Search the Community

O θεός του Θανάτου είναι μία γυναίκα. Μία γυναίκα, της οποίας, μέσα σε μια στιγμή, η ίδια της η παρουσία δεν είναι πλέον επιθυμητή. Και αυτό γιατί γεννιέται στη γή ένα μωρό, το οποίο όταν μεγαλώσει, θα ανακαλύψει την αθανασία. Έτσι, η θεά του Θανάτου, τελείως χαριστικά και για να μην την καταστρέψουν, την στέλνουν στην Γη στο σώμα μιας γυναίκας η οποία μόλις είχε πεθάνει. Στο σώμα της Laila Starr πλέον, ο θάνατος, αθάνατη πλέον, ψάχνει να βρει το μωρό το οποίο θα τη βγάλει εκτός δουλειάς, εκτός λόγου και ύπαρξης. Και όταν το βρει θα το σκοτώσει. Και το βρίσκει. Και το σκοτώνει; Δεν μπορεί...... Σίγουρα, για εμένα, το καλύτερο σεναριακά κόμικ του 2021. Και χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι είναι εκπληκτικό και ανεπανάληπτο, αλλά είναι τρομερά δουλεμένο, εσωτερικό αλλά και ταυτόχρονα εξωστρεφές, ασχολείται με αιώνιες αναζητήσεις του ανθρώπου περί ζωής και θανάτου, και τα κάνει όλα αυτά μελετημένα. Και στα δίνει απλά, στρωτά, χωρίς ιδιαίτερες πομπώδεις εκφράσεις και χωρίς να στα έχει όλα μασημένα, στη λογική του αμερικάνικου μπλοκμπαστερ που πρέπει να σου πει ότι το κακό είναι κακό, για να το καταλάβεις. Εδώ ο Ram V, όσα σου λέει, άλλα τόσα σε αφήνει να τα καταλάβεις, να τα φανταστείς, να τα προσεγγίσεις, ίσως ακόμα και να τα ψυχανεμιστείς. Και ενώ ανοίγει την τεράστια φιλοσοφική και ψυχολογική συζήτηση/αναζήτηση για τη ζωή και το θάνατο και τη διαδρομή μας ως μονάδες ανάμεσα σε αυτά τα χρονικά σημεία, έχει την ενσυναίσθηση να μην σε "στουμπώνει" με κάποια εύκολη ηθικολογική απάντηση, αλλά να σε κάνει κοινωνό της πρωταγωνίστριας, των αναζητήσεων και εν τέλει, των τελείως out-of-character αποφάσεων της. Ένα περίεργο, φαντασιακό slice-of-life (and death θα προσθέσω εγώ), το οποίο δείχνει ακριβώς στα υπόλοιπα slice-of-life ότι δεν είναι υποχρεωτικό να είσαι άνευρος και υποτονικός για να ανήκεις σε αυτή τη κατηγορία. Στο σχέδιο, ο Filipe Andrade, κάνει δουλειά την οποία δεν του την είχα, σε σχέση με κάποια (λίγα) υπερηρωικά που τον είχα ξαναδεί. Αν και δεν μιλάμε για το σενάριο για το οποίο βασίζεται ιδιαίτερα στο σχέδιο για να αναδειχθεί, καθώς το θέμα είναι αρκετα βαρύ και εσωτερικό, καταφέρνει ο σχεδιαστής να μην περάσει απαρατήρητος. Και όχι λόγω των φιγούρων ή των εκφράσεων των προσώπων που σχεδιάζει, όσο για το χρώμα που χρησιμοποιεί, το οποίο και αλλάζει, μεταλάσσεται, ακολουθεί πιστά την ατμόσφαιρα του κειμένου, γεμίζει και αδειάζει ανάλογα με το συναίσθημα που θέλει να περάσει προς τα έξω. Ωραία χρήση των καρέ και κυρίως της κάμερας, εντυπωσιάζει με την οπτική και αισθητική, παρά με την ίδια την ικανότητα του χεριού του. 5 τεύχη, ένα trade, ένα αξιολογότατο κόμικ, και ο νικήτής του Best Limited Series Eisner 2022 (πρόβλεψη κάνω ) Σε έναν ωκεανό μετριότητας, προτιμήστε το!!! Α, και για να μην ξεχνιέμαι, ένα variant από την Dani

Περιέχει τα : ABSOLUTE CARNAGE (2019) 1-5, ABSOLUTE CARNAGE VS. DEADPOOL (2019) 1-3, ABSOLUTE CARNAGE: CAPTAIN MARVEL (2019) 1, ABSOLUTE CARNAGE: IMMORTAL HULK (2019) 1, ABSOLUTE CARNAGE: SYMBIOTE SPIDER-MAN (2019) 1, ABSOLUTE CARNAGE: SYMBIOTE OF VENGEANCE (2019) 1, ABSOLUTE CARNAGE: LETHAL PROTECTORS (2019) 1-3, ABSOLUTE CARNAGE: AVENGERS (2019) 1, ABSOLUTE CARNAGE: MILES MORALES (2019) 1-3, ABSOLUTE CARNAGE: WEAPON PLUS (2019) 1, ABSOLUTE CARNAGE: SCREAM (2019) 1-3, ABSOLUTE CARNAGE: SEPARATION ANXIETY (2019) 1, AMAZING SPIDER-MAN (2018) 29-31, VENOM (2018) 16-20, ABSOLUTE CARNAGE STINGER PAGES Ο Cletus Kasady, γνωστός ως Carnage, "βρήκε" τον θεό του και αυτός είναι ο Knull, ο δημιουργός όλων των symbiotes. Για να τον φέρει όμως πισω από την "φυλακή" του (μεγάλη ιστορία για άλλη παρουσίαση), πρέπει να μαζέψει όλους όσους είχαν, κατα καιρούς, γίνει ξενιστές symbiote. Και αυτό γιατί παρόλο που τα symbiotes έφευγαν από τα σώματα, άφηναν πίσω ένα codec, και μαζεύοντας αυτά τα codecs, o Knull θα αποκτήσει πάλι φυσική υπόσταση. Και καθώς symbiotes έχουν περάσει από πολλούς ήρωες, ο Carnage επιτίθεται κατ' αρχήν σε Spider-Man και Venom/Eddie Brock, αλλά και σε Captain America, Woilverine, Ghost Rider, Hulk και πολλούς, πολλούς άλλους. Και όπως καταλαβαίνετε, γίνεται πάνικός σε φόντο κόκκινο! Χρόνια δούλευε ο Donny Cates, κυρίως μέσα από το Venom που έγραφε, προς την κατεύθυνση που μας έφερε στο Absolute Carnage, αλλά και ουσιαστικά στο King in Black, που είναι το mega-event που τρέχει τώρα στο σύμπαν της Marvel. Το Absolute Carnage είναι το εισαγωγικό mini-event, και δεν θυμάμαι στο παρελθόν δύο events να σχετίζονται τόσο πολύ μεταξύ τους. Αυτό ίσως και να σημαίνει πόσο πολύ πιστεύουν στον Donny Cates, αφού μετά τον Jason Aaron (και τον Jonathan Hickman αλλά αυτός έχει αναλάβει το X-Men κομμάτι) πρόκειται για το πιο ΗΟΤ όνομα στο roster τους. Το καλό που έχει ο Cates, και το βγάζει πολύ έντονα εδώ, είναι το πόσο πολύ γουστάρει αυτό που κάνει. Οι ιστορίες του ξεχειλίζουν από ζωντάνια και καλώς εννοούμενη καφρίλα και φαίνεται πολύ έντονα ότι είναι σαν παιδί που του εμπιστεύθηκαν τα παιχνίδια του Stan Lee και του είπαν "Παίξε". Και αυτός τα συνδυάζει μεταξύ τους με τρόπο, αν όχι απολύτως πρωτότυπο, αλλά σίγουρα ενθουσιώδη, διασκεδαστικό και, ενίοτε, ελαφρά κάφρικο. Χωρίς να χάνεται όμως, πάντα προωθόντας την ιστορία και χωρίς το άγχος να κερδίσεις τον αναγνώστη άμεσα, γιατί αφενός το έχει ήδη κάνει από το Venom που πουλάει πολύ, αλλά και αφετέρου, και όπως προείπα, έχει το King In Black να τον περιμένει για ακόμα μεγαλύτερη δόση αδρεναλίνης. Όπως όλα τα events, εκτός από τη κυρίως (5τευχη) σειρά και το Venom, τα οποία γράφει ο ίδιος ο Cates, είχαμε πολλά ολιγότευχα (από 1 έως 3) tie-ins, τα οποία, σεναριακά μιλώντας, άλλα ήταν μέτρια, άλλα ήταν απλά ΟΚ και 1-2 ήταν αδιάφορα. Συνηθισμένο δηλαδή φαινόμενο για τέτοιου είδους τεύχη. Ξεχώρισα το Symbiote of Vengeance από τον Ed Brisson (καιρό είχα να διαβάσω καλογραμμένο Ghost Rider), το μονότευχο Immortal Hulk από τον Al Ewing o οποίος παραδίδει σεμινάρια του πως να γράψεις ολοκληρωμένα μια ιστορία σε 20 σελίδες (Αγγλος γαρ) και μέχρι εκεί. Με ψιλοαπογοήτευσαν γνωστοί και αγαπημένοι συγγραφείς όπως οι Nick Spencer, Cullen Bunn και Saladin Ahmed, απλά γιατί δεν μπήκαν στην διαδικασία να γράψουν κάτι καλύτερο και απλά έκαναν μερικά filler και safe τευχακια. Σχεδιαστικά, ο Ryan Stegman έκανε μια εντυπωσιακή δουλειά στην κεντρική σειρά. Σίγουρα δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί και ίσως δεν είναι κάτι που θα με κάνει να ψάξω άλλες δουλειές του, αλλά τη δουλειά του την έκανε πολύ καλά, με φανταστικές σκηνές μάχης και διακριτές λεπτομέρειες, ακόμα και όταν γίνεται χαμός στην σελίδα. Όλη η σειρά χαρακτηρίζεται από την (ίσως υπερβολική) κυριαρχία του κόκκινου και του μαύρου, αλλά φαίνεται ότι ήταν συνειδητή επιλογή και, αν μη τι άλλο, ο στόχος επιτυγχάνεται και η ατμόσφαιρα περνάει από το χαρτί στον αναγνώστη. Στις υπόλοιπες ιστορίες, πάλι ξεχώρισα το σχέδιο (κυρίως) του Iban Coello στο Venom, αλλά και αυτό του Gerardo Sandoval στο Scream και του Filipe Andrade στο Hulk. Θετικό είναι πάντως ότι όλο το Omnibus, σχεδιαστικά, είναι σε υψηλό επίπεδο και δεν με χάλασε σε κανένα σημείο. Για άλλη μια φορά, στα Omnibus που συγκεντρώνουν events, η Marvel έβαλε στην αρχή την κεντρική ιστορία, και μετά όλα τα υπόλοιπα tie-ins, αδιαφορώντας για την σωστή χρονολογική τους σειρά. Αυτό είναι αδιανόητο για εμένα, και ήταν ο λόγος για τον οποίο σταμάτησα να παίρνω τέτοιου είδους Omnibus, άσχετα αν αυτό το πήρα τελικά γιατί το βρήκα σε πολύ καλή τιμη. Και για να το κάνει ακόμα χειρότερο, ακόμα και αν αποφασίσει ο αναγνώστης να πηγαίνει από το ένα μέρος του βιβλίου στο άλλο, ακολουθώντας την σωστή σειρά που η ίδια η Marvel ανακοινώνει στα τεύχη της, δεν τυπώνει τους αριθμούς των σελιδών στο Omni. Δύσκολο μεν πολλές φορές λόγω full-page-art, αλλά είναι κάτι αποτρεπτικό για εμένα ενώ είναι τόσο απλό. Πρέπει να πω πάντως ότι εδώ δεν με ενόχλησε τόσο πολύ, κυρίως γιατί αρκετά tie-ins δεν εμπλέκονταν πολύ ή καθόλου με την κεντρική ιστορία. Συνολικά, ένα όμορφο event, μικρό και τακτοποιημένο. Κλείνει και ελαφρώς πρωτότυπα, καθοδηγόντας τον αναγνώστη στη συνέχεια, αλλά τόσο-όσο για να είναι ένα ευχάριστο διάβασμα. Από τα καλά των τελευταίων ετών, και πάνω σίγουρα από την γενική μετριότητα. Προτιμήστε το!