Search the Community

Θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς και spin-off του Daredevil Vol. 6 από την ίδια δημιουργική ομάδα, αν και διαβάζεται αυτόνομα. Βασικός χαρακτήρας εδώ δεν είναι ο Daredevil, αλλά ο ορκισμένος εχθρός του, ο Kingpin, που είναι πλέον δήμαρχος της Νέας Υόρκης και όντας πεπεισμένος, ότι κάποτε γνώριζε την αληθινή ταυτότητα του μασκοφόρου, απαγορεύει τη δράση σε όλους τους ήρωες της πόλης, κάτι που οδηγεί σε συγκρούσεις. Δεν χρειάζεται πάρα πολλή φαντασία, για να καταλάβετε, ότι ακολουθεί ένας χαμός με πολλούς εγκληματίες, επίσης πολλούς υπερήρωες και μπόλικο ξύλο και καταστροφές. Αν δεν σας πολυαρέσουν αυτά, τότε προσπεράστε. Αν από την άλλη, είστε στο στοιχείο σας, διαβάστε το κόμικ και είμαι σίγουρος, ότι δεν θα μετανιώσετε. Υπάρχουν καλογραμμένοι διάλογοι, φοβερό σχέδιο, ασταμάτητη δράση και κάποιες ανατροπές στην υπόθεση, που φαντάζομαι, ότι δεν θα αφήσουν τους/τις αναγνώστες/τριες παραπονεμένους/ες. Σίγουρα ο Zdarsky μπορεί να γράψει καλύτερα και το έχει αποδείξει πλειστάκις, αλλά στα πλαίσιο ενός κάποιου event της Marvel, τα καταφέρνει και εδώ μια χαρά, ενώ ο Marco Checchetto συναρπάζει με το σχέδιό του για ακόμη μια φορά. Όλα καλά, λοιπόν, αν σας αρέσει το είδος, θα το ευχαριστηθείτε. 6 τευχάκια με διάφορα spin-offs σε άλλους τίτλους, αλλά εννοείται ότι δεν χρειάζεται να τα διαβάσετε όλα. Εγώ διάβασα το trade, που συγκεντρώνει τα έξι βασικά τεύχη και το ένα τεύχος του Omega και πέρασα μια χαρά. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

O Conan ξεκίνησε από την πατρίδα του, την Cimmeria, και ταξίδεψε σε όλον τον γνωστό κόσμο. Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του, έγινε κλέφτης, πειρατής, μισθοφόρος, μονομάχος και εν τέλει, βασιλιάς στην Aquillonia. Σε κάποια στιγμή, σε κάποιο ταξίδι, σε κάποια περιπέτεια του, αντιμετώπισε την Crimson Witch, και αργότερα τα 2 της παιδιά. Η Crimson Witch, φανατικά πιστή στο θεό του θανάτου Razzazel, συνέλεγε το αίμα μεγάλων πολεμιστών, το οποίο, όσο περισσότερο χρόνο ζούσαν οι πολεμιστές, τόσο πιο δυνατό ήταν σε θανατηφόρα μαγεία, η οποία χρειαζόταν για να φέρει τον Razzazel στην γη. Στην πρώτη τους συνάντηση ο Conan την άφησε νεκρή ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε. Στην πάροδο όμως των ετών, και αφού ο άπειρος Κιμμέριος βάρβαρος έχει γίνει πλέον King Conan, η μάγισσα και τα παιδιά της, τον παρακολουθούσαν, από σφαγή σε σφαγή, από το ένα αιματοβαμμένο πεδίο μάχης στο άλλο, βλέποντας την δύναμη του να μεγαλώνει, το αίμα του να δυναμώνει, μαζί με τη φήμη του. Και όλα οδήγησαν στην τελική σύγκρουση, στην τελική αντιμετώπιση της μάγισσας και του θεού της, κατά τη διάρκεια της οποίας 2 γενιές συναντιούνται, με τελικό έπαθλο την επιβίωση της γης. Ή αλλιώς τι γίνεται όταν εμπιστεύεσαι μια ιστορική σειρά σε έναν άξιο συγγραφέα. Η αναβίωση του ιστορικού τίτλου, μετά την επανάκτηση των δικαιωμάτων από τη Marvel, ανατέθηκε στον Jason Aaron, φανατικό θαυμαστή του έργου του Howard. Και πέρα από ότι είναι πολύ καλός συγγραφέας, έγραψε για τον χαρακτήρα που λάτρευε από μικρός. Μαζί με τον Donny Cates και τον Jonathan Hickman, o Aaron είναι από τα πιο δυνατά χαρτιά που έχει η Marvel, και μετά την αναβίωση του Star Wars, του ανέθεσαν και αυτή του Conan. Και ενώ η πρώτη δεν ήταν κάτι εξαιρετικό, εδώ πραγματικά παίζει μπάλα στο γήπεδο του. Κατορθώνει και δημιουργεί ένα υπερ-arc 12 τευχών, δίνοντας αληθοφάνεια και ένταση στην κεντρική ιστορία και την απειλή της Crimson Witch, διανθίζοντας την ταυτόχρονα με monster-of-the-week τύπου αναμετρήσεις σε κάθε τεύχος. Και σίγουρα, δεν είναι όλα τα τεύχη σούπερ αν τα εξετάσεις αυτούσια, και ίσως να ήταν καλύτερα αντί για 12, να είχαμε π.χ. 8, αλλά πραγματικά σε έκανε να νιώσεις ότι κάνεις ένα ταξίδι μαζί με τον Conan, από την αφάνεια και την βάρβαρη πλευρά του, στην πιο ώριμη και κατασταλαγμένη, αυτή του Βασιλιά και του πατέρα. Ο φόβος για τον Razzazel είναι υπόκωφος, χωρίς να τον συναντάμε παρά μόνο κοντά στο τέλος και τα τελευταία 2 τεύχη, και η αποκάλυψη του, έχοντας μέχρι τότε στο μυαλό ότι μεγάλος κακός είναι η μάγισσα, είναι ακόμα πιο απόκοσμη και τρομακτική. Ειδικά το 11ο και προτελευταίο τεύχος του arc, είναι από τα πιο πορωτικά τεύχη που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια. Και πέρα από τον Aaron, συνυπεύθυνος για αυτό είναι ο.... Mahmud Asrar, o οποίος σχεδιάζει τα 10 από τα 12 τεύχη. Του οποίου κάποια στιγμή πρέπει να του εμπιστευτούν κάποιον μεγάλο τίτλο, πέρα από τα διάφορα (αδιάφορα ως επί το πλείστον) υπερηρωικά που έχει κατά καιρούς κάνει. Και αυτό γιατί ο άνθρωπος πραγματικά σπέρνει. Εκπληκτική σκηνοθεσία και γέμισμα της σελίδας, όχι τόσο πρωτότυπα αλλά πάντα δυναμικά, με κίνηση, με ενέργεια και ουσία. Ουσία στο storytelling, προωθεί τέλεια το σενάριο, εντυπωσιάζει αλλά και σε κρατάει μέσα στην ιστορία. Σωστές στάσεις σώματος, χωρίς υπερβολές, δουλεμένα πρόσωπα, εκφράσεις, μορφασμοί, όλα υπέροχα. Θα ήθελα πολύ να δω το δίδυμο να ξανασυνεργάζεται σε κάποιες ιστορίες εκτός Marvel, γιατί, εδώ, η δουλειά του Asrar ήταν αποκάλυψη, πράγμα που ούτε μου είχε περάσει από το μυαλό όταν είχα δει τη δουλειά του στο Wolverine & The X-Men και σε κάποιο Avengers. Τα υπόλοιπα 2 τεύχη τα σχεδίασε ο Gerardo Zaffino, κάνοντας αξιοπρεπέστατη δουλειά, χωρίς όμως να μπορεί να ξεπεράσει τον Asrar. Και όπως έγραψα και πιο πριν, δώστε προσοχή στο 11ο τεύχος. Απόλυτη πόρωση! Για να μη γράψω άλλους διθυράμβους, θα κλείσω εδώ λέγοντας ότι τα 12 τεύχη συλλέχθηκαν σε 2 trade paperbacks των 6 τευχών, τα οποία πρέπει να αγοράσετε... χθες! Μετά το 12ο τεύχος, η σειρά συνεχίζει με τον Jim Zubb στο σενάριο και τον Roge Antonio στο σχέδιο, έχοντας ήδη βγάλει άλλα 2 τεύχη, αλλά για αυτά θα σας πω όταν τα διαβάσω. Ο Jason Aaron θα συνεχίσει γράφοντας την σειρά King Conan, η οποία όμως, και λόγω COVID, αγνοείται προς το παρόν η τύχη της. By Crom, διαβάστε το!

Το Savage Sword of Conan, είναι ο 2ος τίτλος που κυκλοφόρησε η Marvel ( 1ος το Conan the Barbarian ) μετά την επανάκτηση των δικαιωμάτων του βάρβατου του Howard. Ιστορικός τίτλος, στην πρώτη του έκδοση και μορφή (1974-1995), έφτασε τα 235 τεύχη, σε μεγάλο μέγεθος περιοδικού και με ασπρόμαυρο σχέδιο. Στην Ελλάδα, σημαντικός αριθμός από αυτά τα τεύχη κυκλοφόρησε τη δεκαετία του 80 και του 90, από την Κόμπρα Πρες, με τον τίτλο Κόναν ο Βάρβαρος. Αν κάτι ξεχώριζε τους 2 τίτλους, ήδη από την δεκαετία του 1970, αυτή ήταν η περισσότερη βία, το περισσότερο αίμα και τα περισσότερα κομμένα ανθρώπινα μέλη! Η παράδοση αυτή συνεχίζεται και στο 2ο volume, που ξεκίνησε την πορεία του τον Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους. Όταν, από τις πρώτες ήδη σελίδες, βλέπεις τον Conan να ξεσκίζει με τα δόντια του έναν καρχαρία, καταλαβαίνεις ότι θα διαβάσεις κάτι που απευθύνεται σε μεγάλα παιδια. Σε όλες τις ιστορίες, μέχρι τώρα τουλάχιστον, ο Conan απεικονίζεται πολύ περισσότερο βάρβαρος από ότι στον κεντρικό τίτλο, σφάζει, αποκεφαλίζει και κόβει χέρια, ποδια και σχεδόν ότιδήποτε άλλο εξέχει από τα σώματα όσων του αντιτίθονται. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχουν κυκλοφορήσει 9 τεύχη. Σε αυτά διάβασα 3 διαφορετικές ιστορίες, μία 5τευχη, μια one-shot και μία 3τευχη. Στην πρώτη ( The Cult of Koga Thun ), γραμμένη από τον Gerry Duggan ( Deadpool και άλλα υπερηρωικά ) και σχεδιασμένη από τον Ron Garney ( Daredevil, Spiderman κ.α. ), διάβασα μια λίγο τραβηγμένη ιστορία με δουλέμπορους, μάγους, θησαυρούς και ένα μαγικό χάρτη που εντυπώνεται στο μυαλό του Κιμμέριου. Ο Duggan έπιασε πάντως την σωστή ατμόσφαιρα και βοηθείται πολύ από το πολύ ωραίο και λεπτομερές σχέδιο του Garney, που στα μάτια μου τουλάχιστον, είναι ο καλύτερος από όσους έχουν σχεδιάσει Κόναν, στην καινούρια του επανεμφάνιση, μέχρι τώρα. Το one-shot που ακολουθεί ( The Suitor's Revenge ), γραμμένο από τη Meredith Finch ( Wonder Woman και το Rose στην Image ) και σχεδιασμένο από τον Luke Ross ( Specatcular Spider-Man, Jonah Hex κ.α. ), είναι ψιλοαδιάφορο. Μια απλή ιστορία που κάποιος πρόδωσε τον Conan, ο οποίος κατέληξε στην αρένα όπου έπρεπε να τους σκοτώσει όλους για να επιβιώσει. Ωραίο σχέδιο και λεπτομερές πάντως από τον Ross, κυρίως στις σκηνές μάχης και μακελέματος, και λιγότερο στις υπόλοιπες. Το 3τευχο που ακολούθησε, με τίτλο Conan the Gambler, ακολουθεί τον Conan καθώς προσλαμβάνεται ως σωματοφύλακας ενός χαρτοπαίκτη και καταλήγει να αναγκάζεται να πολεμήσει ένα τέρας και να καθαρίσει το χαρτοπαικτικό καταγώγιο από τους φύλακες του αλλά και οτιδήποτε άλλο κινείται, με την βοήθεια/καθοδήγηση/μανιπιουλάρισμα της θεάς της τύχης! Ο Jim Zub(kavich) (Skullkickers, Wayward), και αυτός με τη σειρά του αντιλαμβάνεται σωστά τις απαιτήσεις του ήρωα του και δίνει μια ωραία και αιματηρή ιστορία και το σχέδιο του Patch (Patrick) Zircher, είναι όμορφο, γήινο και λεπτομερές με μοναδικό παράπονο μου την απόδοση του προσώπου του Conan ( πολύ clean-faced ), η οποία ίσως βέβαια εξηγείται γιατί αναφέρει ότι είναι ακόμα αρκετά νεαρός. Συνολικά, τα 9 πρώτα τεύχη με άφησαν από αρκετά έως πολύ ικανοποιημένο. Καλό έως πολύ καλό σχέδιο σε όλα, με τον Garney να ξεχωρίζει με την εκπληκτική επιμονή του στις λεπτομέρειες, και να με κάνει να ελπίζω να ξαναγυρίσει σύντομα στον τίτλο. Σενάρια από συμπαθητικά έως αρκετά καλά. Πάνω από όλα όμως, προσωπικά τουλάχιστον, όταν διαβάζω Conan, δεν περιμένω την υπόθεση που θα μου αλλάξει τη ζωή. Περιμένω επικούρα και slash-fest. Και αυτό μου το έδωσαν όλοι οι συντελεστές απλόχερα, σε σωστό βαθμό και με ικανοποιητικό background, τόσο οπτικό όσο και σε επίπεδο ιστορίας. Προτείνεται άφοβα για μια πολύ διασκεδαστική ανάγνωση. Τα πρώτα 5 τεύχη έχουν ήδη συγκεντρωθεί σε ένα trade paperback, και ακολουθεί το 2ο τον Ιανουάριο με τα τεύχη 6-11. Αξίζει εδώ να κάνω εδώ 2 σημειώσεις. Η πρώτη άφορα το γεγονός έχουμε, σε κάθε τεύχος, πλην του comic, 3 σελίδες από μια καινούρια νουβέλα που γράφεται στον κόσμο του Conan, με τίτλο The Shadow of Vengeance. H δεύτερη αφορά το χαρτοπαίγνιο το οποίο παίζει ο Conan στο arc Conan the Gambler, με τίτλο Serpent's Bluff. Πρόκειται για ένα πρωτότυπο παιχνίδι, το οποίο ενθουσίασε τόσο πολύ τους ανθρώπους της Marvel και της Conan Properties που δουλεύουν για το comic, ώστε αποφάσισαν να το εξελίξουν, και να το κυκλοφορήσουν εμπορικά στην αγορά μέσα στο 2020.