Search the Community

Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 14-11-2008 Το 2005 η DC αποφάσισε να πράξει την δικιά της εκδοχή του Ultimate σύμπαντος της Marvel. Το αποτέλεσμα βεβαίως είναι εντελώς διαφορετικό, σε σημείο που να μην υπάρχει μέτρο συγκρίσεως, πέρα από την βασική ανάγκη του να υπάρχουν τίτλοι που να απευθύνονται σε όσο περισσότερους νέους αναγνώστες είναι δυνατόν, χωρίς continuity και χωρίς τις συμβάσεις που φέρει αυτή. Ένα από τους δύο τίτλους που αποφασίστηκε να κυκλοφορήσουν ήταν και το All Star Superman, το οποίο το ανέλαβαν οι Grant Morrison (σενάριο), Frank Quitely (σχέδιο) & Jamie Grant (ψηφιακό μελάνι & χρώμα). Η σειρά ντεμπούταρε στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Νοέμβριο του 2005 και ολοκληρώθηκε το Σεπτέμβριο του 2008. Το αποτέλεσμα ήταν ένας τίτλος που έφτασε μέχρι και την βράβευση με Eisner καλύτερης νέας σειράς για το 2006. Στην σειρά παρακολουθούμε τι θα έκανε ο Superman αν ήξερε πως επρόκειτο να πεθάνει. Κάθε τεύχος επίσης είναι ένας φόρος τιμής στις κλασικές και πιο πολύχρωμες ιστορίες που κυκλοφόρησαν στις δεκαετίες του '50-70, ενώ δεν ξαναπαρουσιάζεται ο ερχομός του Superman στην γη. Παρακολουθούμε δηλαδή μια περίοδο που έχει επικυρωθεί η παρουσία του στην συνείδηση του κόσμου. Ένα άλλο που σε κάποιους θα αρέσει και άλλους θα τους ξενίσει, είναι πως τα περισσότερα τεύχη είναι γραμμένα σαν αυτόνομα κεφάλαια, παρόλο που υπάρχει ξεκάθαρη σύνδεση (μην ξεχνάμε πως είναι σειρά με πεπερασμένο αριθμό τευχών και κεντρική θεματική) και αφηγηματικές εκκρεμότητες από τα προηγούμενα τεύχη. Στην χώρα μας η Anubis διέκοψε προσωρινά τον κανονικό Superman τίτλο για να εκδώσει τον All-Star τίτλο, ενώ κυκλοφόρησαν τα 6 από τα 12 τεύχη, αφήνοντας για πάντα στην μέση τον τίτλο, αν και η αρχική ένδειξη ήταν πως ήταν προσωρινή η διακοπή. Θεωρώ αυτή την σειρά, μιας από τις καλύτερες και πιο μεστές δουλειές του Grant Morrison. Ο Σκοτσέζος συγγραφέας καταφέρνει να αποκρυσταλλώσει τόσο την ουσία του Σούπερμαν και του υποστηρικτικού καστ, όσο και αίσθηση των κλασικών ιστοριών και των θαυμάτων που παρουσίαζαν και προκαλούσαν στο κοινό της εποχής, μεταφέροντας την ουσία στο κοινό του σήμερα, σε ένα συγκινητικό τίτλο που πραγματικά είναι κρίμα που δεν ολοκληρώθηκε στην Ελλάδα για να δουν και όσοι δεν παρακολουθούν τις ξένες εκδόσεις γιατί άξιζε η όλη ανάγνωση. Όσο για τους Quitely & Grant, κάνουν τόσο καλή δουλειά στο σχέδιο και στην εκφραστικότητα των χαρακτήρων, που πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ τον τίτλο με κάποιους άλλους στην θέση τους. Διαμάντι.

Περιλαμβάνει τα: NEW X-MEN 114-154, ANNUAL 2001 Οι x-Men έχουν πλέον ένα καινούριο στόχο και μία καινούρια αποστολή. Ανοίγουν την ακαδημία του Xavier για πρώτη φορά και τη μετατρέπουν σε ένα σχολείο για όλους τους μεταλλαγμένους. Δημιουργούν παραρτήματα σε όλο τον κόσμο, με στόχο να προστατεύουν και διασώζουν μεταλλαγμένους σε κάθε άκρη της γης. Η Genosha, νησί-χώρα όλων των μεταλλαγμένων που είχε δημιουργήσει ο Magneto, είναι πλέον κατεστραμμένη και η Emma Frost συνεργάζεται με τους X-Men και γίνεται καθηγήτρια στο σχολείο, έχοντας πάρει μια διαμαντένια εξωτερική μορφή. Γνωρίζουμε καινούριους μεταλλαγμένους, είτε νέους, τρομαγμένους και άπειρους οι οποίοι προσπαθούν να διαχειριστούν τις δυνάμεις τους, είτε παντοδύναμους Omega level mutants. Μαθαίνουμε την πραγματική ιστορία του προγράμματος Weapon X, τη σχέση του Fantomex με αυτό, αλλά και το πραγματικό origin του Wolverine. Και κατα τη διάρκεια όλων αυτών, έχουμε την τραγική φιγούρα του Cyclops, την συναισθηματική και ανταγωνιστική του σχέση με την Jean Grey και την Emma Frost, και την τελική δραματική κατάληξη. Και όλα αυτά, στα αποκαλούμενο καλύτερο run στους X-Men μετά από το κομβικό του Chris Claremont. Είναι όμως; Χρόνια με στραβοκοίταζε το συγκεκριμένο Omni από τη βιβλιοθήκη, παραπονεμένο. Και εγώ όμως το αγριοκοίταζα, γιατί η αλήθεια είναι ότι πλέον δεν τον έχω τον Grant Morrison οσο ψηλά τον είχα κάποτε. Πολλές και καλές ιδέες μεν, αλλά ξεφεύγει πολύ εύκολα και γραφει τοσο mindfuck πράγματα, ώστε πρέπει να κάνεις τα ίδια ναρκωτικά με αυτόν για να καταλάβεις τι παίζεται. Βεβαια, τους X-Men τους είχε γράψει πριν ακόμα αρχίσει να ξεφεύγει, είναι και critcally acclaimed που λένε και στο χωριό μου, οπότε πήρα βαθιά ανάσα, κράτησα τη μύτη μου και βούτηξα. Και καλά έκανα τελικά που βούτηξα. Αν και στην αρχή ξεκινάει κάπως μουδιασμένα, και αργεί λίγο να βρει τη φωνή των μεταλλαγμένων, όταν τη βρίσκει, γράφει πολύ έξυπνα και ταυτόχρονα πορωτικά. Μεγάλο του προσόν τα κίνητρα και οι ψυχοσυνθέσεις των χαρακτήρων, τις οποίες καταφέρνει να κάνει διακριτές, να καταλαβαίνεις ποιος "μιλάει" και γιατί "μιλάει", χωρίς να μπερδεύονται όλα χάρην της γενικότερης στόχευσης του σεναρίου. Πράγμα όχι πάντα εύκολο, να διαχειριστείς δηλαδή συγγραφικά μια υπερηρωική ομάδα και το αποτέλεσμα να είναι τόσο αρμονικό και δεμένο, διαχείριση στην οποία έχουν κατά καιρούς αποτύχει πολλοί καλοί συγγραφείς. Επίτευγμα επίσης είναι η εισαγωγή αρκετών καινούριων χαρακτήρων, αρκετά ξεχωριστών από τους ήδη υφιστάμενους, με 1-2 από αυτούς ( Quentin Quire pesonal favorite ) να στέκονται μέχρι σήμερα. Με κάποια πολύ καλογραμμένα story-arcs, με την κάθαρση να έρχεται, στο προτελευταίο, μαζί με την κατάληξη ενός παλιού φίλου και εχθρόυ ταυτόχρονα. Και κλείνει με μια ματιά στο μέλλον, ένα δυστοπικό, αλλά περιέργως, ελπιδοφόρο μέλλον, με τραγικό πρωταγωνιστή τον Beast, κλείνοντας έτσι ένα εντυπωσιακό saga. Λοιπόν, ΟΚ, είπαμε, ο Morrison εγραψε μια πολύ καλη ιστορία, αλλά είχε και ένα τεράστιο προσόν. Δεν μου έχει ξανατύχει, σε σύγχρονο run τόσων πολλών τευχών (40!), να συμμετέχουν τόσοι πολλοί ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΙ σχεδιαστές. Και επιπλέον, και πολύ σημαντικό, ΟΛΟΙ οι σχεδιαστές που συμμετείχαν έκαναν πολύ καλή δουλειά. Με εξαίρεση το annual το οποίο σχεδιάστηκε και τυπώθηκε οριζόντια ( μεγάλη η έμπνευση όποιου την είχε, ευγε ), 40 τεύχη, το ένα καλύτερο οπτικά από το άλλο. Phil Jimenez; Εξαιρετικά πλάνα, απόλυτα εκφραστικά πρόσωπα, δυναμικές πόζες. Ethan Van Sciver; Το απόλυτο υπερηρωικό σχέδιο για εμένα, δυναμικό και εντυπωσιακό (μετά μας προέκυψε τρόμπας, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία). Marc Silvestri; 90s όσο δεν πάει, Emma Frost=Dolly Parton, αλλά αξεπέραστος στα μεγάλα πλάνα του, στα splash του και στις σκηνές μάχης του. Chris Bachalo; Με πιο βρώμικο σχέδιο από τους άλλους, πιο ρεαλιστικό και ωμό, βίαιο. Frank Quitely; nuff said. Πρεπει να διαβάσετε και τα 40 τεύχη για να καταλάβετε και να δώσετε συγχαρητήρια στον X-Men editor της εποχής για τις επιλογές του. Δεν είμαι φαν των run του Chris Claremont. Αναγνωρίζω και σέβομαι τον κομβικό και πρωτοποριακό τους ρόλο, καταλαβαίνω ότι από εκεί ξεκίνησαν όλα, δέχομαι ότι υπάρχουν κάποιες πανέξυπνες ιδέες, ειδικά για την εποχή που βγήκαν, αλλά πλέον πιστεύω ότι είναι τραγικά ξεπερασμένα. Σαν αποτέλεσμα, και βγάζοντας έξω το τελευταίο run του Hickman που δεν έχω διαβάσει, από το 2000 και μετά ειδικά, ο τίτλος του καλύτερου run παίζεται μεταξύ αυτού, και του Astonishing X-Men του Whedon. Τώρα ποιο είναι ΤΟ καλύτερο; Δεν είμαι σίγουρος. Το Astonishing είναι πιο μικρό, συμπυκνωμένο, είναι ευχαριστο και κυλάει πανεύκολα. Ο Morrison έγραψε κάτι πολύ πιο φιλόδοξο, και με ελάχιστες εξαιρέσεις, πέτυχε. Και προσωπικά, με πόρωσε σε μερικά σημεία, πράγμα δύσκολο πλέον με υπερηρωικό κόμικ. Εν τέλει για τη πρωτειά; Η απόφαση δική σας. Διαβάστε το! 8/10

Ανοίξτε το ντουλάπι της κουζίνας και κατεβάστε ένα μεγάλο μπωλ. Βάλτε μέσα μια γερή δόση Chuck Palahniuk, προσθέστε άφοβα λίγο πρώιμο Ταραντίνο. Ρίξτε στο μείγμα αρκετό Natural Born Killers και μια ιδέα Trainspotting. Ανακατέψτε και σερβίρετε σε μικρά μπωλάκια του παγωτού. Μετά πετάξτε τα στον τοίχο και βάλτε φωτιά στο σπίτι σας. Αυτή, κυρίες και κύριοι, είναι η συνταγή για το Kill Your Boyfriend. Γραμμένο το μακρινό 1995, είναι μια δημιουργία των Grant Morrison και Philip Bond. Μας περιγράφει τη βασανιστικά βαρετή ζωή μιας έφηβης κοπέλας στην Αγγλία που ασφυκτιά μέσα στη μικροαστική της ζωή και στο σχεδόν προδιαγεγραμμένο μέλλον της. Αναπάντεχα, θα συναντήσει έναν νεαρό που θα της αλλάξει τον τρόπο που βλέπει τη ζωή και μαζί θα επιδοθούν σε ένα κρεσέντο βίας, ληστειών, σεξ, βανδαλισμών και αρκετών ακόμα νοσηρών και αξιόποινων πράξεων, ψάχνοντας να διασκεδάσουν την πλήξη τους, τρέχοντας να ξεφύγουν από τους δαίμονες τους και φυσικά από την αστυνομία. Προκλητικό, βίαιο, επίκαιρο, προβοκατόρικο, διεστραμμένο, ωμό, αστείο, γροθιά στο στομάχι. Όπως όλα τα αντίστοιχα αριστουργήματα (American Psycho, Trainspotting, Natural Born Killers, Fight Club και τόσα άλλα) είχαν την τύχη να γραφτούν σε μια εποχή που οι δημιουργοί δεν (αυτό)λογοκρίνονταν, τολμούσαν, είχαν έμπνευση, (ή απλά έπαιρναν καλύτερα ναρκωτικά, δεν μπορώ να είμαι σίγουρος). Εν μέρει εφηβική επανάσταση, λίγο road trip, δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Φτύνει στα μούτρα τη μιζέρια της μικροαστικής ζωής, ισοπεδώνει οικογένεια, πολιτικούς, αστυνομία, καλλιτέχνες, nerds, αναρχικούς και επαναστάτες, με μια χαρακτηριστική άνεση που κάποιος μόνο ανώνυμα θα μπορούσε να κάνει σήμερα. Τον Grant Morrison τον ήξερα από το Nameless και εκεί ήταν τραγικός. Δεν ξέρω τι άλλαξε στο μεταξύ, αλλά εδώ, πολλά χρόνια νωρίτερα, δίνει ρέστα. Η ιστορία σε πιάνει από τα μούτρα και δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Οι διάλογοι αληθινοί, στρωτοί, αστείοι, λακωνικοί εκεί που χρειάζεται, τραβάνε λίγο εκεί που τους παίρνει. Ο τέταρτος τοίχος πάει κι εδώ περίπατο. Το μέγεθος της ιστορίας τόσο όσο, δένεσαι με τους χαρακτήρες χωρίς να χρειάζεται να ξέρεις τα πάντα γι αυτούς. Το φινάλε ισοπεδωτικό, φέρνει στο μυαλό κάτι από (ψιλοspoiler) Το σχέδιο τώρα, ενώ είναι απλό και εν μέρει χοντροκομμένο, λειτουργεί. Και ο λόγος είναι γιατί ο Bond τα καταφέρνει μια χαρά με τα πρόσωπα, που είναι ξεχωριστά και αξιομνημόνευτα μέσα στην απλοϊκότητα τους. Οι εκφράσεις είναι πιστευτές. Γενικά συχνά άδεια backgrounds αλλά δεν με πειράζει και τόσο εδώ. Ίσως χρωματικά να του ταίριαζε μια σκοτεινότερη παλέτα, αλλά το πολύχρωμο τελικά του πάει και είναι οκ. Μόνη αντίρρηση ίσως, νομίζω πως το σχέδιο είναι φειδωλό όσο αφορά την προκλητικότητα, σε σχέση πάντα με το σενάριο, προσπαθώντας ίσως να κρατηθεί έτσι μια σχετική ισορροπία. Αν τα παραπάνω σας προσβάλλουν, προσπεράστε και μη κοιτάξτε καν. Αν όχι, ετοιμαστείτε για μια σύντομη, ταραχώδη αλλά αξέχαστη βόλτα.

''..And I’m afraid that when I walk through those asylum gates... when I walk into Arkham and the doors close behind me... it’ll be just like coming home...'' - Bat Man Πόση λεπτή μπορεί να είναι η γραμμή ανάμεσα στη κανονικότητα και την απόλυτη παραφροσύνη; Την απάντηση αυτή μας την έδωσε ίσως με τον εφιαλτικότερο αλλά και απολαυστικό εικαστικό τρόπο το δίδυμο των Grant Morrison και Dave McKean στο κλασικό πλέον Arkham Asylum( A Serious House on Serious Earth )που κυκλοφόρησε σαν hardcover graphic novel τον Οκτώβριο του 1989 και έκτοτε έχει κάνει πολλές επανεκδόσεις Η πρώτη έκδοση του 1989 Το Arkham Asylum είναι μία μεταμοντέρνα έκδοση πολλών διαφορετικών μεταξύ τους κλασικών έργων. Από την Alice in Wonderland του Lewis Carrol, και τη Θεία Κωμωδία του Δάντη, μέχρι την όπερα Parsifal του Wilhelm Richard Wagner(στην οποία κάνει αναφορά και ο ίδιος ο Morrison μέσα στην ιστορία).Σίγουρα όμως ότι πιο διαφορετικό είχε διαβάσει ο μέσος αναγνώστης στα τέλη της δεκαετίας του '80,ειδικά στα mainstram κόμικς με πρωταγωνιστή τον δημοφιλέστερο(ξανά την εποχή εκείνη λόγο της ταινίας του Tim Burton)ήρωα των κόμικ,Bat Man.Ήταν η πρώτη φορά που ο Morrison(o οποίος είχε θαυμάσει τη δουλειά του Frank Miller πάνω στον Bat Man όπως αυτή εξελίχθηκε στο Dark Knight Returns) θα έγραφε μία ιστορία με τον ήρωα αλλά σίγουρα όχι η τελευταία. Και ακόμα πιο σίγουρα η πιο διαφορετική που είχε μέχρι τότε γραφτεί.. H υπόθεση μοιάζει τόσο απλή αλλά διαβάζοντας την ο αναγνώστης παγιδεύεται μέσα στο πολυεπίπεδο, παραληρηματικό και άκρως προσωπικό και εφιαλτικό αφήγημα που με τόση μαεστρία διηγείται ο Morrison.Την ημέρα της Πρωταπριλιάς οι έγκλειστοι του άσυλου του Arkham και έχοντας ως αρχηγό(ποιόν άλλο;)τον Joker,το καταλαμβάνουν και κρατάνε άτομα του προσωπικού σαν ομήρους. Το αίτημά τους είναι απλά ο άνθρωπος που είναι υπεύθυνος για τη φυλάκισή τους, ο Bat Man δηλαδή, να επισκεφτεί το άσυλο και να ανταλλάξει τη ζωή του με αυτή των ομήρων. Ο Joker παράλληλα έχει ενορχηστρώσει μια αλυσίδα γεγονότων που υποτίθεται ότι θα κάνει τον Bruce να αντιμετωπίσει τη δική του τρέλα και τους εσωτερικούς του δαίμονες(ερχόμενος αντιμέτωπος με τους τρόφιμους-villains του ασύλου σε μία άνιση εκ των προτέρων μάχη) , ειδικά το θάνατο των γονιών του και πώς έγινε o άνθρωπος νυχτερίδα. Παράλληλα ο Morrison ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής του ιδρυτή του ασύλου,Amadeus Arkham,που μετά το θάνατο της μητέρας του θα μετατρέψει το πατρικό του σπίτι, στο άσυλο Arkham,αλλά μετά από μία προσωπική τραγωδία θα οδηγηθεί και ο ίδιος στη τρέλα...Εδώ φυσικά οι παραλληλισμοί της τραγωδίας του Arkham Με εκείνης του Bruce Wayne είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς.. Ένα ταξίδι στα βάθη της κολάσεως της παραφροσύνης με οδηγό τον Morrison(ο οποίος την εποχή εκείνη δε πειραματίζονταν στο γράψιμο του με αλκοόλ και ουσίες),πρόδρομος του τι θα ακολουθούσε στις επόμενες δουλειές του και ειδικά στην αναβίωση του Doom Patrol.Το Arkham Asylum δεν είναι η τυπική ιστορία του Bat Man που θα διαβάσετε, όπου κάποιος κακός θα κάνει κάτι, θα εμφανιστεί ο Bat Man, θα πέσουν μερικά μπουνίδια και τέλος καλό όλα καλά...Η ιστορία δε βασίζεται τόσο (ή σχεδόν καθόλου θα έλεγα) στη δράση αλλά περισσότερο στο συναίσθημα και τη ψυχολογία. Και με αυτά ο Morrison παίζει με τον αναγνώστη σαν ένα παιχνίδι γάτας-ποντικιού, όπως ακριβώς θα παίξει και ο Joker με τον Bat Man σε αυτό του το ταξίδι μέσα στους σκοτεινούς διαδρόμους του ασύλου...Και οι ίδιοι οι villains είναι περισσότερο κατάλοιπα ενός εφιάλτη παρά ανθρώπινες παρουσίες, που θα γεμίζουν αμφιβολία τον άνθρωπο νυχτερίδα και θα σπείρουν μέσα στο κεφάλι του, τους σπόρους εκείνους που έχουν οδηγήσει και τους ίδιους στη παραφροσύνη και τη τρέλα. Μαζί με τη διαφορετική προσέγγιση που έκανε ο Morrison στον Bat Man, όπως και ο Miller πριν από εκείνον, το ίδιο έκανε και με τη παρουσίαση των εχθρών-τρόφιμων του ψυχιατρείου. Ο Bat Man αντιμετωπίζει τον Clayface που θέλει απεγνωσμένα να τον αγγίξει και να τον μολύνει με την ασθένειά του. Προσπαθεί να δραπετεύσει από τον Mad Hatter και τις περίεργες εμμονές του με την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων που αποπνέουν παιδεραστικές τάσεις.. Αντιμετωπίζει έναν φρικτά παραμορφωμένο Killer Croc(αρχικά ήταν να σχεδιαστεί με παραμορφώσεις παρόμοιες με αυτές του Joseph Merrick)σε μία μάχη που θα του αφήσει περισσότερα ψυχικά από ότι σωματικά τραύματα...Και ο Joker σε ένα ντελίριο τρέλας και σαδισμού, με σαφές ομοφυλοφυλικές αναφορές(η εμμονή του με τον Bat Man,το χέρι που του "βάζει")αφού ουσιαστικά ο ένας πρόκειται για το άλλο μισό του άλλου.O Joker "αγαπάει" τον Bat Man με το δικό του αρρωστημένο τρόπο. Δεν είναι ερωτική η σεξουαλική έλξη αλλά καθαρά εμμονή... Πράγμα που κατα κάποιο τρόπο έχει αποτυπωθεί και σε ιστορίες του Miller ή του Snyder... ''..Sometimes I think the asylum is the head. We're inside a huge head that dreams us all into being.. Perhaps it's your head, Batman. Arkham is a looking glass... and we are you." - The Μad Hatter Σίγουρα δε πρόκειται για το κόμικ εκείνο με ήρωα τον Bat Man που είχαμε συνηθίσει να διαβάζουμε.... Ενώ πολλοί αναγνώστες βρήκαν τον άνθρωπο νυχτερίδα τελείως out of character στη συγκεκριμένη ιστορία. Συνήθως, ο κύριος στόχος του είναι να σώσει αθώες ζωές και να διασφαλίσει ότι κανένας δε πρόκειται να κινδυνεύσει ή να τραυματιστεί(πόσο μάλλον θανάσιμα) τη συγκεκριμένη, δύσκολη κατάσταση, ενώ στο Batman: Arkham Asylum φαίνεται να είναι αρκετά απασχολημένος με τον εαυτό του και την ψυχή του, αγνοώντας το γεγονός ότι ο Joker απειλεί ανθρώπους ή ακόμα χειρότερα τους σκοτώνει μπροστά στα μάτια του...Εδώ ο Bat Man μοιάζει παγιδευμένος μέσα στο ψυχολογικό παιχνίδι που παίζει μαζί του ο Joker και οι υπόλοιποι τρόφιμοι του ασύλου, αντιμετωπίζοντας τους εσωτερικούς του δαίμονες και τη σκοτεινή πλευρά του, τις εμμονές και τη θλίψη του που όπως και στη περίπτωση του ιδρυτή του ασύλου, προέρχονται από την απώλεια της μητέρας του. Όπως και ο Arkham, έτσι και ο Bat Man στιγματίζεται από μία τραγωδία που θα σήμανε το τέλος της αθωότητας, τη μετατροπή του παιδιού σε άντρα, στο θάνατο του απλού ανθρώπου και την ανάσταση του σαν πλάσμα-σύμβολο της νύχτας που αποδίδει δικαιοσύνη. Ο Arkham οδηγήθηκε όμως στη παραφροσύνη και έγινε αιχμάλωτος του ίδιου του σπιτιού του, όταν δεν άντεξε τη δική του τραγωδία...Μήπως στην ίδια παραφροσύνη έχει οδηγηθεί και ο Bat Man; Υπάρχουν πολλές αναφορές στον συμβολισμό και τη μαγεία, τον Jung,τον Froyd και τον Crowley και μια θλιβερή, σκοτεινή και καταραμένη ατμόσφαιρα που θυμίζει κλασικούς συγγραφείς τρόμου, όπως Edgar Alan Poe και H.P Lovecraft. O ψυχολογικός τρόμος είναι διάχυτος μέσα στις σκοτεινές σελίδες του κόμικ, που αποτυπώνουν με το καλύτερο τρόπο τη κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του περιβάλλοντος στο οποίο εξελίσσεται. Ιδιαίτερη μνεία λοιπόν πρέπει να γίνει στην εκπληκτική τέχνη του Dave McKean(Sandman,Hellblazer,The Savage,Violent Cases)με μία αισθητική πολύ μπροστά για την εποχή της, και μία ζωγραφική(σε συνδυασμό με κολάζ)χαοτική, σκοτεινή, συμβολική, αλλά συνάμα πολύ όμορφη που αλληλοσυμπληρώνει το τρελό σενάριο του Morrison. ''..Arkham was right.Sometimes it's only madness that makes us what we are....'' Το Graphic Novel παρά τη δυσκολία του(στην ανάγνωση του σε μετέπειτα εκδόσεις βοηθάει και το αρχικό script του Μorrison που περιέχουν), την ασυναρτησία που το χαρακτηρίζει σε ορισμένες περιπτώσεις και το πολυεπίπεδο χαρακτήρα του, έκανε τρομερές πωλήσεις την εποχή που κυκλοφόρησε και συνεχίζει να πουλάει και σε όλες τις ανατυπώσεις του σε trade paperback,hardcover,absolute&anniversary editions, και θεωρείται από πολλούς ως μια από τις καλύτερες ιστορίες του Batman όλων των εποχών(Μαζί με τα Dark Knight Returns,Killing Joke,The Long Halloween) και και ένα από τα καλύτερα έργα της καριέρας του Grant Morrison.Mε πωλήσεις που(σύμφωνα με τη θρυλική editor της Vertigo Karen Berger)έχουν φτάσει το μισό εκατομμύριο αντίτυπα έως το 2004.καθιστώντας το ως το καλύτερο σε πωλήσεις graphic novel στα αμερικανικά υπερηρωικά κόμικ. Μία πετυχημένη σειρά βιντεοπαιχνιδιών που ονομάζεται Batman: Arkham Asylum βασίζεται κατα μεγάλο μέρος του στο κόμικ, το οποίο ακολουθεί μια σχεδόν παρόμοια υπόθεση και μοιράζεται επίσης το ίδιο όνομα. Μια τόσο διαφορετική αλλά συνάμα τόσο "καταραμένα" προσωπική και σκοτεινή, ιστορία ψυχολογικού τρόμου, που σίγουρα θα απολαύσετε διαβάζοντας την καλύτερα κάποιο κρύο βραδινό, με χαμηλωμένο φωτισμό, όταν όλοι γύρω σας θα κοιμόνται...Το θέμα είναι αν θα μπορέσετε εσείς να το κάνετε ύστερα...

Από πού τελικά προέρχεται ο Αη-Βασίλης; Από την Καισάρεια ή είναι παραφθορά του Αγίου Νικολάου; Ή μήπως είναι κατασκεύασμα της γνωστής εταιρείας αναψυκτικών; Γιατί μοιράζει δώρα και συγκεκριμένα παιχνίδια, γιατί στολίζουμε δέντρο τα Χριστούγεννα και τέλος πάντων, τι κάνει αυτός ο άνθρωπος τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου; Όλες οι απαντήσεις βρίσκονται στο διασκεδαστικότατο κόμικ Klaus: How Santa Claus Began, που μας μεταφέρει σε ένα φανταστικό και πολύ μακρινό παρελθόν, κάπου στο χιονισμένο βορρά. Ο Κλάους εμπορεύεται γούνες και μαζί με τη λύκαινά του, τη Λίλι, περιπλανιέται από πόλη σε πόλη, για να πουλήσει την πραμάτεια του. Μόλις όμως φτάνει στην πόλη του Γκριμσβιγκ, διαπιστώνει πόσο πολύ αυτή έχει αλλάξει προς το χειρότερο από την τελευταία φορά που την επισκέφτηκε: όλοι οι άρρενες κάτοικοι εργάζονται στα ορυχεία και η χαρά και η διασκέδαση είναι απαγορευμένες. Για αυτό το λόγο, ο άρχοντας της πόλης, ο απεχθής Λόρδος Μάγκνους, έχει διατάξει την κατάσχεση όλων των παιχνιδιών και των μουσικών οργάνων. Βλέπετε, ο ίδιος του ο γιος, που ζει μέσα στο κάστρο, χωρίς καμία επαφή με τα άλλα παιδιά, απεχθάνεται τα παιχνίδια, που τα βρίσκει βαρετά. Καθώς προχωρά η ιστορία μαθαίνουμε αρκετά πράγματα για τον Κλάους και για τη συγκεκριμένη πόλη, που θα ήθελα να μην τα αποκαλύψω εδώ, για να τα ανακαλύψετε μόνοι σας. Με βάση αυτό το σεναριακό καμβά, ο ικανότατος Μόρισον στήνει ένα σύγχρονο παραμύθι για μικρούς και μεγάλους, που είναι ταυτόχρονα αρκετά σκοτεινό και αρκετά τρυφερό και το κυριότερο πολύ ενδιαφέρον και εναρμονισμένο με το χαρακτήρα του ήρωα, τουλάχιστον έτσι όπως αυτός παρουσιάζεται στη Δυτική Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική. Όπως έχει πει ο ίδιος ο Μόιρισον, το "Klaus" είναι το "Year One" για το χαρακτήρα του Santa Claus, μια ιστορία προέλευσης, που επαναπροσδιορίζει τον ήρωα, την καταγωγή του, το χαρακτήρα του και τις πράξεις του, εκσυγχρονίζει το μύθο, αλλά αφήνει άθικτη την ουσία του και την ιδέα της βοήθειας προς τους άλλους. Και όλα αυτά, παρά το ζοφερό και μουντό περιτύλιγμα. Ο σχεδιαστής Dan Mora κάνει υπέροχη δουλειά πάνω στο μοτίβο, που του προσφέρει ο Μόιρισον και εικονογραφεί υπέροχα τόσο τα αφιλόξενα, χιονισμένα τοπία, όσο και τα εξίσου αφιλόξενα μπουντρούμια (το φως του χιονιού έρχεται σε οξεία αντίθεση με το σκοτάδι των εσωτερικών χώρων), όπως επίσης και τις εκφράσεις των προσώπων των χαρακτήρων, τόσο αγέλαστες και τόσο γεμάτα με απαισιοδοξία, αλλά και τόσο λαμπερά και γεμάτα χαρά στα πρόσωπα των παιδιών, όταν λαμβάνουν τα δώρα τους. Οι σκηνές δράσης και βίας είναι εξαιρετικά σχεδιασμένες και η σκηνοθεσία του Μόρα είναι απόλυτα επιτυχημένη. Από τα πολύ καλά και ευφάνταστα κόμικ, που έχω διαβάσει, πιστεύω, ότι αξίζει να το ανακαλύψετε, όσοι δεν το έχετε ήδη κάνει. Κυκλοφόρησε αρχικά το 2015 και ολοκληρώθηκε σε 7 τεύχη, που συγκεντρώθηκαν σε ένα ΤΡΒ, το οποίο διάβασα, και το οποίο δεν περιέχει κάτι παραπάνω πλην ορισμένων εξωφύλλων και βιογραφικών των συντελεστών. Το κόμικ κέρδισε το Βραβείο Eisner 2017 για το καλύτερο μελάνωμα. Αξίζει να σημειωθεί, ότι από την έκδοση του κόμικ και ύστερα οι Μόρισον και Μόρα επιστρέφουν κάθε Δεκέμβριο στο σύμπαν του ήρωα με μια καινούρια ιστορία. Μέχρι στιγμής, έχουν δημοσιευθεί 4 τέτοιες ιστορίες, εκ των οποιών οι δύο πρώτες συγκεντρώθηκαν σε έναν τόμο, ενώ νομίζω, ότι σε λίγες ημέρες κυκλοφορεί και ο τόμος, που θα περιλαμβάνει τις άλλες δύο. Δεν έχω διαβάσει καμία από αυτές, αν κάποιος/α τις έχει διαβάσει, ας μας γράψει απόψεις. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: wikipedia (στα Αγγλικά με περίληψη των τευχών και συνεπώς με spoilers) Συνέντευξη του Grant Morrison

...They won't go down without a fight..." To WE3 είναι μία από τις δημιουργίες του Grant Morrison που τις διαβάζεις και τις θυμάσαι για όλη σου τη ζωή (ΟΚ η άλλη είναι και το All Star Superman)... Παρά τη μικρή έκταση του κόμικ -μόλις 3 τεύχη- ο συγγραφέας θίγει κάποια ευαίσθητα και λεπτά θέματα (κακοποίηση ζώων, ανεξέλεγκτη στρατιωτική τεχνολογία και ανθρώπινη ασυδοσία) όσο δεν έχει κάνει σε πολύ μεγαλύτερες δουλειές του, και μάλιστα χωρίς την ακατάσχετη πολυλογία που τον διακρίνει (αλά Bendis) στις περισσότερες από αυτές.Το κόμικ κυκλοφόρησε από το Vertigo imprint της DC από τον Οκτώβριο του 2004 μέχρι και τον Μάρτιο του 2005. Βασισμένο στη νουβέλα της Σκοτσέζας συγγραφέως Sheila Burnford με τίτλο Τhe Incredible Journey toy 1961 (το ταξίδι τριών ζώων μίας γάτας και δύο σκύλων που ψάχνουν να βρουν τους ιδιοκτήτες τους) που έγινε και ταινία το 1963 και 1993 ως Homeward Bound:The Incredible Journey, το WE3 ουσιαστικά πρόκειται για την ιστορία τριών ζώων (μία γάτα,ένας σκύλος και ένα λαγουδάκι), όχι όμως στο άγριο τοπίο της Καναδικής φύσης,αλλά κατευθείαν στη κόλαση.... Τα ζώα απαγάγονται από τους ιδιοκτήτες τους, θα υποστούν απάνθρωπα πειράματα και θα μεταβληθούν σε δολοφονικές/πολεμικές μηχανές με κυβερνομεταλλικούς εξωσκελετούς, τα τέλεια στρατιωτικά όπλα που αναλαμβάνουν "βρώμικες" αποστολές σε διάφορα μέρη του κόσμου... Όταν η κυβέρνηση θεωρεί ότι "εκπλήρωσαν"την αποστολή τους πλέον, αποφασίζει ότι απλά τα όπλα αυτά πρέπει να τερματιστούν... Η γιατρός όμως που είχε δουλέψει από την αρχή στο πρόγραμμα δημιουργίας τους, βοηθά να ελευθερωθούν... Και ο αγώνας για την επιβίωση τους αρχίζει, μονάχα που θα είναι βουτηγμένος στην τραγικότητα και προπάντων, στο αίμα... Πραγματικά ότι πιο διαφορετικό και πρωτότυπο έχει γράψει ο Morrison(γνωστός άλλωστε για την ευαισθησία του στα θέματα βίας κατά των ζώων από την εποχή που έγραφε και το Animal Man) χωρίς να καταφεύγει στις γνωστές του τρελαμένες σεναριακές του υπερβολές. Απλός, χωρίς να φορτώνει την ιστορία με πολυλογίες και κουραστικές περιγραφές, ευαίσθητος αλλά συνάμα σκληρός, παρουσιάζει με συγκινητικό τρόπο τα συναισθήματα και το χαρακτήρα των τριών ζώων(ο σκύλος ισχυρός, δυνατός και ανεξάρτητος, η γάτα πονηρή γεμάτη κυνισμό, το κουνέλι ήρεμη δύναμη και πιστός σύντροφος), που προσπαθούν με οδηγό μόνο το ένστικτο τους, να επιβιώσουν σε ένα εχθρικό και ξένο πλέον προς αυτά περιβάλλον, χωρίς όμως να έχουν ξεχάσει την προέλευση τους, και χωρίς να έχουν χάσει την ταυτότητα τους, μολονότι έχουν μετατραπεί σε κάτι άλλο από αυτό που κάποτε ήταν... Και αυτά τα τρία ζώα φαίνεται ότι έχουν τελικά μεγαλύτερη ανθρωπιά μέσα τους ακόμα και από τους ίδιους τους ανθρώπους... Και ας τα θεωρούν εμφανισιακά φρικιά... Τα πραγματικά τέρατα είναι μέσα σε στρατιωτικές βάσεις και εργαστήρια και αυτοί έχουν χάσει όποια ανθρωπιά και αν είχαν εδώ και πολύ καιρό... Μολονότι η συναισθηματική τους αθωότητα έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη καταστροφή που αφήνουν πίσω τους, στη προσπάθεια τους να κερδίσουν τη πραγματική ελευθερία... ...Και εδώ είναι που το σχεδιαστικό ταλέντο του Frank Quitely είναι που πραγματικά παίρνει φωτιά!! Μέσα σε μία φρενίτιδα πολλαπλών panel με απόλυτη λεπτομέρεια, γρήγορη δράση και σοκαριστική βία που φτάνει στα όρια του gore (αν νομίζατε ότι είχατε δει βίαιες σκηνές στο Jupiter's Legacy ξανασκεφτείτε το!!) χωρίς όμως να χαλάει τη ροή της ιστορίας ή να καταφεύγει στον εύκολο εντυπωσιασμό, ο Quitely παραδίδει μία από τις καλύτερες δουλειές του,με εντυπωσιακές splash pages και καλοσχεδιασμένα layouts, με καινοτομικές/διαφορετικές γωνίες και προοπτικές σε διαφορετικές αναλύσεις,απεικονίζοντας με το καλύτερο δυνατό τρόπο στο χαρτί το σενάριο του Morrison με τον οποίο πάντα συνεργάζεται άψογα και ουσιαστικά ο ένας συμπληρώνει τον άλλο (η μεγάλη των Lee/Kirby σχολή). Ένας συγγραφέας με τη πείρα του Morrison θα μπορούσε να γράψει μία συγκινητική και συνάμα σοκαριστική ιστορία σε τρία μόλις τεύχη ,και ένας σχεδιαστής με το ταλέντο του Quietly να απεικονίσει με το σωστό τρόπο το όραμα του συνεργάτη του. Τροποποιημένα από τους ανθρώπους για να σκοτώνουν άλλους ανθρώπους,τα τρία κατοικίδια μπορεί να έχουν μεταμορφωθεί σωματικά και εμφανισιακά σε κάτι άλλο, αλλά ποτέ δεν έχασαν τη ψυχή τους, τις αξίες τους και τη πίστη στα ιδανικά τους... Μία ιστορία με συγκίνηση, βία, προβληματισμό αλλά και καρδιά...Το δύσκολο,αιματηρό, γεμάτο πόνο και θυσία ταξίδι τριών κατοικιδίων για να ξαναβρούν ουσιαστικά το χαμένο τους σπίτι.. Απλά διαβάστε το!!