Search the Community

Το Αιγαίο στις φλόγες 138 χρόνια μετά Η ιστορία πειρατικής δράσης του Ιουλίου Βερν (1884) έγινε γκράφικ νόβελ από τις εκδόσεις «Μικρός Ηρως» Το «Αιγαίο στις φλόγες» είναι ανεμοστρόβιλος από πειρατικά καράβια, αντιήρωες, θάλασσες και ανθρώπινα πάθη που περιδινίζεται σε άγνωστα νερά της πρόσφατης ιστορίας μας. Δημήτρης Καραΐσκος «Η θάλασσα είναι το παν!», αναφωνεί στις «20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα» ο πλοίαρχος Νέμο. Μέσα από τα λόγια του είναι λες και ακούγεται η φωνή του Ιούλιου Βερν –του δημιουργού του– να δηλώνει το πάθος του για «τη μεγάλη δεξαμενή της φύσης». Ο συγγραφέας-πατέρας της επιστημονικής φαντασίας και «πρόδρομος των σύγχρονων ανακαλύψεων», γεννήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου του 1828 και πέθανε στις 24 Μαρτίου του 1905, αφήνοντας πίσω του πληθωρικό έργο 62 μυθιστορημάτων από τα οποία ελάχιστα δεν έχουν να κάνουν με τη θάλασσα. Γεννημένος στη Ναντ της Δυτικής Γαλλίας, τη «Βενετία της Δύσης», πόλη κατεξοχήν ναυτική, η μοίρα του έμοιαζε θαλασσινή. Οι πρόγονοί του ήταν καπετάνιοι και πλοιοκτήτες και το σπίτι που μεγάλωσε στεκόταν πάνω σε τεχνητό νησί στον Λίγηρα, το «ile Feydeau», που κατά τη δεκαετία του 1930 αφομοιώθηκε από την πόλη. Κοιτώντας το μέσα σε παλιούς χάρτες, παρατηρεί κανείς πως το σχήμα του θυμίζει κάτοψη καραβιού. Από αυτό το μικροσκοπικό νησάκι έβλεπε τα ποντοπόρα ιστιοφόρα και ονειρευόταν να ταξιδέψει κάποτε πάνω τους. «H πιο μεγάλη επιθυμία μου ήταν να πατήσω πάνω στην τρεμάμενη σανίδα που τα ένωνε με την αποβάθρα και να ανέβω στο κατάστρωμα», λέει στο αυτοβιογραφικό του έργο «Παιδικές και νεανικές αναμνήσεις». Λέγεται, δε, πως όταν ήταν 11 ετών έκανε κάτι τέτοιο στα κρυφά, όταν επιβιβάστηκε σε ένα καράβι που μπάρκαρε για την Ινδία. Στο επόμενο λιμάνι, στη μικρή πόλη Paimboeuf, λίγα μίλια παρακάτω στο ποτάμι, τον περίμενε ο πατέρας του και τον έβαλε να υποσχεθεί: «Δεν θα ξαναταξιδέψω, παρά μόνο μέσα στα όνειρά μου». Και όμως, δεκάξι χρόνια αργότερα, έχοντας αποκτήσει πτυχίο νομικής και όντας ήδη επιτυχημένος συγγραφέας, ξαναταξίδεψε. Αυτή τη φορά, μάλιστα, ήταν ο ίδιος και πλοιοκτήτης και καπετάνιος, πάνω σε ένα δικάταρτο, εννιάμετρο παραδοσιακό ψαροκάικο της Μάγχης που είχε μετατρέψει σε σκάφος αναψυχής. Θέλοντας να τιμήσει το όνομα του γιου του, το ονόμασε «Saint Michel» και μ’ αυτό σάλπαρε από τα βόρεια παράλια της Γαλλίας για την Αγγλία και τη Σκωτία, γράφοντας πάνω του τμήματα από τις «20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα». Δύο χρόνια μετά, απέκτησε το δεύτερό του σκαρί, το μήκους 11 μέτρων «Saint Michel II», ένα ακόμα γαλλικό παραδοσιακό σκάφος, με το οποίο ταξίδεψε για 18 μήνες και διέσχισε μέχρι και τον Ατλαντικό. Το 1877 απέκτησε το τρίτο και τελευταίο του σκάφος, το «Saint Michel III», εντυπωσιακό ατμόπλοιο μήκους τριάντα πέντε μέτρων που, καπετανεύοντάς το, πέρασε το Γιβραλτάρ και έκανε, το 1878 και το 1884, περιοδείες στη Μεσόγειο. Λέγεται κιόλας πως με εκείνο το σιδερένιο σκαρί επισκέφτηκε και την Ελλάδα, όμως η πληροφορία είναι ανεπιβεβαίωτη. Το σίγουρο είναι πως στην περίφημη ενότητα μυθιστορημάτων του που ονομάστηκε «Φανταστικά ταξίδια» (Voyages Extraordinaire) και ανάμεσα στα τόσα από αυτά που έχουν μέσα τους το υδάτινο στοιχείο, έγραψε και ένα με σκηνικό τις δικές μας θάλασσες. Ήταν το «Αιγαίο στις φλόγες» (L’ Archipel en Feu), μια ιστορία πειρατικής δράσης που ξεκινάει δύο μέρες πριν από τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου και αντλεί τη μυθολογία της από την Ελλάδα της εποχής της Επανάστασης του 1821. Άρχισε να δημοσιεύεται σε επιφυλλίδες το 1884 στη γαλλική εφημερίδα «Les Temps» (Οι Καιροί), ενώ την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε και σε βιβλίο, αλλά και σε αθηναϊκή εφημερίδα, με τίτλο «Το Αιγαίο εις αναστάτωσιν». Στην αρχή της αφήγησης μας μεταφέρει στο Οίτυλο της Μάνης, που σκιαγραφείται δραματικά ως άντρο πειρατών «πλιατσικολόγων» και «ημιβάρβαρων», κάτι που προκάλεσε αντιδράσεις εκ μέρους των ντόπιων, που ζήτησαν τη διακοπή της δημοσίευσης. Λόγω του σκανδάλου που ξέσπασε, ο Βερν αναγκάστηκε να δικαιολογηθεί, επικαλούμενος εκτός από την πραγματολογική ακρίβεια των λόγων του (κάτι το οποίο περιπαθώς επιδίωκε σε όλο του το έργο) και τον φιλελληνισμό του. Θα έλεγε κιόλας κανείς πως, από το Οίτυλο ως την υπό αγγλική διοίκηση Κέρκυρα και τα νερά του Αιγαίου, αυτή η ιστορία έρωτα, προδοσίας, φιλελληνισμού και αιματηρών ναυτικών συγκρούσεων αποτελεί διαχρονικά για το ελληνικό κοινό «αιρετικό» ανάγνωσμα, θέαση της σκοτεινής πλευράς του ’21 από την οποία αποστρέφουμε το βλέμμα μας. Πειρατεία και σκλαβοπάζαρα – τι σχέση έχουν όλα αυτά με την εξιδανικευμένη εκδοχή της Επανάστασης που μαθαίνουμε από μικροί; Το «Αιγαίο στις φλόγες» είναι ανεμοστρόβιλος από πειρατικά καράβια, αντιήρωες, θάλασσες και ανθρώπινα πάθη που περιδινίζεται σε άγνωστα νερά της πρόσφατης ιστορίας μας, κάπου μεταξύ μύθου και αλήθειας. «Ο Βερν έγραφε pulp λογοτεχνία» Και ενώ η αρχική έκδοση του 1884 εικονογραφήθηκε εκπληκτικά –αν και με αρκετές ιστορικές ανακρίβειες– από τον Γάλλο εικονογράφο Λεόν Μπενέτ, που εικονογράφησε συνολικά 25 μυθιστορήματα του Βερν, έρχεται 138 χρόνια μετά, ένας εκδοτικός οίκος από την Ελλάδα και λέει την ιστορία για πρώτη φορά παγκοσμίως στη γλώσσα των κόμικς. Πρόκειται για τις εκδόσεις «Μικρός Ήρως», που την εξέδωσαν το 2022 στη μορφή δίτομου γκράφικ νόβελ. Μιλώντας με τον σκιτσογράφο της έκδοσης Θανάση Καραμπάλιο, είναι αναπόφευκτο να σκεφτούμε το εξάτομο «1800» (εκδ. Jemma Press), που ο ίδιος όχι μόνο σχεδίασε αλλά και έγραψε, και που έχει συγγενικό ιστορικό φόντο, εξιστορώντας περιπέτειες αρματολών και πειρατών της προεπαναστατικής Ελλάδας. Τη φορά αυτή, δεν υπογράφει ο ίδιος το σενάριο, αλλά ο πολύπειρος δημοσιογράφος Γιώργος Βλάχος, που, όπως φαίνεται, μεταποίησε με επιτυχία (και συνόψισε σε έκταση μονάχα 90 σελίδων) το κείμενο του Βερν. Και ενώ ο σκιτσογράφος είχε ήδη έτοιμο το έδαφος από την πρότερη έρευνά του για τη σειρά «1800» πάνω σε ιστορικές λεπτομέρειες (όπως οι φορεσιές ή τα καράβια των πειρατών), ο συνεργάτης του τον βοήθησε τα μάλα εκεί όπου του έλειπε η γνώση, όπως π.χ. σε ό,τι αφορούσε το Ιόνιο και τις τοπικές του ενδυμασίες. Διαβάζοντας τα ηλεκτρισμένα καρέ των δύο τόμων, η ιστορική και λαογραφική επιμέλεια του Γιώργου Βλάχου προδίδεται και στο ιδίωμα που μιλούν οι χαρακτήρες: «Ισα ορέ, θρασίμια!» φωνάζει τρομακτικά πάνω στο καράβι του ο διαβόητος Μανιάτης πειρατής Νικόλας Στάρκος, μέσα σ’ ένα από εκείνα τα νυχτερινά καρέ που μυρίζουν αίμα, αγωνία και αλάτι, που ξέρει τόσο επιδέξια να σχεδιάζει με κινηματογραφικό τρόπο ο Θανάσης Καραμπάλιος. Η ένατη και η έβδομη τέχνη μπορούσαν πάντοτε να μοιάζουν αδερφικές, κι αυτό φαίνεται εδώ απλόχερα. Στον πρόλογο, εκεί όπου παρουσιάζονται τα πορτρέτα των κύριων χαρακτήρων με μια μικρή περιγραφή, όλα θυμίζουν αυτό που μας λέει ο Γιώργος Βλάχος: «O Βερν δεν έγραφε “υψηλή”, αλλά λαϊκή λογοτεχνία –αυτό που αποκαλούμε pulp». Εκεί, κάτω από το πορτρέτο του Νικόλα Στάρκου, διαβάζουμε: «Πουλούσε σε μουσουλμανικά σκλαβοπάζαρα Έλληνες χριστιανούς και αιχμάλωτους πειρατικών επιδρομών. Μυστηριώδης η σχέση του με τον αθέατο πειρατή Σακρατίφ, το φόβητρο του Αιγαίου». Pulp, σινεμά και κόμικς στο επαναστατικό Αιγαίο του 1827, αλλά, πίσω από όλα, ακόμα μια θαλασσινή ιστορία του Ιουλίου Βερν, που, όταν το 1886, πούλησε το τελευταίο του καράβι, τον «Saint Michel III», είπε: «Αντίο, όμορφό μου πλοίο», και άρχισε πλέον να εκπληρώνει εκείνη την υπόσχεση που είχε δώσει, έντεκα χρόνων, στον πατέρα του: να ταξιδεύει πια μόνο μέσα στα όνειρά του. Πηγή

Ταξίδι στο φλεγόμενο αρχιπέλαγος Γιάννης Ιατρού Όταν ο Ιούλιος Βερν αποφάσισε να τοποθετήσει την ιστορία του στο υπόβαθρο της Ελληνικής Επανάστασης, δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι αιώνες αργότερα το μυθιστόρημά του «Το Αιγαίο στις φλόγες» (L’Archipel en feu) θα αποτελούσε αντικείμενο διασκευής από Έλληνες δημιουργούς, σε μία τέχνη οριακά άγνωστη εκείνη την εποχή: αυτήν των κόμικς Τα περισσότερα μυθιστορήματα του Ιουλίου Βερν έχουν ένα κοινό γνώρισμα: η δράση, η πλοκή, ολόκληρη εν τέλει η αφήγηση περιστρέφεται γύρω από ένα διαφορετικό κάθε φορά ταξίδι. Αυτό είναι το όχημά του για να εξερευνήσει μια μεγάλη ποικιλία ερεθισμάτων που εξάπτουν το ενδιαφέρον του, μεταδίδοντας τις γνώσεις του και το αποτέλεσμα της εξαντλητικής μελέτης του στο νεανικό αναγνωστικό κοινό, όπου κυρίως απευθύνεται. Άλλοτε μας ταξιδεύει με την πένα του στον πυρήνα του πλανήτη («Ταξίδι στο κέντρο της Γης», 1864), άλλοτε στο διάστημα («Από τη Γη στη Σελήνη», 1865), άλλοτε στον βυθό της θάλασσας («20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα», 1869) και άλλοτε σε έναν αγώνα ενάντια στον χρόνο περιμετρικά της υδρογείου («Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες», 1873). Παρ’ όλο που είναι περισσότερο γνωστός για την επίδραση του έργου του στο είδος της επιστημονικής φαντασίας, καθώς αγαπούσε να γράφει για αεροπορικά και διαστημικά ταξίδια, πολύ πριν από την εφεύρεση του αεροπλάνου και πόσω μάλλον του διαστημόπλοιου, συχνά οι περιπέτειές του τοποθετούνταν σε γεωγραφικά και ιστορικά πλαίσια πέρα για πέρα αληθινά. Μία από αυτές τις περιπτώσεις είναι και το μυθιστόρημα που έγραψε το 1884 και, όπως προδίδει ο τίτλος του, τοποθετείται στην πατρίδα μας, κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης. Ο λόγος για τη νουβέλα «Το Αιγαίο στις φλόγες» (πρωτότυπος γαλλικός τίτλος: L’Archipel en feu), που διαδραματίζεται λίγο πριν και λίγο μετά την εμβληματική ναυμαχία του Ναβαρίνου, η οποία έλαβε χώρα τον Οκτώβριο του 1827 και έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην έκβαση του αγώνα για την ανεξάρτητη Ελλάδα. Ωστόσο, δεν εστιάζει ιδιαίτερα στην ίδια τη ναυμαχία, παρά τη χρησιμοποιεί για να εξυπηρετήσει την υπόλοιπη αφήγηση και να επηρεάσει εμμέσως την εξέλιξη της πλοκής. «Όπως όλα τα μυθιστορήματα του Ιουλίου Βερν, ντύνει και σ’ αυτό την πλοκή του με ακριβείς ιστορικές, γεωγραφικές και τεχνικές πληροφορίες, αν και σε σύγκριση με άλλα μυθιστορήματά του, μάλλον φτωχικές σε πλήθος θα μπορούσαν να θεωρηθούν», σημειώνει στην εισαγωγή της πρόσφατης διασκευής σε κόμικς ο σεναριογράφος Γιώργος Βλάχος. Ενδιαφέρον παρουσιάζει όμως ακόμη μία πληροφορία που συνοδεύει την αρχική δημοσίευση του πρωτότυπου έργου στα ελληνικά: «Το “Αιγαίο στις φλόγες”, αμέσως μετά τη δημοσίευσή του στη Γαλλία, δημοσιεύτηκε πρώτη φορά και στα ελληνικά σε συνέχειες από τον Ιούλιο 1884 έως τον Ιανουάριο 1885 σε καθημερινή εφημερίδα των Αθηνών […] “Καιροί”. Οι κάτοικοι του Οίτυλου συνέταξαν μανιφέστο ζητώντας τη διακοπή της δημοσίευσης και το “σκάνδαλο” προκάλεσε τη δημοσίευση πολλών άρθρων σε εφημερίδες, ειδικά αντιπολιτευόμενες τον Τρικούπη. Ο Βερν υποχρεώθηκε να δικαιολογηθεί επικαλούμενος την ιστορική αλήθεια των ντοκουμέντων και τον δεδηλωμένο ένθερμο φιλελληνισμό του». Ποια η σύνδεση του μυθιστορήματος με το Οίτυλο, έναν παραδοσιακό οικισμό στην ανατολική Μάνη, και γιατί το μυθιστόρημα του Ιουλίου Βερν προκάλεσε τη μήνη των κατοίκων του; Τις απαντήσεις μάς δίνει η πλοκή του βιβλίου. Ιστορική μυθοπλασία Όπως προαναφέρθηκε, αν και έργο μυθοπλασίας, το έργο χαρακτηρίζεται από ιστορική ακρίβεια στις αναφορές του. Μία ενδιαφέρουσα ιστορία, γεμάτη ίντριγκα, οικογενειακά δράματα, πάθη, έρωτες και πόλεμο, συντίθεται με λεπτομέρειες που ο Βερν αντλεί από προσεκτική μελέτη για την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Δεν γνωρίζει μόνο το γενικό πλαίσιο και τα σημαντικά γεγονότα του Αγώνα, αλλά δείχνει να έχει μελετήσει σε βάθος τη γεωγραφία της περιοχής, τις ιδιαιτερότητες των περιοχών του ελλαδικού χώρου στις οποίες τοποθετεί τη δράση, αλλά και τα πολυποίκιλα αντικρουόμενα συμφέροντα. Με βάση τα παραπάνω, οι χαρακτήρες που πλάθει, αν και φανταστικοί, θα μπορούσαν να έχουν υπάρξει στην πραγματικότητα. Καθοριστικό πρόσωπο του έργου αποτελεί ο Μανιάτης πειρατής και εξωμότης με καταγωγή από το Οίτυλο της Μάνης, ο Νικόλας Στάρκος, που δεν διστάζει να προδώσει τον αγώνα των συμπατριωτών του για την ανεξαρτησία, προκειμένου ο ίδιος να κερδίσει πλούτη, δόξα και μια όμορφη γυναίκα. Αυτό φαίνεται να προκάλεσε την αντίδραση των κατοίκων της περιοχής, παρ’ όλο που ιστορικά οι Μανιάτες αναδείχτηκαν σε εξαιρετικής αγριότητας πειρατές, με αποτέλεσμα τον 18ο αιώνα η Μάνη να ζει αποκλειστικά από τις πειρατικές επιδρομές. Άλλωστε, το Οίτυλο συνήθιζαν να το ονομάζουν «Μεγάλο Αλγέρι» γιατί στα παζάρια του πραγματοποιούνταν αγοραπωλησίες λαφύρων αλλά και δουλεμπόριο. Ο προσεκτικός αναγνώστης θα παρατηρήσει ότι, παραμένοντας πιστός στην ιστορική πραγματικότητα, ο Βερν δεν επιθυμεί να στερήσει από τους ντόπιους το χαρακτηριστικό του πατριωτισμού. Γι’ αυτό –αλλά και για λόγους πλοκής– επιλέγει να δώσει ξεχωριστή θέση στην ιστορία του και στη μητέρα του αδίστακτου πειρατή, αναδεικνύοντας μάλιστα τη σημασία των ιδανικών της Ελληνικής Επανάστασης, αφού η Ανδρονίκη Στάρκου απαρνείται τον γιο της, αδυνατώντας να δεχτεί τις επιλογές του, και ρίχνεται με αυταπάρνηση στον Αγώνα. Τα κεντρικά πρόσωπα της ιστορίας συνεχίζονται. Ο Γάλλος αξιωματικός του Ναυτικού, υποπλοίαρχος Ανρί ντ’ Αλμπαρέ, επιφανής φιλέλληνας, πολέμησε ως εθελοντής για την Ελληνική Ανεξαρτησία και διακρίθηκε για τον ηρωισμό του. Ερωτεύτηκε και αρραβωνιάστηκε στην Κέρκυρα την Αντζελίνα Ελιζούντο, όμορφη και δυναμική κόρη ενός πάμπλουτου Δαλματού τραπεζίτη. Το γεγονός, όμως, ότι η μεγάλη του περιουσία οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στις σκοτεινές και ύποπτες συναλλαγές του με τον πειρατή Στάρκο, πυροδοτεί σειρά από εξελίξεις που επηρεάζουν την εξέλιξη του έρωτα τον δύο νεαρών. Ο Στάρκος εκβίαζε τον πατέρα της Αντζελίνας πως θα αποκαλύψει σε όλους την προέλευση της περιουσίας του αν δεν συμφωνήσει να του δώσει την κόρη του σε γάμο. Τέλος, σημαντικός είναι και ο ρόλος του Κωνσταντή, ομογάλακτου αδελφού της μητέρας της Αντζελίνας, ενός γιγαντόσωμου νησιώτη και αφοσιωμένου φύλακα-αγγέλου της κοπέλας και ταυτόχρονα βοηθού του πατέρα της, αλλά και του πειρατή Σακρατίφ, της μυστηριώδους πειρατικής υπερδύναμης που κινεί τα νήματα στο πέλαγος. Από τη λογοτεχνία στα κόμικς Στη διασκευή τους, η οποία κυκλοφόρησε σε δύο συνέχειες (2021-2022) από τις Εκδόσεις Μικρός Ηρως, οι Γιώργος Βλάχος (σενάριο) και Θανάσης Καραμπάλιος (σχέδιο/χρώμα) καταφέρνουν να μεταφέρουν με έναν ολόφρεσκο τρόπο μια ιστορία γραμμένη σχεδόν δύο αιώνες πριν σε ένα διαφορετικό μέσο, σεβόμενοι ταυτόχρονα και το πρωτότυπο υλικό και τους κανόνες της γλώσσας των κόμικς. Εκτός από τον φυσικό τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται η πλοκή και οι διάλογοι, αξιοποιώντας στο έπακρο το επιπλέον εργαλείο της εικόνας, διανθίζεται με πινελιές όπως η χρήση των διαφορετικών ανά περιοχή ντοπιολαλιών, δίχως όμως να γίνεται γραφικό ή παλιομοδίτικο. Η χρήση διαλέκτων που απαντούν στην επί μακρόν ενετοκρατούμενη Κέρκυρα, στη Μάνη, στα νησιά του Αιγαίου, αλλά και όρων ναυτικής ορολογίας, σέβεται την ιστορική ακρίβεια χωρίς να λειτουργεί εις βάρος του αναγνώστη, ενώ τακτικά εξηγούνται με υποσημειώσεις. Σε ό,τι αφορά το σχέδιο, ο Θανάσης Καραμπάλιος δεν θα μπορούσε παρά να είναι η καταλληλότερη επιλογή, δεδομένου ότι έγινε γνωστός από την πρώτη του μεγάλη επιτυχία με τη σειρά «1800» (Εκδόσεις Jemma Press), η οποία αναφέρεται στο ίδιο περίπου χρονικό και ιστορικό πλαίσιο. Ειδικότερα, το σχέδιο του Καραμπάλιου χαρακτηρίζεται από έντονο δυναμισμό και λεπτομέρεια, τόσο στα χαρακτηριστικά των ηρώων όσο και στο περιβάλλον τους. Εκτός από σκηνοθέτης, είναι ταυτόχρονα και ενδυματολόγος – πράγμα που προϋποθέτει μπόλικη μελέτη, αν λάβει κανείς υπόψη την εποχή και τους πολλούς διαφορετικούς ρόλους με ιδιαίτερες φορεσιές που συναντάμε στο έργο, όπως την υψηλή κοινωνία και τους ναυτικούς της υπό βρετανική κατοχή Κέρκυρας ή τους Μανιάτες πειρατές. Το ίδιο ισχύει και για τις υπόλοιπες ιδιαίτερες γνώσεις που απαιτούνται για να αποδοθούν πιστά οι εναλλασσόμενες υπαρκτές γεωγραφικές τοποθεσίες, οι διαφορετικές αρχιτεκτονικές τεχνικές της εκάστοτε περιοχής, οι διαφορετικοί τύποι πλοίων σε μια αμιγώς υδάτινη περιπέτεια. Ήδη η συγκεκριμένη διασκευή κερδίζει μία ξεχωριστή θέση στη διαρκώς αυξανόμενη παραγωγή ελληνικών κόμικς που αντλούν την έμπνευσή τους από κλασικά έργα λογοτεχνίας. Πηγή

Νέα Φιλαδέλφεια. Σε μια γειτονιά που θυμίζει χωριό και όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, υπάρχει μια προσωπικότητα που ξεχωρίζει: η Λίνα. Η Λίνα είναι σαν κάμερα ασφαλείας, καταγράφει τα πάντα από το μπαλκόνι της στον τρίτο. Όμως δεν είναι κουτσομπόλα, δεν βγάζει φιρμάνι για ό,τι βλέπει. Ακόμη κι έτσι, βέβαια, οι γείτονές της δεν αισθάνονται άνετα με το Μάτι του Σάουρον στην πλάτη τους. Η ταινία προβλήθηκε σε σημαντικά φεστιβάλ, ανάμεσα στα οποία το Animasyros, το Φεστιβάλ της Δράμας και το Φεστιβάλ του Σεράγεβο, και κέρδισε πολλά βραβεία. Σκηνοθέτης είναι ο Άρης Καπλανίδης (σκηνοθέτης του Πανίσχυρου Μεγιστάνα των Νίντζα ), ο οποίος έγραψε το σενάριο μαζί με τον Ηλία Ρουμελιώτη. Ανάμεσα σε αυτούς που ακούγονται, είναι η Μαρία Διακοπαναγιώτου, ο Γιάννης «τα-σκαμπό-μου-και-τ' α******-μου Οικονομίδης», ο Γιώργος Νινιός, ο Βασίλης Παρασκευάς (Σέξπυρ για τους μπασμένους) και ο «δικός μας» Γιάννης Ρουμπούλιας. Αξίζει δικό του thread ένα μικρού μήκους ελληνικό animation; Κι όμως ναι. Το Από το Μπαλκόνι είναι ένα γλυκόπικρο ταινιάκι με μπόλικο χιούμορ, που ρίχνει μια ειλικρινή ματιά στην ψυχοσύνθεση του Νεοέλληνα και στην αποξένωση που επιβάλλει το αθηναϊκό αστικό τοπίο. Η δε σκηνοθεσία είναι πολύ προσεγμένη και «αποζημιώνει» για το κακότεχνο σχέδιο, που ούτως ή άλλως ταιριάζει απόλυτα στο κλίμα της ταινίας. Δώδεκα λεπτά διαρκεί και είναι διαθέσιμο στο Ertflix, ρίξτε του μια ματιά.

Πρωτότυπος τίτλος: Strappare lungo i bordi. Στα ελληνικά, νομίζω, αποδόθηκε ως "Κατά Μήκος της Διακεκομμένης Γραμμής" Κάποιοι από εσάς το έχετε ήδη δει και έχετε γράψει αλλού την άποψή σας. Εγώ το είδα πριν από δύο μέρες, όλα τα επεισόδια μονοκοπανιά και αποφάσισα να γράψω κάτι για αυτή τη σειρά του γνωστού μας Zerocalcare. Πρέπει να προειδοποιήσω, όμως, όσους/ες δεν το έχουν δει ακόμη, ότι, αν και προσπάθησα να μην αναφέρω κάτι, που θα αποκαλύψει στοιχεία της πλοκής, είναι πολύ δύσκολο να γράψει κάποιος τη γνώμη του, χωρίς να αφήσει κάποιους υπαινιγμούς για τη σειρά. Συνεπώς, διαβάζετε με δική σας ευθύνη. Έξι επεισόδια, λοιπόν, διάρκειας 15- 22 λεπτών το καθένα, που αφηγούνται την ιστορία του Zerocalcare και κυρίως τα άγχη του, τις φοβίες του, την αδυναμία του να ενταχθεί αρμονικά, την ατελείωτη γκρίνια του για σχεδόν τα πάντα σε σημείο, που σκεφτόμαστε, ότι έχουμε να κάνουμε με έναν αθεράπευτα ναρκισσιστή, μια άποψη, που την ενισχύει η παρουσία του Αρμαδίλο, που λειτουργεί, κατά δική του δήλωση, ως η συνείδησή του. Αλλά.... ... αυτό που φαίνεται στην αρχή ως μια σειρά αυτοτελών επεισοδίων, αποδεικνύεται ότι αφηγείται μια συνεχόμενη ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, ... αυτό που μοιάζει με μια ατελείωτη φλυαρία για τον Zerocalcare και τα ασήμαντα προβλήματά του, αποδεικνύεται, ότι καλύπτει κάτι πολύ σοβαρότερο, ... αυτό που δείχνει να είναι υπερβολικό, γελοίο και φαιδρό, κρύβει την προσπάθεια του αφηγητή να αποφύγει να αντιμετωπίσει τη σκληρή πραγματικότητα, ... αυτό που εμφανίζεται ως εναλλακτικό, ως κάτι που δεν ακολουθεί την πεπατημένη (εκεί αναφέρεται ο τίτλος της σειράς) είναι τελικά μια απόπειρα να κρυφτούμε πίσω από δικαιολογίες, να θεωρήσουμε τον εαυτό μας ως κέντρο του κόσμου, αλλά να ανακαλύψουμε, ότι τελικά ο κόσμος δεν γυρίζει γύρω από εμάς. Δεν είναι τυχαίο, ότι ο Zerocalcare κάνει όλες τις φωνές στα πρώτα 5 επεισόδια εκτός από εκείνη του Αρμαντίλο και μόνο στο τελευταίο επεισόδιο, όπου βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την πολύ σκληρή πραγματικότητα, οι υπόλοιπες φωνές ανήκουν σε άλλους ηθοποιούς. Σε αυτό το επεισόδιο, ο πρωταγωνιστής στρέφει επιτέλους το βλέμμα του στους άλλους ανθρώπους και ανακαλύπτει την πλάνη του και το λαβύρινθο, που ο ίδιος είχε χτίσει γύρω του. Μόνο όταν οι άλλοι χαρακτήρες αποκτούν κυριολεκτικά τη δική τους φωνή (κυρίως οι φίλοι του, η Σάρα και ο Σέκκο) ανακαλύπτει ο ίδιος, όπως και εμείς, πόσα πράγματα δεν είχε καταλάβει ως τότε. Αστείο και συγκινητικό ταυτόχρονα, ηθελημένα χαζό σε κάποιες περιπτώσεις από τη μία, αλλά τελικά πολύ σοβαρό, το έργο του Zerocalcare διαδραματίζεται σε δύο χρονικές περιόδους, τις ατελείωτες παρεκβάσεις του ιδίου επί παντός επιστητού και μια συνάντηση με τους δύο φίλους του, που θα οδηγήσει σε ένα ταξίδι, τον προορισμό και το σκοπό του οποίου θα το μάθουμε στα τελευταία επεισόδια. Ωραία σειρά, προτείνω να τη δείτε, αλλά να σιγουρευτείτε, ότι θα φτάσετε στο τελευταίο επεισόδιο. Και περιμένω απόψεις και σε αυτό το θέμα. Όσες και όσοι θέλουν να μάθουν και τις πολλές αναφορές που έχει η σειρά σε ταινίες, βιβλία κτλ., αλλά και τα τραγούδια που ακούγονται (υπέροχο σάουντρακ!) μπορούν να ρίξουν μια ματιά σε αυτήν την ιστοσελίδα, που είναι μεν στα ιταλικά, αλλά νομίζω, ότι μπορεί να διαβαστεί και χωρίς ιδιαίτερη γνώση της γλώσσας.