Search the Community

Αυτός είναι ο 74ος τόμος της Επίσημης Συλλογής Graphic Novel της Marvel. Κυκλοφόρησε στις 01/07/2022 και περιέχει τα τεύχη 1-6 της σειράς Son of M. Καλό θα ήταν, προτού κάποιος διαβάσει αυτόν τον τόμο, να έχει διαβάσει τον "Οίκο του Μ", επειδή η ιστορία εδώ είναι άμεση απόρροια των γεγονότων, που διαδραματίστηκαν σε εκείνο το κόμικ. Για όσες/ους δεν έχουν διαβάσει τον "Οίκο", υπάρχει περίληψη σε αυτόν τον τόμο και εδώ περιορίζομαι να γράψω, ότι ο αριθμός των μεταλλαγμένων στη Γη έχει περιοριστεί στα 198 άτομα, μέσα στα οποία δεν περιλαμβάνεται ο Πιέτρο Μάξιμοφ, γνωστός και ως Υδράργυρος (Quicksilver). Η μίνι σειρά, την οποία περιλαμβάνει ο τόμος αφηγείται τις απεγνωσμένες προσπάθειές του να αποκτήσει ξανά υπερδυνάμεις, προσπαθώντας να ξεγελάσει τους Inhumans. Απροσδόκητα ενδιαφέρον κόμικ, στα πλαίσια του υπερηρωικού βεβαίως, που παίρνει έναν από τους πλέον αντιπαθείς υπερήρωες της Marvel, τον ευέξαπτο, αλαζόνα Υδράργυρο, τον εξανθρωπίζει και τον κάνει, αν όχι συμπαθή, σίγουρα σαφώς πιο ενδιαφέροντα. Η υπόθεση είναι ενδιαφέρουσα, αλλά για εμένα, ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσίασε η αλληλεπίδραση του ήρωα με τους γύρω του και κυρίως με την κόρη του. Δεν πρόκειται για κάτι σπουδαίο, αλλά ο David Hine χειρίζεται με επιτυχία το υλικό του και με έκανε να ενδιαφερθώ για το χαρακτήρα, αν και θεωρώ, ότι το εύρημα με το ταξίδι στο χρόνο κάπου ξεχειλώνει. Το σχέδιο του Roy Allan Martinez είναι αρκετά καλό με μόνη παρατήρηση, ότι μου θύμισε υπερβολικά Frank Quitely. Κατά τα άλλα, εικονογραφεί με μεγάλη επιτυχία την ιστορία και προσφέρει ωραίες σκηνές δράσης και όχι μόνο. Η έκδοση της Hachette είναι σταθερά εξαιρετική και περιέχει και αρκετό επιπλέον υλικό σχετικά με το σεναριογράφο, την προέλευση των χαρακτήρων, τη δημιουργία της ιστορίας και τη σχεδιαστική εξέλιξη του Υδράργυρου κατά τη διάρκεια των ετών. Η ιστορία συνεχίζεται σε άλλο story arc, το Silent War, αλλά αυτός ο τόμος διαβάζεται αυτόνομα μια χαρά .

O Perdita είναι ένας πλανήτης ο οποίος θεωρείται ότι είναι η Γη της επαγγελίας για δύο διαφορετικούς λαούς. Από τη μία έχουμε τους Rans, φιλειρηνικούς και εργατικούς, οι οποίοι ήρθαν στον Perdita για να τον αποικίσουν και να δημιουργήσουν την μελλοντική τους πατρίδα. Από την άλλη έχουμε τους Tayans, μια φυλή από πολεμοχαρείς πολεμιστές οι οποίοι δεν σκοπεύουν να σταματήσουν πουθενά για να πραγματοποιήσουν το όνειρο τους για μια καινούρια πατρίδα. Ο μισός πλανήτης είναι ακατοίκητος, γιατί εκεί περιφέρονται γιγάντια όντα, οι οποίοι αντιμετωπίζονται ως θεοί. και επιτίθενται σε όποιους κάνουν το λάθος να εισέρχονται στην περιοχή τους. Οι Lumani, γηγενείς κάτοικοι του πλανητή, φαινομενικά πρωτόγονοι και υποανάπτυκτοι τεχνολογικά, βρίσκονται στον πλανήτη για τον προστατεύουν από τις αχόρταγες ορέξεις των αποίκων. Η Sonata, κόρη του αρχηγού των Rans, μια νεαρή κοπέλα που δεν υπακούει στους κανόνες, αποφασίζει να ταξιδέψει στην γη των γιγάντων, των κοιμώμενων θεών όπως τους αποκαλούν, για να λύσει το μυστήριο της καταγωγής των δύο λαών, και σε αυτή της τη προσπάθεια, θα συνεργαστεί, και στη συνέχεια θα ερωτευτεί, με τον Pau, τον γιο του αρχηγού των Tayans. Τι ακριβώς είναι οι κοιμώμενοι θεοί και ποια είναι ακριβώς η σύνδεση τους με τους 2 αντιμαχόμενους λαούς; Ποιο ακριβώς είναι το παρελθόν των Lumani και ποιος ο ρόλος που θέλουν να επιτελέσουν στον Perdita; Είναι όλα όπως φαίνονται, ή κρύβεται κάποιο μυστικό πίσω την ίδια την ύπαρξη του Perdita; Ανάμεικτα συναισθήματα μου άφησε η ανάγνωση της συγκεκριμένης σειράς. Μιλάμε προφανώς για μια space opera, η οποία δεν κρύβει τις επιρροές της από το όλες τις μεγάλες επιτυχίες του είδους, και μου προκάλεσε έντονη την αίσθηση ότι θέλει να γίνει το καινούριο Saga. Ο συγγραφέας David Hine ( Spawn, Spider-Man:Noir, Strange Embrace κ.α. ), τον οποίο είχαμε γνωρίσει σε ένα AthensCon πριν μερικά χρόνια, έχει στήσει έναν μεγάλο κόσμο, και αφηγείται μια ιστορία με αρκετές έξυπνες ιδέες. Πολλές από αυτές βέβαια είναι συνδυασμός όλων των κλισέ που έχουμε συναντήσει στο είδος, αλλά τις εμπλουτίζει με αρκετά πρωτότυπα στοιχεία, ώστε να καταφέρνει να δημιουργήσει κάτι το οποίο μπορεί να σταθεί στα δικά του πόδια με αξιώσεις. Το σημαντικότερο όμως πρόβλημα είναι ότι οι διάλογοι είναι ελαφρά ( έως αρκετά ) ανέμπνευστοι και ξύλινοι. Ενώ υπάρχει ζουμί πίσω από τους χαρακτήρες, όσο αρχετυπικοί και αν είναι αυτοί, η στάση τους και η αντιμετώπιση του κόσμου γύρω τους είναι τόσο "βασική" και αναμενόμενη, που δεν αφήνει να δημιουργήθει ( στον αναγνώστη ) η αίσθηση μιας ρεαλιστικής ιστορίας. Και ενώ χτίζεται κάτι τόσο ωραία γύρω τους, η σχεδόν απαθής και ταυτόχρονα απόλυτα προβλεπόμενη συμπεριφορά των πρωταγωνιστών, σε βγάζει από το "παραμύθι" μιας κινηματογραφικής εμπειρίας και σε κάνει να αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι μπροστά σε μια "γρήγορη" και low-budget τηλεοπτική παραγωγή. Στο σχέδιο βρίσκεται ο Brian Haberlin ( Spawn, Cyberforce, Faster Than Light ), o οποίος μου έβγαλε πολύ έντονα 90s vibes από την προσπάθεια του. Εχει ωραίες ιδέες, οι θεοί/γίγαντες είναι διαφορετικοί, αποδίδονται σωστά στο μέγεθος και στην δύναμη τους, και ο πλανήτης αποδίδεται όμορφα τόσο στην αισθητική όσο και στην ατμόσφαιρα που δημιουργεί. Δεν μπορώ να πω όμως το ίδιο για τους ανθρωπόμορφους χαρακτήρες, οι οποίο είναι αρκετά ξύλινοι, εκφραστικοί μεν, αλλά λίγο αδιάφορα σχεδιασμένοι και προβληματικοί στις κινήσεις τους. Πράγμα που κάνει χειρότερο η προτίμηση για πάρα πολλά κοντινά καρέ, πολλές φορές χωρίς κάποιο background, και με την ταυτόχρονη αίσθηση ότι δημιουργηθήκαν ξεχωριστά και "τοποθετηθήκαν" μετά πάνω στο υπόλοιπο καρέ. Συνολικά δεν είναι κακό, και σίγουρα περνάει με άνεση το μέσο όρο, κυρίως λόγω του γίνεται στο βάθος και όχι μπροστά στην κάμερα. H συνολική μίξη fantasy, sci-fi και steampunk στοιχείων είναι συνολικά επιτυχημένη πάντως. Μέχρι στιγμής έχουν βγει 12 τεύχη, τα οποία μαζεύτηκαν σε 2 ( αρκετά προσεγμένα ποιοτικά και πάνω από τα συνηθισμένα της Image) trade paperbacks, τα οποία και διάβασα για να γράψω αυτή τη παρουσίαση. Δεν ξέρω αν θα συνεχιστεί η σειρά, μια και το #12 βγήκε τον περασμένο Αυγουστο, αλλά την εποχή της πανδημίας δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα. Δεν είναι κορυφαίο, αλλά ένα 7/10 το παίρνει για εμένα που μου αρέσουν τα sci-fi. Να αναφέρω εδώ ότι η ίδια δημιουργική ομάδα γράφει τώρα το The Marked, πάλι από την Image.