Search the Community

Μια εικόνα, 333 λέξεις Δεσπόζουν οι εικόνες του Alex Ross με τις συγκλονιστικές εκφράσεις των προσώπων, τις μπαρόκ συνθέσεις και τον φρενήρη τεμαχισμό των σελίδων. Τα δυο βιβλία με υπερήρωες που έχουν ασκήσει τη μεγαλύτερη επίδραση πάνω μου –εξαιρουμένων των Watchmen και The Dark Knight τα οποία δεν είναι αμιγώς υπερηρωικά αλλά μάλλον αντι-υπερηρωικά– είναι σχεδιασμένα από τον ίδιο καλλιτέχνη, τον Alex Ross. Αναφέρομαι σε δυο εμβληματικά έργα των ‘90s, το Marvels σε σενάριο του Kurt Busiek και το Kingdom Come σε σενάριο του Mark Waid. Στο πρώτο, οι δυο δημιουργοί περιγράφουν τη γέννηση του σύμπαντος της Marvel και την εμφάνιση των πρώτων υπερηρώων σε μια σαστισμένη Νέα Υόρκη που παρακολουθεί άφωνη αυτά τα αλλόκοτα πλάσματα με τις υπεράνθρωπες δυνάμεις και τις εκκεντρικές στολές. Στο δεύτερο, οι αποσυρμένοι και ηλικιωμένοι υπερήρωες της DC επιστρέφουν και αναλαμβάνουν εκ νέου δράση όταν οι επίγονοί τους χάνουν τον έλεγχο και απαρνούνται τις θεμελιώδεις αξίες της πρώτης γενιάς. Και στα δυο έργα, δεσπόζουν οι εικόνες του Alex Ross με τις συγκλονιστικές εκφράσεις των προσώπων, τις μπαρόκ συνθέσεις, τον φρενήρη τεμαχισμό των σελίδων, τα χρώματα που συνοδεύουν αρμονικά τις συνειδητές εξάρσεις και υφέσεις του σεναρίου. Μέσω της καριέρας του και των έργων του τα τελευταία 30 χρόνια και στα δύο μεγαθήρια των κόμικς, την Marvel και την DC, ο Alex Ross έχει αποδείξει ότι αν και λατρεύει να σχεδιάζει υπερήρωες, προτιμά να το κάνει με το δικό του στυλ και να προσφέρει εκπλήξεις. Πολλές φορές με κίνδυνο να παρεξηγηθεί. Κάτι που επιβεβαιώνεται και από τη «Μοιραία Συνάντηση» (εκδόσεις Anubis, μετάφραση: Ηλίας Τσιάρας) που μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά σε σενάριο και σχέδια του Alex Ross. Η πρόσφατη δουλειά του αποτελεί μια επιστροφή στις ρίζες, έναν ύμνο στους FantastIc Four, τους πρώτους υπερήρωες των Stan Lee και Jack Kirby και ταυτόχρονα ένα ψυχεδελικό πανηγύρι χρωμάτων και σχημάτων που παραπέμπει στη δεκαετία του 1960 και τις απαρχές του σύμπαντος της Marvel. Μπορεί μετά από χρόνια να μη θυμόμαστε τη «Μοιραία Συνάντηση» για το σενάριό της –αποτελεί μια απλή, ίσως και προσχηματική, ιστορία όπως αυτές των πρώτων χρόνων των Fantastic Four– αλλά σίγουρα θα μείνει αξέχαστη για τα σχέδια αυτού του τεράστιου καλλιτέχνη που λέγεται Alex Ross. Πηγή

«Ο Άνθρωπος που Έπεσε στη Γη»: Ένα graphic novel βασισμένο στην καλτ ταινία με τον David Bowie Σε σενάριο Dan Watters και σχέδιο Dev Pramanik, περιλαμβάνει επίσης ένα νέο κείμενο για την ταινία, με αδημοσίευτες μέχρι τώρα φωτογραφίες από τα γυρίσματα «Ο Άνθρωπος που Έπεσε στη Γη»: Η επίσημη διασκευή σε graphic novel της ταινίας επιστημονικής φαντασίας του Nicolas Roeg, «The Man Who Fell to Earth» (1976), από τις Εκδόσεις Anubis Βασισμένο στην καλτ βραβευμένη ταινία του Nicolas Roeg με τον θρυλικό David Bowie, της οποίας αποτελεί επίσημη διασκευή, το graphic novel των Dan Watters (σενάριο) και Dev Pramanik (εικονογράφηση), «Ο Άνθρωπος που Έπεσε στη Γη» είναι ένα μεγάλο δώρο σε όλους τους θαυμαστές του Μπόουι ανά τον πλανήτη — ή και στο διάστημα. Την υπόθεση την ξέρουμε, ή τη θυμόμαστε πάνω-κάτω όσοι έχουμε δει την ταινία (το ομότιτλο μυθιστόρημα του Walter Tevis στο οποίο βασίζεται, που κυκλοφόρησε το 1963 και εκδόθηκε το 2000 από τον Πατάκη, μεταφρασμένο από τη Μαρία-Ρόζα Τραϊκόγλου, είναι εξαντλημένο). Αντιγράφουμε: Ο μυστηριώδης εξωγήινος Τόμας Τζερόμ Νιούτον πέφτει στη Γη σε μια αποστολή να σώσει τον ρημαγμένο από την ξηρασία πλανήτη του Ανθέα από την οικολογική καταστροφή. Αποφασισμένος να βρει έναν τρόπο να μεταφέρει νερό πίσω στον ετοιμοθάνατο κόσμο του, ο Νιούτον αρχίζει να πουλάει πατέντες για προηγμένη τεχνολογία, αλλά η επιτυχία του σύντομα τον κάνει στόχο τόσο της κυβέρνησης όσο και μιας μοχθηρής αντίπαλης εταιρείας. Καθώς η αποστολή του καταλήγει να διαρκεί χρόνια, ο Νιούτον συνειδητοποιεί πως ενδίδει στις υπερβολές του κόσμου μας και επιζητά απελπισμένα να επιστρέψει στην οικογένειά του. Αν και κανείς μπορεί να προσεγγίσει εντελώς υποκειμενικά αυτό το graphic novel, καθώς οτιδήποτε αποτίνει τιμή στον Μπόουι είναι κάτι που «πρέπει» να αγαπήσεις, δεν παύει να είναι μια εξαιρετικά λεπτοδουλεμένη δουλειά, που έγινε επίσης με αγάπη, αλλά και με μεγάλη γνώση του μέσου. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να κάνεις κόμικς μία ταινία (που βασίζεται σε ένα μυθιστόρημα), καθώς το σενάριο και μόνο χρειάζεται πάρα πολύ χρόνο για να γίνει, και να φτιαχτεί σωστά, χωρίς εκπτώσεις, και εδώ ο Γουότερς κάνει μερικά πανέμορφα, και πολύ έξυπνα, πράγματα. Πραγματικά, του βγάζεις το καπέλο για τις λύσεις που βρίσκει. Ο Πράμανικ, από την άλλη, καταφέρνει να αποδώσει την εικόνα του Νιούτον όπως αποτυπώθηκε στο ονειρικό, απόκοσμο αριστούργημα του Ρεγκ, αν αυτό δεν ήταν ταινία αλλά κόμικς. Ωραίο ντεκουπάζ, πλούσια αρχιτεκτονική της σελίδας, σαφής και άνετη γραμμή. Η έκδοση (μετάφραση Χρήστος Τσέλιος, 128 σελίδες, 16,5 x 24 εκατ.), που απέσπασε διθυραμβικές κριτικές, περιλαμβάνει επίσης οχτώ σελίδες με προσχέδια χαρακτήρων και εξωφύλλων από το πενάκι του Dev Pramanik, ένα τετρασέλιδο όπου βλέπουμε τα στάδια της μεταφοράς του σεναρίου στην τελική εικονογράφηση, αλλά κυρίως ένα νέο δωδεκασέλιδο άρθρο για την ταινία «The Man Who Fell to Earth» του Stephen Dalton, με εξήντα (60!) αδημοσίευτες μέχρι τώρα φωτογραφίες από τα γυρίσματα. Μεγάλο ατού της έκδοσης, που θα εκτιμηθεί δεόντως από τους φίλους των κόμικς, του σινεμά — και βέβαια του μεγάλου εξωγήινου σταρ. Η παρουσία του Μπόουι, που αποτυπώνεται άψογα, είναι έντονη σε κάθε σελίδα. Οι θαυμαστές της ταινίας και του ίδιου θα απολαύσουν τη νέα οπτική που μας προσφέρεται, ενώ οι νεότερες γενιές θα έρθουν κοντά στην ιστορία των Tevis/Roeg με αυτό το νέο, διαφορετικό μέσο. Πηγή

Η βία ως δίψα και ως κατάρα Γιάννης Αντωνόπουλος (John Antono) Ο «BRZRKR - Αιώνιος Μαχητής», το σεναριογραφικό ντεμπούτο του Keanu Reeves στα κόμικς, συνιστά ένα πολλά υποσχόμενο franchise δράσης για τους λάτρεις του είδους. Είναι βίαιος. Είναι αιμοδιψής. Και είναι αθάνατος. Αυτό το τελευταίο δεν είναι σχήμα λόγου, καθώς κανένας από τους απειράριθμους τρόπους με τον οποίο ένα ανθρώπινο ον μπορεί να απολέσει τη ζωή του δεν είναι ικανός να τον θανατώσει. Ο λόγος για τον πρωταγωνιστή του νέου κόμικς σε σενάριο Keanu Reeves με τον τίτλο «BRZRKR», το οποίο αποτελεί το ντεμπούτο του 55χρονου δημοφιλούς ηθοποιού ως σεναριογράφου στον χώρο των κόμικς. Ο Berzerker, ο άντρας που είναι γνωστός μόνο ως Β., ξέρει μόνο ένα πράγμα για τον εαυτό του: ότι είναι ημίθεος. Για την ακρίβεια είναι καταραμένος από την πρώτη στιγμή της σύλληψής του σε μια ανείπωτη δίψα για αίμα, αναγκασμένος να εμπλέκεται σε μάχες και να προβαίνει σε πράξεις ανεξέλεγκτης βιαιότητας. Και τούτο χωρίς πραγματικό κόστος για τον ίδιο, καθώς η σάρκα του, οι ιστοί του, τα όργανά του, ολόκληρο το σώμα του μέχρι το τελευταίο του κύτταρο, έχει τη δυνατότητα να αναπλάθεται από μόνο του. Και αυτό συμβαίνει τα τελευταία… ογδόντα χιλιάδες χρόνια, καθώς η γέννησή του ανάγεται στη Μέση Παλαιολιθική εποχή, πολύ πριν από την αυγή της ανθρώπινης Ιστορίας. Προφανώς η «ανορθολογική» εξήγηση περί θεϊκής καταγωγής δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από την επιστήμη. Τους τελευταίους αιώνες οι επιστήμονες πασχίζουν με τα εκάστοτε εργαλεία τους να κατανοήσουν την «απέθαντη» φύση του Β., κάνοντας μετρήσεις, αναλύοντας δείγματά του, εφαρμόζοντας κάθε είδους πειράματα. Αλλά εις μάτην. Στη σημερινή εποχή ωστόσο η προσπάθεια αυτή κορυφώνεται. Καθώς ο Β., μετά από αιώνες περιπλανήσεων σε όλον τον κόσμο, εργάζεται για λογαριασμό της αμερικανικής κυβέρνησης, λαμβάνοντας μέρος σε επικίνδυνες αποστολές και βίαιες μάχες υπέρ των αμερικανικών πολιτικο-στρατιωτικών συμφερόντων, ζητεί ως αντάλλαγμα ένα και μόνο πράγμα: να μάθει την αλήθεια για την αιματοβαμμένη ύπαρξή του καθώς και τον τρόπο να θέσει τέρμα σε αυτήν. Δηλαδή να γίνει θνητός. Για τον σκοπό αυτό υποβάλλεται σε μια σειρά από ιατρικές μελέτες με διεπιστημονική συνεργασία. Τίποτα όμως δεν θα βοηθήσει τον πολεμιστή να κατανοήσει την αρχέγονη κατάρα του, αν εκείνος δεν «ξεκλειδώσει» τη μνήμη του, αν στο μυαλό του δεν ανοιχτούν δίαυλοι ώστε να ανατρέξει, ει δυνατόν, στις πρώτες στιγμές μετά τη γέννησή του. Η 12τευχη σειρά «BRZRKR» του Keanu Reeves, με τη συν-σεναριογραφική πινελιά του Matt Kindt (Folklords, Grass Kings) και την απίστευτη σχεδιαστική γραμμή του διάσημου εικονογράφου Ron Garney (Wolverine, Captain America) κυκλοφόρησε το 2021 από τα Boom! Studios και έχει χαρακτηριστεί ήδη ως εκδοτικό φαινόμενο με εκατομμύρια πωλήσεις στις ΗΠΑ και παγκοσμίως. Στα ελληνικά ο πρώτος τόμος του «Αιώνιου Μαχητή» κυκλοφόρησε σχεδόν αμέσως από τις εκδόσεις Anubis, περιλαμβάνοντας τα πρώτα τέσσερα τεύχη, ενώ τώρα στα ράφια των βιβλιοπωλείων μας βρίσκεται και ο δεύτερος τόμος με τα τεύχη #5 έως #8. Πρόκειται, χωρίς υπερβολή, για ένα αιματοβαμμένο κόμικς. Κατέχει τόσο κεντρικό ρόλο το κόκκινο του αίματος, ώστε μετά από λίγη ώρα νιώθεις ότι εθίζεσαι στη βία και την αντιπαρέρχεσαι αδιάφορα, καθώς το ενδιαφέρον σου κεντρίζει σταδιακά η ίδια η υπόθεση, οι κοφτοί διάλογοι, τα φλας μπακ στο προϊστορικό παρελθόν. Διότι πίσω από τη γραφική ωμότητα των σκηνών μάχης κρύβεται ένα συλλογικό υπαρξιακό δράμα. Ένα διαχρονικό σχόλιο πάνω στην ανθρώπινη Ιστορία και την πτωτική, πολεμοχαρή κατάστασή της, το οποίο συνοψίζεται στη φράση του Berzerker: «Η χώρα σας είναι άλλο ένα σε μια μακρά σειρά από έθνη που λατρεύουν τους πολέμους. Οπότε μην ανησυχείτε για την αφοσίωσή μου. ΠΡΕΠΕΙ να πολεμάω». Πηγή

Για το κόμικς άλμπουμ «Fantastic Four — Μοιραία συνάντηση» Ο Μίστερ Φαντάστικ, η Αόρατη Γυναίκα, ο Ανθρώπινος Πυρσός και το Πράγμα ταξιδεύουν στην (άκρως επικίνδυνη) Αρνητική Ζώνη «Fantastic Four — Μοιραία συνάντηση»: Μία one of a kind περιπέτεια γραμμένη και σχεδιασμένη από τον θρυλικό Alex Ross (Εκδόσεις Anubis) Αν αγαπάς τα κόμικς, δεν μπορείς παρά να αγαπάς τη Marvel. Κι αν αγαπάς τη Marvel, δεν μπορείς παρά να αγαπάς τους Τέσσερις Φανταστικούς, την πρώτη Marvel-οικογένεια. Μάλιστα —για να το συνεχίσουμε—, αν αγαπάς τους Τέσσερις Φανταστικούς, δεν γίνεται παρά να έχεις τον Μπεν Γκριμ, το Πράγμα, στην καρδιά σου. Για πολλούς, αν μη τι άλλο, είναι ο #1 υπερήρωας όλων των εποχών, και μακράν ο πιο κουλ. Π.χ., για τον υπογράφοντα. Έτσι, εάν πληρούνται οι παραπάνω προϋποθέσεις, που στην ουσία είναι μία (Αν αγαπάς τα κόμικς), η είδηση ότι κυκλοφορεί ένα ολόκληρο graphic novel με μία νέα, χορταστική, απλωμένη σε 64 σελίδες, περιπέτεια των Τεσσάρων Φανταστικών, δεν μπορεί παρά να σε γεμίζει ευτυχία. Πόσο δε μάλλον όταν τη γράφει και τη σχεδιάζει ένας ζωντανός θρύλος των κόμικς, ο Άλεξ Ρος, κατά την πλειονότητα των κριτικών ο κορυφαίος όλων των εν ζωή κόμικς καλλιτεχνών στο υπερηρωικό πολυσύμπαν — και σίγουρα ένας σχεδιαστής με τόσο χαρακτηριστικό ύφος και τεχνοτροπία, που το όνομά του μοιάζει να είναι τυπωμένο πάνω σε κάθε του πάνελ, σε κάθε του σελίδα — και σε κάθε χαρακτήρα που σχεδιάζει. Ξεκινώντας από τους πρωτοποριακούς «Marvels» τρεις δεκαετίες πίσω (1993, 4 τεύχη, σενάριο Kurt Busiek), πριν πάει στην DC Comics για το «Kingdom Come» και τον Σούπερμαν (1996, 4 τεύχη, σενάριο Mark Waid), τον «Uncle Sam» (1997, 2 τεύχη, σενάριο Steve Darnall, Vertigo) και όλα τα άλλα, ο Ρος έχει «επιβάλει» αυτά τα τριάντα χρόνια διαρκούς και έντονης παρουσίας το προσωπικό του στιλ, που είναι ακριβές, συχνά φωτορεαλιστικό, πάντα εξόχως δυναμικό, και έξοχα χρωματισμένο, με αυτή την υπέροχη γκουάς παλέτα του. Ο Ρος δίνει ανθρώπινο υπόβαθρο στους ήρωές του, κάνοντάς τους ταυτόχρονα απτούς, «καθημερινούς», με έξοχες εκφράσεις δοσμένες με λεπτομέρεια και απλότητα, αλλά και ακραία εκρηκτικούς και «σούπερ δυνατούς» όποτε απαιτείται. Είναι πραγματικά one of a kind. Και φαίνεται. Εδώ τώρα, στο «Fantastic Four — Μοιραία συνάντηση» («Fantastic Four – Full Circle», κυκλοφορία στις ΗΠΑ προ έξι μόλις μηνών), κάνει στ’ αλήθεια ό,τι θέλει. Και αυτό που θέλει το αγαπάμε πολύ — γιατί έχει σημασία. Εδώ λοιπόν, σε ένα graphic novel που το γράφει επίσης αυτός ο ίδιος, παίρνει την απόλυτη ελευθερία να αποτίσει φόρο τιμής στις απαρχές της εποχής των κόμικς που αγαπήθηκε σχεδόν όσο καμία άλλη: της Silver Age (1956-1970). Ανατρέχει, έτσι, στο αρχείο του, ανασύρει το τεύχος #52 των Fantastic Four (Ιούνιος 1966) και διαβάζει εκεί την επική ιστορία «This Man…This Monster» των Stan Lee και Jack Kirby. Και τη διασκευάζει. Και το κάνει τόσο καλά, και με τόσο μεγάλη αγάπη στους μεγάλους δημιουργούς του παρελθόντος, τους πιονέρους. Μάλιστα, κάνει και κάτι ακόμη. Μολονότι αναφερθήκαμε στο σχέδιό του που είναι τόσο διακριτό, εδώ παίρνει μία απόσταση από τον… εαυτό του, ακριβώς για να «συνομιλήσει» με τη Silver Age (και βέβαια με τον Μεγάλο Παλαιό, Jack Kirby). Έτσι, υπό μία έννοια γεφυρώνει το παρελθόν και το παρόν — και το κάνει με έναν τρόπο γεμάτο σεβασμό και συγκίνηση. Ταυτόχρονα, οι διάλογοί του θα μπορούσαν άνετα να είχαν την υπογραφή τού Stan The Man Lee. Και όχι μόνο οι διάλογοι: ο Ρος δεν αφήνεται να παρασυρθεί από τις δυνατότητες (και τη γνώση) του μέσου, προσφέροντας στις νέες γενιές ένα κούφιο υπερθέαμα δράσης, ανατροπών και… εκρήξεων. Αντίθετα, χωρίς να κάνει καμία έκπτωση στην περιπέτεια, βάζει σε πρώτο πλάνο τους Τέσσερις Φανταστικούς: δηλαδή, όπως πάντα ήταν — γι’ αυτό, άλλωστε, τους αγαπήσαμε. Και το κάνει από το πρώτο (για την ακρίβεια: από το δεύτερο) πάνελ. Εκπληκτικό. Τα κόμικς της Marvel είχαν ανέκαθεν ψυχή. Κι αυτή σπαρταράει σε όλες τις σελίδες της «Μοιραίας συνάντησης». Το άλμπουμ (διαστάσεις: 16,5 x 21) κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Anubis, που έχουν μία πολύ μεγάλη βιβλιοθήκη κόμικς, σε μετάφραση του Ηλία Τσιάρα. Πηγή

Τρόμος και 80s στα καρέ Περικλής Κουλιφέτης H διάσημη τηλεοπτική σειρά Stranger Things από το 2018 έχει αποκτήσει και τα δικά της κόμικς - τρία από αυτά κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis. Τα τελευταία χρόνια, το Χόλιγουντ και η μικρή οθόνη κατακλύζονται όλο και περισσότερο από μεταφορές γνωστών σειρών κόμικς. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν γίνεται και το αντίθετο: δεν είναι λίγες οι φορές που τηλεοπτικές σειρές και ταινίες (όπως το Star Wars, το Dr. Who και το Star Trek) αποκτούν τα δικά τους κόμικς προκειμένου να διευρύνουν το κοινό τους και να συνεχίσουν την παρουσία τους πέραν της οθόνης. Από τα τελευταία παραδείγματα αυτής της τακτικής αποτελούν τα κόμικς της σειράς Stranger Things. Τα εξώφυλλα και των 3 τόμων Stranger Things που κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis σε μετάφραση Ηλία Τσιάρα και επιμέλεια Χρήστου Τσέλιου To Stranger Things αναμφίβολα αποτελεί μια από τις πιο επιτυχημένες σειρές της τελευταίας δεκαετίας. Μια παρέα 12χρονων αγοριών στην αμερικανική κωμόπολη Hawkins του 1983 μπλέκονται σε ένα μυστήριο τρόμου, όταν ο φίλος τους, Γουίλ, εξαφανίζεται και ένα κορίτσι με υπερφυσικές δυνάμεις κάνει την εμφάνισή του στην πόλη. Η παρέα των αγοριών μαζί με συγγενείς τους και μια πλειάδα νεαρών ηρώων βρίσκονται στη διάρκεια τεσσάρων σεζόν αντιμέτωποι με υπερφυσικά τέρατα από τη διάσταση «Πάνω Κάτω» (Upside Down), κυβερνητικά πειράματα και συγκαλύψεις, δημιουργώντας ένα μεγάλο φανατικό κοινό σε όλο τον κόσμο. Η σειρά συνδυάζει με σφιχτοδεμένο σενάριο τη δράση και το μυστήριο των έργων του Stephen King, του Spielberg και του Carpenter με τη γενική ποπ αισθητική και τη νοσταλγία για τη δεκαετία του ’80. To 2018 ανακοινώθηκε η συνεργασία της εκδοτικής Dark Horse Comics με το Netflix για μια πολύχρονη παραγωγή κόμικς από τη σειρά Stranger Things. Από τον Νοέμβριο του ίδιου έτους που εκδόθηκε το πρώτο κόμικς της συνεργασίας, έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα 7 μίνι σειρές και μερικές ακόμα μικρότερες αυτοτελείς ιστορίες. Τρεις από αυτές τις μίνι σειρές κυκλοφορούν από το 2019 με τη μορφή ολοκληρωμένων τόμων και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis σε μετάφραση Ηλία Τσιάρα και επιμέλεια Χρήστου Τσέλιου. Ο πρώτος τόμος που κυκλοφόρησε στα ελληνικά είναι το «Strangers Things: Η Αλλη Πλευρά». Σε αυτή την ιστορία βλέπουμε τα γεγονότα της 1ης σεζόν της σειράς αλλά από την οπτική του εξαφανισμένου παιδιού Γουίλ Μπάιερς. Ο 12χρονος Γουίλ εξαφανίζεται σε μια παράλληλη διάσταση όπου όλα μοιάζουν με τον πραγματικό κόσμο αλλά σε μια πιο σκοτεινή και παραμορφωμένη εκδοχή του, ενώ ένα αλλόκοσμο τέρας τον καταδιώκει. Ο 1ος αυτός τόμος είναι σκοτεινός, ο αναγνώστης παρακολουθεί ένα φοβισμένο μοναχικό παιδί με μεγάλη φαντασία, που καλείται να επιβιώσει σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον αντιμέτωπο με έναν ύπουλο θηρευτή. Η διαρκής παρουσία αφηγητή και το αβέβαιο τέλος, με τον Γουίλ να μην καταλαβαίνει αν εν τέλει γύρισε στον πραγματικό κόσμο ή όχι, εντείνουν την αγωνία. Ο τόμος μάλιστα πρόσφατα εξαντλήθηκε και προχώρησε στη δεύτερή του έκδοση. Ο 2ος τόμος κυκλοφόρησε το 2021 στην Ελλάδα, το «Strangers Things: Τρόμος στην Κατασκήνωση». Πρόκειται για την ιστορία του Ντάστιν, ενός από τα τέσσερα κεντρικά αγόρια της σειράς, και του καλοκαιριού του στην επιστημονική κατασκήνωση. Τοποθετημένο ενδιάμεσα στη 2η και την 3η τηλεοπτική σεζόν, ο εξυπνότερος των κεντρικών ηρώων, Ντάστιν, περνάει το καλοκαίρι του στην επιστημονική κατασκήνωση με άλλα παιδιά-ευφυΐες ενώ αντιμετωπίζει έναν μυστηριώδη απαγωγέα ομαδαρχών που φορά μάσκα Αϊνστάιν. Ένα κόμικς σε πιο ανάλαφρο τόνο και ρυθμό από την υπόλοιπη σειρά, αποτελεί ευθεία αναφορά στη σειρά θρίλερ της δεκαετίας του ’80 «Παρασκευή και 13» με τον μασκοφόρο δολοφόνο Τζέισον να δολοφονεί έφηβους κατασκηνωτές. Ο τόμος περιλαμβάνει και την κωμική μικρή ιστορία «Η Οδύσσεια της Ερρικα», διαδραματιζόμενη μετά το τέλος της 3ης σεζόν. Ο τρίτος και τελευταίος μέχρι στιγμής τόμος ονομάζεται «Stranger Things και Dungeons & Dragons». Περιλαμβάνει 3 αλληλένδετες ιστορίες που αναφέρονται στη σχέση της παρέας των αγοριών με το Dungeons and Dragons, το επιτραπέζιο παιχνίδι ρόλων που παίζουν και αποτελεί τον κύριο συνδετικό τους κρίκο. Από τη στιγμή που η παρέα μαθαίνει και ξεκινά να παίζει το παιχνίδι, μέχρι τα γεγονότα των τριών πρώτων σεζόν, οι ιστορίες του τόμου δείχνουν πως το Dungeons and Dragons, ακόμα κι αν έμοιαζε με κομμάτι της παιδικής ηλικίας των αγοριών που έπρεπε να αποβάλουν μπαίνοντας στην εφηβεία, εκείνο τους κράτησε ενωμένους και τους έδωσε στήριγμα στις δυσκολίες που βίωσαν κατά τη διάρκεια της σειράς. Και τα τρία έργα αντιμετωπίζουν την πρόκληση να ανταποκριθούν στον υψηλό πήχη που έχει θέσει η τηλεοπτική σειρά. Και όντως τα καταφέρνουν: η σεναριογράφος και των τριών κόμικς, Jody Houser, κατανοεί πλήρως τον κόσμο του Hawkins και απεικονίζει στα σενάριά της όλο το βάθος και την ψυχή των χαρακτήρων ενώ οι διαφορετικοί σχεδιαστές καταφέρνουν τόσο να απεικονίσουν πειστικά το περιβάλλον και τους ήρωες όσο και να φανερώσουν το προσωπικό τους στιλ χωρίς να αντιγράφουν «φωτογραφικά» τους ηθοποιούς της σειράς. Πρόκειται για τρία κόμικς που θα αγαπήσει κάθε φαν της σειράς και που ανοίγουν την όρεξη στον αναγνώστη για μεταφράσεις και των υπόλοιπων κόμικς του περίεργου κόσμου του Stranger Things. Πηγή

Πώς ο Keanu Reeves δημιούργησε τον graphic novel αντι-ήρωα της χιλιετίας Το όνομά του είναι BRZRKR και το trademark του είναι η βία. Ο δεύτερος τόμος του σούπερ-επιτυχημένου graphic novel, που μόλις κυκλοφόρησε, επιβεβαιώνει ότι, οτιδήποτε αγγίξει στα χέρια του ο Keanu μετατρέπεται σε χρυσό. ΠΑΝΟΣ ΚΟΚΚΙΝΗΣ Tι είναι αυτό που μπορεί να επιθυμεί ένας φιλοσοφημένος 58χρονος με προσωπική περιουσία 400 εκ. δολάρια, απέχθεια στα χρήματα (τα μοιράζει σε κάθε ευκαιρία που έχει-όπως έκανε στο προτελευταίο Matrix) και μια βίλα γεμάτη με τα αγαπημένα του παιχνίδια (βλέπε μοτοσικλέτες); Τι άλλο από το να κάνει πραγματικότητα το όνειρο του 10χρονου εαυτού του και να σχεδιάσει ένα graphic novel. Με τον κεντρικό ήρωα εννοείται να μοιάζει φυσιογνωμικά με τον ίδιο. Τουλάχιστον αυτό είναι η απάντηση αν το όνομά σου είναι Keanu Reeves και σου παρουσιάζεται ξαφνικά η ευκαιρία να πραγματοποιήσεις αυτό το όνειρο (ως σεναριογράφος) σε συνεργασία με σουπερ-αξιόλογους καλλιτέχνες του είδους (βλέπε Matt Kindt- Folklords, Bang! , Ron Garney-Wolverine, Captain America). Παρότι, όπως είπε ο ίδιος, την πρώτη φορά που μπήκε μέσα στο στούντιο νόμιζε ότι του ζητούν να τους πει απλώς αν έχει κάποια ιδέα για ταινία. Ακόμη, ωστόσο, και ο ίδιος δεν περίμενε ότι το BRZRKR (η ιστορία του οποίου εκτυλίσσεται σε συνολικά 12 τεύχη) θα γινόταν το best seller comic book launch των τελευταίων 30 χρόνων (βλέπε 650.000 τεύχη για τον πρώτο τόμο). Με το Netflix να τρέχει για να κλείσει τη συμφωνία μεταφοράς του στην μικρή οθόνη τόσο με την μορφή ταινίας (την οποία ο Keanu σκέφτεται σοβαρά να σκηνοθετήσει) όσο και full package-κομπλέ με anime spinoff series. Αν δεν έχει τύχει να πιάσεις BRZRKR μέχρι τώρα στο χέρι σου (που κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis με υπότιτλο Αιώνιος Μαχητής), να σου πω ότι πρόκειται για την ιστορία ενός αθάνατου πολεμιστή ηλικίας 80.000 ετών, του Berzerker (εκ των Βίκινγκ πολεμιστών που, στο πεδίο της μάχης, τους έπιανε η τρέλα του αίματος και σκότωναν ότι έβρισκαν μπροστά τους σε μια κατάσταση παροξυσμού) που τριγυρίζει τον κόσμο επί αιώνες πολεμώντας. Ο δικός μας ο Berzerker βρίσκει τελικά καταφύγιο στη «στοργική» αγκαλιά της αμερικάνικης κυβέρνησης. Κάνοντας συμφωνία να αρχίσει να πολεμάει τις μάχες που κανείς άλλος δεν τολμάει με αντάλλαγμα το να τον βοηθήσουν να κατανοήσει την αιματοβαμμένη ύπαρξή του και να βρει ένα τρόπο να βάλει οριστικό τέλος σε αυτή. Το μοναδικό δηλαδή πράγμα, ύστερα από τόσους αιώνες, που λαχταρά. Σχεδιασμένο με μεράκι στο χέρι Ένα graphic novel που, πέρα από το hype της ενεργής συμμετοχής σε αυτό του Keanu, διαθέτει και αυτόνομη καλλιτεχνική αξία και οντότητα. Και είναι προφανώς φτιαγμένο με περίσσιο μεράκι, όπως φαίνεται από το γεγονός ότι τα πάντα είναι σχεδιασμένα στο χέρι και όχι ψηφιακά σε PC. Προφανώς και το BRZRKR είναι το νέο αγαπημένο παιχνίδι τoυ Reeves, η στενή και μακροχρόνια σχέση του οποίου με τα κόμικς ξεκίνησε με τα κλασικά Archie, Superman, Batman και Spiderman. Πριν ανακαλύψει, στα 12-14 του, τον Frank Miller και έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο. Αν και, όπως δήλωσε στον Jimmy Kimmel -που επίσης έφτιαχνε ως πιτσιρικάς τα δικά του κόμικ- εκείνος ο ήρωας που θα ήθελε ο 10χρονος εαυτός του να τον δει να υποδύεται δεν είναι άλλος από τον Hell Rider. «Προσπαθούμε να έχουμε το φουλ μπουφέ του storytelling και ελπίζουμε το κοινό να συνεχίσει να το βρίσκει ενδιαφέρον. Περιλαμβάνει δράση, δράμα, πάθος, αγάπη και πράγματα που σε κάνουν να σκέφτεσαι την ίδια την ύπαρξή σου». Ένας αιώνιος nerd Διαβάζοντας συνολικά τις συνεντεύξεις των δημιουργών, και όχι μόνο του Keanu, αυτό που συνειδητοποιείς είναι τον βαθμό συνεργατικότητας και πάθους που βρίσκεται στον πυρήνα του project. Με όλους να αφήνουν υπονοούμενα για το πώς τα πρώτα 12 τεύχη (4 σε κάθε graphic novel τόμο) μπορεί να είναι απλώς η αρχή καθώς υπάρχει πολύ υλικό και πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Όπως για το αν υπάρχουν και άλλοι εκεί έξω σαν τον Berzerker ή αν υπάρχουν περιθώρια για μελλοντικά spin off (που ναι, υπάρχουν). Κάτι που ενδεχομένως και να αποτελεί το μυστικό της επιτυχίας του. Αυτό σε συνδυασμό με το πόσο nerd (με την καλή έννοια και σύμφωνα με δική του δήλωση) ήταν και παραμένει ο Keanu. «Περνάω υπέροχα. Μου αρέσουν τα κόμικ, το storytelling, το να χτίζω χαρακτήρες και να συνεργάζομαι με άλλους». Πηγή

Μια ακαδημία διαφορετικών υπερηρώων Γιάννης Κουκουλάς Η πολύ πλούσια ελληνική έκδοση περιλαμβάνει και τις εξτρά μικρές ιστορίες που πλαισίωσαν τη «Σουίτα της Αποκάλυψης», προσχέδια των χαρακτήρων και ένα σύντομο ιστορικό τους. Επτά παιδιά με υπεράνθρωπες δυνάμεις «υιοθετούνται» από έναν μυστηριώδη εξωγήινο και στρατεύονται στη σωτηρία του κόσμου από μια άγνωστη απειλή. Στην «Ακαδημία της Ομπρέλας» όμως των Gerard Way και Gabriel Ba όλα τα υπερηρωικά στερεότυπα ανατρέπονται Τα τέλη του εικοστού αιώνα έφεραν κατακλυσμιαίες αλλαγές στα παραδοσιακά υπερηρωικά σύμπαντα ανατρέποντας μανιχαϊσμούς, κλισέ και δοκιμασμένες συνταγές. Από τους Watchmen και τον Σκοτεινό Ιππότη μέχρι το Astro City και τα Elseworlds, η υπερηρωική μυθολογία επεκτάθηκε, αναθεωρήθηκε, αποδομήθηκε και αναδομήθηκε επαναληπτικά. Στο πλαίσιο αυτό του γενικευμένου πειραματισμού και ενός μεταμοντέρνου εκλεκτικισμού εντάσσεται το «The Umbrella Academy», του οποίου ο πρώτος τόμος με τίτλο «Η Σουίτα της Αποκάλυψης» κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Anubis (μετάφραση: Νίκος Καμπουρόπουλος, Κώστας Κυριάκου, 194 σελίδες), ενώ η πολυβραβευμένη σειρά που αριθμεί ήδη τρεις ολοκληρωμένους τόμους προβάλλεται προσαρμοσμένη σε animation στην πλατφόρμα του Netflix και πριν από λίγες ημέρες βγήκε στον αέρα η τρίτη σεζόν. Επηρεασμένοι από ανατρεπτικές υπερηρωικές εκδοχές όπως αυτές του Alan Moore στο «The League of Extraordinary Gentlemen» και του Grant Morrison με πιο χαρακτηριστική το «Doom Patrol», ο Αμερικανός Gerard Way, μέλος του συγκροτήματος My Chemical Romance μεταξύ άλλων, και ο Βραζιλιάνος Gabriel Ba στην «Ακαδημία της Ομπρέλας» δημιουργούν μια ιστορία με διαδοχικές εντάσεις και υφέσεις και μια απροσδόκητη εξέλιξη που προκαλεί διαρκείς αλλαγές στάσης του αναγνώστη απέναντι στα τεκταινόμενα. Ο ίδιος ο Grant Morrison, προλογίζοντας την έκδοση, επισημαίνει: «Ο φρέσκος ρυθμός, το χιούμορ και η ευρηματικότητα, οι σαρκαστικές αφηγηματικές στιγμές, οι οποίες διασταυρώνονται με τον διάλογο με ένα μαύρο, ειρωνικό αποτέλεσμα, διαβάζονται σαν το έργο ενός βετεράνου δεξιοτέχνη του είδους. Συνδυασμένη με την ευλύγιστη, αιχμηρή μεγαλοπρέπεια της τέχνης του Gabriel Ba, με τις στιβαρές, εκφραστικές γραμμές και τον υποβλητικό χρωματισμό, η ιστορία και οι χαρακτήρες του Gerard ζωντανεύουν και εκρήγνυνται σελίδα με τη σελίδα, τεύχος με το τεύχος, πλάθοντας έναν τελείως συνειδητοποιημένο κόσμο, που αρνείται να παραμείνει σιωπηλός, ενώ οι ήρωες και οι κακοί βιώνουν προδοσία, σφαγή, ταπείνωση, χαρά, αποτυχία, θλίψη και θάνατο». Η πολύ πλούσια ελληνική έκδοση περιλαμβάνει και τις εξτρά μικρές ιστορίες που πλαισίωσαν τη «Σουίτα της Αποκάλυψης», προσχέδια των χαρακτήρων και ένα σύντομο ιστορικό τους. Περιλαμβάνει όμως και ενδιαφέροντα επεξηγηματικά κείμενα των δημιουργών. Στο δικό του, ο Gerard Way αναφέρει για το ξεκίνημα της σειράς: «Το κόμικς άρχισε να παίρνει μορφή και φαινόταν πολύ διαφορετικό από μια συμβατική ιστορία κόμικς για μασκοφόρους ήρωες. Δεν έμοιαζε καθόλου σχεδόν με ένα συμβατικό κόμικς, αφήνοντας στην άκρη τις ιστορίες προέλευσης των ηρώων με παιδικές μάχες με τον Πύργο του Αϊφελ και κάνοντας ένα άλμα είκοσι χρόνια αργότερα στη ζωή των χαρακτήρων. Χαρακτήρες που θα περίμενε κανείς να έχουν σταθερούς ρόλους, όπως του “μέντορα”, είχαν πεθάνει προτού καν ξεκινήσει το κόμικς. Δεν υπήρχε σχεδόν καμία εξήγηση γιατί τα πράγματα ήταν όπως ήταν, και το κόμικς φαινόταν να μην είχε καμία πρόθεση να απαντήσει σε αυτά». Τελικά η «Σουίτα της Αποκάλυψης» μπορεί να μην απαντά «σε αυτά». Η δυσλειτουργική οιονεί οικογένεια των προικισμένων με υπερδυνάμεις παιδιών που ενηλικιώθηκαν θέτει όμως ερωτήσεις για πολλά άλλα. Για τη διαφορετικότητα, τη στράτευση σε έναν υψηλό σκοπό, την αυτοθυσία, τις λεπτές ισορροπίες μεταξύ καλού και κακού. Κι όλα αυτά σε ένα υπερηρωικό περιτύλιγμα που απαρνείται τις υπερηρωικές παραδόσεις για να ανανεώσει το ενδιαφέρον για ένα είδος που όσο κορεσμένο φαίνεται τόσο βρίσκει διεξόδους σε νέες πρωτοποριακές προσεγγίσεις όπως η «Ακαδημία της Ομπρέλας». Πηγή

«The Sandman»: Το κόμικ που τα άλλαξε όλα «Πρελούδια και Νυχτωδίες», «Το Κουκλόσπιτο»: οι δύο τόμοι του «Sandman» (Εκδόσεις Anubis) που έγινε σειρά στο Netflix και θα κάνει πρεμιέρα στις 5 Αυγούστου Κυριάκος Αθανασιάδης Η σειρά κόμικς του Neil Gaiman, «The Sandman», μία από τις σημαντικότερες και πιο επιδραστικές που κυκλοφόρησαν ποτέ, γίνεται σειρά στο Netflix. Στις 5 Αυγούστου θα κάνει πρεμιέρα στο Netflix μία σειρά που περιμένουν πολλά-πολλά χρόνια τώρα οι ανά τον κόσμο φαν του «Sandman», της «καλύτερης σειράς κόμικς όλων των εποχών». Για την ακρίβεια, οι περισσότεροι πίστευαν πως τα κόμικς αυτά, το σύμπαν τους, ήταν αδύνατον να μεταφερθούν στην τηλεόραση για μία σειρά από λόγους. Είναι τόσο πλούσια, τόσο βαθιά, τόσο επαναστατικά και πολυδιάστατα, που μία τηλεοπτική τους απόδοση θα ωχριούσε μπροστά στην αφηγηματικά και «ψυχολογική» πολυπλοκότητά τους. Όμως ίσως πλέον η τεχνολογία αφενός, και το γεγονός ότι στη βιομηχανία του θεάματος δουλεύει μία στρατιά από geeks, να είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη για να δούμε κάτι πολύ περισσότερο από «ενδιαφέρον». Όμως πάντα έχουμε στα χέρια μας τα κόμικς, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό από μόνο του. Και οι δύο πρώτοι τόμοι (το υλικό, ακριβώς, πάνω στο οποίο βασίζεται ο πρώτος κύκλος της σειράς) κυκλοφορούν σε εξαιρετικά επιμελημένες εκδόσεις και στα ελληνικά. Είναι όμως πράγματι το «Sandman» του Neil Gaiman η καλύτερη σειρά κόμικς όλων των εποχών; Μπορεί. Πάντως, πολλοί (λάθος: ΠΑΡΑ πολλοί) το πιστεύουν. Και οπωσδήποτε είναι στο Top-10 των κόμικς που ΠΡΕΠΕΙ να διαβάσει κανείς για να ξέρει για τι πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε για την 9η Τέχνη. Σε κάθε περίπτωση, το 1988 είναι έτος-ορόσημο για την ιστορία —και την ψυχή— του μέσου, καθώς κυκλοφορεί για πρώτη φορά κάτι εντελώς επαναστατικό, κάτι ακατάτακτο, κάτι που δεν υπήρχε ποτέ πριν. Και κάτι που δεν μπορούσε να υπάρξει. Μέχρι τις αρχές του 1990, ΟΛΑ έχουν αλλάξει πια. Γιατί δεν μιλάμε για ένα «απλό» κόμικς. Μιλάμε για μία από τις πιο κορυφαίες στιγμές της καλλιτεχνικής δημιουργίας μίας ούτως ή άλλως τρομερά παραγωγικής και επιδραστικής δεκαετίας. Πετώντας από πάνω του σαν να μην υπήρχαν όλα όσα χαρακτήριζαν μέχρι τότε τα «συνηθισμένα» κόμικς (και εξαιρετικά, πολλά από αυτά βέβαια), και χαράσσοντας έναν δικό του δρόμο (ή καλύτερα: πολλούς δικούς του δρόμους), το «Sandman» είναι ο ορισμός της πρωτοπορίας. Αφού μας συστήσει το σύμπαν του και (κάποιους από) τους πρωταγωνιστές του, αρχίζει σιγά-σιγά και παρεμβάλλει στη μεγάλη, ενιαία αφήγηση εμβόλιμες ιστορίες, νέους ήρωες, καινούργια στοιχεία, σαν ξεχωριστά αστέρια σε έναν επιβλητικό αστερισμό που εμφανίζεται αργά-αργά στο στερέωμα. Ο Neil Gaiman, φτιαγμένος οπωσδήποτε από το υλικό των ονείρων, οργιάζει. Και, όσο περνά ο καιρός, όσο μαθαίνει και ο ίδιος τον κόσμο που δημιουργεί, οργιάζει στο τετράγωνο. Και ο κόσμος μαγεύεται. Όχι αμέσως, αλλά με σταθερούς ρυθμούς. Μέχρι που τα πολλά-πολλά ρυάκια των αναγνωστών γίνονται ένας πελώριος ποταμός. Η επιτυχία είναι κολοσσιαία. Καλλιτεχνική και εμπορική. Το cult, σχεδόν στιγμιαίο — και πλέον μόνιμο. Η επίδραση στις τέχνες; Δεν μπορεί να αποτιμηθεί σε όλες της τις διαστάσεις. Μιλάμε για ένα φαινόμενο που δεν είχε προηγούμενο και δεν γίνεται να έχει επόμενο. Το «Sandman» γεννά άπειρα κόμικς, ντύνει ροκ μπάντες, φτιάχνει σχολή, γίνεται μια λογοτεχνική-εικαστική οντότητα που εισχωρεί παντού. «Η Τέχνη, κατά την προσωπική μου άποψη, είναι ένα αγαθό, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο σημαντικό από τα υπόλοιπα. Και ο καλλιτέχνης; Ένας ακόμα εργαζόμενος. Δεν είναι μάντης. Δεν υπάρχει καμία μαγεία. Εκτός από… αυτό το βιβλίο. Και αυτόν τον σεναριογράφο. […] Στο SANDMAN βρήκα ένα βάλσαμο για μια πληγή που δεν θυμόμουν πως είχα. Κι όμως. Νιώθω καλύτερα τώρα. Έτσι απλά. Ως διά μαγείας. Κι έτσι, σου δίνω αυτή την ευλογία: μπες σε αυτές τις σελίδες σαν να πρόκειται για όνειρο. Θα ανακαλύψεις αυτό που χρειάζεσαι. Ο Μορφέας δημιούργησε το μέρος αυτό για σένα, και στο βασίλειό του τα πάντα είναι δυνατά. Κούνα πάνω-κάτω τα χέρια σου. Θα πετάξεις» - Kelly Sue De Connick («The Sandman», τόμος 2: «Το Κουκλόσπιτο», απόσπασμα από την Εισαγωγή). Και βέβαια τα εξώφυλλα. Ο Dave McKean, που θα τα σχεδιάσει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο τεύχος, αλλάζει άρδην ΟΛΟ το σκηνικό. Μια ματιά από μακριά, αρκεί για να καταλάβεις πως αυτό το φωτογραφικό-γραφιστικό-ζωγραφικό κολάζ ΕΙΝΑΙ McKean. Και πως είναι «Sandman». Το «Sandman» είναι το σκοτεινό, ή υποφωτισμένο, βασίλειο της Φαντασίας. Παρά ταύτα, με κάποιον σχεδόν ανεξήγητο τρόπο είναι πιο ρεαλιστικό από τα περισσότερα «ρεαλιστικά» κόμικς. Μπορεί ο Μορφέας, ο Βασιλιάς των Ονείρων, να είναι ένα πρόσωπο της Άλλης Πλευράς, μπορεί ο Τρόμος να είναι (σχεδόν) πανταχού παρών, μπορεί να πρωταγωνιστούν αρχαίοι θεοί, άγγελοι, νεράιδες και μάγισσες —αλλά και ο Σέξπιρ!—, μπορεί ο Gaiman να αντλεί το υλικό του από τη μυθολογία (και την κλασική λογοτεχνία) και να ταξιδεύει με άνεση στον χρόνο και στις εποχές επειδή έτσι πρέπει και έτσι μάς αρέσει, αλλά τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται αγγίζουν τους πάντες. Και οι ήρωές του ΕΙΝΑΙ οι πάντες. «Το SANDMAN διεύρυνε τους ορίζοντές μου. Υπάρχουν ομοφυλόφιλοι χαρακτήρες. Τρανς χαρακτήρες. Κουίρ χαρακτήρες. Και, στις περισσότερες περιστάσεις, δεν ήταν κάτι το φοβερό για τους πρωταγωνιστές της ιστορίας. Κανείς δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία. Για ένα παιδί από το Γουισκόνσιν, αυτό ήταν σημαντικό τη δεκαετία του ’90. Δεν είχα τέτοια ερεθίσματα στη ζωή μου και έγινα καλύτερος άνθρωπος με την έκθεσή μου σε κάτι τέτοιο. Ξαναδιάβασα όλη τη σειρά πριν από περίπου τέσσερα χρόνια και μου έκανε εντύπωση πόσο πολλά θυμόμουν και πόσο πολλά είχα ξεχάσει. Με έκανε να κλάψω. Πάντα με κάνει να κλαίω». -Patrick Rothfuss («The Sandman», τόμος 1: «Πρελούδια και Νυχτωδίες», απόσπασμα από την Εισαγωγή). «Η απήχηση του “Sandman”», γράφει η ιδρύτρια της Vertigo, της πιο ενήλικης, θυγατρικής εκδοτικής εταιρίας της DC, που γεννήθηκε χάρη ακριβώς στην τεράστια επιτυχία του κομίζοντας έναν νέο αέρα στον χώρο, «ξεπερνά τα στενά όρια της παραδοσιακής αγοράς των κόμικς». Πράγματι, εδώ συναντιούνται άνθρωποι με τελείως διαφορετικές πολιτιστικές καταβολές και ποικίλα λογοτεχνικά γούστα. Ακόμη περισσότερο: το «Sandman» έχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά γυναικών αναγνωστών ανάμεσα στους φαν του. Ας μην ξεχνάμε ότι τα κόμικς, με τις υπερηρωικές καταβολές, υπήρξαν (και εν πολλοίς εξακολουθούν να είναι)ένας τυπικά ανδροκρατούμενος χώρος. Από τις κλασικές σελίδες του πέρασαν μερικοί από τους σημαντικότερους σχεδιαστές κόμικς. Μάλιστα, όσο προχωρά η σειρά, τόσο πιο Sandman γίνεται και το σχέδιο, ενώ όλα αυτά τα διαφορετικά χέρια, όχι απλώς δεν ξενίζουν τον μαγεμένο αναγνώστη, αλλά του ανοίγουν περισσότερο την όρεξη — και διευρύνουν τους εικαστικούς του ορίζοντες. Σάμπως τα όνειρά μας μοιάζουν μεταξύ τους; Συνολικά από τον Ιανουάριο του 1989 (όπως αναγράφεται στο εξώφυλλο, αν και το τεύχος κυκλοφόρησε στις 29 Νοεμβρίου του 1988) μέχρι τον Μάρτιο του 1996 κυκλοφόρησαν 75 τεύχη της σειράς (DC/Vertigo). Το 1999 κυκλοφόρησε η μίνι σειρά «The Sandman: The Dream Hunters», με 4 επιπλέον τεύχη, ενώ από τον Οκτώβριο του 2013 μέχρι τον Νοέμβριο του 2015 κυκλοφόρησαν τα 6 τεύχη τής επίσης μίνι σειράς «The Sandman: Overture». Έχουν κυκλοφορήσει και διάφορα spin-off: κάθε Αιώνιος θα δει τη δική του ιστορία να ζωντανεύει — με πρώτο τον Θάνατο στο «Τίμημα της Ζωής» (στα ελληνικά, επίσης από τις Εκδόσεις Anubis). Ο 1ος συγκεντρωτικός τόμος του «Sandman» που κρατάμε στα χέρια μας, με τίτλο «Πρελούδια και Νυχτωδίες», συγκεντρώνει τα τεύχη #1-#8 της σειράς και εισάγει τους αναγνώστες στον σκοτεινό και μαγευτικό κόσμο των ονείρων και των εφιαλτών: στη χώρα του Μορφέα, του Βασιλιά των Ονείρων, και της οικογένειάς του, των Αιώνιων. Ο 2ος τόμος, που επίσης κυκλοφορεί, με τίτλο «Το Κουκλόσπιτο», περιλαμβάνει τα τεύχη #9-#16 της σειράς και ακολουθεί μια νεαρή κοπέλα, τη Ρόουζ Γουόκερ, καθώς ανακαλύπτει το εκπληκτικό μυστικό της ταυτότητάς της — συνοδοιπόρος στο ταξίδι της είναι βέβαια ο Βασιλιάς των Ονείρων, για τον οποίο η ύπαρξή της αποτελεί ταυτόχρονα ένα σαγηνευτικό μυστήριο αλλά και μια τεράστια απειλή. Η ελληνική αυτή έκδοση από τη σειρά των Graphic Novels που διατηρούν οι Εκδόσεις Anubis, οριστική και καλά επιμελημένη από κάθε άποψη, είναι εξαίσια. Μια εκρηκτική απόλαυση, ένα όνειρο που βλέπουμε εν εγρηγόρσει, ένα μελαγχολικό έπος των καιρών μας, φρέσκο και επαναστατικό, πάντα έτοιμο να σαγηνεύσει και να γεμίσει το κεφάλι και την καρδιά μας με μαγεία. Παραδοθείτε στη μαγεία του, είναι βάλσαμο. «The Sandman». Σενάριο: Neil Gaiman. Εικονογράφηση εξωφύλλων: Dave McKean. Εικονογράφηση 1ου τόμου: Sam Kieth, Mike Dringenberg, Malcolm JonesIII. Εικονογράφηση 2ου τόμου: Mike Dringenberg, Malcolm Jones III, Chris Bachalo, Michael Zulli, Steve Parkhouse. Μετάφραση: Ηλίας Τσιάρας. Διαστάσεις: 17 x 26 εκ. Σελίδες: 240 + 232, Τιμή: 27,70 € + 29,40 € Πηγή

Ο άρχοντας των ονείρων Γιάννης Κουκουλάς Οι δύο πρώτοι τόμοι του πολυβραβευμένου Sandman κυκλοφόρησαν στα ελληνικά. Ονειρα, εφιάλτες και θάνατος γίνονται ένα στην ελεγειακή dark fantasy του Neil Gaiman. Τέτοιες μέρες πριν από ακριβώς 26 χρόνια κυκλοφόρησε το 75ο και τελευταίο τεύχος του Sandman του Neil Gaiman, ενός από τους σημαντικότερους και επιδραστικότερους σύγχρονους σεναριογράφους κόμικς. Η σειρά είχε ξεκινήσει το 1989 και ακόμα θεωρείται αξεπέραστη στο είδος της. Ο Άγγλος συγγραφέας καθ’ όλα τα χρόνια της κυκλοφορίας της είχε την τύχη να συνεργαστεί με μια πλειάδα καλλιτεχνών (Sam Kieth, Mike Dringenberg, Malcolm Jones, Chris Bachalo, Michale Zulli, Steve Parkhouse κ.ά.) που έδωσαν σχήμα και μορφή στα σκοτεινά του σενάρια αλλά και με τον φίλο του, κορυφαίο σχεδιαστή Dave McKean, που φιλοτέχνησε με το ιδιαίτερο στιλ του και τα 75 εξώφυλλα των τευχών, τα περισσότερα σαν κολάζ αποτελούμενα από τα υλικά από τα οποία «είναι φτιαγμένα τα όνειρα». Είχε όμως και την πλήρη ελευθερία από την DC για να υλοποιήσει το όραμά του όπως ακριβώς το ήθελε, να δημιουργήσει ένα αφηγηματικό πλαίσιο πολυεπίπεδο, μακάβριο, γεμάτο αναφορές στη λογοτεχνία, την ιστορία και τη μυθολογία, την τέχνη, τα κόμικς. Και διάσπαρτο από εγκιβωτισμένες αφηγήσεις, διακειμενικές και διεικονικές συσχετίσεις, ιστορίες μέσα στις ιστορίες και σχέδια μέσα στα σχέδια. Από το 1993, μάλιστα, η κυκλοφορία του Sandman εντάχθηκε στην Vertigo, θυγατρική εταιρεία της DC, η οποία εξέδιδε τίτλους που απευθύνονταν σε μεγαλύτερες ηλικίες με την επισήμανση «Για ώριμους αναγνώστες». Τα πρώτα τεύχη του Sandman είχαν μεταφραστεί και κυκλοφορήσει στην Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του 1990 από τις εκδόσεις Modern Times, αλλά η σειρά διακόπηκε χωρίς να ολοκληρωθεί. Το πρόβλημα «διορθώνει» η πρωτοβουλία της Anubis (μετάφραση: Ηλίας Τσιάρας) να κυκλοφορήσει ολόκληρη τη σειρά, όχι όμως με τη μορφή μεμονωμένων τευχών αλλά με τη μορφή πολυσέλιδων πολυτελών τόμων που συγκεντρώνουν ο καθένας μια ξεχωριστή ενότητα ιστοριών, τα πρωτότυπα εξώφυλλα, καθώς και κείμενα των συντελεστών της σειράς και προσωπικοτήτων του χώρου των κόμικς. Ο πρώτος τόμος με τίτλο «Πρελούδια και Νυχτωδίες» (Preludes & Nocturnes) περιλαμβάνει τα οκτώ πρώτα τεύχη της σειράς ενώ ο δεύτερος με τίτλο «Το Κουκλόσπιτο» (The Doll's House) τα οκτώ επόμενα. Κεντρικό ρόλο στη σειρά έχει ένας λιγομίλητος, σκυθρωπός, μαυροφορεμένος και αινιγματικός χαρακτήρας με χλομό πρόσωπο, ο Μορφέας, ο Αρχοντας των Ονείρων. Δεν είναι όμως ο πρωταγωνιστής αλλά ο θλιμμένος παρατηρητής των αποφάσεων των ανθρώπων, αυτός που περιπλανιέται αιώνια και απορεί με τη βία, τη ματαιοδοξία, τις προκαταλήψεις, τις προβλέψιμες αλλά μη αναστρέψιμες πράξεις τους. Ο Μορφέας ή αλλιώς γνωστός ως Ονειρο (Dream) είναι ο ένας από τους επτά αιώνιους (Endless), τις ανθρωπομορφικά αποδοσμένες οντότητες που ρυθμίζουν τα των ανθρώπων, όταν δεν αδιαφορούν παντελώς για τη ζωή στη Γη. Οι άλλοι έξι είναι οι Destiny, Death, Desire, Despair, Delirium και Destruction, μια παράξενη «οικογένεια» που οι φιλοδοξίες, οι διαθέσεις, τα παιχνίδια, τα πάθη και τα λάθη των μελών της συχνά έχουν ολέθριες συνέπειες στις ζωές των θνητών. Χωρίς σταθερούς πρωταγωνιστές παρά μόνο τις σποραδικές εμφανίσεις των Αιωνίων και άλλων προσώπων από το σύμπαν της DC, οι ιστορίες του Gaiman είναι άλλοτε σαρκαστικές και τραγικές, άλλοτε πνιγμένες σε μαύρο χιούμορ, άλλοτε τρομακτικές και ανατριχιαστικές, πάντα όμως συναρπαστικές. Από τα πρώτα τεύχη της στις αρχές της δεκαετίας του 1990 δημιούργησε αίσθηση με το μεταμυθοπλαστικό της περιεχόμενο, με το επινοημένο μυθολογικό της σύμπαν που εισβάλλει στην πραγματική ζωή. Η επιτυχία της ήταν εξαρχής μεγάλη, οι κριτικοί την αποθέωσαν, ενώ οι βραβεύσεις διαδέχονταν η μια την άλλη (σε διάφορες κατηγορίες το Sandman έχει κερδίσει 26 βραβεία Eisner, αλλά και βραβείο σεναρίου στην Ανγκουλέμ, καθώς και δύο βραβεία Hugo). Προλογίζοντας το «Πρελούδια και Νυχτωδίες» η επιμελήτρια της σειράς καθώς και ιδρύτρια της Vertigo μεταξύ άλλων αναφέρει: «Ο πρώτος τόμος της σειράς Sandman είναι ένα έργο στο στάδιο της εξέλιξης –είναι η προσπάθεια ενός ταλαντούχου δημιουργού που τελικά ακόνισε και τελειοποίησε τις ικανότητές του και σταδιακά υλοποίησε την αρχική του ιδέα– μια σειρά σχετική με τα όνειρα: προσωπική, σκοτεινή και σουρεαλιστική, που την εξέλιξε με τρόπους που έδωσαν μορφή σε ορισμένες από τις πλέον χαρακτηριστικές και αξέχαστες ιστορίες [...] Όπως και στις προηγούμενες ιστορικές σειρές –The Dark Knight Returns, Watchmen και V for Vendetta– έτσι και η απήχηση του Sandman ξεπερνά τα στενά όρια της παραδοσιακής αγοράς των κόμικς. Και υπάρχει λογική εξήγηση γι’ αυτό. Ο Neil Gaiman λατρεύει να αφηγείται ιστορίες και οι ιστορίες που γράφει είναι διαχρονικές, αξιομνημόνευτες και παγκόσμιες. Η δουλειά του στο Sandman αρέσει σε ανθρώπους με εντελώς διαφορετικές καταβολές, προσκαλώντας ένα συνονθύλευμα αναγνωστών που συνήθως δεν μοιράζονται τα ίδια λογοτεχνικά γούστα. Το Sandman επίσης έχει ένα δυσανάλογα μεγάλο αριθμό γυναικών ανάμεσα στους αναγνώστες του, πιθανότατα μεγαλύτερο από τα περισσότερα τυπικά κόμικς. Για ένα μέσο που ακόμη θεωρείται ανδροκρατούμενο, αυτό και μόνο αποτελεί ένα σπουδαίο επίτευγμα». Στις ιστορίες του Gaiman, που συμπληρώνονται ιδανικά από τα σχέδια των συνεργατών του, συχνά κυριαρχεί η βία και η σκληρότητα, η μοίρα φαίνεται προδιαγεγραμμένη τόσο από την επαναλαμβανόμενη ανθρώπινη συμπεριφορά όσο και από τις βουλές των Αιωνίων. Άλλες φορές όμως οι ίδιες ιστορίες ξεχειλίζουν από τρυφερότητα και αγάπη, από την καλοσύνη και την καλή προαίρεση που κινούν και κινητοποιούν τον κόσμο. Πότε εξελίσσονται στην εποχή μας και πότε στο βαθύ παρελθόν, πότε στις μητροπόλεις των ΗΠΑ και πότε στα πέρατα της Γης. Κοινός παρονομαστής όμως είναι το όνειρο και ο θάνατος. Κοινά για όλους τους ανθρώπους. Όπως γράφει η Kelly Sue DeConnick στον πρόλογο του «Κουκλόσπιτου»: «Δεν γνωρίζουμε γιατί ονειρεύονται οι άνθρωποι. Η εξήγηση του φαινομένου αυτού μας διαφεύγει (μόλις συνειδητοποίησα πως η επιστήμη, μέχρι να κατανοηθεί, πολύ συχνά εξηγείται ως μαγεία). Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν θεωρίες και μία από αυτές προτείνει πως τα όνειρα είναι ο τρόπος με τον οποίο επεξεργαζόμαστε τις εμπειρίες μας. Αναμειγνύουμε εντυπώσεις και ιδέες για να καταλάβουμε και να ανακαλύψουμε τη σύνδεση, να εφεύρουμε. Αποκομμένο από τους νόμους της Φυσικής (και του γραμμικού χρόνου!) μέσα στο χάος των ονείρων το μυαλό μας βρίσκει την τάξη και έναν τρόπο να εξελιχθεί». Έτσι ακριβώς δομείται, διαβάζεται και βιώνεται το «Sandman». Δεν ερμηνεύεται απλά και μονοσήμαντα. Δεν είναι εύκολο. Ολες μαζί οι ιστορίες του, ωστόσο, αποτελούν μια σπάνια εμπειρία στην οποία ο αναγνώστης θέλει να επιστρέφει ξανά και ξανά. Το ίδιο δεν συμβαίνει άλλωστε και με τα όμορφα όνειρα; Δυστυχώς, όμως, και με τους εφιάλτες. Πηγή

Εξωγήινοι στο Σφαγείο της Δρέσδης Γιάννης Κουκουλάς Σαρκαστικά χιουμοριστικό μέσα στην τραγικότητα του Β' Παγκόσμιου Πολέμου και βαθύτατα ειρωνικό για τους κυνηγούς του αμερικανικού ονείρου, το εν μέρει αυτοβιογραφικό «Σφαγείο Νούμερο 5» μεταφέρθηκε σε ένα συναρπαστικό κόμικς που επιβεβαιώνει τη διαχρονικότητα του έργου του Κερτ Βόνεγκατ. «Σφαγείο Νούμερο 5» ήταν το όνομα του κτιρίου της Δρέσδης στο οποίο οι ναζί φυλάκισαν τον Αμερικανό φαντάρο με ρίζες από τη Γερμανία Κερτ Βόνεγκατ (1922-2007), όταν συνελήφθη επί γερμανικού εδάφους λίγους μήνες πριν από τη λήξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Και ήταν ένα κυριολεκτικό σφαγείο, καθώς εκεί οδηγούνταν και θανατώνονταν ζώα για να καταναλωθούν ως κρέας. Το 1944, έπειτα από χρόνια πολέμου, το κρέας στη Γερμανία σπάνιζε και τα σφαγεία όπως και άλλα δημόσια ή βιομηχανικά κτίρια έγιναν φυλακές αιχμαλώτων, κυρίως Άγγλων, Αμερικανών και Σοβιετικών. Οι ναζί οδήγησαν σ’ αυτές τις αυτοσχέδιες φυλακές τους άτυχους στρατιώτες, μη ξέροντας τι να τους κάνουν. Κάποιους τους εκτέλεσαν αλλά τους περισσότερους, ειδικά αυτούς που έφτασαν στην ανοχύρωτη και χωρίς καθόλου στρατιωτικές υποδομές Δρέσδη, τους έβαλαν να δουλεύουν για τις ανάγκες της Γερμανίας, τους παρείχαν στοιχειώδη τροφή και τους άφηναν να κοιμούνται εκεί όπου μέχρι πριν από λίγους μήνες σφάζονταν μοσχάρια και γουρούνια. Η Δρέσδη, αποκαλούμενη και «Φλωρεντία του Ελβα», ήταν το τελευταίο μέρος της Γερμανίας που θα περίμενε κανείς να βομβαρδίσουν οι Σύμμαχοι, καθώς ήταν ένα ιστορικό και πολιτιστικό κέντρο με πολλά νοσοκομεία, αμέτρητα μνημεία, δεν αποτελούσε στρατιωτικό στόχο και επιπλέον φιλοξενούσε δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες, άμαχους και αιχμαλώτους. Κι εκεί ακριβώς χτύπησαν στις 13 με 15 Φεβρουαρίου του 1945 περισσότερα από χίλια αμερικανικά και βρετανικά αεροσκάφη, ρίχνοντας σχεδόν 3.500 βόμβες και ισοπεδώνοντας την πόλη. Σκοτώθηκαν περίπου 25.000 άνθρωποι, οι περισσότεροι εγκλωβισμένοι στα ερείπια, άλλοι καμένοι και άλλοι από ασφυξία λόγω του καπνού και του μονοξειδίου του άνθρακα που απλώθηκαν παντού. Ο Κερτ Βόνεγκατ, κρυμμένος στα υπόγεια, ήταν τυχερός, ήταν ένας από τους ελάχιστους επιζώντες στο κυριολεκτικό και μεταφορικό σφαγείο που τον στέγαζε. Κατόρθωσε να φτάσει στην Τσεχοσλοβακία και από κει στη Γαλλία, από όπου και ταξίδεψε στις ΗΠΑ. Έγινε συγγραφέας με όχι και τόσο μεγάλη επιτυχία στην αρχή, αλλά το 1969, εν μέσω του Πολέμου του Βιετνάμ, έγινε πασίγνωστος γράφοντας το «Σφαγείο Νούμερο 5» με υπότιτλο «Η Σταυροφορία των Παιδιών». «Η θηριωδία της Δρέσδης, λεπτομερώς σχεδιασμένη και με ανυπολόγιστο οικονομικό κόστος, αποδείχθηκε τελικά τόσο άσκοπη, που μόνο ένα άτομο σε ολόκληρο τον πλανήτη ωφελήθηκε από εκείνη. Εγώ είμαι αυτό το άτομο. Έγραψα το συγκεκριμένο βιβλίο, το οποίο μου χάρισε πολλά χρήματα και παγίωσε τη φήμη μου, όποια κι αν είναι αυτή. Όπως κι αν έχει, έβγαλα δύο με τρία δολάρια από κάθε νεκρό. Τι ωραία που είναι η δουλειά μου» είχε δηλώσει με σκληρό σαρκασμό και αυτοσαρκασμό για να καταγγείλει τη βαναυσότητα και την εκδικητικότητα του βομβαρδισμού αλλά και να στείλει το αντιπολεμικό του μήνυμα. Το βιβλίο του, που είναι εν μέρει αυτοβιογραφικό, έχει ως πρωταγωνιστή έναν «συνηθισμένο» άνδρα με το όνομα Μπίλι Πίλγκριμ (pilgrim = προσκυνητής), ο οποίος περιφέρεται πίσω από τις γραμμές του εχθρού προσκολλημένος σε μια ομάδα επίσης αποπροσανατολισμένων ανιχνευτών, στο επίκεντρο των μαχών του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, έχοντας χάσει τη χλαίνη του, το κράνος του, το όπλο του, τις αρβύλες του («Οι ανιχνευτές ήταν ντυμένοι σαν μάχιμοι στρατιώτες. Ο Μπίλι ήταν ντυμένος σαν ηλίθιος»). Όταν τον συλλαμβάνει γερμανική περίπολος, είναι τόσο αξιοθρήνητος, που δεν θα τον πειράξει κανείς, θα τον φωτογραφίσουν όμως σε σκηνοθετημένη φωτογραφία για να «αποδειχθεί» η κατάντια των Αμερικανών, ο ελλιπής τους οπλισμός, η καταπόνησή τους που τους κάνει να δείχνουν σαν σκελετοί, το νεαρό της ηλικίας τους. Εξ ου και ο υπότιτλος του βιβλίου, «Η Σταυροφορία των Παιδιών». Ο Μπίλι θα ακολουθήσει τη διαδρομή που κάποτε είχε βαδίσει ο ίδιος ο Βόνεγκατ στον πόλεμο, όμως η δική του θα εμπλουτιστεί με μεταφυσικά απρόοπτα και θα εξελιχθεί από τη γέννησή του μέχρι τον θάνατό του και πάλι πίσω και από τη Γη μέχρι τον μακρινό πλανήτη Τραλφάμαντορ! Ο Βόνεγκατ, επιλέγοντας το μεταφυσικό τέχνασμα της απαγωγής του Μπίλι από μια εξωγήινη φυλή και την τοποθέτησή του σε ένα κλουβί του μακρινού πλανήτη ως εκθέματος δίπλα σε μια επίσης απαχθείσα πανέμορφη γυναίκα με την οποία πρέπει να ζευγαρώσει, βρίσκει την ευκαιρία να φιλοσοφήσει για την ανθρώπινη φύση όπως και οι ανώτεροι εξωγήινοι, να σχολιάσει τη φθαρτότητα της ύπαρξης και τη ματαιότητα των πράξεων όταν αυτές δεν επιδιώκουν την απόλαυση, όταν δεν χαρακτηρίζονται από τον αλληλοσεβασμό και τον αυτοσεβασμό. Ο,τι συμβαίνει στον Μπίλι έχει συμβεί και θα ξανασυμβεί. Και οι στιγμές του χρόνου έρχονται και επανέρχονται αδυσώπητες, τις ζούμε όλες ταυτόχρονα, άρα το μόνο που απομένει είναι να επιλέξουμε τις καλές. Δυστυχώς, επιλέγουμε τις υπόλοιπες. Έχοντας κατανοήσει πλήρως τον Βόνεγκατ, ο Ryan North («Dinosaur Comics», «Adventure Time», «Machine of Death», «Unbeatable Squirrel Girl» κ.ά.) στο σενάριο και ο Albert Monteys («Carlitos Fax», «Univesre» κ.ά.) στα σχέδια, βραβευμένοι και οι δυο με Eisner κατά το παρελθόν, μεταφέρουν απολύτως επιτυχημένα το έργο του σε κόμικς (εκδόσεις Anubis, μετάφραση Ηλίας Τσιάρας). Οι North και Monteys έχουν διατηρήσει δεξιοτεχνικά τη λεπτή ειρωνεία του Βόνεγκατ που χαρακτηρίζει και άλλα έργα του όπως το «Πρόγευμα για πρωταθλητές» κι έχουν επιλέξει με μεγάλη προσοχή τις σκηνές που θα παρουσιάσουν ώστε από τη μια να μη χάνεται το νόημα και η συνέχεια κι από την άλλη να υπηρετείται ιδανικά το χωροχρονικό χάος στο μυαλό του ψυχικά κατεστραμμένου Μπίλι, να μεταφέρεται κατά το μέγιστο δυνατό η τρικυμία εν κρανίω, είτε στα χαρακώματα και στη συνέχεια στην αιχμαλωσία, είτε στη μετέπειτα ζωή του Μπίλι ως οπτομέτρη, είτε στην τύχη του ως μοναδικού επιζήσαντος αεροπορικού δυστυχήματος εν καιρώ ειρήνης, είτε κατά την ανάγνωση κόμικς και μυθιστορημάτων άγνωστων και άσημων συγγραφέων, είτε όταν επιχείρησε να απατήσει τη γυναίκα του και τα έκανε θάλασσα, είτε όταν στερούνταν την αξιοπρέπειά του στο όνομα της αγάπης της κόρης του, είτε κατά τις αμέτρητες προσβολές από συμπολεμιστές και αντιπάλους. Ο Μπίλι τα ζούσε όλα αυτά ταυτόχρονα, ξανά και ξανά χωρίς να ξεχωρίζει πάντα το πριν, το τώρα, το μετά. Για τους Τραλφαμαντοριανούς «φίλους» του κάτι τέτοιο είναι φυσιολογικό. Αν είσαι ένας γήινος οπτομέτρης, πρώην αιχμάλωτος των ναζί και μάρτυρας της θηριωδίας της Δρέσδης, είναι τραυματικό. Αλλάζοντας συχνά το σχεδιαστικό του στιλ, ο Monteys αποδίδει τις διαφορετικές φάσεις στη ζωή, στη φαντασία, στους εφιάλτες και στα όνειρα του Μπίλι με διαφορετικές τεχνοτροπίες, κάνοντας τον αναγνώστη ζαλισμένο μάρτυρα του μαρτυρίου που δεν κατανοεί πάντα τι συνέβη στη μυθιστορηματική πραγματικότητα του Μπίλι, τι στην «πραγματική πραγματικότητα» και τι στη ζωή του Κερτ Βόνεγκατ. Και ο North, με απόλυτο σεβασμό στο πρωτότυπο κείμενο, χρησιμοποιεί πολλές από τις φράσεις και τις εκφράσεις του Βόνεγκατ, με πιο χαρακτηριστική τη βασανιστικά επαναλαμβανόμενη και τάχα καθησυχαστική επωδό «έτσι είναι αυτά» σε κάθε τραγική κατάσταση, τους λιτούς διαλόγους που συνοδεύονται από τα φαρμακερά του σχόλια, τις περιγραφές της αιχμαλωσίας με τους ανώτερους να υποκρίνονται ότι όλα πάνε μια χαρά όταν έχει γκρεμιστεί κάθε κτίριο και κάθε ελπίδα, ακόμα και το σπαρακτικό μαύρο τέλος χωρίς λόγια ή, καλύτερα, με τα ακατανόητα για την ανθρώπινη λογική «λόγια» ενός αθώου πλάσματος από τον ουρανό. Ο,τι κι αν συμβαίνει, όσο φρικτό κι αποτρόπαιο κι αν είναι, ο Μπίλι έχει μάθει να το αντιμετωπίζει στωικά ή/και αδιάφορα λέγοντας «έτσι είναι αυτά». Με τη συγκινητική και ταυτόχρονα σατιρική ματιά τους στον τρόμο του πολέμου, στα εγκλήματα και τις θηριωδίες, στο μετατραυματικό στρες αλλά και στη μεταπολεμική μαγική εικόνα της ευδαιμονίας που διακόπηκε απότομα από νέους πολέμους όπως αυτός του Βιετνάμ, ο Κερτ Βόνεγκατ και οι Ryan North, Albert Monteys με το «Σφαγείο Νούμερο 5» μάς ζητούν να επιλέγουμε καλύτερα τις στιγμές που θέλουμε να ζούμε ξανά και ξανά. «Ετσι είναι αυτά», αλλά «δεν θα έπρεπε να είναι έτσι αυτά». Πηγή