλα novels οπως το Pandemonium ), δημιουργησαν ενα συμπαθητικο αποτελεσμα. Ο Δρακουλας ειναι οπως τον περιμενουμε, οι υπολοιποι χαρακτηρες ειναι σχετικα προβλεψιμοι. Το σχεδιο του Scott Godlewski ( Codebreakers ) ειναι απλα καλό, με λιγες εκπληξεις και αρκετα generic κατα την αποψη μου. 12 τεύχη που συγκεντρώνονται σε 3 Trade Paperbacks τα οποια στη δικη μου περιπτωση, διαβαστηκαν αρκετα γρηγορα και ξεχαστηκαν αλλο τοσο γρηγορα. Το προτεινω σε οσους ( οπως εμένα ) τους αρεσουν τα vampires και το Dracula lore γενικοτερα. Στους υπολοιπους απλα δεν θα κανει ιδιαιτερη εντυπωση.