Search the Community

Ένα σχετικά φρέσκο, πολύ διασκεδαστικό και αθεράπευτα κομιξόφιλο κόμικ, που ξεκίνησε την πορεία του το Νοέμβριοι του 2020 από τη συνήθη ύποπτο, Image Comics με σεναριογράφο τον επίσης συνήθη ύποπτο Donny Cates και σχεδιαστή τον Geoff Shaw, το δημιουργικό δίδυμο πίσω από το God Country (το οποίο διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην πλοκή). Η αρχική ιδέα είναι εξαιρετικά απλή: στις 11 Ιανουαρίου του 2017 στο Ντένβερ του Κολοράντο η πραγματικότητα, όπως την ξέρουμε, θρυμματίστηκε, αφού ένας εναλλακτικός κόσμος εισέβαλε μέσα στο δικό μας, ένας κόσμος, όπου όλοι οι υπερήρωες των κόμικς, που διαβάζουμε είναι υπαρκτοί και με σάρκα και οστά. Και φυσικά, σαν γνήσιοι υπερήρωες αρχίζουν να πολεμούν μεταξύ τους. Σε κάποια στιγμή, υψώνεται ένα δυναμικό πεδίο πάνω από την πόλη και από τότε κανείς δεν μπορεί ή να βγει. Λίγα χρόνια μετά, συναντάμε την ηρωίδα μας, την Ellipses (= αποσιωπητικά), η οποία ζει σε έναν κόσμο που είναι εχθρικός προς τα κόμικς. Η ίδια εργάζεται σε ένα από τα τελευταία εναπομείναντα κομιξάδικα, το οποίο γίνεται στόχος τρομοκρατικής επίθεσης από μια σέκτα φανατικών, λίγη ώρα αφού έχει συναντήσει την Ava, η οποία προέρχεται από τον κόσμο των υπερηρώων και ανήκει σε εκείνους, που όταν υψώθηκε το πεδίο έμειναν εκτός του Ντένβερ και σε εκείνους, που ενώ ανήκουν στον κόσμο των κόμικς δεν έχουν υπερδυνάμεις. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Αυτή είναι, πολύ συνοπτικά, η αρχή του κόμικ, το οποίο έχει και άλλους ενδιαφέροντες χαρακτήρες, αρκετές ανατροπές και αρκετό μυστήριο. Και επίσης, έχει και πολλούς γνωστούς χαρακτήρες των κόμικς, που εμφανίζονται μέσα στην ιστορία, κάποιοι μέσα σε ένα καρέ, άλλοι με πολύ σημαντικούς ρόλους, κάνοντας την ανάγνωση του κόμικ ιδιαίτερα απολαυστική, ενώ υπάρχουν και αρκετά inside jokes για δημιουργούς κόμικς. Εντάξει, ίσως αν το δούμε αντικειμενικά, δεν είναι κάτι σπουδαίο, είναι όμως διασκεδαστικό και με αρκετή δράση και αγωνία. Δεν ξέρω πώς θα το χειριστεί στη συνέχεια ο Cates, αλλά για την ώρα είναι μια πολύ στρωτή και καλογραμμένη ιστορία, χωρίς φλυαρίες, Βασίζεται, προφανώς, πάρα πολύ στην πολύ έξυπνη κεντρική ιδέα του, αλλά υπάρχουν αρκετά δείγματα, ότι ο σεναριογράφος θέλει να προσθέσει και άλλες πτυχές σε αυτή την ιδέα. Ο Geoff Shaw κάνει και πάλι εξαιρετική δουλειά στο σχέδιο και πετυχαίνει να αποδώσει με μεγάλη επιτυχία και τις σκηνές δράσης και τις εκφράσεις των προσώπων και να στήσει πάρα πολύ ενδιαφέροντα καρέ. Πολύ ωραία χρώματα από τον Dee Cunniffe, σημαντική συμβολή στο κόμικ. Διαβάστε το, πιστεύω ότι θα αρέσει. Στη χειρότερη περίπτωση, θα περάσετε κάποια ώρα απλά ευχάριστα. Το πρώτο story arc με έξι τεύχη συγκεντρώθηκε σε ένα ΤΡΒ, το οποίο και διάβασα, με ένα μικρό πρόλογο του Cates, variant covers και τίποτα παραπάνω. Ο τόμος τελειώνει με μια σημαντική ανατροπή και ανυπομονώ για τη συνέχεια. Η σειρά συνεχίζεται, ήδη έχει βγει το 7ο τεύχος και έχει προγραμματιστεί έως και δέκατο.

Ένας άντρας κινέζικης καταγωγής περιπλανιέται στο βροχερό Βανκούβερ Καπνίζει διαρκώς. Κοιτάζει το GPS του κινητού του. Κάπου θέλει να πάει. Βρέχονται τα τσιγάρα του. Μπαίνει σε ένα παντοπωλείο και ζητά τσιγάρα. Τρακάρει με έναν άγνωστο. Ένα περιστέρι που ξεψυχά. Παίρνει το λεωφορείο. Νύχτα. Φτάνει σε ένα απομονωμένο σπίτι. Χτυπά την πόρτα. Ζητά κάποια γυναίκα. Κανείς δεν απαντά. Μπαίνει μόνος του. Ανακαλύπτει κάτι φρικτό. Μπλέκεται σε έναν εφιάλτη. Τηλεγραφικά λόγια για ένα κόμικ με λίγα λόγια, παρά το γεγονός, ότι φέρει τη σφραγίδα του Ρέμεντερ, ενός σεναριογράφου, ο οποίος έχει γράψει εξαιρετικούς διαλόγους στην καριέρα του. Εδώ φαίνεται να απαρνείται τον εαυτό του: οι διάλογοι είναι λίγοι και αποκαλύπτουν ελάχιστα. Υπάρχουν ολόκληρες σελίδες στη σειρά, χωρίς ούτε μια λέξη. Δεν μαθαίνουμε σχεδόν τίποτα για τον πρωταγωνιστή, ούτε καν το όνομά του. Ούτε για την πλοκή μαθαίνουμε πολλά: dark web, συμβόλαια θανάτου, δολοφονίες, βρόμικοι μπάτσοι, ένας ιθύνων νους στη Γαλλική Πολυνησία. Η ακριβής σύνδεση όλων αυτών δεν αποκαλύπτεται στο πρώτο trade. Τηλεγραφικά λόγια και για ένα από τα πιο κινηματογραφικά κόμικ, που έχω διαβάσει ποτέ. Ο Πορτογάλος σχεδιαστής Αντρέ Λίμα Αραούζο (υποθέτω, ότι έτσι προφέρεται), εκτός του ότι σχεδιάζει εξαιρετικά, φτιάχνει πλάνα, που είναι έτοιμα να γυριστούν σε ταινία ή σε σειρά, χωρίς καμία αλλαγή. Γρήγορη εναλλαγή, αλλαγή στην εστίαση, φανταστικός ρυθμός. Το σφιχτοδεμένο μοντάζ του είναι αυτό, που προωθεί με μεγάλη επιτυχία την πλοκή, αφού, όπως έγραψα, η λεκτική αφήγηση είναι εξαιρετικά φειδωλή. Ευθέως και χωρίς περιστροφές: εντυπωσιάστηκα! Δεν το περίμενα τόσο καλό, τόσο πρωτότυπο, τόσο φρέσκο, τόσο "κόμικ". Ένας πραγματικός θρίαμβος της αφήγησης και της εικόνας! Φυσικά, και υπάρχει και μια πλοκή, η οποία σε κάποιο σημείο θα πρέπει να εξηγήσει πολλά πράγματα και εύχομαι οι δημιουργοί να ξέρουν πού θα την οδηγήσουν, αλλά ακόμη κι αν οι απαντήσεις δεν ανταποκριθούν στις (πολύ υψηλές, πλέον) προσδοκίες μου, δεν νομίζω, ότι θα ξεχάσω αυτόν τον πρώτο τόμο. Περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια! Το πρώτο trade συγκεντρώνει τα 5 πρώτα τεύχη. Κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και διαβάστε το. Και πειρμένω με μεγάλη αγωνία τις εντυπώσεις σας.

Παράλληλα με το εκπληκτικό GIdeon Falls και το υπέροχο Black Hammer και όλα τα υπόλοιπα εξαιρετικά κόμικς, που έχει γράψει, ο Jeff Lemire φαίνεται ότι έχει πολύ χρόνο και αστείρευτη έμπνευση, έτσι ώστε να γράφει και άλλα καλά κόμικ, ίσως όχι τόσο ανανεωτικά, αλλά παρόλα αυτά, πολύ καλά. Ένα τέτοιο κόμικ είναι και το Plutona, το οποίο ολοκληρώθηκε σε 5 τεύχη και μας παρουσιάζει μια φαινομενικά απλή και απατηλά ανάλαφρη ιστορία ενηλικίωσης. Η υπόθεση είναι πολύ απλή: πέντε νεαροί έφηβοι, ο καθένας με τα δικά του προβλήματα ταυτότητας και προσαρμογής στον περίγυρο, ανακαλύπτουν σε ένα δάσος στα προάστια της πόλης, το σώμα της μεγαλύτερης υπερηρωίδας του κόσμου, της Πλουτόνα. Και φυσικά αρχίζουν τα διλήμματα: τι θα κάνουν, ποιον θα ειδοποιήσουν, πώς θα το χειριστούν. Όπως διάβασα κάπου, πρόκειται για μια παραλλαγή του “The Body” του Στίβεν Κινγκ, που μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο στην υπέροχη ταινία “Στάσου Πλάι μου” και η οποία αφηγείται μια παρόμοια ιστορία. Αυτό που κάνει το συγκεκριμένο κόμικ να ξεχωρίζει από τη νουβέλα του Κινγκ, είναι φυσικά το υπερηρωικό υπόβαθρο, αλλά και το γεγονός ότι η ιστορία διαδραματίζεται στο παρόν. Από εκεί και μετά, η ιστορία του Λεμίρ παίρνει μια εντελώς διαφορετική τροπή και μας εκπλήσσει με την κατάληξή της, για την οποία δεν θα αποκαλύψω κάτι παραπάνω. Ο τρόπος πάντως, με τον οποίον ο Λεμίρ χτίζει τις προσωπικότητες των ηρώων είναι βαθμιαίος και πολύ πειστικός, χτίζοντας την ένταση μεθοδικά. Το σχέδιο της Emi Lenox είναι πολύ ωραίο, σαφώς επηρεασμένο από τα μάνγκα, και αν και φαίνεται αρκετά παιδικό ή καρτουνίστικο, κατορθώνει να συλλάβει πολύ ωραία την ψυχοσύνθεση των νεαρών ηρώων, η δε σκηνοθεσία της αποτυπώνει με επιτυχημένο τρόπο τα διλήμματα τους, ακόμα και μέσα στις σιωπές και τους κενούς χώρους, χρησιμοποιώντας μεγάλα καρέ και δίνοντας έμφαση στο χώρο, ο οποίος διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στο κόμικ και πρακτικά γεμίζει το κόμικ με όσα το σενάριο ηθελημένα δεν λέει φωναχτά. Η Jordi Bellaire, μία από τις πιο έμπειρες κολορίστριες, δίνει την απαραίτητη ώθηση χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα χρώματα. Επειδή σημαντικό μέρος του κόμικ εκτυλίσσεται μέσα στο δάσος τη νύχτα, ο τρόπος με τον οποίον σχεδιάζεται το περιβάλλον δίνει μαι διαρκή αίσθηση απειλής. Τα τέσσερα πρώτα τεύχη περιέχουν και μια δευτερεύουσα ιστορία σε σχέδιο του ίδιου του Λεμίρ, που αφηγείται το πώς η ηρωίδα Πλουτόνα έφτασε στην κατάσταση που τη βρήκαν τα παιδιά. Οι τελευταίες σελίδες του κόμικ είναι εκκωφαντικές και πολύ μελαγχολικές μέσα στη σιωπή τους και λένε πάρα πολλά χωρίς λόγια. Μια θλιβερή ιστορία ενηλικίωσης, όπως και τόσες άλλες, ίσως όχι πολύ πρωτότυπη, αλλά ωραία δοσμένη, που πιστεύω ότι αξίζει μια ανάγνωση. επειδή είναι ταυτόχρονα και μια ιστορία επιλογών, μια ιστορία για την άσχημη πραγματικότητα, η οποία δεν μπορεί να υποκατασταθεί από τη θλιβερή πραγματικότητα, μια ιστορία για το πώς τελικά οι υπερήρωες δεν μπορούν να μας βοηθήσουν. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι το καλύτερο κόμικ, που έχει γράψει ο Lemire, αλλά δεν νομίζω ότι θα αφήσει κανέναν παραπονεμένο. Διάβασα τον τόμο που συλλέγει τα πέντε τεύχη, ο οποίος περιέχει τα εξώφυλλα των τευχών, σχέδια της Λένοξ και βιογραφικά των συντελεστών. Μια πρώτη μορφή αυτού του άρθρου αναρτήθηκε στο ιστολόγιο astoixeiotos.wordpress.com Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Άρθρο στο comicdom.gr (μόνο για το πρώτο τεύχος)

Μια ευχάριστη και ενδιαφέρουσα σειρά κόμικ, που ολοκληρώθηκε σε 15 τεύχη και ήταν και υποψήφια για το βραβείο Eisner. Η βάση της υπόθεσης είναι σχετικά απλή και αρκετά πρωτότυπη: τι θα συνέβαινε εάν ξαφνικά μια μέρα το βαρυτικό πεδίο της Γης μειωνόταν πάρα πολύ; Η προφανής απάντηση θα ήταν, ότι εξαφανιζόταν κάθε ίχνος ζωής στον πλανήτη μας, αλλά στο χώρο των κόμικς έχουμε περιθώριο για λίγη φαντασία. Παρά τις μεγάλες απώλειες, λοιπόν, η ζωή συνεχίζεται, έστω και με δυσκολίες. Κάποιοι άνθρωποι έχουν προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες και χρησιμοποιώντας ειδικό εξοπλισμό είναι σε θέση να ίπτανται στον ουρανό, ενώ κάποιοι άλλοι αρνούνται την πραγματικότητα και χρησιμοποιώντας μπότες βαρύτητας συνεχίζουν τη ζωή τους περίπου όπως πριν. Σε μια ενδιαφέρουσα αντιστροφή των ρόλων, σε γενικές γραμμές οι ιπτάμενοι είναι οι λιγότερο προνομιούχοι και οι καρφωμένοι στη Γη οι πιο εύποροι. Ανάμεσα σοτυς πρώτους είναι η Γουίλα, η ηρωίδα της ιστορίας, που ήταν μικρό παιδί, όταν συνέβη το περιστατικό, στο οποίο χάθηκε και η μητέρα της. Ο δε πατέρας της Γουίλα, που είναι επιστήμονας, ζει μέσα στην απόλυτη άρνηση μη έχοντας βγει από το σπίτι του εδώ και 20 χρόνια, αλλά φαίνεται να ξέρει κάτι για το περιστατικό. Η Γουίλα θα ψάξει να βρει τον παλιό συνεργάτη του πατέρα της ψάχνοντας κάποιες απαντήσεις και η περιπέτεια θα ξεκινήσει. Ο συγγραφέας Joe Henderson έγραψε ένα καλό κόμικ, που διαβάζεται εύκολα και κυλάει με μεγάλη ευκολία. Ωραίοι, στρωτοί διάλογοι, ενδιαφέρουσα κεντρική ηρωίδα, αλλά σε γενικές γραμμές οι υπόλοιποι χαρακτήρες δεν είναι τόσο δουλεμένοι. Από τη στιγμή που αρχίζει η περιπέτεια και ξεκινούν και οι διάφορες αποκαλύψεις, τα πράγματα γίνονται λίγο πιο συμβατικά, αλλά ακόμη κι έτσι, η ιστορία ρέει αβίαστα. Δεν θα μπει στη λίστα των καλύτερων κόμικ, που έχετε διαβάσει, αλλά πιστεύω, ότι θα αρέσει στους περισσότερους. Ο σχεδιαστής Lee Garbett είναι σε μεγάλα κέφια: οπτικοποιεί με φαντασία το κόμικ, προσδίδοντας ρεαλισμό στους χαρακτήρες, πάντα φυσικά μέσα στα πλαίσια της ιστορίας. Το σχέδιο του συνδυάζει με απόλυτη επιτυχία τς σοβαρές και τις κωμικές πτυχές της ιστορίας (πολλές φορές μέσα στο ίδιο καρέ) και γενικά το στήσιμο και η σκηνοθεσία είναι εξαιρετικά. Επίσης, κατορθώνει με το δυναμικό του σχέδιο αυτό που πρέπει να δοθεί σε ένα τέτοιου είδους κόμικ: να δείξει έναν ρευστό κόσμο, πάντα σε κίνηση εξαιτίας της έλλειψης βαρύτητας. Κυκλοφόρησαν, όπως έγραψα στην αρχή 15 τεύχη, που συγκεντρώθηκαν σε τρία TPB, που περιέχουν κάποιο πρόσθετο υλικό, όπως σελίδες από το σενάριο και αρχικά σχέδια. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Μια κριτική του πρώτου τόμου (που όμως περιέχει spoiler)

Πρώτη μεγάλη σειρά για το 2023 ήταν το Saga, και δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να κάνω καλύτερο ποδαρικό. Χρειαζόμουν κάτι ανάλαφρο και γρήγορο για να συνεχίσω το αναγνωστικό μου kick-start και η σειρά των Vaughan και Staples έκανε την δουλειά της. Μικρό ιντερμίσιο για να πω το εξής: Ξεκίνησα το 2014 να διαβάζω κόμικς ξανά συστηματικά μετά από χρόνια απομάκρυνσης από τότε που ήμουν μικρός, και θυμάμαι έντονα πως συχνά πυκνά το Saga εμφανιζόταν μπροστά μου σε συζητήσεις/προτάσεις/καταλόγους. Έχω όμως το κακό όσο πιο πολύ είναι το hype για κάτι, τόσο πιο πολύ να απομακρύνομαι και να επιστρέφω σε αυτό όταν πλέον το έχουν ξεχάσει όλοι πέρα από το καλτ κοινό του. Π.χ., δεν έχω δει την LotR σειρά του Άμαζον καν ακόμα, και όσοι με ξέρουν καταλαβαίνουν πόσο βαρύγδουπη δήλωση είναι αυτή. Το Saga είναι ongoing σειρά - προς έκπληξη μου, μιας και ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι είχε τελειώσει. Σε αυτό έπαιξε ρόλο και η τετραετία που είχαν κάνει διάλειμμα και δεν πολυσυζητιόταν η σειρά, και μου δημιουργήθηκε αυτή η εντύπωση. Ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2012 και απαριθμεί μέχρι στιγμής 60 τεύχη, όλα υπό την σκέπη της Image. Σε καμιά βδομάδα βγαίνει το Νο.61, μετά από ένα ακόμα διάλειμμα, αυτή τη φορά μερικών μηνών. Το Saga είχε μια πρωτιά για μένα, αυτή του να διαβάσω την σειρά στην μορφή των τευχών και να τσεκάρω πάντα τα έξτρας στο τέλος του κάθε τεύχους, τα οποία απαρτίζονται κυρίως από q&a και συνεντεύξεις, φωτογραφίες και γενικά μια αλληλεπίδραση με το κοινό της σειράς. Δεν ξέρω για άλλες σειρές, αλλά τόση αγάπη από τους αναγνώστες όση στην ανταπόκριση των δημιουργών, δεν έχω ξαναδεί. Ακόμα όταν η σειρά ήταν 5-6 τεύχη και την ήξεραν ελάχιστοι, λάμβανε συστηματικά γράμματα από φανς, τα πρώτα cosplay, ακόμα και τα πιο τραβηγμένα δείγματα όπως ονοματοδοσίες μωρών και τατουάζ. Πρέπει να έχει από τα πιο έντονα fandoms εκεί έξω και δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση. Ο πλανήτης Landfall θυμίζει την δική μας Γη. Είναι ο ορισμός του cyberpunk sci-fi πολιτισμού, τελείως τεχνοκρατικός, βασισμένος πλήρως σε κάθε είδους αυτοματισμό και τεχνολογία, έχοντας σημαία και θεό την επιστήμη. Κατοικείται από μια φυλή ανθρωποειδών που έχουν φτερά στην πλάτη, και ονομάζονται από όλους στον γαλαξία wings, ενώ η γλώσσα τους λέγεται απλά "The Language". Ο Landfall έχει έναν δορυφόρο, το φεγγάρι Wreath. Στον Wreath μένουν οι moonies, μια άλλη φυλή επίσης ανθρωποειδών η οποία έχει κέρατα, αυτιά που θυμίζουν κατσίκας και γενικά φέρνουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στους φαύνους/σάτυρους της ελληνικο-ρωμαικής μυθολογίας. Στο φεγγάρι αυτό δεσπόζοντα ρόλο έχει η μαγεία, η παράδοση, η επαφή με την φύση, ο πνευματισμός. Τα δύο αυτά άκρα βρίσκονται σε διαρκή πόλεμο, ο οποίος για να μην διαλύσουν ο ένας τον άλλο (αν καταστρεφόταν ο wreath ψόφαγε και ο Landfall και vice versa), έχει μεταφερθεί σε όλους τους άλλους πλανήτες του γαλαξία και τους κατοίκους τους, οι οποίοι καλούνται να διαλέξουν πλευρά. Φαντάζεται λοιπόν κανείς τι κοσμογονική ρήξη προκαλείται για τα συμφέροντα των δύο πλευρών (τα οποία εναποτίθεται στην συνέχιση του πολέμου) όταν δύο στρατιώτες, η Alana από τον Landfall και ο Marko από τον Wreath, ερωτεύονται, παντρεύονται και κάνουν παιδί. Η Hazel έχει φτερά. Και κέρατα. Αποτελεί το καλύτερο των δύο κόσμων και απόδειξη ότι όσα έχουν μάθει όλοι, αυτή η προπαγανδιστική πόλωση που τους κρατά δέσμιους ενός αέναου σφαξίματος, είναι μια καλοστημένη απάτη. Αυτό και μόνο αρκεί για να ξεκινήσει ένα ανελέητο γαλαξιακό κυνηγητό, γιατί αυτή η οικογένεια πρέπει όχι απλά να πεθάνει, αλλά να σβηστεί κάθε απόδειξη ύπαρξης της. Ομολογουμένως πρέπει να παραδεχθώ, αν και δεν τον πάω, ότι ο Vaughan εδώ έγραψε κάτι καλό. Όχι τόσο καλό όσοι προμοτάρεται, αλλά καλό. Θα επανέλθω όμως. Στην ζωή της οικογένειας αυτής μπαίνουν πολλοί χαρακτήρες, ως επί το πλείστον ενδιαφέροντες, η δράση είναι αμείωτη, το γέλιο και ο πόνος επίσης. Όλη η ιστορία είναι γραμμένη από το POV της Hazel, η οποία εξιστορεί την ζωή της από την στιγμή που γεννήθηκε έχοντας νομίζω το πιο καλογραμμένο κομμάτι στο σενάριο. Τo Saga μας ταξιδεύει σε πολλούς πλανήτες και πολιτισμούς, παίζει πολύ exposition και σωστά δομημένο world-building, το lore είναι ενδιαφέρον και θέλεις να μάθεις όλο και περισσότερες πληροφορίες (και ας δίνουν ήδη μπόλικες στις σελίδες του κόμικ, όχι με το σταγονόμετρο όπως άλλοι). Η σειρά επίσης είναι πολύ inclusive, αγκαλιάζει την LGBTQ+ κοινότητα γράφοντας χαρακτήρες που ανήκουν σε αυτήν με ωραίο τρόπο και με μια κανονικότητα που νομίζω εξυπηρετεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την αποδοχή απέναντι στον συντηρητισμό. Κάτι που γούσταρα από την αρχή είναι ότι δεν κολλάει ο τύπος να σκοτώσει όποιον εξυπηρετεί την ιστορία που θέλει να πει, είτε είναι αγαπητός είτε όχι. Σήμερα θέλει γερά νεύρα για να πας κόντρα στο fan service, το οποίο σε ανεβάζει τόσο γρήγορα όσο μπορεί να σε ρίξει. Το καντήλι πάει σύννεφο, η βία και το σεξ επίσης. Me likey. Και εδώ θα καταλήξω στο highlight της σειράς, την Fiona Staples. Η σχεδιάστρια του κόμικ δεν παίρνει αρκετό credit γενικά, νομίζω πως χωρίς αυτήν το Saga δεν θα ήταν επουδενί αυτό που είναι σήμερα. Όπως έγραψα παραπάνω καλός χρυσός ο Βον αλλά η Staples με το συνεχώς εξελισσόμενο σχέδιο της, πάει την σειρά σε άλλα επίπεδα. Εγώ που διάβασα και τα 60 τεύχη σερί παρατήρησα έντονα το πόσο βελτιώθηκε η τύπισσα και τι άλματα έκανε. Στην αρχή φαινόταν να δυσκολεύεται να ανταποκριθεί στον όγκο δουλειάς και έριχνε όλη της την προσοχή σε 3-4 "δυνατές" σελίδες σε κάθε τεύχος και οι υπόλοιπες ήταν σχεδιαστικά fillers. Όσο πέρναγαν τα χρόνια και ωρίμαζε και η ίδια στο μέσο, κάθε σελίδα είχε κάτι να σου πει, κάτι να σου δείξει, με κάτι να σε κρατήσει. Staples=Saga, θα έπρεπε να είναι προφανές. ελάχιστα δείγματα από το άψογο art της Staples Και όπως πάντα, δεν θα μπορούσαν να μην υπάρχουν και τα μικρά παραπονάκια μου που συμπληρώνουν την εικόνα - βρήκα τη ιδέα του robot kingdom και των κατοίκων του λίγο άχαρη, και ακόμα περισσότερο άχαρα εκτελεσμένη. Μπορούσαν να το είχαν δουλέψει περισσότερο σχεδιαστικά, δεν μου άρεσαν που ήταν άνθρωποι με κεφάλια-οθόνες. Αλλά οκ μικρό το κακό. Αυτό που νομίζω πως ρήμαξε την σειρά τελείως, ήταν το τεράστιο διάλειμμα που έκαναν. Από το 2018 μέχρι αρχές του 2022 είχαν σταματήσει να ασχολούνται με το Saga, αρχικά για να ασχοληθούν με την προσωπική τους ζωή και εν τέλει...covid. Επέστρεψαν με το τεύχος 55 αλλά νομίζω ότι δεν μπόρεσαν να επιστρέψουν πραγματικά στην ιστορία - κάτι είναι off, αισθάνθηκα ότι η σειρά έχασε ειρμό και συνοχή, ίσως έχασαν και αυτοί κάποια από την όρεξη για τον κόσμο που δημιούργησαν και αυτό βγήκε στις σελίδες. Παρόλα αυτά έχουν σκοπό να συνεχίσουν για άλλα 48 τεύχη επί συνόλου 108. Μάλλον θα τραβήξει πολύ και θα καταλήξει να είναι σκιά του εαυτού της, και είναι κρίμα. Μακάρι να μην, αλλά έχουμε δει πολλές παρόμοιες περιπτώσεις. Σταμάτα όταν είσαι στο peak, μην καταλήξεις να το τραβάς από τα μαλλιά κλπ κλπ. Ο πρώτος τόμος έχει μεταφραστεί το 2019 στα ελληνικά από Οξύ, αλλά δεν ξέρω καν αν αξίζει να ασχοληθεί κανείς με οτιδήποτε εκτός από τα hc και τα dlx. Μεγάλη σειρά και δεν το κόβω να ολοκληρώνεται ποτέ εδώ, πάνε πλέον 4 χρόνια και δεν έχει βγει καν ο δεύτερος. Άδικο για μια σειρά με καμιά 30αρια βραβεία eisner και harvey, αλλά τι α κανς.

Ένα σχετικά καινούριο κόμικ από τους δημιουργούς του πολύ καλού "4 Kids Walk into a Bank", που ίσως να μην ξαφνιάζει τόσο πολύ, όσο εκείνο, αλλά έχει το ενδιαφέρον του. Στο κόμικ βρισκόμαστε στις μελλοντικές ΗΠΑ, όπου έχει συμβεί μια καταστροφή και έχουν απομείνει μόνο παιδιά και έφηβοι, που έχουν οργανωθεί σε συμμορίες, οι οποίες φέρουν ονομασίες, αλλά και πανομοιότυπες ενδυμασίες (σκεφτείτε το "Κουρδιστό Πορτοκάλι" ή τους "Μαχητές"). Αν και οι συμμορίες μάχονται μεταξύ τους περιστασιακά, σε γενικές γραμμές έχουν οριοθετήσει συγκεκριμένες περιοχές. Όταν εξαφανίζεται ένα μέλος της συμμορίας "Ακαδημία", τα υπόλοιπα μέλη της συμμορίας θα αρχίσουν ένα ταξίδι, για το βρουν. Πολλά τα ερωτήματα, που προκύπτουν από τα 6 τεύχη που διάβασα: τι έχει συμβεί, που βρίσκονται όλοι οι ενήλικες, τι συμβαίνει στους εφήβους, όταν ενηλικιώνονται, τι ρόλο παίζουν οι πανύψηλες φιγούρες, ποιοι και γιατί δίνουν προμήθειες στα παιδιά και εν τέλει, γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Ο Μάθιου Ρόζενμπεργκ δεν βιάζεται καθόλου να δώσει απαντήσεις στο σενάριό του, αντί να δίνει απαντήσεις, δημιουργεί νέα ερωτήματα και γενικώς επιχειρεί να οικοδομήσει έναν πραγματικά αλλόκοτο κόσμο. Συμβαίνουν αρκετά πράγματα, πολλά ενδιαφέροντα, ορισμένα όμως, όπως οι σκηνές στο λούνα παρκ, τραβάνε αρκετά. Η όλη σύλληψη είναι ενδιαφέρουσα, θυμίζει μεν πράγματα, που έχουμε ξαναδεί αλλού, αλλά εμένα, μου κράτησε το ενδιαφέρον. Έπαιξε ρόλο και το συγγραφικό ύφος του Ρόζενμπεργκ, ο οποίος δεν υποκύπτει στη σοβαροφάνεια και παρά το γεγονός, ότι κάποια πράγματα που βλέπουμε είναι βίαια ή τραγικά, το όλο κόμικ έχει μια απόκοσμη ατμόσφαιρα, που δεν μας επιτρέπει να τα πάρουμε όλα στα σοβαρά (στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό το θεωρώ πλεονέκτημα). Εύχομαι να γνωρίζει πώς θα το συνεχίσει και να μην μας απογοητεύσει στη συνέχεια... Ο Τάιλερ Μπος δεν φτιάχνει τόσο ενδιαφέρουσες συνθέσεις, όσο στο "4 Kids Walk into a Bank", αλλά η αλήθεια είναι, ότι εδώ το σενάριο δεν είναι τόσο παιχνιδιάρικο. Καταφέρνει πάντως, να αποδώσει την ατμόσφαιρα του σεναρίου αρκετά καλά και να στήσει κάποιες εξαιρετικές και άκρως κινηματογραφικές σκηνές. Πιστεύω, ότι η συμβολή του την όλη παράδοξη ατμόσφαιρα του κόμικ είναι πραγματικά καθοριστική, γιατί είναι σε θέση να αναδείξει με το σχέδιό του τις σουρεαλιστικές πλευρές του σεναρίου και πιστέψτε με, υπάρχουν αρκετές από αυτές. Να σημειώσω επίσης, ότι τα τεύχη χωρίζονται σε μικρά ολιγοσέλιδα κεφάλαια (κάποια αποτελούνται μόλις από δύο σελίδες) και κάθε κεφάλαιο έχει και έναν τίτλο, που προέρχεται από τα λόγια ενός χαρακτήρα. Αυτή η επιλογή ενισχύει την περίεργη αίσθηση, που δημιουργείται από την ανάγνωση του κόμικ, καθώς διασπά τη δράση. Το τομάκι που κυκλοφόρησε συγκεντρώνει τα πρώτα έξι τεύχη της σειράς, η οποία συνεχίζεται. Τα τεύχη πρέπει να είχαν αρκετές σελίδες, γιατί το trade είναι αρκετά ογκώδες, αν και περιέχει μόνο κάποια εναλλακτικά εξώφυλλα ως έξτρα. Δεν με ενθουσίασε, αλλά θέλω πάρα πολύ να δω τη συνέχεια. Δεν το συνιστώ ανεπιφύλακτα, αλλά πιστεύω, ότι αξίζει μια ανάγνωση, επειδή αν και φαινομενικά τετριμμένο, είναι σαφώς διαφορετικό, από ό,τι περίμενα. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

Το κρέας, τα πολύτιμα μέταλα και υπόλοιπα συστατικά δεν βρίσκονται πλέον στο υπέδαφος τη Γης. Βρίσκονται. ή για την ακρίβεια συλλέγονται, ή για ακόμα μεγαλύτερη ακρίβεια, σκυλεύονται, από τα τεράστια πτώματα αρχαίων θεών τα οποία βρίσκονται στις άκρες του γνωστού διαστήματος. Καθώς οι περισσότεροι θηρευτές, με τα διαστημόπλοια τους, αγωνίζονται να συλλέξουν όσο το δυνατό μεγαλύτερες ποσότητες μπορούν, ο Captain Malik και το τετραμελές πλήρωμα του, θέλουν να κάνουν τη διαφορά. Να ταξιδέψουν πέρα από το γνωστό διάστημα, και να βρουν ένα ζωντανό θεό. Και παρόλο που αυτές οι περιοχές είναι απαγορεύμένες, και παρόλο που τους κυνηγάει να τους σταματήσει η επικεφαλής της παγκόσμιας φρουράς, καθώς έχουν προσωπικά προηγούμενα, θα το τολμήοσυν και θα αντιμετωπίσουν την τεράστια απειλή που ίσως έπρεπε να περιμένουν. O συγγραφέας Al Ewing, ο οποίος έγινε γνωστός στους περισσότερους με το run του στο Immortal Hulk, εδώ (δεν παίζει να ξαναγράψω τον τίτλο) μας δίνει την πρώτη προσωπική, creator-owned, δουλειά του. Ουσιαστικά πήγε να δημιουργήσει μια space-opera, και η αρχική ιδέα έχει τα φόντα για κάτι τέτοιο. Δεν μου φαίνεται να το πολυδούλεψε βέβαια, εκτός και αν έχει προγραμματίσει από τωρα 50+ τεύχη, γιατί στα πρώτα 5 που περιέχει το πρώτο trade το οποίο και διάβασα, δεν μας λέει και πολλά πράγματα. Βασικά, μας λέει ελάχιστα, και όλα αυτά κυρίως για τον Captain Malik και την "αστυνομικό" που τον κυνηγάει, και από εκεί και πέρα το χάος. Είπαμε, ζούμε την εποχή του decompression, αλλά εδώ το παρατράβηξε. Δεν μαθαίνουμε σχεδόν τίποτα για οτιδήποτε άλλο πέρα από τον μικρόκοσμο των πρωταγωνιστών και ακόμα και αυτοί οι λίγοι που τους συνοδεύουν ως πλήρωμα, περνάνε απολύτως απαρατήρητοι καθώς η έννοια character building απουσιάζει τελείως. Τρέφω κάποια κρυφή ελπίδα βέβαια, γιατί μετά από 2-3 βαρετά πρώτα τεύχη, με συνεχη flash-backs, όχι πάντα ευκόλως κατανοητά και διακριτά, στο τέλος αρχίζει και "κινείται" λίγο η ιστορία, και κλείνει με ένα μεγάλο cliffhanger το οποίο έχει τις δυνατότητες να εκτοξέυσει την πλοκή. Το σημαντικότερο πρόβλημα όμως της συγκεκριμένης σειράς δεν είναι το σενάριο, αλλά το σχέδιο, σε συνδυασμό με τον "εκτυφλωτικό" χρωματισμό. Ο Simone Di Meo, αποφάσισε να μας κάνει τη ζωή δύσκολη, και οι μισές σελίδες είναι από ακατανόητες έως προκαλούν ναυτία. Παίζοντας διαρκώς με το σχήμα των καρέ, ακολουθώντας μια anime αισθητική, και χρησιμοποιώντας "στραβές" οπτικές γωνίες (για να μεταφέρει την ελλειψη βαρύτητας φαντάζομαι), το μόνο που καταφέρνει είναι σε μπερδεύει ακόμα παραπάνω και να σε κουράζει. Εδώ παίζει ρόλο και η παλέττα που χρησιμοποιεί ο ίδιος, οπού κινείται από έντονα φωτεινή έως νεόν κατά περιπτώσεις, μαζί με τα μελάνια που είναι πολύ αχνά και δεν διαχωρίζονται οι φιγούρες αν το φόντο δεν είναι άσπρο ή μαύριο. Και ενώ τους θεούς και το απόκοσμο μέγεθος τους το δίνει ωραία και "απειλητικά", και κάποια του splash είναι πανέμορφα, το σύνολο περισσότερο με απώθησε παρά με κέρδισε. Βαρυφορτωμένο, άσχημα χρωματισμένο και δυσνόητο. Λογικά, θα του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία με το επόμενο trade, αλλά δεν έχω και πολλές ελπίδες. Για χαμένη ευκαιρία το βλέπω να πηγαίνει. 5,5/10

O Tariq Geiger είναι ένας από τους λίγους επιζώντες του πυρηνικού πολέμου του 2030. Ο ίδιος έχει μετατραπεί σε ένα ιδιότυπο πυρηνικό εργοστάσιο, όπου μέσα του καίει άσβεστη η ραδιενέργεια. Με την ψευδαίσθηση ότι η οικογένεια του είναι ακόμα ζωντανή, ζει και κινείται στην έρημο της Νεβάδα, έχοντας γίνει αστικός μύθος για τους κατοίκους του Las Vegas, και φόβος και τρόμος για τις συμμορίες που κινούνται στην περιοχή, ως ο Glowing Man. Συνοδευόμενος από ένα δικέφαλο λύκο, προσπαθεί να προστατεύσει 2 μικρά αδέλφια τα οποία έχουν μαζί τους τα μυστικά για τα εναπομείναντα πυρηνικά όπλα των ΗΠΑ, και ο μόνος του, δυνητικά, σύμμαχος, είναι η αποδυναμωμένη κεντρική κυβέρνηση. Οι ελπίδες τους όμως, πολύ σύντομα, θα αποδειχθούν ψεύτικες..... Μήπως, τελικά, ο Geoff Johns, είναι υπερεκτιμημένος; Οκ, δεν έχω διαβάσει τις μεγάλες του επιτυχίες στην DC, αλλά κρίνοντας από το Olympus που είχε βγάλει στη Humanoids, το Doomsday Clock που διαβάζω αυτή τη περίοδο, αλλά και το παρόν που παρουσιάζω, τείνω να συμφωνήσω με την παραπάνω σκέψη. Στην πρώτη creator-owned δουλειά του, μακριά από τις κάπες και τα κολάν, χρησιμοποιεί όλα εκείνα τα κλισέ που έμαθε στα υπερηρωικά του, παραδίδοντας έτσι μια επιφανειακά καλή δουλειά, χωρίς όμως τίποτα πρωτότυπο, τίποτα ενδιαφέρον, τίποτα άξιο λόγου. Πολλές ευκολίες, πάρα πολλές ευκολίες, μόνο και μόνο για να προωθηθεί η ευκαιρία, μου θύμισε έντονα υπερηρωικές σειρές του CW, όπου το συναίσθημα είναι "στο πιάτο", και οι λύσεις "στην γωνία", μόνο και μόνο για να πάει παρακάτω η πλοκή. Με λίγα λόγια, αν έχεις λίγες παραπάνω απαιτήσεις από αυτό που διαβάζεις, δεν θα το βρεις εδώ. Εδώ μόνο ποπ-κορν, κοκα-κόλα και το ξεχνάς άμεσα. Στο σχέδιο, ο Gary Frank κάνει ότι μπορεί, χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό βέβαια. Εγνωσμένης αξίας, βέβαια, σχεδιαστής και δεν μπορείς να του προσάψεις πολλά, αφού όλες οι σελίδες είναι καλοδουλεμένες, με γεμάτα και πλούσια καρέ και ενδιαφέρουσες και αληθοφανείς εκφράσεις στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών. Ίσως με χάλασε λίγο η τάση του (ή οι οδηγίες του Johns, δεν μπορώ να ξέρω) να εστιάζει και να χρησιμοποιεί αρκετά πολλά και μικρά καρέ. Και ίσως θα προτιμούσα λίγο μεγαλύτερη γενναιότητα στο ντεκουπάζ. Αλλά αυτά είναι πταίσματα, μπροστά στην αδιαφορία που εκπέμπει το σενάριο. Με προοπτική να βγάλει και άλλες σειρές, επικεντρωμένα σε διάφορα χρονικά σημεία της ανθρώπινης ιστορίας, και σε διάφορους άλλους χαρακτήρες, εξίσου σημαντικούς και εξίσου άγνωστους, τους οποίους θα αποκαλεί The Unnamed, και στα οποία θα συνεργαστεί και με άλλους σχεδιαστές. Εμένα, προσωπικά, με έχασε. Υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές. Και μην παρεξηγηθώ, δεν είναι κακό, απλά ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ αναμενόμενο. Ενα 6,5/10 και κυρίως λόγω όμορφου σχεδίου.

Έξι νεαροί αποφασίζουν να παίξουν ένα παιχνίδι ρόλων ειδικά κατασκευασμένο για εκείνους, αλλά μυστηριωδώς εξαφανίζονται. Δύο χρόνια αργότερα, επιστρέφουν οι πέντε από αυτούς, εκ των οποίων η μια μονόχειρας πλέον, χωρίς να είναι σε θέση να πουν σε κανέναν τι τους συνέβη και πού βρίσκεται το έκτο μέλος της παρέας. 25 χρόνια μετά, και ενώ έχουν όλοι και όλες καινούριες ζωές, ανακαλύπτουν ένα από τα ζάρια, ξαναπαίζουν το παιχνίδι και βρίσκονται μέσα σε έναν κόσμο, που έχει κατασκευαστεί ειδικά για αυτούς, όπως και την πρώτη φορά. Βρίσκουν το χαμένο φίλο τους, αλλά για να γυρίσουν στις κανονικές ζωές τους, πρέπει να συμφωνήσουν και οι έξι, αλλά αυτό δεν φαίνεται να είναι εφικτό και οι διαφωνίες τους, θα τους οδηγήσουν σε ανοιχτή σύγκρουση, καθώς εκείνοι θα βυθίζονται ολοένα και περισσότερο μέσα στον κόσμο του παιχνιδιού. Εντάξει, να λοιπόν ένα κόμικ με καλές κριτικές και βραβεία (κέρδισε το British Fantasy Award δύο συνεχόμενες χρονιές, ενώ ήταν υποψήφιο και για Hugo τρεις φορές), που πραγματικά με κούρασε πάρα πολύ και τελικά με άφησε αδιάφορο. Ο συνήθως καλός Γκίλεν, μου φάνηκε εδώ ότι πλατειάζει ατελείωτα, δεν μπόρεσα σε καμία στιγμή να μπω μέσα στο σύμπαν του κόμικ και ακόμη και οι αρκετές αναφορές σε λογοτεχνικά έργα και συγγραφείς (Τόλκιν, Έμιλι Μπροντέ, Χ. Τζ. Γουέλς μεταξύ άλλων) παρότι ενδιαφέρουσες ως ιδέα, δεν κατάφεραν να σώσουν την κατάσταση. Η αλήθεια είναι, ότι ο Γκίλεν παίζει με πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες (την αλληλεπίδραση μεταξύ παιχνιδιού και πραγματικότητας, την επανεφεύρεση του εαυτού, συμπεριλαμβανομένου και ζητήματα φύλου), αλλά τελικά εγώ χάθηκα μέσα σε πάρα πολλές πληροφορίες, που μου φάνηκαν αδιάφορες και επαναλαμβανόμενες. Δεν ξέρω, ίσως να φταίει, το ότι δεν παίζω παιχνίδια ρόλων και δεν έχω την υπομονή να παρακολουθήσω στενά κάτι παρόμοιο σε μορφή κόμικ. Ίσως όμως να ήταν και οι χαρακτήρες και οι καταστάσεις αδιάφορες και τελικά να μη φταίω μόνο εγώ. Το σχέδιο της Γαλλίδας Stephanie Hans είναι εντυπωσιακό μεν, αλλά μου φάνηκε άψυχο και δεν με έκανε να ενδιαφερθώ για την ιστορία. Ομολογώ πάντως, ότι εικονογραφεί με μεγάλη ικανότητα όχι έναν, αλλά πολλούς κόσμους μέσα στο παιχνίδι και η τεχνοτροπία της είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα, ενώ και τα χρώματα, που χρησιμοποιεί αντανακλούν κάθε φορά την ψυχική κατάσταση των χαρακτήρων. Οι δημιουργοί της σειράς έχουν ετοιμάσει και ένα κανονικό παιχνίδι ρόλων, που θα χρηματοδοτηθεί μέσω του Kickstarter. Να υπενθυμίσω τέλος, ότι ο τίτλος του κόμικ δεν αναφέρεται μόνο στο γνωστό ρήμα, αλλά και στη λέξη "ζάρι". Ο συγγραφέας παίζει και με τις δύο έννοιες της λέξης. Θα ήθελα πάρα πολύ να διαβάσω και άλλες γνώμες, για να διαπιστώσω εάν όντως έχω αδικήσει το κόμικ και μήπως θα έπρεπε να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία. Όλες οι εικόνες είναι από το ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: wikipedia Οι δημιουργοί μιλάνε για το φινάλε του κόμικ

Έπεσε στα χέρια μου το Primordial. Ωραίο backstory (τα ζώα που στείλαμε στο διάστημα τα πρώτα χρόνια των διαστημικών προγραμμάτων δεν πέθαναν... και επιστρέφουν!) Συνωμοσιολογικού τύπου στόρυ λοιπόν... sci-fi, χαριτωμένα ζωάκια. Τι μπορεί να πάει στραβά; Τα πάντα. -Σχέδιο: Τι να πω. Ένα συνεχόμενο, βαρετό, επαναλαμβανόμενο κολλάζ. Επίσης, άδεια πάνελ, το ένα μετά το άλλο. Μου θύμισε The Department Of Truth, λίγο πιο απλοϊκό. Να μιλήσω άραγε για εκείνο το διπλό splash page με τον πίθηκο, κυριολεκτικά κομμένο από το χώρισμα των σελίδων; Ακριβώς αυτό: ? - Σενάριο / Διάλογοι / Πλοκή: Η πολλά υποσχόμενη ιδέα δεν υλοποιήθηκε ποτέ σωστά. Απλοϊκοί χαρακτήρες με τους οποίους δεν προλαβαίνεις να δεθείς. Προβλέψιμη πλοκή, πιο κλισέ κι από ταινία 80s. Αυτή η ελπίδα πως θα ξαναζούσα λίγο ένα Πλανήτη των Πιθήκων τουλάχιστον; Ποτέ. Σελίδες ολόκληρες διάλογοι ανάμεσα στα ζώα. Ξεκινάς την ιστορία και σου δημιουργούνται κάποιες απορίες. Όπως συνεχίζει, αποκτάς κι άλλες. Περιμένεις στο τέλος να πάρεις κάποιες απαντήσεις. Αμ δε. Δεν μου αρέσει η μασημένη τροφή, εκτιμώ ένα σωστό δουλεμένο open ending σε ένα σενάριο... αλλά κλείσε και καμμιά τρύπα φίλε Lemire. Γενικά ένα άνοστο, άνευρο, άγευστο (και είμαι ακόμα στο "Α") συνοθύλευμα έξυπνων ιδεών και αγνών προθέσεων που (μάλλον) βαρέθηκαν να τις αναπτύξουν περισσότερο. Είναι από αυτές τις σειρές που και τα διπλά τεύχη να είχαν δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Αρκεί να έβγαζε νόημα. Hardcover, αλήθεια αγαπητή Image; Γιατί; Τι να πω. Ίσως αποκτήσει μεγαλύτερη μεταπωλητική αξία έτσι. Α, και να μην ξεχάσετε να συγκινηθείτε στο τέλος.

Βρισκόμαστε στο μέλλον. Οι ΗΠΑ έχουν μετατραπεί σε μια θεοκρατική δικτατορία και έχουν εισβάλει στον Καναδά, όπου υπάρχουν ακόμη κάποιοι θύλακες αντίστασης. Μετά από μια επιδρομή σε ένα στρατόπεδο ανταρτών, η δωδεκάχρονη Little Bird θα προσπαθήσει να εισέλθει σε μια φυλακή για μεταλλαγμένους, προκειμένου να βοηθήσει έναν κρατούμενο ονόματι Axe να αποδράσει, ακολουθώντας τις οδηγίες της μητέρας της, που της είχε πει, ότι εκείνος είναι η μεγαλύτερη ελπίδα του Καναδά, για να αποκρούσουν την εισβολή. Μέσα στη φυλακή, όμως, αλλά και στη συνέχεια της ιστορίας η Little Bird θα ανακαλύψει πολλά πράγματα για τον εαυτό της και την οικογένειά της, τα οποία δεν είχε ποτέ της φανταστεί. Αυτή είναι πολύ χονδρικά η πλοκή αυτού του πεντάτευχου κόμικ, που κέρδισε το βραβείο Eisner στην κατηγορία Best Limited Series το 2020. Όπως καταλαβαίνετε από τη σύνοψη, πρόκειται για μάλλον τυπικό δείγμα μετα-αποκαλυπτικής ΕΦ, το οποίο έγραψε ο σκηνοθέτης Darcy Van Poelgeest, τον οποίον προσωπικά δεν ήξερα. Η ιστορία είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, έχει διάφορες ανατροπές, όχι πολύ απρόβλεπτες, για να είμαι ειλικρινής, αλλά δεν προσφέρει κάτι πραγματικά καινούριο. Σίγουρα ο σεναριογράφος χτίζει έναν ενδιαφέροντα κόσμο, αλλά δεν προλαβαίνει ή δεν ενδιαφέρεται να μας εξηγήσει κάποια πράγματα για αυτόν. Το κόμικ ασχολείται με τη θρησκοληψία, τους οικογενειακούς δεσμούς, την εξιλέωση και τη συγχώρεση, λέει κάποια πράγματα σχετικά με αυτά, αλλά κατά τη γνώμη μου, δεν εμβαθύνει ιδιαίτερα σε κανένα, ούτε μας προσφέρει κάτι, που δεν έχουμε διαβάσει αλλού. Ακόμη κι έτσι, πάντως, έχει αρκετό ενδιαφέρον και οπωσδήποτε έχει και ασταμάτητη δράση και διαβάζεται άνετα. Όλα τα λεφτά στο κόμικ είναι το τρομερό σχέδιο του Ian Bertram, που είναι σαφώς επηρεασμένο από ευρωπαϊκά κόμικς και ιδίως από τον Moebius (εξάλλου, πιστεύω, ότι και το σενάριο έχει επηρεαστεί από τον Jodorowsky σε κάποια σημεία). Ο Bertram, όμως, δεν μένει στο επίπεδο της επιρροής, αφού έχει μια δική του τεχνοτροπία με πολύ δυναμικά, πολύ βίαια, άκρως αιματοβαμμένα (τα εντόσθια χύνονται ακατάπαυστα), σχεδόν γκροτέσκα σχέδια, που συνδυάζουν το μακάβριο, το απάνθρωπο, το υπερβατικό μέσα στη φρίκη. Παρόλα αυτά, εμένα προσωπικά μου έκαναν μεγάλη εντύπωση τα μεγάλα, αφύσικα, αλλά πολύ εκφραστικά μάτια των χαρακτήρων του, που τα θεωρώ το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα του σχεδίου του. Φυσικά, θα πρέπει να επισημάνω και τον εξαιρετικό χρωματισμό του Matt Hollingsworth. Τελικά, φαντάζομαι, ότι σε λίγο καιρό δεν θα θυμάμαι τι ακριβώς γινόταν στο κόμικ, αλλά το σχέδιο δεν πρόκειται να το ξεχάσω. Τα πέντε τεύχη συγκεντρώθηκαν σε έναν πολύ ωραίο σκληρόδετο τόμο με κάποιο επιπλέον υλικό (σχέδια, εξώφυλλα, making of, storyboards). Νομίζω, ότι έχει βγει και σε softcover, αλλά δεν ξέρω κάτι για αυτήν την έκδοση. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

Ο Ethan Reckless, είναι ένας "σημαδεμένος" ψυχικά άνθρωπός, ο οποίος έχει συνειδητά βγει έξω από το σύστημα. Λειτουργώντας σαν παράνομος ιδιωτικός ντετέκτιβ, σαν μισθοφόρος και σαν κυνηγός κεφαλών, δουλεύει τόσο-όσο, ώστε να βγάζει τα προς το ζειν και πολλές φορές αρνιέται επικερδείς δουλειές γιατί απλά δεν του ταιριάζουν. Με την βοήθεια της γραμματέας/έμπιστης του Anne, και με έδρα ένα παλιό εγκαταλελειμένο σινεμά στο Λος Αντζελες το 1981, βρίσκει δουλειές. Ή μάλλον τον βρίσκουν αυτές. Κανείς όμως δεν ξέρει ότι παλιότερα ήταν ένας πράκτορας στο FBI, μέχρι που μια δουλειά του ως μυστικός μέσα σε μια επαναστατική οργάνωση, τον έκανε να τα παρατήσει όλα, αηδιασμένος και στιγματισμένος. Και όλα αυτά, μέχρι που μια μοιραία γυναίκα, μια γυναίκα από αυτό ακριβώς το βρώμικο παρελθόν του, θα κάνει την επανεμφάνιση της...... ΟΚ, αποφάσισα ότι δεν είμαι ο σωστός άνθρωπος για να παρουσιάζω κόμικς των Ed Brubaker και Sean Phillips. Εν μέρει φταίω εγώ για αυτό, εν μέρει φταίνε και αυτοί. Εγώ φταίω γιατί έχω διαβάσει σχεδόν τα πάντα από όσα έχει γράψει ο Brubaker. Και αυτοί φταίνε γιατί μένουν τόσο κοντά, τόσο προσηλωμένοι στο είδος και τη μανιέρα που τους έκανε τόσο επιτυχημένους. Το noir, το pulp-noir, αυτό το χιλιο-χρησιμοποιημένο είδος με τους κατεστραμένους πρωταγωνιστές, τα τσιγάρα, τα ουίσκια και τις επίσης κατεστραμένες, αλλά πάντα επικίνδυνες femme fatale. Και παρόλο που δεν κουνιούνται ούτε εκατοστό από τα τετριμμένα tropes του είδους, καταφέρνουν και το κάνουν τόσο καλά, ώστε να περνάει και ο αναγνώστης καλά και να μην γκρινιάζουν και οι περίεργοι (π.χ. εγώ) ότι επαναλαμβάνονται. Γιατί έχουν καταφέρει το πλέον δύσκολο, να γράφουν και να σχεδιάζουν τόσο καλά και να συνεργάζονται τόσο αρμονικά μεταξύ τους, να προσθέτουν πολύ μικρές λεπτομέρειες και να αλλάζουν τόσο λίγο σεναριακά όσο και σχεδιαστικά, ώστε να σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι ξαναβλέπεις την αγαπημένη σου ταινία. Ή ότι βλέπεις ένα homage στην αγαπημένη σου ταινία, το οποίο είναι τόσο καλοφτιαγμένο, τόσο περιποιημένο και τυλιγμένο με στοργή και αγάπη, ώστε με το τέλος να αισθάνεσαι ότι συνάντησες έναν παλιό αγαπημένο φίλο. Κατά τα άλλα, ουδέν. Ή μάλλον, πολύ λίγα μπορείς να πεις για κάτι τόσο καλοφτιαγμένο και προσεκτικά δομημένο. Ο Brubaker πατάει πάνω στην εμπειρία του και το κάνει να εμφανίζεται εύκολο. Με σωστές αναλογίες περιγραφής και διαλόγου, με σωστό ψυχογράφημα των χαρακτήρων του, με λιτή και συνοπτική γραφή, μας δίνει μια ιστορία δεμένη, με σωστή ανάπτυξη και σχετικά αναμενόμενο φινάλε, πετώντας όμως και μια έκπληξη στη πορεία. Χωρίζει την αφήγηση του σε κεφάλαια, υπενθυμίζοντας μας έτσι ότι γράφει graphic novel και όχι μηνιαίο floppy, και αναδεικνύοντας έτσι την noir αισθητική για άλλη μια φορά. Ο Phillips έχει τρομερή ικανότητα στο στήσιμο των φιγούρων του, οι οποίες αποπνέουν κίνηση και ρυθμό, παίζει με τα καρέ τόσο όσο για να μην βαριέσαι και χωρίς πάντως να ξεφεύγει ιδιαίτερα, και δίνει, κάποια απολύτως ταιριαστά με την ατμόσφαιρα, splash pages, δείχνοντας ότι μπορεί να μην είναι ο πιο "χεράς" σχεδιαστής, αλλά σίγουρα είναι από τους πιο επαγγελματίες του είδους. Δεν έχω να γράψω κάτι άλλο. Ασφαλής αγορά, δεν μπορώ να διανοηθώ κάποιος να μην περάσει καλά διαβάζοντας το. Κυκλοφόρησε μόνο σε σκληρόδετη, κανονικού μεγέθους, έκδοση 144 σελίδων. Η σειρά θα συνεχιστεί με τον ίδιο τρόπο, με ανεξάρτητες δηλαδή και αυτοτελείς εκδόσεις, οι οποίες θα έχουν τον ίδιο χαρακτήρα αλλά θα μπορούν να διαβαστούν αυτούσιες και χωρίς υποχρεωτικά να έχεις γνώσεις των προηγουμένων. Το 2ο βιβλίο, με τίτλο Friend of the Devil, κυκλοφορεί ήδη, ενώ το τρίτο, με τίτλο Destroy All Monsters, θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο. Πάρτε όλα άφοβα!

H Dounia Mahoney είναι μια συλλέκτρια επικίνδυνων και καταραμένων αντικειμένων. Ανάμεσα σε αυτά, μαθαίνει μια καταραμένη κάμερα, η οποία έχει την ιδιότητα να δείχνει τον χειρότερο εαυτό όποιου φωτογραφίζει. Και αυτά, όταν εμφανίζονται οι φωτογραφίες σε ένα σκοτεινό, και επίσης καταραμένο, Dark Room. Μαζί με τον καλύτερο φίλο της, έναν σκελετό ο οποίος κυκλοφορεί με ένα κράνος αλά Daft Punk, και τον πρώην της, έναν Ιρλανδό λυκάνθρωπο, ξεχύνονται να βρουν την κάμερα, πριν πέσει στα χέρια του αρχικακού. Α, εμφανίζονται και κάποια disco-ξωτικά, ντυμένα 70s γιατί αφού..... Οκ, φάρσα, αλλά είχε την πλάκα της. Τη γράφει και ο Gerru Duggan (Deadpool ντε!), οπότε πόσο κακό μπορεί να είναι; Έτσι σκέφτηκα, έτσι το πήρα, και δεν έπεσα και πολύ έξω. Και πράγματι, είναι γραμμένο με πολύ κέφι, εισάγει μια Νέα Υόρκη τίγκα με ζόμπι, λυκάνθρωπους και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς, και όλα αυτά να ζουν στους υπονόμους, αρμονικά όμως και φιλήσυχα. Και η Dounia, σε μια φάση ντετέκτιβ του παραφυσικού, να την μισούν όλα τα πλάσματα, αλλά και να την ανέχονται γιατί είναι από τις ελάχιστες που γνωρίζουν την ύπαρξη τους και στις δύσκολες ώρες τους βοηθάει. Και όταν τα πράγματα ζορίζουν για εκείνη, πετάγονται και από το μαγικό τους δάσος τα ξωτικά, σε μια φάση Gloria Gaynor on steroids και την σώζουν και την βοηθούν την κρίσιμη στιγμή. Το μόνο κακό είναι ότι ήθελε λίγες παραπάνω σελίδες, γιατί μέσα στην ανάγκη να παρουσιάσει το setting και τις διάφορες φυλές των paranormal, τον τελικό κακό τον μαθαίνεις λίγες σελίδες πριν το τέλος, το οποίο βγαίνει λίγο βιαστικό, αλλά ΟΚ, δεν έχεις και πολλές προσδοκίες για κάτι ιδιαίτερο. Το σχέδιο του Scott Buoncristiano είναι χαβαλεδιάρικο, φωτεινό και ευχάριστο, αλλά και λεπτομερές και περιγραφικό όταν χρειάζεται. Μια χαρά δηλαδή, ταιριαστό με το ύφος της ιστορίας, και ενδιαφέρον στα splash. 120 σελίδες OGN, σκληρόδετο σε κανονικό (american-sized) μέγεθος, ένα ωραίο τομάκι 20 δολλαρίων το οποίο έφυγε γρήγορα και πολύ ευχάριστα. Στο οπισθόφυλλο λένε ότι θα επιστρέφουν στον κόσμο του Dark Room για πολλά χρόνια, και εγώ θα τους ακολουθήσω, αν και εφόσον, γιατί πέρασα μια χαρα!

Αμερική, στην καρδιά του εμφυλίου πολέμου. Ο νεαρός στρατιώτης των Βορείων Virgil Morris, ινδιάνος σε καταγωγή με όνομα Two Moons, ανακαλύπτει ότι δεν μπορεί να αφήσει πίσω του το παρελθόν του, τη φυλή του και το αίμα του. Προερχόμενος από τη φυλή των Pawnee, βλέπει σε όνειρα και οράματα, τον παππού του, ο οποίος του εξηγεί ότι ο πόλεμος δεν είναι το χειρότερο που υπάρχει σε αυτή τη ζωή. Αλλά το χειρότερο είναι τα τέρατα, τα οποία υποκινούν τον τον πόλεμο μεταξύ των ανθρώπων, τρέφονται από αυτόν, γιγαντώνονται από αυτόν και απειλούν την ίδια την ύπαρξη όλων. Έτσι, στο πρόσωπο και στα σώματα των Νοτίων στρατιωτών της Συνομοσπονδίας, ο Two Moons, θα πολεμήσει τρομακτικά τέρατα της Κολάσεως, για να κρατήσει τα λογικά του, να προστατεύσει την αγαπημένη του νοσοκόμα Frances και να εκπληρώσει το πεπρωμένο του. Εχω ξαναγράψει για το πόσο μου αρέσει ο John Arcudi, ο οποίος γράφει με ρυθμό, με συνοχή και με ένταση. Αυτό φαίνεται και στο B.P.R.D., όπου γράφει υπό την "καθοδήγηση" του Mignola, αλλά ειδικά στο Rumble που το γράφει μόνος του και δίνει ρέστα. Εδώ, φαίνεται ότι έχει ψάξει την εποχή και την αργκό της, χρησιμοποιώντας την αρκετά, αλλά "πιάνοντας" επίσης την ατμόσφαιρα και την υποβούσκουσα φρίκη ενός πολέμου, πόσο μάλλον ενός εμφυλίου πολέμου. Και ενώ ξενίζει λίγο στην αρχή, δίνοντας αρκετές πληροφορίες για το παρελθόν του πρωταγωνιστή χωρίς να τις εξηγεί απόλυτα, καταφέρνει μέσα σε 1-2 τεύχη να τα συνδυάσει όλα πανέμορφα και να αναπτύξει τη δράση ομαλά, οδηγώντας να κλιμακωθεί τέλεια στο τέλος του πρώτου arc των 5 τευχών. Δίνει πολύ χώρο στο σχεδιαστή να εντυπωσιάσει, χωρίς πολλούς περιττούς διαλόγους, με σωστή αναλογία ανάμεσα στη δράση και στις εικόνες που ξεπηδάνε από τα οράματα που βλέπει ο Two Moons. Και τι σχέδιο κάνει αυτός ο Ιταλός που λέγεται Valerio Giangiordano. Τον αγνοούσα, αν και από ότι είδα σχεδιάζει εδώ και αρκετά τεύχη το Savage Avengers (με Conan και Moon Knight, αφήστε, να μην αρχίσω καλύτερα), αλλά πραγματικά με εντυπωσίασε και με κέρδισε από τις πρώτες σελίδες. Εκπληκτική λεπτομέρεια, στα πρόσωπα, στα ζώα (ειδικά στα ζώα, χαζέψτε παραπάνω το άλογο), και στους δαίμονες της Κολάσεως, έξυπνη σκηνοθεσία και χρήση της κάμερας η οποία καθοδηγεί το μάτι στο σωστό, και συνήθως εντυπωσιακό, σημείο. Κάνω την πρόβλεψη ότι έχει πολύ μέλλον μπροστά του, και παρατηρώντας ότι τον τελευταίο καιρό, πέρα από τη Marvel που χρησιμοποιεί όλο και περισσότερους Ιταλούς, και η Image βγάζει δουλειές από ιταλικά studio, οπότε πεδίο δόξης λαμπρό. Καιρό είχα να κολλήσω τόσο πολύ με καινούριο σχεδιαστή, ειδικά τα splash του, μισής σελίδας/μονοσέλιδα και δισέλιδα είναι ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ. 5 τεύχη μέχρι τώρα, μαζεμένα σε ένα trade και η ιστορία συνεχίζεται με το 6ο τεύχος το οποίο κυκλοφορεί σύντομα. Χωρίς να είναι κάτι που σου αλλάζει τον κόσμο, η επαγγελματική δουλειά του Arcudi, το ιστορικό setting που πάντα με τραβάει, και το πανέμορφο σχέδιο με έκαναν να περάσω πολύ καλά διαβάζοντας το Two Moons. Τόσο ώστε να του χαρίσω ένα ωραίο, λαχταριστό και πωρωτικό 8/10. Πάντα τέτοια!

Αγαπητοί κυρίες και κύριοι, καλώς ήλθατε στο Limbo. Ο Clay είναι βρίσκεται εδώ και εννιά μήνες στην Dedande, μια εναλλακτική έκδοση της Νέας Ορλεάνης. Δεν έχει ιδέα ποιός είναι και δεν θυμάται τίποτα για το παρελθόν του. Η Sandy τον περιμάζεψε, τον βοήθησε να σταθεί στα πόδια του και του νοικιάζει ένα χώρο. Ο Clay εργάζεται σαν ιδιωτικός ντετέκτιβ, λύνοντας μικρές υποθέσεις και προσπαθώντας να βρει άκρη τι του συνέβη και ποιος είναι. Μέχρι που μια νύχτα, όπως σε κάθε noir ιστορία που σέβεται τον εαυτό της, εμφανίζεται μια femme fatale / damsel in distress που κινδυνεύει και χρειάζεται τη βοήθεια του. Ο Dan Watters γράφει μια ιστορία σε πολλά επίπεδα. Έχει σίγουρα vibes από Angel Heart, από Jacob's Ladder, από το Videodrome, αναφορές στον Max Headroom, κάνει και ένα πέρασμα το φιλαράκι του Cthulhu, o Dagon. Έχουμε λοιπόν μια νεο-νουάρ ιστορία που μπλέκει τη μυθολογία / κοσμολογία / θρησκεία του Voodoo με το concept του Limbo. Η ιστορία απλώνεται σε έξι τεύχη, και μέσα σε αυτά ο Clay προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του, να βοηθήσει δηλαδή την κοπέλα που τον επισκέφθηκε. Τα βάζει με τον μεγαλοκαρχαρία της περιοχής. Ταυτόχρονα όμως μπλέκει σε κοσμικά παιχνίδια διαφόρων Loa. Η ιστορία παρόλο που δεν παίρνει πολύ στα σοβαρά τον εαυτό της διατηρεί σε άψογο βαθμό την επαφή της με το lore του voodoo. Τα veve είναι απόλυτα σωστά, οι Loa που συναντάμε (Ayizan, Baron Samedi, Papa Legba, Maman Brigitte) συμπεριφέρονται σύμφωνα με τον χαρακτήρα τους κατά την παράδοση - ακόμα και οι προσφωνήσεις της Sandy είναι σωστές. Σε επίπεδο lore έχει γίνει καταπληκτική δουλειά, και αυτό προσθέτει στην αληθοφάνεια, αν σε ενδιαφέρει να προσέξεις κάτι τέτοιο. Αν απομακρυνθούμε λίγο από το lore θα δούμε ότι είναι μια ιστορία αρκετά generic η οποία τολμάει να μπλέξει διάφορα πράγματα. Μια ιστορία με γρήγορους ρυθμούς, με ψυχεδελικά ιντερλούδια, με ποπ 80's αναφορές. Λειτουργεί και σε αφήνει ευχαριστημένο γιατί είναι περίεργη, ακριβής, γρήγορη και τελικά χαλαρή. Στο σχέδιο ο Caspar έπιασε ακριβώς την ατμόσφαιρα και παρέδωσε ένα κόσμο γεμάτο νέον, σκοτεινό και ταυτόχρονα χρωματιστό. Καταπληκτική δουλεία με τους χαρακτήρες, αφήνει μια ονειρική χροιά ακολουθώντας κατά πόδας το σενάριο. Γενικά από τις φορές που οι δύο καλλιτέχνες πιστεύω δούλεψαν σαν ένας. Στα αρνητικά να αναφέρω τη κινηματογραφική ευκολία με την οποία γλιτώνει από κάποιες καταστάσεις και τη γενικότερα απάθεια που μου βγάζει ο πρωταγωνιστής, σαν να είναι παραδομένος στη μοίρα του, σαν να παρακολουθεί τι συμβαίνει σε κάποιον τρίτο (αν και το τέλος δίνει μια απάντηση σε αυτό, η αίσθηση παραμένει). Γενικά είναι μια χαλαρή, fun διαδρομή με εντυπωσιακά δουλεμένο και ακριβές lore, σε έναν σκοτεινό, νέον κόσμο. Το ετερόκλητο μείγμα δεν δένει ποτέ για να γίνει το καταπληκτικό αριστούργημα που θα αλλάξει τη ζωή μας, αλλά δεν πιστεύω να ήταν και αυτός ο σκοπός των δημιουργών. Πιθανότερα ήθελαν να αφήνει μια ωραία επίγευση, να μας διασκεδάσει με πρωτότυπο τρόπο για μερικές ώρες. Αν ήθελαν αυτό, σε εμένα το πέτυχαν ακριβώς.

Σε ένα δυστοπικό μέλλον, 16 πλούσιες Οικογένειες έχουν αντικαταστήσει τις κυβερνήσεις και καθεμία από αυτές διαθέτει έναν "προστάτη"-πολεμιστή, έναν Λάζαρο. Κάθε Λάζαρος είναι μια πολεμική μηχανή και, επειδή έχει υποβληθεί σε πειράματα από την Οικογένεια στην οποία ανήκει, είναι φαινομενικά άτρωτος, αφού μπορεί να πεθάνει και ύστερα να επανέλθει στη ζωή. Πρωταγωνίστρια του κόμικ είναι η Forever Carlyle, Λάζαρος της Οικογένειας Carlyle. Το πρώτο Deluxe καλύπτει τα πρώτα 9 τεύχη, γραμμένα από τον Greg Rucka και σχεδιασμένα από τον Michael Lark. O Rucka είναι γνωστός από τα (πολλά) τεύχη που έχει γράψει για τη Wonder Woman, ενώ και ο Lark είναι εξίσου δημοφιλής. Προσωπικά τον είχα σταμπάρει από τη σειρά Daredevil, όπου είχε δουλέψει παρέα με τον Ed Brubaker. Το Lazarus είναι μία απόδειξη ότι ο Rucka όχι μόνο γνωρίζει να γράφει ενδιαφέροντες γυναικείους χαρακτήρες, αλλά και προσεχτικά μελετημένους και δομημένους δυστοπικούς κόσμους. Καθεμία από τις 16 Οικογένειες έχει τη δική της ιστορία για το πως ήλθε στο προσκήνιο και έφτασε να ελέγχει το τάδε γεωγραφικό κομμάτι της Γης, ενώ όλες έχουν σχηματίσει συμμαχίες και έχουν κόντρες με άλλες Οικογένειες. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι οι χαρακτήρες κινούνται κυρίως στη κλίμακα του γκρι, ενώ υπάρχουν πολλές ίντριγκες, ανατροπές και προδοσίες, που κρατούν την ιστορία ενδιαφέρουσα. Ο Michael Lark είναι ο ιδανικότερος για να αποτυπώσει τον βρώμικο κόσμο του Lazarus, με το "dark and gritty" σχέδιο του. Ειλικρινά, έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να χαζεύει τις σελίδες και τα καρεδάκια μετά την ανάγνωση του εκάστοτε τεύχους. Παράλληλα με το Lazarus, κυκλοφόρησε και το X+ 66, ένα mini series 6 τευχών επικεντρωμένο σε διάφορους δευτερεύοντες χαρακτήρες. (το 3o Deluxe περιέχει και τα 6 τεύχη.) Προσωπικά, έχω στη κατοχή μου το 1ο και το 3ο Deluxe και τα τεύχη του 2ου σε trades. Συνολικά μέχρι στιγμής, η σειρά έχει 28 τεύχη + 6 "X+66" + 6 καινούρια κεφάλαια από το νέο volume, ονόματι Lazarus Risen. Αν υπάρχει κάτι αρνητικό σε αυτό το εξαιρετικό κατά τα άλλα κόμικ, αυτό θα ήταν ο προγραμματισμός του. Η σειρά συνεχίζεται κανονικά, αλλά έχει να κυκλοφορήσει κάποιο καινούργιο τεύχος εδώ και πολύ καιρό. Κάπου διάβασα ότι θα έβγαινε ένα καινούργιο κάθε τέσσερις μήνες σε ένα format 64 σελίδων/ τεύχος, αλλά νομίζω ότι αυτός ο στόχος δε τηρήθηκε, δυστυχώς. Πάντως, αναμένουμε το επόμενο κεφάλαιο αυτόν ή τον επόμενο μήνα. Εντωμεταξύ εγώ, αφού τελείωσα το πρώτο Deluxe, διάβασα μονορούφι το 3ο trade και τώρα πάω κατευθείαν να πιάσω στα χέρια μου το επόμενο.

Μια σειρά 12 τευχών από την Image και τον ακάματο Jeff Lemire. Η ιστορία είναι ένα μείγμα ΕΦ και περιπέτειας με στοιχεία οικογενειακού δράματος. Όλα αρχίζουν, όταν ένα οκτάχρονο κορίτσι, η Μεγκ, αρχίζει να βγάζει φύλλα και κλαδιά από το σώμα της και φαίνεται, ότι μετατρέπεται σε δένδρο. Φυσικά, η μητέρα της και ο αδερφός της φρικάρουν, αλλά πολύ σύντομα εμφανίζεται ο αποξενωμένος παππούς της, που ενημερώνει όλη την οικογένεια για τα ακόλουθα: πρώτον, αυτό που συμβαίνει στη Μεγκ, συνέβη με διαφορετικό τρόπο στον πατέρα της, για τον οποίον η οικογένεια πιστεύει ότι τους παράτησε, δεύτερον, ότι ο ίδιος γνωρίζει ένα άτομο στη Νέα Υόρκη, που μπορεί να βοηθήσει τη Μεγκ και τρίτον, ότι κάποιοι άνθρωποι τους κυνηγούν, για να σκοτώσουν τη Μεγκ. Σίγουρα, δεν είναι το καλύτερο κόμικ του Lemire. Και είναι κρίμα, γιατί έχει μια έξυπνη αρχική ιδέα, μια αφήγηση, που πηγαίνει συνεχώς μπρος και πίσω στο χρόνο και κρατά το ενδιαφέρον, και οπωσδήποτε έναν αρκετά επιτυχημένο τίτλο. Αυτά, δυστυχώς, δεν αρκούν, επειδή μέσα στα 12 τεύχη, που κρατά η σειρά, πολλά πράγματα δεν προλαβαίνουν να αναπτυχθούν και ειδικά από ένα σημείο και μετά, μου δόθηκε η εντύπωση, ότι ο ικανός κατά τα άλλα σεναριογράφος, "έτρεχε", προκειμένου να την ολοκληρώσει με ένα στοιχειωδώς πειστικό τρόπο. Το τέλος της σειράς, με άφησε με αρκετά ερωτήματα και υποψιάζομαι, ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν στις προθέσεις του Lemire. Αυτό δεν σημαίνει, ότι το κόμικ είναι τελείως αδιάφορο, απλά υπόσχεται πολλά περισσότερα από όσα τελικά προσφέρει. Κατά τα άλλα, η σχεδιαστική δουλειά των Phil Hester, Eric Gapstur και Ryan Cody (σχεδιαστής είναι ο πρώτος, αλλά αναφέρονται και οι τρεις μαζί στα credits), αν και δεν είναι απόλυτα του γούστου μου, κάνει πολύ καλά τη δουλειά της, προσφέρει ωραία καρέ και έχει σωστή σκηνοθεσία και καλό ρυθμό, χωρίς όμως να προσφέρει το κάτι παραπάνω, που θα έκανε το κόμικ να ξεχωρίσει, έστω σε σχεδιαστικό επίπεδο. Αν σας αρέσει ο Lemire, διαβάστε το. Δεν πιστεύω, όμως, ότι είναι μια σοβαρή προσθήκη στη βιβλιογραφία του. Καλύτερα να ξαναδιαβάσετε κάτι άλλο δικό του. Κυκλοφόρησαν τρία συνολικά trades, που συγκεντρώνουν 4 τεύχη το καθένα και περιέχουν ελάχιστο επιπλέον υλικό. Από όσο γνωρίζω, δεν έχει βγει μια πιο συγκεντρωτική έκδοση. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Μια συνέντευξη του Λεμίρ στο womenwriteaboutcomics.com.

Ο Νταν είναι ένας νεαρός άνδρας, που φαίνεται να είναι ιδιωτικός ερευνητής. Τον καλεί στο σπίτι του ο πλούσιος κύριος Γουόρεν, για να του αναθέσει μια αποστολή, να βρει την κόρη του και την εγγονή του, οι οποίες εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς. Παρά τις αρχικές επιφυλάξεις του, ο Νταν θα δεχτεί τη δουλειά, επειδή αυτός είναι ο πατέρας του μικρού κοριτσιού, της εγγονής του κ. Γουόρεν και είχε εγκαταλείψει τη μητέρα της, πριν ακόμη γεννηθεί η κόρη τους. Οι έρευνές του θα τον οδηγήσουν (με αρκετή ευκολία, η αλήθεια είναι) σε ένα νησί, όπου η θερμοκρασία είναι ιδιαιτέρως χαμηλή, αν και βρισκόμαστε στο μέσο του καλοκαιριού. Και πολύ γρήγορα, ο Νταν θα ανακαλύψει, ότι η γυναίκα του και η κόρη τους έχουν κάποια σχέση με αυτό το περίεργο φαινόμενο. Και κάπως έτσι, αρχίζει ακόμη ένα κόμικ υπερφυσικού τρόμου από το σπεσιαλίστα στο είδος Cullen Bunn, ο οποίος, όμως, δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά εδώ, κατά τη γνώμη μου, πάντα. Η ιστορία δεν είναι κάτι σπουδαίο ή κάτι που δεν έχουμε ξαναδιαβάσει, οι χαρακτήρες δεν αναπτύσσονται όσο πρέπει, διάφορα στοιχεία του υπερφυσικού εισέρχονται στην υπόθεση χωρίς, δυστυχώς, να εξηγούνται όσο θα έπρεπε και γενικά, το κόμικ φαίνεται να ασφυκτιά μέσα στα 5 τεύχη, που αποτελούν τη σειρά. Αν κρίνω από το ανοιχτό τέλος, υποψιάζομαι, ότι οι δημιουργοί ήθελαν να το συνεχίσουν, αλλά κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει ως τώρα και η σειρά φαίνεται ανολοκλήρωτη. Το σχέδιο του Τόρες δεν μου άρεσε. Είναι σίγουρα ιδιαίτερο, έχει καλό στήσιμο και καλή σκηνοθεσία και χρησιμοποιεί με ωραίο τρόπο τα χρώματα, αλλά δεν νομίζω, ότι προωθεί την ιστορία σωστά, ούτε καταφέρνει να τρομάξει τον αναγνώστη ή να τον κάνει να ενδιαφερθεί για τους χαρακτήρες. Δεν είναι κακό κόμικ, διαβάζεται ευχάριστα, αλλά ίσως να είχε δυνατότητες για κάτι καλύτερο και έτσι όπως είναι δεν ξεφεύγει από την ασημαντότητα, απευθυνόμενο μόνο στους οπαδούς του είδους. Ευχαριστώ πολύ την @kabukiγια τη δωρεά! Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

Νέα Υόρκη, ποτοαπαγόρευση, τέλη της δεκαετίας του 1920. Ποτοαπαγόρευση, βέβαια, για τους τύπους, αφού δεκάδες μπαρ, παμπ και μουσικές σκηνές λειτουργούν, με την ανοχή ή, πολλές φορές, με την συμμετοχή της αστυνομίας, των δημοτικών και πολιτειακών αρχών. Το αλκοόλ ρέει άφθονο, με κάποιους αστυνομικούς να σκοτώνονται προσπαθώντας να αποτρέψουν την κυκλοφορία του, και άλλους να επωφελούνται, κάνοντας τα στραβά μάτια. Την ίδια την πόλη την έχουν χωρίσει σε 4 σφαίρες επιρροής οι οικογένειες του εγκλήματος, μίζες δίνονται σε όλους, από τον επιθεωρητή της αστυνομίας έως τον ίδιο τον δήμαρχο, και η ισορροπία του τρόμου παραμένει αδιατάραχτη. Μέχρι που έρχεται ένας καινούριος παίχτης στο παιχνίδι και την πόλη. Ένας παίχτης ο οποίος έρχεται από πολύ μακριά. Ένας παίχτης ο οποίος μιλάει ρουμάνικα και δεν έχει συνηθίσει να του λένε όχι...... Ο Jonathan Ross, συγγραφέας του Turf, είναι Βρετανός κωμικός, παρουσιαστής βραδινού τηλεοπτικού show και διαφόρων ραδιοφονικών εκπομπών. Σύμφωνα με τον ίδιο όμως, αλλά και τον Mark Millar ο οποίος γράφει τον πρόλογο, λατρεύει τα κόμικς και πάντα ήθελε να γράψει ένα. Το έκανε λοιπόν με αυτό, και συνολικά, αν και ικανοποιητικό σε γενικές γραμμές, χάνει το στόχο σε μερικά βασικά σημεία. Και αν βαμπίρ και μαφιόζοι στην Νέα Υόρκη του 1930, έχει κάτι cool από πίσω, και πιθανόν να μπορούσε να βγει κάτι καλό, δεν περιορίστηκε, και αποφάσισε να εμφανίσει και έναν εξωγήινο ο οποίος έπεσε με το διαστημόπλοιο του λίγο έξω από τα όρια της πόλης. Κάπου εκεί φάνηκε έντονα η απειρία του συγγραφέα, ο οποίος δεν κατάφερε ποτέ να διαχειριστεί αυτή τη παράμετρο, κάνοντας τον εξωγήινο απλά ένα Deus Ex Machina, χωρίς να δικαιολογήσει το γιατί και το πως, απλά βάζοντας τον εκεί, ως κάποιον ο οποίος θα σώσει τον villain-turned-hero πρώην μαφιόζο. Και αν όλο το υπόλοιπο κόμικ δεν βρίθει πρωτότυπων στοιχείων (όπως προείπα, κακός ο οποίος γίνεται ήρωας και τους σώζει όλους, σχέση βαμπιροκαλού με την δημοσιογράφο που εξερευνα την υπόθεση, βαμπιροκακός που δεν είναι πολύ κακός αλλά τον εκμεταλεύονται άλλοι πιο κακοί κλπ) , και είναι ελαφρώς (έως αρκετά) πολυλογάδικο, θα μπορούσε να σταθεί σαν μια action/historical mini-series, όχι αξιομνημόνευτη, αλλά ευχάριστη. Προσπαθώντας να βάλει επιπλέον στοιχεία (εξωγήινος), και μην έχοντας την εμπειρία να σταματήσει όσο τον παίρνει, βαραίνει περισσότερο από όσο πρέπει την ιστορία Ο Millar, φίλος και των δύο, έφερε σε επαφή τον Ross με τον Tommy Lee Edwards, και κατά τον ίδιο, ταίριαξαν και αμέσως ξεκινήσανε να κάνουν small comic babies. Σχεδόν πάντα καλός ο Edwards, και εδώ κάνει άρτια δουλειά, στο γνωστό scratchy και λεπτομερες στυλ του. Και αν βάλουμε στην εξίσωση ότι τον σύγγραφέα τον πιάνει, ενίοτε, λογοδιάρροια, καταφέρνει συνολικά να αποδώσει ικανοποιητικά και την ατμόσφαιρα της εποχής, το αίσθημα του τρόμου και την αγωνία στα πρόσωπα των χαρακτήρων του. Με το χρώμα υπάρχει βέβαια ένα θεματάκι, στο οποίο πιθανόν να ευθύνεται εν μέρει και ο Edwards, γιατί, ειδικά στις σκηνές δράσης, τείνει να παραγεμίζει τα καρέ του, και με το χρώμα γίνονται όλα ένα, δυσκολεύοντας την κατανόηση. Συνολικά πάντως το αποτέλεσμα είναι καλό και δίνει στο κόμικ. 5 τευχάκια η σειρά, ακολούθησε το trade, βγήκε και σε oversized hardcover και από την Image, αλλά και από την Titan Books για την Αγγλία. Δεν θα το πω αποτυχημένη προσπάθεια, γιατί έχει πραγματάκια να πει, αλλά σίγουρα δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Πάντως το διάβασα με τη μία και δεν βαρέθηκα, οπότε κάτι λέει και αυτό. 6,5/10 και βουρ για Snyder/Soule και Undiscovered Country!!

Ψάχνοντας για βραβευμένα one-shots, έπεσα πάνω σε ένα κόμικ με τον τίτλο-σιδηρόδρομο που βλέπετε πάνω πάνω και δεν χρειάζεται να επαναλάβω. Το κόμικ αυτό ήταν υποψήφιο για Best Single Issue/One-Shot στα Eisner 2019. Δημιουργός είναι ο Βραζιλιάνος Arabson (με χρώματα από τον συμπατριώτη του Anderson Cabral). Πρωτοεκδόθηκε στην Βραζιλία το 2016 και το 2018 μεταφράστηκε ("adaptation" αναφέρεται στο εσωτερικό της αμερικανικής έκδοσης) από τον James Robinson για λογαριασμό της Image. Η Elisabeth Dumn είναι σωστό αγρίμι. «Ούτε ο Διάβολος δεν μπορεί να την κάνει καλά», λένε όλοι στην περιοχή. Γι' αυτό άλλωστε την έχει κλείσει ο πατέρας της σε οικοτροφείο. Όταν, μια νύχτα, ο ίδιος ο Διάβολος θα τον επισκεφτεί, εξαιτίας μιας παλιάς συμφωνίας, ο κύριος Dumn θα προτείνει κάποιο άλλο αντίτιμο για τα πλούτη του: την Elisabeth. Ο Arabson παίρνει το αρχέτυπο της συμφωνίας με τον Διάβολο και τo μεταφέρει στο σήμερα, με δράση, αναφορές στην μπλουζ και μπόλικο χιούμορ. Μην περιμένετε κάτι βαθυστόχαστο, παρότι κάνει κάποιες νύξεις σε κοινωνικά θέματα και, προς το τέλος, επιχειρεί να δώσει μια κάποια φιλοσοφικότητα. Παραμένει ένα διασκεδαστικό κόμικ, ευκολοδιάβαστο (είναι εξάλλου μόνο 66 σελίδες) και φρέσκο. Φρέσκο, κυρίως χάρη στο σχέδιο του Arabson. Ίσως ξενίσει αρκετούς, αλλά εγώ το βρήκα πάρα πολύ ενδιαφέρον. Μου θύμισε έντονα το στιλ του Rafael Grampá στο πιο καρτουνίστικο, ενώ το στήσιμο ορισμένων καρέ μου έφερε στο μυαλό τα καδραρίσματα του Eduardo Risso. Πολύ καλό και το coloring του Cabral, ο οποίος έχει εργαστεί ως κολορίστας σε εκδόσεις της IDW και της Titan. Το προτείνω. Δεν θα σας αλλάξει την ζωή, αλλά επουδενί δεν θα σας αφήσει και αδιάφορους.

Χρειάστηκε να περάσουν μερικά χρόνια για να το πάρω απόφαση να διαβάσω το Sex Criminals, έτσι έπιασα το πρώτο Big Hard Sex Criminals και δεν σταμάτησα μέχρι που τελείωσα και το τρίτο. Τα τρελόπαιδα που το δημιούργησαν δεν τα γνώριζα, παρά μόνο τον Zdarsky από τη δουλειά του στον Jughead (respect) και στο Spiderman My Life Story (ακόμα το ζαχαρώνω). Όμως ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή. Το Sex Criminals μας παρουσιάζεται ως εξής: Η Suzie ανακαλύπτει πως όταν κάνει σεξ παγώνει τον χρόνο (περίπου). Κάπου στην πορεία γνωρίζει τον Jon, ο οποίος έχει την ίδια δυνατότητα. Και φυσικά, αποφασίζουν να ληστέψουν μια τράπεζα. Σούπερ ουάου μέχρι εδώ. Προβοκατόρικο, έτσι; Το κόμικ έχει σκηνές σεξ (duh), αλλά δεν είναι αυτοσκοπός. Φυσικά και γίνεται μια ληστεία (περίπου), αλλά ούτε αυτό είναι σημαντικό. Τότε τι πραγματικά συμβαίνει; Θετικά: - Το σκίτσο. Ο Zdarsky έχει αυτό το λίγο πρόχειρο, λίγο τσαλακωμένο, λίγο απλοϊκό κατά τόπους σκίτσο, το οποίο όμως λειτουργεί γιατί φτιάχνει καταπληκτικά πορτρέτα. Οι εκφράσεις των προσώπων είναι ολοζώντανες, ρεαλιστικές, χιουμοριστικές. - Το σενάριο. Λοιπόν, έχουμε μια ιστορία για δυο τύπους που κάνουν σεξ και σταματούν τον χρόνο (fantasy? sci - fi?) η οποία δεν είναι μόνο για το σεξ. Ή καλύτερα ξεκινάει από εκεί και γίνεται λίγο δράμα, λίγο κοινωνικό. Είναι μια ιστορία για τις ανθρώπινες σχέσεις, για τη μοναξιά που μπορεί να βιώνουμε. Παρακολουθούμε τις ζωές των πρωταγωνιστών, στις οποίες προστίθενται σταδιακά και περισσότεροι. Τους βλέπουμε στα καλά τους, στα άσχημά τους. Τους βλέπουμε να ερωτεύονται, να συγκρούονται, να παλεύουν στις δουλειές τους. Πασχίζουν να κρατήσουν τους φίλους τους, δυσκολεύονται να κάνουν καινούργιους. Οι σχέσεις με τους γονείς, με τα αφεντικά, με τα αδέρφια, με τα παιδιά. Παλεύουν με τους εσωτερικούς τους δαίμονες, με τα ψυχολογικά τους, προσπαθούν να πετύχουν τους στόχους τους, να πάρουν εκδίκηση... ή απλά να βγάλουν τη μέρα. Και φυσικά κάνουν σεξ. - Το σεξ. Όπως είπα και παραπάνω, το σεξ εδώ λειτουργεί όχι μόνο σαν μέρος του plot για να προχωρήσει η ιστορία μπροστά, αλλά είναι το ανθρώπινο σεξ που κάνουν πραγματικοί άνθρωποι. Όμορφα σώματα, φυσιολογικά σώματα, ατελή σώματα, σώματα που είδαν και καλύτερες μέρες. Άνθρωποι που κάνουν σεξ γιατί αγαπάνε, γιατί είναι ερωτευμένοι, γιατί πειραματίζονται, γιατί είναι μέρος κάποιου σχεδίου ίσως... Οι σκηνές σεξ είναι πολλές, είναι πληθωρικές και αφήνουν λίγα στη φαντασία. Παρόλα αυτά, δεν γίνεται σε καμία περίπτωση πορνογραφικό. -Το χιούμορ. Υπάρχει και είναι παντού. Υποβόσκει στις εκφράσεις των προσώπων. Στα λόγια φυσικά, στο σενάριο. Σε φάσεις γίνεται meta και είναι απίστευτα επιτυχημένο. Το βλέπεις στις ταμπέλες, στα προϊόντα, στα μπλουζάκια που φοράνε, στα πάντα. Πραγματικό χιούμορ που (σε εμένα τουλάχιστον) έβγαλε αβίαστο γέλιο πολλές φορές. - Τα μικρά (1). Όπως σας είπα και πριν το κόμικ είναι κυριολεκτικά διάσπαρτα από άπειρες μικρές λεπτομέρειες. Τίτλοι βιβλίων, ταμπέλες μαγαζιών, αφίσες στους τοίχους, προϊόντα, you name it. Μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια που δείχνει αγάπη για αυτό που δημιουργείται. Οι τύποι έχουν χωρέσει σελίδες με infographics, διαλέξεις, αναλύσεις, ψυχανάλυση (Άσχετο: ο ψυχίατρος μου θυμίζει τον Εμπειρίκο). - Τα μικρά (2). Το σπάσιμο του 4ου τοίχου. Προσωπικά λατρεύω όταν αυτό συμβαίνει και είναι πετυχημένο (πχ House of Cards, στο Fleabag, στο Deadpool). Κι εδώ συμβαίνει συχνά και λειτουργεί. Αρνητικά: - Παρόλο που μου άρεσε η ύπαρξη των "κακών", κάπου νομίζω ότι κούρασε λίγο πριν μας δώσει τις πληροφορίες που χρειαζόμασταν για να καταλάβουμε τι γίνεται. - Μερικοί θα πείτε το τέλος. Οκ, μπορεί να μην ήταν το τέλος που είχα στο μυαλό μου ότι θα διάβαζα όταν το ξεκίνησα. Αλλά να σας πω κάτι; Ήταν το τέλος που του άξιζε. Γλυκόπικρο, αληθινό, γεμάτο υπόγειες επιθυμίες, ένα τέλος αληθινό και εύθραυστο σαν τους πρωταγωνιστές. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως αυτό έπρεπε να πάει στα θετικά. Ας το διαβάσει όποιος του αρέσουν τα κοινωνικά, το ήπιο sci-fi, όποιος δεν προσβάλλεται από το μερικές φορές ιδιαίτερο χιούμορ, όποιος αντέχει πολύ σεξ και nudity και δεν είναι σεμνότυφος. Εγώ το απόλαυσα, δεν ήθελα να τελειώσει... έπιανα τον εαυτό μου να καθυστερεί επίτηδες, και ετοιμάζομαι να βρω το spin off του, το Sexual Gary. Υ.Γ 1: Αυτή η σκηνή, ολόκληρη. Το στήσιμο, η υλοποίηση, το τραγούδι, ακόμα και τα post it. Υ.Γ. 2: Κάτι πήρε το αφτί μου για κινηματογραφική μεταφορά / tv show. Αγαπητοί παραγωγοί, μην κουράζεστε, σας έχω εδώ τα βασικά: Suzie = Zooey Deschanel Jon = Ryan Reynolds Kegelface = Tilda Swinton

O LeBlanc (χωρίς πρώτο όνομα) διατηρεί ένα γραφείο το οποίο "κρύβει" εγκληματίες, αλλάζοντας τους την ταυτότητα και το μέρος διαμονής τους, κάτι σαν ένα ιδιωτικό πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων. Επιλέγει τους πελάτες του, και προσπαθεί να βοηθάει όσους έχουν πραγματικά έχουν ανάγκη και έχουν αδικηθεί από την δικαιοσύνη. Όταν δέχεται όμως ένα τηλέφωνο από έναν πρώην πελάτη του, ο οποίος βρίσκεται σε έναν τόπο εγκλήματος και σφαγής, το πρόβλημα αρχίζει και περιπλέκεται και θα αναγκαστεί να κάνει πράγματα για πρώτη φορά. Λίγα πράγματα θα γράψω για αυτό το κόμικ, γιατί μου προέκυψε "λίγο" γενικώς. Γραμμένο από πρωτάρη, τον Ricky Mammone, αγνώστων λοιπών credits, o οποίος μάλλον ήθελε να φτιάξει μια ταινία δράσης με oriental στοιχεία, αλλά προφανώς δεν του βγήκε και το έκανε κόμικ. Δεν είναι όμως εύκολο αυτό, ή το παλικάρι δεν το πολυέχει, και έτσι φτιάχνει ένα σενάριο πιο-μπερδεμένο-πεθαίνεις. Ενώ ξεκινάει έχοντας κλασσικές noir προθέσεις, με τις αναμενόμενες περιγραφές και λεζάντες και ποζεριές τύπου ο-πρωταγωνιστής-έχει-μόνο-επίθετο, στην πορεία βλέπουμε κάποιους νίντζα με στολή σαμουραι, μια ανταγωνίστρια-εκτελέστρια η οποία θέλει να τον σκοτώσει αλλά τελικά τον αγαπάει, μια που τον αγαπάει αλλά θα καταλήξει να προσπαθήσει να τον σκοτώσει, ένα χάπι που προκαλεί αμνησία, κάτι ιπτάμενοι δράκοι και κάπου εκεί έκανα sign-off και περίμενα υπομονετικά να τελειώσει το μαρτύριο των 4 τευχών. Α, και ίσως καθόλου τυχαία, το 4ο και τελευταίο τεύχος τελικά η Image το κυκλοφόρησε μόνο ψηφιακά, το οποίο μάλλον λέει κάτι για το πόσο καλά πήγε η σειρά. Ο λόγος για τον οποίο και πήρα το συγκεκριμένο trade, είναι το πραγματικά πολύ ωραίο σχέδιο του Max Bertolini. Σαφώς πιο έμπειρος από τον συγγραφέα, και από την ιταλική σχολή που προφανώς βγάζει διαμάντια τα οποία μόνο τελευταία μαθαίνουμε, έχει κάνει και τα Witcher του, έχει περάσει και από το Heavy Metal, έχει κάνει και την πορεία του στην Ιταλία με κάτι Nathan Never, Dylan Dog και Dampyr. Ψηφιακό, ίσως και "πολύ" ψηφιακό με την αρνητική του έννοια, και αρκετά ποζεράδικο, παραμένει όμως εντυπωσιακό, με καλή κίνηση, ωραία σκηνοθεσία και καλές φιγούρες. ΟΚ, μερικές φορές είναι πολύ κινηματογραφικό, τόσο ώστε να βγαίνει ψεύτικο, αλλά ταιριάζει ιδιαίτερα με όλη την John Wick αισθητική που έχει το σενάριο. Αν δεν περιμένεις πολλά, με σβηστό τον εγκέφαλο και τρως και λίγο ποπκορν, καλό είναι το κόμικ. Για παραπάνω απαιτήσεις, η Image έχει γύρω στις 2345 καλύτερες σειρές. 5/10 και γρήγορα παρακάτω.

Οι δωδεκάχρονες Erin, MacKenzie, KJ, και Tiffany μοιράζουν εφημερίδες σε ένα προάστιο στο Κλίβελαντ του Οχάιο ένα πρωινό την επομένη του Halloween το 1988, λίγες ημέρες πριν τις αμερικανικές εκλογές. Μιλάνε, γνωρίζονται (η Erin είναι η νεοφερμένη στην παρέα), χαζολογούν, μοιράζουν τις εφημερίδες, αλλά, όταν ετοιμάζονται να επιστρέψουν στα σπίτια τους, παρατηρούν κάποιους περίεργα ντυμένα ανθρώπους, που μιλάνε μια περίεργη γλώσσα να κυκλοφορούν στην πόλη, Δεν αργούν να καταλάβουν, ότι η πόλη τους έχει γίνει τόπος εξωγήινης εισβολής. Ή μήπως δεν είναι εξωγήινοι; Κάποιοι από αυτούς μιλάνε κάτι περίεργα αγγλικά. Και πριν το καταλάβουν, τα κορίτσια μπλέκουν στη μέση μιας σύγκρουσης, την οποία δεν καταλαβαίνουν καθόλου. Και έτσι, θα αρχίσει ένα απίθανο ταξίδι για τα 4 κορίτσια. Αρκετά ενδιαφέρον και πολύ διασκεδαστικό κόμικ, που μπλέκει με μεγάλη επιτυχία ΕΦ, μυστήριο, εφηβικά άγχη, χιούμορ και αρκετές σκέψεις για τη φύση του χρόνου και το αναπόφευκτο του μέλλοντος, χωρίς πολύ βαθιά σκέψη, αλλά δοσμένα με ανάλαφρο, όχι όμως χαζό τρόπο. Καθώς προχωρά η ιστορία και η υπόθεση περιπλέκεται, η αλήθεια είναι ότι τα άλματα, τα οποία γίνονται δεν είναι πάντα πειστικά. Πιστεύω, ότι όταν ξαναδιαβάσω τη σειρά από την αρχή, θα εντοπίσω διάφορες ανακολουθίες και ανακρίβειες, αλλά δεν πειράζει, η αλήθεια είναι ότι πέρασα ευχάριστα διαβάζοντάς την και τελικά ο Βον καταφέρνει να ενώσει τα διάφορα νήματα της πλοκής και να λύσει την υπόθεση με αρκετή επιτυχία. Το σημαντικότερο όμως, είναι ότι υπάρχει κυρίαρχη μια θλίψη για τη χαμένη νιότη, αλλά και για το αναπόδραστο κάποιων πραγμάτων: Η σειρά παρουσιάζει κάποιες επιφανειακές, έστω, ομοιότητες με το αγαπημένο Stranger Things, που ξεκίνησε να προβάλλεται κάποιους μήνες μετά την έναρξη κυκλοφορίας του κόμικ, αφού μοιράζονται το ίδιο υπόβαθρο στο χρόνο και παρόμοιο στο χώρο και έχουν νεαρούς πρωταγωνιστές. Οι συγκρίσεις όμως σταματούν εδώ, αφού, εκτός από αυτά, το κόμικ και η σειρά ακολουθούν εντελώς διαφορετικούς δρόμους. Ο Βον γράφει απλούς, αλλά εύστοχους διαλόγους και αφήνει να μιλήσει το πολύ καλό σχέδιο του Cliff Chiang, ο οποίος εικονογραφεί με αξιοσημείωτη επιτυχία το σύμπαν, που χτίζει ο συγγραφέας. Το σχέδιο του είναι απλό, η σύνθεση των καρέ πολύ πετυχημένη. Δεν κόβει ίσως την ανάσα, αλλά είναι αρκετά διακριτικό, ώστε να μην κλέβει την παράσταση από τους χαρακτήρες. Τεράστια η συμβολή του κολορίστα Matt Wilson, ο οποίος προσφέρει τα ζωντανά χρώματα, τα οποία διαρκώς αλλάζουν. Και ο Jared K. Fletcher, που έχει αναλάβει το lettering συμβάλλει στο τελικό αποτέλεσμα. Η σειρά έλαβε 2 βραβεία Eisner το 2016 (Best New Series και Best Penciller/Inker), άλλα δύο το 2017 (Best Writer και Best Colorist) και ξανά το βραβείο Best Colorist το 2019, ενώ ήταν υποψήφια και για το βραβείο Hugo στην κατηγορία Best Graphic Story το 2017. Ολοκληρώθηκε σε 30 τεύχη, τα οποία συλλέχθησαν σε 6 trades, ενώ έχει αρχίσει και η κυκλοφορία των Deluxe Hardcovers, που λογικά θα είναι τρία συνολικά με 10 τεύχη το καθένα, αλλά δεν γνωρίζω εάν έχει ολοκληρωθεί. Εγώ διάβασα τα trades, που δεν περιέχουν κάτι παραπάνω. Η καταχώρηση της Wikipedia για το κόμικ (περιέχει spoiler) Κριτική του The Comics Journal για το κόμικ, που δημοσιεύθηκε μετά το 5ο τεύχος.

O Max Winter ήταν ένας ληστής στην (όχι πλέον και τόσο) Άγρια Δύση στα τέλη του 19ου αιώνα. Και ήταν από τους λίγους τυχερούς που κατάφεραν να επιζήσουν και να γλυτώσουν από τους εκπροσώπους του νόμου που τον καταδίωκαν. Flash forward στο 1939, στη Νέα Υόρκη. Μεγάλος σε ηλικία πλέον, έχει γίνει συγγραφέας pulp διηγημάτων, μικρών σε έκταση ιστοριών για πιστολάδες στην Αγρια Δύση, τα οποία συνήθως δημοσιεύονταν σε φτηνά, μαζικής κυκλοφορίας, περιοδικά. Αντλώντας έμπνευση από τις δικές του εμπειρίες, ουσιαστικά γράφει την αυτοβιογραφία, προσπαθώντας με τα λίγα λεφτά που βγάζει να συντηρήσει τον εαυτό του, και την Rosa με την οποία συζεί, αλλά και την κόρη της. Όταν μαθαίνει όμως ότι έχει μια σοβαρή καρδιακή πάθηση, σε συνδυασμό με την επίσκεψη που δέχεται από ένα παλιό αστυνομικό που τον καταδίωκε από την εποχή που ήταν ληστής, αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, και να επιστρέψει στην εγκληματική του ζωή, να κάνει μια τελευταία ληστεία για να αφήσει κάποια χρήματα στη Rosa μετά το θάνατο του. Τίποτα δεν είναι όμως όπως φαίνεται..... Μικρή παρουσίαση θα είναι αυτή που θα γράψω, για ένα μικρό σε έκταση κόμικ (72 σελίδες) αλλά με συμπυκνωμένη ουσία και μαγεία. Ο Ed Brubaker, απλά ξέρει πως να γράφει και το ότι καταφέρνει, μέσα σε τόσες λίγες σελίδες, να μας δώσει μια δουλειά τόσο ολοκληρωμένη και τόσο γεμάτη από νοήματα, φανερά και κρυφά, φανερώνει ακριβώς αυτή την ποιότητα του. Στο Pulp, αυτό είναι για εμένα που ξεχωρίζει πάνω από όλα. Σε αντίθεση με το αντιστοίχου μεγέθους My Heroes Have Always Been Junkies, το οποίο είχα βρει ελαφρώς αδιάφορο και αδούλευτο, εδώ πραγματικά ξεζουμίζει κάθε καρέ, χρησιμοποιεί απόλυτα το χώρο αυτών των 72 σελίδων, και γράφει μια ιστορία με σωστή αρχή, μέση και τέλος, με πραγματικά ενδιαφέροντες χαρακτήρες και αληθοφανείς συνθήκες γύρω τους αλλά και μέσα τους. Χρησιμοποιεί τον εσωτερικό μονόλογο, δοσμένο σε περιγραφές, όπως κάθε noir που σέβεται τον εαυτό του, αλλά ξέρει και το κάνει με σύγχρονο τρόπο, με μοντέρνα γραφή και όχι στείρα επανάληψη των κλισέ, αποδεικνύοντας γιατί θεωρείται ο κορυφαίος στο είδος του. Μόνη παρατήρηση που μπορώ να κάνω, είναι ότι για άλλη μια φορά σε βιβλία του, όπως στο Criminal, στο Kill or be Killed και άλλα, έχουμε το ίδιο μοτίβο του κατεστραμμένου πρωταγωνιστή, που βρίσκεται ένα βήμα πριν το τέλος, κάτι γίνεται το οποίο δείχνει ότι μπορεί να τον σώσει, και εν τέλει, καταλήγει χειρότερα από ότι ξεκίνησε. Όπως προείπα, έχει το χάρισμα να αλλάζει τη θεματολογία και τις ιστορίες σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην με έχει ενοχλήσει ουσιαστικά ακόμα, αλλά πιστεύω ότι καλό είναι να δούμε και κάτι άλλο από τον Brubaker ως συγγραφικό εργαλείο. Στο σχέδιο ο Sean Phillips παραμένει από τους κορυφαίους, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. Ίσως όχι τόσο στην ίδια την σχεδιαστική του ικανότητα, έχω δει καλύτερους και εκφραστικότερους χαρακτήρες και αλλού. Εκείπου για εμένα διαπρέπει ο Phillips, είναι η σκηνοθεσία του αλλά και οι στάσεις του σώματος του κάθε χαρακτήρα. Στις χειρονομίες, στα καμπουριάσματα και σε όλες τις "λυγισμένες" του φιγούρες, βγαίνει όλος ο ρεαλισμός που ξεπηδάει από το χαρτί. Θα ήθελα να τον δω ξανά με άλλο χρωματιστή, πέρα από τον γιο του Jacob, ο οποίος ναι μεν είναι καλός και ταιριαστός, αλλά δεν νομίζω ότι προσθέτει τίποτα ιδιαίτερο στο σχέδιο του πατέρα του. Συνολικά, μια μεστή και γεμάτη δουλειά, παρά το μικρό της μέγεθος. Σαν ένα ωραίο διήγημα, καλοφτιαγμένο, λιτό και στιβαρό. Διαβαστε το άφοβα, θα σας αρέσει.