Search the Community

Ως άνθρωπος που αγάπησε το "Watchmen", είχα μια επιθυμία να δω μια συνέχεια της ιστορίας, με το τέλος του αρχικού έργου στο μυαλό. Παρ' όλα αυτά, δίστασα να διαβάσω το "Doomsday Clock", κάθως το ένιωθα περισσότερο σα crossover event παρά σα sequel. Από την άλλη, όταν είδα το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους του "Rorschach" των Tom King και Jorge Fornes, με τράβηξε η ίδεα να δω μια μηνιαία σειρά βασισμένη σε έναν από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες του αρχικού έργου. (Εξώφυλλο 1ου τεύχους, πηγή https://www.amazon.com/RORSCHACH-1-CVR-JORGE-FORNES/dp/B08KSCQCXC) Το "Rorschach" ξεκίνησε τη κυκλοφορία του το 2020 και τελειωσε το 2021 από τη DC Comics, μέσω της σειρας εκδόσεων Black Label. Πρόκειται για μια αστυνομική ιστορία μυστηρίου noir, όπου ο πρωταγωνιστής ερευνά μια απόπειρα δολοφονίας υποψήφιου πολέμου, η οποία βάσει δακτυλικού αποτυπώματος που βρέθηκε στον νεκρό δράστη, φαίνεται να έχει γίνει από τον Joseph Kovacs, τον αυθεντικό Rorschach. Κάτι τέτοιο όμως θα ήταν αδύνατο, καθώς (πηγή https://ew.com/books/dc-announces-new-rorschach-comic-from-writer-tom-king/) Το κόμικ μένει πιστό στο αρχικό έργο και χτίζει το σενάριο βάσει αυτού, παρ' όλο που δε συνδέεται άμεσα μαζί του. Αναφέρονται γεγονότα και καταστάσεις που συνέβησαν στο αρχικό εργό, ενώ υπάρχουν αναφορές και σε άλλα έργα του Alan Moore, όπως το "Batman: Killing Joke" και το "V for Vendetta". Είναι ένα συμπαθητικό crime noir κόμικ που παίζει αρκετά με την αφήγηση και τα layouts, ενώ συνδέει την ιστορία με το "Watchmen" με έναν αρκετά εφικτό τρόπο. Από την άλλη, τα δυο κόμικς ίσως συνδέονται υπερβολικά εφικτά, καθώς ο αναγνώστης θα πρέπει να ξέρει καλά την ιστορία του "Watchmen" ώστε να πιάσει το νόημα του "Rorschach", με τη μεγαλύτερη έμφαση να δίνεται στο τελευταίο τεύχος. Το σχεδιαστικό ύφος της σειράς ακολουθά επίσης πιστά το αρχικό έργο, ενώ παράλληλα φαίνεται να υιοθετεί και πιο μοντέρνες ρίζες, δημιουργόντας ένα πιο ξεχωριστό στυλ. Πρόκειται για ένα αρκετά καλό στόρυ μυστηρίου με ελκυστικό σχέδιο και αρκετά ενδιαφέρουσα αφήγηση, που όμως ίσως κάποιες φορές είναι πάρα πολύ πιστό στο αρχικό έργο στο οποίο βασίστηκε. Fun Fact:

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, αν οι υπερήρωες χρειάζονται κάποια ψυχολογική υποστήριξη, καθώς αντιμετωπίζουν τεράστιες απειλές και σώζουν τον κόσμο συνέχεια; Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, όχι. Το σκέφτηκε, όμως, ο Τομ Κινγκ, αναμφισβήτητα ικανός συγγραφέας, που υποφέροντας και ο ίδιος από κρίσεις άγχους, συνέλαβε την ιδέα του Sanctuary, ενός ησυχαστηρίου, ας το πούμε, όπου θα πηγαίνουν οι υπερήρωες μέχρι να ανακάμψουν ψυχολογικά, εξομολογούμενοι τις σκέψεις τους σε μια μορφή τεχνητής νοημοσύνης. Το άσυλο είναι σε μυστική τοποθεσία, οι εξομολογήσεις των ηρώων δεν καταγράφονται και γενικά όλα μοιάζουν να βαίνουν καλώς. Μέχρι τη στιγμή που διαπράττονται φόνοι υπερηρώων στο άσυλο και ως ύποπτοι θεωρούνται ο Booster Gold και η Harley Quinn, οι οποίοι, όμως, επιμένουν, ότι δεν έχουν διαπράξει τα εγκλήματα και κατηγορούν ο ένας την άλλη. Στην υπόθεση θα εμπλακούν οι τρεις μεγάλοι της DC (Superman, Batman, Wonder Woman), αλλά και άλλοι ήρωες. Δεν θα μακρηγορήσω: μου αρέσει ο Τομ Κινγκ και βρίσκω την αρχική ιδέα πρωτότυπη και καλή. Δυστυχώς, όμως, αντί να επικεντρωθεί στο βασικό σημείο, το πώς δηλαδή κάποιοι άνθρωποι με απίστευτες δυνάμεις ταλαιπωρούνται από τον ίδιο τους τον εαυτό, κάτι που δυνητικά θα ήταν πολύ ενδιαφέρον, ο Κινγκ αναλώνεται σε μια μάλλον αδιάφορη "αστυνομική" ίντριγκα. Ένα επιπλέον αρνητικό σημείο είναι, ότι εμφανίζονται πάρα πολλοί λιγότερο γνωστοί υπερήρωες (κάποιους/ες δεν τους/τις ήξερα ούτε εγώ) κι αυτό κάνει το μη ενημερωμένο αναγνώστη της DC να χάσει ελαφρώς τη μπάλα. Δεν αρνούμαι, ότι υπάρχουν και καλές στιγμές στο κόμικ ("I am Batman, I don't do press", μια ατάκα, που μου έμεινε), αλλά χάνονται μέσα στη γενική αδιαφορία. Ευτυχώς, το σχέδιο του Κλέι Μαν, που είναι ο κύριος σχεδιαστής, αφού υπάρχουν και άλλοι - όλοι τους καλοί, είναι εξαιρετικό και βοηθάει την κατάσταση και κάπως έτσι, το κόμικ κυλά από αδιάφορα έως ανώδυνα. Εξάλλου, από ό,τι καταλαβαίνω, κυρίως το σχέδιο επαινέθηκε. Δεν νομίζω, ότι υπάρχει κάποιος λόγος να το διαβάσετε, εκτός αν θέλετε να διαβάσετε κάποιες από τις ενδόμυχες σκέψιες υπερηρώων της DC. Για να είμαι ειλικρινείς, αυτές μου φάνηκαν τα πιο ενδιαφέροντα σημεία του κόμικ. Είναι προφανές, ότι παρά τον τίτλο, το κόμικ δεν έχει καμία σχέση με τις διάφορες "Κρίσεις" που από καιρού εις καιρόν ταλανίζουν το σύμπαν της DC. Εννέα τεύχη, συγκεντρώθηκαν σε έναν τόμο, εγώ έχω το hardcover, που περιέχει και κάποια σχέδια του Μαν. Υποθέτω, ότι θα βγήκε και σε έκδοση με μαλακό εξώφυλλο. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

Μετά το run των Mark Waid και Chris Samnee (κατά κύριο λόγο) ακολούθησε το vol. 5 του Charles Soule για την ιστορική σειρά και στη συνέχεια η Marvel αποφάσισε να κάνει μια ακόμη επανεκκίνηση στις περιπέτειες του αγαπημένου ήρωα εμπιστευόμενη τον Chip Zdarsky στο σενάριο και τον Marco Checchetto ως βασικό σχεδιαστή. Η σειρά γνώρισε μεγάλη επιτυχία και κατά τη γνώμη μου δικαίως! Στο vol. 5 συνέβησαν διάφορα πολλά ενδιαφέροντα πράγματα, τα οποία τα πληροφορούμαστε ακόμη κι αν δεν το έχουμε διαβάσει (όπως συμβαίνει με εμένα), τα οποία δεν θα γράψω εδώ, τόσο για να αποφύγω τα σπόιλερ, όσο και επειδή τα περισσότερα αναφέρονται στα πρώτα τεύχη της νέας αρίθμησης. Περιορίζομαι μόνο να γράψω, ότι μιλάμε για μια σχεδόν ολική επανεκκίνηση του ήρωα. Ο Zdarsky είναι σεναριογράφος εγνωσμένης αξίας και κάνει εξαιρετική δουλειά στο χαρακτήρα. επικεντρώνεται πολύ περισσότερο στον άνθρωπο Matt Murdoch, παρά στον υπερήρωα Daredevil και μας παρουσιάζει ένα Ματ ευάλωτο, ανασφαλή, γεμάτο αμφιβολίες, να αποζητά την αποδοχή, αλλά και την ανθρώπινη επαφή και με αυτό εννοώ και τη γυναικεία και να παλεύει διαρκώς με την καθολική του πίστη, αναρτώμενος εάν πράττει το σωστό ως μασκοφόρος υπερήρωας. Τα πράγματα για εκείνον θα επιδεινωθούν, όταν κατά λάθος θα σκοτώσει ένα διαρρήκτη και θα έχει να αντιμετωπίσει τόσο το νόμο, όσο και τους προσωπικούς του εφιάλτες. Πολλοί - ανάμεσά τους και ο φιλικός μας γείτονας - θα απαιτήσουν να μείνει εκτός δράσης, αλλά του είναι αδύνατον και για αυτό θα επιχειρήσει να καταπολεμήσει το έγκλημα με άλλους τρόπους. Ο Matt όμως, είναι ο Daredevil ακόμη και χωρίς τη μάσκα και δεν μπορεί να αποβάλει την ανάγκη του να καταπολεμήσει το έγκλημα και να βοηθήσει την περιοχή του. Δύο πράγματα θα συμβούν στη συνέχεια της ιστορίας, που θα της δώσουν μια νέα τροπή: μια οικογένεια Κροίσων θα θελήσει να αγοράσει τα κτήρια στη φτωχή γειτονιά του Matt και εκείνος θα αποφασίσει να παραδοθεί στην αστυνομία, μη αντέχοντας τις τύψεις για τη ζωή, που αφαίρεσε. Μέσα σε όλα αυτά, θα δούμε τον Κίνγκπιν και το οργανωμένο έγκλημα της πόλης να δρουν εναντίον του, την Ηλέκτρα να προσπαθεί να τον βοηθήσει με ανορθόδοξους τρόπους, τον αδερφό του να εμφανίζεται και θα υπάρξει ακόμη κι ένα crossover με το King in Black σε ένα ή δύο τεύχη, στο κατά τη γνώμη μου, πιο αδύναμο κομμάτι του run. Θα κάνουν και μικρές ή μεγαλύτερες εμφανίσεις και άλλοι ήρωες και εγκληματίες, που έχουμε δει, καθώς και ένας χαρακτήρας από το run του Waid, αλλά τίποτα δεν αλλάζει: η ιστορία ανήκει στο Matt και σε κανέναν άλλο. Ήδη έχω γράψει πάρα πολλά, αλλά η ουσία είναι, ότι ο Zdarsky δίνει μεγάλο βάθος στον ήρωα: ταλαιπωρημένος, κυνηγημένος, απόκληρος, φυλακισμένος, καταδικασμένος να βοηθά τους άλλους, βαθιά ανθρώπινος, πραγματικά μου έδωσε αφορμή για πολλές σκέψεις. Στο σχέδιο βρίσκεται πρωτίστως ο Marco Checchetto, αλλά αρκετά τεύχη έχουν σχεδιαστεί από τον Jorge Fornés και ορισμένα από τον Lalit Kumar Sharma. Έχουν κάνει όλοι πολύ καλή δουλειά, αλλά η προτίμησή μου είναι σαφώς με τον πρώτο, ο οποίος σχεδιάζει σε ένα κλασικό, πολύ δυναμικό στιλ. Έχουν κυκλοφορήσει 36 τεύχη και μετά νομίζω, ότι η σειρά ξεκίνησε νέα αρίθμηση (διορθώστε με, αν κάνω λάθος). Εγώ έχω διαβάσει τα έξι πρώτα trades, που φτάνουν έως το #30. Για τους φίλους του ήρωα και γενικά των υπερηρωικών είναι must, αλλά πιστεύω ότι και όλοι οι άλλοι θα έπρεπε να του ρίξουν μια ματιά!