Search the Community

Παράλληλα με το εκπληκτικό GIdeon Falls και το υπέροχο Black Hammer και όλα τα υπόλοιπα εξαιρετικά κόμικς, που έχει γράψει, ο Jeff Lemire φαίνεται ότι έχει πολύ χρόνο και αστείρευτη έμπνευση, έτσι ώστε να γράφει και άλλα καλά κόμικ, ίσως όχι τόσο ανανεωτικά, αλλά παρόλα αυτά, πολύ καλά. Ένα τέτοιο κόμικ είναι και το Plutona, το οποίο ολοκληρώθηκε σε 5 τεύχη και μας παρουσιάζει μια φαινομενικά απλή και απατηλά ανάλαφρη ιστορία ενηλικίωσης. Η υπόθεση είναι πολύ απλή: πέντε νεαροί έφηβοι, ο καθένας με τα δικά του προβλήματα ταυτότητας και προσαρμογής στον περίγυρο, ανακαλύπτουν σε ένα δάσος στα προάστια της πόλης, το σώμα της μεγαλύτερης υπερηρωίδας του κόσμου, της Πλουτόνα. Και φυσικά αρχίζουν τα διλήμματα: τι θα κάνουν, ποιον θα ειδοποιήσουν, πώς θα το χειριστούν. Όπως διάβασα κάπου, πρόκειται για μια παραλλαγή του “The Body” του Στίβεν Κινγκ, που μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο στην υπέροχη ταινία “Στάσου Πλάι μου” και η οποία αφηγείται μια παρόμοια ιστορία. Αυτό που κάνει το συγκεκριμένο κόμικ να ξεχωρίζει από τη νουβέλα του Κινγκ, είναι φυσικά το υπερηρωικό υπόβαθρο, αλλά και το γεγονός ότι η ιστορία διαδραματίζεται στο παρόν. Από εκεί και μετά, η ιστορία του Λεμίρ παίρνει μια εντελώς διαφορετική τροπή και μας εκπλήσσει με την κατάληξή της, για την οποία δεν θα αποκαλύψω κάτι παραπάνω. Ο τρόπος πάντως, με τον οποίον ο Λεμίρ χτίζει τις προσωπικότητες των ηρώων είναι βαθμιαίος και πολύ πειστικός, χτίζοντας την ένταση μεθοδικά. Το σχέδιο της Emi Lenox είναι πολύ ωραίο, σαφώς επηρεασμένο από τα μάνγκα, και αν και φαίνεται αρκετά παιδικό ή καρτουνίστικο, κατορθώνει να συλλάβει πολύ ωραία την ψυχοσύνθεση των νεαρών ηρώων, η δε σκηνοθεσία της αποτυπώνει με επιτυχημένο τρόπο τα διλήμματα τους, ακόμα και μέσα στις σιωπές και τους κενούς χώρους, χρησιμοποιώντας μεγάλα καρέ και δίνοντας έμφαση στο χώρο, ο οποίος διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στο κόμικ και πρακτικά γεμίζει το κόμικ με όσα το σενάριο ηθελημένα δεν λέει φωναχτά. Η Jordi Bellaire, μία από τις πιο έμπειρες κολορίστριες, δίνει την απαραίτητη ώθηση χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα χρώματα. Επειδή σημαντικό μέρος του κόμικ εκτυλίσσεται μέσα στο δάσος τη νύχτα, ο τρόπος με τον οποίον σχεδιάζεται το περιβάλλον δίνει μαι διαρκή αίσθηση απειλής. Τα τέσσερα πρώτα τεύχη περιέχουν και μια δευτερεύουσα ιστορία σε σχέδιο του ίδιου του Λεμίρ, που αφηγείται το πώς η ηρωίδα Πλουτόνα έφτασε στην κατάσταση που τη βρήκαν τα παιδιά. Οι τελευταίες σελίδες του κόμικ είναι εκκωφαντικές και πολύ μελαγχολικές μέσα στη σιωπή τους και λένε πάρα πολλά χωρίς λόγια. Μια θλιβερή ιστορία ενηλικίωσης, όπως και τόσες άλλες, ίσως όχι πολύ πρωτότυπη, αλλά ωραία δοσμένη, που πιστεύω ότι αξίζει μια ανάγνωση. επειδή είναι ταυτόχρονα και μια ιστορία επιλογών, μια ιστορία για την άσχημη πραγματικότητα, η οποία δεν μπορεί να υποκατασταθεί από τη θλιβερή πραγματικότητα, μια ιστορία για το πώς τελικά οι υπερήρωες δεν μπορούν να μας βοηθήσουν. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι το καλύτερο κόμικ, που έχει γράψει ο Lemire, αλλά δεν νομίζω ότι θα αφήσει κανέναν παραπονεμένο. Διάβασα τον τόμο που συλλέγει τα πέντε τεύχη, ο οποίος περιέχει τα εξώφυλλα των τευχών, σχέδια της Λένοξ και βιογραφικά των συντελεστών. Μια πρώτη μορφή αυτού του άρθρου αναρτήθηκε στο ιστολόγιο astoixeiotos.wordpress.com Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Άρθρο στο comicdom.gr (μόνο για το πρώτο τεύχος)

Το δίδυμο Lemire και Sorrentino έχει δημιουργήσει εξαιρετικά κόμικς, όπως το Gideon Falls και το Old Man Logan. Καθόλου παράξενο λοιπόν, που το Joker: Killing smile, κινείται στα ίδια υπέροχα κομικσικά μονοπάτια, σε τρία χορταστικά oversized τεύχη, από DC Black Label. Η υπόθεση έχει ως εξής: Ο ψυχίατρος Ben Arnell πιστεύει ότι μπορεί να θεραπεύσει τον Joker κι ότι αυτό θα είναι ένας θρίαμβος για την ψυχιατρική, αλλά και την καριέρα του. Η υπεροψία του τον κάνει να πιστεύει ότι είναι σε θέση ισχύος κι ότι μπορεί να διαχωρίζει τη δουλειά του από την υπόλοιπη ζωή του, οι ψυχολογικές ισορροπίες όμως είναι εντελώς διαφορετικές. Η σχέση του ψυχιάτρου με τον Joker θυμίζει έντονα τη δυναμική της σχέσης του Χανιμπαλ Λέκτερ με την Κλαρις Σταρλινγκ στη Σιωπή των Αμνών. Ο έγκλειστος Joker υφαίνει τα δίχτυα του αργά και σταθερά, ώστε να εισχωρήσει στο μυαλό του "μελετητή" του κι αποδεικνύεται πολύ ικανότερος ψυχαναλυτής , έχοντας αναγάγει τη χειριστικότητα σε τέχνη. Αναφέρει άλλωστε κι ο ίδιος ότι ίσως θεωρεί τον εαυτό του καλλιτέχνη, κι η εξέλιξη της ιστορίας τον δικαιώνει. Ο ψυχίατρος παίζει με τους κανόνες, ο Joker τους ανατρέπει και τους στρέφει εναντίον του. Το κόμικ εξερευνά τα όρια της επιρροής μιας παρανοϊκής διάνοιας στους υπόλοιπους. Πόσο μπορεί κανείς να μείνει αποστασιοποιημένος, καθώς έρχεται σε επαφή και μελετά διαταραγμένα άτομα, που έχουν πολύ διαφορετική αντίληψη της πραγματικότητας και όρια από τον ίδιο. Αν μπορεί κανείς να προστατέψει την οικογένεια του από το σκοτάδι που τον γεμίζει η δουλειά του. Ο Lemire ξέρει ότι αυτά που μας τρομάζουν στ' αλήθεια, είναι τα κοντινά. Αυτά που μπορεί να χάσουμε στην πραγματικότητα. Τους ανθρώπους που αγαπάμε ή ακόμα και το μυαλό μας. Έχουμε έναν Joker, έναν ψυχοπαθή δολοφόνο, που στο μυαλό του θέλει να φτιάξει κάτι όμορφο, όσο διεστραμμένο και να ναι. Η απεικόνιση των εγκλημάτων του, μας δίνεται μέσα από τα δικά του μάτια, ως μια διεστραμμένη καλλιτεχνική έκφραση. Ένα επικίνδυνο παραδείσιο πουλί, παγιδευμένο στο κλουβί του Arkham (Ο Lemire αναφέρει σε συνέντευξή του ότι εμπνεύστηκε τον Joker του από τους Steve Englehart/ Marshall Rogersστην ιστορία τους The Laughing Fish, αλλά δανείστηκε στοιχεία κι από τον Joker των Azzarell/Bemejo και το Killing joke του Alan Moore) . Στον αντίποδά του, έχουμε έναν επιστήμονα (εμπνευσμένο σε μεγάλο βαθμό απ΄το origin της Harley Quinn), που θέλει επίσης να δημιουργήσει κάτι όμορφο. Να έχει μια ευτυχισμένη οικογένεια και μια πετυχημένη καριέρα. Που γυρνά πίσω τα βράδια, στη ζεστή προστατευμένη οικογενειακή φωλιά. Πόσο διαφορετικοί είναι αυτοί οι δύο; Ποιες είναι αυτές οι συνθήκες που κάνουν κάποιον να περάσει ή όχι τα κοινωνικά όρια; Πάνω σε αυτούς τους προβληματισμούς, στη σύγκρουση χαρακτήρων και απρόβλεπτων συνθηκών, ο Lemire στήνει ένα δυνατό ψυχολογικό θρίλερ που παίζει παιχνίδια με το μυαλό μας, όπως κι ο Joker με τον Ben Arnell. Όντας κι ο ίδιος "φρέσκος" πατέρας, διοχετεύει τις φοβίες του και τις ανησυχίες του στο κόμικ, με πολύ αληθοφανή και διεισδυτικό τρόπο. Η ιστορία εκτυλίσσεται μέσα από τρεις οπτικές γωνίες: του Joker, του ψυχιάτρου Ben Arnell και του Mr Smiles, ήρωα ενός παραμυθιού που ζει στη Happyville, που πρακτικά είναι ένα "παιδικό" alter ego του Joker. Οι αντιθέσεις ανάμεσα στα ρεαλιστικά και παραμυθικά στοιχεία της ιστορίας λειτουργούν υποδειγματικά. Καθόλου τυχαία, η Gotham City δεν είναι σκοτεινή, όπως την έχουμε συνηθίσει σε τόσα κόμικς. Κι ίσως γι αυτό να είναι τρομακτικότερη από ποτέ. Σε αυτό συμβάλλει αποφασιστικά και το εικαστικό κομμάτι. Ο Sorrentino συνεχίζει να πειραματίζεται ανελέητα πάνω στα όρια της κομικσικής τέχνης, με πάνελς να διαλύονται στα συστατικά τους, με αυτήν την χαρακτηριστική νοσηρότητα και δημιουργικότητα που διακατέχει όλα του τα έργα. Το σχέδιό του δίνει δυνατά καρέ έντονου ρεαλισμού σε ένα (όχι και τόσο) υπερηρωικό κόμικ, δίνει περισσότερη έμφαση στα πρόσωπα απ' ότι συνήθως και τα βλέμματα των ηρώων του είναι πιο διαπεραστικά από ποτέ. Η ζεστασιά στις οικογενειακές σκηνές κι η αθωότητα/βαρβαρότητα του παραμυθιού ενισχύουν ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα του κόμικ και την αγωνία μας για το τι μέλλει γενέσθαι. Αν κάτι όμως απογειώνει το αισθητικό αποτέλεσμα και την ατμόσφαιρα του κόμικ, που αποτυπώνει τις συναισθηματικές διακυμάνσεις και τονίζει τις αντιθέσεις, αυτό είναι ο χρωματισμός της Jordie Bellaire, που πραγματικά δίνει ρέστα. Η παλ χρωματική της παλέτα στα εγκλήματα του Joker, τα έντονα κόκκινα στις εκρήξεις βίας, η σωστή χρήση των μουντών και ψυχρών αποχρώσεων, αναδεικνύουν εκπληκτικά το σχέδιο του Sorrentino. Να σημειώσω εδώ ότι έχει κάνει παπάδες στο χρωματισμό και στο Vision. Συνολικά το Joker: Killer Smile είναι από τα καλύτερα κόμικς του Joker που έχω διαβάσει. Το τελευταίο τεύχος μπορεί να μην ήταν τόσο απρόβλεπτο όσο θα ήθελα, δεν αποδυνάμωσε όμως το "ταξίδι" του κόμικ και έδωσε μια αρκετά διαφορετική ματιά σε έναν από τους πιο διάσημους villains. Πραγματικά, ό,τι άλλο κόμικ και να δημιουργήσει το συγκεκριμένο dream team θα το πάρω με κλειστά μάτια Εννοείται ότι προτείνεται σε φανς των υπερηρωικών και μη. Οι σκληροπυρηνικοί batmanικοί ίσως απογοητευτούν, καθώς ο Batman παίζει ρόλο κομπάρσου εδώ, αλλά πιθανότατα θα ανταμειφθούν με το επόμενο one shot - επίλογο 32 σελίδων, των ίδιων δημιουργών, που θα κυκλοφορήσει το Μάιο, με τίτλο Batman: The Smile Killer: εκεί, ο νεαρός Bruce Wayne μεγαλώνει παρακολουθώντας το Mr. Smiles Show... και το σόου μπορεί να τον παρακολουθεί επίσης. Και ακούει τα λόγια του Mr. Smiles, καθώς απευθύνεται μόνο σ' αυτόν! Απλά ανυπομονώ!

Κάθε χρόνο, υπάρχει υπερπροσφορά με ιστορίες του Batman, σε βαθμό που αναρωτιέται κανείς αν η DC γνωρίζει πως διαθέτει κι άλλους χαρακτήρες που μπορεί να αξιοποιήσει. Ανάμεσα σε αυτές τις πολυάριθμες κυκλοφορίες, κάθε φορά εμφανίζεται και μία που επιχειρεί να αφηγηθεί μια πιο «ρεαλιστική» και «σκοτεινή» εκδοχή του χαρακτήρα, τοποθετημένη στα πρώτα χρόνια της καριέρας του (για φέτος έχουν ήδη ανακοινωθεί δύο τέτοιες, σίγουρα με αφορμή την ταινία). Με άλλα λόγια, η αγορά έχει κορεσθεί τόσο πολύ από το συγκεκριμένο brand που ακόμα και θαυμαστές του, όπως ο υποφαινόμενος, καλούνται να κάνουν μετρημένες επιλογές, έχοντας κάποιον πολύ καλό λόγο για να επιλέξουν να διαβάσουν μια ιστορία του Batman. Στην περίπτωση του Batman: The Imposter,το οποίο επίσης καυχιέται πως αποτελεί μια προσγειωμένη απεικόνιση του χαρακτήρα, οι λόγοι που κίνησαν το ενδιαφέρον μου ήταν δύο. Απ’ τη μια ο σεναριογράφος, Mattson Tomlin, που έβαλε το χεράκι του και στην πολυαναμενόμενη ταινία του Matt Reeves, οπότε ήθελα να δω ένα πρώτο δείγμα, γνωρίζοντας ωστόσο πως η πιθανή κομιξική του αποτυχία δεν συνεπάγεται απαραίτητα και την κινηματογραφική, μιας και μιλάμε για διαφορετικά μέσα. Κι απ’ την άλλη, η παρουσία του σχεδιαστή Andrea Sorrentino, η οποία υποσχόταν μια τουλάχιστον ευφάνταστη προσαρμογή του σεναρίου στους κομιξικούς κανόνες. Τελικά, τα τρία ζουμερά τεύχη επιβεβαίωσαν τις ανησυχίες μου - αυτή είναι ακόμη μια ιστορία του συρμού, παρά τις σκόρπιες ενδιαφέρουσες ιδέες της. O Batman σκοτώνει! Ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση δημιουργεί η παράλληλη δράση ενός αγνώστου που ντυμένος ως Batman δολοφονεί άτομα με σκοτεινό παρελθόν, προκαλώντας αναστάτωση στην Gotham. Οι πλούσιοι επιχειρηματίες έχουν θορυβηθεί και η αστυνομία βρήκε την αφορμή που ζητούσε, ώστε να βγάλει από την άκρη τον εκδικητή που, όπως αποδεικνύεται, περισσότερο δυσκολεύει, παρά διευκολύνει την απονομή δικαιοσύνης. Επομένως, ο πραγματικός Batman, ο Bruce Wayne, αρχίζει τη δικιά του έρευνα, προκειμένου να εντοπίσει και να σταματήσει τον δολοφόνο, προτού να είναι αργά και το Σύμβολο της Νυχτερίδας αμαυρωθεί για πάντα. Παράλληλα, ο Bruce οφείλει να περνά κάθε μέρα, τα ξημερώματα, από την ψυχολόγο του, η οποία στην αρχή της ιστορίας τον βρίσκει αναίσθητο και σοβαρά τραυματισμένο, απειλώντας τον πως αν δεν την επισκέπτεται θα αποκαλύψει την ταυτότητά του στην αστυνομία. Εκείνη ελπίζει να τον πείσει να αφήσει στο παρελθόν την νυχτερινή του υπερηρωική δράση, μιας και δεν προσφέρει κάτι στην ψυχολογική του ισορροπία, ίσα-ίσα την χειροτερεύει, αλλά εκείνος μοιάζει αμετακίνητος. Και σαν όλα αυτα να μην ήταν ήδη αρκετά, η αστυνομικός που έχει αναλάβει την υπόθεση τον έχει βάλει στο στόχαστρο ως βασικό ύποπτο, οπότε εκείνος πρέπει να βρει τρόπο να την διαχειριστεί. Η ιδέα ενός «απατεώνα» μασκοφόρου εκδικητή επιδέχεται πολλών προσεγγίσεων, άλλες εσωτερικές και σχεδόν μεταφυσικές κι άλλες πιο κυριολεκτικές. Σε κάθε περίπτωση αποτελεί ένα ενδιαφέρον εύρημα που επιτρέπει τη γέννηση υπαρξιακών ερωτημάτων στον Bruce για την αποτελεσμάτικοτητα του alter ego του ή ακόμα και τον κίνδυνο που ελλοχεύει για τον ίδιον σε περίπτωση που κάποτε ενδώσει στα βίαια ένστικτά του. Η πρώτη και σημαντικότερη αστοχία του σεναρίου, η μεγάλη χαμένη ευκαιρία αν θέλετε, είναι πως ποτέ δεν αναγνωρίζει αυτή τη διάσταση με τον Bruce να μην αμφισβητεί ποτέ την ιδιότητά του ως μασκοφόρος εκδικητής. Αντιθέτως, θεωρεί πως είναι το μοναδικό εργαλείο αντιμετώπισης των προβλημάτων της Gotham και εκφράζει τον φόβο πως η ύπαρξη του απατεώνα, ακόμα κι αν πιαστεί, θα δυσκολέψει το μελλοντικό του έργο. Μάλιστα, σε κάποιο σημείο αναφέρεται πως η δράση του έχει μειώσει δραματικά την εγκληματικότητα στην πόλη, γεγονός που αποδεικνύει την έλλειψη κριτικής στάσης απέναντι στον Batman. Πρακτικά, τα μόνα άτομα που απομένουν να εκφράσουν κάποιον προβληματισμό ή ακόμα και να εναντιωθούν στην ιδέα ύπαρξης ενός μασκοφόρου εκδικητή είναι η ψυχολόγος και η αστυνομικός. Στην πρώτη περίπτωση, οι όποιες αντιρρήσεις εκφράζονται μέσα από σύντομες ατάκες που διακόπτονται από τις απότομες απαντήσεις του Bruce, ενώ στη δεύτερη αποτυπώνονται κυρίως από το ιδιαίτερα ανατρεπτικό φινάλε, δίχως ωστόσο να εξερευνώνται πιο διεισδυτικά κάποιες πτυχές του ζητήματος. Λόγου χάρη, στην προσπάθεια να εντοπίσει την ταυτότητα του Batman, η αστυνομικός παρατηρεί πως η εταιρία του Bruce κέρδισε μια αποζημίωση για τη ζημιά που προκάλεσε στο κτίριό της ο... Batman, καταλήγοντας έτσι να ερευνά τον πλούσιο εργένη της Gotham. Δυστυχώς, όμως, το σενάριο δεν πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα τον σχολιασμό του, ώστε υπογραμμίσει πως θα μπορούσε η ελίτ της Gotham να αυξάνει τα κέρδη της από την «δημιουργική καταστροφή» που προκαλεί ο μασκοφόρος εκδικητής. Aυτές οι παραλήψεις ενδεχομένως να μην αποτελούσαν ιδιαίτερο πρόβλημα σε μια ιστορία που δεν ενδιαφέροταν να απεικονίσει τις συνέπειες της δράσης του Batman, αλλά στην προκειμένη περίπτωση στερούν από τις αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσες ιδέες του Tomlin, την κατάλληλη κορύφωση που θα απογειώσει την ιστορία. Κάπου ανάμεσα στην έρευνα για την ταυτότητα του «νέου Batman» και τις συνεδριάσεις με τη ψυχολόγο, προκύπτει και μια ερωτική σχέση (ευτυχώς, όχι με την ψυχολόγο!). Ωστόσο, κι αυτή πέφτει θύμα της βιασύνης του σεναρίου, η οποίο παρά τις αγαθές προθέσεις της (είναι προφανές πως το φλερτ που ανατπύσσεται έχει ως σκοπό να δώσει συναισθηματικό βάρος στο ενδιαφέρον φινάλε), ποτέ δεν καταφέρνει να αναπτυχθεί οργανικά. Η χημεία του ζευγαριού δικαιολογείται χάρη στα κοινά βιώματα (θυμηθείτε τον τρόπο που ο Joseph Gordon Levitt «μυρίστηκε» την ταυτότητα του Batman στο The Dark Knight Rises…), ενώ δεν γίνεται απόλυτα ξεκάθαρο αν η σχέση είναι ειλικρινής από πλευράς του Bruce ή αν την εργαλειοποιεί για την έρευνα του∙ αν ισχύει το δεύτερο, χάθηκε μια σημαντική ευκαιρία να φωτιστεί με πρωτότυπο τρόπο ο ψυχισμό του Bruce και η εμμονή του με τον Batman. Τα πράγματα κυλούν σαφώς πιο ομαλά στο σχεδιαστικό κομμάτι με τον Sorrentino (σχέδιο) και την Jordie Bollaire (χρώματα) να κεντρίζουν το ενδιαφέρον σε κάθε στροφή. Οι σκοτεινές και μουντές αποχρώσεις της Bellaire κυριαρχούν, αποδίδοντας το ρεαλιστικό ύφος της ιστορίας, αν και δεν είναι λίγες οι φορές που βουτά τις σελίδες σε διάφορες μονοχρωματικές αποχρώσεις του κόκκινου, του μωβ κ.α, δημιουργώντας μια ασυνήθιστα χρωματιστική ατμόσφαιρα. Εξίσου συναρπαστικές είναι και οι οπτικές συνθέσεις του Sorrentino, αν και θεωρώ πως πλέον έχει αρχίσει να επαναλαμβάνεται σε μεγάλο βαθμό. Ο τρόπος που δομεί τις σελίδες παραμένει κατά κύριο λόγο πολύ ανώτερος και εφευρετικός από τον μέσο όρο, ωστόσο αισθάνομαι πως αν έχεις διαβάσει πέντε κόμικ που έχει σχεδιάσει, μπορείς να προβλέψεις πάνω κάτω ποιά οπτικά τρικς θα χρησιμοποιήσει. Είναι κρίμα που η συγκεκριμένη ιστορία δεν λειτουργεί τόσο καλά όσο θα περίμεναν οι δημιουργοί της διότι κάνει κάποιες τολμηρές επιλογές, τόσο με το status quo του χαρακτήρα και του περίγυρού του, όσο και με το ιδιαίτερο φινάλε, το οποίο μοιάζει να απαιτεί μια συνέχεια, περισσότερο για να ικανοποιήσει την περιέργεια μας για το τι συμβαίνει σε έναν κόσμο που ο Batman καταλήγει όπως καταλήγει εδώ.

The flashy stuff, i hate the flashy stuff... Ήταν Φεβρουάριος του 2013 όταν μια από τις ιστορικότερες σειρές της Vertigo ολοκληρώθηκε. Με το 300ο τεύχος της, η σειρά Hellblazer έκλεινε έναν κύκλο που ξεκίνησε το 1988 με πρώτο συγγραφέα τον Βρετανό Jamie Delano, που καλούνταν να αναπτύξει περισσότερο έναν χαρακτήρα που δημιουργήθηκε από τον Alan Moore και πρωτοεμφανίστηκε μέσα στις σελίδες του Swamp Thing #37 (Vol. 2). Από τότε ο ήρωας εμφανίστηκε αρκετές φορές σε κόμικς της DC, όπως Justice League Dark, αλλά και σε δικούς του τίτλους όπως Constantine (2013) στα πλαίσια του New 52, και The Hellblazer στα πλαίσια του event Rebirth (2015). Από αυτές τις σειρές έχω διαβάσει λίγα τεύχη, όμως αυτό που διάβασα ήταν στην καλύτερη μια νερωμένη εκδοχή του πρωτότυπου, προσαρμοσμένη στο πιο teen friendly κοινό της DC. Οπότε μέχρι και την σειρά John Constantine - Hellblazer η εικόνα του ήρωα που είχα ήταν αυτή από το γλυκόπρικο φινάλε του #300. To 2019 μέσα από την σειρά The Sandman Universe Presents, πλέον υπό την σκέπη του imprint Black Label, που στοχεύει σε μεγαλύτερα ηλικιακά κοινά με πιο σκοτεινές ιστορίες, ξεπήδησε μια νέα σειρά με πρωταγωνιστή τον Βρετανό μάγο. Στο τιμόνι της σειράς, ξανά Βρετανός, ο Simon Spurrier (Judge Dredd, X-men, κ.α.), συνεχίζοντας την άτυπη παράδοση να γράφουν Βρετανοί τις ιστορίες του Constantine με μόνη εξαίρεση στην original σειρά τον Brian Azzarello. O Spurrier φροντίζει να ξεκαθαρίσει από την αρχή τις προθέσεις του. Βρισκόμαστε στην μέση ενός από ότι φαίνεται ύστατου μαγικού πολέμου, όπου ο πρωταγωνιστής αναλογίζεται το πόσο δεν ταιριάζει με το σκηνικό, όταν κάποια γηραιότερη version του, του προτείνει να πάει σε ένα εναλλακτικό σύμπαν. Ο ήρωας θα επιστρέψει λοιπόν μετά από έξι χρόνια "σπίτι" του μακριά από τα φαντεζί hocus pocus λοιπών μάγων της DC και τα spandex των υπερηρώων. Απο δω και ύστερα ξεκινάει η ομώνυμη σειρά με το πρώτο story arc να πραγματεύεται την παράξενη εμφάνιση αγγελικών πλασμάτων σε ένα πάρκο όπου γίνεται μεταξύ άλλων και εμπόριο ναρκωτικών. Ταυτόχρονα με την ανακάλυψη του μυστήριου γύρω από το πάρκο ο ήρωας θα κληθεί να σχηματίσει και τον νέο του περίγυρο. Με δείγμα τα πρώτα τέσσερα τεύχη (πέντε, αν μετρήσουμε και το Presents), μπορεί να γίνει λόγος για την πιο γνήσια επιστροφή του χαρακτήρα στις κομικσοσελίδες από το 2013. Κάπνισμα, βωμολοχίες και χιούμορ είναι εδώ, παρέα με ψήγματα κοινωνικής-πολιτικής σάτιρας. Το σχέδιο είναι από τον Aaron Campbell και είναι πολύ ταιριαστό, με την εξαιρέση των τευχών #4 και #5 όπου αναλαμβάνει σχεδιαστής ο Matias Begrara που έχουν έναν πιο καρτουνίστικο (ίσως αταίριαστο) αέρα. Στον χρωματισμό βρίσκεται η πασίγνωστη Jordie Bellaire (Buffy the Vampire Slayer, Hawkeye, Manhattan Projects, Nowhere Men κ.α.) η οποία κάνει εξαιρετική δουλειά στο να μεταφέρει την σκοτεινή ατμόσφαιρα του Λονδίνου στον αναγνώστη. The flashy shit, not my scene at all... Από ότι φαίνεται η νέα σειρά εμπνέεται πολύ από τον χαρακτήρα και το γράψιμο της original και αυτό είναι κάτι που οι φανατικοί αναγνώστες περίμεναν τόσα χρόνια. Η σύνδεση με το παρελθόν του ήρωα είναι σαφής, καθώς γίνονται μέσα στα τεύχή αυτά αναφορές στο μεγάλο love story με την Kit από την περίοδο του Garth Ennis, αναφορές στην πρώτη εμφάνιση του ήρωα στο Swamp Thing, αλλά επίσης δείχνουν να έχουν μείνει και στοιχεία από τις πιο πρόσφατες περιπέτειες. Προσωπικά, επικροτώ την επιλογή να αποσυνδεθεί από το βασικό universe της DC ο χαρακτήρας, καθώς απλά δεν του ταιριάζει και αυτό είχε διαπιστωθεί ήδη από τα πρώτα τεύχη της αρχικής σειράς που μετακόμισε μαζί με άλλες (Sandman, Swamp Thing) στην Vertigo. Η πρώτη ιστορία δείχνει ότι η ομάδα πίσω από τον τίτλο μπορεί να μας δώσει ξανά σπουδαίες ιστοριές. Οψόμεθα.

Υπάρχει καλύτερος τρόπος να εγκαινιάσω το νεοαποκτηθέν τάμπλετ με ένα κόμικ του Jeff Lemire από τον κόσμο του Black Hammer; Εντάξει, σίγουρα υπάρχει, αλλά ήθελα να ποζεριάσω Barbalien: Red Planet λοιπόν. Πρόκειται για ένα mini series πέντε τευχών, που κυκλοφόρησε μεταξύ Νοεμβρίου του 2020 και Μαρτίου του 2021. Η δημιουργική ομάδα αποτελείται από τους Jeff Lemire, Tate Brombal (σενάριο), Gabriel Hernández Walta (σχέδιο), Jordie Bellaire (χρώμα) και Aditya Bidikar (lettering). Προειδοποίηση: ανάμεσα στα αποτρεπτικά κοάλα, περιέχονται σπόιλερ για όσους δεν έχουν διαβάσει την βασική σειρά. Η ιστορία εκτυλίσσεται το έτος 1986, όταν ο πανικός λόγω της επιδημίας του AIDS βρίσκεται στο αποκορύφωμά του. Η επιστημονική κοινότητα μοιάζει μπερδεμένη και η (αμερικανική) κοινωνία δείχνει το χειρότερό της πρόσωπο απέναντι στους νοσούντες αλλά και στους «συνήθεις υπόπτους», τα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Ο Mark Markz είναι ακόμη αστυνομικός στην Spiral City, αλλά έχει ψυχρανθεί με τον συνεργάτη του λόγω της ομοφυλοφιλίας του. Σε ανύποπτο χρόνο, θα γνωρίσει τον Miguel, ηγετική μορφή στο κίνημα της πόλης για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Κι ενώ επιτέλους φαίνεται ότι ο Markz θα μπορέσει, έστω και αλλάζοντας διαρκώς μορφές, να γίνει πραγματικά αποδεκτός στην Γη, ένας βίαιος κυνηγός κεφαλών προσγειώνεται με στόχο να τον φέρει πίσω στον Άρη... Όταν ανακοινώθηκε ο εν λόγω τίτλος χάρηκα πολύ, γιατί ο Barbalien αποτελεί τον αγαπημένο μου χαρακτήρα από το Black Hammer. Δεν θα έλεγα ότι δημιούργησε ιδιαίτερο hype, αλλά είχα φτιάξει ένα δικό μου στο μυαλό μου Δεν μπορώ να πω ότι εκπλήρωσε τις προσδοκίες μου. Είναι φανερό ότι η συμμετοχή του Lemire είναι μικρή και ο Brombal σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος. Δεν υπάρχουν οι σήμα κατατεθέν αφηγηματικοί πειραματισμοί του Lemire, ούτε η πλοκή προσφέρει κάτι τρομερό. Παρόλα αυτά, έχει πολύ καλό ρυθμό και μια γενικότερη οικονομία. Θεωρώ δε ότι για mainstream τίτλο, τσιγκλάει ζητήματα που Marvel και DC δεν τσιγκλάνε ή τέλος πάντων τσιγκλάνε πολύ πολύ απαλά. Ιδιαίτερα η αστυνομική βία, θέμα που έχει απασχολήσει τρομερά την δυτική κοινή γνώμη τον τελευταίο καιρό. Μην περιμένετε κάποια εις βάθος ματιά στα κακώς κείμενα της αμερικανικής κοινωνίας, αλλά υπάρχουν σαφείς νύξεις κι αυτό είναι καλό. Στο κομμάτι του artwork, τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Μου αρέσει το σχέδιο του Gabriel Hernández Walta. Νομίζω ότι είναι κάπως κατώτερο από το εξαιρετικότατο The Vision, όμως κάνει μια χαρά τη δουλειά του και αναδεικνύεται από το coloring της υπέροχης Jordie Bellaire. All in all: σαφώς ένα κόμικ για όσους έχουν διαβάσει την κεντρική σειρά, ή για την ακρίβεια για όσους έχουν λατρέψει την κεντρική σειρά. Δεν είναι κάτι σούπερ, αλλά γτφ πέντε τεύχη είναι και διαβάζονται νεράκι.

Τα πιο αγαπημένα μου υπερηρωικά κόμικς είναι αυτά που δε μοιάζουν με κλασσικά υπερηρωικά κόμικς. Όπως το Alias ή το Sleeper ή το Hawkeye ή το Watchmen ή.. ή.. ή... Αυτά που παίζουν με τις συμβάσεις του genre και του δίνουν άλλες διαστάσεις. Το Vision ανήκει σ’ αυτήν την κατηγορία. Είναι υπερηρωικό, όμως είναι πολύ περισσότερο άλλα πράγματα. Κι αυτά με γοήτευσαν. Ότι χρειάζεται να ξέρει κανείς από το σύμπαν της Marvel για να παρακολουθήσει αυτό το κόμικ δίνεται στη μικρή εισαγωγή κάθε τεύχους. «Ο Vision είναι ένα ανδροειδές (synthezoid) αποτελούμενο από συνθετικό ανθρώπινο αίμα και όργανα. Δημιουργήθηκε από τον Ultron για να καταστρέψει τους Avengers, αλλά αυτός εναντιώθηκε στον «πατέρα» του κι από τότε είναι μέλος των Avengers.» Στη συγκεκριμένη ιστορία βλέπουμε τον Vision να προσπαθεί να εξανθρωπιστεί, να γίνει «φυσιολογικός» . Επιστρέφει στο εργαστήριο που τον δημιούργησε ο Ultron και φτιάχνει για τον εαυτό του μια οικογένεια: μια σύζυγο, ένα γιο, μια κόρη. Μια οικογένεια που θα προσπαθήσει να ζήσει το αμερικάνικο όνειρο στα προάστια. Φαίνεται ότι δεν θα εξελιχθεί πολύ καλά αυτό το σχέδιο , ε; Δύσκολα θα φανταζόμουν τον Vision των Avengers οικογενειάρχη στα προάστια της Βιρτζίνια μέχρι να το δω στο κόμικ. Και λειτουργεί. Το θέμα της κοινωνικής προσαρμογής των ρομπότ/ανθρωποειδών/ξύλινων παιδιών δεν είναι ξένο στην επιστημονική φαντασία, αντίθετα υπάρχει από πολύ παλιά. Και με ποικίλες προσεγγίσεις. Κι έχει πάντα ενδιαφέρον η «ρομποτική» προσέγγιση της ανθρώπινης κοινωνίας, όπως κι η αλληλεπίδραση ανθρώπων και ρομπότ. Αυτή είναι μόνο μια πτυχή αυτού του κόμικ , που μας χαρίζει εξαιρετικούς διαλόγους μέσα κι έξω από την οικογένεια των Visions. Τι είναι κανονικό, τι είναι τελικά ανθρώπινο, πόσα μυστικά μπορεί να χωρέσει μια οικογένεια, πόσο φωτεινά ή σκοτεινά είναι τελικά αυτά τα αμερικάνικα προάστια , ο ρατσισμός, οι οικογενειακές σχέσεις , η ζωή στο σχολείο είναι κάποιες άλλες πτυχές. Φυσικά δε λείπει κι η υπερηρωική πλευρά. Αυτά και άλλα πολλά απασχολούν αυτό το Marvel διαμαντάκι, που διατρέχεται από μια μόνιμη ένταση κάτω από τους παλ χρωματισμούς. Πολύ καλή ροή, φοβερή δουλειά στο σχέδιο (Gabriel Hernandez Walta ) και στο χρώμα (Jordie Bellaire ) αποτυπώνουν ένα έξυπνο και καλοδουλεμένο σενάριο (Tom King), που σε κάνει να ενδιαφερθείς άμεσα για την τύχη των χαρακτήρων χωρίς να σε εκβιάζει συναισθηματικά. Επίσης εξαιρετικά εξώφυλλα από τον Mike del Mundo. Έχει αρκετή αφήγηση, που αν και συνήθως με χαλάει, εδώ την ευχαριστήθηκα. Παραθέτω ένα απόσπασμα του σεναριογράφου Tom King για τη δημιουργία του κόμικ, που προσωπικά το θεώρησα πολύ αντιπροσωπευτικό: «Για μένα το The Vision είναι μια ευκαιρία να εξερευνήσω την αποξένωση, που μερικές φορές προσελκύει τον κόσμο στα κόμικς. Την ένταση που προκύπτει από το μη κανονικό, μέσα σε μια κοινωνία που απαιτεί την κανονικότητα. Επειδή, οτιδήποτε κι αν είναι ο Vision, σίγουρα δεν είναι «κανονικός». Αλλά πραγματικά θέλει να γίνει. Ο Vision δημιουργήθηκε από τον Ultron για να γίνει όπλο, αλλά αυτός αποφάσισε να γίνει ανθρώπινος, να γίνει σαν και μας. Αυτή η απόφαση του προκάλεσε πολύ πόνο. Τη βασανισμένη του σχάση με τη Wanda. Την τραγική μοίρα των παιδιών του. Το θάνατο του. Τους θανάτους του. Κι όμως, μετά από όλα αυτά, ακόμα προσπαθεί να χωρέσει στην κοινωνία, να συμμετέχει στο αμερικάνικο όνειρο, να μεγαλώσει οικογένεια στα προάστια, να χτίσει έναν καλύτερο κόσμο. Να είναι σαν όλους τους άλλους. Νομίζω ότι μάλλον αντιλαμβάνεται ότι αυτό είναι αδύνατο. Αλλά, επειδή είναι ήρωας, δεν ξέρει πώς να σταματήσει τον εαυτό του να αποζητά το ακατόρθωτο. Η δονκιχωτική αναζήτηση του Vision για κανονικότητα θα είναι το κεντρικό θέμα αυτού του βιβλίου. Θα δούμε πως ο κόσμος αντιδρά σ αυτήν την ευγενική του προσπάθεια, πως επηρεάζεται αυτός κι η οικογένεια του, κάποιες φορές για καλό και κάποιες για κακό. Είναι μια ιστορία για το αίμα και τα φιλιά, για τα αδέρφια, για τους γιους και τις κόρες, για τη συζυγική ζωή, για προδοσίες, για το λύκειο, για όπλα, για λέιζερ, για γραφειοκρατία, για τους Avengers, για τους γείτονες, για την καχυποψία, για ρομπότ, γα ερυθρόδερμα ρομπότ που ζουν ειρηνικά ανάμεσα μας, για ερυθρόδερμα ρομπότ που προσπαθούν να ζήσουν ειρηνικά ανάμεσα μας. Ελπίζω ότι στο τέλος, αν το κάνω σωστά, θα είναι μια ιστορία για μένα και για σας.» Τιμήθηκε στα Harvey Awards στην κατηγορία Most Promising New Talent: Tom King (THE VISION, Marvel Comics) και στα βραβεία Eisner 2019 στην κατηγορία Best Graphic Album—Reprint : The Vision HC Ολοκληρώθηκε σε 12 τεύχη. Κυκλοφόρησε επίσης και σε 6 διπλά τεύχη Director's cut και σε ένα Oversized hardcover με πολύ έξτρα υλικό: συνεντεύξεις, κείμενα, εξώφυλλα, προσχέδια, γράμματα αναγνωστών Μπορεί κάποιοι φανς των κλασσικών υπερηρωικών να μην ενθουσιαστούν με το κόμικ αυτό, είμαι σίγουρή όμως πως ένα άλλο κομμάτι αναγνωστών, ίσως και μη φανς του genre θα το λατρέψουν.