Search the Community

O Poe Dameron είναι ο καλύτερος πιλότος της Αντίστασης, της αντίστασης εναντίον του First Order και των επεκτατικών σχεδίων του. Επιλεγμένος από την στρατηγό Leia Organa, τίθεται επικεφαλής του νεοσύστατου Black Squadron και ψάχνει τον Lor San Tekka, ο οποίος έχει στοιχεία για την τοποθεσία του Luke Skywalker. Πέρα από πιλότος, αλλά και σαν πρώτης τάξεως μυστικός πράκτορας, θα αποδειχθεί κομβικός για τα σχέδια της Leia, αλλά μοναδική ελπίδα για την ειρήνη στο γαλαξία. Από τις πρώτες ongoing σειρές που έβγαλε η Marvel, πίσω στο 2016, και μια σειρά η οποία ξεκίνησε αρκετά μέτρια, αλλά ανέβηκε όσο προχώρησε, πήρε παράταση λόγω καλών πωλήσεων, και έκλεισε ίσως λίγο νωρίτερα από ότι έπρεπε. Και ενω στην αρχή ήταν όλα λίγο βαρετά, στην πορεία ο Charles Soule έπιασε τον παλμό του τι είναι Star Wars, και παρέδωσε ιστορίες αρκετά ικανοποιητικές, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη ότι ακόμα έτρεχαν οι ταινίες και προφανώς είχε πολλούς περιορισμούς στο τι να γράψει και στο που να πάει την ιστορία. Πιθανόν λάθος το ότι δεν βασίστηκε ιδιαίτερα στην ιδιότητα του Dameron ως πιλότου, και προσπάθησε να τον κάνει σαν τον νέο Han Solo, χωρίς όμως ποτέ να πιάνει το απαιτούμενο χιούμορ, τσαμπουκά και swagger του Harrison Ford. Ακόμα όμως και έτσι, το σύνολα, ειδικά από το 2 arc και μετά, βγαίνει θετικό, με ενδιαφέρουσες ιστορίες, μέτριους κακούς, αρκετά easter eggs και ωραίο ροή. Στο σχέδιο, ξεκίνησε ο Phil Noto (Black Widow, Buffy) , έκανε περίπου τα μισά τεύχη, και τα υπόλοιπα τα σχεδίασε ο Angel Unzueta (Titans, Iron Man), με μέτρια αποτελέσματα και οι δύο κατά την άποψη μου. Αρκετά στατικοί και οι δύο, δεν έχει ιδιαίτερη κίνηση το σχέδιο τους, και παρόλο που πιάνουν τα likeness των γνωστών πρωταγωνιστών, οι εκφράσεις που τους δίνουν, αλλά κυρίως η χρησιμοποίηση τους στο χώρο της σελίδας είναι λίγο άψυχη. Επιλέχθηκε και ένα χρώμα, αρκετά ξεπλυμένο, όχι σε τόνους του μαύρου γκρι, αλλά σε τέτοιους του πορτοκαλί, με αποτέλεσμα το όλο αποτέλεσμα να είναι μεν "σοβαρό", να διαφέρει από την κλασσική glossy απεικόνιση των Star Wars κόμικς, αλλά και αυτό με τη σειρά του να μην καταφέρνει να κάνει τη διαφορά και σίγουρα να μην ανεβάζει το σενάριο. 31 τεύχη + 2 Annuals, σε μια σειρά που έκανε απρόσμενη επιτυχία σε πωλήσεις, προφανώς μπουσταρισμένη από τις ταινίες που έτρεχαν εκείνη την περίοδο. Δεν θα την πρότεινα εύκολα, πιο πολύ για τους φανς είναι. Μαζεύτηκε σε 5 trades τα οποία βρίσκονται πανεύκολα και σας περιμένουν, αν θέλετε να δοκιμάσετε κάτι λίγο πιο διαφορετικά από τα κλασσικά.

Περιέχει τα Crimson Reign 1-5, Doctor Aphra,vol.2 16-21, Bounty Hunters 18-24, Darth Vader,vol.3 18-24, Star Wars,vol.3 19-24 Ο γαλαξίας έχει πλέον άλλον έναν νέο μεγάλο "παίκτη". Αυτός είναι η οργάνωση Crimson Dawn, η οποία έχει απλώσει τα πλοκάμια τους και έχει κατασκόπους τόσο στην αυτοκρατορία και τους επαναστάτες, αλλά και σε όλες τις μεγάλες εγκληματικές οργανώσεις. Με δηλωμένο σκοπο να επαναφέρει την τάξη στους πλανήτες, αλλά και προφανώς τελικό στόχο τη μεγιστοποίηση των κερδών της, η Qi'ra, επικεφαλής της οργάνωσης, οργανώνεται και κάνει τολμηρές κινήσεις προς όλες τις κατευθύνσεις. Καταφέρνει να φέρει σε σύγκρουση τις υπόλοιπες εγκληματικές οργανώσεις μεταξύ τους, να συνάψει συμφωνία αποκλειστικής συνεργασίας με την Rebellion, και να εκμεταλλευθεί και εν τέλει να εξαγριώσει την αυτοκρατορία και τον ίδιο τον Palpatine. Σε συνεργασία με τα "καλύτερα" αλλά και τα όχι και τόσο "καλά" ονόματα, και από τις δύο πλευρές του νόμου και της παρανομίας, κινείται υπογείως και καταφέρνει να κινητοποιήσει όλους τους μεγάλους παίκτες προς ώφελος της, με απώτερο σκοπο... άγνωστο. Συνεχίζοντας αμέσως μετά τα γεγονότα και τα τεύχη του War of the Bounty Hunters, έχουμε το δεύτερο μεγάλο crossover event στο σύμπαν που έφτιαξε ο George Lucas, με τον τίτλο Crimson Reign. Και εδώ, συγγραφικά καθήκοντα της κύριας σειράς αναλαμβάνει ο Charles Soule, ο οποίος φαίνεται να είναι ο πρώτος ο οποίος έχει πιάσει τόσο καλά την φάση Star Wars, και συνεχίζει και προσφέρει έξυπνες ιστορίες, πατώντας πάνω στις ταινίες και μην αφήνοντας να τον "πατάνε" αυτές. Παρόλο που αυτό το 2ο event είναι ουσιαστικά μεταβατικό και προπαρασκευαστικό για το 3ο και τελευταίο το οποίο θα ακολουθήσει μέσα στο 2023, και παρόλο που δεν έχουμε ιδιαίτερη δράση, παρά περισσότερο κατασκοπία και πολιτική ίντριγκα, τα δίνει όλα με τρόπο που να γίνονται ενδιαφέροντα και ταυτόχρονα δημιουργεί αγωνία για την συνέχεια. Φαντάζομαι ότι οι επιμελητές εκεί στη Marvel κάνουν καλή δουλειά, γιατί και όλες οι υπόλοιπες σειρές δένουν αρμονικά, προωθούν τόσο την δική τους ιστορία όσο και αυτή του event, και δεν υφίστανται απλά ως fillers για να πουλάνε απλά τεύχη. Καλή δουλειά από όλους τους συγγραφείς, οι οποίοι βέβαια είναι και αρκετά έμπειροι και με την προφανή σωστή καθοδήγηση, αλλά και πάνω από όλα με την έξυπνη ιστορία που σκέφτηκε ο Soule, φτιάχτηκε ένα ενδιαφέρον σύνολο, το οποίο παρόλο διαρκεί πάνω από 25 τεύχη, διαβάζεται ευχάριστα και γρήγορα. Στο σχέδιο δεν έχουμε τόσο καλά αποτελέσματα, τουλάχιστον σε ότι αφορά την κύρια σειρά. O Steven Cummings, με κύρια προυπηρεσία στο Wayward στην Image, αλλά και κάποια σκόρπια ολιγότευχα arcs σε κάποια υπερηρωικά, δεν ξεφεύγει από τη μετριότητα και δεν δείχνει κάποια ιδιαίτερη αγάπη, κυρίως στα πρόσωπα και τις εκφράσεις τους. Πέρα του ότι δεν πετυχαίνει καθόλου την ομοιότητα πρωταγωνίστρια Qi'ra/Emilia Clarke, και σε όλα τα υπόλοιπα, φιγούρες και υπόβαθρα βγαίνουν αρκετά generic. Παρόλο που δίνει κάποια καλά splash και κάποιες ενδιαφέρουσες σκηνές μάχης, όλα είναι αρκετά προβλέψιμα, αναμενόμενα και εν τέλει βαρετά. Όχι πως είναι ιδιαίτερα κακό το σχέδιο του, αλλά μάλλον παίρνει παρά δίνει στο σενάριο. Πολλά τα τεύχη, και δυστυχώς δεν υπάρχει άλλος εύκολος τρόπος να διαβάσει το event, παρά μόνο σε τεύχη, χάρτινα ή ψηφιακά. Και αυτό γιατί η Marvel έχει μπλέξει τα trades, και δεν θα βγουν συγκριμένα που να περιέχουν μόνο τα τεύχη του event. Φαντάζομαι βέβαια ότι θα βγει κάποια στιγμή και το αντίστοιχο Omnibus, οπότε και θα αλλάξω τον τίτλο. Γενικά πάντως, κάτι που αξίζει να διαβαστεί, και με καλύτερο σχέδιο, θα περνάγαμε όλοι πολύ καλύτερα. Αναμονή τώρα για το 3ο και May the Force be with us!

O Anakin Skywalker πέθανε. Ο Darth Vader γεννήθηκε. Και κάνει τα πρώτα του, ασταθή, βήματα στον κόσμο της σκοτεινής πλευράς της δύναμης. Και αμέσως, αναλαμβάνει να εξαλείψει τους ελάχιστους Jedi που απέμειναν από την Order 66, και να καθιερώσει την κυριαρχία της αυτοκρατορίας και του Palpatine/Darth Sidious. Στην πορεία, θα δημιουργήσει το πρώτο του dark-powered lightsaber, χρησιμοποιεί το σώμα των Inquisitors για τους δικούς του σκοπούς, βρίσκει ένα αρχαίο τεχνούργημα των Sith και μαζί με αυτό το καινούριο του σπίτι, το απειλητικό Fortress Vader. Και εν τέλει, καταστρέφει οριστικά την όποια επαφή του είχε απομείνει με την light side, και γίνεται η πιο τρομακτική δύναμη του γαλαξία, μαριονέτα όμως ακόμα στα χέρια του αυτοκράτορα. 2ο volume του Darth Vader από τη Marvel, αυτή τη φορά από τα χέρια του Charles Soule, ο οποίος είναι τέτοιο fanboy, αλλά και τόσο καλός συγγραφέας, ώστε πλέον έχει αναλάβει τον κύριο ρόλο στη διαμόρφωση του κομιξικού Star Wars σύμπαντος. Εδώ, όπως και ο προκάτοχος του Kieron Gillen, έχει τον άχαρο ρόλο να γεμίσει τα κενά, να πατήσει δηλαδή πάνω σε ότι έχουν δημιουργήσει οι ταινίες, να αποτελέσει τη γέφυρα μεταξύ της 3ης και της 4ης, να δώσει απαντήσεις σε κάποια κενά αυτών, αλλά και να προσπαθήσει να βρει μια μικρή γωνίτσα για να πει και αυτός τη δική του ιστορία. Και τα καταφέρνει αρκετά καλά, δίνοντας μας έναν αρκετά απειλητικό Vader, ο οποίος όμως βγάζει και κάποιες αγωνίες και δισταγμούς, μέχρι να κάνει απολύτως δικό του, τον τραγικό του ρόλο ως δυνάστη του γαλαξία και ως ενός αδίστακτου εκτελεστή. Και με την τελική του αναζήτηση, αλλά και ταυτόχρονα παιδική, να βρει δηλαδή το ρόλο του, να γίνει αποδεκτός αλλά και να δημιουργήσει ένα "σπίτι" που δεν είχει ποτέ από μικρός, καταφέρνει να δημιουργήσει μια εστία κακού στο Mustafar, στον φλεγόμενο πλανήτη, εκεί όπου τελείωσαν όλα και ξαναξεκίνησαν από την αρχή. Και είναι τυχερός ο Soule, που έχει μαζί του, και στα 25 τεύχη που κράτησε αυτό το volume, τον Giuseppe Camuncoli, από τους λίγους που κατέχουν τόσο καλά τη σκηνοθεσία και το στήσιμο των καρέ με τρόπο που και εντυπωσιάζει αλλά και δημιουργεί δέος. Από τους γρήγορους σχεδιαστές και αυτός, με μεγάλη εμπειρία σε Amazing και Superior Spider-Man, Daken, αλλά και το τωρινό Bounty Hunters και το Undiscovered Country στην Image, εντυπωσιάζει με τις σκηνές μάχης, "τρομάζει" με τα κοντινά του στη μάσκα του Vader, τόσο ώστε νομίζεις ότι ακούς τη φωνή του James Earl Jones. Ειδικά στο τελευταίο arc και στον φλεγόμενο πλανήτη Mustafar, o συνδυασμός της πύρινης κόλασης με τους κεραυνούς της Δύναμης, είναι πανέμορφος και τρομερά επιβλητικός. Από τις ελάχιστες, αν όχι η μοναδική σειρά της Marvel των τελευταίων ετών, η οποία κράτησε τον σχεδιαστή της για τόσα πολλά συνεχόμενα τεύχη και το πλεονέκτημα αυτό, στο επίπεδο και την ποιότητα του υλικού, είναι εμφανές. 25 τεύχη και ένα annual, 4 trades ή ένα Omnibus, όπως και να το διαβάσετε, αξίζει η προσπάθεια. Δεν προσέφερε κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο και καινούριο, αλλά είναι καλοφτιαγμένο συνολικά. Δοκιμάστε το!

Περιέχει τα : Star Wars: War of the Bounty Hunters Alpha (2021) 1, Star Wars: War of the Bounty Hunters (2021) 1-5, Star Wars: War of the Bounty Hunters - Jabba The Hutt (2021) 1, Star Wars: War of the Bounty Hunters - 4-Lom & Zuckuss (2021) 1, Star Wars: War of the Bounty Hunters - Boushh (2021) 1, Star Wars: War of the Bounty Hunters - Ig-88 (2021) 1, Star Wars (2020) 13-18, Star Wars: Bounty Hunters (2020) 12-17, Star Wars: Darth Vader (2020) 12-17, Star Wars: Doctor Aphra (2020) 10-15, material from Star Wars: War of the Bounty Hunters Alpha Director's Cut (2021) 1 O Bobba Fett έχει τον Han Solo "καρμπονιζέ" και κατευθύνεται να τον παραδώσει στον Jabba the Hutt. Στην πορεία όμως, του τον κλέβει η εγκληματική οργάνωση Crimson Dawn, με αρχηγό την Qi'ra (o χαρακτήρας που υποδυόταν η Emilia Clarke στο Solo). O Jabba νομίζει ότι ο Bobba Fett τον κοροϊδεύει και στέλνει στο κατόπι του όλους τους χειρότερους bounty hunters του γαλαξία. Κάπου εκεί μπλέκεται και ο Darth Vader, εμφανίζεται και η Doctor Aphra, καθώς η Qi'ra βγάζει τον Solo σε δημοπρασία, ακολουθεί και ο Luke και η Leia, και η κατάσταση γίνεται εκρηκτική. Το πρώτο μεγάλο crossover event της Marvel στο σύμπαν του Star Wars, και είναι συνολικά αρκετά ικανοποιητικό. Όπως είναι αναμενόμενο, εμπλέκονται όλες οι μεγάλες ongoing σειρές οι οποίες τρέχουν αυτή τη στιγμή με 5-6 τεύχη η καθεμία, υπάρχει ένας σκασμός μονότευχα tie-ins, μια 5τευχη κύρια ομώνυμη σειρά και γενικά πανικός the Marvel way. O Charles Soule γράφει την κύρια σειρά, και όπως έχω ξαναγράψει και αλλού, έχει πιάσει καλά τον παλμό, και ακόμα και αν δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα, καθώς το πλαίσιο είναι συγκεκριμένο και καθορισμένο, με λίγες πινελιές και με στρωτή γραφή, καταφέρνει να δημιουργήσει κάποια ψήγματα αγωνίας και μια ψευδαίσθηση ανησυχίας για την τελική έκβαση. Οι υπόλοιποι συγγραφείς, οι οποίοι γράφουν τις άλλες σειρές, όπως ο Greg Pack, η Alyssa Wong και ο Ethan Sacks συντονίζονται καλά με τον Soule και το ύφος διατηρείται σταθερό σε όλο event, οδηγώντας σε ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα. ΟΚ, κάποια αρνητικά όλων αυτών των μεγάλων crossovers εμφανίζονται και εδώ, και σε κάποια σημεία είναι εμφανές ότι κάποια πράγματα τραβιόνται λίγο από τα μαλλιά για να οδηγήσουν στις επιθυμητές συναντήσεις, στις αναπόφευκτες συγκρούσεις και το νομοτελειακό αποτέλεσμα. Αλλά δεν είναι τόσο τραβηγμένα για να σε "βγάζουν" από την ιστορία, και συνολικά, θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα από τα πιο ισορροπημένα events της εταιρείας. Σχέδιο στην κύρια σειρά κάνει ο Luke Ross, και είναι στο σωστό πνεύμα, με αληθοφανείς χαρακτήρες, φωτεινά sci-fi χρώματα, και μια Qi'ra που δεν μοιάζει καθόλου με την Emilia Clarke. Το καλό είναι ότι και αυτός, αλλά και οι υπόλοιποι σχεδιαστές των άλλων σειρών κρατούν ψηλά και "ρεαλιστικά" το επίπεδο, μην έχοντας έτσι τραγικές διαφορές από τεύχος σε τεύχος και δίνοντας τη κατάλληλη ατμόσφαιρα στην ιστορία. Δεν είδα κάτι αξιομνημόνευτο, άλλωστε δεν έχω δει, στα τόσα χρόνια που κάνει τα Star Wars η Marvel, κάτι αξιομνημόνευτο, αλλά βολεύομαι με κάτι που λειτουργεί, που είναι θεματικά σωστό και κατά καιρούς εντυπωσιακό. Πρώτο σε μια τριλογία events (με το δεύτερο, με τίτλο Crimson Dawn, να έχει ξεκινήσει αμέσως μετά), το War of the Bounty Hunters είναι αξιοπρεπές fan service για τα fan boys σαν και εμένα. Το Omnibus βγαίνει τον Δεκέμβριο, αλλά εγώ έχω διαβάσει και τα 30+ τεύχη, και να κάνω προκαταβολικά την παρουσίαση. Δεν ξέρω ποιος μη-fan θα μπει στη διαδικασία να διαβάσει κάτι τέτοιο, αλλά έχει κάτι να πει και να δείξει, οπότε βουτήξτε και May the force be with you....

Στις 20 Ιουλίου 2029 η κυβέρνηση των ΗΠΑ, αποφάσισε να κλείσει τα σύνορα της χώρας, αλλά και κάθε είδους επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο σε μια πράξη που ονομάστηκε "Σφράγισμα". Όσοι ξένοι υπήκοοι θα έμεναν μέσα στα σύνορα των ΗΠΑ εκείνη την ημέρα, θα τους επιτρεπόταν να μείνουν, ενώ όσοι Αμερικανοί υπήκοοι θα έμεναν εκτός των συνόρων εκείνη την ημέρα, δεν θα μπορούσαν ποτέ να ξαναγυρίσουν. Είχε προηγηθεί το χτίσιμο ενός τεράστιου τείχους και η κατασκευή ενός εναέριου ηλεκτρομαγνητικού φράγματος, που παρεμποδίζει τις εναέριες συγκοινωνίες και τις τηλεπικοινωνίες. Οι ακριβείς λόγοι για αυτήν την απόφαση δεν έγιναν γνωστοί, είχε προηγηθεί όμως, μια πολύ δύσκολη οικονομική περίοδος για τη χώρα. Και κάπως έτσι, οι ΗΠΑ σβήστηκαν από τον παγκόσμιο χάρτη για 30 χρόνια. Έως ότου, μια σειρά από μηνύματα, που - άγνωστο πώς - κατάφεραν να διαπεράσουν το τείχος και φτάνουν στον υπόλοιπο κόσμο ο οποίος καταρρέει από τις πολιτικές έριδες και τις επιδημίες. Μια ομάδα επτά ανθρώπων αποστέλλεται, για να εισέλθει παράνομα στις τέως (; ) ΗΠΑ, να έλθει σε επαφή με τους αποστολείς των μηνυμάτων και να ανακαλύψουν τι έχει συμβεί εντός του τείχους. Φυσικά, η κατάσταση εκεί μέσα, θα υπερβεί ακόμα και την πιο τρελή φαντασία. Πάρα πολύ ενδιαφέρουσα βάση, για να στηριχθεί ένα κόμικ φαντασίας και η αλήθεια είναι ότι οι δύο έμπειροι συγγραφείς, Scott Snyder και Charles Soule, την αξιοποιούν σχεδόν στο έπακρο. Το μυστήριο υπάρχει από την αρχή, η πλοκή εκτυλίσσεται γρήγορα, χωρίς νεκρούς χρόνους, η υπόθεση γίνεται συνεχώς πιο πολύπλοκη, αλλά οι σεναριογράφοι δεν βιάζονται καθόλου να αποκαλύψουν τα πάντα. Σε κάθε ξεχωριστό τεύχος μαθαίνουμε κάτι για το παρελθόν ενός διαφορετικού επιβάτη από τους επτά της αποστολής, κάτι που εντείνει την αγωνία, αλλά και διαφωτίζει τις πράξεις και τα κίνητρα των πρωταγωνιστών. Ο σχεδιαστής Guiseppe Camuncoli (αρχικό σχέδιο) κάνει εξαιρετική δουλειά στο σχέδιο, το οποίο είναι αρκετά ρεαλιστικό, αλλά και αρκετά τραχύ ταυτόχρονα. Συλλαμβάνει με μεγάλη επιτυχία την αγωνία των πρωταγωνιστών και ταυτόχρονα μας προσφέρει μερικές πολύ ευφάνταστες εικόνες, αλλά και μια πολύ καλή σκηνοθεσία των πλάνων. Οι μελανωτές Daniele Orlandini και Leonardo Marcello Grassi τον βοηθάνε πάρα πολύ και γενικά, έχουμε μια άψογη συνεργασία και μεταξύ των τριών, αλλά και με τους δύο σεναριογράφους. Φυσικά, υπάρχει και ο Matt Wilson, που συμβάλλει πάρα πολύ στο τελικό αποτέλεσμα με τους χρωματισμούς του. Πώς μου φάνηκε; Η αρχή της ιστορίας, φαίνεται να έχει ως βάση τη διακυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ και τις απομονωτιστικές του τάσεις. Υπάρχουν αρκετές αναφορές στην πολιτική και πολλά βασανιστήρια. Από εκεί και μετά, τα φανταστικά στοιχεία παίρνουν το πάνω χέρι στην πλοκή. Η ιστορία δεν έχει ξεδιπλωθεί ακόμα στα πρώτα τεύχη, έτσι ώστε να μπορεί κάποιος να κρίνει τις προεκτάσεις, εάν αυτές υπάρχουν. Για την ώρα, περιορίζομαι σε όσα έχω διαβάσει, δηλαδή στο ότι είναι μια χορταστική και πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία φαντασίας με ρεαλιστικούς και πειστικούς χαρακτήρες. Προσωπικά, περίμενα κάτι πιο άμεσα πολιτικό, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν απόλαυσα και αυτό που διάβασα και δεν ανυπομονώ για τη συνέχεια. Το διάβασα στο TPB, που περιέχει τα πρώτα 6 τεύχη και επιπλέον, έναν επίλογο των σεναριογράφων σχετικά με τη δημιουργία του κόμικ (με πολλά εγκώμια προς τη CIA, κάτι που εμένα δεν μου άρεσε), ένα χρονολόγιο των γεγονότων πριν από το Σφράγισμα και πολλά εναλλακτικά εξώφυλλα. Η σειρά συνεχίζεται, έχει πάρει καλές κριτικές και αναμένουμε τη συνέχεια. Υπάρχει και λόγο Ελλάδα στο πρώτο τεύχος.

"Luke. I am your father." Με αυτή την ατάκα, κλείνει ουσιαστικά το The Empire Strikes Back. Και έτσι, έχουμε τον Luke με κομμένο χέρι, τον Boba Fett να έχει παγιδεύσει τον Han σε καρμπονίτη και να μην ξέρει κανείς που είναι, η Leia να προσπαθεί να συμμαζέψει τα συντρίμια του στόλου των επαναστατών. Ο Lando θέλει να ξαναγίνει ιδιοκτήτης του Bespine και ο Chewbacca θρηνεί για την απώλεια του αγαπημένου του φίλου. Κατά τη διάρκεια των παραπάνω, ο Luke αναζητά το χαμένο του lightsaber και βλέπει οράματα για μια γυναικεία φιγούρα που του το δίνει και ο Darth Vader, με τη βοήθεια του σπασίματος των κωδικών επικοινωνίας των επαναστατών, αναθέτει σε μια αδίστακτη αξιωματικό της αυτοκρατορίας, να καταστρέψει τα υπολείμματα του επαναστατικού στόλου. Με όλα αυτά, ξεκινάει το 3ο, κατά σειρά, volume του Star Wars. H συγγραφική σκυτάλη περνάει πλέον στον Charles Soule, βετεράνο πλέον σχεδιαστή της Marvel, με πολλούς τίτλους στο ενεργητικό του (Daredevil, Inhumans, Darth Vader, Poe Dameron κ.α.) αλλά και ενδιαφέρουσες creator- owned δουλειές, όπως το Letter 44, το Curse Words και το Undiscovered Country. Είναι φανερό από τον τρόπο που γράφει την ιστορία και ιδίως τους διαλόγους, ότι πρόκειτα για φαν της επικής space-saga και προσεγγίζει με αγάπη τους χαρακτήρες. Η επιτυχία των Star Wars comics, έγκειται συνήθως, στους δευτερεύοντες χαρακτήρες που εισάγουν οι συγγραφείς, καθώς 9 ταινίες και διάφορα animation που έχουν προηγηθεί, έχουν καθορίσει πολύ στενά τους πρωταγωνιστές, τις ιστορίες τους και τις πιθανές κινήσεις. H Marvel φαίνεται ότι το έμαθε καλά το μάθημα αυτό, καθώς από τα 75 τεύχη του προηγούμενου volume, τα μόνα ενδιαφέροντα ήταν αυτά τα οποία είχαν καινούριους χαρακτήρες σε κύριους ρόλους. Έτσι, στα πρώτα 6 τεύχη τα οποία αποτελούν το πρώτο arc, έχουμε 2 καινούριους γυναικείους χαρακτήρες, έναν για κάθε πλευρά. Και οι δύο παρουσιάζονται με ενδιαφέρον και πειστικό τρόπο, και πραγματικά ελπίζω να βασιστεί πάνω τους (ή σε κάποιους αντίστοιχους) η καινούρια σειρά, γιατί ιστορίες, άλλη μια φορά, βασισμένες πάνω στον Luke και την Leia, δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα. Η (κακή για εμένα) πραγματικότητα των τελευταίων ετών, κάνει σχεδόν σίγουρο ότι από τον τίτλο θα παρελάσουν πολλοί και διάφοροι σχεδιαστές. Την αρχή εδώ την κάνει ο Jesus Saiz, δημιουργός που έχει δουλέψει κυρίως για τις Marvel και DC, με συμμετοχή σε τίτλους όπως οι Manhunter, Swamp Thing, Doctor Strange κ.α. Εδώ κάνει καλή δουλειά, χωρίς να εντυπωσιάζει ιδιαίτερα, δίνοντας μας μερικά πανέμορφα splash, όπως η μεσαία από τις τρεις φωτογραφίες που βρίσκονται ακριβώς από πάνω. Επειδή όλα τα comics στο σύμπαν του Star Wars, βασίζονται περισσότερο στο να πετύχουν στην αποτύπωση της ομοιότητας των πασίγνωστων ηθοποιών, δεν περιμένω ποτέ να εντυπωσιαστώ, απλά να δω καλοσχεδιασμένες αερομαχίες και φωτοσπαθομαχίες. Εδώ τα έχουμε και τα δύο, οπότε, χωρίς να έχουμε τίποτα αξιοσημείωτο, όλα καλά. 6 τεύχη λοιπόν, τα οποία θα μαζευτούν στο πρώτο trade που θα κυκλοφορήσει σε μερικές ημέρες, και θα έχει τον τίτλο του arc, δηλαδή το The Destiny Path. Ας ελπίσουμε να έχουμε καλύτερο volume από ότι ήταν το προηγούμενο, αν και δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος.

Και τώρα μια παρουσίαση που κανείς ποτέ δεν περίμενε από μένα: Darth Vader Imperial Machine. Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι δεν είμαι φαν του Star Wars. Ίσως επειδή δεν τα έβλεπα ως παιδί; Πολύ πιθανό. Η πρώτη ταινία Star Wars που είδα ήταν το Phantom Menace στην τρυφερή ηλικία των δώδεκα ή δεκατριών Μαΐων και μου είχε φανεί ως ένα από τα πιο βαρετά πράματα που είχα δει στη ζωή μου. Είδα την ορίτζιναλ τριλογία ως φοιτητής και ήμουν σε φάση «εμμ...οκ». Καταλαβαίνω τη σημασία τους, αλλά μέχρι εκεί. Θα συνεχίσω λέγοντας ότι αυτή ήταν η πρώτη φορά που διαβάζω ένα Star Wars κόμικ και μπορώ να πω ότι εξεπλάγην πολύ ευχάριστα. Η ιστορία αυτή ξεκινάει από εκεί που τελειώνει το Episode III: Revenge of the Sith. Προφανώς ακολουθούμε τον Vader σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, ο οποίος μοιάζει ιδιαιτέρως τσαμπουκαλεμένος και θανατηφόρος, αλλά, όπως είναι λογικό, δεν είναι ακριβώς αυτό το απόλυτο κακό και άτρωτο πλάσμα που φαίνεται να είναι στην ορίτζιναλ Star Wars trilogy (αν θυμάμαι καλά). Αυτό βέβαια, δεν τον εμποδίζει από το να επιτίθεται κυριολεκτικά σε ό,τι βρίσκεται στο διάβα του χωρίς δεύτερη σκέψη. Αφού σε κάποια φάση είπα «έλεος ρε φίλε, ρώτα τους πρώτα μήπως μπορούν να κάνουν λίγο πιο πέρα να περάσεις». Βλέπουμε επίσης το πώς αποκτάει το κόκκινο light saber του, τη σχέση που αναπτύσσεται με τον Emperor και γενικά όλη τη μεταστροφή που γίνεται μέσα του (και έξω του) εξαιτίας του θυμού και της απώλειας. Εδώ βλέπουμε ξεκάθαρα μια στιγμή παραφροσύνης Το σενάριο του Soule δεν ξέρω αν είναι όντως τόσο τρομερό, παρόλο που μου άρεσε. Αυτό που με εντυπωσίασε κυρίως είναι το σχέδιο του Camuncoli, το οποίο είναι τελείως κινηματογραφικό και ο τρόπος με τον οποίο δείχνει την κίνηση, χωρίς να τη δείχνει (ακούγεται περίεργο, αλλά δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω) είναι απίστευτος. Δεν είμαι σίγουρος αν θα μου άρεσε τόσο με διαφορετικό σχέδιο δηλαδή. Τέλος, θα πω ότι αυτό το κόμικ μου άρεσε τόσο πολύ που νομίζω ότι θα πρέπει να ψαχτώ περισσότερο με Star Wars κόμικς (πρωτάκουστο).

Φανταστείτε ότι μόλις έχετε εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ, στη θέση του, θεωρητικά έστω, ισχυρότερου ανθρώπου στον πλανήτη και είστε αποφασισμένος να διορθώσετε τα λάθη του προκατόχου σας, ο οποίος αποδείχθηκε μάλλον πολεμοχαρής, εμπλέκοντας την πατρίδα σας σε διάφορους πολέμους. Και την πρώτη μέρα μετά την ορκωμοσία σας, ανακαλύπτετε ότι ο προκατόχός σας σας έχει αφήσει ένα γράμμα πάνω στο γραφείο σας, την Επιστολή 44. Το ανοίγετε και μαθαίνετε κάτι εξωπραγματικό: η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει μάθει ότι υπάρχει ένα εξωγήινο διαστημόπλοιο που βρίσκεται στη ζώνη των αστεροειδών, χωρίς να προσπαθήσει να έρθει σε επαφή μαζί μας. Γιατί όμως; Ποιοι είναι; Τι θέλουν; Αποτελούν απειλή; Για να απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα και ενδεχομένως και άλλα, οι ΗΠΑ έχουν ήδη στείλει ένα επανδρωμένο διαστημόπλοιο στην περιοχή που βρίσκεται το εξωγήινο σκάφος, επανδρωμένο από 9 μέλη, άνδρες και γυναίκες, επιστήμονες και στρατιωτικούς, σε μια αποστολή, η οποία δεν θα έχει επιστροφή. Μαθαίνοντάς τα όλα αυτά, ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ βρίσκεται αντιμέτωπος με το δίλημμα, εάν θα έπρεπε να κοινοποιήσει αυτές τις πληροφορίες στον κόσμο. Κάπως έτσι ξεκινά το κόμικ των Charles Soule και Alberto Jiménez Albuquerque. Βασισμένο σε αυτήν την ενδιαφέρουσα ιδέα, ο συγγραφέας πλέκει μια ενδιαφέρουσα υπόθεση, η οποία διαδραματίζεται σε δύο βασικά τόπους: στη Γη, όπου η πλοκή περιστρέφεται κυρίως γύρω από τον πρόεδρο των ΗΠΑ και στο σύμπαν, όπου παρακολουθούμε τα μέλη της αποστολής. Ήδη από το πρώτο τεύχος, ο παρατηρητικός αναγνώστης καταλαβαίνει ότι κάτω δεν πάει καλά στο σκάφος (δεν αναφέρομαι σε αυτό που θα μας αποκαλυφθεί αμέσως μετά την πρώτη επικοινωνία του νέου προέδρου με το διαστημόπλοιο) και συνειδητοποιεί ότι θα παρακολουθήσει κάτι που δεν είναι απλή ΕΦ, αλλά και μυστήριο. Οτιδήποτε άλλο γράψω για την υπόθεση είναι ενδεχόμενο spοiler, άρα σταματώ εδώ. Γενικά είναι ένα διασκεδαστικό κόμικ, χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις, που το παρακάνει σε αρκετά σημεία και ξεχειλώνει την πλοκή σαφώς παραπάνω από όσο θα έπρεπε, η αλήθεια είναι, αλλά παρόλα αυτά διαβάζεται με αρκετό ενδιαφέρον μέχρι το μη αναμενόμενο τέλος. Οι χαρακτήρες είναι σχετικά πιστευτοί, όπως και τα διλήμματά τους, οι μπηχτές στο πολιτικό και στρατιωτικό σύμπλεγμα είναι ενδιαφέρουσες, αλλά όχι και ιδιαίτερα βαθιές και τέλος πάντων, ο συγγραφέας έχει αρκετές ιδέες για να κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Ο Ισπανός σκιτσογράφος Alberto Jiménez Albuquerque κάνει αρκετά έως πολύ καλή δουλειά. Το σκίτσο του είναι κάπως καρτουνίστικο για τα γούστα μου και νομίζω ότι στο σχεδιασμό των ανθρώπων δεν τα καταφέρνει τόσο καλά, παίρνει όμως άριστα στο σχεδιασμό των τοπίων, των διαστημόπλοιων, αλλά και στο γενικότερο στήσιμο των καρέ. Εκεί που έχει ιδιαιτέρως καλές επιδόσεις είναι στη μετάδοση της αίσθησης της απεραντοσύνης στο σύμπαν, της αίσθησης κενού που κυριαρχεί στο διάστημα. Ιδιαίτερη μνεία στο βασικό κολορίστα της σειράς, Dan Jackson,, ο οποίος γεμίζει με τα κατάλληλα χρώματα τη σειρά, απολύτως κατάλληλα για κάθε περίσταση. Δεν είναι το κόμικ, που θα σας αλλάξει τη ζωή, αλλά αν είστε πρόθυμοι να προσπεράσετε κάποιες ευκολίες και να μην έχετε πολλές απαιτήσεις, πιστεύω θα περάσετε καλά. Η σειρά ολοκληρώθηκε σε 35 τεύχη, που συγκεντρώθηκαν σε έξι trades με πολύ ωραία, γυαλιστερά εξώφυλλα, αλλά χωρίς επιπλέον υλικό, εκτός από μια πινκοθήκη με κάποιους από τους πρωταγωνιστές. Από όσο ξέρω πρέπει να έχει κυκλοφορήσει και πιο συγκεντρωτική έκδοση, που νομίζω ότι ολοκληρώνεται σε δύο ή τρεις σκληρόδετους τόμους. Όσοι διαβάσετε τα trades, να ξέρετε ότι τα τεύχη 7, 14, 21, 28 και 32 αποτελούν τον 5ο τόμο και ασχολούνται με το παρελθόν του πληρώματος του διαστημοπλοίου (και όχι μόνο )

Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 17-02-2017 Υλικό Συλλογής: Death of Wolverine 01-04 (September/October 2014) Ο Γούλβεριν δεν έχει πλέον τον παράγοντα ίασης, και χωρίς αυτόν, όλα όσα έχει υποστεί το σώμα του στα 100 και πλέον χρόνια ζωής του θα τον οδηγήσουν αργά αλλά μετά βεβαιότητας στον τάφο. Με τον Ριντ Ρίτσαρντς να ψάχνει μια λύση γύρω από το θέμα, το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να αράξει και να μείνει μακριά από μπελάδες. Όμως κάποιος τον έχει επικηρύξει και το μόνο που του μένει τώρα είναι να πάρει το θέμα στα χέρια του και να πέσει μαχόμενος. Πρόκειται για μια ιστορία που βγήκε ως μίνι σειρά τεσσάρων τευχών τον Σεπτέμβριο με Οκτώβριο του 2014 στην Αμερική και η Anubis αποφάσισε να την βγάλει με αφορμή το Logan, την τελευταία ταινία που βγαίνει με τον Χιου Τζάκμαν στον ρόλο του Γούλβεριν. Είναι επίσης το δεύτερο άλμπουμ που είχαμε την τύχη να δούμε να κυκλοφορεί το ίδιο διάστημα, χάρη σε αυτή την αφορμή, μετά και το Όπλο X της Οξύ. Σαν ιστορία τώρα δεν είναι στο επίπεδο της σάγκα του Barry Smith αλλά δεν είναι και άσχημη, ενώ ο Soule τιμά ακριβώς αυτή την ιστορία, ενσωματώνοντας έναν χαρακτήρα από το πείραμα του Όπλου X, ο οποίος κάνει την επανεμφάνιση του. Μεγάλο ατού σίγουρα είναι το σχέδιο του McNiven. Θα ήταν καλό βέβαια να είχαμε δει και τα γεγονότα που οδήγησαν στο τρέχον «θανατικό», αλλά αυτά καλύφθηκαν μέσα σε 20 τεύχη και δύο volumes του βασικού τίτλου του Wolverine, οπότε κατανοητά δεν μπορούσαν να τα περιλάβουν και αυτά τα τεύχη. Η έκδοση είναι τώρα στα τυπικά για τα τελευταία χρόνια στάνταρ της Anubis. Καλή αλλά με προσοχή στο άνοιγμα. Το περίεργο μάλιστα είναι πως όσο λιγότερες είναι οι σελίδες, τόσο πιο σφικτή και με μικρό περιθώριο ανοίγματος δείχνει να είναι η ράχη. Ο τόμος περιέχει μόνο τα 4 τεύχη της μίνι σειράς και όχι τα έξτρα της Αμερικάνικης έκδοσης, μιας και βασίζεται στην αντίστοιχη κυκλοφορία της Panini, που είναι γνωστή για τις εκπτώσεις σε περιεχόμενο που κάνει, όποτε έχει την δυνατότητα.