Search the Community

Ο Ντόναλντ Ντακ στη χώρα των ναζί Γιάννης Αντωνόπουλος (John Antono) Το «Der Fuehrer’s Face» («Το πρόσωπο του φίρερ») δημιουργήθηκε από την εταιρεία Disney το 1942 σε σενάριο Joe Grant και Dick Huemer και σκηνοθεσία Jack Kinney. Φανταστείτε μια χώρα όπου θα ήσασταν αναγκασμένοι να ξυπνάτε κάθε πρωί υπό τους ήχους εμβατηρίων, να φωνάζετε κάθε λίγα δευτερόλεπτα «Χάιλ Χίτλερ» χαιρετώντας ναζιστικά και να εργάζεστε… 48 ώρες την ημέρα για τον φίρερ. Αυτή είναι η εφιαλτική καθημερινότητα για τον Ντόναλντ Ντακ στη χώρα των ναζί ή αλλιώς τη «Nutziland». Στη χώρα αυτή τα πάντα είναι προσαρμοσμένα στην ιδεολογία και τα σύμβολα του Τρίτου Ράιχ. Εκεί τα δέντρα είναι κλαδεμένα σε μορφή σβάστικας, ενώ και τα σύννεφα στον ουρανό σχηματίζουν αγκυλωτούς σταυρούς. Μέχρι και τα κοκόρια ξεκινούν τη μέρα τους κράζοντας «Χάιλ Χίτλερ». Πρόκειται βέβαια για την υπόθεση του αμερικανικού προπαγανδιστικού φιλμ κινουμένων σχεδίων από την εποχή του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου με τον τίτλο «Der Fuehrer’s Face» («Το πρόσωπο του φίρερ»). Δημιουργήθηκε από την εταιρεία Disney το 1942 σε σενάριο Joe Grant και Dick Huemer και σκηνοθεσία Jack Kinney. Φέτος συμπληρώθηκαν 80 χρόνια από την πρεμιέρα του στις κινηματογραφικές αίθουσες, τη διθυραμβική υποδοχή του από κοινό και κριτικούς, αλλά και τη βράβευσή του στη 15η Τελετή Απονομής Βραβείων Όσκαρ με Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους. Σημειωτέον ότι μέχρι σήμερα παραμένει το μοναδικό καρτούν με πρωταγωνιστή τον Ντόναλντ Ντακ που κέρδισε Όσκαρ. Αρχικά η ταινία τιτλοφορήθηκε ως «A Nightmare in Nutziland», καθώς πρόκειται πράγματι για έναν εφιάλτη του Ντόναλντ: ο αγαπημένος μας πάπιος βλέπει στον ύπνο του ότι ζει στη ναζιστική Γερμανία, στο καθεστώς που σε οδηγεί στην απόλυτη «τρέλα» (το λογοπαίγνιο «Nutziland» συνδυάζει τις λέξεις nuts και nazi). Τελικά όμως επικράτησε ο τίτλος «Der Fuehrer’s Face», από το ομότιτλο τραγούδι του Oliver Wallace που είχε ερμηνεύσει πριν από τη δημιουργία της ταινίας το συγκρότημα Spike Jones and His City Slickers. Ανεπίσημα γνωστό και ως «Nazi song», το «Der Fuehrer’s Face» παρωδούσε τον ναζιστικό ύμνο «Horst Wessel Lied». Αυτή η μουσική παρωδία χρησιμοποιήθηκε ως μουσικό χαλί του animation, ενώ οι στίχοι του ενέπνευσαν και την πλοκή του: «When der fuehrer says we is de master race / We heil heil right in der fueher’s face / Not to love der fuehrer is a great disgrace / So we heil heil right in der fuehrer’s face». Στη Nutziland λοιπόν ο Ντόναλντ είναι υποχρεωμένος να σηκώνεται από τα άγρια χαράματα υπό τους ήχους εμβατηρίων για να συντηρεί με την καταναγκαστική εργασία του την πολεμική μηχανή του Ράιχ. Ολόκληρη η μέρα του εκτυλίσσεται σε ένα εργοστάσιο παραγωγής πολεμικού υλικού, στο οποίο βιδώνει ασταμάτητα οβίδες για το πυροβολικό. Και το χειρότερο; Κάθε φορά που το πορτρέτο του Χίτλερ περνάει από μπροστά του είναι υποχρεωμένος να επαναλαμβάνει «Χάιλ Χίτλερ» και να το χαιρετάει ναζιστικά. Σε αυτή τη δυστοπία δεν διαφαίνεται καμιά ελπίδα διαφυγής, καμιά διέξοδος. Ο Ντόναλντ καταλήγει στην παράνοια. Αν και το «πατριωτικό» κλείσιμο του φιλμ μάς προκαλεί κάποια θυμηδία, αρκεί να θυμηθούμε ότι για τον αμερικανικό λαό του 1943 στον οποίο απευθυνόταν η ταινία η υπεράσπιση της φιλελεύθερης δημοκρατίας τους απέναντι στην παγκόσμια ναζιστική απειλή είχε πραγματικό νόημα. Και είναι γεγονός ότι το «Der Fuehrer’s Face» συγκαταλέγεται σε μια σειρά προπαγανδιστικών animation που παρουσίαζαν τις χώρες του Άξονα ως απόλυτα χειραγωγούμενες από τους ηγέτες τους και τη μέχρι τέλους αναμέτρηση μαζί τους ως ζήτημα ζωής και θανάτου. Ογδόντα χρόνια μετά την πρεμιέρα του, το «Der Fuehrer’s Face» παραμένει το πιο «πολιτικοποιημένο» και καθαρά αντιφασιστικό animation που δημιούργησε ποτέ η Disney, χωρίς να έχει χαθεί ούτε ίχνος από το ευφυές, σπαρταριστό χιούμορ του. Πηγή

Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει σήμερα και σπαμάρω ποστς. Θα έχει πανσέληνο μάλλον. Βλέπω θεματάκι για παντός είδους νέα σχετικά με τα κινούμενα σχέδια δεν έχουμε. Και για τα μικρά, τα μικυμάο, και για τα μεγαλίστικα, αυτά που τα βλέπει η μάνα μου και της γκρεμίζεται όλη η κοσμοθεωρία του πως τα κινούμενα δεν είναι μόνο για παιδιά. Όλος αυτός ο άχρηστος πρόλογος για ένα σούπερ νέο που ήθελα να μοιραστώ: Η επόμενη ταινία του Tom Moore, ενός animator και παραγωγού/σκηνοθέτη animation τον οποίο θεωρώ χωρίς υπερβολή τον καλύτερο αυτή τη στιγμή και στους τρεις τομείς παγκοσμίως, μόλις βγήκε! Πρόκειται για το Wolfwalkers το οποίο μετά από 2 αναβολές ετών, κυκλοφόρησε στα γνωστά στέκια. Ο Μουρ είναι ένας Ιρλανδός μεσσίας του animation, που παίζει μπάλα στην βιομηχανία εδώ και μια δεκαετία και μας έχει προσφέρει 4 ταινίες, το Secret of Kells (2009), Song of the Sea (2014), The Prophet του Γκιμπράν (2014) και The Breadwinner (2017), με το wolfwalkers να αποτελεί το πέμπτο του φιλμ μεγάλου μήκους. Αντλεί την θεματολογία του ΄μεταξύ άλλων από την λαϊκή παράδοση της Μεγάλης Βρετανίας, έχει ένα φοβερό σκηνοθετικό μάτι, το σκίτσο του είναι απαλό και απολαυστικότατο σε κάθε ανάλυση και οθόνη και οι ατμόσφαιρες των ταινιών του εξίσου ιδιαίτερες και με έντονη την προσωπική πινελιά. Για μένα μόνο ένας Wes Anderson φαίνεται πίσω του κάπου εκεί μακριά και μπορεί να πει κάτι, όλοι οι άλλοι... Το περίμενα πως και πως και προφανώς θα είναι το πρώτο πράγμα που θα δω αύριο με ησυχία μόλις αράξω.

Γουίνι το Αρκουδάκι: Έγινε αιμοσταγής δολοφόνος σε νέα ταινία -Το νομικό «παραθυράκι», ποιοι ήρωες έχουν σειρά Η νέα, «σκοτεινή» εκδοχή του δημοφιλούς χαρακτήρα «Γουίνι το Αρκουδάκι» / Φωτογραφία: AP ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΑΤΣΙΟΠΟΥΛΟΣ Ίσως σηματοδοτώντας τι πρόκειται να ακολουθήσει στο σινεμά και την ποπ κουλτούρα γενικά, ο Γουίνι το Αρκουδάκι (Winnie the Pooh) κάνει την αρχή, και το παιδικό καρτούν μετατρέπεται σε αιματηρή ταινία τρόμου. Ο Γουίνι, το συμπαθητικό αρκουδάκι που έγινε πασίγνωστο από τις ταινίες της Ντίσνεϊ (Disney), είναι αγνώριστος στη νέα εκδοχή «Winnie-the-Pooh: Blood and Honey» (Γουίνι το Αρκουδάκι: Αίμα και Μέλι). «Γουίνι το Αρκουδάκι» / Φωτογραφία: Shutterstock Αξιοποιώντας ένα νομικό «παραθυράκι», ο σκηνοθέτης Rhys Frake-Waterfield, στο κινηματογραφικό ντεμπούτο του, παρουσιάζει έναν αιμοσταγή Γουίνι, που τρομοκρατεί και σκοτώνει ανθρώπους. Μαζί με τον Γουίνι, στην ταινία συμμετέχουν και άλλοι χαρακτήρες, όπως το Γουρουνάκι (Piglet) και ο Γκαρής (Eeyore) αλλά οι ρόλοι τους… δεν είναι αυτοί που έχουμε συνηθίσει. Λοιπόν, στη νέα ταινία, αντί για μέλι, ο Γουίνι διψά για αίμα. Από την ταινία τρόμου με τον Γουίνι / Φωτογραφία: AP Η πλοκή της ταινίας Winnie-the-Pooh: Blood and Honey: Ο Κρίστοφερ Ρόμπιν (ο άνθρωπος που εμφανίζεται στις ιστορίες του Γουίνι), έχει γίνει φίλος με την παρέα των ανθρωπόμορφων πλασμάτων (Γουίνι, Γουρουνάκι, Γκαρής, Κουκουβάγιας, Λαγός). Όταν, όμως, μεγαλώνει, ο Ρόμπιν φεύγει για να πάει στο πανεπιστήμιο και αφήνει πίσω τους φίλους του, μόνους, χωρίς τη βοήθειά του. Έρχεται ο χειμώνας, πέφτει πείνα και τα ανθρωπόμορφα ζώα σκοτώνουν και τρώνε ένα μέλος της παρέας. Στη συνέχεια, επηρεασμένα από την πράξη τους αυτή, αναπτύσσουν βαθύ μίσος για οτιδήποτε ανθρώπινο -και για τον Κρίστοφερ Ρόμπιν- και ξεκινούν μια σειρά δολοφονιών. Σαφώς, μια διαφορετική προσέγγιση σε σχέση με το πρωτότυπο υλικό. Πώς έγινε η ταινία με τον δολοφόνο Γουίνι, γιατί δεν το εμπόδισε η Ντίσνεϊ Ωστόσο, η εκδοχή αυτή έχει ενδιαφέρον για αρκετούς λόγους. Πρώτη απορία που δημιουργείται: πώς μπόρεσε ο δημιουργός να χρησιμοποιήσει τους αγαπημένους αυτούς χαρακτήρες σε ένα τέτοιο πλαίσιο χωρίς να έχει νομικές συνέπειες; Λοιπόν, αυτό που συμβαίνει είναι το εξής: τα πνευματικά δικαιώματα του πρώτου βιβλίου του Γουίνι έχουν λήξει, και, πλέον, είναι σε αυτό που λέγεται «public domain». Αφίσα του Winnie-the-Pooh: Blood and Honey / Φωτογραφία: AP Η ανάπτυξη της ταινίας ξεκίνησε αφού το βιβλίο του Γουίνι, του συγγραφέα Α. Α. Μιλν (A. A. Milne) και του εικονογράφου Ε. Χ. Σέπαρντ (E. H. Shepard), που είχε κυκλοφορήσει το 1926, μπήκε πια στο public domain (κοινό κτήμα), έληξαν δηλαδή τα πνευματικά δικαιώματα, την 1η Ιανουαρίου 2022. Ένα σπάνιο βιβλίο Winnie-the-Pooh / Φωτογραφία: Getty Images Εδώ ξεκινά να γίνεται παράξενο και πιο περίπλοκο: η Ντίσνεϊ διατηρεί τα δικαιώματα για τις ταινίες της με τον Γουίνι, αλλά το πρώτο βιβλίο, η πρώτη εμφάνιση του χαρακτήρα, είναι πια «ελεύθερη» για χρήση. Έτσι, αν ένας δημιουργός θέλει να χρησιμοποιήσει τους χαρακτήρες αυτούς σε δικό του έργο, θα πρέπει, για να αποφύγει μπελάδες, να τους σχεδιάσει με τρόπο που δεν θα παραπέμπει στην εκδοχή της Ντίσνεϊ. Γι' αυτό, στη νέα ταινία, ο Γουίνι δεν φορά το κλασικό κόκκινο μπλουζάκι. Πώς λειτουργεί το «κοινό κτήμα», οι περιπτώσεις των Σέρλοκ Χολμς και Τζέιμς Μποντ Εδώ… γίνεται ακόμα πιο παράξενο. Ας μιλήσουμε με παραδείγματα: τα βιβλία του διάσημου χαρακτήρα Σέρλοκ Χολμς είναι κι αυτά, πλέον, στην ίδια κατάσταση, είναι «κοινό κτήμα». Αυτό σημαίνει ότι ο χαρακτήρας θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί χωρίς να χρειάζεται να πάρει άδεια ο δημιουργός, αφού κανείς δεν έχει τα δικαιώματα, αλλά θα μπορεί, επίσης, να χρησιμοποιηθεί σε διαφορετικό πλαίσιο και με άλλους τρόπους. Το 2020, το Ίδρυμα του Κόναν Ντόιλ (του συγγραφέα που έφτιαξε τον Χολμς) μήνυσε τους δημιουργούς της ταινίας Ενόλα Χολμς (Enola Holmes) για την απεικόνιση του Σέρλοκ ως χαρακτήρα με πιο ευαίσθητα στοιχεία και σεβασμό προς τις γυναίκες, υποστηρίζοντας ότι αυτά τα χαρακτηριστικά του εμφανίστηκαν μόνο στις δέκα τελευταίες ιστορίες, οι οποίες δεν ήταν ακόμη κοινό κτήμα. Σε παρόμοιο ύφος, την 1η Ιανουαρίου 2015, τα έργα του Ίαν Φλέμινγκ έγιναν κοινό κτήμα σε πολλές χώρες. Αυτό σημαίνει ότι ο χαρακτήρας του Τζέιμς Μποντ δεν προστατεύεται πλέον από πνευματικά δικαιώματα σε αυτές τις χώρες. Ωστόσο, οι ταινίες δεν ανήκουν στο public domain, οπότε, σε μια νέα εκδοχή του Μποντ, δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιηθούν πτυχές τους, όπως η λευκή γάτα του Μπλόφελντ (η γάτα έκανε το ντεμπούτο της στην ταινία «Από τη Ρωσία με αγάπη» και από τότε εμφανίζεται μαζί με τον κακοποιό σχεδόν σε κάθε κινηματογραφική του εμφάνιση). Ο Μπλόφελντ, κρατώντας μια λευκή γάτα στα γυρίσματα της ταινίας του Τζέιμς Μποντ "Ζεις μονάχα δύο φορές" / Φωτογραφία: Getty Images Σημειώνεται ότι η διάρκεια των πνευματικών δικαιωμάτων ποικίλλει από χώρα σε χώρα -στο Ηνωμένο Βασίλειο και στις ΗΠΑ, ένα έργο γίνεται κοινό κτήμα 95 χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία ή 120 χρόνια μετά τη δημιουργία του. Κάτι τέτοιο σημαίνει και με τον Γουίνι: η νέα εκδοχή μπορεί να χρησιμοποιήσει τον χαρακτήρα στην πρώτη του μορφή, χωρίς το χαρακτηριστικό κόκκινο ρούχο, ας πούμε. Όσο δεν χρησιμοποιούνται στοιχεία που είναι αποκλειστικά των ταινιών της Ντίσνεϊ, η εταιρεία δεν μπορεί να κάνει κάτι για αυτό, δεν μπορεί να αποτρέψει την κυκλοφορία μιας τέτοιας ταινίας -όπως αποδείχτηκε με το Winnie-the-Pooh: Blood and Honey. Αν αναρωτιέστε τι έγινε με τον Τίγρη, ισχύει κάτι παρόμοιο: ο χαρακτήρας αυτός δεν εμφανίστηκε μέχρι το 1928, άρα δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί από άλλους δημιουργούς ως το 2024. Τεράστια επιτυχία η νέα, αιματηρή εκδοχή του Γουίνι Μιλώντας στο «Variety», ο δημιουργός της νέας εκδοχής του Γουίνι, Ρις Γουότερφιλντ (Rhys Frake-Waterfield), είπε: «Ο Κρίστοφερ Ρόμπιν απομακρύνεται από κοντά τους και δεν τους δίνει φαγητό, γεγονός που κάνει τη ζωή τους αρκετά δύσκολη… Επειδή έπρεπε να φροντίζουν τον εαυτό τους τόσο πολύ, ουσιαστικά έχουν αγριέψει. Έτσι επέστρεψαν στις ζωικές τους ρίζες. Δεν είναι πια ήμεροι: είναι σαν μια άγρια αρκούδα και ένα γουρούνι που θέλουν να τριγυρνούν και να προσπαθούν να βρουν θήραμα». Όταν ο Ρις Γουότερφιλντ συνειδητοποίησε ότι ο Γουίνι το Αρκουδάκι πλησίαζε το public domain, είχε «μια σπίθα στο μάτι» του, σύμφωνα με το Associated Press. Εξάλλου, φαίνεται ότι η ιδέα του είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η ταινία, αρχικά προοριζόταν για μια περιορισμένη κυκλοφορία, αλλά θα κυκλοφορήσει σε πολύ περισσότερες οθόνες, ενώ έχω ήδη κερδίσει 1 εκατ. δολάρια στο Μεξικό, με μπάτζετ μικρότερο των 100.000 δολαρίων. Για τον δημιουργό, είναι ήδη μια επιτυχία που ξεπερνά κάθε προσδοκία. Συντελεστές της ταινίας τρόμου του Γουίνι, σε πρεμιέρα στο Μεξικό / Φωτογραφία: Getty Images «Σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να κάνει μια μικρή κινηματογραφική προβολή σε κάποια μέρη και να πάει αρκετά καλά εμπορικά», είπε ο Γουότερφιλντ , σύμφωνα με το AP. «Αλλά έχει ξεφύγει πολύ περισσότερο, σε μια κλίμακα που είναι απολύτως τρελή». «Δεν έχω συναντήσει ποτέ κανέναν που να μην ξέρει ποιος είναι ο Γουίνι το Αρκουδάκι», πρόσθεσε ο σκηνοθέτης. Άλλωστε, σε μια καταμέτρηση του 2021 από τη Statista, το Winnie the Pooh, με 80,3 δισεκατομμύρια δολάρια σε παγκόσμια έσοδα, βρίσκεται μαζί με το Μίκυ Μάους (Mickey Mouse) στο Νο 3, πίσω μόνο από τα Πόκεμον (Pokémon) και Χελόου Κίτι (Hello Kitty). Ένα trailer της ταινίας τρόμου με τον Γουίνι ήταν αρκετό, πάντως, για να πυροδοτήσει αντιδράσεις διαφόρων ειδών, αναμενόμενα, και για να γίνει το πρότζεκτ ευρέως γνωστό. Τι λένε οι κριτικοί για το Winnie-the-Pooh: Blood and Honey Οι κριτικές που έχει αποσπάσει η ταινία, δεν ήταν καθόλου κολακευτικές. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η ταινία έχει μέσο όρο θετικών βαθμολογιών 9% (με 22 κριτικές) στην πλατφόρμα «Rotten Tomatoes», που συγκεντρώνει τις αξιολογήσεις του Τύπου. Στην ίδια πλατφόρμα, οι βαθμολογίες του κοινού είναι πιο θετικές, αλλά, πάλι, χαμηλές: θετικό σκορ έχει δώσει το 59%. Μία από τις πιο θετικές κριτικές, στο «AV Club», λέει: «Το μάρκετινγκ από μόνο του θα εξασφάλιζε σε αυτή την ταινία αρκετές περίεργες ματιές, αλλά ο Ρις Γουότερφιλντ φρόντισε ώστε αυτό που βλέπουν οι λάτρεις του είδους να είναι ό,τι περίμεναν». Από την άλλη, στο Slashfilm, με βαθμολογία 1/10, ο κριτικός γράφει: «Το Winnie-the-Pooh: Blood and Honey είναι ένα λουτρό αίματος χωρίς χιούμορ που δεν κάνει τίποτα ενδιαφέρον με την υπόθεσή του». Αμφιλεγόμενη η μεγάλη αλλαγή αγαπημένων χαρακτήρων μόλις λήγουν τα δικαιώματα Βέβαια, η ιδέα ότι ένας συμπαθέστατος αρκούδος θα γίνει ένας αιμοδιψής δολοφόνος δεν είναι ελκυστική για όλον τον κόσμο. Ο Γουότερφιλντ έχει πει ότι λαμβάνει καθημερινά μηνύματα που του λένε ότι είναι κακός, ενώ έχει δεχτεί ακόμα και απειλές θανάτου -και ένα άτομο είπε ότι θα καλέσει την αστυνομία. «Με μπερδεύει. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι το να φτιάχνεις μια εναλλακτική εκδοχή του [Γουίνι] είναι σαν να διεισδύεις με κάποιο τρόπο στο μυαλό τους και να καταστρέφεις τις αναμνήσεις τους. Όταν ισχυρίζονται ότι κατέστρεψα την παιδική ηλικία των ανθρώπων, είμαι πραγματικά μπερδεμένος. Απλά το απορρίπτω και συνεχίζω […]», είπε ο δημιουργός, αναφέρει στο ρεπορτάζ του το AP. Και, πράγματι φαίνεται ότι συνεχίζει, αφού σχεδιάζει ήδη ταινίες με τον Πίτερ Παν (Peter Pan), τον Μπάμπι (Bambi) και πολλά άλλα. Τον Ιούνιο του 2022, σε συνέντευξη στο Dread Central, ο Ρις Γουότερφιλντ εξέφρασε το ενδιαφέρον του για ένα δεύτερο μέρος που θα «[…] γινόταν ακόμα πιο τρελό και ακόμα πιο ακραίο». Τον Νοέμβριο του 2022, ανακοίνωσε ότι ένα σίκουελ βρισκόταν υπό ανάπτυξη μαζί με δύο άλλες ταινίες τρόμου, το Bambi: The Reckoning και Peter Pan's Neverland Nightmare, βασισμένες στις ταινίες Bambi, a Life in the Woods και Peter Pan, αντίστοιχα. Η συνέχεια ανακοινώθηκε επίσημα, με προϋπολογισμό «πέντε φορές» μεγαλύτερο από της πρώτης ταινίας και αναμένεται να κυκλοφορήσει τον Φεβρουάριο του 2024. Τον Φεβρουάριο του 2023, ο Γουότερφιλντ ανακοίνωσε ότι τα διάφορα έργα λαμβάνουν χώρα στο ίδιο κοινό «σύμπαν», ενώ η Jagged Edge Productions σκοπεύει να βάλει τελικά τους χαρακτήρες να συναντηθούν (crossover). Πάντως, δεν πρόκειται για την πρώτη περίπτωση τέτοιας διασκευής, αφού πολλές διάσημες ταινίας βασίζονται σε παλιότερα έργα, των οποίων τα δικαιώματα είχαν λήξει. Μερικά παραδείγματα (Forbes): Η Πεντάμορφη και το Τέρας (1991) από το βιβλίο της Γκαμπριέλ-Σουζάν ντε Βιλενέβ (Gabrielle-Suzanne Barbot de Villeneuve) (1775) Ζουζούνια (A Bug's Life) (1998) από τους μύθους του Αισώπου Ψυχρά κι ανάποδα (Frozen) (2013) από τη «βασίλισσα του χιονιού» του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν (1845) Ηρακλής (1997) από τον ελληνικό μύθο Μουλάν (Mulan) (1998) από τον κινεζικό μύθο της Χουά Μουλάν (Hua Mulan) Αλαντίν (1992) από λαϊκό παραμύθι της συλλογής «Χίλιες και μια νύχτες» (1706) Όσον αφορά τις εντελώς διαφορετικές εκδοχές γνωστών χαρακτήρων, υπάρχουν πολλές αντικρουόμενες απόψεις. Ένα μέρος του κοινού θεωρεί ότι τέτοιου τύπου «ανοίγματα» είναι καλοδεχούμενα και ότι έτσι ενισχύεται η δημιουργική ελευθερία, ενώ ένα επιχείρημα είναι ο μεγάλος αριθμός αγαπημένων έργων που βασίζονται σε παλιότερα. Ωστόσο, όταν πρόκειται για περιπτώσεις όπως του Γουίνι, οι αντιδράσεις είναι πιο έντονες. Σύμφωνα με το AP, η Τζένιφερ Τζένκινς, καθηγήτρια νομικής και διευθύντρια του Duke’s Center for the Study of Public Domain, που πιστεύει ότι το public domain έχει μακροπρόθεσμα οφέλη, συγκρίνει αυτού του είδους θέματα με τον τρόπο που η ελευθερία του λόγου είναι δικαίωμα, ανεξάρτητα από το αν συμφωνείς με μια άποψη που εκφράζεται. «Ορισμένες χρήσεις υλικού που αποτελεί κοινό κτήμα θα είναι ευπρόσδεκτες για κάποιους και ενοχλητικές για άλλους», λέει η Τζένκινς. «Αλλά δεν νομίζω ότι το νέο περιεχόμενο μειώνει την αξία του αρχικού έργου. Έχω τα πρωτότυπα βιβλία. Τα λατρεύω. Το γεγονός ότι κυκλοφορεί αυτή η ταινία σλάσερ [είδος ταινιών τρόμου] δεν επηρεάζει καθόλου το πώς αισθάνομαι για την πρωτότυπη δημιουργία του A.A. Milne ή τα σκίτσα με μολύβι του E.H. Shepard». Στη συνέχεια, η Τζένκινς αναφέρεται σε ταινίες όπως το «Περηφάνια και προκατάληψη και ζόμπι» (2016) και το βιβλίο του 2021 «Ο μεγάλος Γκάτσμπυ απέθαντος» (The Great Gatsby Undead). «Οι άνθρωποι λατρεύουν να προσθέτουν ζόμπι σε έργα που ανήκουν στο κοινό κτήμα». «Το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι μπορεί να ενοχληθούν από τη συγκεκριμένη επαναχρησιμοποίηση ορισμένων χαρακτήρων από το Winnie the Pooh δεν μειώνει την αξία του public domain», λέει η Τζένκινς. «Έτσι δημιουργούσαν οι άνθρωποι σε όλη την ιστορία. Πάντα αντλούσαν ή εμπνέονταν από προηγούμενα έργα. Ο χρόνος θα δείξει με αυτή την ταινία ή οποιαδήποτε άλλη επαναχρησιμοποίηση του Γουίνι το Αρκουδάκι και του Πίγκλετ αν ταινίες σαν κι αυτή θα ανταμειφθούν στην αγορά ή αν θα έχουν διαρκή απήχηση». Τι έρχεται στο μέλλον, μετά τον Γουίνι -Πότε λήγουν τα δικαιώματα του Μίκυ Μάους, πότε των Σούπερμαν-Μπάτμαν Μάλιστα, στο μέλλον, αρκετοί πασίγνωστοι χαρακτήρες αναμένεται να «απελευθερωθούν» από τα δικαιώματα. Για παράδειγμα, το 2024, κοινό κτήμα γίνεται ο Μίκυ Μάους, ή, τουλάχιστον, η πρώτη του εκδοχή, στο Steamboat Willie. Ο Daniel Mayeda της Νομικής Σχολής του UCLA δήλωσε στην εφημερίδα The Guardian ότι το αρχικό σχέδιο του Μίκυ θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί το 2024, αλλά θα πρέπει οι δημιουργοί να κινηθούν προσεκτικά, για να μην παραβιάσουν τα δικαιώματα της Ντίσνεϊ από εκδοχές του χαρακτήρα που είδαμε αργότερα -και που είναι πιο γνωστές σήμερα. Επίσης, το 2023, η θρυλική ταινία επιστημονικής φαντασίας Metropolis του Fritz Lang γίνεται κοινό κτήμα. Πάντως, ο Γουότερφιλντ έχει δηλώσει ότι θα δίσταζε να μετατρέψει τον Μίκυ σε δολοφόνο. «Είμαι ακόμα πολύ ανήσυχος γι' αυτό», δήλωσε στο Yahoo! Entertainment. «Έχω την αίσθηση ότι οι νόμοι μπορούν να αλλάξουν [...]. Υπάρχει επίσης ένας μεγάλος, μεγάλος παράγοντας κινδύνου επειδή είναι πολύ δεμένος με τη Disney, οπότε μπορεί να γίνουν πιο αυστηροί». Το «παραθυράκι» αυτό, πάντως, μπορεί να αποδειχτεί «χρυσωρυχείο» για δημιουργούς ταινιών μικρού μπάτζετ, αφού θα τους δώσει τη δυνατότητα να κάνουν το έργο τους γνωστό με τη χρήση διάσημων χαρακτήρων. Για παράδειγμα, μόνο να φανταστούμε μπορούμε τι θα γίνει όταν ήρωες όπως ο Μπάτμαν ή ο Σούπερμαν περάσουν στο public domain. «Τα δικαστήρια θα έχουν μεγάλο λόγο στο να τακτοποιήσουν αυτά τα πράγματα», δήλωσε ο Ρόμπερτ Γκρίνερ (Robert Greener), δικηγόρος με έδρα τη Νέα Υόρκη, στο Business Insider. «Δεν υπάρχει προηγούμενο που μπορώ να σκεφτώ … αυτό θα είναι ένας αναπτυσσόμενος τομέας του νόμου». Ο Σούπερμαν θα περάσει στο public domain την 1η Ιανουαρίου 2034. Ο Μπάτμαν την 1η Ιανουαρίου 2035. «Όταν ο Σούπερμαν και ο Μπάτμαν μπουν στο public domain, θα υπάρξουν τρελές ταινίες, είμαι σίγουρος γι' αυτό», λέει ο δημιουργός του Winnie-the-Pooh: Blood and Honey. «Θα υπάρξουν τόσες πολλές διαφορετικές και μοναδικές εκδοχές που θα προκύψουν από αυτό. Μπορεί να κάνω κι εγώ μία». Πηγή

Η συζήτηση ξεκίνησε εδώ, όταν ο @Rombax παρατήρησε ότι δεν υπάρχει ένα θέμα για τα Disney σε ολόκληρο το φόρουμ! Οπότε, ανοίγω ένα για τις ελληνικές εκδόσεις. Για τις ξένες, δε νομίζω ότι χρειαζόμαστε, καθώς τις υπερκαλύπτουμε -πιστεύω- στο θέμα της Fantagraphics, αλλά και στης Panini( θα ανοίξει σύντομα). Οπότε, εδώ μπορούμε να τα λέμε, για τις νέες έκτακτες εκδόσεις( όπως τα editor's choice), τα καινούρια Μίκυ Μάους κι ό,τι άλλο παρουσιάσει ενδιαφέρον! Ανεβάζω- για τα πρακτικά- και το ημερολόγιο του Δεκεμβρίου! Edit: Ανεβάζω και το πακέτο που κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες από την Καθημερινή λόγω εορτών! Πιθανότατα, υπάρχουν κι άλλα πακέτα.

Ο ΝτεΣάντις άνοιξε «πόλεμο» με τον Μίκι Μάους Γιάννης Χαραμίδης Ο Μίκυ Μάους χαιρετά τους επισκέπτες στο πάρκο της Walt Disney στη λίμνη Μπουένα Βίστα της Φλόριντα, στις 18 Απριλίου, 2022AP Photo/Ted Shaffrey Ο Ρον ΝτεΣάντις κυβερνήτης της Φλόριντα και δεύτερος πιο δημοφιλής υποψήφιος για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων μετά τον Ντόναλντ Τραμπ, έχει ξεκινήσει εδώ και περίπου έναν χρόνο, πόλεμο με τον Μίκι Μάους ή καλύτερα με το σπίτι του ήρωα κινουμένων σχεδίων την Disney. Ο Ρον NτεΣάντις αν και γνωρίζει πολύ καλά το πόσο σημαντικές είναι οι επιχειρήσεις, ειδικά αυτές του μεγέθους και της αναγνωρισιμότητας της Disney, αποφάσισε αρχικά να βάλει τέλος με νόμο στα ειδικά δικαιώματα διαχείρισης που έχει η εταιρεία σε μεγάλο αριθμό γαιών γύρω από τα θεματικά της πάρκα, αλλά και σε δεύτερο χρόνο στην ίδια την εταιρεία διορίζοντας μέλη της επιλογής του στο Διοικητικό Συμβούλιο της Reedy Creek Improvement District. Η συγκεκριμένη οντότητα αποτελείται από πέντε μέλη και έχει υπό την εποπτεία της της γαίες της Φλόριντα μεταξύ αυτών και αυτές στις οποίες από το 1967 έχει δικαιώματα η Disney. Πώς όμως ξεκίνησε η κόντρα ΝτεΣάντις και Disney Πριν από έναν χρόνο ο Ρον ΝτεΣάντις προσπαθώντας να ικανοποιήσει το δικό του, συντηρητικό κοινό στην Φλόριντα προκειμένου να επανεκλεγεί είχε ανοιχτά μιλήσει για την κατάργηση της χρήσης όρων όπως gay στα σχολεία. Συγκεκριμένα ο Κυβερνήτης της Φλόριντα σε έναν νέο νόμο του που απαγορεύει τη διδασκαλία για τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου στο νηπιαγωγείο έως την τρίτη τάξη. Η πρόσφατη νομοθεσία της Φλόριντα ορίζει να «μην πεις τη λέξη ομοφυλόφιλοι». Η συγκεκριμένη κίνηση από τον ΝτεΣάντις έφερε αντιδράσεις ειδικά στους κόλπους των εργαζομένων της Disney και η διοίκησή της, αν και όχι πολύ πρόθημα, είχε κατακρίνει την συγκεκριμένη πολιτική ανακοινώνοντας μάλιστα πως θα προσφύγει στο Ανώτατο Δικαστήριο προκειμένου να δικαιωθούν οι άνθρωποι που πλήττονται από μία τέτοια ακραία κίνηση. Ο ΝτεΣάντις εξέλαβε την κίνηση της Disney ως «casus belli» και δεν δίστασε να επικρίνει δημόσια στις προεκλογικές του ομιλίες τον «κολοσσό» της διασκέδασης των θεματικών πάρκων αλλά και των δισεκατομμυρίων σε επενδύσεις στην περιοχή. Σήμερα η Disney ανοιχτά χαρακτηρίζει τις κινήσεις του Κυβερνήτης της Φλόριντα όχι ως απλά τιμωρητικές αλλά «αντιεπενδυτικές» και απειλεί πως εάν της αφαιρεθούν τα δικαιώματα σε γαίες που κατέχει δεν πρόκειται να επενδύσει το ποσό των 17 δισεκατομμυρίων δολαρίων και των 13.000 νέων θέσεων εργασίας για τα οποία έχει δεσμευθεί τα επόμενα 10 χρόνια. Πόσες είναι οι γαίες που ελέγχει η Disney; Η πολιτεία της Φλόριντα το 1967 όταν η Disney έψαχνε να επενδύσει στην δημιουργία του μεγαλύτερου θεματικού πάρκου της εποχής, είχε προσφέρει δικαιώματα 27.000 στρεμμάτων. Η συγκεκριμένη μάλιστα παροχή έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην κατασκευή της παγκόσμιας έδρας της Disney στο Ορλάντο. Η Walt Disney παρέχει υπηρεσίες όπως ηλεκτροδότηση, παροχή νερού, πυροσβεστική, εισπράττει φόρους από την εταιρεία που διαχειρίζεται το πάρκο και εκδίδει χρέος. Στην συγκεκριμένη έκταση μάλιστα αρχικά ήταν υπολογισμένο να δημιουργηθεί και μία πόλη από την εταιρεία κάτι που τελικώς δεν έγινε αλλά δεν υπήρξε αντίδραση από τους 19 ιδιοκτήτες γης καθώς η Disney τους καλύπτει οικονομικά εδώ και δεκαετίες τα συμφωνημένα σε διμερείς συμφωνίες. Ο πόλεμος ΝτεΣάντις με την Disney φαίνεται πως δημιουργεί σημαντικά προβλήματα στον Κυβερνήτη της Φλόριντα όχι τόσο εντός της πολιτείας του αλλά παναμερικανικά και στην προσπάθειά του να μειώσει την διαφορά που τον χωρίζει από τον Ντόναλντ Τραμπ για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων. Ο Τραμπ σε αντίθεση με τον ΝτεΣάντις γνωρίζει πως μία μάχη με μία τόσο σημαντική και κυρίως δυνατή σε όλα τα επίπεδα εταιρεία του θεάματος μόνο ζημιά μπορεί να κάνει. Άλλωστε ο Μίκι Μάους είναι διαχρονικά διασημότερος από οποιονδήποτε Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Πηγή

Ζόμπι και πολιτική ορθότητα Ο μάγος Φούλα Ζούλα αντιστέκεται στις προσπάθειες του θείου Σκρουτζ να εξαγοράσει τη γη της φυλής του, στην ιστορία του Ντον Ρόσα «Ο Μεγιστάνας της Καλισότα», 1994 (στα ελληνικά ΚΟΜΙΞ Α’ περιόδου #110, 1997) Γιάννης Ιατρού Η απόφαση της Walt Disney Company να αποκηρύξει δύο από τις σημαντικότερες ιστορίες του κορυφαίου Ντον Ρόσα έχει προκαλέσει ενόχληση στους αναγνώστες, έκρηξη στις τιμές των συλλεκτικών εκδόσεων με τα έργα του και ζωηρές συζητήσεις για την έκταση και την ένταση της πολιτικής ορθότητας στην Τέχνη. Τα τελευταία χρόνια πληθαίνουν οι αφορμές για συζητήσεις γύρω από την πολιτική ορθότητα και τη σχέση της με τις Τέχνες. Οι υπέρμαχοί της προκρίνουν με ζέση την πλατιά εφαρμογή της, μερικές φορές με απόλυτους όρους, σε κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής, ενώ οι πολέμιοι συχνά-πυκνά κρύβονται πίσω από αντικειμενικά εύλογες ενστάσεις, όπως η αυθεντικότητα στις απεικονίσεις ιστορικών δεδομένων και η ενίοτε προβληματική επίδρασή της στις τέχνες, με αιχμή του δόρατος την κωμωδία. Ασχέτως πού τοποθετείται κανείς στη σχετική συζήτηση, είναι δεδομένο ότι στη σύγχρονη εποχή δύσκολα μπορεί να εναντιωθεί με πειστικά επιχειρήματα στην επικράτηση «ασφαλών ζωνών» για μια σειρά κοινωνικών ομάδων ή/και καταστάσεων. Από την άλλη, κανείς δεν πρέπει να δαιμονοποιεί ακόμα και την απλή αναφορά στα παραπάνω, εν είδει ταμπού. Το χιούμορ και η σάτιρα είναι χρήσιμα εργαλεία –μερικές φορές πολύ ισχυρότερα από τα συμβατικά– για την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης σε πιο λεπτά ζητήματα. Αλλά ακόμα και στις περιπτώσεις που δεν χρησιμεύουν σε αυτό, δεν είναι εκ προοιμίου μεμπτό το να αξιοποιούνται ως σατιρικοί αυτοσκοποί – αρκεί να γίνεται με σεβασμό. Η Walt Disney Company είναι μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες του χώρου η οποία υπηρετεί την προάσπιση της πολιτικής ορθότητας με εντυπωσιακή συνέπεια την τελευταία δεκαετία, αν όχι περισσότερο. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις στις οποίες η σχετική πολιτική της εταιρείας επιβάλλει την παρουσία της βεβιασμένα και επιφανειακά, ρίχνοντας νερό στον μύλο των επικριτών της – αλλά το αποτύπωμα είναι σε κάθε περίπτωση θετικό. «Το Ονειρο Μιας Ζωής» κυκλοφόρησε το 2002 (στα ελληνικά ΚΟΜΙΞ Α’ περιόδου #196, 2004) και αποτελεί μία ντισνεϊκή εκδοχή της ταινίας «Inception», αρκετά χρόνια πριν από την προβολή της τελευταίας Μάλιστα, πηγαίνοντας ακόμα ένα βήμα παραπέρα, στην αποκλειστική streaming πλατφόρμα «Disney+», δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που κλασικό περιεχόμενο της εταιρείας, όπως «Οι Αριστόγατες», ο «Ντάμπο», ο «Πήτερ Παν», ο «Αλαντίν» και «Το Βιβλίο της Ζούγκλας», συνοδεύεται από ένα σύντομο μήνυμα που αναφέρει: «Το συγκεκριμένο πρόγραμμα περιλαμβάνει σκηνές που απεικονίζουν ή/και αντιμετωπίζουν με αρνητικό τρόπο άτομα ή κουλτούρες. Τα εν λόγω στερεότυπα ήταν και είναι εσφαλμένα. Αντί να καταργήσουμε αυτό το περιεχόμενο, αναγνωρίζουμε ότι έχει αρνητικό αντίκτυπο, μαθαίνουμε από αυτόν και πυροδοτούμε συζητήσεις, ώστε να δημιουργήσουμε μαζί ένα μέλλον που δεν θα αποκλείει κανέναν. Η Disney δεσμεύεται να δημιουργεί ιστορίες με θέματα που εμπνέουν και αποτυπώνουν την πλούσια διαφορετικότητα της ανθρώπινης εμπειρίας σε όλο τον πλανήτη». Ισορροπώντας επιδέξια μεταξύ της ελεύθερης καλλιτεχνικής έκφρασης και της πολιτικής ορθότητας, η παραπάνω προσέγγιση αποτελεί μία χρυσή τομή και φανερώνει την ειλικρινή συναίσθηση της βαρύτητας και των δύο. Εντούτοις, φαίνεται πως η εταιρεία επεφύλασσε διαφορετική αντιμετώπιση στις ιστορίες κόμικς που φέρουν το λογότυπό της. Ένας συνεργαζόμενος εκδότης ενημέρωσε πρόσφατα τον κορυφαίο δημιουργό κόμικς με ήρωες του Disney, τον Αμερικανό Ντον Ρόσα, δημιουργό του πολυβραβευμένου έργου «Ο Βίος και η Πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ», για τη διαφορετική προσέγγιση της εταιρείας σε ό,τι αφορά τις ιστορίες του: «Στο πλαίσιο της διαρκούς προσήλωσης στη διαφορετικότητα και τη συμπερίληψη, η Walt Disney Company βρίσκεται σε διαδικασία αναθεώρησης της βιβλιοθήκης με ιστορίες της. Συνεπώς, μερικές ιστορίες που δεν συμβαδίζουν με τις αξίες της δεν θα δημοσιεύονται πια. Αυτό επηρεάζει δύο κλασικές ιστορίες σου, τον “Μεγιστάνα της Καλισότα” και “Το Όνειρο Μιας Ζωής”. Αυτές οι ιστορίες δεν θα αναδημοσιεύονται ούτε θα συμπεριλαμβάνονται σε συλλεκτικές εκδόσεις». Ο Μπόμπι το Ζόμπι συναντά τον νεαρό Σκρουτζ Η απόφαση της εταιρείας πυροδοτεί μια σειρά από ερωτήματα. Κατ’ αρχάς, προσβάλλουν πράγματι τη «διαφορετικότητα και τη συμπερίληψη» οι εν λόγω ιστορίες; «Ο Μεγιστάνας της Καλισότα», το ενδέκατο επεισόδιο του «Βίου και Πολιτείας», αποτελεί μία από τις πιο ενήλικες και ίσως από τις πιο διδακτικές ιστορίες τού Ρόσα. Ο νεαρός Σκρουτζ, για μία και μοναδική φορά στη ζωή του, αγνοεί στιγμιαία την ηθική του πυξίδα και διώχνει με ατιμία μια φυλή της Αφρικής από τη γη της. Για εκδίκηση, ο μάγος της φυλής, Φούλα Ζούλα, εξαπολύει ένα ισχυρότατο ξόρκι ενάντια στον ήρωα, θέτοντας ένα ζόμπι στο κατόπι του – ο Μπόμπι το Ζόμπι θα τον ακολουθεί με σκοπό να τον καταραστεί, στον αιώνα τον άπαντα. Από την άλλη, στην ιστορία «Το Όνειρο Μιας Ζωής», ο Ρόσα μάς ξεναγεί σε λίγες σελίδες στα σημαντικότερα σημεία της ζωής του πιο πλούσιου παπιού του κόσμου, σε μια ντισνεϊκή εκδοχή του «Inception». Το κοινό σημείο των δύο ιστοριών; Μα φυσικά η εμφάνιση του Μπόμπι του Ζόμπι! Η ιστορία και η αναφορά στον Φούλα Ζούλα και τον Μπόμπι αποτελούν φόρο τιμής του δημιουργού στο έργο του Καρλ Μπαρκς, δημιουργού του Σκρουτζ Μακ Ντακ, και συγκεκριμένα στην ιστορία «Βουντού Χουντού». Περιλαμβάνεται και αυτή η κλασική ιστορία του 1949 στην «απαγορευμένη λίστα» της Disney; Γιατί να γίνεται λόγος για «απαγόρευση» των ιστοριών και δεν ακολουθήθηκε μια πιο μετριοπαθής τακτική, α λα Disney+; Τέλος, αποκηρύσσοντας ένα από τα δώδεκα κεφάλαια του έργου, πρακτικά αποκηρύσσεται συνολικά ένα εκ των πιο αναγνωρίσιμων έργων κόμικς της εταιρείας, αφού πλέον δεν θα είναι δυνατόν να δημοσιεύεται ολοκληρωμένο – οι κερδοσκόποι στην αγορά μεταχειρισμένων ήδη τρίβουν τα χέρια τους. Πηγή

Ο Θείος Σκρουτζ έγινε 75! Γιάννης Ιατρού Ο πιο συμπαθής τσιγκούνης των κόμικς, ένας από τους μεγαλύτερους κροίσους κάθε φανταστικού σύμπαντος, ο μεγιστάνας της Λιμνούπολης με καταγωγή από τη Σκωτία, ο Σκρουτζ Μακ Ντακ, το πιο πλούσιο παπί στον κόσμο που επινόησε ο εμβληματικός δημιουργός κόμικς, Καρλ Μπαρκς, γιορτάζει φέτος τα 75 του χρόνια. Συνώνυμο της τσιγκουνιάς και της φιλαργυρίας, ο Θείος Σκρουτζ έγινε ευρέως γνωστός στο πέρασμα του χρόνου για τα αμύθητα πλούτη που έχει συλλέξει στο εμβληματικό Θησαυροφυλάκιο που διακοσμεί τον Λόφο Αμαξοφονιά της Λιμνούπολης, τις στιλάτες βουτιές του σε μια απέραντη πισίνα από κέρματα, των οποίων το γυάλισμα αναλαμβάνει συχνά-πυκνά ο απένταρος ανιψιός του, Ντόναλντ, για τρεις δεκάρες την ώρα, αλλά και για την περιπετειώδη φύση του ως κυνηγός θησαυρών στις τέσσερις γωνιές του κόσμου. Δεν ήταν, όμως, πάντοτε έτσι – ούτε, φυσικά, είναι μόνο αυτά. Εχουν περάσει πολλά χρόνια από την πρώτη εμφάνισή του, στη χριστουγεννιάτικη ιστορία που έγραψε και σχεδίασε ο μεγάλος παραμυθάς του 20ού αιώνα, Καρλ Μπαρκς – για την ακρίβεια, εβδομήντα πέντε! Το 1947 στο περιοδικό «Four Color Comics #178» της Dell κυκλοφόρησε η ιστορία «Χριστούγεννα στο Βουνό της Αρκούδας», στην οποία οι Αμερικανοί αναγνώστες είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν έναν ολοκαίνουργιο χαρακτήρα στο πολυδαίδαλο σύμπαν της Λιμνούπολης. Η πρώτη εμφάνιση Ο πλούσιος θείος του Ντόναλντ Ντακ παρουσιάζεται αρχικά ως ένα αντικοινωνικό γεροντάκι, μια μίζερη παραφωνία στην εορταστική ατμόσφαιρα των ημερών. Βασική πηγή έμπνευσης αποτελεί ο Εμπενίζερ Σκρουτζ, ο διασημότερος ίσως ήρωας του Καρόλου Ντίκενς από την ήδη από τότε δημοφιλή νουβέλα «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» (A Christmas Carol), μία ασφαλής και σχετικά ανέμπνευστη συγγραφική επιλογή για τα δεδομένα της εποχής, αν λάβουμε υπόψη ότι την ίδια περίοδο διασκευές του εν λόγω λογοτεχνικού έργου είχαν κατακλύσει την αμερικανική πραγματικότητα: από το θέατρο στο ραδιόφωνο και από τον κινηματογράφο στα κόμικς, η παρουσία ενός φιλοχρήματου υπερήλικα που μεταστρέφεται χάριν του πνεύματος του Χριστουγέννων ήταν, όπως θα λέγαμε με σημερινούς όρους, «mainstream» αφηγηματικό στοιχείο κάθε λογής χριστουγεννιάτικης μυθοπλασίας τη δεκαετία του ’40. Η ιδιαίτερα ατμοσφαιρική περιπέτεια του Φάμπιο Τσελόνι «Il destino di Paperone» (2022) αποτελεί συνέχεια της κλασικής ιστορίας «Οι φακές της Βαβυλώνας» (Ρομάνο Σκάρπα, 1960) Μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η επιλογή του Μπαρκς να εντάξει στην αρχική παρουσίαση του χαρακτήρα του στοιχεία από τον πρωταγωνιστή μιας εκ των σημαντικότερων κινηματογραφικών παραγωγών του Ορσον Γουέλς, του βραβευμένου με Οσκαρ «Πολίτη Κέιν». Η βαριά ατμόσφαιρα της εναρκτήριας σκηνής στην εμβληματική ταινία του Αμερικανού σκηνοθέτη και ηθοποιού εισάγεται με ομαλότητα και στις σελίδες του Μπαρκς, για να δώσει έμφαση στο μισάνθρωπο ντελίριο και να έρθει σε ευθεία αντίθεση με το εύθυμο, γιορτινό κλίμα. Ο Θείος Σκρουτζ αποφασίζει να δωρίσει στον κοντινότερο συγγενή του, τον ανιψιό του και τα τρίδυμα ανιψάκια του, μια απόδραση στο χειμερινό, ορεινό καλύβι του, ένα θέρετρο πλήρως εξοπλισμένο με όσα θα χρειαστούν για τα πιο φανταχτερά Χριστούγεννα της ζωής τους. Στην πραγματικότητα, όμως, θέλει να ελέγξει την ανδρεία τους – γι’ αυτό αποφασίζει να τους επισκεφτεί κρυφά, μεταμφιεσμένος με τη στολή μιας μεγάλης, τρομακτικής αρκούδας. Μετά από μια σειρά από ευτράπελα, τα ανίψια του πέρασαν με επιτυχία… τις εξετάσεις και ο δύστροπος θείος με τα κινητικά προβλήματα ανακτά τόσο τη λάμψη και τη σφριγηλότητά του όσο και την εμπιστοσύνη του στους ανθρώπους. Το αμέσως επόμενο διάστημα, μέσα από τις ιστορίες του Καρλ Μπαρκς, θα παρακολουθήσουμε τη διαρκή διαμόρφωση ενός χαρακτήρα ο οποίος, αν και αρχικά παρουσιάστηκε ως ένας αντιπαθής αντιήρωας, έμελλε να εξελιχθεί σε μία από τις κεντρικότερες φιγούρες των κόμικς παγκοσμίως. Τα «Χριστούγεννα στο Βουνό της Αρκούδας» δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1969 και αναδημοσιεύτηκαν στο περιοδικό ΚΟΜΙΞ #127 το 1999 Ο ταλαντούχος δημιουργός κόμικς από το Ορεγκον των ΗΠΑ θα αρχίσει σταδιακά να πλαισιώνει το πλούσιο παπί, με το ημίψηλο, το κόκκινο πανωφόρι, τις γκέτες, τα στρογγυλά γυαλιά και τις φαβορίτες, από νέους χαρακτήρες, όπως την Ιταλίδα μάγισσα Μάτζικα Ντε Σπελ, η οποία επιθυμεί διακαώς να αποσπάσει την τυχερή δεκάρα, δηλαδή το πρώτο κέρμα που έβγαλε και φυλάει σαν φυλαχτό ο βαθύπλουτος κροίσος, τους ατζαμήδες Μουργόλυκους, οι οποίοι επιβουλεύονται την περιουσία του Θείου Σκρουτζ και επιτίθενται καθημερινά στο Θησαυροφυλάκιό του, ή τον Σκληρόκαρδο Χρυσοκούκη και τον Τζον Ρόμπαξ, τους βασικούς οικονομικούς ανταγωνιστές του Λιμνουπολίτη επιχειρηματία, οι οποίοι διεκδικούν την κορυφή στην κατάταξη του πίνακα των κροίσων, επιστρατεύοντας κάθε μέσο για να εκθρονίσουν τον αντίπαλό τους. Βίος και πολιτεία Παράλληλα, μάλλον περισσότερο ενστικτωδώς παρά μεθοδικά, έκανε διαρκείς αναφορές στο παρελθόν του ήρωα, μέσα από τις σελίδες διαφόρων περιοδικών της περιόδου, μεταξύ των οποίων και το ολόδικό του «Uncle Scrooge» που πρωτοκυκλοφόρησε το 1951. Διαμόρφωσε, έτσι, τόσο τον χαρακτήρα του νεαρού Σκρουτζ, από τον λουστράκο της Γλασκόβης στον χρυσοθήρα του Κλοντάικ, όσο και το γενεαλογικό δέντρο των Ντακ. Ολες αυτές τις αναφορές ήρθε αρκετά χρόνια αργότερα να τις εντάξει αρμονικά σε ένα, ενιαίο αφήγημα δώδεκα κεφαλαίων ο βασικός συνεχιστής της κληρονομιάς που άφησε ο Καρλ Μπαρκς. Ο λόγος για τον Ντον Ρόσα, συγγραφέα του –μοναδικού με ήρωες του Ντίσνεϊ– βραβευμένου με Αϊσνερ κόμικ «Ο βίος και η πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ», όπου συνθέτει τις σκόρπιες αναφορές που εντοπίζει ο προσεκτικός αναγνώστης στις ιστορίες του Μπαρκς σε ένα αφήγημα με συνοχή, στις σελίδες του οποίου εξιστορείται η ζωή και οι περιπέτειες του πλουσιότερου παπιού στον κόσμο. Συνολικά, το έργο του Ντον Ρόσα έδωσε νέα πνοή στον ήρωα. Εκτός από την εισαγωγή για πρώτη φορά μιας εσωτερικής συνέχειας στις ιστορίες κόμικς με τους ήρωες του Ντίσνεϊ, ο μεγάλος δημιουργός από το Κεντάκι φώτισε τα πιο ευαίσθητα σημεία τού κατά τα άλλα σκληροτράχηλου μεγαλοεπιχειρηματία, όπως τις εύθραυστες οικογενειακές σχέσεις του και τον μεγάλο, ανεκπλήρωτο έρωτα με τη «Χρυσή» (Γκόλντι), που τη γνώρισε στο σαλούν της Ντάμας στο Ντόσον. «Η Αιχμάλωτη του Χειμάρρου της Αγωνίας», η τελευταία ιστορία που έγραψε και σχεδίασε ο Αμερικανός κομίστας το 2006, είναι μία από τις πιο ενήλικες ιστορίες κόμικς με χαρακτήρες του Ντίσνεϊ που έχει δει το φως της δημοσιότητας. Καθόλου τυχαία, η παρακαταθήκη του αποτελεί σημείο αναφοράς για τους δημιουργούς τού σήμερα. Από το χθες στο σήμερα Φυσικά, ο Ντον Ρόσα δεν αποτελεί τον μοναδικό συνεχιστή του έργου τού Καρλ Μπαρκς. Αμέτρητοι δημιουργοί κόμικς, από κάθε άκρη της υφηλίου, έχουν δώσει το δικό τους στίγμα στις επτάμισι και πλέον δεκαετίες που ο Σκρουτζ Μακ Ντακ βρίσκεται στη ζωή της φαντασίας τους. Για παράδειγμα, οι Ιταλοί ομότεχνοι του Καρλ Μπαρκς, από το 1952 ξεκίνησαν να τον περιλαμβάνουν στο καστ των δικών τους ιστοριών, ο καθένας από τη δική του σκοπιά. Από το πιο… βιτσιόζικο προφίλ του Γκούιντο Μαρτίνα, ο οποίος επέλεγε να τον παρουσιάζει ως έναν κακοποιητικό, αναίσθητο τσιγκούνη που εκβιάζει τον Ντόναλντ με μοχλό πίεσης την ατέλειωτη λίστα χρεών του, στην πιο ανθρώπινη και σατιρική εκδοχή τού Ρομάνο Σκάρπα, ο οποίος πρόσθεσε νέα στοιχεία γύρω από τον ήρωα, όπως την ερωτική θαυμάστρια Τζένι και τον τυχοδιώκτη ανταγωνιστή Λούλη Λουλάκη. Η νέα γενιά δημιουργών, πλέον, εξερευνά τα δικά της μονοπάτια. Με τον καιρό, όλο και πιο μοντέρνες ιδέες αντανακλούν τα ετερόκλητα ερεθίσματα των εποχών και των καλλιτεχνικών προσεγγίσεων. Από το ισορροπημένο, κλασικό στιλ του Τζόρτζιο Καβατσάνο, χάρη στον οποίο χαρακτήρες όπως ο Παππούς Μουργόλυκος, η Δεσποινίδα Ευταξία και ο Παντάξιος έχουν αποτυπωθεί σχεδιαστικά στις σύγχρονες ιστορίες, στα κατασκοπικά θρίλερ της μυστικής οργάνωσης ΠΑΠΙ, ακόμα και στο υπερηρωικό άλτερ έγκο του «Φαντομά με το ημίψηλο» που σχεδίασε ο Μάσιμο Ντε Βίτα σε σενάριο Μάσιμο Μαρκόνι. Εκτός από τα κόμικς, ο Θείος Σκρουτζ εμφανίζεται και στον κινηματογράφο, για πρώτη φορά το 1967 στη μικρού μήκους «Ο Θείος Σκρουτζ και το Χρήμα» και αργότερα στα «Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα του Μίκι» το 1983, στην τηλεόραση, αρχικά στους τίτλους αρχής της «Λέσχης του Μίκι» το 1955 και αργότερα στις «Παπιοπεριπέτειες» το 1987, αλλά και σε βιντεοπαιχνίδια, μεταξύ των οποίων η διάσημη σειρά της Square Enix, «Kingdom Hearts». Το πλουσιότερο παπί του κόσμου –που επιβεβαιώνεται μέχρι και από το περιοδικό «Forbes», αφού βρίσκεται στην κορυφή της λίστας με τους πλουσιότερους φανταστικούς χαρακτήρες (Fictional 15)– κλείνει φέτος τα 75. Στο πλαίσιο των εορτασμών, δημοσιεύονται αυτές τις ημέρες στο ιταλικό περιοδικό «Topolino» δύο επετειακές ιστορίες: η ιστορία του Τζόρτζιο Καβατσάνο «Fama» (Δόξα) σε σενάριο του Μάρκο Νούτσι και η πολυσέλιδη ατμοσφαιρική περιπέτεια «Il destino di Paperone» (Η μοίρα του Σκρουτζ), από τον δημιουργό-φαινόμενο Φάμπιο Τσελόνι. Πηγή

Ε, μιας και έχουμε αντίστοιχο topic για DeAgostini... H Hachette Fascicoli (Ιταλική θυγατρική της Γαλλικής Hachette Livre) ξεκίνησε να δραστηριοποιείται όσον αφορά τα κομιξοκαρτουνονερντίστικα στη χώρα μας τον Σεπτέμβρη του 2018, με τη Χρυσή Συλλογή Disney, που ξεκίνησε δυναμικά, με όμορφα εικονογραφημένες μεταφορές ταινιών, και κατέληξε, ειδικά στην επέκτασή της, μια χαζομάρα με spin-off ιστοριούλες καθώς και κάποιες ιστορίες του '50. Σε 2 βδομάδες, ολοκληρώνεται, φθάνοντας τα 210 τεύχη και στο τελευταίο θα έχει και δώρο ένα προηγούμενο τομάκι spin-off ιστορίας της Χαμένης Ατλαντίδας, επειδή ήταν κακέκτυπα όλα τα αντίτυπα. Από τα πιο παιδικά, το Γενάρη ξεκίνησε Η Πρώτη Μου Αλφαβήτα με φιγουρίτσα, ενώ τώρα το καλοκαίρι ολοκληρώθηκε η συλλογή των Ηχογραφημένων Παραμυθιών με φιγούρα, στα 90 τεύχη. Όσον αφορά το βαρύ πυροβολικό της, που είναι ο μοντελισμός, Σεπτέμβρη του 2019 με Οκτώβρη του 2021 βγήκε το συναρμολογούμενο Lancia Delta HF Integrale σε κλίμακα 1:8, Φλεβάρη του 2020 ξεκίνησαν τα Αξέχαστα Αυτοκίνητα, με μοντέλα κλασικών καθημερινών μεταπολεμικών αμαξιών σε κλίμακα 1:43 (στο επόμενο θα έχει υπόψην το θρυλικό Datsun 620 των καρπουζάδων), τον Γενάρη του '21 ο συναρμολογούμενος Σκαραβαίος της VW σε κλίμακα 1:8, τον Οκτώβρη του '21 το εικονικό πλην θεώρατο συναρμολογούμενο Θωρηκτό Μπίσμαρκ, το Γενάρη του '22 το συναρμολογούμενο Μυθικό Fiatάκι 500 σε 1:8 και μόλις κυκλοφόρησε μια νέα σειρά για πολύ καμμένους συλλέκτες, τα Παραμύθια Μινιατούρες Disney. ... και φυσικά υπάρχει και η ΣΕΙΡΑΡΑ Η Επίσημη Συλλογή Graphic Novels της Marvel, για την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ, τα πάντα.

RUNAWAY BRAIN Η τερατώδης ταινία με τον Mickey Mouse που η Disney δεν θέλει να δεις ALAMY Τι συνέβαινε στο “Runaway Brain” με τον Mickey Mouse, μία άλλοτε υποψήφια για Όσκαρ ταινία, για να την κρύβει η Disney; ΙΩΣΗΦΙΝΑ ΓΡΙΒΕΑ Η πρόσβαση που μας είχε δοθεί το 2018 στα Walt Disney Animation Studios ήταν στ’ αλήθεια πολύ σπάνια. Οι δημοσιογράφοι που είχαμε φτάσει από όλο τον κόσμο θα επισκεπτόμασταν περιοχές του στούντιο - ναι, περιοχές, τα Walt Disney Animation Studios είναι μία μικρή πόλη - που είναι κανονικά κλειστές στο γενικό κοινό. Μέρη όπως το Νεκροτομείο της Disney όπου η τέχνη δεν πάει για να πεθάνει, ή τα Walt Disney Archives, τα παλαιότερα αρχεία ψυχαγωγίας στον πλανήτη, για τα οποία πρέπει να έχεις ειδική άδεια για ακαδημαϊκού ή άλλου τύπου τύπου έρευνα αν θες να εισχωρήσεις. Ο Mickey Mouse όμως, ο πρώτος σούπερσταρ του Χόλιγουντ, είχε τη δίκαιη τιμητική του. Έκλεινε τα 90 και η εταιρεία είχε οργανώσει τεράστιες καμπάνιες παγκοσμίως για να τον γιορτάσει. Από τα ρούχα της Levi’s και τα ρολόγια της Nixon ως τα special edition ψυγεία της Smeg και διάφορα events που είχε διοργανώσει σε όλο τον κόσμο, η Disney θα αφιέρωνε έναν ολόκληρο χρόνο τιμώντας το ποντίκι που την έχτισε, ξεκινώντας από το θρυλικό πια “Steamboat Willie” και φτάνοντας στην υπερδημοφιλή, φρέσκια σειρά καρτούν του Paul Rudish. Δεν ήθελε να μας στερήσει τίποτα. Εκτός από κάποια, όποια, αναφορά στο “Runaway Brain” του 1995. Τη μικρού μήκους ταινία με πρωταγωνιστή τον Mickey που είχε κάνει πρεμιέρα στο Φεστιβάλ των Καννών και αργότερα είχε προταθεί για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων Μικρού Μήκους. Η απουσία οποιασδήποτε μνείας στην ταινία ήταν εκκωφαντική, όχι γιατί το “Runaway Brain” είχε κάποια συγκλονιστική επίδραση στη βιομηχανία, αλλά ακριβώς για το αντίθετο. Ενώ για άλλες παραγωγές που η Disney λόγιζε κάποτε ως μαύρες σελίδες στη φιλμογραφία της - ή έστω μικρά στραβοπατήματα - έγιναν αναφορές χωρίς κολλήματα, για τη συγκεκριμένη ταινία δεν ακούστηκε απολύτως τίποτα στη διάρκεια των πέντε ημερών που είχε κρατήσει το event μας. Τι συνέβη όμως με το “Runaway Brain” και η Disney παριστάνει ότι δεν υπάρχει; Ο ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ MICKEY MOUSE Ήδη μέσα στην πρώτη πενταετία κυκλοφορίας του, ο Mickey θα έπεφτε θύμα της τεράστιας και γρήγορης δημοτικότητάς του. Στις 16 Φεβρουαρίου του ‘31, το περιοδικό TIME θα τον ανέφερε σε άρθρο του ως “ελεγχόμενο τρωκτικό του Walt”. Η λογοκρισία είχε αρχίσει να τα βάζει με τις ιστορίες του. Στο short “Shindig” του ‘30, η φίλη του Clarabelle θα διάβαζε στο κρεβάτι της το ερωτικό “Three Weeks”, ένα βιβλίο της Elinor Glyn που θα σκανδάλιζε επί δύο δεκαετίες τη λίστα των best-sellers. Οι λογοκριτές θα χτυπούσαν καμπανάκι, αλλά ο Disney δεν το περίμενε. Είχαν χτυπήσει και νωρίτερα βέβαια, με αφορμή τους μαστούς της Clarabelle. Γι’ αυτό και στο ίδιο short, η αγελάδα θα φορούσε μακριά φούστα για να τους κρύψει. Κι αυτά είναι μονάχα δύο από τα πολλά παραδείγματα που περιόριζαν τους δημιουργούς. Είκοσι χρόνια σχεδόν μετά, ο Disney θα έλεγε στο περιοδικό Collier ότι η ηρωική φύση του Mickey τον είχε πια κάνει τόσο μεγάλο θρύλο που δεν ήταν εύκολο να αστειευτείς μαζί του. Λίγο νωρίτερα, σε ένα άρθρο του στο περιοδικό Modern Screen με τίτλο “Τι Σημαίνει για Μένα ο Mickey”, ο δημιουργός έγραφε: “Ο Mickey έφτασε σύντομα σε στάδιο όπου έπρεπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί σε όσα τον αφήναμε να κάνει. Δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει αρουραίος. Ήταν ήρωας στα μάτια του κόσμου και ειδικά των παιδιών […]”. Ακόμα και η δημοφιλής slapstick βία που τον πρώτο καιρό περνούσε εύκολα, στην πορεία θα γινόταν κίνδυνος για τα 5 εκατομμύρια Mickey προϊόντα που πουλούσε ημερησίως. Σταδιακά πολλές από τις ιστορίες που αρχικά ξεκινούσαν με τον Mickey για πρωταγωνιστή δίνονταν στον Donald Duck ως πιο εύκολη λύση. Η διδακτική φύση του ποντικού, ειδικά για τα πολύ νεαρά παιδιά, αλλά και η ίδια η λατρεία που του είχε ο Disney, τον εμπόδιζαν απ’ το να του βρίσκει συνεχώς νέο υλικό. Ειδικά με το χιούμορ που προτιμούσε. Ήταν ο ίδιος δηλαδή που είχε προτείνει στον Floyd Gottfredson, τον άνθρωπο που πλάναρε, εικονογραφούσε και έγραφε τα comic strips του Mickey επί 45 χρόνια, να χρησιμοποιήσει χιούμορ αυτοκτονίας στα strips. Ο Gottfredson είχε ελευθερίες που το τμήμα του animation είχε χάσει. Ο δικός του Mickey είχε δράση, εξωτικές τοποθεσίες, ταραχώδη cliffhangers, πειρατές και τρελούς επιστήμονες. Δεν είχε χρειαστεί να χάσει τον εαυτό του για να τους υποστηρίξει, απλώς ήταν ο Indiana Jones που είχε σχεδιαστεί να είναι. Το 1920 λοιπόν ο Disney, ως φαν της βαριετέ, είχε παρακολουθήσει την ταινία “Haunted Spooks” του Harold Lloyd. Σε αυτήν ο πρωταγωνιστής προσπαθούσε αποτυχημένα να αυτοκτονήσει, με κωμικές συνέπειες. Το 1930 ο παραγωγός είπε στον Gottfredson να δοκιμάσει το ίδιο με τον Mickey. «Walt! Αστειεύεσαι! Τι θα πουν οι εκδότες; Οι αναγνώστες;»,είχε αναρωτηθεί ο Gottfredson. Η ερώτηση του καρτουνίστα ήταν εύλογη, όμως ο Disney επέμεινε γιατί το χιούμορ αυτοκτονίας ήταν πολύ διαδομένο τότε. Πράγματι, ο Mickey προσπαθεί να αυτοκτονήσει στα strips με όπλο, με πτώση, με κρεμάλα, ή αφήνοντας το γκάζι ανοιχτό. Τελικά, κοιτώντας τους χαρούμενους σκίουρους που τον είχαν περικυκλώσει στο φινάλε, είχε νιώσει ντροπιασμένος για τις σκοτεινές του σκέψεις και είχε αποφασίσει πως δεν θα μπορούσε να πάρει τη ζωή του όταν υπήρχε τόση καλοσύνη ακόμα στον κόσμο. Στο animation όμως, τα χέρια του Disney ήταν δεμένα. Από τη μία έπρεπε να προσέχει να μην τον κάνει κακεντρεχή, από την άλλη δεν του πήγαινε καρδιά να τον βλέπει και ταλαιπωρημένο. To πάλαι ποτέ ριψοκίνδυνο ποντίκι είχε εξημερωθεί. Αυτό είχε οδηγήσει στη συγκέντρωση πολλών ανολοκλήρωτων shorts με τον Mickey, όπως για παράδειγμα το “Plight of Bumblebee” που είχε ήδη τελειώσει κατά 90% από τον θρύλο Fred Moore πριν ακυρωθεί. Ο Disney έτρεφε πικρία για την κατάσταση και πολλές φορές την έστρεφε εναντίον του αγαπημένου του ήρωα. Μετά το “Simple Things” του ‘53, θα έβαζε τον Mickey στα μετόπισθεν κινηματογραφικά, μέχρι τη θριαμβευτική αναβίωσή του με το υποψήφιο για Όσκαρ Mickey’s “Christmas Carol” του 1983. Εκείνη η ταινία όμως είχε προβληθεί μονάχα τηλεοπτικά στις Ηνωμένες Πολιτείες (κινηματογραφικά μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο). Η ταινία που είχε σχεδιαστεί 40 σχεδόν χρόνια μετά για προβολή στις σκοτεινές αίθουσες ήταν το εξαφανισμένο “Runaway Brain”. Runaway Brain ALAMY STOCK PHOTO ΓΙΑΤΙ Η DISNEY ΕΘΑΨΕ ΤΟ “RUNAWAY BRAIN” Στο ξεκίνημα των ‘90s, η Disney δεν ζούσε πια τη Χρυσή της Εποχή. Αντιθέτως η πανάκριβη παραγωγή του “The Black Cauldron” είχε αποτύχει παταγωδώς στα ταμεία και το στούντιο πέρασε το μεγαλύτερο μέρος των ‘80s προσπαθώντας να ορθοποδήσει, κυρίως μέσα από live-action ταινίες. Ο στόχος όμως ήταν η παραγωγή ζηλευτού animation όπως πάντα, οπότε ήταν επιτακτικό να πετύχει ξανά η συνταγή του. Ο Michael Eisner, αμφιλεγόμενο κεφάλι της Disney αλλά μπροστάρης στις ταινίες Αναγέννησης του στούντιο, επανέφερε μαζί με τις δημιουργικές ομάδες το animation στα δημιουργικά και εμπορικά ύψη που το στούντιο είχε να δει από την ακμή της εποχής του Walt. Το “Aladdin”, το “Little Mermaid” και το “Beauty and the Beast” δεν ήταν απλώς κινούμενα σχέδια, αλλά πολιτιστικά φαινόμενα που αναγνωρίστηκαν από τους κριτικούς, το box office και πολλαπλώς στα βραβεία Όσκαρ. Δεν ήταν σειρά του Mickey Mouse λοιπόν, του συμβόλου της εταιρείας παγκοσμίως, για μία επανεφεύρεση; Κάπως έτσι γεννήθηκε η ανάγκη για αυτό που θα γινόταν τελικά το “Runaway Brain”. Μία αντισυμβατική, πιο σκοτεινή ιστορία για τον Mickey που θα τον έφερνε ανανεωμένο πίσω στις αίθουσες. Όποιος δημιουργός τότε στη Disney βρισκόταν ενδιάμεσα σε διαφορετικά του πρότζεκτ, καλούταν να φέρνει ιδέες στο τραπέζι για τον Mickey στον χρόνο που του απέμενε. Ένας εξ αυτών θα ήταν ο Chris Bailey, animator στο “The Great Mouse Detective and Oliver & Company” και σκηνοθέτης τελικά του “Runaway Brain”. Το κόνσεπτ αναπτύχθηκε γύρω στο 1993, όταν η επιτυχία του “Hocus Pocus” είχε φέρει στοιχειωτικό αέρα στο brand της Disney. Στο "Runaway Brain", ο Mickey έβρισκε τον Mickey Mouse να συμφωνεί σε ένα πείραμα σε συνεργασία τον επιστήμονα Δρ. Frankenollie, με την ελπίδα να πληρώσει κάποιες ακριβές διακοπές που ήθελαν να κάνουν με τη Minnie. Ο επιστήμονας όμως ανταλλάσσει τον εγκέφαλο του Mickey με αυτό ενός τέρατος, και έτσι ο ήρωας καλείται να τοποθετήσει ξανά τον εγκέφαλό του στο σώμα του. Σε μία από τις πιο σκοτεινές στροφές της ταινίας μάλιστα, ο Mickey πεθαίνει λόγω του πειράματος. Το “Runaway Brain” είναι ένας ξέφρενος αγώνας ενάντια στον χρόνο που περιλαμβάνει μια σειρά από επικίνδυνα σενάρια, συμπεριλαμβανομένης μίας σκηνής όπου η τερατώδης εκδοχή του Mickey επιχειρεί να φλερτάρει τη Minnie. Τελικά τόσο το τέρας όσο και ο Mickey υφίστανται ηλεκτροπληξία και οι εγκέφαλοί τους παίρνουν τη σωστή τους θέση, με τις τελευταίες στιγμές του short να απεικονίζουν τον πρώτο με τη Minnie στη Χαβάη να καβαλούν το τέρας στη θάλασσα. “Όλοι οι πρώιμοι, χαριτωμένοι χαρακτήρες της Disney είχαν σχεδιαστεί σα λούτρινα ζώα”, είχε ο Bailey σε ρεπορτάζ του Polygon. “Οι καρποί τους είναι πάντα μεγαλύτεροι από τα μπράτσα τους, οι αστράγαλοι τους ήταν μεγαλύτεροι από τους μηρούς τους, οπότε κρέμονται σαν λούτρινα ζωάκια. Αυτή είναι η βάση της γοητείας τους”. Είχε δίκιο. Μιλώντας με τον Eric Goldberg, θρύλο πια του animation και ένας από τους ελάχιστους animators της Disney που κάνουν “χεράτα” κινούμενα σχέδια, ο σχεδιαστής είχε συνδέσει την καμπυλότητα του Mickey με τη δημοτικότητά του. “Μέσα στα επόμενα χρόνια, ο Mickey έγινε πιο κυκλικός, πιο εύκαμπτος”, είχε αναφέρει. “Το στόμα του χώρεσε στη μουσούδα, τα μάτια του έγιναν πίτες, τα γόνατά του λύγισαν περισσότερο, τα παπούτσια του κύρτωσαν, τα αυτιά του μεγάλωσαν και φόρεσε τα λευκά του γάντια”. Άρα ο πιο ατημέλητος Mickey που είχε υπόψη του να σχεδιάσει μαζί με την υπόλοιπη ομάδα, δεν θα “περνούσε”. Δεν θα περνούσαν ούτε κάποιες άλλες ιδέες του, όπως το να δείξουν τον Mickey να πυροβολεί ένα video game του “Bambi”. Στο μεταξύ η Disney είχε αγοράσει ένα νεόκοπο animation στούντιο στη Γαλλία, το Brizzi Studios, που είχε ονομαστεί εκ νέου σε Walt Disney Animation France. Εκείνοι είχαν ένα άνοιγμα στον προγραμματισμό τους και εκεί χώρεσε η ανάπτυξη του “Runaway Brain”. Διαφορετικά μπορεί και αυτό να είχε καταλήξει αποθηκευμένο μαζί με άλλες ιδέες σε κάποιο ράφι της Disney. Όταν το συνεργείο ολοκλήρωσε εκεί τη δουλειά του, θα επέστρεφε στην Αμερική για να την παρουσιάσει στα κεφάλια. Θα υπήρχε όμως μία πολύ βασική απουσία. Αυτή του Jeffrey Katzenberg, ενός εκ των πιο ένθερμων υπερασπιστών της ταινίας, που είχε παραιτηθεί από τι Disney. Η ομάδα αρχικά δεν ανησύχησε, όμως ο αντίκτυπος έγινε άμεσα εμφανής. Ενώ η πρώτη παρουσίαση του short - με δύο διαφορετικά φινάλε μάλιστα - είχε πολύ καλή υποδοχή από τον Eisner, ο Bailey έμαθε την ακριβώς επόμενη μέρα πως o Thomas Schumacher και ο Peter Schneider, μεγαλοστελέχη της εταιρείας, ζητούσαν cuts. Ο Bailey δεν ήθελε να κάνει κανένα και τους το είπε με θυμωμένο τρόπο. Χωρίς τον Katzenberg, δεν υπήρχε πια μεσάζοντας και το στούντιο μπορούσε να παραγγείλει πιο εύκολα αλλαγές. Δεν ήθελαν να τρέχουν τα σάλια του “τερατώδους” Mickey για τη Minnie. Δεν ήθελαν η ηλεκτροπληξία του Mickey να μοιάζει με κατσαρόλα όπου βράζουν μπάλες. Δεν ήθελαν το καλύτερο από τα δύο φινάλε, με το τέρας να κυνηγάει ένα ομοίωμα της Minnie φτιαγμένο από μαξιλάρια αντί για μία φωτογραφία της όπως τελικά έγινε. Ο ενθουσιασμός της ομάδας άρχισε να εξανεμίζεται, οι φήμες έλεγαν πως ο Schumacher και ο Schneider σιχαίνονταν τη μικρού μήκους, και η ταινία πριν από την οποία το στούντιο αποφάσισε να την παρουσιάζει στις αίθουσες ήταν το “A Kid in King Arthur’s Court”. Όσο για το τμήμα του merchandising, εκείνο ενώ είχε αρχικά ενθουσιαστεί με την ιδέα, τελικά έφτιαξε ελάχιστα πράγματα γιατί ένιωθε πως ο Bailey το είχε παρακάνει με τον Mickey. Στο τέλος το “Runaway Brain” έχασε το Όσκαρ από το “A Close Shave” της Aardman Animation και ο Bailey έφυγε από τη Disney αποκαμωμένος. Η ταινία είχε παρουσιαστεί σε χώρες εκτός Αμερικής με τα “A Goofy Movie” και “The Hunchback of Notre Dame”, αλλά δεν προβλήθηκε ποτέ στο Disney Channel όπως συμβαίνει με τα περισσότερα shorts. Τον Νοέμβριο, δε, του 1996, η Disney σκέφτηκε να επισυνάψει τη μικρού μήκους στο live-action του “101 Dalmatians” με τη Glenn Close. Παλιές αναρτήσεις σε message boards υποστηρίζουν ότι το "Runaway Brain" είχε σταλεί σε κινηματογράφους, αλλά την τελευταία στιγμή η Disney διέταξε να αφαιρεθεί η ταινία και να αντικατασταθεί με τρέιλερ για τις επερχόμενες ταινίες της. Η ειδοποίηση όμως είχε φτάσει τόσο αργά που ορισμένοι κινηματογράφοι κατέληξαν να παρουσιάσουν το "Runaway Brain" μαζί με το “101 Dalmatians” όπως και να ‘χει. Όταν το Polygon ήρθε σε επαφή με τη Disney, οι εκπρόσωποι του στούντιο δεν ήθελαν να σχολιάσουν τίποτα για το μέλλον της ταινίας. Η μικρού μήκους δεν προβάλλεται από το Disney+ και είχε μονάχα μία επίσημη κυκλοφορία σε βίντεο, σε μία συλλογή που είναι εδώ και χρόνια out of print, το “Mickey Mouse in Living Color, Volume Tw0”. Δεν μπορώ να αποφασίσω αν θέλω η ταινία να έχει την αυτονόητη κυκλοφορία που της πρέπει, ή προτιμώ πια να μείνει ανέγγιχτη ως μύθος, όμως ο πειραματισμός δεν θα έπρεπε να θάβεται από ένα στούντιο που χτίστηκε πάνω του. Πηγή

Για να δούμε λοιπόν, τι εθνικότητα έχουν τα κόμικς που αγαπούν περισσότερο τα μέλη του comicstreet(εκτός από τα Disney, που είναι διεθνή). Δύο πραγματάκια να ξεκαθαρίσω μόνο: Επειδή μπορεί κάποιοι, να αγαπούν λόγου χάρη τα BD, αλλά μέχρι πρότινος, να διάβαζαν αμερικάνικα, οπότε στη βιβλιοθήκη τους, τη μερίδα του λέοντος, να έχουν τα δεύτερα. Γι' αυτό λοιπόν, έβαλα και τη δεύτερη ερώτηση Εννοείται πως από όλα αυτά, δεν είναι ανάγκη να έχετε τις πρωτότυπες εκδόσεις. Φερ' ειπείν, εάν έχετε BD από την Cinebook, ή fumetti στα ελληνικά, ψηφίζετε BD και fumetti αντίστοιχα.

Η Καθημερινή ανέβασε πριν μερικούς μήνες στο playstore/appstore μια νέα εφαρμογή με τίτλο Disney Magazines by Kathimerini, στην οποία ο καταναλωτής μπορεί να έχει συγκεντρωμένα και να διαβάζει σε ηλεκτρονική μορφή όλα τα περιοδικά Ντίσνεϋ της εκδοτικής. Την είχα κατεβάσει στο κινητό μου εδώ και καιρό, αλλά δεν είχα ασχοληθεί μαζί της, κυρίως επειδή η αγορά των περιοδικών πρέπει να γίνει μέσω του επίσημου site (και μετά να γίνει η λήψη στην εφαρμογή), και βαριόμουν να μπω στην διαδικασία καταχώρησης καρτών, στοιχείων κοκ. Χθες χρειάστηκε να περιμένω στο αυτοκίνητο αρκετή ώρα για μία δουλειά και αποφάσισα να δοκιμάσω έμπρακτα την εφαρμογή, αγοράζοντας και κατεβάζοντας το καινούργιο Ντόναλντ. Οι εντυπώσεις μου είναι θετικότατες! Πέρα από τα γνωστά πλεονεκτήματα των ψηφιακών εκδόσεων, όπως την δυνατότητα να κουβαλάς στην τσέπη σου μια ολόκληρη συλλογή από κόμικς, να διαβάζεις το βράδυ, να μπορείς να αγοράσεις παλιότερα τεύχη κτλ, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η φροντίδα που έχουν δώσει στην ίδια την εφαρμογή καθ'αυτή. Είναι γρήγορη, το optimization είναι καλό, το ζουμ εξαιρετικό και γενικότερα η εμπειρία της ανάγνωσης ήταν κάτι παραπάνω από απολαυστική! Σίγουρα θα ξαναπάρω κάτι από εκεί στο μέλλον, ενώ δίνεται και η δυνατότητα συνδρομής για τις εκδόσεις. Να σημειωθεί επίσης πως οι συνδρομές και τα τεύχη είναι φθηνότερα από τα φυσικά αντίτυπα. Νομίζω καλό είναι να αναφέρονται/αναγνωρίζονται τέτοιες πρωτοβουλίες στην χώρα μας, μιας και ενισχύουν την αναγνωστική εμπειρία και μας δίνουν περισσότερες επιλογές για την πρόσβαση σε κόμικς. Παραθέτω μερικά screenshots.

Μπορεί πλέον να μη τα διαβάζω με τη συχνότητα που τα διάβαζα κάποτε, αλλά τα κόμικς της Disney είναι αδιαμφισβήτητα ένα αναπόσπαστο κομμάτι της σχέσης μου με την ένατη τέχνη. Πέραν του ότι θυμάμαι να τα διαβάζω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, νομίζω δεν υπάρχει άνθρωπος στην Ελλάδα που να μην έχει διαβάσει τουλάχιστον μια ιστορία του Μίκυ Μάους, του Ντόναλντ ή του Αλμανάκο. Επομένως, θέλοντας να κάνω ένα θέμα-φόρο τιμής για αυτά, ανοίγω ένα θέμα όπου ο καθένας μας μπορεί να αναφέρει τις 5 καλύτερες ιστορίες Disney που θεωρεί καλύτερες ή γενικότερα τον σημάδευσαν. Αν έχει να μας πει και κάποια επιπλέον ιστοριούλα για αυτές, τότε ακόμα καλύτερα! Οι δική μου πεντάδα είναι η παρακάτω: 1) Το Όνειρο Μιας Ζωής (Ντον Ρόσα). Την συγκεκριμένη ιστορία την διάβασα πριν ακόμα διαβάσω τον Βίο και Πολιτεία και είχα εντυπωσιαστεί με το κόνσπετ και την ευρηματικότητα του Ρόσα. Θυμάμαι μου είχε δανείσει το τεύχος του ΚΟΜΙΞ 193 κάποιος συμμαθητής μου στο φροντιστήριο των Αγγλικών μου και, καθώς τότε δεν ήμουν ιδιαίτερα εξοικειωμένος με το συγκεκριμένο περιοδικό, είχα εντυπωσιαστεί με το πόσο διέφερε από το κλασσικό Μίκυ Μάους. Μου έκανε εντύπωση η πλούσια αρθρογραφία και η προσοχή που είχαν δώσει στο ΚΟΜΙΞ. Φυσικά, μετά από λίγο καιρό ο συμμαθητής μου, μου δάνεισε και τον τόμο του Βίου και Πολιτεία και τότε έγινα για τα καλά φαν του Ρόσα και του περιοδικού. 2) Η Ζωδιακή Πέτρα: Είναι η πρώτη "σειρά" της Disney που διάβασα και με συνεπήρε από την πρώτη στιγμή. Μιας και ήμουν αρκετά μικρούλης όταν κυκλοφόρησε η επανέκδοση στο Μίκυ Μάους, δεν είχα συνηθίσει να διαβάζω ιστορίες σε επεισοδιακή μορφή. Παίζει κιόλας να πέτυχα το τρίτο επεισόδιο της σειράς σε ένα από τα πρώτα 5 περιοδικά Disney που είχα αγοράσει μου είχαν αγοράσει ποτέ . Επιπλέον, μου φαινόταν τόσο εξωπραγματικό και ΟΥΑΟΥ! που οι χαρακτήρες της Λιμνούπολης αλληλοεπιδρούσαν με τους χαρακτήρες του Μίκυ Σίτυ! Ξαναδιάβασα πρόσφατα της ιστορία στο τομάκι από τα Μεγάλα Σήριαλ και επιβεβαίωσα το ότι είναι πράγματι μια από τις πέντε αγαπημένες μου ιστορίες! 3) Μίκυ Μυστήριο Β' Κύκλος : Ίσως είναι λίγο άδικο να επιλέγω μια ολόκληρη σειρά, αλλά πραγματικά δεν γίνεται να μην αναφέρω ολόκληρο τον Β' κύκλο του Μίκυ Μυστήριο. Είναι αδιαμφισβήτητα η αγαπημένη μου ιστορία με τον Μίκυ. Θεωρώ πως η σειρά αποτελεί από μόνη της ένα πραγματικό επίτευγμα για τα κόμικς της Disney και πως θα ήταν αδύνατον να δούμε σήμερα κάτι παρόμοιο, λόγω της ενήλικης και ωμής δομής της. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω απαραίτητα ένα τεύχος, θα επέλεγα το 7, Η Μελωδία του Τρόμου. Όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει το πρώτο τεύχος της το 2002 (έδινε δώρο και ένα μπλουζάκι!), είχα τρέξει σαν τρελός στο περίπτερο για να το αγοράσω, μιας και λάτρευα τον Α'κύκλο. Όταν, όμως, διάβασα το τεύχος, δεν μου άρεσε καθόλου! Ήμουν αρκετά μικρός και δεν είχα καταλάβει πολλά πράγματα. Περίμενα κάτι σαν τις αυτοτελείς ιστορίες της προηγούμενης σειράς, επομένως, δεν αγόρασα περισσότερα από 4 τεύχη. Πολλά χρόνια μετά, έχοντας εκτιμήσει πλήρως το τι προσπάθησε να κάνει αυτή η σειρά, γύριζα σαν μανιακός στα παλαιοβιβλιοπωλεία μέχρι που συμπλήρωσα την συλλογή. Το 7ο τεύχος ήταν εκείνο που δυσκολεύτηκα πολύ να βρω και το βρήκα τελευταίο. Και μάλιστα ήταν και το τεύχος που έκλεινε την "βασική" ιστορία. Φαντάζεστε πόσο καιρό περίμενα για να δω πως καταλήγει η βασική πλοκή;;; 4) Ο Μεγάλος Μασκαράς : Είναι η αγαπημένη μου ιστορία με τον Φάντομ Ντακ! Τόσο αυτή, όσο και το σίκουελ (Η επιστροφή του Μεγάλου Μασκαρά) είχαν ό,τι ακριβώς θα ήθελα να δω σε μια ιστορία με τον Φάντομ: Ένας ύπουλος κακός, μια ενδιαφέρουσα πλοκή και τον ήρωα μας να κερδίζει χάρη στο μυαλό του. 5) Το Δεύτερο πιο Πλούσιο Παπί του Κόσμου : Είναι η αγαπημένη μου ιστορία του Καρλ Μπαρκς, ακριβώς επειδή μεγαλουργεί στην απλότητα της. Η πλοκή αν και βασική, παραμένει ευφάνταστη και κυλάει νεράκι! Ο Σκρουτζ και ο Ντόναλντ είναι πιο απολαυστικοί από ποτέ, ενώ ό,τι συμβαίνει σε κάνει να σκας από τα γέλια χωρίς να σε κουράζει! ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ - Ο Μεγάλος Σπλας: Επίσης μια ιστορία που διάβαζα διάσπαρτη σε τεύχη του Μίκυ Μάους και δεν είχα καταλάβει την τύφλα μου. Όταν κυκλοφόρησε ολοκληρωμένη σαν μεγάλο σήριαλ την ξεκοκκάλισα μέσα σε ένα απόγευμα! - Τα Πολλά Πρόσωπα της Μάτζικα Ντε Σπελ: Η δεύτερη αγαπημένη μου ιστορία του Μπαρκς που έχει και την αγαπημένη μου κακιά της Λιμνούπολης! Την Μάτζικα! - Ο Θησαυρός των Δέκα Αβαταρ: Είναι για μένα μια από τις απόλυτες ιστορίες με κυνήγι θησαυρού! - Το Σπαθί του Σαμπόρ: Μια απίστευτη περιπέτεια που ακόμα δεν έχω μάθει πως τελειώνει!