Search the Community

O Darth Vader έχει αποκαλύψει την απίστευτη αλήθεια στον Luke Skywalker. Είναι ο πατέρας του! Εκείνος όμως τον αρνήθηκε. Αρνήθηκε την πρόσκληση του να κατακτήσουν μαζί τον Γαλαξία. Τώρα, ο Darth Vader είναι έξαλλος. Δεν μπορεί να διανοηθεί ότι ο ίδιος του ο γιος τον αρνήθηκε. Γεμάτος δολοφονική οργή, αποφασίζει να επισκεφθεί μέρη που σημάδεψαν το παρελθόν του, πλανήτες που στιγμάτισαν αυτόν και την Padme, που σηματοδότησαν την απομάκρυνση του από την φωτεινή πλευρά της Δύναμης, που τον οδήγησαν εν τέλει σε αυτό που σημαίνει σήμερα η Αυτοκρατορία, ο Palpatine και ο ίδιος ο Darth Vader. Και εκεί θα εξαπολύσει τις σκοτεινές του δυνάμεις. 3η ongoing σειρά του Darth Vader, και ίσως η πιο αδύναμη από όλες. Συγγραφικά ηνία έχει αναλάβει ο Greg Pak, συγγραφέας ο οποίος δεν με έχει ετνυπωσιάσει ποτέ, είτε στον κύριο τίτλο Star Wars vol.1, είτε σε κάποια σκόρπια υπερηρωικά του που έχω διαβάσει. Εχοντας την εγγενή δυσκολία στο να πει μια ιστορία μέσα σε ασφυκτικά πλαίσια, δεν καταφέρνει ποτε΄να περάσει μια, έστω επίπλαστη, αίσθηση αγωνίας, βάζοντας τον Vader να πηγαίνει από πλανήτη σε πλανήτη, και εκεί, μέσω flashbacks, να κάνει μεν flesh out μια ιστορία, αδιάφορα όμως και άνευρα. Και ενώ χρησιμοποιούν ένα μικρό χαρακτήρα από τις ταινίες σε ρόλο-έκπληξη, δεν πατάει πάνω του και δεν τον εκμεταλεύεται πέρα από το πρώτο arc, καθιστώντας και ακριβώς αυτή την έκπληξη, κάτι πρόσκαιρο και εν τέλει αδιάφορα. Μάθημα στην αδιαφορία τελικά είναι τα πρώτα 11 τεύχη (2 arcs και 2 trades αντίστοιχα), και ευτυχώς μετά έρχονται τα 2 crossover events που ακολουθούν (War of the Bounty Hunters, Crimson Reign) και αποκτά ο χαρακτήρας, και η σειρά μαζί του, στόχευση και πορεία. Το καλό βέβαια που έχει κάνει η Marvel στις τελευταίες ongoing της σειρές στο σύμπαν του Lucas, είναι ότι αφήνει τους σχεδιάστες για πολλά τεύχη στον κάθε τίτλο. Έτσι και εδώ, έχουμε τον καιναδό Raffaele Ienco, για τη μεγάλη πλειοψηφία των τευχών, τουλάχιστον μέχρι και για το #24, τελευταίο τεύχος tie-in του Crimson Reign, Καλός σχεδιαστής, με κάποια σχετική προσπάθεια να παίξει λίγο με το ντεκουπαζ, περνάς ευχάριστα και χαζεύεις σε κάποια splash, αλλά σίγουρα όχι κάτι ιδιαίτερο. Την δουλειά πάντως που πρέπει να κάνει, την κάνει και την κάνει καλά. Καλά θα περάσετε συνολικά αν μπείτε στον τίτλο από αυτό το volume, χωρίς να παρουσιάζει βέβαια κάτι ιδιαίτερα αξιόλογο ή αξιομνημόνευτο. 24 τεύχη και 4 trades, και βλέπουμε στην πορεία.....

Περιέχει τα Crimson Reign 1-5, Doctor Aphra,vol.2 16-21, Bounty Hunters 18-24, Darth Vader,vol.3 18-24, Star Wars,vol.3 19-24 Ο γαλαξίας έχει πλέον άλλον έναν νέο μεγάλο "παίκτη". Αυτός είναι η οργάνωση Crimson Dawn, η οποία έχει απλώσει τα πλοκάμια τους και έχει κατασκόπους τόσο στην αυτοκρατορία και τους επαναστάτες, αλλά και σε όλες τις μεγάλες εγκληματικές οργανώσεις. Με δηλωμένο σκοπο να επαναφέρει την τάξη στους πλανήτες, αλλά και προφανώς τελικό στόχο τη μεγιστοποίηση των κερδών της, η Qi'ra, επικεφαλής της οργάνωσης, οργανώνεται και κάνει τολμηρές κινήσεις προς όλες τις κατευθύνσεις. Καταφέρνει να φέρει σε σύγκρουση τις υπόλοιπες εγκληματικές οργανώσεις μεταξύ τους, να συνάψει συμφωνία αποκλειστικής συνεργασίας με την Rebellion, και να εκμεταλλευθεί και εν τέλει να εξαγριώσει την αυτοκρατορία και τον ίδιο τον Palpatine. Σε συνεργασία με τα "καλύτερα" αλλά και τα όχι και τόσο "καλά" ονόματα, και από τις δύο πλευρές του νόμου και της παρανομίας, κινείται υπογείως και καταφέρνει να κινητοποιήσει όλους τους μεγάλους παίκτες προς ώφελος της, με απώτερο σκοπο... άγνωστο. Συνεχίζοντας αμέσως μετά τα γεγονότα και τα τεύχη του War of the Bounty Hunters, έχουμε το δεύτερο μεγάλο crossover event στο σύμπαν που έφτιαξε ο George Lucas, με τον τίτλο Crimson Reign. Και εδώ, συγγραφικά καθήκοντα της κύριας σειράς αναλαμβάνει ο Charles Soule, ο οποίος φαίνεται να είναι ο πρώτος ο οποίος έχει πιάσει τόσο καλά την φάση Star Wars, και συνεχίζει και προσφέρει έξυπνες ιστορίες, πατώντας πάνω στις ταινίες και μην αφήνοντας να τον "πατάνε" αυτές. Παρόλο που αυτό το 2ο event είναι ουσιαστικά μεταβατικό και προπαρασκευαστικό για το 3ο και τελευταίο το οποίο θα ακολουθήσει μέσα στο 2023, και παρόλο που δεν έχουμε ιδιαίτερη δράση, παρά περισσότερο κατασκοπία και πολιτική ίντριγκα, τα δίνει όλα με τρόπο που να γίνονται ενδιαφέροντα και ταυτόχρονα δημιουργεί αγωνία για την συνέχεια. Φαντάζομαι ότι οι επιμελητές εκεί στη Marvel κάνουν καλή δουλειά, γιατί και όλες οι υπόλοιπες σειρές δένουν αρμονικά, προωθούν τόσο την δική τους ιστορία όσο και αυτή του event, και δεν υφίστανται απλά ως fillers για να πουλάνε απλά τεύχη. Καλή δουλειά από όλους τους συγγραφείς, οι οποίοι βέβαια είναι και αρκετά έμπειροι και με την προφανή σωστή καθοδήγηση, αλλά και πάνω από όλα με την έξυπνη ιστορία που σκέφτηκε ο Soule, φτιάχτηκε ένα ενδιαφέρον σύνολο, το οποίο παρόλο διαρκεί πάνω από 25 τεύχη, διαβάζεται ευχάριστα και γρήγορα. Στο σχέδιο δεν έχουμε τόσο καλά αποτελέσματα, τουλάχιστον σε ότι αφορά την κύρια σειρά. O Steven Cummings, με κύρια προυπηρεσία στο Wayward στην Image, αλλά και κάποια σκόρπια ολιγότευχα arcs σε κάποια υπερηρωικά, δεν ξεφεύγει από τη μετριότητα και δεν δείχνει κάποια ιδιαίτερη αγάπη, κυρίως στα πρόσωπα και τις εκφράσεις τους. Πέρα του ότι δεν πετυχαίνει καθόλου την ομοιότητα πρωταγωνίστρια Qi'ra/Emilia Clarke, και σε όλα τα υπόλοιπα, φιγούρες και υπόβαθρα βγαίνουν αρκετά generic. Παρόλο που δίνει κάποια καλά splash και κάποιες ενδιαφέρουσες σκηνές μάχης, όλα είναι αρκετά προβλέψιμα, αναμενόμενα και εν τέλει βαρετά. Όχι πως είναι ιδιαίτερα κακό το σχέδιο του, αλλά μάλλον παίρνει παρά δίνει στο σενάριο. Πολλά τα τεύχη, και δυστυχώς δεν υπάρχει άλλος εύκολος τρόπος να διαβάσει το event, παρά μόνο σε τεύχη, χάρτινα ή ψηφιακά. Και αυτό γιατί η Marvel έχει μπλέξει τα trades, και δεν θα βγουν συγκριμένα που να περιέχουν μόνο τα τεύχη του event. Φαντάζομαι βέβαια ότι θα βγει κάποια στιγμή και το αντίστοιχο Omnibus, οπότε και θα αλλάξω τον τίτλο. Γενικά πάντως, κάτι που αξίζει να διαβαστεί, και με καλύτερο σχέδιο, θα περνάγαμε όλοι πολύ καλύτερα. Αναμονή τώρα για το 3ο και May the Force be with us!

Περιέχει τα : Star Wars: War of the Bounty Hunters Alpha (2021) 1, Star Wars: War of the Bounty Hunters (2021) 1-5, Star Wars: War of the Bounty Hunters - Jabba The Hutt (2021) 1, Star Wars: War of the Bounty Hunters - 4-Lom & Zuckuss (2021) 1, Star Wars: War of the Bounty Hunters - Boushh (2021) 1, Star Wars: War of the Bounty Hunters - Ig-88 (2021) 1, Star Wars (2020) 13-18, Star Wars: Bounty Hunters (2020) 12-17, Star Wars: Darth Vader (2020) 12-17, Star Wars: Doctor Aphra (2020) 10-15, material from Star Wars: War of the Bounty Hunters Alpha Director's Cut (2021) 1 O Bobba Fett έχει τον Han Solo "καρμπονιζέ" και κατευθύνεται να τον παραδώσει στον Jabba the Hutt. Στην πορεία όμως, του τον κλέβει η εγκληματική οργάνωση Crimson Dawn, με αρχηγό την Qi'ra (o χαρακτήρας που υποδυόταν η Emilia Clarke στο Solo). O Jabba νομίζει ότι ο Bobba Fett τον κοροϊδεύει και στέλνει στο κατόπι του όλους τους χειρότερους bounty hunters του γαλαξία. Κάπου εκεί μπλέκεται και ο Darth Vader, εμφανίζεται και η Doctor Aphra, καθώς η Qi'ra βγάζει τον Solo σε δημοπρασία, ακολουθεί και ο Luke και η Leia, και η κατάσταση γίνεται εκρηκτική. Το πρώτο μεγάλο crossover event της Marvel στο σύμπαν του Star Wars, και είναι συνολικά αρκετά ικανοποιητικό. Όπως είναι αναμενόμενο, εμπλέκονται όλες οι μεγάλες ongoing σειρές οι οποίες τρέχουν αυτή τη στιγμή με 5-6 τεύχη η καθεμία, υπάρχει ένας σκασμός μονότευχα tie-ins, μια 5τευχη κύρια ομώνυμη σειρά και γενικά πανικός the Marvel way. O Charles Soule γράφει την κύρια σειρά, και όπως έχω ξαναγράψει και αλλού, έχει πιάσει καλά τον παλμό, και ακόμα και αν δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα, καθώς το πλαίσιο είναι συγκεκριμένο και καθορισμένο, με λίγες πινελιές και με στρωτή γραφή, καταφέρνει να δημιουργήσει κάποια ψήγματα αγωνίας και μια ψευδαίσθηση ανησυχίας για την τελική έκβαση. Οι υπόλοιποι συγγραφείς, οι οποίοι γράφουν τις άλλες σειρές, όπως ο Greg Pack, η Alyssa Wong και ο Ethan Sacks συντονίζονται καλά με τον Soule και το ύφος διατηρείται σταθερό σε όλο event, οδηγώντας σε ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα. ΟΚ, κάποια αρνητικά όλων αυτών των μεγάλων crossovers εμφανίζονται και εδώ, και σε κάποια σημεία είναι εμφανές ότι κάποια πράγματα τραβιόνται λίγο από τα μαλλιά για να οδηγήσουν στις επιθυμητές συναντήσεις, στις αναπόφευκτες συγκρούσεις και το νομοτελειακό αποτέλεσμα. Αλλά δεν είναι τόσο τραβηγμένα για να σε "βγάζουν" από την ιστορία, και συνολικά, θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα από τα πιο ισορροπημένα events της εταιρείας. Σχέδιο στην κύρια σειρά κάνει ο Luke Ross, και είναι στο σωστό πνεύμα, με αληθοφανείς χαρακτήρες, φωτεινά sci-fi χρώματα, και μια Qi'ra που δεν μοιάζει καθόλου με την Emilia Clarke. Το καλό είναι ότι και αυτός, αλλά και οι υπόλοιποι σχεδιαστές των άλλων σειρών κρατούν ψηλά και "ρεαλιστικά" το επίπεδο, μην έχοντας έτσι τραγικές διαφορές από τεύχος σε τεύχος και δίνοντας τη κατάλληλη ατμόσφαιρα στην ιστορία. Δεν είδα κάτι αξιομνημόνευτο, άλλωστε δεν έχω δει, στα τόσα χρόνια που κάνει τα Star Wars η Marvel, κάτι αξιομνημόνευτο, αλλά βολεύομαι με κάτι που λειτουργεί, που είναι θεματικά σωστό και κατά καιρούς εντυπωσιακό. Πρώτο σε μια τριλογία events (με το δεύτερο, με τίτλο Crimson Dawn, να έχει ξεκινήσει αμέσως μετά), το War of the Bounty Hunters είναι αξιοπρεπές fan service για τα fan boys σαν και εμένα. Το Omnibus βγαίνει τον Δεκέμβριο, αλλά εγώ έχω διαβάσει και τα 30+ τεύχη, και να κάνω προκαταβολικά την παρουσίαση. Δεν ξέρω ποιος μη-fan θα μπει στη διαδικασία να διαβάσει κάτι τέτοιο, αλλά έχει κάτι να πει και να δείξει, οπότε βουτήξτε και May the force be with you....

Μετά από πολύ καιρό διάβασα κόμικ, μετά από ακόμα περισσότερο κάνω παρουσίαση. Φευ. Θα γκρεμοτσακίστηκε πουθενά ο @geo_trouκαι θα άλλαξαν οι αέρηδες. Ronin Island λοιπόν. Ένας τίτλος που γυρόφερνα πολύ καιρό, σχεδόν από τότε που πρωτοβγήκε το (πολύ μακρινό) 2019. Συμπτωματικά, βγήκε 10 Δεκεμβρίου που νομίζω είναι και η μέρα που έσκασε το όλο νταβαντούρι με αυτόν τον ιό στην Κίνα. Τέλοσπαντων, δεν θα το προσάψουμε αυτό στο κάρμα του κόμικ - αν και θα έπρεπε. Οι λόγοι που το μπάνισα δύο - εκείνη την εποχή διάβαζα σε βαθμό καψίματος usagi yojimbo και οτιδήποτε σαμουραϊ-οειδές το έτρωγα αμάσητο και ότι είδα ελληνικό όνομα στους συντελεστές. Συγκεκριμένα αυτό του Γιάννη Μυλονογιάννη στο σχέδιο, που στο δικό μου μυαλό είναι από αυτούς τους Έλληνες κομίστες που δεν τους ξέρει κανείς και ξαφνικά κάνουν ένα μπουμ με δουλειά στο εξωτερικό - μπορεί να απατώμαι βέβαια. Τι είναι; Έλα ντε. Είναι ένα historical drama στην φεουδαρχική Ιαπωνία (κάπου αρχές 19ου); Είναι zombie apocalypse; Είναι teenage fiction; Είναι coming-of-age; Είναι λίγο απ'όλα και πολύ από καθόλου. Θα επανέλθω όμως. Το Νησί των Ρόνιν είναι ένα νησί που ζουν διάφοροι Ασιάτες - Κινέζοι, Κορεάτες, Ιάπωνες Σαμουράι. Η γερουσία του Νησιού διατείνεται ότι είναι ένας κοινωνικός παράδεισος με σημαία το 'Η Ισχύς εν τη Ενώσει" του Ελληνικού Στρατού, βέβαια αυτό δεν ισχύει ούτε κατά διάνοια μιας και η Κορεάτισα Χάνα τρώει το σκατό του αιώνα επειδή δεν είναι γόνος ευγενούς οικογενείας όπως ο φίλος της ο Κενίτσι. Γιατί ζουν όλοι αυτοί εκεί; Γιατί εκεί βρήκαν καταφύγιο από τον "Μεγάλο Άνεμο" 30 χρόνια νωρίτερα, έναν άνεμο που έσκασε από το πουθενά, ήταν δηλητηριώδης και αποδεκάτισε το 90% του πληθυσμού απ'ότι φαίνεται. Όλα κυλούν ήρεμα και ρατσιστικά μέχρι να εμφανιστούν πλοία-αντιπρόσωποι του νέου Shogun (αυτοκράτορα) και ξαφνικά να δημιουργηθούν νέες συμπάθειες, ατζέντες και μικροπολιτικές. Προσθέστε στο μείγμα κάτι τερατοειδή τύπου ζόμπι που είναι μια νέα μετάλλαξη από το δηλητήριο του Ανέμου και γίνεται ο κακός χαμός. Λοιπόν, το κόμικ δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Θα μπορούσε να είναι; Μάλλον όχι, δεν θα μπορούσε να είναι. Το ταβάνι που έβαλαν οι δημιουργοί ήταν χαμηλό εξ αρχής. Πιστεύω τους επηρέασε το γεγονός ότι η ντιρεκτίβα της Μπουμ! ήταν για ένα πεντάτευχο mini-series το οποίο κατέληξε να γίνει 12 τεύχη, οπότε υποθέτω πως το πλαίσιο ανάπτυξης της ιστορίας έπρεπε να απλώσει σαν πολύ στενό ρούχο. Το σχέδιο του Μυλονογιάννη είναι συμπαθές, αλλά δεν έχει κάτι φρέσκο - λίγο kawai, λίγο manga, λίγο ευρωπαϊκό. Το σενάριο από την άλλη είναι και το μεγάλο αγκάθι του τίτλου αφού ο Pak θέλησε να βγάλει όχι κόμικ αλλά πολυμηχάνημα που τα κάνει όλα και συμφέρει - δεν κατάφερε κατ'εμέ να πιάσει κανένα κοινό με ένα αποτέλεσμα άνευρο, χαρακτήρες σούπα χωρίς κανένα ενδιαφέρον για κίνητρα και ταύτιση, μαζεμένο άτεχνα στο τέλος και σίγουρα μια επίγευση που ξεχνιέται σαν να έπαθες μόλις αγευσία από κόβιντ. Μπορείτε να ζήσετε χωρίς αυτό; Δεν έχω ιδέα, διαβάστε το και κρίνετε μοναχοί σας. Στην @kabuki σίγουρα θα αρέσει πάντως. link της boom!

Όταν ο οργανισμός των Illuminati (όχι αυτών που ξέρουμε εννοείται) αποφασίζει ότι ο Hulk αποτελεί πλέον δημόσιο κίνδυνο για τους ανθρώπους της Γης , αποφασίζουν να τον απομακρύνουν από τον πλανήτη παρά τη θέληση του. Ο ίδιος πέφτει στην παγίδα τους και συνειδητοποιεί πολύ αργά το σχέδιο των μέχρι τώρα συντρόφων του, οι οποίοι (όπως του λένε οι ίδιοι) θέλουν να τον στείλουν σε έναν ήσυχο και ειρηνικό πλανήτη για να ζήσει εκεί την υπόλοιπη ζωή του. Ωστόσο λόγω κάποιον λανθασμένων συντεταγμένων το διαστημόπλοιο καταλήγει στον πλανήτη Sakaar. Εκεί θα πιαστεί αιχμάλωτος από τον πολεμοχαρή αυτοκράτορα του πλανήτη, ο οποίος θα τον βάλει να μονομαχήσει μέχρι θανάτου για να καταφέρει να κερδίσει την ελευθερία του. Όμως κανείς δεν τα βάζει με τον Hulk. Έτσι σύντομα ο πράσινος γίγαντας θα βρεθεί σε μία βίαιη και αιματηρή περιπέτεια προσφέροντάς μας μία από τις πιο χορταστικές περιπέτειες της Marvel. Πάντα αγαπούσα τον Hulk. Η τραγικότητα που συνοδεύει τον συγκεκριμένο ήρωα σε όλη την πορεία του είναι κάτι το οποίο με γοήτευε ανέκαθεν στον συγκεκριμένο χαρακτήρα. Και το Planet Hulk είναι χωρίς καμία αμφιβολία μία από τις καλύτερες (αν όχι η καλύτερη) περιπέτεια με τον πράσινο, θυμωμένο, γίγαντα. Η ιστορία ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2006 με το Incredible Hulk #92 και ολοκληρώθηκε τον Ιούνιο του 2007 με το τεύχος 105 στα δεκατρία κεφάλαια (τεράστιος αριθμός για Marvel). Ο Greg Pack, ο σεναριογράφος της σειράς, αναπτύσσοντας την ιδέα του αρχισυντάκτη της Marvel Joe Quesada δημιουργεί μία καταπληκτική ιστορία η οποία αναπτύσσει τον χαρακτήρα του Hulk στο έπακρο. Σε κάποιο σημείο ο Hulk λέει στην ιστορία ότι αυτό που ήθελε από πάντα ήταν ένα πράγμα: Να μείνει μόνος του μακριά από τους ανθρώπους που πάντα τον θεωρούσαν ως ένα τέρας. Η ιστορία εξερευνά πτυχές και όψεις του Hulk όσο λίγα άλλα κόμικς στην ιστορία του ήρωα. Επιχειρεί (και καταφέρνει) να παρουσιάσει μία εντελώς διαφορετική οπτική στον χαρακτήρα: αυτή του “τέρατος”. Είναι πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο Bruce Banner είναι σχεδόν ανύπαρκτος στην ιστορία. Η ιστορία είναι αφιερωμένη αποκλειστικά στον Hulk και στο πως αντιλαμβάνεται τον κόσμο (και τους ανθρώπους) γύρω του. Ο Pack είχε δηλώσει ότι είχε επηρεαστεί πολύ από διάφορους πολέμαρχους της ιστορίας όπως ο Τζένγκις Χαν όπως και από την “Τέχνη του Πολέμου” του φιλόσοφου Sun Tzu, όμως δεν μπορεί να ξεφύγει φυσικά και η επιρροή που άντλησε από την ιστορία του Σπάρτακου. Το σχέδιο των Pagulayan και Lopresti είναι με πολύ απλά λόγια εξαιρετικό. Οι σκηνές μάχης πολλές φορές απλώνονται σε δύο ολόκληρες σελίδες μιας και ο Hulk πολλές φορές πολεμάει τέρατα δέκα φορές μεγαλύτερα από ότι ο ίδιος. Οι έμπειροι αυτοί σχεδιαστές βοηθάνε ώστε η ιστορία να αποδοθεί όπως ακριβώς της αξίζει. Οι μάχες μεταφέρονται στο χαρτί τόσο άμεσα που ο αναγνώστης πολλές φορές παρασύρεται μέσα στη δίνη της ιστορίας. Η ιστορία αποτέλεσε προοίμιο του World War Hulk μίας επίσης πολύ καλής ιστορίας η οποία ασχολείται με τη συνέχεια των γεγονότων του Planet Hulk, ενώ εκδόθηκε και ένα special τεύχος με τίτλο Planet Hulk: Gladiator Handbook όπου εξιστορούνται με λεπτομέρεια οι χαρακτήρες, οι φυλές και οι διάφορες κουλτούρες που συναντάμε στην ιστορία, δείχνοντας μας πόσο μεγάλο αντίκτυπο είχε η ιστορία στους αναγνώστες. Το Planet Hulk είναι μία από τις αγαπημένες μου ιστορίες σε κόμικ και μάλλον η αγαπημένη μου υπερηρωική ιστορία. Πιστεύω ότι είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις πάνω στον χαρακτήρα του Hulk και για εμένα θα είναι πάντα μία από τις πιο όμορφες και ιδιαίτερες ιστορίες με πρωταγωνιστή τον θυμωμένο (αλλά αγαπημένο) πράσινο γίγαντα.

Είναι μια περίοδος ελπίδας για τους επαναστάτες. Το ισχυρότερο όπλο της αυτοκρατορίας, το Death Star, έχει καταστραφεί από έναν νέο πιλότο, τον Luke Skywalker. Με τις αυτοκρατορικές δυνάμεις διασπασμένες, οι επαναστάτες αποφάσισαν να εκμεταλευθούν τη συγκυρία και να εξαπολύσουν μια αιφνιδιαστική επίθεση, με σκοπό να καταστρέψουν ολοσχερώς το αυταρχικό καθεστώς και να φέρουν την ειρήνη και την ελευθερία σε ολόκληρο τον γαλαξία. Σε αυτή τη προσπάθεια, πρωταγωνιστές θα είναι ο Luke Skywalker, η πριγκίπισσα Leia Organa και ο ριψοκίνδυνος Han Solo. Στην πορεία των προσπαθειών τους, θα συγκρουσθούν πολλές φορές με τον Darth Vader, o οποίος θα μάθει την αλήθεια για την ταυτότητα του Luke, και θα γνωρίσουν νέους χαρακτήρες όπως την παράτολμη αρχαιολόγο Doctor Aphra και τα droids τα οποία μας θυμίζουν κάποια άλλα droids που ξέρουμε, και την λαθρέμπορο Sana Starros η οποία ισχυρίζεται ότι είναι σύζυγος του Han Solo. Θα ελευθερώσουν τον πλανήτη Mon Cala και τον υποθαλάσσιο πολιτισμό του από την αυτοκρατορία κερδίζοντας έτσι τον στόλο με τα διαστημικά τους πλοία και θα καταστρέψουν τον πλανήτη Shu-Torun και την βασίλισσα του Trios η οποία υποστηρίζει τον Darth Vader. Η αυτοκρατορία όμως έχει επανακτήσει το πλεονέκτημα και την πρωτοβουλία κινήσεων καθώς ο Darth Vader πλησιάζει όλο και πιο κοντά στον Luke Skywalker και στην αναμέτρηση η οποία θα καθορίσει το μέλλον του γαλαξία. Ιστορική από κάθε άποψη σειρά, καθώς σηματοδότησε την επιστροφή του franchise στη Marvel, μετά από πολλά χρόνια που ήταν στα χέρια της Dark Horse, η οποία ναι μεν το αντιμετώπισε με σεβασμό, βγάζοντας αρκετά καλές σειρές στην πορεία των ετών ( εν μέσω βέβαια και πολλών μέτριων ), αλλά προφανώς δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να προσεγγίσει μεγάλα ονόματα για να δουλέψουν πάνω σε αυτό. Αντιθέτως, η Marvel, από την αρχή, έβαλε ένα από τα δυνατά της ονόματα, τον Jason Aaron, στο σενάριο, και στην πορεία και μετά τον Aaron, γνωστούς συγγραφείς όπως τους Simon Spurrier, Kieron Gillen και Greg Pak. Το πρόβλημα όμως είναι εγγενές, και έγκειται στο ότι η σειρά τοποθετήθηκε χρονικά μεταξύ της πρώτης ( A New Hope ) και της δεύτερης ( The Empire Strikes Back ) ταινίας, πράγμα που σήμαινε ότι οι αναγνώστες γνώριζαν μέχρι που θα κυμαινόταν η σειρά. Δεν υπήρχε δηλαδή πραγματική απειλή, δεν υπήρχε πραγματικός φόβος για την κατάληξη των ηρώων, δεν υπήρχε ουσιαστικό άγχος για οτιδήποτε. Όσο και να κινδύνευε ο οποιοσδήποτε χαρακτήρας, όσο και να τον έδειχνε κάποιο τεύχος ότι μπορεί να έπαιρνε κάποια "περίεργη" απόφαση, ήξερες ότι όλα θα κατέληγαν "νορμάλ", αφού ξέρουμε όλοι την τύχη τους από την επόμενη ταινία. Αυτό έχει το αποτέλεσμα να διαβάσεις 75 τεύχη, τα οποία, ήταν απλά καλά, ίσως και κάποια αρκετά καλά, αλλά ουσιαστικά όλα ήταν fillers της γενικότερης Skywalker Saga. Για κάποιον ο οποίος δεν έχει μεγάλη επαφή με το Star Wars Universe, ίσως κάποιες ιστορίες να του φάνηκαν περισσότερο ενδιαφέρουσες, αλλά για τους fanboys σαν κι εμένα, ελάχιστα είχε να προσφέρει. Και αυτά ήταν κυρίως και οι καινούριοι χαρακτήρες, και κυρίως αυτός της Doctor Aphra, με διαφορά ο πιο "τρισδιάστατος" και ενδιαφέρον χαρακτήρας που δημιούργηθηκε, κάτι σαν το alter ego του Han Solo, τόσο γιατί βρισκόταν κυρίως από την πλευρά της αυτοκρατορίας, όσο και γιατί είναι γυναίκα και δεν έχει ξεκάθαρη ηθική πυξίδα. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι και ο μόνος χαρακτήρας ο οποίος απέκτησε δική του σειρά, η οποία κράτησε πάνω από 40 τεύχη, και συνεχίζει μετά το reboot που έγινε πρόσφατα. Στο σχέδιο ξεκίνησε ο John Cassaday, καιρό μετά την τελευταία του σειρά, καθώς τον τελευταίο καιρό κάνει κυρίως εξώφυλλο. Το σχέδιο του είναι εντυπωσιακό και φωτορεαλιστικό, αλλά πέρα από αυτό δεν δίνει τίποτα ιδιαίτερο στις ιστορίες, πέρα από καλό ξεπατίκωμα των προσώπων των ηθοποιών. Από εκεί και πέρα ακολούθησαν πάρα πολλοί σχεδιαστές, άλλος καλύτερός και άλλος χειρότερος. Προσωπικά ξεχώρισα τον Salvador Larroca, o οποίος είχε πολύ δυναμικές γραμμές και τον Mike Deodato Jr, επειδή χρησιμοποιούσε πολύ ωραία τις σκιές δίνοντας περισσότερο ρεαλιστικό και λιγότερο glossy αποτέλεσμα. Τα τελευταία τεύχη της σειράς γράφτηκαν από τον Greg Pak και σχεδιάστηκαν από τον Phil Noto, οι οποίοι, αμφότεροι, ήταν πολύ κακοί, κλείνοντας έτσι άδοξα 75 τεύχη τα οποία, παρόλο που είχαν κάποιες καλές στιγμές, γενικά πάλευαν να ξεπεράσουν την μετριότητα. 75 τεύχη, 1.000.000 πωλήσεις για το πρώτο τεύχος, 100 variant covers για το πρώτο τεύχος, 13 trade paperbacks που συλλέγουν όλη τη σειρά και 3 (μέχρι τώρα) Omnibus τα οποία καλύπτουν το run του Jason Aaron. Μεγάλα και εντυπωσιακά νούμερα, καλύπτουν όμως την πραγματικότητα, η οποία είναι ότι αυτό που έλειψε από τη σειρά είναι το urgency, η αγωνία. Η σειρά έγινε reboot στις αρχές του 2020, μαζί με τα Doctor Aphra και Darth Vader, και συνεχίζει ως volume 3, με τον Charles Soule στο σενάριο. Συνοπτικά, αν δεν έχετε ιδιαίτερη εμπειρία από Star Wars comics, θα βρείτε πραγματάκια ωραία σε αυτή τη σειρά. Αγοράστε λοιπόν άφοβα, με μειωμένες όμως προσδοκίες.

Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 09-06-2019 Υλικό Τευχών: X-Men - Phoenix Endsong 01-05 (March/June 2005) Μια στρατιωτική ομάδα της αυτοκρατορίας των Σ'ιαρ ανασταίνει ένα κομμάτι του Φοίνικα για να βρει τρόπο να εξολοθρεύσει την δύναμη του μια και καλή. Όμως ο Φοίνικας δραπετεύει και ευρισκόμενος σε σύγχυση, αναζητεί τον προηγούμενο ξενιστή του, την Τζιν Γκρέι που είναι νεκρή και την οποία καταφέρνει να αναστήσει μετά από μια αναζήτηση ανάμεσα σε διάφορα μέλη των X-Men. Τώρα πρέπει για άλλη μια φορά να αντιμετωπίσουν τον Φοίνικα, την ομάδα της Σ'ιάρ που δεν έχει κανένα πρόβλημα στο να εξολοθρεύσει όλους τους μεταλλαγμένους για να αποτρέψουν την δύναμη του Φοίνικα από το να βρει νέους ξενιστές, αλλά και τον Κιντ Ομέγκα, που ξυπνάει από τον θάλαμο καταστολής που βρισκόταν, με σκοπό να βοηθήσει τον Φοίνικα, ούτως ώστε να αναστήσει μια από τις νεκρές αδερφές Κούκους με την οποία ήταν ερωτευμένος. Όταν είχα διαβάσει την ιστορία πριν 14 χρόνια, μου είχε αρέσει αν και δεν την βρήκα τίποτα ιδιαίτερο. Λίγο πολύ αυτή συνεχίζει να είναι η γνώμη μου τώρα που ξαναδιάβασα την ιστορία μέσα από την Ελληνική έκδοση, αν και θεωρώ πως έχει χάσει πόντους ενδιαφέροντος έκτοτε. Δεν είναι δηλαδή από τις ιστορίες που το πέρασμα του χρόνου τις ευνοεί. Ο Γκρεγκ Πακ, που χρησιμοποιεί το ρόστερ του Astonishing X-Men για την περίσταση, προσπαθεί να δώσει μια ιστορία αναζήτησης ταυτότητας, λύτρωσης και ύστατου αποχαιρετισμού, τόσο για τους X-Men, όσο και για την δύναμη του Φοίνικα. Έναν Φοίνικα που προσπαθεί να βρει νόημα στην ύπαρξη του, υιοθετώντας τα θέλω της Τζιν, μόνο και μόνο για να διαπιστώσει πως αυτά που ήθελε η ξενιστής του, δεν είναι πλέον εφικτά μιας και οι X-Men έχουν προχωρήσει παρακάτω με τις ζωές τους, όχι όμως και με την απώλεια του αγαπημένου τους μέλους, της Τζιν. Το μόνο που μπορεί να ελπίζει λοιπόν, είναι στο να τους δώσει το ύστατο αντίο και μετά να συνεχίσει να ψάχνει το σκοπό του αλλού. Η εξιστόρηση όμως της ιστορίας μου φαντάζει πλέον κάπως άνιση, με την προσπάθεια της δημιουργίας έντασης να μην είναι τόσο καλοδουλεμένη όσο θα περίμενα και να φαντάζει κάπως άτσαλη και σαπουνοπερέ (θα μου πείτε X-Men γράφει, οπότε.. ). Το σχέδιο του Γκρεγκ Λαντ είναι επίσης ευχή και κατάρα για την σειρά μιας και δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες. Είναι όμορφο όπως πάντα φυσικά, αλλά φαίνεται πως βασίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στο photo reference από πορνοστάρ (πρακτική για την οποία είναι γνωστός ο σχεδιαστής) και λιγότερο στις δικές του ικανότητες στην σχεδιαστική εξιστόρηση, στις οποίες όταν καταφεύγει, είναι πολύ καλός. Το αποτέλεσμα λοιπόν είναι να έχουμε ένα σχέδιο που κάποιες φορές δείχνει να λέει μια διαφορετική ιστορία από αυτή που μας παρέχει ο σεναριογράφος, μια ιστορία οργασμικών κλιμακώσεων μάλλον, μιας και όλοι οι χαρακτήρες σχεδιάζονται συχνά σαν να βρίσκονται σε ικανοποίηση και ας μην συνάδει με τα τεκταινόμενα. Το τέλος της ιστορίας αφήνει ανοιχτό ένα ενδεχόμενο που καλύπτεται σε μια μίνι σειρά που βγήκε 1,5 χρόνο μετά από το Endsong στην Αμερική, το Phoenix Warsong. Με κάνει να αναρωτιέμαι αν έχουν ήδη προγραμματίσει να βγάλουν και την συνέχεια σε μελλοντικό χρόνο, όταν αποφάσισαν να βγάλουν το Endsong μαζί με την εφημερίδα Έθνος. Αποτέλεσε πάντως την 4η από τις 6 σειρές της Μάρβελ που βγήκαν σε συνεργασία με την εφημερίδα μέσα στο 2019.