Search the Community

Τι άλλαξε μέσα στα δεκαπέντε χρόνια του Comicdom Con Athens; Την δέκατη πέμπτη διοργάνωση σκοράρει φέτος το Comicdom Con Athens, κατακτώντας τον τίτλο του μακροβιότερου φεστιβάλ κόμικς στην χώρα, εφόσον εκείνο της Βαβέλ είχε φτάσει ως τις δεκατέσσερις μέχρι να αφήσει πίσω μόνο το θρύλο του. Χέρι-χέρι με την ελληνική σκηνή πορεύτηκε το φεστιβάλ, μεγάλωσε –ή μάλλον γιγαντώθηκε–, σε σημείο που πάνω από 15.000 επισκέπτες κατέκλυζαν την Ελληνοαμερικάνικη Ένωση κάθε Σεπτέμβριο για να γνωρίσουν τους αγαπημένους τους κομίστες, να ξεφυλλίσουν φρέσκες αυτοεκδόσεις και να βγάλουν δυο φωτογραφίες από τους παίκτες cosplay και τα φαντασμαγορικά κοστούμια τους. Για πρώτη φορά, η διοργάνωση επεκτείνεται στην Πλατεία Κλαυθμώνος, αφενός για την αποφυγή του συγχρωτισμού κι αφετέρου επειδή το μέγεθος των επισκεπτών ήταν κατακλυσμιαίο τις ώρες αιχμής. Έτσι, από 10 έως 12 Σεπτεμβρίου, τα καταστήματα κι οι εκδοτικές μαζί με τους κομίστες στήνουν περίπτερο στην κεντρική πλατεία, ενώ το κτίριο της Ελληνοαμερικάνικης Ένωσης (Μασσαλίας 22, Κολωνάκι) δεν χάνει κάτι απ’ όσα μας έχει συνηθίσει το φεστιβάλ τα δεκαπέντε πλέον χρόνια. Τρεις μεγάλες εκθέσεις ανοίγονται στο κοινό –μία για τα «100 χρόνια τσεχικά κόμικς», μία με δώδεκα εικονογράφους παιδικών βιβλίων και μία αφιερωμένη στο μπλε κόσμο των στρουμφ–, ενώ πάνελ, προβολές, εργαστήρια, καλεσμένοι και sketch events τις πλαισιώνουν, πάντοτε με ελεύθερη είσοδο. Κανονικά θα γίνει και ο cosplay διαγωνισμός, ωστόσο γα την επίσκεψη της Ελληνοαμερικάνικης απαιτείται πιστοποιητικό εμβολιασμού ή νόσησης για τους ενήλικους και δήλωση self-test από γονέα ή κηδεμόνα για τους ανήλικους. Λίγο πριν την επετειακή διοργάνωση, αδράξαμε την ευκαιρία για ανασκόπηση και περάσαμε το μικρόφωνο σε πέντε κομίστες, παλιούς και νέους, οι οποίοι συνδέονται –άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο– με το ίδιο το φεστιβάλ. Τι άλλαξε μέσα στα δεκαπέντε χρόνια ιστορίας; Το κοινό, η σκηνή, οι ευκαιρίες; Βασίλης Λώλος (τιμώμενος καλλιτέχνης 2021) Ο Βασίλης Λώλος ήταν ο πρώτος της σκηνής που έσπασε το φράγμα και, σε ηλικία μόλις 24 ετών, υπέγραψε συμβόλαιο στην Αμερική, ανοίγοντας το δρόμο σε όσους ακολούθησαν τη δεκαετία που μας πέρασε. Οι συνεργασίες που έχει υπογράψει με την DC, την Marvel, την Image Comics αλλά και τη Universal Pictures, τα βραβεία Eisner και Harvey (το «όσκαρ των κόμικς») που παρέλαβε κι η αδέκαστη αμεσότητα, που διακατέχει τόσο τον ίδιο όσο και τα τρομερά του σχέδια, κάνουν τον Βασίλη μια άκρως μοναδική περίπτωση στον κόσμο της ένατης τέχνης. «Θα ήταν μεγάλο ψέμα αν έλεγα ότι η ελληνική αγορά μπορεί να σου εξασφαλίσει το νοίκι και τα προς το ζην», ξεκαθαρίζει ο ίδιος. «Ωστόσο, ευκαιρίες φυσικά και υπάρχουν. Αυτό που πέτυχα εγώ δεν είναι κάποιο ψεύτικο ή απατηλό όνειρο. Όμως, πρέπει να προχωράς με πλάνο και επιμονή. Διάφορες διαβεβαιώσεις και υποσχέσεις αποκατάστασης που μοιράζονται ανεύθυνα είναι οριακά καταστροφικές και 99% ψευδείς». » Αν έχω κάτι να πω σε κάποιον/α που ξεκινά ή το κάνει χρόνια χωρίς να έχει το αποτέλεσμα που ζητάει, είναι το εξής απλό: Το ακόνισμα της τέχνης σου πρέπει να γίνει ο απόλυτος σκοπός σου. Μάθε να μανατζάρεις το χρόνο σου ώστε να έχεις maximum αποτέλεσμα με minimum πόρους και προπονήσου. Ξανά και ξανά. Με το ίντερνετ πλέον έχουν αλλάξει οι ισορροπίες στα κόμικς, τα memes πήραν κατά κάποιο τρόπο τη θέση τους, αλλά την ίδια στιγμή άνοιξαν πόρτες – εγώ, για παράδειγμα, μέσω μιας διαδικτυακής πλατφόρμας έκανα την επαφή με έναν συγγραφέα και οδηγήθηκα στην πρώτη μου έκδοση στο εξωτερικό». Από τότε γυρνάει στο εγχώριο τοπίο σπάνια, μόνο για κάποια προσωπική δουλειά, όπως ήταν το άλμπουμ «Αθήνα» (εκδ. Jemma Press), το οποίο απέσπασε πολύ καλές κριτικές. Ηλίας Κατιρζιγιανόγλου (συνδιοργανωτής) Η ιστορία του Comicdom ξεκίνησε να γράφεται μέσα απ’ τις σελίδες ενός φανζίν. «Το 1996, συμφοιτητές τότε με τον Δημήτρη Σακαρίδη, φτιάξαμε ένα ενημερωτικό έντυπο για τον κόσμο των αμερικάνικων κόμικς», λέει ο Ηλίας Κατιρζιγιανόγλου. Εκείνη τη δεκαετία εμφανίστηκαν τα πρώτα φανζίν γύρω από τα κόμικς, με άρθρα, παρουσιάσεις και συνεντεύξεις – ένα είδος δημοσιογραφίας που πλέον έχει μεταναστεύσει ολοκληρωτικά στο ίντερνετ. Μία δεκαετία αργότερα, στα μέσα ’00s, όσο ακόμη έτρεχε το φεστιβάλ της Βαβέλ κι υπήρχε η αίσθηση μιας νέας σκηνής που ήταν εν τη γενέσει της, οι δυο τους, μαζί με τον Γιάννη Κουρουμπακάλη και τη Λήδα Τσενέ (ομάδα που παραμένει σταθερή έως σήμερα), εγκαινίασαν μια διοργάνωση «με αφετηρία και τελικό προορισμό τα κόμικς», στα πρότυπα αντίστοιχων con του εξωτερικού. «Ίσως ακουστεί πεζό αλλά, κατά τη γνώμη μου, ο τρόπος που συνέβαλε περισσότερο το Comicdom στην ανάπτυξη της σκηνής ήταν το εμπορικό κομμάτι», λέει ο Ηλίας, «διότι ήταν το πρώτο σημείο όπου συγκεντρώθηκαν μαζί καταστήματα, εκδοτικοί και καλλιτέχνες για να συναντήσουν το κοινό. Αυτή η μαζικότητα έκανε αίσθηση και ενέπνευσε περισσότερο κόσμο να ασχοληθεί με αυτό». Έτσι, χέρι-χέρι με την ελληνική σκηνή, προχώρησε και αναπτύχθηκε το Comicdom, μετρώντας πλέον πάνω από 15.000 επισκέπτες κάθε χρόνο. «Ενδεικτικό είναι ότι την πρώτη χρονιά υπήρχαν μόλις τρία φανζίν στο φεστιβάλ, ενώ πλέον δεχόμαστε πάνω από εκατό αιτήσεις για το self-publishers alley». Πολλά άλλαξαν μέσα σε αυτά τα δεκαπέντε χρόνια, μεταξύ άλλων και το κοινό. «Οι σημερινοί πιτσιρικάδες –εάν εξαιρέσεις όσους είναι κολλημένοι με τα manga– δεν διαβάζουν κόμικς. γεννιούνται εξοικειωμένοι με τις οθόνες, οπότε θέλουν ταχύτητα, εναλλαγές». » Έχει διαφοροποιηθεί ηλικιακά ως χόμπι: έχει μετεφηβικό και ενήλικο χαρακτήρα πλέον, αλλά το σίγουρο είναι ότι ο αναγνώστης, μπαίνοντας σε αυτή την ηλικία, το κάνει επειδή πραγματικά το γουστάρει, όχι επειδή είναι λαϊκή τέχνη. Οπότε θα ψαχτεί κατευθείαν. Και δη όσον αφορά τους Έλληνες δημιουργούς. Θα λέγαμε πλέον ότι όχι μόνο έχει αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη προς το ελληνικό προϊόν, τους καλλιτέχνες και τους εκδοτικούς που πλήθυναν τα τελευταία χρόνια, αλλά πολλές φορές είναι τα πρώτα που θα βάλει ο επισκέπτης στο καλάθι». Δανάη Κηλαηδόνη (DaNi) Εάν η πορεία της Δανάης Κηλαηδόνη, κατά κομιξόκοσμον DaNi, έμπαινε σε παλμογράφο, η οθόνη θα έδειχνε μια απότομη εκτόξευση απ’ το 2016 κι έπειτα, χωρίς καμία μετάπτωση μέχρι σήμερα. Παρέα με τον Ανδρέα Πεφάνη (διοργανωτή πλέον του AthensCon) βρέθηκαν τότε σε ένα αγγλικό convention, όπου δύο –διόλου τυχαία– μάτια έπεσαν πάνω στο έντονο κοντράστ και τα αμαρτωλά σύμπαντα της Δανάης, και έσκασε πρόταση απ’ το βρετανικό περιοδικό «2000AD». Ύστερα ήρθε μια ευκαιρία στην Αμερική κι έπειτα η επόμενη, με το ταλέντο της να αποδεικνύεται τελικά αντάξιο της ομάδας της DC. Τέσσερις αυτοεκδόσεις είχε ολοκληρώσει προτού φύγει για την αγορά του εξωτερικού, χωρίς να έχει επιστρέψει έκτοτε στο εγχώριο εκδοτικό τοπίο. «Νομίζω ότι, αν έβρισκα χρόνο να το κάνω, πάλι προς την αυτοέκδοση θα κινιόμουν», λέει η ίδια, «αλλά μάλλον είναι προσωπικό χούι: μου αρέσει η διαδικασία, το δέσιμο – το βιβλίο ως έργο τέχνης, ας πούμε. Πλέον, οι εκδότες που βγάζουν κόμικς είναι πολύ πιο ανοιχτοί σε τέτοιου είδους καλλιτεχνικούς πειραματισμούς και σίγουρα δίνουν παραπάνω χώρο σε νέες φωνές». Πλήθυναν οι εκδοτικοί του χώρου τα τελευταία χρόνια, όμως και πάλι καλύπτουν μόνο ένα μέρος της υπό εξέλιξη εγχώριας σκηνής. «Αυτό κατ’ εμέ είναι ένας λόγος που η ελληνική σκηνή έχει τόσο φοβερές δουλειές στις αυτοεκδόσεις», παρατηρεί η Δανάη. «Υπάρχουν πολύ καλά χέρια και τόσο προσεγμένα άλμπουμ που τα μπερδεύεις με τα επαγγελματικά. Μπορώ να πω ότι, σε σχέση με αντίστοιχα zin communities άλλων χωρών που έχω δει, δεν έχουμε τίποτα να ζηλέψουμε». Δήμητρα Νικολαΐδη Η Δήμητρα ανήκει στο νέο αίμα της σκηνής, είναι γεννημένη το ’96, κι έχει ήδη στο ιστορικό της ένα βραβείο απ’ τη διοργάνωση, καθώς και τρία ολοκληρωμένα άλμπουμ, των οποίων τα αντίτυπα εξαντλήθηκαν άμα τη εμφανίσει. Από το γλυκούλικο light fantasy «Guess» πήγε στην εσωτερική αγωνία μιας εξαντλημένης χορεύτριας στα «Βαθιά ρέματα» και στο σκοτεινό, μετα-αποκαλυπτικό σενάριο της «Παλικαρούς», ετοιμάζοντας κάτι εξίσου απρόσμενο στη νέα της δουλειά, με δαίμονες, μυστικά και μια αλλόκοτη κοινωνία. «Από παιδί μου άρεσε να φτιάχνω ιστορίες όλων των ειδών», λέει η ίδια. «Μάλλον το μυαλό μου θα ευθύνεται γι’ αυτό που πηδάει από τη μια ιδέα στην άλλη χωρίς έλεγχο», συμπληρώνει με αθώα ειλικρίνεια. Πέρασε στο Φυσικό Αθηνών αλλά, όντας αποφασισμένη να μη συμβιβαστεί με κάτι που δεν τη γέμιζε, τα παράτησε και τελείωσε μια ιδιωτική σχολή εικονογράφησης –πλέον είναι τρεις οι εναλλακτικές, εάν κρίνεις ότι χρειάζεσαι ένα χαρτί ή λίγη ώθηση και δύο συμβουλές–, ενώ παράλληλα έσκασε μύτη στα Comicdom. «Ειδικά την πρώτη χρονιά ήταν τρομακτικά τεράστιο το να βλέπουν ξαφνικά τόσοι άνθρωποι τη δουλειά μου και να παίρνω καλά σχόλια, ήταν μια ανάσα για τη στροφή που έκανα στην καριέρα μου». Γιατί, όμως, εφόσον υπάρχουν εγχώριοι εκδοτικοί αφιερωμένοι στα κόμικς, μια δημιουργός με καλό potential παραμένει στην αυτοέκδοση, κάνοντας ουσιαστικά διπλή δουλειά; «Δεν πιστεύω ότι είναι κλειστοί και “δύσκολοι” οι εκδοτικοί οίκοι στα νέα ονόματα, απλώς όταν εγώ ένιωσα έτοιμη να χτυπήσω την πόρτα, οι πόρτες έκλεισαν λόγω της πανδημίας – κακό timing αλλά, αν το δεις από τη θετική πλευρά, αυτό σημαίνει ότι είναι θέμα χρόνου». Νίκος Γιαμαλάκης (Malk) Αγαπήθηκε περισσότερο μέσα από τον ανεπρόκοπο, κάφρο και πάντοτε πιωμένο «Φαβορίτη», όπου καυτηρίαζε με χιούμορ τα στραβά του νεοέλληνα, αλλά τα τελευταία χρόνια η υπογραφή «Malk» μπαίνει δίπλα σε σκηνές φρικιαστικών φόνων, σκοτεινούς δράκουλες και μάτια που στάζουν τρόμο, κόβοντας την ανάσα με old school ατμόσφαιρα. Όπως οι περισσότεροι, το μικρόβιο το κόλλησε από νωρίς. Όλο το χαρτζιλίκι απ’ τον παππού και τους γονείς πήγαινε στο περίπτερο, στις εκδόσεις του Ανεμοδουρά («Μπλεκ», «Όμπραξ», «Κάπτεν Μαρκ») και του Καμπανά («Μάστερ οφ Κουνγκ Φου», «Γκραν Γκίνιολ», «Σπαϊντερμαν», «Κάπτεν Αμέρικα», κ.ά.), στα «Γκαούρ-Ταρζάν», έως ότου –έφηβος πια, στα 90s– πέρασε πρώτη φορά την πόρτα του «Solaris» κι έπαθε σοκ. Ήταν η σπίθα για να γίνει κομίστας. Το ’98 (παρακαλώ!), κυκλοφόρησε το πρώτο του graphic novel, η «Μήδεια» (εκδ. Ιάμβλιχος). «Τότε είχα άλλα δύο τελειωμένα άλμπουμ στο συρτάρι, βασισμένα στον Χ.Φ. Λάβκραφτ, αλλά δεν προχώρησαν εκδοτικά», αναφέρει ο Νίκος. «Υπήρχε επιφυλακτικότητα στο να επενδύσει κάποιος σε Έλληνες δημιουργούς, πόσο μάλλον αν ήταν άγνωστοι». Για λίγα χρόνια έκανε ένα διάλειμμα απ’ το πενάκι, μεταπηδώντας σε άλλες μορφές έκφρασης, και, όταν επέστρεψε το 2005, το τοπίο ήταν σαφώς πιο εύφορο. Ο νόμος της εξέλιξης δείχνει μόνο μπροστά, οπότε το άλμα προς το vintage horror που κάποτε έπεσε στο κενό, εντέλει πέτυχε. «Πιστεύω πως οι σημερινοί δημιουργοί δεν φοβούνται τον πειραματισμό: Αν μια δουλειά είναι καλή, θα βρει το κοινό της». Αυτό συνέβη με τις ρετρό ανατριχίλες του Νίκου, αλλά και γενικότερα με το horror genre, για το οποίο κυκλοφορεί πλέον και ξεχωριστό περιοδικό: τα «Ρίγη». Πηγή

Go girl! Go: H DaNi από την Αθήνα σηκώνει κύμα στην παγκόσμια σκηνή των comics Το όνομά της Δανάης Κηλαηδόνη –DaNi- φιγουράρει στα κεντρικά σημεία της comics-land και φουλ εγκωμιαστικά σχόλια για το σχέδιο και τις δουλειές της έρχονται από μερικά από τα πιο βαριά ονόματα της ένατης τέχνης. ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΚΟΥΛΗ | 14.06.2021 Μυρωδιά από μελάνι. Ζόμπις και αρμαρντίλλος, ακαταμάχητα κορίτσια, true romance και τσακισμένα αμάξια, σκόνη και πέτρες στη Death Valley. Σελίδες και άλλες σελίδες. Mυστήριες προσωπικότητες, strip clubs και καυτές σφαίρες… καμένα λάστιχα και καυτές ματιές… Καλωσήρθατε στον κόσμο της DaNi. Έχουμε να σας πούμε ιστορίες. Η Δανάη Κηλαηδόνη – η DaNi από την Αθήνα σηκώνει κύμα στον παγκόσμιο χάρτη των κόμικς. Το όνομά της φιγουράρει στα κεντρικά σημεία της comics-land και φουλ εγκωμιαστικά σχόλια για το σχέδιο και τις δουλειές της έρχονται από μερικά από τα πιο βαριά ονόματα της ένατης τέχνης. Ήδη σχεδιάζει για την DC comics – τον έναν από τους δυο γίγαντες της παγκόσμιας των κόμικς σκηνής (ο άλλος είναι η Marvel). Ενώ σελίδα με τη σελίδα και με τρελό ρυθμό αυξάνονται οι φαν που περιμένουν να βουτήξουν στην επόμενη περιπέτεια του Tales from Strips, του Coffin Bound, της κάθε καινούργιας δουλειάς που έρχεται δια χειρός DaNi με την τέχνη της, φαντασία και μπόλικο χιούμορ. Εδώ είμαστε; Όχι ακόμη. Άγριο κυνηγητό στην Άγρια Δύση, μοιραίες συναντήσεις, ξόρκια και πιστολίδι, γύπες και κογιότ, Ταραντινίστικα κόλπα, σαματάς και καλώς και τον Ροντρίγκεζ. Μην εμπιστεύεσαι ψυχή… Όντως μυρίζει μελάνι. Διακοπή για διαφημίσεις. Ας μην κάνω σπόιλερ- αλλά αυτό σου λέω μόνο: δεν θα θέλεις να τελειώσουν. Για πες τώρα DaNi, πώς άρχισε όλη αυτή την ιστορία; Διάβαζα από μικρή κόμικς. Πολύ. Διάβαζα και ζωγράφιζα και έκανα και κόμικς, έτσι, για τον εαυτό μου. Πολύ φυσικά μού βγήκε. Αργότερα είπα: θα δοκιμάσω πιο σοβαρά. Θα προσπαθήσω. Μάλιστα είχα δώσει στον εαυτό μου ένα διάστημα, είχα πει δηλαδή ότι για ενάμισι χρόνο θα το κυνηγήσω όσο πιο πολύ μπορώ. Και αν δεν ‘κάθεται’ , ε τότε δεν θα είναι για μένα αυτό. Έτσι είχα πει στον εαυτό μου. Αλλά ήταν και παραήταν για την DaNi. Και το κορίτσι που έχω απέναντί μου στο καφέ, εκεί που καθόμαστε και τα λέμε στα Εξάρχεια και που ακόμη ακούει αμήχανα τους επαίνους που έρχονται από παντού για τη δουλειά της, λίγα χρόνια αφ’ ότου πρωτο-έπιασε να σχεδιάζει, είναι από τους καλλιτέχνες που η σκηνή παγκόσμια παρακολουθεί από κοντά. Πώς έγινε η πρώτη «συνάντηση» με την DC; Δεν το περίμενα. Αν και το είχα σαν στόχο, δηλαδή ήθελα να δουλέψω με την DC. Που είναι βέβαια το τεράστιο αυτό όνομα στα κόμικς αλλά βρίσκεται και πιο κοντά στα δικά μου. Είναι λίγο πιο εναλλακτική, όσο μπορεί βέβαια να είναι εναλλακτικό ένα μεγάλο όνομα. Έχει τον Superman, τι να πεις!… Απλά δεν περίμενα να γίνει τόσο γρήγορα. Δηλαδή; Μου έστειλαν ένα email. Είμασταν σε ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη, για το Convention που γίνεται εκεί, με φίλους από την Ελλάδα, που και αυτοί κάνουν κόμικς. Μάλιστα ετοιμαζόμασταν να πάμε μια βόλτα. Τότε ήταν που ήρθε το email. Δεν το πίστευα! Ένα email από την DC! Μου είχαν ζητήσει μάλιστα τότε να κάνω ένα κόμικ το οποίο τελικά δεν έγινε. Έγιναν όμως και συνεχίζουν να γίνονται άλλα πολλά εκεί. Ναι. Έχουμε βγάλει ένα βιβλίο στη «Hill House» μια horror σειρά της DCπου την επιμελείται ο Joe Hill (ο συγγραφέας, γιος του Stephen King, δικό του και το NOS4A2 που έχει γίνει και σειρά στο Αmazon Prime). Το ένα λοιπόν από αυτά τα βιβλία της σειράς, το The Low, Low Woods το έκανα εγώ με την Maria Machado. Έκανα αυτό και μετά μια σειρά από short stories… Mέχρι και Superman έκανα! Που δεν το περίμενα ποτέ, αλλά ήταν και αυτό με τον συγγραφέα που έχουμε κάνει και το Coffin Βound μαζί, τον Dan Watters. Τι τύπος, ο Joe Hill; Είναι ιδιαίτερος τύπος αλλά και πολύ ανοιχτός. Είχαμε πάει και για φαγητό στο Convention στη Νέα Υόρκη. Ο Joe Hill είναι συγγραφές που κάνει κόμικς αλλά όχι σαν πολλούς άλλους που λένε… ε, ας κάνω κι ένα κόμικς. Γιατί γίνονται ανοίγματα από τις εταιρίες που θέλουν να έχουν ονόματα γνωστά για να φέρνουν κόσμο. Αλλά ο Joe Hill το κάνει -και το βλέπεις αυτό– γιατί τον ενδιαφέρει το μέσο, του αρέσει. Πώς ήταν τα πρώτα σου βήματα ; Θυμάμαι, στα 14 όταν ήμουν, είχα πάρει μέρος σε εκείνα τα περίφημα 24hour comic day, τα οποία ήταν φοβερό σχολείο. Τα διοργάνωνε ο Ανδρέας Πεφάνης που τώρα κάνει το Athens Con. Μέσα σε 24 ώρες, μια φορά το χρόνο, έπρεπε να κάνεις 24 σελίδες, ένα στόρι. Πολύ σούπερ για τα κόμικς αυτό. Εκεί είχα γνωρίσει τον Γιάννη Ρουμπούλια, καλός μου φίλος τώρα, που κάνει σπουδαίες δουλειές και είναι και τρομερός δάσκαλος. Μου έδειχνε πράγματα- και μετά στη σχολή Ορνεράκη, πολύ καλή σχολή για κόμικς- ήταν κάτι που με έχει βοηθήσει πολύ. Τι σου άρεσε περισσότερο; Από τι νοιώθεις ότι επηρεάστηκες πιο πολύ; Μου άρεσε πολύ το Hellboy (του Mike Mignola). Είναι ατμοσφαιρικό, έχει πολύ βαριά μελάνια, δεν έχει αυτό το κλασικό Superhero στιλ… είναι βαρύ. Από αυτό επηρεάστηκα πολύ και από ένα άλλο κόμικ, το 100 Bullets του Αργεντίνου Eduardo Risso. Με πολύ χαρακτήρα, πολύ ωραία γραφή και σκηνοθετική ματιά. Από τον Eduardo Risso έχω μάθει πολλά. Tales from The Stripes, Coffin Bound… Αγαπημένες σειρές με φανατικούς αναγνώστες- και εδώ και στο εξωτερικό, μια και το κείμενο είναι στα αγγλικά. Αυτοεκδόσεις και κυκλοφορίες σε μεγάλους οίκους. Σε ποια στιγμή έχουμε πετύχει τώρα την DaNi; Έχω μόλις τελειώσει το πρώτο από τα έξι τεύχη, μιας ολοκληρωμένης δουλειάς για την DC – αλλά ακόμη δεν έχει ανακοινωθεί κάτι από την εταιρία. Έχει πολύ ενδιαφέρον όμως, όλη η διαδικασία της προετοιμασίας. Και είναι και ο editor με τον οποίο δουλεύω εδώ στην DC, που είναι τέλειος! Ο Amedeo Turturro. Είναι και γιος του John Turturro του ηθοποιού! Ένας άνθρωπος με πολλές γνώσεις γύρω από Τέχνη γενικά και γύρω από πολλά άλλα θέματα και όχι μόνο για τα κόμικς και έτσι οι επιρροές του έρχονται από διαφορετικούς χώρους. Και αυτό πραγματικά κάνει τρελή διαφορά. Έχει πολλή σημασία με ποιον συνεργάζεσαι τελικά. Όπως φαντάζομαι και στο σενάριο; Ακριβώς. Με τον Dan Watters, τον συγγραφέα, που κάνουμε μαζί το Coffin Bound έχουμε εξαιρετική συνεργασία. Είχαμε γνωριστεί σε ένα Convention και τώρα πια είμαστε πολύ φίλοι και συνεργάτες… Είναι τελικά και μικρός ο χώρος… Ούτε χίλια άτομα, υπολογίζω ότι είμαστε παγκοσμίως, οπότε τους γνωρίζεις όλους σχεδόν και καταλήγουμε σε παρέες. Έχω παρατηρήσει ότι οι Έλληνες κάνουμε παρέα κυρίως με Ισπανούς, Κουβανούς, Ιρλανδούς… Ο Dan; Άγγλος, Ιρλανδικής καταγωγής. Σε κάποια κόμικς το σενάριο είναι δικό σου, σωστά; Είναι δικό μου στις αυτοεκδόσεις… Αλλά μου παίρνει ακόμη πολύ χρόνο, δεν είμαι εξοικειωμένη …Πέρσι έκανα ένα στόρι για την DC. Έχεις σκεφτεί να ζήσεις και για ένα διάστημα στο εξωτερικό, από τη στιγμή που οι πολλές δουλειές γίνονται εκεί; Το έχω σκεφτεί είναι η αλήθεια. Αλλά έχω ριζώσει εδώ. Οι κολλητοί μου έχουν μείνει και αλλού. Εγώ έχω μείνει για λίγο Γερμανία. Αλλά για τα κόμικς και δίπλα τους να μένω πάλι μέσω Ίντερνετ θα γίνεται η δουλειά. Οπότε μπορώ να δουλεύω από παντού. Το μόνο που χρειάζομαι είναι Ίντερνετ και σκάνερ. Και τα μελάνια, φαντάζομαι… Ναι, αυτά τα βρίσκεις εύκολα. Τι θα έλεγες για την ελληνική σκηνή των κόμικς; Έχουμε πολύ δυνατές αυτοεκδόσεις, έχουμε τρομερά χέρια. Επίσης έχουμε εκδοτικούς, όχι πολλούς… δεν μπορούν δηλαδή να βγάζουν πολλά. Υπάρχουν όμως κομιξάδικα, γίνονται φεστιβάλ, επίσης μπορεί να πετύχεις και stands με κόμικς σε συναυλίες, χέρι με χέρι κυκλοφορούν, ή μέσω Ίντερνετ πια πολύ. Έχει ανοίξει πια ο χώρος αρκετά. Καλλιτέχνες που κάνουν κόμικς είναι καταξιωμένοι πια, μεγάλα ονόματα. Όπως ο Μιχάλης Διαλυνάς και ο Ηλίας Κυριαζής, που είναι και φίλοι και ταξιδεύουμε μαζί. Ο Ηλίας, είκοσι χρόνια κόμικς … είναι αυτός που λέμε ότι τον ξέρει και η γιαγιά μου… Ο Βασίλης Λόλος, μεγάλο πρότυπό μου, ο πρώτος που πήγε Αμερική, που έκανε το άνοιγμα. Ποια είναι η στιγμή από όλη την διαδικασία που απολαμβάνεις περισσότερο; Χαίρομαι πολύ όταν κλείνω κάτι που μου αρέσει. Και η αρχή- αρχή, εκεί που στήνεις τους χαρακτήρες! Τι είναι εν’ τέλει αυτό που σε έχει γοητεύσει στα κόμικς; Αυτό: ότι είναι ωραίο γιατί μπορείς με μηδενικό budget να δημιουργήσεις. Δεν χρειάζεσαι ούτε ειδικά εφέ, ούτε μουσική, ούτε ολόκληρο συνεργείο, μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις. Θέλεις μια έκρηξη; Ορίστε, έτοιμη! Φτάνει να έχεις το μελάνι. Πηγή

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Το relax comics μετά από 19 χρόνια στον χώρο των comic, ξεκινά μια σειρά εκδόσεων με την έναρξη της νέας χρονιάς. Η πρώτη έκδοση έρχεται από την διεθνούς φήμης σχεδιάστριας και σεναριογράφου Dani (DC comics,Image, 200ad, IDW, Vault) με το Tales from the strips Vol.01 ΗC. Η έκδοση είναι περιορισμένη στα 100 αντίτυπα υπογεγραμμένα με ένα original σχέδιο στην πρώτη σελίδα και ένα Α5 riso-print. Την εισαγωγή του βιβλίου την υπογράφει ο Dan Watters (Lucifer, Coffin Bound, Home sick pilots) με καινούργια pin ups από μερικούς σπουδαίους εγχώριους underground καλλιτέχνες. 144 σελίδες πραγματικής απόλαυσης. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να έρθετε σε επικοινωνία μαζί μας μέσω email : relaxcomics@yahoo.gr facebook : relax comics Instagram : relaxyoursoul_comics