Search the Community

Πρωτότυπος τίτλος: Bowie: Stardust, Rayguns & Moonage Daydreams (Insight Editions, 2020) Ό,τι γράφει ο τίτλος: η ζωή, η καριέρα και οι μεταμορφώσεις (κυρίως αυτές) του σπουδαίου και πάρα πολύ επιδραστικού David Bowie από την αρχή της καριέρας του, το 1962, έως το 1973, όταν και εγκαταλείπει την περσόνα του Ziggy Stardust και ουσιαστικά διαλύει τους Spiders from Mars. Πρακτικά, η αφήγηση ξεκινά στα 1967, όταν ο νεαρός Ντέιβιντ Τζόουνς αποφασίζει να γίνει ο Ντέιβιντ Μπόουι και να επανεφεύρει για πρώτη φορά τον εαυτό του. Εντάξει, συνειδητοποιώ, ότι ίσως κάποιοι/ες να μην γνωρίζετε τον Ντέιβιντ Μπόουι ή να σας αφήνει αδιάφορους/ες. Σε αυτή την περίπτωση, αυτό το κόμικ δεν είναι για σας. Κακά τα ψέμματα, τέτοιου είδους κόμικς απευθύνονται πρωτίστως σε κοινό που γνωρίζει ή/και συμπαθεί τους βιογραφούμενους. Αν όμως, σας τρώει η περιέργεια να ανακαλύψετε, γιατί αυτός ο τύπος με τα αταίριαστα μάτια υπήρξε τόσο, μα τόσο σημαντικός, αυτό το κόμικ είναι για σας. Κι αν ήδη σας αρέσει ο Μπόουι, εδώ θα την καταβρείτε με όσα διαβάσετε και κυρίως με όσα θα δείτε. Δεν θα γράψω κανένα διθύραμβο: αφηγηματικά το κόμικ δεν λέει σπουδαία πράγματα. Πολλή αφήγηση με πολλές πληροφορίες και ελάχιστη πραγματική αλληλεπίδραση μεταξύ των πρωταγωνιστών. Επιπλέον, η αλήθεια είναι, ότι, πολλά πράγματα που βλέπουμε δεν επεξηγούνται και οι αναγνώστες πρέπει να ξέρουν ποιοι είναι αυτοί και αυτές που εμφανίζονται σε ορισμένες σελίδες, αλλιώς χάνονται αρκετές πληροφορίες και κλεισίματα του ματιού (χαρακτηριστικό παράδειγμα η σελίδα με τους Monty Python). Παρά αυτά τα ελαττώματα, ο Στιβ Χόρτον κατάφερε να συμπυκνώσει όλα τα σπουδαία περιστατικά της καριέρας του χαμαιλέοντα μουσικού εκείνης της περιόδου και να δώσει και μια εικόνα του ψυχισμού του, αν και σε καμία περίπτωση τόσο βαθιά, όσο ίσως θα ήθελα και επίσης επιλέγοντας να μην αναφερθεί σε κάποια πράγματα, όπως τη φερόμενη αμφισεξουαλικότητα του καλλιτέχνη. Σε γενικές γραμμές και παρά ορισμένες πολύ επιτυχημένες σκηνές (όπως εκείνη, όπου εμφανίζεται η φοβία του Μπόουι για τα αεροπλάνα με ευθεία παραπομπή στη "Ζώνη του Λυκόφωτος") το σενάριο είναι κυρίως διεκπεραιωτικό. Ο Mike Allred, όμως βρίσκεται στο στοιχείο του και προσφέρει απίστευτα όμορφες και ουσιώδεις συνθέσεις, οι οποίες σε μια σελίδα, δίνουν πάρα πολλές πληροφορίες. Έχει κατορθώσει να συλλάβει και να αποτυπώσει την ψυχή της μουσικής του Βρετανού καλλιτέχνη / περφόρμερ, χωρίς να παραμελεί καθόλου τη φαντασμαγορική πλευρά της υπόθεσης και χωρίς να ξεχνά, ότι τον Μπόουι εκείνης της εποχής δεν αρκούσε να τον ακούς, έπρεπε και να τον βλέπεις. Στις σελίδες του κόμικ παρελαύνει μια ολόκληρη εποχή και μια κουλτούρα (πρωτίστως, το glam rock), αλλά και μια κοινωνία, που ψάχνει για ένα νέο Μεσσία, για μια χαρισματική προσωπικότητα, ρόλους, που με μεγάλη ευχαρίστηση και χωρίς ανιδιοτέλεια ανέλαβε ο Μπόουι. Τα κάδρα είναι γεμάτα με συνθέσεις, που περιέχουν πάρα πολλές πληροφορίες, κάποιες από τις οποίες απευθύνονται στους γνώστες, κάποιες άλλες όμως, βοηθούν και συμπληρώνουν την αφήγηση, ενώ δεν λείπουν και οι σελίδες, που μας μεταφέρουν σε μια άλλη διάσταση, όπως σίγουρα θα επιθυμούσε και ο Μπόουι. Όπως ανέφερα στην αρχή, το κόμικ αφηγείται την ιστορία του Μπόουι έως το 1973, μάλλον τη σπουδαιότερη καλλιτεχνική περίοδο του Μπόουι και μας δείχνει σε ένα πολύ γρήγορο flash forward και με ελάχιστα ή και καθόλου λόγια τους κυριότερους σταθμούς της υπόλοιπης καριέρας του. (Συγκρατείστε την παρακάτω εικόνα. Αν όλα πάνε καλά, θα δείτε, σύντομα ελπίζω, μια παραλλαγή της στα ελληνικά κομιξάδικα ) Η έκδοση από το Οξύ είναι εξαιρετική: πρώτα από όλα έχει το σωστό μέγεθος, που αναδεικνύει το σχέδιο του Όλρεντ και έχει ωραίο χαρτί με πολύ ζωντανά χρώματα, κάτι πολύ σημαντικό για το συγκεκριμένο κόμικ. Σωστή μετάφραση από το Γιάννη Νένε, μαλακό εξώφυλλο (ίσως στη συγκεκριμένη περίπτωση να ταίριαζε καλύτερα το σκληρό), σχετικά καλή τιμή, γενικώς, αν σας αρέσει ο Μπόουι ΠΡΕΠΕΙ να το διαβάσετε, κατά προτίμηση υπό τη συνοδεία της μουσικής του, αλλά και άλλων τραγουδιών εκείνης της περιόδου. . Το κόμικ συμπληρώνεται από πρόλογο του Νιλ Γκέιμαν και επίλογο από τον ίδιο τον Όλρεντ. Δηλαδή, τι άλλο θέλετε; Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ και εκτός από το εξώφυλλο και μια ακόμη, όλες από την αμερικανική έκδοση. Πηγές για περαιτέρω μελέτη, όπου μπορείτε να δείτε και εικόνες της ελληνικής έκδοσης: Άρθρο του Στράτου Σμυρνή Άρθρο του Παναγιώτη Πανταζή Συνέντευξη του Όλρεντ στο The Comics Journal, όπου μιλάει και για αυτό το κόμικ.

Ένα σχετικά φρέσκο, πολύ διασκεδαστικό και αθεράπευτα κομιξόφιλο κόμικ, που ξεκίνησε την πορεία του το Νοέμβριοι του 2020 από τη συνήθη ύποπτο, Image Comics με σεναριογράφο τον επίσης συνήθη ύποπτο Donny Cates και σχεδιαστή τον Geoff Shaw, το δημιουργικό δίδυμο πίσω από το God Country (το οποίο διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην πλοκή). Η αρχική ιδέα είναι εξαιρετικά απλή: στις 11 Ιανουαρίου του 2017 στο Ντένβερ του Κολοράντο η πραγματικότητα, όπως την ξέρουμε, θρυμματίστηκε, αφού ένας εναλλακτικός κόσμος εισέβαλε μέσα στο δικό μας, ένας κόσμος, όπου όλοι οι υπερήρωες των κόμικς, που διαβάζουμε είναι υπαρκτοί και με σάρκα και οστά. Και φυσικά, σαν γνήσιοι υπερήρωες αρχίζουν να πολεμούν μεταξύ τους. Σε κάποια στιγμή, υψώνεται ένα δυναμικό πεδίο πάνω από την πόλη και από τότε κανείς δεν μπορεί ή να βγει. Λίγα χρόνια μετά, συναντάμε την ηρωίδα μας, την Ellipses (= αποσιωπητικά), η οποία ζει σε έναν κόσμο που είναι εχθρικός προς τα κόμικς. Η ίδια εργάζεται σε ένα από τα τελευταία εναπομείναντα κομιξάδικα, το οποίο γίνεται στόχος τρομοκρατικής επίθεσης από μια σέκτα φανατικών, λίγη ώρα αφού έχει συναντήσει την Ava, η οποία προέρχεται από τον κόσμο των υπερηρώων και ανήκει σε εκείνους, που όταν υψώθηκε το πεδίο έμειναν εκτός του Ντένβερ και σε εκείνους, που ενώ ανήκουν στον κόσμο των κόμικς δεν έχουν υπερδυνάμεις. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Αυτή είναι, πολύ συνοπτικά, η αρχή του κόμικ, το οποίο έχει και άλλους ενδιαφέροντες χαρακτήρες, αρκετές ανατροπές και αρκετό μυστήριο. Και επίσης, έχει και πολλούς γνωστούς χαρακτήρες των κόμικς, που εμφανίζονται μέσα στην ιστορία, κάποιοι μέσα σε ένα καρέ, άλλοι με πολύ σημαντικούς ρόλους, κάνοντας την ανάγνωση του κόμικ ιδιαίτερα απολαυστική, ενώ υπάρχουν και αρκετά inside jokes για δημιουργούς κόμικς. Εντάξει, ίσως αν το δούμε αντικειμενικά, δεν είναι κάτι σπουδαίο, είναι όμως διασκεδαστικό και με αρκετή δράση και αγωνία. Δεν ξέρω πώς θα το χειριστεί στη συνέχεια ο Cates, αλλά για την ώρα είναι μια πολύ στρωτή και καλογραμμένη ιστορία, χωρίς φλυαρίες, Βασίζεται, προφανώς, πάρα πολύ στην πολύ έξυπνη κεντρική ιδέα του, αλλά υπάρχουν αρκετά δείγματα, ότι ο σεναριογράφος θέλει να προσθέσει και άλλες πτυχές σε αυτή την ιδέα. Ο Geoff Shaw κάνει και πάλι εξαιρετική δουλειά στο σχέδιο και πετυχαίνει να αποδώσει με μεγάλη επιτυχία και τις σκηνές δράσης και τις εκφράσεις των προσώπων και να στήσει πάρα πολύ ενδιαφέροντα καρέ. Πολύ ωραία χρώματα από τον Dee Cunniffe, σημαντική συμβολή στο κόμικ. Διαβάστε το, πιστεύω ότι θα αρέσει. Στη χειρότερη περίπτωση, θα περάσετε κάποια ώρα απλά ευχάριστα. Το πρώτο story arc με έξι τεύχη συγκεντρώθηκε σε ένα ΤΡΒ, το οποίο και διάβασα, με ένα μικρό πρόλογο του Cates, variant covers και τίποτα παραπάνω. Ο τόμος τελειώνει με μια σημαντική ανατροπή και ανυπομονώ για τη συνέχεια. Η σειρά συνεχίζεται, ήδη έχει βγει το 7ο τεύχος και έχει προγραμματιστεί έως και δέκατο.

Τις τελευταίες μέρες ο Βασίλης Λώλος δημοσίευσε μια νέα σειρά webcomics στο webtoon και είναι πολύ αξιόλογη. Προς τo παρόν έχει δημοσιεύσει 3 μικρές ιστορίες και φαντάζομαι ότι θα έχει και συνέχεια Πρόκειται για μια σειρά από παράξενες ιστορίες, που έχουν επιρροές από Twilight zone, ταινίες του David Cronemberg και το πρόσφατο black mirror, καθώς έχουν σχέση και με τεχνολογία. Το 1-Bit Horror έχει να κάνει με μυστήριες δισκέτες και βιντεοκασέτες (και ότι άλλο μυστήριο γεννηθεί στο μυαλό του δημιουργού), τεχνολογία μιας άλλης, όχι και τόσο μακρινής εποχής και τη σχέση του με την ανθρώπινη επιθυμία. Τα κόμικς αυτά είναι πολύ καλοφτιαγμένα και στυλιζαρισμένα, με εμφανείς manga επιρροές, σχεδιασμένα με old-school τεχνοτροπία 1-bit pixel, ώστε να θυμίζουν ρετρό video games. Η ατμόσφαιρα είναι spooky και το αποτέλεσμα δείχνει πολύ φρέσκο. Μπορείτε να το βρείτε εδώ. Οι ιστορίες είναι στα αγγλικά, αλλά δεν θα δυσκολευτούν κι όσοι δεν είναι αρκετά εξοικειωμένοι με τη γλώσσα. Τα short stories που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής είναι: Electromancy: The Mothmen in the disks The VHS Rewind Agency Part 1 The VHS Rewind Agency Part 2 Αξίζει να το τσεκάρετε

O Darth Vader έχει αποκαλύψει την απίστευτη αλήθεια στον Luke Skywalker. Είναι ο πατέρας του! Εκείνος όμως τον αρνήθηκε. Αρνήθηκε την πρόσκληση του να κατακτήσουν μαζί τον Γαλαξία. Τώρα, ο Darth Vader είναι έξαλλος. Δεν μπορεί να διανοηθεί ότι ο ίδιος του ο γιος τον αρνήθηκε. Γεμάτος δολοφονική οργή, αποφασίζει να επισκεφθεί μέρη που σημάδεψαν το παρελθόν του, πλανήτες που στιγμάτισαν αυτόν και την Padme, που σηματοδότησαν την απομάκρυνση του από την φωτεινή πλευρά της Δύναμης, που τον οδήγησαν εν τέλει σε αυτό που σημαίνει σήμερα η Αυτοκρατορία, ο Palpatine και ο ίδιος ο Darth Vader. Και εκεί θα εξαπολύσει τις σκοτεινές του δυνάμεις. 3η ongoing σειρά του Darth Vader, και ίσως η πιο αδύναμη από όλες. Συγγραφικά ηνία έχει αναλάβει ο Greg Pak, συγγραφέας ο οποίος δεν με έχει ετνυπωσιάσει ποτέ, είτε στον κύριο τίτλο Star Wars vol.1, είτε σε κάποια σκόρπια υπερηρωικά του που έχω διαβάσει. Εχοντας την εγγενή δυσκολία στο να πει μια ιστορία μέσα σε ασφυκτικά πλαίσια, δεν καταφέρνει ποτε΄να περάσει μια, έστω επίπλαστη, αίσθηση αγωνίας, βάζοντας τον Vader να πηγαίνει από πλανήτη σε πλανήτη, και εκεί, μέσω flashbacks, να κάνει μεν flesh out μια ιστορία, αδιάφορα όμως και άνευρα. Και ενώ χρησιμοποιούν ένα μικρό χαρακτήρα από τις ταινίες σε ρόλο-έκπληξη, δεν πατάει πάνω του και δεν τον εκμεταλεύεται πέρα από το πρώτο arc, καθιστώντας και ακριβώς αυτή την έκπληξη, κάτι πρόσκαιρο και εν τέλει αδιάφορα. Μάθημα στην αδιαφορία τελικά είναι τα πρώτα 11 τεύχη (2 arcs και 2 trades αντίστοιχα), και ευτυχώς μετά έρχονται τα 2 crossover events που ακολουθούν (War of the Bounty Hunters, Crimson Reign) και αποκτά ο χαρακτήρας, και η σειρά μαζί του, στόχευση και πορεία. Το καλό βέβαια που έχει κάνει η Marvel στις τελευταίες ongoing της σειρές στο σύμπαν του Lucas, είναι ότι αφήνει τους σχεδιάστες για πολλά τεύχη στον κάθε τίτλο. Έτσι και εδώ, έχουμε τον καιναδό Raffaele Ienco, για τη μεγάλη πλειοψηφία των τευχών, τουλάχιστον μέχρι και για το #24, τελευταίο τεύχος tie-in του Crimson Reign, Καλός σχεδιαστής, με κάποια σχετική προσπάθεια να παίξει λίγο με το ντεκουπαζ, περνάς ευχάριστα και χαζεύεις σε κάποια splash, αλλά σίγουρα όχι κάτι ιδιαίτερο. Την δουλειά πάντως που πρέπει να κάνει, την κάνει και την κάνει καλά. Καλά θα περάσετε συνολικά αν μπείτε στον τίτλο από αυτό το volume, χωρίς να παρουσιάζει βέβαια κάτι ιδιαίτερα αξιόλογο ή αξιομνημόνευτο. 24 τεύχη και 4 trades, και βλέπουμε στην πορεία.....

"I Know the truth..I can never waver from my mission..." - Bruce Wayne Επιτέλους έφτασε στα χέρια μου(με λίγη καθυστέρηση λόγο των γνωστών προβλημάτων με τον Covid 19)και το τεύχος-επίλογος στο εκπληκτικό Joker:The Killer Smile του εκπληκτικού διδύμου Lemire-Sorrentino,που αποτελούν εγγύηση για να διαβάσεις ένα πραγματικά καλό κόμικ στις μέρες μας.Τίτλος του Bat Man:The Smile Killer,και πραγματικά εκεί που ακόμα προσπαθείς να συνέλθεις από το Killer Smile,οι δημιουργοί κρατούν και ένα τελευταίο χαρτί που πετάνε στο τραπέζι και εκπλήσσουν όλους...Γιατί για ποια καλή ιστορία του Joker θα μιλάγαμε αν αυτή δεν σε εκπλήσσει εκτός από το να σε τρομάξει μόνο...Kαι φαίνεται ότι τόσο ο Joker,όσο και οι δύο δημιουργοί δεν είχαν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη... Η ιστορία μας αρχίζει με τον νεαρό Bruce Wayne,που όπως όλα τα μικρά παιδάκια της ηλικίας του,βλέπει στην τηλεόραση το αγαπημένο του πρόγραμμα...Στο οποίο παρουσιαστής είναι ο mr.Smiles(o πρωταγωνιστής του παραμυθιού που διάβαζε ο γιος του Ben Arnell,του ανθρώπου που είχε αναλάβει να...γιατρέψει τον Joker από την παράνοια του...)ο οποίος φαίνεται να παρακολουθεί τον Bruce όπως και αυτός εκείνον...Και να του λέει περίεργα πράγματα...Ότι όλα θα πάνε καλά,η μοναξιά και η στεναχώρια του μικρού θα περάσουν,αρκεί το παιδί να ακούει τι έχει να του πει... Variant cover από Kaare Andrews Χρόνια αργότερα ο Bat Man θα απαντήσει σε ένα κάλεσμα του Gordon,για να έρθει αντιμέτωπος για άλλη μία φορά με τον Joker.Kαι ενώ τον καταδιώκει σε μία εγκαταλειμμένη αποθήκη,ο Bat Man θα βρει μία χάρτινη μάσκα/ζωγραφιά που είχε δημιουργήσει ο ίδιος σαν παιδί για τον Mr.Smiles...Kαι εκεί είναι που θα αρχίσει ο πραγματικός εφιάλτης για τον άνθρωπο νυχτερίδα,αφού όπως ακριβώς και ο Dr.Arnell πριν από εκείνον,έτσι και αυτός πλέον δεν μπορεί να ξέρει τι είναι η πραγματικότητα και τι όχι...Υπήρξε ποτέ ο Bat Man;;Έιναι ο Gordon αστυνομικός επιθεωρητής ή ο ψυχολόγος που έχει από παιδί;;Και γιατί ο Dr.Arnell είναι ακριβώς δίπλα του σε ένα κελί όπως και ο ίδιος;; Με αριστουργηματικό τρόπο ο Lemire παίζει με τη ψυχολογία τόσο του χαρακτήρα,όσο και των αναγνωστών,και μας οδηγεί σε ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό μέσα στη παράνοια,τη ψύχωση,και τη τρέλα που φωλιάζει καλά κρυμμένη μέσα στην ανθρώπινη ψυχή.Έχουμε να κάνουμε με πρώτης τάξεως ψυχολογικό τρόμο,που σε διακατέχει από τη πρώτη στιγμή.Γνωρίζεις ότι κάτι δεν πάει καλά από την έναρξη της ιστορίας,αλλά και πάλι δε μπορείς να διανοηθείς ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως φαίνονται..Δεν έχουμε να κάνουμε με μία ακόμα ιστορία Bat Man εναντίων Joker..Που θα πέσει κυνηγητό άντε και μερικές σφαλιάρες και το καλό θα θριαμβεύσει για μία ακόμα φορά έναντι του κακού...Εδώ ο εχθρός είναι ο ίδιος ο εαυτός του Bruce...Που προσπαθεί να καταλάβει τι τελικά είναι αληθινό και τι όχι...Έιναι κανείς με το μέρος του ή όλοι θέλουν το κακό του...Αυτό που ζει πλέον το αντιλαμβάνεται μόνο ο ίδιος;;Και αν ναι πώς μπορεί να βγει από αυτή την κατάσταση;; Ο Lemire μαζί με τον ήρωα του βάζει τους σπόρους της αμφισβήτησης και στους ίδιους τους αναγνώστες οδηγώντας τους σε μία πορεία με το τρενάκι του τρόμου όχι σε σπηλιά με τέρατα και σκελετούς,αλλά σε μία συναισθηματική κατάσταση στην οποία τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και εφιάλτη μοιάζουν να μην είναι πλέον ορατά...Ποια περίοδος του Bruce Wayne είναι η αληθινή;;Η παιδική του;Η ηρωική του;Ή εκείνη που τον θέλει έγκλειστο στο Arkham;Ποτέ δεν είναι απολύτως σαφές από τον συγγραφέα για το ποια από αυτές τις διαφορετικές πραγματικότητες είναι πραγματικά αληθινή...Στα παιδικά χρόνια του Bruce το χέρι που κινεί τη μαριονέτα στο παιδικό πρόγραμμα που βλέπει ο Bruce μοιάζει με αυτό του Joker...Πώς μπορεί να είναι αυτό δυνατόν αφού τότε δεν υπήρχε καν ο Bat Man,άρα ούτε και ο πρίγκηπας του εγκλήματος...Και αν οι γονείς του Bat Man δεν πεθάναν με το τρόπο που γνωρίζουμε,τότε πώς μπορεί να υπάρχει έπειτα και ο Bat Man;;Μαθήματα ψυχολογικού θρίλερ από το μάστορα του είδους Jeff Lemire,ο οποίος καταφέρνει να προκαλεί ρίγη και τρόμο στους αναγνώστες που υποβόσκει καθ'όλη τη διάρκεια της ιστορίας...Και αυτό δείχνει τη συγγραφική του δεινότητα στο ότι ακριβώς δεν καταφεύγει στην εύκολη λύση της βίας,του αίματος και του gore για να σοκάρει ή να τρομάξει τον αναγνώστη... Σχεδιαστικά για άλλη μία φορά ο Sorrentino παραδίδει μία δουλειά πρώτης σχεδιαστικής ποιότητος,μένοντας σταθερός στο πειραματικό αλλά και ρεαλιστικό του στυλ,και κάνοντας το γνωστό παιχνίδι με τα panels(όπως άλλωστε και στο αριστουργηματικό Gideon Falls) που θα κάνει τα μάτια των αναγνωστών να ασχοληθούν μαζί τους για πολύ περισσότερο από λίγα δευτερόλεπτα.Εκμεταλεύεται στο έπακρο τις δυνατότητες που του δίνει το μέσο για να αποδώσει με το πιο αριστουργηματικό σχεδιαστικά τρόπο τα κείμενα του συνεργάτη του.Η Jordie Bellaire για ακόμα μία φορά μας ενθουσιάζει με την εναλλαγή στη χρωματική της παλέτα από τα φωτεινά(παιδική ηλικία του Bruce)στα σκοτεινά(Bat Man,Arkham)τονίζοντας έτσι την αντίθεση στις 3 διαφορετικές χρονικές περιόδους στη ζωή του Bruce Wayne.Δε θα μπορούσε ο Lemire να είχε διαλέξει πιο ικανούς συνεργάτες για να διηγηθεί την ιστορία του από τους Sorrentino&Bellaire και ελπίζω να συνεχίσει να δημιουργεί μαζί τους για πολλά χρόνια ακόμα. Το τέλος της ιστορίας αφήνει τον αναγνώστη να αποφασίσει τι ακριβώς νομίζει ότι μπορεί να συμβαίνει...Ίσως όμως να είναι και η αρχή μίας άλλης ιστορίας που οι δημιουργεί να θελήσουν να μας εξιστορήσουν στο μέλλον..Το Bat Man : The Killer Smile αγκαλιάζει θέματα όπως η ψύχωση,ο υπαρξιακός τρόμος,οι παραισθήσεις,οι παιδικοί εφιάλτες και το διφορούμενο μυστήριο χωρίς όμως να δίνει έτοιμες απαντήσεις στον αναγνώστη,ο οποίος θα αναρωτιέται για καιρό τι ακριβώς μπορεί να συμβαίνει...Ο καλύτερος επίλογος ( ; ) σε ένα πραγματικά αριστουργηματικό έργο που το θεωρώ ήδη κλασικό να σταθεί δίπλα σε άλλες μεγάλες ιστορίες του Joker όπως το Killing Joke και το the Man who Laughs,και που σίγουρα θα δώσει στον αναγνώστη τροφή για σκέψη για μεγάλο διάστημα αφότου ολοκληρώσει την ανάγνωση του.Το Black Label δεν με έχει απογοητεύσει ως τώρα ούτε μία φορά και περιμένω με αγωνία και το Three Jokers(αυτό και αν δεν άργησε!!)για να συνεχίσει τη καλή παράδοση του imprint της DC που αποτελεί άξιο παιδί της πάλαι ποτέ Vertigo.

Σε ένα σύμπαν όπου η Αυτοκρατορία και οι Επαναστάτες μάχονται για την ψυχή του, στην υποβαθμισμένη καθημερινότητα των μεγαλουπόλεων και των απομακρυσμένων πλανητών, κυριαρχεί το δίκαιο του ισχυρού. Το δίκαιο των μεγάλων εγκληματικών οργανώσεων. Των μεγάλων εγκληματικών οργανώσεων και των οργάνων τους, των κυνηγών επικυρηγμένων, των κυνηγών κεφαλών, των Bounty Hunters. Και σε αυτά τα επίπεδα, η πραγματικότητα είναι ακόμα πιο σκληρή, τα προβλήματα άμεσα και συνήθως, η λύση τους, βρίσκεται στην άκρη ενός blaster. OK τώρα, μετά το ξεδίπλωμα των λογοτεχνικών μου ικανοτήτων στην προηγούμενη παράγραφο, πάμε τώρα να σας γράψω για μια μέτρια σειρά στο σύμπαν του Star Wars. Και παρόλο που πιάνει ένα κομμάτι του σύμπαντος που θα μπορούσε να έχει αρκετό ενδιαφέρον, αυτό των Bounty Hunters και των μεταξύ τους σχέσεων, η σχετικά κακή εκτέλεση από τον συγγραφέα Ethan Sacks, δεν την αφήνει να πάρει ποτέ μπροστά. Πρωταγωνιστής είναι ο Bellert Vallance, ένας πρώην στρατιώτης της αυτοκρατορίας, ο οποίος έχασε ένα μεγάλο μέρος του σώματος σε μία μάχη, και πλέον, μετά από χειρουργικές επεμβάσεις, είναι ένα cyborg. Και στην πορεία αντιλαμβάνεται ότι η αυτοκρατορία δεν του τα λεει καλά, αλλά δεν είναι και τόσο καλός ώστε να πάει με τους επαναστάτες, άρα γίνεται bounty hunter, και έχει και ένα love interest από το παρελθόν κλπ κλπ κλπ. Όλα καλά μέχρι εδώ, αν και αναμενόμενα και basic, αλλά το ζήτημα είναι ότι ο Sacks, στην προφανή προσπάθεια του να boostαρει την ιστορία του, μπλέκει μέσα τον Boba Fett, μπλέκει τον Bossk αλλά και όποιον άλλο γνωστό bounty hunter έχει περάσει από ταινίες, σειρές και animation. Και συνεχίζοντας ακάθεκτος, φτιάχνει και 3-4 καινούριους χαρακτήρες του επαγγέλματος και τους ρίχνει όλους μαζί σε μια ιστορία η οποία δεν παίρνει ούτε μισό λεπτό περιθώριο να ανασάνει, παρά το ξύλο, οι μπούφλες και τα blaster-shots διαδέχονται απνευστί το ένα το άλλο. Σαν αποτέλεσμα, δεν πολυκαταλαβαίνεις ποιος είναι και τι, τι θέλει να κάνει και γιατί και για ποιο λόγο ακριβώς βρίσκονται 7-8 άτομα μονίμως στον ίδιο χώρο να πλακώνονται μεταξύ τους, και όχι μόνο. Πιστεύω ότι υπήρχε περιθώριο να βγει κάτι αξιόλογο, αλλά τουλάχιστον στα 11 πρώτα τεύχη, τα οποία απαρτίζουν και τα δύο πρώτα trade paperbacks, σαν γεύση μένει κάτι όμορφο, αλλά ελαφρά μπερδεμένο και άνοστο. Ένα καλό, όπως αναφέρω και πιο πάνω, είναι ότι μιλάμε για ένα όμορφο κόμικ. Και σε αυτό συμβάλλει το γεγονός ότι και τα πρώτα 11 τεύχη τα σχεδιάζει ο ίδιος δημιουργός, ο Paolo Villanelli. Το έχει το setting, έχοντας σχεδιάσει αρκετά Star Wars στο παρελθόν, μαζί με κάποια άλλα υπερηρωικά της marvel και κάποια G.I.JOE, και γενικά η δουλειά του είναι φανταχτερή, "γεμάτη", λίγο ίσως περισσότερη busy από ότι χρειάζεται, αλλά συνολικά εντυπωσιακή και ταιριαστή για ένα σενάριο στο οποίο γίνεται, κατά βάση, σκοτωμός στα περισσότερα του καρέ. Με τα πρόσωπα έχει ένα θεματάκι, στα κοντινά του δεν ξεχωρίζουν πολύ και με μπέρδευε, αλλά γινόταν γενικότερα χαμός σε όλα τα τεύχη οπότε δεν έβγαζα και πολύ άκρη γενικώς. Καλός πάντως για το είδος. Συνολικά ΟΚ, περνάει τη βάση, χωρίς βέβαια ιδιαίτερες απαιτήσεις, μια σειρά για χαλάρο διάβασμα. 4 trades μέχρι τώρα, με τα 3 και 4 να είναι τα tie-ins τεύχη των δύο events, του War of the Bounty Hunters και του Crimson Reign αντίστοιχα, όπου και φτάνουν μέχρι και το τεύχος 22. Συνολικά έχουν βγει 28 τεύχη μέχρι τώρα, από τις λίγες τόσο μεγάλες ongoing σειρές Star Wars. Ρίξτε του μια ματιά, και μόνο για το eye-candy είναι αρκετό.

Πρώτο καλό κόμικ μετά από καιρό και κάτι που αξίζει να πούμε δύο κουβέντες ξέχωρα από τα άλλα θρεντ, είναι το τρίτευχο Three Jokers που έβγαλε η DC τον Αύγουστο του '20 με μηνιαία συχνότητα. Θυμάμαι πως τότες είχα διαβάσει το πρώτο τεύχος και του είχα κοτσάρει έναν αρχοντικό άσσο στο goodreads, για λόγους που και σε αυτή την ανάγνωση εντόπισα αλλά δεν με ενόχλησαν απ'ό,τι φαίνεται το ίδιο Το κόμικ δια χειρός Johns στην ιστορία (αυτός ο γεροξεκούτης που τελευταία το έχει ρίξει στις παραγωγές ουκ ολίγων ταινιών/σειρών στο DCCU του οποίου είναι και συν-ιδρυτής) και σχέδιο αυτού του εξαίρετου νέου ονόματι Jason Fabok, ενός Bolland copy-cat αλλά με τον καλύτερο τρόπο. Τόσο καλό που δεν ασχολείσαι καν με το γεγονός ότι ο τύπος έκατσε και έμαθε απ'έξω όλο το σχεδιαστικό στιλ του αλλουνού από το Killing Joke και το κότσαρε εδώ. Άλλωστε, άμα το αποτέλεσμα είναι καλό, δεν είναι κλεψιά ε; Σε κάθε περίπτωση και οι δύο ξέρουν τι κάνουν, το σχέδιο παίρνει σε φάσεις το σενάριο από το χέρι αλλά γενικά είναι ένα πάρα πολύ τίμιο κόμικ που ευχαριστήθηκα μετά από (υπερβολικά πολλές) μούφες μπατμανο-κόμικ τις τελευταίες μέρες. Ιστορία λοιπόν - υπάρχουν περισσότεροι τζόκερ από ένας; Σε μια post-killing joke και A Death in the Family χρονική φάση, όπου η Batgirl έχει αναρώσει πλήρως από την αναπηρία που υπέστη στο KJ και ο Todd έχει επιστρέψει σαλεμένος και με μηδενική ηθική ως Red Hood μετά το σχεδόν-μέχρι-θανάτου ξύλο στο DitF, ο Μπάτμαν παρακολουθεί να συμβαίνουν τρία εγκλήματα ταυτόχρονα, σε διαφορετικά σημεία του Γκόθαμ. Όλα φαίνονται να διαπράχθηκαν από τον Τζόκερ. Σωσίες; Άριστα ορχηστρωμένη απάτη; Σε τρία τεύχη βουτάμε για μια ακόμα φορά στην χαώδη παράνοια του μυαλού του παλιάτσου βλέποντας τον να δημιουργεί νέους εγκληματίες στα χνάρια του. Ο Comedian, ο Clown και ο Criminal είναι τρεις διαφορετικές φιγούρες με απώτερο σχέδιο να δημιουργήσουν την τέλεια νέμεση του Μπατμαν - τον ultimate αντίπαλο, έναν Joker που θα είναι και το τέλος του νυχτερίδα. Γι'αυτό, στρέφονται στον μεσόκοπο Joe Chill, τον δολοφόνο της Μάρθας και του Τόμας. Κακά; Έχει μερικά. Παίζει πολύ το σκηνικό όπου ο Τζόκερ δηλητηριάζει με το χημικό που τον δημιούργησε, ανθρώπους και ζώα. Σκάνε λοιπόν σε μια φάση Batgirl, Red Hood και Batman σε ένα ενυδρείο για να τσιμπήσουν τον έναν από τους τρεις, τον Clown. Και ξαφνικά βλέπεις ψάρια με τζόκερ χαμόγελα, τα οποία έχουν.....κραγιόν. Οπότε έρχομαι εγώ και ρωτάω - έκατσε ο τζόκερ ή οι λακέδες του και έβαψαν τα "χείλια" των ψαριών κόκκινα, ή θέλουν να μας πουν ότι με το που έρθεις σε επαφή με το αέριο ξαφνικά βάφεσαι κιόλας αυτόματα; Μεχ, λεπτομέρειες θα πει κάποιος αλλά υπάρχουν πολλές σαβούρες εκεί έξω με τέτοιες υπερβολές γραμμένες, θα μπορούσαν να το προσέξουν. Επίσης, οι ιστορίες της Batgirl και του Red Hood ίσως θα μπορούσαν να αναπτυχθούν λίγο παραπάνω, αλλά πιθανολογώ πως δεν έγινε λόγω χώρου/συγκεκριμένου αριθμού σελίδων. Διαβάστε το, έχει σχεδιάρα από τον τεράστιο Μπόλαντ Φαμπούκ!

Ως άνθρωπος που αγάπησε το "Watchmen", είχα μια επιθυμία να δω μια συνέχεια της ιστορίας, με το τέλος του αρχικού έργου στο μυαλό. Παρ' όλα αυτά, δίστασα να διαβάσω το "Doomsday Clock", κάθως το ένιωθα περισσότερο σα crossover event παρά σα sequel. Από την άλλη, όταν είδα το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους του "Rorschach" των Tom King και Jorge Fornes, με τράβηξε η ίδεα να δω μια μηνιαία σειρά βασισμένη σε έναν από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες του αρχικού έργου. (Εξώφυλλο 1ου τεύχους, πηγή https://www.amazon.com/RORSCHACH-1-CVR-JORGE-FORNES/dp/B08KSCQCXC) Το "Rorschach" ξεκίνησε τη κυκλοφορία του το 2020 και τελειωσε το 2021 από τη DC Comics, μέσω της σειρας εκδόσεων Black Label. Πρόκειται για μια αστυνομική ιστορία μυστηρίου noir, όπου ο πρωταγωνιστής ερευνά μια απόπειρα δολοφονίας υποψήφιου πολέμου, η οποία βάσει δακτυλικού αποτυπώματος που βρέθηκε στον νεκρό δράστη, φαίνεται να έχει γίνει από τον Joseph Kovacs, τον αυθεντικό Rorschach. Κάτι τέτοιο όμως θα ήταν αδύνατο, καθώς (πηγή https://ew.com/books/dc-announces-new-rorschach-comic-from-writer-tom-king/) Το κόμικ μένει πιστό στο αρχικό έργο και χτίζει το σενάριο βάσει αυτού, παρ' όλο που δε συνδέεται άμεσα μαζί του. Αναφέρονται γεγονότα και καταστάσεις που συνέβησαν στο αρχικό εργό, ενώ υπάρχουν αναφορές και σε άλλα έργα του Alan Moore, όπως το "Batman: Killing Joke" και το "V for Vendetta". Είναι ένα συμπαθητικό crime noir κόμικ που παίζει αρκετά με την αφήγηση και τα layouts, ενώ συνδέει την ιστορία με το "Watchmen" με έναν αρκετά εφικτό τρόπο. Από την άλλη, τα δυο κόμικς ίσως συνδέονται υπερβολικά εφικτά, καθώς ο αναγνώστης θα πρέπει να ξέρει καλά την ιστορία του "Watchmen" ώστε να πιάσει το νόημα του "Rorschach", με τη μεγαλύτερη έμφαση να δίνεται στο τελευταίο τεύχος. Το σχεδιαστικό ύφος της σειράς ακολουθά επίσης πιστά το αρχικό έργο, ενώ παράλληλα φαίνεται να υιοθετεί και πιο μοντέρνες ρίζες, δημιουργόντας ένα πιο ξεχωριστό στυλ. Πρόκειται για ένα αρκετά καλό στόρυ μυστηρίου με ελκυστικό σχέδιο και αρκετά ενδιαφέρουσα αφήγηση, που όμως ίσως κάποιες φορές είναι πάρα πολύ πιστό στο αρχικό έργο στο οποίο βασίστηκε. Fun Fact:

Ο Ethan Reckless, είναι ένας "σημαδεμένος" ψυχικά άνθρωπός, ο οποίος έχει συνειδητά βγει έξω από το σύστημα. Λειτουργώντας σαν παράνομος ιδιωτικός ντετέκτιβ, σαν μισθοφόρος και σαν κυνηγός κεφαλών, δουλεύει τόσο-όσο, ώστε να βγάζει τα προς το ζειν και πολλές φορές αρνιέται επικερδείς δουλειές γιατί απλά δεν του ταιριάζουν. Με την βοήθεια της γραμματέας/έμπιστης του Anne, και με έδρα ένα παλιό εγκαταλελειμένο σινεμά στο Λος Αντζελες το 1981, βρίσκει δουλειές. Ή μάλλον τον βρίσκουν αυτές. Κανείς όμως δεν ξέρει ότι παλιότερα ήταν ένας πράκτορας στο FBI, μέχρι που μια δουλειά του ως μυστικός μέσα σε μια επαναστατική οργάνωση, τον έκανε να τα παρατήσει όλα, αηδιασμένος και στιγματισμένος. Και όλα αυτά, μέχρι που μια μοιραία γυναίκα, μια γυναίκα από αυτό ακριβώς το βρώμικο παρελθόν του, θα κάνει την επανεμφάνιση της...... ΟΚ, αποφάσισα ότι δεν είμαι ο σωστός άνθρωπος για να παρουσιάζω κόμικς των Ed Brubaker και Sean Phillips. Εν μέρει φταίω εγώ για αυτό, εν μέρει φταίνε και αυτοί. Εγώ φταίω γιατί έχω διαβάσει σχεδόν τα πάντα από όσα έχει γράψει ο Brubaker. Και αυτοί φταίνε γιατί μένουν τόσο κοντά, τόσο προσηλωμένοι στο είδος και τη μανιέρα που τους έκανε τόσο επιτυχημένους. Το noir, το pulp-noir, αυτό το χιλιο-χρησιμοποιημένο είδος με τους κατεστραμένους πρωταγωνιστές, τα τσιγάρα, τα ουίσκια και τις επίσης κατεστραμένες, αλλά πάντα επικίνδυνες femme fatale. Και παρόλο που δεν κουνιούνται ούτε εκατοστό από τα τετριμμένα tropes του είδους, καταφέρνουν και το κάνουν τόσο καλά, ώστε να περνάει και ο αναγνώστης καλά και να μην γκρινιάζουν και οι περίεργοι (π.χ. εγώ) ότι επαναλαμβάνονται. Γιατί έχουν καταφέρει το πλέον δύσκολο, να γράφουν και να σχεδιάζουν τόσο καλά και να συνεργάζονται τόσο αρμονικά μεταξύ τους, να προσθέτουν πολύ μικρές λεπτομέρειες και να αλλάζουν τόσο λίγο σεναριακά όσο και σχεδιαστικά, ώστε να σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι ξαναβλέπεις την αγαπημένη σου ταινία. Ή ότι βλέπεις ένα homage στην αγαπημένη σου ταινία, το οποίο είναι τόσο καλοφτιαγμένο, τόσο περιποιημένο και τυλιγμένο με στοργή και αγάπη, ώστε με το τέλος να αισθάνεσαι ότι συνάντησες έναν παλιό αγαπημένο φίλο. Κατά τα άλλα, ουδέν. Ή μάλλον, πολύ λίγα μπορείς να πεις για κάτι τόσο καλοφτιαγμένο και προσεκτικά δομημένο. Ο Brubaker πατάει πάνω στην εμπειρία του και το κάνει να εμφανίζεται εύκολο. Με σωστές αναλογίες περιγραφής και διαλόγου, με σωστό ψυχογράφημα των χαρακτήρων του, με λιτή και συνοπτική γραφή, μας δίνει μια ιστορία δεμένη, με σωστή ανάπτυξη και σχετικά αναμενόμενο φινάλε, πετώντας όμως και μια έκπληξη στη πορεία. Χωρίζει την αφήγηση του σε κεφάλαια, υπενθυμίζοντας μας έτσι ότι γράφει graphic novel και όχι μηνιαίο floppy, και αναδεικνύοντας έτσι την noir αισθητική για άλλη μια φορά. Ο Phillips έχει τρομερή ικανότητα στο στήσιμο των φιγούρων του, οι οποίες αποπνέουν κίνηση και ρυθμό, παίζει με τα καρέ τόσο όσο για να μην βαριέσαι και χωρίς πάντως να ξεφεύγει ιδιαίτερα, και δίνει, κάποια απολύτως ταιριαστά με την ατμόσφαιρα, splash pages, δείχνοντας ότι μπορεί να μην είναι ο πιο "χεράς" σχεδιαστής, αλλά σίγουρα είναι από τους πιο επαγγελματίες του είδους. Δεν έχω να γράψω κάτι άλλο. Ασφαλής αγορά, δεν μπορώ να διανοηθώ κάποιος να μην περάσει καλά διαβάζοντας το. Κυκλοφόρησε μόνο σε σκληρόδετη, κανονικού μεγέθους, έκδοση 144 σελίδων. Η σειρά θα συνεχιστεί με τον ίδιο τρόπο, με ανεξάρτητες δηλαδή και αυτοτελείς εκδόσεις, οι οποίες θα έχουν τον ίδιο χαρακτήρα αλλά θα μπορούν να διαβαστούν αυτούσιες και χωρίς υποχρεωτικά να έχεις γνώσεις των προηγουμένων. Το 2ο βιβλίο, με τίτλο Friend of the Devil, κυκλοφορεί ήδη, ενώ το τρίτο, με τίτλο Destroy All Monsters, θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο. Πάρτε όλα άφοβα!

Καλησπέρα σε όλους. Είδα ότι δεν υπάρχει topic για τις Μπαμπαδοϊστορίες του Νικόλα Στεφαδούρου που κυκλοφόρησαν σε μορφή ανθολογίας τον Οκτώβριο απ' τις εκδόσεις Μικρός Ήρως και πήρα την πρωτοβουλία να φτιάξω ένα με την παρουσίασή μου στο Smassing Culture. Αν δεν το έχετε πάρει ακόμα πάντως σας παροτρύνω σίγουρα να το κάνετε σύντομα. Μπορεί να υπάρχουν πολλά comic strips στην ελληνική κόμικ σκηνή, αλλά αυτό σίγουρα ξεχωρίζει γιατί πέρα από γέλιο προκαλεί σε κάποιες στιγμές και έντονες συγκινήσεις Ακολουθεί η παρουσίαση του comic: Είναι συχνό φαινόμενο η παρατήρηση – μομφή προς τους νέους γονείς ότι ρέπουν να συζητούν σχεδόν αποκλειστικά για τα παιδιά τους. Βέβαια αυτό δεν είναι παράλογο αφού όταν έρχεται ένα παιδί στη ζωή μίας οικογένειας (και ειδικά το πρώτο) αναδιοργανώνει πλήρως τη μέχρι τότε ζωή του ζευγαριού, το οποίο πλέον σπαταλά σχεδόν όλη την ενέργεια που του απομένει απ’ τη δουλειά στη φροντίδα του παιδιού. Επομένως, είναι απολύτως φυσιολογικό όταν συναντιούνται με τους φίλους τους να συζητούν κυρίως για εκείνες τις κωμικοτραγικές εμπειρίες της νέας καθημερινότητάς τους που πλέον σε τίποτα δεν θυμίζει το πρόσφατο παρελθόν τους. Άλλωστε με τον ίδιο τρόπο δεν αντιμετωπίζουμε καθετί στο οποίο αφιερώνουμε την καθημερινότητά μας, είτε αυτό είναι το σχολείο, είτε το πανεπιστήμιο, είτε η δουλειά μας; Τι συμβαίνει όμως όταν ένας σκιτσογράφος το πάει σε άλλο επίπεδο και δεν απασχολεί μόνο τον κοινωνικό του περίγυρο με τις Μπαμπαδοϊστορίες του, αλλά και το αναγνωστικό κοινό του; Πολλά πράγματα μπορούν να συμβούν, εξαρτάται πώς θα χειριστεί το θέμα. Στην περίπτωση του Νικόλα Στεφαδούρου πάντως, το αποτέλεσμα είναι μία πολύ τρυφερή αποτύπωση κωμικοτραγικών στιγμών της ζωής του απ’ τη στιγμή που έγινε πατέρας, οι οποίες ξεχειλίζουν αγάπη, στοργή, συγκίνηση και χιούμορ. Σίγουρα δεν είναι απ’ τις περιπτώσεις που μπορείς να τις προσπεράσεις με ένα φευγαλέο «Ok boomer», όσο κι αν θες να το παίξεις ατίθασο νιάτο! Γιατί τα comic strips του Στεφαδούρου δεν είναι comic απόδοση των «Μανούλων του Facebook», ούτε αναπαράγουν τα τυπικά κλισέ για να κάνουν εύκολο χιούμορ, τύπου «ζακέτα να πάρεις». Ακόμα κι όταν αναφέρεται σε κάποια από αυτά, το κάνει με εύστοχο τρόπο ώστε να τα κριτικάρει με χιούμορ που δεν είναι αστεία – κονσέρβα. Επιπλέον, ο Στεφαδούρος δεν διηγείται τις γονεϊκές εμπειρίες του με βαρετό και δασκαλίστικο τρόπο. Δεν γράφει διδακτικές ιστορίες για γονείς και παιδιά, παρ’ όλο που νιώθει την ανάγκη να διαφοροποιήσει πλήρως τον εαυτό του από άλλους γονείς με ομοφοβικές, ρατσιστικές και εθνικιστικές ιδέες και συμπεριφορές. Στόχος του δεν είναι να δημιουργήσει έναν «οδηγό» νέων γονέων που είναι nerds και αντισυμβατικοί όπως ο ίδιος, αλλά να αφηγηθεί τη δική του εμπειρία με τη μορφή ενός τρυφερού ημερολογίου μίας σχέσης σε εξέλιξη. Κάθε ιστορία περιέχει μία διαφορετική στιγμή που έζησαν με την κόρη του και τη σύζυγό του και χαράχτηκε στο νου του ή μια σκέψη που δεν μπορεί να φύγει απ’ το μυαλό του. Τις περισσότερες φορές αυτές οι στιγμές είναι χιουμοριστικές, nerdουλιάρικες, τρυφερές και χαρούμενες, με την ικανότητα να σκορπούν το γέλιο ή τουλάχιστον να διαβάζονται με ένα χαμόγελο καρφωμένο συνέχεια στην έκφραση του αναγνώστη. Όμως, στις σελίδες του comic υπάρχουν και ιστορίες λυπητερές, οι οποίες μας θυμίζουν ότι όλα είναι μέσα στη ζωή μας -καλά και κακά- και πρέπει να είμαστε δυνατοί και ενωμένοι για να τα αντιμετωπίσουμε. Στις Μπαμπαδοϊστορίες ο Νικόλας Στεφαδούρος αφηγείται τις προσωπικές του εμπειρίες από μία απ’ τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής του, με τρόπο που δεν κρύβει τα πλούσια συναισθήματά του. Όμως δεν είναι η πρώτη φορά που ο δημιουργός εμπνέεται απ’ το οικογενειακό του περιβάλλον προκειμένου να αφηγηθεί μία comic ιστορία. Εδώ θα πρέπει να θυμηθούμε την Αλεξάνδρεια, ένα comic που αποτελούνταν κι εκείνο από ημι-αυτοτελείς μονοσέλιδες ιστορίες εμπνευσμένες απ’ τα παιδικά χρόνια του πατέρα του -του Γιώργου Στεφαδούρου- στην Αλεξάνδρεια. Η Αλεξάνδρεια και οι Μπαμπαδοϊστορίες είναι τα -μέχρι στιγμής- πιο προσωπικά έργα του Στεφαδούρου, γεμάτα συναισθήματα που εμπλουτίζουν την αναγνωστική εμπειρία. Βέβαια στις Μπαμπαδοϊστορίες ο Στεφαδούρος ξετυλίγει χωρίς ταμπού και τον nerd εαυτό του. Μας θυμίζει έτσι ότι πρόκειται για έναν δημιουργό με ευρεία γκάμα, ο οποίος μπορεί να υποστηρίξει από προσωπικές ιστορίες συγκινητικές και συναισθηματικές, μέχρι σκληρά nerd comics με ζόμπι, όπως το OMG Zombies. Τον βοηθάει βέβαια να κινείται με ευκολία στα διαφορετικά είδη και το υψηλού επιπέδου καρτουνίστικο σχέδιό του, με το οποίο μπορεί να δοκιμάζει το ύφος της γραφής και της φαντασίας του σε διαφορετικά μοτίβα και αφηγηματικά πλαίσια, χωρίς κινδυνεύει να βρεθεί εκτός context. Οι Μπαμπαδοϊστορίες μπορεί να τυπώθηκαν πριν λίγο καιρό ως ανθολογία από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως, όμως δεν έχουν σταματήσει να κυκλοφορούν νέα επεισόδια. Η σειρά είχε ξεκινήσει να δημοσιεύεται τακτικά στο socomic.gr και πλέον έχει μετακομίσει στο all4mama.gr. Η έντυπη ανθολογία περιλαμβάνει στο τέλος της και στριπάκια από guests δημιουργούς: τον Βαγγέλη Λιόλη, τον Νίκο Κούτση, τον Κωνσταντίνο Κάτσο, τον Θανάση Καραμπάλιο, τον Τόνυ Τζανουκάκη και τη Δήμητρα Αδαμοπούλου. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Smassing Culture

Με αυτή τη σειρά 12 τευχών, ο Τομ Κινγκ προσπαθεί να προσαρμόσει στη σύγχρονη εποχή, έναν από τους πιο ιστορικούς τίτλους της DC, που διήρκεσε 23 ολόκληρα χρόνια, αλλά και να δώσει μια νέα πνοή σε έναν ήρωα, κάποιες από τις ιστορίες του οποίου είχαμε διαβάσει σε ένα από τα πιο ιστορικά περιοδικά της χώρας μας. Τι χρειάζεται να γνωρίζετε Ο Άνταμ Στρέιντζ ήταν αρχαιολόγος, όταν χτυπήθηκε από μια μυστηριώδη ακτίνα, που τον μετέφερε στο μακρινό πλανήτη Ρανν, εκεί όπου έγινε ήρωας, παντρεύτηκε την Αλάννα, την κόρη του αρχηγού του πλανήτη και έκανε μαζί της μια κόρη. Η ακτίνα, η οποία αρχικά τον μετέφερε στο Ρανν, τον μεταφέρει σε τακτά χρονικά διαστήματα πίσω στη Γη, όπου ο Άνταμ χρησιμοποιεί την τεχνολογία του Ρανν, για να γίνει ήρωας και στο μητρικό του πλανήτη, αλλά και μέλος της JLA. Παρακάτω... Η αρχή της ιστορίας βρίσκει το Στρέιντζ να υπογράφει βιβλία, που αφηγούνται τον τρόπο με τον οποίον αυτός και η Αλάννα έσωσαν το Ρανν από την εισβολή των Πυκκτ. Έχει γίνει σταρ στη Γη και ο υπέρτατοις ήρωας στο Ρανν. Μήπως όμως ο Άνταμ στη διάρκεια του πολέμου χρησιμοποίησε αθέμιτα μέσα και υπερβάλλουσα σκληρότητα ενάντια στους εισβολείς; Μήπως δεν είναι ήρωας, αλλά εγκληματίας πολέμου; Ο ίδιος επιμένει στην αθωότητά του και έχει ένα συντριπτικό επιχείρημα: έχασε την κορούλα του κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ίσως να έκανε κάποια λάθη, αλλά έγιναν υπό την επήρεια της απώλειας και της επιθυμίας του να προστατεύσει το θετό του πλανήτη. Ζητά να καθαρίσει το όνομά του και αναλαμβάνει ο μεγαλοφυής Mr. Terrific, μέλος κι αυτός της JLA να ανακαλύψει την αλήθεια. Το κόμικ Ο Τομ Κινγκ ξέρει να γράφει, σίγουρα όχι πάντα εξίσου καλά, αλλά σίγουρα ξέρει να γράφει. Και εδώ γράφει καλά και στήνει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, στην οποία τα γεγονότα εμφανίζονται σταδιακά μπροστά μας, καθώς προσπαθούμε να ανακαλύψουμε κι εμείς τι πραγματικά συνέβη στον πόλεμο. Πολύ καλοστημένοι διάλογοι, ενήλικο περιεχόμενο, μικρές πινελιές, που δείχνουν την ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων, όπως τα τσιγάρα, που καπνίζει αρειμανίως η Αλάννα και πάνω από όλα μια ενδιαφέρουσα πλοκή, που θέτει ηθικά διλήμματα. Το πιο ενδιαφέρον, όμως, στοιχείο του κόμικ, είναι ότι ο Κινγκ είχε τη φαεινή ιδέα να αναθέσει το σχέδιο σε δύο διαφορετικούς στο στιλ σχεδιαστές, στο συνεργάτη του και σε άλλα κόμικς Mitch Gerads, που έχει αναλάβει τις σκηνές του παρόντος και στον Evan "Doc" Shaner, που σχεδιάζει εκείνες του παρελθόντος με το σχέδιο των δύο να εναλάσσεται ορισμένες φορές ακόμη και στην ίδια σελίδα. Το σχέδιο του πρώτου είναι πιο βρόμικο, πιο ρεαλιστικό και με πιο μουντά χρώματα, ενώ του δεύτερου είναι πιο κλασικό, κοντά στην παραδοσιακή υπερηρωική τεχνοτροπία και με σαφώς πιο φωτεινά χρώματα. Αυτή η οπτική αντίστιξη διατρέχει όλο το κόμικ και θέτει και τα όρια της προβληματικής: ο Gerads σχεδιάζει έναν ηθικά αμφιλεγόμενο ήρωα, ο δε Shaner έναν ηρωικό πολεμιστή. Το τι από τα δύο ισχύει, θα αποκαλυφθεί στην πορεία του κόμικ. Αρκετά ενδιαφέρον κόμικ, που ξεφεύγει από τα συνήθη υπερηρωικά, είχε κάποια επιτυχία με τους κριτικούς και ήταν υποψήφιο για τρία βραβεία Eisner το 2021 στις κατηγορίες "Best Limited Series", "Best Penciller/Inker or Penciller/Inker Team" και "Best Lettering" για τον Clayton Cowles. Παρόλα αυτά, χρειάζεται κάποια γνώση του κόσμου της DC, κάτι που ίσως αποτρέψει αρκετούς από την ανάγνωσή του. Επίσης, σίγουρα μπορούν να γίνουν παραλληλισμοί με γεγονότα και καταστάσεις του δικού μας κόσμου. Κάποιοι/ες ίσως εντυπωσιαστούν, άλλοι/ες ίσως τα θεωρήσουν εύκολα και αδιάφορα, αλλά ας αφήσουμε αυτό το θέμα να αναπτυχθεί στα σχόλια. Το κόμικ κυκλοφόρησε σε μια ωραία, σκληρόδετη έκδοση με ελάχιστο επιπλέον υλικό. Ανήκει στη σειρά Black Label, άρα να περιμένετε ενδιαφέρουσες ανατροπές στην ιστορία. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

Ένα πολύ ενδιαφέρον κόμικ, που αφηγείται μια αληθινή ιστορία, που έλαβε χώρα στη γερμανοκρατούμενη Γαλλία προς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η ιστορία σχετίζεται με τις έρευνες γα την ανεύρεση του Μαρσέλ Πετιό, ενός κατά συρροήν δολοφόνου στο Παρίσι, ο οποίος εν μέσω κατοχής, εκτοπισμών και δολοφονιών εκ μέρους της Γκεστάπο και των SS, βρίσκει την ευκαιρία να δολοφονεί και να τεμαχίζει Εβραίους, προκειμένου να οικειοποιείται τα πλούτη τους. Ο θρασύτατος δολοφόνος εμφανιζόταν μάλιστα ως μέλος της αντίστασης, προθυμοποιούμενος να βοηθήσει τα μελλοντικά θύματά του να διαφύγουν από τη Γαλλία, κερδίζοντας έτσι την εμπιστοσύνη τους. Το απίστευτο στην όλη ιστορία ήταν, ότι ο Πετιό δεν ήταν τυχαίος: εξασκούσε το επάγγελμα του γιατρού, έχοντας μάλιστα σημαντική πελατεία, ενώ είχε χρηματίσει και δήμαρχος σε μια επαρχιακή πόλη, αλλά καθαιρέθηκε με κατηγορίες για απάτη. Είχε επιδείξει και στο παρελθόν δείγματα ψυχωτικής συμπεριφοράς, αλλά κανείς δεν υποψιαζόταν αυτό, που συνέβαινε, ούτε καν η οικογένειά του. Τελικά, συνελήφθη και εκτελέσθηκε το 1946 με τις κατηγορίες της δολοφονίας 26 ατόμων, αν και τα θύματά του υπολογίζονται σε πολλά περισσότερα. Αυτή την απίστευτη ιστορία αφηγείται σε ένα σφιχτό σενάριο η Στέφανι Φίλιπς, προσπαθώντας και η ίδια να καταλάβει τους λόγους, που οδήγησαν τον Πετιό να διαπράξει τόσα εγκλήματα και μάλιστα με τέτοιο φρικαλέο τρόπο. Ακολουθεί μια γραμμική αφήγηση, ξεκινώντας την ιστορία το 1944 και διανθίζοντάς τη σποραδικά με φλας μπακ, για να μας δείξει κάποια στοιχεία του παρελθόντος του Πετιό. Αν και η αφήγησή της ακολουθεί πρακτικά τους κανόνες και τις συμβάσεις ενός θρίλερ, η Φίλιπς δεν ξεχνά το ιστορικό υπόβαθρο και μας παρουσιάζει τη συγκλονιστική αδιαφορία των Γερμανών απέναντι στο θέμα, αλλά και την αλαζονεία τους, τη στιγμή μάλιστα, που το Γ' Ράιχ καταρρέει και οι Γερμανοί σκέφτονται να κατακάψουν το Παρίσι, καθώς θα αποχωρούσαν. Το σχέδιο του Κοτζ είναι ιδιόρρυθμο, ίσως λιγότερο λεπτομερές, από όσο θα ήθελα, αλλά εξυπηρετεί και προωθεί την ιστορία με μεγάλη επιτυχία. Δίνει μεγάλη σημασία στις εκφράσεις των προσώπων και τεμαχίζει τη δράση με διαφορετικό τρόπο, σύμφωνα με τις ανάγκες της ιστορίας, ενώ πρέπει να σημειώσω, ότι δεν λυπάται τους αναγνώστες και δείχνει σκηνές των τεμαχισμένων πτωμάτων, χωρίς όμως να κάνει κατάχρηση στοιχείων σοκ. Πρέπει να αναφέρω και τον κολορίστα Jason Wordie, ο οποίος καταφέρνει με τα χρώματα και τις σκιές να δώσει την κατάλληλη ατμόσφαιρα στα σχέδια του Κοτζ. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο. Το κόμικ ολοκληρώθηκε σε 5 τεύχη, τα οποία συγκεντρώθηκαν σε έναν τόμο, ο οποίος περιλαμβάνει εισαγωγή της σεναριογράφου και τα εξώφυλλα των τευχών. Αυτόν τον τόμο διάβασα κι εγώ και έφυγε νεράκι. Δεν είναι κάποιο επαναστατικό κόμικ, είναι όμως καλογραμμένο, καλοσχεδιασμένο και γενικότερα καλοστημένο και το συνιστώ σχεδόν ανεπιφύλακτα.

Πρωτότυποι τίτλοι: Dragonero 15: Intrighi a corte (Αύγουστος 2014), Dragonero 16: Discesa nell'Inframondo (Σεπτέμβριος 2014), Sergio Bonelli Editore Αυτή είναι μια αγγλόφωνη έκδοση, η οποία συγκεντρώνει δύο περιπέτειες του γνωστού μας από την έκδοση της Anubis Μαύρου Δράκου (Dragonero). Τα δύο τεύχη της ιταλικής έκδοσης σχηματίζουν μια θεματική ενότητα, στην οποία ο Ίαν βρίσκεται στο παλάτι του βασιλιά, όπου εξυφαίνεται μια συνωμοσία, την οποία, προκειμένου να λύσει, θα χρειαστεί να ταξιδέψει σε μια άλλη διάσταση με τη βοήθεια του μάγου Άλμπεν. Μεταξύ του άλμπουμ, που έβγαλε η Anubis και αυτού εδώ έχουν παρεμβληθεί άλλα 14 τεύχη, στα οποία έχουν συμβεί διάφορα ενδιαφέρονται πράγματα, ορισμένα από τα οποία σχετίζονται με κάποιους από τους χαρακτήρες, που γνωρίσαμε στην αρχή. Ενδιαφέρουσα και ευχάριστη ιστορία, που δεν διεκδικεί δάφνες σεναριακής πρωτοτυπίας, είναι όμως σαφώς πιο ενήλικη από το αρχικό άλμπουμ και έχει και ένα υπέροχο σχέδιο από τον Τζανκάρλο Ολιβάρες. Για να είμαι ειλικρινής, πάντως, πιστεύω, ότι απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά σε όσους/ες ξετρελάθηκαν με το πρώτο Dragonerο και σε κάθε περίπτωση δεν θα ήταν σώφρον να τη διαβάσει κανείς, εάν δεν έχει διαβάσει πρώτα το κόμικ της Anubis ή κάποια άλλη έκδοσή του, γιατί η ανάγνωση του πρώτου είναι προαπαιτούμενη για αυτό εδώ. Ακόμη κι αν δεν ξετρελαθήκατε με το πρώτο Dragonero και απλά σας άρεσε, νομίζω, ότι θα σας αρέσει και αυτό εδώ. Αν έχω καταλάβει καλά από τα στοιχεία της έκδοσης της Epicenter, η οποία, για όσους/ες δεν γνωρίζουν εκδίδει αποκλειστικά κόμικς της Bonelli στα αγγλικά και από ό,τι φαίνεται από τα ονόματα των συντελεστών, διευθύνεται από μια ομάδα συνεργατών από χώρα ή χώρες της τέως Γιουγκοσλαβίας, υπήρξε μια ιταλική, έγχρωμη έκδοση αυτών των δύο τευχών με τίτλο "MInaccia all' Impero" (ακριβώς, ό,τι σημαίνει ο αγγλικός τίτλος) και αυτή την έκδοση μετέφρασαν στα αγγλικά οι κύριοι της Epicenter. Και η έκδοση είναι εξαιρετική: μεγάλο σχήμα, σκληρόδετη, ιλουστρασιόν χαρτί, ζωντανά, υπέροχα χρώματα, που αναδεικνύουν το σχέδιο του Ολιβάρες και όλα αυτά, καλώς ή κακώς, στην ανάλογη τιμή. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

Εδώ έχουμε το reboot του θρυλικού κόμικ, το οποίο επιχείρησε να κάνει ο Έστερχελντ το 1969, αυτή τη φορά σε σχέδια του Alberto Breccia, με τον οποίον είχε συνεργαστεί και στο παρελθόν (όπως στο "Mort Cinder", αλλά όχι μόνο σε αυτό). Η ιστορία δημοσιευόταν κάθε εβδομάδα στο πολιτιστικό και πολιτικό περιοδικό ευρείας κυκλοφορίας "Gente". Μην τρομάζετε, δεν πρόκειται να επαναληφθεί το σεντόνι, που έγραψα για την πρώτη, την ορθόδοξη εκδοχή του "Ετερνάουτα" με εισαγωγές, κοινωνικοπολιτικά πλαίσια κτλ. Εξάλλου, όσα έγραψα σε εκείνη την παρουσίαση, ισχύουν και εδώ. Συγκρατείστε μόνο το εξής: το 1957, όταν ο Έστερχελντ ξεκίνησε να γράφει τον πρώτο "Ετερνάουτα", η Αργεντινή ήταν υπό στρατιωτική δικτατορία, κάτι που επίσης συνέβαινε το 1969. Όσο αφορά στην ιστορία, ο Έστερχελντ ήθελε να την αφηγηθεί ξανά από την αρχή, κάνοντας κάποιες αλλαγές. Οι δύο πιο σημαντικές σε αυτήν την εκδοχή είναι ότι απουσιάζει ο μικρός Πάμπλο και έχει αντικατασταθεί από μια νεαρή κοπέλα, τη Σουσάνα, πιθανόν σε μια προσπάθεια του συγγραφέα να προσθέσει έναν ακόμη γυναικείο χαρακτήρα, για να κάνει πιο ενδιαφέρουσα την πλοκή ή για να προσθέσει μια ερωτική ιστορία. Η δεύτερη διαφορά είναι θεμελιώδης, όχι τόσο για την πλοκή, όσο για τον ιδεολογικό προσανατολισμό του νέου κόμικ: σε κάποιο σημείο, σχετικά νωρίς στην πλοκή, αναφέρεται ξεκάθαρα, ότι η εξωγήινη εισβολή πλήττει μόνο τη Νότια Αμερική, επειδή οι μεγάλες δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, αποφάσισαν να τους προσφέρουν εν είδει θυσίας αυτό το μέρος του κόσμου, προκειμένου να σωθούν οι ίδιες. Η πίκρα και η απογοήτευση του Έστερχελντ από την πολιτική κατάσταση στη χώρα του και στον κόσμο είναι σαφείς. Σε κάθε περίπτωση, το νέο κόμικ δεν πήγε καλά. Ξεκίνησε να δημοσιεύεται στις 29/5 και ολοκληρώθηκε στις 18/9 κακήν κακώς, επειδή ζητήθηκε από τον Μπρέσια να κάνει το σχέδιό του πιο εμπορικό, κάτι το οποίο τόσο ό ίδιος, όσο και ο σεναριογράφος αρνήθηκαν να κάνουν, αλλά και επειδή ο Έστερχελντ αντιλήφθηκε, ότι κάποια κομμάτια των κειμένων του είχαν αφαιρεθεί. Σύμφωνα με τον Rodrigo Baeza, που υπογράφει το βασικό κείμενο για το κόμικ στην έκδοση της Fantagraphics, οι πολιτικές πεποιθήσεις του Έστερχελντ έπαιξαν σίγουρα ένα ρόλο στην ακύρωση του κόμικ. Εξάλλου, το πολιτικά άκρως φορτισμένο κόμικ τους για τον Τσε Γκεβάρα είχε κυκλοφορήσει - και κυνηγηθεί από το καθεστώς - μόλις λίγους μήνες νωρίτερα. Το αποτέλεσμα όλων αυτών, συνεπώς, είναι ότι, ενώ η ιστορία ξεκινά αργά, από ένα σημείο και μετά τα γεγονότα τρέχουν, η δράση συμπιέζεται, καθώς ο σεναριογράφος ασθμαίνει, για να ολοκληρώσει την ιστορία, η οποία τελειώνει με τον ίδιο τρόπο με εκείνο της πρώτης εκδοχής και τελικά το κόμικ μοιάζει ανολοκλήρωτο και εκτός αφηγηματιικής ισορροπίας. Υπάρχει, φυσικά, το ανυπέρβλητο σχέδιο του Μπρέσια, ο οποίος, για μια ακόμη φορά, μεγαλουργεί, δημιουργώντας εικόνες, που εμπνέονται τόσο από τον εξπρεσιονισμό, όσο και από τη σύγχρονη (το 1969) ΕΦ και πιθανόν και την ψυχεδέλεια, αλλά ταυτόχρονα είναι και αφαιρετικές, αξιοποιώντας ακόμη και το άσπρο χρώμα της σελίδας ως εκφραστικό μέσο. Αδιαφορεί για το ρεαλισμό, αποδίδει τους εισβολείς με αδρές γραμμές, αλλά και τους ανθρώπους μόνο με τα βασικά χαρακτηριστικά τους, επειδή τον ενδιαφέρει πρωτίστως η ψυχολογική κατάσταση, η οποία δημιουργείται από τα δρώμενα. Ακόμη και οι νιφάδες του χιονιού είναι σχεδόν εξωπραγματικές και για αυτό το λόγο εντελώς απειλητικές. Και βεβαίως, σε διάφορα καρέ έχουμε τα αγαπημένα του κολάζ και σε ακόμη περισσότερα τη χρήση γραμμών, για να σχεδιαστεί ένα τμήμα του περιβάλλοντα χώρου. Τελικά, το σχέδιο του Μπρέσια είναι και ο κύριος λόγος, για να διαβάσει κανείς το συγκεκριμένο κόμικ, εκτός βέβαια αν ενδιαφέρεται να κάνει μια αντιπαραβολή μεταξύ των δύο εκδοχών. Δυστυχώς, το άδοξο τέλος του κόμικ επηρέασε αρκετά το τελικό αποτέλεσμα. Το κόμικ εκδόθηκε στα αγγλικά το 2020 από τη Fantagraphics ως ο τρίτος τόμος της σειράς "Alberto Breccia Library" (ο πρώτος ήταν το"Mort Cinder, ο δεύτερος το "Perramus", ενώ ακολούθησε και ένας τέταρτος). Είναι μάλλον περιττό να προσθέσω κάτι για την πολύ υψηλή ποιότητα έκδοσης, η οποία συνοδεύτηκε και από κείμενα για το κόμικ και τους δημιουργούς. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

Το Τάγμα των Μάγων «Ένας καλός μάγος.. έχει πάντα έναν καλό άσο στο μανίκι του..» – Λέοναρντ Μούνστοουν Η νέα κυκλοφορία των πάντα ποιοτικών εκδόσεων ΟΞΥ, είναι η πρόσφατη σειρά του συγγραφέα Mark Millar (Ultimates, Kick Ass, Wanted) με τον τίτλο The Magic Order με την εγγύηση του Netflix, που έχει αγοράσει την Millarworld, εταιρεία του Millar που εκδίδει αποκλειστικά τις δουλειές του συγγραφέα. Η σειρά κυκλοφόρησε από την Image σε 6 τεύχη από τον Ιούνιο του 2018 μέχρι και τον Φεβρουάριο του 2019. Σύμφωνα με τον Millar η σειρά The Magic Order (Το Τάγμα των Μάγων) είναι ένας συνδυασμός από “Sopranos meets Harry Potter”. Ή όπως θα το αποκαλούσα και εγώ ο ίδιος “ένας Harry Potter για ενήλικους”. Η υπόθεση της σειράς απλή αλλά άκρως ενδιαφέρουσα. Το τάγμα των Μάγων αποτελείται από πέντε οικογένειες μάγων. Ανάμεσα τους και η οικογένεια των Μουνστόουν (Moonstone) που προστατεύουν μυστικά τη Γη από υπερφυσικές απειλές και τέρατα. Το πρωί ζούνε σαν φυσιολογικοί άνθρωποι και το βράδυ σαν μαγικοί προστάτες. Η σειρά επικεντρώνεται στην οικογένεια των Μούνστοουν. Ο πατριάρχης της φαμίλιας είναι ο Λέοναρντ Μούνστοουν που δίνει παραστάσεις σαν Μάγος σε μεγάλο θέατρο. Ο μεγάλος γιός του, ο Γκάμπριελ, έχει αποσυρθεί από το «επάγγελμα» του Μάγου κι έχει αποκοπεί από την υπόλοιπη οικογένεια μετά το θάνατο της κόρης του. Ο δεύτερος γιός του, ο Ρίγκαν, ασχολείται μόνο με τις επιχειρήσεις του, ενώ η κόρη της οικογένειας, η Κορντίλια, ζει μία άστατη ζωή με ποτό και ευκαιριακούς εραστές, προσπαθώντας παράλληλα να κερδίσει την αγάπη και την εμπιστοσύνη του πατέρα της που πιστεύει ότι ποτέ δεν είχε…. Τα προβλήματα αρχίζουν όταν μία απειλή εμφανίζεται για το τάγμα η οποία θα σκοτώσει έναν δυνατό μάγο του Τάγματος, τον Έντυ Λιζόφσκι. Και ακολουθούν και άλλα φονικά. Οι Μούνστοουν υποπτεύονται τη Μαντάμ Ολμπανί γιατί θέλει να αποκτήσει ένα παντοδύναμο βιβλίο -το Ορειχάλκιο– που άνηκε στον πατέρα της, πριν το εμπιστευτεί στον ξάδελφο του, τον Λέοναρντ Μούνστοουν. Το βιβλίο περιέχει σκοτεινά και παντοδύναμα ξόρκια από την Ατλαντίδα και έχει τη δύναμη να εξαφανίσει και Θεό… Η Ολμπάνι έχει στη διάθεση της έναν δυνατό δολοφόνο, που ακούει στο όνομα Βενετσιάνος, ο οποίος σκοτώνει τους Μάγους έναν έναν, μέχρι να αποκτήσει το βιβλίο. Θα καταφέρουν οι Μούνστοουν να τον σταματήσουν πριν κινδυνέψουν και οι ίδιοι, και να κρατήσουν το βιβλίο πριν πέσει σε λάθος χέρια; Μπορώ να πω με σιγουριά ότι το Τάγμα των Μάγων, είναι ίσως και η καλύτερη δουλειά που έχω διαβάσει από τον Μillar εδώ και χρόνια -ίσως από την εποχή των Ultimates. Χαρακτήρες ζωντανοί, με τις δικές τους ξεχωριστές προσωπικότητες, που νοιάζεσαι για αυτούς. Κάτι που σπανίζει στις περισσότερες ιστορίες σήμερα που οι χαρακτήρες μοιάζουν να παίζονται από ηθοποιούς ή απλά να επαναλαμβάνουν τα ίδια πράγματα. Ο Millar στήνει με επιδεξιότητα ένα μοντέρνο παραμύθι με μάγους, φαντασία και ξόρκια, το οποίο όμως περιλαμβάνει μυστήριο, αγωνία, δράση, εντυπωσιακές σκηνές μάχης αλλά και ανατροπές που σε κρατάνε κολλημένο στις σελίδες του μέχρι το τέλος. Ακόμα κι αν οι διάλογοι μεταξύ την πρωταγωνιστών μερικές φορές δεν καταφέρνουν να ξεφύγουν από κάποια κλισέ, ο Millar τους γράφει τόσο έξυπνα και αυθόρμητα, που κατορθώνει να τους δίνει έναν αέρα φρεσκάδας και ζωντάνιας. Επίσης ο Millar πάντα διαλέγει τους καλύτερους σχεδιαστές για να διηγηθεί τις ιστορίες του. Και εδώ λοιπόν δε θα μπορούσε παρά να επιλέξει έναν παλιό φίλο και συνεργάτη τον ταλαντούχο Olivier Coipel. Το σχέδιο του Olivier Coipel (Thor, House of M, Legion of Superheroes) δίνει έναν ευρωπαϊκό αέρα στη σειρά και εδώ για ακόμα μία φορά εντυπωσιάζει με τις σχεδιαστικές του ικανότητες, το δυναμισμό που προσδίδει στους ήρωες, τη πλαστικότητα των κινήσεων και τα λεπτομερή lay outs που καθιστούν τη δουλειά του μοναδική και μιας και μιλάμε για μάγους, μαγευτική!. Μαζί με τα υπέροχα, ολοζώντανα και ενίοτε σκοτεινά χρώματα του Dave Stewart κατορθώνει να δώσει μία δουλειά υψηλής αισθητικής και απόδοσης. To Netflix φυσικά θα μεταφέρει τη σειρά και στη τηλεόραση με παραγωγούς τους James Wan και Lidsey Beer πολύ σύντομα, οπότε η παρούσα έκδοση των εκδόσεων ΟΞΥ είναι ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσετε τους χαρακτήρες αλλά και να διαβάσετε ένα πραγματικά πολύ καλό κόμικ, σε πολύ καλή εκτύπωση, μετάφραση από τον Σάββα Αργυρού και σε πραγματικά πολύ καλή τιμή. Για ακόμα μία φορά θα κρατήσετε στα χέρια σας μία άρτια έκδοση που θα κατέχει μία περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη σας. Ελπίζω ότι οι εκδόσεις ΟΞΥ θα συνεχίσουν να προσφέρουν στον Έλληνα αναγνώστη ότι καλύτερο κυκλοφορεί εκεί έξω, διαλέγοντας πάντα ποιοτικές δουλειές από τα γνωστότερα ονόματα του χώρου.To κείμενο μπορείτε να το βρείτε στο site της εκδοτικής ΕΔΩ

Ο Mister Invincible είναι ο προστάτης των αδυνάμων, υπερασπιστής του Νόμου, ο Καλός Σαμαρείτης που βοηθάει την τυφλή Δικαιοσύνη να περάσει τον δρόμο! Δεν πετάει, δεν έχει υπεράνθρωπη δύναμη, ούτε κάποιον παράγοντα ίασης... απλά κάμπτει τους κανόνες των κόμικς! Δημιούργημα του Pascal Jousselin και χρωματισμένος από την Laurence Croix, ο Mister Invincible (Imbattable στην χώρα του ροκφόρ και της σαμπάνιας), εμφανίστηκε στις σελίδες του θρυλικού Spirou το 2013, προκαλώντας αρκετή βαβούρα. Με την καλή έννοια πάντα, γιατί αυτά που σκαρφίζεται ο Jousselin είναι εξαιρετικά πρωτότυπα και αστεία. Δεν συμβαίνει συχνά πια ένα χιουμοριστικό κόμικ να βοηθάει στην πρόοδο του μέσου, αλλά το Mister Invincible αποτελεί εξαίρεση. Οι περιπέτειες του Mister Invincible κυμαίνονται από μονοσέλιδες διασώσεις γατών σε μια γαλλική κωμόπολη ως την πολυσέλιδη αντιμετώπιση χρωμο-τρομοκρατών στην Ουάσιγκτον. Με εφευρετικότητα, οικονομία και φρεσκάδα ο Jousselin στήνει ένα πολύ φρέσκο κόμικ. Δείτε τις από πάνω σελίδες, μην χαραμίζω (ηλεκτρονικό) μελάνι. Στα γαλλικά έχουν κυκλοφορήσει δύο τόμοι από τις εκδόσεις Dupuis (2017 και 2018), συν ένα αλμπουμάκι, με πρωταγωνιστή τον Jean-Pierre, αστυνόμο και συχνό sidekick του Mister Invincible. Το 2018 μεταφράστηκαν στα αγγλικά τα δύο βασικά άλμπουμ από την Europe Comics και το 2020 κυκλοφόρησαν (υποθέτω με την ίδια μετάφραση) σε έντυπη μορφή από την Magnetic Press. Διαβάστε το σε οποιαδήποτε μορφή!

Ο Ράντολφ Κάρτερ είναι ιδιωτικός ντετέκτιβ στην Berlin, μια πόλη όπου οι ζωντανοί ζουν δίπλα-δίπλα με τους απέθαντους. Χωρίς καμία φιλοδοξία για τη ζωή και το μέλλον, αναλαμβάνει μικροδουλειές, απλά για να βγάζει τα ποτά του σε ένα καταγώγιο. Η φρίκη και η δυσωδία της ίδιας της πόλης είναι τέτοια, που πολλοί την παρομοιάζουν με την ίδια την Κόλαση και μάλλον έχουν δίκιο. Σε αυτό το σάπιο περιβάλλον, μια φαινομενικά απλή υπόθεση κλοπής, θα μετουσιαστεί σε ένα ανελέητο κυνηγητό, σε μία μίξη τρόμου και αγώνα για την επιβίωση. Κλασικό, πιστό στις παραδόσεις του είδους, noir σενάριο με supernatural twist. O συγγραφέας Κυριάκος Αθανασιάδης, πολυγραφότατος με πολλά και διαφορετικά βιβλία στο παρελθόν του, κάνει το πρώτο του βήμα στο χώρο των κόμικς, και το κάνει με safe τρόπο και σχετική επιτυχία. Έχοντας μια ενδιαφέρουσα ιδέα, δημιουργεί ένα καινούριο κόσμο/πόλη, και μπλέκει, με ικανότητα, ρεαλιστικά και απόκοσμα στοιχεία, θυμίζοντας Lovecraft στη λογική και την έμπνευση. Στο Berlin-Πρώτος Θάνατος, το 85 σελίδων πρώτο άλμπουμ της σειράς, βαριά επηρεασμένος από τα noir αστυνομικά μυθιστορήματα που τοποθετούνται χρονικά την περίδο του μεσοπολέμου στις ΗΠΑ, χρησιμοποιεί όλα εκείνα τα κλισέ που μάθαμε από ακριβώς αυτά τα μυθιστορήματα. Και εδώ έρχεται ακριβώς η ένσταση μου, γιατί χρησιμοποιεί ΟΛΑ τα κλισέ αυτών των βιβλίων. Κατεστραμένος ιδιωτικός ντετέκτιβ, μπαρ-καταγώγιο όπου πνίγει τη ζωή του στο ποτό, χορεύτρια που τον αγαπάει και είναι πληροφοριοδότης του (αν και απέθαντη εδώ), femme fatale την οποία καταδιώκει αλλά καταλήγει να προστατεύει και πάρα πολλά άλλα. Σε συνδυασμό με το λόγο, στον οποίο δεν έχει γίνει καμία προσπάθεια εκμοντερνισμού, παρά παραμένει αυστηρά φυλακισμένος στη μανιέρα του 1920, π.χ. "Η ντροπή δεν είναι μία από τις αρετές μου.... Και δεν ξέρω ποιες είναι οι υπόλοιπες.", οι οποίες φαίνονται/ακούγονται λίγο cringy και λίγο αγγλισμοί, στα μάτια/αυτιά μου τουλάχιστον. Μην παρεξηγηθώ, όλο το σενάριο και όλοι οι διάλογοι ταιριάζουν απόλυτα με το ύφος και το χαρακτήρα του γενικότερου κόσμου που μας παρουσιάζεται, απλά ένιωσα ότι "κρατάνε" πίσω την ιστορία αντί να την απογειώνουν. Σίγουρα σε κάποιον που δεν έχει μεγάλη εμπειρία στο αντίστοιχο είδος βιβλίων/ταινιών, θα του φανεί περισσότερο πρωτότυπο. Για αυτό όμως που δεν έχω κανένα παράπονο, είναι το σχέδιο του Νικόλα Κούρτη. Εκπληκτικό, πανέμορφο, από τα καλύτερα ασπρόμαυρα σχέδια που έχω δει από ελληνικά χέρια. Τρομερά δουλεμένο, οι μακρινές λήψεις της πόλης είναι εντυπωσιακές, με εκπληκτικά δουλεμένη λεπτομέρεια, επιβλητικό και υπέροχο. Σε βάζει πραγματικά στην ατμόσφαιρα της ιστορίας και αναδεικνυει μια τεράστια μεγαλούπολη, σκοτεινή και καταθλιπτική. Αλλά πέρα από τα κτίρια και τα αυτοκίνητα, και οι χαρακτήρες είναι σχεδιασμένοι, σχεδόν κινηματογραφικά θα έλεγα. Με έμφαση στις γκριμάτσες, στις κινήσεις των ματιών και των φρυδιών, καταλαβαίνεις απόλυτα τι αισθάνεται ο καθένας. Και η κίνηση τους είναι ολόσωστη, εντυπωσιακά δοσμένη και εκπληκτικά στημένη. Σταματάω εδώ, μου τελείωσαν τα επίθετα. Απλά να προσθέσω ότι θα ήθελα πολύ να τον δω να σχέδιαζει κάτι σε ένα steampunk κόσμο, και είμαι πολύ περίεργος πως θα φαίνεται το σχέδιο του με χρώμα. Συνολικά πρόκειται για μια άρτια δουλειά, με κάποιες σεναριακές αδυναμίες, αλλά με φόντα να εξελιχθεί σε κάτι πάρα πολύ καλό. Η έκδοση περιέχει ένα 9σέλιδο που είχε δημοσιευτεί πρώτα στον Μπλε Κομήτη και αρκετά προσχέδια χαρακτήρων και τεράτων. Must-read και ανάμεσα στα κορυφαία του 2020.

"You can check-out any time you like, but you can never leave". Αυτά λέει ο κλασικός στίχος από το Hotel California των Eagles. Αν όμως ταξιδεύεις στο θρυλικό Route 66, είναι βράδυ, και ψάχνεις για κατάλυμα, αυτό που θα βρεις είναι το Pierrot Courts Hotel. Και η μεγάλη διαφορά με το Hotel California είναι ότι εδώ κάνουν πολλοί check-in, αλλά πολλοι λιγότεροι κάνουν check-out. Πολλοί, κατά καιρούς, έχουν βρει καταφύγιο στα δωμάτια του, από τον άντρα που δεν μπορούσε να ξεφορτωθεί τη γυναίκα του, όσες φορές και αν διαμέλιζε το σώμα της, μέχρι την γυναίκα της οποίας το αγέννητο ακόμα παιδί την εξωθούσε σε τρομερές πράξεις. Από τον ντροπιασμένο ιερέα που θέλει να κάνει έναν τελευταίο εξορκισμό, μέχρι τον δημοσιογράφο που ακολούθησε μέχρι εκεί έναν serial killer. Και όλοι αυτοί, και πολλοί άλλοι, μάλλον θα εύχονται, όταν είχαν δει την πινακίδα του ξενοδοχείου, στο πλάι του φημισμένου δρόμου, να είχαν συνεχίσει να οδηγούν.... OΚ, horror. Not my cup of tea. Αλλά μια ωραία ιστορία, είναι πάντα μια ωραία ιστορία. Ειδικά όταν σου σερβίρεται όμορφα, με σωστές αναλογίες, με σεβασμό στα tropes του είδους και στην νοημοσύνη των αναγνωστών. Ο συγγραφέας John Lees, τον οποίο αγνοούσα μέχρι πρότινος, έχει γράψει 1-2 άλλα κόμικς τρόμου σε μικρότερες εκδοτικές αλλά και την IDW, και φαίνεται ότι κατέχει τον ψυχολογικό τρόμο. Δεν χρησιμοποιεί υπερβολικά τον λόγο, αφήνει τον σχεδιαστή του να "δείξει" την ιστορία και χρησιμοποιεί την μανιέρα της αφήγησης σε 3ο πρόσωπο, η οποία πότε απευθύνεται στον αναγνώστη και πότε σε κάποιους χαρακτήρες. Σε 4 τεύχη αφηγείται 4 διαφορετικές ιστορίες, φαινομενικά ασύνδετες μεταξύ τους και με μόνο κοινό τόπο το ξενοδοχείο. Στο τέλος όμως τις συνδέει, έντεχνα μας παρουσιάζει και τις τέσσερις από 4 διαφορετικές όπτικες, πότε στο προσκήνιο και πότε στο παρασκήνιο. Το τέλος του έρχεται όμορφα, με τραγικό (αναμενόμενα) τρόπο, και με επιμύθιο, αν όχι πρωτότυπο, αλλά σίγουρα ταιριαστό και συνεκτικό. Στο σχέδιο έχουμε τον Dalibor Talajic, με μεγαλύτερη προυπηρεσία σε σχέση με τον Lees, στη Marvel και αλλού. Ωραία δουλειά, με έμφαση στα πρόσωπα και στα τέρατα, και λιγότερο στα backgrounds. Οι gore σκηνές είναι αρκετά καλές, πείθουν και "τρομάζουν" αρκετά. Δεν απογειώνεται πουθενά, χωρίς ιδιαίτερη φαντασία στη σκηνοθεσία, είναι επαρκές, χωρίς όμως το κάτι παραπάνω που θα μείνει αξιομνημόνευτο. Τόσο-όσο δηλαδή, για να μην τον κατηγορήσει κανείς, αλλά πιστεύω ότι το σενάριο "σήκωνε" κάτι παραπάνω. 4 τεύχη λοιπόν, τα οποία μαζεύτηκαν σε ένα τομάκι, το οποίο έχει το νούμερο 1 στο πλάι, οπότε λογικά περιμένουμε συνέχεια. Δεν θα τρελαθώ από την ανυπομονησία, αλλά θα το τσεκάρω, όταν και εφόσον. Προτιμήστε το για κάτι ενδιαφέρον, για μικρή δόση τρόμου με ενδιαφέρον σενάριο, σαν ένα επεισόδιο του Παρασκευή και 13.

Ένα πλοίο εξορύξεων, το Derleth, το οποίο είχε χαθεί κάπου στον Αρτικό Κύκλο πριν από 40 χρόνια, άρχισε ξαφνικά να εκπέμπει σήμα κινδύνου. Η Rococo Oil Company, εταιρεία στην οποία ανήκε το Derleth, αποφασίζει να στείλει ένα διασωστικό πλοίο, για να εξερευνήσει το σήμα και να περισυλλέξει, εφόσον μπορεί, τα πτώματα των ναυτικών του Derleth. Όταν όμως το διασωστικό φτάνει στην περιοχή, θα ανακαλύψει τον τρόμο, ο οποίος πηγάζει από τα βγαλμένα μάτια των ακόμα ζωντανών ναυτικών, παρόλο που έχουν περάσει 40 χρόνια. Το ΚΑΚΟ, το οποίο βρίσκεται εκεί και περιμένει, τους υποδέχεται με ανοιχτά "πλοκάμια" και ο σκοπός και ο λόγος εκπομπής του σήματος κινδύνου γίνεται, τρομακτικά, κατανοητός. Για να το ξεκαθαρίσω από την αρχή και να καταλάβετε το state of mind μου όταν διάβασα το Plunge. Εντελώς τυχαία, πριν το διαβάσω, είχα διαβάσει το The Wake. To συγγραφικό εργαλείο και plot point με το οποίο ξεκινάνε και τα δύο, είναι το ίδιο, ένα πλοίο το οποίο εκπέμπει σήμα ενώ, φυσιολογικά, δεν θα έπρεπε. Αυτό με ψιλοχάλασε από την αρχή, καθώς μου φάνηκε σαν αντιγραφή. Ξεκίνησα μεν έτσι, αλλά στην πορεία, ο Joe Hill δεν έκανε και τίποτα ιδιαίτερο για να με ξεκολλήσει από την αρχική σκέψη, όσο και τυχαία αν ήταν αυτή. Το κακό εδώ είναι, για άλλη μια φορά, ότι έχουμε κάτι το οποίο, και στην σκέψη και στην εκτέλεση, έμεινε, στην ουσία, μη τελειωμένο. Κανείς χαρακτήρας δεν αναπτύχθηκε ιδιαίτερα, εισάγονται κάποια μυστήρια τα οποία ποτέ δεν εξηγήθηκαν ή εξήγηση τους δεν είχε κάποια λογική, ακόμα και το τέλος είναι εύκολο και πολύ Hollywood. Σαν μια ταινία τρόμου η οποία θέλει να σε πείσει για τις καλές της προθέσεις, αλλά να καταλήγει να είναι απλά άλλη μια σπλατεριά. Και αν βάλουμε στην άκρη την ομοιότητα με το κόμικ του Snyder, και εξετάσουμε αυτούσια την αρχή ως κάτι έξυπνο και ενδιαφέρον, από εκεί και πέρα έχουμε έναν αδιάφορο κακό/τέρας και μια αδύναμη, πραγματικά αδύναμη πλοκή. Οι διάλογοι είναι καλογραμμένοι και ο ρυθμός είναι σωστός, ανεβαίνοντας όσο πηγαίνει προς το τέλος, αλλά αυτό είναι αδύναμο και τρελά προβλέψιμο. O Stuart Immonen είναι εξαιρετικός σχεδιαστής, και εδώ το επιβεβαιώνει. Κάνοντας στο Plunge και τα μελάνια, δίνει βάθος και "βάρος" στο σχέδιο του. Ο Hill του έδωσε αρκετό χώρο με αρκετά καρέ, σελίδες μερικές φορές, χωρίς κείμενο και εκεί είναι που διαπρέπει. Δεν παρατήρησα βέβαια κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο από πλευράς σκηνοθεσίας και στησίματος των καρέ, αλλά σίγουρα δεν είδα και τίποτα άσχημο, άλλωστε είναι πολύ έμπειρος για κάτι τέτοιο. Γενικά πολύ όμορφη δουλειά, ακόμα και στις πιο "ήσυχες" σχεδιαστικά στιγμές, με ωραία απεικόνιση συναισθημάτων και σκέψεων στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών. Μια μικρή σκηνή με ένα ρωσικό υποβρύχιο, στο οποίο ο Hill δεν έγραψε διάλογο αλλά άφησε τον Immonen να μας δώσει οπτικά τι προσπαθούν να κάνουν, μπορεί να γίνει άνετα μάθημα του γιατί δεν πρέπει πλέον να χρησιμοποιείται η "λεκτική διάρροια" στα σύγχρονα κόμικς. Συνολικά μια ΟΚ δουλειά, τίμια, αλλά τίποτα ιδιαίτερο. Βγήκε σε 6 τεύχη, και ένα όμορφο regular-sized hardcover που τα συγκέντρωσε. Δεν θα απέτρεπα κάποιον να το πάρει, άλλωστε έχουμε διαβάσει πολλά (ΠΟΛΛΑ) χειρότερα. Απλά να μην έχει απαιτήσεις για κάτι που κάνει τη διαφορά.

Εκδόσεις : Μαμούθ Comix Μετάφραση : Bασίλης Πουλάκος Τιμή : 5.30 euro ISBN : 978-960-321-577-6 "Εγώ ξέρετε..ποτέ δεν ξεχώριζα χρώματα..." - Λούκυ Λουκ Αρχές Νοεμβρίου και μέσα στη πρώτη εβδομάδα της καραντίνας(για την Αθήνα)κυκλοφόρησε επιτέλους και η νέα περιπέτεια του Λούκυ Λούκ με τίτλο "Μπελάδες στις Φυτείες".Αν και ο πρωτότυπος τίτλος της στα γαλλικά μεταφράζεται σαν "Ένας Κάου-Μπόυ μέσα στο βαμβάκι" προφανώς όμως για να μη θυμίζει το τίτλο του προηγούμενου άλμπουμ(που σας παρουσίασα εδώ )ο μεταφραστής έδωσε έναν ωραίο τίτλο που ταιριάζει απόλυτα με την ιστορία και τα γεγονότα που εξελίσσονται μέσα σε αυτήν. Ακόμα μία συνεργασία των Acdhe και Jul μας δίνει μία ακόμα ωραία ιστορία για τον φτωχό και μόνο κάου-μπόυ. Σε αυτό το άλμπουμ όμως περισσότερο από ποτέ θίγεται το θέμα του ρατσισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Των οποίων δικαιωμάτων κάποιοι συνεχίζουν να καταπατούν ακόμα και μετά το τέλος ενός εμφυλίου πολέμου που τους βρήκε χαμένους για τις απόψεις που πρέσβευαν και πολεμούσαν κιόλας , λίγο πριν την αυγή του εικοστού αιώνα...Και δυστυχώς θα συνεχίσουν να καταπατούν για πάρα πολλές δεκαετίες ακόμη μέχρι τις μέρες μας(εικοστό πρώτο αιώνα πλέον) και τη δολοφονία του George Floyd από το όπλο λευκού αστυνομικού.. Νύξεις για το ρατσισμό έχουν γίνει σχεδόν στα περισσότερα άλμπουμ του Λούκυ Λουκ ακόμα και από τον ίδιο τον Morris, τον Goscinny και όσους τους διαδέχτηκαν σεναριακά ,έστω και με χιουμοριστικό τρόπο(άλλωστε το κόμικ τις περισσότερες φορές διακωμωδεί πρόσωπα και καταστάσεις της Άγιας Δύσης) εδώ όμως είναι η πρώτη φορά που σεναριογράφος και σχεδιαστής παίρνουν τόσο ανοικτά θέση, εκφράζοντας με απόλυτη σοβαρότητα και ευαισθητοποιημένη ευθύνη τον αποτροπιασμό τους πάνω σε τέτοιου είδους καταστάσεις...Άλλωστε ακόμα και στο Λούκυ Κίντ (που επιμελείται μόνος του ο Achde σε σχέδιο και σενάριο) υπάρχει ο ρατσιστής χαρακτήρας ο οποίος πάντα στο τέλος την παθαίνει βγάζοντας γέλιο, στο κανονικό/κεντρικό τίτλο όμως το θέμα δεν χωράει γέλιο. Γιατί ο αναγνώστης συνειδητοποιεί με τρόμο ότι σχεδόν από τότε μέχρι σήμερα λίγα πράγματα έχουν αλλάξει...Άνθρωποι εξακολουθούν όπως και τότε να ζουν μέσα στο φόβο, να θέλουν να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους και να μην τους το επιτρέπουν.. Να θεωρούνται κατώτεροι μόνο από το χρώμα του δέρματός τους... Παράλληλα παρουσιάζεται και η γέννηση της ακροδεξιάς οργάνωσης Κου - Κλουξ -Κλαν που την εποχή εκείνη είχε αρχίσει να αναπτύσσεται πέρα από τη Λουιζιάνα και στις άλλες περιοχές του Τένεσι, από την οποία θα κινδυνέψουν τόσο η Άντζελα όσο και ο ίδιος ο Λούκυ Λούκ(''Οι απόκριες έχουν περάσει εδώ και τρείς μήνες.." θα τους πεί όταν τους δει με τις στολές τους..)... Ποτέ άλλοτε μία ιστορία του Λούκυ Λουκ δε παρουσιάστηκε τόσο αληθινή αλλά και τόσο επίκαιρη όσο το "Μπελάδες στις Φυτείες" που μας δείχνει ότι το δίδυμο Acdhe & Jul "έδεσε" απόλυτα όπως ακριβώς είχε γίνει και με τους Morris/Goscinny όταν ο δεύτερος ανέλαβε τα σενάρια ουσιαστικά εκτοξεύοντας το κόμικ στη χρυσή του περίοδο για περισσότερο από μία εικοσαετία. Μου άρεσε επίσης η αναφορά σε προηγούμενες ιστορίες του Λούκυ Λουκ(easter eggs)-πράγμα που συνέβει και στο προηγούμενο άλμπουμ-με τον Άβερελ να θυμάται τις ξένες γλώσσες του(Κουακουακομεκικι/Τηγανήτες για τους Ντάλτον ΛΛ# 16) ή τον Λούκυ να θυμάται ότι είχε κάνει μία κούρσα στο Μισισιπί πριν από καιρό(Η κούρσα του Μισισιπί ΛΛ #30) καθώς και ο εντυπωσιακά σχεδιασμένος τυφώνας στο τέλος, που αποδίδεται με μεγάλη αληθοφάνεια χωρίς στη στατικότητα που ακόμα και ο ίδιος ο Μorris πιθανών να σκίτσαρε αφού επέμενε να τον αποδώσει πιο κωμικά... Παράλληλα όπως και σε κάθε σχεδόν άλμπουμ του Λούκυ Λουκ δίνεται βαρύτητα για μία ακόμα φορά και στο ιστορικό στοιχείο της σειράς με τον Λούκυ να συναντά μεν σπουδαίες προσωπικότητες του (προ)περασμένου αιώνα, αλλά και σπουδαίους μυθιστορηματικούς χαρακτήρες της αμερικανικής λογοτεχνίας(Τομ Σόγιερ, Χακ Φυν)καθώς και προσωπικότητες που θα λάμψουν με το έργο τους τον.. επόμενο αιώνα(Άντζελα Ντέιβις, Μπάρακ Ομπάμα, Όπρα Γουίνφρει). Για μια ακόμα φορά η Μαμούθ Κόμιξ προσφέρει στους αναγνώστες της μία καλαίσθητη έκδοση, με πολύ καλό χαρτί και γυαλιστερό εξώφυλλο, σε οικονομική για τα δεδομένα της έκδοσης τιμή. Σε πολύ καλή μετάφραση από τον κύριο Πουλάκο. Άξιζε η αναμονή της κυκλοφορίας του άλμπουμ και ελπίζω να βγει κάποια στιγμή και η νέα περιπέτεια του Aστερίξ η οποία έχει καθυστερήσει πολύ. Σε δύσκολους καιρούς - ειδικά εκδοτικά - η Μαμούθ συνεχίζει να δηλώνει τη παρουσία της στα εκδοτικά δρόμενα αν και πλέον έχει περιοριστεί κυρίως στις εκδόσεις εκείνες που έχουν απήχηση στο κοινό και γνωρίζει ότι θα πουλήσουν περισσότερα αντίτυπα(τουτέστιν Λούκυ Λουκ, Αστερίξ και οι επανεκδώσεις του Τεν Τεν).Δυστυχώς οι δύσκολες οικονομικά εποχές, και το περιορισμένο ελληνικό κοινό δεν της επιτρέπουν να διευρύνει το εύρος των εκδόσεων της ή να συνεχίσει σπουδαίες σειρές που κατέχουν ξεχωριστή θέση στα γαλλοβελγικά BD κόμικ και που κάποτε απολαμβάναμε και είχαμε την τιμή να διαβάζουμε και εμείς..

Ένα κόμικ τρόμου, που μας βάζει κατευθείαν και χωρίς περιστροφές στο κλίμα. Ο πλούσιος Τσαρλς Μπλέιν και η γυναίκα του δολοφονούνται από μια υπερφυσική οντότητα και η κηδεμονία των δύο παιδιών τους περνά στο νεότερο αδερφό του Τσαρλς, τον Τσέιζ. Σε αντίθεση με τον Τσαρλς, που ήταν πλούσιος και διευθυντής μιας πολύ επιτυχημένης εταιρείας, ο Τσέιζ είναι ρέμπελος, ελαφρώς αλκοολικός και επιβιώνει κάνοντας δουλειές του ποδαριού. Ο Τσέιζ και τα δύο παιδιά, με τα οποία είχε ελάχιστες σχέσεις έως τώρα, θα επιστρέψουν στο πατρογονικό σπίτι, στο Μέιν, το οποίο είναι χτισμένο κοντά σε ένα βάλτο, ο οποίος φυσικά βρίθει από οικογενειακά μυστικά. Μην ανησυχείτε, τίποτα από αυτά δεν είναι σπόιλερ, τα βλέπουμε όλα από τα πρώτο τεύχος αυτού του κόμικ τρόμου. Η αλήθεια είναι, ότι τα πάντα κυλούν αρκετά προβλέψιμα και χωρίς κάποιες ιδιαίτερες εκπλήξεις. Θεωρώ, ότι η ιστορία δεν προσφέρει κάτι που δεν έχουμε ξαναδιαβάσει αλλού και καλύτερα (συμφωνίες με υπερφυσικά όντα, οικογενειακές κατάρες κτλ.) και σε γενικές γραμμές, δεν μπορώ να πω ότι με ικανοποίησε. Επιπλέον, η ψυχογράφηση των χαρακτήρων δεν παρουσιάζει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον και δεν δίνει κάποια ώθηση στο κόμικ. Το σχέδιο του Hixson είναι καλό, αρκετά "βρόμικο", χωρίς ιδιαίτερη έμφαση στις λεπτομέρειες. Πετυχαίνει όμως απόλυτα το σκοπό του, προσφέρει αρκετές τρομακτικές σκηνές και έχει καλή αίσθηση σκηνοθεσίας. Τα χρώματα του Boyd είναι μουντά, με κυρίαρχες τις αποχρώσεις του πράσινου και δίνουν μια αίσθηση σήψης. Κατά τη γνώμη μου, το σχέδιο κατορθώνει να ανεβάσει το επίπεδο του κόμικ. Το κόμικ ολοκληρώθηκε σε 8 τεύχη, που συγκεντρώθηκαν σε 2 trade, τα οποία περιέχουν ως έξτρα μόνο τα εξώφυλλα. Φαντάζομαι, ότι οι φίλοι των κόμικς τρόμου θα βρουν κάτι ενδιαφέρον, εμένα προσωπικά δεν με άγγιξε, γιατί δεν μου προσέφερε κάτι νέο. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Συνέντευξη των δημιουργών

Κάπου στον παγωμένα Καναδά ένας άντρας στήνει παγίδες και γράφει σε ένα ημερολόγιο, αλλά κάτι περίεργο πιάνεται σε μια παγίδα. Στη συνέχεια, γνωρίζουμε την ηρωίδα του κόμικ, την Eulalie Dubois, η οποία κατοικεί σε μια καλύβα στη μέση του πουθενά μαζί με τους γονείς της (η μητέρα της είναι αυτόχθων, ο πατέρας της Γάλλος) και τον παππού της. Η οικογένεια περνά δύσκολες ώρες, αφού τα θηράματα, που πιάνουν, δεν αρκούν για να τους συντηρήσουν. Η Eulalie θέλει να φύγει από αυτό το μέρος, αλλά ανακαλύπτει έντρομη, ότι οι γονείς της θέλουν να την παντρέψουν με αντάλλαγμα μια σταθερή θέση εργασίας για τον πατέρα της. Η Eulalie θα επιχειρήσει να το σκάσει, αφού βρει και μια επιπλέον αφορμή: ένας μυστηριώδης ξένος της δίνει ένα μεγάλο ποσό για τα δεδομένα της, για να μεταφέρει ένα δέμα στη μέση του πουθενά, στο μεγάλο, κρύο και αχαρτογράφητο Βορρά, ένα δέμα, που δεν πρέπει να ανοιχτεί, άσχετα με το αν η Eulalie θα κάνει ακριβώς αυτό. Και κάπως έτσι, θα αρχίσει ένα ταξίδι, που θα τη φέρει στα όρια της σωματικής και ψυχικής της αντοχής, αλλά και θα της ανοίξει τις πύλες σε έναν καινούριο κόσμο - κυριολεκτικά, σε έναν κόσμο, όπου υπάρχουν μαύρα αστέρια, κάτι αντιφατικό εκ πρώτης όψης ή μήπως όχι; Ο Lonnie Nadler, τον οποίον θεωρώ σταθερή αξία, γράφει μια σχεδόν αταξινόμητη ιστορία. Εν μέρει ιστορία τρόμου, χωρίς όμως σκηνές βίας και τρόμου και σαφώς εμπνευσμένη από τις πνευματικές δημιουργίες του Λάβκραφτ, εν μέρει περιπέτεια περιπλάνησης σε ένα άγνωστο και αφιλόξενο μέρος, εν μέρει μια ιστορία με πιθανές ψυχαναλυτικές και όχι μόνο προεκτάσεις, αλλά κυρίως μια περιπέτεια αναζήτησης του εαυτού και της ταυτότητας. Δεν μπορώ να πω, ότι η ίντριγκα με καθήλωσε, βασικά επειδή λίγα σχετικά πράγματα συμβαίνουν στα πέντε τεύχη της σειράς, αλλά σίγουρα ο σεναριογράφος έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στην ψυχογράφηση της ηρωίδας του, μέσα από την αφήγηση της οποίας παρακολουθούμε την ιστορία. Οι διάλογοι είναι σχετικά λιγοστοί και το μεγαλύτερο μέρος της αφήγησης λαμβάνει χώρα μέσω του ημερολογίου, που κρατά η Eulalie και αρκετών σκηνών χωρίς λόγια, ενώ σε κάποιο σημείο διαβάζουμε περίπου δέκα σελίδες από ένα άλλο ημερολόγιο, εκείνο του κυνηγού, που είδαμε στην αρχή του κόμικ. Ο Νάντλερ χρησιμοποιεί εκτεταμένα το εύρημα των σβησμένων λέξεων ή φράσεων, για να μας δώσει μια πληρέστερη εικόνα των σκέψεων της Eulalie. Παρά την περίτεχνη αφήγηση και την ενδιαφέρουσα πλοκή, θεωρώ, ότι για πρώτη φορά ο Νάντλερ δεν καταφέρνει να δέσει πειστικά την ιστορία έως το τέλος. Κατά τη γνώμη μου, το κομμάτι στον τελικό προορισμό της Eulalie ήθελε τουλάχιστον ένα τεύχος ακόμη, για να αναπτυχθεί σεναριακά και η λύση μου φάνηκε λίγο βεβιασμένη. Ακόμη κι έτσι, όμως, σίγουρα δεν μετάνιωσα που το διάβασα! Το σχέδιο της Jenna Cha είναι πραγματικά εξαιρετικό! Συλλαμβάνει τον ψυχικό κόσμο των πρωταγωνιστών, αλλά πρωτίστως μεταφέρει την εικόνα ενός απειλητικού, απόκοσμου τοπίου, όπου κάποια πράγματα αποπνέουν μια αύρα μεταφυσικού, η οποία θα εξηγηθεί στη συνέχεια του κόμικ. Έχει σημασία να τονίσω, ότι η απεικόνιση του τοπίου είναι πάρα πολύ σημαντική για την εξέλιξη της πλοκής, αλλά και για την ψυχική κατάσταση της Eulalie και ότι ο περιβάλλων χώρος αναδεικνύεται σε συμπρωταγωνιστή της ιστορίας. Και βεβαίως, η Τσα προσφέρει και πολύ ωραίες σκηνές δράσης, οι οποίες προωθούν την πλοκή ,εκεί όπου δεν υπάρχουν λόγια. Πολύ ωραία χρώματα από τον Brad Simpson, αλλά το λέτερινγκ του Hassan Otmane-Elhadou με κούρασε. Για να συνοψίσω, πρόκειται για ένα ασυνήθιστο κόμικ. Δεν μπορώ να το προτείνω ανεπιφύλακτα, αλλά πιστεύω, ότι προσφέρει κάτι διαφορετικό και αξιόλογο. Θα ήθελα πολύ να διαβάσω απόψεις, από όποιον/α το έχει διαβάσει ή θα το διαβάσει στο μέλλον. Τα 5 τεύχη συγκεντρώθηκαν σε ένα trade με μόνο επιπλέον υλικό τα εξώφυλλα των τευχών. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη. Ένα άρθρο του @Lazarosγια το κόμικ, με το οποίο συμφωνώ στα περισσότερα.

O Max Winter ήταν ένας ληστής στην (όχι πλέον και τόσο) Άγρια Δύση στα τέλη του 19ου αιώνα. Και ήταν από τους λίγους τυχερούς που κατάφεραν να επιζήσουν και να γλυτώσουν από τους εκπροσώπους του νόμου που τον καταδίωκαν. Flash forward στο 1939, στη Νέα Υόρκη. Μεγάλος σε ηλικία πλέον, έχει γίνει συγγραφέας pulp διηγημάτων, μικρών σε έκταση ιστοριών για πιστολάδες στην Αγρια Δύση, τα οποία συνήθως δημοσιεύονταν σε φτηνά, μαζικής κυκλοφορίας, περιοδικά. Αντλώντας έμπνευση από τις δικές του εμπειρίες, ουσιαστικά γράφει την αυτοβιογραφία, προσπαθώντας με τα λίγα λεφτά που βγάζει να συντηρήσει τον εαυτό του, και την Rosa με την οποία συζεί, αλλά και την κόρη της. Όταν μαθαίνει όμως ότι έχει μια σοβαρή καρδιακή πάθηση, σε συνδυασμό με την επίσκεψη που δέχεται από ένα παλιό αστυνομικό που τον καταδίωκε από την εποχή που ήταν ληστής, αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, και να επιστρέψει στην εγκληματική του ζωή, να κάνει μια τελευταία ληστεία για να αφήσει κάποια χρήματα στη Rosa μετά το θάνατο του. Τίποτα δεν είναι όμως όπως φαίνεται..... Μικρή παρουσίαση θα είναι αυτή που θα γράψω, για ένα μικρό σε έκταση κόμικ (72 σελίδες) αλλά με συμπυκνωμένη ουσία και μαγεία. Ο Ed Brubaker, απλά ξέρει πως να γράφει και το ότι καταφέρνει, μέσα σε τόσες λίγες σελίδες, να μας δώσει μια δουλειά τόσο ολοκληρωμένη και τόσο γεμάτη από νοήματα, φανερά και κρυφά, φανερώνει ακριβώς αυτή την ποιότητα του. Στο Pulp, αυτό είναι για εμένα που ξεχωρίζει πάνω από όλα. Σε αντίθεση με το αντιστοίχου μεγέθους My Heroes Have Always Been Junkies, το οποίο είχα βρει ελαφρώς αδιάφορο και αδούλευτο, εδώ πραγματικά ξεζουμίζει κάθε καρέ, χρησιμοποιεί απόλυτα το χώρο αυτών των 72 σελίδων, και γράφει μια ιστορία με σωστή αρχή, μέση και τέλος, με πραγματικά ενδιαφέροντες χαρακτήρες και αληθοφανείς συνθήκες γύρω τους αλλά και μέσα τους. Χρησιμοποιεί τον εσωτερικό μονόλογο, δοσμένο σε περιγραφές, όπως κάθε noir που σέβεται τον εαυτό του, αλλά ξέρει και το κάνει με σύγχρονο τρόπο, με μοντέρνα γραφή και όχι στείρα επανάληψη των κλισέ, αποδεικνύοντας γιατί θεωρείται ο κορυφαίος στο είδος του. Μόνη παρατήρηση που μπορώ να κάνω, είναι ότι για άλλη μια φορά σε βιβλία του, όπως στο Criminal, στο Kill or be Killed και άλλα, έχουμε το ίδιο μοτίβο του κατεστραμμένου πρωταγωνιστή, που βρίσκεται ένα βήμα πριν το τέλος, κάτι γίνεται το οποίο δείχνει ότι μπορεί να τον σώσει, και εν τέλει, καταλήγει χειρότερα από ότι ξεκίνησε. Όπως προείπα, έχει το χάρισμα να αλλάζει τη θεματολογία και τις ιστορίες σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην με έχει ενοχλήσει ουσιαστικά ακόμα, αλλά πιστεύω ότι καλό είναι να δούμε και κάτι άλλο από τον Brubaker ως συγγραφικό εργαλείο. Στο σχέδιο ο Sean Phillips παραμένει από τους κορυφαίους, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. Ίσως όχι τόσο στην ίδια την σχεδιαστική του ικανότητα, έχω δει καλύτερους και εκφραστικότερους χαρακτήρες και αλλού. Εκείπου για εμένα διαπρέπει ο Phillips, είναι η σκηνοθεσία του αλλά και οι στάσεις του σώματος του κάθε χαρακτήρα. Στις χειρονομίες, στα καμπουριάσματα και σε όλες τις "λυγισμένες" του φιγούρες, βγαίνει όλος ο ρεαλισμός που ξεπηδάει από το χαρτί. Θα ήθελα να τον δω ξανά με άλλο χρωματιστή, πέρα από τον γιο του Jacob, ο οποίος ναι μεν είναι καλός και ταιριαστός, αλλά δεν νομίζω ότι προσθέτει τίποτα ιδιαίτερο στο σχέδιο του πατέρα του. Συνολικά, μια μεστή και γεμάτη δουλειά, παρά το μικρό της μέγεθος. Σαν ένα ωραίο διήγημα, καλοφτιαγμένο, λιτό και στιβαρό. Διαβαστε το άφοβα, θα σας αρέσει.

Τίτλος Πρωτότυπου: Unastoria, Coconino Press, 2013 Υπάρχουν κάποια έργα, που σε μαγεύουν ακόμη κι αν είσαι σίγουρος, ότι συλλαμβάνεις απόλυτα το νόημά τους. Ένα τέτοιο έργο είναι και αυτό εδώ, το πρώτο κόμικ του Τζίπι (κατά κόσμον Gianni Pacinotti), που διαβάζω. Μια ιστορία, που είναι δύο ή μήπως όχι; Ο Σιλβάνο Λάντι είναι ένας συγγραφέας 50 ετών, που παθαίνει νευρικό κλονισμό και η αρχή της αφήγησης τον βρίσκει στο ψυχιατρείο. Παράλληλα, είναι και η ιστορία του προπάππου του, του Μάουρο, που πολέμησε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. από την αρχή μαθαίνουμε, ότι ο Σιλβάνο κατατρύχεται από δύο συγκεκριμένες εικόνες, εκείνης ενός δέντρου και εκείνης ενός βενζινάδικου. Καθώς εξελίσσεται η ιστορία, βυθιζόμαστε ολοένα και περισσότερο στον ψυχισμό του Σιλβάνο, ο οποίος φαίνεται να έχει εμμονή με την έννοια της ηλικίας και πώς αυτή επηρεάζει την οπτική μας, αλλά και με τα ημερολόγια του προπάππου του. Από την αρχή κιόλας, η αφήγηση φαίνεται θολή και κατακερματισμένη: Διαβάζουμε μια κάτι που φαίνεται σαν μονόλογος και μετά μεταφερόμαστε σε ένα μέρος, όπου δύο άνθρωποι (ο Σιλβάνο και ο Μάουρο, όπως ανακαλύπτουμε στη συνέχεια, οδηγούν ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο. Η ιστορία δεν ακολουθεί μια γραμμική εξέλιξη, αλλά δίνεται με φλας μπακ και ενδιάμεσα στις δύο αφηγήσεις παρεμβάλλονται και άλλες, όπως μια αφήγηση μιας βαρόνης, η οποία εμπνέει κατά κάποιο τρόπο, έναν εφευρέτη να φτιάξει το πολυβόλο, που θα θερίσει τους στρατιώτες στον πόλεμο. Γενικά το κόμικ φαίνεται να έχει μια συνειρμική ροή, που δεν είναι καθόλου εύκολο να γίνει κατανοητή και αφήνει πολλά πράγματα ασαφή και συγκεχυμένα. Είναι δύο οι ιστορίες ή τελικά είναι μόνο μια, αυτή των ανθρώπων, που προσπαθούν με κάθε τρόπο να απεγκλωβιστούν από μια δύσκολη κατάσταση; Μήπως ο Σιλβάνο έχει πάθει σοκ από την αποκάλυψη του τρόπου με τον οποίον τελικά σώθηκε ο προπάππους του; Και συνέβησαν όλα αυτά πραγματικά ή ανήκουν στη φαντασία του αποξενωμένου από την οικογένειά του Σιλβάνο; Πώς κατάφερε ο Μάουρο να επιζήσει μετά από τις πράξεις του, ενώ ο φαινομενικά επιτυχημένος Σιλβάνο έχει καταρρεύσει; Μήπως η κατάρρευση του τελευταίου απεικονίζει κάποια παρόμοια κατάσταση του πρώτου, την οποία δεν τη βλέπουμε στην αφήγηση; Δεν έχω καμία απάντηση για τίποτα από αυτά, είναι ένα έργο ανοιχτό σε ερμηνείες και θα επιθυμούσα διακαώς να διαβάσω και τις απόψεις σας. Το σχέδιο του Τζίπι είναι εξαιρετικό, μετακινείται από ασπρόμαυρα σχέδια σε έγχρωμα, από το μελάνι στην ακουαρέλα, από καρέ με αρκετά λόγια σε βουβά καρέ και με κάθε αλλαγή στην τεχνοτροπία προσπαθεί, υποθέτω, να δείξει και μια αλλαγή στο μοτίβο της αφήγησης. Υπέροχο σχέδιο, εκπληκτική και εμπνευσμένη σκηνοθεσία, πραγματικά μια οπτική απόλαυση σε συνδυασμό με την αφήγηση, δημιουργούν μια εξαιρετική εμπειρία. Δύσκολο και απαιτητικό έργο. Κυκλοφόρησε στα αγγλικά από τη Fantagraphics το 2020 σε μια πολύ όμορφη έκδοση, η οποία, όμως, δεν περιέχει τίποτα επιπλέον. Περισσότερος Gipi εδώ (κόμικ που πρέπει να βάλω επειγόντως στο πρόγραμμα!!). Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: μια πολύ ενδιαφέρουσα κριτική

Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 23-05-2020 Πρωτότυπος Τίτλος: Lanfeust de Troy Τ1 (10-1994) Το Lanfeust de Troy είναι ένας από τους πιο δημοφιλής τίτλους στην Γαλλία, τα τελευταία 25+ χρόνια, έχοντας βγάλει αρκετές συνέχειες και spin-offs, καθώς και ένα ανθολογικό περιοδικό που κράτησε για σχεδόν 21 χρόνια και 277 τεύχη. Η κεντρική σειρά έβγαλε 8 άλμπουμ και ένα μεταγενέστερο εμβόλιμο μεταξύ του τέλους της αρχικής σειράς και της πρώτης συνέχειας. Οι περισσότερες εικόνες προέρχονται από τα δείγματα που παραθέτει ο εκδότης. Ο κόσμος του Τρόυ είναι ένας κόσμος μαγείας, στην οποία κάθε μέλος της κατέχει από μια ξεχωριστή μαγική δύναμη την οποία χρησιμοποιεί για της ανάγκες της κοινότητας της, αρκεί να υπάρχει ένας σοφός στο χωριό για να την μεταδώσει στους κατοίκους της. Η περιπέτεια που μας βάζει στον κόσμο του Τρόυ, μας συστήνει τον Λανφέστ, έναν νεαρό σιδερά που μπορεί να λιώσει ένα σίδερο με μια ματιά και είναι ερωτευμένος με την μια από τις κόρες του σοφού του χωριού. Η ζωή του θα αλλάξει όταν έρθει σε επαφή με ένα σπαθί του οποίου η λαβή είναι φτιαγμένη από το Φίλντισι του Μαγόχαμοθ, το οποίο ξεκλειδώνει την δυνατότητα του να επικαλεστεί την απόλυτη δύναμη. Ο Λανφέστ λοιπόν θα πρέπει να ταξιδέψει μαζί με τον σοφό Νικολίδη και τις κόρες στους στην πόλη που βρίσκονται οι πρεσβύτεροι σοφοί για να εξετάσουν τι σημαίνει αυτή η ξαφνική ανακάλυψη... ...κάτι που θα δώσει την δυνατότητα στον Άρλεστον να μας παρουσιάσει καλύτερα τον κόσμο και τις ιδιαιτερότητες του Τρόυ, αναπτύσσοντας παράλληλα και τους βασικούς χαρακτήρες του, με έναν μεστό και ψυχαγωγικό τρόπο, που δείχνει πως ξέρει τι κάνει και δεν έχει αφήσει τίποτα στην τύχη. Το ύφος που διαλέγει, δείχνει πως απευθύνεται πρωτίστως σε εφηβικό και Young Adult κοινό, αλλά δεν μένει μόνο εκεί. Αν μη τι άλλο, το χιούμορ αγγίζει κάποιες φορές ενήλικα θέματα και η έντονη σεξουαλική συμπεριφορά της μιας από τις κόρες του σοφού Νικολίδη, δίνει ένα πιο αντισυμβατικό αέρα στον κατά τα άλλα πιστό στα μοτίβα του sword and sorcery και του a hero's journey σενάριο. Βλέπω να προσβάλλονται από αυτό μερικοί στον νεοσυντηρητικό περιβάλλον που ζούμε, αλλά c'est la vie! Γαλλικό κόμικ διαβάζουμε, και αυτοί τείνουν να μην έχουν τα ίδια προβλήματα με την επίδειξη της σεξουαλικότητας τους, σε σύγκριση με τον υπόλοιπο κόσμο. Όπως ίσως καταλάβατε, αυτό που διάβασα μου άρεσε και θα ήθελα να δω την συνέχεια σύντομα, μιας και αυτό το πρώτο άλμπουμ λειτούργησε κυρίως ως ορεκτικό, μην μπαίνοντας καν στον κόπο να μας δώσει το κλασικό μεγάλο κακό που θα πρέπει οι πρωταγωνιστές μας να υπερνικήσουν, παρόλο που μας παρουσιάζεται το προφίλ του στην πρώτη σελίδα του άλμπουμ. Οπότε μας περιμένουν περισσότερα στην πορεία. Η Ελληνική έκδοση τώρα έχει μια ιδιαίτερη ιστορία από πίσω, μιας και ξεκίνησε πρώτα ως scanlation από την νεοσύστατη τότε κοινότητα του greekcomics.gr. 14 χρόνια αργότερα, ο υπεύθυνος της κοινότητας το κυκλοφόρησε μέσω της Λέσχης Φίλων Κόμικς ως σκληρόδετη έκδοση, διατηρώντας την ίδια μετάφραση, αλλά με νέα επαγγελματική επιμέλεια, που σαφώς κάνει το κείμενο πιο στρωτό. Η έκδοση είναι παραπλήσια με τις γαλλοβελγικές εκδόσεις που σημαίνει πως μιλάμε για μια πολύ καλή ποιότητα και σε μέγεθος 23x32 εκ. Και λέω παραπλήσια, καθώς 1 προς 1 αναλογία δεν μπορεί να υπάρχει, χωρίς τουλάχιστον να ανέβει πολύ το κόστος, λόγω των διαφορετικών στάνταρ στην Ελληνική αγορά, που κάνει κάποιες επιλογές πιο ακριβές σε σύγκριση με έξω. Εκεί π.χ. που οι Γάλλοι μπορεί να χρησιμοποιούν χοντρό ιλουστρασιόν χαρτί, εμείς έχουμε ματ, το οποίο είναι πολύ καλό μεν, αλλά σαφώς χάνει κάποια από την διαύγεια των ψηφιακών χρωμάτων. Το σκληρόδετο επίσης πρέπει να είναι λίγο πιο λεπτό και η βιβλιοδεσία πιο απλή. Αλλά αυτά είναι σχετικά μικρά θεματάκια που οι περισσότεροι δεν θα παρατηρήσουν. Εκεί που εμένα μου έκανε εντύπωση, είναι στην έλλειψη γραφιστικής επιμέλειας. Με τον τίτλο να έχει αυξημένες γραφιστικές ανάγκες και με τους εκδότες που ασχολούνται με τα κόμικς στην Ελλάδα να έχουν ανεβάσει τον πήχη τα τελευταία χρόνια, μου έκανε εντύπωση που δεν φροντίστηκε αυτός ο τομέας, ιδίως όταν γίνεται σύγκριση με το αρχικό σκανλέισον, όπου βλέπουμε πως το είχαν προσέξει αυτό. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ελπίζω, πως τώρα που έφυγε το αρχική άγχος της πρώτης κυκλοφορίας, να αφιερώσουν περισσότερο χρόνο στα επόμενα για να δώσουν στην σειρά την φροντίδα που της αξίζει. Ένα άλλο συμπέρασμα που βγαίνει από το σκανλέισον, είναι πως η Ελληνική έκδοση περιέχει τον μεταγενέστερο ψηφιακό χρωματισμό, τον οποίο επιμελήθηκε ο Matteo Livi. Ο σύγχρονος χρωματισμός είναι αξιόλογος και σε αρκετά σημεία καλύτερος, και δεν υποσκιάζει ευτυχώς το σχέδιο του Tarquin, αλλά δίνει έμφαση στην γενική ατμόσφαιρα, σε σύγκριση με τον αρχικό σχεδιασμό του Yves Lencot, που φροντίζει ο χρωματισμός του αναδεικνύει τα διαφορετικά κομμάτια του κάθε σκηνικού και τις φιγούρες των χαρακτήρων, με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε η ματιά του αναγνώστη να μπορεί να τα αντιληφθεί με ένα βλέμμα, αντί να τα προσπεράσει ως ασήμαντα ή γενική θολούρα. Αυτά προς το παρόν. Πιθανόν να έχω να γράψω περισσότερα όταν βγουν, καλώς εχόντων των πραγμάτων, και οι συνέχειες.