Search the Community
Showing results for tags 'John Romita Jr.'.
-
Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 11-2007 Υλικό Συλλογής: Eternals v3 01-07 (August 2006/March 2007) Οι Eternals ήταν το τελευταίο μεγάλο έργο που παρουσίασε ο Τζακ Κίρμπι, κατά γενική παραδοχή, και δεν αποτελεί καμιά έκπληξη πως πραγματευόταν ένα από τα αγαπημένα του θέματα, αυτό της κοσμογονίας και των θρύλων. Είχε ασχοληθεί πρόσφατα εξάλλου με αυτό όταν είχε επιστρέψει στην DC και έφτιαξε τους New Gods και η δημοφιλία των βιβλίων του Έρικ Φον - ancient aliens - Ντένικεν στην δεκαετία του '70, του έδωσε την δυνατότητα να ασχοληθεί ξανά με το θέμα όταν επέστρεψε στην Marvel. Η γραφή του μπορεί να μην ήταν πρωτοκλασάτη, αλλά η πλοκή, οι ιδέες και το σχέδιο του ήταν σε υψηλά επίπεδα, όπως συνήθως, τόσο που ακόμα και σε μια φτωχή εκτύπωση όπως αυτή του Καμπανά, καταφέρνει να εντυπωσιάσει. Από το Κόναν ο Βάρβαρος 02 του Καμπανά (04-1978). Pantheon scan. Μετά την αποχώρηση του όμως, η Marvel δεν ήξερε τι να κάνει με το concept και τους χαρακτήρες. Στα μάτια τους (και μάλλον ορθά), δεν ήταν σωστό να υποδηλώσουν πως στο σύμπαν τους η ανθρωπότητα αποτελούνταν από εξωγήινες σπορές (εκτός από κάποιες εξαιρέσεις), ενώ και οι ίδιοι οι χαρακτήρες ήταν πολύ δυνατοί και αλλόκοτοι για να εισαχθούν στο ευρύτερο σύμπαν της εταιρίας. Κάτι λογικό μιας και ο Κίρμπι τους έφτιαξε ως αυτόνομη οντότητα. Ακόμα και η Σέρσι (επηρεασμένη από την Κίρκη της Οδύσσειας, σύμφωνα με μεταγενέστερη αναθεώρηση), ήταν εντελώς αδιάφορη ως μέλος των Εκδικητών, και μόνο στην μεταγενέστερη επιστροφή της στην ομάδα απέκτησε ενδιαφέρον, με τον Bob Harras (που έγραφε τον τίτλο εκείνη τη εποχή) να την αλλάζει εντελώς για να το επιτύχει. Όταν ανέλαβε ο Γκέιμαν τον τίτλο λοιπόν, είχε αρκετά να ξεκαθαρίσει. Και το πέτυχε (μερικώς), χρησιμοποιώντας το "χαρτί" της αμνησίας. Οι σελίδες προέρχονται από την Αμερικάνικη έκδοση. Με τους βασικούς χαρακτήρες να μην θυμούνται την πρότερη ζωή τους και να ζουν μια φυσιολογική ζωή ως θνητοί, ο Γκέιμαν είχε την ευκαιρία να παρουσιάσει εκ νέου τους Eternals στο νεότερο κοινό, προσαρμόζοντας και αλλάζοντας παράλληλα όσα τα στοιχεία του παρελθόντος δεν θέλανε να κρατήσουν. Ο αναγνώστης μαθαίνει πληροφορίες για τους Eternals παράλληλα με τους πρωταγωνιστές: Το ποιοι είναι, το πως δημιουργήθηκαν, τι θέση έχουν στην ανθρωπότητα και ποια είναι η επιρροή που έχουν ασκήσει στους πολιτισμούς της, ποιοι είναι οι Deviants, ποιοι είναι οι Celestials και τι σημαίνει η αφύπνιση του κοιμώμενου Celestial για τον κόσμο και ποια η θέση όλων αυτών στο σύμπαν της Marvel, ιδίως σε μια εποχή που έτρεχε το event του Εμφύλιου Πολέμου. Ένα αρκετά κλασικό μοτίβο εξιστόρησης δηλαδή, που όμως στα έμπειρα χέρια του Γκέιμαν (συγγραφέα μεταξύ άλλων του American Gods, μην ξεχνάμε), χρησιμοποιείται για να δώσει τόνους πληροφορίας και φιλοσοφίας με μεστό και κατανοητό τρόπο. Παράλληλα μαθαίνουμε ποιος είναι υπεύθυνος για την απώλεια μνήμης των Eternals. Αυτό που δεν μαθαίνουμε είναι η κατάληξη με την αφύπνιση του Κοιμώμενου Celestial, μιας και ο Γκέιμαν θεώρησε καλό να «ξεσκονίσει» μόνο τον τίτλο και να αφήσει την συνέχεια της ενσωμάτωσης τους σε άλλους δημιουργούς, κάτι που αφήνει μια γεύση ἡμιτελείας και που δεν είχε και τα καλύτερα αποτελέσματα έτσι και αλλιώς μιας και το επόμενο volume που βγήκε το 2008 με τους Knaufs στο σενάριο, δεν ήταν και το καλύτερο βήμα που θα μπορούσε να γίνει, θάβοντας πάλι τον τίτλο στην αφάνεια... μέχρι και την έλευση της αναμενόμενης ταινίας του MCU, η οποία μακάρι να είναι καλή και να δώσει νέα πνοή στον τίτλο, αλλά δεν τρέφω και μεγάλες ελπίδες. Ο Γκέιμαν συντροφεύεται από τον Ρομίτα Τζ., ο οποίος κάνει παπάδες στα πλάνα που αναπροσαρμόζουν το όραμα του Κίρμπι στο σήμερα. Για εμένα, δεν θα μπορούσαν να διαλέξουν καλύτερο σχεδιαστή για το πρότζεκτ. Το αποδεικνύει και το επόμενο volume, στο οποίο ανάθεσαν το σχέδιο στον Daniel Acuña, του οποίου η αισθητική του ήταν τόσο ξένη με την θεματική των Eternals που καταντούσε τραγικό. Η Ελληνική έκδοση. Η έκδοση της Anubis βγήκε την ίδια χρονιά που βγήκε και το πρώτο trade της σειράς στο εξωτερικό. Προέρχεται όμως από την προσαρμοσμένη για την Ευρωπαϊκή αγορά έκδοση της Panini. Και δεν εντυπωσιάζει. Εκτός από τα εναλλακτικά εξώφυλλα δεν έχει κανένα άλλο έξτρα ενώ σε όλα τα σημεία που το σχέδιο καταλαμβάνει όλη την σελίδα, το σχέδιο έχει υποστεί κροπάρισμα. Βλέπετε το κόκκινο πλαίσιο στην προηγούμενη εικόνα που έβαλα π.χ.; Δεν υπάρχει στην Ελληνική έκδοση, μαζί με μέρος των υπόλοιπων άκρων της σελίδας. Τουλάχιστον η σελιδοποίηση είναι σφικτή και δεν υπάρχει πρόβλημα διάλυσης του αντίτυπου, κάτι που χρειάζεται, μιας και μερικά μπαλονάκια είναι στην άκρη της ράχης και για να διαβαστούν, πρέπει να πιέσει λίγο παραπάνω ο αναγνώστης για να δει το κείμενο. Άλλο προσωπικό πρόβλημα που έχω, είναι μια συγκεκριμένη επιλογή στην μετάφραση. Τα ονόματα των Eternals (Αιώνιοι), Celestials (Ουράνιοι) και Deviants (που θα μπορούσαν κάλλιστα να αποδοθούν ως Αποκλίνοντες), έχουν παραμείνει στα Αγγλικά στο κείμενο. Έχουμε λοιπόν μια ιστορία γεμάτη με συμβολισμούς και φιλοσοφικές προεκτάσεις, έχουμε και μερικά ονόματα που τροφοδοτούνται και τροφοδοτούν άμεσα από/και την υπόθεση, και η Anubis αποφάσισε πως δεν έχει σημασία και θα το προσεγγίσει σαν μετάφραση κατάλογου φαστφουντάδικου. Τέλεια! Κάποιος πρέπει να κάνει έρευνα για να δει ποιο είναι το πραγματικό επίπεδο των αγγλικών του μέσου μη αγγλόφωνου αναγνώστη, καθώς και το πως αντιμετωπίζει το μυαλό του μέσου αναγνώστη έννοιες που δεν καταλαβαίνει (ακόμα και αν έχει ακούσει πως μεταφράζονται), μπας και δούμε πιο μεστές μεταφράσεις στο μέλλον και όχι μια στατική θεώρηση για όλες τις κυκλοφορίες. Παράρτημα. Τον Νοέμβριο του 2020 ανακοινώθηκε η επανέκδοση του τόμου με αφορμή την επερχόμενη (και καθυστερημένη λόγω covid) κυκλοφορία της ταινίας ενταγμένη στο MCU.
- 3 replies
-
- 14
-
-
-
- Neil Gaiman
- John Romita Jr.
-
(and 3 more)
Tagged with:
-
Περιέχει τα Wolverine (vol.3) 20-32, Wolverine (vol. 3) 66-72 και Wolverine Giant -Size Old Man Logan Στον Wolverine κάνουν πλύση εγκεφάλου οι νίντζα του Hand, και τον αναγκάζουν να "θερίσει" πάρα πολλούς ήρωες και φίλους του, μέχρι και να σκοτώσει ένα μέλος των X-Men. Όταν όμως "θεραπεύεται", θα εξαπολύσει την εκδίκηση του, μη σταματόντας μπροστά σε τίποτα και σε κανέναν. Σε ένα άλλο σύμπαν, σε ένα post-apocalyptic σκηνικό, ο Wolverine, γερασμένος και κουρασμένος, έχει αποσυρθεί σε μια φάρμα στην έρημο και ζει με τη γυναίκα του και τα παιδιά του, έχοντας ορκιστεί να μην ξανακουστεί ποτέ ο ήχος SNIKT! Δέχεται όμως την επίσκεψη του (σχεδόν) τυφλού πλέον Hawkey, και αναγκάζεται να ταξιδέψει στην Ουάσινγκτον, σε ρόλο συνοδού του Hawkeye, επειδή χρειάζεται λεφτά για να προστατεύσει την οικογένεια του. Ένα ωραίο, συνοπτικό, μικρούλι Omnibus-άκι, 600 παρά κάτι σελίδων, μαζεύει ότι έχει γράψει ο Mark Millar για τον Wolverine. Και αυτά είναι ουσιαστικά 2 story arcs, με το πρώτο απλώνεται σε 12 τεύχη με τον τίτλο Enemy of the State, και να είναι ότι πιο κλασικό μπορείτε να φανταστείτε. Δηλαδή, ο Wolverine κακος (έστω κι αν φταίνε άλλοι), ο Wolverine μετανιωμένος, o Wolverine προσπαθώντας να διορθώσει τις @#$^& του, σφάζει χωρίς έλεος ότι πέφτει μπροστά του, μετανιωμένος και με βαριά καρδιά. Οκ συνολικά, τίποτα ιδιαίτερο, λίγο βιαστικό κλείσιμο, αλλά συνολικά γραμμένο για να σχεδιάσει το σχετικό ξυλίκι ο John Romita Jr (more on that later). H δεύτερη ιστορία, το Old Man Logan, ξεκίνησε σαν ένα What if, άσχετα αν μετά είπαν ότι λαμβάνει μέρος σε ένα ξεχωριστό σύμπαν, ένα από τα πολλά που υπήρχαν την εποχή προ Secret Wars (των τελευταίων). Εκεί όπου τα πάντα δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που ξέρουμε, οι περισσότεροι X-Men έχουν πεθάνει, ο Wolverine (και άλλοι) έχουν γεράσει, η Αμερική έχει χωριστεί σε 3-4 κομμάτια τα οποία διοικούν διάφοροι villains με προεξάρχοντα τον Red Skull που κάνει κουμάντο στην Washington. Καλογραμμένη, με το μυστήριο και την αγωνία της, με ήρωες και villains σε αναπάντεχους ρόλους, με ωραία εξελιξη και επικό τέλος. Τα γράφει και ΕΔΩ ο @Θρηνωδός, ένα συνολικά ευχάριστο ανάγνωσμα, κυλάει νεράκι. Ανάμεσα στα 2 αυτά, έχουμε ένα μονότευχο, με το Wolverine σε στρατοπεδο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Ναζιστικής Γερμανίας το 1942. Τελείως διαφορετικό, με τον χαρακτήρα να απεικονίζεται ως βουβή απειλή, larger than life και ταυτόχρονα down to earth. Σαν σύνολο, ο Millar σίγουρα έπιασε τον σφυγμό του Wolverine, τον γράφει καλά και πιστά στον ρόλο που του έχει ανατεθεί όλα αυτά τα χρόνια. Το Old Man Logan ήταν ιδιαίτερα πρωτότυπο για την εποχή του, και αρκετά καλογραμμένο. Συνολικά δεν έχω να προσάψω κάτι αρνητικό στο γράψιμο, χωρίς να εντυπωσιάζει, κάνει τη δουλειά του άριστα. Στο Enemy of the State, θυμήθηκα γιατί έκραζαν τον John Romita Jr. πριν τόσα χρόνια. Είναι ένας περίεργος συνδυασμός, γιατί και σκηνοθετικές ιδέες έχει, και καθόλου βαρετός δεν είναι, και φαίνεται ότι όταν ασχολείται με τα καρέ του, βγάζει καλό αποτέλεσμα. Γενικά με τις σκηνές δράσης τα πάει καλά, από εκεί και πέρα όμως το χάος. Ιδια κεφάλια όλοι, το ίδιο στόμα όλοι, προχειροφτιαγμένες φιγούρες και πολλές άλλες, μικρότερες και μεγαλύτερες λεπτομέρειες, οι οποίες με χάλασαν πολύ. Και ενώ συνολικά δεν μπορώ να πω ότι με χάλασαν τόσο, ώστε να με "βγάλουν" από την απόλαυση της ιστορίας, συνολικά κάνουν το οπτικό αποτέλεσμα να είναι αρκετά μέτριο. Στο Old Man Logan, ο Καναδός Steve McNiven (που είναι αυτή η ψυχή;;;) κάνει παπάδες! Ο ορισμός του επικού υπερηρωικού, με λεπτομέρεια, με επικές πόζες και φανταστικά κοντινά. Ότι πρέπει. Στο one-shot σχέδιο κάνει o (επίσης) Καναδός Kaare Andrews, πιάνοντας τέλεια τη moody ατμόσφαιρα του σεναρίου. Συνολικά, και αν κρίνω με επιοίκεια τις $%^#^& του Romita, αρκετά καλό σχέδιο σε όλο τον τόμο. Από τη φύση τους, και λόγω του όγκου τους, σπάνια τα Omnibus είναι καλά σε όλη τη διάρκεια τους. Εδώ έχουμε ένα από τα λίγα τα οποία διαβάζονται απνευστί, και λόγω του σχετικά μικρού τους μέγεθους αλλά και λόγω της ικανότητας του Millar να μην πλατειάζει και να αφήνει τον σχεδιαστή του να μιλάει για αυτόν. Και όπου πλατειάζει, η χρήση της γλώσσας και η επιλογή του σημείου είναι τέτοια ώστε να μην κουράζει. Ωραίο Omnibus για κάποιον που θέλει να μπει και στο χομπι, αλλά και συγκεκριμένα στον χαρακτήρα! 7/10 και recommended!!
-
- 12
-
-
-
- Marvel Comics
- Mark Millar
-
(and 3 more)
Tagged with:
-
Όταν οι Θεοί περπατούν ανάμεσά μας. Αυτοί είναι οι Eternals To Flix ξεφυλλίζει την ιστορία των Eternals, των νέων Υπερασπιστών της Γης, λίγο πριν κάνουν την εμφάνισή τους και επίσημα στο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel. Χρήστος Μπακατσέλος Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια το σύμπαν της Marvel δεν έχει μείνει ποτέ σταθερό. Με κάθε νέα ιστορία και κάθε νέο χαρακτήρα που εισάγει στα κόμικς της, η Marvel έχει καταφέρει να μας εισάγει σε νέους κόσμους και χαρακτήρες που εκτείνονται πέρα από τα όρια τόσο του δικού μας σύμπαντος όσο και του ίδιου του χωροχρόνου. Εξάλλου, κάτι ανάλογο προσπαθεί να πετύχει μια με το δικό της κινηματογραφικό σύμπαν, το MCU, όπου ήδη από τις τρεις πρώτες φάσεις του μας έχει γνωρίσει αρκετούς από τους ήρωές της και τους κακούς που το περιβάλλουν. Αλλά όπως και στα κόμικς, έτσι κι εδώ, το σύμπαν αυτό δεν σταματά να μεγαλώνει και να γίνεται, αν μη τι άλλο, λίγο πιο περίπλοκο. Έτσι με την εισαγωγή της Τέταρτης Φάσης του MCU μια νέα ομάδα υπερηρώων φαίνεται πως έρχεται να αντικαταστήσει τους κινηματογραφικούς Εκδικητές και να πάρει την θέση της ως οι Υπερασπιστές του Σύμπαντος. Και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους Eternals. Λίγο πριν οι «Eternals» σε σκηνοθεσία της Κλόι Ζάο κάνουν την πρεμιέρα τους στις ελληνικές αίθουσες στις 4 Νοεμβρίου, εμείς εδώ στο Flix βουτάμε στην ιστορία των χαρακτήρων αυτών και προσπαθούμε να ρίξουμε λίγο φως στα μυστικά και στις δυνάμεις τους. Δημιούργημα του Τζάκ Κέρμπι οι Eternals έκαναν την εμφάνισή τους τον Ιούλιο του 1976 στο κόμικ «The Eternals #1» με αρκετές επιρροές από την ελληνική και άλλες μυθολογίες. Ο Κέρμπι άρχισε να δουλεύει τους Eternals λίγο μετά την επιστροφή στου στη Marvel, μετά από την αποχώρησή του από την DC όταν το saga του «New Gods» σταμάτησε απότομα την κυκλοφορία του με τους τίτλους του να ακυρώνονται ο ένας πίσω από τον άλλον. Στην αρχή οι Eternals είχαν τον τίτλο «The Celestials» με τη Marvel να τον αλλάζει σε «Return of the Gods», αλλά μετά από μια νομική διαμάχη με τον εκδοτικό οίκο του συγγραφέα Έριχ φον Ντένικεν λόγω του ότι η ίδια χρησιμοποίησε στο εξώφυλλο του κόμικ της την γραμματοσειρά του βιβλίου του «Chariots of the Gods», η Marvel αναγκάστηκε να το αποσύρει και να αλλάξει και πάλι τον τίτλο σε «The Eternals». Η νέα αυτή σειρά επέτρεψε στον Κέρμπι να εξερευνήσει παρόμοια θέματα και ιδέες με αυτά του ημιτελούς έπος του Τέταρτου Κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της ιδέας δύο προηγμένων κοσμικών φυλών εγκλωβισμένων σε έναν ατελείωτο πόλεμο. To εξώφυλλο του «The Eternals #1». Οι Eternals είναι φυλή εξωγήινων όπου περιγράφονται στα κόμικς ως ένα παρακλάδι της εξελικτικής διαδικασίας που δημιούργησε ζωή στη Γη. Όταν οι Celestials, τεράστια θεϊκά πλάσματα με απίστευτες κοσμικές δυνάμεις (μια ιδέα από αυτά πήραμε στους «Φύλακες του Γαλαξία Vol.1» αλλά και αργότερα στο Vol.2 με τον Ego, τον πατέρα του Πίτερ Κουίλ), επισκέφθηκαν τη Γη πριν από ένα εκατομμύριο χρόνια και πραγματοποίησαν γενετικά πειράματα στην πρώιμη ανθρωπότητα και δημιούργησαν δύο διαφορετικές φυλές: τους υπεραιωνόβιους, αλλά όχι αθάνατους, Eternals και τους γενετικά ασταθείς και τερατώδεις Deviants. Αυτά τα πειράματα οδήγησαν επίσης στην ικανότητα για μεταλλάξεις με υπερδυνάμεις στους ανθρώπους. Πραγματοποίησαν επίσης τέτοιου είδους πειράματα και σε άλλους πλανήτες (όπως στους κόσμους των Kree και των Skrull) με παρόμοια αποτελέσματα. Αν και οι περισσότεροι από τους Eternals έχουν ανθρώπινη μορφή, όλοι τους έχουν υπεράνθρωπες δυνάμεις και ανεπτυγμένη τεχνολογία. Παρόλα αυτά όμως κράτησαν μυστική την ύπαρξή τους από τους ανθρώπους με μικρό ποσοστό αναπαραγωγής, αν και δεν τους απαγορεύονταν να έχουν ερωτικές σχέσεις με ανθρώπους. Οι αρχικοί εμπνευστές αυτής της διαδικασίας, οι εξωγήινοι Celestials, σκόπευαν να κάνουν τους Eternals τους πρώτους Υπερασπιστές της Γης κάτι που οδήγησε στον αναπόφευκτο πόλεμο ενάντια στους καταστροφικούς αντιπάλους τους, τους Deviants. Δυστυχώς, οι Eternals δεν βρήκαν το κοινό που περίμενε η Marvel, όπως αρκετά από τα προηγούμενα έργα του Κέρμπι και η σειρά ακυρώθηκε πριν ολοκληρώσει την ιστορία της. Όμως οι συγγραφείς Ρόι Τόμας και Μαρκ Γκρουνγουάλντ κατάφεραν να αναβιώσουν την ιστορία αυτή στις σελίδες του «The Mighty Thor», με ένα crossover που ολοκληρώθηκε με το «Thor #301» τον Νοέμβριο του 1980 και άνοιξε έτσι το δρόμο για αυτούς τους χαρακτήρες να αρχίσουν να παίρνουν πιο ενεργό ρόλο στο μεγαλύτερο σύμπαν της Marvel. «Thor #301» Τα πρώτα κόμικς Eternals αποκάλυψαν επίσης ότι υπάρχουν πολλαπλά παρακλάδια της οικογένειας αυτής διάσπαρτοι σε όλο το ηλιακό σύστημα. Και κάπως έτσι δημιουργήθηκαν οι Τιτάνες από τον Τζίμ Στάρλιν και οι Ουράνιοι (Uranians) από τον Σταν Λι. Πριν από πολύ καιρό, ένας εμφύλιος πόλεμος ξέσπασε μεταξύ των Eternals για το αν έπρεπε να κατακτήσουν τις άλλες φυλές, τη μια φατρία με επικεφαλής τον Κρόνο και την άλλη με επικεφαλής τον πολεμοχαρή αδελφό του, Ουρανό. Η πλευρά του Κρόνου επικράτησε και ο Ουρανός και η ηττημένη του παράταξη εγκατέλειψαν τη Γη και ταξίδεψαν στον Ουρανό όπου έχτισαν μια αποικία. Μερικοί από την ομάδα του Ουρανό προσπάθησαν σύντομα να επιστρέψουν στη Γη για να αναζωπυρώσουν τον πόλεμο, αλλά δέχθηκαν επίθεση από ένα διερχόμενο πλοίο Kree και αναγκάστηκαν να προσγειωθούν στο φεγγάρι του Κρόνου, τον Τιτάνα. Εκεί έχτισαν μια άλλη αποικία (ο Thanos ήταν ένας Τιτάνας) κάνοντας πειράματα που πραγματοποιήθηκαν από επιστήμονες των Kree σε ένα αιχμάλωτο Eternal, όπου τους οδήγησε να πάνε στη Γη και να πραγματοποιήσουν τα δικά τους γενετικά πειράματα σε μια ομάδα ανθρώπων, δημιουργώντας έτσι τους Inhumans. Μετά από την καταστροφή του Τιτάνος, της πόλης των Eternals, από τα πειράματα του Κρόνου τον οποίο τον έφεραν σε μια άυλη κατάσταση, οι Eternals ανακάλυψαν πως μπορούν να διοχετεύσουν τεράστιες ποσότητες κοσμικής ενέργειας δίνοντάς τους έτσι θεϊκές δυνάμεις. Για πρώτη φορά ενώθηκαν σε ένα ενιαίο ον, το Uni-Mind, για να αποφασίσουν ποιος από τους γιους του Κρόνου, ο Ζuras ή ο A’lars θα είναι ο επόμενός τους αρχηγός, με τον Zuras να κερδίζει και τον A’lars να φεύγει από την Γη, για να αποφύγει κάποιον εμφύλιο πόλεμο, και να ταξιδεύει στον Τιτάνα. H τελετουργία των Eternals για να γίνουν Uni-Mind. Κατά την διάρκεια της βασιλείας του Ζuras, χτίστηκαν τρεις νέες πόλεις των Eternals. Η πρώτη ήταν η Ολυμπία, που βρίσκεται στα βουνά της Ελλάδας, κοντά στην κύρια πύλη μεταξύ της διάστασης της Γης και της διάστασης του σπιτιού των Ολύμπιων, κάτι που οδήγησε πολλούς αρχαίους Έλληνες να μπερδέψουν μερικούς από τους Eternals με μέλη του Δωδεκάθεου Πάνθεον. Τελικά, επετεύχθη συμφωνία με τους θεούς όπου κάποιοι Eternals, όπως η Thena, θα υποδύονταν τους Ολύμπιους ενώπιον των πιστών τους. Οι άλλες δύο πόλεις των Eternals ήταν η Polaria (βρίσκεται στη Σιβηρία) και η Oceana (στον Ειρηνικό). Οι Eternals, αν και προσπαθούν να μην παρεμβαίνουν στα θέματα της ανθρωπότητας, για να μην επηρεάσουν έτσι το ρου της Ιστορίας και την εξέλιξη των ανθρώπων, έχουν εμπλακεί αρκετές φορές σε πολλούς πολέμους, κυρίως με τους αιώνιους εχθρούς τους, του Deviants, αφήνοντας πίσω τους πολλές καταστροφές, όπως την καταστροφή της Ατλαντίδας 18.000 χρόνια πριν. Στις αρχές του 20ου αιώνα, ένας επιστήμονας ήρθε σε επαφή με τους Uranian Eternals όπου τον προσκάλεσαν να ζήσει μαζί τους μαζί με τον μικρό γιο του, ο οποίος αργότερα θα γινόταν ο Marvel Boy. Οι Uranians σκοτώθηκαν τελικά από τον Deathurge. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ορισμένοι Eternals συμμάχησαν με ανθρώπους και Deviants για να σχηματίσουν το Ίδρυμα του Δαμοκλή, το οποίο προσπάθησε να δημιουργήσει μια νέα φυλή υπερανθρώπων για να κυβερνήσει τη Γη. Μερικοί Eternals, όπως η Makkari, ήταν επίσης ενεργοί ως υπερήρωες ή ζούσαν ανάμεσα σε ανθρώπους, κρατώντας κρυφή την πραγματική τους φύση. Οι Eternals βοήθησαν επίσης να μεταφερθεί η πόλη των Inhumans στα Ιμαλάια για να τους κρύψει. Οι Deviants. Οι Eternals έχουν εμφανιστεί σποραδικά σε διάφορες σειρές κόμικς μέσα σε όλες αυτές τις δεκαετίες. Ο συγγραφέας Πίτερ Μπ. Γκιλς και ο καλλιτέχνης Σαλ Μπουσέμα κυκλοφόρησαν ξανά τη σειρά το 1985 η οποία ολοκληρώθηκε σε 12 τεύχη όπου, σύμφωνα με τον σύμφωνα με τον ιστορικό των κόμικς Πίτερ Σάντερσον, στον τότε αρχισυντάκτη Τζιμ Σούτερ δεν άρεσαν καθόλου τα σενάρια του Γκιλς κι έτσι ο Γουόλτερ Σίμονσον έγραψε τα τέσσερα τελευταία τεύχη. Το 2000, ένα κόμικ με τίτλο «New Eternals: Apocalypse Now #1» εξιστόρησε μια παλαιότερη σύγκρουση μεταξύ των Eternals και του κακού των X-Men, Apocalypse, με το 2003, να γίνεται ένα reboot του franchise από τον συγγραφέα Τσακ Οστιν και τον καλλιτέχνη Κεβ Γουόλκερ, το «The Eternal», το οποίο εστίαζε σε πιο ώριμους αναγνώστες. Το 2006 ο Νιλ Γκέιμαν και ο καλλιτέχνης Τζον Ρόμιτα Τζούνιορ δημιούργησαν μια μίνι σειρά η οποία έφερε του Eternals στο ανανεωμένο σύμπαν της Marvel. Οι Eternals χωρίζονται σε πέντε διαφορετικές γενεές. Πρώτη Γενιά Eternals (αυτοί γεννήθηκαν πριν την πτώση του Titanos): Arlok, Astron, Daina, Kronos/Chronos/Chronus, Master Elo, Oceanus, Shastra, Thyrio, Uranos. Δεύτερη Γενιά Eternals (αυτοί που έζησαν κατά την διάρκεια των πειραμάτων του Κρόνου): Mentor (A'lars), Amaa, Cybele, Forgotten One/Gilgamesh, Helios, Perse, Rakar, Tulayn, Valkin, Virako, Zuras. Τρίτη Γενιά Eternals (αυτοί που γεννήθηκαν μετά τα πειράματα του Κρόνου αλλά πριν τον Δεύτερο Ξενιστή): Aginar, Ajak, Arex, Atlo, Domo, Ikaris, Interloper, Mara, Phastos, Sigmar, Thanos, Thena, Veron, Zarin, Eros Τέταρτη Γενιά Eternals (αυτοί που γεννήθηκαν με τον ερχομό του Δεύτερου Ξενιστή, 20.000 χρόνια πριν): Argos, Ceyote, Chi Demon, τα αδέρφια Delphan, Druig, Khoryphos, Makkari, Psykos, Sersi, Kingo Sunen, El Vampiro. Πέμπτη Γενιά Eternals (αυτοί που γεννήθηκαν με τον ερχομό του Τρίτου Ξενιστή, 3.000 χρόνια πριν): Aurelle, Sprite, Titanis. Στην ταινία της Ζάο θα δούμε μια ομάδα των Eternals με μέλη από την Δεύτερη ως και την Πέμπτη Γενιά, οι οποίοι χωρίζονται σε δυο ομάδες: αυτές των Στοχαστών και των Πολεμιστών. Η ομάδα των Στοχαστών περιλαμβάνει τους: Σέρσι (Τζέμα Τσαν): Μια ενσυναίσθητη Eternal με ισχυρή σύνδεση με τον άνθρωπο και τη Γη, που μπορεί να χειριστεί την άψυχη ύλη. Η Σέρσι είναι ερωτευμένη με τον Ικάρι εδώ και αιώνες και έχει ισχυρή σχέση με το Σπράιτ. Ποζάρει ως επιμελήτρια μουσείων στη Γη ενώ βγαίνει με τον Ντέιν Γουίτμαν (aka Black Knight). Εϊτζακ (Σάλμα Χάγιεκ): Η σοφή και πνευματική ηγέτης των Eternals, που έχει την ικανότητα να θεραπεύει και είναι η «γέφυρα» μεταξύ των Eternals και των Celestials. Στα κόμικς ο Εϊτζακ είναι άντρας ενώ στην ταινία άλλαξε σε γυναίκα με τον ρόλο να ερμηνεύει η Σάλμα Χάγιεκ. Ντρούιγκ (Μπάρι Κέγκαν): Eνας απόμακρος Eternal που μπορεί να χειραγωγήσει το μυαλό των άλλων. Φάστος (Μπράιαν Τάιρι Χένρι): Ο έξυπνος εφευρέτης όπλων και τεχνολογίας. Είναι ο πρώτος υπερήρωας που απεικονίζεται ως ομοφυλόφιλος σε ταινία του MCU. Σπράιτ (Λία ΜακΧιού): Ενα Eternals που μπορεί να προβάλει ζωντανές ψευδαισθήσεις κι έχει τη φυσική εμφάνιση ενός 12χρονου παιδιού. Η ομάδα των Πολεμιστών περιλαμβάνει τους: Ικάρις (Ρίτσαρντ Μάντεν): Ενας από τους πιο ισχυρούς Eternals που μπορεί να πετάξει και να προβάλει δέσμες κοσμικής ενέργειας από τα μάτια του. Θένα (Αντζελίνα Τζολί): Μια ελίτ πολεμίστρια που μπορεί να σχηματίσει οποιοδήποτε όπλο από κοσμική ενέργεια και αναπτύσσει στενό δεσμό με τον Γκίλγκαμες στο πέρασμα των αιώνων. Γκίλγκαμες (Ντον Λι): Ο πιο δυνατός Eternal, με βαθιά σύνδεση με τη Θένα. Κίνγκο (Κουμάλ Ναντζιάμι): Ενας Eternal που μπορεί να προβάλει βλήματα κοσμικής ενέργειας από τα χέρια του. Ερωτευμένος με τη φήμη, ο Κίνγκο γίνεται δημοφιλής αστέρας του Bollywood για να ενωθεί με τη Γη. Μακάρι (Λόρεν Ρίντολφ): Μια Eternal που διαθέτει τις δυνάμεις της υπερ-ταχύτητας. Ο χαρακτήρας αυτός είναι ο πρώτος κωφός υπερήρωας στο MCU. Και κάπως έτσι η ομάδα των Eternals ετοιμάζεται να κάνει την επίσημη εισαγωγή της στο MCU και μαζί της φέρνει όλους εκείνους του Ουράνιους εξωγήινους με τις θεϊκές δυνάμεις τους. Το πόσο πολύ ετοιμάζεται να επηρεάσει το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel, αλλά και για το πιο θα είναι το μέλλον του ύστερα από αυτό, μένει να το δούμε σύντομα στους κινηματογράφους. H ταινία «Eternals» της Κλόι Ζάο κυκλοφορεί στις ελληνικές αίθουσες στις 4 Νοεμβρίου από την Feelgood Entertainment. Πηγή
-
Wolverine - Enemy of the State (Mark Millar, John Romita Jr.)
Spyros Andrianos posted a topic in ΗΠΑ
''There's something really wrong with me right now. Something isn't right here--'' Πριν το αριστουργηματικό Old Man Logan ο Mark Millar έγραψε άλλη μία ιστορία για τον Logan που με τα χρόνια έχει βρει και εκείνη τη θέση της ανάμεσα στις definitive stοries που έχουν γραφτεί ποτέ για τον χαρακτήρα. Φυσικά μιλάμε για το Enemy of the State που εκτυλίσσετε στα τεύχη # 20 – 26 του Wolverine vol.3 από τον Δεκέμβριο του 2004 μέχρι τον Απρίλιο του 2005.Για μία ακόμα φορά ο Wolverine ταξιδεύει στην Ιαπωνία για κάτι που φαίνεται μια απλή υπόθεση απαγωγής. Στην πραγματικότητα, όμως, αποδεικνύεται πως πρόκειται για μια σκοτεινή πλεκτάνη που έχει στήσει ο μεταλλαγμένος Gorgon για λογαριασμό της οργάνωσης the Hand. To θύμα της απαγωγής θα είναι ο ίδιος τελικά...Θα υποστεί πλύση εγκεφάλου και θα μετατραπεί σε εγκληματικό όπλο ερχόμενος αντιμέτωπος με φίλους και συμμάχους στην προσπάθεια τους να τον σταματήσουν και να τον επαναφέρουν. Ότι δηλαδή φοβόταν περισσότερο στη ζωή του, σε περίπτωση που θα έχανε τον έλεγχο…Οι αναγνώστες έχουν την ευκαιρία να δουν από πρώτο χέρι τι γίνεται σε περίπτωση που ο Logan άνηκε στην «αντίπαλη ομάδα» εκείνης των κακών, ενώ ο ίδιος ο Logan κυριολεκτικά μετατρέπεται σε αυτό που φοβόταν περισσότερο στη ζωή του, πράξη η οποία θα τον στοιχειώνει για πολλά χρόνια ακόμη στο ήδη βεβαρημένο από σκοτωμούς παρελθόν του. Ουσιαστικά έχουμε τον Wolverine ενάντια ολόκληρου σχεδόν του Marvel universe,καθώς εμφανίζονται φίλοι και σύμμαχοι (X-MEN,Avengers,Fantastic Four,Elektra) που θα τον αντιμετωπίσουν με σκοπό πρώτα να τον βοηθήσουν, και μετά αν αυτό δεν είναι εφικτό να τον εξολοθρεύσουν.. Μονάχα που η αποστολή τους δεν θα είναι καθόλου μα καθόλου εύκολη...Κάθε τεύχος είναι γεμάτο δράση, αγωνία και ανατροπές, με την αδρεναλίνη να χτυπάει κόκκινο και τα cliffhangers να καθιστούν την αναγνωστική αυτή εμπειρία μοναδική! Δεν μπορούμε να πούμε ότι το κόμικ παρουσιάζει κάποια πρωτοτυπία στο σενάριο του ή είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδιαβάσει το παρελθόν...Αλλά ο Millar είναι μανούλα στο να γράφει larger than life ιστορίες, οι οποίες περιλαμβάνουν μέσα αρκετούς χαρακτήρες, χωρίς όμως να θυσιάζει τη δράση για τους διαλόγους ή το αντίθετο. Υπάρχει μία σχετική ισορροπία ανάμεσα και στα δύο. Επίσης παρόλο που παρουσιάζονται τόσοι χαρακτήρες μέσα σε μία ιστορία, ο Millar δε γράφει σχεδόν κανέναν out of character,και ο καθένας έχει το ρόλο και τη παρουσία που του αναλογούν. Επιπλέον γνωρίζει με ποιόν χαρακτήρα δουλεύει, σέβεται την ιστορία του και το υλικό πάνω στο οποίο θα δουλέψει. Στο σχέδιο ο John Romita jr. όταν ακόμα μπορούσες κάπως να τον ανεχτείς(τουλάχιστον σε αποζημιώνει στις σκηνές της μάχης) και ο Millar να παραδίνει μαθήματα Χιτσκοκικού θρίλερ με μία γεύση ξέφρενης δράσεως που συναντάς στις ταινίες του Tarantino.Kαι ο κόσμος του Logan δεν θα ήταν ποτέ ξανά ο ίδιος!! Το κόμικ κυκλοφορεί και στα ελληνικά από την Anubis (Wolverine Δημόσιος Κίνδυνος) σε δύο τόμους και σε μετάφραση του Χρήστου Τσέλιου. Το κείμενο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Comicstreet-
- 9
-
-
-
- Wolverine
- Mark Millar
-
(and 3 more)
Tagged with:
-
Πρώτη Κυκλοφορία: (Έκδοση Anubis) 24-02-2012 (Έκδοση Οξύ) 12-01-2020 Υλικό Τευχών: The Avengers v4 01-12 (19-05-2010/20-04-2011) Ένα από τα πράγματα που χρειάζεται να αποδεχτεί ένας αναγνώστης που για τον Α ή Β λόγο ακολουθεί μόνο ή κυρίως τις Ελληνικές εκδόσεις, είναι το γεγονός πως κάποιοι τίτλοι μπορεί να μην συνεχίσουν ποτέ πέρα από το αρχικό storyline ή να τους δει άξαφνα μετά από πολλά χρόνια, όταν θα έχει ξεχάσει τι έχει προηγηθεί. Ακριβώς αυτό έχουμε και εδώ με την παρούσα σειρά του Bendis η οποία έβγαλε 35 τεύχη συνολικά στην Αμερική από το 2010 μέχρι και το 2013, με τα έξι από αυτά να βγαίνουν στην χώρα μας το 2012 από την Anubis σε 6 ισάριθμα μονά τεύχη με αφορμή την κυκλοφορία της πρώτης ταινίας των Εκδικητών στους κινηματογράφους. Σχεδόν 8 χρόνια μετά, μια άλλη εκδοτική, η Οξύ, έρχεται να βγάλει τα επόμενα 6 (ή 7, θα δούμε στο επόμενο τεύχος) τεύχη σε 2 αντίστοιχα δικά τους τεύχη, με την συνεργασία της εφημερίδας Έθνος. Κοινός παρανομαστής και στις δύο περιπτώσεις, ο μεταφραστής/επιμελητής Σάββας Αργυρού που προφανώς διάλεξε τα τεύχη που τελικά κυκλοφόρησαν και τις δύο φορές. Ευχαριστώ τον leonidio για τα εξώφυλλα από την σειρά της Anubis. Η σειρά της Anubis βρίσκει την βασική τριάδα των Εκδικητών (Στιβ Ρότζερς, Τόνι Σταρκ, Θορ) μονιασμένη ξανά μετά τα γεγονότα του Civil War, με τον Ρότζερς να έχει αναλάβει την διεύθυνση της Ασπίδα, μετά από την θητεία του Νόρμαν Όσμπορν και του Τόνι στο ίδιο πόστο, που οδήγησε σε καταστροφικά αποτελέσματα. Ευθύς εξαρχής μπλέκουν σε μια περιπέτεια με παράξενα φαινόμενα, μιας και ένα γεγονός στο μέλλον που έχουν προκαλέσει οι απόγονοι τους, έχει αποσταθεροποιήσει το σύμπαν. Η ομάδα πρέπει να ταξιδέψει στο μέλλον και να πολεμήσει με το Ούλτρον, ενώ παράλληλα πρέπει να αποτρέψουν τους απογόνους τους από το να πράξουν ακριβώς το ίδιο. Εδώ ο Μπέντις κάνει μια καλή αρχή, προκαλώντας και κρατώντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την πρώτη στιγμή, σε μια απλή αλλά διασκεδαστική μπλοκμπαστεριά, με τον Ρομίτα Τζ. να παρέχει τα πανοραμικά πλάνα/καρέ (love him or hate him, ξέρει την δουλειά του). Ο τίτλος αποτελεί ουσιαστικά τις πρώτες βάσεις για το Age of Ultron event που βγήκε το 2013. Η συνέχεια από τις εκδόσεις Οξύ, μας φέρνει στο δεύτερο storyline όπου ένας τριτοκλασάτος κακοποιός τους, ο Χουντ, τον οποίο προσπάθησαν να προμοτάρουν για χρόνια ανεπιτυχώς ως τον νέο πιθανό Κίνγκπιν (ο αρχιμαφιόζος του σύμπαντος της Marvel), αποδρά από την φυλακή με την γνώση πως τα πετράδια της αιωνιότητας είναι στην γη και τα έχουν κρύψει οι 6 ήρωες που αποτελούν τους Ιλουμινάτι του MarvelU, μιας ελίτ που προσπαθεί να αποτρέψει με προληπτική δράση καταστροφές κοσμικού επιπέδου. Ο Χουντ καταφέρνει να κλέψει τα δύο πρώτα πριν τον πάρουν χαμπάρι, μια πράξη που κάνει την ύπαρξη των Ιλουμινάτι γνωστή στους υπόλοιπους ήρωες, μιας και χρειάζεται να συνταχτούν όλοι για να αντιμετωπίσουν μια απειλή τόση μεγάλη που ούτε ο Κόκκινος Χαλκ δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα από άποψη ωμής δύναμης. Στην πραγματικότητα όμως η υπόθεση δεν δικαιολογεί τόση μεγάλη σύναξη. Τα τρία τέταρτα των χαρακτήρων που εμφανίζονται δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης στην ιστορία και οι ατάκες που μπορεί να έχουν είναι τόσο τετριμμένες και μη προσωπικές σε αυτούς που τις "αναθέτει", που θα μπορούσαν να δοθούν στον οποιοδήποτε από τους 7-8 βασικούς χαρακτήρες, χωρίς να χρειαστεί να μάθει κανείς για τις ατασθαλίες των Ιλουμινάτι. Γενικά ο Μπέντις εδώ εμφανίζει τα πρώτα σημάδια κόπωσης μετά από 7 χρόνια συνεχής ενασχόλησης (μέχρι εκείνη την στιγμή) με τους Εκδικητές. Το μισό storyline αναλώνεται στο να δείχνει μπλαζέ συζητήσεις για τα πετράδια και το γιατί το έκρυψαν από τον Κάπτεν Αμέρικα και το άλλο μισό στις βαρετές και ξέμπαρκες στιγμές μπουφλοπατινάδας!©® Μόνη αναλαμπή η μη απόλυτα χρονολογική παράθεση των γεγονότων που οδήγησαν τον Χουντ στην ανακάλυψη του μυστικού για τα πετράδια και την ανεύρεση τους, που δείχνει τουλάχιστον κάποια ψήγματα πλάνου στην συγγραφή της ιστορίας. Εξίσου βαρετή είναι και η λύση που δίνεται στη απειλή, μιας και ουσιαστικά απλά Η Οξύ χρησιμοποίησε ως οδηγό για την κυκλοφορία της το trade Avengers by Brian Michael Bendis v2. Σε αυτό είχε δημοσιευτεί και το 12.1, ένα τεύχος που είχε διαφημιστεί ως ένα σημείο στο οποίο μπορούσε να ξεκινήσει να διαβάζει ένας νέος αναγνώστης τον τίτλο, χωρίς να έχει πρόβλημα κατανόησης του τι είχε προηγηθεί και τελικά αποδείχτηκε πως ήταν άλλο ένα στάδιο στην μεταγενέστερη αναμέτρηση του Age of Ultron, το οποίο δεν είχε ανακοινωθεί πως θα κυκλοφορήσει μέχρι εκείνη την στιγμή (να επισημάνω πως δεν μιλάω για την ταινία που βγήκε το 2015). Θα μάθουμε αν το συμπεριλάβουν και αυτό την επόμενη βδομάδα. Αν το κάνουν, θα μιλάμε για ένα τεύχος που θα ξεπερνά τις 100 σελίδες, με το πρώτο τεύχος να φτάνει τις 80. Καθόλου άσχημα για μια έκδοση που αρχικά είχε ανακοινωθεί πως θα βγει σε τρία μέρη. Υποθέτω, πως η εφημερίδα αποφάσισε να τελειώσει την συνεργασία της με την Οξύ - 13ος τίτλος, 9ος από το σύμπαν της Μάρβελ, σε λιγότερο από έναν χρόνο - δυναμικά. Edit 21-01-2020: Τελικά το 12.1 δεν συμπεριλήφθηκε στην Ελληνική έκδοση. Καλύτερα να είχαν μείνει στον αρχικό προγραμματισμό των 3 τευχών. Οπότε, το όνομα του Bryan Hitch που σχεδίασε το 12.1, δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης στα εξώφυλλα.
- 4 replies
-
- 15
-
-
-
- Brian Michael Bendis
- John Romita Jr.
-
(and 6 more)
Tagged with:
-
Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 13-09-2019 Υλικό Συλλογής: The Amazing Spider-Man v2 30-35 (June/November 2001) Κλικάρετε πάνω στα tags για τις παρουσιάσεις των υπόλοιπων άλμπουμς. Στην χώρα μας, το run του Στρανζίσκι στο Amazing Spider-Man, παρουσιάστηκε αποσπασματικά, με εκδόσεις που επικεντρώθηκαν στα τελευταία κεφάλαια της πορείας του σεναριογράφου στον τίτλο. Δυστυχώς, μέχρι πρόσφατα, δεν είχαμε την τύχη να δούμε πως ξεκίνησε η πορεία του. Να που ήρθε η ώρα λοιπόν με την σειρά Η Επίσημη Συλλογή Graphic Novels της Marvel της Hachette, η οποία διάλεξε να κυκλοφορήσει ως πρώτο τόμο το The Amazing Spider-Man – Η Επιστροφή, το πρώτο storyline του Στρανζίσκι δηλαδή. Είναι 2001, και η Marvel, συνεχίζοντας την προσπάθεια στο να επαναφέρει τη εταιρία στην κερδοφορία, αναθέτει στον Στρανζίσκι το τίτλο The Amazing Spider-Man ξεκινώντας από το τεύχος 30 του volume 2. Αυτό έκανε μεγάλη εντύπωση την εποχή εκείνη, γιατί δεν ήταν ακόμα σύνηθες, σημαντικά ονόματα του Χόλιγουντ να κάνουν την μετάβαση στο μέσο των κόμικς. Ναι, είχαν φέρει τον Κέβιν Σμιθ στον τίτλο του Daredevil δύο χρόνια πριν, αλλά ο Σμιθ δεν θεωρούνταν ποτέ «μεγάλο κεφάλι» και η δημοφιλία που απολαμβάνει σήμερα δεν ήταν καν κοντά στο επίπεδο που έχουμε συνηθίσει. Αν μη τι άλλο, του έδωσε περισσότερο geek cred. Ο Στρανζίσκι όμως δεν το χρειαζόταν και οι ιδέες που έφερε στον τίτλο, έκαναν την διαφορά σε σύγκριση με οτιδήποτε είχε να προτείνει ένας απλός comic writer. Η σύνοψη είναι από την Ελληνική έκδοση. Οι υπόλοιπες εικόνες περιεχόμενου, είναι από την Αμερικάνικη. Ο σεναριογράφος επίσης δεν ήταν άσχετος με τα κόμικς, μιας και είχε δουλέψει σε τίτλους που βασίζονταν σε τηλεοπτικές σειρές την δεκαετία του ’80, ενώ είχε δημιουργήσει την δική του καταξιωμένη σειρά για λογαριασμό της Top Cow, το Rising Stars. Και ευθύς εξαρχής κάνει την διαφορά στον τίτλο, βάζοντας τον Πίτερ Πάρκερ σε πορεία ωρίμανσης ως χαρακτήρα, με το να γίνεται καθηγητής στο λύκειο που φοίτησε και ο ίδιος. Παράλληλα, γνωρίζει τον Ιεζεκιήλ, ένα άτομο που φαίνεται να έχει τις ίδιες δυνάμεις με αυτόν, ο οποίος του κάνει κάποιες ερωτήσεις που αλλάζουν την οπτική που είχε για την μετατροπή του σε Σπάιντερ-Μαν. Ερωτήσεις που τον ταρακουνούν αλλά εν τέλει τον βάζουν στην κατάλληλη πνευματικά κατάσταση για να αντιμετωπίσει έναν κακό που τρέφεται με την ζωτική δύναμη ηρώων σαν και αυτόν, τον Μόρλουν, για τον οποίο χρειάζεται να σκεφτεί εκτός πλαισίου για να τον νικήσει, με την εναλλακτική να είναι ο θάνατος. Και εκεί έγκειται η διαφορά του Στρανζίσκι, σε σύγκριση π.χ. με τον Σλοτ που τον διαδέχτηκε: Ο Στρανζίσκι όχι μόνο προσθέτει νέα πράγματα στον μύθο του Σπάιντερ-Μαν, αλλά προσπαθεί να το κάνει με σοβαρότητα, παίρνοντας στοιχεία από την παγκόσμια λαογραφία και δοξασίες, αντί να το βγάζει από τον κ**ο του, προσθέτοντας κύρος και αληθοφάνεια. Ναι, μπορεί να μην είναι πάντα επιτυχημένη η εκτέλεση, αλλά η προσπάθεια είναι αξιέπαινη και εν τέλει αναγκαία για την ανάπτυξη ενός χαρακτήρα. Αλλιώς βαλτώνει, μαζί με τις πωλήσεις. Στον τίτλο επίσης συναντάμε και τον John Romita Jr, ο οποίος παραμένει μάστορας την κινηματογραφικής και κινητικής απόδοσης του σεναρίου, διατηρώντας παράλληλα την αισθητική των κόμικς, σε μια εποχή που όλοι περιμένουν ρεαλιστικές - αλλά και πολύ συχνά, στατικές - αποδόσεις. Ως τίτλος λοιπόν για αρχή της σειράς της Hachette, κρίνεται επιτυχημένος από εμένα. Στη Αγγλική έκδοση της σειράς, έχει δημοσιευτεί και το αμέσως επόμενο storyline, το οποίο ελπίζω να δούμε και εδώ. Το αμέσως-αμέσως επόμενο τεύχος πάντως ήταν το 36, που ήταν εκτός σειράς, καλύπτοντας την αντίδραση του Σπάιντερ-Μαν στην πτώση των δίδυμων πύργων, τεύχος που δημοσιεύτηκε και στον τόμο της Espresso το 2007.
- 3 replies
-
- 10
-
-
-
- J. Michael Straczynski
- John Romita Jr.
- (and 4 more)
-
Γενικά για το Superman: Year One Το Black Label ήρθε για να μείνει στις ελληνικές εκδοτικές εταιρείες, καθώς προσφέρει αυτοτελείς περιπέτειες ηρώων που τις προτιμούν γενικά σαν επιλογές. Έτσι μετά το Batman: Ο Λευκός Ιππότης και το Batman: Καταραμένος από τις εκδόσεις Οξύ, κοινώς τις ελληνικές μεταφορές των White Knight και Damned, η Anubis κάνει κι εκείνη την πρώτη της επιλογή με το Superman: Year One - Η Αρχή. Απ' ότι έχω δει, ο @Dredd έχει παρουσιάσει την ξένη έκδοση, αλλά δε βρίσκω κακό να πούμε και πέντε πράγματα για την ελληνική. Το Superman: Year One εκδόθηκε στα αγγλικά από τον Ιούνιο έως τον Οκτώβριο του 2019 και συγκεντρωτικά σε hardcover το Νοέμβριο του ίδιου έτους. Είναι δουλειά των Frank Miller και John Romita Jr. οι οποίοι έχουν συνεργαστεί και στο παρελθόν, χαρακτηριστικά θυμάμαι το Man Without Fear για τον Daredevil που είχε εκδώσει στα ελληνικά η Οξύ. Φέτος λοιπόν έρχεται στα ελληνικά από την Anubis σε μια έκδοση που σηματοδοτεί την επιστροφή της σε εκδόσεις της DC μετά από σχετικά μεγάλο διάστημα. Σενάριο Η αλήθεια είναι ότι το σενάριο του τίτλου το βρήκα πολύ μέτριο προς κακό. Όταν είχε ανακοινωθεί ο τίτλος με τον Frank Miller στο σενάριο σκέφτηκα ότι θα έχουμε κάτι αντίστοιχο του εξαιρετικού Batman: Year One, ένα νέο σκοτεινό origin story με μικρές αλλαγές προς το καλύτερο. Εδώ όμως δεν έχουμε κάτι τέτοιο. Αντίθετα ο Miller μοιάζει σαν να προσπαθεί να γράψει ένα origin story που να μοιάζει με το αυθεντικό, αλλά ταυτόχρονα να κάνει αλλαγές που είτε φέρνουν τον ήρωα πιο κοντά στο σήμερα είτε υπάρχουν απλώς για να γίνει κάτι καινούριο και διαφορετικό σε σχέση με τα Superman κόμικ που εντάσσονται στο continuity. Η ιστορία εκτυλίσσεται στην Earth 31 Η γραφή του Miller δε σε συναρπάζει πουθενά όπως στα λατρεμένα του έργα, αρκετές φορές καταφεύγει στο exposition, άλλες ανοίγει θεματικές ή οδηγεί τον ήρωα σε αλληλεπιδράσεις που δεν έχουν νόημα και το πρόβλημα με τέτοια κόμικ είναι ότι στο τέλος συνειδητοποιείς ότι δε σου έχουν αφήσει πραγματικά κάτι, όταν κάνει ο συγγραφέας set ups πρέπει να υπάρχουν και κάποια pay offs, τα οποία εδώ σε μεγάλο βαθμό απουσιάζουν. Σχέδιο Το έχω πει ουκ ολίγες φορές ο John Romita Jr. είναι hit or miss περίπτωση για μένα. Ειδικά όταν βλέπω τετράγωνα πρόσωπα φουντώνω. Υπάρχουν όμως δουλειές του στο Daredevil, το Kick-Ass και κυρίως στο Spider-Man που τις λατρεύω και υπάρχουν κι άλλες που δεν τις διάβασα εξίσου ευχάριστα. Η αλήθεια είναι ότι από τότε που πήγε στη DC έχει βελτιώσει σημαντικά το σκίτσο του και παρ' ότι τον έχω συνδυάσει με περισσότερο street ήρωες, εδώ το αποτέλεσμα τον δικαιώνει. Προσωπικά μου άρεσε αρκετά και στο All Star Batman του Scott Snyder και εδώ είναι αυτός που σε ένα βαθμό σώζει το κόμικ. Ζωγραφίζει πολύ άρτια τόσο τις σκηνές δράσης και για πρώτη φορά νιώθω ότι σε μεγάλες καταστροφές δε "μπουκώνει" το σχέδιο του, αντιθέτως το απολαμβάνεις. Επίσης η διαφορετική εκδοχή του Superman, ο τρόπος που σχεδιάζει τον Batman και τη WW, οι σκηνές στο Smallville και την Ατλαντίδα είναι ιδιαίτερα ευφάνταστες, ενώ και ο χρωματισμός του Alex Sinclair βοηθάει πολύ. Παρά το ότι είναι τίτλος για το Black Label, o Sinclair χρησιμοποιεί πλούσιους χρωματισμούς, αλλά οι αποχρώσεις της παλέτας του παραμένουν στη βάση τους σκοτεινές. Γενικότερα ο Romita κάνει ορθή χρήση των πάνελ του χωρίς να κουράζει, πότε είναι μεγάλα και καθαρά, πότε μικρότερα για στιγμές που παίζει μεγαλύτερη σημασία η αφήγηση και γενικότερα μπορώ να πω ότι από τις πολύ άρτιες δουλειές του. Γενικά ανά σημεία ο τίτλος μου θύμισε το Batman: Καταραμένος όπου το μέτριο έως ανύπαρκτο σενάριο δύο μεγάλων καλλιτεχνών όπως ο Azzarello και ο Miller επισκιάζεται από το πολύ καλό σχέδιο του Bermejo και του John Romita Jr. Αν και λίγο ιεροσυλία αυτό, γιατί το σχέδιο του Bermejo για μένα είναι από τα αγαπημένα μου. Η ελληνική έκδοση Είχαμε κάμποση γκρίνια σχετικά με την έλλειψη τίτλων της DC από την Anubis και τώρα έχουμε ένα εντυπωσιακό εκδοτικό comeback μετά από μια χρονιά που δε μας είχε προσφέρει κάποιον major τίτλο. Η έκδοση ωστόσο είναι πολύ διαφορετική από αυτό που έχουμε συνηθίσει από την Anubis. Είναι σε σημαντικά μεγαλύτερο μέγεθος 21 x 28 με το σύνηθες ωραίο χαρτί και το εξώφυλλο με το οπισθόφυλλο έχουν "αυτάκια" με τις βιογραφίες των Frank Miller και John Romita Jr. Από τις πιο πολυτελείς εκδόσεις της εκδοτικής που ακολουθεί το μοτίβο της ξένης έκδοσης στο μέγεθος, αλλά όχι στο εξώφυλλο που είναι μαλακό και όχι σκληρό όπως του Black Label. Η τιμή καταλόγου είναι αρκετά υψηλή, συγκεκριμένα στα 26,5 ευρώ και με το σύνηθες 10% πέφτει στα 23,85. Προσωπικά πρόλαβα προσφορά (ή μάλλον λάθος) της Πρωτοπορίας στα 15,90. Μέχρι στιγμής υπάρχει ακόμα, οπότε όσοι το θέλετε, καλό είναι να το κλείσετε, προσωπικά για να πάρω δωρεάν μεταφορικό τσίμπησα και την επανέκδοση των Κουραφέλκυθρων Η έκδοση πάντως βοηθάει πολύ το σχέδιο του Romita με μεγάλα, καθαρά καρέ και προσφέρει πολύ ωραία ροή στον αναγνώστη. Θυμίζει το Καταραμένος της Οξύ και παραθέτω και συγκριτική φωτό των δύο όπου εντοπίζονται ελάχιστες διαφορές. Η αλήθεια είναι ότι αντί για το συγκεκριμένο κόμικ θα ήθελα πολύ να δω άλλους τίτλους του DC Black Label σε τόσο όμορφη, μεγάλου μεγέθους έκδοση, όπως το Killer Smile ή το Last Knight on Earth ακόμα και με μαλακό εξώφυλλο. Τελικός απολογισμός για μένα είναι ότι μιλάμε για έναν τίτλο με σενάριο που δε λέει και πολλά, αρκετά καλό σχέδιο και το αποτέλεσμα της Anubis είναι πολύ όμορφο και διαβάζεται ευχάριστα, οπότε ο καθένας μπορεί να κρίνει αν αξίζει την υψηλή τιμή του, ακόμα κι αν προσωπικά κλίνω προς το όχι. Καλή ανάγνωση σε όλους
- 6 replies
-
- 9
-
-
-
- Frank Miller
- John Romita Jr.
-
(and 4 more)
Tagged with:
-
Τώρα, εδώ κανονικά θα έγραφα γενικές πληροφορίες για την ιστορία και το σενάριο του κόμικ. Για την ακρίβεια, των 3 κόμικς τα οποία απαρτίζουν την σειρά Superman: Year One, τα οποία κυκλοφόρησαν σε μαλακά άλμπουμ μεγέθους Α4 και συλλέχθηκαν σε ένα πανέμορφο σκληρόδετο τομάκι. Δεν γράφω όμως για την ιστορία, γιατί αυτή είναι άλλο ένα origin story για τον χαρακτήρα. Κρύπτον, Κανσας, Μετρόπολις κτλ κτλ. Εδώ πρέπει να τονίσω ότι DC δεν διαβάζω, και ειδικότερα, αυτό είναι το πρώτο Superman κόμικ που διαβάζω. Οπότε διάβασα διάφορα πράγματα, όπως ότι ο Κλαρκ Κεντ κατατάχθηκε στο στρατό, ή ότι ερωτεύθηκε μία κόρη του Ποσειδώνα, τα οποία δεν γνωρίζω αν έχουν ξαναειπωθεί ή προέρχονται από το μυαλό του Frank Miller. To οποίο μυαλό δεν παράγει και πολύ καλά σενάρια τα τελευταία χρόνια. Και εδώ όμως, έχουμε μια από τα ίδια. Και πέρα από την ατελείωτη πολυλογία, και το exposition, το οποίο ακολουθούσε exposition και ξανά μανά και άλλο exposition, εδώ έχουμε και μία απόλυτα προβλέψιμη εξέλιξη της ιστορίας. Και ΟΚ, origin είναι, δεν περιμένεις και κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο, αλλά για εμένα ειδικά που δεν έχω καμία τριβή με τον χαρακτήρα, θα περίμενα λίγο περισσότερο ενδιαφέρον. Και ενώ τα 2 πρώτα τεύχη εξελίσσονται σχετικά ομαλά, με μια σωστή και λογική εξέλιξη και σύνδεση μεταξύ των δύο, έρχεται το τρίτο τεύχος, το οποίο είναι απλά ασύνδετο πλήρως. Βλέπουμε τον πρωταγωνιστή να συνάπτει σχέσεις, φιλικές και αισθηματικές στο δεύτερο τεύχος, οι οποίες απλά αγνοούνται, χωρίς καμία αναφορά στο τρίτο τεύχος. Και αν δεν μπορείς να συνδέσεις μεταξύ τους 3 τεύχη και περίπου 150 σελίδες μόνο, τότε Houston, we have a problem. Ότι σώζεται από αυτή τη σειρά, το σώζει ο John Romita Jr. Όπως έγραψα πιο πάνω, δεν παρακολουθώ την DC, και σαν αποτέλεσμα, είχα χάσει την εξέλιξη του σχεδιαστή, μια και κυρίως για αυτή την εκδοτική δουλεύει τα τελευταία χρόνια. Μπορώ να πω ότι έχει βελτιωθεί δραματικά με την πάροδο των ετών, και σίγουρα πλέον κατέχει το υπερηρωικό σκίτσο πολύ καλά. Ξέρει πότε να κάνει κοντινά και πότε να εντυπωσιάσει με μικρά και μεγάλα splash και η σκηνοθεσία του είναι υποδειγματική. Προφανώς δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδει, αλλά επιτελεί πάρα πολύ καλά το σκοπό του και συνολικά μένει στο μυαλό σαν κάτι πολύ καλό. Έχει ακόμα θεματάκια, κυρίως με τα πρόσωπα (και ειδικά τα στόματα) αλλά και με κάποιες περίεργες στάσεις, αλλά δεν έχεις τρελές απαιτήσεις από τέτοιου είδους κόμικς και ότι απαιτήσεις μπορεί να έχεις, τις καλύπτει ανετότατα. Συνολικά, δεν θα πρότεινα την συγκεκριμένη σειρά. Ασύνδετη, πολυλογάδικη και αναφέρει στοιχεία που σίγουρα έχουν αναφερθεί και αλλού. Ο Miller έχει ξεπεραστεί από την εποχή του και δεν δείχνει ικανός να μπορεί να ακολουθήσει την εξέλιξη της σύγχρονης αφήγησης. Ένα επιεικές 4/10 από εμένα, και κυρίως λόγω σχεδίου.
- 8 replies
-
- 16
-
-
-
- DC Comics
- Frank Miller
-
(and 2 more)
Tagged with:
-
Return of the Monster (Hulk vol.3 #34-39 Iανουάριος 2002 – Ιούνιος 2002 Συγγραφέας :Bruce Jones.Σχεδιαστής:John Romita jr.) Το έχω ξαναγράψει και σε παλαιότερα κείμενα μου.O Hulk,το δημιούργημα των Stan Lee&Jack Kirby και ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους χαρακτήρες της Marvel,λειτουργεί καλύτερα όταν πάντοτε ξαναγυρνάει στις horror ρίζες του.Άλλωστε ακόμα και οι ίδιοι δημιουργοί του βασίστηκαν στο μύθο του Doctor Jekyl&Mr.Hyde του R.L.Stevenson καθώς και στις παλιές ταινίες της δεκαετίας του ’30 του Frankenstein με πρωταγωνιστή τον Boris Karloff,για τη δημιουργία του.Ο τρόμος λοιπόν ήταν πάντα αναπόφευκτο στοιχείο του,και χαρακτήριζε περισσότερο τον Hulk,από όσο εκείνο του "παρεξηγημένου" τέρατος που απλά επιθυμεί να μείνει μόνος,αλλά οι άνθρωποι δεν τον αφήνουν ποτέ στην ησυχία του... Οποιοσδήποτε δημιουργός χρησιμοποιούσε το horror element στον Hulk σίγουρα έγραφε ακόμα καλύτερες ιστορίες για τον χαρακτήρα.H αρχή είχε γίνει χρόνια πριν και από τον Bill Mantlo,και από τον Peter David,αλλά συνήθως επρόκειτο για μεμονωμένα και one shot τεύχη που δε συνέχισαν στο ίδιο κλίμα καθώς οι συγγραφείς τους ασχολήθηκαν στα επόμενα με διαφορετικά story arcs.και ενώ στα τέλη της δεκαετίας του '90 ο Hulk(όπως και όλοι σχεδόν οι ήρωες της Marvel εκείνη την εποχή)ξανάρχιζαν με νέους #1 τίτλους,ένας συγγραφέας βετεράνος στο χώρο του τρόμου,αποφάσιζε να ξαναγυρίσει το πράσινο γολιάθ πίσω στις ρίζες του,αυτή τη φορά όμως για τα καλά!!! Το εκπληκτικό και αξέχαστο run του Bruce Jones(Twisted Tales,Flinch,Creepy)στον Hulk ξαναγύρισε το χαρακτήρα στις horror ρίζες του(κάτι που επαναλαμβάνει με τρομερή επιτυχία ο Al Ewing αυτή τη στιγμή στο τίτλο Ιmmortal Hulk)όπως ακριβώς οι πρώτες εκείνες ιστορίες των Lee-Kirby.Αλλά προσαρμοσμένες στη δεκαετία των '00s και το σημαντικότερο λίγο πριν το τέλος του κώδικα δεοντολογίας των κόμικ,που φυσικά εκείνη την εποχή ουσιαστικά δεν υπήρχε πλέον.Φυσικά δεν είναι μόνο αυτά τα 6 τεύχη τα καλύτερα ολόκληρου του run που αριθμεί 42 ολόκληρα τεύχη.... ..Αλλά εδώ μπαίνουν οι βάσεις για όλη την εξέλιξη της μετέπειτα ιστορίας και κλίματος που θα επικρατεί στο τίτλο στα επόμενα τεύχη.Έντονα επηρεασμένος από τη τηλεοπτική εκδοχή του πράσινου γίγαντα στα τέλη των 70’s(με πρωταγωνιστές τους Bill Bixby&Lou Ferrigno)o Jones μας παρουσιάζει έναν Banner φυγά,για ένα φόνο που ποτέ δεν έκανε,να τριγυρίζει από πόλη σε πόλη,κυνηγημένος από το στρατό και φονιάδες που επιθυμούν το κεφάλι του,μόνος εναντίων όλων(εκτός από έναν μυστηριώδη σύμμαχο που επικοινωνεί μαζί του διαδικτυακά)προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα άκρος εχθρικό περιβάλλον,και αυτό τον κάνει να βυθίζεται περισσότερο στην απομόνωση και τη μοναξιά του..Έχει αποδεχτεί την ύπαρξη του τέρατος,δε προσπαθεί να βρει τρόπους να το εξοντώσει,αλλά διερευνά τους καλύτερους τρόπους για να κρατήσει το θηρίο υπό έλεγχο μέσω τεχνικών όπως ο διαλογισμός και η αυτο-ύπνωση... Όπως χρόνια αργότερα ο Grek Pak στο Planet Hulk(που σαν ιστορία δεν έχει καμία σχέση με εκείνη του Jones αφού κινείτε σε περισσότερο sci-fi μονοπάτια)έτσι και ο Jones θα ενδιαφερθεί περισσότερο για έναν χαρακτήρα περισσότερο(ο Pak για τον Hulk)και αυτός είναι ο Banner,ο οποίος είχε μέχρι τότε παραμεληθεί και για τον οποίο ο συγγραφέας ενδιαφέρεται να εξερευνήσει τον χαρακτήρα του μέσα από τους ανθρώπους με τους οποίους αλληλεπιδρά...Και όχι τόσο για την εσωτερική πάλη μέσα του,και τα φυλακισμένα του συναισθήματα όπως είχε κάνει ο Jenkins μερικά τεύχη πριν. Περίφημη δουλειά στα σχέδια και από τον John Romita jr. που αποδίδει με πειστικότητα όλη την μοχαχικότητα και τον πόνο που νιώθει τόσο ο Banner,όσο και το τέρας,και μας δίνει εκπληκτικότατες στιγμές δράσης(θυμηθείτε το τεύχος εκείνο-νομίζω το #37 αν θυμάμαι καλά - στο οποίο ο Hulk δε φαίνεται καθόλου αλλά βλέπουμε κανονικά τη δράση να εκτυλίσσεται με καταστροφές και ιπτάμενα αυτοκίνητα)παραδίδοντας μία από τις καλύτερες σχεδιαστικά δουλειές του.Όσο περιεργο και αν ακουστεί ο Romita jr. λειτουργεί καλύτερα όχι μόνο στις υπερηρωικές ιστορίες δράσης(όχι ότι δεν μας δίνει εντυπωσιακές σκηνές από εκείνην),αλλά και στις ιστορίες εκείνες που προσανατολίζονται περισσότερο στους χαρακτήρες και εκεί είναι που δίνει περισσότερη έμφαση στο πως να σχεδιάζει με ρεαλισμό και αληθοφάνεια τις εκφράσεις στα πρόσωπα τους(κάτι που θα έκανε και αργότερα στο Kick-Ass)και φυσικά εδώ το πετυχαίνει και με το παραπάνω. Έχει φυσικά δίπλα του και έναν βετεράνο στο μελάνωμα,τον Tom Palmer,που ξέρει να αναδεικνύει με το καλύτερο πάντα τρόπο τα σχέδια των δημιουργών.Kαι τέλος ας μη ξεχνάμε τα υπέροχα εκείνα covers του Kaare Andrews που θυμίζουν(αλλά και αποτίουν φόρο τιμής)σε poster κινηματογραφικών ταινιών και αποτελούν και μόνα τους,ξεχωριστά έργα τέχνης.Φυσικά ακολούθησαν και άλλοι μεγάλοι σχεδιαστές σε ολόκληρο το run του Bruce Jones όπως οι Lee Weeks και Mike Deodato jr.(στο δεύτερο πέρασμα του από τον τίτλο που μας έδωσε μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες σχεδιαστικά στιγμές του πράσινου γίγαντα). Αριστουργηματικό run αυτό του Jones δεν εκτιμήθηκε ίσως όπως θα έπρεπε,με αποτέλεσμα να θεωρείται πλέον και εκτός κανονικού continuity(πράγμα που δεν με χαλάει προσωπικά καθόλου γιατί όλο το run θυμίζει τη Marvelική εκδοχή Vertigo τίτλου ή έστω θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει στο πιο ενήλικο MAX imprint της εταιρείας.)αλλά φυσικά μας παρέδωσε ένα από τις πιο κλασικές και τρομακτικές στιγμές του χαρακτήρα,αποτελώντας έτσι το πρόδρομο για το run του Ewing στον Immortal Hulk που αυτή τη στιγμή θεωρείται όχι μόνο ο καλύτερος τίτλος της Marvel,αλλά και ίσως και ένα από τα σημαντικότερα run στην ιστορία του χαρακτήρα.Ο Bruce Jones με το εκπληκτικό του αυτό run ήταν που έδωσε τη σκυτάλη.Απλά φανταστείτε τη Marvelική εκδοχή του Alan Moore στον Swamp Thing,εδώ αυτό γίνεται από τον Bruce Jones στον Hulk.
-
Daredevil - Ο Ατρόμητος (Frank Miller, John Romita Jr.)
GreekComicFan posted a topic in Μεταφρασμένα
Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 22-03-2017 Υλικό Συλλογής: Daredevil: The Man Without Fear v1 01-05 (October 1993 / February 1994) Ένας πιτσιρικάς, ο Ματ Μέρντοκ, χάνει την όραση του όταν προσπαθεί να σώσει έναν τυφλό από τις ρόδες ενός καμιονιού που κουβαλάει χημικά. Τα χημικά πέφτουν στα μάτια του και του οξύνουν τις αισθήσεις του πέρα από τα συνηθισμένα. Ο πατέρας του, ο μόνος γονιός που ξέρει, είναι μποξέρ χαμηλής κλάσης και προσπαθεί να παράσχει τα απαραίτητα για να τον αναθρέψει σωστά. Όταν του δίνεται η δυνατότητα να δώσει μερικούς σημαντικούς αγώνες, αρνείται να τους πουλήσει και δολοφονείται από τους μαφιόζους που ελέγχουν τα στοιχήματα της πόλης. Αυτό οδηγεί τον ορφανό πλέον Ματ στο να γίνει δικηγόρος, για να καταπολεμήσει νομικά την διαφθορά, ενώ ταυτόχρονα γαλουχεί το σώμα του, σε υψηλά επίπεδα εκγύμνασης. Όταν οι συνθήκες το απαιτούν, ράβει μια στολή και γίνεται τιμωρός του εγκλήματος με το παρατσούκλι Ατρόμητος, μιας και η έλλειψη όρασης και η εμπιστοσύνη στις δυνατότητες του τον κάνουν παράτολμο πέρα από τα όρια που ένας αρτιμελής άνθρωπος θα έφτανε ποτέ. Αυτή τουλάχιστον είναι μέσες-άκρες η ιστορία προέλευσης του χαρακτήρα όταν έκανε την εμφάνιση του στις σελίδες του Daredevil 01 τον Απρίλιο του 1964. Μια προέλευση που είχε λίγο απ’ όλα: Τις ομοιότητες με την προέλευση του Μπάτμαν, τις ανησυχίες των δημιουργών του για την πυρηνική ενέργεια και την ραδιενέργεια και τις κλασικές ανησυχίες μιας τυπικής καθημερινής ζωής, για την οποία φημίζονταν τα κόμικς της Μάρβελ. Όμως όλα αυτά δεν ήταν αρκετά για τον Φρανκ Μίλερ, τον άνθρωπο που διαμόρφωσε τον χαρακτήρα στα στάνταρ που ξέρουμε σήμερα, στάνταρ με τα οποία κρίνονται όλες οι μετέπειτα ιστορίες του Daredevil. Ο Μίλερ ήθελε, σε συνεργασία με τον Τζον Ρομίταν Τζ., να προσθέσει στην προέλευση τρεις βασικές προσωπικότητες που είχε εισαγάγει ο ίδιος. Την Ηλέκτρα, τον Στικ και τον Κίνγκπιν, ο οποίος αρχικά ήταν μέρος των αντιπάλων του Σπάιντερ-Μαν. Έπρεπε να περάσουν μερικά χρόνια όμως μέχρι να φτάσουν από την αρχική ιδέα μέχρι την δημοσίευση των πέντε ενισχυμένων τευχών της μίνι σειράς που συλλέγεται στον τόμο που παρουσιάζεται εδώ, μιας και ο Μίλερ ήταν απασχολημένος με το Χόλιγουντ και την συγγραφή των σεναρίων των Ρόμποκοπ 2 και 3, που του είχαν αφήσει μια πικρή γεύση για την βιομηχανία του θεάματος. Ο παρών τίτλος όμως, μαζί με το Sin City, έδειξε πως ο δημιουργός είχε αρκετά ακόμα να συνεισφέρει στην τέχνη των κόμικς. Ακολουθούν Spoilers. Διαβάζετε με δικιά σας ευθύνη. Σε αυτή την εκδοχή λοιπόν, ο Ματ προσπαθεί αμέσως να εκπαιδεύσει τον εαυτό του στο εγκαταλειμμένο γυμναστήριο μετά το ατύχημα, ενώ ο πατέρας του είναι ακόμα ζωντανός. Εκεί εμφανίζεται ο Στικ και τον βοηθάει στην εκπαίδευση του, χωρίς να τον ενημερώσει για τον απώτερο σκοπό του. Σε αυτή την εκδοχή επίσης, ο πατέρας του δουλεύει για τον τοπικό μαφιόζο, τον Φίξερ, υπό εξαναγκασμό, στήνοντας τους αγώνες του και ως "συλλέκτης χρεών" το υπόλοιπο διάστημα, κάτι που ο Ματ το ξέρει εξαρχής αλλά δεν λέει τίποτα, γιατί καταλαβαίνει το παιχνίδι. Οι εικόνες προέρχονται από την Αμερικάνικη έκδοση. Δεν λέει τίποτε, γιατί σε αυτή την εκδοχή η πόλη είναι ένας ακόμα πρωταγωνιστής, μια πόλη που δεν έχει καμιά σχέση με την καθαρή μεγαλούπολη των αρχικών ιστοριών. Είναι μια πόλη που η διαφθορά έχει φτάσει το απόγειο της. Ζωές θυσιάζονται στον βωμό των κερδών της μαφίας και οι νταήδες κυβερνούν. Είναι η πόλη που έβλεπε ο Μίλερ καθημερινά, όταν μετακόμισε στην Νέα Υόρκη για να κάνει καριέρα στα κόμικς. Οπότε οι χαρακτήρες του κατοικούν σε αυτό το σύστημα. Ο Ματ ξέρει τι παίζεται, το ζει καθημερινά, οπότε η αναγκαστική συναίνεση του πατέρα του στην εγκληματική οργάνωση του Φίξερ, δεν τον κάνει να τον βλέπει υποτιμητικά. Εξάλλου, αυτός είναι που τον ωθεί να διαβάσει και να διαπρέψει, αυτός το στρέφει προς την νομική. Μια μέρα όμως, καθώς ο Ματ έχει μεγαλώσει, ο πατέρας αποφασίζει να στήσει το ανάστημα του απέναντι στους ελεγκτές του, για να κάνει τον γιο του να νοιώθει περήφανος για αυτόν. Κερδίζει τον αγώνα που έπρεπε να είχε χάσει και χάνει την ζωή του για αυτό. Κάτι που οδηγεί τον Ματ στα άκρα, ψάχνοντας και τιμωρώντας τους υπεύθυνους για τον θάνατο του πατέρα του, κάτι που ο Μίλερ χρησιμοποιεί για να δείξει πως η σκοτεινή πλευρά του Ματ που είδαμε στο run του, προϋπήρχε. Γιατί στην προσπάθεια να τους πληγώσει, μια - όχι και τόσο αθώα - πόρνη χάνει την ζωή της. Και αυτή η παράτολμη φύση του Ματ είναι που κάνει τον Στικ να τον παρατήσει χωρίς καμιά ειδοποίηση. Και είναι αυτή η πράξη που τον κάνει να συνειδητοποιήσει, πως υπάρχουν όρια και το πρώτο του μεγάλο μάθημα προς την σύνεση. Σύνεση που πάει περίπατο λίγα χρόνια αργότερα, όταν πλέον φοιτητής της νομικής, με συγκάτοικο τον Φόγκι Νέλσον, παρατάει όλα τα προσχήματα για να είναι με την Ηλέκτρα. Μια Ηλέκτρα που είναι ήδη καθόδων προς την σκοτεινή πλευρά της μάχης για την οποία προετοιμάζεται ο Στικ, αλλά προσπαθεί ακόμα να τις αντισταθεί. Μια Ηλέκτρα που νοιώθει μια ακαταμάχητη έλξη για τον Ματ, τον έτερο μαχητή/αντίπαλο της μελλοντικής μάχης, παρόλο που ξέρει πως πρέπει να μείνει μακριά, αλλά αντί αυτού καταλήγει σε μια σχέση χειραγώγησης που οδηγεί στην πρώτη ερωτική απογοήτευση, όταν η Ηλέκτρα αποφασίζει να αποχωρήσει χωρίς να εξηγήσει το γιατί. Αυτό το κεφάλαιο της ιστορίας, μπορεί να φαντάζει κάπως παράταιρο σε σχέση με την τελική αναμέτρηση και μετατροπή του Ματ στον Ατρόμητο, αλλά είναι σημαντικό για την ενίσχυση του ηθικού πυρήνα του χαρακτήρα. Μας δείχνει πως ο Ματ έμαθε με τον σκληρό τρόπο να είναι αυτός που είναι. Δεν είναι ο άμεμπτος, τυπικός χαρακτήρας των κόμικς που κυκλοφορούσαν όταν ο Μίλερ εμφανίστηκε στο προσκήνιο. Και δείχνει πως στο παρασκήνιο, ένας καινούργιος παίχτης κάνει την εμφάνιση του, αποκτώντας σταδιακά τα ηνία του υποκόσμου. Πρόκειται φυσικά για τον Γουίλσον Φισκ, τον Κίνγκπιν. Ο Ματ θα τον αντιμετωπίσει, χωρίς να το ξέρει, στο επόμενο κεφάλαιο της ιστορίας, όταν ασκώντας πλέον το επάγγελμα του δικηγόρου για μια φίρμα στην Βοστόνη, επιστρέφει στην πόλη για μια υπόθεση και βλέπει πως έχει καταντήσει η πόλη. Προσπαθεί να μην ανακατευτεί, αλλά μια έφηβη κοπέλα την οποία γνώρισε στην πορεία, απαγάγεται από τσιράκια του Κίνγκπιν για να την χρησιμοποιήσουν σε μια από τις παράνομες δραστηριότητες τους. Η "βασιλεία" του Κίνγκπιν είναι εντελώς ανήθικη, με μόνο στόχο τα κέρδη. Και ο Ματ θα χρειαστεί δώσει σκληρή μάχη για να σώσει την κοπέλα. Η εμπειρία όμως θα τον κάνει να συνειδητοποιήσει πως πρέπει να παραμείνει στην πόλη και να παλέψει την διαφθορά. Χωρίς να το ξέρει όμως, έχει κάνει έναν σημαντικό εχθρό, ο οποίος έχει χρησιμοποιήσει τα τσιράκια του ως αποδιοπομπαίους τράγους για να γλυτώσει την αποκάλυψη της δική του εμπλοκής. Σε καμιά στιγμή στην διάρκεια της ιστορίας ο Ματ δεν φορά την κλασική στολή του Ατρόμητου. Μόνο στις τελευταίες δύο σελίδες έχουμε ένα pin-up με τις δύο βασικές περιβολές του, αλλά ακόμα και αν δεν το έβαζαν, δεν θα χρειαζόταν. Αυτή δεν είναι μια ιστορία κουστουμιών, αλλά ανάπτυξης χαρακτήρα, μια σπουδή του τι κάνει τον Ματ Μέρντοκ να είναι ο Ατρόμητος, οπότε σε καμιά στιγμή δεν λείπει αυτό το στοιχείο στον αναγνώστη. Αντί για αυτό βέβαια έχουμε την μαύρη φόρμα/περιβολή που σχεδίασε ο Ρομίτα για την κατάληξη της ιστορίας, που κατάφερε να γίνει κλασική με τον τρόπο της και ταιριάζει στο σαφώς πιο σκληροτράχηλο περιβάλλον που σχεδιάζει ο Ρομίτα για τις ανάγκες της ιστορίας [Αν αναρωτιέστε γιατί επέλεξε ο Μαρκ Μιλάρ τον Ρομίταν Τζ. για το Kick Ass, ο παρόν τόμος είναι η λύση της απορίας σας, μιας και το ύφος είναι παραπλήσιο, street level]. Συνολικά, πρόκειται για μια ιστορία που είναι κατάλληλη τόσο για νέους αναγνώστες του χαρακτήρα, όσο και για τους γνώστες του παρελθόντος μιας και αφήνει κάμποσα στοιχεία που είναι εμφανές πως έχουν ήδη επιλυθεί αλλού, αλλά πιστεύω πως ο Μίλερ έχει βρει την κατάλληλη ισορροπία ώστε αυτό να μην ξενίζει τους αμύητους, αλλά να τους ωθεί να το ψάξουν λίγο παραπάνω. Και φυσικά, η στακάτη και δεικτική αφήγηση του δεν επιτρέπει στον αναγνώστη να βαρεθεί ή να τον αγνοήσει. Είναι στημένη για να του προκαλέσει κάποιου είδους αντίδραση, θέλει δεν θέλει. Η Ελληνική έκδοση. Η παρούσα έκδοση σηματοδότησε την πρώτη φορά που βγήκε έκδοση αφιερωμένη αποκλειστικά για τον Daredevil στην χώρα μας. Κάτι που θα περίμενε κανείς πολύ νωρίτερα, βάσει την δημοφιλίας του χαρακτήρα. Βγήκε με αφορμή την σειρά του Netflix, μιας και η ιστορία του τόμου είναι ουσιαστικά ο βασικός σκελετός των πρώτων δύο σεζόν του Daredevil. Ο τόμος περιλαμβάνει και την εισαγωγή του συντάκτη των αρχικών τευχών, Ραλφ Μάκιο (που γράφεται με τον ίδιο τρόπο όπως του Ραλφ - Καράτε Κιντ - Μάτσιο).- 4 replies
-
- 15
-
-
-
- Frank Miller
- John Romita Jr.
-
(and 4 more)
Tagged with:
-
Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 29-09-2016 Τίτλος Πρωτότυπου: The Dark Knight Returns: The Last Crusade 01 (15-06-2016) Η Τελευταία Σταυροφορία είναι ένα αυτόνομο τεύχος 64 σελίδων, το οποίο βγήκε ενώσω βρισκόταν σε εξέλιξη η δημοσίευση του DKII The Master Race, τόσο στην Αμερική όσο και στην Ελλάδα που το είχε αναλάβει η Anubis, κυκλοφορώντας το σε τευχάκια. Η ιστορία αποτελεί prequel του αρχικού σκοτεινού ιππότη, καλύπτοντας τα γεγονότα που οδήγησαν στην πρώτη «συνταξιοδότηση» του ήρωα. Τόσο αυτό όσο και τον DKIII, βγήκαν με αφορμή τα 30 χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία του Dark Knight Returns. Ακολουθούν Spoilers. Διαβάζετε με δική σας ευθύνη. Ο Μπάτμαν έχει αρχίσει να γερνάει και να νοιώθει την επίδραση όλων των μαχών που έχει δώσει με υπερκακοποιούς σαν τον Κίλερ Κροκ. Στο πλευρό του, έχει τον Τζέισον Τοντ, τον δεύτερο Ρόμπιν, που ακριβώς όπως και στο κανονικό continuity, είναι πιο άγριος και παράτολμος σε σχέση με τον Ντικ Γκρέισον, που όπως έχουμε δει και στο All-Star Batman, στην αρχή δεν πήγαινε πίσω και αυτός από θέμα τραχύτητας, αν και ο Τοντ δεν δείχνει να ανταποκρίνεται και τόσο καλά στις παραινέσεις και διδαχές του Μπατμαν, σε σύγκριση. Μαζί λοιπόν, ερευνούν την ξαφνική ασταθή συμπεριφορά των πλουσίων της πόλης, μια συμπεριφορά που διαπιστώνουν πως έχει να κάνει με την Πόιζον Άιβι, που τους έχει βάλει να τις κάνουν χάρες με αντάλλαγμα την επιλογή τους ως το ταίρι της. Παράλληλα, η συμμορία του Τζόκερ προκαλεί μπελάδες ενώ ο ίδιος βρίσκεται ως τρόφιμος στο Άρκαμ, «καλλιεργώντας» νέους ακόλουθους, που θα τον βοηθήσουν, άθελα τους, να αποδράσει. Η συνδυασμένη πίεση που ασκούν αυτές οι δύο υποθέσεις, σε συνδυασμό με την αυξανόμενη προβληματική συμπεριφορά του Ρόμπιν/Τοντ, οδηγούν τον Μπάτμαν σε στρατηγικά λάθη, καθώς προσπαθεί να αποκλείσει τον Ρόμπιν, πάνω που χρειάζεται την βοήθεια του περισσότερο από ποτέ. Και τα αποτελέσματα είναι ιδιαίτερα επίπονα. Όχι τόσο επίπονα όμως όσο την θλίψη που θα νοιώσει, όταν ο Ρόμπιν, θα πάει να αντιμετωπίσει μόνος του τον Τζόκερ, μόλις μαθαίνει για την απόδραση του, κάτι που θα οδηγήσει στον θάνατο του. Όπως ίσως καταλαβαίνετε και από την περίληψη, η ιστορία είναι αρκετά ευθυτενής και δεν αλλάζει τίποτα ιδιαίτερο σε σχέση με το "πραγματικό" σύμπαν της DC, ούτε προσφέρει τίποτα ιδιαίτερο στην σάγκα του Σκοτεινού Ιππότη. Πολλοί το χαρακτήρισαν και ως αχρείαστο και από μια οπτική γωνιά, δεν έχουν άδικο. Απλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως πρόκειται για ένα μέρος από μια μεγάλη σάγκα που δημοσιεύεται αποσπασματικά εδώ και 34 χρόνια τώρα (30 όταν βγήκε το τεύχος) με πρόσθετη δυσκολία τις χρονικές μετατοπίσεις μπρος και πίσω στον χρόνο της εξιστόρησης για κάθε σειρά/μονότευχο. Οπότε μόνο του όντως δεν στέκει και τόσο καλά, αλλά αν τα βάλει να τα διαβάσει κανείς στην σωστή χρονολογική σειρά, θα έχει μεγαλύτερο νόημα. Δεν θα το κάνει ξαφνικά καλύτερο, αλλά θα επιτελέσει καλύτερα το σκοπό του ως συνδετικό κρίκο. Κάτι που έτσι και αλλιώς χρειαζόταν να γίνει κάποια στιγμή. Για να δούμε πως σε εκείνο το χρονικό σημείο, ο κόσμος που έπλασε ο Μίλερ είχε συγκλίνει περισσότερο από ποτέ με το κανονικό σύμπαν, με μόνη διαφορά πως ο Μπάτμαν είχε αρχίσει να γερνάει, συστατικό που τελικά οδήγησε σε διαφορετικές αποφάσεις για το μέλλον του, και ως επί τούτου, για τη πορεία που θα ακολουθούσε ο κόσμος στον οποίο κατοικεί. Μαζί του αυτή την φορά, ο Μίλερ είχε τον Μπράιαν Αζαρέλο για να τον βοηθήσει με την συνοχή της εξιστόρησης. Η συνεργασία είναι τόσο καλή που δεν είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ποιος έχει γράψει τι και δεν ξενίζει από τον συνολικό τρόπο γραφής της γενικής ιστορίας. Όσο για το σχέδιο του Ρομίτα Τζ., παραδίδει έναν περίεργο συνδυασμό Μιλερικής ατμόσφαιρας και 60's αισθητικής όσο αφορά τις στολές των χαρακτήρων, η οποία, στα μάτια μου τουλάχιστον, δουλεύει μια χαρά. Κάποιες στιγμές έχω την εντύπωση πως βλέπω το σώμα του Άνταμ Γουέστ, στον τρόπο που σχεδιάζει τον Μπάτμαν. Για τους Μιλερικούς λοιπόν, προτείνεται. Οι υπόλοιποι, περιμένετε για μια τυχόν μελλοντική έκδοση που θα περιλαμβάνει όλο το έργο σε χρονολογική σειρά. Δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα βγει και αυτή.
- 1 reply
-
- 9
-
-
-
- Frank Miller
- Brian Azzarello
- (and 7 more)
-
Το "Marvel Platinum: The Definitive Thanos", είναι το πιο πρόσφατο συλλογικό έργο της Panini Comics, από την σειρά "Marvel Platinum". Μέσα σε 296 σελίδες, συγκεντρώνει μερικές από τις πιο κλασικές ιστορίες του Thanos, του Τρελού Τιτάνα, γραμμένες από ονόματα όπως: Jim Starlin, Dan Jurgens, Steve Englehart, Jeff Lemire και Donny Cates. Σχεδιαστικά έχουμε ονόματα όπως: John Romita Jr., Ron Lim, Mike Deodato και German Peralta. Οι ιστορίες που περιλαμβάνονται είναι οι εξής... The Invincible Iron Man #55: Beware the Blood Brothers (πρώτη εμφάνιση του Thanos) Captain Marvel #31: The Beginning of the End Captain Marvel #32: Thanos the Insane God Captain Marvel #33: The God Himself Silver Surfer#34: Even Demigods Must Dream! Silver Surfer#35: The Name is Thanos!! Silver Surfer#44: Epiphany Silver Surfer#45: Thanos vs Mephisto The Mighty Thor #25: The Final Morning Thanos Vol. 2 #1: Thanos Returns Thanos Vol. 2 #11 Thanos Vol 2 #12 Thanos #13: Thanos Wins Η εκδοσή είναι αρκετά στιβαρή - με βάρος κοντά στο 1kg (!), διαστάσεων 17.0 x 26.0, με χοντρό illustration χαρτί και με αρκετό εξτρά υλικό, το οποίο περιλαμβάνει, τα original εξώφυλλα (που λειτουργούν ως φυσικοί σελιδοδείκτες), εναλλακτικά εξώφυλλα των Infinity και Thanos Rising, ενώ οι τελευταίες 14 σελίδες, είναι αφιερωμένες στο βιογραφικό και στο origin του Τρελού Τιτάνα. Προσωπικά, με κέρδισαν οι ιστορίες δια χειρός Jim Starlin καθώς και η ιστορία με τον Thor, των Jurgens/Romita JR. Αν το βαθμολογούσα....Ε, ένα 10αρακι, για ευνόητους λόγους, θα το έβαζα χαλαρά!
- 1 reply
-
- 9
-
-
-
- Jim Starlin
- Dan Jurgens
- (and 6 more)
-
Ημερομηνία Ελληνικής Κυκλοφορίας: 06-08-2018 Υλικό Συλλογής: Black Panther: Who is the Black Panther? [Black Panther v4 01-06 (Marvel Comics, April-September 2005)] Η παρουσίαση είναι γεμάτη με spoilers. Διαβάζετε με δικιά σας ευθύνη. Ο Μαύρος Πάνθηρας ήταν από την αρχή της δημιουργίας του ένας ξεχωριστός χαρακτήρας: Πολεμιστής, ηγεμόνας, πλούσιος, τεχνολογικά μπροστά, στρατηγικό μυαλό, ένας από τους έξυπνους χαρακτήρες στο σύμπαν της Μάρβελ γενικά. Και μαύρος. Σημαντικό το τελευταίο, μιας και μπορεί να είχαν εμφανιστεί μαύροι χαρακτήρες που μοιράζονταν ένα ή δύο από τα άνωθεν χαρακτηριστικά έως τότε, αλλά όχι όλα αυτά μαζεμένα. Θα έλεγε κανείς πως ο Stan Lee και ο Jack Kirby υπερέβαλαν στην προσπάθεια τους να αποδώσουν έναν μαύρο χαρακτήρα με θετική χροιά, μιας και κανείς από τους υπάρχοντες χαρακτήρες που είχαν δημιουργήσει έως τότε δεν είχε τόσα θετικά πρόσημα μαζεμένα. Το σημαντικό όμως είναι πως η μαγιά πέτυχε. Και πέτυχε όχι μόνο λόγω των παραπάνω χαρακτηριστικών, αλλά επειδή ήταν επίσης ταυτόχρονα σύντροφος των άλλων υπερηρώων αλλά και εξωτερικός παρατηρητής, διαθέσιμος αλλά και απόμακρος. Με προβλήματα που επηρέαζαν ένα ολόκληρο έθνος, άρα και πιο σύνθετα και εν κατακλείδι, αποκλειστικά δικά του. Οι ιστορίες του δεν θα μπορούσαν να διασκευαστούν με τον Σπάιντερ-Μαν στην θέση του, π.χ. Κάτι σημαντικό, μιας και κράτησε τον χαρακτήρα στο προσκήνιο αρκετό καιρό για να έρθει η ώρα της συγκεκριμένης ιστορίας. Έχοντας στο τιμόνι τον σεναριογράφο και σκηνοθέτη Reginald Hudlin (σε μια περίοδο που η μεταπήδηση καταξιωμένων συγγραφέων και παραγόντων του Χόλιγουντ στα κόμικς ήταν ακόμα σπάνια), και με την ταμπέλα Marvel Knights να της δίνει μια πιο ενήλικη χροιά, το Ποιος Είναι ο Μαύρος Πάνθηρας παρουσιάζει την ιστορία της ίδιας της Γουακάντα, μέσω ενημερωτικών ανασκοπήσεων των δύο διαφορετικών φραξιών που ετοιμάζονται να επιτεθούν στο πλούσιο σε βιμπράνιο και άλλα ορυκτά κράτος. Μια ενημέρωση που γίνεται για να βρουν και να εκμεταλλευτούν τα όποια αδύνατα σημεία μπορεί να έχει ένα έθνος που δεν έχει κατακτηθεί ποτέ. Που ήταν πάντα τεχνολογικά μπροστά για να απωθήσει όποιους ήθελαν να αποκτήσουν τα όσα είχε πετύχει μια κοινωνία που μας παρουσιάζεται ως μια πεφωτισμένη ουτοπία. Που δεν είχε ποτέ δικές της ιμπεριαλιστικές τάσεις, αλλά φρόντιζε να καταπνίξει με τον πλέον εμφατικό τρόπο τις αντίστοιχες επεκτατικές βλέψεις που είχαν άλλα κράτη της αφρικανικής ηπείρου, αλλά και οι αποικιοκρατικές δυνάμεις της Ευρώπης. Που μόλις απέκτησε νέο βασιλιά και ετοιμάζεται να μπει σε μια νέα εποχή μεγαλείου. Το κόμικ φυσικά έχει έντονη πολιτική χροιά. Έχοντας βγει 1,5 χρόνο μετά τον δεύτερο πόλεμο με το Ιράκ και 3,5 χρόνια μετά την πτώση των δίδυμων πύργων μετά από τρομοκρατική επίθεση που ξεκίνησε το όλο « πανηγύρι» και την αντίδραση της ΗΠΑ, το οποίο δημιούργησε ένα σωρό συνειρμούς παγκοσμίως για την αμερικάνικη υπερδύναμη και το ποιόν της, το σενάριο του Hudlin δεν μασάει τα λόγια του, επιτιθέμενο στην ίδια την κυβέρνηση του, μέσω της εμφάνισης της NSA, που είναι μια από τις δύο δυνάμεις που με αφορμή την προληπτική εξέταση ενός εν δυνάμει εχθρικού έθνους, ψάχνει να βρει τρόπο να εισβάλλει «απελευθερωτικά», προετοιμάζοντας μια στρατιά ζόμπι στρατιωτών με τεχνολογία Deathlok να τους κατευθύνει. Ταυτόχρονα, επιτίθεται στην οργανωμένη θρησκεία μέσω του Καθολικισμού και τους ζηλωτές της, στους φύλαρχους που κρατάνε τα κράτη τους δέσμια των ορέξεων τους, μέσω ενός σαδιστή ηγέτη ενός γειτονικού κράτους που παραχωρεί το έδαφος του ως βάση επιχείρισης, αλλά και μια πρώην αποικιοκρατική δύναμη που δημιούργησε τον Κλο, τον βασικό κακό της ιστορίας, για να καλύψει παλιά αμαρτήματα της. Οι τρεις τελευταίες παρατάξεις, έχουν συνάψει μια συμμαχία που καταφέρνει να φέρει ένα πλήγμα στην Γουακάντα, με την βοήθεια μερικών κακοποιών του σύμπαντος της Μάρβελ αλλά και έναν παραστρατημένο καλό. Το αποτέλεσμα είναι μια δυνατή ιστορία με έντονο συναισθηματικό φορτίο, το οποίο διαβάζεται ευχάριστα ακόμα και στις μέρες μας, αν και κάπου νοιώθω πως κάποιες από τις "εντάσεις" του συγγραφέα έχουν αρχίσει να χάνονται στο πέρασμα του χρόνου, και οι περισσότεροι νεαρότεροι αναγνώστες του τόμου δεν θα τις πιάσουν, μιας και δεν έχουν τα κατάλληλα πλαίσια αναφοράς, παρόλο που το συνοδευτικό κείμενο του συγγραφέα που συναντάμε στο τέλος της έκδοσης (μαζί με προσχέδια του JR JR και τα διάφορα εναλλακτικά εξώφυλλα και τα εξώφυλλα της πρώτης εμφάνισης του χαρακτήρα στο Fantastic Four), βοηθάει κάπως. Το ότι είχε αφιερώσει τα δύο πρώτα τεύχη σχεδόν αποκλειστικά στην ανάπτυξη του παρελθόντος της Γουακάντα, είχε ξενίσει όταν έβγαινε το 2005 αρχικά σε τευχάκια, αλλά όταν διαβάζει κανείς την ιστορία σε τόμο μαζεμένη, λειτουργεί μια χαρά, κάνοντας την να ξεφεύγει από την πεπατημένη. Ίσως ένα αρνητικό που υπάρχει είναι το ότι τελειώνει κάπως απότομα, μιας και μόλις τελειώνει η εισβολή δεν έχει επίλογο, αφήνοντας μια υπό-πλοκή που έτρεχε μέσα στην ιστορία, για ανάπτυξη σε άλλον τόμο. Ο τόμος κυκλοφόρησε στην χώρα μας το καλοκαίρι του 2018 με αφορμή την κυκλοφορία της πρώτης ταινίας με τον Black Panther που έσπασε τα ταμεία και είναι στα γνωστά υψηλά στάνταρ της εταιρίας σε μετάφραση και επιμέλεια. Μόνο αρνητικό που βρίσκω είναι πως δεν κράτησε το σηματάκι Marvel Knights για να καταλάβει ο κόσμος σε τι κοινό απευθύνεται κυρίως, αν και δεν πιστεύω πως ήταν δικιά τους επιλογή. Οι εικόνες από τα περιεχόμενα του τόμου είναι από την Αμερικάνικη έκδοση.
-
- 5
-
-
- Reginald Hudlin
- John Romita JR.
-
(and 3 more)
Tagged with: