Search the Community

Περιλαμβάνει τα: NEW X-MEN 114-154, ANNUAL 2001 Οι x-Men έχουν πλέον ένα καινούριο στόχο και μία καινούρια αποστολή. Ανοίγουν την ακαδημία του Xavier για πρώτη φορά και τη μετατρέπουν σε ένα σχολείο για όλους τους μεταλλαγμένους. Δημιουργούν παραρτήματα σε όλο τον κόσμο, με στόχο να προστατεύουν και διασώζουν μεταλλαγμένους σε κάθε άκρη της γης. Η Genosha, νησί-χώρα όλων των μεταλλαγμένων που είχε δημιουργήσει ο Magneto, είναι πλέον κατεστραμμένη και η Emma Frost συνεργάζεται με τους X-Men και γίνεται καθηγήτρια στο σχολείο, έχοντας πάρει μια διαμαντένια εξωτερική μορφή. Γνωρίζουμε καινούριους μεταλλαγμένους, είτε νέους, τρομαγμένους και άπειρους οι οποίοι προσπαθούν να διαχειριστούν τις δυνάμεις τους, είτε παντοδύναμους Omega level mutants. Μαθαίνουμε την πραγματική ιστορία του προγράμματος Weapon X, τη σχέση του Fantomex με αυτό, αλλά και το πραγματικό origin του Wolverine. Και κατα τη διάρκεια όλων αυτών, έχουμε την τραγική φιγούρα του Cyclops, την συναισθηματική και ανταγωνιστική του σχέση με την Jean Grey και την Emma Frost, και την τελική δραματική κατάληξη. Και όλα αυτά, στα αποκαλούμενο καλύτερο run στους X-Men μετά από το κομβικό του Chris Claremont. Είναι όμως; Χρόνια με στραβοκοίταζε το συγκεκριμένο Omni από τη βιβλιοθήκη, παραπονεμένο. Και εγώ όμως το αγριοκοίταζα, γιατί η αλήθεια είναι ότι πλέον δεν τον έχω τον Grant Morrison οσο ψηλά τον είχα κάποτε. Πολλές και καλές ιδέες μεν, αλλά ξεφεύγει πολύ εύκολα και γραφει τοσο mindfuck πράγματα, ώστε πρέπει να κάνεις τα ίδια ναρκωτικά με αυτόν για να καταλάβεις τι παίζεται. Βεβαια, τους X-Men τους είχε γράψει πριν ακόμα αρχίσει να ξεφεύγει, είναι και critcally acclaimed που λένε και στο χωριό μου, οπότε πήρα βαθιά ανάσα, κράτησα τη μύτη μου και βούτηξα. Και καλά έκανα τελικά που βούτηξα. Αν και στην αρχή ξεκινάει κάπως μουδιασμένα, και αργεί λίγο να βρει τη φωνή των μεταλλαγμένων, όταν τη βρίσκει, γράφει πολύ έξυπνα και ταυτόχρονα πορωτικά. Μεγάλο του προσόν τα κίνητρα και οι ψυχοσυνθέσεις των χαρακτήρων, τις οποίες καταφέρνει να κάνει διακριτές, να καταλαβαίνεις ποιος "μιλάει" και γιατί "μιλάει", χωρίς να μπερδεύονται όλα χάρην της γενικότερης στόχευσης του σεναρίου. Πράγμα όχι πάντα εύκολο, να διαχειριστείς δηλαδή συγγραφικά μια υπερηρωική ομάδα και το αποτέλεσμα να είναι τόσο αρμονικό και δεμένο, διαχείριση στην οποία έχουν κατά καιρούς αποτύχει πολλοί καλοί συγγραφείς. Επίτευγμα επίσης είναι η εισαγωγή αρκετών καινούριων χαρακτήρων, αρκετά ξεχωριστών από τους ήδη υφιστάμενους, με 1-2 από αυτούς ( Quentin Quire pesonal favorite ) να στέκονται μέχρι σήμερα. Με κάποια πολύ καλογραμμένα story-arcs, με την κάθαρση να έρχεται, στο προτελευταίο, μαζί με την κατάληξη ενός παλιού φίλου και εχθρόυ ταυτόχρονα. Και κλείνει με μια ματιά στο μέλλον, ένα δυστοπικό, αλλά περιέργως, ελπιδοφόρο μέλλον, με τραγικό πρωταγωνιστή τον Beast, κλείνοντας έτσι ένα εντυπωσιακό saga. Λοιπόν, ΟΚ, είπαμε, ο Morrison εγραψε μια πολύ καλη ιστορία, αλλά είχε και ένα τεράστιο προσόν. Δεν μου έχει ξανατύχει, σε σύγχρονο run τόσων πολλών τευχών (40!), να συμμετέχουν τόσοι πολλοί ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΙ σχεδιαστές. Και επιπλέον, και πολύ σημαντικό, ΟΛΟΙ οι σχεδιαστές που συμμετείχαν έκαναν πολύ καλή δουλειά. Με εξαίρεση το annual το οποίο σχεδιάστηκε και τυπώθηκε οριζόντια ( μεγάλη η έμπνευση όποιου την είχε, ευγε ), 40 τεύχη, το ένα καλύτερο οπτικά από το άλλο. Phil Jimenez; Εξαιρετικά πλάνα, απόλυτα εκφραστικά πρόσωπα, δυναμικές πόζες. Ethan Van Sciver; Το απόλυτο υπερηρωικό σχέδιο για εμένα, δυναμικό και εντυπωσιακό (μετά μας προέκυψε τρόμπας, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία). Marc Silvestri; 90s όσο δεν πάει, Emma Frost=Dolly Parton, αλλά αξεπέραστος στα μεγάλα πλάνα του, στα splash του και στις σκηνές μάχης του. Chris Bachalo; Με πιο βρώμικο σχέδιο από τους άλλους, πιο ρεαλιστικό και ωμό, βίαιο. Frank Quitely; nuff said. Πρεπει να διαβάσετε και τα 40 τεύχη για να καταλάβετε και να δώσετε συγχαρητήρια στον X-Men editor της εποχής για τις επιλογές του. Δεν είμαι φαν των run του Chris Claremont. Αναγνωρίζω και σέβομαι τον κομβικό και πρωτοποριακό τους ρόλο, καταλαβαίνω ότι από εκεί ξεκίνησαν όλα, δέχομαι ότι υπάρχουν κάποιες πανέξυπνες ιδέες, ειδικά για την εποχή που βγήκαν, αλλά πλέον πιστεύω ότι είναι τραγικά ξεπερασμένα. Σαν αποτέλεσμα, και βγάζοντας έξω το τελευταίο run του Hickman που δεν έχω διαβάσει, από το 2000 και μετά ειδικά, ο τίτλος του καλύτερου run παίζεται μεταξύ αυτού, και του Astonishing X-Men του Whedon. Τώρα ποιο είναι ΤΟ καλύτερο; Δεν είμαι σίγουρος. Το Astonishing είναι πιο μικρό, συμπυκνωμένο, είναι ευχαριστο και κυλάει πανεύκολα. Ο Morrison έγραψε κάτι πολύ πιο φιλόδοξο, και με ελάχιστες εξαιρέσεις, πέτυχε. Και προσωπικά, με πόρωσε σε μερικά σημεία, πράγμα δύσκολο πλέον με υπερηρωικό κόμικ. Εν τέλει για τη πρωτειά; Η απόφαση δική σας. Διαβάστε το! 8/10

The Sinestro Corps War Όλοι οι αναγνώστες της DC γνωρίζουν για το σπουδαίο run του Geoff Johns στο Green Lantern. Η σειρά αυτή είναι η αγαπημένη μου και ίσως η καλύτερη που έχω διαβάσει ποτέ. Παρακάτω, θα παρουσιάσω μία ιστορία από αυτό το run, η οποία ονομάζεται “The Sinestro Corps War”. Ο παραπάνω τόμος περιλαμβάνει τα εξής τεύχη: Green Lantern 21-25, Green Lantern Corps 14-19 & Green Lantern Sinestro Corps Special, τα οποία κυκλοφόρησαν το 2007. Ο πρώην Green Lantern, Sinestro, εξορισμένος από το Σώμα των Guardians, αποφασίζει να στραφεί στη δημιουργία του δικού του Σώματος χρησιμοποιώντας τη δύναμη του «φόβου». Το αυτοαποκαλούμενο “Sinestro Corps” προσπαθεί να φέρει τη τάξη στο χαοτικό γαλαξία, υποδουλώνοντας έτσι πολλούς πλανήτες. Όπως γίνεται αντιληπτό, η σύγκρουση αυτού του νεοσύστατου σώματος με εκείνο των Green Lantern ήταν αναπόφευκτη. Οι Green Lanterns, όπως ο Hal Jordan, o Guy Gardner & ο Kilowog προσπαθούν να σταματήσουν το εγχείρημα του Sinestro και των δικών του «κίτρινων» Lantern, όπως είναι ο Arkillo. Η ιστορία αυτή είναι η πρώτη «κορύφωση» του run του Johns, την οποία έχτιζε από τότε που ξεκίνησε τη σειρά. Είναι μία μεγάλη περιπέτεια διαγαλαξιακών διαστάσεων και ο Johns φροντίζει να κρατήσει την ισορροπία ανάμεσα στη δράση, στις σοβαρές καταστάσεις, στο characterization και στο συναίσθημα. Είναι μία αρκετά πυκνή ιστορία, όμως το γράψιμο του Johns δεν σε κουράζει, καθώς οι διάλογοι είναι απλοί και υπάρχει μία ωραία ροή. Παράλληλα, ο συγγραφέας φροντίζει να βάλει στην ιστορία πολλές ανατροπές, τις οποίες εγώ δεν τις περίμενα, όπως επίσης και ανάλογες «επικές» στιγμές, οι οποίες με πόρωσαν! Τέλος, η εμφάνιση πολλών χαρακτήρων από όλο το σύμπαν της DC βοηθά πολύ στο να μας δώσει ένα κόμικ κινηματογραφικών προδιαγραφών. Μάλιστα, ο Johns χτίζει σταδιακά μελλοντικές ιστορίες και με αυτό τον τρόπο σου κρατά τη αγωνία και αμείωτο το ενδιαφέρον για τη συνέχεια. Το σχέδιο του Ivan Reis και του Patrick Gleason είναι απλά από άλλο… πλανήτη. Θαύμασα και εκτίμησα τις πολλές λεπτομέρειες που έβαλαν σε κάθε πάνελ, καθώς και τη καινοτομία των layouts. Το σχέδιο ενισχύει τη κινηματογραφική αίσθηση της ιστορίας και ειλικρινά το λατρεύω! Το Sinestro Corps War είναι μία σπουδαία ιστορία, την οποία απλά δε γίνεται να την αφήσεις στη μέση! Ο Sinestro είναι και ένας από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες στα κόμικ!

Ο Hal Jordan κατά κόσμον γνωστός ως Green Lantern ήταν ένας από τους μεγαλύτερους και πιο εμβληματικούς ήρωες της Silver Age εποχής των κόμικς. Ώσπου ξαφνικά εκεί στα μέσα των 90’s οι editors της DC αποφασίσανε να ξεφορτωθούν τον ήρωα ο οποίος είχε αρχίσει να γίνετε αρκετά βαρετός και να τον αντικαταστήσουν με τον τότε πρωτοεμφανιζόμενο Kyle Rainer. Έτσι λοιπόν με την ιστορία "Emerald Twilight", γραμμένη από τον Ron Marz και σχεδιασμένη από τον Daryl Banks, η εκδοτική κάνει τη “βρώμικη δουλεία” και βγάζει τον Hal Jordan από τη μέση. Στην ιστορία η Coast City η πόλη του Hal Jordan καταστρέφεται από τον Cyborg Superman και ο ίδιος ο Hal τρελαίνεται και μετατρέπεται στον supervillain Parallax. Η συγκεκριμένη ιστορία προκάλεσε τόσο μεγάλο χαμό στους οπαδούς του Green Lantern που η DC μέσα στα επόμενα χρόνια προσπάθησε αρκετές φορές να σώσει τον Hal Jordan (και μαζί και τους αναγνώστες που έχανε). Έτσι ο Hal Jordan μέσα στα 90’s αυτοθυσιάζεται για το καλό της ανθρωπότητας και αργότερα, όντας νεκρός πια, παίρνει τον ρόλο του Spectre. Ποτέ όμως η DC δεν μπόρεσε να κερδίσει πίσω τους αμετανόητους οπαδούς του Hal, οι οποίοι τον θέλανε πίσω στα ηνία του Green Lantern. Το Spectre μάλιστα κόπηκε το 2004 λόγω μη ικανοποιητικών πωλήσεων και οι editors της DC βλέποντας ότι δεν πήγαινε άλλο η κατάσταση, αναθέτουν στον “μπροστάρη” της εκδοτικής τον Geoff Johns να αναλάβει να γράψει την επιστροφή του Hal Jordan ως Green Lantern πλέων. Και έτσι λοιπόν δημιουργείται το Green Lantern: Rebirth το οποίο έμελλε να γίνει και μία από τις πιο κλασσικές ιστορίες της DC τη δεκαετία του 2000. Δεν ήμουν ποτέ μεγάλος θαυμαστής του Johns. Θεωρώ ότι οι ιστορίες που έγραφε ήταν καλές για την εποχή που έβγαιναν, όμως η παρόμοια συνταγή που ακολουθεί σε σχεδόν όσες ιστορίες γράφει, θεωρώ τις έχουν κάνει να γεράσουν άσχημα. Και το ίδιο θεώρησα ότι έγινε και εδώ, με τη διαφορά όμως ότι σε αυτή την ιστορία αυτό δε με ενόχλησε καθόλου. Το Green Lantern: Rebirth είναι μία τυπική ιστορία Johns. Δηλαδή πολύ δράση, μια-δυο πιο ήπιες σκηνές οι οποίες θα στοχεύσουν στη συγκίνηση και ένας γρήγορος ρυθμός χωρίς ιδιαίτερες και πολλές πληροφορίες, χωρίς να κουράζεσαι ιδιαίτερα από την τροπή. Ό,τι χρειάζεται δηλαδή κάποιος για να περάσει καλά χωρίς πολλά-πολλά. Η ιστορία έχει αρκετές προβληματικές, όπως το γεγονός ότι για να την καταλάβεις πρέπει να ξέρεις όλον τον εκδοτικό Γολγοθά από τον οποίο πέρασε ο συγκεκριμένος χαρακτήρας, ή στο ότι η ιστορία ανοίγει αρκετά μέτωπα τα οποία όπως είναι φυσικό δεν μπορεί να αναπτύξει μέσα σε ένα διάστημα έξι κεφαλαίων, αναγκάζοντας τον Johns να κλείσει τα περισσότερα subplots της ιστορίας πολύ άγαρμπα. Στα θετικά ωστόσο είναι το γεγονός ότι παρόλο που πρόκειται για μία ιστορία σχετική με τον Hal Jordan, ο Johns χρησιμοποιεί στο έπακρο όλους τους αγαπημένους Green Lantern. Έτσι συναντάμε πέρα από τον Kyle Rainer, και τον John Stewart αλλά και τον Guy Gardner (και προσωπικά αγαπημένο μου lantern). Οι ήρωες αυτοί όχι μόνο δεν επισκιάζονται αλλά αντιθέτως έχουν και αυτοί έναν αρκετά σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας. Το σχέδιο είναι επίσης πολύ καλό ιδιαίτερα στα σημεία δράσης δίνοντας το δικό του στοιχείο στην ιστορία δυστυχώς όμως ο Van Sciver όντας αυτός που είναι (βλέπε εδώ) με έχει αποτρέψει από το να τσεκάρω άλλες δουλείες του όσο καλό και αν μου φαίνεται το σχέδιό του. Σε ένα γενικότερο πλαίσιο το Green Lantern: Rebirth δεν είναι ούτε κάτι εξαιρετικό, ούτε όμως και κάτι εντελώς αδιάφορο. Είναι μία άκρως διασκεδαστική ιστορία η οποία διαβάζεται απνευστί και ενδείκνυται ιδιαίτερα ως εισαγωγική ιστορία στον χαρακτήρα του Green Lantern. Ίσως να μην είναι η καλύτερη ιστορία της DC καταφέρνει όμως να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρων στον αναγνώστη και το τέλος της τον αφήνει με μία πολύ ωραία ανάμνηση, όπως ακριβώς μας είχε συνηθίσει η DC με τις ιστορίες της εκείνα τα χρόνια.