Search the Community

Έξι νεαροί αποφασίζουν να παίξουν ένα παιχνίδι ρόλων ειδικά κατασκευασμένο για εκείνους, αλλά μυστηριωδώς εξαφανίζονται. Δύο χρόνια αργότερα, επιστρέφουν οι πέντε από αυτούς, εκ των οποίων η μια μονόχειρας πλέον, χωρίς να είναι σε θέση να πουν σε κανέναν τι τους συνέβη και πού βρίσκεται το έκτο μέλος της παρέας. 25 χρόνια μετά, και ενώ έχουν όλοι και όλες καινούριες ζωές, ανακαλύπτουν ένα από τα ζάρια, ξαναπαίζουν το παιχνίδι και βρίσκονται μέσα σε έναν κόσμο, που έχει κατασκευαστεί ειδικά για αυτούς, όπως και την πρώτη φορά. Βρίσκουν το χαμένο φίλο τους, αλλά για να γυρίσουν στις κανονικές ζωές τους, πρέπει να συμφωνήσουν και οι έξι, αλλά αυτό δεν φαίνεται να είναι εφικτό και οι διαφωνίες τους, θα τους οδηγήσουν σε ανοιχτή σύγκρουση, καθώς εκείνοι θα βυθίζονται ολοένα και περισσότερο μέσα στον κόσμο του παιχνιδιού. Εντάξει, να λοιπόν ένα κόμικ με καλές κριτικές και βραβεία (κέρδισε το British Fantasy Award δύο συνεχόμενες χρονιές, ενώ ήταν υποψήφιο και για Hugo τρεις φορές), που πραγματικά με κούρασε πάρα πολύ και τελικά με άφησε αδιάφορο. Ο συνήθως καλός Γκίλεν, μου φάνηκε εδώ ότι πλατειάζει ατελείωτα, δεν μπόρεσα σε καμία στιγμή να μπω μέσα στο σύμπαν του κόμικ και ακόμη και οι αρκετές αναφορές σε λογοτεχνικά έργα και συγγραφείς (Τόλκιν, Έμιλι Μπροντέ, Χ. Τζ. Γουέλς μεταξύ άλλων) παρότι ενδιαφέρουσες ως ιδέα, δεν κατάφεραν να σώσουν την κατάσταση. Η αλήθεια είναι, ότι ο Γκίλεν παίζει με πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες (την αλληλεπίδραση μεταξύ παιχνιδιού και πραγματικότητας, την επανεφεύρεση του εαυτού, συμπεριλαμβανομένου και ζητήματα φύλου), αλλά τελικά εγώ χάθηκα μέσα σε πάρα πολλές πληροφορίες, που μου φάνηκαν αδιάφορες και επαναλαμβανόμενες. Δεν ξέρω, ίσως να φταίει, το ότι δεν παίζω παιχνίδια ρόλων και δεν έχω την υπομονή να παρακολουθήσω στενά κάτι παρόμοιο σε μορφή κόμικ. Ίσως όμως να ήταν και οι χαρακτήρες και οι καταστάσεις αδιάφορες και τελικά να μη φταίω μόνο εγώ. Το σχέδιο της Γαλλίδας Stephanie Hans είναι εντυπωσιακό μεν, αλλά μου φάνηκε άψυχο και δεν με έκανε να ενδιαφερθώ για την ιστορία. Ομολογώ πάντως, ότι εικονογραφεί με μεγάλη ικανότητα όχι έναν, αλλά πολλούς κόσμους μέσα στο παιχνίδι και η τεχνοτροπία της είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα, ενώ και τα χρώματα, που χρησιμοποιεί αντανακλούν κάθε φορά την ψυχική κατάσταση των χαρακτήρων. Οι δημιουργοί της σειράς έχουν ετοιμάσει και ένα κανονικό παιχνίδι ρόλων, που θα χρηματοδοτηθεί μέσω του Kickstarter. Να υπενθυμίσω τέλος, ότι ο τίτλος του κόμικ δεν αναφέρεται μόνο στο γνωστό ρήμα, αλλά και στη λέξη "ζάρι". Ο συγγραφέας παίζει και με τις δύο έννοιες της λέξης. Θα ήθελα πάρα πολύ να διαβάσω και άλλες γνώμες, για να διαπιστώσω εάν όντως έχω αδικήσει το κόμικ και μήπως θα έπρεπε να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία. Όλες οι εικόνες είναι από το ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: wikipedia Οι δημιουργοί μιλάνε για το φινάλε του κόμικ

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, αν οι υπερήρωες χρειάζονται κάποια ψυχολογική υποστήριξη, καθώς αντιμετωπίζουν τεράστιες απειλές και σώζουν τον κόσμο συνέχεια; Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, όχι. Το σκέφτηκε, όμως, ο Τομ Κινγκ, αναμφισβήτητα ικανός συγγραφέας, που υποφέροντας και ο ίδιος από κρίσεις άγχους, συνέλαβε την ιδέα του Sanctuary, ενός ησυχαστηρίου, ας το πούμε, όπου θα πηγαίνουν οι υπερήρωες μέχρι να ανακάμψουν ψυχολογικά, εξομολογούμενοι τις σκέψεις τους σε μια μορφή τεχνητής νοημοσύνης. Το άσυλο είναι σε μυστική τοποθεσία, οι εξομολογήσεις των ηρώων δεν καταγράφονται και γενικά όλα μοιάζουν να βαίνουν καλώς. Μέχρι τη στιγμή που διαπράττονται φόνοι υπερηρώων στο άσυλο και ως ύποπτοι θεωρούνται ο Booster Gold και η Harley Quinn, οι οποίοι, όμως, επιμένουν, ότι δεν έχουν διαπράξει τα εγκλήματα και κατηγορούν ο ένας την άλλη. Στην υπόθεση θα εμπλακούν οι τρεις μεγάλοι της DC (Superman, Batman, Wonder Woman), αλλά και άλλοι ήρωες. Δεν θα μακρηγορήσω: μου αρέσει ο Τομ Κινγκ και βρίσκω την αρχική ιδέα πρωτότυπη και καλή. Δυστυχώς, όμως, αντί να επικεντρωθεί στο βασικό σημείο, το πώς δηλαδή κάποιοι άνθρωποι με απίστευτες δυνάμεις ταλαιπωρούνται από τον ίδιο τους τον εαυτό, κάτι που δυνητικά θα ήταν πολύ ενδιαφέρον, ο Κινγκ αναλώνεται σε μια μάλλον αδιάφορη "αστυνομική" ίντριγκα. Ένα επιπλέον αρνητικό σημείο είναι, ότι εμφανίζονται πάρα πολλοί λιγότερο γνωστοί υπερήρωες (κάποιους/ες δεν τους/τις ήξερα ούτε εγώ) κι αυτό κάνει το μη ενημερωμένο αναγνώστη της DC να χάσει ελαφρώς τη μπάλα. Δεν αρνούμαι, ότι υπάρχουν και καλές στιγμές στο κόμικ ("I am Batman, I don't do press", μια ατάκα, που μου έμεινε), αλλά χάνονται μέσα στη γενική αδιαφορία. Ευτυχώς, το σχέδιο του Κλέι Μαν, που είναι ο κύριος σχεδιαστής, αφού υπάρχουν και άλλοι - όλοι τους καλοί, είναι εξαιρετικό και βοηθάει την κατάσταση και κάπως έτσι, το κόμικ κυλά από αδιάφορα έως ανώδυνα. Εξάλλου, από ό,τι καταλαβαίνω, κυρίως το σχέδιο επαινέθηκε. Δεν νομίζω, ότι υπάρχει κάποιος λόγος να το διαβάσετε, εκτός αν θέλετε να διαβάσετε κάποιες από τις ενδόμυχες σκέψιες υπερηρώων της DC. Για να είμαι ειλικρινείς, αυτές μου φάνηκαν τα πιο ενδιαφέροντα σημεία του κόμικ. Είναι προφανές, ότι παρά τον τίτλο, το κόμικ δεν έχει καμία σχέση με τις διάφορες "Κρίσεις" που από καιρού εις καιρόν ταλανίζουν το σύμπαν της DC. Εννέα τεύχη, συγκεντρώθηκαν σε έναν τόμο, εγώ έχω το hardcover, που περιέχει και κάποια σχέδια του Μαν. Υποθέτω, ότι θα βγήκε και σε έκδοση με μαλακό εξώφυλλο. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

Με αυτή τη σειρά 12 τευχών, ο Τομ Κινγκ προσπαθεί να προσαρμόσει στη σύγχρονη εποχή, έναν από τους πιο ιστορικούς τίτλους της DC, που διήρκεσε 23 ολόκληρα χρόνια, αλλά και να δώσει μια νέα πνοή σε έναν ήρωα, κάποιες από τις ιστορίες του οποίου είχαμε διαβάσει σε ένα από τα πιο ιστορικά περιοδικά της χώρας μας. Τι χρειάζεται να γνωρίζετε Ο Άνταμ Στρέιντζ ήταν αρχαιολόγος, όταν χτυπήθηκε από μια μυστηριώδη ακτίνα, που τον μετέφερε στο μακρινό πλανήτη Ρανν, εκεί όπου έγινε ήρωας, παντρεύτηκε την Αλάννα, την κόρη του αρχηγού του πλανήτη και έκανε μαζί της μια κόρη. Η ακτίνα, η οποία αρχικά τον μετέφερε στο Ρανν, τον μεταφέρει σε τακτά χρονικά διαστήματα πίσω στη Γη, όπου ο Άνταμ χρησιμοποιεί την τεχνολογία του Ρανν, για να γίνει ήρωας και στο μητρικό του πλανήτη, αλλά και μέλος της JLA. Παρακάτω... Η αρχή της ιστορίας βρίσκει το Στρέιντζ να υπογράφει βιβλία, που αφηγούνται τον τρόπο με τον οποίον αυτός και η Αλάννα έσωσαν το Ρανν από την εισβολή των Πυκκτ. Έχει γίνει σταρ στη Γη και ο υπέρτατοις ήρωας στο Ρανν. Μήπως όμως ο Άνταμ στη διάρκεια του πολέμου χρησιμοποίησε αθέμιτα μέσα και υπερβάλλουσα σκληρότητα ενάντια στους εισβολείς; Μήπως δεν είναι ήρωας, αλλά εγκληματίας πολέμου; Ο ίδιος επιμένει στην αθωότητά του και έχει ένα συντριπτικό επιχείρημα: έχασε την κορούλα του κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ίσως να έκανε κάποια λάθη, αλλά έγιναν υπό την επήρεια της απώλειας και της επιθυμίας του να προστατεύσει το θετό του πλανήτη. Ζητά να καθαρίσει το όνομά του και αναλαμβάνει ο μεγαλοφυής Mr. Terrific, μέλος κι αυτός της JLA να ανακαλύψει την αλήθεια. Το κόμικ Ο Τομ Κινγκ ξέρει να γράφει, σίγουρα όχι πάντα εξίσου καλά, αλλά σίγουρα ξέρει να γράφει. Και εδώ γράφει καλά και στήνει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, στην οποία τα γεγονότα εμφανίζονται σταδιακά μπροστά μας, καθώς προσπαθούμε να ανακαλύψουμε κι εμείς τι πραγματικά συνέβη στον πόλεμο. Πολύ καλοστημένοι διάλογοι, ενήλικο περιεχόμενο, μικρές πινελιές, που δείχνουν την ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων, όπως τα τσιγάρα, που καπνίζει αρειμανίως η Αλάννα και πάνω από όλα μια ενδιαφέρουσα πλοκή, που θέτει ηθικά διλήμματα. Το πιο ενδιαφέρον, όμως, στοιχείο του κόμικ, είναι ότι ο Κινγκ είχε τη φαεινή ιδέα να αναθέσει το σχέδιο σε δύο διαφορετικούς στο στιλ σχεδιαστές, στο συνεργάτη του και σε άλλα κόμικς Mitch Gerads, που έχει αναλάβει τις σκηνές του παρόντος και στον Evan "Doc" Shaner, που σχεδιάζει εκείνες του παρελθόντος με το σχέδιο των δύο να εναλάσσεται ορισμένες φορές ακόμη και στην ίδια σελίδα. Το σχέδιο του πρώτου είναι πιο βρόμικο, πιο ρεαλιστικό και με πιο μουντά χρώματα, ενώ του δεύτερου είναι πιο κλασικό, κοντά στην παραδοσιακή υπερηρωική τεχνοτροπία και με σαφώς πιο φωτεινά χρώματα. Αυτή η οπτική αντίστιξη διατρέχει όλο το κόμικ και θέτει και τα όρια της προβληματικής: ο Gerads σχεδιάζει έναν ηθικά αμφιλεγόμενο ήρωα, ο δε Shaner έναν ηρωικό πολεμιστή. Το τι από τα δύο ισχύει, θα αποκαλυφθεί στην πορεία του κόμικ. Αρκετά ενδιαφέρον κόμικ, που ξεφεύγει από τα συνήθη υπερηρωικά, είχε κάποια επιτυχία με τους κριτικούς και ήταν υποψήφιο για τρία βραβεία Eisner το 2021 στις κατηγορίες "Best Limited Series", "Best Penciller/Inker or Penciller/Inker Team" και "Best Lettering" για τον Clayton Cowles. Παρόλα αυτά, χρειάζεται κάποια γνώση του κόσμου της DC, κάτι που ίσως αποτρέψει αρκετούς από την ανάγνωσή του. Επίσης, σίγουρα μπορούν να γίνουν παραλληλισμοί με γεγονότα και καταστάσεις του δικού μας κόσμου. Κάποιοι/ες ίσως εντυπωσιαστούν, άλλοι/ες ίσως τα θεωρήσουν εύκολα και αδιάφορα, αλλά ας αφήσουμε αυτό το θέμα να αναπτυχθεί στα σχόλια. Το κόμικ κυκλοφόρησε σε μια ωραία, σκληρόδετη έκδοση με ελάχιστο επιπλέον υλικό. Ανήκει στη σειρά Black Label, άρα να περιμένετε ενδιαφέρουσες ανατροπές στην ιστορία. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

Όσες και όσοι διαβάζουμε DC Comics ξέρουμε ποιος είναι ο Τζίμι Όλσεν: ο νεαρός κοκκινομάλλης φωτορεπόρτερ με τις φακίδες και φιλαράκι του Σούπερμαν, αν και η λέξη "φιλαράκι" εδώ σημαίνει, ότι μπλέκει συνέχεια σε μπελάδες, από τους οποίους τον σώζει ο Κρυπτόνιος φίλος του. Υπήρξε και κεντρικός ήρωας μιας σειράς κόμικς, που κράτησε 163 τεύχη μέσα σε 20 χρόνια και στη συνέχεια έκανε την εμφάνισή του σε αρκετά κόμικς της εταιρείας, αρκετές φορές σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Το 2019 η DC Comics αποφάσισε να ξεκινήσει μια καινούρια μίνι σειρά 12 τευχών, που θα επανέφερε το συμπαθή δημοσιογράφο στις ρίζες του. Και κάπου εδώ, ανέλαβε ο Matt Fraction να γράψει το σενάριο. Η ιστορία χωρίζεται σε πάρα πολλά μικρά κεφάλαια, τα περισσότερα ε των οποίων είναι έως 3 ή 4 σελίδες, κάποια απλά μονοσέλιδα και ορισμένα εκτείνονται έως και τις 8 σελίδες. Σε κάθε κεφάλαιο υπάρχει μια μικρή, χιουμοριστική εισαγωγή, που μιμείται τα αντίστοιχα κείμενα των κόμικς των δεκαετιών του ''50, του 60 και του '70. Η ιστορία είναι ακριβώς αυτό, που δηλώνει ο τίτλος, μια έρευνα για το ποιος σκότωσε τον Τζίμι Όλσεν, την οποία, φυσικά, διεξάγει .... ο ίδιος ο Τζίμι Όλσεν (μη ρωτάτε, θα τα διαβάσετε στο κόμικ ) Χιουμοριστικό κόμικ, απολαυστικό σε διάφορα σημεία, με ενδιαφέρουσα αφήγηση, που κινείται μπρος και πίσω στο χρόνο, έχει πραγματικά καλή φάση και αρκετά αστεία, και κυρίως μια ενδιαφέρουσα ιστορία, η οποία, όμως, έχει πολλά στοιχεία, που απευθύνονται σε ανθρώπους, που έχουν επαφή με το σύμπαν της DC Comics, καθιστώντας το μάλλον ακατάλληλο ή αδιάφορο στους υπόλοιπους. Αυτό είναι και το μοναδικό μειονέκτημα του κόμικ, το οποίο εγώ (και όχι μόνο) το απήλαυσα. Κατά τα άλλα, το κόμικ είναι ηθελημένα αφελές, αλλά μόνο φαινομενικά. Δεν αποδομεί το χαρακτήρα, ούτε του δίνει μια καινούρια τροπή, όπως έκανε ο Fraction με το Hawkeye, αλλά είναι ένα χορταστικό κόμικ, που διαβάζεται με ευχαρίστηση. Ο Steve Lieber δεν καινοτομεί σχεδιαστικά και σέβεται το φαινομενικά παλαιομοδίτικο χαρακτήρα του κόμικ με το καρτουνίστικο σχέδιό του, αλλά γνωρίζει πολύ καλά, πώς να δώσει σημασία σε διάφορα καρέ ή να δημιουργήσει πολύ όμορφες συνθέσεις. Τα φωτεινά χρώματα του κολορίστα Nathan Fairbairn βάζουν κι αυτά πολλά σημαντικά λιθαράκια στην ατμόσφαιρα του κόμικ. Αξίζει να το διαβάσετε, ακόμη κι αν δεν ξέρετε πολλά για το χαρακτήρα και στην τελική κι όσοι δεν τον ξέρετε καλά, καιρός να τον ανακαλύψετε. Η σειρά κέρδισε δύο βραβεία Eisner πριν από λίγες ημέρες, όπως μπορείτε να διαβάσετε στο σχετικό θέμα. Όλα οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

Το Bog Bodies* είναι ένα graphic novel σε σενάριο του Declan Shalvey και σχέδιο του Gavin Fullerton, με coloring της Rebecca Nalty και lettering του Clayton Cowles. Παρότι τα 3/4 της δημιουργικής ομάδας είναι Ιρλανδοί, το κόμικ κυκλοφόρησε από την Image (Μάιος 2020). Ο Killian δέχεται μια απρόσμενη νυχτερινή επίσκεψη, από τον «συνάδελφό» του Keano: πρέπει επειγόντως να παραδώσουν ένα πακέτο, κάπου στα βουνά γύρω από το Δουβλίνο. Ωστόσο, τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά. Τραυματισμένος και αποπροσανατολισμένος, συναντάει μια κοπέλα, που δεν θυμάται πώς κατέληξε εκεί, επίσης χτυπημένη και χαμένη. Μαζί, προσπαθούν να βγουν από το σκοτεινό δάσος και να γλυτώσουν από τους διώκτες τους. Ιρλανδία και γκάνγκστερς, τι άλλο χρειάζεται για να με τραβήξει ένα κόμικ; Η αλήθεια είναι ότι το ξεκίνησα πιο πολύ για να σκοτώσω την ώρα μου, αλλά τελικά διάβασα μονορούφι τις 96 σελίδες του. Έχει εκπληκτική ροή, γρήγορη και στιβαρή. Το σχέδιο του Fullerton συνδυάζει άψογα το καρτουνίστικο στιλ με την τραχύτητα που απαιτεί το νουάρ. Και η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα, επηρεασμένη σίγουρα από τις ταινίες των αδελφών Cohen και του Martin MacDonagh. Κι ενώ οδεύουμε προς το δραματικό αποκορύφωμα, ο Shalvey δίνει ένα twist που όχι μόνο χαλάει την hardboiled αίσθηση, αλλά δεν έχει να προσφέρει και κάτι ουσιώδες. Δεν μπορώ να πω ότι ακυρώνει την εμπειρία που έχει προηγηθεί, αλλά κατ’ εμέ είναι τελείως αχρείαστο. Ακόμη κι έτσι, όμως, προτείνω σίγουρα το Bog Bodies για την γραφή, το κατάμαυρο χιούμορ και το σχέδιο. Μπορεί να διαβαστεί ευχάριστα ένα κρύο χειμωνιάτικο βράδυ, παρέα με μια Guinness ή ένα ποτήρι Jameson. *: o όρος “bog bodies” αναφέρεται σε πτώματα τα οποία έχουν μουμιοποιηθεί μέσα σε λάκκους με τύρφη. Μπορούν να συντηρηθούν για χιλιάδες χρόνια και απαντώνται κυρίως σε μέρη της Βόρειας και Δυτικής Ευρώπης, όπως η Γερμανία, η Δανία και οι Βρετανικές Νήσοι.