Search the Community

Αν σας προσέγγιζε κάποιος, σας έδινε ένα όπλο και 100 σφαίρες, και σας εγγυόταν ότι όποιον και να σκοτώνατε, δεν θα σας αναζητούσαν οι αρχές, τι θα κάνατε; Αυτό είναι το κεντρικό αφηγηματικό εργαλείο της συγκεκριμένης μεγαλειώδους σειράς, η οποία κράτησε μια δεκαετία και 100 τεύχη, και καθιέρωσε τους δημιουργούς της στην πρώτη κατηγορία της βιομηχανίας. Και επειδή τη διάβασα πάνω από 10 χρόνια αφού τελείωσε, και 20 χρόνια αφού ξεκίνησε, πιστεύω ακράδαντα ότι αν την διάβαζε ο 20χρονος Γιάννης, θα του είχε ανατινάξει τον εγκέφαλο και θα έψαχνε όλα τα κομιξοσαϊτ για της βάλει 11 στα 10. Επειδή όμως ο Γιάννης πλέον δεν είναι 20, αλλά 42, πέρασε καλά, λάτρεψε σχέδιο, εκτίμησε λόγο αλλά και ένιωσε όμως ότι τραβήχτηκε και λίγο από τα μαλλιά χωρίς λόγο. O Agent Graves είναι αυτός που προσφέρει τη βαλίτσα με το όπλο και τις σφαίρες σε διάφορους χαρακτήρες, οι οποίοι συνήθως είναι σε άσχημη στιγμή στη ζωή τους. Στην πορεία, ανακαλύπτουμε ότι παλιότερα δούλευε για μια μυστική σέκτα αιώνων μασονικού τύπου, με το όνομα The Trust, στην οποία συμμετέχουν οι πιο ισχυρές οικογένειες παγκοσμίως, και από την οποία τον έχουν διώξει. Και μαθαίνουμε ποιος ακριβώς ήταν ο (ρυθμιστικός) ρόλος του σε αυτή τη σέκτα, ποιοι ήταν οι βοηθοί του και πως και με ποια κριτήρια ακριβώς επιλέγει τα άτομα στα οποία προσφέρει τις βαλίτσες. Και όλα αυτά είναι αριστουργηματικά δοσμένα από τον Brian Azzarello, με ελάχιστο exposition και κοφτούς, στακάτους διαλόγους, οι οποίοι μυρίζουν "δρόμο". Και ίσως αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του Azzarello, το ότι κατορθώνει δηλαδή να ακούγονται οι διάλογοι του τόσο αυθεντικοί έτσι ώστε να πηδάνε οι χαρακτήρες του από το χαρτί και να νομίζεις ότι είναι δίπλα σου, να αισθάνεσαι τον πόνο τους και την οργή τους. Κυρίως την οργή τους. Γιατί ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με φιγούρες, κατά βάση περιθωριακές, έως και γραφικές, οι οποίες βρίσκονται συνήθως στο τελευταίο σκαλοπάτι της ζωής τους ως μέλη του κοινωνικού συνόλου. Και αν κάποιοι είναι ανθρώπινοι, "σιγανοί" και εσωτερικοί, άλλοι κινούνται στο όριο του γκροτέσκου, σαν να μας ήρθαν από κόμικ του Garth Ennis. Είναι όμως στρατηγικά τοποθετημένοι στην πλοκή, και η ίδια τους η τραγωδία δεν τους αφήνει να γίνουν καρικατούρες. Και παρόλο που κάποια στιγμή εισάγονται συνεχώς ολοένα και καινούριοι χαρακτήρες, σε σημείο στο οποίο να μπερδεύουν την άναγνωση και την κατανόηση, στο τέλος θα μείνουμε με τους κεντρικούς, αυτούς που μας έκαναν παρέα για τόσα τεύχη. 100 στον αριθμό, σίγουρα παραπάνω από ότι χρειάζονταν, πράγμα που γίνεται κατανοητό και μόνο από το ότι κάποια στιγμή το σεναριακό εργαλείο της βαλίτσας εγκαταλείπεται, όσο καίριο και ουσιώδες ήταν για το στήσιμο της ιστορίας. Ίσως ήθελαν να φτάσουν τα 100, όσα και ο τίτλος της σειράς, ίσως πούλαγε τόσο πολύ που αρμέχθηκε από δημιουργούς και εκδοτική. Το σίγουρο είναι ότι ξεχείλωσε λίγο, με καλογραμμένα μεν arcs 1-2-3 τευχών, τα οποία λίγα όμως προσφεραν στην κεντρική ιστορία, παρά μία άνευ λόγου καθυστέρηση στην ολοκλήρωση της. Λίγα κόμικ του Eduardo Risso είχα διαβάσει, αλλά εδώ με άφησε πραγματικά με το στόμα ανοιχτό. Όχι λόγω των πλούσιων καρέ του, που δεν είναι πλούσια. Όχι λόγω του απίστευτα όμορφου και καλοδουλεμένου σχεδίου του, το οποίο κινείται στον μέσο όρο. Αυτό όμως που με κέρδισε πάνω από όλα είναι η τρομερή σκηνοθεσία του, η τοποθέτηση της κάμερας του και η τρομερή αίσθηση χρήσης των splash σε συνδυασμό πάντα με την προώθηση της δράσης. Πίσω και πάνω από τον ομιλούντα, κάτω από το επίπεδο της μέσης, ζουμαρισμένο στα δάχτυλα, στη σκανδάλη, στο ποτήρι, στη σφαίρα, ότι μπορείτε να φανταστείτε το έχει κάνει. Κατά κανόνα λιτός, χωρίς πολλά καρέ, χωρίς ιδιαίτερο background, με σπάνια εστίαση στα πρόσωπα, αλλά εμμέσως, στις καταστάσεις, πρέπει να είναι το πιο απόλυτα λειτουργικό σχέδιο που έχω δει. Προφανώς έδεσαν με τον Azzarello, γιατί σενάριο και σχέδιο μαζί κεντάνε, σε σημείο που απορώ πως το αποτέλεσμα είναι από δύο και όχι έναν άνθρωπο. Είναι το σχέδιο που δεν σε εντυπωσιάζει ξεφυλλίζοντας, αλλά σε αρπάζει από τα $#@^$ όσο διαβάζεις, και διαβάζεις, και διαβάζεις.... 100 τεύχη, 13 trades, 5 πιο χοντρά trades, 5 Deluxe Editions, 2 Omnibus από τα οποία το ένα κυκλοφορεί και το άλλο αναμένεται το καλοκαίρι του επομένου χρόνου. Κρίμα που δεν το διάβαζα τη δεκαετία του 2000, πλέον έχουμε πολλά (και πολύ καλά) στο είδος του crime, και ίσως δεν με εντυπωσιάζει όσο θα με εντυπωσίαζε τότε. Τότε θα του έβαζα ένα 9,5/10 και θα περίμενα κάθε μήνα με ανυπομονησία. Τώρα του βάζω ένα τίμιο και αξιοπρεπέστατο 8/10, το οποίο δεν βάζω και πολύ συχνά, με ότι πόντους χαμένους λόγω περιττού πλατειάσματος. Αξίζει πάντως να είναι στη βιβλιοθήκη όλων των κομιξάδων. Trust Me

Ορίστε, λοιπόν, μια πρωτότυπη ιδέα από την DC: να προσκαλέσει δημιουργούς από 14 χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, για να φτιάξουν μια ολιγοσέλιδη ιστορία, με πρωταγωνιστή τον Μπάτμαν / Μπρους Γουέιν, η οποία θα διαδρματίζεται στη χώρα καταγωγής των καλλιτεχνών. Δεν γνωρίζω λεπτομέρειες για το πρότζεκτ και εάν συνέτρεχαν και άλλες προϋποθέσεις για τη δομή της ιστορίας, αλλά, εάν κρίνω από το αποτέλεσμα, μάλλον η DC έδωσε στους/στις δημιουργούς μια σχετική ελευθερία κινήσεων. Σχεδόν όλοι οι δημιουργοί είναι γνωστοί έως και διάσημοι στις χώρες τους και ορισμένοι έχουν δουλέψει και στις ΗΠΑ. Δεν γνωρίζω, βέβαια, ποια ήταν τα κριτήρια επιλογής, αλλά σε γενικές γραμμές, όλοι και όλες προσπάθησαν να δώσουν κάτι ενδιαφέρον. Φυσικά, το Batman: The World είναι ανθολογία και ως τέτοια είναι σχεδόν εξ ορισμού άνιση. Δεν είναι όλες οι ιστορίες εξίσου ενδιαφέρουσες και κάποιες μου φάνηκαν εντελώς αδιάφορες. Σας παρουσιάζω τις ιστορίες κατά σειρά εμφάνισης μέσα στον τόμο μαζί με σύντομες εντυπώσεις. "Global City"- ΗΠΑ : Brian Azzarello (σενάριο), Lee Bermejo (σχέδιο) Ανούσια εισαγωγή στον τόμο, που προφανώς απευθύνεται σε όσους/ες δεν έχουν διαβάσει ποτέ τους Μπάτμαν. Αναρωτιέμαι πόσοι/ες να υπάρχουν... Θα μπορούσαν να είχαν βρει κάτι πιο ευφάνταστο. Το σχέδιο του Bermejo, βεβαίως, τα σπάει. "Paris" - Γαλλία: Mathieu Gabella (σενάριο), Thierry Martin (σχέδιο) Ο Μπάτμαν, η Κατγούμαν και ένα τρίτο πρόσωπο στο Λούβρο και μια ανατροπή στο τέλος, γιατί τέλος πάντων... l' amour!!! Ευχάριστη ιστοριούλα, πρωτότυπη με ενδιαφέρον σχέδιο. "Closed for the Holidays" - Ισπανία: Paco Roca Έκπληξη για μένα η συμμετοχή του Ρόκα στην ανθολογία και η αλήθεια είναι, ότι παραδίδει μια από τις πιο ευφάνταστες ιστορίες της συλλογής, με ελάχιστα λόγια, σύντομη και μεστή. "Ianus" - Ιταλία: Alessandro Bilotta (σενάριο), Nicola Mari (σχέδιο) Η μόνη ιστορία της συλλογής, για την οποία ακόμη δεν έχω αποφασίσει πόσο μου άρεσε - γιατί σίγουρα δεν με άφησε αδιάφορο. Μια ενδιαφέρουσα ιστορία, η οποία αξιοποιεί το χώρο και την ιστορία της Ρώμης και έχει ένα εντυπωσιακό σχέδιο αλα Mignola. Πιστεύω, ότι κάτι της έλειπε και σε άλλη περίπτωση θα μιλούσαμε για ένα μικρό αριστούργημα. "A Better Tomorrow" - Γερμανία: Benjamin von Eckartsberg (σενάριο), Thomas von Kummant (σενάριο) Μια ιστορία με ενδιαφέρουσες ιδέες και σχέδιο, προσπαθεί να κάνει χρήση, έστω και περιορισμένη, γερμανικών θρύλων, μάλλον καταλήγει κοινότοπη, αλλά έχει ανατρεπτικό τέλος. Το σχέδιο με άφησε αδιάφορο. "Red Mass" - Τσεχία: Štěpán Kopřiva (σενάριο), Michal Suchánek (σχέδιο) Ψυχροπολεμική περιπέτεια (διαδραματίζεται το 1984) και κοινότοπη, παρά το ενδιαφέρον εύρημα. Καλό σχέδιο, πάντως. "My Bat-Man" - Ρωσία: Kirill Kutuzov και Egor Prutov (σενάριο), Natalia Zaidova (σχέδιο) Όχι η καλύτερη, αλλά μια από τις πρωτότυπες ιστορίες της συλλογής σχετικά με ένα Ρώσο σκιτσογράφο, που μεγαλώνει μέσα στο ανατολικό μπλοκ αναρωτώμενος εάν ο ήρωας είναι πραγματικός ή όχι. Καλό σχέδιο, εξυπηρετεί σωστά την ιστορία. "The Cradle" - Τουρκία : Ertan Ergil (σενάριο), Ethem Onur Bilgiç (σχέδιο) Πολύ ευχάριστη έκπληξη για εμένα αυτή η ιστοριούλα, που και αξιοποιεί με επιτυχία τα διάφορα πολιτισμικά στοιχεία, που υπήρχαν ή υπάρχουν ακόμη στην τουρκική επικράτεια, αλλά και τα συνδέει με το continuity του ήρωα. Ωραίο σχέδιο. "Defender of the City" - Πολωνία: Tomasz Kołodziejczak (σενάριο), Piotr Kowalski (σχέδιο), Brad Simpson (χρώμα) Δυστυχώς, μια ανούσια ιστορία και είναι πολύ κρίμα, γιατί η Βαρσοβία με την ιστορία που έχει προσφερόταν για κάτι καλύτερο. Το σχέδιο είναι σαφώς καλύτερο από το σενάριο. "Funeral" - Μεξικό: Alberto Chimal (σενάριο), Rulo Valdés (σχέδιο) Η σύγχρονη και η αρχαία ιστορία της πόλης του Μεξικού ενώνονται σε αυτή την ιστορία με σαφές υπερφυσικό στοιχείο. Καλή, αλλά θα ήθελα κάτι παραπάνω. Αρκετά ιδιόρρυθμο, αλλά αποτελεσματικό σχέδιο. "Where are the Heroes?" - Βραζιλία: Carlos Estefan (σενάριο), Pedro Mauro (σχέδιο) Αυτή για εμένα ήταν η καλύτερη ιστορία της συλλογής. Πολύ απαισιόδοξη, αρκετά τολμηρή, σαφώς πολιτική, πλήρως ενταγμένη στη ζοφερή κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα της Βραζιλίας. Επίσης, εξαιρετικό σχέδιο. "Muninn" - Νότια Κορέα: Inpyo Jeon (σενάριο), Jaekwang Park, and Junggi Kim (σχέδιο) Δυστυχώς, μου φάνηκε εντελώς αδιάφορη με απλώς κάπως ενδιαφέρον σχέδιο "Batman and Panda Girl" - Κίνα: Xu Xiaodong και Lu Xiaotong (σενάριο), Qiu Kun (σχέδιο), Yi Nan (χρώμα) Δεν γνωρίζω εάν η Panda Girl είναι ηρωίδα κόμικς ή κινουμένων σχεδίων στην Κίνα, αλλά ούτε αυτή η ιστορία μου άρεσε και κυρίως σχεδιαστικά, παρά το γεγονός, ότι ήθελε να περάσει ένα μήνυμα. Τραγικό λέτερινγκ! "Batman Unchained" - Ιαπωνία: Okadaya Yuichi Προφανώς, εικονογραφημένη σε στιλ μάνγκα, έχει κάποιο ενδιαφέρον, τόσο σεναριακό, όσο και σχεδιαστικό, αλλά έως εκεί. Δεν το προτείνω σε καμία/ κανένα, όχι επειδή δεν μου άρεσε, αντιθέτως, το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον, αλλά επειδή θεωρώ, ότι είναι για πιο περιορισμένο κοινό. Πιστεύω όμως, ότι αξίζει μαι ανάγνωση. Τρεις παρατηρήσεις για το τέλος: 1) Σε πολλές ιστορίες ο Μπρους Γουέιν και ο Μπάτμαν βρίσκονται μαζί στην ίδια χώρα / πόλη. Μα καλά, ουδείς δεν έχει κάνει τη σύνδεση μεταξύ τους; Αυτή την απορία την είχα πάντα, όταν ο Μπάτμαν εμφανίζεται εκτός της Γκόθαμ. 2) Σχεδόν σε όποια χώρα πηγαίνει, ο Μπρους Γουέιν φαίνεται να ξέρει και τη γλώσσα της χώρας. 3) Εύχομαι να υπάρξει συνέχεια στο πρότζεκτ και να δούμε και Έλληνες δημιουργούς. Κυκλοφόρησε κατευθείαν σε μια σκληρόδετη έκδοση με ελάχιστο επιπλέον υλικό (κρίμα!). Όλες οι εικόνες είναι από το ίντερνετ.

Όταν σκέφτομαι DC, σκέφτομαι πάντα Batman. Ίσως φταίει ότι μερικές από τις καλύτερες ιστορίες της DC, έχουν πρωταγωνιστή τον Batman, ίσως μου φωνάζει η παιδική μου ηλικία που μεγάλωσε με το χαρακτήρα, ίσως πλέον η ίδια η εταιρία έχει μια τάση να εκδίδει περισσότερα σχετικά κόμικς. Αυτή τη φορά όμως, αποφάσισα να πειραματιστώ και να διαβάσω και κάτι διαφορετικό, Αγοράζοντας το σε μια καλή τιμή και έχοντας ήδη δει τη ταινία (η οποία μου άφησε μια θετική εντύπωση), βρέθηκα να διαβάσω το Birds of Prey των Brian Azzarello, Emanuela Lupacchino και Ray McCarthy. Εξώφυλλο βιβλίου (πηγή https://bleedingcool.com/comics/dc-comics-cancels-orders-brian-azzarello-birds-of-prey-black-label/) Το Birds of Prey εκδόθηκε τον Απρίλιο του 2020 από τη DC μέσω της κατηγορίας Black Label. Σε σενάριο Brian Azzarello και σχέδιο Emanuela Lupacchino και Ray McCarthy, πρόκειται για ένα γκράφικ νόβελ που προέκυψε μετά την ακύρωση ομώνυμης σειράς κόμικ και λόγω της κυκλοφορίας της ταινίας "Birds of Prey", με αποτέλεσμα τα δυο έργα να εκδίδονται με δύο μήνες διαφορά. (πηγή https://www.xplosionofawesome.com/2020/06/birds-of-prey-2020-1.html) Η αποφυλάκιση της Harley Quinn, ο εντοπισμός ενός έμπορου ναρκωτικών από τη Huntress και την επιθεωρητή Mondoya, καθώς και μια υπόθεση δολοφονίας ενός παλιού φίλου της Black Canary, θα οδηγήσουν τις τέσσερίς τους στο κυνήγι μιας συμμορίας εκτελεστών, ενώ παράλληλα βρίσκονται κυνηγημένες και από τη συμμορία του Joker. Μια αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία, που όμως δεν διαφέρει πολύ από την ομώνυμη ταινία. Βέβαια ίσως είναι λογικό, μιας και κυκλοφόρησε δύο μήνες μετά. Κάτι τέτοιο προσωπικά δε με ενόχλησε, αν και ίσως κάνει το συγκεκριμμένο κόμικ αρκετά προβλέψιμο. Ο σχεδιασμός των χαρακτήρων από την άλλη, απέχει αρκετά από το πως παρουσιάζονται στη ταινία, καθώς είναι βασισμένη στα πιο σύγχρονα κόμικς. Σίγουρα έχει έναν αρκετά πιο σοβαρό τόνο και αυτό φαίνεται στη θεματολογία και στη ψυχολογία των χαρακτήρων. Διασκεδαστικό, έντονο και γεμάτο δράση, καταλήγει σε ένα κάπως απότομο τέλος, κρατώντας όμως τη προσοχή του αναγνώστη αρκετά ώστε να φτάσει να το δει και να το διαβάσει.

Hellblazer To πρώτο τεύχος HellBlazer Στα γενικά To 1988 έμελλε να είναι μια πολύ σημαντική χρονιά για τα κόμικς και συγκεκριμένα για τα κόμικ φαντασίας και τρόμου. Έχοντας κλέψει τις εντυπώσεις τρία χρόνια πριν στο τεύχος Swamp Thing #37 του Άλαν Μουρ, ο χαρακτήρας John Constantine επρόκειτο να αποκτήσει την δική του σειρά κόμικ ή οποία αρχικά είχε τον τίτλο Hellraiser. Στην πορεία αυτό το όνομα εγκαταλείφθηκε προκειμένου να αποφευχθούν συγκρίσεις με το ομώνυμο φιλμ (ναι αυτό με τον τύπο που μοιάζει με άσπρο μαξιλαράκι για βελόνες), επομένως το περιοδικό πήρε τον τίτλο Hellblazer, που καθιέρωσε έναν από τους πιο ενδιαφέροντες και προσεκτικά ψυχογραφημένος χαρακτήρες που έχουμε δει ποτέ. Αν και η δημιουργία του χαρακτήρα πιστώνεται στον Άλαν Μουρ τα άτομα που λάξευσαν την προσωπικότητα του ήταν μια πληθώρα καλλιτεχνών, όπως οι Ennis, Milligan, Azzarello, Gaiman, Morrison και πολλοί πολλοί άλλοι. Ένας μάγος αλλιώτικος από τους άλλους Το Hellblazer είναι ένα κόμικ σκοτεινής μαγείας και υπερφυσικού τρόμου, που κατά κύριο λόγο λαμβάνει χώρα στο ομιχλώδες και μουντό Λίβερπουλ. Ο πρωταγωνιστής μας, ο John Constantine είναι ένας χαρακτήρας με σκοτεινό παρελθόν, που νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του και δεν διστάζει να θυσιάσει ακόμα και τους καλύτερους του φίλους για να πάρει αυτό που θέλει. Στην καθισιά του καπνίζει τουλάχιστον 30 τσιγάρα τη μέρα κάτι που τον έχει βάλει και σε κάτι μικροπροβληματάκια ενώ θεωρείται και ένας από τους ισχυρότερους ζωντανούς μάγους του κόσμου μας. Υπάρχουν κάποιες guest εμφανίσεις άλλων χαρακτήρων της DC όπως η Zatanna και το Swamp Thing, αλλά η πλοκή των ιστοριών βασίζεται κυρίως στους εσωτερικούς δαίμονες του χαρακτήρα και στις εξωφρενικές περιπέτειες που μπλέκει. Αν και κατέχει αρκετές αποκρυφιστικές δυνάμεις, αυτό που κάνει τον Constantine ξεχωριστό είναι η ικανότητα του να χρησιμοποιεί περίτεχνα το μυαλό του, χειρίζοντας ανθρώπους και δαίμονες σαν να είναι πιόνια σε μια σκακιέρα. Πολλές φορές, η έκβαση των ιστοριών δεν είναι χαρούμενη, ούτε για τον ίδιο τον πρωταγωνιστή αλλά ούτε και για τα άτομα του κύκλου του. Η εξωτερική εμφάνιση του είναι εμπνευσμένη από τον τραγουδιστή Sing, ενώ ο Constantine προσδιορίζεται σαν bisexual. Η δημοτικότητα του χαρακτήρα ήταν τέτοια, που κατάφερε να μεταπηδήσει στο επίσημο σύμπαν της DC το 2011 μέσω των σελίδων του περιοδικού Justice League Dark, που είχε αναλάβει ο Jeff Lemire με τον Mikel Janin. To πρώτο τεύχος Justice League Dark που έκανε την επίσημη μετάβαση του Constantine στο σύμπαν της DC Τα πρώτα χρόνια από τον Jamie Delano Ο πρώτος από τους ταλαντούχος συγγραφείς που ανέλαβε να εξιστορήσει τις προσωπικές περιπέτειες του Constantine ήταν ο Jamie Delano. Ο Delano μας εισήγαγε τους βασικούς χαρακτήρες στον κόσμο του Constantine, όπως τον πιστό του φίλο τον ταξιτζή Chas ενώ σκάλισε λίγο και το παρελθόν του, αποκαλύπτοντας τραυματικές καταστάσεις που στοίχειωναν τον χαρακτήρα, όπως το μοιραίο περιστατικό στο Newcastle, με έναν εξορκισμό που ο νεαρός John δεν κατάφερε να φέρει εις πέρας. Ο Delano μέσα από τις σελίδες του δεν παρέλειψε να αγγίξει κάποια πολιτικά θέματα που ταλάνιζαν την Αγγλία εκείνη την περίοδο, ενώ κατάφερε να παραδώσει ένα αρκετά προσγειωμένο run, στο οποίο προσέδωσε μια γήινη προσέγγιση στα ζητήματα που ανέλυε, χωρίς να μεταβάλλεται η ουσία μόνο στην υπερφυσική περιπέτεια. Επιπλέον, οι πανκ επιρροές της καθημερινότητας του αλλά και η πολιτική αστάθεια με την Μάργκαρετ Θάτσες είναι έκδηλες στις ιστορίες του. Κάποιες από τις σημαντικότερες ιστορίες του είναι: Original Sins The Devil You Know O Garth Ennis O Preacher πριν τον Preacher Μετά τον Delano, τα ηνία της σειράς ανέλαβε ο Garth Ennis, που κατά τη γνώμη μου έκανε και το καλύτερο run σε ολόκληρο το Hellblazer. O Ennis έβαλε στο μικροσκόπιο τις σχέσεις του Constantine με τα άτομα που βρίσκονταν γύρω του, ενώ ασχολήθηκε περισσότερο με τα θρησκευτικά ζητήματα που ο Delano είχε επιλέξει να αφήσει λίγο σε μια απόσταση. Γενικότερα, μέσω των ιστοριών του Ennis αποδήμησε τον χαρακτήρα και έφτασε πολλές φορές στο σημείο να τον κάνει να υποφέρει τόσο σωματικά, αλλά και ψυχολογικά. Επιπλέον, ο Ennis δεν δίστασε να θίξει ζητήματα ρατσισμού και θρησκευτικού φανατισμού. Κάποιες από τις σημαντικότερες ιστορίες του είναι οι: Dangerous Habits Fear and Loathing Damnation's Flame To Dangerous Habits, είναι για πολλούς η καλύτερη ιστορία του Hellblazer O Ellis, o Azzarello και οι ομοφοβικές αντιδράσεις Μετά από ένα τίμιο, αλλά συγκριτικά αρκετά πιο αδύναμο run από τον Paul Jenkins, o Warren Ellis ανέλαβε το 1999 να συνεχίσει να μας εξιστορείται τις περιπέτειες του παμπόνηρου μάγου. Ωστόσο, ο Ellis δεν έμελλε να μείνει πολύ στη θέση του writer, καθώς η DC αρνήθηκε να δημοσιεύσει την ιστορία του με τίτλο "Shoot", που πραγματευόταν ένα μαζικό φονικό σε ένα σχολείο. Πάντως, το σύντομο run του που ξεκίνησε με την ιστορία "Haunted", έδειχνε πολλά υποσχόμενο μιας και προσπάθησε να τονίσει την φύση του ντετέκτιβ του χαρακτήρα, που αναλάμβανε να ερευνήσει μια δολοφονία. Μετά την αποχώρηση του Ellis, την σκυτάλη ανέλαβε ο Azzarello για 30 περίπου τεύχη μέχρι το 2002. Το run του, αν και επίσης ικανοποιητικό, δεν πρόσφερε τις μεγάλες στιγμές που είχαμε δει από μεγάλους συγγραφείς, ενώ υπήρξε μια σχετική δυσαρέσκεια για την επιλογή να παρουσιαστεί η ομοφυλοφική πλευρά του χαρακτήρα. Η απεικόνιση του νεοναζισμού και του φαινόμενου του βιασμού στις φυλακές, ξεσήκωσε επίσης αντιδράσεις. Η νεότερη περίοδος: 2002-2011 Στη διάρκεια των επόμενων χρόνων υπήρξαν αρκετοί ακόμα writers που ανέλαβαν τη συγγραφή του Hellblazer. Ο Mike Carey επιχείρησε να επιστρέψει τον χαρακτήρα στις ρίζες του, με τις περισσότερες ιστορίες να διαδραματίζονται και πάλι στην Αγγλία και συγκεκριμένα στο Λίβερπουλ. O Carey ήταν ο πρώτος συγγραφέας από το Liverpool που έγραφε για έναν χαρακτήρα που επίσης προερχόταν από το Liverpool. Η χρήση της μαγείας είναι πιο έντονη στις ιστορίες του. Έπειτα, τον τίτλο συνέχισαν να γράφουν οι Dina, Diggle, Milligan με τον τελευταίο να αναλαμβάνει και το τελευταίο τεύχος της σειράς που εκδόθηκε το 2011. O Keanu Reeves σαν John Constantine Κληρονομία Αν και το Hellblazer δεν έκανε ποτέ τις υψηλές πωλήσεις άλλων τίτλων, η πορεία του χαρακτηρίστηκε ως σταθερή. Τα 300 τεύχη του Hellblazer θα αφήσουν για πάντα το στίγμα τους στην ιστορία του σύγχρονου κομικ, ενώ ο χαρακτήρας John Constantine ήταν τόσο πετυχημένος που κατάφερε να σπάσει τα όρια της ένατης τέχνης και να αποδοθεί από τον Keanu Reeves στην ταινία Constantine αλλά και στην ομώνυμη σειρά με τον Matt Ryan στο ρόλο. Έκτοτε, έχουν γίνει πολλές εμφανίσεις του και σε βιντεοπαιχνίδια αλλά και ταινίες/σειρές κινουμένων σχεδίων.

Διαβασα στο σάιτ κάποια σχόλια για το κόμικ και νομίζω χρειάζεται μια παρουσίαση αυτή η ιστορία. Η πρώτη δουλειά που διάβασα από τους Bermejo Azzarello ήταν το Joker μια ιστορία που για εμένα είναι τόσο σπουδαία όσο το the killing joke. Οι δύο αποφασίζουν να ξανασυνεργαστουν και εδώ και να δώσουν μια νέα εικόνα στην ιστορία του batman. Το κόμικ ξεκινά σαν συνέχειά του Joker αλλά δεν χρειάζεται κάποιος να έχει διαβάσει το Joker για να καταλάβει κάτι. Ο Batman ξυπνάει κάπου και χωρίς να ξέρει που βρίσκετε προσπαθεί να θυμηθεί πως βρέθηκε σε αυτή την κατάσταση και να λύσει έναν φόνο,σε αυτή την προσπάθεια τον βοηθάει και ο Τζον Κονσταντίν άλλος ένας ήρωας του σύμπαντος της Dc. Όλη η ιστορία είναι μια μεταφυσική ιστορία τρόμου και μυστηρίου, μέσα στα πάνελ κάνουν την εμφάνηση τους και άλλοι ήρωες που έχουν να κάνουν με τον κόσμο της μαγείας όπως η Ζατανα. Προσωπικά ή ιστορία με εντυπωσίασε όπως και η πρώτη ιστορία με το Joker δεν είναι όμως μια ιστορία για οσους δεν έχουν ασχοληθεί λίγο με το Multiverse της Dc (δηλαδή διαφορετικούς κόσμους από τον κανονικό που γίνονται οι ιστορίες)ένας νέος αναγνώστης δεν θα καταλάβει πολύ την σημασία που έχουν οι χαρακτήρες που εμφανίζονται και γενικά μόλις την διαβάσεις χρειάζεται να την ξαναδιαβασεις για να καταλάβεις καλά το νόημα της ιστορίας και να την ευχαριστηθεις, είναι μια ιστορία πειραματική και πιστεύω πως έβγαλε πολύ μίσος για τον Batman, πάντως μου άρεσε αρκετά, αν και για ακόμα μια φορά γίνεται αναφορά στο παρελθόν του Batman που για εμένα δεν έχει και πολύ νόημα και δίνει την εικόνα μιας ίδιας συνταγής που η dc ακολουθεί σε πολλές κυκλοφορίες της και την χαμένη ευκαιρία να δούμε κάτι διαφορετικό και για ποιο άγνωστους ηρωες χωρίς αυτοί να στρέφονται γύρω από τον Batman. Όσοι θέλουν κάτι εναλλακτικό και σκοτεινό με πάρα πολύ καλό σχέδιο και "φιλοσοφικές" αναζητήσεις είναι ότι πρέπει.

"He is the cacling devil..The monster under the bed.The one who brings your greatest terror to life and laughs at you..." - Dr.Reedler for Joker Φέτος η DC γιορτάζει πρώτες εμφανίσεις πολλών χαρακτήρων της,που συμπληρώνουν πολλές δεκαετίες στις πλάτες τους,αλλά δεν έχουν δείξει ούτε για μία στιγμή γερασμένοι.Η αρχή έγινε με τον Robin(Detective Comics # 38 τον Απρίλιο του 1940)και συνεχίζουμε με Joker,CatWoman και Green Lantern.Σήμερα θα σας παρουσιάσω το επετειακό και πολυσέλιδο τεύχος του Joker(ο οποίος είχε κάνει το ντεμπούτο του στο Bat Man #1 τον Απρίλιο του 1940/τον ίδιο μήνα με τον Robin),δημιουργημένο από μία πλειάδα παλαιών και νέων δημιουργών,όπου ο καθένας έχει να δώσει και κάτι δικό του στον πρίγκηπα του εγκλήματος!! Επίσης reprints από τα κλασικότερα εξώφυλλα που έχει εμφανιστεί ο Joker καθώς και pin up galleries από ταλαντούχους καλλιτέχνες όπως John Romita jr.,Fiona Staples,Kelley Jones,Stjepan Sejic κ.α.O Joker δε θεωρείται απλά η μεγαλύτερη νέμεσις του Bat Man αλλά και ένας από τους μεγαλύτερους villain στην ιστορία των κόμικς.Ας δούμε τις ιστορίες του τεύχους μία προς μία λοιπόν! 1.Scars(Scott Snyder/συγγραφέας&Jock/σχεδιαστής): Ένας ψυχολόγος(Dr.Reedler) που ειδικεύεται στη θεραπεία των θυμάτων του Joker,προσπαθεί να τους πείσει με όλες του τις δυνάμεις και τη στήριξη του,ότι ο κλόουν είναι απλά ένας άνθρωπος,ειδικός στο να ψυχολογεί και να παίζει με τους φόβους των θυμάτων του...Έιναι όμως τα πράγματα έτσι;;Νομίζω ότι ο Snyder άξια πρέπει να συμπεριληφθεί στους definitive Joker writers.Γράφει αν όχι τον καλύτερο,σίγουρα το πιο τρομακτικό Joker που έχετε ποτέ διαβάσει.Το Death of the family και αυτή εδώ η ιστορία αποτελούν τη μεγαλύτερη εγγύηση σε αυτό.Η καλύτερη ιστορία του τεύχους με διαφορά... Θέλω να γίνω Harley στη θέση της Harley! 2.What comes at the end of a Joke(James Tynion IV/συγγραφέας&Μikel Janin/σχεδιαστής): Πρελούδιο του επερχόμενου Joker War(που θα αρχίσει από το Bat Man #95 που γράφει ο Tynion)και ουσιαστικά το ντεμπούτο της - θέλω να γίνω η νέα Harley - Punchline,που πρέπει να αποδείξει σκληρά ότι δεν είναι ακόμα ένα Joker fan girl..Ίδωμεν λοιπόν!!Μας τα είχε πει και η Joker's Daughter αυτά και τώρα she's just another day.... 3.Kill the Bat Man(Garry Whitta,Greg Miller/συγγραφείς & Dan Mora/σχεδιαστής): Όταν ο Bat Man πεθαίνει στο καθήκον,τι θα απογίνει άραγε ο μεγαλύτερος εχθρός του;;Ο ένας ουσιαστικά δημιούργησε τον άλλο,οπότε αν δεν υπάρχει ο ένας δεν μπορεί να υπάρξει και ο άλλος...Ή μπορεί να υπάρξει με πιο...σαδιστικό ρόλο;;Η πρώτη αστεία ιστορία της συλλογής(το τέλος με έκανε να ξεσπάσω στα γέλια)όμορφα σχεδιασμένη από τον Mora(Klaus,Flash,Terrifics)δίνει μία άλλη προοπτική στην εξέλιξη του Joker!! 4.Introducing the Dove Corps(Denny O'Neil/συγγραφέας&Jose Luis Garcia Lopez/σχεδιαστής): Οι βετεράνοι O'Neil & Garcia Lopez δίνουν και αυτοί μία νέα προοπτική εξέλιξης για τον Joker.Ο πρίγκηπας του εγκλήματος βαριέται..και αποφασίζει να αλλάξει παραστάσεις!!Κατατάσσεται στους Dove Corps που αναλαμβάνουν αποστολές διάσωσης χωρίς απώλεια της ανθρώπινης ζωής..Πόσο ακριβώς θα αντέξει μαζί τους;;;Μία από τις τελευταίες ιστορίες του πρόσφατα χαμένου O'Neil σε σχεδιασμό του Lopez που ακόμα παραδίδει ποιοτική δουλειά,δίνοντας μας έναν Joker μέσα από τα 70's!! 5.The War Within(Peter J.Tomasi/συγγραφέας&Simone Bianchi/σχεδιαστής): Ένα ταξίδι μέσα στον εφιαλτικό κόσμο του Joker και σχεδόν όλες τα incarnation του..Φανταστικό σχέδιο από Bianchi το μόνο ουσιαστικά αξίζει από αυτή την ιστορία. 6.Τhe Last Smile(Paul Dini/συγγραφέας&Riley Rossmo/σχεδιαστής): Λένε ότι τα όνειρα είναι ο καθρέπτης της ψυχής,το ίδιο όμως και οι εφιάλτες που συχνά τα αποτελούν...Ποιος όμως είναι ο εφιάλτης του Joker;Μία ιστορία βγαλμένη από το The Animated Series με το σχέδιο του Rossmo(Martian Manhunter) που μου θύμισε έντονα Sean Murphy στο White Knight. 7.Birthday Bags(Tom Taylor/συγγραφέας&Eduardo Risso/σχεδιαστής): O Joker βοηθάει το μικρό Sergio(γιος του συνεργάτη του,που όλοι αποφεύγουν γιατί τον θεωρούν φρικιό)να κάνει το πάρτυ της ζωής του!!Και του χρόνου Sergio!!Τaylor σε μεγάλα συγγραφικά κέφια και φυσικά το κλασικό και ιδιαίτερα προσωπικό σχέδιο του Risso μας δίνουν κατά τη γνώμη μου τη δεύτερη καλύτερη ιστορία του τεύχους. 8.No Heroes(Eduardo Medeiros&Rafael Albequerque/συγγραφείς και σχέδιο από Alberqueque): Ο Joker έχει την αδυναμία του στους ήρωες..Και το αποδεικνύει σε έναν υπάλληλο τράπεζας που πηγαίνει να ληστέψει,με τον καλύτερο τρόπο...Μία από εκείνες τις ιστορίες που τονίζουν τον τόσο αντιφατικό χαρακτήρα του Joker.. 9.Penance(Tony S.Daniel/συγγραφέας&σχεδιαστής): Ένας μαφιόζος εξομολογείται σε έναν ιερέα το φόβο του για τον Joker που έγινε εχθρός του...Θα βρει όμως τη πραγματική λύτρωση από την εξομολόγηση;Δυστυχώς ο Daniel όσο υπέροχος σχεδιαστής είναι,σεναριακά δεν κατορθώνει να δώσει κάτι το ιδιαίτερο..Εδώ σε αυτή την ιστορία δεν κατορθώνει να αποτελέσει πάλι την εξαίρεση... 10.Two Fell into the hornet's nest(Brian Azzarello/συγγραφέας&Lee Bermejo/σχεδιαστής):H φωλιά του Κούκου αλά Joker style!Μπορεί να ξεφύγει από το στόμα της τρέλας ή είναι βαθιά ριζωμένη μέσα στη ψυχή του;Σίγουρα η πιο παράξενη ιστορία του τεύχους.Μου άρεσαν οι Golden age/Dick Sprung αναφορές στο σχέδιο του Bermejo που φαίνεται διαφορετικό από εκείνο που τον έχει καθιερώσει. Αυτές ήταν οι ιστορίες του επετειακού τεύχους για τα γενέθλια του πρίγκηπα του εγκλήματος!Εμείς να ευχηθούμε χρόνια πολλά(και τρελά)να συνεχίζει να μας χαρίζει ιστορίες απόλυτης τρέλας και φρενίτιδας,και σίγουρα θα έχει πάντα ένα τελευταίο αστείο να μας πει ή έναν μπαλαντέρ(Joker)στο μανίκι του..

Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 29-09-2016 Τίτλος Πρωτότυπου: The Dark Knight Returns: The Last Crusade 01 (15-06-2016) Η Τελευταία Σταυροφορία είναι ένα αυτόνομο τεύχος 64 σελίδων, το οποίο βγήκε ενώσω βρισκόταν σε εξέλιξη η δημοσίευση του DKII The Master Race, τόσο στην Αμερική όσο και στην Ελλάδα που το είχε αναλάβει η Anubis, κυκλοφορώντας το σε τευχάκια. Η ιστορία αποτελεί prequel του αρχικού σκοτεινού ιππότη, καλύπτοντας τα γεγονότα που οδήγησαν στην πρώτη «συνταξιοδότηση» του ήρωα. Τόσο αυτό όσο και τον DKIII, βγήκαν με αφορμή τα 30 χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία του Dark Knight Returns. Ακολουθούν Spoilers. Διαβάζετε με δική σας ευθύνη. Ο Μπάτμαν έχει αρχίσει να γερνάει και να νοιώθει την επίδραση όλων των μαχών που έχει δώσει με υπερκακοποιούς σαν τον Κίλερ Κροκ. Στο πλευρό του, έχει τον Τζέισον Τοντ, τον δεύτερο Ρόμπιν, που ακριβώς όπως και στο κανονικό continuity, είναι πιο άγριος και παράτολμος σε σχέση με τον Ντικ Γκρέισον, που όπως έχουμε δει και στο All-Star Batman, στην αρχή δεν πήγαινε πίσω και αυτός από θέμα τραχύτητας, αν και ο Τοντ δεν δείχνει να ανταποκρίνεται και τόσο καλά στις παραινέσεις και διδαχές του Μπατμαν, σε σύγκριση. Μαζί λοιπόν, ερευνούν την ξαφνική ασταθή συμπεριφορά των πλουσίων της πόλης, μια συμπεριφορά που διαπιστώνουν πως έχει να κάνει με την Πόιζον Άιβι, που τους έχει βάλει να τις κάνουν χάρες με αντάλλαγμα την επιλογή τους ως το ταίρι της. Παράλληλα, η συμμορία του Τζόκερ προκαλεί μπελάδες ενώ ο ίδιος βρίσκεται ως τρόφιμος στο Άρκαμ, «καλλιεργώντας» νέους ακόλουθους, που θα τον βοηθήσουν, άθελα τους, να αποδράσει. Η συνδυασμένη πίεση που ασκούν αυτές οι δύο υποθέσεις, σε συνδυασμό με την αυξανόμενη προβληματική συμπεριφορά του Ρόμπιν/Τοντ, οδηγούν τον Μπάτμαν σε στρατηγικά λάθη, καθώς προσπαθεί να αποκλείσει τον Ρόμπιν, πάνω που χρειάζεται την βοήθεια του περισσότερο από ποτέ. Και τα αποτελέσματα είναι ιδιαίτερα επίπονα. Όχι τόσο επίπονα όμως όσο την θλίψη που θα νοιώσει, όταν ο Ρόμπιν, θα πάει να αντιμετωπίσει μόνος του τον Τζόκερ, μόλις μαθαίνει για την απόδραση του, κάτι που θα οδηγήσει στον θάνατο του. Όπως ίσως καταλαβαίνετε και από την περίληψη, η ιστορία είναι αρκετά ευθυτενής και δεν αλλάζει τίποτα ιδιαίτερο σε σχέση με το "πραγματικό" σύμπαν της DC, ούτε προσφέρει τίποτα ιδιαίτερο στην σάγκα του Σκοτεινού Ιππότη. Πολλοί το χαρακτήρισαν και ως αχρείαστο και από μια οπτική γωνιά, δεν έχουν άδικο. Απλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως πρόκειται για ένα μέρος από μια μεγάλη σάγκα που δημοσιεύεται αποσπασματικά εδώ και 34 χρόνια τώρα (30 όταν βγήκε το τεύχος) με πρόσθετη δυσκολία τις χρονικές μετατοπίσεις μπρος και πίσω στον χρόνο της εξιστόρησης για κάθε σειρά/μονότευχο. Οπότε μόνο του όντως δεν στέκει και τόσο καλά, αλλά αν τα βάλει να τα διαβάσει κανείς στην σωστή χρονολογική σειρά, θα έχει μεγαλύτερο νόημα. Δεν θα το κάνει ξαφνικά καλύτερο, αλλά θα επιτελέσει καλύτερα το σκοπό του ως συνδετικό κρίκο. Κάτι που έτσι και αλλιώς χρειαζόταν να γίνει κάποια στιγμή. Για να δούμε πως σε εκείνο το χρονικό σημείο, ο κόσμος που έπλασε ο Μίλερ είχε συγκλίνει περισσότερο από ποτέ με το κανονικό σύμπαν, με μόνη διαφορά πως ο Μπάτμαν είχε αρχίσει να γερνάει, συστατικό που τελικά οδήγησε σε διαφορετικές αποφάσεις για το μέλλον του, και ως επί τούτου, για τη πορεία που θα ακολουθούσε ο κόσμος στον οποίο κατοικεί. Μαζί του αυτή την φορά, ο Μίλερ είχε τον Μπράιαν Αζαρέλο για να τον βοηθήσει με την συνοχή της εξιστόρησης. Η συνεργασία είναι τόσο καλή που δεν είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ποιος έχει γράψει τι και δεν ξενίζει από τον συνολικό τρόπο γραφής της γενικής ιστορίας. Όσο για το σχέδιο του Ρομίτα Τζ., παραδίδει έναν περίεργο συνδυασμό Μιλερικής ατμόσφαιρας και 60's αισθητικής όσο αφορά τις στολές των χαρακτήρων, η οποία, στα μάτια μου τουλάχιστον, δουλεύει μια χαρά. Κάποιες στιγμές έχω την εντύπωση πως βλέπω το σώμα του Άνταμ Γουέστ, στον τρόπο που σχεδιάζει τον Μπάτμαν. Για τους Μιλερικούς λοιπόν, προτείνεται. Οι υπόλοιποι, περιμένετε για μια τυχόν μελλοντική έκδοση που θα περιλαμβάνει όλο το έργο σε χρονολογική σειρά. Δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα βγει και αυτή.

Mε το σημερινό μας άρθρο φτάνουμε στο τέλος του αφιερώματος στη λεγόμενη Dark Knight Trilogy του Frank Miller(που ξεκίνησε με το Dark Knight Returns το 1986 και το Dark Knight strikes again το 2001)με την κυκλοφορία του τρίτου μέρους της ιστορίας το Dark Knight 3 the Master Race που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2015 και ολοκληρώθηκε τον Ιούνιο του 2017 σε 9 τεύχη.Εδώ όμως ο Miller δεν τα κάνει όλα μόνος του(και με καταστροφικά αποτελέσματα όπως είδαμε στο προηγούμενο άρθρο μας για το Dark Knight strikes again)αλλά έχει βοήθεια τόσο στο σενάριο(Azzarello)όσο και στο σχέδιο που το αναλαμβάνουν ολοκληρωτικά οι Andy Kubert & Klaus Janson(εκτός από κάποια one shots κόμικ μέσα στο κόμικ,με τους βασικούς χαρακτήρες της σειράς που τα σχεδίασε ο ίδιος ο Miller με σαφώς καλύτερη αισθητική τουλάχιστον σε σχέση με το Dark Knight 2). Βρισκόμαστε 3 χρόνια μετά τα γεγονότα της προηγούμενης σειράς...Ο άνθρωπος νυχτερίδα είναι για μία ακόμα φορά εξαφανισμένος,οSuperman κυριολεκτικά "στον πάγο" στο fortress of solitude και η Wonder Woman στη Themiscyra μεγαλώνει τον γιο που έχει αποκτήσει μαζί του...Ο Ray Palmer δέχεται την επίσκεψη της κόρης του Superman που του ζητάει να επαναφέρει στο κανονικό τους μέγεθος τους κατοίκους της πόλης του Kandor,ενώ η επιθεωρητής Yindel και η αστυνομία δέχεται αναφορές για θεάσεις ενός μασκοφόρου χαρακτήρα που όλα δείχνουν ότι πρόκειται για τον Βat Man και τελικά όταν τον συλλαμβάνουν βλέπουν ότι πρόκειται για την former Robin&Catgirl σύντροφο στη μάχη του Wayne,Carrie Kelley.H οποία τους αποκαλύπτει ότι ο Bruce Wayne έχει πεθάνει αφού ποτέ δεν ξεπέρασε τα βασανιστήρια που υπέστη στα χέρια του Lex Luthor.... Κατά τη μεταφορά της στις φυλακές η Carrie δραπετεύει με τη βοήθεια του Bat Mobile που ενεργοποιείται από την ίδια την Carrie.Στο μεταξύ ο Ray Palmer κατορθώνει να επαναφέρει την πόλη του Kandor στο κανονικό τους μέγεθος και κάνει μία συνταρακτική ανακάλυψη,όταν βλέπει ότι οι περισσότεροι πολίτες της έχουν αποδεκατισθεί από μία κάστα Kandorιανών μέλη μίας σέκτας με αρχηγό τον Quar...Oι οποίοι τον βγάζουν από τη μέση..Η Carrie γυρίζει στην Batcave όπου αποκαλύπτεται ότι ο Bruce Waye είναι ζωντανός αν και αδύναμος... Η νέα φυλή υπεράνθρωπων του Kandor με ανακοίνωσή τους απαιτούν από τους κατοίκους της γης να υποταχθούν σε αυτούς,ενώ η κόρη του Superman είναι με το μέρος τους...Ο Wayne γνωρίζοντας ότι είναι αδύναμος για να τους πολεμήσει,αποφασίζει να επαναφέρει τον Superman ταξιδεύοντας με τη Carrie ως το fortress of solitude....Όταν το κάνει αυτό και τον ειδοποιεί τι έχει συμβεί ο Superman παίρνει τη κατάσταση στα χέρια του και αποφασίζει να αντιμετωπίσει την απειλή...Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά όταν ανακαλύπτει ότι η κόρη του είναι μέλος των Kandorιανών και αυτή του η αδυναμία θα του στοιχίσει την ήττα του στα χέρια τους,ενώ ο Quar διατάζει τη πόλη του Gotham να του παραδώσουν τον Bat Man αλλιώς θα τη καταστρέψει ολοσχερώς...Με τον Superman εκτός μάχης και παγιδευμένο στα βάθη του ωκεανού,τη Wonder Woman να κρατά τα χαρτιά της ακόμα κλειστά,η αποστολή του Bat Man γίνεται ακόμα δυσκολότερη από ποτέ...Πώς θα καταφέρει να σταματήσει την απειλή του Quar που διαθέτει έναν στρατό υπεράνθρωπων;;; Σαφώς κλάσεις ανώτερο του Dark Knight strikes again(που αποτελούσε το χειρότερο για εμένα sequel για ένα τόσο κλασσικό έργο όπως το Dark Knight returns και όχι μόνο)από το DK3 the master race λείπουν τα Millerικά αυτά στοιχεία που ειδικά μετά τη δεκαετία του '90 υπάρχουν διάχυτα στις περισσότερες δουλειές του(άσκοπη βία,κακό σχέδιο και πολιτικές αναφορές)...Ο Αzzarello που φυσικά έχει γράψει το μεγαλύτερο μέρος του σεναρίου,δημιουργεί μία στιβαρή ιστορία με αρχή,μέση και τέλος,στην οποία δεν χάνεσαι μέσα σε πολιτικοκοινωνικά μηνύματα,άσκοπες αναφορές και ειρωνεία για την Αμερική και τα ιδανικά της γιατί και αυτή η συνταγή ειδικά μαγειρεμένη από τον Miller,χόρτασε,μπούχτισε και κούρασε πλέον το αναγνωστικό κοινό.... Σίγουρα τα tie ins τεύχη μέσα στο κάθε τεύχος,δείχνουν έναν βελτιωμένο Miller(σεναριακά αν όχι σχεδιαστικά τουλάχιστον όσο θα θέλαμε)αλλά δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα ήταν γραμμένο το main κόμικ άν δεν υπήρχε και το "magic touch" του Azzarello στη σειρά...Βέβαια θα έχω την ευκαιρία να ικανοποιήσω την περιέργεια μου στη τέταρτη συνέχεια της σειράς,γιατί ναι φίλοι μου ο Miller ανακοίνωσε ότι θα υπάρχει και άλλη συνέχεια της ιστορίας(θα δείτε επίσης και μία εξέλιξη στο DK3 που θα το επιτρέψει αυτό)αυτή τη φορά γραμμένη αποκλειστικά από τον ίδιο...... Για το σχέδιο όταν βλέπεις τα ονόματα των βετεράνων Andy Kubert και Klaus Janson δεν μπορείς παρά να περιμένεις μία πολύ καλή δουλειά τόσο στο σχεδίασμα όσο και στο μελάνωμα...Ειδικά όταν τα συγκρίνεις με το σχέδιο του Miller στα tie in τευχάκια βλέπεις τη διαφορά σαν τη νύχτα με τη μέρα...Δυναμικές φιγούρες,σωστή ανατομία σωμάτων(όχι αφηρημένη τέχνη πoυ επιδίδεται τα τελευταία χρόνια ο Miller και το ονομάζουμε διαιρετικό στυλ)λεπτομερειακά banground,δεν είναι τυχαίο ότι και οι δύο καλλιτέχνες σταθερά εδώ και χρόνια είναι το συνώνυμο της ποιότητας και της πάντα καλής δουλειάς. Επίσης ο Azarrello επιτέλους αποκαθιστά τη φήμη του ανθρώπου ατσάλι που πραγματικά ο Miller είχε λίαν επιεικώς ξεσκίσει στα 2 προηγούμενα stories(λακές στο πρώτο,ανίκανος στο δεύτερο)και επιτέλους βλέπουμε τον Superman όπως ακριβώς πρέπει να είναι και του αξίζει στη πολύχρονη ιστορία του.Πραγματικά εδώ ο άνθρωπος του αύριο λάμπει και κλέβει τη παράσταση ακόμα και απο τον Bat Man!!! Σίγουρα ο μύθος του Dark Knight θα συνεχίσει να μας απασχολεί για αρκετά χρόνια ακόμη,και άλλοτε θα μας εκπλήσσει ευχάριστα άλλοτε ίσως δυσάρεστα...Ελπίζω πάντα για το πρώτο.Ποιός άλλωστε δεν θέλει να διαβάζει μια πραγματικά καλή δουλειά;; Το κόμικ κυκλοφόρησε και στα ελληνικά σε διμηνιαία τεύχη από την Anubis.To κείμενο το βρίσκετε και ΕΔΩ

Στις 6 Ιουλίου του 2007, η Anubis κυκλοφόρησε το Superman, χαρίζοντας έτσι στον χαρακτήρα δικό του μηνιαίο τίτλο στα Ελληνικά για πρώτη φορά μετά την διακοπή του τίτλου του Ψαρόπουλου, το 1983. . Στην αρχή δεν είχε διευκρινιστεί αν επρόκειτο για κανονικό τίτλο ή μίνι σειρά που σκοπός της ήταν να παρουσιάσει στο Ελληνικό κοινό το storyline For Tomorrow των Brian Azzarello (100 Bullets) και Jim Lee (με τον Scott Williams στα μελάνια). Από το τέταρτο τεύχος όμως ανακοινώθηκε ότι ο τίτλος θα συνεχίσει και μετά το τέλος του συγκεκριμένου storyline, καλώντας ταυτόχρονα τους αναγνώστες να προτείνουν τα storylines που θέλουν να δουν να μεταφραστούν. Πιστεύω πως σκόπιμα είχε μείνει σκόπιμα ανοικτή η πορεία του τίτλου... Και η πορεία που επιλέχθηκε τελικά, ήταν παρόμοια με αυτήν του τίτλου Batman που επίσης εξέδιδε η εταιρία, βγάζοντας ιστορίες που διαδραματίζονται ένα χρόνο μετά τα γεγονότα του αρχικού 52 και του Infinite Crisis. Το storyline Up, Up And Away (τεύχη 07-10), των Kurt Busiek, Pete Woods & Renato Guedes το οποίο παρουσιάζει έναν Superman χωρίς δυνάμεις, διαδέχτηκε το - αμφιλεγόμενο - For Tomorrow. Διάδοχος του Up, Up And Away ήταν το Back in Action, των Kurt Busiek, Fabian Nicieza & Pete Woods (τεύχη 11-17). Μετά το 17ο τεύχος (Οκτώβριος του 2008) η σειρά σταμάτησε προσωρινά για να εκδώσουν το All-Star Superman και επέστρεψε τον Απρίλιο του 2009 με το storyline Brainiac (τεύχη 18-22) σε σενάριο του Geoff Johns και σχέδιο του Gary Frank, ο οποίος έχει βασίσει τα χαρακτηριστικά του δικού του Σούπερμαν στον Christopher Reeves. Το συγκεκριμένο storyline επανεκδόθηκε 10 χρόνια αργότερα από τις εκδόσεις Οξύ. Το τελευταίο storyline που δημοσιεύτηκε ήταν το Superman Red Son (τεύχη-23-28) του Mark Millar & Dave Johnson/Kilian Plunkett (με μελάνια από τους Andrew Robinson/Walden Wong), μια Elseworlds περιπέτεια, το οποίο λόγω μεγέθους έσπασε σε έξι τεύχη από τα τρία που ήταν στην πρωτότυπη μίνι σειρά. Το τεύχος 28 (Φεβρουάριος 2010) ήταν και το τελευταίο τεύχος της σειράς, αν και υποτίθεται πως η διακοπή θα ήταν ξανά προσωρινή, αφήνοντας έτσι όσους έλπιζαν να συνεχίσουν με την δημοσίευση του πολυδιαφημιζόμενου storyline New Krypton, στα κρύα του λουτρού. Αυτά που μας έδωσαν όμως, αποτέλεσαν ένα καλό δείγμα από τις περιπέτειες του χαρακτήρα στην πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα/χιλιετίας, και αξίζει να τα ψάξει να τα βρει κανείς. Η Ελληνική έκδοση στοίχιζε αρχικά 3,50 ευρώ και περιείχε 2 ιστορίες ανά τεύχος. Ανάλογα με το μέγεθος που καταλαμβάνουν οι ιστορίες, τα τεύχη έβγαιναν με 48 ή 56 σελίδες, ενώ οι διαφημίσεις ήταν όπως συνήθως λιγοστές. Ποιοτικά βρισκόταν στα ίδια υψηλά επίπεδα στα οποία μας είχε συνηθίσει η Anubis στα πρώτα της χρόνια, επίπεδα που ήταν υψηλότερα από οποιαδήποτε Αμερικάνικη έκδοση να τονιστεί, πριν αρχίσει να κάνει "εκπτώσεις" στα τευχάκια περιπτέρου. Από το τεύχος 18 όμως και μέχρι το τέλος της σειράς, τα τεύχη έγιναν μονά με μία ιστορία και 32 σελίδες με κόστος 2,50€. Αντιστοιχίες. Το For Tomorrow είχε πρώτο-δημοσιευτεί στην Αμερική στα τεύχη 204-215 του Superman v2, ξεκινώντας από τον Απρίλιο του 2004. Το Up, Up And Away απαντάται στις σειρές - και στα τεύχη - Action Comics v1 837-840 και Superman 650-653. Το Back In Action είχε βγει στα τεύχη 841-843 του Action Comics v1. Το Brainiac είχε βγει στα τεύχη 866-870 του Action Comics v1.