Search the Community

Πρωτότυπος τίτλος: Bowie: Stardust, Rayguns & Moonage Daydreams (Insight Editions, 2020) Ό,τι γράφει ο τίτλος: η ζωή, η καριέρα και οι μεταμορφώσεις (κυρίως αυτές) του σπουδαίου και πάρα πολύ επιδραστικού David Bowie από την αρχή της καριέρας του, το 1962, έως το 1973, όταν και εγκαταλείπει την περσόνα του Ziggy Stardust και ουσιαστικά διαλύει τους Spiders from Mars. Πρακτικά, η αφήγηση ξεκινά στα 1967, όταν ο νεαρός Ντέιβιντ Τζόουνς αποφασίζει να γίνει ο Ντέιβιντ Μπόουι και να επανεφεύρει για πρώτη φορά τον εαυτό του. Εντάξει, συνειδητοποιώ, ότι ίσως κάποιοι/ες να μην γνωρίζετε τον Ντέιβιντ Μπόουι ή να σας αφήνει αδιάφορους/ες. Σε αυτή την περίπτωση, αυτό το κόμικ δεν είναι για σας. Κακά τα ψέμματα, τέτοιου είδους κόμικς απευθύνονται πρωτίστως σε κοινό που γνωρίζει ή/και συμπαθεί τους βιογραφούμενους. Αν όμως, σας τρώει η περιέργεια να ανακαλύψετε, γιατί αυτός ο τύπος με τα αταίριαστα μάτια υπήρξε τόσο, μα τόσο σημαντικός, αυτό το κόμικ είναι για σας. Κι αν ήδη σας αρέσει ο Μπόουι, εδώ θα την καταβρείτε με όσα διαβάσετε και κυρίως με όσα θα δείτε. Δεν θα γράψω κανένα διθύραμβο: αφηγηματικά το κόμικ δεν λέει σπουδαία πράγματα. Πολλή αφήγηση με πολλές πληροφορίες και ελάχιστη πραγματική αλληλεπίδραση μεταξύ των πρωταγωνιστών. Επιπλέον, η αλήθεια είναι, ότι, πολλά πράγματα που βλέπουμε δεν επεξηγούνται και οι αναγνώστες πρέπει να ξέρουν ποιοι είναι αυτοί και αυτές που εμφανίζονται σε ορισμένες σελίδες, αλλιώς χάνονται αρκετές πληροφορίες και κλεισίματα του ματιού (χαρακτηριστικό παράδειγμα η σελίδα με τους Monty Python). Παρά αυτά τα ελαττώματα, ο Στιβ Χόρτον κατάφερε να συμπυκνώσει όλα τα σπουδαία περιστατικά της καριέρας του χαμαιλέοντα μουσικού εκείνης της περιόδου και να δώσει και μια εικόνα του ψυχισμού του, αν και σε καμία περίπτωση τόσο βαθιά, όσο ίσως θα ήθελα και επίσης επιλέγοντας να μην αναφερθεί σε κάποια πράγματα, όπως τη φερόμενη αμφισεξουαλικότητα του καλλιτέχνη. Σε γενικές γραμμές και παρά ορισμένες πολύ επιτυχημένες σκηνές (όπως εκείνη, όπου εμφανίζεται η φοβία του Μπόουι για τα αεροπλάνα με ευθεία παραπομπή στη "Ζώνη του Λυκόφωτος") το σενάριο είναι κυρίως διεκπεραιωτικό. Ο Mike Allred, όμως βρίσκεται στο στοιχείο του και προσφέρει απίστευτα όμορφες και ουσιώδεις συνθέσεις, οι οποίες σε μια σελίδα, δίνουν πάρα πολλές πληροφορίες. Έχει κατορθώσει να συλλάβει και να αποτυπώσει την ψυχή της μουσικής του Βρετανού καλλιτέχνη / περφόρμερ, χωρίς να παραμελεί καθόλου τη φαντασμαγορική πλευρά της υπόθεσης και χωρίς να ξεχνά, ότι τον Μπόουι εκείνης της εποχής δεν αρκούσε να τον ακούς, έπρεπε και να τον βλέπεις. Στις σελίδες του κόμικ παρελαύνει μια ολόκληρη εποχή και μια κουλτούρα (πρωτίστως, το glam rock), αλλά και μια κοινωνία, που ψάχνει για ένα νέο Μεσσία, για μια χαρισματική προσωπικότητα, ρόλους, που με μεγάλη ευχαρίστηση και χωρίς ανιδιοτέλεια ανέλαβε ο Μπόουι. Τα κάδρα είναι γεμάτα με συνθέσεις, που περιέχουν πάρα πολλές πληροφορίες, κάποιες από τις οποίες απευθύνονται στους γνώστες, κάποιες άλλες όμως, βοηθούν και συμπληρώνουν την αφήγηση, ενώ δεν λείπουν και οι σελίδες, που μας μεταφέρουν σε μια άλλη διάσταση, όπως σίγουρα θα επιθυμούσε και ο Μπόουι. Όπως ανέφερα στην αρχή, το κόμικ αφηγείται την ιστορία του Μπόουι έως το 1973, μάλλον τη σπουδαιότερη καλλιτεχνική περίοδο του Μπόουι και μας δείχνει σε ένα πολύ γρήγορο flash forward και με ελάχιστα ή και καθόλου λόγια τους κυριότερους σταθμούς της υπόλοιπης καριέρας του. (Συγκρατείστε την παρακάτω εικόνα. Αν όλα πάνε καλά, θα δείτε, σύντομα ελπίζω, μια παραλλαγή της στα ελληνικά κομιξάδικα ) Η έκδοση από το Οξύ είναι εξαιρετική: πρώτα από όλα έχει το σωστό μέγεθος, που αναδεικνύει το σχέδιο του Όλρεντ και έχει ωραίο χαρτί με πολύ ζωντανά χρώματα, κάτι πολύ σημαντικό για το συγκεκριμένο κόμικ. Σωστή μετάφραση από το Γιάννη Νένε, μαλακό εξώφυλλο (ίσως στη συγκεκριμένη περίπτωση να ταίριαζε καλύτερα το σκληρό), σχετικά καλή τιμή, γενικώς, αν σας αρέσει ο Μπόουι ΠΡΕΠΕΙ να το διαβάσετε, κατά προτίμηση υπό τη συνοδεία της μουσικής του, αλλά και άλλων τραγουδιών εκείνης της περιόδου. . Το κόμικ συμπληρώνεται από πρόλογο του Νιλ Γκέιμαν και επίλογο από τον ίδιο τον Όλρεντ. Δηλαδή, τι άλλο θέλετε; Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ και εκτός από το εξώφυλλο και μια ακόμη, όλες από την αμερικανική έκδοση. Πηγές για περαιτέρω μελέτη, όπου μπορείτε να δείτε και εικόνες της ελληνικής έκδοσης: Άρθρο του Στράτου Σμυρνή Άρθρο του Παναγιώτη Πανταζή Συνέντευξη του Όλρεντ στο The Comics Journal, όπου μιλάει και για αυτό το κόμικ.

Το Zoc της Jade Khoo είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση, για αρκετούς λόγους, αλλά κυρίως γιατί είναι η πρώτη δουλειά της νεαρής δημιουργού. Η μικρή Zoc έχει ένα ιδιαίτερο χάρισμα: τα μαλλιά της έλκουν το νερό. Αυτό της δημιουργούσε πάντα διάφορα προβλήματα. Αποφασίζει λοιπόν να χρησιμοποιήσει την δύναμη της για να βοηθήσει τους συνανθρώπους της, αλλά όπως φαντάζεστε τα πράγματα μπλέκονται περισσότερο. Στην πορεία θα συναντήσει πτηνόμορφους πλανόδιους τραγουδιστές, ανθρώπους που χρειάζονται τη βοήθεια της. Θα προσπαθήσει να ισορροπήσει ανάμεσα στο να βρει το κάλεσμα της στη ζωή, στις οικογενειακές της υποχρεώσεις... και φυσικά θα γνωρίσει ένα αγόρι με μια εξίσου μυστηριώδη δύναμη, τον Kael. Το σκίτσο της κινείται κάπου ανάμεσα σε γαλλό-βελγική σχολή και manga. Τα περισσότερα πλάνα είναι κινηματογραφικά, κυρίως φύση και εξοχή. Οι άνθρωποι συνήθως είναι απλοϊκά σχεδιασμένοι και το πενάκι της αφήνεται ελεύθερο στα δέντρα, στα πουλιά, στα σύννεφα, στο νερό. Ναι, στο νερό. Σε αρκετά πλάνα ένιωθα το νερό. Επίσης, παίζει καταπληκτικά με τα χρώματα για να αποδώσει τις καιρικές συνθήκες και τις ώρες της ημέρας. Το μουντό μπλε της αυγής, το overcast μιας συννεφιασμένης μέρας, η εκτυφλωτική λαμπρότητα της λιακάδας. Υπάρχουν πλάνα που τα κοιτούσα και με ταξίδευαν, με ξεκούραζαν. Το σενάριο είναι ένα περίεργο μείγμα παραμυθιού και μαγικού ρεαλισμού. Υπάρχουν στιγμές που θα μπορούσαν να βαρύνουν την ατμόσφαιρα (η ιστορία της οικογένειας της, οι διάφορες καταστροφές που συναντάει κλπ) αλλά η δημιουργός δεν παίζει αυτό το χαρτί. Αντίθετα, μέσα από το προσωπικό ταξίδι της Zoc περνάει μηνύματα όπως οι εύθραυστες οικογενειακές ισορροπίες, η δυσκολία του να βρεις τον δρόμο σου στη ζωή, η ενηλικίωση, το κακό που συμβαίνει όταν κάνεις καλό, πώς μπορούν να ταιριάξουν δύο εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, η σκληρότητα των ανθρώπων ενάντια στο διαφορετικό. Τα αγγίζει όλα αυτά, στα δείχνει αλλά δεν μιλάει, δεν βαθαίνει ιδιαίτερα σε κάποιο, και τη σέβομαι για αυτό. Το υλικό σηκώνει πολύ δράμα και εκείνη το απέφυγε. Η ιστορία δεν τραβάει πολύ, φτάνει σχετικά γρήγορα στο τέλος της και νομίζω πως είμαι ικανοποιημένος με αυτό. Σε γενικές γραμμές είναι ένα εντυπωσιακό, low key ντεμπούτο που αφήνει υποσχέσεις για το μέλλον της δημιουργού. Ένιωσα καλά διαβάζοντάς το, προβληματίστηκα λίγο, κυρίως όμως ταξίδεψα μαζί με τη Zoc στα μέρη που επισκέφθηκε και ένιωσα πως ήμουν εκεί.

Στη καρδιά μιας φάρμας, μιας φάρμας ξεχασμένης από τους ανθρώπους, υπάρχει το Κάστρο των Ζώων. Σε αυτό το κάστρο κατοικεί ο ηγέτης, ο αρχηγός και δικτάτορας ταύρος, ο οποίος εκμεταλλεύεται και καταδυναστεύει τα ζώα της φάρμας, με τη ισχύ του μεγάλου του μεγέθους και την βοήθεια της πολιτοφυλακής του η οποία αποτελείται από σκύλους. Τα υπόλοιπα ζώα δουλεύουν σκληρά νυχθημερόν, για να κερδίσουν ελάχιστο φαγητό και ξύλα για να ζεσταθούν, αλλά, επί της ουσίας, δουλεύουν για να συντηρούν τη μεγάλη ζωή του δικτάτορα ταύρου. Μέχρι να έρθει η ώρα της αντίστασης από τους πιο αναπάντεχους πρωταγωνιστές. Από μικρόσωμη γάτα η οποία κάνει τα πάντα να μεγαλώσει τα 2 ορφανά από πατέρα γατάκια της, και από ένα κοσμογυρισμένο κούνελο. Και η ιστορία παίρνει μια υπερβολικά γνωστή τροπή.... Ναι, μιλάμε ουσιαστικά για μια διασκευή της Φάρμας των Ζώων του Όργουελ. Μιλάμε όμως για μία διασκευή με "πόδια", με "ρίζες", με πράγματα να πει και κυρίως να δείξει. Και όσο και να πρόκειται για ένα κόμικ με ανθρωπόμορφα ζώα, το σενάριο είναι αρκετά σκληρό, και δεν διστάζει να σκοτώσει, να βασανίσει και να κακομεταχειριστεί εν γένει αυτά τα ζώα, κάνοντας πραγματικότητα την αλληλουχία και την αναλογία μεταξύ ζωικού βασιλείου και θλιβερής ανθρώπινης πραγματικότητας. Ο συγγραφέας Xavier Dorison, με μπόλικη εμπειρία σε τίτλους όπως Spooks, Long John Silver, Thorgal και ΧΙΙ Mystery, γράφει ωραία, πειστικά, αρκετά λογοτεχνικά, με συναισθημα. Παραγράφει βέβαια, ευτυχώς όχι σε περιγραφές αλλά σε διαλόγους. Ατελείωτους όμως διαλόγους, οι οποίοι πετυχαίνουν μεν το σκοπό τους στο να σε βάζουν στην αφήγηση και στο να νιώσεις τον ψυχισμό των χαρακτήρων, αλλά είναι αφάνταστα πολλοί, σε σημείο που να μην αφήνουν το σχέδιο να ανασάνει. Το οποίο σχέδιο είναι απερίγραπτα όμορφο, υπέροχο, ζωντανό, πραγματικά θαυμάσιο. Δεν μπορώ να αποδώσω πιο εύγλωττα πόσο πολύ μου άρεσε, ο Felix Delep κινείται μεν σε γνωστά μονοπάτια της σχoλής του, αλλά καταφέρνει να κάνει τα παραπάνω βήμα, να παίξει αρκετά με τα καρέ και τα splash, και κυρίως να δώσει τόσο ψυχή και τόσο συναίσθημα στην απόδοση των ζώων και των εκφράσεων τους, που όμοιο του δεν έχω συναντήσει ξανά. Απόλυτη σωστή η επιλογή του, πόσο μάλλον που, από όσο έπαιξα, είναι η πρώτη του δουλειά, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον άλλο καλύτερα για το θέμα. Με ένα πιο στατικό και άψυχο θέμα, πιστεύω ότι όλο το κόμικ θα κρέμαγε από την "πολυλογία", αλλά εδώ πραγματικά το σχέδιο απογειώνει το σενάριο, κάνοντας ακόμα πιο δραματικές, πιο "βαριές", πιο "ανυπόφορες" τις ήδη σκληρές σκηνές. Πραγματικά έμεινα με ανοιχτό το στόμα, λάτρεψα ότι είδα και θα ήθελα πάρα πολύ να το δω στο πρωτότυπο Α4+ μέγεθος του. Και αυτό γιατί η Ablaze, εταιρεία που ξεκίνησε με κάποιες δυνατές επιλογές την πορεία της στο χώρο, μετέφρασε και κυκλοφόρησε τα 2 πρώτα album της σειράς, σε 5 τευχάκια αμερικάνικου μέγεθους, τα οποία και μάζεψε σε ένα, επίσης αμερικάνικου (standard) μεγέθους, hardcover. Και πέρα από ότι χάνουμε το σχέδιο σε όλο του το μεγαλείο, τα πολλά και φορτωμένα μπαλονάκια, ανάγκασαν σε σμίκρυνση της γραμματοσειράς, σε οριακά ευανάγνωστα επίπεδα. Χάνει δηλαδή πολλούς πόντους, μια θαυμάσια κατά τα άλλα σειρά, από την "συσκευασία", και αυτό είναι μεγάλο κρίμα. Κάτι στο οποίο θα έβαζα πολύ άνετα 4 αστεράκια στο Goodreads (κάτι που κάνω σπάνια), του έβαλα 3 μόνο λόγω μεγέθους. Η σειρά στη Γαλλία έχει κυκλοφορήσει (από την Casteman) και 3ο άλμπουμ και με το 4ο θα ολοκληρωθεί. Περιέργως, η Ablaze ήδη ξεκίνησε να κυκλοφορεί σε τεύχη το 3ο άλμπουμ, και δεν ξέρω αν θα κάνει κάποιο κενό μέχρι να κυκλοφορήσει και το 4ο, αν πρόκειται να κυκλοφορήσει άμεσα ή αν έχουν κάποια άλλου είδους συνεννόηση με τους Γάλλους. Πάντως, ότι και γίνει αξίζει απόλυτα να διαβαστεί από όλους. Πολλά thumbs up!

Πρωτότυπος Τίτλος: Fantastic Four: Full Circle (Abramsbooks, 2022) Τι χρειάζεται να ξέρετε εκ των προτέρων: Φαντάζομαι, ότι σχεδόν όλες/οι γνωρίζετε τους 4 Φανταστικούς, έστω και χωρίς να ξέρετε πολλές λεπτομέρειες. Καλό θα ήταν να διαβάσετε το τεύχος 51 (Ιούνιος 1966) της πρωτότυπης σειράς. Μπορείτε να το βρείτε στα ελληνικά είτε στον τόμο 58 της Επίσημης Συλλογής της Marvel, είτε στον τόμο 53 της σειράς της Radnet. Η ανάγνωσή του δεν είναι ακριβώς προαπαιτούμενη, καθώς στο κόμικ του Άλεξ Ρος δίνεται μια σύνοψη, αλλά θα σας βοηθήσει να καταλάβετε κάποια πράγματα και επιπλέον είναι και μια πολύ ωραία ιστορία, η οποία δεν έχει γεράσει καθόλου. Κατά τα άλλα, δεν χρειάζεται να ξέρετε τίποτα παραπάνω, εκτός του ότι η αρνητική ζώνη είναι ένα πολύ κακό και επικίνδυνο μέρος. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για την υπόθεση του έργου του Ρος, επειδή δεν θέλω να χαλάσω τη διασκέδαση όσων το διαβάσουν, αρκεί να αναφέρω ότι είναι μια συνέχεια και ένας φόρος τιμής, στο κόμικ, που δημιούργησαν οι Stan Lee Jack Kirby πριν από 55 και βάλε χρόνια. Με ελάχιστα λόγια, οι 4 Φανταστικοί βρίσκονται στην αρνητική ζώνη, όπου τους περιμένουν πολλοί κίνδυνοι, αλλά και μια απροσδόκητη συνάντηση. Ο Άλεξ Ρος αναλαμβάνει και το σενάριο και μας παραδίδει μια πολύ ωραία ιστορία, αρκετά νοσταλγική, ηθελημένα αφελή (λίγο, όχι πολύ, μην τρομάζετε ) με αρκετό χιούμορ και προσπαθεί να μιμηθεί το συγγραφικό ύφος του Σταν Λι, κάτι που θεωρώ, ότι το καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό. Μια ευχάριστη ιστορία, λίγο συγκινητική, με πολλή δράση, καλογραμμένους διαλόγους, ό,τι πρέπει για τους φίλους των υπερηρωικών κόμικς, που πιστεύω, ότι θα βρουν εδώ μια από τις καλύτερες ιστορίες που έχουν διαβάσει τον τελευταίο καιρό. Προσωπικά, την απόλαυσα και τη συνιστώ ανεπιφύλακτα, πιστεύοντας ότι θα αρέσει και στις/στους υπόλοιπες/ους! Εντάξει, τώρα σοβαρά, περιμένετε να γράψω κάτι για το σχέδιο του Ρος; Τι θα μπορούσα να γράψω, που δεν θα ήταν κοινότοπο; Αρκούμαι στο εξής: ο άνθρωπος κάνει παπάδες, αφού είναι και απελευθερωμένος από τις συμβάσεις ενός συνηθισμένου υπερηρωικού κόμικ, αφού η ιστορία είναι αυτοτελής. Πάρτε, λοιπόν, μάτι άφοβα: Για την ελληνική έκδοση δεν έχω να γράψω κάτι, που δεν έχει αναφερθεί εδώ. ΑΝ είχαν κρατήσει τις διαστάσεις του πρωτότυπου, θα μιλούσαμε για μια εξαιρετική έκδοση με πολύ ωραία μετάφραση. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν έγινε και βρεθήκαμε με μια έκδοση τσέπης, που αδικεί κατάφωρα και τον Άλεξ Ρος και την ίδια την Anubis. Πολύ κρίμα Είναι μια από τις λίγες φορές, που μετάνιωσα, που δεν τα έσκασα, για να αγοράσω την αμερικανική έκδοση. Και δυστυχώς, οφείλω να το γράψω για πρώτη ίσως φορά: αν έχετε την ευκαιρία, προσπεράστε την ελληνική έκδοση και δώστε κάτι παραπάνω για την αμερικανική. Λυπάμαι, αλλά έτσι είναι.... Αυτά από εμένα. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Κριτική στο The Comics Journal Τα σκαναρίσματα του εξωφύλλου και του οπισθόφυλλου έγιναν από εμένα. Οι υπόλοιπες εικόνες είναι από το Ίνετρνετ και την αμερικανική έκδοση.

Βρισκόμαστε 27 χρόνια μετά την εμφάνιση των πρώτων ενεργών νεκρών. Στην αρχή οι ζωντανοί με την πολύτιμη αρωγή της εταιρείας Hun ύψωσαν τείχη, αλλά δεν βοήθησαν πολύ. Στη συνέχεια, η ίδια εταιρεία βρήκε το πρώτο ετήσιο εμβόλιο, που πρόσφερε ανοσία στην επιδημία και οι ζωντανοί ανακουφίστηκαν. Λίγους μήνες μετά, εμφανίστηκε και το φάρμακο, που μπορούσε να καταστείλει την επιθυμία των ενεργών νεκρών για ανθρώπινη σάρκα επιτρέποντάς τους να "συμβιώσουν" με τους ζωντανούς. Κάποιοι ενεργοί νεκροί δεν ήταν δεκτικοί στο φάρμακο και περιθωριοποιήθηκαν, αφού κυνηγήθηκαν. Οι περισσότεροι όμως, μπόρεσαν να ενταχθούν στην κοινωνία, κάνοντας τις εργασίες, που δεν ήθελαν να κάνουν οι ζωντανοί. Ακολούθησαν συγκρούσεις, εγκληματικότητα, γκέτο και χάος, αφού οι νεκροί έγιναν στόχος και θύματα εκμετάλλευσης από τους ζωντανούς, έως ότου η κυβέρνηση αποφάσισε να δώσει τη "λύση": να δημιουργήσει μαι επίλεκτη μονάδα ενεργών νεκρών στους κόλπους της αστυνομίας, για να καταπολεμήσει την εγκληματικότητα ανάμεσα στους νεκρούς, αλλά και για να τους τιθασεύσει. Αυτή η ομάδα ονομάστηκε "Dead Active" και δύο από αυτούς είναι οι ντετέκτιβ Άνταμ και Τζόνα, οι οποίοι μόλις ανέλαβαν την αποστολή να βρουν ένα φυγάδα γιατρό, που φέρεται να δολοφόνησε την οικογένειά του. Κάπως έτσι ξεκινά αυτό το πολύ ενδιαφέρον κόμικ, που θα μπορούσε να είναι η νιοστή σειρά κόμικς (και όχι μόνο) σχετικά με ζόμπι, αλλά, κατά τη γνώμη μου, προσπαθεί, και ως ένα σημαντικό βαθμό τα καταφέρνει, να προσφέρει το κάτι παραπάνω. Οι αναγκαίες πληροφορίες δίνονται από την αρχή, ίσως με λίγο βιαστικό τρόπο, αλλά στη συνέχεια, η ιστορία παίρνει μπροστά με αρκετά ικανοποιητικά αποτελέσματα. Υπάρχει ένα μυστήριο, διάφορες νύξεις για καταστάσεις του δικού μας κόσμου (το κόμικ προσφέρεται για αρκετές αλληγορικές αναγνώσεις) και μια ενδιαφέρουσα και πολλά υποσχόμενη πλοκή. Αν εξαιρέσουμε την αρχή, όπου όλες οι πληροφορίες δίνονται αμέσως, η ιστορία εκτυλίσσεται αβίαστα και χωρίς πλατειασμούς. Το σχέδιο του Στεφαδούρου είναι καλό, αρκετά καλό, χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι δεν επιδέχεται βελτίωση σε ορισμένα σημεία. Μην το εκλάβετε αυτό ως μομφή: τα κόμικς τρόμου είναι δύσκολο είδος, με μια πολύ λεπτή γραμμή μεταξύ της ρεαλιστικής απεικόνισης και του υπερφυσικού /τρομαχτικού και χρειάζεται χρόνος, για να βρεθεί η σωστή ισορροπία. Ο Στεφαδούρος δεν έχει δοκιμάσει κάτι τέτοιο στο παρελθόν (το OMG ZOMBIE! ήταν χιουμοριστικά στριπάκια), άρα θέλει κάποιο χρόνο, για να βρει την αναλογία, που του ταιριάζει. Δημιουργεί όμως κάποιες ωραίες σκηνές δράσης με σωστή σκηνοθεσία και είμαι σίγουρος, ότι η συνέχεια θα είναι ακόμη καλύτερη! Η έκδοση είναι πολύ χορταστική: 84 έγχρωμες σελίδες (μαζί με εξώφυλλο, οπισθόφυλλο) σε ιλουστρασιόν χαρτί με γερό δέσιμο, Περιέχει τα δύο πρώτα κεφάλαια της ιστορίας και σίγουρα με έψησε πάρα πολύ, για να διαβάσω και τη συνέχεια! Μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις και το συνιστώ, όχι επειδή είναι πολύ καλύτερο από αυτό που ίσως περίμενα (που όντως είναι!), αλλά κυρίως επειδή πρόκειται για κάτι, που προσπαθεί να διαφοροποιηθεί από τα συνηθισμένα κόμικς με ζόμπι και θεωρώ ότι το καταφέρνει. Εξάλλου, οι πρωταγωνιστές και τα θύματα εδώ είναι οι νεκροί και όχι οι ζωντανοί και αυτή η ανατροπή είναι από μόνη της ενδιαφέρουσα! Οι εικόνες προέρχονται από τον ίδιο τον @Stef... μέσω του @Dredd. Τους ευχαριστώ πολύ και τους δύο!

Stop Making Sense Μια από τις καλύτερες αυτοεκδόσεις που έπεσε φέτος στα χέρια μου ήταν το Stop Making Sense. Πρόκειται για μια ανθολογία 6 ολιγοσέλιδων ιστοριών, με αρκετά πρωτότυπο περιεχόμενο, παίζοντας με τις δυνατότητες του κόμικ ως μέσο, τη μορφή, τον χώρο και το χρόνο. Παρά την πειραματική του μορφή, το κόμικ δεν είναι εσωστρεφές, αλλά μάλλον παιχνιδιάρικο. Οι ιστορίες αλλά ζουν κατεύθυνση αριστερόστορφα, ωστε να επιστρέψουν στην όρθια θέση ξανά και να σχηματίσουν στο τέλος έναν "κύκλο" (αν κατάλαβα καλά ). Οι ιστορίες που περιλαμβάνει το 44σέλιδο τεύχος είναι: Girl meets boy They are just baloons What is the most important thing in life? Waiting for 84 panels What is yoyr favourite number in the world? Semiotics 101 Σχεδιαστικά και σκηνοθετικά γουστάρω πολύ το στυλ του, που έχει έντονες επιρροές εδώ κυρίως από Charles Burns και λίγο λιγότερο από Daniel Clowes. Αρκετά διαφορετικό στυλ από το άλλο πολύ καλό κόμικ του Feathers. Οι χρωματικές επιλογές είναι είτε ασπρόμαυρες με μικρές προσθήκες άλλων χρωμάτων, είτε με έντονα χρώματα σε πιο ποπ προσεγγίσεις. Απ' ό,τι βλέπω έχει ήδη κυκλοφορήσει και δεύτερο τεύχος που ελπίζω να υπάρχει στο The Con, γιατί σκοπεύω να το τσιμπήσω σίγουρα (όπως και όποιο άλλο κόμικ του μου λείπει) Well done @dimia ! εκτός από εξώφυλλο/οπισθόφυλλο που σκάνναρα, τα υπόλοιπα είναι από το Instagram του

1. Το Σημάδι του Κάϊν Ποτέ μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του! Ή το θέμα του! Πόσο σοφή έκφραση! Η αλήθεια είναι ότι όταν είδα για πρώτη φορά την κυκλοφορία της Jemma Press παραξενεύτηκα (ολογράφως κριντζαρα). Κάτι το θέμα, κάτι το μέτριο γραφιστικά (κατά την άποψή μου) εξώφυλλο, το θεώρησα μια μέτρια επιλογή. Η άποψη μου άρχισε να αλλάζει όταν το έπιασα στα χέρια μου και είδα το πόσο όμορφα εικονογραφημένο είναι το εσωτερικό του. Αποφάσισα να το διαβάσω έχοντας χαμηλές τις προσδοκίες μου. Πόσο τραγικά διαψεύστηκα… Πρόκειται για ένα εξαιρετικό κόμικ και στο σενάριο, πέρα από το σχέδιο. Η ιστορία σίγουρα αφορά και επηρεάζεται από το μύθο/θρύλο του Διγενή Ακρίτα, αλλά δεν είναι Κλασσικά Εικονογραφημένα. Ο Διγενής δεν είναι ο κλασικός ήρωας των τραγουδιών και των παραδόσεων. Η συγγραφική ομάδα των Κωνσταντίνου Δημητρίου & Κάλλιας Παπαδάκη τον κατέβασαν από το βάθρο που τον είχε τοποθετήσει το συλλογικό ασυνείδητο των Ελλήνων, τον έκαναν άνθρωπο και γι αυτό ένα χαρακτήρα πιστικό! Στα πλαίσια ενός μύθου φυσικά…. Όσοι ψάξουν ιστορικές ανακρίβειες, η πράγματα που ξεφεύγουν από τον ορθόδοξο μύθο, σίγουρα θα βρουν πολλά, αλλά από την άλλη αυτό το κόμικ δεν θέλει τέτοιους αναγνώστες και ούτε τους ψάχνει. Πάρα πολύ καλή δουλειά έχει γίνει και από τη σχεδιαστική ομάδα των Αύγουστου Κανάκη & Ντέννι Γιατρά. Θα προτιμούσα τα χρώματα λιγότερο φωτεινά, αλλά αυτό είναι δική μου άποψη. Δεν ξέρω πόσοι το προσέξατε αλλά για το συγκεκριμένο κόμικ συνεργάστηκαν 4 άτομα, χωρίς γραφίστες, επιμελητές εκδότες κλπ. Αυτό από μόνο του για τον Ελληνικό χώρο είναι κατόρθωμα. Δε θέλω να πω κάτι για την υπόθεση για να σας αφήσω να το ανακαλύψετε μόνοι σας. Μια παράθεση από το site της Jemma Press Δέκατος αιώνας. Στα ανατολικά σύνορα του Βυζαντίου με τη Σαρακινή Συρία μεγαλώνει ο Βασίλειος Μουσούρ, γιος μιας βυζαντινής αριστοκράτισσας και ενός Σύρου εμίρη. Σε μια βίαιη εποχή, όπου η επιβίωση εξαρτάται από τις πολεμικές αρετές, ο Βασίλειος δεν έχει να επιδείξει ούτε ρώμη ούτε δεξιοτεχνία. Είναι άνθρωπος των βιβλίων. Μέσα όμως από ένα μακρινό ταξίδι στα βάθη της Ανατολής και μια εσωτερική διαμάχη μεταξύ καλού και κακού, ο Βασίλειος μεταμορφώνεται σε ικανό πολεμιστή και υπερασπιστή των συνόρων της βυζαντινής αυτοκρατορίας· γίνεται ο «Διγενής Ακρίτας». Μια παραλλαγή του κλασικού έπους του Διγενή Ακρίτα. Μια διαδρομή μέσα από τον Δρόμο του Μεταξιού κατά τους σκοτεινότερους μεσαιωνικούς χρόνους, αλλά και ένα ταξίδι στο αχαρτογράφητο τοπίο των ανθρώπινων ψυχών και των παθών τους. Βάλτε το στη λίστα με τις σίγουρες αγορές σας!

Storytime. Περιδιαβαίνοντας στους πολυσύχναστους διαδρόμους του AthensCon 2022, πέρασα κάποια στιγμή από τον πάγκο της εκδοτικής Μικρώς Ήρως όπου χαζεύοντας τις νέες εκδόσεις έπεσε το μάτι μου πάνω στην νέα έκδοσή τους από το σύμπαν του Δικαστή Ντρεντ. Δεν θα το κρύψω, δίστασα. Η μόνη μου προηγούμενη εμπειρία με τον δικαστή ήταν στο "Cursed Earth" από την έκδοση The Complete Case Files. Η ιστορία εκείνη θεωρείται από τις πλέον κλασικές και γενικά μου άρεσε, χωρίς να τρελαθώ κιόλας. Ξεφύλισσα λοιπόν την "Μεταμέλεια", μου άρεσε το σχέδιο και έτσι το αγόρασα και σήμερα ολοκλήρωσα την ανάγνωσή του. Κεντρικός χαρακτήρας είναι ο πρώην δικαστής Κάιλ Άσερ, ο οποίος έχοντας εκτίσει την εικοσαετή ποινή του στις φυλακές του Τιτάνα για την δοφολονία ενός πολίτη, επιστρέφει στην Mega City για να ζήσει ήσυχα και σύμφωνα με τον νόμο. Καθώς συναντάει ολοένα και περισσότερα εμπόδια στην καθημερινότητά του και αντιμετωπίζοντας περιστατικά εκφοβισμού, θα καταγγείλει στον Dredd την Ειδική Ομάδα Δικαστών ως υπαίτια. Ο Δικαστής Ντρεντ πρέπει να τηρήσει ισορροπίες ανάμεσα στην καταγγελία ενός δολοφόνου πρώην δικαστή και των νυν συναδέλφων του και ερευνά την υπόθεση. Κάπως έτσι ξεκινά η ιστορία που εκτείνεται σε δυο μέρη, το πρώτο με τίτλο Μεταμέλεια (δίνει και τον τίτλο στην έκδοση) και το δεύτερο με τίτλο Ειλικρίνεια. Το σενάριο εξερευνά ζητήματα όπως του κατά πόσο είναι εύκολο να επανενταχθεί ένας πρώην κατάδικος στην κοινωνία, ο ρατσισμός που αντιμετωπίζει ο οποίος στα πλαίσια του κόμικ τονίζεται και από την παραμόρφωση που αναγκαστικά υφίστανται οι κατάδικοι του Τιτάνα. Ακόμα, στην "Ειλικρίνεια" κεντρικό θέμα αποτελεί το πόσα είναι διατεθειμένος να θυσιάσει κάποιος προκειμένου να επανορθώσει για λάθη του. Όλα αυτά σε μια πολύ καλοσχεδιασμένη ιστορία που μεταφέρει το δυστοπικό κλίμα της Μεγκα Σιτυ, με τον σχεδιαστή να σχεδιάζει κατά την γνώμη μου πολύ εκφραστικά τα πρόσωπα των ηρώων του. Μετά την ολοκλήρωση της ιστορίας του Κάιλ Άσερ, υπάρχει και μια σύντομη ιστορία από τους Alan Grant και David Roach με πρωταγωνιστές την Δικαστή Άντερσον και τον Δικαστή Θάνατο με τίτλο Όνειρο Θανάτου. Να πω την αλήθεια, δεν βρίσκω τον λόγο που παρατίθεται εκτός και αν στο μέλλον η εκδοτική σκοπεύει να μας δώσει περισσότερες ιστορίες με αυτούς τους ήρωες. Καλή έκδοση από την Μικρός Ήρως. Στα θετικά τα εισαγωγικά κείμενα που βάζουν ακόμα και έναν αναγνώστη χωρίς γνώση του σύμπαντος στο κλίμα. Επίσης, ένα ακόμα από τα στοιχεία που εκτίμησα είναι ότι παρόλο που η ιστορία εκτείνεται σε δώδεκα 2000 AD τεύχη, δεν υπάρχει σημείο που να το καταλαβαίνεις αν δεν διαβάσεις τα ψιλά γράμματα στην αρχή της έκδοσης. Αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό καθώς όσες φορές εχω αποπειραθεί να διαβάσω ιστορίες σε συνέχειες πάντα η διαρκής εναλλαγή "to be continued" και καπάκια recap στην επόμενη σελίδα με κούραζε και μου φαίνονταν ότι χάλαγε την ροή της ιστορίας. Μου έκανε εντύπωση όμως η πολύ μικρή προώθηση που είχε το άλμπουμ. Δεν βρήκα καν ένα πόστ στο facebook page της εκδοτικής δυστυχώς για να πάρω εικόνα του εξωφύλλου. Αξίζει πάντως η αγορά, σας το προτείνω! ΥΓ. To εξώφυλλο είναι από την ελληνική έκδοση. Όλες οι άλλες εικόνες είναι από ξένες εκδόσεις των ιστοριών που απαρτίζουν τον τόμο της Μικρός Ήρως (A Penitent Man, An Honest Man, A Dream Of Death). ΥΓ2. Τι έγινε @Dredd? Σε πρόλαβε σε τέτοια παρουσίαση απλός πολίτης;;

Ο Σάιμον είναι μόλις 12ετών και ήδη έχει χτυπηθεί άσχημα από τη μοίρα, αφού η σκλήρυνση κατά πλάκας τον καθήλωσε στο αναπηρικό αμαξίδιο. Κάποτε έπαιζε μπάσκετ, αλλά τώρα υφίσταται μπούλινγκ από κάποιους νταήδες τη ςγειτονιάς. Του αρέσουν πολύ οι υπερήρωες και ειδικά ο Superior, τις ταινίες του οποίου παρακολουθεί φανατικά παρέα με τον κολλητό του, τον Κρις. Και μετά από το νιοστό σίκουελ του Superior, ο Σάιμον δέχεται την επίσκεψη μιας μαϊμούς (!) ντυμένης με στολή αστροναύτη (!!), ονόματι Όρμον, που τον πληροφορεί, ότι έχει επιλεγεί, μόνο αυτός ανάμεσα σε όλο τον πληθυσμό του πλανήτη και τον μεταμορφώνει στον ... Superior, πληροφορώντας τον, ότι θα επιστρέψει σε μια εβδομάδα, για να του τα εξηγήσει όλα. Και πλέον, ο Σάιμον μεταμορφώνεται σε υπερήρωα, επιχειρώντας να σώσει ζωές, τη στιγμή, που ο υπόλοιπος κόσμος αναρωτιέται, εάν η όλη ιστορία είναι ένα καλοστημένο και πανάκριβο διαφημιστικό κόλπο. Τώρα, αν σας πω, ότι θα είναι μεγάλο σπόιλερ;;; Τα υπόλοιπα όμως θα τα διαβάσετε στο κόμικ. Το οποίο κόμικ, ένα ακόμη πειραγμένο υπερηρωικό από τον Μαρκ Μίλαρ, το βρήκα αναπάντεχα ίσως ενδιαφέρον και καλογραμμένο. Δεν είναι κάτι τρομερό και φοβερό, το παραδέχομαι, δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδιαβάσει, είναι όμως αρκετά σοβαρό, για να θίξει κάποια πραγματάκια, αλλά έχει και την επίγνωση, ότι αυτό που διαβάζουμε είναι τελικά ένα κόμικ όπως πολλά άλλα. Τελικά, είναι μια καλή ιστορία, έχει μια φρέσκια ματιά, έχει κάποια πραγματάκια να πει (τίποτα πολύ σοβαρό, μην ανησυχείτε) έχει και χιούμορ, είναι εσκεμμένα προβλέψιμο βεβαίως, αλλά εγώ πέρασα ευχάριστα. Πολύ ωραίο το σχέδιο του Leinil Yu, θεαματικό και ταυτόχρονα ρεαλιστικό, πάντα μέσα στα πλαίσια του είδους, κάπως βρόμικο, πολύ δυναμικό, φτιάχνει πολύ ωραίες σκηνές και συνθέσεις, γεμίζει τη σελίδα, ικανοποιεί το μάτι και υπηρετεί καλά το σενάριο, αν και ίσως κάπου δεν το έχει με τις ανθρώπινες εκφράσεις στον ίδιο βαθμό. Εξαιρετικά χρώματα και μελάνια από τους Dave McCaig και Gerry Alanguilan αντίστοιχα, που βοηθούν σε μεγάλο βαθμό το σχέδιο. Ωραία έκδοση και από την Comicworld σε ιλουστρασιόν χαρτί με ζωντανά χρώματα και γερό δέσιμο και καλή μετάφραση από το Μανώλη Πέρρο, αν και εντόπισα τουλάχιστον δύο ορθογραφικά λάθη, που εμένα μου χτύπησαν άσχημα. Το κόμικ μέσα γράφει ως χρονολογία έκδοσης το Δεκέμβριο του 2018, αλλά κυκλοφόρησε στο Comicdom του 2022. Στο οπισθόφυλλο και στα στοιχεία της πρωτότυπης έκδοσης γράφει ως εκδοτική το Netflix. Δεν γνωρίζω, εάν υπήρξε ή επρόκειτο να υπάρξει μια σειρά, αλλά νομίζω, ότι το κόμικ κυκλοφόρησε για πρώτη φορά από την Icon, θυγατρική της Marvel το 2010 και ολοκληρώθηκε σε 7 τεύχη, τα οποία συγκεντρώνονται εδώ. Η τιμή των 21,50 δεν μου φάνηκε φτηνή, για να είμαι ειλικρινής. Τα σκαναρίσματα του εξώφυλλου και του οπισθόφυλλου έγιναν από εμένα, οι υπόλοιπες εικόνες είναι από το Ίντερνετ και την αμερικανική έκδοση.

Πρωτότυπος τίτλος: Dark Ages 1-6 (2021) Μια πρόσφατη κυκλοφορία της Marvel, την οποία είδαμε πολύ γρήγορα και στα ελληνικά από την Anubis. Πρόκειται για μια μίνι σειρά 6 τευχών, όπου οι υπερήρωες της Γης καλούνται να συνεργαστούν, για να αντιμετωπίσουν μια έμβια μηχανή, που πριν από δέκα δισεκατομμύρια χρόνια είχε φυλακιστεί στον πυρήνα του πλανήτη μας και τώρα έχει ξυπνήσει. Η αναμέτρηση θα είναι σκληρή, ο κόσμος θα σωθεί μεν, αλλά το τίμημα θα είναι η πλήρης απώλεια της τεχνολογίας και την επιστροφή στο φως των κεριών ή κάτι τέτοιο, εξού και ο τίτλος του κόμικ. Φυσικά, υπάρχουν διαμάχες, διχόνοιες και αντικρουόμενες ομάδες, ακόμη και σε έναν κόσμο, που προσπαθεί να βρει τα πατήματά του και αρχίζουν οι συγκρούσεις. Εντάξει, για υπερηρωικό κόμικ μιλάμε, ελπίζω να ξέρετε τι θα διαβάσετε στο περίπου. Εδώ, ο Τέιλορ προσπαθεί να κάνει κάτι διαφορετικό και τον βοηθάει το γεγονός, ότι αφηγείται μια εναλλακτική ιστορία και έχει μεγαλύτερες ελευθερίες. Βλέπουμε υπερήρωες να πεθαίνουν, κάποιους καινούριους να αναδύονται στον καινούριο κόσμο και ταυτόχρονα, υπάρχουν και κάποια ωραία, ίσως και ελαφρώς αφελή, μηνύματα για συνεργασία στους δύσκολους καιρούς και για την εμφάνιση μια νέας, διαφορετικής κοινωνίας και φυσικά τις ΗΠΑ να έχουν καταρρεύσει και τη Γουακάντα να είναι η μεγάλη δύναμη της ανθρωπότητας. Όλα αυτά είναι χαριτωμένα, πολιτικώς ορθά και ευτυχώς όχι ενοχλητικά ή διδακτικά, αλλά αρκετά καλογραμμένα, κάνοντας το κόμικ μια αρκετά ευχάριστη έκπληξη, στα πλαίσια πάντα του είδους του. Το σχέδιο του Coello δεν με ενθουσίασε. Είναι πολύ καλός σε σκηνές δράσης, αλλά δεν μου άρεσε ο τρόπος, που σχεδιάζει τους χαρακτήρες, ίσως επειδή τον βρήκα πολύ καρτουνίστικο ή κάπως εφηβικό για τα γούστα μου. Παραδέχομαι μεν, ότι εξυπηρετεί άψογα το σενάριο, πιστεύω, όμως, ότι με ένα πιο "βρόμικο", πιο "ενήλικο" σχέδιο, θα αναδεικνυόντουσαν καλύτερα κάποιες άλλες πτυχές του. Τέλος πάντων, γούστα είναι αυτά. Η ελληνική έκδοση είναι πολύ καλή και με ωραία μετάφραση από το Χρήστο Κανελλόπουλο. Η ονομαστική τιμή μου φάνηκε ολίγον αλμυρή (23,90), αλλά φοβάμαι, ότι πρέπει πλέον να αποδεχτούμε το γεγονός, ότι οι εκδόσεις, όχι μόνο των κόμικς, έχουν ακριβύνει. Γενικά, πιστεύω, ότι ήταν μια καλή επιλογή της Anubis. Οι φίλοι των υπερηωικών θα την απολαύσουν, αλλά και όσοι/ες διαβάζουν υπερηωικά περιστασιακά θα βρουν κάτι έξω από τα συνηθισμένα. Βεβαίως, όσοι/ες δεν είναι οπαδοί του είδους, μάλλον θα πρέπει να διαβάσουν κάτι άλλο. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ και εκτός από το εξώφυλλο, από την αμερικανική έκδοση. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Κριτική του Κώστα Καζανά στο smassingculture.gr

Αυτή είναι η έντυπη μορφή ενός webcomic, την οποία βρήκα και αγόρασα στο Athens Con του 2022. Η αφήγηση ξεκινά με μια φοιτήτρια σε ένα κολέγιο των ΗΠΑ, τη Τζούλια, η οποία αισθάνεται εντελώς εκτός τόπου και χρόνου με τους συμφοιτητές και τις συμφοιτήτριές της. Κάποια στιγμή, και ενώ βρίσκεται μαζί με έναν ελκυστικό και κατά τα φαινόμενα ενδιαφέροντα συμφοιτητή, το φυλακτό, που της είχε δώσει η μητέρα της, αρχίζει να λάμπει και η Τζούλια μεταφέρεται σε ένα άλλο μέρος. Όπως μεταφερόμαστε κι εμείς σε έναν τόπο, που ονομάζεται "Πρώτος Κόσμος" και παρακολουθούμε μια ομάδα από μάντεις /μάγους να συζητούν για μια προφητεία και για ένα μήνυμα, που ίσως τους αναστατώνει. Αναφέρονται σε κάποια Ταμπίνα, που αναστατώνει τους ανθρώπους με τις προφητείες της και κάπου εκεί το τεύχος τελειώνει.... Λίγο πολύ αυτά συμβαίνουν μέσα στις 44 σελίδες (μαζί με εξώφυλλα και οπισθόφυλλα) αυτού του φανζίν, που για να είμαι ειλικρινείς, δεν με άφησε πολύ ικανοποιημένο. Το πρώτο μέρος δίνεται με μεγάλη βιασύνη, λες και οι δημιουργοί να βιάζονται να ξεπετάξουν την εισαγωγή, το δεύτερο μέρος φαίνεται πολύ πιο υποσχόμενο, αλλά τελειώνει γρήγορα και η σύνδεση μεταξύ των δύο επαφίεται στη φαντασία των αναγνωστών/τριών. Για να είμαι ειλικρινής, περισσότερα μαθαίνεις για την υπόθεση διαβάζοντας το οπισθόφυλλο, παρά το ίδιο το κόμικ, κάτι που μάλλον δεν είναι καλό σημάδι. Ακόμη και το σχέδιο της Arinela Kociko, που μου είχε αρέσει σε άλλα της φανζίν, εδώ δεν με ικανοποίησε καθόλου: το βρήκα βιαστικό, πρόχειρο και υπερβολικά στηριγμένο στον Η/Υ, για να προκαλέσει κάποια συναισθήματα σε όσους/ες διαβάζουν το κόμικ, ενώ και ο χρωματισμός δεν βοηθά καθόλου . Δεν μου αρέσει, για προσωπικούς μου λόγους, να είμαι απολύτως απορριπτικός με αυτοεκδόσεις, επειδή σέβομαι και εκτιμώ την προσπάθεια και το μεράκι των δημιουργών και έτσι και εδώ, θεωρώ, ότι η ιστορία έχει δυνητικά κάποιο ενδιαφέρον, αλλά οι δημιουργοί δεν έχουν καταφέρει να βρουν τα πατήματά τους ακόμη. Σε κάθε περίπτωση, μπορείτε να διαβάσετε κι εσείς το κόμικ στο διαδίκτυο, στο σύνδεσμο που παραθέτω στην αρχή και να σχηματίσετε άποψη. Μέχρι στιγμής, τα επεισόδια 1-6 καλύπτουν το υλικό της έκδοσης, ενώ το 7 επεισόδιο προχωρά την ιστορία πιο πέρα. Σαν έκδοση είναι ωραία, με ιλοσυτρασιόν χαρτί και καλή επιμέλεια και είναι γραμμένο στα αγγλικά. Υποψιάζομαι, ότι οι δύο άλλες δημιουργοί είναι αλλοδαπές, αλλά δεν μπορώ να είμαι σίγουρος - και δεν έχει και μεγάλη σημασία, εξάλλου. Θα ήθελα να δω και την έντυπη συνέχεια, γιατί στο διαδίκτυο δεν παίζει να το διαβάσω - όχι αυτό, κανένα κόμικ, μιας και δεν έχω καταφέρει να κάνω αυτή τη μετάβαση ακόμη - και ούτε πρόκειται. Σκαναρίσματα και φωτό δικά μου.

Βρισκόμαστε στη Νότια Αμερική, λίγες δεκαετίες μετά την κατάκτησή της από του Ισπανούς και την υποδούλωση του αυτόχθονου πληθυσμού. Οι Ισπανοί έχουν επιβάλλει το δικό τους τρόπο ζωής, τη γλώσσα, τη θρησκεία και αντιμετωπίζουν τους αυτόχθονες περίπου ως ζώα, ενώ ψάχνουν με αγωνία για χρυσάφι, που είναι και ο πρωταρχικός λόγος της άφιξής τους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο κινείται ο Αλβάρ Μαγιόρ, γιος ενός από τους στρατιώτες του Πιθάρο και μιας αυτόχθονης. Αν και είναι μικτής καταγωγής, απορρίπτει τη βίαιη κληρονομιά των Ισπανών και αποστρέφεται τις πράξεις τους. Είναι όμως και ο ίδιος τυχοδιώκτης και δεν αρνείται μια προσοδοφόρα πρόταση, αρκεί να μην παραβαίνει τον κώδικα τιμής του. Δίπλα του έχει τον ιθαγενή Τίχουο, που θα τον σώσει πολλές φορές από μπελάδες με τις ικανότητές του και την πονηριά του, ενώ στην πορεία θα προστεθεί και μια γυναίκα, η Λουσία, που ναι μεν δείχνει να τον αγαπάει, αλλά φαίνεται να ενδιαφέρεται πολύ και για το χρυσάφι. Οι παλιότεροι από εμάς έχουν γνωρίσει τον Αλβάρ Μαγιόρ από το περιοδικό "Σκορπιός", αλλά τώρα έφτασε η στιγμή να αποκτήσει και τη δική του αγγλόφωνη έκδοση, η οποία, όταν ολοκληρωθεί, θα περιέχει όλες τις ιστορίες, που έγραψε ο Κάρλος Τρίγιο και σχεδίασε ο Ενρίκε Μπρέσια από το 1977 έως το 1983 για το ιστορικό αργεντίνικο περιοδικό κόμικς "Skorpio". Νομίζω, ότι είναι κατανοητό από την πρώτη παράγραφο, ακόμη κι αν δεν έχετε προηγούμενη επαφή με τους δημιουργούς, ότι πρόκειται για ένα κόμικ με σαφείς αντιαποικιοκρατικές βολές, το οποίο μπορεί να διαβαστεί και ως μια αλληγορία σχετικά με τη διαρκή ανάμειξη κυρίως των ΗΠΑ στην πολιτική ζωή των χωρών της Λατινικής Αμερικής και ιδίως της Αργεντινής, η οποία τη χρονιά, που άρχισε να δημοσιεύεται το κόμικ βίωνε μια ακόμη δικτατορία, αλλά αυτά τα έχω γράψει κι αλλού και δεν έχει νόημα να τα επαναλαμβάνω. Κι όμως, αυτό που ξεκινάει ως ένα ελαφρώς συγκεκαλυμμένο πολιτικό κόμικ, που παρουσιάζει τους λευκούς να είναι διαρκώς διψασμένοι για χρυσό, καθώς προχωράνε οι ιστορίες, οι οποίες είναι σχεδόν όλες δωδεκασέλιδες και αυτοτελείς, αποκτά και μια μυστικιστική, σχεδόν σουρεαλιστική διάσταση, καθώς εισέρχονται υπερφυσικά στοιχεία από τον κόσμο των ιθαγενών, αλλά και άλλων πλασμάτων, που ζούσαν εκεί. Και κατά παράδοξο, ίσως, τρόπο, αυτά τα στοιχεία, όχι μόνο δεν αποδυναμώνουν, αλλά αντίθετα ενισχύουν την πολιτική διάσταση του κόμικ, κάνοντάς το ένα ντοκουμέντο της εποχής εκείνης. Επιπλέον, η έμπνευση του Τρίγιο να προσθέσει σε πολλές ιστορίες ντόπιους, οι οποίοι ξεκινάνε την αφήγηση, αποδεικνύεται εξαιρετικά λειτουργική, ενώ εντυπωσιάζει και η σπάνια χρήση επεξηγηματικών σχολίων, κάτι που δείχνει πόσο σύγχρονο φαίνεται ακόμη το κόμικ. Και βέβαια, υπάρχει και το εκπληκτικό σχέδιο του Ενρίκε Μπρέσια, υιού του Αλμπέρτο. Όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί ο Danilo Chiomento στην εισαγωγή του τόμου, ενώ ξεκινά με ένα υπέροχο, αλλά σίγουρα διστακτικό σχέδιο, που δίνει μεγάλη προσοχή στις λεπτομέρειες (κοστούμια, κτήρια, όπλα κτλ), στη συνέχεια, αφήνεται να παρασυρθεί, να γίνει πιο ρευστό, πιο ελεύθερο, να παίξει περισσότερο με τις σκιές, τα πλάνα και τις εκφράσεις, παραμένοντας σε κάθε περίπτωση μαγευτικό. Δεν είναι χωρίς ελαττώματα το κόμικ: πολλές ιστορίες καταλήγουν με έναν λίγο αυθαίρετο τρόπο, καθώς είναι διακαής η επιθυμία του Τρίγιο να απονείμει δικαιοσύνη στους κατατρεγμένους, έστω και με την πένα του, ενώ κάποιες είναι ίσως προβλέψιμες. Τίποτα από αυτά, όμως, δεν αφαιρεί τη μαγεία, ούτε και τα νοήματα, αυτού του πολυεπίπεδου έργου, που γίνεται όλο και μεγαλύτερη, καθώς προχωράνε οι ιστορίες και βυθιζόμαστε ολοένα και περισσότερο σε έναν κόσμο διαφορετικό από το δικό μας. Η Epicenter Comics, η οποία μέχρι τώρα ειδικευόταν στα κόμικς του οίκου Μπονέλι, έφτιαξε έναν υπέροχο, σκληρόδετο τόμο σε μεγάλο μέγεθος, που αναδεικνύει το εκπληκτικό σχέδιο του Μπρέσια και είναι από τις εκδόσεις, που μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια (έχετε, φαντάζομαι, καταλάβει, ότι είμαι ιδιαίτερα ευσυγκίνητος και βάζω συχνά τα κλάματα, όταν μπήγω τα γαμψά μου νύχια σε ωραίες εκδόσεις κόμικς ) και θα αποτελέσει ένα από τα κοσμήματα της βιβλιοθήκης σας. Είναι ο πρώτος από τους τέσσερις προγραμματισμένους τόμους, ενώ ήδη τρέχει καμπάνια στο Kickstarter για τους δύο επόμενους. Κάποτε είχε κυκλοφορήσει στα αγγλικά μια έκδοση από την 4 winds, δυσεύρετη πλέον, την οποία δεν την έχω, αλλά νομίζω ότι δεν περιλαμβάνει κάποια από τις ιστορίες αυτές και επιπλέον, έχω διαβάσει, ότι η ποιότητα της έκδοσης δεν είναι πολύ καλή. Πολλές από τις ιστορίες του τόμου εκεί, όχι όμως όλες και όχι με τη σειρά, τις είχαμε διαβάσει και στο "Σκορπιό". Μια επιπλέον ιστορία του Αλβάρ Μαγιόρ, που ούτε αυτή υπάρχει στον τόμο της Epicenter, επειδή την είχαν πάρει από εκείνον της 4 winds, είχε δημοσιευτεί στο τεύχος 5 του περιοδικού "Robotnik Fantastica". Διαβάστε το. Θα σας αρέσει και θα το βρείτε, αναπάντεχα ίσως, μοντέρνο. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

Αυτός είναι ο 77ος τόμος της Επίσημης Συλλογής Graphic Novel της Marvel. Κυκλοφόρησε στις 12/08/2022 και περιέχει τα τεύχη 1-5 της σειράς "Shadowland" του 2010. Η ιστορία του τόμου ξεκινά, αφού ο Ματ Μέρντοκ έχει επιστρέψει στη Νέα Υόρκη από την Ιαπωνία και έχει χτίσει ένα οχυρό μέσα στη συνοικία του Hell's Kitchenl, το "Shadowland" (βρήκα πολύ ωραία την ελληνική μετάφραση "Βασίλειο της Σκιάς"), για να στεγάσει την εγκληματική οργάνωση "Χέρι" προκειμένου να τη χρησιμοποιήσει, για να καθαρίσει τη Νέα Υόρκη από το έγκλημα. Το πρόβλημα είναι, ότι ο Ματ έχει αφεθεί να καταληφθεί από τη μυστικιστική δύναμη της οργάνωσης και οι μέθοδοί του γίνονται ολοένα και πιο βίαιες, μη διαχωρίζοντάς τον από τους εγκληματίες, που θέλει να κυνηγήσει. Για αυτό το λόγο, μια ομάδα υπερηρώων, αλάνια της πιάτσας () αναλαμβάνουν να εισχωρήσουν στο οχυρό και να τον φέρουν στα συγκαλά του. Πολλά υποσχόμενο σενάριο από τον Άντι Ντιγκλ, σχετικά καλογραμμένο, αλλά εμένα δεν με τρέλανε. Πιστεύω, ότι δόθηκε μεγαλύτερη σημασία στην ομάδα, που θέλει να επαναφέρει τον Ματ στο σωστό δρόμο και στις μάχες, παρά στη διαδικασία, κατά την οποίαν εκείνος καταλαμβάνεται από το εγκληματικό πνεύμα της οργάνωσης και αρχίζει να χάνει τα λογικά του και γενικά, τα ηθικά διλήμματα των ηρώων αναφέρονται μεν, αλλά δεν εξερευνώνται σε βάθος. Γενικά, το θέμα είχε ψωμί, αλλά δεν φάγαμε αρκετό. Σίγουρα, βέβαια, έχει αρκετή δράση και εδώ αναλαμβάνει ο Μπίλι Ταν, που σχεδιάζει πάρα πολύ καλά. Ωραίες συνθέσεις, άψογη σκηνοθεσία και ένα σχέδιο, που μας βυθίζει σε έναν κόσμο σκότους και παράνοιας, καταφέρνοντας περισσότερα πράγματα από ό,τι το σενάριο. Εντάξει, διαβάζεται ευχάριστα, αλλά δεν προσφέρει τίποτα συγκλονιστικό. Σίγουρα θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο. Δεν γνωρίζω εάν τα διάφορα crossovers περιείχαν κάτι πιο ουσιαστικό. Τα σκαναρίσματα του εξωφύλλου και του οπισθόφυλλου έγιναν από εμένα, οι υπόλοιπες εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

O Eddie Gein μεγάλωσε σε μια μικρή επαρχιακή πόλη του Wisconsin, παιδί ενός αλκοολικού και φοβικού πατέρα και μιας καταπιεστικής, θρησκόληπτης και οπισθοδρομικής μητέρας. Μεγάλωσαν, μαζί με τον αδελφό του, σε μια απομονωμένη φάρμα, και ήταν θύματα των τυραννικών πρακτικών της μητέρας τους, μέχρι που πέθαναν, με τη σειρά, πρώτα ο πατέρας και μετά ο αδελφός του. Εντωμεταξύ, και παρόλα όσα έχει υποστεί, ο Eddie αναπτύσσει προς τη μητέρα του μια περίεργη σχέση μίσους, αγάπης και εξάρτησης ταυτόχρονα, σχέση η οποία θα "ξεφύγει" όταν εκείνη πέφτει θύμα ενός εγκεφαλικού επεισοδίου. Μέχρι που έφτασε η στιγμή, κατά την οποία, πέθανε η μητέρα του Eddie. Και η φρίκη ξεκίνησε...... Η ιστορία είναι πραγματική, o Eddie Gein γεννηθηκε το 1906, και τα σημαντικότερα γεγονότα από όσα περιγράφονται στο συγκεκριμένο κόμικ, διαδραματίζονται από τα τέλη του 1930 και μετά. Πρόκειται για μία από τις πρώτες, αν όχι η πρώτη, μεγάλες ιστορίες αρρωστημένων εγκληματιών οι οποίοι συγκλόνισαν ολόκληρη τη χώρα των ΗΠΑ. Επηρρέασε σημαντικά το βιβλίο από το οποίο προέκυψε το Ψυχώ του Άλφρεντ Χίτσκοκ, το οποίο συγκλόνισε τόσο πολύ τον γνωστό σκηνοθέτη, ώστε παρόλο που τα studios δεν τον χρηματοδοτούσαν (λόγω της φρικιαστικής φύσης της ιστορίας). ο ίδιος ενεχυρίασε την προσωπική του κατοικία για να μπορέσει να το γυρίσει. Ο Harold Schechter, ο οποίος έγραψε το σενάριο για αυτό το κόμικ, και είχε προηγουμένως γράψει ένα βιβλίο για τον Eddie Gein, είναι ένας γνωστός συγγραφέας true crime βιβλίων, με έμφαση στους σειριακούς δολοφόνους. Προσεγγίζει το έργο του από ντοκιουμαντερίστικη λογική, δίνοντας μας την πλοκή με flashbacks από την παιδική ηλικία του Gein, με τη μορφή συνεντεύξεων με διάφορους συμπολίτες του, αλλά και με τη μορφή ανακρίσεων μεταξύ του υπεύθυνου πράκτορα που είχε αναλάβει την υπόθεση και του ίδιου του δολοφόνου. Η δράση πράγματι είναι ακατάπαυστη και καταιγιστική, όχι τόσο επειδή γίνονται συνέχεια πράγματα, αλλά επειδή η ατμόσφαιρα είναι βαριά, υποβλητική, σε "διώκει" καθ' όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης και σε αναγκάζει να κοιτάζεις συνέχεια τι "κρύβεται πίσω από τη γωνία". Τρομερά καλογραμμένο, με σεβασμό όμως στο είδος, χωρίς να πλατειάζει αναίτεια, αφήνοντας να σε παρασύρει και να σε καθοδηγήσει το σχέδιο. Το σχέδιο, το οποίο είναι του Eric Powell του Goon, και είναι απλά καταπληκτικό! Έχοντας ξεφυλλίσει μόνο το Goon, δεν του το είχα καθόλου. Χωρίζει αρκετά κάθε σελίδα, καταλήγοντας συχνά σε πολλά καρέ και δουλεύει πολύ τα κοντινά του πλάνα, είτε αυτά είναι σε πρόσωπα, σε χέρια, είτε ακόμα πιο κοντινά, σε δάχτυλα, στόματα και αυτιά. Ασπρόμαυρο από αρχή μέχρι τέλους, μολύβια, μελάνια και εκπληκτικά greyscale γεμισματα, δεν πετυχαίνει απλά, αλλά ακόμα περισσότερο, δημιουργεί μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, μια μουντάδα στην αμερικανική ύπαιθρο, μια σκοτεινιά η οποία περιτρυγυρίζει τον αρρωστημένο δολοφόνο, την ίσως πιο αρρωστημένη μητέρα του, και τον γκρίζο περίγυρο να παρακολουθεί βουβός. Δεν ξέρω πόσο του πήρε να σχεδιάσει αυτές τις 200+ σελίδες, αλλά στα δικά μου μάτια όλα φάνηκαν καλοδουλεμένα, τρομερά προσεγμένα και τοποθετημένα βάσει μελέτης και προσοχής. Kudos Powell! Αξιολογότατη δουλειά, αξίζει απόλυτα τα $30 που έχει αρχική. Κυκλοφορεί σε ένα πανέμορφο, κανονικού μεγέθους, σκληρόδετο τόμο, από την εκδοτική του Powell, την Albatross Funny Books. Μία μελέτη στο τι είναι ικανός να κάνει ένας άνθρωπος, και μια γνωστοποίηση από τον Powell ότι είναι εδώ, και όχι μόνο σε σκατολογικού περιεχομένου κόμικς. Ένα 8/10 και αγοράστε το! Υ.Γ. Συνειδητά δεν αναφέρω τον τύπο των εγκλημάτων, μια και οι μισοί θα το έχετε ήδη καταλάβει από την αναφορά στο Ψυχώ, και οι υπόλοιποι από τις σελίδες που ανεβάζω. Πάντως, μια και πρόκειται για το κλου της ιστορίας, σας αφήνω να το ανακαλύψετε μόνοι σας! ,

Όσο κι αν γκρινιάζουμε για τους επιγόνους, κάθε κυκλοφορία Αστερίξ είναι γεγονός. Ο Αστερίξ και ο Γρύπας είναι η πέμπτη δουλειά των Jean-Yves Ferri και Didier Conrad. Στη Γαλλία κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2021 και στα ελληνικά ήρθε πριν λίγες μέρες. Κι ενώ κάποια από τα τελευταία άλμπουμ δεν τα διάβασα, αυτό μου έκανε κλικ, εν μέρει λόγω και κάποιων σχολίων εδώ μέσα. Οι ρωμαϊκές αρένες είναι γεμάτες πλάσματα απίστευτα: λιοντάρια, ελέφαντες, καμηλοπαρδάλεις. Το μόνο που λείπει, είναι ένας γρύπας. Και ο Ιούλιος Καίσαρας θέλει να φέρει έναν, θα κάνει καλό το ίματζ του. Έτσι, αναθέτει μια αποστολή στα βάθη της Σαρματίας, της γης των Αμαζόνων. Επικεφαλής τίθενται ο Τεραϊνγκογκνίτους ο γεωγράφος, ο εκατόνταρχος Βραζοστοζουμίους και ο Καλοσπουδαγμένους [sic], ένας μονομάχος με μεγάλη εμπειρία [ξανά sic] σε παρόμοιες αποστολές. Για κακή τους τύχη, όμως, στα μέρη τριγυρίζουν -μα τον Τουτάτη- ο Αστερίξ, ο Οβελίξ (εννοείται με τον Ιντεφίξ) και ο Πανοραμίξ. Alors, très bien! Σχεδιαστικά είναι πολύ καλό, αν και δε νομίζω να αμφισβητήθηκε ποτέ ότι ο Conrad το 'χει. Δε θυμάμαι αν το είχα προσέξει σε άλλα άλμπουμ του διδύμου, αλλά εδώ υπήρχαν κάποια καρέ που ήταν πραγματικά σα να είχαν βγει από το χεράκι του Uderzo. Στο σεναριακό κομμάτι, ο Ferri στέλνει τους Γαλάτες σε μια χώρα άγνωστη για τους Αρχαίους Ρωμαίους και Έλληνες, αλλά και σημαντική για τη μυθολογία τους. Τα περισσότερα λογοπαίγνια (όσα τέλος πάντων αποδόθηκαν επιτυχώς) είναι πολύ αστεία. Επιπλέον δουλεύει καλά και το οπτικό χιούμορ, βασικό συστατικό στο ρεπερτόριο του Goscinny αλλά κάπως «στομωμένο» στα άλλα άλμπουμ του Ferri. Τα δύο θέματα που αγγίζει, τα fake news και η γυναικεία χειραφέτηση, ενσωματώνονται καλά στο σενάριο. Κάποιες σημειώσεις: Πριν ολοκληρωθεί το άλμπουμ, ο Ferri είχε δηλώσει πως θα υπήρχαν αρκετές αναφορές στην πανδημία του Covid, όπως ένα μαγικό φίλτρο που θα χορηγούνταν σε μορφή εμβολίου. Εν τέλει αφαίρεσε πολλές απ' αυτές, γιατί απλούστατα δεν του φάνηκαν αστείες. Οι Σαρμάτες μιλάνε με το αντεστραμμένο Ε, νύξη στο κυριλλικό αλφάβητο. Ωστόσο, τέτοιο γράμμα δεν υπάρχει. Στο τελευταίο καρέ, [spoiler alert! οι Γαλάτες επιστρέφουν στο χωριό τους! ] υπάρχουν δύο ωραίες λεπτομέρειες. Η μία είναι η μπαλαλάικα που έφεραν στον Κακοφωνίξ. Η άλλη, είναι μια κουκουβάγια που φεύγει λυπημένη μ' ένα δισάκι στον ώμο. Πρόκειται για φόρο τιμής στον Uderzo, ο οποίος απεβίωσε πριν την ολοκλήρωση του άλμπουμ. Στο Ο Αστερίξ στους Βέλγους, ο Uderzo είχε σχεδιάσει ένα κουνελάκι να αποχωρεί δακρυσμένο, για τον Goscinny που είχε πεθάνει πρόσφατα. Για τη λογοπαιγνιολογική ανάλυση του Νίκου Σαραντάκου, κλικ εδώ. Υ.Γ.: όσο ευχάριστο κι αν είναι το άλμπουμ, δε γίνεται να μην πάει ο νους στον πόλεμο που γίνεται σήμερα σε εκείνα τα μέρη...

Αγαπημένε μου, Μπεν Λήπερ, ανήκω κι εγώ στους πολλούς θαυμαστές σου, αυτούς που μεγάλωσαν διαβάζοντας τις περιπέτειές σου κάθε εβδομάδα στο "Μπλεκ" της δεκαετίας του '80, σε εκείνους, για τους οποίους η φράση "Τερματοφύλακας Γιατρός" σήμαινε τη σύζευξη δύο αντίθετων πραγμάτων, τον υπερβολικά πολυτεχνίτη και φυσικά σε εκείνους, που χάρηκαν πάρα πολύ, όταν έμαθαν, ότι θα κυκλοφορήσει ολόκληρη η σειρά σε τεύχη, αρχικά με μια εφημερίδα ("Τα Νέα") και στη συνέχεια αυτόνομα. Και φυσικά, Μπεν, έσπευσα να αγοράσω τα τεύχη με τις περιπέτειές του, για να τα διαβάσω όλα από την αρχή. Και όντως, όχι μόνο τα αγόρασα, αλλά τα διάβασα κιόλας και πίστεψέ με, αυτό είναι κάτι, που δεν συνηθίζω καθόλου, αφού τις περισσότερες φορές, τα έντυπα που αγοράζω τρώνε την προβλεπόμενη ποσότητα σκόνης στη στοίβα με τα αδιάβαστα, αλλά για εσένα έκανα μια εξαίρεση, ίσως γιατί ήθελα να δω αν ήσουν, όπως σε θυμόμουν ή αν μπορούσα να σκεφτώ "κοίτα, αυτό το είχα διαβάσει τότε"! Και όντως, γύρισα στην παιδική μου ηλικία και όντως, θυμήθηκα αρκετά πράγματα, από όσα είχα διαβάσει και τότε - όχι όμως όλα, επειδή δεν είχα παρακολουθήσει τη σειρά από την αρχή, αλλά κυρίως, επειδή η μνήμη εξασθενεί μετά από τόσες δεκαετίες. Γύρισα και σε μια άλλη εποχή, πιο ηρωική, πιο αγνή, αν θέλεις, όταν οι ποδοσφαιριστές έπαιρναν ψίχουλα κι έπαιζαν πρωτίστως για το κέφι τους, αλλά και για την αγάπη για το ποδόσφαιρο, όταν το άθλημα ήταν λαϊκό προσκύνημα στη Βρετανία, ο κύριος τρόπος ψυχαγωγίας των λαϊκών τάξεων, τότε που το ποδόσφαιρο ήταν πιο βρόμικο (κυριολεκτικά, όχι μεταφορικά) και οι αθλητές λέρωναν τη φανέλα, προτού η τηλεόραση το βάλει σε κάθε σπίτι και προτού συρρεύσουν τα εκατομμύρια της Premier League (ας μη μιλήσουμε καλύτερα για τα νοτιοβαλκανικά κακέκτυπά της, γιατί θα με πιάσει θλίψη). Τότε που οι ποδοσφαιριστές δεν ήταν ινδάλματα του life style, αλλά σήμαιναν κάτι για τον κόσμο, τότε που η δέσμευση σε μια ομάδα γινόταν εφ΄όρου καριέρας, αφού οι μεταγραφές ήταν πολύ λιγότερες και τα λεφτά ελάχιστα. Και μέσα σε όλα αυτά, βλέπω ξανά εσένα, Μπεν. Να είσαι άψογος, αψεγάδιαστος, πρότυπο ηθικής, ένας σχεδόν άγιος, να σπουδάζεις στο πανεπιστήμιο και παράλληλα να πιάνεις τα άπιαστα στη Μάνκαστορ Σίτι, που ξεκίνησε από τη Δ' κατηγορία και χάρη σε εσένα ανέβηκε πολλές κατηγορίες και έγινε γνωστή, ενώ παράλληλα εσύ αρνήθηκες την πλουσιοπάροχη προσφορά της αντιπάλου Μάνκαστορ Γιουνάιτεντ και παρέμεινες στη μικρή σου ομάδα. Αλήθεια, Μπεν, πώς κατάφερες να αψηφήσεις κάθε έννοια ρεαλισμού και να είσαι τερματοφύλακας, αλλά αν χρειαστεί να σκοράρεις κιόλας, να διώχνεις με το κεφάλι, να κάνεις ντρίμπλες, να κάνεις τα πάντα; Να συνδυάζεις τις σπουδές με το ποδόσφαιρο, τη στιγμή, που οι καθηγητές σου σου βάζουν του κόσμου τα εμπόδια; Πώς γίνεται όλη η ομάδα να στηρίζεται επάνω σου (άντε, και στον γκολτζή Τζίμι Γουέρθ, που περιέργως φαίνεται να βάζει το 90% των γκολ της ομάδας, πολλά από δικές σου πάσες); Πώς γίνεται όλα να σου πηγαίνουν στραβά και πάντα, μα πάντα να εμφανίζεται ένας από μηχανής θεός, για να σώζει την κατάσταση; Πώς γίνεται να είσαι τόσο τέλειος και να στέλνεις και λεφτά στη μητέρα σου, να νοιάζεσαι τόσο πολύ για τους ασθενείς σου, να προσπαθείς να φέρεις στο σωστό δρόμο κάποια αλητάκια; Πότε προλαβαίνεις να κοιμάσαι, να προπονείσαι και να διαβάζεις; Μάλλον για αυτό δεν έχεις και προσωπική ζωή, Μπεν. Δεν βλέπουμε καμιά γυναίκα να σου αποσπά το ενδιαφέρον (αν και, αν θυμάμαι καλά, κάτι έπαιξε με μια στη συνέχεια της σειράς - θα δούμε, αν με απατά η μνήμη μου). Για αυτό δεν σε βλέπουμε να πίνεις, να καπνίζεις και να ξενυχτάς. Είπαμε, είσαι σχεδόν άγιος και οι άγιοι τοποθετούνται στο βάθρο. Θα γίνουν πολλά ακόμη στη συνέχεια της σειράς. Δεν θυμάμαι τις λεπτομέρειες, αλλά θυμάμαι τη γενική ιστορία, πράγματα, που θα εδραιώσουν το μύθο σου και θα κάνουν θρύλο. Και φυσικά, θα εξαντλήσουν όλες, μα όλες τις πιθανότητες των κακοτυχιών, που θα πρέπει να αντιμετωπίσεις, αλλά ας μην κάνω σπόιλερ, για όσους/ες δεν σε έχουν διαβάσει ακόμη. Και κάπου εδώ, Μπεν, φτάνουμε στο δια ταύτα, γιατί παρά την αγάπη μου για εσένα, το ερώτημα είναι, αν μπορεί κάποιος/α, που δεν μεγάλωσε μαζί σου, να σε διαβάσει σήμερα; Πολύ φοβάμαι, πώς όχι, εκτός εάν έχει υπερβολικά καλή διάθεση. Γιατί το κόμικ σου, Μπεν μου, είναι εντελώς ξεπερασμένο, για τα σημερινά δεδομένα. Μάλλον ήταν ήδη ξεπερασμένο, όταν το διαβάζαμε εμείς, αλλά τότε δεν μας πείραζε γιατί ήμασταν πόσο, 10, 12, 15 ετών; Και ήταν κι άλλες οι εποχές, ήμασταν κι εμείς πιο αθώοι, πιο απονήρευτοι, λιγότερο ξεπεταγμένοι από τα σημερινά παιδιά. Πολύ φοβάμαι, Μπεν, ότι οι περιπέτειές σου διαβάζονται μόνο από νοσταλγούς πλέον και δεν έχουν τίποτα να πουν στα σημερινά παιδιά. Δεν φταις εσύ, αυτοί που έγραφαν και σε σχεδίαζαν φταίνε, γιατί δεν κατάλαβαν, δεν μπορούσαν να γνωρίζουν, ότι εσύ θα τους ξεπερνούσες κάποια μέρα. Αλήθεια, αναρωτιέμαι, αν οι δημιουργοί σου γνωρίζουν, ότι στην άλλη πλευρά της Ευρώπης, σε ένα κράτος με εντελώς διαφορετική νοοτροπία και ψυχοσύνθεση και τελείως διαφορετική σχέση με το ποδόσφαιρο και τα κόμικς, υπάρχει ακόμη κόσμος, που ορκίζεται στο όνομά σου; Ζούνε, άραγε ακόμη; Αν ναι, μήπως θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να μάθουν, πόσες χιλιάδες ψυχές άγγιξαν στην Ελλάδα; Μπεν, έχεις λήμμα στην ελληνική wikipedia, αλλά στα αγγλικά δεν βρήκα κάτι. Και η αναζήτηση στο Google επιστρέφει πολλά περισσότερα αποτελέσματα στο "Τερματοφύλακας Γιατρός", παρά στον πρωτότυπο τίτλο ("This Goalie' s Got Guts") - αλήθεια, πόσο πιο πετυχημένος είναι ο ελληνικός τίτλος από τον πρωτότυπο, ακόμη κι εδώ ευτύχησες στη χώρα μας, Μπεν. Πόσο θα ήθελα κάποιος/α να έρθει σε επαφή με τους δημιουργούς σου, για να τους ενημερώσει, αν δεν το ξέρουν ήδη, πόσο διάσημο έγινε το πνευματικό τους παιδί στη χώρα μας, πιστεύω, ότι θα τους χαροποιούσε πάρα, μα πάρα πολύ! Μπεν, πρέπει επίσης να σου πω, ότι ευτύχησες πάρα πολύ στην τελευταία σου ελληνική έκδοση, που αποτελείται μέχρι στιγμής από πέντε τεύχη με προγραμματισμένα συνολικά επτά. Πολύ ωραίο χαρτί, μεγάλο σχήμα, άψογη μετάφραση, εξαιρετικά συνοδευτικά κείμενα, όλα αναδεικνύουν τις ιστορίες σου στο μέγιστο βαθμό. Εξαιρετική έκδοση, πάρα πολύ προσεγμένη, που βάζει κάτω, όχι μόνο τις προηγούμενες ελληνικές, αλλά και τις πρωτότυπες του περιοδικού Scoop, όπου είχαν δημοσιευτεί οι ιστορίες σου. Θα ήταν πολύ ωραίο, να τα βλέπαμε όλα μαζί σε τόμο, όταν με το καλό ολοκληρωθεί η σειρά, θα ήταν υπέροχη προσθήκη στις βιβλιοθήκες μας. Και κάτι τελευταίο: το ήξερες ότι υπάρχει και μια μπάντα στη Νορβηγία με το όνομά σου; Υπήρξες άραγε και εκεί εξίσου δημοφιλής; (Και κάπως έτσι, συνειδητοποίησα, ότι ο επώνυμό σου γράφεται "Leiper" και όχι "Leaper", όπως νόμιζα τόσα χρόνια. Μα τότε, πώς κάνει ρίμα με το "keeper"; Δεν θα καταλάβω, ποτέ πώς προφέρονται οι λέξεις στη γλώσσα σου, αν και τη διδάσκω εδώ και 25 και βάλε χρόνια) Λοιπόν, Μπεν, νόμιζα, ότι δεν είμαι νοσταλγός, ούτε ρετρολάγνος, αλλά να που έπιασα τον εαυτό μου να ρουφάει τις ιστορίες, παρόλο που καταλάβαινα, ότι αυτό, που διάβαζα, δεν μπορούσε να σταθεί τη σήμερον ημέρα. Ίσως να το βλέπω ως ένα ταξίδι, που θέλω να το απολαύσω και να δω ξανά τον τελικό προορισμό. Και για αυτό το ταξίδι, σε ευχαριστώ! Με πολύ αγάπη, Γιώργος Υ.Γ. 1 Κάποιες εικόνες σου τις σκανάρισα εγώ, κάποιες είναι από το Ίντερνετ. Ελπίζω να μη σε πειράζει. Υ.Γ. 2 Ας γράψω εδώ, ότι ο πρωτότυπος τίτλος της σειράς ήταν "This Goalie' s Got Guts" και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό Scoop, από το τεύχος 1 (21/01/1978) έως το τεύχος 194 (03/10/1981) και ότι περισσότερες πληροφορίες και για το αρχικό κόμικ και για την παρούσα ελληνική έκδοση, μπορούν να βρεθούν εδώ.

Για όσους γουστάρουν Χαϊνιδες, το "Δρακοδόντι" είναι το δεύτερο cd από το διπλό άλμπουμ "Ο Γητευτής και το Δρακοδόντι" που βγήκε το 2005, και προσωπικά ένα από τα αγαπημένα μου της δισκογραφίας τους γιατί συμμετείχε και ο Ψαραντώνης. Εξεπλάγην θετικά λοιπόν όταν χθες σε μια βόλτα στα πάμπλικ έπεσε το μάτι μου πάνω σε αυτό, το οποίο είναι η μεταφορά του τραγουδιού σε κόμικ. Στο σχέδιο είναι ο Νίκος Μπράτος και οι εκδόσεις είναι του Καστανιώτη, κάτι που δεν εκπλήσσει αν κρίνουμε από το περιεχόμενο του κόμικ. Αυτό που κράτησα από το εξώφυλλο είναι η γραμματοσειρά του τίτλου που είναι αρκετά ταιριαστή και το ότι το graphic novel που γράφει κάτω είναι μια συνεχής παραφωνία σε κάθε εξώφυλλο που μπαίνει. Μη κακό και γράψουμε κόμικ, θα πέσει φωτιά να μας κάψει. Το κόμικ δεν έχει μπαλονάκια αλλά λεζάντες, στις οποίες είναι γραμμένοι οι στίχοι του δρακοδοντιού. Το μέγεθος BD, οι σελίδες 80, το εξώφυλλο μαλακό και η κυκλοφορία έγινε στις 14/11/22. Δεν ξέρω αν φταίει ο σχεδιαστής, ο οποίος με τις ακουαρέλες του έκανε ό,τι μπορούσε για να αποδώσει το δύσκολο και δυσνόητο νόημα του τραγουδιού, αλλά δεν βγήκε καλό αποτέλεσμα. Οι στίχοι έχουν πολλαπλές ερμηνείες και είναι hit or miss η απόδοση τους να είναι πετυχημένη. Σίγουρα ο καθένας το βλέπει διαφορετικά, αλλά σε μένα δεν είπε κάτι, και όχι επειδή δεν το πάλεψε. Στο σκίτσο έχει βάλει στοιχεία από πολλές κουλτούρες και πολιτισμούς (ο ήρωας έχει ασιατικά χαρακτηριστικά και πιθανά ντύσιμο από Ιαπωνικό μεσαίωνα, συναντά πόρτες με χαράξεις που θυμίζουν μάγια/ίνκας κλπ). Δεν μπόρεσα να βρω άλλες εικόνες στο ίντερνετ για να πάρετε μια ιδέα, ούτε φωτογραφίες μπορούσα να βγάλω γιατί ήταν δανεικό. Καλή σαν ιδέα και σύλληψη, όχι τόσο πετυχημένη εφαρμογή. Παραθέτω την περίληψη που έγραψε ο ίδιος ο Χαϊνης.

Πρωτότυπος τίτλος: X-Men: Schism (2011) 1-5, Generation Hope 10-11, X-Men: Regenesis 1 Αυτός είναι ο τόμος #79 της Επίσημης Συλλογής Graphic Novels της Marvel, που κυκλοφόρησε στις 09/09/2022. Με λίγα λόγια: μετά τη δραματική μείωση των μεταλλαγμένων, λόγω των γεγονότων του "Οίκου του Μ", οι εναπομείναντες μεταλλαγμένοι έχουν καταφύγει στο νησί της Ουτοπίας. Ενώ ο Cyclops μιλάει στη συνέλευση του ΟΗΕ ζητώντας τον αφοπλισμό των Sentinels, γίνεται επίθεση από εκείνους και πολλές χώρες αρχίζουν να τους χρησιμοποιούν ξανά. Η αποκάλυψη του ιθύνοντα νου πίσω από τις επιθέσεις θα προκαλέσει αντιπαράθεση μεταξύ του Cyclops και του Wolverine, στην οποία θα προστεθεί και η παλιά τους αντιζηλία για την Τζιν Γκρέι. Ως αποτέλεσμα όλων αυτών, η ομάδα θα διασπαστεί, αφού πρώτα έχουν προηγηθεί αρκετές μάχες, αλλά και πολλοί διάλογοι. Μια ακόμη τυπική υπερηρωική περιπέτεια; Ναι και όχι. Ναι, επειδή δεν λείπει κανένα από τα συστατικά των υπερηρωικών κόμικς (μάχες, χαρακτήρες που ταξιδεύουν στο χρόνο κτλ) και όχι, επειδή το γράψιμο του Άαρον προσδίδει κάποιο βάθος στους χαρακτήρες, όχι μόνο στους δύο κεντρικούς, αλλά και σε διάφορους άλλους με προεξάρχουσες τη Hope Summers και την Oya. Η σύγκρουση των Cyclops και Wolverine είναι αρκετά πειστική και περιέχει κάποια πικρόχολα σχόλια εκατέρωθεν, που αυξάνουν την αληθοφάνεια της αφήγησης, στα πλαίσια βεβαίως των συμβάσεων των υπερηρωικών κόμικς. Κάθε ένα από τα 5 τεύχη της κύριας σειράς τα σχεδιάζει διαφορετικός σχεδιαστής και συγκεκριμένα οι Carlos Pacheco (#1), Frank Cho (#2), Daniel Acuña (#3), Alan Davis (#4) και Adam Kubert (issue #5) με τον καθένα να έχει το δικό του ύφος (προσωπικά, προτιμώ τον Davis, αλλά περί ορέξεως....). Ο τόμος συμπληρώνεται από τρία ακόμη τεύχη, γραμμένα από τον Kieron Gillen και σχεδιασμένα από τους Tim Seeley και Billy Tan, που ρίχνουν περισσότερο φως σε κάποια από τα τεκταινόμενα των πέντε βασικών τευχών, αλλά κυρίως στην ψυχολογία και στα κίνητρα ορισμένων χαρακτήρων. Σε γενικές γραμμές, ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, που βέβαια απευθύνεται πρωτίστως στους φίλους των υπερηρωικών κόμικς. Δυστυχώς, χρειάζεται αρκετή γνώση όσων έχουν προηγηθεί, αλλά η εισαγωγή κάνει μια καλή προσπάθεια, για να καλύψει αυτά τα κενά. Εξαιρετική, όπως πάντα η έκδοση της Hachette, συμπλρώνεται από μια συνέντευξη του Άαρον σχετικά με το κόμικ και πολύ καλή η μετάφραση του Ορέστη Μανούσου. Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο είναι σκαναρισμένα από εμένα, οι υπόλοιπες εικόνες από το Ίντερνετ.

Όλα όσα θέλατε να μάθετε για το νέο κόμικ των Τάσου Αποστολίδη και Αλέκου Παπαδάτου - Τι πραγματεύεται το κόμικ; Πολύ απλά, τη ζωή του μεγάλου Έλληνα φιλόσοφου από τη στιγμή, που έφτασε στην Αθήνα έως το θάνατό του. - Χρειάζεται να ξέρω κάτι για τον Αριστοτέλη, πέρα από τα βασικά, που μάθαμε στο σχολείο; Όχι, το κόμικ περιλαμβάνει όλα όσα χρειάζεται να ξέρει κανείς για τον Αριστοτέλη. Το μόνο που χρειάζεται είναι μια γενική γνώση για την Αρχαία Ελλάδα. - Πώς είναι δομημένη η αφήγηση; Η αφήγηση ξεκινά το 315 π.Χ, όταν πλέον ο Αριστοτέλης έχει πεθάνει, πηγαίνει πίσω στο 323 π.Χ., όταν μετά το θάνατο του μαθητή του, Μεγάλου Αλεξάνδρου το αντιμακεδονικό αίσθημα στην Αθήνα αναγκάζει τον, επίσης Μακεδόνα, ας μην το ξεχνάμε, Αριστοτέλη να εγκαταλείψει την Αθήνα και στη συνέχεια πηγαίνει στο 367 π.Χ., όταν ο Αριστοτέλης έφτασε για πρώτη φορά στην Αθήνα. Από εκεί και μετά, η ιστορία εκτυλίσσεται με χρονολογική σειρά. - Ο Αριστοτέλης ήταν σπουδαίος φιλόσοφος, αλλά η φιλοσοφία δεν είναι το φόρτε μου. Θα δυσκολευτώ να καταλάβω το κόμικ; Η φιλοσοφία δεν είναι το φόρτε κανενός, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Μην ανησυχείς, όμως, οι δημιουργοί έχουν καταβάλει αξιόλογη προσπάθεια να παρουσιάσουν τις θεωρίες του Αριστοτέλη με εύληπτο τρόπο. - Ποια είναι τα θετικά στοιχεία του κόμικ; Από τα λίγα σχετικά που γνωρίζω (γιατί, προφανώς, ούτε εμένα είναι το φόρτε μου η φιλοσοφία), το κόμικ είναι αρκετά πιστό στα ιστορικό γεγονότα και παρουσιάζει με αρκετή ακρίβεια τις θεωρίες του Αριστοτέλη. Φυσικά, στην απεικόνιση των ιστορικών προσώπων, σίγουρα υπάρχει και η λεγόμενη "ποιητική αδεία", αλλά αυτό είναι και αναμενόμενο και θεμιτό. Για παράδειγμα, ο τρόπος με τον οποίον παρουσιάζεται ο Πλάτωνας έχει πολύ ενδιαφέρον, αλλά και η γνώμη του Αριστοτέλη για τον Μέγα Αλέξανδρο διαφέρει από αυτή, που μαθαίνουμε στα σχολικά βιβλία. Επιπλέον, υπάρχει και χιούμορ σε αρκετά σημεία (η αγαπημένη ατάκα του Πλάτωνα είναι το "καλά, καλά") ή η πικετοφορία στη σελίδα 166, αλλά και κάποια κλεισίματα του ματιού, όπως στη σελίδα 81, όπου ο ζωγράφος λέει, ότι αν ζωγράφιζε τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, θα έβαζε τον πρώτο να δείχνει τον ουρανό και το δεύτερο τη Γη - και πριν ρωτήσεις γιατί είναι κλείσιμο του ματιού αυτό, άνοιξε το σπόιλερ, που ακολουθεί. Τέλος, μου έκανε ιδιαίτερα θετική εντύπωση το ότι οι δημιουργοί προσπάθησαν, και πιστεύω, ότι το κατάφεραν, να μας δώσουν την ανθρώπινη διάσταση του Αριστοτέλη, να τον παρουσιάσουν ως έναν άνθρωπο, που θα μπορούσε να ήταν ο οποιοσδήποτε και που το μόνο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ήταν η μεγάλη του περιέργεια και η φιλομάθειά του. Για να μη μακρηγορώ, ο Τάσος Αποστολίδης έχει προσπαθήσει να παρουσιάσει ιστορικά και φιλοσοφικά στοιχεία με όσο γίνεται πιο σαφή και ευχάριστο τρόπο και τα έχει καταφέρει αρκετά καλά. - Όλα καλά, λοιπόν, σωστά; Χμμμ.... Όχι ακριβώς. Δηλαδή, ναι και όχι. Εννοώ, ότι ενώ δεν βρήκα κάτι πραγματικά αρνητικό στο κόμικ, πιστεύω, ότι πάσχει από την κατάρα, από την οποία πάσχουν πολλά κόμικς με παρόμοιο περιεχόμενο, δηλαδή εγκυκλοπαιδικό, ας το πούμε έτσι. Δηλαδή, οι δημιουργοί μάλλον φοβήθηκαν, μήπως αφήσουν κάτι απέξω και έχουν βάλει τα πάντα μέσα στο κόμικ, με αποτέλεσμα να διαβάζουμε συνέχεια για τις θεωρίες του Αριστοτέλη, ο οποίος φιλοσοφεί παντού, ακόμη και στον οίκο ανοχής, αλλά να υπάρχουν και πολλές εμβόλιμες σκηνές με πολλές επεξηγήσεις για την ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας, που ίσως θα ήταν καλύτερα να υπήρχαν σε κάποιο επίμετρο. Γενικά, μου δόθηκε η εντύπωση, ότι οι δημιουργοί δεν τόλμησαν να αφαιρέσουν κάποια πράγματα από το κόμικ με αποτέλεσμα να διαβάζεις υπερβολικά πολλά πράγματα, κάτι που είναι παραπάνω από ορατό σε ορισμένα σημεία. Αυτό δεν αναιρεί τα καλά στοιχεία του κόμικ και υποθέτω, ότι για κάποιους, μπορεί να είναι και θετικό, απλά πιστεύω, ότι θα είχαμε ακόμη καλύτερο αποτέλεσμα, εάν υπήρχαν λιγότερες πληροφορίες, γιατί, όπως και να το κάνουμε, όλα αυτά εμένα με κούρασαν, όσο απλά και κατανοητά κι αν παρουσιάζονται. - Και το σχέδιο; Ο Αλέκος Παπαδάτος τα καταφέρνει αρκετά καλά. Σχεδιάζει στο γνώριμο ύφος του, χρησιμοποιεί διαφορετικό χρωματισμό για διαφορετικές περιόδους, αλλά βρίσκεται πάντα στην υπηρεσία του σεναρίου. Δημιουργεί ορισμένες ωραίες συνθέσεις, αλλά εμφανίζεται και αυτός ίσως πιο συγκρατημένος από όσο θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου, πάντα. - Η έκδοση πώς είναι; Πάρα πολύ ωραία. Πολυσέλιδη, 230 σελίδες περίπου, σε μεγάλο σχήμα, ωραίο χαρτί, περιέχει χρονολόγιο, ενδεικτική βιβλιογραφία και βιογραφικά των συντελεστών. Και η τιμή είναι λογική. - Τελικά το συνιστάς; Βασικά, ναι. Πιστεύω, ότι θα ήταν ένα ιδανικό δώρο για εφήβους, που ίσως έτσι ξεκολλήσουν λίγο από τα κινητά τους, αλλά διαβάζεται με μεγάλη άνεση και από ανθρώπους κάθε ηλικίας. Εντάξει, θα μπορούσε να ήταν λίγο πιο "φευγάτο" αφηγηματικά, αλλά ας μην τα θέλουμε και όλα δικά μας. Είναι μια καλή και έντιμη προσπάθεια και ας μην ξεχνάμε, ότι το θέμα είναι ζόρικο. Εξάλλου, η παιδαγωγική του αξία είναι αναμφισβήτητη. - Μπορώ να διαβάσω και άλλες απόψεις σχετικά με το κόμικ; Φυσικά. Ενδεικτικά, μπορείς να διαβάσεις αυτό, αυτό, αυτό, αυτό, αυτό, αυτό και αυτό το κείμενο. Είναι όλα άρθρα από διαφορετικούς συγγραφείς ή συνεντεύξεις των δημιουργών. Από αυτά τα άρθρα, αλλά και από άλλες ιστοσελίδες, δανείστηκα τις εικόνες της παρουσίασης. Και όταν το διαβάσεις, σε παρακαλώ, γράψε μου τη γνώμη σου.

Πρωτότυπος τίτλος: Yellow Cab (Editions Glénat /Vents d'Ouest, 2021) Τρίτο κόμικ του Christophe Chabouté, που διαβάζω μετά τα The Park Bench και Alone και έχουμε τρία στα τρία από το Γάλλο δημιουργό. Σε αντίθεση με τα δύο προαναφερθέντα κόμικς, το "Yellow Cab" βασίζεται σε προϋπάρχον υλικό, ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Μπενουά Κοέν, σκηνοθέτη, ο οποίος έχοντας ξεμείνει από έμπνευση μετακομίζει στη Νέα Υόρκη και γίνεται ταξιτζής (ένα επάγγελμα, που στις ΗΠΑ το ασκούν κυρίως, όσοι δεν μπορούν να εύκολα δουλειά αλλού). Επιπλέον, πάλι σε αντίθεση με τα δύο προηγούμενα κόμικ, που έχουμε παρουσιάσει στο φόρουμ, το συγκεκριμένο δεν είναι βωβό, αντιθέτως κάνει εκτεταμένη χρήση διαλόγων, αλλά και μονολόγων. Η ιστορία ακολουθεί τον Μπενουά, αρχικά καθώς εκείνος προσπαθεί να ξεπεράσει το σκόπελο της γραφειοκρατίας, η οποία είναι αμείλικτη ακόμη και στις ΗΠΑ, για να βγάλει δίπλωμα οδηγού ταξί, ενώ παράλληλα παρακολουθεί τα απαιτούμενα μαθήματα σε μια σχολή και στη συνέχεια διάφορες διαδρομές, που κάνει μέσα στην αμερικανική μεγαλούπολη. Αν νομίζετε, ότι κατά τη διάρκεια του κόμικ συμβαίνει κάτι τρομερό και φοβερό, σας διαβεβαιώ, ότι ελάχιστα πράγματα συμβαίνουν. Ή ακριβέστερα, συμβαίνουν πολλά μικρά και καθημερινά πράγματα, καθώς ο Μπενουά ανακαλύπτει την πόλη της Νέας Υόρκης και τους κατοίκους της και μέσα από την ολιγόλεπτη έστω συναναστροφή με αυτούς μαθαίνει περισσότερα για τη χώρα, κάτι που θα του δώσει τελικά τη χαμένη του έμπνευση. Γιατί τελικά, οι ταξιτζήδες, οι οποίοι, από ό,τι διαβάζουμε στο κόμικ, δεν είναι ιδιαίτερα συμπαθείς ούτε στη Νέα Υόρκη, αποδεικνύονται οι άνθρωποι, στους οποίους πολλοί από εμάς αποκαλύτπουν ακούσια ή εσκεμμένα πολλές πτυχές της προσωπικότητάς τους. Και ο Μπενουά, τους ακούει, τους παρατηρεί, αρχικά σιωπηλός και στη συνέχεια με μεγαλύτερο θάρρος και τελικά τους κατανοεί και συμπάσχει με ορισμένους/ες από αυτούς/ες. Αυτή τη διαδρομή διασκευάζει σεναριακά και εικονογραφεί ο Σαμπουτέ. Δεν έχω υπόψη μου το μυθιστόρημα πάνω στο οποίο βασίστηκε το κόμικ και συνεπώς κρίνω μόνο από το έργο του Σαμπουτέ. ο οποίος, αν και, όπως έγραψα παραπάνω, χρησιμοποιεί αρκετά το διάλογο και τον εσωτερικό μονόλογο του πρωταγωνιστή / αφηγητή, ξέρει να αποτυπώνει κομβικές εικόνες της πόλης της Νέας Υόρκης, όχι τις τουριστικές, αλλά αυτές της καθημερινότητας και των απλών ανθρώπων σε εικόνες χωρίς λόγια, που θυμίζουν άλλες δουλειές του. Η φύση της αφήγησης είναι τέτοια, που τον υποχρεώνει να εγκαταλείψει στο μεγαλύτερο μέρος του κόμικ τα συνήθη μεγάλα καρέ του και να χωρέσει περισσότερα κάδρα στις σελίδες, αλλά ακόμη κι έτσι, το σχεδιαστικό του ύφος είναι και αναγνωρίσιμο και πολύ επιτυχημένο. Ίσως δεν είναι τόσο εντυπωσιακό ή τόσο, ας πούμε, πειραματικό, όσο τα άλλα δύο έργα του, που έχω διαβάσει, διακατέχεται όμως κι αυτό από μια ευαίσθητη ματιά και μια αγάπη για τους απλούς ανθρώπους. Πιθανόν, να μην κάνει την ίδια αίσθηση με τα δύο προηγούμενα, λόγω του πιο καθημερινού θέματος και της πιο συμβατικής εικονογράφησης, στον πυρήνα του, όμως είναι ένα αυθεντικό έργο του δημιουργού του και σίγουρα αξίζει μια ανάγνωση! Το κόμικ κυκλοφόρησε στα Γαλλικά στις αρχές του 2021και ακολούθησε η αγγλόφωνη έκδοση της IDW το Μάιο του 2022. Είναι ωραία, με μαλακό εξώφυλλο αλλά δεν περιέχει τίποτα παραπάνω από το κόμικ. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.