Search the Community

Το δίδυμο Lemire και Sorrentino έχει δημιουργήσει εξαιρετικά κόμικς, όπως το Gideon Falls και το Old Man Logan. Καθόλου παράξενο λοιπόν, που το Joker: Killing smile, κινείται στα ίδια υπέροχα κομικσικά μονοπάτια, σε τρία χορταστικά oversized τεύχη, από DC Black Label. Η υπόθεση έχει ως εξής: Ο ψυχίατρος Ben Arnell πιστεύει ότι μπορεί να θεραπεύσει τον Joker κι ότι αυτό θα είναι ένας θρίαμβος για την ψυχιατρική, αλλά και την καριέρα του. Η υπεροψία του τον κάνει να πιστεύει ότι είναι σε θέση ισχύος κι ότι μπορεί να διαχωρίζει τη δουλειά του από την υπόλοιπη ζωή του, οι ψυχολογικές ισορροπίες όμως είναι εντελώς διαφορετικές. Η σχέση του ψυχιάτρου με τον Joker θυμίζει έντονα τη δυναμική της σχέσης του Χανιμπαλ Λέκτερ με την Κλαρις Σταρλινγκ στη Σιωπή των Αμνών. Ο έγκλειστος Joker υφαίνει τα δίχτυα του αργά και σταθερά, ώστε να εισχωρήσει στο μυαλό του "μελετητή" του κι αποδεικνύεται πολύ ικανότερος ψυχαναλυτής , έχοντας αναγάγει τη χειριστικότητα σε τέχνη. Αναφέρει άλλωστε κι ο ίδιος ότι ίσως θεωρεί τον εαυτό του καλλιτέχνη, κι η εξέλιξη της ιστορίας τον δικαιώνει. Ο ψυχίατρος παίζει με τους κανόνες, ο Joker τους ανατρέπει και τους στρέφει εναντίον του. Το κόμικ εξερευνά τα όρια της επιρροής μιας παρανοϊκής διάνοιας στους υπόλοιπους. Πόσο μπορεί κανείς να μείνει αποστασιοποιημένος, καθώς έρχεται σε επαφή και μελετά διαταραγμένα άτομα, που έχουν πολύ διαφορετική αντίληψη της πραγματικότητας και όρια από τον ίδιο. Αν μπορεί κανείς να προστατέψει την οικογένεια του από το σκοτάδι που τον γεμίζει η δουλειά του. Ο Lemire ξέρει ότι αυτά που μας τρομάζουν στ' αλήθεια, είναι τα κοντινά. Αυτά που μπορεί να χάσουμε στην πραγματικότητα. Τους ανθρώπους που αγαπάμε ή ακόμα και το μυαλό μας. Έχουμε έναν Joker, έναν ψυχοπαθή δολοφόνο, που στο μυαλό του θέλει να φτιάξει κάτι όμορφο, όσο διεστραμμένο και να ναι. Η απεικόνιση των εγκλημάτων του, μας δίνεται μέσα από τα δικά του μάτια, ως μια διεστραμμένη καλλιτεχνική έκφραση. Ένα επικίνδυνο παραδείσιο πουλί, παγιδευμένο στο κλουβί του Arkham (Ο Lemire αναφέρει σε συνέντευξή του ότι εμπνεύστηκε τον Joker του από τους Steve Englehart/ Marshall Rogersστην ιστορία τους The Laughing Fish, αλλά δανείστηκε στοιχεία κι από τον Joker των Azzarell/Bemejo και το Killing joke του Alan Moore) . Στον αντίποδά του, έχουμε έναν επιστήμονα (εμπνευσμένο σε μεγάλο βαθμό απ΄το origin της Harley Quinn), που θέλει επίσης να δημιουργήσει κάτι όμορφο. Να έχει μια ευτυχισμένη οικογένεια και μια πετυχημένη καριέρα. Που γυρνά πίσω τα βράδια, στη ζεστή προστατευμένη οικογενειακή φωλιά. Πόσο διαφορετικοί είναι αυτοί οι δύο; Ποιες είναι αυτές οι συνθήκες που κάνουν κάποιον να περάσει ή όχι τα κοινωνικά όρια; Πάνω σε αυτούς τους προβληματισμούς, στη σύγκρουση χαρακτήρων και απρόβλεπτων συνθηκών, ο Lemire στήνει ένα δυνατό ψυχολογικό θρίλερ που παίζει παιχνίδια με το μυαλό μας, όπως κι ο Joker με τον Ben Arnell. Όντας κι ο ίδιος "φρέσκος" πατέρας, διοχετεύει τις φοβίες του και τις ανησυχίες του στο κόμικ, με πολύ αληθοφανή και διεισδυτικό τρόπο. Η ιστορία εκτυλίσσεται μέσα από τρεις οπτικές γωνίες: του Joker, του ψυχιάτρου Ben Arnell και του Mr Smiles, ήρωα ενός παραμυθιού που ζει στη Happyville, που πρακτικά είναι ένα "παιδικό" alter ego του Joker. Οι αντιθέσεις ανάμεσα στα ρεαλιστικά και παραμυθικά στοιχεία της ιστορίας λειτουργούν υποδειγματικά. Καθόλου τυχαία, η Gotham City δεν είναι σκοτεινή, όπως την έχουμε συνηθίσει σε τόσα κόμικς. Κι ίσως γι αυτό να είναι τρομακτικότερη από ποτέ. Σε αυτό συμβάλλει αποφασιστικά και το εικαστικό κομμάτι. Ο Sorrentino συνεχίζει να πειραματίζεται ανελέητα πάνω στα όρια της κομικσικής τέχνης, με πάνελς να διαλύονται στα συστατικά τους, με αυτήν την χαρακτηριστική νοσηρότητα και δημιουργικότητα που διακατέχει όλα του τα έργα. Το σχέδιό του δίνει δυνατά καρέ έντονου ρεαλισμού σε ένα (όχι και τόσο) υπερηρωικό κόμικ, δίνει περισσότερη έμφαση στα πρόσωπα απ' ότι συνήθως και τα βλέμματα των ηρώων του είναι πιο διαπεραστικά από ποτέ. Η ζεστασιά στις οικογενειακές σκηνές κι η αθωότητα/βαρβαρότητα του παραμυθιού ενισχύουν ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα του κόμικ και την αγωνία μας για το τι μέλλει γενέσθαι. Αν κάτι όμως απογειώνει το αισθητικό αποτέλεσμα και την ατμόσφαιρα του κόμικ, που αποτυπώνει τις συναισθηματικές διακυμάνσεις και τονίζει τις αντιθέσεις, αυτό είναι ο χρωματισμός της Jordie Bellaire, που πραγματικά δίνει ρέστα. Η παλ χρωματική της παλέτα στα εγκλήματα του Joker, τα έντονα κόκκινα στις εκρήξεις βίας, η σωστή χρήση των μουντών και ψυχρών αποχρώσεων, αναδεικνύουν εκπληκτικά το σχέδιο του Sorrentino. Να σημειώσω εδώ ότι έχει κάνει παπάδες στο χρωματισμό και στο Vision. Συνολικά το Joker: Killer Smile είναι από τα καλύτερα κόμικς του Joker που έχω διαβάσει. Το τελευταίο τεύχος μπορεί να μην ήταν τόσο απρόβλεπτο όσο θα ήθελα, δεν αποδυνάμωσε όμως το "ταξίδι" του κόμικ και έδωσε μια αρκετά διαφορετική ματιά σε έναν από τους πιο διάσημους villains. Πραγματικά, ό,τι άλλο κόμικ και να δημιουργήσει το συγκεκριμένο dream team θα το πάρω με κλειστά μάτια Εννοείται ότι προτείνεται σε φανς των υπερηρωικών και μη. Οι σκληροπυρηνικοί batmanικοί ίσως απογοητευτούν, καθώς ο Batman παίζει ρόλο κομπάρσου εδώ, αλλά πιθανότατα θα ανταμειφθούν με το επόμενο one shot - επίλογο 32 σελίδων, των ίδιων δημιουργών, που θα κυκλοφορήσει το Μάιο, με τίτλο Batman: The Smile Killer: εκεί, ο νεαρός Bruce Wayne μεγαλώνει παρακολουθώντας το Mr. Smiles Show... και το σόου μπορεί να τον παρακολουθεί επίσης. Και ακούει τα λόγια του Mr. Smiles, καθώς απευθύνεται μόνο σ' αυτόν! Απλά ανυπομονώ!

Πρώτο καλό κόμικ μετά από καιρό και κάτι που αξίζει να πούμε δύο κουβέντες ξέχωρα από τα άλλα θρεντ, είναι το τρίτευχο Three Jokers που έβγαλε η DC τον Αύγουστο του '20 με μηνιαία συχνότητα. Θυμάμαι πως τότες είχα διαβάσει το πρώτο τεύχος και του είχα κοτσάρει έναν αρχοντικό άσσο στο goodreads, για λόγους που και σε αυτή την ανάγνωση εντόπισα αλλά δεν με ενόχλησαν απ'ό,τι φαίνεται το ίδιο Το κόμικ δια χειρός Johns στην ιστορία (αυτός ο γεροξεκούτης που τελευταία το έχει ρίξει στις παραγωγές ουκ ολίγων ταινιών/σειρών στο DCCU του οποίου είναι και συν-ιδρυτής) και σχέδιο αυτού του εξαίρετου νέου ονόματι Jason Fabok, ενός Bolland copy-cat αλλά με τον καλύτερο τρόπο. Τόσο καλό που δεν ασχολείσαι καν με το γεγονός ότι ο τύπος έκατσε και έμαθε απ'έξω όλο το σχεδιαστικό στιλ του αλλουνού από το Killing Joke και το κότσαρε εδώ. Άλλωστε, άμα το αποτέλεσμα είναι καλό, δεν είναι κλεψιά ε; Σε κάθε περίπτωση και οι δύο ξέρουν τι κάνουν, το σχέδιο παίρνει σε φάσεις το σενάριο από το χέρι αλλά γενικά είναι ένα πάρα πολύ τίμιο κόμικ που ευχαριστήθηκα μετά από (υπερβολικά πολλές) μούφες μπατμανο-κόμικ τις τελευταίες μέρες. Ιστορία λοιπόν - υπάρχουν περισσότεροι τζόκερ από ένας; Σε μια post-killing joke και A Death in the Family χρονική φάση, όπου η Batgirl έχει αναρώσει πλήρως από την αναπηρία που υπέστη στο KJ και ο Todd έχει επιστρέψει σαλεμένος και με μηδενική ηθική ως Red Hood μετά το σχεδόν-μέχρι-θανάτου ξύλο στο DitF, ο Μπάτμαν παρακολουθεί να συμβαίνουν τρία εγκλήματα ταυτόχρονα, σε διαφορετικά σημεία του Γκόθαμ. Όλα φαίνονται να διαπράχθηκαν από τον Τζόκερ. Σωσίες; Άριστα ορχηστρωμένη απάτη; Σε τρία τεύχη βουτάμε για μια ακόμα φορά στην χαώδη παράνοια του μυαλού του παλιάτσου βλέποντας τον να δημιουργεί νέους εγκληματίες στα χνάρια του. Ο Comedian, ο Clown και ο Criminal είναι τρεις διαφορετικές φιγούρες με απώτερο σχέδιο να δημιουργήσουν την τέλεια νέμεση του Μπατμαν - τον ultimate αντίπαλο, έναν Joker που θα είναι και το τέλος του νυχτερίδα. Γι'αυτό, στρέφονται στον μεσόκοπο Joe Chill, τον δολοφόνο της Μάρθας και του Τόμας. Κακά; Έχει μερικά. Παίζει πολύ το σκηνικό όπου ο Τζόκερ δηλητηριάζει με το χημικό που τον δημιούργησε, ανθρώπους και ζώα. Σκάνε λοιπόν σε μια φάση Batgirl, Red Hood και Batman σε ένα ενυδρείο για να τσιμπήσουν τον έναν από τους τρεις, τον Clown. Και ξαφνικά βλέπεις ψάρια με τζόκερ χαμόγελα, τα οποία έχουν.....κραγιόν. Οπότε έρχομαι εγώ και ρωτάω - έκατσε ο τζόκερ ή οι λακέδες του και έβαψαν τα "χείλια" των ψαριών κόκκινα, ή θέλουν να μας πουν ότι με το που έρθεις σε επαφή με το αέριο ξαφνικά βάφεσαι κιόλας αυτόματα; Μεχ, λεπτομέρειες θα πει κάποιος αλλά υπάρχουν πολλές σαβούρες εκεί έξω με τέτοιες υπερβολές γραμμένες, θα μπορούσαν να το προσέξουν. Επίσης, οι ιστορίες της Batgirl και του Red Hood ίσως θα μπορούσαν να αναπτυχθούν λίγο παραπάνω, αλλά πιθανολογώ πως δεν έγινε λόγω χώρου/συγκεκριμένου αριθμού σελίδων. Διαβάστε το, έχει σχεδιάρα από τον τεράστιο Μπόλαντ Φαμπούκ!

Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: Φεβρουάριος 2019 Υλικό της Συλλογής:Batman: White Knight (2017=2018), DC Comics H DC comics έχει δημιουργήσει μια καινούρια ετικέτα, την οποία ονομάζει Black Label και όπου γνωστοί δημιουργοί των κόμικς θα κληθούν να δημιουργήσουν ιστορίες με γνωστούς ήρωες, αλλά εκτός της επίσημης μυθοπλαστικής γραμμής (continuity). Το πρώτο, νομίζω, κόμικ αυτής της ετικέτας ήταν το Batman: White Knight σε σενάριο και σχέδιο Sean Murphy και χρώμα Matt Hollingsworth, το οποίο κυκλοφόρησε σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα και στη χώρα μας, στα πλαίσια της μεγάλης εκδοτικής άνθισης που γνωρίζει τα τελευταία 2-3 χρόνια ο χώρος των κόμικς και ειδικότερα των μεταφρασμένων εκδόσεων και ακόμα ειδικότερα των υπερηρωικών. Το κόμικ εκδόθηκε από το Οξύ σε μια αρκετά καλή έκδοση και πολύ καλή μετάφραση του Σάββα Αργυρού και αποτελεί την πρώτη απόπειρα της εκδοτικής να εισχωρήσει και στο χώρο της DC, αφού μέχρι τώρα οι κυκλοφορίες της ήταν κυρίως Marvel. Ο πλέον εμβληματικός ήρωας της DC, λοιπόν, (αφού ως γνωστόν, ο Superman μόνο για βιτρίνα είναι ) μας ξανασυστήνεται σε αυτό το πολύ καλό κόμικ, το οποίο βασίζεται στην εξής απλή ιδέα: τι θα γίνει εάν ο Τζόκερ βρει τα λογικά του, παρατήσει τα φτιασίδια, αποκηρύξει την εγκληματικότητα και αποφασίσει να γίνει νομοταγής; Πώς μπορεί ο Μπάτμαν να υπάρξει χωρίς τον υπ’αριθμόν ένα εχθρό του; Έχει πλέον λόγο ύπαρξης; Γιατί, βλέπετε, ο Τζόκερ όχι μόνο έχει γίνει νομοταγής, αλλά θεωρεί πλέον ότι ο Μπάτμαν είναι η πραγματική απειλή για το Γκόθαμ. Και φυσικά, αυτή η λογική έχει απόλυτο νόημα: ο μασκοφόρος, αυτόκλητος εκδικητής δικαιούται να υπάρχει μόνο εφόσον υφίσταται έγκλημα και δη ψυχοπαθούς φύσεως, αφού μόνο ένας (σχεδόν αποδεδειγμένα) ψυχασθενής μπορεί να πατάξει τους όμοιούς του (η ψυχαναλυτικού τύπου ομοιοπαθητική ως αντιστάθμισμα του αφελούς μανιχαϊσμού). Ισχύει: χωρίς τον Τζόκερ να περιφέρεται καταστρέφοντας την πόλη και απειλώντας ζωές, ο Μπάτμαν φαίνεται ακόμη περισσότερο ως εμμονοληπτικός, αποσυνάγωγος και μυστικοπαθής. Όλα όσα είναι προτερήματα στη μάχη του εναντίον του εγκλήματος, καθίστανται αυτομάτως κοινωνιοπαθή ελαττώματα, όταν εκείνο απουσιάζει. Ο Μπάτμαν όχι μόνο χρειάζεται το Κακό, αλλά κατά κάποιο τρόπο οφείλει να το δημιουργεί ή έστω να γίνεται ο καταλύτης για την εμφάνισή του. Μην ξεχνάμε ότι σε αντίθεση με τον Σούπερμαν (ενσάρκωση του Καλού και αντιπρόσωπο του Θεού στη Γη), ο οποίος βοηθά την ανθρωπότητα από Αγάπη (δεν είναι λάθος του πληκτρολογίου το κεφαλαίο Α), ο Μπάτμαν ωθείται από την ταπεινή και σκοτεινή επιθυμία για εκδίκηση. Όλοι του σχεδόν οι φίλοι και οι γνωστοί (η οικογένειά του, όπως τους αποκαλεί ο ίδιος) αρχίζουν να τον εγκαταλείπουν, Μεγάλο πλήγμα για αυτόν, η υφαρπαγή / υπεξαίρεση της οικογένειάς του μέσω της νομιμοποίησης και ενσωμάτωσης στο Σύστημα: οι μασκοφόροι του Γκόθαμ καλούνται να γίνουν μέλη της επίσημης αστυνομίας, έστω και με το δικαίωμα να κρατήσουν μυστική την ταυτότητά τους. Αλίμονο όμως, η ένταξή τους στο σύστημα ακυρώνει και το λόγο της ύπαρξής τους και αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να το δεχτεί ο Νυχτερίδας μας. Και με αυτά και με εκείνα ο Τζόκερ βρίσκει οπαδούς: οι αναξιοπαθούντες του Γκόθαμ επιλέγουν να τον στηρίξουν, αφού με τον Μπάτμαν δεν έχουν δει άσπρη μέρα. Ίσως είναι λίγο αφελές αυτό το σημείο (τα σχόλια περί του 1% μάλλον είναι αχρείαστα) και σίγουρα υπάρχει ελάχιστη εμβάθυνση στα πολιτικά, αλλά, εντάξει, το προσπερνάμε Και ο ίδιος ο Τζόκερ όμως ωθείται όχι μόνο από δίψα για εκδίκηση, αλλά και μια επιθυμία προσέγγισης με τον Μπάτμαν: αποζητά την επαφή με το μεγάλο του εχθρό, ο οποίος του έχει γίνει εμμονή. Και η εμμονή αποζητά την επαφή και την τελική ένωση: οι δύο νοούνται μόνο ως άκρες ενός δίπολου και όχι αυτόνομα, επειδή δεν είναι μόνο ο Μπάτμαν που χρειάζεται το έγκλημα, είναι και ο ίδιος ο Τζόκερ, που, σε αντίθεση με τον Μπάτμαν, γνωρίζει ότι είναι απαραίτητος και ο ίδιος, για να υπάρξει ο Μπάτμαν. Ο ομφάλιος λώρος μεταξύ των δύο είναι εξαιρετικά ισχυρός για να κοπεί και ο Τζόκερ / Λευκός Ιππότης οφείλει να θυσιαστεί και να δώσει στη θέση του στον Τζόκερ / Εγκληματία όχι βέβαια, για να υπάρξει ασφάλεια στο Γκόθαμ (σε αυτήν την πόλη δεν έχουν θέση ταπεινά ένστικτα, όπως ο αλτρουισμός :lol:) , αλλά για να συνεχιστεί και η δική του ύπαρξη. Ακόμα ένα συν του κόμικ είναι ότι επιτέλους έχουμε ένα υπερηρωική ιστορία που διαβάζεται πρωτίστως, έως και αποκλειστικά από ενήλικες. Δεν θυμάμαι άλλη φορά σε παρόμοιο κόμικ να διαβάζω τόσο βαριές βρισιές (έστω και σε πολύ περιορισμένη κλίμακα) και να βλέπω γυμνό (έστω και σε πάρα πολύ περιορισμένη κλίμακα), δείγματα, υποθέτω, της μεγάλης καλλιτεχνικής ελευθερίας που έδωσε η DC στο δημιουργό, αφού ως γνωστόν, αυτού του είδους τα κόμικς παράγονται υπό ασφυκτικές συνθήκες για τους καλλιτέχνες. Να σημειωθεί επίσης, ότι έχουμε τρεις γυναίκες σε κεντρικό ρόλο στην πλοκή: πρωτίστως η Harley Quinn (αυθεντική και σωσίας) και δευτερευόντως η Batgirl, τελευταία σύμμαχος του Batman. Φυσικά, προς το τέλος ο Murphy δεν τολμά να προχωρήσει πάρα πολύ και να θρυμματίσει τα πάντα, για αυτό και μου άφησε μια λίγο πικρή επίγευση. Πιστεύω ότι είχε τολμήσει να κάνει ένα ή δύο βήματα ακόμη, θα παρέδιδε κάτι εξίσου κλασικό με τους Watchmen. Πολύ ωραίο το σχέδιο του Murphy, αν και θα ξενίσει όσους δεν τον ξέρουν. Βρόμικος, αξύριστος, Μπάτμαν, μονίμως κρυμμένος στα σκοτάδια, καθαρός ξυρισμένος Τζόκερ που μας προσφέρεται σε πρώτο πλάνο. Το στήσιμο των καρέ είναι εκπληκτικό και η γενικότερη σκηνοθεσία άψογη. Ο δε Hollingsworth χρωματίζει εξαιρετικά το κόμικ με μουντά χρώματα, έτσι όπως του ταιριάζει. Πάρα πολύ καλό κόμικ, λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, που προσφέρει κάτι διαφορετικό και θέλω να πιστεύω ότι θα αφήσει πλήρως ικανοποιημένους τους φίλους του Μπάτμαν. Μια πρώτη εκδοχή της παρουσίασης αυτής αναρτήθηκε στο ιστολόγιο https://astoixeiotos.wordpress.com

Με αυτή τη σειρά 12 τευχών, ο Τομ Κινγκ προσπαθεί να προσαρμόσει στη σύγχρονη εποχή, έναν από τους πιο ιστορικούς τίτλους της DC, που διήρκεσε 23 ολόκληρα χρόνια, αλλά και να δώσει μια νέα πνοή σε έναν ήρωα, κάποιες από τις ιστορίες του οποίου είχαμε διαβάσει σε ένα από τα πιο ιστορικά περιοδικά της χώρας μας. Τι χρειάζεται να γνωρίζετε Ο Άνταμ Στρέιντζ ήταν αρχαιολόγος, όταν χτυπήθηκε από μια μυστηριώδη ακτίνα, που τον μετέφερε στο μακρινό πλανήτη Ρανν, εκεί όπου έγινε ήρωας, παντρεύτηκε την Αλάννα, την κόρη του αρχηγού του πλανήτη και έκανε μαζί της μια κόρη. Η ακτίνα, η οποία αρχικά τον μετέφερε στο Ρανν, τον μεταφέρει σε τακτά χρονικά διαστήματα πίσω στη Γη, όπου ο Άνταμ χρησιμοποιεί την τεχνολογία του Ρανν, για να γίνει ήρωας και στο μητρικό του πλανήτη, αλλά και μέλος της JLA. Παρακάτω... Η αρχή της ιστορίας βρίσκει το Στρέιντζ να υπογράφει βιβλία, που αφηγούνται τον τρόπο με τον οποίον αυτός και η Αλάννα έσωσαν το Ρανν από την εισβολή των Πυκκτ. Έχει γίνει σταρ στη Γη και ο υπέρτατοις ήρωας στο Ρανν. Μήπως όμως ο Άνταμ στη διάρκεια του πολέμου χρησιμοποίησε αθέμιτα μέσα και υπερβάλλουσα σκληρότητα ενάντια στους εισβολείς; Μήπως δεν είναι ήρωας, αλλά εγκληματίας πολέμου; Ο ίδιος επιμένει στην αθωότητά του και έχει ένα συντριπτικό επιχείρημα: έχασε την κορούλα του κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ίσως να έκανε κάποια λάθη, αλλά έγιναν υπό την επήρεια της απώλειας και της επιθυμίας του να προστατεύσει το θετό του πλανήτη. Ζητά να καθαρίσει το όνομά του και αναλαμβάνει ο μεγαλοφυής Mr. Terrific, μέλος κι αυτός της JLA να ανακαλύψει την αλήθεια. Το κόμικ Ο Τομ Κινγκ ξέρει να γράφει, σίγουρα όχι πάντα εξίσου καλά, αλλά σίγουρα ξέρει να γράφει. Και εδώ γράφει καλά και στήνει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, στην οποία τα γεγονότα εμφανίζονται σταδιακά μπροστά μας, καθώς προσπαθούμε να ανακαλύψουμε κι εμείς τι πραγματικά συνέβη στον πόλεμο. Πολύ καλοστημένοι διάλογοι, ενήλικο περιεχόμενο, μικρές πινελιές, που δείχνουν την ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων, όπως τα τσιγάρα, που καπνίζει αρειμανίως η Αλάννα και πάνω από όλα μια ενδιαφέρουσα πλοκή, που θέτει ηθικά διλήμματα. Το πιο ενδιαφέρον, όμως, στοιχείο του κόμικ, είναι ότι ο Κινγκ είχε τη φαεινή ιδέα να αναθέσει το σχέδιο σε δύο διαφορετικούς στο στιλ σχεδιαστές, στο συνεργάτη του και σε άλλα κόμικς Mitch Gerads, που έχει αναλάβει τις σκηνές του παρόντος και στον Evan "Doc" Shaner, που σχεδιάζει εκείνες του παρελθόντος με το σχέδιο των δύο να εναλάσσεται ορισμένες φορές ακόμη και στην ίδια σελίδα. Το σχέδιο του πρώτου είναι πιο βρόμικο, πιο ρεαλιστικό και με πιο μουντά χρώματα, ενώ του δεύτερου είναι πιο κλασικό, κοντά στην παραδοσιακή υπερηρωική τεχνοτροπία και με σαφώς πιο φωτεινά χρώματα. Αυτή η οπτική αντίστιξη διατρέχει όλο το κόμικ και θέτει και τα όρια της προβληματικής: ο Gerads σχεδιάζει έναν ηθικά αμφιλεγόμενο ήρωα, ο δε Shaner έναν ηρωικό πολεμιστή. Το τι από τα δύο ισχύει, θα αποκαλυφθεί στην πορεία του κόμικ. Αρκετά ενδιαφέρον κόμικ, που ξεφεύγει από τα συνήθη υπερηρωικά, είχε κάποια επιτυχία με τους κριτικούς και ήταν υποψήφιο για τρία βραβεία Eisner το 2021 στις κατηγορίες "Best Limited Series", "Best Penciller/Inker or Penciller/Inker Team" και "Best Lettering" για τον Clayton Cowles. Παρόλα αυτά, χρειάζεται κάποια γνώση του κόσμου της DC, κάτι που ίσως αποτρέψει αρκετούς από την ανάγνωσή του. Επίσης, σίγουρα μπορούν να γίνουν παραλληλισμοί με γεγονότα και καταστάσεις του δικού μας κόσμου. Κάποιοι/ες ίσως εντυπωσιαστούν, άλλοι/ες ίσως τα θεωρήσουν εύκολα και αδιάφορα, αλλά ας αφήσουμε αυτό το θέμα να αναπτυχθεί στα σχόλια. Το κόμικ κυκλοφόρησε σε μια ωραία, σκληρόδετη έκδοση με ελάχιστο επιπλέον υλικό. Ανήκει στη σειρά Black Label, άρα να περιμένετε ενδιαφέρουσες ανατροπές στην ιστορία. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

Ακολουθώντας τα γεγονότα που εξιστορούνται στο Batman - White Knight ( μπορείτε να διαβάσετε παρουσιάσεις της αμερικάνικης και της ελληνικής έκδοσης από @DaDiRa και @leonidio αντίστοιχα ), ο πόλεμος μεταξύ Batman και Joker έχει κάνει και τους δύο να φαίνονται επικίνδυνοι στα μάτια των πολιτών της Gotham, η οποία έχει μετατραπεί σε σκηνικό ατελείωτων και διαρκών συγκρούσεων μεταξύ των δύο αιώνιων εχθρών. Με την προσωπικότητα του καλοπροαίρετου Jack Napier να υποχωρεί, και στη θέση του να οργιάζει αυτή του Τζόκερ, ο πόλεμος περνάει στο επόμενο επίπεδο, όταν ο χαμογελαστός δολοφόνος αποφασίζει να επιστρατεύσει στις τάξεις του τον Azrael. Χειραγωγόντας τον, και ταϊζοντας τον ψέματα για το παρελθόν του και αυτό των Wayne, καταφέρνει να τον μετατρέψει σε μια ανελέητη πολεμική μηχανή που θα καταστρέψει τα πάντα στο πέρασμα της και θα φέρει ένα συγκλονιστικό πλήγμα στις τάξεις των συμμάχων του Batman. Με αυτούς όμως, ή τουλάχιστον με αυτούς που του έχουν απομείνει, και με μια απρόσμενη σύμμαχο στο πρόσωπο της Harley Quinn, θα δοθεί η τελευταία μάχη στην οποία θα αποφασιστεί η τύχη της ψυχής της Gotham και του παρελθόντος του Batman. Συνεχίζοντας τα γεγονότα του White Knight, ο Sean Gordon Murphy, σε αυτή την Elseworlds/Off-Canon ιστορία, πηγαίνει τον δικό του Batman και τη δική του Gotham City ένα βήμα παραπέρα. Και το κάνει με πολύ ωραίο τρόπο, μοιράζοντας τον χρόνο της κάμερας του, σχεδόν ισότιμα, μεταξύ του πρωταγωνιστή και της ίδιας της πόλης. Με flashbacks, συχνά και καίρια τοποθετημένα, μας αναλύει την ιστορία της Gotham, πως δημιουργήθηκε, και πως αυτή συνδέθηκε με την οικογένεια Wayne από τις απαρχές της. Χρησιμοποιεί τον απόλυτο κακό του μυθου του Batman, τον Joker, όχι όμως πλέον στο ρόλο του πρωταγωνιστή αλλά σε αυτόν που κινεί τα νήματα, και στη θέση του τοποθετεί τον Azrael. Δίνοντας του επαρκή κίνητρα και καθορίζοντας τον απόλυτα, τον μεταμορφώνει στο αντι-Batman, πειστικό και καταστρεπτικό, όχι όμως απλά ως καρικατούρα super-villain, αλλά ως απόλυτα τραγική φιγούρα η οποία έχει λόγο να μισεί όλους τους Wayne. Τον Murphy τον γνώρισα από το πολύ καλό American Vampire, τον λάτρεψα στο Punk Rock Jesus και θαύμασα το σχέδιο του στο αγαπημένο μου Tokyo Ghost. Οι συγγραφικές του ικανότητες βελτιώνονται από σειρά σε σειρά, και χωρίς να είναι εκπληκτικός σε αυτό κομμάτι, τα καταφέρνει πολύ καλά, ειδικά στο κομμάτι των flashbacks που προαναφέρω, τα οποία παρόλο που είναι πολλά, είναι ακριβώς στο μέγεθος που πρέπει, και ούτε κουράζουν, ούτε σε βγάζουν από το πνεύμα της κύριας ιστορίας. Και αν τα πρώτα 2-3 τεύχη ( από τα συνολικά 8 ) αυτής της σειράς είναι ελαφρώς αργά, μετά απογειώνεται και η δράση και το characterization των χαρακτήρων, οι οποίοι αν και είναι πολλοί, χρησιμοποιούνται όλοι σε ιδανικές "ποσότητες", τόσο ώστε να τους γνωρίσεις, να συμμετέχουν ενεργά, αλλά και να μην βαραίνουν την αφήγηση με άχρηστες πληροφορίες. Η Barbara Gordon, o Nightwing, η Renee Montoya, ακόμα και η τραγική φιγούρα του Jim Gordon δίνουν βάρος και οντότητα στην αίσθηση ότι πραγματικά ο Batman δεν είναι μόνος του, παρά είναι μέλος μιας οικογένειας. Από τους villains, και πέρα από τους δύο που προανέφερα, η φιγούρα μιας λογικής και μητέρας πλέον Harley Quinn, δίνει άλλη μια διάσταση και δημιουργεί ένα πιθανό love story για τον Batman το οποίο πιθανό να δούμε σε επόμενες συνέχειες. Και αν το τέλος, φάνταζε αναμενόμενο και αρκετά κλισέ, η εμφάνιση, δικαιολογημένη και οργανική, ενός χαρακτήρα τον οποίο θεωρούσαμε ( από τη προηγούμενη σειρά ) νεκρό, ολοκληρώνεται αρμονικά, με περισσότερες από ότι το White Knight, ελπίδες για sequel του sequel. To δυνατό χαρτί όμως του Murphy είναι το σχέδιο του, και εδώ, για άλλη μια φορά, δίνει ρέστα. Δυναμικές γραμμές και γωνίες, πανέξυπνη σκηνοθεσία, κοντινά όταν και όποτε πρέπει και wow σκηνές δράσεις σε ικανοποιητικό και όχι υπερβολικό αριθμό. Ο Batman του είναι βρώμικος, κουρασμένος, πολύ συχνά αξύριστος και μονίμως προβληματισμένος αν τελικά οι προσπάθειες του βοηθούν την πόλη ή συντελούν στην καταστροφή του. Όλα αυτά αποτυπώνονται πλήρως στα μολύβια και τα μελάνια, αλλά αναδεικνύονται από τα πολύ καλά χρώματα του Matt Hollingsworth. Κυρίως σκοτεινά, πάντοτε πατημένα και ποτέ πλακάτ, ταιριάζουν στη μουντάδα γεγονότων και συναισθημάτων. Ανοίγουν λίγο στα flashbacks τα οποία τοποθετούνται στα τέλη του 1600, αλλά εκεί ξεχωρίζουν τα μολύβια/μελάνια του Murphy και κυρίως η λεπτομέρεια με την οποία απεικονίζει τοπία, κτίρια και τα ρούχα των χαρακτήρων. Πραγματικά μου έκαναν ιδιαίτερα καλή εντύπωση και θα ήθελα πολύ να δω τον Murphy, μετά το American Vampire, να σχεδίαζε κάποιο άλλο κόμικ "εποχής". Στον επίλογο ο Murphy αναφέρει ότι ένας παιδικός του ήρωας ήταν ο Klaus Janson. Για αυτό και στα πλαίσια του συγκεκριμένου κόμικ, έγραψε το one-shot Batman:White Knight presents Von Freeze. Αρχικά είχε σκοπό να το συμπεριλάβει στη σειρά, αλλά ελλείψει χώρου, το κυκλοφόρησαν μόνο του. Εξίσου καλό, και αρκετά καλά σχεδιασμένο, αν και προσωπικά προτιμώ το σχέδιο του Murphy, μας δίνει ένα origin για τον χαρακτήρα, δίνοντας του μια τραγική διάσταση και αιτιολογώντας, εν μέρει, την μετέπειτα πορεία του. 8 τεύχη λοιπόν, συν ένα one-shot, τα οποία μαζεύτηκαν σε ένα regular-sized σκληρόδετο τόμο o οποίος αξίζει απόλυτα τα $30 που έχει ως cover price. Το απόλαυσα, ίσως και περισσότερο από το White Knight, και το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όσους δεν έχουν πρόβλημα με τις off-canon ιστορίες. Just buy it!

Ένα πλοίο εξορύξεων, το Derleth, το οποίο είχε χαθεί κάπου στον Αρτικό Κύκλο πριν από 40 χρόνια, άρχισε ξαφνικά να εκπέμπει σήμα κινδύνου. Η Rococo Oil Company, εταιρεία στην οποία ανήκε το Derleth, αποφασίζει να στείλει ένα διασωστικό πλοίο, για να εξερευνήσει το σήμα και να περισυλλέξει, εφόσον μπορεί, τα πτώματα των ναυτικών του Derleth. Όταν όμως το διασωστικό φτάνει στην περιοχή, θα ανακαλύψει τον τρόμο, ο οποίος πηγάζει από τα βγαλμένα μάτια των ακόμα ζωντανών ναυτικών, παρόλο που έχουν περάσει 40 χρόνια. Το ΚΑΚΟ, το οποίο βρίσκεται εκεί και περιμένει, τους υποδέχεται με ανοιχτά "πλοκάμια" και ο σκοπός και ο λόγος εκπομπής του σήματος κινδύνου γίνεται, τρομακτικά, κατανοητός. Για να το ξεκαθαρίσω από την αρχή και να καταλάβετε το state of mind μου όταν διάβασα το Plunge. Εντελώς τυχαία, πριν το διαβάσω, είχα διαβάσει το The Wake. To συγγραφικό εργαλείο και plot point με το οποίο ξεκινάνε και τα δύο, είναι το ίδιο, ένα πλοίο το οποίο εκπέμπει σήμα ενώ, φυσιολογικά, δεν θα έπρεπε. Αυτό με ψιλοχάλασε από την αρχή, καθώς μου φάνηκε σαν αντιγραφή. Ξεκίνησα μεν έτσι, αλλά στην πορεία, ο Joe Hill δεν έκανε και τίποτα ιδιαίτερο για να με ξεκολλήσει από την αρχική σκέψη, όσο και τυχαία αν ήταν αυτή. Το κακό εδώ είναι, για άλλη μια φορά, ότι έχουμε κάτι το οποίο, και στην σκέψη και στην εκτέλεση, έμεινε, στην ουσία, μη τελειωμένο. Κανείς χαρακτήρας δεν αναπτύχθηκε ιδιαίτερα, εισάγονται κάποια μυστήρια τα οποία ποτέ δεν εξηγήθηκαν ή εξήγηση τους δεν είχε κάποια λογική, ακόμα και το τέλος είναι εύκολο και πολύ Hollywood. Σαν μια ταινία τρόμου η οποία θέλει να σε πείσει για τις καλές της προθέσεις, αλλά να καταλήγει να είναι απλά άλλη μια σπλατεριά. Και αν βάλουμε στην άκρη την ομοιότητα με το κόμικ του Snyder, και εξετάσουμε αυτούσια την αρχή ως κάτι έξυπνο και ενδιαφέρον, από εκεί και πέρα έχουμε έναν αδιάφορο κακό/τέρας και μια αδύναμη, πραγματικά αδύναμη πλοκή. Οι διάλογοι είναι καλογραμμένοι και ο ρυθμός είναι σωστός, ανεβαίνοντας όσο πηγαίνει προς το τέλος, αλλά αυτό είναι αδύναμο και τρελά προβλέψιμο. O Stuart Immonen είναι εξαιρετικός σχεδιαστής, και εδώ το επιβεβαιώνει. Κάνοντας στο Plunge και τα μελάνια, δίνει βάθος και "βάρος" στο σχέδιο του. Ο Hill του έδωσε αρκετό χώρο με αρκετά καρέ, σελίδες μερικές φορές, χωρίς κείμενο και εκεί είναι που διαπρέπει. Δεν παρατήρησα βέβαια κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο από πλευράς σκηνοθεσίας και στησίματος των καρέ, αλλά σίγουρα δεν είδα και τίποτα άσχημο, άλλωστε είναι πολύ έμπειρος για κάτι τέτοιο. Γενικά πολύ όμορφη δουλειά, ακόμα και στις πιο "ήσυχες" σχεδιαστικά στιγμές, με ωραία απεικόνιση συναισθημάτων και σκέψεων στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών. Μια μικρή σκηνή με ένα ρωσικό υποβρύχιο, στο οποίο ο Hill δεν έγραψε διάλογο αλλά άφησε τον Immonen να μας δώσει οπτικά τι προσπαθούν να κάνουν, μπορεί να γίνει άνετα μάθημα του γιατί δεν πρέπει πλέον να χρησιμοποιείται η "λεκτική διάρροια" στα σύγχρονα κόμικς. Συνολικά μια ΟΚ δουλειά, τίμια, αλλά τίποτα ιδιαίτερο. Βγήκε σε 6 τεύχη, και ένα όμορφο regular-sized hardcover που τα συγκέντρωσε. Δεν θα απέτρεπα κάποιον να το πάρει, άλλωστε έχουμε διαβάσει πολλά (ΠΟΛΛΑ) χειρότερα. Απλά να μην έχει απαιτήσεις για κάτι που κάνει τη διαφορά.

Μια διαφορετική ιστορία της θρυλικής Αμαζόνας δια χειρός Daniel Warren Johnson, που έχει αναλάβει και σεναριακά και σχεδιαστικά καθήκοντα. Ανήκει στην ετικέτα Black Label, που σημαίνει, ότι αφηγείται μια ιστορία σε ένα εναλλακτικό περιβάλλον. Η υπόθεση είναι σχετικά απλή: η Wonder Woman ξυπνά από ένα λήθαργο μέσα σε ένα μηχάνημα κρυογονικής, για να ανακαλύψει, ότι ο πολιτισμός έχει καταστραφεί και οι ελάχιστοι εναπομείναντες άνθρωποι προσπαθούν να επιβιώσουν με όσα μέσα διαθέτουν. Φυσικά, υπερήρωες δεν υπάρχουν πλέον και η Αμαζόνα θα κληθεί να προστατεύσει τους ελάχιστους ανθρώπους από τα μεταλλαγμένα τέρατα, τα οποία καραδοκούν παντού, αλλά και να παλέψει ενάντια στους δικούς της εφιάλτες. Θα ψάξει να βρει τους παλιούς της φίλους και συμμάχους, θα βρει τη ζώνη του Μπάτμαν, θα επισκεφτεί το Κάστρο της Μοναξιάς του Σούπερμαν και θα φορέσει τα απομεινάρια της στολής του, αποτίοντας τιμή στους φίλους και τέως συμπολεμιστές της, αλλά στην τελική ανάλυση, θα πρέπει να παλέψει μόνη της. Η αλήθεια, όμως, θα είναι πολύ πιο σοκαριστική, από όσο θα φανταζόταν η ίδια (και εμείς). Καλογραμμένο σενάριο, που δεν βιάζεται να αποκαλύψει τα μυστικά του και στην πορεία μας δίνει την εικόνα μιας Wonder Woman ανασφαλούς, φοβισμένης, αλλά πάντα έτοιμης να βοηθήσει τους ανθρώπους. Το σχέδιο του Τζόνσον είναι βίαιο, βρόμικο, δυναμικό, η σκηνοθεσία του είναι εκπληκτική και οι σκηνές δράσης απίστευτες και πολύ πιο ρεαλιστικές, από ότι μας έχουν συνηθίσει τα υπερηρωικά κόμικς. Σχεδιάζει μια Wonder Woman με σχεδόν εφηβικά χαρακτηριστικά, αλλά με τεράστια θέληση και δύναμη. Εξαιρετικοί και οι χρωματισμοί του Mike Spicer, μουντοί, απόκοσμοι, θυμίζουν ίσως κόμικ τρόμου. Η σειρά ολοκληρώθηκε σε 4 τεύχη, τα οποία συγκεντρώθηκαν σε έναν oversized σκληρόδετο τόμο, πραγματική απόλαυση να τον βλέπεις και κυρίως να τον διαβάζεις. Ο τόμος περιέχει τα εξώφυλλα, κάποια σκίτσα του Τζόνσον και σύντομα βιογραφικά των συντελεστών. Πιστεύω, ότι το κόμικ θα αφήσει ικανοποιημένους τους φίλους των υπερηρωικών. Χρειάζεται ελάχιστη πρότερη γνώση σχετικά με το σύμπαν της DC, άρα μπορεί να διαβαστεί άφοβα και από όσους γενικά δεν παρακολουθούν την εταιρεία. Όλες οι εικόνες προέρχονται από το ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: ένα άρθρο / κριτική στο comicbookherald.com (με σπόιλερ)

The flashy stuff, i hate the flashy stuff... Ήταν Φεβρουάριος του 2013 όταν μια από τις ιστορικότερες σειρές της Vertigo ολοκληρώθηκε. Με το 300ο τεύχος της, η σειρά Hellblazer έκλεινε έναν κύκλο που ξεκίνησε το 1988 με πρώτο συγγραφέα τον Βρετανό Jamie Delano, που καλούνταν να αναπτύξει περισσότερο έναν χαρακτήρα που δημιουργήθηκε από τον Alan Moore και πρωτοεμφανίστηκε μέσα στις σελίδες του Swamp Thing #37 (Vol. 2). Από τότε ο ήρωας εμφανίστηκε αρκετές φορές σε κόμικς της DC, όπως Justice League Dark, αλλά και σε δικούς του τίτλους όπως Constantine (2013) στα πλαίσια του New 52, και The Hellblazer στα πλαίσια του event Rebirth (2015). Από αυτές τις σειρές έχω διαβάσει λίγα τεύχη, όμως αυτό που διάβασα ήταν στην καλύτερη μια νερωμένη εκδοχή του πρωτότυπου, προσαρμοσμένη στο πιο teen friendly κοινό της DC. Οπότε μέχρι και την σειρά John Constantine - Hellblazer η εικόνα του ήρωα που είχα ήταν αυτή από το γλυκόπρικο φινάλε του #300. To 2019 μέσα από την σειρά The Sandman Universe Presents, πλέον υπό την σκέπη του imprint Black Label, που στοχεύει σε μεγαλύτερα ηλικιακά κοινά με πιο σκοτεινές ιστορίες, ξεπήδησε μια νέα σειρά με πρωταγωνιστή τον Βρετανό μάγο. Στο τιμόνι της σειράς, ξανά Βρετανός, ο Simon Spurrier (Judge Dredd, X-men, κ.α.), συνεχίζοντας την άτυπη παράδοση να γράφουν Βρετανοί τις ιστορίες του Constantine με μόνη εξαίρεση στην original σειρά τον Brian Azzarello. O Spurrier φροντίζει να ξεκαθαρίσει από την αρχή τις προθέσεις του. Βρισκόμαστε στην μέση ενός από ότι φαίνεται ύστατου μαγικού πολέμου, όπου ο πρωταγωνιστής αναλογίζεται το πόσο δεν ταιριάζει με το σκηνικό, όταν κάποια γηραιότερη version του, του προτείνει να πάει σε ένα εναλλακτικό σύμπαν. Ο ήρωας θα επιστρέψει λοιπόν μετά από έξι χρόνια "σπίτι" του μακριά από τα φαντεζί hocus pocus λοιπών μάγων της DC και τα spandex των υπερηρώων. Απο δω και ύστερα ξεκινάει η ομώνυμη σειρά με το πρώτο story arc να πραγματεύεται την παράξενη εμφάνιση αγγελικών πλασμάτων σε ένα πάρκο όπου γίνεται μεταξύ άλλων και εμπόριο ναρκωτικών. Ταυτόχρονα με την ανακάλυψη του μυστήριου γύρω από το πάρκο ο ήρωας θα κληθεί να σχηματίσει και τον νέο του περίγυρο. Με δείγμα τα πρώτα τέσσερα τεύχη (πέντε, αν μετρήσουμε και το Presents), μπορεί να γίνει λόγος για την πιο γνήσια επιστροφή του χαρακτήρα στις κομικσοσελίδες από το 2013. Κάπνισμα, βωμολοχίες και χιούμορ είναι εδώ, παρέα με ψήγματα κοινωνικής-πολιτικής σάτιρας. Το σχέδιο είναι από τον Aaron Campbell και είναι πολύ ταιριαστό, με την εξαιρέση των τευχών #4 και #5 όπου αναλαμβάνει σχεδιαστής ο Matias Begrara που έχουν έναν πιο καρτουνίστικο (ίσως αταίριαστο) αέρα. Στον χρωματισμό βρίσκεται η πασίγνωστη Jordie Bellaire (Buffy the Vampire Slayer, Hawkeye, Manhattan Projects, Nowhere Men κ.α.) η οποία κάνει εξαιρετική δουλειά στο να μεταφέρει την σκοτεινή ατμόσφαιρα του Λονδίνου στον αναγνώστη. The flashy shit, not my scene at all... Από ότι φαίνεται η νέα σειρά εμπνέεται πολύ από τον χαρακτήρα και το γράψιμο της original και αυτό είναι κάτι που οι φανατικοί αναγνώστες περίμεναν τόσα χρόνια. Η σύνδεση με το παρελθόν του ήρωα είναι σαφής, καθώς γίνονται μέσα στα τεύχή αυτά αναφορές στο μεγάλο love story με την Kit από την περίοδο του Garth Ennis, αναφορές στην πρώτη εμφάνιση του ήρωα στο Swamp Thing, αλλά επίσης δείχνουν να έχουν μείνει και στοιχεία από τις πιο πρόσφατες περιπέτειες. Προσωπικά, επικροτώ την επιλογή να αποσυνδεθεί από το βασικό universe της DC ο χαρακτήρας, καθώς απλά δεν του ταιριάζει και αυτό είχε διαπιστωθεί ήδη από τα πρώτα τεύχη της αρχικής σειράς που μετακόμισε μαζί με άλλες (Sandman, Swamp Thing) στην Vertigo. Η πρώτη ιστορία δείχνει ότι η ομάδα πίσω από τον τίτλο μπορεί να μας δώσει ξανά σπουδαίες ιστοριές. Οψόμεθα.

Πολύ ενδιαφέρουσα η νέα σειρά Black Label της DC Comics, όπου έχουμε την αφήγηση ιστοριών εκτός της επίσημης αφηγηματικής γραμμής του σύμπαντος της DC. Εδώ πλέον έχουμε την ιστορία της Harley Quinn και το πώς η νεαρή ψυχολόγος σαγηνεύτηκε από τον αρχιεγκληματία και παράφρονα Τζόκερ. Η ιστορία είναι πολύ λεπτομερής, αφού ο δημιουργός (σενάριο και σχέδιο) Stjepan Šejić, εκ Κροατίας ορμώμενος, πιάνει την ιστορία της Harleen από την αρχή της επαγγελματικής της καριέρας, δείχνοντάς μας την επαγγελματική και προσωπική της ανασφάλεια, αλλά και την βαθιά πεποίθησή της, ότι οι εγκληματίες μπορούν να βοηθηθούν και να αλλάξουν. Ευτυχώς για αυτήν, ο δισεκατομμυριούχος Μπρους Γουέιν (ξέρετε ποιος ) συμμερίζεται τις απόψεις της και της προσφέρει χρηματοδότηση, καθώς και μια θέση στο διαβόητο Άσυλο Άρκαμ, όπου θα μπορέσει να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τους χειρότερους εγκληματίες της Γκόθαμ. Και ανάμεσα σε αυτούς στο κέντρο του λαβύρινθου του Ασύλου βρίσκεται ο μέγας εγκληματικός εγκέφαλος ονόματι Τζόκερ, ο άρχοντας των παιχνιδιών και μάστορας της χειραγώγησης. Σε αντίθεση με σχεδόν όλες τις προηγούμενες ιστορίες του Μπάτμαν ή του Τζόκερ, εδώ ο εγκληματίας δεν παρουσιάζεται σωματικά παραμορφωμένος. Αντίθετα, ο Šejić τον σχεδιάζει ως ένα σαγηνευτικό τριαντάρη με ένα ωραίο χαμόγελο. Συνεπώς, η πλευρά της αναπηρίας του εγκληματία και η συνακόλουθη παράνοια που εκπορεύεται από αυτή, έχει βγει εκτός κάδρου. Ο Τζόκερ εμφανίζεται ως έχων σώας τας φρένας και ως άνθρωπος που του αρέσει να παίζει με τους άλλους και έτσι ίσως να χειρίζεται και τη Χαρλίν, η οποία, όπως μας γίνεται σαφές από τις πρώτες σελίδες του κόμικ, ψάχνει απεγνωσμένα για μια πατρική φιγούρα ή μάλλον για μια φιγούρα, που θα της χρησιμεύσει ως καθοδηγητής. O Šejić καταφέρνει, κυρίως με το σχέδιο, να μας παρασύρει μέσα σε όλη αυτή την κατάβαση στην παράνοια ή ανάβαση προς την αυτογνωσία, αναλόγως το πως το βλέπει κανείς, αφού ο δημιουργός αρνείται να πάρει θέση. Η Harleen και ο Τζόκερ παρουσιάζονται πολλές φορές αντικριστά με τον ένα να λειτουργεί ως ανάκλαση του άλλου. Παρά τον εκτεταμένο εσωτερικό μονόλογο της αφηγήτριας, το σχέδιο δεν ακολουθεί τη δική της οπτική γωνία, αφού σε κάθε ευκαιρία μας προσφέρει έναν τεμαχισμένο, ενίοτε και θρυμματισμένο κόσμο, που οπτικοποιεί με μεγάλη επιτυχία την ταραγμένη ψυχική κατάσταση της ηρωίδας μας, η οποία προσπαθεί να βάλει σε τάξη τα συναισθήματα και τις σκέψεις της. Βασικό ρόλο σε όλα αυτά, διαδραματίζουν τα γυαλιά και τα τζάμια, όλα πιθανόν σύμβολα της παραλλαγμένης οπτικής των ηρώων. Με αυτά και με άλλα, η ερωτική και καθόλου αμιγώς πλατωνική έλξη μεταξύ των δύο (ή τέλος πάντων της Harleen προς τον Τζόκερ) έρχεται φυσιολογικά. Έγραψα το “τέλος πάντων”, επειδή η οπτική του Τζόκερ δεν μας προσφέρεται μέσα στο έργο και μέχρι το τέλος του κόμικ έχουμε την αμφιβολία (όχι χωρίς ενδείξεις) ότι ίσως ο Τζόκερ να χειραγωγούσε την ψυχολόγο. Από την άλλη, όμως, οι ενδείξεις προέρχονται από μια πηγή, η οποία έχει κάθε λόγο να αμφισβητεί τα συναισθήματα του Τζόκερ. Ο διάλογος μεταξύ Μπάτμαν / Μπρους Γουέιν και Άλφρεντ προς το τέλος του κόμικ είναι αποκαλυπτικός του τρόπου σκέψης των δύο ανθρώπων, αλλά και μιας ολόκληρης νοοτροπίας. Αυτό το τελευταίο, μας φέρνει στην υποπλοκή, η οποία διατρέχει όλο το έργο: παράλληλα με την ερωτική σχέση των δύο πρωταγωνιστών, παρακολουθούμε την προσπάθεια του εισαγγελέα Χάρβεϊ Ντεντ να καθαρίσει την Γκόθαμ από το έγκλημα, χρησιμοποιώντας σκληρές μεθόδους και τον βλέπουμε να αντιπαρατίθεται στην Χαρλίν εξαιτίας των δικών της μεθόδων. Στο τέλος, ο Ντεντ, έχοντας περιλουστεί με το οξύ, που θα κάψει το μισό του πρόσωπο, θα αποφασίσει να παραβεί το νόμο και μαζί με μια ομάδα επίορκων αστυνομικών θα γίνει ο τελικός υπεύθυνος για το χάος, που θα προκληθεί στο τελευταίο 1/3 του κόμικ. Από εκείνο το σημείο και μετά θα ανοίξουν οι πύλες της κόλασης για όλους και ο Šejić δεν θα χαριστεί σε κανέναν και καμία, το δε μονοπάτι που θα διαβούν, θα είναι χωρίς επιστροφή. Θα μπορούσε να πει κάποιος, ότι ο δημιουργός του κόμικ αφήνει μια χαραμάδα, για να πιστέψουμε, ότι αν δεν είχαν επέμβει οι κατασταλτικοί μηχανισμοί και μάλιστα στην πιο βάρβαρη μορφή τους, ίσως η πορεία των πραγμάτων να ήταν διαφορετική. Αν δεχτούμε, ότι αυτό μπορεί να έχει κάποια βάση, τότε και ο προαναφερθείς διάλογος αποκτά μια άλλη σημασία, όπου ο ένας από τους δύο φαίνεται να παίρνει, έστω και άθελά του, το μέρος αυτών των μηχανισμών. Παρόλα αυτά, ακόμη και στην προτελευταία σελίδα του έργου, ο Šejić ξεκαθαρίζει ότι ο Τζόκερ δεν έχει εγκαταλείψει τις παλιές του συνήθειες και δεν βασίζεται στα όποια συναισθήματα. Είμαστε λοιπόν σε μια κατάσταση, όπου τα πάντα είναι ξεκρέμαστα, τα πάντα είναι διφορούμενα και ταυτιζόμαστε με την πρωταγωνίστρια, η οποία στο τέλος δεν μπορεί να διακρίνει την αλήθεια από τη φαντασία, κάτι που σίγουρα δεν είναι (μόνο) δική της ευθύνη. Εξαιρετικό κόμικ, κυκλοφόρησε σε τρία τεύχη στις ΗΠΑ και μετά σε σκληρόδετη έκδοση με σχέδια του καλλιτέχνη και ανάλυση κάποιων σελίδων, καθώς και την ιστορία της έκδοσης. Αξίζει να την αγοράσετε, είναι πραγματικό κόσμημα για τη βιβλιοθήκη σας. Μια πολύ ενδιαφέρουσα άποψη για το κόμικ μπορείτε να διαβάσετε εδώ από το φίλο @Lazaros. Το παρόν κείμενο αναρτήθηκε για πρώτη φορά στο ιστολόγιο astoixeiotos.wordpress.com