Search the Community

Κάτι σκοτώνει τα παιδιά. Αυτή είναι και η υπόθεση του κόμικ. Κλασική συνταγή, απλή και τρομακτική. Μια παρέα παιδιών παίζουν θάρρος ή αλήθεια. Ένα ψέμα αποδεικνύεται τελικά αλήθινό. Το πιο αθώο κομμάτι μιας μικρής πόλης, τα παιδιά τους, εξαφανίζονται ή βρίσκονται νεκρά, διαμελισμένα. Ένα παιδί επιζεί για να διηγηθεί την ιστορία, αλλά δεν το πιστεύει κανείς. Μέχρι να φτάσει στην πόλη μια μυστηριώδης τύπισσα, που ξέρει τι φταίει και πως να το λύσει... Με αυτό το "λιτό" υλικό, οι δημιουργοί φτιάχνουν μια δυνατή ιστορία τρόμου, με ζοφερή ατμόσφαιρα, αποφεύγοντας τις πολλές επεξηγήσεις. Καταφέρνουν να αναδημιουργήσουν το κλίμα του φόβου, που νιώθει κανείς ως παιδί. Η φυσικότητα απεικόνισης των χαρακτήρων των παιδιών συμβάλλει πολύ σ' αυτό. Η μουντή μικρή πόλη μοιάζει ανήμπορη να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Οι γονείς, οι καθηγητές, η αστυνομία, είναι ανίκανοι να δώσουν απαντήσεις και λύσεις. Κι όταν αποπειραθούν να κάνουν οτιδήποτε, κάνουν τα πράγματα χειρότερα από πριν. Η δυσλειτουργικότητα της μικρής κοινωνίας φαίνεται στις λεπτομέρειες. Η απάθεια, οι προσπάθειες επικοινωνίας που πέφτουν στο κενό, η αδυναμία να αντιληφθούν πράγματα που βρίσκονται μπροστά τους. Μέχρι που εμφανίζεται η Έρικα, σαν μια άλλη Buffy Vampire Slayer , που ξέρει πως τα τέρατα είναι πέρα για πέρα αληθινά και δουλειά της είναι να τα αντιμετωπίσει. Οι πληροφορίες που δίνονται γι αυτήν είναι ελάχιστες, είναι εμφανές πάντως ότι έχει ένα σκοτεινό παρελθόν και εμπειρία στην αντιμετώπιση τέτοιου είδους καταστάσεων. Η αλληλεπίδρασή της με την τοπική κοινωνία και τα παιδιά έχει ενδιαφέρον. Η σύγκρουση του αληθοφανή κόσμου της μικρής πόλης και του ανατριχιαστικού κόσμου που αντιλαμβάνεται η Έρικα και τα παιδιά δημιουργούν μια άγρια σύνθεση, που υπογραμμίζεται από το τραχύ, "βρώμικο" καρτουνίστικο σχέδιο του Dell'Edera. Η έμφαση στα πρόσωπα και τις σκιάσεις, η εναλλαγή μουντών και έντονων χρωμάτων, ο πολύ καλός ρυθμός του κόμικ και το χτίσιμο του κόσμου του, δίνουν ένα πολύ ενδιαφέρον αποτέλεσμα, που ακροβατεί ανάμεσα στο ενήλικο και εφηβικό horror πολύ ισορροπημένα. Ο Tynion χειρίζεται το είδος του τρόμου πολύ καλά, παίζοντας με τις συμβάσεις του είδους και τις κλεφτές ματιές που μας αφήνει να ρίξουμε στις ζωές των χαρακτήρων. Μπορεί η υπόθεση να μη μοιάζει ιδιαίτερα πρωτότυπη, αλλά το ατού αυτού του κόμικ είναι περισσότερο σε αυτά που δε λέγονται και στην αίσθηση που αφήνει τελικά. Όσοι ξενερώνουν με τις σπλατεροκαταστάσεις (έχει και σκηνές με διαμελισμένα παιδιά) μπορεί να ενοχληθούν. Προσωπικά πάντως, δε θεωρώ ότι έχει άσκοπες σκηνές βίας. Οι υπόλοιποι φανς του horror genre πιστεύω ότι θα το εκτιμήσουν. Χωρίς να ανήκει στα καλύτερα κόμικς τρόμου που έχω διαβάσει, έχει αυτό το "κάτι" που σου μένει. Μετράει ήδη 8 τεύχη και είναι υποψήφιο στα φετινά Eisner.

Το κρέας, τα πολύτιμα μέταλα και υπόλοιπα συστατικά δεν βρίσκονται πλέον στο υπέδαφος τη Γης. Βρίσκονται. ή για την ακρίβεια συλλέγονται, ή για ακόμα μεγαλύτερη ακρίβεια, σκυλεύονται, από τα τεράστια πτώματα αρχαίων θεών τα οποία βρίσκονται στις άκρες του γνωστού διαστήματος. Καθώς οι περισσότεροι θηρευτές, με τα διαστημόπλοια τους, αγωνίζονται να συλλέξουν όσο το δυνατό μεγαλύτερες ποσότητες μπορούν, ο Captain Malik και το τετραμελές πλήρωμα του, θέλουν να κάνουν τη διαφορά. Να ταξιδέψουν πέρα από το γνωστό διάστημα, και να βρουν ένα ζωντανό θεό. Και παρόλο που αυτές οι περιοχές είναι απαγορεύμένες, και παρόλο που τους κυνηγάει να τους σταματήσει η επικεφαλής της παγκόσμιας φρουράς, καθώς έχουν προσωπικά προηγούμενα, θα το τολμήοσυν και θα αντιμετωπίσουν την τεράστια απειλή που ίσως έπρεπε να περιμένουν. O συγγραφέας Al Ewing, ο οποίος έγινε γνωστός στους περισσότερους με το run του στο Immortal Hulk, εδώ (δεν παίζει να ξαναγράψω τον τίτλο) μας δίνει την πρώτη προσωπική, creator-owned, δουλειά του. Ουσιαστικά πήγε να δημιουργήσει μια space-opera, και η αρχική ιδέα έχει τα φόντα για κάτι τέτοιο. Δεν μου φαίνεται να το πολυδούλεψε βέβαια, εκτός και αν έχει προγραμματίσει από τωρα 50+ τεύχη, γιατί στα πρώτα 5 που περιέχει το πρώτο trade το οποίο και διάβασα, δεν μας λέει και πολλά πράγματα. Βασικά, μας λέει ελάχιστα, και όλα αυτά κυρίως για τον Captain Malik και την "αστυνομικό" που τον κυνηγάει, και από εκεί και πέρα το χάος. Είπαμε, ζούμε την εποχή του decompression, αλλά εδώ το παρατράβηξε. Δεν μαθαίνουμε σχεδόν τίποτα για οτιδήποτε άλλο πέρα από τον μικρόκοσμο των πρωταγωνιστών και ακόμα και αυτοί οι λίγοι που τους συνοδεύουν ως πλήρωμα, περνάνε απολύτως απαρατήρητοι καθώς η έννοια character building απουσιάζει τελείως. Τρέφω κάποια κρυφή ελπίδα βέβαια, γιατί μετά από 2-3 βαρετά πρώτα τεύχη, με συνεχη flash-backs, όχι πάντα ευκόλως κατανοητά και διακριτά, στο τέλος αρχίζει και "κινείται" λίγο η ιστορία, και κλείνει με ένα μεγάλο cliffhanger το οποίο έχει τις δυνατότητες να εκτοξέυσει την πλοκή. Το σημαντικότερο πρόβλημα όμως της συγκεκριμένης σειράς δεν είναι το σενάριο, αλλά το σχέδιο, σε συνδυασμό με τον "εκτυφλωτικό" χρωματισμό. Ο Simone Di Meo, αποφάσισε να μας κάνει τη ζωή δύσκολη, και οι μισές σελίδες είναι από ακατανόητες έως προκαλούν ναυτία. Παίζοντας διαρκώς με το σχήμα των καρέ, ακολουθώντας μια anime αισθητική, και χρησιμοποιώντας "στραβές" οπτικές γωνίες (για να μεταφέρει την ελλειψη βαρύτητας φαντάζομαι), το μόνο που καταφέρνει είναι σε μπερδεύει ακόμα παραπάνω και να σε κουράζει. Εδώ παίζει ρόλο και η παλέττα που χρησιμοποιεί ο ίδιος, οπού κινείται από έντονα φωτεινή έως νεόν κατά περιπτώσεις, μαζί με τα μελάνια που είναι πολύ αχνά και δεν διαχωρίζονται οι φιγούρες αν το φόντο δεν είναι άσπρο ή μαύριο. Και ενώ τους θεούς και το απόκοσμο μέγεθος τους το δίνει ωραία και "απειλητικά", και κάποια του splash είναι πανέμορφα, το σύνολο περισσότερο με απώθησε παρά με κέρδισε. Βαρυφορτωμένο, άσχημα χρωματισμένο και δυσνόητο. Λογικά, θα του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία με το επόμενο trade, αλλά δεν έχω και πολλές ελπίδες. Για χαμένη ευκαιρία το βλέπω να πηγαίνει. 5,5/10

Ο ρόλος του Ιούδα είναι ένας από τους απεχθέστερους στη χριστιανική θρησκεία, μιας και το όνομά του συνδέθηκε αδιάρρηκτα με την έννοια της προδοσίας. Η ύπαρξή του όμως είναι συνδεδεμένη με μια σειρά από ερωτήματα, που ταλαιπωρούν πολύ κόσμο εδώ και αιώνες. Πώς μπορεί να δικαιολογηθεί η πράξη του; Τι τον οδήγησε σε αυτήν; Και ο Χριστός τα ήξερε όλα από την αρχή; Τότε γιατί τον άφησε να τον προδώσει; Γιατί με αυτόν τον τρόπο συναίνεσε στην προδοσία του Ιούδα; Και αν συναίνεσε ή ήξερε, γιατί ζήτησε να μην πιει το πικρό ποτήρι; Πώς επέτρεψε να συμβεί κάτι τέτοιο, αφού γνώριζε εκ των προτέρων τις συνέπειες; Και τελικά, το κρισιμότερο ερώτημα από όλα: πόσο απαραίτητος ήταν ο Ιούδας για την τελική έκβαση του δράματος; Ήταν ένα θύμα του θεϊκού προκαθορισμού ή μπορούσε να είχε αντισταθεί ασκώντας την ελεύθερη βούλησή του; Αλλά, εάν ο Χριστός γεννήθηκε για να θυσιαστεί, έτσι ώστε να συγχωρεθούν οι αμαρτίες του κόσμου, κάποιος άλλος θα έπρεπε να είχε γίνει Ιούδας. Ποιος όμως; Στρατιές θεολόγων έχουν επιχειρήσει να απαντήσουν σε αυτά τα ερωτήματα και σε πολλά άλλα, απείρως δυσκολότερα και κάποιοι – ας μην το ξεχνάμε – διώχθηκαν για ορισμένες απαντήσεις που έδωσαν. Το πρόβλημα της θεοδικίας έχει αποδειχτεί ασύλληπτο για το νου του απλού ανθρώπου και δύσπεπτο για όλους, εκτός από εκείνους που έχουν πολύ ισχυρή πίστη. Αυτονόητο: οι ζωές των περισσότερων ανθρώπων κάθε άλλο παρά απαλλαγμένες από τη δυστυχία είναι και όλοι μας έχουμε θέσει το ερώτημα, πώς ο πανάγαθος Θεός επιτρέπει να δυστυχούν τα δημιουργήματα του….Οι απαντήσεις του επίσημου δόγματος, μάλλον δεν είναι αρκετές για να πείσουν τους πιο δύσπιστους, αφού συγκρούονται με την κοινή λογική, αλλά και την καθημερινή εμπειρία. Ευτυχώς, ο Jeff Loveness, σεναριογράφος του κόμικ “Judas” δεν υποστηρίζει ότι βρήκε την απάντηση, η οποία θα διαγράψει όλες τις άλλες, απλά δίνει μια ερμηνεία, η οποία προκύπτει μέσα από μια επίπονη, βασανιστική, αιρετική (κάποιοι θα την αποκαλούσαν “βλάσφημη”) διαδικασία. Ήδη η αρχή του κόμικ σοκάρει, αφού βλέπουμε το Χριστό να βρίσκεται στην Κόλαση, τιμωρημένος για τις αμαρτίες των άλλων, αλλά και ο Ιούδας είναι εξοργισμένος μαζί του, αφού τον κατηγορεί ότι ήξερε τι θα γίνει κι όμως το επέτρεψε να συμβεί. Μαζί με τον Ιούδα υπάρχουν και άλλοι εγκληματίες της Βίβλου, άνθρωποι που δεν παρουσιάζονται σατανικοί, αλλά απλά θύματα των συγκυριών, επειδή όλοι χρειάζονται έναν εγκληματία. Βασική λοιπόν η ιδέα του εξιλαστήριου θύματος στην προβληματική του σεναριογράφου, ο οποίος φαίνεται να αναρωτιέται, ποιος τελικά φορτώθηκε τις αμαρτίες της ανθρωπότητας. Δεν θα ήθελα να προχωρήσω σε λεπτομέρειες του σεναρίου (δεν γράφω “της υπόθεσης”, γιατί αυτή είναι μάλλον υποτυπώδης), πρέπει όμως να επισημάνω, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, ότι η ερμηνεία του Loveness, παρά τις καλές της προθέσεις, πιθανόν να τον είχε οδηγήσει στην πυρά πριν από κάποιους αιώνες, αφού τα επίσημα δόγματα δεν δέχονται ότι το Καλό χρειάζεται την ύπαρξη του Κακού προκειμένου να υπάρξει. Σε κάθε περίπτωση πάντως, θεωρώ ότι είναι ένα κόμικ, που θα προβληματίσει θετικά όλους όσοι δεν είναι προσκολλημένοι στα επίσημα θρησκευτικά δόγματα. Το σχέδιο του Πολωνού Jakub Rebelka ίσως ξενίσει κάποιους στην αρχή, όπως έγινε και με εμένα. Στην πορεία του κόμικ όμως, και με δεδομένες τις περιορισμένες μου γνώσεις πάνω στο θέμα, υπέθεσα ότι έχει τις ρίζες του στη μακραίωνη θρησκευτική εικονογραφία και πιο συγκεκριμένα στην προ-Αναγεννησιακή της μορφή (το θέτω σχηματικά, ελλείψει καταλληλότερης ορολογίας, την οποία δεν κατέχω . Χαίρομαι πάρα πολύ, που συμφωνούν κι άλλοι με αυτή μου την εντύπωση. Με μια προσεκτική ματιά δε, θα διακρίνουμε ακόμα και επιρροές της βυζαντινής εικονογραφίας στο έργο. Τα χρώματα και τα μελάνια παίζουν έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας, ενώ ακόμα και το λέτερινγκ του Colin Bell μεταβάλλεται ανάλογα με την εξέλιξή της. Γενικά, η όλη εικονογράφηση δεν οπτικοποιεί απλά την ιστορία, αλλά συμβάλλει στον τρόπο με τον οποίο την προσλαμβάνει ο αναγνώστης, γινόμενη έτσι οργανικό στοιχείο της πλοκής. Αυτή είναι και η αποστολή του σχεδιαστή σε κάθε κόμικ και εδώ η σχεδιαστική ομάδα, προεξάρχοντος φυσικά του Rebelka, πραγματικά παραδίδει σπουδαίο έργο. Απαραίτητο ανάγνωσμα, λοιπόν, για κάθε κομικσόφιλο που σέβεται τον εαυτό του. Κυκλοφόρησε το 2018 σε χαρτόδετο τόμο από την Boom!, ο οποίος συλλέγει τα τεύχη 1-4 της πρωτότυπης σειράς με λίγο επιπλέον υλικό (έναν πρόλογο και εξώφυλλα). Η αρχική μορφή αυτής της παρουσίασης δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο ιστολόγιο astoixeiotos.wordpress.com

Σε ένα κόσμο όπου η μαγεία είναι απαγορευμένη, σε ένα κόσμο όπου οι χρήστες της τιμωρούνται με θάνατο, ένα μικρό αγόρι με το όνομα Wynd, πρέπει να κρύβει την πραγματική του ταυτότητα και τα μυτερά του αυτιά, τα οποία υποδηλώνουν την μαγική του καταγωγή, από όλους. Και όταν το μυστικό του κινδυνεύει να αποκαλυφθεί, θα πρέπει να φύγει από τη Pipetown, να το σκάσει από την πόλη που μεγάλωσε, και να απευθυνθεί σε αυτούς τους οποίους όλοι φοβούνται. Μαζί με φίλους, το αγόρι που αγαπάει κρυφά, και τον πρίγκιπα της Pipetown, θα προσπαθήσουν να αλλάξουν προαιώνιες αντιλήψεις και να καταστρέψουν πολυετείς προκαταλήψεις. Και όλα αυτά, ο Wynd, εν μέσω οραμάτων και εφιαλτών, αγωνιά για την πραγματική του ταυτότητσ και τον ρόλο που καλείται να επιτελέσει μεταξύ των ανθρώπων, των νεραϊδών και των βαμπίρ. Και εν τέλει, το μέλλον όλου του κόσμου. Ένας τίτλος, που απευθύνεται στην ηλικιακή κατηγορία Young Adults από το αντίστοιχο imprint Boom! Box της Boom, είναι δύσκολο να με ενδιαφέρει υπό φυσιολογικές συνθήκες. Λίγο το ότι είναι γραμμένος από τον James Tynion IV, τον συγγραφέα που αγαπάω να μισώ, λίγο το ότι βγήκε με πολύ σπρώξιμο την περίοδο της πανδημίας/καραντίνας, το αγόρασα και το διάβασα, με αρκετή καθυστέρηση βέβαια. Και ενώ περίμενα ή να το ξεπετάξω στα γρήγορα, ή να το βαρεθώ, τελικά με "κράτησε", και με κράτησε καλά. Το σύμπαν που έφτιαξε ο Tynion είναι μελετημένο, και παρόλο που βέβαια πατάει σε όλα τα γνωστα fantasy κλισέ που όλοι ξέρουμε, τα δίνει με εύκολο και αβίαστο τρόπο, με ένα μοντέρνο τρόπο, χρησιμοποιώντας τα και χωρίς να παγιδεύεται και να περιορίζεται από αυτά. Η ιστορία ουσιαστικά είναι μια coming of age παραλλαγή, μια παραβολή εναντίον της μισαλλοδοξίας, του συντηρητισμού και των πατροπαράδοτων "πρέπει" και "φαίνεσθαι". Πίσω από όλα αυτά ξεχωρίζει η ταυτότητα του Wynd ως ομοφυλόφιλο αγόρι, δοσμένη όμως με τρόπο οργανικό και όχι διδακτικό, χωρίς να κυριαρχεί του έργου και της ατμόσφαιρας αυτού. Τα πρώτα 6 επεισόδια του πρώτου arc κυλάνε αβίαστα, με ενδιαφέρον, σωστή αναλογία δράσης και exposition, με σωστό ρυθμό και ταχύτητα. Στο δεύτερο arc εμφανίζονται τα γνωστά θεματάκια του Tynion, με τα πράγματα να μπλέκουν λίγο χωρίς ιδιαίτερο λόγο, αλλά όχι σε μεγάλο βαθμό και σίγουρα όχι τόσο ώστε να επηρρεάζει την ροή ιδιαίτερα. Γενικά, μου φάνηκε μια ιστορία η οποία ήξερε που πηγαίνει, και αποδόθηκε με το σωστό τρόπο. Ο βασικός λόγος βέβαια για τον οποίο και πήρα τη σειρά ήταν ότι έχουμε τον Μιχάλη Διαλυνά στο σχέδιο. Έχοντας πάντα στο μυαλό το ηλικιακό κοινό στο οποίο απευθύνεται, η μεγάλη πλειοψηφία των σελίδων είναι με φωτεινά χρώματα, με πλακάτ φόντα και με ελαφριά μελάνια, χωρίς πολλές σκιές. Σε κάποια σημεία όμως, ειδικά στο δεύτερο τόμο, η κατάσταση γίνεται λίγο πιο "σκοτεινή", τόσο σεναριακά όσο και σχεδιαστικά, και εκεί φαίνεται η ικανότητα του Διαλυνά να αποδώσει περισσότερο πολύπλοκες και "γεμάτες" σκηνές. Συνολικά, πιστεύω ότι κρατάει καλά την ισορροπία που απαιτεί το αναγνωστικό target group και κάποια πράγματα που δεν μου έκατσαν καλά, όπως π.χ. οι φιγούρες, δεν είναι θέμα ικανότητας, αλλά "καρτουνίστικης" σκόπευσης. 12 τεύχη έχουν κυκλοφορήσει μέχρι τώρα, τα οποία μαζεύτηκαν σε 2 σκληρόδετα τομάκια (μόνο για αγορά από κομιξάδικα και όχι σε eshops) και σε 2 trade paperbacks μικρού μεγέθους, στα πρότυπα Dog Man, Σπασίκλα κλπ. Συνολικά μια αρκετά καλή δουλειά, η οποία είμαι σίγουρος ότι αν ήμουν 234 χρόνια μικρότερος θα την απολάμβανα ακόμα περισσότερο. Το 7/10 το δικαιούται, στην δική μου, πάντα γκρινιάρικη και δυσκοίλια, προσωπική κλίμακα. Αγοράστε το και διαβάστε το!!

O θεός του Θανάτου είναι μία γυναίκα. Μία γυναίκα, της οποίας, μέσα σε μια στιγμή, η ίδια της η παρουσία δεν είναι πλέον επιθυμητή. Και αυτό γιατί γεννιέται στη γή ένα μωρό, το οποίο όταν μεγαλώσει, θα ανακαλύψει την αθανασία. Έτσι, η θεά του Θανάτου, τελείως χαριστικά και για να μην την καταστρέψουν, την στέλνουν στην Γη στο σώμα μιας γυναίκας η οποία μόλις είχε πεθάνει. Στο σώμα της Laila Starr πλέον, ο θάνατος, αθάνατη πλέον, ψάχνει να βρει το μωρό το οποίο θα τη βγάλει εκτός δουλειάς, εκτός λόγου και ύπαρξης. Και όταν το βρει θα το σκοτώσει. Και το βρίσκει. Και το σκοτώνει; Δεν μπορεί...... Σίγουρα, για εμένα, το καλύτερο σεναριακά κόμικ του 2021. Και χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι είναι εκπληκτικό και ανεπανάληπτο, αλλά είναι τρομερά δουλεμένο, εσωτερικό αλλά και ταυτόχρονα εξωστρεφές, ασχολείται με αιώνιες αναζητήσεις του ανθρώπου περί ζωής και θανάτου, και τα κάνει όλα αυτά μελετημένα. Και στα δίνει απλά, στρωτά, χωρίς ιδιαίτερες πομπώδεις εκφράσεις και χωρίς να στα έχει όλα μασημένα, στη λογική του αμερικάνικου μπλοκμπαστερ που πρέπει να σου πει ότι το κακό είναι κακό, για να το καταλάβεις. Εδώ ο Ram V, όσα σου λέει, άλλα τόσα σε αφήνει να τα καταλάβεις, να τα φανταστείς, να τα προσεγγίσεις, ίσως ακόμα και να τα ψυχανεμιστείς. Και ενώ ανοίγει την τεράστια φιλοσοφική και ψυχολογική συζήτηση/αναζήτηση για τη ζωή και το θάνατο και τη διαδρομή μας ως μονάδες ανάμεσα σε αυτά τα χρονικά σημεία, έχει την ενσυναίσθηση να μην σε "στουμπώνει" με κάποια εύκολη ηθικολογική απάντηση, αλλά να σε κάνει κοινωνό της πρωταγωνίστριας, των αναζητήσεων και εν τέλει, των τελείως out-of-character αποφάσεων της. Ένα περίεργο, φαντασιακό slice-of-life (and death θα προσθέσω εγώ), το οποίο δείχνει ακριβώς στα υπόλοιπα slice-of-life ότι δεν είναι υποχρεωτικό να είσαι άνευρος και υποτονικός για να ανήκεις σε αυτή τη κατηγορία. Στο σχέδιο, ο Filipe Andrade, κάνει δουλειά την οποία δεν του την είχα, σε σχέση με κάποια (λίγα) υπερηρωικά που τον είχα ξαναδεί. Αν και δεν μιλάμε για το σενάριο για το οποίο βασίζεται ιδιαίτερα στο σχέδιο για να αναδειχθεί, καθώς το θέμα είναι αρκετα βαρύ και εσωτερικό, καταφέρνει ο σχεδιαστής να μην περάσει απαρατήρητος. Και όχι λόγω των φιγούρων ή των εκφράσεων των προσώπων που σχεδιάζει, όσο για το χρώμα που χρησιμοποιεί, το οποίο και αλλάζει, μεταλάσσεται, ακολουθεί πιστά την ατμόσφαιρα του κειμένου, γεμίζει και αδειάζει ανάλογα με το συναίσθημα που θέλει να περάσει προς τα έξω. Ωραία χρήση των καρέ και κυρίως της κάμερας, εντυπωσιάζει με την οπτική και αισθητική, παρά με την ίδια την ικανότητα του χεριού του. 5 τεύχη, ένα trade, ένα αξιολογότατο κόμικ, και ο νικήτής του Best Limited Series Eisner 2022 (πρόβλεψη κάνω ) Σε έναν ωκεανό μετριότητας, προτιμήστε το!!! Α, και για να μην ξεχνιέμαι, ένα variant από την Dani

Καλοκαίρι. Η Joey κατευθύνεται προς το Crestfall Bluffs, ένα θέρετρο πλουσίων, μαζί με το αγόρι της, τον Astor, για να γνωρίσει την οικογένεια του και να περάσουν εκεί τις διακοπές τους. Θέλει όλα να πάνε καλά, θέλει να τη συμπαθήσουν, θέλει να γίνει μέλος αυτής της οικογένειας, αυτού του κόσμου, του τόσο διαφορετικού από εκείνον που προέρχεται. Είναι προετοιμασμένη για οτιδήποτε λοιπόν. Για οτιδήποτε εκτός από αυτό που θα συναντήσει. Δεν λέω περισσότερα για να μη σας χαλάσω την υπόθεση. Όσα λιγότερα γνωρίζετε όταν μπείτε σε αυτόν τον κόσμο τόσο το καλύτερο. Η Sarah προλαβαίνει μέσα σε πέντε τεύχη να μας δώσει μια δεμένη ιστορία, με αρκετά μικρά twists που κάθε φορά εκτοξεύουν λίγο περισσότερο την ιστορία. Η δράση, οι συζητήσεις, ο τρόμος, τα φιλοσοφικά διλήμματα και οι προεκτάσεις τους στην πραγματική ζωή ισορροπούν και διαδέχονται το ένα το άλλο. H Sarah πιάνει ένα από τα πιο κλισέ θέματα στην ιστορία του τρόμου (η απομονωμένη οικογένεια, οι διακοπές, τα ένοχα μυστικά) και παραδίδει κάτι φρέσκο και μοντέρνο. Το σχέδιο του Pius είναι απολύτως ταιριαστό. Ρετρό, έντονα pop art, με ρίζες στον Lichtenstein (χωρις τον πουαντιγισμό του). Ωραιά σκηνοθεσία, παίζει καταληκτικά με τους ήχους και με τις σκέψεις των ηρώων (δεν ξέρω αν αυτό είναι θέμα του lettering η όχι, αλλά δείτε παραδείγματα στις φώτο) και γενικά κάνει μια εξαιρετική δουλειά που δένει μαγικά με το σενάριο. Θα ήθελα να τον δω να αναλαμβάνει κάποιο από τα Archie Horror η ακόμα και το ίδιο το reboot του Archie, το σχέδιο του είναι τόσο ίδιο σε σημείο που νόμιζα ότι κάποιο τεύχος είχε αναλάβει κι εκείνος. Τα χρώματα του Roman είναι κυρίως θερμά, σκοτεινά, ακολουθούν το σχέδιο και κινούνται κι αυτά σε pop art μονοπάτια. Το Eat The Rich είναι μία ανέλπιστα φρέσκια δημιουργία που θα μπορούσε να γίνει καφρίλα (αλλά δεν έγινε), θα μπορούσε να σε ζαλίσει με παραπάνω φιλοσοφικές ανησυχίες από όσες χρειαζόταν (αλλά δεν το έκανε), θα μπορούσε να πατήσει στα κλισέ και να μείνει εκεί (αλλά δεν το έκανε). Μοντέρνο και ρετρό ταυτόχρονα, ο τρόμος υπάρχει σε μικρές, νόστιμες μπουκίτσες. Η συγγραφέας στο τέλος αναλύει πως όλο αυτό ήταν μια αλληγορία , αλλά είναι μια δημιουργία που εγώ ήρθα για τον τρόμο και χωρίς να μου δώσει αυτό που περίμενα, μου έδωσε τόσα παραπάνω.

Μετά από πολύ καιρό διάβασα κόμικ, μετά από ακόμα περισσότερο κάνω παρουσίαση. Φευ. Θα γκρεμοτσακίστηκε πουθενά ο @geo_trouκαι θα άλλαξαν οι αέρηδες. Ronin Island λοιπόν. Ένας τίτλος που γυρόφερνα πολύ καιρό, σχεδόν από τότε που πρωτοβγήκε το (πολύ μακρινό) 2019. Συμπτωματικά, βγήκε 10 Δεκεμβρίου που νομίζω είναι και η μέρα που έσκασε το όλο νταβαντούρι με αυτόν τον ιό στην Κίνα. Τέλοσπαντων, δεν θα το προσάψουμε αυτό στο κάρμα του κόμικ - αν και θα έπρεπε. Οι λόγοι που το μπάνισα δύο - εκείνη την εποχή διάβαζα σε βαθμό καψίματος usagi yojimbo και οτιδήποτε σαμουραϊ-οειδές το έτρωγα αμάσητο και ότι είδα ελληνικό όνομα στους συντελεστές. Συγκεκριμένα αυτό του Γιάννη Μυλονογιάννη στο σχέδιο, που στο δικό μου μυαλό είναι από αυτούς τους Έλληνες κομίστες που δεν τους ξέρει κανείς και ξαφνικά κάνουν ένα μπουμ με δουλειά στο εξωτερικό - μπορεί να απατώμαι βέβαια. Τι είναι; Έλα ντε. Είναι ένα historical drama στην φεουδαρχική Ιαπωνία (κάπου αρχές 19ου); Είναι zombie apocalypse; Είναι teenage fiction; Είναι coming-of-age; Είναι λίγο απ'όλα και πολύ από καθόλου. Θα επανέλθω όμως. Το Νησί των Ρόνιν είναι ένα νησί που ζουν διάφοροι Ασιάτες - Κινέζοι, Κορεάτες, Ιάπωνες Σαμουράι. Η γερουσία του Νησιού διατείνεται ότι είναι ένας κοινωνικός παράδεισος με σημαία το 'Η Ισχύς εν τη Ενώσει" του Ελληνικού Στρατού, βέβαια αυτό δεν ισχύει ούτε κατά διάνοια μιας και η Κορεάτισα Χάνα τρώει το σκατό του αιώνα επειδή δεν είναι γόνος ευγενούς οικογενείας όπως ο φίλος της ο Κενίτσι. Γιατί ζουν όλοι αυτοί εκεί; Γιατί εκεί βρήκαν καταφύγιο από τον "Μεγάλο Άνεμο" 30 χρόνια νωρίτερα, έναν άνεμο που έσκασε από το πουθενά, ήταν δηλητηριώδης και αποδεκάτισε το 90% του πληθυσμού απ'ότι φαίνεται. Όλα κυλούν ήρεμα και ρατσιστικά μέχρι να εμφανιστούν πλοία-αντιπρόσωποι του νέου Shogun (αυτοκράτορα) και ξαφνικά να δημιουργηθούν νέες συμπάθειες, ατζέντες και μικροπολιτικές. Προσθέστε στο μείγμα κάτι τερατοειδή τύπου ζόμπι που είναι μια νέα μετάλλαξη από το δηλητήριο του Ανέμου και γίνεται ο κακός χαμός. Λοιπόν, το κόμικ δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Θα μπορούσε να είναι; Μάλλον όχι, δεν θα μπορούσε να είναι. Το ταβάνι που έβαλαν οι δημιουργοί ήταν χαμηλό εξ αρχής. Πιστεύω τους επηρέασε το γεγονός ότι η ντιρεκτίβα της Μπουμ! ήταν για ένα πεντάτευχο mini-series το οποίο κατέληξε να γίνει 12 τεύχη, οπότε υποθέτω πως το πλαίσιο ανάπτυξης της ιστορίας έπρεπε να απλώσει σαν πολύ στενό ρούχο. Το σχέδιο του Μυλονογιάννη είναι συμπαθές, αλλά δεν έχει κάτι φρέσκο - λίγο kawai, λίγο manga, λίγο ευρωπαϊκό. Το σενάριο από την άλλη είναι και το μεγάλο αγκάθι του τίτλου αφού ο Pak θέλησε να βγάλει όχι κόμικ αλλά πολυμηχάνημα που τα κάνει όλα και συμφέρει - δεν κατάφερε κατ'εμέ να πιάσει κανένα κοινό με ένα αποτέλεσμα άνευρο, χαρακτήρες σούπα χωρίς κανένα ενδιαφέρον για κίνητρα και ταύτιση, μαζεμένο άτεχνα στο τέλος και σίγουρα μια επίγευση που ξεχνιέται σαν να έπαθες μόλις αγευσία από κόβιντ. Μπορείτε να ζήσετε χωρίς αυτό; Δεν έχω ιδέα, διαβάστε το και κρίνετε μοναχοί σας. Στην @kabuki σίγουρα θα αρέσει πάντως. link της boom!

Μόλις παρατήρησα ότι δεν υπάρχει review του The Woods στο forum, οπότε ήρθε η ώρα. Το The Woods λοιπόν, σε σενάριο James Tynion IV και σχέδιο Μιχάλη Διαλυνά, είναι ένα κόμικ της Boom! Studios που αποτελείται από 36 τεύχη, τα οποία αργότερα μαζεύτηκαν σε 9 TPBs και ακόμα πιο μετά σε τρία πιο μεγάλα trades (Yearbooks), το εξώφυλλο του πρώτου εκ των οποίων χρησιμοποίησα για cover του review. Το 2016 η Young Adult Library Services Association το ανακήρυξε ως "Best Graphic Novel for Young Adults" της χρονιάς και το 2017 ο Tynion κέρδισε το GLAAD Media Award for Outstanding Comic Book για τη δουλειά του αυτή. Τι γίνεται τώρα σε αυτό το κόμικ; Ένα σχολείο από το Milwaukee εξαφανίζεται μαζί με τα 513 άτομα που ήταν μέσα σ'αυτό (437 μαθητές, 52 καθηγητές και 24 άτομα από το υπόλοιπο προσωπικό) στις 16 Οκτωβρίου του 2013 και εμφανίζονται σε ένα ό,τι να 'ναι μέρος εκτός της Γης, το οποίο καλύπτεται σε μεγάλο βαθμό από δάσος και μοιάζει (το λιγότερο) αφιλόξενο. Είναι κάτι σαν το Breakfast Club να συναντά το Twilight Zone είχε γράψει κάποιος σε review του εξωτερικού. Άλλος ότι είναι σαν το Lost να συναντά το Lord of the Flies. Πέρα από αυτά, η αλήθεια είναι ότι δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε το concept του σχολείου που μεταφέρεται σε έναν διαφορετικό κόσμο, οπότε φαντάζομαι ότι οι επιρροές είναι εμφανείς. Στο story τώρα ακολουθούμε κυρίως του έφηβους μαθητές στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν, να καταλάβουν τι γίνεται σε αυτό το...μέρος και όλα αυτά ενώ έχουν και την εφηβεία τους, που όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολη είναι (εκτός απ'τους μικρούς μας φίλους που δεν την έχουν περάσει ακόμα). Τώρα είμαι σε μια φάση που δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να πω για την πλοκή χωρίς να θεωρηθεί spoiler, ίσως μόνο ότι βλέπουμε και πολλά παιχνίδια εξουσίας συν τοις άλλοις. Στην αρχή φαίνεται πως τα πράγματα κυλάνε κάπως βιαστικά, αλλά πολύ γρήγορα η αφήγηση βρίσκει τον σωστό ρυθμό και υπάρχει αρκετό μυστήριο για να κρατήσει τον αναγνώστη καθηλωμένο. Υπάρχουν κάποια πολύ δυνατά character arcs, χαρακτήρες οι οποίοι αναγκάζονται να αλλάξουν τελείως λόγω των όσων έχουν να αντιμετωπίσουν, αλλά και κάποια άλλα που απλώς ξεχνιούνται κάπως. Το σχέδιο του Διαλυνά γίνεται όλο και καλύτερο όσο η ιστορία προχωράει και δίνει την εντύπωση ότι οι χαρακτήρες μεγαλώνουν μαζί του. Όπως καταλαβαίνεται, μου άρεσε πολύ, παρά τις κάποιες μικρές αδυναμίες του και θα έλεγα ότι διαβάζεται σχετικά νεράκι ανεξαιρέτως ηλικίας του αναγνώστη.

Το "Strange Fruit" είναι ένα θρυλικό τραγούδι, που το ξέρουμε από την τεράστια Billie Holiday, η οποία το έκανε διάσημο, αν και δεν ήταν η πρώτη που το τραγούδησε. Μιλάει για τα "περίεργα φρούτα", τα οποία υπήρχαν σε δέντρα των ΗΠΑ, κυρίως στο Νότο, και τα οποία έμοιαζαν σκανδαλωδώς με πτώματα κρεμασμένων μαύρων. Το ομότιτλο κόμικ των J.G. Jones και Mark Waid αφηγείται μια ιστορία, που έχει σχέση με το ρατσισμό. Η ιστορία τοποθετείται χρονικά το 1927 και τοπολογικά στην πολιτεία του Μισισίπη, στην καρδιά του αμερικανικού νότου, εκεί που βασίλευε ο ρατσισμός και εκκινεί από το πραγματικό περιστατικό μιας μεγάλης πλημμύρας στην περιοχή εκείνη ακριβώς τη χρονιά. Ενώ οι περισσότεροι λευκοί περιφρονούν τους μαύρους και τους υποχρεώνουν να δουλέψουν στο φράγμα με μισθούς πείνας. Καθώς ένας τσακώνεται με μια παρέα λευκών και επιχειρεί να διαφύγει, όλοι παρατηρούν μια λάμψη από τον ουρανό, η οποία καταλήγει στην πρόσκρουση ενός αντικειμένου στη Γη. Δεν αποτελεί έκπληξη, το ότι το αντικείμενο είναι ένα διαστημόπλοιο, είναι όμως έκπληξη, ότι ο επιβάτης είναι ένας θηριωδών διαστάσεων μαύρος! Καθώς ο ποταμός πλημμυρίζει και οι φυλετικές εντάσεις βαίνουν σε κορύφωση, όλοι ετοιμάζονται για μια σύγκρουση. Είναι προφανείς οι προθέσεις των δημιουργών, να φτιάξουν μια ιστορία, που να εμπνέεται τόσο από πραγματικά περιστατικά, όσο και να αποτελεί φόρο τιμής στα κλασικά αμερικανικά κόμικς, προσπαθώντας να θίξουν και το φλέγον και, δυστυχώς ακόμη και σήμερα υπαρκτό, ζήτημα του ρατσισμού στις ΗΠΑ. Η ιστορία είναι αρκετά καλογραμμένη, οι πληροφορίες, που μαθαίνουμε ακριβώς όσες χρειάζονται για την υπόθεση (για παράδειγμα, δεν πληροφορούμαστε για την προέλευση του εξωγήινου, ούτε για το λόγο παρουσίας του στη Γη) και οι πρωταγωνιστές σκιαγραφούνται επαρκώς και σίγουρα όσο χρειάζεται, για να προχωρήσει η ιστορία. Οι περισσότεροι λευκοί παρουσιάζονται ως ρατσιστές, η ΚΚΚ κάνει την εμφάνισή της, ενώ υπάρχουν και κάποιοι λευκοί, που δεν έχουν δηλητηριαστεί ακόμη από το ρατσισμό. Τα σχέδια και τα χρώματα του J.G. Jones είναι πραγματικά υπέροχα, σαν πίνακας ζωγραφικής στο στιλ του Alex Ross και το ίδιο ισχύει και για τη γενικότερη σκηνοθεσία του. Οι εκφράσεις των χαρακτήρων είναι απόλυτα αληθοφανείς κα ιαυτό επιτρέπει στους αναγνώστες να καταλάβουν τα συναισθήματά τους. Δεν νομίζω, ότι υπάρχει έστω και ένα σχέδιο, που να μην προωθεί την πλοκή με κάποια τρόπο, επιτρέποντας έτσι στους συγγραφείς να αφηγηθούν την ιστορία με όσο λιγότερα λόγια γίνεται. Από ό,τι καταλαβαίνω, αρκετοί στις ΗΠΑ δυσαρεστήθηκαν με το συγκεκριμένο κόμικ, επειδή, αν και αναφέρεται στο ρατσισμό είναι γραμμένο από δύο λευκούς, αλλά και επειδή κάποια πράγματα στην ιστορία μπορούν να ερμηνευθούν ως μια προσπάθεια άμβλυνσης του φλέγοντος θέματος, όπως για παράδειγμα το γεγονός, ότι οι μη ρατσιστές λευκοί είναι μια εύπορη οικογένεια ενός Γερουσιαστή., κάτι που θα ήταν μάλλον δύσκολο εκείνη την εποχή. Από την άλλη, βέβαια, υπήρξαν και διάφοροι, που εκθείασαν το κόμικ, αλλά σε κάθε περίπτωση υπήρξε μια διαμάχη, κάτι, που από μόνο του δεν είναι καθόλου κακό. Προσωπικά πιστεύω, ότι το κόμικ είναι καλογραμμένο και εξαιρετικά σχεδιασμένο, αλλά όπως και να το κάνουμε η ιδέα ενός μαύρου από μηχανής θεού, που βοηθάει όλον τον κόσμο και στο τέλος τα πάντα βρίσκονται στην ίδια κατάσταση, είναι κάπως προβληματική. Σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητώ τις καλές προθέσεις των δημιουργών, απλά δεν νομίζω, ότι αυτή ήταν η κατάλληλη προσέγγιση για το θέμα. Από την άλλη, όπως έγραψα, το κόμικ διαβάζεται με μεγάλη άνεση ακριβώς λόγω της αφηγηματικής και σχεδιαστικής ικανότητας των Jones και Waid. Θα χαρώ ιδιαίτερα να διαβάσω και άλλες απόψεις πάνω στο θέμα. Η σειρά κυκλοφόρησε σε 4 τεύχη το 2015, τα οποία συγκεντρώθηκαν σε έναν σκληρόδετο τόμο, λίγο μεγαλύτερου μεγέθους από το συνηθισμένο και με χοντρό χαρτί, που αναδεικνύει το σχέδιο του Jones και τον οποίον διάβασα. Περιέχει εισαγωγή, επίλογο, σχέδια και τα εξώφυλλα. Δεν γνωρίζω εάν έχει κυκλοφορήσει και άλλη έκδοση. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Η κριτικός κόμικς J. A. Micheline κατακεραυνώνει το κόμικ Ο Mark Waid απαντά Άλλη μια αρνητική κριτική Μια σαφώς πιο νηφάλια, αλλά και αυτή αρνητική Και μια θετική

Από πού τελικά προέρχεται ο Αη-Βασίλης; Από την Καισάρεια ή είναι παραφθορά του Αγίου Νικολάου; Ή μήπως είναι κατασκεύασμα της γνωστής εταιρείας αναψυκτικών; Γιατί μοιράζει δώρα και συγκεκριμένα παιχνίδια, γιατί στολίζουμε δέντρο τα Χριστούγεννα και τέλος πάντων, τι κάνει αυτός ο άνθρωπος τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου; Όλες οι απαντήσεις βρίσκονται στο διασκεδαστικότατο κόμικ Klaus: How Santa Claus Began, που μας μεταφέρει σε ένα φανταστικό και πολύ μακρινό παρελθόν, κάπου στο χιονισμένο βορρά. Ο Κλάους εμπορεύεται γούνες και μαζί με τη λύκαινά του, τη Λίλι, περιπλανιέται από πόλη σε πόλη, για να πουλήσει την πραμάτεια του. Μόλις όμως φτάνει στην πόλη του Γκριμσβιγκ, διαπιστώνει πόσο πολύ αυτή έχει αλλάξει προς το χειρότερο από την τελευταία φορά που την επισκέφτηκε: όλοι οι άρρενες κάτοικοι εργάζονται στα ορυχεία και η χαρά και η διασκέδαση είναι απαγορευμένες. Για αυτό το λόγο, ο άρχοντας της πόλης, ο απεχθής Λόρδος Μάγκνους, έχει διατάξει την κατάσχεση όλων των παιχνιδιών και των μουσικών οργάνων. Βλέπετε, ο ίδιος του ο γιος, που ζει μέσα στο κάστρο, χωρίς καμία επαφή με τα άλλα παιδιά, απεχθάνεται τα παιχνίδια, που τα βρίσκει βαρετά. Καθώς προχωρά η ιστορία μαθαίνουμε αρκετά πράγματα για τον Κλάους και για τη συγκεκριμένη πόλη, που θα ήθελα να μην τα αποκαλύψω εδώ, για να τα ανακαλύψετε μόνοι σας. Με βάση αυτό το σεναριακό καμβά, ο ικανότατος Μόρισον στήνει ένα σύγχρονο παραμύθι για μικρούς και μεγάλους, που είναι ταυτόχρονα αρκετά σκοτεινό και αρκετά τρυφερό και το κυριότερο πολύ ενδιαφέρον και εναρμονισμένο με το χαρακτήρα του ήρωα, τουλάχιστον έτσι όπως αυτός παρουσιάζεται στη Δυτική Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική. Όπως έχει πει ο ίδιος ο Μόιρισον, το "Klaus" είναι το "Year One" για το χαρακτήρα του Santa Claus, μια ιστορία προέλευσης, που επαναπροσδιορίζει τον ήρωα, την καταγωγή του, το χαρακτήρα του και τις πράξεις του, εκσυγχρονίζει το μύθο, αλλά αφήνει άθικτη την ουσία του και την ιδέα της βοήθειας προς τους άλλους. Και όλα αυτά, παρά το ζοφερό και μουντό περιτύλιγμα. Ο σχεδιαστής Dan Mora κάνει υπέροχη δουλειά πάνω στο μοτίβο, που του προσφέρει ο Μόιρισον και εικονογραφεί υπέροχα τόσο τα αφιλόξενα, χιονισμένα τοπία, όσο και τα εξίσου αφιλόξενα μπουντρούμια (το φως του χιονιού έρχεται σε οξεία αντίθεση με το σκοτάδι των εσωτερικών χώρων), όπως επίσης και τις εκφράσεις των προσώπων των χαρακτήρων, τόσο αγέλαστες και τόσο γεμάτα με απαισιοδοξία, αλλά και τόσο λαμπερά και γεμάτα χαρά στα πρόσωπα των παιδιών, όταν λαμβάνουν τα δώρα τους. Οι σκηνές δράσης και βίας είναι εξαιρετικά σχεδιασμένες και η σκηνοθεσία του Μόρα είναι απόλυτα επιτυχημένη. Από τα πολύ καλά και ευφάνταστα κόμικ, που έχω διαβάσει, πιστεύω, ότι αξίζει να το ανακαλύψετε, όσοι δεν το έχετε ήδη κάνει. Κυκλοφόρησε αρχικά το 2015 και ολοκληρώθηκε σε 7 τεύχη, που συγκεντρώθηκαν σε ένα ΤΡΒ, το οποίο διάβασα, και το οποίο δεν περιέχει κάτι παραπάνω πλην ορισμένων εξωφύλλων και βιογραφικών των συντελεστών. Το κόμικ κέρδισε το Βραβείο Eisner 2017 για το καλύτερο μελάνωμα. Αξίζει να σημειωθεί, ότι από την έκδοση του κόμικ και ύστερα οι Μόρισον και Μόρα επιστρέφουν κάθε Δεκέμβριο στο σύμπαν του ήρωα με μια καινούρια ιστορία. Μέχρι στιγμής, έχουν δημοσιευθεί 4 τέτοιες ιστορίες, εκ των οποιών οι δύο πρώτες συγκεντρώθηκαν σε έναν τόμο, ενώ νομίζω, ότι σε λίγες ημέρες κυκλοφορεί και ο τόμος, που θα περιλαμβάνει τις άλλες δύο. Δεν έχω διαβάσει καμία από αυτές, αν κάποιος/α τις έχει διαβάσει, ας μας γράψει απόψεις. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: wikipedia (στα Αγγλικά με περίληψη των τευχών και συνεπώς με spoilers) Συνέντευξη του Grant Morrison

Το Once & Future είναι μια πολύ φρέσκια κι ενδιαφέρουσα κυκλοφορία από τη Boom! που απ΄ ό,τι δείχνουν τα πράγματα έχει ανέβει πολύ τον τελευταίο καιρό. Πρόκειται για μια πρωτότυπη προσέγγιση του μύθου του Βασιλιά Αρθούρου. Mια ομάδα άγγλων εθνικιστών προσπαθεί να αναστήσει τον Βασιλιά Αρθούρο και να τον επαναφέρει στην εξουσία. Η συνταξιούχος κυνηγός τεράτων Bridgette McGuire θα βρεθεί εμπόδιο στα σχέδια τους, μαζί με τον ανυποψίαστο εγγονό της Duncan, ,και θα μπλεχτούν σε έναν κόσμο μαγείας και μυστηρίου. Είναι ένα πολύ διασκεδαστικό κόμικ, που πιστεύω ότι θα απολαύσουν στανταρ οι φανς της μυθολογία του Βασιλιά Αρθούρου, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι που αναζητούν μια καλή περιπέτεια με έντονα στοιχεία fantasy και τρόμου, με μεγάλες δόσεις χιούμορ και απρόβλεπτες τροπές της πλοκής. Το χτίσιμο των χαρακτήρων είναι σωστό κι αβίαστο, η δράση άφθονη, ο ρυθμός (ειδικά για τα πρώτα έξι τεύχη) ιδανικός. Η γιαγιά κυνηγός τεράτων και φανατική καπνίστρια Bridgette McGuire είναι πραγματικά απολαυστική και κλέβει την παράσταση, ενώ στοιχεία της πλοκής φέρνουν στο μυαλό μια φρέσκια εκδοχή της Μούμιας και του Ιντιάνα Τζόουνς. Ίσως είναι η δουλειά του Kieron Gillen που απολαμβάνω περισσότερο μετά τους Τρεις, καθώς διατηρεί μια πολύ καλή ισορροπία ανάμεσα στα στοιχεία αυτής της πολύ ενδιαφέρουσας περιπέτειας φαντασίας. Σχεδιαστικά ο Mora είναι σε μεγάλη φόρμα και αποτυπώνει πολύ δυναμικά τις σκηνές δράσης, τους χαρακτήρες και τα φανταστικά πλάσματα. Δεν είμαι ιδιαίτερα φαν του, αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι κάνει καλή δουλειά, και σε σκηνοθετικό επίπεδο. Στην ανάδειξη του σχεδίου βοηθάει κι ο πολύ καλός χρωματισμός. Βλέποντας το κόμικ συνολικά ως τώρα, μπορώ να πω ότι δεν είναι από τα κόμικς που θα μου μείνουν αξέχαστα, αλλά είναι από αυτά που περνάς καλά διαβάζοντάς τα. Αριθμεί 9 τεύχη ως τώρα και είναι υποψήφιο στα φετινά Eisner, στην κατηγορία Best New series, παρέα με το Something is killing the children, επίσης από τη Boom.

Black Badges, ή αλλιώς Μαύρα Σήματα (στον προσκοπισμό, τα σήματα ή αλλιώς μετάλια, είναι οι διάφορες κονκάρδες ή/και ραφτές επιγραφές που στολίζουν τις στολές και υποδεικνύουν τις γνώσεις του καθενός προσκόπου). Οι Black Badges είναι μια επίλεκτη ομάδα προσκόπων, οι καλύτεροι μεταξύ των καλυτέρων. Πέρα όμως από τα προσκοπικά τους καθήκοντα, και τελείως μυστικά, λειτουργούν ως μια άγνωστη CIA, δεχόμενοι εντολές από την κυβέρνηση και εκτελώντας αποστολές σε ξένες χώρες, εκμεταλλευόμενοι το νεαρό της ηλικίας των μελών τους αλλά και το γεγονός ότι η ύπαρξη τους είναι παγκοσμίως άγνωστη. Παράλληλα, ο αρχηγός της ομάδας ψάχνει να βρει τις αιτίες για την εξαφάνιση ενός μέλους πριν πολλά χρόνια και ο οποίος πλέον θεωρείται νεκρός. Στο ψάξιμο του όμως αυτό, θα συνειδητοποιήσει την ύπαρξη μιας μεγάλης συνομωσίας, και μάλιστα με επίκεντρο στο τελευταίο σημείο που θα το περίμενε ποτέ. Μέσα στην ίδια του την ομάδα! Μια πολύ καλή αρχική ιδέα, χωρίς όμως ιδέες που θα μπορούσαν να την πάνε παραπέρα. Πράγμα που τείνω να πιστέψω ότι είναι χαρακτηριστικό του συγγραφέα Matt Kindt (Mind Mgmt, Ether, Grass Kings κ.α) , αν βέβαια κρίνω καλώς από τις διάφορρες κριτικές που διαβάζω δεξιά και αριστερά αλλά και από την ανάγνωση του πρώτου trade του Folklords, το οποίο θα παρουσιάσω εν καιρώ. Ενώ λοιπόν ξεκινάμε έξυπνα και ρομαντικά (για εμάς που ζήσαμε τα 80s και 90s), με ένα setting τύπου Goonies και Stanger Things (χωρίς το paranormal στοιχείο βέβαια), με μια παρέα παιδιών δηλαδή που ταξιδεύουν τον κόσμο, απελευθερώνουν κρατούμενους και μπλέκονται σε περιπέτειες, αυτό πολύ γρήγορα ξεφουσκώνει. Και χωρίς να αναπτυχθούν ιδιαίτερα οι περισσότεροι από τους πρωταγωνιστές, οδηγούμαστε στο δεύτερο arc όπου διαγωνίζονται οι διάφορες ομάδες προσκόπων μεταξύ τους για να ακολουθήσει το τρίτο και τελευταίο στο οποίο αποκαλύπτονται άτσαλα όλα, αλλάζουν στρατόπεδα και επιλύονται μυστήρια και διαφορές ετών, και όλα αυτά μέσα σε μόλις 12 τεύχη. Τρομερά compressed σενάριο, πράγμα που απαιτεί ιδιαίτερη μαεστρία για να μην φανεί βιαστικό. Εδώ όμως, τουλάχιστον σε εμένα, μου φάνηκε βιαστικό. Σημαντικό αρνητικό για εμένα, είναι η απόφαση να δωθεί η τελική αναμέτρηση στο προτελευταίο τεύχος (11ο) και να αφιερωθεί το τελευταίο τεύχος σαν επίλογος και κλείσιμο plot holes. Κίνηση που την έχω ξαναπροσέξει σε 1-2 άλλες σειρές το τελευταίο καιρό, πράγμα που για εμένα δείχνει αδυναμία χρησιμοποίησης της ιστορίας, και κακό προγραμματισμό των όσων θέλεις να πεις. Πέρα του ότι σε αφήνει με ένα πλήρως αντικλιμακτικό τέλος/τεύχος, όπου όλη η δράση έχει γίνει στο προηγούμενο, και εδώ έχουμε ομιλίες και βγάλσιμο εσώψυχων από τους χαρακτήρες. Τα οποία, αν έμπαιναν σε κομβικά σημεία μέσα στα τρέχοντα τεύχη, θα ταίριαζαν και θα προσέφεραν στιγμιαία ξεκούραση από τη δράση, ενώ εδώ απλά μπαίνουν για να κλείσουν τρύπες. Και αν μπορώ να το καταλάβω σε μια μεγάλη σειρά πολλών τευχών, όπου πιθανόν να δικαιολογείται το κλείσιμο με την παρουσίαση των πολλών χαρακτήρων που έχουν εμφανιστεί στην πορεία των πολλών τευχών, για τα 12 τεύχη του Black Badge το θεωρώ φάουλ. Και σε όλα τα παραπάνω, δεν βοηθάει ιδιαίτερα το σχέδιο του Tyler Jenkins. O Tyler Jenkins ( Grass Kings, Peter Panzerfaust κ.α) αποφάσισε να δουλέψει (ή τεχνικά να δώσει μια αίσθηση) ακουαρέλες για τη συγκεκριμένη σειρά, το οποίο είναι μεν ταιριαστό με το coming of age και το "ας θυμηθούμε τα παιδικά μας χρόνια" του σεναρίου, αλλά στην πορεία απλά δεν προσφέρει ουσία. Και αυτό γιατί, όπως προανέφερα, το σενάριο είναι αρκετά αδύναμο, και σε συνδυασμό με αρκετά φλου και λιτό σχέδιο, δεν σου κρατάει το ενδιαφέρον σε κανένα σημείο. Τα καρέ είναι κατά βάση αρκετά και κοντινά, όσα (λίγα) μακρινά πλάνα χρησιμοποιεί είναι χωρίς ιδιαίτερη λεπτομέρεια και γενικά προσπαθεί να δώσει μια ανάλαφρη, οπτικά, εικόνα. Σε καμία περίπτωση κακή, δεν είδα πουθενά κάτι που να με ενοχλεί, αλλά δεν είδα και κάτι που να το θυμηθώ και την επόμενη ημέρα. 12 τεύχη συνόλικά, όπως προανέφερα, τα οποία, περιέργως, μαζεύτηκαν σε 3 hardcovers αντί για τα συνηθισμένα paperbacks. H ακριβή τιμή τους ($30 cover price για 4 τεύχη το καθένα) και η γενικότερη αίσθηση ανικανοποίησης που μου άφησε η σειρά, δεν με αφήνουν να τη προτείνω. Ίσως μόνο για φανατικούς του Kindt. Οι υπόλοιποι, με μια ηλεκτρονική ανάγνωση είστε καλυμμένοι