Search the Community

To Mazebook είναι ένα mini series του διαβόητου Καναδού Jeff Lemire, 5 τευχών, που ξεκίνησε πέρσι το φθινόπωρο και ολοκληρώθηκε φέτος το Γενάρη. Το τομάκι έχει προγραμματιστεί για καλοκαιράκι, ελπίζω να επιζήσουμε Μητσοτάκη. Πρόκειται για μία από τις καλύτερες δουλειές του. O Will, που η δουλειά του είναι να επιθεωρεί κτίσματα, θρηνεί πολύ βαριά για την απώλεια της μοναχοκόρης του, Wendy. Ενώ ζει μέσα στην κατάθλιψη δέχεται ένα ανώνυμο τηλεφώνημα από την χαμένη του κόρη, η οποία του ζητάει βοήθεια με λυγμούς γιατί έχει παγιδευτεί σε έναν λαβύρινθο! Έτσι, μπλέκεται σε μία δαιδαλώδη αναζήτηση, ψάχνοντας το μονοπάτι προκειμένου να τη σώσει, ακολουθώντας έναν κόκκινο σαν αίμα, μίτο. Έχει κάποια απίστευτα υπερρεαλιστικά πλάνα, τα οποία υπερβαίνουν τα όρια της πραγματικότητας καθώς και των ίδιων των σελίδων, παίρνοντάς σε από το χέρι σε μία ανατριχιαστικά ζοφερή αναζήτηση ενός πεθαμένου κοριτσιού, μιας χαμένης γονεϊκής αγάπης. Συστήνεται ανεπιφύλακτα σε άπαντες.

Υπάρχουν αρκετά καλά κόμικς εκεί έξω. Μια στο τόσο όμως εμφανίζεται κάποιο πολύ καλό κόμικ, που ξεχωρίζει. Που οι σελίδες του καρφώνονται στο μυαλό σου. Gideon Falls. Το όνομα μιας πόλης (ή πολλών;). Ένας ρακοσυλλέκτης μαζεύει με εμμονή αντικείμενα από τα σκουπίδια, που θεωρεί ότι είναι κομμάτια του Μαύρου Αχυρώνα. Ένας ιερέας καταλήγει στην πόλη με τα σκοτεινά μυστικά. Ο Μαύρος Αχυρώνας, ένα μυστηριώδες κτίριο που εικάζεται ότι εμφανίζεται κι εξαφανίζεται σε βάθος χρόνου, σημαδεύει τη ζωή και των δύο, όπως και τα μέρη που εμφανίζεται. Θα μπορούσα να γράψω κατεβατά για την ιστορία, αλλά θα ταν κρίμα να σας σποιλεριάσω. Προτιμώ να σας αφήσω να βυθιστείτε στο κόμικ (αν δεν το έχετε κάνει), χωρίς να γνωρίζετε παραπάνω πράγματα για την υπόθεση Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Lemire, τα πρώτα ψήγματα της ιστορίας γεννήθηκαν στο μυαλό του το 1996, κατά τη διάρκεια των κνηματογραφικών σπουδών του. Έπρεπε να φτιάξει μια ταινία μικρού μήκους. Καθώς περπατούσε στους γεμάτους σκουπίδια δρόμους του Τορόντο, γεννήθηκε η ιδέα του Norton Sinclair, ενός εμμονικού ρακοσυλλέκτη που φορούσε μάσκα και ήταν πεισμένος ότι στα σκουπίδια θα μπορούσε να βρει αποδείξεις μιας συνωμοσίας, που αντιλαμβανόταν μόνο αυτός. Η ταινία γυρίστηκε και κάποια χρόνια αργότερα, το πρώτο του κόμικ είχε πάλι τον Norton για πρωταγωνιστή, μαζί με τον Fred, που όμως δεν ήταν ιερέας, αλλά μεσήλικας εργάτης εργοστασίου. Αυτοεκδόθηκαν δυο τεύχη του κόμικ αυτού, με τον τίτλο Ashtray. Οι αρχικές ιδέες έμειναν στο μυαλό του για χρόνια, ωρίμαζαν, άλλαζαν μορφές. 20 χρόνια μετά, συζητούσε με τον Sorrentino για τη δημιουργία ενός creator-owned κόμικ, σκοτεινού ψυχολογικού θρίλερ. Ενώ το κόμικ του επρόκειτο να έχει ως βασικό πρωταγωνιστή τον ιερέα, σκέφτηκε ότι θα είχε ενδιαφέρον να χρησιμποιήσει και τον Norton και να βλέπουμε την ιστορία να εκτυλίσσεται από δύο διαφορετικά POV. Είχε έρθει η ώρα οι παλιοί ήρωες να ξαναδούν το φως. Κάποιες άλλες από τις πηγές έμπνευσης του κόμικ είναι το τραγούδι "What's he building in there?" του Tom Waits, η ταινία "π" του Αρονόφσκι, το Batman Gothic (Grant Morrison, Klaus Janson), το βιβλίο "The Bishop’s Man" (Linden MacIntyre) και φυσικά το Twin Peaks (David Lynch). Για την ακρίβεια ο Lemire λέει ότι το Gideon Falls είναι ένα love letter στο Twin Peaks, χωρίς όμως να το αντιγράφει. Θα συμφωνήσω απόλυτα. Το Gideon Falls είναι ένα κόμικ τρόμου, χωρίς υπερβολική βία και σπλατεριές. Είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ, που υποβάλει τον αναγνώστη στον τρόμο χωρίς να τον πλασάρει φόρα παρτίδα. Στο μεγαλύτερο μέρος του είναι αφανής και υπόγειος. Κρύβεται σ΄αυτά που δε λέγονται, στην υποβλητική ατμόσφαιρα, στις εκφράσεις των προσώπων, στις σκιές. Η εικόνα αποκαλύπτεται τεύχος με το τεύχος, που κάθε ένα είναι ένα κομμάτι του παζλ. Το κάνει αυτό χωρίς να βιάζεται αλλά και χωρίς να μπερδεύει ή να κουράζει. Χτίζει τον κόσμο του αργά και σταθερά. Οι λεπτομέρειες έχουν σημασία κι αυτό αποκαλύπτεται στη συνέχεια. Η κινηματογραφική ροή είναι υποδειγματική. Η δυνατή ιστορία δένει υπέροχα με το σχέδιο του Sorrentino, που κάνει απίστευτη δουλειά και τον εξαιρετικό χρωματισμό του Dave Stewart. Πραγματικά υπέροχο δημιουργικό team με φοβερή χημεία. Ο κόσμος του Gideon Falls μοιάζει τόσο ζωντανός και σκοτεινός ταυτόχρονα. Το εικαστικό κομμάτι του κόμικ εκμεταλλεύεται όλες τις δυνατότητες του μέσου και δίνει πραγματικά αριστουργηματικές σελίδες που μαγνητίζουν το βλέμμα. Ειλικρινά, δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο κόμικ που να κυκλοφορεί τώρα, που να έχει την ίδια σχεδιαστική και σκηνοθετική δυναμική. Μέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει 20 τεύχη και έχει βραβευτεί το 2019 με Eisner στην κατηγορία Best New Series. Πρόκειται σύντομα να μεταφερθεί και σε τηλεοπτική σειρά πηγές Gideon Falls #1 Συνέντευξη του Lemire στο The Beat Jeff Lemire Takes Us on a Tour of Gideon Falls στο paste magazine

Το Large Mouth είναι μια μικρή αμερικανική πόλη, που για τους κατοίκους της επιφυλάσσει κυρίως πλήξη. Η έφηβη Vickie ζει με τον πατέρα της και τον βοηθά στην οικογενειακή επιχείρηση. Όταν, όμως, καταφτάνει στην πόλη ο John Griffen, ένας μυστηριώδης, μοναχικός άντρας τυλιγμένος με επιδέσμους, μπαίνουν σε λειτουργία τα γρανάζια μιας παράξενης, δραματικής ιστορίας. Το The Nobody κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2009 από τη συγχωρημένη τη Vertigo. Ο Lemire είχε ήδη τραβήξει το ενδιαφέρον των αναγνωστών με το Essex County, αλλά αυτό ήταν το πρώτο του εγχείρημα για μια τόσο μεγάλη εκδοτική και προσωπικά θα την χαρακτήριζα ως μια πρόβα τζενεράλε για την επόμενη δουλειά του για την Vertigo, τη σειρά Sweet Tooth. Εδώ, λοιπόν, ο Lemire εμπνέεται από το κλασικό μυθιστόρημα του H.G. Wells Ο Αόρατος Άνθρωπος. Δεν κάνει μια πιστή μεταφορά, αλλά «μεταγράφει» την ιστορία στην αμερικανική επαρχία των αρχών των 90’s. Γνωρίζοντας εκ των προτέρων το μυστικό του Griffen (ο τίτλος του πρωτότυπου τα λέει όλα εξάλλου), η ιστορία χάνει κάτι από τη δυναμική της. Το κενό αυτό, ωστόσο, έρχεται να καλύψει η αφηγηματική δεινότητα του Lemire. Το σχέδιο, για όποιον δεν έχει επαφή με τον δημιουργό, μοιάζει κακό ή άτεχνο, αλλά αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία. Για όσους τον ξέρουν, είναι ευχάριστα απλό και ξεκούραστο στο μάτι. Μπορεί να μην είναι αριστούργημα και σίγουρα «χάνεται» μέσα στην εξαιρετική εργογραφία του Lemire. Διαβάζεται, ωστόσο, ευχάριστα και αποτελεί μια μικρή απόδειξη του μεγάλου ταλέντου του Καναδού.

Παράλληλα με το εκπληκτικό GIdeon Falls και το υπέροχο Black Hammer και όλα τα υπόλοιπα εξαιρετικά κόμικς, που έχει γράψει, ο Jeff Lemire φαίνεται ότι έχει πολύ χρόνο και αστείρευτη έμπνευση, έτσι ώστε να γράφει και άλλα καλά κόμικ, ίσως όχι τόσο ανανεωτικά, αλλά παρόλα αυτά, πολύ καλά. Ένα τέτοιο κόμικ είναι και το Plutona, το οποίο ολοκληρώθηκε σε 5 τεύχη και μας παρουσιάζει μια φαινομενικά απλή και απατηλά ανάλαφρη ιστορία ενηλικίωσης. Η υπόθεση είναι πολύ απλή: πέντε νεαροί έφηβοι, ο καθένας με τα δικά του προβλήματα ταυτότητας και προσαρμογής στον περίγυρο, ανακαλύπτουν σε ένα δάσος στα προάστια της πόλης, το σώμα της μεγαλύτερης υπερηρωίδας του κόσμου, της Πλουτόνα. Και φυσικά αρχίζουν τα διλήμματα: τι θα κάνουν, ποιον θα ειδοποιήσουν, πώς θα το χειριστούν. Όπως διάβασα κάπου, πρόκειται για μια παραλλαγή του “The Body” του Στίβεν Κινγκ, που μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο στην υπέροχη ταινία “Στάσου Πλάι μου” και η οποία αφηγείται μια παρόμοια ιστορία. Αυτό που κάνει το συγκεκριμένο κόμικ να ξεχωρίζει από τη νουβέλα του Κινγκ, είναι φυσικά το υπερηρωικό υπόβαθρο, αλλά και το γεγονός ότι η ιστορία διαδραματίζεται στο παρόν. Από εκεί και μετά, η ιστορία του Λεμίρ παίρνει μια εντελώς διαφορετική τροπή και μας εκπλήσσει με την κατάληξή της, για την οποία δεν θα αποκαλύψω κάτι παραπάνω. Ο τρόπος πάντως, με τον οποίον ο Λεμίρ χτίζει τις προσωπικότητες των ηρώων είναι βαθμιαίος και πολύ πειστικός, χτίζοντας την ένταση μεθοδικά. Το σχέδιο της Emi Lenox είναι πολύ ωραίο, σαφώς επηρεασμένο από τα μάνγκα, και αν και φαίνεται αρκετά παιδικό ή καρτουνίστικο, κατορθώνει να συλλάβει πολύ ωραία την ψυχοσύνθεση των νεαρών ηρώων, η δε σκηνοθεσία της αποτυπώνει με επιτυχημένο τρόπο τα διλήμματα τους, ακόμα και μέσα στις σιωπές και τους κενούς χώρους, χρησιμοποιώντας μεγάλα καρέ και δίνοντας έμφαση στο χώρο, ο οποίος διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στο κόμικ και πρακτικά γεμίζει το κόμικ με όσα το σενάριο ηθελημένα δεν λέει φωναχτά. Η Jordi Bellaire, μία από τις πιο έμπειρες κολορίστριες, δίνει την απαραίτητη ώθηση χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα χρώματα. Επειδή σημαντικό μέρος του κόμικ εκτυλίσσεται μέσα στο δάσος τη νύχτα, ο τρόπος με τον οποίον σχεδιάζεται το περιβάλλον δίνει μαι διαρκή αίσθηση απειλής. Τα τέσσερα πρώτα τεύχη περιέχουν και μια δευτερεύουσα ιστορία σε σχέδιο του ίδιου του Λεμίρ, που αφηγείται το πώς η ηρωίδα Πλουτόνα έφτασε στην κατάσταση που τη βρήκαν τα παιδιά. Οι τελευταίες σελίδες του κόμικ είναι εκκωφαντικές και πολύ μελαγχολικές μέσα στη σιωπή τους και λένε πάρα πολλά χωρίς λόγια. Μια θλιβερή ιστορία ενηλικίωσης, όπως και τόσες άλλες, ίσως όχι πολύ πρωτότυπη, αλλά ωραία δοσμένη, που πιστεύω ότι αξίζει μια ανάγνωση. επειδή είναι ταυτόχρονα και μια ιστορία επιλογών, μια ιστορία για την άσχημη πραγματικότητα, η οποία δεν μπορεί να υποκατασταθεί από τη θλιβερή πραγματικότητα, μια ιστορία για το πώς τελικά οι υπερήρωες δεν μπορούν να μας βοηθήσουν. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι το καλύτερο κόμικ, που έχει γράψει ο Lemire, αλλά δεν νομίζω ότι θα αφήσει κανέναν παραπονεμένο. Διάβασα τον τόμο που συλλέγει τα πέντε τεύχη, ο οποίος περιέχει τα εξώφυλλα των τευχών, σχέδια της Λένοξ και βιογραφικά των συντελεστών. Μια πρώτη μορφή αυτού του άρθρου αναρτήθηκε στο ιστολόγιο astoixeiotos.wordpress.com Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Άρθρο στο comicdom.gr (μόνο για το πρώτο τεύχος)

Το δίδυμο Lemire και Sorrentino έχει δημιουργήσει εξαιρετικά κόμικς, όπως το Gideon Falls και το Old Man Logan. Καθόλου παράξενο λοιπόν, που το Joker: Killing smile, κινείται στα ίδια υπέροχα κομικσικά μονοπάτια, σε τρία χορταστικά oversized τεύχη, από DC Black Label. Η υπόθεση έχει ως εξής: Ο ψυχίατρος Ben Arnell πιστεύει ότι μπορεί να θεραπεύσει τον Joker κι ότι αυτό θα είναι ένας θρίαμβος για την ψυχιατρική, αλλά και την καριέρα του. Η υπεροψία του τον κάνει να πιστεύει ότι είναι σε θέση ισχύος κι ότι μπορεί να διαχωρίζει τη δουλειά του από την υπόλοιπη ζωή του, οι ψυχολογικές ισορροπίες όμως είναι εντελώς διαφορετικές. Η σχέση του ψυχιάτρου με τον Joker θυμίζει έντονα τη δυναμική της σχέσης του Χανιμπαλ Λέκτερ με την Κλαρις Σταρλινγκ στη Σιωπή των Αμνών. Ο έγκλειστος Joker υφαίνει τα δίχτυα του αργά και σταθερά, ώστε να εισχωρήσει στο μυαλό του "μελετητή" του κι αποδεικνύεται πολύ ικανότερος ψυχαναλυτής , έχοντας αναγάγει τη χειριστικότητα σε τέχνη. Αναφέρει άλλωστε κι ο ίδιος ότι ίσως θεωρεί τον εαυτό του καλλιτέχνη, κι η εξέλιξη της ιστορίας τον δικαιώνει. Ο ψυχίατρος παίζει με τους κανόνες, ο Joker τους ανατρέπει και τους στρέφει εναντίον του. Το κόμικ εξερευνά τα όρια της επιρροής μιας παρανοϊκής διάνοιας στους υπόλοιπους. Πόσο μπορεί κανείς να μείνει αποστασιοποιημένος, καθώς έρχεται σε επαφή και μελετά διαταραγμένα άτομα, που έχουν πολύ διαφορετική αντίληψη της πραγματικότητας και όρια από τον ίδιο. Αν μπορεί κανείς να προστατέψει την οικογένεια του από το σκοτάδι που τον γεμίζει η δουλειά του. Ο Lemire ξέρει ότι αυτά που μας τρομάζουν στ' αλήθεια, είναι τα κοντινά. Αυτά που μπορεί να χάσουμε στην πραγματικότητα. Τους ανθρώπους που αγαπάμε ή ακόμα και το μυαλό μας. Έχουμε έναν Joker, έναν ψυχοπαθή δολοφόνο, που στο μυαλό του θέλει να φτιάξει κάτι όμορφο, όσο διεστραμμένο και να ναι. Η απεικόνιση των εγκλημάτων του, μας δίνεται μέσα από τα δικά του μάτια, ως μια διεστραμμένη καλλιτεχνική έκφραση. Ένα επικίνδυνο παραδείσιο πουλί, παγιδευμένο στο κλουβί του Arkham (Ο Lemire αναφέρει σε συνέντευξή του ότι εμπνεύστηκε τον Joker του από τους Steve Englehart/ Marshall Rogersστην ιστορία τους The Laughing Fish, αλλά δανείστηκε στοιχεία κι από τον Joker των Azzarell/Bemejo και το Killing joke του Alan Moore) . Στον αντίποδά του, έχουμε έναν επιστήμονα (εμπνευσμένο σε μεγάλο βαθμό απ΄το origin της Harley Quinn), που θέλει επίσης να δημιουργήσει κάτι όμορφο. Να έχει μια ευτυχισμένη οικογένεια και μια πετυχημένη καριέρα. Που γυρνά πίσω τα βράδια, στη ζεστή προστατευμένη οικογενειακή φωλιά. Πόσο διαφορετικοί είναι αυτοί οι δύο; Ποιες είναι αυτές οι συνθήκες που κάνουν κάποιον να περάσει ή όχι τα κοινωνικά όρια; Πάνω σε αυτούς τους προβληματισμούς, στη σύγκρουση χαρακτήρων και απρόβλεπτων συνθηκών, ο Lemire στήνει ένα δυνατό ψυχολογικό θρίλερ που παίζει παιχνίδια με το μυαλό μας, όπως κι ο Joker με τον Ben Arnell. Όντας κι ο ίδιος "φρέσκος" πατέρας, διοχετεύει τις φοβίες του και τις ανησυχίες του στο κόμικ, με πολύ αληθοφανή και διεισδυτικό τρόπο. Η ιστορία εκτυλίσσεται μέσα από τρεις οπτικές γωνίες: του Joker, του ψυχιάτρου Ben Arnell και του Mr Smiles, ήρωα ενός παραμυθιού που ζει στη Happyville, που πρακτικά είναι ένα "παιδικό" alter ego του Joker. Οι αντιθέσεις ανάμεσα στα ρεαλιστικά και παραμυθικά στοιχεία της ιστορίας λειτουργούν υποδειγματικά. Καθόλου τυχαία, η Gotham City δεν είναι σκοτεινή, όπως την έχουμε συνηθίσει σε τόσα κόμικς. Κι ίσως γι αυτό να είναι τρομακτικότερη από ποτέ. Σε αυτό συμβάλλει αποφασιστικά και το εικαστικό κομμάτι. Ο Sorrentino συνεχίζει να πειραματίζεται ανελέητα πάνω στα όρια της κομικσικής τέχνης, με πάνελς να διαλύονται στα συστατικά τους, με αυτήν την χαρακτηριστική νοσηρότητα και δημιουργικότητα που διακατέχει όλα του τα έργα. Το σχέδιό του δίνει δυνατά καρέ έντονου ρεαλισμού σε ένα (όχι και τόσο) υπερηρωικό κόμικ, δίνει περισσότερη έμφαση στα πρόσωπα απ' ότι συνήθως και τα βλέμματα των ηρώων του είναι πιο διαπεραστικά από ποτέ. Η ζεστασιά στις οικογενειακές σκηνές κι η αθωότητα/βαρβαρότητα του παραμυθιού ενισχύουν ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα του κόμικ και την αγωνία μας για το τι μέλλει γενέσθαι. Αν κάτι όμως απογειώνει το αισθητικό αποτέλεσμα και την ατμόσφαιρα του κόμικ, που αποτυπώνει τις συναισθηματικές διακυμάνσεις και τονίζει τις αντιθέσεις, αυτό είναι ο χρωματισμός της Jordie Bellaire, που πραγματικά δίνει ρέστα. Η παλ χρωματική της παλέτα στα εγκλήματα του Joker, τα έντονα κόκκινα στις εκρήξεις βίας, η σωστή χρήση των μουντών και ψυχρών αποχρώσεων, αναδεικνύουν εκπληκτικά το σχέδιο του Sorrentino. Να σημειώσω εδώ ότι έχει κάνει παπάδες στο χρωματισμό και στο Vision. Συνολικά το Joker: Killer Smile είναι από τα καλύτερα κόμικς του Joker που έχω διαβάσει. Το τελευταίο τεύχος μπορεί να μην ήταν τόσο απρόβλεπτο όσο θα ήθελα, δεν αποδυνάμωσε όμως το "ταξίδι" του κόμικ και έδωσε μια αρκετά διαφορετική ματιά σε έναν από τους πιο διάσημους villains. Πραγματικά, ό,τι άλλο κόμικ και να δημιουργήσει το συγκεκριμένο dream team θα το πάρω με κλειστά μάτια Εννοείται ότι προτείνεται σε φανς των υπερηρωικών και μη. Οι σκληροπυρηνικοί batmanικοί ίσως απογοητευτούν, καθώς ο Batman παίζει ρόλο κομπάρσου εδώ, αλλά πιθανότατα θα ανταμειφθούν με το επόμενο one shot - επίλογο 32 σελίδων, των ίδιων δημιουργών, που θα κυκλοφορήσει το Μάιο, με τίτλο Batman: The Smile Killer: εκεί, ο νεαρός Bruce Wayne μεγαλώνει παρακολουθώντας το Mr. Smiles Show... και το σόου μπορεί να τον παρακολουθεί επίσης. Και ακούει τα λόγια του Mr. Smiles, καθώς απευθύνεται μόνο σ' αυτόν! Απλά ανυπομονώ!

"I Know the truth..I can never waver from my mission..." - Bruce Wayne Επιτέλους έφτασε στα χέρια μου(με λίγη καθυστέρηση λόγο των γνωστών προβλημάτων με τον Covid 19)και το τεύχος-επίλογος στο εκπληκτικό Joker:The Killer Smile του εκπληκτικού διδύμου Lemire-Sorrentino,που αποτελούν εγγύηση για να διαβάσεις ένα πραγματικά καλό κόμικ στις μέρες μας.Τίτλος του Bat Man:The Smile Killer,και πραγματικά εκεί που ακόμα προσπαθείς να συνέλθεις από το Killer Smile,οι δημιουργοί κρατούν και ένα τελευταίο χαρτί που πετάνε στο τραπέζι και εκπλήσσουν όλους...Γιατί για ποια καλή ιστορία του Joker θα μιλάγαμε αν αυτή δεν σε εκπλήσσει εκτός από το να σε τρομάξει μόνο...Kαι φαίνεται ότι τόσο ο Joker,όσο και οι δύο δημιουργοί δεν είχαν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη... Η ιστορία μας αρχίζει με τον νεαρό Bruce Wayne,που όπως όλα τα μικρά παιδάκια της ηλικίας του,βλέπει στην τηλεόραση το αγαπημένο του πρόγραμμα...Στο οποίο παρουσιαστής είναι ο mr.Smiles(o πρωταγωνιστής του παραμυθιού που διάβαζε ο γιος του Ben Arnell,του ανθρώπου που είχε αναλάβει να...γιατρέψει τον Joker από την παράνοια του...)ο οποίος φαίνεται να παρακολουθεί τον Bruce όπως και αυτός εκείνον...Και να του λέει περίεργα πράγματα...Ότι όλα θα πάνε καλά,η μοναξιά και η στεναχώρια του μικρού θα περάσουν,αρκεί το παιδί να ακούει τι έχει να του πει... Variant cover από Kaare Andrews Χρόνια αργότερα ο Bat Man θα απαντήσει σε ένα κάλεσμα του Gordon,για να έρθει αντιμέτωπος για άλλη μία φορά με τον Joker.Kαι ενώ τον καταδιώκει σε μία εγκαταλειμμένη αποθήκη,ο Bat Man θα βρει μία χάρτινη μάσκα/ζωγραφιά που είχε δημιουργήσει ο ίδιος σαν παιδί για τον Mr.Smiles...Kαι εκεί είναι που θα αρχίσει ο πραγματικός εφιάλτης για τον άνθρωπο νυχτερίδα,αφού όπως ακριβώς και ο Dr.Arnell πριν από εκείνον,έτσι και αυτός πλέον δεν μπορεί να ξέρει τι είναι η πραγματικότητα και τι όχι...Υπήρξε ποτέ ο Bat Man;;Έιναι ο Gordon αστυνομικός επιθεωρητής ή ο ψυχολόγος που έχει από παιδί;;Και γιατί ο Dr.Arnell είναι ακριβώς δίπλα του σε ένα κελί όπως και ο ίδιος;; Με αριστουργηματικό τρόπο ο Lemire παίζει με τη ψυχολογία τόσο του χαρακτήρα,όσο και των αναγνωστών,και μας οδηγεί σε ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό μέσα στη παράνοια,τη ψύχωση,και τη τρέλα που φωλιάζει καλά κρυμμένη μέσα στην ανθρώπινη ψυχή.Έχουμε να κάνουμε με πρώτης τάξεως ψυχολογικό τρόμο,που σε διακατέχει από τη πρώτη στιγμή.Γνωρίζεις ότι κάτι δεν πάει καλά από την έναρξη της ιστορίας,αλλά και πάλι δε μπορείς να διανοηθείς ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως φαίνονται..Δεν έχουμε να κάνουμε με μία ακόμα ιστορία Bat Man εναντίων Joker..Που θα πέσει κυνηγητό άντε και μερικές σφαλιάρες και το καλό θα θριαμβεύσει για μία ακόμα φορά έναντι του κακού...Εδώ ο εχθρός είναι ο ίδιος ο εαυτός του Bruce...Που προσπαθεί να καταλάβει τι τελικά είναι αληθινό και τι όχι...Έιναι κανείς με το μέρος του ή όλοι θέλουν το κακό του...Αυτό που ζει πλέον το αντιλαμβάνεται μόνο ο ίδιος;;Και αν ναι πώς μπορεί να βγει από αυτή την κατάσταση;; Ο Lemire μαζί με τον ήρωα του βάζει τους σπόρους της αμφισβήτησης και στους ίδιους τους αναγνώστες οδηγώντας τους σε μία πορεία με το τρενάκι του τρόμου όχι σε σπηλιά με τέρατα και σκελετούς,αλλά σε μία συναισθηματική κατάσταση στην οποία τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και εφιάλτη μοιάζουν να μην είναι πλέον ορατά...Ποια περίοδος του Bruce Wayne είναι η αληθινή;;Η παιδική του;Η ηρωική του;Ή εκείνη που τον θέλει έγκλειστο στο Arkham;Ποτέ δεν είναι απολύτως σαφές από τον συγγραφέα για το ποια από αυτές τις διαφορετικές πραγματικότητες είναι πραγματικά αληθινή...Στα παιδικά χρόνια του Bruce το χέρι που κινεί τη μαριονέτα στο παιδικό πρόγραμμα που βλέπει ο Bruce μοιάζει με αυτό του Joker...Πώς μπορεί να είναι αυτό δυνατόν αφού τότε δεν υπήρχε καν ο Bat Man,άρα ούτε και ο πρίγκηπας του εγκλήματος...Και αν οι γονείς του Bat Man δεν πεθάναν με το τρόπο που γνωρίζουμε,τότε πώς μπορεί να υπάρχει έπειτα και ο Bat Man;;Μαθήματα ψυχολογικού θρίλερ από το μάστορα του είδους Jeff Lemire,ο οποίος καταφέρνει να προκαλεί ρίγη και τρόμο στους αναγνώστες που υποβόσκει καθ'όλη τη διάρκεια της ιστορίας...Και αυτό δείχνει τη συγγραφική του δεινότητα στο ότι ακριβώς δεν καταφεύγει στην εύκολη λύση της βίας,του αίματος και του gore για να σοκάρει ή να τρομάξει τον αναγνώστη... Σχεδιαστικά για άλλη μία φορά ο Sorrentino παραδίδει μία δουλειά πρώτης σχεδιαστικής ποιότητος,μένοντας σταθερός στο πειραματικό αλλά και ρεαλιστικό του στυλ,και κάνοντας το γνωστό παιχνίδι με τα panels(όπως άλλωστε και στο αριστουργηματικό Gideon Falls) που θα κάνει τα μάτια των αναγνωστών να ασχοληθούν μαζί τους για πολύ περισσότερο από λίγα δευτερόλεπτα.Εκμεταλεύεται στο έπακρο τις δυνατότητες που του δίνει το μέσο για να αποδώσει με το πιο αριστουργηματικό σχεδιαστικά τρόπο τα κείμενα του συνεργάτη του.Η Jordie Bellaire για ακόμα μία φορά μας ενθουσιάζει με την εναλλαγή στη χρωματική της παλέτα από τα φωτεινά(παιδική ηλικία του Bruce)στα σκοτεινά(Bat Man,Arkham)τονίζοντας έτσι την αντίθεση στις 3 διαφορετικές χρονικές περιόδους στη ζωή του Bruce Wayne.Δε θα μπορούσε ο Lemire να είχε διαλέξει πιο ικανούς συνεργάτες για να διηγηθεί την ιστορία του από τους Sorrentino&Bellaire και ελπίζω να συνεχίσει να δημιουργεί μαζί τους για πολλά χρόνια ακόμα. Το τέλος της ιστορίας αφήνει τον αναγνώστη να αποφασίσει τι ακριβώς νομίζει ότι μπορεί να συμβαίνει...Ίσως όμως να είναι και η αρχή μίας άλλης ιστορίας που οι δημιουργεί να θελήσουν να μας εξιστορήσουν στο μέλλον..Το Bat Man : The Killer Smile αγκαλιάζει θέματα όπως η ψύχωση,ο υπαρξιακός τρόμος,οι παραισθήσεις,οι παιδικοί εφιάλτες και το διφορούμενο μυστήριο χωρίς όμως να δίνει έτοιμες απαντήσεις στον αναγνώστη,ο οποίος θα αναρωτιέται για καιρό τι ακριβώς μπορεί να συμβαίνει...Ο καλύτερος επίλογος ( ; ) σε ένα πραγματικά αριστουργηματικό έργο που το θεωρώ ήδη κλασικό να σταθεί δίπλα σε άλλες μεγάλες ιστορίες του Joker όπως το Killing Joke και το the Man who Laughs,και που σίγουρα θα δώσει στον αναγνώστη τροφή για σκέψη για μεγάλο διάστημα αφότου ολοκληρώσει την ανάγνωση του.Το Black Label δεν με έχει απογοητεύσει ως τώρα ούτε μία φορά και περιμένω με αγωνία και το Three Jokers(αυτό και αν δεν άργησε!!)για να συνεχίσει τη καλή παράδοση του imprint της DC που αποτελεί άξιο παιδί της πάλαι ποτέ Vertigo.

Έπεσε στα χέρια μου το Primordial. Ωραίο backstory (τα ζώα που στείλαμε στο διάστημα τα πρώτα χρόνια των διαστημικών προγραμμάτων δεν πέθαναν... και επιστρέφουν!) Συνωμοσιολογικού τύπου στόρυ λοιπόν... sci-fi, χαριτωμένα ζωάκια. Τι μπορεί να πάει στραβά; Τα πάντα. -Σχέδιο: Τι να πω. Ένα συνεχόμενο, βαρετό, επαναλαμβανόμενο κολλάζ. Επίσης, άδεια πάνελ, το ένα μετά το άλλο. Μου θύμισε The Department Of Truth, λίγο πιο απλοϊκό. Να μιλήσω άραγε για εκείνο το διπλό splash page με τον πίθηκο, κυριολεκτικά κομμένο από το χώρισμα των σελίδων; Ακριβώς αυτό: ? - Σενάριο / Διάλογοι / Πλοκή: Η πολλά υποσχόμενη ιδέα δεν υλοποιήθηκε ποτέ σωστά. Απλοϊκοί χαρακτήρες με τους οποίους δεν προλαβαίνεις να δεθείς. Προβλέψιμη πλοκή, πιο κλισέ κι από ταινία 80s. Αυτή η ελπίδα πως θα ξαναζούσα λίγο ένα Πλανήτη των Πιθήκων τουλάχιστον; Ποτέ. Σελίδες ολόκληρες διάλογοι ανάμεσα στα ζώα. Ξεκινάς την ιστορία και σου δημιουργούνται κάποιες απορίες. Όπως συνεχίζει, αποκτάς κι άλλες. Περιμένεις στο τέλος να πάρεις κάποιες απαντήσεις. Αμ δε. Δεν μου αρέσει η μασημένη τροφή, εκτιμώ ένα σωστό δουλεμένο open ending σε ένα σενάριο... αλλά κλείσε και καμμιά τρύπα φίλε Lemire. Γενικά ένα άνοστο, άνευρο, άγευστο (και είμαι ακόμα στο "Α") συνοθύλευμα έξυπνων ιδεών και αγνών προθέσεων που (μάλλον) βαρέθηκαν να τις αναπτύξουν περισσότερο. Είναι από αυτές τις σειρές που και τα διπλά τεύχη να είχαν δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Αρκεί να έβγαζε νόημα. Hardcover, αλήθεια αγαπητή Image; Γιατί; Τι να πω. Ίσως αποκτήσει μεγαλύτερη μεταπωλητική αξία έτσι. Α, και να μην ξεχάσετε να συγκινηθείτε στο τέλος.

Βλέπεις Jeff Lemire; Πρέπει να το διαβάσεις, θα είναι τουλάχιστον καλό (fangirl talking ). Κι αν το σχεδιάζει ο Gabriel Walta (βλέπε Vision ) ακόμα καλύτερα. Μ' αυτή τη λογική το παράγγειλα χωρίς δεύτερη σκέψη, αλλά για ακόμα μια φορά δεν άντεξα και το διάβασα, πριν το πάρω στα χέρια μου σε υλική μορφή Στο δια ταύτα: Η υπόθεση εκτυλίσσεται στο U.S.S. Montgomery, ένα διαστημόπλοιο που μεταφέρει οικογένειες από τη γη, με προορισμό ένα ασφαλέστερο μέλλον. Η ανθρωπότητα στη γη αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα επιβίωσης, λόγω οικολογικής καταστροφής. Δυστυχώς το μέλλον του πληρώματος αποδεικνύεται κάθε άλλο από ασφαλές, καθώς όλοι οι ενήλικες καταλήγουν νεκροί, (θα ανακαλύψετε πως) και οι μόνοι που μένουν στο διαστημόπλοιο είναι παιδιά έως 13 ετών. Ό,τι κοντινότερο σε μητρική φιγούρα γι αυτά είναι η VAL, AI (τεχνητή νοημοσύνη) του διαστημοπλοίου, με τους περιορισμούς της μηχανικής της υπόστασης. Στο σημείο που βρίσκονται, στη Μαύρη Ζώνη, δεν έχουν τη δυνατότητα να επικοινωνήσουν με κανέναν για έναν ολόκληρο χρόνο. Η αρχική ιδέα γι αυτό το κόμικ δεν προήλθε από τον ίδιο τον Lemire (όπως συμβαίνει συνήθως), αλλά από τον Tze Chun της TKO (εκδοτικής του κόμικ), που του έριξε την ιδέα να γράψει ένα κόμικ με θέμα: Η A.I. ενός διαστημοπλοίου πρέπει να αναθρέψει τα παιδιά που το επιβαίνουν, καθώς όλοι οι ενήλικες έχουν πεθάνει. " Ο Lemire χάρηκε με την ιδέα, τη θεώρησε πρόκληση κι έφτιαξε άλλο ένα πολύ καλό κόμικ Ο Lemire έχει τη σπάνια ικανότητα να δίνει ψυχή στους χαρακτήρες τoυ μέσα σε μόνο λίγες σελίδες, κάτι που ενισχύεται από την εκφραστικότητα των προσώπων του Walta. Είναι δύσκολο να κρατήσει κανείς τις ισορροπίες και την αληθοφάνεια όταν διαχειρίζεται παιδικούς χαρακτήρες. Κι εδώ το καταφέρνουν ιδανικά. Ακόμα κι όταν έχουν να διαχειριστούν AI χαρακτήρα! Μέσα στη μεγάλη εικόνα, που έχει φόβο για την καταστροφή της ανθρωπότητας, πολιτικές, ίντριγκες στον κόσμο των ενηλίκων, ο Lemire επικεντρώνεται σε μια μικρή (μεγάλη) ιστορία μιας ιδιόρρυθμης οικογένειας, όπου ο καθένας καλείται να ανταποκριθεί σε τελείως διαφορετικές προκλήσεις απ' ό,τι του αντιστοιχεί. Πότε ενηλικιώνονται τα παιδιά; Τι κοινωνικές δομές φτιάχνουν χωρίς την επίβλεψη των μεγάλων; Πως εξελίσσονται με την απότομη ανάληψη ευθυνών, παράλληλα με τα χαρακτηριστικά της ηλικίας τους; Πχ την κυκλοθυμία και την παρορμητικότητα της προεφηβείας; Πώς αντιμετωπίζουν την απώλεια και τους κινδύνους, εσωτερικούς κι εξωτερικούς; Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Lemire δεν έδωσε αναλυτικές οδηγίες στον Walta για το σχέδιο, απλά κάποιες βασικές κατευθυντήριες και συζήτησαν μαζί για την απεικόνιση του διαστημοπλοίου. Δεν ήθελαν να ακολουθήσουν τη συνήθη τακτική των αποστειρωμένων γυαλιστερών διαστημοπλοίων, αλλά να δώσουν την αίσθηση της απομόνωσης και της κλειστοφοβίας, σε μια κατοικία υψηλής τεχνολογίας μεν, αλλά όχι τόσο "καθαρή" με στοιχεία καθημερινής χρήσης. Θεωρώ ότι η ελευθερία που δόθηκε στον Walta απέδωσε κι η ατμόσφαιρα που δημιουργείται στο κόμικ είναι η ιδανική. Όπως θα καταλάβατε μου άρεσε , αν και θεωρώ ότι άνετα θα γινόταν από πολύ καλό εξαιρετικό, με έξι τεύχη ακόμα. Το Sentient είναι υποψήφιο για Eisner στην κατηγορία Best Limited Series. Ένας λόγος παραπάνω να το αποκτήσει κανείς, είναι η εξαιρετική έκδοση της ΤΚΟ, σε μια όμορφη κασετίνα που περιέχει τα 6 τεύχη, που τα αναμένω! Κυκλοφορεί επίσης και σε TPB, αλλά η έκδοση που παρήγγειλα μου φάνηκε πολύ πιο δελεαστική.

Εντάξει, το πάω ανάποδα: ενθουσιάστηκα με αυτό το κόμικ! Πειραγμένο υπερηρωικό, εντελώς φρέσκο, αλλά ταυτόχρονα κάτι που αποτίει και φόρο τιμής στα κλασικά υπερηρωικά. Τέλειο!! Αν δεν το είχα ήδη διαβάσει, θα είχα σιελόρροια αυτή τη στιγμή! Ο Καναδός Jeff Lemire, από τους σημαντικότερους για εμένα δημιουργούς κόμικ, έκανε ξανά το θαύμα του. Για να δούμε λίγο πιο προσεκτικά: Ομάδα υπερηρώων, έξι τον αριθμό, βρίσκονται εδώ και 10 χρόνια και για αδιευκρίνιστους λόγους εξόριστοι σε ένα χωριό στη μέση του πουθενά, από όπου δεν μπορούν να ξεφύγουν, λόγω ενός δυναμικού πεδίου και προφανώς αγνοούν τι έχει συμβεί στον έξω κόσμο κατά τη διάρκεια της απουσίας τους. Ποιοι είναι αυτοί; Η Golden Gail, μέλος της οικογένειας υπερηρώων Golden και εγκλωβισμένη στο σώμα ενός μικρού κοριτσιού, ενώ η ίδια είναι μεσήλικας και μεταμορφώνεται σε κορίτσι με υπεράνθρωπες δυνάμεις λέγοντας τη λέξη "Zafram" (τι μας θυμίζει αυτό;) ). Κρύβει ένα μυστικό, που τη βασανίζει. Είναι το μέλος που επιθυμεί ίσως περισσότερο από όλα, να απεγκλωβιστεί από τη φάρμα. Ο Barbalien, Αρειανός ονόματι Mark Markz (τι μας θυμίζει αυτό;) ), που έχει έρθει στη Γη για να μας βοηθήσει από μια επικείμενη εισβολή Αρειανών και καταφέρνει να μεταμφιέζεται περνώντας απαρατήρητος μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία, έχοντας όμως κι αυτός ένα μυστικό, που τον ταλαιπωρεί. Ο Abraham Slam, χωρίς υπεράνθρωπες δυνάμεις, αλλά εξαιρετικά γυμνασμένος, αφότου κρίθηκε ακατάλληλος να υπηρετήσει στο στρατό κατά τη διάρκεια του πολέμου (τι μας θυμίζει αυτό;) ). Είναι ίσως ο μοναδικός της παρέας, που έχει εγκλιματιστεί στο καινούριο περιβάλλον. Ο Colonel Weird (τι μας θυμίζει αυτό;) ). από τους πρώτους αστροναύτες, ο οποίος μπορεί να μετακινηθεί στο χώρο και στο χρόνο, χάνοντας σιγά σιγά τα λογικά του, αλλά θα αποτελέσει τον καταλύτη της πλοκής. Η Madame Dragonfly, μάγισσα και αποκρυφίστρια, αιώνια δεμένη με ένα συγκεκριμένο σπίτι, προφανώς πηγή της δύναμής της, αλλά και της κατάρας της (τι μας θυμίζει αυτό;) ). Αν και μένει αποτραβηγμένη από τους υπόλοιπους, διαδραματίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας. Και τέλος, η TLK-E WLK-E ή για μεγαλύτερη ευκολία Talky Walky, μέλος μιας εξωγήινης φυλής ρομπότ, που μισούνε τους ανθρώπους, αν και η ίδια τους συμπαθεί. Εφευρέτρια και επιστήμων μεγάλης κλάσης, την περιμάζεψε ο Colonel Weird σε μια από τις περιπλανήσεις του. Προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον έξω κόσμο και μια από τις προσπάθειές της θα έχει κάποια επιτυχία και θα δώσει νέα τροπή στην ιστορία. Υπήρχε και ένα έβδομο μέλος, ο Black Hammer, αλλά θα μάθετε περισσότερα για αυτόν, διαβάζοντας το κόμικ To είπα από την αρχή: ξετρελάθηκα! Υπέροχο σενάριο, γεμάτο ανατροπές, εξαιρετικούς διαλόγους, αγωνία. πραγματικούς χαρακτήρες (αν και μιλάμε και υπερήρωες), εξαιρετικό σχέδιο, που θύμισε λίγο Mignola, αν και όπου χρειάζεται, αποτίει τον απαραίτητο φόρο τιμής σε άλλους δημιουργούς, του Jack Kirby μη εξαιρουμένου, εντυπωσιακοί χρωματισμοί. Αν και διαβάζεται ίσως πιο εύκολα από έχοντες σχέση με υπερηρωικά κόμικς, οι οποίοι θα απολαύσουν τις αναφορές σε κόμικς του παρελθόντος, συνίσταται ακόμα και σε εκείνους που δεν τους αρέσει το είδος, αφού, όπως καταλαβαίνετε, μιλάμε για μια εκ βάθρων ανανέωση του είδους.Το ξαναγράφω: είμαι βέβαιος, ότι το κόμικ θα αρέσει σχεδόν σε όλους: όσοι δεν αρέσκονται στα υπερηρωικά, επειδή θα βρούνε κάτι εντελώς διαφορετικό και σαφώς πιο ψαγμένο από τις συνήθεις ιστορίες του είδους, αλλά και στους μυημένους στα υπερηρωικά, αφού θα βρουν στο κόμικ πλείστες αναφορές σε πολλά υπερηρωικά κόμικς του παρελθόντος, γιατί παρά τις καινοτομίες του, το κόμικ είναι γραμμένο και σχεδιασμένο με βαθιά αγάπη για τα παλιά κόμικς και ως φόρος τιμής σε αυτά. Η κύρια σειρά ολοκληρώθηκε ως τίτλος στο τεύχος 13 και συνεχίστηκε από το σημείο που σταμάτησε στη σειρά Black Hammer: Age of Doom, η οποία ολοκληρώθηκε σε 12 τεύχη έφερε ένα νέο πρόσωπο στην πλοκή και έδωσε ένα τέλος στη ιστορία, με μια ευφάνταστη, πολύ πικρή ανατροπή, η οποία βάζει τον αναγνώστη να σκεφτεί σχετικά με τη σχέση καλού και κακού. Δεν γράφω περισσότερα, για να μη χαλάσω την όποια έκπληξη. Τα τεύχη 1-13 (πλην του #12) συγκεντρώθηκαν σε δύο TPBs στα οποία δεν περιέχεται το #12, ούτε το Giant-Sized Annual (εμ πως, τι υπερηρωικό θα ήταν χωρίς Giant-Sized Annual :P). Ο πρώτος τόμος περιλαμβάνει εισαγωγή και βιογραφικά των υπερηρώων δια χειρός Jeff Lemire και ο δεύτερος εκτεταμένο gallery. Τα τεύχη 1-12 του Black Hammer: Age of Doom συλλέχθησαν σε δύο TPBs, όπου υπάρχουν επίσης εκτεταμένα gallery. Έχουν κυκλοφορήσει και Deluxe εκδόσεις πλέον και για τις δύο σειρές. Ο Lemire, όμως δεν έμεινε μόνο στην κύρια ιστορία, αλλά δημιούργησε και ένα ολόκληρο σύμπαν, ένα κατόρθωμα πραγματικά εντυπωσιακό, το οποίο το είδαμε σε αυτοτελείς σειρές pin-offs, με πλήθος χαρακτήρων, ηρώων και εγκληματιών, αλλά και κάποιων που είναι λίγο και από τα δύο, όλοι εκ των οποίων, έχουν κάποια αναφορά σε κόμικς του παρελθόντος. Πραγματικό επίτευγμα, ειδικά αν σκεφθεί κανείς, ότι όλα αυτά προήλθαν από τη γόνιμη φαντασία ενός και μόνο ανθρώπου. Κάθε μια από τις σειρές, εμβαθύνει στον κόσμο του Black Hammer και προσθέτει κάτι στη βασική πλοκή, αλλά και στους χαρακτήρες. Η ανάγνωσή τους όμως δεν είναι απαραίτητη, απλά επιτείνει την απόλαυση Πέρα λοιπόν από τη βασική σειρά (Black Hammer / Black Hammer: Age of Doom), έχουν κυκλοφορήσει και τα εξής, όλα σε σενάριο του Lemire: - Black Hammer: Streets of Spiral Περιέχει τα Giant-Sized Annual, το οποίο δίνει κάποιες υποστηρικτικές ιστορίες σχετικά με το παρελθόν των πρωταγωνιστών, Cthu-Louise και την πολύτιμη World of Black Hammer Encyclopedia, καθώς και ένα τεύχος από την FCBD, το οποίο δίνει μια πρόγευση κάποιων πραγμάτων. - Black Hammer '45 Περιέχει τα Black Hammer '45 1-4 σε σχέδιο Matt Kindt και αφηγείται την ιστορία μιας ομάδας έγχρωμων στρατιωτών στην Ευρώπη στο Β'ΠΠ (επειδή υπήρξε Black Hammer πριν από τον υπερήρωα ) , Μάλλον το πιο ανούσιο της σειράς και ίσως αυτό που μπορείτε να προσπεράσετε χωρίς τύψεις. - The Quantum Age Περιέχει τα The Quantum Age σε σχέδιο Wilfredo Torres. 100 χρόνια από τώρα, μια ομάδα εφήβων υπερηρώων, κάποιοι από τους οποίους έχουν άμεση σχέση με τοην αρχική ομάδα του Black Hammer, Απολαυστική ιστορία, με ωραίο σχέδιο, όπου κάποιοι παλιοί γνώριμοι κάνουν την εμφάνιση τους. - Sherlock Frankestein and The Legion of Evil Περιέχει τα Black Hammer #12 και τα Sherlock Frankestein and The Legion of Evil 1-4 σε σχέδιο David Rubín. Ο Sherlock Frankestein είναι εγκληματίας, ο οποίος φέρεται να έχει κάποια σχέση με την εξαφάνιση των ηρώων. Ο ίδιος έχει ανανήψει, αλλά έχει κάποιο μυστικό. Ή θα διαβάσετε πρώτα αυτό ή το Age of Doom. Όποιο από τα δύο διαβάσετε πρώτα, να ξέρετε ότι περιέχει spoilerg για το άλλο. Απολαυστική ιστορία με πάρα πολλές ανατροπές και κακούς, που αποδεικνύονται όχι και τόσο κακοί. - Doctor Star and the Kindom of Lost Tomorrows Περιέχει τα Doctor Starr and the Kindom of Lost Tomorrows 1-4 σε σχέδιο Max Fiumara. O Doctor Star ήταν υπερήρωας, που προϋπήρχε πολλών από τους ήρωες της βασικής σειράς. Είναι σαφώς επηρεασμένος από τον Starman σε σημείο, που το πραγματικό όνομα του ήρωα είναι Jim Robinson, αναφορά, καθ'ομολογίαν του ίδιοι του Lemire, στον James Robinson, συγγραφέα του πλέον ιστορικού run του Starman, αλλά και του The Golden Age, παρουσίαση του οποίου μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Η πιο ανθρώπινη και συγκινητική ιστορία από όλες, που πρέπει να διαβάσετε οπωσδήποτε, παρόλο που δεν έχει άμεση σχέση με την κυρίως σειρά. - Skulldigger + Skeleton Boy Η σειρά δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη, θα τελειώσει σε έξι τεύχη σε σχέδιο Tonci Zonjic. Δεν την έχω διαβάσει ακόμη, αλλά ο Skulldigger είναι υπερήρωας σε στιλ Punisher, ο οποίος εξολοθρεύει τους κακούς. - Colonel Weird: Cosmagog Η σειρά δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη, θα τελειώσει σε τέσσερα τεύχη σε σχέδιο Tyler Crook. Δεν ξέρω κάτι παραπάνω. - Barbalien:Red Planet Προβλέπεται να ολοκληρωθεί σε έξι τεύχη. Δεν ξέρω κάτι παραπάνω. - Black Hammer / Justice League: Hammer of Justice! Περιέχει τα Black Hammer / Justice League: Hammer of Justice! 1-6 σε σχέδιο Michael Walsh. Κατά τα άλλα, ο,τι λέει ο τίτλος. Πολυαναμενόμενο crossover, που ελπίζω να μην αποδειχθεί μούφα. Δεν το έχω διαβάσει ακόμη, προφανώς. Αν και η σειρά δεν περιέχει πολλές σκηνές βίας, δεν συνίσταται σε πολύ νέους αναγνώστες.

Το Lost Dogs κυκλοφόρησε αρχικά το 2005, με δημιουργό τον Jeff Lemire. Καθώς η αρχική έκδοση είχε εξαντληθεί, το βιβλίο επανακυκλοφόρησε το 2012 από την Top Shelf Productions. Πρόκειται για ένα graphic novel 104 σελίδων το οποίο παρουσιάζει την ιστορία ενός άντρα που προσπαθεί να βρει ξανά τη γυναίκα του. Η ιστορία ξεκινάει με τον πρωταγωνιστή, έναν ναύτη ο οποίος μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένας καλόκαρδος "γίγαντας", και την οικογένεια του, οι οποίοι κάνουν μια νυχτερινή βόλτα κοντά στο κοντινό λιμάνι. Περνώντας από ένα σκοτεινό δρομάκι, τους επιτίθεται μια συμμορία αντρών, οι οποίοι έχοντας βάλει στο μάτι τη γυναίκα του πρωταγωνιστή μας, σκοτώνουν τη κόρη του μπροστά του και πετάνε αναίσθητο τον ίδιο στη θάλασσα. Ο ναύτης μας όμως βγαίνει τελικά ζωντανός και είναι αποφασισμένος να βρει τη γυναίκα του. Είναι άμεσα κατανοητό ότι πρόκειται για ένα δράμα το οποίο δεν απέχει από κάτι πραγματικό, κάτι ρεαλιστικό. Βλέπουμε έναν άνθρωπο ο οποίος από τη μια στιγμή στην άλλη χάνει τα πάντα. Κι όμως, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να βρει τους ανθρώπους του, τα φιλικά του πρόσωπα, να μαζέψει ότι έχει απομείνει από την οικογένεια του. Βλέπουμε έναν άνθρωπο που όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα, δε τα παρατάει μέχρι το τέλος. Ο σχεδιαστικός χαρακτήρας του βιβλίου είναι ανάλογος της ιστορίας, με τους χαρακτήρες σχεδιασμένους έτσι ώστε να δείχνουν τη προσωπικότητα τους. Βλέπουμε για παράδειγμα τον πρωταγωνιστή, ο οποίος έχει στρογγυλεμένο σχήμα, να είναι αρκετά ευαίσθητος σα προσωπικότητα, ενώ τα μέλη της συμμορίας φαίνονται μικρόψυχα και δρουν με μόνο κίνητρο το ένστικτο. Το χρώμα ανεβάζει το σχέδιο, παρά το γεγονός ότι χρησιμοποιείται μόνο το κόκκινο ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο. Αυτές οι χρωματικές επιλογές βοηθάνε στο μακάβριο τόνο της ιστορίας και το κόκκινο χρησιμοποιείται για έμφαση σε σημαντικά στοιχεία της πλοκής. Ακόμα και τα μαύρα περιθώρια ανάμεσα στα πάνελ αποδίδουν αυτή τη μουντή ατμόσφαιρα, καθώς συνυπάρχουν αρμονικά με την όλη σύνθεση. Το Lost Dogs είναι από τις πρώτες ιστορίες του Lemire και σίγουρα αξίζει μια ανάγνωση. Είναι μια θλιβερή ιστορία που περιγράφει τη σκληρή πραγματικότητα του να χάνεις τα πάντα και το ότι η ζωή δεν είναι ποτέ δίκαιη. Παρότι είναι καταθλιπτικό, αποδίδει αυτή τη κατάθλιψη με ένα δυνατό αποτέλεσμα ενός συνδυασμού με ένα σχεδιαστικό στυλ τύπου "art brute" και με στήσιμο που δένει πανέμορφα όλο το σύνολο.

Διαβάστηκε απίστευτα γρήγορα, ίσως και σε 15 λεπτά. Σαν ένα γλυκόπικρο σφηνάκι. Πολύ λίγα πράγματα μπορώ να πω γιατί η ιστορία είναι μικρή, συμπυκνωμένη και ανοιχτή σε προσωπικές ερμηνείες, όπως ένα ποίημα θα έπρεπε να είναι. Ενα παιδί κυνηγάει βάτραχους κάτω από μια γέφυρα, και ξαφνικά, ξυπνάει μεγαλύτερος σε ηλικία σε ένα απομωνομένο ξενοδοχείο, μέσα στο οποίο βρίσκεται αυτός... σε διάφορες ηλικίες της ζωής του. Όπως και σε όσα κόμικ του έχω διαβάσει, αν κάτι διακρίνει τον Lemire, αυτό είναι το άψογο storytelling και ο ρυθμός ο οποίος, χωρίς να είναι καταιγιστικός, σε παρασέρνει και γυρίζεις τις σελίδες τη μία μετά την άλλη. Υποπτεύομαι ότι είναι πολύ προσωπική ιστορία, με προεκτάσεις στις οικογενειακές σχέσεις του συγγραφέα αλλά και στην δική του παιδική - και όχι μόνο - ζωή. Το σχέδιο, χωρίς να είναι λεπτομερές, χωρίς να είναι γεμάτο και φαντεζί, έχει μια περίεργη ιδιότητα να μεταφέρει απόλυτα την ατμόσφαιρα της ιστορίας και τον σουρεαλιστικό της χαρακτήρα. Δεν μπορώ εύκολα να προτείνω σε κάποιον να αγοράσει το συγκεκριμένο κόμικς και είμαι σχεδόν σίγουρος, ότι αν δεν είχε ο Lemire τις επιτυχίες και τις πωλήσεις που έχει, δύσκολα θα έβρισκε εκδοτικό οίκο να του το κυκλοφορήσει. Όχι γιατί δεν αξίζει, αλλά γιατί όσο ικανοποιητικά γλυκόπικρο είναι, τόσο εσωτερικό και ελαφρά "αλλού" είναι. Καλό πάντως είναι, να διαβαστεί από όλους, έτσι ώστε να εκτιμηθεί και η συγκινητική γραφή του Lemire, αλλά και η δυνατότητα που έχει το μέσο να μεταφέρει συναισθήματα, άγχη και σκέψεις. Μπορώ να με φανταστώ άνετα να το διαβάζω μέσα σε μια Βαβέλ. Κυκλοφόρησε πέρισυ από την Gallery 13, imprint της Simon and Schuster η οποία έχει δείξει την πρόθεση να μπει δυναμικά στον χώρο των κόμικς. Τυπώθηκε σε μια σκληρόδετη έκδοση 112 σελίδων.

Ένα κόμικ που ο ίδιος ο συγγραφέας χαρακτηρίζει εύστοχα "no-genre". Η ιστορία της εξαμελούς οικογένειας Pike που κατοικεί στο Royal City. Ο Thomas Pike, ο μικρότερος γιος, είναι ένας εσωστρεφής έφηβος που δεν κοινωνικοποιείται άνετα και του αρέσει να γράφει. Όταν χάνει τραγικά και κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες τη ζωή του ως έφηβος, όπως είναι φυσικό, επηρεάζεται όλη η οικογένεια. Κάθε μέλος γεμίζει το κενό με την δική του εκδοχή για τον παρελθοντικό ή μελλοντικό Tom. Χωρίζεται σε τρία θεματικά arcs. Στο πρώτο, με όνομα "Next of kin", γνωρίζουμε την οικογένεια στο σήμερα και τις σχέσεις μεταξύ τους. Στο "Sonic Youth" πηγαίνουμε στα παιδικά χρόνια των χαρακτήρων και γνωρίζουμε τον πραγματικό Thomas και τις σκέψεις του, ενώ στο τρίτο και τελευταίο, με όνομα "We All Float On" μαθαίνουμε λεπτομέρειες για τον θάνατο του Thomas και έχουμε το τελικό resolution. Ο δημιουργός εξηγεί ότι σε αντίθεση με άλλες ιστορίες, όπως το Sweet Tooth, ξεκίνησε το Royal City χωρίς να έχει αποφασίσει το τέλος ή τη διάρκεια. Γράφει ότι μετά το δεύτερο arc άρχισε να "βλέπει" ξεκάθαρα το τέλος του κόμικ και πως ο κόσμος αυτός που ξεκίνησε να χτίζει δεν τον εξυπηρετούσε για κάτι πιο μακροσκελές. Και ομολογώ πως αυτό είναι εμφανές όταν το διαβάζεις. Μπορείς να διακρίνεις ότι άρχισε αφήνοντας πολλά περιθώρια ανάπτυξης, χωρίς όμως αυτό να φαίνεται άσχημο ή ημιτελές μετά το επιλεγμένο τέλος. Στο σενάριο κάνει αυτό που ξέρει καλά: αναπτύσσει χαρακτήρες, πλέκει τις σχέσεις τους και τους συνδέει με το περιβάλλον τους. Όλα τα μέλη της οικογένειας γράφονται προσεκτικά από το πρώτο μέχρι το τελευταίο τεύχος ώστε να είναι ρεαλιστικά και να μπορείς εύκολα να ταυτιστείς μαζί τους. Ο Patrick είναι συγγραφέας, παντρεμένος με σταρ του Hollywood, και έχει κολλήσει μετά την επιτυχία του πρώτου βιβλίου του. Η Tara είναι αρχιτέκτονας/πολιτικός μηχανικός και έχει μία ιδέα που προϋποθέτει το γκρέμισμα του εργοστασίου που δουλεύει ο σύζυγός της και δούλευε η οικογένειά της - ένα σημαντικό κτίσμα με συμβολική σημασία για την πόλη, αλλά και την ιστορία μας. Ο Richie είναι αλκοολικός και ναρκομανής, μπλεγμένος οικονομικά και αποκομμένος από την υπόλοιπη οικογένεια. Η μητέρα, Patricia, είναι αφοσιωμένη στην εκκλησία και ο πατέρας, Peter, στη συλλογή και την επιδιόρθωση παλιών ραδιοφώνων. Είναι ένα σεναριακά απλοϊκό slice of life που μπορεί να σε επηρεάσει ευθέως ανάλογα με το χώρο που θα του δώσεις. Σχεδιαστικά είναι ο κλασσικός Lemire. Αν έχετε δει αλλού το σχέδιο του μάλλον δεν υπάρχει κάτι πολύ διαφορετικό εδώ. Ωστόσο κάποιες από τις σουρεαλιστικές του απεικονίσεις με τα ραδιοφωνικά σήματα (τα οποία είναι το εικαστικό θέμα -ας πούμε- αυτής της σειράς) μπορεί να σας μαγέψουν. Η παλέτα των χρωμάτων είναι κατά βάση γήινη. Προσωπικά δεν είμαι τεράστιος fan του σχεδιαστικού του στυλ, αλλά δεν υπήρχε καμία δυσάρεστη έκπληξη. Ακόμα μια φορά, όπως παρατηρώ συχνά τελευταία στα κόμικ που διαβάζω, πολύ δυνατό σημείο ήταν η χρήση των σιωπηλών σελίδων. Η σειρά ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2017 και ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο του 2018 στα 14 τεύχη. Στα τρία βασικά πόστα είναι ο Lemire, ενώ στο lettering ο Steve Wands. Περιττό να πω ότι με υπερενθουσίασε και το προτείνω σε οποιονδήποτε γνωρίζει ή θέλει να γνωρίσει τον συγγραφέα. Στην χειρότερη, θα σας συγκινήσει. Κάτι αρκετά ιδιαίτερο με αυτό το κόμικ είναι ότι - λόγω κυρίως του δεύτερου story arc που ανέφερα παραπάνω και γυρνάει πίσω στα '90s - ο Lemire επιμελήθηκε μια playlist με indie rock τραγούδια της εποχής και τα αντιστοίχησε σε κάθε τεύχος. Αντίστοιχα, δημοσιεύτηκαν και κάποια variants-φόρος τιμής σε albums της εποχής.

Μια σειρά 12 τευχών από την Image και τον ακάματο Jeff Lemire. Η ιστορία είναι ένα μείγμα ΕΦ και περιπέτειας με στοιχεία οικογενειακού δράματος. Όλα αρχίζουν, όταν ένα οκτάχρονο κορίτσι, η Μεγκ, αρχίζει να βγάζει φύλλα και κλαδιά από το σώμα της και φαίνεται, ότι μετατρέπεται σε δένδρο. Φυσικά, η μητέρα της και ο αδερφός της φρικάρουν, αλλά πολύ σύντομα εμφανίζεται ο αποξενωμένος παππούς της, που ενημερώνει όλη την οικογένεια για τα ακόλουθα: πρώτον, αυτό που συμβαίνει στη Μεγκ, συνέβη με διαφορετικό τρόπο στον πατέρα της, για τον οποίον η οικογένεια πιστεύει ότι τους παράτησε, δεύτερον, ότι ο ίδιος γνωρίζει ένα άτομο στη Νέα Υόρκη, που μπορεί να βοηθήσει τη Μεγκ και τρίτον, ότι κάποιοι άνθρωποι τους κυνηγούν, για να σκοτώσουν τη Μεγκ. Σίγουρα, δεν είναι το καλύτερο κόμικ του Lemire. Και είναι κρίμα, γιατί έχει μια έξυπνη αρχική ιδέα, μια αφήγηση, που πηγαίνει συνεχώς μπρος και πίσω στο χρόνο και κρατά το ενδιαφέρον, και οπωσδήποτε έναν αρκετά επιτυχημένο τίτλο. Αυτά, δυστυχώς, δεν αρκούν, επειδή μέσα στα 12 τεύχη, που κρατά η σειρά, πολλά πράγματα δεν προλαβαίνουν να αναπτυχθούν και ειδικά από ένα σημείο και μετά, μου δόθηκε η εντύπωση, ότι ο ικανός κατά τα άλλα σεναριογράφος, "έτρεχε", προκειμένου να την ολοκληρώσει με ένα στοιχειωδώς πειστικό τρόπο. Το τέλος της σειράς, με άφησε με αρκετά ερωτήματα και υποψιάζομαι, ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν στις προθέσεις του Lemire. Αυτό δεν σημαίνει, ότι το κόμικ είναι τελείως αδιάφορο, απλά υπόσχεται πολλά περισσότερα από όσα τελικά προσφέρει. Κατά τα άλλα, η σχεδιαστική δουλειά των Phil Hester, Eric Gapstur και Ryan Cody (σχεδιαστής είναι ο πρώτος, αλλά αναφέρονται και οι τρεις μαζί στα credits), αν και δεν είναι απόλυτα του γούστου μου, κάνει πολύ καλά τη δουλειά της, προσφέρει ωραία καρέ και έχει σωστή σκηνοθεσία και καλό ρυθμό, χωρίς όμως να προσφέρει το κάτι παραπάνω, που θα έκανε το κόμικ να ξεχωρίσει, έστω σε σχεδιαστικό επίπεδο. Αν σας αρέσει ο Lemire, διαβάστε το. Δεν πιστεύω, όμως, ότι είναι μια σοβαρή προσθήκη στη βιβλιογραφία του. Καλύτερα να ξαναδιαβάσετε κάτι άλλο δικό του. Κυκλοφόρησαν τρία συνολικά trades, που συγκεντρώνουν 4 τεύχη το καθένα και περιέχουν ελάχιστο επιπλέον υλικό. Από όσο γνωρίζω, δεν έχει βγει μια πιο συγκεντρωτική έκδοση. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Μια συνέντευξη του Λεμίρ στο womenwriteaboutcomics.com.

Ο νεαρός Όλιβερ Κουίν, έχει επιστρέψει στο Σηάτλ μετά την παραμονή του στο νησί, όπου έμαθε την τέχνη της τοξοβολίας και από κακομαθημένο πλουσιόπαιδο έγινε ήρωας στα γεγονότα, που διαδραματίστηκαν στο Green Arrow - Year One. Από τότε έχουν περάσει έξι χρόνια και τώρα ο Όλιβερ καλείται να αντιμετωπίσει έναν τοξοβόλο, τον Komodo, που φαίνεται να είναι πολύ καλύτερος από αυτόν. Η αναμέτρησή του με εκείνον, θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για τον Όλιβερ, που θα δει όσα ξέρει για το παρελθόν του να ανατρέπονται εντελώς. Θα αποκτήσει νέους συμμάχους και νέους εχθρούς και θα κληθεί να αντιμετωπίσει μια πανάρχαια αδελφότητα. Το run των Lemire και Sorrentino ξεκινά από το #17 του Vol.5, δηλαδή του τίτλου μετά την "επανεκκίνηση" της σειράς στο σύμπαν του New 52. Δεν χρειάζεται παρά ελάχιστη προηγούμενη γνώση του χαρακτήρα, εκτός ίσως από το κόμικ των Andy Diggle και Jock, που αναφέρω παραπάνω. Οι δύο δημιουργοί ανέλαβαν τον τίτλο μετά τη χλιαρή υποδοχή, που επεφύλαξαν οι αναγνώστες στα πρώτα τεύχη της σειράς και κατάφεραν να της δώσουν μια νέα πνοή. Η σειρά είναι πολύ καλογραμμένη και με πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή γεμάτη με ανατροπές. Ο Lemire εκσυγχρονίζει τον ήρωα και παράλληλα εισάγει στο σύμπαν του New 52 και δίνει ένα επαρκές ψυχολογικό βάθος στους χαρακτήρες. Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να πω, ότι με ενθουσίασε το αποτέλεσμα, παρόλο, που μου αρέσει πάρα πολύ ο Green Arrow. Πραγματικά, δεν ξέρω τι μου έφταιξε, ίσως το ότι η ιστορία απλώθηκε σε πολλά τεύχη, ίσως το ότι αποδείχθηκε μάλλον αχρείαστα μπλεγμένη, ίσως επειδή ο - κατά τα άλλα αγαπημένος Lemire - μου φάνηκε ότι ασθμαίνει συγγραφικά, προκειμένου να γεμίσει τις σελίδες. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ: το κόμικ είναι καλό, διαβάζεται με ενδιαφέρον, αλλά δεν προσθέτει το κάτι παραπάνω στον ήρωα, αυτό που θα έκανε κάποιον που δεν έχει διαβάσει Green Arrow πιο πριν, να θέλει να τον γνωρίσει. Κι εμένα προσωπικά, με κούρασε. Ήταν καλό, αλλά με κούρασε. Το σχέδιο του Sorrentino, όμως είναι πραγματική απόλαυση. Γεμάτο ιδέες με εντυπωσιακά πάνελ, που αψηφούν κάθε έννοια τάξης και δεν οπτικοποιούν απλά το σενάριο, αλλά του δίνουν μια νέα πνοή. Πραγματικά, έμεινα άφωνος με κάποια σχέδια και υπόψιν, ότι έχω ξαναθαυμάσει τα σχέδια του Sorrentino πολλές φορές και σε άλλα κόμικ. Πραγματικά απίστευτο σχέδιο και εξαιρετικοί χρωματισμοί από τον Marcelo Maiolo. Ακόμη κι αν κάποιος δεν πολυθυμάται την υπόθεση του κόμικ μετά από λίγο καιρό, σίγουρα το σχέδιο θα χαραχτεί στο μυαλό του - τουλάχιστον με εμένα αυτό συνέβη. Και για του λόγου του αληθές: Ολόκληρο το run συγκεντρώθηκε σε κάποια trades και τελικά σε μια πολύ όμορφη, σκληρόδετη (και όχι φτηνή, να τα λέμε κι αυτά) Deluxe έκδοση, την οποία διάβασα και η οποία περιέχει λίγα πράγματα επιπλέον, δηλαδή κάποια σχέδια και τα εξώφυλλα. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

Disclaimer Αυτή η μίνι παρουσίαση είναι μίνι και εκτός διαγωνισμού. Ήθελα να την κάνω και την αφιερώνω σε όλα τα θύματα της Ελπίδας. ❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆ Το Snow Angels είναι ένα digital comic, 1+10 τευχών (είχε βγει και ένα #0 αρχικά), σε σενάριο του γνωστού πεσιμιστή πλην καλύτερου ποσταποκαλυπτικού συγγραφέα Jeff Lemire και σχέδιο Jock, που ανέβηκε αρχικά αποκλειστικά στην πλατφόρμα του ComiXology. Ξεκίνησε τον κουτσοΦλέβαρο του 2021 και τελείωσε το περασμένο Νοέμβρη. Παράλληλα με την κυκλοφορία του #1, η Amazon είχε βγάλει και ένα audible short story σε αφήγηση Jennifer Ikeda (Blindspot). Βρισκόμαστε σε ένα διόλου πρωτόγνωρο τοπίο για κόμικ του Lemire: ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΓΩΜΕΝΗ ΕΡΗΜΙΑ ΠΟΥ ΚΑΡΑΔΟΚΟΥΝ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ!!! Οι πρωταγωνιστές είναι ο πατέρας και οι δυο του κόρες που προσπαθούν να επιβιώσουν στο χωριό μες στην παγωνιά. Όμως το χωριό/καταυλισμός τους βρίσκεται εντός ενός χαρακώματος. Welcome to the trench και ώρα να μάθετε τους 3 κανόνες διαβίωσης, από το τεύχος #0: ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι αυτό που φαίνεται, ο Jock παραδίδει μια αρκούντως βρώμικη δουλειά, ενώ ο Jeff βρίσκεται στο στοιχείο του. Αν και κάπου χάνει τη μπάλα λίγο, παραδίδοντας ένα ίσως αδύναμο τέλος, παρότι αρκούντως ικανοποιητικό. Ναι, έχει πληθώρα ανατροπών, που κυμαίνονται από καλούτσικες έως πολύ κακές και βιαστικά γραμμένες. Φέτος θα κυκλοφορήσουν και τα trades, δύο στο σύνολο, ενώ υπάρχει ήδη σε ψηφιακή μορφή. Εγώ θα σας πρότεινα να το αναζητήσετε σε ψηφιακή, λόγω της αδύναμης κλιμάκωσης του "Season 2" (#5-10). Είναι ένα οκ κόμικ. Not bad not great που λεν και στη γενέτειρα του Jeff. Το βάζω λίγο πιο κάτω από το Roughneck, γιατί δεν ενδιαφέρθηκα ιδιαίτερα μέσα σε αυτόν τον κακό χαμό για κάποιον χαρακτήρα, το οποίο συνήθως εξυπακούεται για ιστορία του Lemire...

Το Sweet Tooth ήταν η δεύτερη δουλειά του Jeff Lemire για την Vertigo και ανήκει στην πρώτη φουρνιά creator-owned κόμικς του, τα οποία έγραψε και σχεδίασε ο ίδιος. Ολοκληρώθηκε στα 40 τεύχη, που κυκλοφόρησαν από το 2009 έως το 2013 (συλλέχθηκαν σε 6 trade και πιο μετά σε 3 deluxe). Σύμφωνα με τον Lemire, προέκυψε από την επιθυμία του να διηγηθεί μια περιπετειώδη, μετα-αποκαλυπτική ιστορία, με στοιχεία τρόμου και μυθολογίας. Έκανε εξαρχής καλή εντύπωση, όπως αποδεικνύουν οι υποψηφιότητες για Eisner και Harvey Award for Best New Series (και τα δύο πήγαν στο Chew ). Ο μικρός Gus, με κέρατα και άλλα ελαφίσια χαρακτηριστικά, ζει σε ένα ξύλινο σπίτι στα δάση της Nebaska. Ο πατέρας του είναι ο μοναδικός άνθρωπος που έχει ποτέ γνωρίσει και απ' αυτόν έχει μάθει τα πάντα για τον κόσμο τους: πώς ο Θεός αποφάσισε να ρίξει μια φονική ασθένεια στην ανθρωπότητα και να χαρίσει στα παιδιά ουρές, τρίχωμα ή κέρατα. Τον έχει προειδοποιήσει πολλάκις ότι δεν πρέπει ποτέ, μα ποτέ, να βγει από τα δέντρα, γιατί πέρα απ' αυτά υψώνονται φωτιές και ελλοχεύουν μύρια κακά. Τελικά, η θεόσταλτη αρρώστια παίρνει και τον ίδιο και ο Gus μένει μόνος του. Πριν περάσει καιρός, γνωρίζει τον Μεγάλο Άντρα, τον οποίο έβλεπε συχνά στα όνειρά του. Θα τον εμπιστευτεί και θα αφεθεί να τον οδηγήσει σε ένα καταφύγιο, όπου υπάρχουν κι άλλα παιδιά-υβρίδια σαν αυτόν... Αρχικά, η ιστορία παρέχει ελάχιστα στοιχεία στον αναγνώστη για το «πώς», εξάπτοντας έτσι την φαντασία του. Όσο προχωράει η πλοκή, δένεσαι με τους χαρακτήρες, γιατί ακόμη και μέσα από τις άτεχνες γραμμές του Lemire, νιώθεις τον πόνο και την αγωνία τους. Η εξήγηση που δίνεται, λίγο πριν το τέλος, για την προέλευση της ασθένειας και τη σύνδεσή της με τα υβρίδια, κακοφάνηκε σε αρκετούς αναγνώστες, μεταξύ των οποίων κι εγώ. Ωστόσο το δυνατό φινάλε προσθέτει μερικά ακόμη κομμάτια στο παζλ, δημιουργώντας τελικά μια πολύ όμορφη, συγκινητική ιστορία. Ο Lemire έχει πει ότι αυτό που τον ενδιέφερε κατά βάση είναι να γράψει μια ιστορία που θα χρησιμεύσει ως το όχημα για αυτά που θέλει να πει. Κι αυτά που θέλει να πει, έχουν ενδιαφέρον. Το Sweet Tooth είναι ένα προσωπικό κόμικ. Τα χιονισμένα τοπία και το χόκεϊ (ως γνήσιος Καναδός, ο Lemire λατρεύει το άθλημα) φαίνεται πως είναι χαραγμένα στον ψυχισμό του Lemire, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πόσο μεγάλο ρόλο παίζουν στο Essex County. Κυρίως, όμως, ο Lemire προβάλλει τους προβληματισμούς του για τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση, την ευθύνη του επιστήμονα και τη θρησκεία. Ο ίδιος μεγάλωσε σε μια καθολική οικογένεια κι ενώ δεν είναι θρήσκος, δηλώνει «ότι αυτό δε σημαίνει ότι δεν είμαι πνευματικό άτομο». Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, προσπάθησε να αναδείξει τον σεβασμό προς τη φύση ως έναν πόλο συσπείρωσης των ανθρώπων διαφορετικών δογμάτων. Για να περάσω, τώρα, σε «τεχνικά» θέματα, η πλοκή είναι γραμμένη με τέτοιο τρόπο ώστε προσφέρεται για πολλαπλές αναγνώσεις. Ο Lemire κάνει ξανά το θαύμα του στο κομμάτι της αφήγησης. Το κόμικ διαβάζεται νεράκι, ακόμη κι αν σταματάς κάθε τόσο να θαυμάσεις τον τρόπο με τον οποίο κατακερματίζει τη σελίδα και στήνει τα καρέ του. Όπως έχει κάνει και σε πολλά άλλα κόμικς του, διαφοροποιεί το σχέδιο στα flashback και στα όνειρα. Εδώ, «αναθέτει» τις διάσπαρτες παρελθοντικές σεκάνς στους Matt Kindt, Nate Powell, Emi Lenox και Nathan Powell, ενώ ο ίδιος αλλάζει το σχέδιό του στα όνειρα-οράματα που βλέπει ο Gus. Αξιοσημείωτα είναι επίσης πολλά από τα εξώφυλλα των τευχών, τα περισσότερα εκ των οποίων φιλοτέχνησε ο Lemire μαζί με τον José Villarrubia, βασικό του κολορίστα (και imho έναν από τους καλύτερους κολορίστες αυτή τη στιγμή). Παρότι ο Lemire είχε ήδη προσελκύσει το ενδιαφέρον του κοινού με το Essex County, θεωρώ ότι το Sweet Tooth ήταν το σημείο καμπής στην πορεία του, υπό την έννοια ότι του άνοιξε τις πόρτες των υπερηρωικών εκδόσεων. Απέδειξε ότι μπορεί να ταιριάξει το φανταστικό με το καθημερινό, ενώ παράλληλα έπεισε πολύ κόσμο ότι οι πειραματισμοί με τα καρέ και την αφήγηση έχουν θέση σε μια ιστορία δράσης ή επιστημονικής φαντασίας και κατ' επέκταση στο υπερηρωικό είδος. Εξ ου και το αποκλειστικό συμβόλαιο που του προσέφερε η DC to 2010, προτού δηλαδή τελειώσει το Sweet Tooth. Δε συνηθίζω τόσα πολλά λόγια στις παρουσιάσεις μου, αλλά ήθελα να «φροντίσω» ιδιαίτερα ένα τόσο καλό κόμικ ενός τόσο αγαπημένου μου δημιουργού. Για όσους το διαβάσετε, έχετε στο νου ότι το Sweet Tooth απευθύνεται κυρίως στο συναίσθημα και λιγότερο στη λογική.

Ποιος δεν ξέρει τον Jeff Lemire? Να σηκώσει το χέρι! Οκ πήγαινε συνέχισε τα μίκυμάου σου, δεν είναι αυτό το κόμικ για σένα. O Jeff Lemire είναι 45χρονος Καναδός (οπότε ετοιμαστείτε για αρκετά αναπάντεχα καρδιακά γιατί είναι τρελοί οι Καναδοί), πολυβραβευμένος και παραγωγικότατος δημιουργός. Έχει συνεργαστεί με όλους τους μεγάλους εκδοτικούς οίκους κόμικς των ΗΠΑ (γιατί ο Καναδάς μάλλον δεν έχει) και το 2013 του έκατσε συνεργασία με τον ιστορικό αιωνόβιο εκδοτικό οίκο Simon & Schuster. Το concept ήταν να φτιάξει ένα (graphic) novel, απευθυνόμενο στους μη-κομιξόφιλους βιβλιοφάγους που ακόμα τυλίγουν τα αυγά του χωριού με σελίδες από ξεχασμένο κόμικ περιπτέρου (κι ας και είναι και Blacksad). Οπότε έκατσε τρία χρονάκια και έβγαλε τέλη του 2016 ένα από τα πιο ψυχοβγαλτικά του έργα. Και καλά τους έκανε. Γιατί ως γνωστό μπορεί από την υγρασία να πάει το μελάνι στα αυγά και να κάνετε μαύρο Πάσχα. Να πάρετε ανθρώπινες αβγοθήκες απάνθρωποι! ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟΝ ΜΙΖΕΡΟ ΠΑΓΩΜΕΝΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΚΑΝΑΔΑ! Ο Derek Ouellette είναι ένας βίαιος πρώην παίκτης χόκεϋ που έχει αφήσει για πάντα πίσω το σκοτεινό παρελθόν του, ή τουλάχιστον προσπαθεί κραδαίνοντας πάντα μια μποτίλια φτηνό οινόπνευμα, που του καίει τα σωθικά. Δύο σε ένα θα έλεγε κανείς, αφού και σε ζεσταίνει και σε κάνει να ξεχαστείς. Όμως μια αποφράδα μέρα όλα μαύρισαν παραπάνω από το κανονικό, με την αναπάντεχη επιστροφή της χαμένης αδερφής του... Χειμώνας είναι εκεί που πας και θα κρυώνεις / Ain't no sunshine when she's gone είναι όλη η φάση, όπου όλοι οι χαρακτήρες είναι μισητοί, ρεαλιστικά μίζεροι, σε ένα κωλοχώρι που εύχεσαι να το θάψει χιονοστιβάδα και νιώθεις πως τίποτα δεν έχει σημασία. Μια καθημερινή μέρα δηλαδή στον παγωμένο Καναδά για τα δεδομένα των βιβλιοφάγων. Και μέσα σε όλο αυτό το άκαρδο τοπίο, ο Jeff προσπαθεί να σπείρει διάσκορπα σπόρους ελπίδας, σε ένα παγωμένο χωράφι γεμάτο ψυχολογικά και παιδικά τραύματα. Τα συμπεράσματα δικά σας, εγώ θα το πρότεινα μόνο σε completionists του Jeff. Ναι, έτσι την πάτησα εγώ. Προτιμήστε Sweet Tooth, Underwater Welder κλπ. Το μόνο αξιέπαινο είναι πως οι ΔΙΑΚΟΣΙΕΣ ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ σελίδες του φεύγουν νεράκι και παλεύεται τώρα που αρχίσαν τα κρύα ως συνοδεία ζεστού ροφήματος.

Υπάρχει καλύτερος τρόπος να εγκαινιάσω το νεοαποκτηθέν τάμπλετ με ένα κόμικ του Jeff Lemire από τον κόσμο του Black Hammer; Εντάξει, σίγουρα υπάρχει, αλλά ήθελα να ποζεριάσω Barbalien: Red Planet λοιπόν. Πρόκειται για ένα mini series πέντε τευχών, που κυκλοφόρησε μεταξύ Νοεμβρίου του 2020 και Μαρτίου του 2021. Η δημιουργική ομάδα αποτελείται από τους Jeff Lemire, Tate Brombal (σενάριο), Gabriel Hernández Walta (σχέδιο), Jordie Bellaire (χρώμα) και Aditya Bidikar (lettering). Προειδοποίηση: ανάμεσα στα αποτρεπτικά κοάλα, περιέχονται σπόιλερ για όσους δεν έχουν διαβάσει την βασική σειρά. Η ιστορία εκτυλίσσεται το έτος 1986, όταν ο πανικός λόγω της επιδημίας του AIDS βρίσκεται στο αποκορύφωμά του. Η επιστημονική κοινότητα μοιάζει μπερδεμένη και η (αμερικανική) κοινωνία δείχνει το χειρότερό της πρόσωπο απέναντι στους νοσούντες αλλά και στους «συνήθεις υπόπτους», τα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Ο Mark Markz είναι ακόμη αστυνομικός στην Spiral City, αλλά έχει ψυχρανθεί με τον συνεργάτη του λόγω της ομοφυλοφιλίας του. Σε ανύποπτο χρόνο, θα γνωρίσει τον Miguel, ηγετική μορφή στο κίνημα της πόλης για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Κι ενώ επιτέλους φαίνεται ότι ο Markz θα μπορέσει, έστω και αλλάζοντας διαρκώς μορφές, να γίνει πραγματικά αποδεκτός στην Γη, ένας βίαιος κυνηγός κεφαλών προσγειώνεται με στόχο να τον φέρει πίσω στον Άρη... Όταν ανακοινώθηκε ο εν λόγω τίτλος χάρηκα πολύ, γιατί ο Barbalien αποτελεί τον αγαπημένο μου χαρακτήρα από το Black Hammer. Δεν θα έλεγα ότι δημιούργησε ιδιαίτερο hype, αλλά είχα φτιάξει ένα δικό μου στο μυαλό μου Δεν μπορώ να πω ότι εκπλήρωσε τις προσδοκίες μου. Είναι φανερό ότι η συμμετοχή του Lemire είναι μικρή και ο Brombal σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος. Δεν υπάρχουν οι σήμα κατατεθέν αφηγηματικοί πειραματισμοί του Lemire, ούτε η πλοκή προσφέρει κάτι τρομερό. Παρόλα αυτά, έχει πολύ καλό ρυθμό και μια γενικότερη οικονομία. Θεωρώ δε ότι για mainstream τίτλο, τσιγκλάει ζητήματα που Marvel και DC δεν τσιγκλάνε ή τέλος πάντων τσιγκλάνε πολύ πολύ απαλά. Ιδιαίτερα η αστυνομική βία, θέμα που έχει απασχολήσει τρομερά την δυτική κοινή γνώμη τον τελευταίο καιρό. Μην περιμένετε κάποια εις βάθος ματιά στα κακώς κείμενα της αμερικανικής κοινωνίας, αλλά υπάρχουν σαφείς νύξεις κι αυτό είναι καλό. Στο κομμάτι του artwork, τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Μου αρέσει το σχέδιο του Gabriel Hernández Walta. Νομίζω ότι είναι κάπως κατώτερο από το εξαιρετικότατο The Vision, όμως κάνει μια χαρά τη δουλειά του και αναδεικνύεται από το coloring της υπέροχης Jordie Bellaire. All in all: σαφώς ένα κόμικ για όσους έχουν διαβάσει την κεντρική σειρά, ή για την ακρίβεια για όσους έχουν λατρέψει την κεντρική σειρά. Δεν είναι κάτι σούπερ, αλλά γτφ πέντε τεύχη είναι και διαβάζονται νεράκι.

A.D.(AFTER DEATH) Τι θα γινόταν αν βρίσκαμε τη θεραπεία ενάντια στο θάνατο;;;Την απάντηση μας δίνουν δύο μεγάλοι δημιουργοί αυτή τη στιγμή στη βιομηχανία των κόμικ ο Scott Snyder(Βat Man,American Vampire,Wytches) και ο Jeff Lemire(Moonknight,Descender) στην πρώτη τους κοινή συνεργασία σε κόμικ... Μία δουλειά που είχε ανακοινωθεί από το Φθινόπωρο του 2015 αρχικά σαν graphic novel,τελικά κυκλοφόρησε τέλη του 2016(Νοέμβριο και Δεκέμβριο το πρώτο και δεύτερο τεύχος)και ολοκληρώθηκε την Άνοιξη του 2017(με το τρίτο τεύχος να κυκλοφορεί με καθυστέρηση τον Μάιο)σε τρία oversized τεύχη από την(Vertigo των 2010's) Image,στην οποία ο Snyder δείχνει ότι στα copyright owned comics μπορεί να ξεδιπλώσει ακόμα περισσότερο το τεράστιο ταλέντο του χωρίς τους περιορισμούς που επικρατούν στα mainstream δουλεύοντας με χαρακτήρες που δεν είναι δικοί του... Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε σε αυτό το σημείο ότι το After Death δεν είναι μόνο κόμικ.Τουλάχιστον όπως τα ξέρουμε μέχρι στιγμής...Υπάρχουν εικονογραφημένα panels με συννεφάκια και όλα τα σχετικά(σε εικονογράφηση του Jeff Lemire που εδώ τον ξαναβλέπουμε σαν σχεδιαστή)αλλά υπάρχουν και πολλές σελίδες πρόζας με κείμενο που συνοδεύει(συνήθως) ένα σχέδιο του Lemire,στα οποία ο Snyder καταθέτει μέσα από τα λόγια του κεντρικού του χαρακτήρα της υπόθεσης,δικές του ιδέες και εμπειρίες για τη ζωή και το θάνατο,και την ματαιότητα του κόσμου στον οποίο ζούμε... Aκολουθούμε τη ζωή του κεντρικού χαρακτήρα της ιστορίας του Jonah Cooke,από την εποχή που ήταν παιδί αρχές των 80's,την ιδιαίτερη σχέση του με τους γονείς του(ακτιβιστής πατέρας,μητέρα με εύθραυστη υγεία)την επίσκεψη του με τη μητέρα του κυρίως σε παραθαλάσσιες βίλες(που απουσιάζουν οι ένοικοι τους)με το να φαντάζονται ότι ζουν μέσα σε αυτές,μέχρι τη στιγμή που η μητέρα του αρρωσταίνει και χάνει τη ζωή της μαζί με το δεύτερο μωρό που περίμενε...Αυτό θα σημαδέψει το ψυχισμό του Jonah και την άποψη του για τη ζωή και το θάνατο (βάζοντας και τις βάσεις για τη μετέπειτα απόφαση του).Μεγαλώνοντας θα εκδηλώσει τάσεις κλεπτομανίας ακόμα και στα πιο παράξενα πράγματα που θα μπορούσε κάποιος να αφαιρέσει(ολόκληρος πίνακας από βίλα που επισκέπτονταν με τη μητέρα του)μέχρι τη προσέγγιση του από έναν μεγιστάνα της μουσικής βιομηχανίας που θα του αναθέσει ίσως την πιο περίεργη "δουλειά" που έχει κάνει ως τότε.... Στην εποχή 825 ΑD(After Death)o Jonah είναι ήδη 800 χρόνων,η ανθρωπότητα έχει καταφέρει να νικήσει το θάνατο,αλλά αλήθεια με πιο τίμημα;;;Να ζούνε σε ένα κόσμο που ο χρόνος μετριέται σε κύκλους(50 χρόνια η διάρκεια ενός κύκλου)αλλά όπως φαίνεται και η ίδια η ζωή κύκλους κάνει,τα πάντα επαναλαμβάνονται,οι άνθρωποι ζούνε σε κοινότητες πάνω από την επιφάνεια της γης που θεωρούνται "κατοικήσιμες" ενώ πιστεύουν ότι οι περιοχές στην επιφάνεια της γης που καλύπτονται από σύννεφα,δεν είναι και ούτε υπάρχει ζωή εκεί...Ο Jonah όμως καταλαβαίνει ότι όσα χρόνια και αν ζήσει στο σήμερα ή στο μέλλον,δεν υπάρχει περίπτωση να διαγράψει το παρελθόν του.... Oι εναλλαγές ανάμεσα στο παρελθόν του πρωταγωνιστή και στο μέλλον που ζει γίνονται με τέτοιο τρόπο ώστε να μην προσανατολίζουν τον αναγνώστη από τη ροή της ιστορίας αλλά να κρατάνε το ενδιαφέρων του αμείωτο αν και σε κάποια σημεία νιώθεις ότι η αφήγηση κάπου σε πλακώνει και ορισμένες φορές κάποιες λεπτομέρειες θα μπορούσαν και να λείπουν χωρίς να χάνεται τίποτα από την εξέλιξη της υπόθεσης..Άλλες στιγμές πάλι ένιωσα ότι ακόμα και ο ίδιος ο συγγραφέας ξέχασε στην πορεία κάποιες άλλες λεπτομέρειες που έδειχναν ότι έπαιζαν το δικό τους ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας...Το τελικό αποτέλεσμα νομίζω όμως ότι ικανοποιεί τον αναγνώστη. Κατά κάποιο τρόπο νομίζεις ότι διαβάζεις λογοτεχνικό κείμενο,ημερολόγιο και ιστορία κόμικ όλα σε ένα αρμονικό πάντρεμα μεταξύ τους... Μου άρεσαν πολύ τα νεροχρώματα που χρησιμοποιεί ο Jeff Lemire τονίζουν έντονα τα μάλλον "μέτρια" σχέδια(σήμα όμως κατατεθέν του) αλλά έρχονται σε πλήρη αρμονία με τα κείμενα του Snyder(ειδικά στις αφηγήσεις),σαν να μιλάνε κατ'ευθείαν μέσα στη ψυχή του και αυτό νομίζω ότι είναι ένα και από τα μεγάλα ατού αυτής της συνεργασίας,ότι τελικά ο ένας δημιουργός συμπληρώνει τον άλλον...Σε κάνουν μέσα από την ιστορία τους να ενδιαφερθείς για τον χαρακτήρα τους,να συμπάσχεις μαζί του,να προσπαθείς και εσύ να ανακαλύψεις τι κρύβεται πίσω από αυτό που νόμιζες μέχρι τότε ότι ήταν η αλήθεια..Επίσης στα υπέρ και το lettering του Steven Wands ειδικά στην πρόζα με την αφήγηση του πρωταγωνιστή που μοιάζουν σαν να προέρχονται από γραφομηχανή(ή τέλος πάντων από πληκτρολόγιο)σαν να κρατάει κάποιο ημερολόγιο καταγραφής της ζωής του και των γεγονότων που ακολούθησαν μετά τη θεραπεία... Σίγουρα μία δουλειά που πηγαίνει τα κόμικς σε ένα άλλο επίπεδο,μία από τις ίσως πιο προσωπικές ιστορίες που έχει υπογράψει ο Snyder σε συνδυασμό με την αξιέπαινη σχεδιαστική και ζωγραφική προσπάθεια από τον Lemire, αποτελεί ένα ακόμα λόγο για να προσθέσετε αυτό το κόμικ στην pull list σας(είτε τα 3 τεύχη,είτε το hardcover που μόλις κυκλοφόρησε)ενώ φήμες κάνουν λόγο ότι ήδη η Sony αγόρασε τα δικαιώματα της σειράς για τη μεταφορά της στη μεγάλη οθόνη...Για όσους αναζητάνε κάτι το διαφορετικό και ποιοτικό!!!To κείμενο αυτό μπορείτε να το βρείτε και στο προσωπικό μου blog ΕΔΩ