Search the Community

Ένα σχετικά φρέσκο, πολύ διασκεδαστικό και αθεράπευτα κομιξόφιλο κόμικ, που ξεκίνησε την πορεία του το Νοέμβριοι του 2020 από τη συνήθη ύποπτο, Image Comics με σεναριογράφο τον επίσης συνήθη ύποπτο Donny Cates και σχεδιαστή τον Geoff Shaw, το δημιουργικό δίδυμο πίσω από το God Country (το οποίο διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην πλοκή). Η αρχική ιδέα είναι εξαιρετικά απλή: στις 11 Ιανουαρίου του 2017 στο Ντένβερ του Κολοράντο η πραγματικότητα, όπως την ξέρουμε, θρυμματίστηκε, αφού ένας εναλλακτικός κόσμος εισέβαλε μέσα στο δικό μας, ένας κόσμος, όπου όλοι οι υπερήρωες των κόμικς, που διαβάζουμε είναι υπαρκτοί και με σάρκα και οστά. Και φυσικά, σαν γνήσιοι υπερήρωες αρχίζουν να πολεμούν μεταξύ τους. Σε κάποια στιγμή, υψώνεται ένα δυναμικό πεδίο πάνω από την πόλη και από τότε κανείς δεν μπορεί ή να βγει. Λίγα χρόνια μετά, συναντάμε την ηρωίδα μας, την Ellipses (= αποσιωπητικά), η οποία ζει σε έναν κόσμο που είναι εχθρικός προς τα κόμικς. Η ίδια εργάζεται σε ένα από τα τελευταία εναπομείναντα κομιξάδικα, το οποίο γίνεται στόχος τρομοκρατικής επίθεσης από μια σέκτα φανατικών, λίγη ώρα αφού έχει συναντήσει την Ava, η οποία προέρχεται από τον κόσμο των υπερηρώων και ανήκει σε εκείνους, που όταν υψώθηκε το πεδίο έμειναν εκτός του Ντένβερ και σε εκείνους, που ενώ ανήκουν στον κόσμο των κόμικς δεν έχουν υπερδυνάμεις. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Αυτή είναι, πολύ συνοπτικά, η αρχή του κόμικ, το οποίο έχει και άλλους ενδιαφέροντες χαρακτήρες, αρκετές ανατροπές και αρκετό μυστήριο. Και επίσης, έχει και πολλούς γνωστούς χαρακτήρες των κόμικς, που εμφανίζονται μέσα στην ιστορία, κάποιοι μέσα σε ένα καρέ, άλλοι με πολύ σημαντικούς ρόλους, κάνοντας την ανάγνωση του κόμικ ιδιαίτερα απολαυστική, ενώ υπάρχουν και αρκετά inside jokes για δημιουργούς κόμικς. Εντάξει, ίσως αν το δούμε αντικειμενικά, δεν είναι κάτι σπουδαίο, είναι όμως διασκεδαστικό και με αρκετή δράση και αγωνία. Δεν ξέρω πώς θα το χειριστεί στη συνέχεια ο Cates, αλλά για την ώρα είναι μια πολύ στρωτή και καλογραμμένη ιστορία, χωρίς φλυαρίες, Βασίζεται, προφανώς, πάρα πολύ στην πολύ έξυπνη κεντρική ιδέα του, αλλά υπάρχουν αρκετά δείγματα, ότι ο σεναριογράφος θέλει να προσθέσει και άλλες πτυχές σε αυτή την ιδέα. Ο Geoff Shaw κάνει και πάλι εξαιρετική δουλειά στο σχέδιο και πετυχαίνει να αποδώσει με μεγάλη επιτυχία και τις σκηνές δράσης και τις εκφράσεις των προσώπων και να στήσει πάρα πολύ ενδιαφέροντα καρέ. Πολύ ωραία χρώματα από τον Dee Cunniffe, σημαντική συμβολή στο κόμικ. Διαβάστε το, πιστεύω ότι θα αρέσει. Στη χειρότερη περίπτωση, θα περάσετε κάποια ώρα απλά ευχάριστα. Το πρώτο story arc με έξι τεύχη συγκεντρώθηκε σε ένα ΤΡΒ, το οποίο και διάβασα, με ένα μικρό πρόλογο του Cates, variant covers και τίποτα παραπάνω. Ο τόμος τελειώνει με μια σημαντική ανατροπή και ανυπομονώ για τη συνέχεια. Η σειρά συνεχίζεται, ήδη έχει βγει το 7ο τεύχος και έχει προγραμματιστεί έως και δέκατο.

Οι Bowman είναι μια οικογένεια βρυκολάκων, οι οποίοι ζουν ήσυχα σε μία μικρή πόλη της Αμερικής, το Sulphur Springs. Εκτρέφουν τις αγελάδες τους, τις οποίες μετά πωλούν στο εστιατόρειο/ψησταριά που έχουν, αφού βέβαια πρώτα, έχουν πιει το αίμα τους. Ελάχιστοι άνθρωποι γνωρίζουν την πραγματική τους φύση, και με αυτούς, υπάρχει μια ισορροπία τρόμου και σιωπής. Όταν όμως αυτές οι ισορροπίες διαταράσσονται, έχθρες και αντιδικίες γενεών ξυπνάνε, με, προφανώς αιματηρά αποτελέσματα. Οι Bowman θα αναγκαστούν να φύγουν από το Sulphur Springs, και θα ακολουθήσει μια πορεία, που θα τους οδηγήσει, από ένα απομωνομένο σπίτι σε ένα δάσος, σε μια φυλή βρυκολάκων, οι οποίοι μάλλον δεν τους υποδέχονται και πολύ ευχάριστα..... Μια ιστορία, η οποία είναι πολύ Image, με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό για τον καθένα παλιό αναγνώστη της εταιρείας. Παρόλο που το ζήτημα των βρυκολάκων, όπως και αυτό των ζόμπι, ίσως και περισσότερο, έχει πιαστεί από πάρα πολλές διαφορετικές οπτικές και κάποιος θα μπορούσε να πει ότι έχει κουράσει, ο συγγραφέας καταφέρνει να δώσει κάτι αρκετά φρέσκο και πρωτότυπο. Η ιδέα ότι μπορεί να ζουν ανάμεσα μας, αλλά όντας φιλήσυχοι και, ακόμα περισσότερο, χωρίς να θέλουν να βλάψουν τους ανθρώπους γύρω τους, δίνει μια διαφορετική πνοή στον χιλιοειπωμένο μύθο. Ουσιαστικά, αν βάλουμε το γεγονός της φύσης τους στο πλάι, ερχόμαστε σε επαφή με άλλο ένα οικογενειακό δράμα, με τις δυναμικές και τις αντιπαραθέσεις που έχουν τα μέλη αυτής της παράξενης οικογένειας, γύρω από το υπόβαθρο της φύσης, αλλά χωρίς αυτό να αποτελεί απαραίτητα τροχοπέδη για την εξέλιξη της πλοκής. Αγάπες, μίση, οικογενειακές βεντέτες και, πάνω από όλα, απόγνωση και αδιέξοδα, προχωρούν πλάι-πλάι με την απόκοσμη δύναμη των πρωταγωνιστών αλλά και την, ειρωνικά αλλά ρεαλιστικά, ατέρμονη προσπάθεια τους να ξεφύγουν από την βιολογική τους ανάγκη να τρέφονται με αίμα ως κάτι το οποίο σηματοδοτεί την πραγματικότητα τους. Ο Donny Cates, ο οποίος γνωρίζει μεγάλη επιτυχία αυτή τη περίοδο με τα Venom, Guardians of the Galaxy, Cosmic Ghost Rider και Silver Surfer Black της Marvel, αλλά και με τα indie God Country και Babyteeth, απέδειξε σε εμένα ότι καλώς γνωρίζει αυτή την επιτυχία. Με αμεσότητα, ζωντάνια και αληθοφάνεια στους διαλόγους αλλά και αρκετό μυστήριο και επιβλητικότητα στις λεζάντες και τις περιγραφές, κάνει απόλυτα πιστευτή μια απίστευτη ιστορία. Με πολύ καλή χρήση των flashbacks αλλά κυρίως με τον ρυθμό που κάνει τις αποκαλύψεις, και για το παρελθόν των ηρώων, αλλά και για την παρούσα πραγματικότητα, συνθέτει μια ωραία ιστορία, αν όχι απόλυτα πρωτότυπη, αλλά σίγουρα καλογραμμένη και συναρπαστική. Ειδικά το πρώτο arc, με τα πρώτα 6 τεύχη, σε κρατάει γερά μέχρι το τέλος, με αναπάντεχες αποκαλύψεις μέχρι τις τελευταίες σελίδες. Τα επόμενα 2 είναι και αυτά αρκετά καλά, αν και πιο συμβατικά και αναμενόμενα. Το Redneck ήταν η πρώτη μου επαφή με τον σχεδιαστή Lisandro Estherren, και η πρώτη μεγάλη του δουλειά στις ΗΠΑ, πέρα από κάποια mini-series στη Boom και την Red-5. Συνολικά αποδίδει μια αρκετά καλή δουλειά, χωρίς βέβαια να δίνει κάτι τρομερά αξιόλογο στις λεπτομέρειες αλλά και στις εκφράσεις των προσώπων. Το σημαντικό προσόν του, πάντως, βρίσκεται στο στήσιμο των καρέ αλλά και στην τεχνική του καρέ-μέσα σε καρέ, το οποίο το κάνει ιδιαίτερα πετυχημένα, δίνοντας κίνηση και αμεσότητα στους χαρακτήρες, αλλά και στο ζουμάρισμα σε αντικείμενα ή/και σημεία του σώματος, με τρόπο ιδιαίτερα κινηματογραφικό. Ο χρωματισμός χρησιμοποιεί κατα βάση μουντές παλέτες, με έμφαση στις διάφορες αποχρώσεις του μπλε, αρκετά ταιριαστές με την ατμόσφαιρα του κόμικ. Γενικά μια σειρά που μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις, διαβάστηκε άνετα, γρήγορα και με σχετική αγωνία για τη συνέχεια. Έχουν κυκλοφορήσει 25 τεύχη μέχρι τώρα, και 4 trade paperbacks τα οποία συλλέγουν τα πρώτα 24.

VENOM REX από Donny Cates και Ryan Stegman Εκδόσεις : ΟΞΥ Σελ: 144 - Διαστάσεις: 16,5 x 25 ISBN: 978-960-436-744-3 - Τιμή: € 16.99 Μετάφραση : Σάββας Αργυρού Μία από τις τελευταίες κυκλοφορίες των εκδόσεων ΟΞΥ είναι και ένας από τους καλύτερους τίτλους της Marvel(μαζί με το Immortal Hulk βεβαίως)που μπορεί να διαβάσει κανείς τον τελευταίο καιρό. Φυσικά μιλάμε για το Venom του Donny Cates που κυριολεκτικά επαναπροσδιορίζει τον χαρακτήρα και δημιουργεί ένα ολόκληρο μικροσύμπαν για εκείνον. Ο τόμος περιλαμβάνει τα 6 πρώτα τεύχη της σειράς που κυκλοφόρησε το 2018.Και μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι πραγματικά είναι ότι καλύτερο έχει γραφτεί για τον χαρακτήρα από την εποχή του πρώτου Limited Series που έβγαλε τη δεκαετία του ’90 το Lethal Protector(σε σενάριο David Michelinie και σχέδιο Mark Bagley/Ron Lim).Σε μία εποχή βέβαια που ο χαρακτήρας ήταν στα καλύτερα του, πολύ δημοφιλής, ο απόλυτος arch-nemesis του Spidey για τη νέα δεκαετία, ο αντιήρωας βγαλμένος μέσα από τις ιστορίες των Michelinie,McFarlane,Larsen,Bagley..Απο τότε φυσικά κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι , ο (αντι)ήρωας γνώρισε πολλές αλλαγές, σίγουρα όχι προς το καλύτερο, διαφορετικοί άνθρωποι έγιναν οι «ξενιστές» του εξωγήινου συμβιωτικού(MacCargan/Scorpion, Flash Thomson), o ίδιος ο Eddie Brock μετατράπηκε σε anti-Venom,και πολλές άλλες αλλαγές που περισσότερο «κούρασαν» το χαρακτήρα αλλά πολύ περισσότερο τους αναγνώστες, παρά ανανέωσαν το μύθο του.Και εδώ είναι που έρχεται ένας Cates για να μας διηγηθεί μία ιστορία- ερωτικό γράμμα στον αντι-ήρωα, που όχι μόνο ανανεώνει ριζικά στα μάτια των παλαιών αναγνωστών του, αλλά προσελκύει και πολλούς νέους που ίσως δεν είχαν προλάβει τα παλαιά κόμικς, ούτε καν είχαν δει(μη γνωρίζοντας τον χαρακτήρα) την ταινία με πρωταγωνιστή τον Tom Hardy. Η υπόθεση των πρώτων τευχών(που λειτουργούν σαν πρελούδιο των όσων αργότερα θα ακολουθήσουν για να φτάσουμε στο mega event King in Black που ίσως δούμε στο μέλλον)είναι αρκετά απλή αλλά άκρως καθηλωτική!!Όταν το συμβιωτικό του Eddie Brock αρχίζει να έχει μία αλλόκοτη συμπεριφορά,ο Eddie θα δεχτεί να βοηθήσει έναν παλαιό στρατιώτη και πρώην πράκτορα της Shield, για να βρει τι απέγιναν οι πρώην συντρόφοι του,στους οποίους είχαν γίνει πειράματα με..συμβιωτικά!!Παράλληλα στα πρώτα αυτά τεύχη μαθαίνουμε και για τη προέλευση του Knull, του θεού του κενού/χαους και του δημιουργού όλων των συμβιωτικών.Όταν εκείνος είχε φυλακιστεί από τους Celestials, τα παιδιά του ελεύθερα πλέον από την επίδραση του,αλώνισαν στα πέρατα του σύμπαντος. Κάποιο φτάνει στη Γη και συνδέεται με έναν δράκο. Αυτός ο δράκος υποτίθεται ότι είναι Grendel από το Beowulf. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, επιτίθεται στην αίθουσα του Hrothgar για να νικηθεί από την αιώνια αστραπή του Thor…Από εκείνο το συμβιωτικό είχαν γίνει τα πειράματα και στους στρατιώτες…Αλλά τωρα ο Knull αποκτά επαφή με τα «παιδιά του και έρχεται με άγριες διαθέσεις στη Γη…Μπορεί ο Eddie Brock(με λίγη βοήθεια και από τον Miles Morales)να τον σταματήσει;;Και πως θα αντιδράσει το δικό του συμβιωτικό στην επιστροφή του..πατέρα του;; Όπως ανέφερα και προηγουμένως ο Cates θέτει στα πρώτα αυτά τεύχη τις βάσεις για τη δημιουργία ενός νέου σύμπαντος για τον Eddie Brock και τον Venom.Μας παραδίδει μία ιστορία γεμάτη καθηλωτική δράση, περιπέτεια, ανατροπές, εντυπωσιακές σκηνές μάχης και έναν από τους πιο απειλητικούς villain για ολόκληρο το Marvel universe που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια(ήδη έχει εμφανιστεί και στο Silver Surfer Black που πάλι έγραφε ο Cates).Επίσης για πρώτη φορά ένα backstory για την προέλευση των συμβιωτικών και την αληθινή τους καταγωγή. Επιτέλους ο Eddie Brock μπορεί να είναι ένας ήρωας αληθινός, και το συμβιωτικό του πιο ανθρώπινο από κάθε άλλη φορά. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο, νοιάζεται για τον άλλο, σαν αχώριστοι σύντροφοι στον αγώνα και στη μάχη όχι μόνο για επιβίωση αλλά για τη σωτηρία ολόκληρης της ανθρωπότητας. Και αυτή τη φορά(τουλάχιστον μέχρι την επιστροφή του Knull στο King in Black) δεν θα έχουμε τις υπερ-ομάδες των Avengers ή των XMEN για να αντιμετωπιστεί μία απειλή. Αλλά έναν άνθρωπο που δεν έχει τίποτα να χάσει εκτός ίσως από την αξιοπρέπεια του αν δεν αγωνιστεί ενάντια σε αυτή την απειλή…Ήρθε η ώρα για τον Eddie να αποδείξει ότι δεν είναι δολοφόνος, ούτε αντι-ήρωας. Αλλά ένας πραγματικός ήρωας…με τους δικούς του όμως όρους. Αν πρέπει να πολεμήσει βρώμικα θα το κάνει αν είναι να σώσει ζωές.Το υπέροχο σχέδιο του Ryan Stegman πραγματικά απολαυστικό, θυμίζει τις καλύτερες στιγμές των McFarlane-Larsen-Bagley αλλά είναι πιο σκοτεινό, τραχύ και μοιάζει σαν να βγήκε μέσα από την ένωση των ταινιών Alien(ειδικά του Cameron) με το the Thing του Carpenter.Αποδίδει τον απαιτούμενο τρόμο που ταιριάζει στο κόμικ αλλά είναι γεμάτο δύναμη και ενεργητικότητα εκεί που χρειάζεται(σκηνές μάχης). Για μία ακόμα φορά οι εκδόσεις ΟΞΥ κάνουν μία πολύ καλή επιλογή σειράς για να εκδώσουν και το αποτέλεσμα θα ικανοποιήσει και το πιο απαιτητικό αναγνώστη. Υπέροχη ποιότητα χαρτιού, τέλεια εκτύπωση, σε έναν καλαίσθητο τόμο, με γερή ράχη που δεν φοβάσαι όσο και αν ανοίξεις μη τσακίσει ή σκιστούν οι σελίδες. Άψογος συνδυασμός ποιότητας ιστορίας και εκδόσεως και σε πολύ καλή τιμή(μόλις 17 ευρώ) και άριστη μετάφραση από τον Σάββα Αργυρού, κάνει και αυτήν την έκδοση να αποτελέσει ένα κόσμημα στη βιβλιοθήκη σας. Ελπίζω να ακολουθήσει και η συνέχεια αυτής της πολύ καλής σειράς.Θα το βρείτε στα κομιξάδικα, στα Public και στο brainfood.gr To κείμενο παρουσιάζεται πρώτη φορά αποκλειστικά στο ComicStreet

Η παρουσίαση ίσως περιλαμβάνει ελαφρά spoilers. The Final Gauntlet, #1-6 Τα τελευταία χρόνια μού έχει δημιουργηθεί μια μεγάλη συμπάθεια για τους Guardians. Δε ξέρω εάν για αυτό οφείλεται το πολύ επιτυχημένο κινηματογραφικό franchise του James Gunn ή το γεγονός ότι λάτρεψα το Annihilation και τη συνακόλουθη σειρά GoG των Abnett/Laning, αλλά όπως και να έχει, αυτοί οι διαστημικοί ήρωες έχουν πλέον ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου. Ένα άλλο στοιχείο που πρέπει να ληφθεί υπόψη είναι ότι έχω πολύ καιρό να διαβάσω κάποιο συναφή τίτλο των Guardians. Εδώ και πολύ καιρό η Marvel μου έδινε την εντύπωση πώς δεν είχε να παραδώσει κάτι «φρέσκο» με αυτούς τους χαρακτήρες ή έστω κάτι που να είναι στα επίπεδα αυτού που δημιούργησαν οι Abnett/ Lanning/ Giffen. Όλα αυτά διαφοροποιήθηκαν τη στιγμή που αποφάσισα να ρίξω μία ματιά στο τίτλο Guardians of the Galaxy του 2019 από τους σούπερ σταρ Donny Cates και Geoff Shaw. Η ιστορία έχει μία απλή δομή. Εν συντομία, σε κάποιο προηγούμενο τεύχος/σειρά/graphic novel που είχε γράψει ο Cates (ή κάποιος άλλος, ακόμα δε το έχω διασταυρώσει), ο Thanos φαίνεται να έχει αποχαιρετήσει για άλλη μία φορά τη ζωή και να έχει οδηγηθεί στις αγκάλες της αγαπημένης του, Death. Ο αδερφός του Thanos, Eros, καλεί σε συμβούλιο όλους τους διαστημικούς/κοσμικούς ήρωες προκειμένου να ακούσουν τη διαθήκη που τους άφησε ο Τρελός Τιτάνας. Εκεί μαθαίνουν ότι ο Thanos, σε μία κίνηση καλής θέλησης (), φρόντισε με κάποιο τρόπο να «ανεβάσει» ένα αντίγραφο της συνείδησης του στο μυαλό κάποιου άλλου πλάσματος του Marvel Universe, εξασφαλίζοντας έτσι ότι στην ουσία δεν θα παραμείνει «νεκρός» … Ποιο είναι αυτό το πλάσμα, στο οποίο κρύβεται μέσα ο Thanos; Που κολλάνε οι Guardians σε όλο αυτό; Αν μη τι άλλο, αυτές είναι δύο πολύ ωραίες ερωτήσεις που βρίσκουν απάντηση σε αυτήν την αρκετά συμπαθητική ιστορία που δημιούργησε ο Cates. Έχει ειπωθεί ουκ ολίγες φορές σε αυτό εδώ το forum ότι ο Donny Cates είναι το ανερχόμενο αστέρι της Marvel, ο οποίος μετά την «αναγέννηση» του Venom και τον εμπλουτισμό του ευρύτερου συμβιωτικού σύμπαντος, έχει αναλάβει και το δύσκολο εγχείρημα του επαναπροσδιορισμού της κοσμικής πλευράς του Marvel Universe. Έτσι, μετά από ένα πέρασμα από τον Silver Surfer (Black), Thanos, Cosmic Ghost Rider & Inhumans, σειρά τώρα έχουν και οι Guardians. Όλα τα γνωστά ατού του Cates είναι ορατά και εδώ. Ο Cates γράφει σαν ένα τρελό fanboy και γνωρίζει τι αναμένουν και θέλουν να δουν οι αναγνώστες του στην ιστορία που θα διαβάσουν. Το αποτέλεσμα είναι μία περιπέτεια με ατελείωτο fan service, αρκετά twists και ενίοτε καλό χιούμορ. Παράλληλα, ο Cates δε δαπανά καθόλου χρόνο σε περιττές εισαγωγές, αλλά περνά απευθείας στο «ψητό». Επιπλέον, πάντα καταφέρνει να βρει ένα τρόπο να σου κρατήσει το ενδιαφέρον αμείωτο και μόλις τελειώσεις το ένα τευχάκι, «διψάς» να διαβάσεις απευθείας το επόμενο! Το σχέδιο του Geoff Shaw κινείται σε ικανοποιητικά επίπεδα και ταιριάζει με την διαστημική ιστορία που αφηγείται ο Cates. Επίσης, διαβάζω ότι ο Shaw είναι και μόνιμος συνεργάτης του, αφού έχουν κάνει μαζί πολλές σειρές τόσο για τη Marvel όσο και για άλλες εταιρίες (π.χ. το Crossover και το God Country για την Image), κάτι που σίγουρα βοηθά τη «χημεία» των δύο δημιουργών. Ένα άλλο ατού του κόμικ είναι ότι αυτό κυλάει πολύ γρήγορα, έχει ξέφρενη δράση, ενώ εμπεριέχει διάφορες και πωρωτικές ατάκες! Νομίζω ότι είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα το ότι μπορεί και συνδέει επιτυχημένα το νήμα όλων των κοσμικών (και λοιπών) ιστοριών που έχει γράψει, χωρίς ο αναγνώστης να χάνεται. (π.χ. γίνεται αναφορά στον Knull, ο οποίος απ’ ό, τι διαβάζω συνδέεται με το run του στον Venom.) Πέρα από τα θετικά, διέκρινα κάποια στοιχεία που με παραξένεψαν. Αρχικά να πω ότι πλέον τα κόμικ της Marvel (φαντάζομαι όλα;) είναι εμφανέστατα επηρεασμένα από το κινηματογραφικό MCU, τόσο στις εμφανίσεις των χαρακτήρων όσο και στο τρόπο που αυτοί συμπεριφέρονται. (π.χ. ο Quill) Αυτό είναι αναμενόμενο για κάποιον που παρακολουθεί ανελλιπώς όλες τις εξελίξεις των κόμικ της Marvel, αλλά για κάποιον (όπως εγώ) που έχει μείνει «μακριά», σίγουρα τού δημιουργεί μία εντύπωση. Αυτή η εντύπωση δεν είναι θετική ή αρνητική απαραίτητα, αλλά ανέκαθεν ήμουν από αυτούς που προτιμούσα ένα «διαχωρισμό» ανάμεσα στα κόμικ και τις ταινίες. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Επίσης, θα ήθελα ο Cates να είχε βάλει μέσα στο κόμικ περισσότερα character moments. Όχι ότι δεν υπήρχαν, απλά θα ήθελα λίιιγα παραπάνω, ώστε να φανεί περισσότερο η χημεία των χαρακτήρων. Μεταξύ των άλλων, μια και αναφέρθηκα στο χιούμορ, μερικά αστειάκια δεν είναι τόσο καλά ή είναι λίγο βεβιασμένα. Εν πάση περιπτώσει, το κόμικ αυτό ήταν για μένα σαν ένα δροσερό, καλοκαιρινό κοκτέιλ. Θέλω και άλλο, δηλαδή. Γενικά, πέρασα πολύ καλά και με έκανε να νοσταλγήσω το έπος του Annihilation και των πολλαπλών συνεχειών του. Ευτυχώς το run του Cates έχει 6 τεύχη ακόμα. Το επόμενο story-arc ονομάζεται «Faithless», το οποίο ανυπομονώ πολύ να το ξεκινήσω. Το κόμικ αυτό έχει μαζευτεί σε ένα απλό, χαρτόδετο τόμο. Επίσης, κυκλοφορεί ένα hardcover που περιέχει και τις δύο ιστορίες, δηλαδή όλο το run του 2019 από τους Donny Cates και Geoff Shaw. ----- Απαντάω σε κάποιες σύντομες ερωτήσεις: 1. Είμαι αρχάριος, αλλά μου αρέσουν οι Guardians από τις ταινίες. Μπορώ να ξεκινήσω από αυτό το κόμικ; Δε θα σε απέτρεπα από το να το διαβάσεις, αλλά είναι μία αλήθεια ότι χρειάζεται γνώση των πρόσφατων εξελίξεων του Marvel Universe. Βέβαια, ο συγγραφέας κάνει ό, τι μπορεί για να μη «χαθεί» ο αναγνώστης και έως εκ τούτου, ό, τι χρειάζεται να ξέρεις, αναφέρεται μέσα επιγραμματικά. Κάτι που παρέλειψα να πω στη παρουσίαση είναι ότι η σύνθεση της ομάδας είναι διαφορετική από τη ταινία, ενώ έχουν «αποχωρίσει», για τον έναν ή για τον άλλο λόγο, πολλά από τα ιδρυματικά μέλη της. Γενικά, το status quo είναι διαρκώς μεταβαλλόμενο, οπότε θα βοηθούσε μία μικρή αναζήτηση στη Βικιπαίδεια πριν ξεκινήσεις το κόμικ. 2. Μου αρέσει το MCU και οι Guardians. Υπάρχουν πολλές ομοιότητες; Είσαι τυχερός! Οι ομοιότητες είναι αρκετές όπως ανέφερα παραπάνω, βέβαια υπάρχουν αρκετά αποκλίνοντα στοιχεία που δε θα ήθελα να σποιλάρω. 3. Είναι το καλύτερο κόμικ με τους Guardians που έχει γραφτεί τελευταία; Προσωπικά, για μένα είναι μία αξιόλογη και διασκεδαστική ιστορία η οποία θα σε αφήσει ανυπόμονο για τη συνέχεια! Αναμφισβήτητα έχουν γραφτεί και καλύτερες κοσμικές ιστορίες, όμως η προσέγγιση του Cates είναι το λιγότερο «φρέσκια» και ενδιαφέρουσα. Κλείνω με το επίσημο soundtrack του Tyler Bates από την ομώνυμη ταινία… Η παρουσίαση δημιουργήθηκε αποκλειστικά για το comicstreet.gr.

Ο Emmett Quinlann ζει στο Τέξας, σε ένα παλιό και ταλαιπωρημένο σπίτι. Πάσχει από Αλτσχάιμερ και επειδή αδυνατεί να αναγνωρίσει το γιο του, συμπεριφέρεται επιθετικά σε αυτόν και την οικογένεια του όταν τον επισκέπτονται. Ο Σερίφης που τον μάζεψε περιπλανώμενο στον αυτοκινητόδρομο προτείνει να εισαχθεί σε κάποιο ίδρυμα, αλλά ο γιος του, Roy, αρνείται πεισματικά. Το μυαλό του Emmett έχει κολλήσει στην εποχή που ζούσε η γυναίκα του, και οποιαδήποτε άλλα πρόσωπα του είναι τελείως ξένα. Μετά από μια δυνατή καταιγίδα και μερικούς δαίμονες, ο Emmett καταλήγει με ένα τεράστιο ξίφος, τον Valofax, που του επιτρέπει να θυμάται τα πάντα για όσο τον κραδαίνει. Όπως καταλαβαίνετε, η ιστορία θα τελείωνε εδώ μόνο αν ο Emmett μπορούσε να κρατήσει τον Valofax χωρίς κανένα πρόβλημα. Ως προς το γράψιμο του, το κόμικ προσπαθεί να είναι πομπώδες και άλλες φορές το καταφέρνει, άλλες όχι. Η όλη ιστορία έχει χαρακτηριστικά μύθου και όταν δεν έχουμε διαλόγους αυτό φαίνεται. Το πρόβλημα που έχει κατά τη γνώμη μου, είναι πως η τελική εκτόνωση της έντασης, δεν αντιστοιχεί στο χτίσιμο της έντασης που έχουμε στην αρχή. Η αφήγηση, όπως είπα, σε σημεία γίνεται τετριμμένη και φτάνει στα όρια της αδιάφορης, ενώ σε άλλα σημεία είναι πολύ ταιριαστή και προσεγμένη. Γενικά, τα 2 τελευταία τεύχη με άφησαν ασυγκίνητο στη μεγαλύτερη τους έκταση - ενώ τα πρώτα με προϊδέαζαν για κάτι πολύ πιο δυνατό (συγγραφικά, τουλάχιστον, γιατί κατά τα άλλα δεν στερείται έντασης). Το σχέδιο είναι πολύ όμορφο. Τα splash pages είναι από τα καλύτερα που έχω πετύχει, και το όλο fantasy theme που λαμβάνει χώρα εν μέρη στην Αμερικάνικη επαρχία είναι πολύ ταιριαστό στο artwork. Κάποιες σελίδες αν μου τις έδειχναν μεμονωμένες θα ορκιζόμουν πως είναι από υπερηρωικό. Μια τεχνική που παρατήρησα και μου άρεσε πολύ είναι η δημιουργία σκιών με τελείες ή ενίοτε με παράλληλες γραμμές. Κάτι που μια-δυο φορές με ενόχλησε είναι (όπως πάντα) κάποια πρόσωπα που μου φάνηκαν παραμορφωμένα από ορισμένες γωνίες. Ο χρωματισμός, επίσης καλός, χωρίς να θυμάμαι να μου έκανε τρομερή εντύπωση, με εξαίρεση ένα σημείο. Το κόμικ το προτείνω, άσχετα αν το βρήκα λίγο κλισέ στο γράψιμό του. Βασίζεται κυρίως στο συναίσθημα και ενώ μπορεί να μην καταφέρει να σας συγκινήσει και εσάς, είναι μια ιστορία που αξίζει να διαβάσεις. Άλλωστε η σειρά απέσπασε πολύ καλές βαθμολογίες και κριτικές. Υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να με επηρεάσει πιο αποτελεσματικά. Δεν είναι κάποιο συγγραφικό αριστούργημα, αλλά αξίζει το χρόνο σας. Επίσης η ιστορία συγκεντρωμένη, και όχι μήνα-μήνα, υπάρχει περίπτωση να είναι αρκετά καλύτερη εμπειρία. Η σειρά αποτελείται από 6 τεύχη, ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2017 και τελείωσε τον Ιούνιο της ίδια χρονιάς. Ο Cates έχει γράψει και άλλες creator owned σειρές που χαίρουν μεγάλης αποδοχής, όπως το Redneck για την Image και το Babyteeth για την Aftershock. Ο Shaw έχει συνεργαστεί ξανά με τον Cates για το Buzzkill.

Περιέχει τα : ABSOLUTE CARNAGE (2019) 1-5, ABSOLUTE CARNAGE VS. DEADPOOL (2019) 1-3, ABSOLUTE CARNAGE: CAPTAIN MARVEL (2019) 1, ABSOLUTE CARNAGE: IMMORTAL HULK (2019) 1, ABSOLUTE CARNAGE: SYMBIOTE SPIDER-MAN (2019) 1, ABSOLUTE CARNAGE: SYMBIOTE OF VENGEANCE (2019) 1, ABSOLUTE CARNAGE: LETHAL PROTECTORS (2019) 1-3, ABSOLUTE CARNAGE: AVENGERS (2019) 1, ABSOLUTE CARNAGE: MILES MORALES (2019) 1-3, ABSOLUTE CARNAGE: WEAPON PLUS (2019) 1, ABSOLUTE CARNAGE: SCREAM (2019) 1-3, ABSOLUTE CARNAGE: SEPARATION ANXIETY (2019) 1, AMAZING SPIDER-MAN (2018) 29-31, VENOM (2018) 16-20, ABSOLUTE CARNAGE STINGER PAGES Ο Cletus Kasady, γνωστός ως Carnage, "βρήκε" τον θεό του και αυτός είναι ο Knull, ο δημιουργός όλων των symbiotes. Για να τον φέρει όμως πισω από την "φυλακή" του (μεγάλη ιστορία για άλλη παρουσίαση), πρέπει να μαζέψει όλους όσους είχαν, κατα καιρούς, γίνει ξενιστές symbiote. Και αυτό γιατί παρόλο που τα symbiotes έφευγαν από τα σώματα, άφηναν πίσω ένα codec, και μαζεύοντας αυτά τα codecs, o Knull θα αποκτήσει πάλι φυσική υπόσταση. Και καθώς symbiotes έχουν περάσει από πολλούς ήρωες, ο Carnage επιτίθεται κατ' αρχήν σε Spider-Man και Venom/Eddie Brock, αλλά και σε Captain America, Woilverine, Ghost Rider, Hulk και πολλούς, πολλούς άλλους. Και όπως καταλαβαίνετε, γίνεται πάνικός σε φόντο κόκκινο! Χρόνια δούλευε ο Donny Cates, κυρίως μέσα από το Venom που έγραφε, προς την κατεύθυνση που μας έφερε στο Absolute Carnage, αλλά και ουσιαστικά στο King in Black, που είναι το mega-event που τρέχει τώρα στο σύμπαν της Marvel. Το Absolute Carnage είναι το εισαγωγικό mini-event, και δεν θυμάμαι στο παρελθόν δύο events να σχετίζονται τόσο πολύ μεταξύ τους. Αυτό ίσως και να σημαίνει πόσο πολύ πιστεύουν στον Donny Cates, αφού μετά τον Jason Aaron (και τον Jonathan Hickman αλλά αυτός έχει αναλάβει το X-Men κομμάτι) πρόκειται για το πιο ΗΟΤ όνομα στο roster τους. Το καλό που έχει ο Cates, και το βγάζει πολύ έντονα εδώ, είναι το πόσο πολύ γουστάρει αυτό που κάνει. Οι ιστορίες του ξεχειλίζουν από ζωντάνια και καλώς εννοούμενη καφρίλα και φαίνεται πολύ έντονα ότι είναι σαν παιδί που του εμπιστεύθηκαν τα παιχνίδια του Stan Lee και του είπαν "Παίξε". Και αυτός τα συνδυάζει μεταξύ τους με τρόπο, αν όχι απολύτως πρωτότυπο, αλλά σίγουρα ενθουσιώδη, διασκεδαστικό και, ενίοτε, ελαφρά κάφρικο. Χωρίς να χάνεται όμως, πάντα προωθόντας την ιστορία και χωρίς το άγχος να κερδίσεις τον αναγνώστη άμεσα, γιατί αφενός το έχει ήδη κάνει από το Venom που πουλάει πολύ, αλλά και αφετέρου, και όπως προείπα, έχει το King In Black να τον περιμένει για ακόμα μεγαλύτερη δόση αδρεναλίνης. Όπως όλα τα events, εκτός από τη κυρίως (5τευχη) σειρά και το Venom, τα οποία γράφει ο ίδιος ο Cates, είχαμε πολλά ολιγότευχα (από 1 έως 3) tie-ins, τα οποία, σεναριακά μιλώντας, άλλα ήταν μέτρια, άλλα ήταν απλά ΟΚ και 1-2 ήταν αδιάφορα. Συνηθισμένο δηλαδή φαινόμενο για τέτοιου είδους τεύχη. Ξεχώρισα το Symbiote of Vengeance από τον Ed Brisson (καιρό είχα να διαβάσω καλογραμμένο Ghost Rider), το μονότευχο Immortal Hulk από τον Al Ewing o οποίος παραδίδει σεμινάρια του πως να γράψεις ολοκληρωμένα μια ιστορία σε 20 σελίδες (Αγγλος γαρ) και μέχρι εκεί. Με ψιλοαπογοήτευσαν γνωστοί και αγαπημένοι συγγραφείς όπως οι Nick Spencer, Cullen Bunn και Saladin Ahmed, απλά γιατί δεν μπήκαν στην διαδικασία να γράψουν κάτι καλύτερο και απλά έκαναν μερικά filler και safe τευχακια. Σχεδιαστικά, ο Ryan Stegman έκανε μια εντυπωσιακή δουλειά στην κεντρική σειρά. Σίγουρα δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί και ίσως δεν είναι κάτι που θα με κάνει να ψάξω άλλες δουλειές του, αλλά τη δουλειά του την έκανε πολύ καλά, με φανταστικές σκηνές μάχης και διακριτές λεπτομέρειες, ακόμα και όταν γίνεται χαμός στην σελίδα. Όλη η σειρά χαρακτηρίζεται από την (ίσως υπερβολική) κυριαρχία του κόκκινου και του μαύρου, αλλά φαίνεται ότι ήταν συνειδητή επιλογή και, αν μη τι άλλο, ο στόχος επιτυγχάνεται και η ατμόσφαιρα περνάει από το χαρτί στον αναγνώστη. Στις υπόλοιπες ιστορίες, πάλι ξεχώρισα το σχέδιο (κυρίως) του Iban Coello στο Venom, αλλά και αυτό του Gerardo Sandoval στο Scream και του Filipe Andrade στο Hulk. Θετικό είναι πάντως ότι όλο το Omnibus, σχεδιαστικά, είναι σε υψηλό επίπεδο και δεν με χάλασε σε κανένα σημείο. Για άλλη μια φορά, στα Omnibus που συγκεντρώνουν events, η Marvel έβαλε στην αρχή την κεντρική ιστορία, και μετά όλα τα υπόλοιπα tie-ins, αδιαφορώντας για την σωστή χρονολογική τους σειρά. Αυτό είναι αδιανόητο για εμένα, και ήταν ο λόγος για τον οποίο σταμάτησα να παίρνω τέτοιου είδους Omnibus, άσχετα αν αυτό το πήρα τελικά γιατί το βρήκα σε πολύ καλή τιμη. Και για να το κάνει ακόμα χειρότερο, ακόμα και αν αποφασίσει ο αναγνώστης να πηγαίνει από το ένα μέρος του βιβλίου στο άλλο, ακολουθώντας την σωστή σειρά που η ίδια η Marvel ανακοινώνει στα τεύχη της, δεν τυπώνει τους αριθμούς των σελιδών στο Omni. Δύσκολο μεν πολλές φορές λόγω full-page-art, αλλά είναι κάτι αποτρεπτικό για εμένα ενώ είναι τόσο απλό. Πρέπει να πω πάντως ότι εδώ δεν με ενόχλησε τόσο πολύ, κυρίως γιατί αρκετά tie-ins δεν εμπλέκονταν πολύ ή καθόλου με την κεντρική ιστορία. Συνολικά, ένα όμορφο event, μικρό και τακτοποιημένο. Κλείνει και ελαφρώς πρωτότυπα, καθοδηγόντας τον αναγνώστη στη συνέχεια, αλλά τόσο-όσο για να είναι ένα ευχάριστο διάβασμα. Από τα καλά των τελευταίων ετών, και πάνω σίγουρα από την γενική μετριότητα. Προτιμήστε το!

Τον Αύγουστο του 2019 κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του Silver Surfer: Black, ενός πενταμερούς mini-series με πρωταγωνιστή τον ταξιδιώτη του μαρβελικού σύμπαντος και το (υπέροχο) εξώφυλλο υποσχόταν ένα ιντριγκαδόρικο κόνσεπτ: ο Silver Surfer χάνει την κοσμική ενέργεια που τον καλύπτει και αποτελεί πηγή των δυνάμεών του. Η αρχή της ιστορίας συνδέεται άμεσα με το τεύχος υπ' αριθμόν ένα του Guardians of the Galaxy των Donny Cates και Geoff Shaw. Αυτό μπορεί να ενοχλήσει τον αναγνώστη, όπως άλλωστε ενόχλησε κι εμένα. Ας το προσπεράσουμε, όμως, γιατί στην τελική, η ιστορία αυτή είναι ανεξάρτητη. Ο Silver Surfer, λοιπόν, όπως και πολλοί άλλοι ήρωες, έχουν ριχτεί σε μια μαύρη τρύπα. Αμέτρητα χρόνια περνούν (ή μήπως μερικές στιγμές;), καθώς ο Silver Surfer πέφτει στην άβυσσο. Καταλήγει σε έναν αφιλόξενο, σαθρό πλανήτη. Εκεί θα ξεκινήσει μια μεγάλη μάχη ενάντια σε έναν αυτοαποκαλούμενο θεό, αλλά και ένας αγώνας να ξεπεράσει τα δικά του όρια. Μέσα από αυτό το ταξίδι, ο Cates «διευρύνει» και επαναπροσδιορίζει τον κόσμο της Marvel. Χρησιμοποιεί με μαεστρία το κλασικό αφηγηματικό γνώρισμα των ιστοριών του Silver Surfer (λέγε με «εσωτερικό μονόλογο»). Χτίζει μεθοδικά μια ιστορία με εκτυφλωτικό φινάλε. Και, προς τέρψη του αμφιβληστροειδούς μας, παρέχει στον σχεδιαστή του το υλικό για να μεγαλουργήσει. Το ρευστό σχέδιο του Moore (που, συνδυαστικά με τα χρώματα του Dave Stewart, μου θύμισε απρόσμενα την τεχνοτροπία του Philippe Druillet) είναι ίσως ό,τι πιο ταιριαστό στον Silver Surfer και σίγουρα αυτό που θα ζητούσε ο ίδιος ο Norrin Radd. Θεωρώ ήδη το Silver Surfer: Black ένα διαμάντι των σύγχρονων κόμικς. Είναι μια απόδειξη ότι τα υπερηρωικά κόμικς, εφόσον απαγκιστρωθούν από ορισμένες αφηγηματικές εμμονές και ρίξουν μια ματιά παραδίπλα (γιατί στα μάτια μου υπάρχουν σαφείς επιρροές εκτός Αμερικής), μπορούν να μας δώσουν αριστουργήματα.