Jump to content
Αρχική σελίδα
Πρόσφατα Σχόλια
Γκάλερι
Οι Επιλογές Μας
Οι Κανόνες
Portal

Καλώς ήλθατε στο ComicStreet

Γίνετε μέλη της κοινότητας. Η εγγραφή είναι γρήγορη και εύκολη.

Εγγραφείτε

Search the Community

Showing results for tags 'Dargaud'.

  • Search By Tags

    Type tags separated by commas.

  • Search By Author

Content Type


Forums

  • ΥΠΟΔΟΧΗ
    • Κανόνες
    • Νέα / Ανακοινώσεις
    • Απορίες / Βοήθεια
    • Γενική Συζήτηση
  • ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ / ΑΡΘΡΑ
    • ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ
    • ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ
  • ΕΚΔΟΣΕΙΣ
    • ΞΕΝΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ
    • ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ
    • WEBCOMICS
  • ΚΟΜΙΚΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΤΕΧΝΕΣ
    • Κινηματογράφος/TV και Κόμικς
    • Animation
    • Βιβλία
  • ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ - ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ
    • Καταστήματα
    • Πηγές - Ενημέρωση

Find results in...

Find results that contain...


Date Created

  • Start

    End

Last Updated

  • Start

    End

Filter by number of...

Joined

  • Start

    End

Group

About Me

Found 25 results

  1. Treoris
    Το Zoc της Jade Khoo είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση, για αρκετούς λόγους, αλλά κυρίως γιατί είναι η πρώτη δουλειά της νεαρής δημιουργού. Η μικρή Zoc έχει ένα ιδιαίτερο χάρισμα: τα μαλλιά της έλκουν το νερό. Αυτό της δημιουργούσε πάντα διάφορα προβλήματα. Αποφασίζει λοιπόν να χρησιμοποιήσει την δύναμη της για να βοηθήσει τους συνανθρώπους της, αλλά όπως φαντάζεστε τα πράγματα μπλέκονται περισσότερο. Στην πορεία θα συναντήσει πτηνόμορφους πλανόδιους τραγουδιστές, ανθρώπους που χρειάζονται τη βοήθεια της. Θα προσπαθήσει να ισορροπήσει ανάμεσα στο να βρει το κάλεσμα της στη ζωή, στις οικογενειακές της υποχρεώσεις... και φυσικά θα γνωρίσει ένα αγόρι με μια εξίσου μυστηριώδη δύναμη, τον Kael. Το σκίτσο της κινείται κάπου ανάμεσα σε γαλλό-βελγική σχολή και manga. Τα περισσότερα πλάνα είναι κινηματογραφικά, κυρίως φύση και εξοχή. Οι άνθρωποι συνήθως είναι απλοϊκά σχεδιασμένοι και το πενάκι της αφήνεται ελεύθερο στα δέντρα, στα πουλιά, στα σύννεφα, στο νερό. Ναι, στο νερό. Σε αρκετά πλάνα ένιωθα το νερό. Επίσης, παίζει καταπληκτικά με τα χρώματα για να αποδώσει τις καιρικές συνθήκες και τις ώρες της ημέρας. Το μουντό μπλε της αυγής, το overcast μιας συννεφιασμένης μέρας, η εκτυφλωτική λαμπρότητα της λιακάδας. Υπάρχουν πλάνα που τα κοιτούσα και με ταξίδευαν, με ξεκούραζαν. Το σενάριο είναι ένα περίεργο μείγμα παραμυθιού και μαγικού ρεαλισμού. Υπάρχουν στιγμές που θα μπορούσαν να βαρύνουν την ατμόσφαιρα (η ιστορία της οικογένειας της, οι διάφορες καταστροφές που συναντάει κλπ) αλλά η δημιουργός δεν παίζει αυτό το χαρτί. Αντίθετα, μέσα από το προσωπικό ταξίδι της Zoc περνάει μηνύματα όπως οι εύθραυστες οικογενειακές ισορροπίες, η δυσκολία του να βρεις τον δρόμο σου στη ζωή, η ενηλικίωση, το κακό που συμβαίνει όταν κάνεις καλό, πώς μπορούν να ταιριάξουν δύο εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, η σκληρότητα των ανθρώπων ενάντια στο διαφορετικό. Τα αγγίζει όλα αυτά, στα δείχνει αλλά δεν μιλάει, δεν βαθαίνει ιδιαίτερα σε κάποιο, και τη σέβομαι για αυτό. Το υλικό σηκώνει πολύ δράμα και εκείνη το απέφυγε. Η ιστορία δεν τραβάει πολύ, φτάνει σχετικά γρήγορα στο τέλος της και νομίζω πως είμαι ικανοποιημένος με αυτό. Σε γενικές γραμμές είναι ένα εντυπωσιακό, low key ντεμπούτο που αφήνει υποσχέσεις για το μέλλον της δημιουργού. Ένιωσα καλά διαβάζοντάς το, προβληματίστηκα λίγο, κυρίως όμως ταξίδεψα μαζί με τη Zoc στα μέρη που επισκέφθηκε και ένιωσα πως ήμουν εκεί.
  2. leonidio
    Ημερομηνία Ελληνικής Κυκλοφορίας: 28-01-2019 Υλικό της Συλλογής: Batman - The Dark Prince Charming (DC Comics / Dragaud, 2017-2018) Έχω την εντύπωση, ότι εάν δεν υπήρχαν τα υπερηρωϊκά κόμικς, ο κόσμος θα αντιμετώπιζε την 9η τέχνη με περισσότερη σοβαρότητα. Και για να μην είμαι άδικος, για αυτό ευθύνονται και τα ίδια τα κόμικς της συγκεκριμένης κατηγορίας, επειδή έχουν συνδεθεί με πολλά στραβά κατά τη διάρκεια των δεκαετιών: έλλειψη ψυχολογικού βάθους, εναρμόνιση με την καθεστηκυία ιδεολογία, σενάρια και story lines τα οποία επαναλαμβάνονται και ανακυκλώνονται ατέρμονα, εμπορευματοποίηση που δεν επιτρέπει στους καλλιτέχνες να τολμήσουν κάτι πιο διαφορετικό, συντηρητισμός (μην ξεχνάμε ότι η ομάδα στόχος είναι πρωτίστως οι έφηβοι και συνεπώς υπάρχουν – ειδικά στις ΗΠΑ – παντοδύναμοι μηχανισμού αυτολογοκρισίας) κτλ. κτλ. κτλ. Αλίμονο, καμία από τις παραπάνω μομφές δεν είναι αβάσιμη….Οπότε, ο οποιοσδήποτε “λογικός” άνθρωπος θα ρωτήσει “Μα γιατί συνεχίζεις να διαβάζεις τέτοιου είδους κόμικς, προϊόντα υποκουλτούρας και δε συμμαζεύεται;” Η προφανής απάντηση θα ήταν “Επειδή, παρόλα αυτά, μου αρέσουν” και ενώ θα έπρεπε να ήταν επαρκής, δυστυχώς σπανίως γίνεται δεκτή. Ή και ευτυχώς, από την άλλη επειδή μας αναγκάζει να ψαχτούμε λίγο και να δούμε γιατί μας αρέσουν αυτού του είδους τα κόμικς. Μια λοιπόν πιο “ψαγμένη” απάντηση, είναι ότι ακόμα και με αυτούς τους περιορισμούς, το συγκεκριμένο είδος κόμικς έχει παραγάγει αριστουργήματα. Εξάλλου, πολλοί καλλιτέχνες έχουν δουλέψει υπό ασφυκτικές συνθήκες παραγωγής κι όμως έχουν γράψει το όνομά τους με ανεξίτηλα γράμματα στο χώρο του κινηματογράφου (Φορντ, Χίτσκοκ, Χιούστον, Χωκς και δεν έχει τελειωμό η λίστα). Το συγκεκριμένο κόμικς δεν είναι αριστούργημα (τζάμπα η παραπάνω εισαγωγή, λοιπόν :D) , αλλά είναι αξιοπρεπέστατο. Εντάσσεται σε μια γενικότερη προσπάθεια που κάνει η DC να προσεγγίσει μη Αμερικανούς καλλιτέχνες για να φτιάξουν κόμικς για αυτήν. Σωστή κίνηση, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, επειδή η φρέσκια ματιά χρειάζεται πάντα, ειδικά σε κάτι τόσο τετριμμένο, όπως οι σούπερ ήρωες. Για το συγκεκριμένο κόμικ προσκλήθηκε ο Ιταλός Enrico Marini, του οποίου έχουμε ξαναδεί δουλειές στα ελληνικά, τόσο στο Τζίπσυ (εκδόσεις Μαμούθ), όσο και στα Αρπακτικά (εκδόσεις Ελευθεροτυπία), αλλά και σε πολλά άλλα καλά κόμικς, που δεν έχουμε δει μεταφρασμένα στη γλώσσα μας. Προκειμένου πιθανόν να δοθούν κάποια περιθώρια ελιγμών στο δημιουργό, η συγκεκριμένη ιστορία δεν εντάσσεται στο “κανονικό” σύμπαν του Μπάτμαν (είναι αυτό που από αρχαιοτάτων χρόνων ονομάζουμε off-continuity :D). Με πολύ λίγα λόγια η υπόθεση: μια γυναίκα εμφανίζεται και λέει στον Μπρους Γουέιν ότι έχουν αποκτήσει μια κόρη, 9 ετών τη στιγμή της αφήγησης, μετά από μια νύχτα πάθους. Η πληροφορία φτάνει στα αυτιά του Τζόκερ, ο οποίος απάγει το κορίτσι, προκειμένου να λάβει λύτρα από τον Μπρους. Οι ικανότητές του Marini ως σχεδιαστή είναι πέραν πάσης αμφισβητήσεως και όσοι έχετε αμφιβολίες, μπορείτε να ρίξετε μια ματιά στο παρακάτω σχέδιο (και σε ακόμη περισσότερα εδώ) και θα σας φύγει η μαγκιά. Γενικότερα το σχέδιο είναι αρκούντως εξπρεσιονιστικό, η παλέτα των χρωμάτων μουντή, σε ένα “βιομηχανικό” κιτρινωπό υπόβαθρο, αλλά και η σκηνοθεσία των πάνελ εξαιρετική. Ο δε Μπάτμαν είναι σχεδιασμένος με μια δόση, ας πω αποστασιοποίησης, που τον καθιστά όσο χρειάζεται σκοτεινό και απόμακρο. Γενικά, όλα σωστά και απολύτως ταιριαστά για το Σκοτεινό Ιππότη. Πολλοί πόντοι στο καλαθάκι του Marini, λοιπόν. Το κρίσιμο σημείο είναι ότι ο Marini αναλαμβάνει και το σενάριο, σε αντίθεση με τις περισσότερες ευρωπαϊκές δουλειές του, όπου υπέγραφε μόνο το σχέδιο. Δεν προσφέρει μεγάλες ιδέες, δεν καινοτομεί ιδιαίτερα, δεν μπαίνει σε μεγάλο ψυχολογικό βάθος, και, ναι, κάλλιστα μπορεί να ισχυριστεί κάποιος (όπως ο Μάνος Βασιλείου Αρώνης, στο πολύ καλό του άρθρο) ότι οι γυναικείοι χαρακτήρες είναι στα όρια της καρικατούρας (ως μη όφειλαν, τουλάχιστον για την περίπτωση της μητέρας), το φινάλε είναι κάπως στημένο. Από την άλλη όμως, έχει αρκετές καλές ιδέες: ο Τζόκερ παρουσιάζεται εξανθρωπισμένος και σχεδόν συμπαθής, ο Άλφρεντ τολμά και βάζει γλώσσα υπάρχει και η κωμική φιγούρα του Άρτσι, όλα καλά και διασκεδαστικά, λοιπόν. λογικά θα περάσετε πολύ ευχάριστα, όπως πέρασα κι εγώ. Το κόμικ κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis σε ωραία έκδοση και σε μετάφραση και επιμέλεια του Χρήστου Τσέλιου. Μια πρώτη εκδοχή της παρουσίασης αυτής αναρτήθηκε στο ιστολόγιο https://astoixeiotos.wordpress.com
  3. Θρηνωδός
    Πολύ χάρηκα που διάβασα το συγκεκριμένο. Δύο (και) χρόνια το 'χα βάλει στο μάτι. Το 'χα σκαναρισμένο αλλά δεν γούσταρα γιατί το σχέδιο, αυτό το ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ σχέδιο δεν είναι για οθόνη όπως και να το κάνουμε. Βρέθηκε λοιπόν ένας Άγγελος(star comics) και όπως τα λέγαμε στο μαγαζί του, τσουπ το Arctic Marauder από την Fantagraphics που είχε εξαφανιστεί από κάθε μεγάλο σάιτ και το νόμιζα εξαντλημένο. Με συνοπτικές διαδικασίες αποκτήθηκε και διαβάστηκε. Δεν υπάρχει λόγος να εκθειάσω την έκδοση, η Fanta είναι Fanta, με παχύ χορταστικό χαρτί και μεγάλο μέγεθος που απογείωσε το ήδη εξωπραγματικό εικαστικό κομμάτι του κόμικ. Ο Ζερόμ Πλυμιέ, φοιτητής ιατρικής, ταξιδεύοντας με το "ΑΝΖΟΥ" στο Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό, γίνεται μαρτυράς ενός ανεξήγητου θεάματος: στην κορυφή ενός παγόβουνου, παγιδευμένο ένα ναυαγισμένο πλοίο. Για επίσης ανεξήγητους λόγους το "ΑΝΖΟΥ" ανατινάζεται και βυθίζεται. Ο Ζερόμ Πλυμιέ με μερικούς άνδρες της ανιχνευτικής ομάδας που είχε αποβιβαστεί για την εξερεύνηση του παγιδευμένου πλοίου, διασώζεται, για να ξεκινήσει μια περιπέτεια που θα τον φέρει αντιμέτωπο με τρελούς επιστήμονες, τέρατα του βυθού, φουτουριστικά υποβρύχια και ιπτάμενες μηχανές. Aυτό το ταρντικό μισοξεχασμένο πόνημα έχει κυκλοφορήσει στα Ελληνικά! Mπήκε σε συνέχειες στα τεύχη #22-27 του περιοδικού Παρά Πέντε από τον Δεκέμβριο του 1986 μέχρι τον Ιούνιο του 1987. Το "Le démon des glaces" όπως πολύ εύστοχα γράφει στο οπισθόφυλλο της Αγγλικής έκδοσης, είναι θα έλεγε κανείς ένα icepunk κόμικ. Μια πανέμορφη μείξη του απόμακρου, στεγνού και γοητευτικού αρκτικού τοπίου με την steampunk αισθητική. Σε μένα χτύπησε πολύ ευαίσθητη χορδή μιας και λατρεύω οτιδήποτε steampunk όπως επίσης οποιαδήποτε ιστορία εξελίσσεται εν μέρει ή εξολοκλήρου πάνω ή μέσα σε ωκεανούς. Η απεραντοσύνη και το τι κρύβουν στα βάθη τους με γοητεύει απεριόριστα. Είναι και ταρντί, πόσο ν'αντέξω πια. Πέρα από την πλάκα, καταλαβαίνω πως η ιδέα των τρελών επιστημόνων και των σχεδίων τους είναι κατατί τετριμμένη. Είναι γραμμένη βέβαια το 1974, τότε πρωτοκυκλοφόρησε από τον νεαρό Ζακ και την Dargaud οπότε ισχύει η πεποίθηση μου σχετικά με το ότι κρίνεις κάτι με βάση το πότε και το που κυκλοφόρησε. Μην ξεχνάμε ότι τότε πουλούσε πολύ έντονα η περσόνα του τρελού επιστήμονα που θέλει να καταστρέψει το σύμπαν και ο Ταρντί το ενσωμάτωσε πολύ φινετσάτα. Είναι αρκετά μινιμάλ το σενάριο αλλά δεν με ενόχλησε καθόλου, ίσα ίσα που σε προετοιμάζει για κάτι σούπερ σύνθετο με υπερφυσικό αέρα και στο γυρνάει 180 μοίρες Το σχέδιο είναι πραγματικό χάρμα οφθαλμών. Ο,τι καλύτερο, αψεγάδιαστο, top notch και όλα τα υπερθετικά που υπάρχουν. Διαβάστε το σκαναρισμένο αλλά αγοράστε με κλειστά μάτια την έκδοση της Fanta. Αξίζει τα λεφτά της μέχρι το τελευταίο σεντ. Εκτός και αν μιλάτε Γαλλικά και έχετε το κατοστάρικο που πάει η πρώτη Θα έβαζα και άλλες εσωτερικές σελίδες αλλά θα παρασυρθώ και θα τις βάλω όλες. ? ? bedetheque
  4. GreekComicFan
    Οι ιστορίες του «φτωχού και μόνου καουμπόυ» που «πυροβολεί πιο γρήγορα από τον ίσκιο του», ξεκίνησαν από ένα άτομο, τον Μορίς, ο οποίος τον Οκτώβρη του 1946 παρουσίασε τον χαρακτήρα του στο γαλλόφωνο κοινό, μέσα από τις σελίδες του Le Journal de Spirou της Dupuis, με την πρώτη περιπέτεια να είναι το Αριζόνα 1880. Δημιουργημένος ως παρωδία της άγριας δύσης, ο Λούκυ Λουκ αποτελεί ουσιαστικά ένα έξυπνο φόρο τιμής και σήμερα είναι ανάμεσα στα τρία πιο γνωστά κόμικς της γαλλοβελγικής σκηνής παγκοσμίως, παρέα με τον ΤενΤεν και τον Αστερίξ. Στην αρχή τις ιστορίες τις έγραφε και τις σχεδίαζε αποκλειστικά ο Μορίς. Σε αυτή την περίοδο του τίτλου, το σχέδιο ήταν πιο καρτουνίστικο, η γραμμή του Μορίς στρογγυλευμένη και το χιούμορ βασιζόταν κυρίως στα οπτικά γκαγκς, με την ίδια την ιστορία να είναι καθαρή περιπέτεια γουέστερν. Οι ιστορίες ήταν επίσης μικρότερες σε αριθμό σελίδων μιας και δημοσιεύονταν βάσει των αναγκών ενός εβδομαδιαίου περιοδικού, με την κυκλοφορία του σε μορφή άλμπουμ και τις προοπτικές που επέφερε, να ξεκινάει 3 χρόνια αργότερα, το 1949. Ο Μορίς αυτή την περίοδο θα κάνει και ένα ταξίδι/περιοδεία στις ΗΠΑ, παρέα με τους Φρανκέν και Ζιζέ (και οι δύο γνωστοί για το Σπιρού και Φαντάζιο), στο οποίο θα γνωρίσει καλλιτέχνες του περιοδικού Mad και θα επηρεαστεί από του χιούμορ της Αμερικάνικης σκηνής, αποκτώντας σταδιακά και το σχεδιαστικό ύφος με το οποίο είναι αναγνωρίσιμος σήμερα. Η πιο καθοριστική στιγμή για την επιτυχία του κόμικ ήρθε το 1956, όταν ο Μορίς συνεργάστηκε με τον Ρενέ Γκοσινί (δημιουργό του Μικρού Νικόλα και φυσικά του Αστερίξ), ο οποίος ανέλαβε το σενάριο, απογειώνοντας τον τίτλο. Εδώ είναι που εδραιώθηκαν πολλά από τα γνωρίσματα που αποδίδουμε στην σειρά. Ο Μορίς είχε εμφανίσει ιστορικές προσωπικότητες πριν, βάζοντας ως πρωταγωνιστές τους Ντάλτον (στην ιστορία “Οι Παράνομοι”, αλλά τους είχε σκοτώσει, μιας και αυτή ήταν και η μοίρα τους στην πραγματικότητα (αν και με άλλο τρόπο από αυτόν που δείχνει το κόμικ). Ο Γκοσινί απλά το παρέκαμψε αυτό, παρουσιάζοντας τα ηλίθια ξαδέρφια τους, που είναι οι Ντάλτον που ξέρουμε σήμερα. Σειρά είχαν προσωπικότητες σαν τον Ρόυ Μπιν τον Δικαστή, τον Μπίλι τον Τρομερό κ.ο.κ. Έμφαση δόθηκε επίσης στην κάλυψη ιστορικών στιγμών της άγριας δύσης, ενώ το χιούμορ της ατάκας, η κωμωδία καταστάσεων και η σάτιρα της τρέχουσας πραγματικότητας με την μορφή αναχρονισμών και την παρουσίαση χαρακτήρων που φέρουν την μορφή σύγχρονων διασημοτήτων, ήρθαν στο προσκήνιο, αποτελώντας παράλληλα και μια μορφή κοινωνικής κριτικής. Η σειρά έκανε την μετάβαση από την Dupuis στην Dargaud το 1968, και από το περιοδικό Spirou στο Pilote, το δικό της βραχύβιο ομότιτλο ανθολογικό περιοδικό μεταξύ 1974-1975, στο TinTin την επόμενη χρονιά και διάφορα άλλα περιοδικά στην συνέχεια. Με το δίδυμο να βγάζει δύο και τρία άλμπουμ το χρόνο όλο αυτό το διάστημα, η συνεργασία διακόπηκε λόγω του πρόωρου θανάτου του Γκοσινί το 1977. Ο Μορίς συνέχισε από το 1980 την σειρά σε συνεργασία με άλλους σεναριογράφους με ποικίλα αποτελέσματα μέχρι και τον δικό του θάνατο το 2001. Είχε προλάβει να δημιουργήσει την δικιά του εταιρία (Lucky Productions) το 1991, η οποία είχε αναλάβει την έκδοση του κόμικ. Έκτοτε, η σειρά συνεχίζεται με τον σχεδιαστή Ασντέ, με διάφορους σεναριογράφους, με τον ίδιο να αναλαμβάνει το σενάριο στα άλμπουμ με τον Λούκυ Κιντ, την σειρά που εξιστορεί τις περιπέτειες του Λούκυ Λουκ όταν ήταν παιδί. Η σειρά έχει ένα μακρύ ιστορικό και στην χώρα μας, με το πρώτο τεύχος να κυκλοφορεί τον Απρίλιο του 1968, από τις εκδόσεις Αιγόκερω, μια συνεργασία του Ανδρεόπουλου και του Στρατίκη, γνωστοί από την κυκλοφορία του περιοδικού Μικρός Σερίφης. Η σειρά είχε μεγάλη επιτυχία από την αρχή, παρά την τσιμπημένη τιμή για τα δεδομένα της εποχής. Χαρακτηριστικό αυτής της έκδοσης είναι πως οι εκδότες πρόσθεταν διηγήματα στην αρχή και στο τέλος του εντύπου. Άλλο χαρακτηριστικό είναι… ο εφιάλτης της αρίθμησης, μιας και οι εκδότες κατέφυγαν σε τουλάχιστον 5 επανεκκινήσεις της σειράς με διαφορετική αρίθμηση των τευχών και με κάποιες περιπτώσεις δύο διαφορετικές αριθμήσεις να τρέχουν παράλληλα, με τον μέσο αναγνώστη να μην ξέρει τι έχει στα χέρια του και με τι σειρά να τα βάλει στην συλλογή του. Υπάρχει πλέον χαρτογράφηση του τι έχει κυκλοφορήσει και με τι αρίθμηση, αλλά θα ασχοληθούμε σε άλλο θέμα με αυτό κάποια στιγμή. Από το 1974 ο Στρατίκης ανέλαβε μόνος του την έκδοση της σειράς, αλλά ξεκίνησε να συνεργάζεται από το 1977 με τον Ψαρόπουλο, ο οποίος ανέλαβε τελικά την σειρά εξ’ ολοκλήρου. Όλα αυτά μέχρι και τον Δεκέμβριο του 1984, όπου ανέλαβε την σειρά η Μαμούθ Κόμιξ, που κατέχει τα δικαιώματα μέχρι και τις μέρες μας, μια εταιρία που είχε ήδη 4 χρόνια πορείας μέχρι τότε, με μερικές καλές κυκλοφορίες αλλά χωρίς κάποια μεγάλη επιτυχία. Η Μαμούθ εξαρχής ανέβασε την ποιότητα έκδοσης καταργώντας τον πολτό που χρησιμοποιούσαν πριν, μείωσε την τιμή και καθόρισε μια φιξαρισμένη αρίθμηση για όλα τα άλμπουμ σε όλες τις επανεκδόσεις, όλα συστατικά που εκτίναξαν την επιτυχία της σε άλλα επίπεδα. Κράτησε επίσης τις ονομασίες που είχε θεσπίσει ο Στρατίκης, για να μην ξενίσει τους υπάρχοντες αναγνώστες, κάτι που χρειάστηκε να αντιμετωπίσει στην πορεία, όταν το άλογο του Λούκυ Λουκ, ο Τζόλυ Τζάμπερ, αρσενικού γένους, που είχε βαφτιστεί ως Ντόλυ (γένους θηλυκού), χρειάστηκε να… επανέλθει στο αρχικό του φύλο, όταν μια ιστορία επικεντρώθηκε συγκεκριμένα στο φύλο του και στις ερωτικές περιπέτειες του. Η Μαμούθ έβγαζε σε σταθερή μηνιαία κυκλοφορία την σειρά για δεκαετίες, με την πρώτη έκδοση να τελειώνει στο τεύχος 55 (Επικίνδυνο Πέρασμα) και να ξεκινάει το ακριβώς επόμενο μήνα την επανέκδοση της, προσθέτοντας εμβόλιμα τα νέα άλμπουμ και όσα άλμπουμ δεν είχε δημοσιεύσει την πρώτη φορά. Έκανε 4 επανεκδόσεις της σειράς πριν διακόψει την μηνιαία κυκλοφορία, με τις επόμενες επανεκδόσεις πλέον να γίνονται σποραδικά και όταν εξαντληθεί κάποιο συγκεκριμένο νούμερο. Από το 2010 συνεργάζεται και με διάφορες εφημερίδες για την διάθεση τους ως προσφορά στα Σαββατιάτικα και Κυριακάτικα φύλλα τους. Η αρχή έγινε με την Καθημερινή τον Οκτώβριο του 2010, όπου έβγαλε 16 άλμπουμ της σειρά σε σκληρόδετες εκδόσεις, συνέχισε το 2013 με την έκδοση του Έθνους της Κυριακής, η οποία με διάφορα διαλείμματα έδωσε 44 άλμπουμ μέχρι και το καλοκαίρι του 2015 και κατέληξε με την έκδοση 6 τόμων από το Βήμα της Κυριακής το Καλοκαίρι του 2018, οι οποίοι ήταν λίγο μικρότερου σχήματος και περιλάμβαναν 3 άλμπουμ ο καθένας, αποτελώντας ουσιαστικά τις πρώτες Integrale/omnibus εκδόσεις με τις περιπέτειες του χαρακτήρα στην χώρα μας, αντιγράφοντας αντίστοιχες Γαλλικές εκδόσεις. Η σειρά έχει φτάσει αισίως τα 85 άλμπουμ στην χώρα μας, χωρίς να λάβουμε υπόψη τα διάφορα εκτός σειράς τεύχη. Παραθέτω το οπισθόφυλλο με το κατάλογο της σειράς. Είναι δύσκολο για εμένα να αξιολογήσω την σημασία της σειράς στην χώρα μας αντικειμενικά, μιας και μαζί με το Αστερίξ, είναι τα πρώτα κόμικς που έπιασα στα χέρια μου, πριν μάθω να διαβάζω. Είναι οι σταθεροί συνοδοιπόροι μου όλα αυτά τα χρόνια. Το χιούμορ αυτών των δύο, επηρέασε και το δικό μου σίγουρα. Οπότε πρέπει να κοιτάξω προς τα έξω για να δω πως το αντιλαμβάνεται ο μέσος Έλληνας. Και αυτό που βλέπω είναι πως ο Λούκυ Λουκ, είναι ένα από τα κόμικς (που δεν ξεπερνούν τα δάχτυλα ενός χεριού) όπου γνωρίζει και ενδιαφέρει να διαβάσει ο οποιοσδήποτε, άσχετα αν δεν ασχολείται με κόμικς, αυτό που συνεχίζει να κάνει τόσες επανεκδόσεις (παρέα πάλι με το Αστερίξ), που ξεπερνάει όλα τα εγχώρια ρεκόρ, το οποίο εν τέλει, επιτρέπει στην εταιρία που το εκδίδει να διατηρείται στην ζωή (ξανά, παρέα με το Αστερίξ). Και αυτά δεν είναι μικρά επιτεύγματα. Προτείνεται ανεπιφύλακτα λοιπόν. Ακόμα και στα υποδεέστερα άλμπουμ, μια άλφα διασκέδαση την παρέχει.
  5. Θοδωρής Καραπάνος
    ΠΡΟΛΟΓΟΣ Ήθελα να κάνω μια λίστα, που να δείχνει σε ποια κόμικς εργάστηκε ο Rene Goscinny, πέρα από τα γνωστά, εμπνευσμένος από την τεράααααστια δουλειά του @Spyros Andrianos εδώ ,εδώ κι εδώ. Τελικά, κατέληξα να κάνω αφιέρωμα στον δημιουργό, το οποίο περιέχει μεταξύ άλλων μια εργογραφία( η οποία, συνειδητοποίσα ότι υπάρχει σε πάααρα πολλά άλλα sites). Απολαύστε! Όπως αρκετοί από εδώ θα έχετε καταλάβει, υπάρχει ένα κόμικ, Αστερίξ ονομάζεται και κάνει ικανοποιητικές πωλήσεις. Έχει βγάλει και μερικές ταινιούλες, τίποτα το ιδιαίτερο μωρέ. Ο δημιουργός, ονομάζεται Rene Goscinny. Εκτός από αυτό, έχει κάνει και κάτι άλλα κομικσάκια. Ένα με ένα κακο Βεζίρη κι ένα με ένα καουμπόη. Όχι τίποτα ιδιαίτερο μωρέ, έτσι, για να υπάρχουν κάπου στην κοινότητα ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ: 1926- 1959 Ήταν Πωλονοουκρανικοεβραϊκής καταγωγής. Η μητέρα του Ουκρανή κι ο πατέρας του, μετανάστης Εβραϊος της Πωλονίας, γνωρίστηκαν και παντρεύτηκαν το 1919 στο Παρίσι. Γεννημένος στη Γαλλία, το 1926, μοναχοπαίδι, μοναχογιός. Το 1928, μετοικούν οικογενειακώς στο Μπουένος Αϊρες της Αργεντινής. Εκεί θα λάβει γαλλική παιδεία, καθώς ο πατέρας του θα φροντίσει να φοιτήσει στο γαλλικό σχολείο της πόλης, όπου ο ίδιος δίδασκε( ήταν χημικός μηχανικός). Το 1942, θα αποφοιτήσει από το λύκειο και μόλις μερικούς μήνες αργότερα, ο πατέρας του θα πεθάνει . Είναι λοιπόν, επιτακτική ανάγκη, να βρει μια δουλειά. Την ίδια περίοδο, μαίνεται ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, κατά τη διάρκεια του οποίου, ο νεαρός Rene, θα χάσει πολλούς από τους συγγενείς του στην Ευρώπη εξ΄αιτίας των Ναζί. Αυτή, είναι ίσως η πιο επίπονη περίοδος στη ζωή του. Τέλος πάντων, ο μεγάλος δημιουργός θα βρει μια δουλειά, ως σκιτσογράφος σε διαφημιστικό πρακτορείο. Για καλή τύχη αυτού και της μητέρας του( αλλά και όλων εμάς που απολαμβάνουμε σήμερα τα έργα του), ένας θείος του, θα τους προσκαλέσει, το 1945 στην Νέα Υόρκη, όπου διέμενε. Εκεί, περνάει μια πολύ δύσκολη περίοδο. Άνεργος, με ελάχιστα χρήματα, αποφασίζει να γυρίσει το 1949 στη Γαλλία και να εκτίσει, τη στρατιωτική του θητεία( παρά τις αντιρρήσεις της μητέρας του). Γυρνώντας, θα συναντήσει τους ιδρυτές του MAD(Will Elder, Harvey Kurtzman ), που θα τον βοηθήσουν. Θα γνωριστεί επίσης με τους Jjie και Morris. Γνωρίζεται και με τον ιδρυτή του πρακτορείου Τύπου(World Press), Georges Troisfontaines , ο οποίος του εξασφαλίζει δουλειά κι έτσι, ο πολυταξιδεμένος- πλέον- Rene, ετοιμάζει βαλίτσες ακόμη μια φορά, για το Παρίσι. Στη δουλειά του, θα γνωριστεί με τον Albert Uderzo, οι οποίοι, γίνονται αμέσως φίλοι . Αυτοί οι δύο λοιπόν, μαζί με τους Jean Charlier(δημιουργός του Bluberry) και Jean Hebrand, θα δημιουργήσουν ένα ειδησεογραφικό κι ένα διαφημιστικό πρακτορείο(Edipresse και Edifrance αντίσοιχα). Περνούν πολλά χρόνια, εφτά συγκεκριμένα, σκληρής δουλειάς, σε πάμπολλα περιοδικά. Από ένα βραχύβιο αμερικάνικο περιοδικό τηλεόρασης( που εκεί δούλεψαν χάρη στις γνωριμίες του Rene), μέχρι στήλη σαβουάρ βίβρ σε γαλλικό γυναικείο περιοδικό. Περνούν επίσης εφτά χρόνια συνεχών απορρίψεων. Λόγου χάρη, όταν ο εκδότης του τεράστιου περιοδικού Spirou, ψάχνει νέους δημιουργούς, βλέπει τη δουλεία τους( συγκεκριμένα το κόμικ Ούμπα Πα) και τους λέει:"Συνεχίστε την καλή δουλειά" πράγμα που αποθαρρύνει τους δύο δημιουργούς, οι οποίοι όμως δεν τα παρατούν. Βέβαια, ο Goscinny, είχε κάνει ορισμένα σενάρια που δημοσιεύθηκαν μέσα στις σελίδες του περιοδικού. Αυτές όμως, είναι μικρές δουλειές για, βιοπορισμό και μόνο. Έτσι, βλέπουμε λόγου χάρη, ότι στο #6 του Jerry Spring, είναι ένα πολύ μέτριο τεύχος και σε τίποτα δε θυμίζει Gosciny. Επιτέλους, οι δύο δημιουργοί δικαιώνονται, όταν το 1958 η πρώτη τους δουλειά, ο Ούμπα Πα, δημοσιεύεται στο περιοδικό Tintin . Είναι όμως αργά, καθώς το 1959, ξεκινούν την έκδοση του Pilote, μίας εβδομαδιαίας έκδοσης, που φιλοξενεί διάφορα κόμικς, ένα από αυτά ο Asterix. Όταν λοιπόν, το 1962 σε μια δημοσκόπηση του περιοδικού Tin- tin, ο Ούμπα Πα, βρίσκεται στη δέκατη όγδοη θέση, οι δύο δημιουργοί, δράττονται της ευκαιρίας και κάτι από χτύπημα στην περηφάνια τους, κάτι από έλλειψη χρόνου, κάτι από εύρεση εισοδήματος μέσω του δικού τους περιοδικού, φεύγουν κι επικεντρώνονται αποκλειστικά στον Asterix και στο Pilote. ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ: 1959- 1977 Το Pilote, θα υπάρξει, τεράστιος σταθμός στη ζωή του Goscinny. Αυτός, μαζί με τον Underzo, τον Charlier και τον Hebrand, έχουν ιδρύσει όπως είπαμε παραπάνω αυτά τα δύο πρακτορεία. Τα πρώτα χρόνια, εκδίδουν το Le Supplément Illustré, ένα ένθετο, στη Radio-Télé, ένα περιοδικού του εκδοτικού Radio-Luxembourg. Αργότερα, αυτοί οι τέσσερις, αποφασίζουν να φτιάξουν ένα ολόδικό τους περιοδικό, κι έτσι γεννιέται σιγά- σιγά το Pilote. Το 1959 λοιπόν, αυτό το όνειρο, παίρνει υλική υπόσταση, παίρνει σάρκα και οστά, ζωντανεύει, πείτε το όπως θέλετε, το σημαντικό είναι ότι αυτοί οι τέσσερις, μαζί με τον François Clauteaux ως αρχισυντάκτη, το περιοδικό κυκλοφορεί το τεύχος 0. Μέσα,βλέπουμε πολλά πολλά κόμικς, διαφόρων ειδών, αλλά κατά κύριο λόγο χιουμοριστικά. Δυστυχώς, το 1960, το περιοδικό θα αντιμετωπίσει οικονομικά προβλήματα, τα οποία θα ωθήσουν τους ιδρυτές του, να το πουλήσουν στον Dargaud ( δεν θυμάμαι πού, πάντως σίγουρα είχα διαβάσει ότι σ' ένα χιουμοριστικό σκίτσο ο Goscinny και ο Underzo, απεικόνιζαν τον Dargaud, ως έναν βρικόλακα- καταλαβαίνετε λοιπόν, για τι εργοδότη μιλάμε...) . Τη δεκαετία του '60 το περιοδικό μεσουρανεί. Στις σελίδες του, παρελαύνουν, κορυφαίοι δημιουργοί, όπως ο προαναφερθείς Charlier, με τις σειρές Tanguy et Laverdure( μαζί με τον Underzo), Barbe Rouge( μαζί με τον Victor Hubinon) κι αργότερα το Bluberry, μαζί με τον Jean Giraud( a.k.a. Moebius). Επίσης, βλέπουμε τον Μικρό Νικόλα, έναν ήρωα του Goscinny και Sempe, τον Achille Talon του Greg, το Mark Trent του Poivet raymond, το πασίγνωστο sci- fi Valerian, του Jean Claude Mézières, και μια ακόμη σειρά του Goscinny είναι το Jacquot le mousse. Αργότερα, στο παιχνίδι μπαίνει και ο σχετικά άγνωστος στη χώρα μας, Jijé, ο οποίος αναλαμβάνει τις σειρές του Charlier, εκτός του Bluberry. Είναι δημιουργός, με πλούσια εργογραφία, αλλά δεν μας ενδιαφέρει, καθώς σχεδόν όλα του τα κόμικς δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Spirou(με εξαίρεση βέβαια τις προαναφερθείσες σειρές). Επίσης, από το 1968, ο Morris, ξεκινά να δημοσιεύει τις περιπέτειες του Lucky Luke. Από τις αρχές του ' 70, αρκετοί δημιουργοί αποχωρούν όπως ο Druillet, ο Jean Giraud(είπαμε Moebius),ο Gotlib ο Tardi κι πολλοί ακόμα οι οποίοι δεν θεωρούν ότι το περιοδικό, τους αντιπροσωπεύει καλλιτεχνικά πλέον. Πολλοί από αυτούς, θα ιδρύσουν αργότερα, την Humanoids και μέσω αυτής θα δημιουργήσουν τα κόμικς που τους εκφράζουν, ενώ παράλληλα θα δημιουργήσουν μια ολόκληρη σχολή στα κόμικς! Τέλος πάντων, ο Dargaud, μετά από αυτό το Σχίσμα κάνει ριζικές αλλαγές. Το 1974, το περιοδικό γίνεται μηνιαίο και στη θέση του αρχισυντάκτη, επαναφέρει πάλι τον Goscinny( είχε χάσει τη θέση μετά την πώληση του περιοδικού). Αυτός, φέρνει νέους καλλιτέχνες στο περιοδικό, όπως ο Bilal, ο Caza και ο F'Murr, δηλαδή, προσπαθεί να "ενηλικιώσει" το Pilote. Ο αγαπημένος Goscinny, θα αποβιώσει τρία χρόνια αργότερα, το 1977, κατά τη διάρκεια ενός τεστ κοπώσεως. Αφήνει ορφανή, την εννιάχρονη- τότε- Anne και χήρα την Gilberte Pollaro-Millo, την οποία είχε παντρευτεί, δέκα χρόνια πριν, το 1967. Ο θάνατός του, θα έχει ως αποτέλεσμα, της απόσχιση του Λούκυ Λουκ, του Αστερίξ και του Ιζνογκούντ από τον εκδοτικό Dargaud και τη δημιουργία εκδόσεων όπως Albert- Ren, Tabary Editions κτλ, καθώς και την σταδιακή παρακμή του Pilote, το οποίο εν τέλει θα σταματήσει την εκδοτική του πορεία, τον Οκτώβριο του 1989, δώδεκα χρόνια αργότερα. ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ Ούμπα Πα 1-3 Ιωάννης Πιστολέ 1-4 Αστερίξ 1- 24 Λούκυ Λουκ 9, 11- 46 Ιζνογκούντ1- 14(πολλές μικρές ιστορίες εδώ μια λίστα με όλες), 22- 24( οι εφιάλτες του Ιζνογκούντ- έχει κάνει ορισμένα στριπ) Jerry Spring #7 ΕΠΙΛΟΓΟΣ Ο Rene Goscinny, άφησε πίσω του πλούσιο έργο, πάρα πολλά κόμικς και προσέφερε στην παγκόσμια σκηνή πάρα πολλά τα Αστερίξ, Ιζνογκούντ και Μικρός Νικόλας, είναι από τα πιο αναγνωρίσιμα κόμικς- βιβλία στον κόσμο, με εκατομμύρια πωλήσεις ετησίως. Ήταν κρίμα λοιπόν, να μην έχουμε παρουσίαση στο φόρουμ για τον κορυφαίο δημιουργό κόμικς, που η πένα του και το χιούμορ του, άφησαν Εποχή! ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ- ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ https://www.asterix.com/en/the-creators/rene-goscinny/ https://www.lambiek.net/artists/g/goscinny.htm https://www.britannica.com/topic/Asterix-cartoon-character https://en.wikipedia.org/wiki/René_Goscinny https://www.bedetheque.com/auteur-2220-BD-Goscinny-Rene.html Όλοι οι σύνδεσμοι που υπάρχουν στην παρουσίαση Ούμπα Πα #1, ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ, 09/ 1997
  6. leonidio
    Πρωτότυπος τίτλος: Le complexe du chimpanzé (Dargaud, 2007-2008) Βρισκόμαστε στο 2035, όταν τα διαστημικά ταξίδια έχουν εγκαταλειφθεί. Μια μέρα, ένα διαστημόπλοιο προσθαλασσώνεται στον Ινδικό Ωκεανό και έκπληκτοι οι υπεύθυνοι ανακαλύπτουν, ότι είναι από τη Γη και μάλιστα φτιαγμένο μέσα στον 20ο αιώνα. Το πιο συγκλονιστικό, όμως, είναι, ότι είναι επανδρωμένο και μάλιστα από δύο ανθρώπους, που πολύ απλά δεν θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί. Η αστροναύτισσα Χέλεν Φρίμαν καλείται να λύσει το μυστήριο και τελικά καλείται να λάβει μέρος σε μια αποστολή στον Άρη, προς μεγάλη λύπη της κόρης της, Σοφία. Όσα θα ανακαλύψει η αποστολή στον Άρη, θα πυκνώσουν το μυστήριο ακόμη περισσότερο. Η περίληψη είναι εσκεμμένα ασαφής, επειδή όσο λιγότερα ξέρει κανείς για την υπόθεση, τόσο το καλύτερο. Ο σεναριογράφος Richard Marazano παίζει με διάφορες ιδέες σχετικά με ταξίδια στο χρόνο, χωροχρονικά παράδοξα, εναλλακτική ιστορία και πάρα πολλή φαντασία και δημιουργεί ένα έργο, που αψηφά κάθε λογική και πιθανόν και κάθε αληθοφάνεια. Η υπόθεση θυμίζει σε κάποια σημεία την ταινία "Interstellar", αλλά οι ομοιότητες σταματούν εδώ. Για να είμαι ειλικρινής, δεν έμεινα πολύ ικανοποιημένος, επειδή μου δόθηκε η εντύπωση, ότι ο σεναριογράφος δεν μπήκε στον κόπο να συνδέσει πειστικά τα διάφορα στοιχεία της πλοκής, επαφιέμενος ίσως στο ότι η ιστορία του είναι τόσο παράδοξη, που θα έχει μια γοητεία από μόνη της - και σε αυτό δεν είχε απόλυτα άδικο. Αντίθετα, το σχέδιο του Jean-Michel Ponzio είναι εντυπωσιακό, ένα εκ πρώτης όψης παράδοξο μείγμα ρεαλισμού και φαντασίας, με εξαιρετικά χρώματα, σωστή χρήση των σκιών και μεγάλη λεπτομέρεια στην αναπαράσταση τοπίων και μηχανών, αλλά κυρίως ανθρώπινων εκφράσεων, χωρίς πειραματισμούς στα καρέ. Καταφέρνει να κρατήσει το μυστήριο του σεναρίου και να κάνει τους χαρακτήρες πραγματικά ανθρώπινους και βέβαια είναι προσφέρει μεγάλη οπτική απόλαυση. Το κόμικ ολοκληρώθηκε σε τρία τεύχη, τα οποία μεταφράστηκαν στα αγγλικά από τη Cinebook μεταξύ 2009 και 2010 και κυκλοφόρησαν σε εκδόσεις με μαλακό εξώφυλλο με μάλλον μέτρια βιβλιοδεσία, η οποία δεν κρατά το εσωτερικό κολλημένο στη ράχη, ως όφειλε. Το κόμικ συνίσταται πρωτίστως σε φίλους της ΕΦ. Πολύ φοβάμαι, ότι λόγω του θέματος, αλλά και των περίεργων καταστάσεων θα αφήσει τους υπόλοιπους μάλλον αδιάφορους. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: wikipedia (προσοχή: αποκαλύπτεται όλη η πλοκή του κόμικ)
  7. leonidio
    Τίτλος Πρωτότυπου : Le Vaisseau de pierre (Dargaud, 1976) Το δεύτερο μέρος της τριλογίας Légendes d'aujourd'hui (Θρύλοι του Σήμερα), η οποία ξεκίνησε με το "The Cruise of Lost Souls" και ολοκληρώθηκε με το "Η Πόλη που δεν υπήρξε". Όπως και τα δύο άλλα άλμπουμ, έτσι κι αυτό διαβάζεται εντελώς αυτόνομα. Σεναριακά, παρουσιάζει κάποιες ομοιότητες με το προηγούμενο άλμπουμ, μόνο που εδώ το θέμα δεν είναι αμιγώς οικολογικό, αλλά προχωρά και στο πολιτιστικό επίπεδο. Μια πολυεθνική εταιρεία σκοπεύει να δημιουργήσει ένα πολυτελέστατο θέρετρο κάπου στη Βρετάνη και για το σκοπό αυτό, θέλει να μεταφέρει το πανάρχαιο κάστρο της περιοχής σε άλλη τοποθεσία. Λογαριάζουν, όμως, χωρίς το μυστήριο ερημίτη, που κατοικεί εκεί και τον οποίον ορισμένοι θεωρούν ως ενσάρκωση του θανάτου, και χωρίς ορισμένους από τους κατοίκους του χωριού, μέσα στους οποίους βρίσκεται ο μυστηριώδης ξανθός, που εμφανίζεται σε όλα τα κόμικς της τριλογίας. Μυστικισμός και μια πολιτιστική παράδοση, που ξεκινά από τα βάθη των αιώνων και φτάνει έως την περίοδο του Β' ΠΠ συνθέτουν το υπόβαθρο της ιστορίας, η οποία δεν λαμβάνει τυχαία χώρα στη Βρετάνη, περιοχή με έντονο το στοιχείο της Κελτικής προϊστορίας, μια δική της γλώσσα, που πλέον ομιλείται από ελάχιστους, αλλά και ένα έντονο τοπικιστικό έως και εθνικιστικό παρελθόν, που κατέληξε σε συνεργασία πολλών Βρετόνων εθνικιστών με τους Ναζί, κάτι στο οποίο υπάρχει ευθεία αναφορά στο κόμικ. Ενδιαφέροντα όλα αυτά, το κόμικ είναι επίσης ενδιαφέρον, αλλά κατά τη γνώμη μου έως εκεί. Ο Κριστέν δεν αξιοποιεί πολύ πετυχημένα τα χαρακτηριστικά της περιοχής και η ιστορία δεν έχει κάτι ιδιαίτερο να πει. Βεβαίως, συγκρίνω το έργο αυτό με τα μετέπειτα έργα του ιδίου, ενώ αν το είχα διαβάσει για πρώτη φορά, όταν πρωτοεκδόθηκε, σίγουρα η άποψή μου θα ήταν διαφορετική. Σίγουρα, πάντως, θεωρώ, ότι δεν έχει σταθεί τόσο καλά στο πέρασμα του χρόνου, αλλά οπωσδήποτε ήταν ένα βήμα μπροστά σε σχέση με το "The Cruise of Lost Souls". Σαφώς βελτιωμένο είναι και το σχέδιο του Μπιλάλ, που εδώ γίνεται πολύ λιγότερο καρικατουρίστικος και πλησιάζει πάρα πολύ στον Μπιλάλ, που πρωτογνωρίσαμε στην Ελλάδα από τη Βαβέλ. Οι συνθέσεις του είναι πιο τολμηρές, το σχέδιο πιο δυναμικό, τα χρώματα λίγο πιο μουντά, οι χαρακτήρες αρχίζουν και δένουν με το τοπίο, οι ομίχλες σαν ιστοί αράχνης αρχίζουν να εμφανίζονται και γενικά ο μεγάλος σχεδιαστής αρχίζει και βρίσκει το στοιχείο του στους βράχους της περιοχής. Και αυτό το διάβασα στην έκδοση "Townscapes" του 2004, και δεν γνωρίζω, εάν είχε κυκλοφορήσει και αυτόνομο στα αγγλικά. Τώρα, μπορείτε να το βρείτε στον τόμο "Legends of Today" με τίτλο "The Stone Vessel", που και αυτός αποδίδει καλύτερα τον πρωτότυπο. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.
  8. leonidio
    Πρωτότυπος τίτλος: Souvenirs de l' Empire de l' Atome, Dargaud, 2013 Ακόμη ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον κόμικ από το δίδυμο που μας έδωσε το "Diabolical Summer", αλλά προγενέστερο κατά τρία χρόνια. Όπως το "Diabolical Summer" ήταν ένας φόρος τιμής στο κόμικ Διαβολίκ, αλλά και στις κατασκοπευτικές περιπέτειες, έτσι και το "Atomic Empire" είναι ένας φόρος τιμής στην επιστημονική φαντασία της δεκαετίας του 1950, εποχή κατά την οποία διαδραματίζεται το κόμικ. Η υπόθεση δεν μπορεί να συνοψιστεί με λίγα λόγια, αλλά στο περίπου πρόκειται για την ιστορία του Πολ, ο οποίος εργάζεται για την κυβέρνηση των ΗΠΑ και ισχυρίζεται ότι βρίσκεται σε τηλεπαθητική επαφή με τον Zarth Arn, ήρωα, αλλά και τέως αντίπαλο της παντοδύναμης Γαλαξιακής Αυτοκρατορίας, 121.000 χρόνια στο μέλλον. Και ενώ, ο Πολ υποχρεώνεται να πηγαίνει σε έναν ψυχίατρο, για να αντιμετωπίσει αυτήν την κατάσταση, που, όπως είναι φυσικό, κανείς δεν πιστεύει, ο ψυχίατρος αποδεικνύεται ότι ενδιαφέρεται πάρα πολύ για εκείνον και δημοσιεύει ένα άρθρο για την περίπτωσή του, χωρίς την έγκριση του Πολ. Αυτό το άρθρο γίνεται η αφορμή για να ενδιαφερθεί για εκείνον ο Δόκτωρ Zelbub, άτομο που κάνει κάποια περίεργα πειράματα για νεφελώδεις σκοπούς. Αυτά! Δεν χρειάζεται να ξέρετε κάτι παραπάνω, που, ενδεχομένως, να σας χαλάσει τη διασκέδαση. Περιορίζομαι να γράψω, ότι η αφήγηση δεν είναι γραμμική, καθώς ξεκινά το 1964, όταν όλα έχουν τελειώσει και στη συνέχεια μεταφερόμαστε στο 1956, στο 1953, στο 1926, και σε διάφορες χώρες (ΗΠΑ, Βέλγιο, Κίνα, αλλά και στην Ελλάδα) με συνεχείς αναδρομές στο παρελθόν, αλλά και άλματα στο πολύ μακρινό μέλλον της Γαλαξιακής Αυτοκρατορίας. Όσο απίστευτο κι αν φαίνεται, το κόμικ είναι εμπνευσμένο από μια αληθινή ιστορία. Υπήρξε όντως ένας ασθενής με το ψευδώνυμο Κερκ Άλεν, για τον οποίον ο ψυχίατρός του, Ρόμπερτ Λίντνερ, έγραψε ένα άρθρο, όπου αφηγούταν την περίπτωσή του, παρόμοια με εκείνη του Πολ στο κόμικ (μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο σε δύο μέρη εδώ κι εδώ, στα αγγλικά). Ο Smolderen χρησιμοποιεί ακριβώς τον ίδιο τίτλο ("The Jet-Propelled Couch,") για το άρθρο, που γράφει ο ψυχίατρος του κόμικ. Η ταυτότητα του Άλεν δεν έχει εξακριβωθεί ακόμη, αλλά πολλοί πιστεύουν, ότι πρόκειται για το διάσημο συγγραφέα ΕΦ Cordwainer Smith, του οποίου το κανονικό όνομα ήταν Paul Myron Anthony Linebarger, είχε γεννηθεί περίπου την ίδια χρονιά με τον ήρωα του κόμικ, είχε μεγαλώσει στην Κίνα, ήξερε τη γλώσσα της χώρας, δούλευε για την κυβέρνηση των ΗΠΑ (πιθανώς για τη CIA), έγραφε ΕΦ και είχε μια κόρη, χαρακτηριστικά, που μοιράζεται μαζί του ο Πολ (του κόμικ). Όλα αυτά κάνουν μάλλον αναπόφευκτη την ταύτιση του Πολ (του κόμικ) με το συγγραφέα Σμιθ. Οι αναφορές του κόμικ, όμως δεν σταματούν εδώ. Ο συγγραφέας και σχεδιαστής κόμικ André Franquin, δημιουργός του Μαρσουπιλαμί και του Γκαστόν, κάνει ένα σύντομο πέρασμα από το έργο, ενώ αξίζει να σημειωθεί, ότι ένας κακός που δημιούργησε ο Φρανκέν για το "Σπιρού και Φαντάζιο" ονομαζόταν Zorglub, όνομα με μεγάλη ομοιότητα με τον Zelbub του κόμικ. Στην υπόθεση του κόμικ διαδραματίζει, συμβολικό έστω ρόλο, και το περίφημο Ατόμιουμ (τι καλύτερο σύμβολο της ατομικής εποχής; ), που εγκαινιάστηκε το 1958 στις Βρυξέλλες, έτος και τόπο, που διεξάγεται σημαντικό τμήμα της δράσης. Πέρα από όλα αυτά, είναι ένα κόμικ, για τη διαχείριση της κατάθλιψης, ίσως και της κακοποίησης, του αγώνα, της τιμωρίας και της τελικής λύτρωσης μέσω της λέξης κλειδί, που εμφανίζεται στο τέλος του κόμικ: ενσυναίσθηση. Είναι όμως, πάνω από όλα, ένα πολύ ενδιαφέρον κόμικ, που χρησιμοποιεί μια κατακερματισμένη αφηγηματική τεχνική, για να αφηγηθεί μια ιστορία, που μπορεί να την έχει βιώσει ο πρωταγωνιστής, μπορεί και όχι. Το σχέδιο του Clérisse, είναι απολαυστικό, λιγότερο ποπ και πολύχρωμο από ότι στο "Diabolical Summer", σαφώς πιο σκοτεινό και απειλητικό, αλλά και εμπνευσμένο από τη δεκαετία του 1950, όταν όλοι πίστευαν πως η ανθρωπότητα είχε μπει σε μια νέα τροχιά, εκείνη της διαστημικής εποχής και του ψυχρού πολέμου, που ρίχνει τη σκιά του στο κόμικ. Οι συνθέσεις του είναι εξαιρετικές και μεταφέρουν άψογα στο χαρτί τις ιδέες του συγγραφέα. Το κόμικ κυκλοφόρησε στα γαλλικά το 2013 από την Dargaud και μεταφράστηκε στα αγγλικά από την IDW το 2018 σε έναν πολύ καλαίσθητο, σκληρόδετο τόμο. Αν σας άρεσε το "Diabolical Summer", πιστεύω, ότι θα σας αρέσει κι αυτό. Οι δύο δημιουργοί έχουν συνεργαστεί ακόμη σε ένα κόμικ με τον πάρα πολύ υποσχόμενο τίτλο "Une année sans Cthulhu" (Ένα έτος χωρίς τον Κθούλου), που εύχομαι να μεταφρασθεί στα αγγλικά σύντομα. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: bedetheque
  9. leonidio
    Δεν θα διαβάζατε ποτέ αυτήν την παρουσίαση, εάν δεν είχε προηγηθεί αυτό το θέμα από τον @Spyros Andrianos, τον οποίον ευχαριστώ θερμά, που μας επισήμανε αυτό το κόμικ. Αν και οι δημιουργοί του κόμικ, ο σεναριογράφος Raule και ο σχεδιαστής Roger (Ibáñez) είναι Ισπανοί, το κόμικ κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στα γαλλικά, για αυτό και βρίσκεται σε αυτήν την κατηγορία. Ο Jazz Maynard λοιπόν, είναι τρομπετίστας της τζαζ (προφανώς ), αλλά παράλληλα και παράνομος, άσος στις πολεμικές τέχνες, στην κλοπή πολύτιμων αντικειμένων και στη χρήση των όπλων, που έχει μεγαλώσει στη Βαρκελώνη, έχει ζήσει αρκετά χρόνια στις ΗΠΑ και επιστρέφει στην παλιά του γειτονιά, στη Βαρκελώνη, για να αντιμετωπίσει μια μεγάλη πρόκληση, αλλά και έναν παιδικό του φίλο. Νουάρ, τζαζ, δράση, βία, σεξ και ολίγη διαστροφή είναι τα συστατικά αυτού του ιδιόρρυθμου κόμικ, που πατάει με το ένα πόδι στο ρεαλισμό, δείχνοντάς μας μια κακόφημη γωνιά της Βαρκελώνης και, βεβαίως, τη διαφθορά και τη σήψη, που επικρατεί εκεί και μετά το άλλο πόδι στην καρικατουρίστικη, υπερβολική ορισμένες φορές απεικόνιση κάποιων περιστατικών. Σε γενικές γραμμές, το μείγμα πετυχαίνει, η συνταγή είναι δεμένη και το αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές έως και απολαυστικό, αλλά σε λίγες περιπτώσεις έχουμε και κάποιες σεναριακές ευκολίες (όπως για παράδειγμα το κοράκι στον δεύτερο αγγλικό τόμο - όσοι το διαβάσετε, θα καταλάβετε). Και βέβαια, έχει και έναν ακαταμάχητο ήρωα, με μια δική του, αυστηρά προσωπική ηθική, που δε διστάζει, ούτε να πυροβολήσει, εάν χρειαστεί, ούτε να ερωτευτεί. Ο Jazz Maynard είναι ένας όχι και τόσο μακρινός συγγενής του Κόρτο Μαλτέζε (έχει, άλλωστε και ένα παρόμοιο σκουλαρίκι), μόνο, που σε αντίθεση με τον ήρωα του Πρατ, είναι πιο αδίστακτος, πιο κυνικός, ίσως πιο σύγχρονος για ορισμένες/ους. Το σχέδιο του Roger είναι μια περίεργη μείξη ρεαλισμού και καρτούν - όπως γράφει και ο Σπύρος - και είναι εντελώς αποτελεσματικό, αφού κατορθώνει να συλλάβει την ουσία της ιστορίας, αλλά και να απεικονίσει όλη τη σήψη και την παρακμή, που εμφανίζονται στο κόμικ. Πολύ καλά μελετημένη χρήση των σκιών και μουντά χρώματα σχεδόν σε ολόκληρο το κόμικ (ειλικρινά, δεν θυμάμαι να υπάρχουν πολλά καρέ με φως και ήλιο). Εντάξει, δεν είναι όλα εξίσου πετυχημένα στο κόμικ: θεωρώ, ότι το δεύτερο μέρος με τη μετάβαση στην Ισλανδία είναι εκτός τόπου και παρουσιάζει αρκετά σεναριακά προβλήματα, αλλά ακόμη κι έτσι, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον κόμικ, που αξίζει την προσοχή σας, ειδικά, εάν σας αρέσουν τα νεονουάρ και τα κόμικς με βρόμικο σχέδιο. Στα γαλλικά έχουν κυκλοφορήσει 7 τόμοι, οι εξής: Jazz Maynard. Home Sweet Home (Dargaud, 2007) Jazz Maynard 2. Mélodie d'El Raval (Dargaud, 2008) Jazz Maynard 3. Envers et contre tout (Dargaud, 2008) Jazz Maynard 4. Sans espoir (Dargaud, 2010) Jazz Maynard 5. Blood Jazz And Tears (Dargaud, 2015) Jazz Maynard 6. Trois corbeaux (Dargaud, 2017) Jazz Maynard 7. Live in Barcelona (Dargaud, 2019) Τ0 2010 κυκλοφόρησε το πρώτο intégrale, που συγκεντρώνει τους τρεις πρώτους τόμους και το 2021 το δεύτερο με τους υπόλοιπους τέσσερις. Στα αγγλικά κυκλοφόρησε αρχικά από την Europe Comics και στη συνέχεια σε δύο όμορφους, σκληρόδετους τόμους από τη Magnetic Press με τους τίτλους The Barcelona Trilogy (τόμοι 1-3) και The Iceland Trilogy (τόμοι 4-6) το 2017 και το 2018 αντίστοιχα. Δυστυχώς, ο έβδομος τόμος έχει μείνει, για την ώρα τουλάχιστον, εκτός της έκδοσης αυτής. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.
  10. manosvasar
    Για ένα κορίτσι στις αρχές του 19ου αιώνα στις ΗΠΑ η εκπαίδευση φάνταζε πολυτέλεια, ένα πάρεργο, μία παρηγοριά για την εξ αρχής καθορισμένη οικογενειακή της ζωή που της επέβαλλε η κοινωνική της θέσης. Όταν μάλιστα αυτό το κορίτσι τύχαινε να ήταν και μαύρο, η μόρφωση μετατρεπόταν σε ένα άπιαστο όνειρο. Κόντρα σε αυτά τα εδραιωμένα στερεότυπα, μία γενναία αμερικανίδα δασκάλα, η Prudence Crandall, υπέρμαχος της κατάργησης της δουλείας και αγωνίστρια υπέρ της ισότητας, αφιέρωσε τη ζωή της στη διδασκαλία και την επιμόρφωση κοριτσιών, ιδρύοντας ένα απ’ τα πρώτα σχολεία για κορίτσια αφροαμερικανικής καταγωγής, στο Connecticut το 1833. Τη σύντομη ιστορία αυτού του σχολείου μετέφεραν οιWilfrid Lupano και Stéphane Fert στις σελίδες του Blanc Autour, ενός υπέροχου γαλλικού bandes dessinée των εκδόσεων Dargaud, που μεταφράστηκε στα αγγλικά με τον τίτλο White All Around απ’ τις αποκλειστικά ψηφιακές εκδόσεις Europe Comics. Η ιστορία ξεκινάει με τον καρπό της αμφιβολίας. Ένα νεαρό κορίτσι παρατηρεί ότι η αντανάκλαση των αντικειμένων στο νερό παραμορφώνει την εικόνα τους. Δεν αρκείται απλώς να αποδεχθεί αυτό το παράδοξο ή να πάψει να προβληματίζεται αποδίδοντάς το στη σοφία του Θεού, αλλά επιθυμεί να το κατανοήσει, να μάθει «γιατί και πώς» συμβαίνει αυτό το φαινόμενο. Έτσι προσφεύγει στη δασκάλα ενός ιδιωτικού σχολείου θηλέων της περιοχής, η οποία δράττεται της ευκαιρίας και προσκαλεί το κορίτσι στην τάξη της, ώστε να καταφέρει να γνωρίσει μερικά από τα «μυστήρια» αυτού του κόσμου. Τότε η ιστορία αποκτά μία ανεξέλεγκτη τροπή. Στις παραπάνω γραμμές παραλείφθηκε μόνο ένα επίθετο, το οποίο όμως αποτέλεσε την αιτία της προστριβής της δασκάλας με την τοπική κοινωνία, η οποία στράφηκε ολοκληρωτικά εναντίον της, προκαλώντας ένα ιδιότυπο κυνήγι μαγισσών. Το επίθετο που παραλείφθηκε είναι το «μαύρο». Το κορίτσι ήταν αφροαμερικανικής καταγωγής κι αυτό ξεσήκωσε τους γονείς των λευκών κοριτσιών που βρέθηκαν στα ίδια θρανία με ένα μαύρο κορίτσι. Και όλα αυτά συνέβησαν το 1832 στο Connecticut, σε μία πολιτεία του βορρά των ΗΠΑ στην οποία είχε καταργηθεί η δουλεία, όμως σε καμία περίπτωση δεν είχε επιτευχθεί η φυλετική ισότητα. Σε λίγο καιρό το άλλοτε σεβαστό -απ’ την τοπική κοινωνία- σχολείο, του οποίου το επίπεδο προσέγγιζε τα καλύτερα σχολεία αρρένων της εποχής, μετατράπηκε σε ένα από τα πρώτα σχολεία για παιδιά αφροαμερικανικής καταγωγής. Εκείνη την εποχή ένα τέτοιο σχολείο θα έμοιαζε με μία νησίδα, με ένα φρούριο που πολιορκείται από τους εχθρούς της ισότητας, από τους λευκούς που το έχουν περικυκλώσει. Κατά το τελευταίο στάδιο προετοιμασίας της νέας μορφής του σχολείου, του Prudence Crandall’s Canterbury Female Boarding School, η πρωταγωνίστρια δασκάλα εμφανίζεται να έχει συνείδηση του πολέμου που πρόκειται να ασκηθεί εναντίον του εγχειρήματός της. Αυτός δεν θα προκαλούνταν επειδή παραβίαζε κάποιο νόμο της πολιτείας, αλλά επειδή οι ισχυροί συμπολίτες της, που είχαν δυσαρεστηθεί με την απόφασή της να φιλοξενήσει αφροαμερικανίδες μαθήτριες, ήταν ακριβώς εκείνοι «που διαπλάθουν τους νόμους». Κάπως έτσι το ζήτημα της φυλετικής ισότητας που ξεκίνησε απ’ την πρόκληση ηθικού πανικού στην λευκή τοπική κοινωνία του Canterburry γρήγορα εξελίχθηκε σε μία δικαστική διαμάχη σχετικά με τη συνταγματικότητα των φυλετικών αποκλεισμών. Έναν ολόκληρο αιώνα αργότερα, το 1954, το Supreme Court των ΗΠΑ, αντιμετωπίζοντας στην Brown vs Board of Education μία ανάλογης φύσης υπόθεσης σχετικά με το φυλετικό διαχωρισμό στα σχολεία, εξέδωσε μία εμβληματική απόφαση που αναγνώριζε την αντισυνταγματικότητα του φυλετικού διαχωρισμού. Ακόμα και με αυτή την κατάκτηση, όμως, θα χρειαζόταν τουλάχιστον μία δεκαετία ακόμα, μέχρι να αποκτήσουν οι αφροαμερικανοί πολιτικά δικαιώματα και να πάψουν να είναι πολίτες β’ κατηγορίας. Πάντως, μέχρι και σήμερα ο ρατσισμός παραμένει εδραιωμένος στις ρίζες του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ, όπως μαρτυρούν η δολοφονία του George Floyd και τα εξεγερτικά γεγονότα του Black Lives Matter που ακολούθησαν το τραγικό γεγονός. Σε κάτι πολύ περισσότερο από μία απλή εικονογραφημένη ιστορική βιογραφία, το Blanc Autour μεταφέρει τους αναγνώστες του σε μία εποχή που η έννοιας της ισότητας δεν ήταν καθόλου δεδομένη, προκειμένου να επαναδιηγηθεί την ιστορία μίας γενναίας γυναίκας, της Prudence Crandall, που δεν δίστασε να θυσιάσει το κοινωνικό της στάτους και την επαγγελματική της σταδιοδρομία, με σκοπό να παλέψει για τα ιδανικά της. Πέραν όμως της ιστορίας της Crandall, στο comic αναπλάθονται οι σχέσεις που ανέπτυξαν οι αφροαμερικανίδες μαθήτριες του σχολείου, οι οποίες διεκδίκησαν την ευκαιρία τους για μόρφωση, παρά τα εμπόδια που συνεχώς όρθωνε η τοπική κοινωνία, προκειμένου να αποτρέψει την παραμονή τους εκεί. Η τριβή αυτών των μικρών κοριτσιών μεταξύ τους αναδεικνύει τους διαφορετικούς τους χαρακτήρες, τους φόβους και τις φιλοδοξίες καθεμίας από αυτές, ενώ η συνύπαρξή τους προκαλεί αρκετές κωμικές καταστάσεις που εξισορροπούν τον ζόφο που κυριαρχεί στη ρατσιστική κοινωνία που τις περιβάλλει. Οι εν λόγω προσωπικές διηγήσεις είναι εν μέρει βασισμένες στις πραγματικές ιστορίες των μαθητριών του σχολείου, το νήμα της ζωής των οποίων αναζήτησε η ιστορική έρευνα, παρά τις εγγενείς δυσκολίες του εγχειρήματος, αφού η Crandall δεν κρατούσε αρχείο με τα στοιχεία των μαύρων μαθητριών της, ώστε να μην θέσει τις ίδιες ή τις οικογένειές τους σε κίνδυνο. Το σχέδιο του Stéphane Fert είναι μοναδικό, ένα πραγματικό κομψοτέχνημα. Πολύχρωμο και αισιόδοξο, αποτυπώνει την μαγεία και την ζωντάνια της φύσης αλλά και την ομορφιά των ανθρώπινων σχέσεων, ακόμα κι όταν αυτές χτίζονται κάτω από δύσκολες συνθήκες. Τους διαλόγους διαδέχονται οι σιωπές, κατά τη διάρκεια των οποίων η ιστορία ξετυλίγεται με κινηματογραφικό ρυθμό, εστιάζοντας στην έκφραση των προσώπων και στη γλώσσα του σώματος, που μαρτυρά πολλές φορές περισσότερα από όσα μπορούν να χωρέσουν σε ένα μπαλονάκι διαλόγου. Παράλληλα το σχέδιο διακατέχεται από μία εμφανή αφαιρετικότητα, σε σημείο να ισορροπεί στα όρια μεταξύ ρεαλισμού και φαντασίας, όταν η ματιά μας κάνει zoom out. Τότε το περιβάλλον και οι ανθρώπινες φιγούρες παραμορφώνονται, τα χρώματα στο φόντο αναμειγνύονται, οι γραμμές του σχεδίου απελευθερώνονται και τελικά τα καρέ μοιάζουν με μικρούς ζωγραφικούς πίνακες. Ο παραλογισμός του ρατσισμού συναντιέται με ένα ηχηρό μήνυμα γυναικείας ενδυνάμωσης, σε ένα comic που όταν δεν θυμίζει ζωγραφικό πίνακα, μοιάζει με ποίημα. Η πραγματική ιστορία της Prudence Crandall αλληλοδιαπλέκεται με μικρές παρένθετες ιστορίες με τους δικούς τους συμβολισμούς και μηνύματα, ενώ ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στη συνύπαρξη των ανθρώπων με τη φύση, στην οποία δεν είναι τυχαίο ότι η ποικιλία των ειδών θεωρείται φυσικός πλούτος. Ας μην ξεχνάμε, εξάλλου, ότι ο Διαφωτισμός ανέδειξε τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα ως φυσικά δικαιώματα, με τα οποία ο άνθρωπος γεννιέται και κανείς δεν δικαιούται να του τα αφαιρέσει, όσο ισχυρός κι αν είναι. Άρθρο που δημοσιεύτηκε στο smassingculture.gr
  11. geo_trou
    Νέα Υόρκη, το Μεγάλο Μήλο, ο Παγκόσμιο Χωνευτήρι, η Πόλη των Έντεκα Χιλιάδων Επτακοσίων Ταξί. Ένα από αυτά, ανήκει στον Joe Telenko. Για την ακρίβεια, είναι στο όνομα της συζύγου του, της Martha. Οι δυο τους είναι ένα δυστυχισμένο ζευγάρι. Οι μέρες του έρωτα (αν υπήρξε ποτέ) έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και ο καθένας ζει μέσα στην μιζέρια του: ο Telenko στον φόβο μιας επικείμενης καρδιακής προσβολής και η Martha καρφωμένη στο αναπηρικό της καρότσι. Γύρω από αυτούς, με την συμμετοχή κι άλλων «άσχημων» χαρακτήρων, θα χτιστεί μια αιματηρή ιστορία μίσους και εκδίκησης... Το Lethal Lullaby (Berceuse Assassine στο πρωτότυπο) είναι ένα τρίτομο κόμικ των Philippe Tome και Ralph Meyer, που κυκλοφόρησε μεταξύ 1997 και 2002 από την Dargaud. Στα αγγλικά μπορείτε να το βρείτε μόνο σε ηλεκτρονική μορφή, καθότι μεταφράστηκε το 2016 από την Europe Comics. Ο Tome γράφει ένα εξαιρετικό νουάρ κόμικ. Οι χαρακτήρες είναι καλοδουλεμένοι, βασικότατο στοιχείο που πρέπει να έχουν τα έργα του είδους. Η πλοκή, ακριβώς λόγω της αληθοφάνειας των χαρακτήρων, είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Επιπλέον, ο Tome σπάει την ιστορία σε κομμάτια, ένα για κάθε άλμπουμ. Το πρώτο ανήκει στον Telenko, το δεύτερο στην Martha και το τρίτο σε ένα πρόσωπο, ίσως το μόνο συμπαθές, που καλύτερα να μην αποκαλύψω. Αυτή η παζλοποίηση της πλοκής εξιτάρει ακόμη περισσότερο τον αναγνώστη και δίνει στην ευκαιρία για καλύτερη exposition. Η δε ατμόσφαιρα είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, μια από τις πιο ζοφερές που έχω συναντήσει σε κόμικ του είδους. Και κάπου εδώ υπεισέρχεται η δουλειά του Meyer. Ο Meyer συγκαταλέγεται στους κορυφαίους σύγχρονους σχεδιαστές των BD, άξιος συνεχιστής των Jean Giraud, François Schuiten, François Boucq και των άλλων «ρεαλιστών». Το Lethal Lullaby αποτελεί την πρώτη του επαγγελματική δουλειά, γεγονός εντυπωσιακό κι ας είναι το σκίτσο του ανώριμο σε σχέση με μεταγενέστερες δουλειές του. Η επιρροή από τους Giraud και Boucq είναι εμφανής, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μοιάζει με αντιγραφή. Εν προκειμένω, ωστόσο, το δυνατό χαρτί του Meyer είναι ο χρωματισμός. Η σέπια χαρίζει, όχι μια αίσθηση νοσταλγίας όπως την έχουμε συνηθίσει, αλλά μια σαπίλα ταιριαστή στην γκρίζα πόλη της Νέας Υόρκης και τις άδειες καρδιές των αντιηρώων, και σπάει μόνο από κίτρινες λεπτομέρειες: το ταξί του Telenko, το καροτσάκι της Martha, οι σειρήνες ενός περιπολικού, ένα μπαλόνι... Το προτείνω με κλειστά μάτια.
  12. Spyros Andrianos
    "It's ture a mother is nothing without her child..." Και ενώ τα lockdown συνεχίζονται αμείωτα(κοντεύουμε να χάσουμε τον αριθμό πια) ευτυχώς που πάντα έχουμε τα αγαπημένα μας κόμικ να μας κρατάνε συντροφιά. Σήμερα θα σας παρουσιάσω ένα κόμικ ΓαλλοΒελγικής σχολής που με συγκίνησε και άγγιξε τη ψυχή μου ιδιαίτερα. Έιναι το Lydie γραμμένη από τον Zidrou(A Hell of an Innocence,Shi,Protecto) και εικονογραφημένη από τον Jordi LaFerbe(La Mondaine,Vice Squad). Η ιστορία της Lydie (με αφηγητή το άγαλμα της Παναγίας που δεσπόζει σε ένα κεντρικό κτίριο της πόλης) είναι μία συγκινητική ωδή για την απώλεια αλλά και ένας ύμνος στη φιλία και την ελπίδα. Τη συμπόνια και την αλληλεγγύη.. Όταν η νεαρή Camille φέρνει στο κόσμο το νεκρό μωρό της, όλοι στη μικρή κωμόπολη του Παρισιού όπου εκείνη ζει, νιώθουν μία συμπάθεια και συγκίνηση για το χαμό της νεαρής μητέρας...Δύο μήνες αργότερα όμως η Camille επιμένει ότι το μωρό της γύρισε κοντά της από τον ουρανό, και έτσι μία ολόκληρη γειτονιά, για να δώσει μία στιγμή ευτυχίας στη πονεμένη μάνα, θα αναγκαστεί να προσποιηθεί ότι το παιδί της υπάρχει ακόμα και αν κανείς φυσικά δε το βλέπει, ενώ η Camille οδηγεί με τα χρόνια τη Lydie στην ενηλικίωση.... Μιλώντας σε ένα αόρατο παιδί που μεγαλώνει όσο περνούν τα χρόνια, οι γείτονες βοηθούν την Camille να αντιμετωπίσει τη θλίψη της για το νεκρό της παιδί...Έιναι όμως τα πράγματα όπως φαίνονται; “After all, why bring somebody pain when it's so easy to bring joy instead?” Mέσα από αυτή την τόσο απλή αλλά συνάμα ευαίσθητη και συγκινητική ιστορία της Camille και της "φανταστικής" κόρης της Lydie, ο Zidrou (που όπως έχω επαναλάβει τείνει να γίνει μέσα στους πιο αγαπημένους μου ευρωπαίους σεναριογράφους)μας δίνει μία μικρογραφία μιας συνοικίας του Παρισιού της δεκαετίας του '30, με τους χαρακτηριστικούς της τύπους ανθρώπων αλλά και καταστάσεων, που συναντά κανείς ακόμα και σήμερα στις κλειστές κοινωνίες της επαρχίας κυρίως. Τα κουτσομπολιά σχετικά με το γεγονός πως η Camille ήταν ανύπαντρη μητέρα, η σκληρότητα των μικρών κυρίως παιδιών που την αντιμετωπίζουν σαν τη τρελή της γειτονιάς.. Οι ιδιοτροπίες και οι καθημερινές ζωές των απλών ανθρώπων, τα άτακτα παιδιά, ο σοβαρός γιατρός, τα παιχνιδιάρικα κορίτσια, τα κουτσομπολιά των ηλικιωμένων. Μία μικρή γειτονιά με ανθρώπους τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους, και όμως ενώνονται όλοι μαζί μέσα από μία τραγωδία για να παίξουν ο καθένας τους και έναν ρόλο. Όλοι τους τόσο αληθινά δοσμένοι που αμέσως γίνονται οικείοι στα μάτια του αναγνώστη, ο οποίος ήδη έχει ταυτιστεί με τη τραγωδία της Camille από τις πρώτες κιόλας σελίδες του κόμικ, και συνεχίζει να είναι στο πλευρό της ακόμα και όταν εκείνη πιστεύει ότι το παιδί της ξαναγύρισε ζωντανό κοντά της. Και ο συγγραφέας έρχεται να δώσει το ερώτημα-τροφή για σκέψη στον αναγνώστη ''πόσο αληθινή είναι η Lydie;; Και αν είναι πραγματική, πώς έγινε αληθινή; Μέσα σε λίγες σελίδες ο Zidrou καταφέρνει να συγκινήσει, να προβληματίσει και να μαγέψει τον αναγνώστη εμπνευσμένος από την απώλεια του δικού του πατέρα και να μας δώσει ένα μάθημα ψυχής ότι η ζωή συνεχίζεται, ακόμα και αν ο πόνος που προκαλεί αυτή είναι δυσβάσταχτος και η πληγή μοιάζει να μην κλείνει ποτέ...Το σχέδιο του LaFebre λεπτομερές, με έντονη πλαστικότητα και μία καρτουνίστικη διάθεση που σε καμία περίπτωση δε μειώνει τη σοβαρότητα ή τη συγκίνηση της ιστορίας αλλά δίνει μία πιο κωμική χροιά στο θλιβερό θέμα της. Το κόμικ κυκλοφόρησε στη Γαλλία από τo Dargaud και στη συνέχεια μεταφράστηκε στα Αγγλικά από τη Europe comics το 2018.
  13. geo_trou
    Ο Gabriel Lesaffre είναι ένας χαρισματικός αλλά ιδιόρρυθμος άντρας. Το μόνο του όνειρο είναι να επιστρέψει στις «ρίζες» του. Όχι στο οικογενειακό αρχοντικό στα δάση της Νορμανδίας, ούτε στο παριζιάνικο διαμέρισμα πλησίον της Μονμάρτρης, αλλά στην έπαυλη που έχτισαν οι πρόγονοί του στα βάθη της αφρικανικής ζούγκλας. Για να επιτύχει τον σκοπό του δεν θα υπολογίσει κόπο, χρήματα και, πολύ περισσότερο, τους ανθρώπους γύρω του. Η εμμονή του με το σπίτι και την επιχείρηση υλοτομίας θα τον σπρώξει σε έναν γκρεμό άστατης ζωής, συμπαρασύροντας μαζί την γυναίκα και τα παιδιά του... Το Malaterre του Pierre-Henry Gomont είναι η βιογραφία ενός φανταστικού ανθρώπου, που όμως θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια αληθινή ιστορία, παράξενη έστω αλλά αληθινή. Χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω πλήρως (ίσως λόγω της εξωτικής τοποθεσίας;), μου θύμισε το Daytripper, με μια γενναία δόση από τον Σεληνιασμό του Georges Simenon και το Fitzcarraldo του Werner Herzog. Υπάρχει ρεαλισμός σε κάθε πτυχή της ζωής των προσώπων, στο δράμα, στο χιούμορ, στη φιλία, στον έρωτα. Στην «εισαγωγή», μέσα σε μερικές αράδες και λίγα καρέ, ο Gomont καταφέρνει να πλάσει έναν τρισδιάστατο χαρακτήρα, να αιτιολογήσει πλήρως τις επακόλουθες πράξεις του και κατ' επέκταση να προσδώσει αυθεντικότητα στην ψυχοσύνθεση των παιδιών του Gabriel. Τα οποία μπορεί να δει κανείς ως τους έμμεσους πρωταγωνιστές του κόμικ ή, τουλάχιστον, το πρίσμα μέσα από το οποίο κοιτάμε τον Gabriel. Το σχέδιο ίσως φανεί άτεχνο και τσαπατσούλικο, αλλά πραγματικά δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο ταιριαστό. Οι πρώτες επιρροές που μου ήρθαν στο μυαλό ήταν και πάλι οι Fábio Moon and Gabriel Bá (δύσκολο από ηλικιακής άποψης), καθώς και ο Reiser, όσο παράξενο κι αν ακούγεται. Ψάχνοντας, ανακάλυψα ότι οι Γάλλοι τον συγκρίνουν μεταξύ άλλων με τους Blutch και Christophe Blain. Όπως κι αν έχει, ο δυναμισμός των γραμμών, η απλότητα του στησίματος των καρέ και ο εναλλασσόμενος χρωματισμός, δημιουργούν ένα εξαιρετικό σύνολο, που υπογραμμίζει και σιγοντάρει το σενάριο. Δεν ξέρω τι ακριβώς με τράβηξε στο να ξεκινήσω το Malaterre, αλλά πολλοί λόγοι με έκαναν να το διαβάσω μέσα σε ένα διήμερο. Ο Gomont με έβαλε στον κόσμο του, με τρόπο που ελάχιστοι δημιουργοί έχουν καταφέρει. Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε πολύ κόσμο εδώ μέσα. Κάντε μια βόλτα στα γνωστά διαδικτυακά στέκια και ξεφυλλίστε την ψηφιακή διμερή έκδοση της Europe Comics.
  14. leonidio
    Πρωτότυπος τίτλος: Partie de chasse (Dargaud, 1983) Η τρίτη και τελευταία συνεργασία των Κριστέν και Μπιλάλ, που κυκλοφόρησε στη χώρα μας (όχι όμως και η τελευταία τους γενικά) είναι ένα άλμπουμ το οποίο σίγουρα προκάλεσε πολλές συζητήσεις στην εποχή του, επειδή ασχολείται ευθέως με τα (τότε) σοσιαλιστικά (ή "σοσιαλιστικά", διαλέγετε και παίρνετε ) κράτη και μάλιστα σε μια περίοδο, όπου ήταν ακόμη νωπές οι μνήμες από το πραξικόπημα (ή την επιβολή της τάξης, πάλι διαλέγετε και παίρνετε) στην Πολωνία. Η αφήγηση ξεκινά μέσα στο καταχείμωνο σε ένα μη προσδιορισμένο έτος, το οποίο, πάντως, πρέπει να ταυτίζεται με το έτος συγγραφής του κόμικ, αν κρίνουμε από τις βιογραφίες των πρωταγωνιστών στην αρχή του κόμικ. Ένα τρένο κατευθύνεται στην Πολωνία, εκεί που σε μια απομονωμένη βίλα, 9 σημαντικές προσωπικότητες από όλες τις χώρες του σοσιαλιστικού μπλοκ (Γιουγκοσλαβία και Αλβανία δεν αντιπροσωπεύονται, αφού δεν θεωρούνταν "γνήσια" σοσιαλιστικά κράτη από τους υπόλοιπα). Μαζί τους υπάρχει ένας Γάλλος μεταφραστής, μέλος προφανώς του ΚΚ Γαλλίας. Οι περισσότεροι από τους 9 πολιτικούς είναι μεγάλοι σε ηλικία και κάποιοι μεσήλικες. Σχεδόν όλοι έχουν υπάρξει μάρτυρες της επιβολής του αλά ΕΣΣΔ (= Στάλιν) κομμουνισμού στις χώρες τους, των εκκαθαρίσεων, των ιντρίγκων και της απογοήτευσης. Κάποιοι λίγοι θεωρούν, ότι όλα βαίνουν καλώς, αλλά οι περισσότεροι έχουν παραιτηθεί. Αδιαφιλονίκητος ηγέτης της ομάδας είναι ο Βασίλι Τσεβτσένκο, 88 ετών, μουγγός από ένα εγκεφαλικό και λάτρης του κυνηγιού, όπως και όλη η ομάδα. Γιατί, όπως δηλώνει και ο τίτλος του κόμικ, η αφορμή για την οποία έχει συγκεντρωθεί η ομάδα, είναι ένα Σ/Κ αφιερωμένο στο κυνήγι και μάλιστα στο κυνήγι μεγάλων και εκλεκτών θηραμάτων. Καθώς η αφήγηση εξελίσσεται μαθαίνουμε σε αναδρομές το πολιτικό παρελθόν των περισσότερων από τα μέλη της παρέας. Οι εικόνες των αναδρομών είναι σκληρές, αποχρωματισμένες, με έντονη χρήση μιας απόχρωσης του λευκού, που παραπέμπει σε νεκρούς και με εκτεταμένη χρήση του κόκκινου, για το αίμα, που ρέει άφθονο. Αλλά και το κίτρινο χρώμα, έντονο στις σκηνές, όπου απεικονίζονται πολυτελή μνημεία του παρελθόντος, όπως οι εκκλησίες ή τα λουτρά, ρίχνει έντονο φως στην ιστορία. Ανάμεσα στις εικόνες του παρελθόντος βρίσκονται ιστοί σαν της αράχνης, σύμβολα ίσως του φαύλου κύκλου, όπου βρίσκονται οι πρωταγωνιστές ή σύμβολα της μνήμης που ξεθωριάζει ή ίσως και των τύψεων, που καταδιώκουν τους ήρωες. Το παρόν απεικονίζεται με μουντά, ψυχρά χρώματα στους εσωτερικούς χώρους. Στους εξωτερικούς χώρους κυριαρχεί φυσικά το λευκό του χιονιού και της ομίχλης, διανθισμένο και αυτό από τους ιστούς της εξουσίας και της μνήμης. Στο κέντρο της ιστορίας βρίσκεται μια πολιτική δολοπλοκία, η οποία αποκαλύπτεται στο τέλος. Όπως και όλες οι εγκληματικές πράξεις του παρελθόντος, έτσι και εκείνη λαμβάνει χώρα μακριά από τα ανθρώπινα βλέμματα. Η επανάσταση εξακολουθεί να τρώει τα παιδιά της, όπως γίνεται εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Στο τέλος της ιστορίας, δυστυχώς, για τους πρωταγωνιστές, απομένει μόνο η μνήμη. Όλοι οι άνθρωποι είναι δέσμιοι των επιλογών τους, μπλεγμένοι σε έναν ιστό, τον οποίον δεν μπορούν να σπάσουν. Ο Βασίλι Τσεβτσένκο μοιάζει να κινεί τα νήματα της ιστορίας, αλλά αυτό είναι μόνο σε προσωπικό επίπεδο, γιατί στο επίπεδο της μεγάλης Ιστορίας, είναι κι εκείνος ένα απλό γρανάζι, ένα πιόνι, αν προτιμάτε, μια θυσία κι αυτός, όπως και χιλιάδες άλλοι στο Μινώταυρο της ιδεολογίας, η οποία απέχει πάρα πολύ από την πράξη, όπως γνωρίζουμε όλοι. Σχεδιαστικά, κατά τη γνώμη μου, ο Μπιλάλ βρίσκεται εδώ στο απόγειο της καριέρας του, χρησιμοποιώντας πολλές τεχνικές, που θα γίνουν στη συνέχεια σήμα κατατεθέν του (όπως οι διάφοροι χρωματισμοί και οι ιστοί ή η χρήση άψυχων και έμψυχων μορφών, που θυμίζουν ζώα). Κάθε πλάνο είναι σοφά μελετημένο και οπωσδήποτε παραφορτωμένο με κάποιον συμβολισμό (να ίσως ένας λόγος, που μπορεί να μην αρέσει ο Μπιλάλ σε κάποιους). Σεναριακά, το κόμικ βρίσκεται πιο κοντά στις "Φάλαγγες", όχι μόνο λόγω της πολιτικής θεματολογίας του, αλλά και λόγω της πολυπρόσωπης αφήγησης και των συνεχών αναδρομών. Ο Κριστέν δεν απορρίπτει τους επαναστάτες, ούτε τα ιδανικά τους, σχολιάζει όμως πολύ αρνητικά την εμμονή σε ορισμένες ιδεοληψίες και την έλλειψη ανανέωσης. Αξίζει πάντως να σημειωθεί, ότι, αν και, όπως και οι "Φάλαγγες", οι πρωταγωνιστές είναι ηλικιωμένοι, η νέα γενιά εμφανίζεται πολύ πιο άκαμπτη και δογματική από εκείνους, ίσως επειδή δεν έχει ανάλογο παρελθόν, επαναστατικό κυρίως, για να επιδείξει. Γιατί, η τραγική αλήθεια, είναι, ότι μόνο όσοι πολέμησαν, αναγκάστηκαν να κάνουν και ορισμένες άσχημες επιλογές, οι υπόλοιποι τα βρήκαν έτοιμα και απέκτησαν - κακώς - το δικαίωμα να κρίνουν τους υπόλοιπους. Νομίζω, ότι από τα προαναφερθέντα είναι σαφής η άποψή μου, ότι ο Κριστέν και ο Μπιλάλ δεν παραδίδουν μαθήματα αντικομμουνισμού, αλλά αντίθετα καταθέτουν μια ελεγεία της ανθρώπινης ύπαρξης, που κουβαλά όλες τα λάθη και τις αστοχίες στους ώμους της. Φυσικά, εμφανίζεται εδώ και ο νεαρός ξανθός από την "Πόλη που δεν Υπήρξε" και από τις "Φάλαγγες". Εμφανίζεται και εδώ στην αρχή και στο τέλος της ιστορίας, αλλά, σε αντίθεση με τις προηγούμενες, δεν διαδραματίζει κανένα ρόλο στο κόμικ, αφού δεν τους επιτρέπεται να προσεγγίσει τη σκηνή των δρώμενων. Οι ηγέτες των χωρών δεν μπορούν να ανεχθούν κανέναν που δεν έχει έγκριση στο χώρο τους. Ίσως ο νεαρός να ήθελε να βοηθήσει, να αναλάβει μια καινούρια αποστολή, ως φωνή της συνείδησης, αλλά δεν του το επέτρεψαν. Ό,τι γίνεται μέσα στο κόμμα, παραμένει μέσα στο κόμμα, για να παραφράσουμε τη γνωστή ρήση για το Λας Βέγκας. Στα ελληνικά το κόμικ δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στα τεύχη 45-51 της Βαβέλ, από τον Ιανουάριο έως τον Ιούλιο του 1985. Κυκλοφόρησε σε αυτόνομο άλμπουμ μόλις το Δεκέμβριο του 1988, σε μια εποχή, όταν οι εξελίξεις στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο ήταν καταιγιστικές, σε μια ωραία έκδοση μεγάλου σχήματος, που περιλαμβάνει και μια συνέντευξη των δημιουργών. Λιγότερο από ένα χρόνο μετά την έκδοση του άλμπουμ στη γλώσσα μας, έπεφτε το Τείχος του Βερολίνου... Στα γαλλικά δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο περιοδικό Pilote μεταξύ 1981 και 1982 και στη συνέχεια βγήκε σε αυτόνομο άλμπουμ από την Dargaud το 1983 και μετά από την Les Humanoïdes Associés και την Casterman. Στα αγγλικά κυκλοφόρησε πρώτη φοράαπό την Catalan Communications το 1990 χαρτόδετο και στη συνέχεια το 2002 σε σκληρόδετη έκδοση από την Humanoids και τις δυο φορές με τίτλο "The Hunting Party". Δεν γνωρίζω, εάν υπάρχει άλλη έκδοση στα αγγλικά. Οι εκδόσεις μετά το 1990 περιλαμβάνουν και επιπλέον υλικό και για την ακρίβεια ένα κεφάλαιο με τον τίτλο "Epitaph", που επικαιροποιεί, κατά κάποιον τρόπο την ιστορία. Αυτό τουλάχιστον, από όσα έχω διαβάσει, επειδή δεν έχω κάποια έκδοση, που να περιλαμβάνει αυτό το κεφάλαιο. Εάν κάποιος/ α έχει έκδοση με το κεφάλαιο αυτό, ας μας ενημερώσει για το περιεχόμενό του. Και κάτι άσχετο: από όσο έχω διαβάσει και χωρίς να είμαι σίγουρος, τα ρώσικα που μιλάνε σε κάποια σημεία οι χαρακτήρες, είναι ελαφρώς ή εντελώς λανθασμένα. Το ελληνικό άλμπουμ είναι αρκετά δύσκολο να βρεθεί, αλλά σίγουρα πιο εύκολο από τις "Φάλαγγες". Το σκανάρισμα του εξωφύλλου έγινε από εμένα, οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ Πηγές για περαιτέρω μελέτη (όλες με κάποια spoilers): wikipedia (αγγλικά) wikipedia (γαλλικά) Και μια κριτική, που επικεντρώνεται στην απεικόνιση της Ρωσίας μέσα από το κόμικ (εκεί διάβασα για τα ρώσικα)
  15. leonidio
    Πρωτότυπος τίτλος: Les Phalanges de l'Ordre noir (Dargaud, 1979) Αυτό είναι το κόμικ που έκανε τα ονόματα των δημιουργών του, και κυρίως του Μπιλάλ, διάσημα στη χώρα μας. Ήταν η τέταρτη συνεργασία τους, αλλά η πρώτη τους, που δημοσιεύτηκε στη χώρα μας και η πρώτη που βγήκε σε αυτόνομο άλμπουμ. Ο ελληνικός τίτλος είναι παραπλανητικός, γιατί σωστή μετάφραση θα ήταν "Οι Φάλαγγες τους Μαύρου Τάγματος" (τόσο στα γαλλικά, όσο και στα αγγλικά οι δύο λέξεις ταυτίζονται) Η ιστορία εκτυλίσσεται προς τα τέλη της δεκαετίας του 1970, αφού είχε αποκατασταθεί η δημοκρατία στην Ισπανία μετά το θάνατο του φασίστα στρατηγού Φράνκο. Μια ομάδα ηλικιωμένων φασιστών, που αυτοαποκαλούνται "Φάλαγγες της Μαύρης Τάξης" και υποστηρίζουν ότι υπερασπίζονται τις αξίες της Ευρώπης, δολοφονούν όλους τους κατοίκους ενός πολύ μικρού ισπανικού χωριού. Όταν μαθευτεί η είδηση, ένας ηλικιωμένος δημοσιογράφος, παλαίμαχος του Ισπανικού Εμφυλίου, αλλά από την πλευρά των Δημοκρατικών, επικοινωνεί με τους παλιούς συμπολεμιστές του, οι οποίοι ήταν όλοι εθελοντές από διάφορες χώρες, να μαζευτούν, για να αποτρέψουν τη δράση των φασιστών. Παρόλο που σχεδόν όλοι τους είναι ενσωματωμένοι μέσα στις κοινωνίες των χωρών, όπου ζουν, δέχονται σχεδόν όλοι και χωρίς να διστάσουν την πρόσκληση, για μια τελευταία αναμέτρηση με τους παλιούς εχθρούς τους. Και έτσι ξεκινάει ένα κυνηγητό μέσα στην Ευρώπη, για να καταλήξουμε ξανά στην Ισπανία, όπου θα δοθεί η τελική αναμέτρηση. Έχει όμως αξία αυτή η πράξη, η οποία θα καταλήξει σε ένα λουτρό αίματος, που θα συμπεριλάβει και αθώους ανθρώπους; Έχει αξία η υπεράσπιση των αξιών σε έναν κόσμο, που ξεχνάει και δεν ενδιαφέρεται πλέον; Βρισκόμαστε σε μια εποχή, όπου η τρομοκρατία ταλανίζει την Ευρώπη, αλλά μια διαφορετική τρομοκρατία από τη σημερινή των Ισλαμιστών. Έχει νόημα να απαντάς με βία στη βία; Αν και το κόμικ είναι βαθύτατα απαισιόδοξο, η απάντηση του Κριστέν και του Μπιλάλ, είναι, νομίζω, "ναι, αξίζει". Ο πόλεμος ενάντια στη λήθη, που είναι χειρότερος εχθρός από το φασισμό, είναι απαραίτητος, για να υπερασπιστούμε τις αξίες μας. Παρόλο που οι παλαιοί αγωνιστές πρέπει να βουτήξουν και αυτοί στο βούρκο και να λερώσουν τα χέρια τους κάνοντας πράγματα, που και οι ίδιοι δεν εγκρίνουν, προκειμένου να αποσπάσουν πληροφορίες για τις κινήσεις των φασιστών. Οι ήρωές μας αμφιβάλλουν για τις πράξεις τους, αναρωτιούνται αν πράττουν το σωστό, δεν ξέρουν πλέον σε ποιον κόσμο ανήκουν, αν είναι τμήματα της σύγχρονης κοινωνίας ή απολιθώματα. Οι σκέψεις όμως δεν είναι οι μόνες που μας ωθούν, κυρίως μας ωθούν οι πράξεις μας και οι πράξεις τους τελικά επικαλύπτουν τις σκέψεις και τις αμφιβολίες τους. Η σκέψη είναι πάντα σημαντική, η πράξη όμως είναι σημαντικότερη. Η αντίσταση είναι βαθιά ριζωμένη στο πετσί τους και δεν μπορούν να κάνουν πίσω. Εξάλλου - και εδώ, κατά τη γνώμη μου, βρίσκεται και το κλειδί για την κατανόηση του έργου - όλοι οι υπόλοιποι αδιαφορούν, τα πάντα είναι μπίζνες και χρήματα, οι αξίες για τις οποίες κάποιοι πολέμησαν κάποτε έχουν εκπέσει. Ο κόσμος γύρω μας φαίνεται να είναι γερασμένος, μοιυντός, επειδή τα πάντα έχουν θαφτεί μέσα στο σύστημα, τόσο στις καπιταλιστικές, όσο και στις σοσιαλιστικές χώρες. Στο τέλος της ιστορίας μας, ούτε ο αφηγητής δεν θυμάται γιατί έγιναν όλα αυτά και αναρωτιέται μήπως είναι και ο ίδιος νεκρός. Εμείς όμως ξέρουμε την απάντηση, γιατί έχουμε γίνει μάρτυρες και κοινωνοί της ιστορίας του: οι πράξεις διατηρούν την αξία τους, ακόμη κι όταν οι πρωταγωνιστές έχουν εγκαταλείψει το μάταιο αυτό κόσμο, ακόμη κι όταν οι ίδιοι αμφιβάλλουν για τις πράξεις τους. Η μνήμη είναι σημαντική και η διατήρησή της διαιωνίζει την ιστορία, γιατί η τελευταία είναι και πράξη και αφήγηση, δημιουργία των ανθρώπων και δημιούργημά τους. Ή μήπως είναι όλα μάταια και οδηγούν σε αδιέξοδο;;;; Μέσα σε όλα αυτά, κάνει και μια σύντομη εμφάνιση ένας ανώνυμος νεαρός, που πρέπει να είναι ο ίδιος, που φρόντιζε την πλούσια κληρονόμο στην "Πόλη που δεν Υπήρξε". Εμφανίζεται στην αρχή και στο τέλος της ιστορίας, οδηγώντας τους ήρωες στα μέρη, όπου θέλουν να πάνε και στο τέλος παίρνοντας το μόνο επιζώντα. Πιθανόν να λειτουργεί ως ψυχοπομπός, που φέρνει τους στρατιώτες στην κόλαση και στο τέλος τους παίρνει από εκεί. Μπορεί να είναι και ένας σύνδεσμος για τον πραγματικό κόσμο, που οδηγεί τους πρωταγωνιστές σε έναν παράλληλο κόσμο, εκεί όπου αυτοί μπορούν να τελειώσουν τη δουλειά, που οι φασίστες δεν τους επέτρεψαν 40 χρόνια πριν την ιστορία, που αφηγείται το κόμικ. Για το σχέδιο του Μπιλάλ, τι να πω; Τι νόημα έχει να σχολιάσω αυτό το υπέροχο σχέδιο και το πόσο ταιριαστό είναι με το σενάριο; Τα πάντα φαίνονται να έχουν μελετηθεί με μεγάλη επιμέλεια: το αρχικό πλάνο με τα αυτοκίνητα να έρχονται προς το μέρος μας, το τελευταίο σχέδιο με τις αντίθετες γωνίες λήψης, που ίσως και να συμβολίζει τις πλευρές της ιστορίας, όπου βρισκόμαστε, την απεικόνιση της Βαρκελώνης του Γκαουντί ή εκείνη της Ρώμης με τις αρχαιότητες να κυριαρχούν παντού (σίγουρα, όχι τυχαία), τα πλάνα των νεκρών και το αίμα, που κυλάει; Πραγματικά, κάθε καρέ συμβάλλει με κάποιον τρόπο στη δημιουργία της ατμόσφαιρας και υποστηρίζει το σενάριο, λέγοντας πράγματα, που ο Κριστέν δεν χρειάζεται να πει. Δεν επιθυμώ να γράψω και άλλες μπούρδες, θα ήθελα να γράψουν και άλλοι τις απόψεις τους. Μια τελευταία παρατήρηση: δεν ξέρω τι εντύπωση θα κάνει το κόμικ σήμερα, μετά από τόσα χρόνια και αν θα μπορέσει μια νέα γενιά αναγνωστών να ταυτιστεί με αυτό. Στα ελληνικά το κόμικ δημοσιεύτηκε στα τεύχη 29-36 της Βαβέλ και το 1985, μετά τη διάσπαση της εκδοτικής ομάδας του περιοδικού, εκδόθηκε σε άλμπουμ από την Ars Longa με κάποια προβληματάκια στη μετάφραση και στην επιμέλεια. Η έκδοση είναι προ πολλού εξαντλημένη και το πιο δύσκολο να βρεθεί άλμπουμ του Μπιλάλ και μάλιστα ακόμη πιο δύσκολο να βρεθεί σε πραγματικά καλή κατάσταση, λόγω της μέτριας βιβλιοδεσίας του. Στα γαλλικά έχει κυκλοφορήσει σε διάφορες εκδοχές, αρχικά από την Dargaud, στη συνέχεια από την Les Humanoïdes Associés και μετά από την Casterman. Στα αγγλικά κυκλοφόρησε πρώτη φορά - νομίζω - από την Catalan Communications το 1989 χαρτόδετο με τίτλο "The Ranks of the Black Order" και στη συνέχεια το 2000 σε σκληρόδετη έκδοση από την Humanoids με τίτλο "The Black Order Brigade". Το σκανάρισμα του εξωφύλλου έγινε από εμένα, οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ Πηγές για περαιτέρω μελέτη: wikipedia (αλλά στα Γαλλικά)
  16. geo_trou
    Το 1843, Παρίσι. Ο Κόμης Skarbek, ένας μυστηριώδης Πολωνός επιχειρηματίας, καταφθάνει από τον Νέο Κόσμο και γρήγορα συγχρωτίζεται με την αφρόκρεμα της πόλης του φωτός. Δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για τον Louis Paulus, τον ταλαντούχο ζωγράφο που συγκλόνισε με τους ερωτικούς του πίνακες και που χάθηκε μυστηριωδώς πριν από έντεκα χρόνια. Το καστ συμπληρώνεται από την Magdalene, την πανέμορφη μούσα του Paulus, τον Daniel Northbrook, φημισμένο Βρετανό έμπορο τέχνης, τον Delfrance, έναν διαβόητο πειρατή της Καραϊβικής, και ένα υπαρκτό πρόσωπο που καλύτερα να μην αποκαλύψω. Οι Yves Sente και Grzegorz Rosiński είναι δύο πολύ γνωστά ονόματα της γαλλοβελγικής σκηνής. Ο Sente έχει γράψει για τις σειρές Μπλέικ και Μόρτιμερ, Θόργκαλ και XIII, ενώ ο Rosiński είναι, μεταξύ άλλων, συνδημιουργός του Θόργκαλ και Le Grand Pouvoir du Chninkel. Το δίτομο La Vengeance du Comte Skarbek ήταν η πρώτη τους συνεργασία. Κυκλοφόρησε μεταξύ 2004 και 2005 από την Dargaud. Στα αγγλικά έχει μεταφραστεί δις. Μία φορά από την ίδια την Dargaud, τις ίδιες χρονιές που βγήκαν και οι πρωτότυπες εκδόσεις (!), και μια δεύτερη φορά, το 2019, από την Europe Comics. Παρότι βλέπω διθυραμβικές κριτικές στο bedetheque, δεν είχα ξανακούσει το κόμικ αυτό. Το έμαθα μόνο και μόνο επειδή το μετέφρασε η Europe Comics, αν και τελικά διάβασα την έκδοση της Dargaud. Sente και Rosiński (είμαι σχεδόν σίγουρος ότι μετείχε σε μεγάλο βαθμό στο σενάριο) στήνουν την ιστορία τους γύρω από δύο πυλώνες: την εκδίκηση και την εμπορευματοποίηση της τέχνης. Η ιστορία είναι εμπνευσμένη από τον Κόμη του Μοντεκρίστο, το μνημειώδες έργο του Αλέξανδρου Δουμά. Εμφανίζονται υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις αληθινές, γεγονός που πάντα εμπεριέχει ενδιαφέρον. Αν και βασίζεται πολύ στην αφήγηση και τα captions, δεν το κάνει με τρόπο βαρετό, κυρίως γιατί αποφεύγει σε μεγάλο βαθμό τον βερμπαλισμό άλλων γαλλικών τίτλων. Σχεδιαστικά, είναι εξαιρετικό. Ο Rosiński είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο των ευρωπαϊκών κόμικς και εδώ αποδεικνύει ότι δεν τα καταφέρνει μονάχα στην απεικόνιση φανταστικών πλασμάτων. Το θέμα απαιτεί ακουαρέλα και ο Rosiński την χρησιμοποιεί με αδρές, δυναμικές πινελιές και πιο λεπτομερείς, όπου χρειάζεται. Τα πρόσωπά του έχουν μια ρευστότητα που μπορεί να ξενίσει κάποιους, αλλά εμένα προσωπικά δεν με ενόχλησε στο ελάχιστο. Εν κατακλείδι, πρόκειται πράγματι για ένα πολύ καλό κόμικ. Δεν θα σας σημαδέψει, αλλά είναι μια διασκεδαστική περιπέτεια με σωστές δόσεις δράματος, ερωτισμού και δράσης και με σωστά τοποθετημένες τις ανατροπές και τις αναφορές του. Μπορούν, θεωρώ, να το ευχαριστηθούν άπαντες.
  17. leonidio
    Πρωτότυπος τίτλος: La ville qui n'existait pas (Dargaud, 1977) Αυτό το σπουδαίο κόμικ ήταν η πρώτη από τις συνεργασίες των Pierre Christin και Enki Bilal. από τις τρεις που κυκλοφόρησαν αυτόνομα στα ελληνικά, αλλά η τελευταία που εκδόθηκε στη γλώσσα μας. Ο πρωτότυπος τίτλος είναι: "Η Πόλη που δεν Υπήρχε" (παρατατικός και όχι Αόριστος) Σε έναν απροσδιόριστο χρόνο. που λογικά πρέπει να ταυτίζεται με το χρόνο συγγραφής του έργου (1977) και κάπου στη Γαλλία, πιθανόν στον μουντό και βιομηχανοποιημένο Βορρά, στην πόλη του Ζαντανκούρ, οι εργάτες στα χυτήρια απεργούν εδώ και 27 μέρες. Το εργοστάσιο αυτό, όπως και το άλλο εργοστάσιο της πόλης, το οποίο κατασκευάζει ενδύματα, ανήκουν στον ίδιο άνθρωπο, τον Hannard (Ανάρ), ο οποίος πρακτικά αντιμετωπίζει την πόλη σαν φέουδό του, αφού ακόμη και το σχολείο φέρει το όνομά του. Ο Ανάρ πεθαίνει, εξαιτίας της απεργίας, όπως διατείνονται ορισμένοι και οι συνεργάτες (= υποτακτικοί) του αναρωτιούνται για το μέλλον της επιχείρησης, όπως φυσικά και οι εργάτες, που αγωνιούν για τις δουλειές τους. Κληρονόμος του Ανάρ είναι η καθηλωμένη σε αναπηρικό αμαξίδιο εγγονή του, η οποία - προς έκπληξη όλων και οργή ορισμένων - αποδεικνύεται ιδιαιτέρως ικανή στη χειραγώγηση των συνεργατών του παππού της με σκοπό να πραγματοποιήσει ένα τρελό σχέδιο: να κατασκευαστεί μια αυτάρκης πόλη, απομονωμένη με θόλο από τον υπόλοιπο κόσμο, ο οποίος θα περιβάλλει το Ζαντανκούρ και θα επιτρέψει στους κατοίκους της πόλης να ζουν ανέμελοι και ευτυχισμένοι, έχοντας στη διάθεσή τους ό,τι χρειαστούν. Μετά την κατασκευή της πόλης όμως, κάποιοι δεν αισθανθούν ικανοποιημένοι και θα αποχωρήσουν. Αν και η παραπάνω σύνοψη αποκαλύπτει σχεδόν ολόκληρη την πλοκή, δεν αρκεί για να αποδώσει το ζοφερό κλίμα, που κυριαρχεί στο κόμικ, το οποίο κινείται με μεγάλη επιτυχία μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Ενδεικτικά, η ιστορία ξεκινά με μια ονειρική σκηνή, η οποία στη συνέχεια του βιβλίου γίνεται σχεδόν πραγματικότητα. Αντιθέτως, η ζοφερή πραγματικότητα της αρχής, επαναλαμβάνεται ως όνειρο ακριβώς στο ίδιο σημείο. Αυτή η σεναριακή επιλογή μας οδηγεί στην πιθανή ερμηνεία του έργου, που είναι η αναζήτηση της ουτοπίας και το τίμημα της άνετης ζωής. Όλοι οι πρωταγωνιστές του βιβλίου ψάχνουν κάτι άλλο: οι εργάτες μια καλύτερη ζωή η κληρονόμος την εποχή που μπορούσε να περπατά, οι συνεργάτες του βιομηχάνου περισσότερα χρήματα, τα παιδιά μια ανέμελη ζωή. Οι ερμηνείες μπορεί να είναι ψυχαναλυτικές ή πολιτικές ή και τα δύο: οι ταξικές διαφορές είναι αμείλικτες και εμφανίζονται διαρκώς στο κόμικ. Το Ζαντανκούρ βυθισμένο στην ομίχλη, τη βρόμα και την υγρασία, μοιάζει με μια πόλη, η οποία σιγά σιγά εξαφανίζεται, αλλά παρόλα αυτά, υφίσταται ακόμη μέσα στον κόσμο. Αντιθέτως, η νέα, προστατευμένη πόλη, γεωμετρικά κατασκευασμένη, μοιάζει εξωπραγματική, αφιλόξενη. Οι εργάτες έχουν ανταλλάξει μια επισφαλή, αλλά δραστήρια ζωή με μια άνετη, αλλά κενή ύπαρξη, την γεμάτη αγωνία ελευθερία με μια ανέμελη φυλακή. Η ανησυχία έχει αντικατασταθεί από την αδράνεια και όσοι διαφωνούν, θέλουν να ξαναρχίσουν από την αρχή, να αναλάβουν δράση, για να αισθανθούν ξανά ζωντανοί., αλλά και να βοηθήσουν και άλλους εργάτες αλλού, επειδή ο αγώνας συνεχίζεται. Αυτοί είναι οι δύο εργάτες, που έχουμε γνωρίσει στην αρχή της ιστορίας και ο περίεργος, ανώνυμος τύπος, που συνοδεύει και βοηθά την κληρονόμο από την αρχή της ιστορίας, αλλά αποφασίζει να φύγει, δηλαδή να αποδράσει από την πόλη, όταν αυτή κατασκευαστεί. Θα μπορούσε ίσως κάποιος να ισχυριστεί, ότι αυτός συμβολίζει κατά κάποιο τρόπο τη συνείδηση της κληρονόμου, η οποία, αφού κατασκεύασε, πιθανότατα πλήρης καλών προθέσεων, ένα τεράστιο παιχνίδι, εν μέρει για να θυμηθεί την παιδική της ηλικία, εν μέρει για να εξιλεώσει τα ταξικά αμαρτήματα της οικογένειάς της ("Αντίο, δεν με χρειάζεσαι πια, τώρα έχεις την πόλη", της λέει λίγο πριν αναχωρήσει, σελ. 58) Παράλληλα, όλοι οι μηχανισμοί της εξουσίας έχουν συνωμοτήσει για να κατασκευαστεί η πόλη: βλέπουμε αρχιτέκτονες, δικηγόρους, ιερείς να συμμετέχουν στη φιέστα, που σκοπό έχει να διαβρώσει, να εξαγοράσει τις συνειδήσεις. Δείγματα αυτής της διαβρωμένης συνείδησης, ο γλοιώδης υπηρέτης, που απεχθάνεται τους εργάτες, και η επιστάτρια στο εργοστάσιο υφαντουργίας, που απειλεί τις εργάτριες, αν και ταξικά ανήκουν στην ίδια κατηγορία με αυτούς και αυτές. Οι συνεργάτες του βιομηχάνου αποδεικνύονται ανθρωπάκια, γλοιώδη υποκείμενα, υποκινούμενα από προσωπικές φιλοδοξίες και αδυναμίες, έτοιμοι να υποκύψουν σε κάποια σαρκική επιθυμία. Όσο για τον κεντρικό χαρακτήρα του κόμικ, τη Δεσποινίδα Αννάρ, αυτή εμφανίζεται καλοπροαίρετη μεν, αλλά αποδεικνύεται αδίστακτη στις διαπραγματεύσεις. Επιλέγει να χτιστεί η νέα πόλη στο βαλτότοπο, όπου ήταν το πρώτο εργοστάσιο της οικογένειάς της, ίσως σαν φόρο τιμής στον παππού της, που σημαίνει, ότι επιχειρεί κατά κάποιον τρόπο να ταριχεύσει τους εργάτες, στο μέρος, όπου ξεκίνησε η εργασία, να δημιουργήσει μια αταξική πόλη καταργώντας την εργασία, Αυτό όμως μπορεί να γίνει μόνο μέσω του εγκλεισμού και της απομόνωσης, γιατί έξω, στον κόσμο, οι άνθρωποι εξακολουθούν να εργάζονται και αυτό εξ ορισμού σημαίνει τη διαιώνιση της ταξικής πάλης. Δεν έχει νόημα να απεραντολογήσω κι άλλο, ούτε φυσικά να σχολιάσω το σχέδιο του Μπιλάλ, το οποίο βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με το σενάριο. Το καδράρισμά του, οι σκιάσεις του, όλα αναδεικνύουν τις πτυχές του σεναρίου, που δεν λέγονται με τα λόγια. Η συνεργασία μεταξύ των δύο υπήρξε υποδειγματική, σε σημείο, που δεν μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει αν είναι ιδέα του Κριστέν ή του Μπιλάλ (ενδεικτικά αναφέρω την αντανάκλαση στον καθρέφτη στη σελίδα 17 και την πολύχρωμη ομπρέλα στην κηδεία στις σελίδες 35-36). Όλα αυτά και πολλά άλλα, που ελπίζω ότι θα αναφερθούν από άλλους σε σχόλια, έχουν καταστήσει το κόμικ αυτό κλασικό και απαραίτητο. Το κόμικ κυκλοφόρησε πρώτη φορά στα Γαλλικά από την Dargaud το 1977. Στα ελληνικά ξεκίνησε να δημοσιεύεται στο περιοδικό "Η Επόμενη Μέρα" στα τεύχη 8 και 9 το 1986 και μετά κυκλοφόρησε σε αυτόνομο άλμπουμ από την Ars Longa το 1988 σε μετάφραση Λίλης Ιωαννίδου με μια σύντομη εισαγωγή και μια εκτενή συνέντευξη του Μπιλάλ. Η έκδοση είναι πολύ ωραία, με dust cover, αλλά δυστυχώς εξαντλημένη εδώ και πολλά χρόνια και δύσκολο να βρεθεί πλέον. Κυκλοφόρησε στα αγγλικά το 1989 από την Titan σε έκδοση με μαλακό εξώφυλλο και από την Humanoids το 2003 σε μεγάλου μεγέθους έκδοση με σκληρό εξώφυλλο και με τίτλο και των δύο εκδόσεων "The Town that didn't exist". Δεν γνωρίζω εάν υπάρχουν κι άλλες εκδόσεις στα αγγλικά. Οι σελίδες, όπου κάνω παραπομπή ανήκουν φυσικά στην ελληνική έκδοση. Τα σκανρίσματα της ελληνικής έκδοσης έγιναν από εμένα, οι υπόλοιπες εικόνες είναι από το Ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Κριτική του κόμικ στο comicsreview.co.uk (στα αγγλικά)
  18. leonidio
    Πρωτότυπος τίτλος: L'Été Diabolik, Dargaud, 2016 Ένα κόμικ, που ήταν πολύ ενδιαφέρον, επιφανειακά αρκετά ρετρό αλλά στην πραγματικότητα τόσο σύγχρονο. Πράγματι, αυτό το κόμικ των Thierry Smolderen και Alexandre Clérisse χρησιμοποιεί με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο μια μεταγλώσσα, ας το θέσω έτσι, για να μιλήσει για όσα θέλει, αλλά παράλληλα υπάρχουν και αλλεπάλληλες νύξεις σε διάφορα θέματα και πρωτίστως σε ένα άλλο κόμικ. Ας πάρω τα πράγματα με τη σειρά: στην αρχή έχουμε την υπόθεση, σύμφωνα με την οποία βρισκόμαστε στο καλοκαίρι του 1967, όταν ο δεκαπένταχρονος Αντουάν, που παραθερίζει σε ένα γαλλικό θέρετρο θα κερδίσει έναν αγώνα τένις, γεγονός που θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις, οι οποίες περιλαμβάνουν ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, τη φιλία του με τον Ερίκ, τον νεαρό, τον οποίον νίκησε στο τένις και του οποίου ο πατέρας σκοτώθηκε στο προαναφερθέν δυστύχημα, τον έρωτά του για τη συνομήλική του Μισέλ, τη γνωριμία του με μια παρέα λίγο μεγαλύτερων νεαρών, όπου περιλαμβάνεται και η Αμερικανίδα Τζόαν, την αναπόφευκτη απώλεια της παρθενιάς του, τη βιαστική αναχώρηση της Τζόαν μετά από μια εξομολόγηση ενός μυστικού και τη μυστηριώδη εξαφάνιση του πατέρα του, τον οποίον δεν θα δει ποτέ ξανά. Συνηθισμένα πράγματα, δηλαδή. ? Η μεταγλώσσα σχετίζεται με το ότι αυτό που διαβάζουμε υποτίθεται ότι είναι ένα βιβλίο, το οποίο έγραψε ο Αντουάν το 1987 προσπαθώντας να ξορκίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος. Όταν όμως τελειώνει το "βιβλίο" και αφού διαβάσουμε και τον επίλογο ξεκινά ένα δεύτερο μέρος, που διαδραματίζεται μετά την έκδοση του βιβλίου και το οποίο υποτίθεται ότι έχει γράψει πάλι ο Αντουάν ως συμπλήρωμα. Σε αυτό το δεύτερο μέρος θα δοθούν επιτέλους οι απαντήσεις οι οποίες των στοιχειώνουν εδώ και δεκαετίες, αλλά οι απαντήσεις θα προκαλέσουν ένα αδιανόητο σοκ, αφού θα είναι απολύτως απρόβλεπτες. Και φυσικά υπάρχουν τα κόμικς: το Pilote, το οποίο διαβάζει ο Αντουάν, τα πονηρά κόμικς, που διαβάζουν μαζί με τον Ερίκ, αλλά πάνω από όλα το θρυλικό ιταλικό κόμικ "Διαβολίκ" (Diabolik), σύμβολο της αμοραλιστικής ζωής, γεμάτης με γρήγορα αυτοκίνητα και ωραίες γυναίκες, το οποίο τελικά θα στοιχειώσει τη φαντασία του Αντουάν, θα διαρρήξει τα όρια της φαντασίας και θα διαδραματίσει ένα πολύ σημαντικό ρόλο στην πλοκή. Εξάλλου η παρουσία του διάσημου κλέφτη είναι εμφανής και στο εξώφυλλο του κόμικ, αλλά και στον πρωτότυπο τίτλο του, L'Été Diabolik (και όχι Diabolique, όπως θα ήταν το σωστό στα γαλλικά), κάτι που δυστυχώς δεν διασώθηκε στην αγγλική μετάφραση. Από εκεί και μετά, νομίζω ότι έχω πει αρκετά για την πλοκή. Ο Smolderen, από τον οποίον διάβασα σχεδόν κολλητά και το Dark Rage, που δεν με ενθουσίασε, ισορροπεί πολύ πετυχημένα ανάμεσα σε διάφορα είδη παραδίδοντας τελικά μια ιστορία, που, παρά την απίστευτη τελικά πλοκή της, γίνεται πιστευτή και δείχνει πολλά για το περίεργο κλίμα εκείνης της εποχής. Ο Clérisse, που έχει συνεργαστεί με τον Smolderen και στο Atomic Empire, που δεν έχω διαβάσει γεμίζει την εικόνα με λαμπερά χρώματα αποτίοντας φόρο τιμής σε μια ολόκληρη εποχή και πολλές τεχνοτροπίες της ποπ κουλτούρας εκείνης της εποχής. Το σχέδιό του φαίνεται ίσως απλό, τα καρέ του όμως είναι γεμάτα ιδέες και μια εντυπωσιακή δύναμη. Ένα απροσδόκητα ίσως καλό κόμικ, που διαβάζεται σχεδόν απνευστί, ίσως όμως όχι για όλα τα γούστα. Κυκλοφόρησε στα γαλλικά το 2016 από την Dargaud και ακολούθησε η έκδοση στα αγγλικά από την IDW το 2019 σε έναν πολύ καλαίσθητο, σκληρόδετο τόμο, τον οποίον διάβασα. Έχει αποσπάσει υποψηφιότητα στα Eisner του 2020 στην κατηγορία της καλύτερης έκδοσης ξένου υλικού. Να σημειωθεί ότι έχουμε διαβάσει δουλειά του Smolderen στα ελληνικά, το "Τζίπσυ" από τη Μαμούθ Κόμιξ και μάλιστα σε σχέδιο του Ενρίκο Μαρίνι, που σχεδίασε το "Batman: Ο Σκοτεινός Πρίγκιπας του Γκόθαμ" Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Αναλυτική κριτική από το The Comics Journal
  19. geo_trou
    Perico είναι μια ισπανική λέξη για τον παπαγάλο. Στην κουβανέζικη αργκό σημαίνει επίσης κοκαΐνη. Το Perico κυκλοφόρησε το 2014 σε δύο άλμπουμ, από την Dargaud. Το 2018, η Europe Comics το μετέφρασε στα αγγλικά και το διοχέτευσε στην ηλεκτρονική αγορά. Η δικτατορία του Fulgencio Batista πνέει τα λοίσθια, αλλά κανείς καθεστωτικός δε φαίνεται να δίνει την απαιτούμενη προσοχή. Μόνο οι ιδιοκτήτες των πολυτελών καζίνο-ξενοδοχείων της Αβάνας φαίνεται να δυσαρεστούνται με την ανικανότητα του στρατού να καταπνίξει την επανάσταση. Ο νεαρός Joaquin εργάζεται στο La Vida Dulce του Santo Trafficante Jr., του πανίσχυρου Αμερικανού μαφιόζου, με στόχο να γίνει κάποτε κρουπιέρης. Δεν το λες ιδιαίτερα φιλόδοξο όνειρο, αλλά έχει καλό φιλοδώρημα. Μια νύχτα, χωρίς καλά-καλά να το καταλάβει, θα βρεθεί με έναν αιματοβαμμένο χαρτοφύλακα που περιέχει ένα πιστόλι και δεκάδες δεσμίδες δολάρια... Δημιουργοί του Perico είναι οι Γάλλοι Régis Hautière και Philippe Berthet, ονόματα που δεν γνώριζα. Συμμετέχει βέβαια και ο σπουδαίος David B., αλλά ο ρόλος του ως κολορίστας δεν αρκούσε για να ανεβάσει τις προσδοκίες μου. Όταν, λοιπόν, ξεκινούσα τον πρώτο τόμο, περίμενα να είναι ένα από τα ένα απ' αυτά τα BD που εκτός από την πολλά υποσχόμενη υπόθεση δεν έχουν να επιδείξουν κάτι άλλο. Ευτυχώς έκανα λάθος. Ο Hautière διηγείται την αρχετυπική ιστορία ενός καθημερινού ανθρώπου που τα βάζει με τα μεγάλα κεφάλια. Από μόνη της η πλοκή είναι μάλλον απλή, αλλά το ιστορικό πλαίσιο και η (οργανικά δεμένη με την πλοκή) χρήση ιστορικών προσωπικοτήτων, την αναβαθμίζουν. Μπορεί να μην δίνει πολύ βάθος στους χαρακτήρες του, αλλά με το σωστό exposition κάνει τα κίνητρα του καθενός πιστευτά. Εκ πρώτης όψης, το σχέδιο του Berthet παραείναι καθαρό για ένα τέτοιο κόμικ. Και, ομοίως, τα χρώματα του David D. παραείναι φωτεινά. Ίσως, όμως, οι δημιουργοί ήθελαν να προσδώσουν ένα αίσθημα αντίθεσης: την λαμπρότητα των καζίνο έναντι στη διαφθορά του καθεστώτος, τις ηλιόλουστες, ανέμελες πλαζ που όμως είναι γεμάτες από αδίστακτους γκάνγκστερ. Λοιπόν σε αυτό τα καταφέρνουν μια χαρά.
  20. Spyros Andrianos
    "Some day, Tyler Cross will pay for his crimes...But he won't stop until crime stops paying..." Η πολύ καλή σειρά άλμπουμ σκληρού noir Tyler Cross είναι δημιούργημα του Γάλλου συγγραφέα Faben Nury(Je suis Legion,W.E.S.T.,La Mort de Stalin,Katanga,XIII mystery)και του σχεδιαστή Bruno(Nemo,Inner City Blues,Junk,Biotope,Comando Colonial)που μας έχουν δώσει και το αριστουργηματικό Atar Gull με θέμα τη ζωή και την οδύσσεια ενός νεαρού σκλάβου. Στο Tyler Cross το δημιουργικό δίδυμο ακολουθεί διαφορετικά μονοπάτια αλλά το αποτέλεσμα είναι εξίσου μαγευτικό!Η σειρά αντλεί έμπνευση και παίρνει τα καλύτερα υλικά από τα hard boiled pulps και τις γκανγκστερικές ταινίες της δεκαετίας του '40-'50 με έμφαση στο έντονο noir στοιχείο,τη δράση,τη βία και την απουσία περιττού διαλόγου. Οι ιστορίες του Tyler Cross εκτυλίσσονται στην Αμερική της δεκαετίας του '50 και αποτελούν τις περισσότερες φορές ένα εικονογραφημένο ντοκουμέντο-τοιχογραφία της εποχής εκείνης και των κοινωνικο-πολιτικών πεποιθήσεων που επικρατούσαν τότε.Το πρώτο άλμπουμ(από τα 3 μέχρι στιγμής) με τίτλο Black Rock κυκλοφόρησε το 2013 από τις εκδόσεις Dargaud,και αποτελεί ένα crime/noir thriller παλιάς σχολής με έντονη τη δράση και την περιπέτεια. Σχέδιο της Sylvain Valee Ο Tyler,σκληρός,κυνικός και αδίστακτος,αναλαμβάνει μία βρομοδουλειά για λογαριασμό του αρχιμαφιόζου Di Pietro που του ζητά να κλέψει από τον εγγονό του Tony Scarfo 20 κιλά μεξικάνικης ηρωίνης που πρόκειται εκείνος να αγοράσει από διεφθαρμένους αστυνομικούς στα σύνορα με το Μεξικό.Η δουλειά όμως θα στραβώσει,ο Tyler θα χάσει τους συνεργάτες του στο μακελειό και πλέον μόνος με τα 17 κιλά που πρόλαβε να σώσει,και με 20 δολάρια στη τσέπη θα κατευθυνθεί προς τη πόλη του Black Rock στα σύνορα Τέξας-Μεξικού.Θα κρύψει το "πράγμα" σε ένα παλαιό βενζινάδικο,και με τη κόρη του ιδιοκτήτη Stella(που πρόκειται να παντρευτεί το δήμαρχο της πόλης William Pragg)θα κατευθυνθεί στη πόλη για να έρθει σε επαφή με το μεσάζοντα δικηγόρο του,να δει τι θα κάνει με την υπόθεση... Τη πόλη ολόκληρη ελέγχει οικονομικά ο Spencer Pragg μαζί με τους γιους του(το δήμαρχο William,το σερίφη Randy και το τραπεζίτη Lionel)με σιδερένια γροθιά,που δε καλοβλέπουν τη παρουσία ξένων στη περιουσία τους...Ο μισογύνης σερίφης παρακολουθεί από την αρχή τον Tyler.Όταν εκείνος για μία ακόμα αναποδιά σχετικά με τη χρήματα,θα πρέπει να μείνει στη πόλη λίγες μέρες παραπάνω,ο Randy Pragg μεθυσμένος από την εξουσία που ασκεί,και μαθαίνοντας για το μακελειό στα σύνορα θα συλλάβει τον Tyler...Στο κατόπι του όμως είναι και η mafia σχετικά με το πράγμα που κουβαλά μαζί του και όχι μόνο...Αλλά ο Tyler δεν έχει πει τη τελευταία του ακόμα λέξη.... Όπως ανέφερα και πριν το κόμικ αποτελεί μία ωδή στα hard boiled pulps και ο κεντρικός του χαρακτήρας μοιάζει βγαλμένος από τα βιβλία του Richard Stark με πρωταγωνιστή τον Parker.Φυσικά μέσα στο κόμικ συναντάμε όλα εκείνα τα κλισέ θέματα των crime/noir όπως τον σκληροτράχηλο πρωταγωνιστή,τη βρομοδουλειά που "στραβώνει",τη μαφία,τη μοιραία γυναίκα και τον επικίνδυνο αντίπαλο που διαθέτει εξουσία και δύναμη.Τον αντι-ήρωα που είναι μόνος απέναντι στους πολλούς αλλά θα πουλήσει ακριβά το τομάρι του. Θέματα που φυσικά έχουμε ξανασυναντήσει πολλές φορές στο είδος που αντιπροσωπεύει το πρώτο άλμπουμ της σειράς,αλλά ο Nury κατορθώνει παρόλα αυτά να τα παρουσιάσει με μία "φρέσκια" οπτική θίγοντας και νέα όπως τη γυναικεία κακοποίηση(Stella) και την κοινωνική ανισότητα(που παρουσιάζεται πιο λεπτομερειακά χωρίς να επιβραδύνει τη ροή της ιστορίας)ενώ παράλληλα αναπτύσσει όλους τους χαρακτήρες και τη ψυχοσύνθεση τους στο έπακρο.Μία ιστορία εκδίκησης και λύτρωσης της ψυχής,αλλά και ένα μάθημα ζωής σε όσους θεωρούν ότι εκείνη ανήκει μόνο σε αυτούς και δε χαρίζεται σε κανέναν άλλο.Από τη πρώτη του μέχρι τη τελευταία του σελίδα το κόμικ με το σφιχτοδεμένο και στιβαρό σενάριο του, είναι γεμάτο δράση,ένταση και ακατάπαυστους ρυθμούς που κατορθώνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη,αλλά το σημαντικότερο να δεθεί με τους χαρακτήρες και να αγωνιά για τη τύχη τους,ακόμα και για εκείνη του Tyler που δε νοιάζεται απλά για κανέναν,παρά μόνο το δικό του τομάρι...Ή μήπως έτσι θέλει να δείχνει;; Το σχέδιο του Bruno ιδιαίτερο και πολύ προσωπικό με μία πινελιά retro και νοσταλγίας,είναι λίγο καρτουνίστικο αλλά δε χαλάει καθόλου τη noir αισθητική και ατμόσφαιρα του κόμικ(για κάποιους π.χ. και το Dick Tracey ίσως να μην ταίριαζε με την ατμόσφαιρα των ιστοριών του) και εμένα προσωπικά μου θύμισε ένα μείγμα από Darwym Cooke & Lewis Trondheim.Υπέροχος και η χρωματική παλέτα του Laurence Croix δένει ομοιόμορφα και με το σχέδιο του Bruno αλλά και χρησιμοποιεί τα σωστά χρώματα που απαιτεί η κάθε σκηνή της ιστορίας. Το κόμικ κέρδισε το 2013 το Prix de la BD du Point και το 2014 το Prix de la BD Fnac και οι δύο πρώτοι τόμοι του κυκλοφορούν στα αγγλικά από τη Europe comics.Αν είστε λάτρεις του crime noir και έχετε εικόνισμα τους Ηammett,Chadler,Elroy,αν οι ταινίες του Scorcese και του Kitano είναι πάντοτε στις view lists σας ή απλά αν σας αρέσει να διαβάσετε ένα καλό κόμικ ρίξτε του μια ματιά και δε νομίζω να απογοητευτείτε!!To άρθρο μου αυτό το βρίσκετε και ΕΔΩ
  21. geo_trou
    Σκηνικό, η προϊστορική εποχή. Πρωταγωνιστής, ένας κυνηγός που αποκτά τις δυνάμεις των ζώων των οποίων τα δέρματα φοράει. Μόνη του συντροφιά, το μπλε σκυλάκι του. Ο ήρωας του κόμικ των Mathieu Burniat (σενάριο, σχέδιο, χρωματισμός) και Loup Michiels (σχέδιο, χρωματισμός) ζει καθημερινά μια περιπέτεια, αγωνίζεται συνεχώς για την επιβίωση σε έναν κόσμο που κατοικείται από παράξενα πλάσματα και εμπεριέχει μια καλή δόση υπερφυσικού. Όμως, η πιο μεγάλη περιπέτεια θα ξεκινήσει όταν αποφασίζει να κυνηγήσει ένα τέρας που πετάει φλόγες από το ρουθούνι του... Το Trap ανήκει στην κατηγορία των σιωπηλών κόμικς, που πάντα αποτελούν μια πρόκληση για τους δημιουργούς. Ιδιαίτερα όταν δεν είναι ολιγοσέλιδα, αλλά πλησιάζουν τις 180 σελίδες. Σελίδες μέσα στις οποίες υπάρχει χιούμορ, δράση, μαγεία και δράμα, όλα σε εξαιρετικές αναλογίες. Η ροή είναι απρόσκοπτη, δεν υπάρχει ούτε ένα σημείο που να «σκαλώνει» τον αναγνώστη. Σε αυτό φυσικά βοηθάει το δυναμικό και μινιμαλιστικό σχέδιο, στο οποίο οι επιρροές από αμερικανικά indie καρτούν και κόμικς δένουν όμορφα με μια ιδέα από manga. Εν ολίγοις, ένα διασκεδαστικό και καλοφτιαγμένο κόμικ που αξίζει να αναζητήσετε. Το Trap κυκλοφόρησε από την Dargaud το 2019 και το ίδιο έτος το είδαμε στην πλατφόρμα της αγαπημένης Europe Comics.
  22. Spyros Andrianos
    XIII από Jean Van Hamme και William Vance O γεννημένος στις Βρυξέλλες τον Ιανουάριο του 1939,Jean Van Hamme,θεωρείται-και όχι άδικα-ένας από τους μεγαλύτερους σεναριογράφους στη Βελγική σκηνή των κόμικ.Με δημιουργίες όπως τον Thorgal(1977 με σχεδιαστή τον Grzegorz Rosiński),τον XIII(1984 μαζί με τον William Vance) που θα σας παρουσιάσω σήμερα,και τον Largo Winch(1990 μαζί με τον Philippe Francq). Το εκπληκτικό ΧΙΙΙ(Κωδικός 13)παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1984 σαν σειρά στο περιοδικό Spirou.Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε και σε αυτόνομο άλμπoυμ(το πρώτο της σειράς) με τίτλο "Le Jour du Soleil Noir"(Η μέρα του Μαύρου Ήλιου).Το άλμπουμ αυτό θέτει τις "βάσεις" για την εξέλιξη όλης της υπόλοιπης,μυστήριας και περίεργης ιστορίας του ΧΙΙΙ.Η σειρά ξεκινάει γύρο στο 1983 με έναν άνδρα που ξεβράζεται σε μία ακτή του Μέιν,χωρίς να έχει καθόλου μνήμη ποιος είναι ή οτιδήποτε από το παρελθόν του.παρά μόνο ένα τατουάζ στην κλείδα του με το Ρωμαϊκό αριθμό ΧΙΙΙ(13).Καθώς και μία φωτογραφία που τον δείχνει με μία γυναίκα η οποία αργότερα αναγνωρίζεται ως Kim Rowland, χήρα του αμερικανικού στρατιωτικού Steve Rowland.Η αμνησία του προέρχεται από πυροβολισμό που δέχτηκε στο κεφάλι του.Ποιος όμως τον είχε πυροβολήσει και γιατί;; Τα πρώτα 5 άλμπουμ της σειράς ουσιαστικά αποτελούν το πρώτο story arc της ιστορίας,στα οποία ο άγνωστος άνδρας προσπαθεί να θυμηθεί τη ταυτότητα και το παρελθόν του,ανακαλύπτει ότι κυνηγιέται από έναν πληρωμένο δολοφόνο με το όνομα Mongoose,ο οποίος ανήκει σε μία μυστική οργάνωση με το όνομα ΧΧ,η οποία στοχεύει να κάνει πραξικόπημα εναντίων της Αμερικάνικης κυβέρνησης. Ο XIII όμως θα σωθεί από τους διώκτες του,από τον συνταγματάρχη Amos του ομοσπονδιακού γραφείου ερευνών(FBI),ο οποίος όμως αργότερα θα του δείξει ένα βίντεο στο οποίο ο XIII,φαίνεται να δολοφονεί τον Πρόεδρο των Ηνωμένων πολιτειών,έναν χαρισματικό και δημοφιλή Δημοκρατικό τον William Sheridan.Στο κατόπι όμως του XIII βρίσκεται και ο στρατηγός Carrington με τη βοηθό του την υπολοχαγό Jones.Ο Carrington του επιβεβαιώνει ότι το όνομα του είναι Steve Rowland και ήταν μέλος ομάδας ειδικών δυνάμεων,στην οποία ο στρατηγός ήταν διοικητής της.Υποτίθεται όμως ότι ο Rowland σκοτώθηκε σε συντριβή ελικοπτέρου 2 χρόνια νωρίτερα...Είναι πράγματι ο XIII,o Steve Rowland,και ποιος βρίσκεται πίσω από την επιχείρηση δολοφονίας του Προέδρου;;; Ένα από τα καλύτερα αστυνομικά/κατασκοπευτικά σενάρια μυστηρίου που έχει παρουσιάσει ποτέ η παγκόσμια φιλολογία των κόμικ.Μία ιστορία γεμάτη δράση,μυστήριο,περιπέτεια,ατελείωτη καταδίωξη,δολοπλοκίες και συνεχείς ανατροπές που κρατάνε πάντα σε εγρήγορση τον αναγνώστη.Ένα πολιτικό/κατασκοπευτικό θρίλερ που μόνο η ευφυΐα ενός μεγάλου μάστορα του σεναρίου,όπως είναι ο Jean Van Hamme θα μπορούσε να (μας) προσφέρει. Ο σεναριογράφος επηρεάστηκε από το βιβλίο του συγγραφέα Robert Ludlum " The Bourne Identity"με πρωταγωνιστή τον γνωστό σε όλους μας Jason Bourne(ρόλος που υποδύθηκε στο σινεμά ο Μatt Damon)που και αυτό έχει να κάνει με τη δολοφονία του Αμερικανού προέδρου.Η σειρά (που εκδίδεται από το Dargaud)μέχρι στιγμής έχει φτάσει στα 24 άλμπουμ.Από αυτά ο Van Hamme έχει γράψει το σενάριο για τους 19 πρώτους,ενώ από το εικοστό άλμπουμ και μετά ο Yves Sente. Και φυσικά άρτια και εκπληκτικά σχεδιασμένο από τον William Vance(Bob Morane,Bruce Hawker,Bruno Brazil)ο οποίος δημιούργησε ολόκληρη σχολή με το ανυπέρβλητο,λεπτομερές και ρεαλιστικό του στυλ.Δυστυχώς ο μεγάλος αυτός σχεδιαστής μας άφησε μέσα στο 2018.Δουλειά του στην Ελλάδα,εκτός του ΧΙΙΙ,έχουμε γνωρίσει και από τη δημοσίευση της σειράς Bruce Hawker(Mπρους Χωκέρ)από τη σειρά κόκκινος κύκλος της Μαμούθ κόμικς.O Vance έχει σχεδιάσει τα άλμπουμ 1-17,και το 19ο της σειράς(το 18 το σχεδίασε ο Jean Giraud/Moebius)ενώ τον διαδέχτηκε σχεδιαστικά ο Yuri Jigounov(Αlpha/στα ελληνικά από τη Μαμούθ Κόμικς στη σειρά κόκκινος κύκλος). Το κόμικ γνώρισε και γνωρίζει μεγάλη επιτυχία παγκοσμίως.Οι πέντε πρώτοι τόμοι προσαρμόστηκαν και σε μορφή βίντεοπαιχνιδιού που κυκλοφόρησε το 2003.Ενώ μία τηλεοπτική ταινία με τίτλο ΧΙΙΙ:The conspiracy με πρωταγωνιστές τους Val Kilmer και Stephen Dorff προβλήθηκε το 2008,και χρησίμευσε και σαν πιλότος για την τηλεοπτική σειρά του 2011 με πρωταγωνιστή τον Stuart Townsend. Στην Αμερική οι πρώτοι τόμοι της κλασικής σειράς κυκλοφορούν από τη Cinebooks,καθώς επίσης και η νέα σειρά που συνεχίζουν οι Sente&Jigounov.Στα ελληνικά τα 8 πρώτα άλμπουμ της σειράς είχαν κυκλοφορήσει το 1997/98 από τις εκδόσεις Δέλτα Γκράφ. Προσωπικά το θεωρώ ένα από τα πιο αγαπημένα μου κόμικ που έχει να επιδείξει η γηραιά ήπειρος,μαζί φυσικά με το Thorgal και το Dick Herisson(σας το παρουσίασα εδώ) Ένα ακόμα διαμάντι στο χώρο του ευρωπαϊκού κόμικ και όχι μόνο,το ΧΙΙΙ αποτελεί τη καλύτερη επιλογή για όποιον αναγνώστη θέλει να διαβάσει κάτι πραγματικά καλό και ποιοτικό,τόσο σεναριακά όσο και σχεδιαστικά.To κείμενο αυτό το βρίσκεται και ΕΔΩ
  23. Dredd
    Η.Π.Α., σωτήριον έτος 1895. Μέλη της επιχειρηματικής -και όχι μόνο- ελίτ δολοφονούνται. Πίσω από το μυστήριο, διαφαίνονται ίχνη του μεταφυσικού. Ποιοι θα λύσουν το μυστήριο; Οι WEST (Weird Enforcement Special Team), ειδικοί και γνωστοί για ανορθόδοξες μεθόδους τους. Στην πορεία εξιχνίασης του μυστηρίου, αλλά και μετά από αυτό, θα φύγουν από τα στενά όρια της νέας χώρας (ΗΠΑ) και θα ταξιδέψουν μέχρι και την Κουβα. Πρόκειται για ένα γουέστερν μυστηρίου το οποίο διανθίζεται με λίγα supernatural στοιχεία. Ενδιαφέρουσα ιστορία. Ουσιαστικά πρόκειται για 2 ιστορίες οι οποίες περιγράφονται στα 6 άλμπουμ που ολοκληρώνουν την σειρά. Η ομώνυμη ομάδα αποτελείται από πολλά άτομα, τα οποία το καθένα ενσαρκώνει και ένα κλισέ. Ο δυνατός με καρδιά μάλαμα, η γυναίκα με κακό πατέρα, ο νέος και απρόσεκτος αλλά επαναστάτης, ο μεγάλος σε ηλικία επικεφαλής ο οποίος έχει χάσει ένα μέλος της οικογενείας του κλπ. Ίσως παρατραβάνε λίγο οι 2 ιστορίες, πιθανόν σε 4 τεύχη να γινόταν καλύτερα και σφιχτά η αφήγηση. Οι Dorison (Prophet, Long John Silver, XIII κ.α.) και Nury (Je Suis Legion, Il Etait Une Fois en France, L'or et le Sang) είναι πολυγραφότατοι και γνωστότατοι συγγραφείς, αλλά εδώ έχω την αίσθηση ότι πλατειάζουν λίγο, αν και δεν δημιουργεί αυτό ιδιαίτερο πρόβλημα στην απόλαυση της ανάγνωσης. Από την άλλη το σχέδιο του Rossi (Le Chariot de Thespis, Deadline) με απογοήτευσε λίγο. Σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό, απλά δεν είναι ιδιαίτερα λεπτομερές παρόλο που σε μερικά πάνελ δείχνει ότι μπορεί και το έχει. Θα πρέπει να δω και άλλες δουλειές του για να μπορώ να κρίνω. Το τρίο έχει συνεργαστεί και στην παραγωγή του XII Mystery. Θα το χαρακτήριζα επιδερμικό. Δεν με έκανε να νοιαστώ για τους πρωταγωνιστές, οι κακοί ήταν αδιάφοροι και όλη η ιστορία ήταν meh. Δεν χάνετε τίποτα με το να το διαβάσετε αλλά δεν νομίζω να το θυμόσαστε και για πολύ καιρό μετά. Κυκλοφορεί και στα αγγλικά από τη Cinebook. 6 τομάκια μικρού μεγέθους (18.4 x 25.7 cm)
  24. leonidio
    Batman: Dark Prince Charming- Όταν ο Batman συνάντησε το ευρωπαϊκό κόμικ Ποιος είδε τον Σκοτεινό Πρίγκηπα και δεν τον φοβήθηκε Πέρυσι το Νοέμβρη κυκλοφόρησε το 1ο τεύχος του Batman: Dark Prince Charming απ’ τον ταλαντούχο Ιταλό σκιτσογράφο Enrico Marini. Ο Batman του Marini είναι μια stand-aloneιστορία, η οποία ολοκληρώθηκε λίγες μέρες πριν -τέλη Ιουνίου- με την κυκλοφορία του 2ου τεύχους. Με λίγα λόγια, στο comic ο Bruce Wayne δέχεται επίσκεψη στην έπαυλή του από μια γυναίκα η οποία ισχυρίζεται ότι η 9χρονη κόρη της είναι η κόρη του Bruce, από μια βραδιά που ο ίδιος έχει προσπαθήσει να ξεχάσει. Όμως ενώ ξεκινάει ένας δικαστικός αγώνας, που εκθέτει τον δισεκατομμυριούχο επιχειρηματία στα φώτα της δημοσιότητας, ο Joker απαγάγει το παιδί για να εκβιάσει τον Bruce Wayne. Έτσι η διάσωση του μικρού κοριτσιού είναι αποστολή και του Bruce Wayne, αλλά και του Batman. Καταρχάς πρέπει να αναφερθεί ότι δεν είναι η πρώτη φορά που o Batman βρίσκεται σε ευρωπαϊκό πλαίσιο. Εξάλλου στο παρελθόν -στο Batman Europa– έχει βρεθεί να ταξιδεύει και στο Βερολίνο, για να θεραπεύσει έναν ιό που τον έχει μολύνει. Όμως αυτή τη φορά η επαφή του Batmanμε την Ευρώπη είναι διαφορετικής ποιότητας, αφού το σχέδιο της ιστορίας είναι βασισμένο στην μορφή του ευρωπαϊκού comic, στο οποίο ξεχωρίζει η πένα του Enrico Marini. Ο Batman μένει αυτή τη φορά στη Gotham, αλλά τα πάντα θυμίζουν ένα ευρωπαϊκό bandes desineé. Σίγουρα η ριζική αλλαγή της τεχνοτροπίας στην αφήγηση της ιστορίας του Batman εδώ, μας θυμίζει την εξίσου φρέσκια οπτική που μας είχε προσφέρει η μεταφορά του Dark Knight στη φόρμα του ιαπωνικού anime στο Batman Ninja. Όπως και εκεί έτσι και εδώ ο Marini περιβάλλει τον Batmanμε τα καλύτερα στοιχεία μιας διαφορετικής μορφής της 9ης τέχνης, τα οποία μας προσφέρουν μια πρωτότυπη ιστορία για τον Dark Knight. Και δεν είναι τυχαίες αυτές οι κινήσεις της DC, αφού όπως έχει αναφέρει και ο Jim Lee (co-publisher της DC) έχουν ξεκινήσει ένα project όπου καλλιτέχνες από διαφορετικές χώρες και κουλτούρες, οι οποίοι γνωρίζουν τους superheroes της εταιρίας, θα σχεδιάσουν με το δικό τους τρόπο και τόνο ιστορίες για την DC. Είναι λοιπόν σαφές ότι αν κάτι κλέβει την παράσταση και στα δύο τεύχη του Dark Prince Charmingαυτό είναι το σχέδιο του Enrico Marini (Les aigles de Rome, Le Scoprion, Rapaces), ο οποίος μεταφέρει τον Batman στον δικό του ευρωπαϊκό κόσμο, χωρίς να τον κουνάει ούτε χιλιοστό απ’ τη Gotham. Αντίθετα τη Gotham την απολαμβάνουμε σε εξαιρετικά σκοτεινά δισέλιδα, που αντιπαραβάλλονται φανταστικά με τα πιο ανοιχτά και πολύχρωμα σχέδια του στρατοπέδου του Joker και της συμμορίας του. Όμως ο Marini έχει αναλάβει εξολοκλήρου το comic και γι’ αυτό πέρα απ’ το σχέδιο έχει αναλάβει και το σενάριο του comic. Κατ’ αρχήν πρέπει να τονιστεί ότι η ολοκληρωμένη δημιουργία από έναν καλλιτέχνη είναι συχνά προτέρημα για ένα καλλιτεχνικό έργο, καθώς ο καλλιτέχνης -εφόσον και ο ίδιος το επιθυμεί- θα πρέπει να μπορεί να δημιουργήσει το έργο του έτσι όπως το έχει ο ίδιος σχεδιάσει στο νου του, χωρίς να αναγκάζεται να συμμετέχει σε μια γραμμή παραγωγής εβδομαδιαίων σειρών comic, όπου άλλος γράφει το σενάριο, άλλος το σχεδιάζει, άλλος βάζει τα χρώματα και άλλος σχεδιάζει τα γράμματα και ούτω καθεξής. Είναι αξιέπαινη η προσπάθεια ενός καλλιτέχνη σε τέτοιο υψηλό επίπεδο να αναλάβει και να φέρει εις πέρας το σύνολο της δημιουργίας ενός comic και είναι σημαντικό το γεγονός ότι και η DC εμπιστεύτηκε τον Marini -γνωρίζοντας το έργο και το ταλέντο του- σε αυτό το project. Δυστυχώς όμως το επίπεδο της ποιότητας και της καινοτομίας -για ιστορία Batman– του σχεδίου του Marini δεν είναι ισάξιο με την συγγραφή του σεναρίου της ιστορίας, το οποίο χωρίς να είναι κακό ή βαρετό, παραμένει σε μέτρια επίπεδα, χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις, συγκινήσεις ή αξιοσημείωτες προσθήκες στο μύθο του World’s Greatest Detective. Μάλιστα ίσως το πιο αδύνατο σημείο όλου του comic ίσως είναι η αποτύπωση των γυναικείων χαρακτήρων (κυρίως της Catwoman και της Harley Quinn), οι οποίες εμφανίζονται σε λίγα καρέ να έχουν κάποιο χρήσιμο ρόλο στην υπόθεση, ενώ σε αξιοσημείωτα πολλά καρέ εμφανίζονται ως υστερικές -ημίγυμνες πολλές φορές- συντρόφισσες των Batman και Joker, που τους γκρινιάζουν ή τους ζητάνε επίμονα χάρες και δώρα. Σίγουρα δεν αξίζει μια τέτοια αντιμετώπιση σε ηρωίδες που μπορείς να αξιοποιήσεις με εξαιρετικά δημιουργικού τρόπους για να αναπτύξεις τον χαρακτήρα τους, όπως αποδεικνύει όλο αυτό τον καιρό ο Tom King στο run του δικού του Batman. Παρά τα αρνητικά του όμως, ο Batman του Marini έχει και αρκετά δυνατά σημεία κι αυτά προέρχονται κυρίως απ’ την noir αισθητική του comic και απ’ τη σχέση που αναπτύσσει με τον Joker. Ο Marini μας γνωρίζει έναν παρανοϊκό Joker, περιστοιχισμένο από μια σκληροτράχηλη ομάδα με μάσκες κλόουν, οι οποίοι σπέρνουν τον τρόμο στη Gotham City. Σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του χαρακτήρα του Joker παίζουν τόσο η ιδιότυπη τρυφερότητα με την οποία αντιμετωπίζει την Harley, όσο και η αλλόκοτη φροντίδα που προσφέρει στο 9χρονο κορίτσι που απήγαγε για να εκβιάσει τον Wayne. Σε αυτό το comic βλέπουμε έναν πιο συναισθηματικό Joker, ο οποίος όμως παραμένει το ίδιο παρανοϊκός και έχει υπολογίσει πίσω από κάθε του κίνηση να εξυπηρετείται πάντα το σχέδιό του. Και ο Batman πρέπει να τον αντιμετωπίσει και ως Bruce Wayne, για να διαπραγματευτεί την απελευθέρωση του κοριτσιού, που παρουσιάζεται ως κόρη του, αλλά και με τη στολή του. Έχοντας δει τον Batman και τον Joker, ως το hero/villain alter ego ο ενός του άλλου σε τόσα και τόσα κλασσικά comics τους έχουμε βρει σε στιγμές μίσους, αντιπαλότητας, έχθρας, αλλά και σε στιγμές που γέλαγαν μαζί με έναν κωμικοτραγικό τόνο. Αυτή τη φορά η σχέση του Batman με τον εμβληματικό του εχθρό θα καθοριστεί απ’ τη φροντίδα ενός 9χρονου κοριτσιού, που ελπίζει στον Batman να έρθει σαν Σκοτεινός πρίγκηπας και να την σώσει. Τελικά το Dark Prince Charming είναι η απόδειξη ότι οι Ευρωπαίοι καλλιτέχνες comic μπορούν να προσφέρουν εξαιρετικά αποτελέσματα αν ασχοληθούν με τα superhero comics, αναζωογονώντας και το ίδιο το είδος, που πολλές φορές φαίνεται (κυρίως τα τελευταία χρόνια στη Marvel) να ξεμένει από καύσιμα και ιδέες. Και είναι σίγουρα πολλά υποσχόμενη η προσπάθεια της DC να δημιουργήσει νέες οπτικές για τους χαρακτήρες τους από καλλιτέχνες διαφορετικών χωρών. Ο Marini σε αυτό το πλαίσιο πειραματίστηκε με τη δικιά του Gotham χαρίζοντάς μας ένα comic που θα θυμόμαστε για καιρό. Πηγή
  25. Dredd
    Λίγο πριν εκπνεύσει ο 13ος αιώνας, ένας νεαρός Ναϊτης, μέλος δηλαδή του τάγματος των Ιπποτών του Ναού του Σολομώντα, αποδρά από την πολιορκία της Άκρας λίγο πριν αυτή παραδοθεί στους Σαρακηνούς και μαζί με τον δάσκαλο του, επιβιβάζονται σε ένα πλοίο. Μαζί τους πήραν ένα μικρό κιβώτιο το οποίο τους εμπιστεύθηκε ο μεγάλος μάγιστρος του τάγματος τους. Το πλοίο που τους μετέφερε όμως εξαφανίστηκε χωρίς κανένα ίχνος. Στη Νέα Υόρκη του σήμερα, στο Μητροπολιτικό Μουσείο και κατά τη διάρκεια των εγκαινίων μιας έκθεσης, μια ομάδα 4 εφίππων μασκοφόρων, ντυμένων με τις στολές των Ναϊτων Ιπποτών, εισβάλλουν στο μουσείο και κλέβουν ένα χρυσό κασελάκι. Η Tess, μια αρχαιολόγος που ήταν παρών στα εγκαίνια, και ο πράκτορας Riley του FBI, μπλέκονται σε μια περιπέτεια που θα τους ταξιδέψει στο Βατικανό, στην Μέση Ανατολή και αλλού, προσπαθώντας να λύσουν το, χαμένο από χρόνια, μυστήριο που μπορεί να έχει δραματικές συνέπειες στην ανθρωπότητα..... Βασισμένο στο βιβλίο του Raymond Khoury, το οποίο έχει μεταφραστεί και στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Λιβάνη, έχουμε - άλλη - μια ιστορία για τους Ναΐτες και τα μυστικά τους. Ιστορίες οι οποίες, ειδικά την περίοδο της μεγάλης επιτυχίας του Κώδικα Ντα Βίντσι, έβγαιναν μαζικά. Ξεκινώντας από τα θετικά του σεναρίου, το μυστήριο ΔΕΝ αφορά το ιερό δισκοπότηρο, όπως 99 στις 100 ιστορίες που σχετίζονται με τους Ναΐτες. Αρκετά καλά δομημένη, με ανατροπές καθ' όλη τη διάρκεια των 4 άλμπουμ που βγήκαν από το 2009 έως το 2012, άποτελεί μια ευχάριστη περιπέτεια, με μυστήριο, έρωτες και όλα τα υπόλοιπα στοιχεία που φτιάχνουν μια καλή BD σειρά. Στη συνέχεια και βασισμένα στο επόμενο βιβλίο του Khoury με τίτλο The Templar Salvation, κυκλοφόρησαν άλλα δύο άλμπουμ, τα οποία είναι καλύτερα από τα 4 πρώτα, καθώς η ιστορία δίνεται πιο συμπυκνωμένα και πιο σφιχτοδεμένα. Στα πρώτα 4 άλμπουμ σχέδιο κάνει ο Miguel Lalor, πολύ όμορφα, στρωτά, αν και χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις. Αρκετά safe προσέγγιση, και στην σκηνοθεσία και στο σχέδιο, το οποίο είναι μεν πάρα πολύ ωραίο αλλά δεν απογειώνεται σε κανένα σημείο. Στα τελευταία 2 άλμπουν, σχέδιο κάνει ο Bruno Rocco, o οποίος είναι πιο τολμηρός και πιο μοντέρνος στη λογική του σχεδίου του, χρησιμοποιώντας αρκετά πιο δυναμικές γωνίες και στησίματος καρέ. Από την άλλη τα πρόσωπα του δεν είναι τόσο λεπτομερώς σχεδιασμένα όσο αυτά του Lalor. Γενικά μια αρκετά καλή σειρά, πέρασα πολύ ωραία διαβάζοντας την, και το σημαντικό είναι ότι δεν ήταν αναμενόμενο το τέλος. Η παρουσίαση βασίστηκε στα 6 άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει και μεταφράσει στα αγγλικά η Cinebook.
×
×
  • Create New...