Search the Community

Order 66. H κρυφή εντολή, βαθιά ριζωμένη στο υποσυνείδητο όλων των κλώνων, η εντολή η οποία τους έστρεψε εναντίον των Jedi. Η εντολή η οποία, εν τέλει, οδήγησε στην καταστροφή του τάγματος των Jedi, στην δημιουργία της Αυτοκρατορίας, και την ολική επικράτηση του Emperor Palpatine/Darth Sidious στο γαλαξία. Μέσα σε αυτό το χωροχρόνο, ο Caleb Dune, ένας μαθητευόμενος Jedi, ένας Padawan δηλαδή, καταφέρνει να ξεφύγει από τους κλώνους, καταφέρνει να επιζήσει κρυπτόμενος, καλύπτοντας το όνομα κσι την πραγματική του ταυτότητα, ως Kanan Jarrus πλέον. This is his story..... To 2014, η Disney ξεκίνησε να προβάλλει το animation Star Wars: Rebels, όπου και πρωταγωνιστούσε ο χαρακτήρας Kanan ως επικεφαλής μιας ομάδας επαναστατών, 14 χρόνια μετά την κατάλυση της Galactic Republic. Αυτός ο χαρακτήρας λοιπόν πρωταγωνιστεί σε αυτή τη σειρά, και μάλιστα γραμμένος από τον Greg Weisman, συγγραφέα/σεναριογράφου και του animation. Στο κόμικ ο χρόνος βέβαια πηγαίνει πίσω, και βλέπουμε τον Kanan, τόσο κατά τη διάρκεια του πολέμου των κλώνων, όσο και κατά την προσπάθεια του να διαφύγει του κυνηγητού της αυτοκρατορίας, μετά την εκτέλεση της Διαταγής 66. Όλα είναι γραμμένα πολύ safe και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια για κάτι πραγματικά ιδιαίτερο, άλλωστε ήταν και από τις πρώτες σειρές που ξεκίνησαν να βγαίνουν από τη Marvel, με το καινούριο canon σύμπαν να είναι ακόμα πολύ φρέσκο. Εμβαθύνει σχετικά στο χαρακτήρα, παρουσιάζει το origin του και τις αιτίες που τον κινούν, και αν σου άρεσε η σειρά στο Disney, σου άρεσε και αυτό. Το ενδιαφέρον του το έχει, δεν έχει κάτι κακό η γραφή, οπότε περνάει και κυλάει αβίαστα και μέχρι εκεί. Το σχέδιο, στα περισσότερα από τα 12 τεύχη, το κάνει ο Pepe Larraz, τον οποίο προσωπικά αγνοούσα, αλλά έχει κάνει ένα σκασμό υπερηρωικά στη Marvel. Εδώ ακροβατεί μεταξύ του "σοβαρού" σχεδίου στα backgrounds και στις μάχες, με το "παιδικό" στην απόδοση των προσώπων και των μορφασμών. ΟΚ, δεν μου χτύπησε άσχημα, αλλά δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε και ιδιαίτερα. Συμβαδίζει, και αισθητικά και από άποψη ατμόσφαιρας, με το "ελαφρύ" σενάριο. Τα 12 τεύχη μαζεύτηκαν σε 2 trade paperbacks, και σε ένα απίστευτα μικρό και ανάθεμα-με-αν-ξέρω-γιατί-του-δώσανε-τον-τίτλο Omnibus. Σίγουρα δεν είναι must σε καμία περίπτωση, εκτός ίσως, αν σε αντίθεση με εμένα, δεν βρήκατε το Rebels απίστευτα παιδικό και αναμενόμενο, και θέλετε περισσότερο background. Tread carefully, you have been warned!

Περιέχει τα : ABSOLUTE CARNAGE (2019) 1-5, ABSOLUTE CARNAGE VS. DEADPOOL (2019) 1-3, ABSOLUTE CARNAGE: CAPTAIN MARVEL (2019) 1, ABSOLUTE CARNAGE: IMMORTAL HULK (2019) 1, ABSOLUTE CARNAGE: SYMBIOTE SPIDER-MAN (2019) 1, ABSOLUTE CARNAGE: SYMBIOTE OF VENGEANCE (2019) 1, ABSOLUTE CARNAGE: LETHAL PROTECTORS (2019) 1-3, ABSOLUTE CARNAGE: AVENGERS (2019) 1, ABSOLUTE CARNAGE: MILES MORALES (2019) 1-3, ABSOLUTE CARNAGE: WEAPON PLUS (2019) 1, ABSOLUTE CARNAGE: SCREAM (2019) 1-3, ABSOLUTE CARNAGE: SEPARATION ANXIETY (2019) 1, AMAZING SPIDER-MAN (2018) 29-31, VENOM (2018) 16-20, ABSOLUTE CARNAGE STINGER PAGES Ο Cletus Kasady, γνωστός ως Carnage, "βρήκε" τον θεό του και αυτός είναι ο Knull, ο δημιουργός όλων των symbiotes. Για να τον φέρει όμως πισω από την "φυλακή" του (μεγάλη ιστορία για άλλη παρουσίαση), πρέπει να μαζέψει όλους όσους είχαν, κατα καιρούς, γίνει ξενιστές symbiote. Και αυτό γιατί παρόλο που τα symbiotes έφευγαν από τα σώματα, άφηναν πίσω ένα codec, και μαζεύοντας αυτά τα codecs, o Knull θα αποκτήσει πάλι φυσική υπόσταση. Και καθώς symbiotes έχουν περάσει από πολλούς ήρωες, ο Carnage επιτίθεται κατ' αρχήν σε Spider-Man και Venom/Eddie Brock, αλλά και σε Captain America, Woilverine, Ghost Rider, Hulk και πολλούς, πολλούς άλλους. Και όπως καταλαβαίνετε, γίνεται πάνικός σε φόντο κόκκινο! Χρόνια δούλευε ο Donny Cates, κυρίως μέσα από το Venom που έγραφε, προς την κατεύθυνση που μας έφερε στο Absolute Carnage, αλλά και ουσιαστικά στο King in Black, που είναι το mega-event που τρέχει τώρα στο σύμπαν της Marvel. Το Absolute Carnage είναι το εισαγωγικό mini-event, και δεν θυμάμαι στο παρελθόν δύο events να σχετίζονται τόσο πολύ μεταξύ τους. Αυτό ίσως και να σημαίνει πόσο πολύ πιστεύουν στον Donny Cates, αφού μετά τον Jason Aaron (και τον Jonathan Hickman αλλά αυτός έχει αναλάβει το X-Men κομμάτι) πρόκειται για το πιο ΗΟΤ όνομα στο roster τους. Το καλό που έχει ο Cates, και το βγάζει πολύ έντονα εδώ, είναι το πόσο πολύ γουστάρει αυτό που κάνει. Οι ιστορίες του ξεχειλίζουν από ζωντάνια και καλώς εννοούμενη καφρίλα και φαίνεται πολύ έντονα ότι είναι σαν παιδί που του εμπιστεύθηκαν τα παιχνίδια του Stan Lee και του είπαν "Παίξε". Και αυτός τα συνδυάζει μεταξύ τους με τρόπο, αν όχι απολύτως πρωτότυπο, αλλά σίγουρα ενθουσιώδη, διασκεδαστικό και, ενίοτε, ελαφρά κάφρικο. Χωρίς να χάνεται όμως, πάντα προωθόντας την ιστορία και χωρίς το άγχος να κερδίσεις τον αναγνώστη άμεσα, γιατί αφενός το έχει ήδη κάνει από το Venom που πουλάει πολύ, αλλά και αφετέρου, και όπως προείπα, έχει το King In Black να τον περιμένει για ακόμα μεγαλύτερη δόση αδρεναλίνης. Όπως όλα τα events, εκτός από τη κυρίως (5τευχη) σειρά και το Venom, τα οποία γράφει ο ίδιος ο Cates, είχαμε πολλά ολιγότευχα (από 1 έως 3) tie-ins, τα οποία, σεναριακά μιλώντας, άλλα ήταν μέτρια, άλλα ήταν απλά ΟΚ και 1-2 ήταν αδιάφορα. Συνηθισμένο δηλαδή φαινόμενο για τέτοιου είδους τεύχη. Ξεχώρισα το Symbiote of Vengeance από τον Ed Brisson (καιρό είχα να διαβάσω καλογραμμένο Ghost Rider), το μονότευχο Immortal Hulk από τον Al Ewing o οποίος παραδίδει σεμινάρια του πως να γράψεις ολοκληρωμένα μια ιστορία σε 20 σελίδες (Αγγλος γαρ) και μέχρι εκεί. Με ψιλοαπογοήτευσαν γνωστοί και αγαπημένοι συγγραφείς όπως οι Nick Spencer, Cullen Bunn και Saladin Ahmed, απλά γιατί δεν μπήκαν στην διαδικασία να γράψουν κάτι καλύτερο και απλά έκαναν μερικά filler και safe τευχακια. Σχεδιαστικά, ο Ryan Stegman έκανε μια εντυπωσιακή δουλειά στην κεντρική σειρά. Σίγουρα δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί και ίσως δεν είναι κάτι που θα με κάνει να ψάξω άλλες δουλειές του, αλλά τη δουλειά του την έκανε πολύ καλά, με φανταστικές σκηνές μάχης και διακριτές λεπτομέρειες, ακόμα και όταν γίνεται χαμός στην σελίδα. Όλη η σειρά χαρακτηρίζεται από την (ίσως υπερβολική) κυριαρχία του κόκκινου και του μαύρου, αλλά φαίνεται ότι ήταν συνειδητή επιλογή και, αν μη τι άλλο, ο στόχος επιτυγχάνεται και η ατμόσφαιρα περνάει από το χαρτί στον αναγνώστη. Στις υπόλοιπες ιστορίες, πάλι ξεχώρισα το σχέδιο (κυρίως) του Iban Coello στο Venom, αλλά και αυτό του Gerardo Sandoval στο Scream και του Filipe Andrade στο Hulk. Θετικό είναι πάντως ότι όλο το Omnibus, σχεδιαστικά, είναι σε υψηλό επίπεδο και δεν με χάλασε σε κανένα σημείο. Για άλλη μια φορά, στα Omnibus που συγκεντρώνουν events, η Marvel έβαλε στην αρχή την κεντρική ιστορία, και μετά όλα τα υπόλοιπα tie-ins, αδιαφορώντας για την σωστή χρονολογική τους σειρά. Αυτό είναι αδιανόητο για εμένα, και ήταν ο λόγος για τον οποίο σταμάτησα να παίρνω τέτοιου είδους Omnibus, άσχετα αν αυτό το πήρα τελικά γιατί το βρήκα σε πολύ καλή τιμη. Και για να το κάνει ακόμα χειρότερο, ακόμα και αν αποφασίσει ο αναγνώστης να πηγαίνει από το ένα μέρος του βιβλίου στο άλλο, ακολουθώντας την σωστή σειρά που η ίδια η Marvel ανακοινώνει στα τεύχη της, δεν τυπώνει τους αριθμούς των σελιδών στο Omni. Δύσκολο μεν πολλές φορές λόγω full-page-art, αλλά είναι κάτι αποτρεπτικό για εμένα ενώ είναι τόσο απλό. Πρέπει να πω πάντως ότι εδώ δεν με ενόχλησε τόσο πολύ, κυρίως γιατί αρκετά tie-ins δεν εμπλέκονταν πολύ ή καθόλου με την κεντρική ιστορία. Συνολικά, ένα όμορφο event, μικρό και τακτοποιημένο. Κλείνει και ελαφρώς πρωτότυπα, καθοδηγόντας τον αναγνώστη στη συνέχεια, αλλά τόσο-όσο για να είναι ένα ευχάριστο διάβασμα. Από τα καλά των τελευταίων ετών, και πάνω σίγουρα από την γενική μετριότητα. Προτιμήστε το!