Jump to content
Αρχική σελίδα
Πρόσφατα Σχόλια
Γκάλερι
Οι Επιλογές Μας
Οι Κανόνες
Portal

Καλώς ήλθατε στο ComicStreet

Γίνετε μέλη της κοινότητας. Η εγγραφή είναι γρήγορη και εύκολη.

Εγγραφείτε

Search the Community

Showing results for tags '2019'.

  • Search By Tags

    Type tags separated by commas.

  • Search By Author

Content Type


Forums

  • ΥΠΟΔΟΧΗ
    • Κανόνες
    • Νέα / Ανακοινώσεις
    • Απορίες / Βοήθεια
    • Γενική Συζήτηση
  • ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ / ΑΡΘΡΑ
    • ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ
    • ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ
  • ΕΚΔΟΣΕΙΣ
    • ΞΕΝΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ
    • ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ
    • WEBCOMICS
  • ΚΟΜΙΚΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΤΕΧΝΕΣ
    • Κινηματογράφος/TV και Κόμικς
    • Animation
    • Βιβλία
  • ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ - ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ
    • Καταστήματα
    • Πηγές - Ενημέρωση

Find results in...

Find results that contain...


Date Created

  • Start

    End

Last Updated

  • Start

    End

Filter by number of...

Joined

  • Start

    End

Group

About Me

Found 141 results

  1. Dredd
    Μάρκος is back! Για όσους παρακολουθούσαν την ιστορία του, από τα εφηβικά του χρόνια στη Σύρο, τους έρωτες του, τις τσάρκες του και την γενικότερη αναζήτηση, ο Μάρκος είναι γνωστός. Για τους υπόλοιπους, ο Μάρκος είναι ο πρωταγωνιστής του Κρακ Komiks, της σειράς του Τάσου Μαραγκού (tasmar) και είναι ότι πιο καλό έχουμε στην Ελλάδα σε coming of age κομικς. Κύρια ιστορία στα περισσότερα από τα 11 Κρακ που κυκλοφόρησαν από την Giganto και τη Jemma, το Hard Rock και ο Μάρκος, συγκεντρώθηκε και κυκλοφόρησε αυτούσιο και ολοκληρωμένο ως ένας τόμος με τίτλο Hard Rock : School, Drugs & Rock N' Roll. Πλέον, έχουμε το Volume 2 της σειράς, από το οποίο έχουμε ήδη 2 τεύχη, σε μεγαλύτερο (Α4) μέγεθος. Αν κάτι αξίζει να σημειώθει από την δουλειά του tasmar, δεν είναι το σχέδιο, το στήσιμο των καρέ, η σκηνοθεσία και υπόλοιπα τεχνικά. Είναι, καθαρά το συναίσθημα, που πηγάζει από τις σελίδες. Φαίνεται ότι ο δημιουργός "νοιάζεται" τον πρωταγωνιστή του και τις απεγνωσμένες προσπάθειες "ενηλικίωσης" του. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα, σε αυτά τα δύο τεύχη, βλέπουμε τον Μάρκο στην Αθήνα, να δουλεύει σε ένα φωτοτυπάδικο, να έχει κανονική σχέση αλλά και να έχει και γκόμενα . Ταυτόχρονα, τον βλέπουμε να γνωρίζει τον κόσμο των κόμικς, και να πηγαίνει σε κάποιο φεστιβάλ κόμικς στο Γκάζι (ποιο μπορεί να είναι;) και να γνωρίζει πολλούς δημιουργούς των ετών της αρχής του αιώνα (κάποιους τους κατάλαβα, αλλά όχι όλους). Μέσα από τα άγχη και τις αγωνίες του Μάρκου, μπαίνουμε στην ψυχοσύνθεση του 20άρη, καινούριου στην Αθήνα και καινούριου στην ενήλικη ζωή. Η ζωή του Μάρκου στα Εξάρχεια καθώς και η αναφορά και κριτική στο έργο του Αρκά, απηχούν τις ιδεολογικές αναφορές του δημιουργού, αλλά χάρηκα ιδιαίτερα που έγιναν με τρόπο πλάγιο,έμμεσο και όχι με την διάθεση κατήχησης και νουθεσίας. Γενικά, δεν πρόκειται για κόμικς που θα σας αλλάξουν τον κόσμο, αλλά θα σας κάνουν να γελάσετε, να θυμηθείτε και ίσως να ταυτιστείτε! tasmar δια χειρός tasmar
  2. leonidio
    Ένας νεαρός κάθεται στο σπίτι του και σκέφτεται διάφορα πράγματα. Μια μύγα μπαίνει στο δωμάτιο και τη σκοτώνει. Στη συνέχεια, μαζί με ένα φίλο του πάνε να ληστέψουν μια τράπεζα, τα πράγματα δεν πάνε πολύ καλά και ο νεαρός επιστρέφει στο σπίτι του. Σκέψεις και αυτόματες πράξεις, άνθρωποι που παρανομούν φιλοσοφώντας ή φιλοσοφούν παρανομώντας (διαλέξτε και πάρτε, εγώ προτιμώ την πρώτη επιλογή ) σε μια σχεδόν μινιμαλιστική περιπέτεια, η οποία φλερτάρει διαρκώς με το εφήμερο και τη ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά και με την αρχέγονη, επιτακτική ανάγκη να σπάσουμε τα δεσμά μας και να εξεγερθούμε. Ενδιαφέρον θέμα, καλή εκτέλεση, δοσμένο μέσα σε 24 σελίδες με μια ωραία, πολύ λειτουργική εικονογράφηση από την Chrispy Shift με κατά βάση ασπρόμαυρο ή σε απόχρωση του μοβ σχέδιο. Στις τελευταίες σελίδες του κόμικ εμφανίζεται και ο επιθεωρητής Ζυλ Μυγέ, που στη συνέχεια απέκτησε δικό του κόμικ, για το οποίο σας παραπέμπω στην πολύ κατατοπιστική παρουσίαση της @kabuki. Μια χαρά κόμικ, χωρίς πολλή φλυαρία, ενδιαφέρον θέμα και πρωτότυπη προσέγγιση, αξίζει τον κόπο να του ρίξετε μια ματιά. Υπήρχε στο φετινό παζάρι βιβλίου σε πολύ χαμηλή τιμή (1,50 ή 2 ευρώ, αν θυμάμαι καλά), όπου και το αγόρασα. Αν το βρείτε στο δρόμο σας, μην το προσπεράσετε, δεν θα σας αλλάξει τη ζωή, αλλά πιστεύω, ότι κάπου στις λίγες σελίδες του, κάποιες/οι θα βρείτε κάτι που θα σας αγγίξει προσωπικά. Όλα τα σκαναρίσματα έγιναν από εμένα. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Κριτική στο smassingculture.gr
  3. GreekComicFan
    Μια ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη περίμενε το αναγνωστικό κοινό των Ελληνικών εκδόσεων στα περίπτερα, στις 13 Σεπτέμβρη του 2019 (ναι, ήταν Παρασκευή. ) Αυτή της κυκλοφορίας της σειράς Η Επίσημη Συλλογή Graphic Novels της Marvel. Η σειρά αποτελεί μετάφραση της σειράς The Official Marvel Graphic Novel Collection της Hachette (γνωστή και ως The Ultimate Graphic Novels Collection) η οποία ξεκίνησε να κυκλοφορεί στην Αγγλία στα τέλη του Δεκέμβρη του 2011 και έχει ξεπεράσει εκεί τους 200 τόμους, με την εταιρία να προσθέτει συνεχώς νέους. Η επιτυχία της ήταν τέτοια, που το 2016 οι μισοί τόμοι της σειράς επανεκδόθηκαν, ενώ από τον Δεκέμβρη του 2013 ξεκίνησε και μια παράλληλη σειρά, η Marvel's Mightiest Heroes, με επίκεντρο συγκεκριμένους χαρακτήρες της Marvel, η οποία ολοκλήρωσε τον κύκλο της τον Δεκέμβρη του 2018, μετά από 130 τόμους. Παράλληλα, η ίδια η εκδοτική, ανέλαβε να μεταφράσει την σειρά σε καμιά δεκαριά γλώσσες, κυκλοφορόντας την σε πάνω από 15 χώρες, ενώ πρέπει να έχει δώσει την άδεια κυκλοφορίας σε μερικούς ακόμα εκδότες, στις αγορές της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής. Οι μεγάλες εκδοτικές εταιρίες κόμικς, κουράρουν κάθε χρόνο λίστες με προτάσεις από τους πιο σημαντικούς τίτλους που θα πρέπει να πάρει/διαβάσει ένας υποψήφιος αναγνώστης για να γνωρίσει το σύμπαν τους. Λίστες που πλασάρονται και στους εκδότες των διεθνών αγορών για την απόκτηση των δικαιωμάτων και την έκδοση τους. Πρακτικά, η έκδοση της Hachette, αντλεί υλικό από αυτές τις λίστες, με ελάχιστες αποκλίσεις, αναβαθμίζοντας την έκδοση τους σε σκληρόδετες εκδόσεις, προσθέτοντας ή επεκτείνοντας το έξτρα περιεχόμενο και διαθέτοντας τες σε πιο ελκυστική τιμή στα σημεία διανομής τύπου, προσεγγίζοντας έτσι ένα νέο κοινό. Αυτές ακριβώς οι ιδιότητες μου είχαν κινήσει την απορία για το πώς δεν είχε κάποιος Έλληνας εκδότης σκεφτεί να την βγάλει στην χώρα μας εδώ και καιρό. Σε βολιδοσκόπηση που είχα κάνει όμως για αυτό και άλλα θέματα, τα συμπεράσματα ήταν πως α) η κατάσταση του σημείου διανομής και η ίδια η διανομή δεν ελκύει εμπιστοσύνη στους ντόπιους εκδότες, και β) δεν θέλανε να «κάψουν» τις εκδόσεις βιβλιοπωλείου. Δεν λογάριαζε κανείς μας όμως την ίδια την Hachette, η οποία είχε ήδη παρουσία στην Ελλάδα με διάφορες άλλες συλλογές περιπτέρου. Η εταιρία, που ιδρύθηκε το 1826 ως βιβλιοπωλείο στην Γαλλία με το όνομα Brédif από τον Louis Christophe François Hachette, και μετατράπηκε σε διεθνή εκδοτικό οίκο στην πορεία, έχει σαφώς περισσότερες οικονομικές δυνατότητες και καλύτερες συμφωνίες για το υλικό που βγάζει, οπότε ήταν πρόθυμη να το δοκιμάσει. Για την Ελληνική έκδοση μάλιστα συνεργάστηκε με την Anubis, η οποία έχει και η ίδια μεγάλη παράδοση και εμπειρία στην έκδοση υπερηρωικών και αναλαμβάνει εδώ την μετάφραση και την επιμέλεια της σειράς, κάτι που όπως καταλαβαίνω σημαίνει πως κάνει και την επιλογή των τίτλων που θα δημοσιεύονται. Όσοι γνωρίζουν τι είχε βγάλει η Anubis, ξέρουν πως οι επιλογές της για τις δικές της εκδόσεις με χαρακτήρες της Marvel, ήταν από υλικό της τρέχουσας χιλιετίας, και στην αρχή έπραττε το ίδιο με αυτή την έκδοση, με τις επιλογές που είχαν ανακοινωθεί αρχικά να επικεντρώνονται κυρίως σε παραγωγές του 2005, κομβικό σημείο αλλαγών στο σύμπαν της Marvel, αλλά αυτό άλλαξε στην πορεία για να περιλαμβάνει και παραγωγές από τις δεκαετίες '80-90. Κάποιοι από τους τόμους, περιέχουν και υλικό που είχε δημοσιεύσει παλιότερα η ίδια η Anubis, με την ίδια μετάφραση και απλά μικροαλλαγές στην επιμέλεια. Μάλλον παραχωρούν υλικό που δεν έχουν σκοπό να το ξαναβγάλουν οι ίδιοι. Η έκδοση τώρα ποιοτικά, δεν έχει καμιά διαφορά με τις ξένες εκδόσεις. Η Hachette τυπώνει την Ελληνική έκδοση στην Ρουμανία, χώρα που τυπώνει και άλλες μεταφράσεις του τίτλου το τελευταίο διάστημα, οπότε δεν γίνεται καμιά έκπτωση σε αυτό τον τομέα. Έχει ανακοινωθεί πως θα ετοιμάσουν 60 τεύχη/τόμους της σειράς, με 15θήμερο ρυθμό κυκλοφορίας, διατηρώντας το δικαίωμα να την ακυρώσουν ή να προσθέσουν τόμους ανά πάσα στιγμή. Αυτή είναι πάγια τακτική της εταιρίας και προς το παρόν ακολουθεί τα βήματα της Αγγλικής έκδοσης που επίσης αρχικά είχε ανακοινώσει 60 τόμους. Μεγάλο ατού για να τους πάρει όλους κάποιος, ακόμα και αν τους έχει σε άλλη έκδοση, είναι η συνεκτικότητα της ράχης, η οποία περιλαμβάνει ένα πανοραμικό σχέδιο του Ιταλού Gabriele Dell'Otto. Στην ξένη έκδοση, όταν είχαν προσθέσει άλλους 60 τόμους, είχαν αναθέσει στον Dell’Otto την δημιουργία προσθήκης στο σχέδιο των ραχών. Να δούμε εδώ πως θα τα πάει. Τα πρώτα βήματα πάντως έφεραν κόσμο στα περίπτερα, με διαφήμιση στην τηλεόραση, και με την κλιμακωμένη αύξηση της τιμής, στην οποία μας έχουν συνηθίσει οι συλλογές εταιριών σαν την Hachette. Ο πρώτος τόμος έκανε 3,99€ και έκανε πάταγο, ο δεύτερος 6,99€ και ο τρίτος 9,99€, η σταθερή τιμή που θα έχουν όλοι οι επόμενοι τόμοι, αν και σαφώς θα πρέπει να την συνηθίσει και αποδεχτεί το κοινό του περιπτέρου που δεν έχει άλλα σημεία αναφοράς για το πόσο value for money είναι αυτή. Για ξεχωριστές παρουσιάσεις των τόμων της σειράς που έχουν κυκλοφορήσει, κλικάρετε πάνω στο tag της σειράς (κάτω από τον τίτλο του θέματος). Κυκλοφόρησαν Πρώτη 60αδα 13-09-2019: The Amazing Spider- Man - Η Επιστροφή 27-09-2019: Iron Man - Extremis 11-10-2019: New Avengers - Απόδραση 25-10-2019: Captain America - Εκτός Χρόνου 08-11-2019: Deadpool - Ο Πόλεμος του Γουέιντ Γουίλσον 22-11-2019: X-Men - Το Χάρισμα 06-12-2019: Thor - Αναγέννηση 20-12-2019: The Incredible Hulk - Σιωπηλές Κραυγές 03-01-2020: Guardians of the Galaxy - Κοσμικοί Εκδικητές 17-01-2020: The Amazing Spider-Man - Η Γέννηση του Βένομ 31-01-2020: Captain America - Στρατιώτης του Χειμώνα 14-02-2020: Fantastic Four - Ασύλληπτη Παγίδα 28-02-2020 - Wolverine v1 13-03-2020 - Daredevil - Αναγέννηση 27-03-2020 - She-Hulk - Μια Μοναδική Ηρωίδα 10-04-2020 - Doctor Strange - Άγνωστοι Τόποι, Άγνωστοι Καιροί 24-04-2020 - The Incredible Hulk - Πλανήτης Χαλκ, Μέρος Πρώτο 08-05-2020 - Captain Britain - Ένας Παράλογος Κόσμος 22-05-2020 - Avengers - Μάχη στο Χρόνο, Μέρος Πρώτο 05-06-2020 - The Amazing Spider-Man - Το Τελευταίο Κυνήγι του Κρέιβεν 19-06-2020 - The Incredible Hulk - Πλανήτης Χαλκ, Μέρος Δεύτερο 03-07-2020 - New X-Men - Ε Όπως Εξάλειψη 17-07-2020 - Μυστικός Πόλεμος 31-07-2020 - Avengers - Μάχη στο Χρόνο, Μέρος Δεύτερο 14-08-2020 Captain America - Νέο Καθεστώς 28-08-2020 - Marvels 11-09-2020 - Avengers - Διάλυση 25-09-2020 - The Punisher - Η Επιστροφή, Μέρος Πρώτο 09-10-2020 - Ultimate Spider-Man - Δύναμη και Ευθύνη 23-10-2020 - Marvel Super Heroes - Μυστικοί Πόλεμοι, Μέρος Πρώτο 06-11-2020 - The Mighty Thor - Αναζητώντας του Θεούς 20-11-2020 - Astonishing X-Men - Κίνδυνος 04-12-2020 - The Punisher - Η Επιστροφή, Μέρος Δεύτερο 18-12-2020 - Fantastic Four - Απόλυτη Δράση 01-01-2021 - Fallen Son - Ο Θάνατος του Κάπτεν Αμέρικα 15-01-2021 - Marvel Super Heroes - Μυστικοί Πόλεμοι, Μέρος Δεύτερο 29-01-2021 - Iron Man - Δαίμονας στο Μπουκάλι 12-02-2021 - The Ultimates - Υπεράνθρωποι 26-02-2021 -Spider-Man - Απώλεια 12-03-2021 - X-Men - Αυτοκρατορική Εισβολή 26-03-2021 - Οίκος του Μ 09-04-2021 - Wolverine - Η Αρχή 23-04-2021 - The Ultimates - Εθνική Ασφάλεια 07-05-2021 - Thor - Ο Τελευταίος Βίκινγκ 21-05-2021 - Η Επιστροφή του Θάνος 04-06-2021 - Spider-Gwen - Καταζητούμενη; 18-06-2021 - Daredevil - Φύλακας Δαίμονας 02-07-2021 - The Amazing Spider-Man - Αποκαλύψεις & Μέχρι να Σβήσουν τα Άστρα 16-07-2021 - Marvel Origins - Δεκαετία του 1960 30-07-2021 - Fantastic Four - Το Τέλος 13-08-2021 - Jessica Jones - Ελεύθερη 27-08-2021 - Uncanny X-Men - Δεύτερη Γέννηση 10-09-2021 - Ghost Rider - Αιώνια Καταδίκη 24-09-2021 - The Avengers - Η Γέννηση του Ούλτρον 08-10-2021 - Marvel Zombies 22-10-2021 - Marvel Knights Spider-Man - Άνιση Αναμέτρηση 05-11-2021 - Secret Avengers - Αποστολή στον Άρη 19-11-2021 - Fantastic Four - Ο Ερχομός του Γκαλάκτους 03-12-2021 - Marvel Knights Spider-Man - Δηλητήριο 17-12-2021 - Eternals Δεύτερη 60αδα 29-12-2021 - Black Panther - Ποιος Είναι ο Μαύρος Πάνθηρας; 14-01-2022 - Captain America & the Falcon - Μυστική Αυτοκρατορία 28-01-2022 - Wolverine - Όπλο X 11-02-2022 - 1602 25-02-2022 - Deadpool - Οι Μυστικά Μυστικοί Πόλεμοι 11-03-2022 - Παγκόσμιος Εχθρός Hulk 25-03-2022 - Captain Britain and MI13 - Η Επίθεση των Βαμπίρ 08-04-2022 - Captain America - Ο Εκλεκτός 22-04-2022 - Wolverine - Ο Γέρος Λόγκαν 06-05-2022 - Μυστική Εισβολή 20-05-2022 - Doctor Strange - Ο Όρκος 03-06-2022 - Thunderbolts - Έμπιστα Τέρατα 17-06-2022 - Venom 01-07-2022 - Ο Γιος του Μ 15-07-2022 - Avengers - Επανένωση 29-07-2022 - X-Men - Το Λυκόφως των Μεταλλαγμένων 12-08-2022 - Το Βασίλειο της Σκιάς 26-08-2022 - Iron Man - Η Τραγωδία και ο Θρίαμβος 09-09-2022 - X-Men - Σχίσμα 23-09-2022 - Η Ζωή και ο Θάνατος του Κάπτεν Μάρβελ, Μέρος Πρώτο 07-10-2022 - Η Ζωή και ο Θάνατος του Κάπτεν Μάρβελ, Μέρος Δεύτερο 21-10-2022 - Ultimate Spider-Man - Ο Θάνατος του Σπάιντερ-Μαν 04-11-2022 - Thor - Ιστορίες της Άσγκαρντ 18-11-2022 - Πολιορκία 02-12-2022 - The Incredible Hulk - Μαινόμενο Τέρας 16-12-2022 - Nick Fury - Πράκτορας της ΑΣΠΙΔΑΣ, Μέρος Πρώτο 30-12-2022 - Nick Fury - Πράκτορας της ΑΣΠΙΔΑΣ, Μέρος Δεύτερο 13-01-2023 - Avengers - Η Σταυροφορία των Παίδων 27-01-2023 - Daredevil - Επικηρυγμένος 10-02-2023 - The Amazing Spider-Man - Τέλος Εποχής 24-02-2023 - The Mighty Thor - Ράγκναροκ 10-03-2023 - Iron Fist - Αναζητώντας την Κόλιν Γουίνγκ Αναμένονται 24-03-2023 - X-Men - Στη Σκιά του Σόρον 07-04-2023 - Hulk: Scorched Earth 21-04-2023 - Dr. Strange: A Separate Reality 05-05-2023 - Silver Surfer: Origins 19-05-2023 - Spider-Island Part 1 02-06-2023 - Spider-Island Part 2 16-06-2023 - Black Panther: Panther's Rage 30-06-2023 - Marvel Horror 14-07-2023 - Fantastic Four: Doomsday 28-07-2023 - The Amazing Spider-Man: Death of The Stacys 11-08-2023 - Daredevil: Sound and Fury 25-08-2023 - The Avengers: The Korvac Saga 01-09-2023 - Iron Man: The Beginning of the End 15-09-2023 - Uncanny Avengers: The Red Shadow 29-09-2023 - Hawkeye: My Life As A Weapon 13-10-2023 - All-New Ghost Rider: Engines of Vengeance 27-10-2023 - Avengers: Avengers World 10-11-2023 - Silver Surfer: New Dawn 24-11-2023 - New Avengers: Everything Dies 08-12-2023 - Superior Spider-Man: My Own Worst Enemy 22-12-2023 - Thor: God of Thunder: The God Butcher 05-01-2024 - Infinity Vol. 1 19-01-2024 - Infinity Vol. 2 02-02-2024 - Young Avengers: Style > Substance 16-02-2024 - Death of Wolverine 01-03-2024 - Rocket Raccoon: A Chasing Tail 15-03-2024 - The Amazing Spider-Man: Spider-Verse 29-03-2024 - Civil War Για παραγγελία προηγούμενων εκδόσεων, κλικάρετε εδώ. Mails Ελλάδα: hachette@argoscom.gr Κύπρος: info@kronospublic.com
  4. kabuki
    Κάτι σκοτώνει τα παιδιά. Αυτή είναι και η υπόθεση του κόμικ. Κλασική συνταγή, απλή και τρομακτική. Μια παρέα παιδιών παίζουν θάρρος ή αλήθεια. Ένα ψέμα αποδεικνύεται τελικά αλήθινό. Το πιο αθώο κομμάτι μιας μικρής πόλης, τα παιδιά τους, εξαφανίζονται ή βρίσκονται νεκρά, διαμελισμένα. Ένα παιδί επιζεί για να διηγηθεί την ιστορία, αλλά δεν το πιστεύει κανείς. Μέχρι να φτάσει στην πόλη μια μυστηριώδης τύπισσα, που ξέρει τι φταίει και πως να το λύσει... Με αυτό το "λιτό" υλικό, οι δημιουργοί φτιάχνουν μια δυνατή ιστορία τρόμου, με ζοφερή ατμόσφαιρα, αποφεύγοντας τις πολλές επεξηγήσεις. Καταφέρνουν να αναδημιουργήσουν το κλίμα του φόβου, που νιώθει κανείς ως παιδί. Η φυσικότητα απεικόνισης των χαρακτήρων των παιδιών συμβάλλει πολύ σ' αυτό. Η μουντή μικρή πόλη μοιάζει ανήμπορη να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Οι γονείς, οι καθηγητές, η αστυνομία, είναι ανίκανοι να δώσουν απαντήσεις και λύσεις. Κι όταν αποπειραθούν να κάνουν οτιδήποτε, κάνουν τα πράγματα χειρότερα από πριν. Η δυσλειτουργικότητα της μικρής κοινωνίας φαίνεται στις λεπτομέρειες. Η απάθεια, οι προσπάθειες επικοινωνίας που πέφτουν στο κενό, η αδυναμία να αντιληφθούν πράγματα που βρίσκονται μπροστά τους. Μέχρι που εμφανίζεται η Έρικα, σαν μια άλλη Buffy Vampire Slayer , που ξέρει πως τα τέρατα είναι πέρα για πέρα αληθινά και δουλειά της είναι να τα αντιμετωπίσει. Οι πληροφορίες που δίνονται γι αυτήν είναι ελάχιστες, είναι εμφανές πάντως ότι έχει ένα σκοτεινό παρελθόν και εμπειρία στην αντιμετώπιση τέτοιου είδους καταστάσεων. Η αλληλεπίδρασή της με την τοπική κοινωνία και τα παιδιά έχει ενδιαφέρον. Η σύγκρουση του αληθοφανή κόσμου της μικρής πόλης και του ανατριχιαστικού κόσμου που αντιλαμβάνεται η Έρικα και τα παιδιά δημιουργούν μια άγρια σύνθεση, που υπογραμμίζεται από το τραχύ, "βρώμικο" καρτουνίστικο σχέδιο του Dell'Edera. Η έμφαση στα πρόσωπα και τις σκιάσεις, η εναλλαγή μουντών και έντονων χρωμάτων, ο πολύ καλός ρυθμός του κόμικ και το χτίσιμο του κόσμου του, δίνουν ένα πολύ ενδιαφέρον αποτέλεσμα, που ακροβατεί ανάμεσα στο ενήλικο και εφηβικό horror πολύ ισορροπημένα. Ο Tynion χειρίζεται το είδος του τρόμου πολύ καλά, παίζοντας με τις συμβάσεις του είδους και τις κλεφτές ματιές που μας αφήνει να ρίξουμε στις ζωές των χαρακτήρων. Μπορεί η υπόθεση να μη μοιάζει ιδιαίτερα πρωτότυπη, αλλά το ατού αυτού του κόμικ είναι περισσότερο σε αυτά που δε λέγονται και στην αίσθηση που αφήνει τελικά. Όσοι ξενερώνουν με τις σπλατεροκαταστάσεις (έχει και σκηνές με διαμελισμένα παιδιά) μπορεί να ενοχληθούν. Προσωπικά πάντως, δε θεωρώ ότι έχει άσκοπες σκηνές βίας. Οι υπόλοιποι φανς του horror genre πιστεύω ότι θα το εκτιμήσουν. Χωρίς να ανήκει στα καλύτερα κόμικς τρόμου που έχω διαβάσει, έχει αυτό το "κάτι" που σου μένει. Μετράει ήδη 8 τεύχη και είναι υποψήφιο στα φετινά Eisner.
  5. GreekComicFan
    Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 08-11-2019 Υλικό Συλλογής: Deadpool: Wade Wilson's War 01-04 (June/November 2010) X-Men Origins: Deadpool (July 2010) Κλικάρετε πάνω στα tags για τις παρουσιάσεις των υπόλοιπων άλμπουμς. Ο πέμπτος τόμος της Επίσημης Συλλογής Graphic Novels της Marvel μας φέρνει τον πρώτο τόμο αφιερωμένο στον Deadpool, και απ' όλες τις απόψεις είναι μέτριος. Η πρώτη από τις δύο ιστορίες, που είχε βγει ως μίνι σειρά υπό την ταμπέλα Marvel Knights, χρησιμοποιεί το μοτίβο του αναξιόπιστου αφηγητή για να μας δείξει έναν Ντέντπουλ να δίνει μαρτυριά μπροστά από μια επιτροπή της Αμερικάνικης γερουσίας, για τα γεγονότα που συνέβηκαν σε μια αποστολή για την οποία κανείς δεν ήξερε πως λάμβανε χώρα, από μια ομάδα που κανείς δεν ήξερε πως υπάρχει, και οδήγησε σε αιματοκύλισμα. Μέλη της ομάδας ήταν ο Ντέντπουλ, η Ντόμινο, ο Στόχος και η Σίλβερ Σέιμπλ. Όμως το αν συνέβηκαν όσα μας αφηγείται, είναι από την αρχή υπό αμφισβήτηση. Το όλο στήσιμο είναι προσχηματικό για να δικαιολογήσει την υπέρμετρη βία και το τρολάρισμα του αναγνώστη. Στο τέλος τίποτα από αυτά δεν θα έχει νόημα να συγκρατήσει ο αναγνώστης μιας και δεν έχει καμιά επίδραση για τις μετέπειτα ιστορίες του χαρακτήρα. Το σχέδιο επίσης είναι αλλοπρόσαλλο, με κάποια στοιχεία να δουλεύουν και κάποια να είναι αποτυχία - στα μάτια μου τουλάχιστον - ιδίως στις φάτσες που εναλλάσσονται μεταξύ καρτούν και Φρανκεστάιν. ΟΙ εικόνες από τα περιεχόμενα προέρχονται από την Αμερικάνικη έκδοση. Στην δεύτερη ιστορία, ο Ντέντπουλ αποφασίζει να βρει μόνος του τον κατάλληλο σεναριογράφο για να μεταφέρει την ιστορία του στον κινηματογράφο, αντί να κάτσει να περιμένει να το κάνουν μόνοι τους, βγάζοντας κάποια πατάτα. Το αποτέλεσμα όμως δεν τον δικαιώνει, παρά την αρχική θετική εμπειρία. Υπόψη, αυτή η ιστορία βγήκε ένα χρόνο μετά το X-Men Origins - Wolverine που είχε βγει στον κινηματογράφο το 2009 και είχε μια απαράδεχτη εκδοχή του χαρακτήρα μέσα. Αυτή την ιστορία την βρήκα καλύτερη απ' όλες τις απόψεις, αλλά και πάλι δεν είναι κάποια ιστορία που θα μου μείνει στην μνήμη.
  6. kabuki
    Το δίδυμο Lemire και Sorrentino έχει δημιουργήσει εξαιρετικά κόμικς, όπως το Gideon Falls και το Old Man Logan. Καθόλου παράξενο λοιπόν, που το Joker: Killing smile, κινείται στα ίδια υπέροχα κομικσικά μονοπάτια, σε τρία χορταστικά oversized τεύχη, από DC Black Label. Η υπόθεση έχει ως εξής: Ο ψυχίατρος Ben Arnell πιστεύει ότι μπορεί να θεραπεύσει τον Joker κι ότι αυτό θα είναι ένας θρίαμβος για την ψυχιατρική, αλλά και την καριέρα του. Η υπεροψία του τον κάνει να πιστεύει ότι είναι σε θέση ισχύος κι ότι μπορεί να διαχωρίζει τη δουλειά του από την υπόλοιπη ζωή του, οι ψυχολογικές ισορροπίες όμως είναι εντελώς διαφορετικές. Η σχέση του ψυχιάτρου με τον Joker θυμίζει έντονα τη δυναμική της σχέσης του Χανιμπαλ Λέκτερ με την Κλαρις Σταρλινγκ στη Σιωπή των Αμνών. Ο έγκλειστος Joker υφαίνει τα δίχτυα του αργά και σταθερά, ώστε να εισχωρήσει στο μυαλό του "μελετητή" του κι αποδεικνύεται πολύ ικανότερος ψυχαναλυτής , έχοντας αναγάγει τη χειριστικότητα σε τέχνη. Αναφέρει άλλωστε κι ο ίδιος ότι ίσως θεωρεί τον εαυτό του καλλιτέχνη, κι η εξέλιξη της ιστορίας τον δικαιώνει. Ο ψυχίατρος παίζει με τους κανόνες, ο Joker τους ανατρέπει και τους στρέφει εναντίον του. Το κόμικ εξερευνά τα όρια της επιρροής μιας παρανοϊκής διάνοιας στους υπόλοιπους. Πόσο μπορεί κανείς να μείνει αποστασιοποιημένος, καθώς έρχεται σε επαφή και μελετά διαταραγμένα άτομα, που έχουν πολύ διαφορετική αντίληψη της πραγματικότητας και όρια από τον ίδιο. Αν μπορεί κανείς να προστατέψει την οικογένεια του από το σκοτάδι που τον γεμίζει η δουλειά του. Ο Lemire ξέρει ότι αυτά που μας τρομάζουν στ' αλήθεια, είναι τα κοντινά. Αυτά που μπορεί να χάσουμε στην πραγματικότητα. Τους ανθρώπους που αγαπάμε ή ακόμα και το μυαλό μας. Έχουμε έναν Joker, έναν ψυχοπαθή δολοφόνο, που στο μυαλό του θέλει να φτιάξει κάτι όμορφο, όσο διεστραμμένο και να ναι. Η απεικόνιση των εγκλημάτων του, μας δίνεται μέσα από τα δικά του μάτια, ως μια διεστραμμένη καλλιτεχνική έκφραση. Ένα επικίνδυνο παραδείσιο πουλί, παγιδευμένο στο κλουβί του Arkham (Ο Lemire αναφέρει σε συνέντευξή του ότι εμπνεύστηκε τον Joker του από τους Steve Englehart/ Marshall Rogersστην ιστορία τους The Laughing Fish, αλλά δανείστηκε στοιχεία κι από τον Joker των Azzarell/Bemejo και το Killing joke του Alan Moore) . Στον αντίποδά του, έχουμε έναν επιστήμονα (εμπνευσμένο σε μεγάλο βαθμό απ΄το origin της Harley Quinn), που θέλει επίσης να δημιουργήσει κάτι όμορφο. Να έχει μια ευτυχισμένη οικογένεια και μια πετυχημένη καριέρα. Που γυρνά πίσω τα βράδια, στη ζεστή προστατευμένη οικογενειακή φωλιά. Πόσο διαφορετικοί είναι αυτοί οι δύο; Ποιες είναι αυτές οι συνθήκες που κάνουν κάποιον να περάσει ή όχι τα κοινωνικά όρια; Πάνω σε αυτούς τους προβληματισμούς, στη σύγκρουση χαρακτήρων και απρόβλεπτων συνθηκών, ο Lemire στήνει ένα δυνατό ψυχολογικό θρίλερ που παίζει παιχνίδια με το μυαλό μας, όπως κι ο Joker με τον Ben Arnell. Όντας κι ο ίδιος "φρέσκος" πατέρας, διοχετεύει τις φοβίες του και τις ανησυχίες του στο κόμικ, με πολύ αληθοφανή και διεισδυτικό τρόπο. Η ιστορία εκτυλίσσεται μέσα από τρεις οπτικές γωνίες: του Joker, του ψυχιάτρου Ben Arnell και του Mr Smiles, ήρωα ενός παραμυθιού που ζει στη Happyville, που πρακτικά είναι ένα "παιδικό" alter ego του Joker. Οι αντιθέσεις ανάμεσα στα ρεαλιστικά και παραμυθικά στοιχεία της ιστορίας λειτουργούν υποδειγματικά. Καθόλου τυχαία, η Gotham City δεν είναι σκοτεινή, όπως την έχουμε συνηθίσει σε τόσα κόμικς. Κι ίσως γι αυτό να είναι τρομακτικότερη από ποτέ. Σε αυτό συμβάλλει αποφασιστικά και το εικαστικό κομμάτι. Ο Sorrentino συνεχίζει να πειραματίζεται ανελέητα πάνω στα όρια της κομικσικής τέχνης, με πάνελς να διαλύονται στα συστατικά τους, με αυτήν την χαρακτηριστική νοσηρότητα και δημιουργικότητα που διακατέχει όλα του τα έργα. Το σχέδιό του δίνει δυνατά καρέ έντονου ρεαλισμού σε ένα (όχι και τόσο) υπερηρωικό κόμικ, δίνει περισσότερη έμφαση στα πρόσωπα απ' ότι συνήθως και τα βλέμματα των ηρώων του είναι πιο διαπεραστικά από ποτέ. Η ζεστασιά στις οικογενειακές σκηνές κι η αθωότητα/βαρβαρότητα του παραμυθιού ενισχύουν ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα του κόμικ και την αγωνία μας για το τι μέλλει γενέσθαι. Αν κάτι όμως απογειώνει το αισθητικό αποτέλεσμα και την ατμόσφαιρα του κόμικ, που αποτυπώνει τις συναισθηματικές διακυμάνσεις και τονίζει τις αντιθέσεις, αυτό είναι ο χρωματισμός της Jordie Bellaire, που πραγματικά δίνει ρέστα. Η παλ χρωματική της παλέτα στα εγκλήματα του Joker, τα έντονα κόκκινα στις εκρήξεις βίας, η σωστή χρήση των μουντών και ψυχρών αποχρώσεων, αναδεικνύουν εκπληκτικά το σχέδιο του Sorrentino. Να σημειώσω εδώ ότι έχει κάνει παπάδες στο χρωματισμό και στο Vision. Συνολικά το Joker: Killer Smile είναι από τα καλύτερα κόμικς του Joker που έχω διαβάσει. Το τελευταίο τεύχος μπορεί να μην ήταν τόσο απρόβλεπτο όσο θα ήθελα, δεν αποδυνάμωσε όμως το "ταξίδι" του κόμικ και έδωσε μια αρκετά διαφορετική ματιά σε έναν από τους πιο διάσημους villains. Πραγματικά, ό,τι άλλο κόμικ και να δημιουργήσει το συγκεκριμένο dream team θα το πάρω με κλειστά μάτια Εννοείται ότι προτείνεται σε φανς των υπερηρωικών και μη. Οι σκληροπυρηνικοί batmanικοί ίσως απογοητευτούν, καθώς ο Batman παίζει ρόλο κομπάρσου εδώ, αλλά πιθανότατα θα ανταμειφθούν με το επόμενο one shot - επίλογο 32 σελίδων, των ίδιων δημιουργών, που θα κυκλοφορήσει το Μάιο, με τίτλο Batman: The Smile Killer: εκεί, ο νεαρός Bruce Wayne μεγαλώνει παρακολουθώντας το Mr. Smiles Show... και το σόου μπορεί να τον παρακολουθεί επίσης. Και ακούει τα λόγια του Mr. Smiles, καθώς απευθύνεται μόνο σ' αυτόν! Απλά ανυπομονώ!
  7. leonidio
    Βρισκόμαστε στο μέλλον. Οι ΗΠΑ έχουν μετατραπεί σε μια θεοκρατική δικτατορία και έχουν εισβάλει στον Καναδά, όπου υπάρχουν ακόμη κάποιοι θύλακες αντίστασης. Μετά από μια επιδρομή σε ένα στρατόπεδο ανταρτών, η δωδεκάχρονη Little Bird θα προσπαθήσει να εισέλθει σε μια φυλακή για μεταλλαγμένους, προκειμένου να βοηθήσει έναν κρατούμενο ονόματι Axe να αποδράσει, ακολουθώντας τις οδηγίες της μητέρας της, που της είχε πει, ότι εκείνος είναι η μεγαλύτερη ελπίδα του Καναδά, για να αποκρούσουν την εισβολή. Μέσα στη φυλακή, όμως, αλλά και στη συνέχεια της ιστορίας η Little Bird θα ανακαλύψει πολλά πράγματα για τον εαυτό της και την οικογένειά της, τα οποία δεν είχε ποτέ της φανταστεί. Αυτή είναι πολύ χονδρικά η πλοκή αυτού του πεντάτευχου κόμικ, που κέρδισε το βραβείο Eisner στην κατηγορία Best Limited Series το 2020. Όπως καταλαβαίνετε από τη σύνοψη, πρόκειται για μάλλον τυπικό δείγμα μετα-αποκαλυπτικής ΕΦ, το οποίο έγραψε ο σκηνοθέτης Darcy Van Poelgeest, τον οποίον προσωπικά δεν ήξερα. Η ιστορία είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, έχει διάφορες ανατροπές, όχι πολύ απρόβλεπτες, για να είμαι ειλικρινής, αλλά δεν προσφέρει κάτι πραγματικά καινούριο. Σίγουρα ο σεναριογράφος χτίζει έναν ενδιαφέροντα κόσμο, αλλά δεν προλαβαίνει ή δεν ενδιαφέρεται να μας εξηγήσει κάποια πράγματα για αυτόν. Το κόμικ ασχολείται με τη θρησκοληψία, τους οικογενειακούς δεσμούς, την εξιλέωση και τη συγχώρεση, λέει κάποια πράγματα σχετικά με αυτά, αλλά κατά τη γνώμη μου, δεν εμβαθύνει ιδιαίτερα σε κανένα, ούτε μας προσφέρει κάτι, που δεν έχουμε διαβάσει αλλού. Ακόμη κι έτσι, πάντως, έχει αρκετό ενδιαφέρον και οπωσδήποτε έχει και ασταμάτητη δράση και διαβάζεται άνετα. Όλα τα λεφτά στο κόμικ είναι το τρομερό σχέδιο του Ian Bertram, που είναι σαφώς επηρεασμένο από ευρωπαϊκά κόμικς και ιδίως από τον Moebius (εξάλλου, πιστεύω, ότι και το σενάριο έχει επηρεαστεί από τον Jodorowsky σε κάποια σημεία). Ο Bertram, όμως, δεν μένει στο επίπεδο της επιρροής, αφού έχει μια δική του τεχνοτροπία με πολύ δυναμικά, πολύ βίαια, άκρως αιματοβαμμένα (τα εντόσθια χύνονται ακατάπαυστα), σχεδόν γκροτέσκα σχέδια, που συνδυάζουν το μακάβριο, το απάνθρωπο, το υπερβατικό μέσα στη φρίκη. Παρόλα αυτά, εμένα προσωπικά μου έκαναν μεγάλη εντύπωση τα μεγάλα, αφύσικα, αλλά πολύ εκφραστικά μάτια των χαρακτήρων του, που τα θεωρώ το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα του σχεδίου του. Φυσικά, θα πρέπει να επισημάνω και τον εξαιρετικό χρωματισμό του Matt Hollingsworth. Τελικά, φαντάζομαι, ότι σε λίγο καιρό δεν θα θυμάμαι τι ακριβώς γινόταν στο κόμικ, αλλά το σχέδιο δεν πρόκειται να το ξεχάσω. Τα πέντε τεύχη συγκεντρώθηκαν σε έναν πολύ ωραίο σκληρόδετο τόμο με κάποιο επιπλέον υλικό (σχέδια, εξώφυλλα, making of, storyboards). Νομίζω, ότι έχει βγει και σε softcover, αλλά δεν ξέρω κάτι για αυτήν την έκδοση. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.
  8. kabuki
    Βλέπεις Jeff Lemire; Πρέπει να το διαβάσεις, θα είναι τουλάχιστον καλό (fangirl talking ). Κι αν το σχεδιάζει ο Gabriel Walta (βλέπε Vision ) ακόμα καλύτερα. Μ' αυτή τη λογική το παράγγειλα χωρίς δεύτερη σκέψη, αλλά για ακόμα μια φορά δεν άντεξα και το διάβασα, πριν το πάρω στα χέρια μου σε υλική μορφή Στο δια ταύτα: Η υπόθεση εκτυλίσσεται στο U.S.S. Montgomery, ένα διαστημόπλοιο που μεταφέρει οικογένειες από τη γη, με προορισμό ένα ασφαλέστερο μέλλον. Η ανθρωπότητα στη γη αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα επιβίωσης, λόγω οικολογικής καταστροφής. Δυστυχώς το μέλλον του πληρώματος αποδεικνύεται κάθε άλλο από ασφαλές, καθώς όλοι οι ενήλικες καταλήγουν νεκροί, (θα ανακαλύψετε πως) και οι μόνοι που μένουν στο διαστημόπλοιο είναι παιδιά έως 13 ετών. Ό,τι κοντινότερο σε μητρική φιγούρα γι αυτά είναι η VAL, AI (τεχνητή νοημοσύνη) του διαστημοπλοίου, με τους περιορισμούς της μηχανικής της υπόστασης. Στο σημείο που βρίσκονται, στη Μαύρη Ζώνη, δεν έχουν τη δυνατότητα να επικοινωνήσουν με κανέναν για έναν ολόκληρο χρόνο. Η αρχική ιδέα γι αυτό το κόμικ δεν προήλθε από τον ίδιο τον Lemire (όπως συμβαίνει συνήθως), αλλά από τον Tze Chun της TKO (εκδοτικής του κόμικ), που του έριξε την ιδέα να γράψει ένα κόμικ με θέμα: Η A.I. ενός διαστημοπλοίου πρέπει να αναθρέψει τα παιδιά που το επιβαίνουν, καθώς όλοι οι ενήλικες έχουν πεθάνει. " Ο Lemire χάρηκε με την ιδέα, τη θεώρησε πρόκληση κι έφτιαξε άλλο ένα πολύ καλό κόμικ Ο Lemire έχει τη σπάνια ικανότητα να δίνει ψυχή στους χαρακτήρες τoυ μέσα σε μόνο λίγες σελίδες, κάτι που ενισχύεται από την εκφραστικότητα των προσώπων του Walta. Είναι δύσκολο να κρατήσει κανείς τις ισορροπίες και την αληθοφάνεια όταν διαχειρίζεται παιδικούς χαρακτήρες. Κι εδώ το καταφέρνουν ιδανικά. Ακόμα κι όταν έχουν να διαχειριστούν AI χαρακτήρα! Μέσα στη μεγάλη εικόνα, που έχει φόβο για την καταστροφή της ανθρωπότητας, πολιτικές, ίντριγκες στον κόσμο των ενηλίκων, ο Lemire επικεντρώνεται σε μια μικρή (μεγάλη) ιστορία μιας ιδιόρρυθμης οικογένειας, όπου ο καθένας καλείται να ανταποκριθεί σε τελείως διαφορετικές προκλήσεις απ' ό,τι του αντιστοιχεί. Πότε ενηλικιώνονται τα παιδιά; Τι κοινωνικές δομές φτιάχνουν χωρίς την επίβλεψη των μεγάλων; Πως εξελίσσονται με την απότομη ανάληψη ευθυνών, παράλληλα με τα χαρακτηριστικά της ηλικίας τους; Πχ την κυκλοθυμία και την παρορμητικότητα της προεφηβείας; Πώς αντιμετωπίζουν την απώλεια και τους κινδύνους, εσωτερικούς κι εξωτερικούς; Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Lemire δεν έδωσε αναλυτικές οδηγίες στον Walta για το σχέδιο, απλά κάποιες βασικές κατευθυντήριες και συζήτησαν μαζί για την απεικόνιση του διαστημοπλοίου. Δεν ήθελαν να ακολουθήσουν τη συνήθη τακτική των αποστειρωμένων γυαλιστερών διαστημοπλοίων, αλλά να δώσουν την αίσθηση της απομόνωσης και της κλειστοφοβίας, σε μια κατοικία υψηλής τεχνολογίας μεν, αλλά όχι τόσο "καθαρή" με στοιχεία καθημερινής χρήσης. Θεωρώ ότι η ελευθερία που δόθηκε στον Walta απέδωσε κι η ατμόσφαιρα που δημιουργείται στο κόμικ είναι η ιδανική. Όπως θα καταλάβατε μου άρεσε , αν και θεωρώ ότι άνετα θα γινόταν από πολύ καλό εξαιρετικό, με έξι τεύχη ακόμα. Το Sentient είναι υποψήφιο για Eisner στην κατηγορία Best Limited Series. Ένας λόγος παραπάνω να το αποκτήσει κανείς, είναι η εξαιρετική έκδοση της ΤΚΟ, σε μια όμορφη κασετίνα που περιέχει τα 6 τεύχη, που τα αναμένω! Κυκλοφορεί επίσης και σε TPB, αλλά η έκδοση που παρήγγειλα μου φάνηκε πολύ πιο δελεαστική.
  9. Dredd
    Διαβάστηκε απίστευτα γρήγορα, ίσως και σε 15 λεπτά. Σαν ένα γλυκόπικρο σφηνάκι. Πολύ λίγα πράγματα μπορώ να πω γιατί η ιστορία είναι μικρή, συμπυκνωμένη και ανοιχτή σε προσωπικές ερμηνείες, όπως ένα ποίημα θα έπρεπε να είναι. Ενα παιδί κυνηγάει βάτραχους κάτω από μια γέφυρα, και ξαφνικά, ξυπνάει μεγαλύτερος σε ηλικία σε ένα απομωνομένο ξενοδοχείο, μέσα στο οποίο βρίσκεται αυτός... σε διάφορες ηλικίες της ζωής του. Όπως και σε όσα κόμικ του έχω διαβάσει, αν κάτι διακρίνει τον Lemire, αυτό είναι το άψογο storytelling και ο ρυθμός ο οποίος, χωρίς να είναι καταιγιστικός, σε παρασέρνει και γυρίζεις τις σελίδες τη μία μετά την άλλη. Υποπτεύομαι ότι είναι πολύ προσωπική ιστορία, με προεκτάσεις στις οικογενειακές σχέσεις του συγγραφέα αλλά και στην δική του παιδική - και όχι μόνο - ζωή. Το σχέδιο, χωρίς να είναι λεπτομερές, χωρίς να είναι γεμάτο και φαντεζί, έχει μια περίεργη ιδιότητα να μεταφέρει απόλυτα την ατμόσφαιρα της ιστορίας και τον σουρεαλιστικό της χαρακτήρα. Δεν μπορώ εύκολα να προτείνω σε κάποιον να αγοράσει το συγκεκριμένο κόμικς και είμαι σχεδόν σίγουρος, ότι αν δεν είχε ο Lemire τις επιτυχίες και τις πωλήσεις που έχει, δύσκολα θα έβρισκε εκδοτικό οίκο να του το κυκλοφορήσει. Όχι γιατί δεν αξίζει, αλλά γιατί όσο ικανοποιητικά γλυκόπικρο είναι, τόσο εσωτερικό και ελαφρά "αλλού" είναι. Καλό πάντως είναι, να διαβαστεί από όλους, έτσι ώστε να εκτιμηθεί και η συγκινητική γραφή του Lemire, αλλά και η δυνατότητα που έχει το μέσο να μεταφέρει συναισθήματα, άγχη και σκέψεις. Μπορώ να με φανταστώ άνετα να το διαβάζω μέσα σε μια Βαβέλ. Κυκλοφόρησε πέρισυ από την Gallery 13, imprint της Simon and Schuster η οποία έχει δείξει την πρόθεση να μπει δυναμικά στον χώρο των κόμικς. Τυπώθηκε σε μια σκληρόδετη έκδοση 112 σελίδων.
  10. leonidio
    Ημερομηνία Ελληνικής Κυκλοφορίας: 28-01-2019 Υλικό της Συλλογής: Batman - The Dark Prince Charming (DC Comics / Dragaud, 2017-2018) Έχω την εντύπωση, ότι εάν δεν υπήρχαν τα υπερηρωϊκά κόμικς, ο κόσμος θα αντιμετώπιζε την 9η τέχνη με περισσότερη σοβαρότητα. Και για να μην είμαι άδικος, για αυτό ευθύνονται και τα ίδια τα κόμικς της συγκεκριμένης κατηγορίας, επειδή έχουν συνδεθεί με πολλά στραβά κατά τη διάρκεια των δεκαετιών: έλλειψη ψυχολογικού βάθους, εναρμόνιση με την καθεστηκυία ιδεολογία, σενάρια και story lines τα οποία επαναλαμβάνονται και ανακυκλώνονται ατέρμονα, εμπορευματοποίηση που δεν επιτρέπει στους καλλιτέχνες να τολμήσουν κάτι πιο διαφορετικό, συντηρητισμός (μην ξεχνάμε ότι η ομάδα στόχος είναι πρωτίστως οι έφηβοι και συνεπώς υπάρχουν – ειδικά στις ΗΠΑ – παντοδύναμοι μηχανισμού αυτολογοκρισίας) κτλ. κτλ. κτλ. Αλίμονο, καμία από τις παραπάνω μομφές δεν είναι αβάσιμη….Οπότε, ο οποιοσδήποτε “λογικός” άνθρωπος θα ρωτήσει “Μα γιατί συνεχίζεις να διαβάζεις τέτοιου είδους κόμικς, προϊόντα υποκουλτούρας και δε συμμαζεύεται;” Η προφανής απάντηση θα ήταν “Επειδή, παρόλα αυτά, μου αρέσουν” και ενώ θα έπρεπε να ήταν επαρκής, δυστυχώς σπανίως γίνεται δεκτή. Ή και ευτυχώς, από την άλλη επειδή μας αναγκάζει να ψαχτούμε λίγο και να δούμε γιατί μας αρέσουν αυτού του είδους τα κόμικς. Μια λοιπόν πιο “ψαγμένη” απάντηση, είναι ότι ακόμα και με αυτούς τους περιορισμούς, το συγκεκριμένο είδος κόμικς έχει παραγάγει αριστουργήματα. Εξάλλου, πολλοί καλλιτέχνες έχουν δουλέψει υπό ασφυκτικές συνθήκες παραγωγής κι όμως έχουν γράψει το όνομά τους με ανεξίτηλα γράμματα στο χώρο του κινηματογράφου (Φορντ, Χίτσκοκ, Χιούστον, Χωκς και δεν έχει τελειωμό η λίστα). Το συγκεκριμένο κόμικς δεν είναι αριστούργημα (τζάμπα η παραπάνω εισαγωγή, λοιπόν :D) , αλλά είναι αξιοπρεπέστατο. Εντάσσεται σε μια γενικότερη προσπάθεια που κάνει η DC να προσεγγίσει μη Αμερικανούς καλλιτέχνες για να φτιάξουν κόμικς για αυτήν. Σωστή κίνηση, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, επειδή η φρέσκια ματιά χρειάζεται πάντα, ειδικά σε κάτι τόσο τετριμμένο, όπως οι σούπερ ήρωες. Για το συγκεκριμένο κόμικ προσκλήθηκε ο Ιταλός Enrico Marini, του οποίου έχουμε ξαναδεί δουλειές στα ελληνικά, τόσο στο Τζίπσυ (εκδόσεις Μαμούθ), όσο και στα Αρπακτικά (εκδόσεις Ελευθεροτυπία), αλλά και σε πολλά άλλα καλά κόμικς, που δεν έχουμε δει μεταφρασμένα στη γλώσσα μας. Προκειμένου πιθανόν να δοθούν κάποια περιθώρια ελιγμών στο δημιουργό, η συγκεκριμένη ιστορία δεν εντάσσεται στο “κανονικό” σύμπαν του Μπάτμαν (είναι αυτό που από αρχαιοτάτων χρόνων ονομάζουμε off-continuity :D). Με πολύ λίγα λόγια η υπόθεση: μια γυναίκα εμφανίζεται και λέει στον Μπρους Γουέιν ότι έχουν αποκτήσει μια κόρη, 9 ετών τη στιγμή της αφήγησης, μετά από μια νύχτα πάθους. Η πληροφορία φτάνει στα αυτιά του Τζόκερ, ο οποίος απάγει το κορίτσι, προκειμένου να λάβει λύτρα από τον Μπρους. Οι ικανότητές του Marini ως σχεδιαστή είναι πέραν πάσης αμφισβητήσεως και όσοι έχετε αμφιβολίες, μπορείτε να ρίξετε μια ματιά στο παρακάτω σχέδιο (και σε ακόμη περισσότερα εδώ) και θα σας φύγει η μαγκιά. Γενικότερα το σχέδιο είναι αρκούντως εξπρεσιονιστικό, η παλέτα των χρωμάτων μουντή, σε ένα “βιομηχανικό” κιτρινωπό υπόβαθρο, αλλά και η σκηνοθεσία των πάνελ εξαιρετική. Ο δε Μπάτμαν είναι σχεδιασμένος με μια δόση, ας πω αποστασιοποίησης, που τον καθιστά όσο χρειάζεται σκοτεινό και απόμακρο. Γενικά, όλα σωστά και απολύτως ταιριαστά για το Σκοτεινό Ιππότη. Πολλοί πόντοι στο καλαθάκι του Marini, λοιπόν. Το κρίσιμο σημείο είναι ότι ο Marini αναλαμβάνει και το σενάριο, σε αντίθεση με τις περισσότερες ευρωπαϊκές δουλειές του, όπου υπέγραφε μόνο το σχέδιο. Δεν προσφέρει μεγάλες ιδέες, δεν καινοτομεί ιδιαίτερα, δεν μπαίνει σε μεγάλο ψυχολογικό βάθος, και, ναι, κάλλιστα μπορεί να ισχυριστεί κάποιος (όπως ο Μάνος Βασιλείου Αρώνης, στο πολύ καλό του άρθρο) ότι οι γυναικείοι χαρακτήρες είναι στα όρια της καρικατούρας (ως μη όφειλαν, τουλάχιστον για την περίπτωση της μητέρας), το φινάλε είναι κάπως στημένο. Από την άλλη όμως, έχει αρκετές καλές ιδέες: ο Τζόκερ παρουσιάζεται εξανθρωπισμένος και σχεδόν συμπαθής, ο Άλφρεντ τολμά και βάζει γλώσσα υπάρχει και η κωμική φιγούρα του Άρτσι, όλα καλά και διασκεδαστικά, λοιπόν. λογικά θα περάσετε πολύ ευχάριστα, όπως πέρασα κι εγώ. Το κόμικ κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis σε ωραία έκδοση και σε μετάφραση και επιμέλεια του Χρήστου Τσέλιου. Μια πρώτη εκδοχή της παρουσίασης αυτής αναρτήθηκε στο ιστολόγιο https://astoixeiotos.wordpress.com
  11. leonidio
    Δύο κοριτσάκια παίζουν, όταν ξαφνικά το ένα από τα δύο απάγεται από εξωγήινους. Ο Μπάτμαν καλεί τον παντοδύναμο Σούπερμαν να ψάξει να το βρει, αλλά εκείνος αρχικά διστάζει, επειδή έχει υποχρεώσεις στη Γη. Πρέπει να προστατεύσει τον πλανήτη, την πόλη του και τη Λόις. Εξάλλου, όπως λέει και ο Γκριν Λάντερν: "Το σύμπαν είναι άπειρο και όλοι είναι τόσο μικροί." Όλοι εκτός από το Σούπερμαν. Όπως του θυμίζει ο Μπάτμαν: "Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ εσένα και όλων μας. Εμείς είμαστε αυτοί που είμαστε και εσύ είσαι ο Σούπερμαν". Και κάπως έτσι, ο Σούπερμαν θα εγκαταλείψει τη Γη και θα κινηθεί στις εσχατιές του σύμπαντος αναζητώντας το χαμένο κορίτσι, θα αντιμετωπίσει παντοδύναμους εχθρούς, θα κινηθεί μέσα στο χρόνο, θα υποφέρει, θα φτάσει στα όρια των δυνάμεών του, αλλά θα παραμείνει μέχρι τέλους ο Σούπερμαν. Με βάση αυτή τη σεναριακή αφετηρία, οι Κινγκ και Κούμπερτ επιχειρούν να αποδομήσουν, κατά κάποιο τρόπο, τον ισχυρότερο ήρωα των κόμικς και να του προσδώσουν μια πιο ανθρώπινη υπόσταση, κάνοντάς τον τρωτό και ευάλωτο και βάζοντάς τον να υπερνικά τα εμπόδια περισσότερο με τη δύναμη του πνεύματος και της θέλησής του, παρά με την υπεράνθρωπη δύναμή του. Και ως ένα βαθμό το πετυχαίνουν, προσφέροντάς μας μια ιστορία του Ανθρώπου από Ατσάλι, που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα, τουλάχιστον μέχρι το συμβατικό φινάλε, όπου βλέπουμε μια από τα ίδια. Τουλάχιστον, όμως, μέχρι να φτάσουμε έως εκεί, έχουμε διαβάσει κάποιες εξαιρετικές ιστορίες, οι οποίες λειτουργούν όχι μόνο ως πρόκληση για τις υπερδυνάμεις του Σούπερμαν, αλλά και ως εφαλτήριο για να δοκιμάσει ο ήρωας τις δικές του ηθικές αντοχές, όπως μας δείχνει η πολύ ωραία ιστορία του #9. Ο Κινγκ ξέρει να γράφει πολύ ωραία και το έχουμε διαπιστώσει πολλές φορές. Η αφήγησή του είναι πυκνή, αλλά μεστή και δεν κουράζει καθόλου τους αναγνώστες. Ο Κούμπερτ σχεδιάζει με μεγάλη προσοχή και πετυχαίνει πολλές ωραίες σκηνές αποδίδοντας πλήρως τον ψυχισμό και τα αδιέξοδα του Υπερανθρώπου σε κάθε δεδομένη στιγμή. Άψογα χρώματα από τον Μπραντ Άντερσον, πολύ πετυχημένα μελάνια από τη Σάντρα Χόουπ, όλα λειτουργούν τέλεια, εκτός, όπως προανέφερα, από το φινάλε, που δυστυχώς δεν τολμά να κάνει κάποια υπέρβαση. Ακόμη κι έτσι, πάντως, είναι σίγουρα κάτι διαφορετικό από τα συνήθη κόμικς του Σούπερμαν και πιστεύω, ότι θα αφήσει ικανοποιημένες/ους όσες/ους το διαβάσουν. Σε γενικές γραμμές, η σειρά πήρε καλές κριτικές και άφησε αρκετά καλές εντυπώσεις και δικαίως. Ίσως περίμενα κάτι παραπάνω με δεδομένα τα ονόματα των συντελεστών, και κυρίως του Κινγκ, ο οποίος δίνει νέα πνοή σε κάθε τι με το οποίο καταπιάνεται, αλλά υπάρχουν κάποια αποσπάσματα της ιστορίας, που θα μου μείνουν αξέχαστα. Η σειρά ολοκληρώθηκε σε 12 τεύχη στις ΗΠΑ, τα οποία συγκεντρώθηκαν μαζί με υλικό από το Superman Giant 3-13 και 15-16 σε ένα trade, που περιέχει τα εξώφυλλα της σειράς και ορισμένα σκίτσα του Κούμπερτ. Αυτό το trade διάβασα κι εγώ, για να κάνω την παρουσίαση. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Κριτική από τον @Lazaros Κριτική από τον@akirasyber9για το smassingculture.gr
  12. leonidio
    Τίτλος Πρωτότυπου: "Le programme immersion" (Les Editions Matière, 2015) Ένα από τα πιο δυσνόητα κόμικς, που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό - και όχι μόνο, το έργο του Λεό Κιεβρέ αφηγείται μια πραγματικά σουρεαλιστική ιστορία, όπου σε μια Ευρώπη, η οποία μοιάζει με εκείνη του ψυχρού πολέμου, αλλά έχει και πολλές διαφορές από αυτή, δύο αντίπαλες οργανώσεις αναζητούν ένα παντοδύναμο όπλο, που μπορεί να συλλέξει τις αναμνήσεις και να αποκαλύψει τις υποσυνείδητες σκέψεις των ανθρώπων. Κάποιοι πράκτορες αναλαμβάνουν να συνδεθούν με το μηχάνημα, για να ανακαλύψουν τι έχει συμβεί, αλλά θα χαθούν μέσα στο χάος του υποσυνείδητου. Μια πραγματικά περίεργη ιστορία, η οποία συνδυάζει την ατμόσφαιρα του Ντέιβιντ Λιντς ή του Ντάνιελ Κλόους, για να μας κάνει τελικά να χαθούμε μέσα στην αφήγηση, χωρίς να είμαστε σίγουροι, για το εάν όσα διαβάζουμε είναι αληθινά ή αποκυήματα της φαντασίας των πρωταγωνιστών ή αν τελικά έχουν καμία σημασία όλα αυτά. Πραγματικά, παρά τις προσπάθειές μου και παρά το γεγονός, ότι στις τελευταίες σελίδες του κόμικ δίνονται κάποιες εξηγήσει δεν μπόρεσα να βγάλω κάποιο συνολικό νόημα από το έργο. Αυτό δεν σημαίνει, ότι δεν μου άρεσε, απλά, ότι δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να το συστήσω σε κανέναν/καμία. Πρόκειται βασικά για μια γοητευτική, ονειρική αφήγηση, η οποία αψηφά κάθε κανόνα συνοχής και αληθοφάνειας και ως τέτοια είναι μάλλον καταδικασμένη να αρέσει σε λίγους/λίγες, αν και σε όσους/ες αρέσει, ίσως αρέσει πάρα πολύ. Στην τελική, όλα αυτά είναι προσωπικές απόψεις και θα χαρώ πάρα πολύ, εάν κάποιος/α το διαβάσει και κατορθώσει να κάνει αυτό, που δεν κατάφερα εγώ, να φτάσει δηλαδή σε μια ερμηνεία. Σχεδιαστικά, το κόμικ είναι εντυπωσιακό: ασπρόμαυρο, με εξαιρετικό στήσιμο και πολλές υπέροχες εικόνες, που υπηρετούν τέλεια τη δαιδαλώδη αφήγηση. Το στιλ του Κιεβρέ μου θύμισε και εμένα (όπως και στον αρθρογράφο, την κριτική του οποίου παραθέτω στις πηγές) Τσαρλς Μπερνς, τόσο πολύ, που μου δόθηκε η εντύπωση, ότι έχω ξαναδιαβάσει Κιεβρέ, κάποτε στη "Βαβέλ", αν και δεν νομίζω, ότι κάτι τέτοιο είναι πιθανό. Το κόμικ εκδόθηκε στα γαλλικά το 2015 και μεταφράστηκε στα αγγλικά το 2019 και έφτασε να είναι υποψήφιο για Eisner στην κατηγορία "Best U.S. Edition of International Material", από όπου το πήρα κι εγώ πρέφα, χωρίς να κερδίσει. Η αγγλική έκδοση είναι με μαλακό εξώφυλλο και δεν περιέχει τίποτα παραπάνω. Στα γαλλικά έχουν κυκλοφορήσει δύο συνέχειες του έργου, αλλά δεν τις έχω διαβάσει. Αυτά. Ανυπομονώ να διαβάσω γνώμες για το κόμικ από όσους/ες το έχουν διαβάσει ή θα το διαβάσουν. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Κριτική στο The Comics Journal
  13. GreekComicFan
    Πρώτη Κυκλοφορία: 30-11-2019 Μου αρέσει όταν οι αποτυχίες όσων προηγήθηκαν δεν λειτουργούν ανασταλτικά για όσους αποφασίσουν να βαδίσουν σε παραπλήσια μονοπάτια, αλλά σαν παράδειγμα για το τι διαφορετικό θα μπορούσε να γίνει. Ακόμα και αν δεν καταφέρουν να πετύχουν, η εναλλακτική είναι το μαράζωμα, το οποίο απεύχομαι. Με αυτό το σκεπτικό, καλωσόρισα τα νέα της κυκλοφορίας ενός νέου περιοδικού-ανθολογίας κόμικς με τον τίτλο Epifany Comics της Phase Productions. Επηρεασμένο ξεκάθαρα από την τωρινή μορφή του 2000ad, το περιοδικό περιέχει 7 ιστορίες κόμικς, 1 διήγημα και 3 μόνιμες (απ' όσο καταλαβαίνω) στήλες αρθρογραφίας. Το δε περιεχόμενο των κόμικς έχει κάτι για σχεδόν όλα τα γούστα. Την περιπέτεια με στοιχεία κοινωνικής κριτικής του Στρατιώτη Κέιν, του Κώστα Παντούλα. Τις ντελιριακές καφρίλες του He-Punk and the Bastards of the Universe του Βασίλη Λώλου. Τις μυστηριακές-τρόμου στιγμές του Growwwl του Captain Jimmy & Βασίλη Χειλά. Το μελλοντολογικό-anime σκηνικό του Talos σε μια Αθήνα του μέλλοντος του Γιώργου Κωνσταντόπουλου και του Κώστα Παντούλα. Το επηρεασμένο από moebius και sci-fi σκηνή Blood Cracker του Βασίλη Γέρκου και Βασίλη Χειλά. Το manga Old Man Time του Γιάννη Δαλκίδη. Και την σπλατεριά Οι Ψίθυροι του Άδη, επηρεασμένη από τον Κλάιβ Μπάρκερ, και άλλους άρχοντες του τρόμου, του Βασίλη Ζήκου. Όλες οι ιστορίες συνεχίζονται και στο επόμενο τεύχος, με πιθανή εξαίρεση τους Ψιθύρους του Άδη. Φυσικά σε μια ανθολογία είναι αδύνατο να αρέσουν σε όλους τα πάντα. Έτσι και σε αυτή την περίπτωση, κάποιες ιστορίες μου άρεσαν και κάποιες με άφησαν παγερά αδιάφορο. Δεν βρήκα καμιά που να με ξετρελάνει, αν και 2-3 από αυτές πιστεύω πως μας άφησαν πάνω στο καλύτερο και μας περιμένουν καλύτερα πράγματα στα επόμενα τεύχη, αλλά ως συνολική εκτίμηση, το περιοδικό μου άφησε θετική εντύπωση και θα το συνεχίσω για να δω πως θα πάει. Και εκεί έρχεται η μεγάλη ένσταση μου: Το περιοδικό είναι τριμηνιαίο, όμως το στήσιμο του περιοδικού βασίζεται σε εβδομαδιαίες και μηνιαίες φόρμες. Καταλαβαίνω πως η συχνότερη κυκλοφορία είναι ένα πολύ μεγάλο οικονομικό άνοιγμα για τον οποιοδήποτε, αλλά κάτι πρέπει να γίνει για να το εξισορροπήσει αυτό, μιας και ο μέσος σύγχρονος αναγνώστης δεν θα κάτσει να επενδύσει τόσο χρόνο σε κάτι που δεν του δίνεται στην ολότητα του. Ίσως το μοντέλο που θα έπρεπε να ακολουθηθεί, είναι 3-4 πλήρεις ιστορίες, παύση από αυτούς του δημιουργούς στο ένα τεύχος για να δώσει στην άλλη παρτίδα δημιουργών να παρουσιάσουν την δική τους ιστορία και τράμπα ξανά στο επόμενο. Έτσι πιστεύω πως θα δημιουργήσει και ένα σταθερό κοινό που ίσως δώσει την δυνατότητα στην αύξηση κυκλοφορίας του περιοδικού. Θα πρέπει να δοθεί επίσης μεγαλύτερη έμφαση στον χρωματισμό. Οι εικόνες που έβαλα είναι από τα αρχεία που μοιράζουν τα ίδια τα παιδιά του περιοδικού, αλλά στην μαζική παραγωγή εντύπων με απλά χαρτιά, τα χρώματα είναι πάντα πιο σκούρα, με αποτέλεσμα οι εξαρχής σκοτεινές παλέτες να δείχνουν άσχημα στο τελικό αποτέλεσμα. Ενδιαφέρουσες βρήκα και τις τρεις στήλες του περιοδικού, οι οποίες συνδράμουν στην πιο φιλική εικόνα του. Το The True Masters είχε αφιέρωμα στον Osamu Tezuka από τον Σπύρο Ανδριανό. Είχε αρκετές ενδιαφέροντες πληροφορίες για τον δημιουργό που εκτίμησα, αν και βασίστηκε περισσότερο στην εγκυκλοπαιδική γνώση παρά στην ανάλυση του γιατί θεωρείται σημαντικός. Αλλά αυτό είναι κάτι στο οποίο και εγώ έχω υποπέσει μερικές φορές στα κείμενα μου, οπότε πιστεύω πως θα βελτιωθεί στην πορεία, όταν πάρει το κολάι ο Σπύρος και βρει πως να αξιοποιεί τον διαθέσιμο χώρο που έχει για την στήλη. Η στήλη του The Comics' Chest! ήταν αυτή που εκτίμησα περισσότερο, παρουσιάζοντας το Ισπανικό κόμικ επιστημονικής φαντασίας Πέντε για το Άπειρο, στο οποίο στην χώρα μας έχει βγει ως 5 Στο Διάστημα σε συνέχειες στις σελίδες του Μικρού Καουμπόυ. Και τέλος έχουμε την στήλη Πόσο Μεγάλη την Έχεις; το οποίο είναι παραλλαγή του Shelf Porn ύφους της παρουσίασης της συλλογής των αναγνωστών και γνωστών συλλεκτών της Ελλάδας.
  14. leonidio
    Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: Φεβρουάριος 2019 Υλικό της Συλλογής:Batman: White Knight (2017=2018), DC Comics H DC comics έχει δημιουργήσει μια καινούρια ετικέτα, την οποία ονομάζει Black Label και όπου γνωστοί δημιουργοί των κόμικς θα κληθούν να δημιουργήσουν ιστορίες με γνωστούς ήρωες, αλλά εκτός της επίσημης μυθοπλαστικής γραμμής (continuity). Το πρώτο, νομίζω, κόμικ αυτής της ετικέτας ήταν το Batman: White Knight σε σενάριο και σχέδιο Sean Murphy και χρώμα Matt Hollingsworth, το οποίο κυκλοφόρησε σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα και στη χώρα μας, στα πλαίσια της μεγάλης εκδοτικής άνθισης που γνωρίζει τα τελευταία 2-3 χρόνια ο χώρος των κόμικς και ειδικότερα των μεταφρασμένων εκδόσεων και ακόμα ειδικότερα των υπερηρωικών. Το κόμικ εκδόθηκε από το Οξύ σε μια αρκετά καλή έκδοση και πολύ καλή μετάφραση του Σάββα Αργυρού και αποτελεί την πρώτη απόπειρα της εκδοτικής να εισχωρήσει και στο χώρο της DC, αφού μέχρι τώρα οι κυκλοφορίες της ήταν κυρίως Marvel. Ο πλέον εμβληματικός ήρωας της DC, λοιπόν, (αφού ως γνωστόν, ο Superman μόνο για βιτρίνα είναι ) μας ξανασυστήνεται σε αυτό το πολύ καλό κόμικ, το οποίο βασίζεται στην εξής απλή ιδέα: τι θα γίνει εάν ο Τζόκερ βρει τα λογικά του, παρατήσει τα φτιασίδια, αποκηρύξει την εγκληματικότητα και αποφασίσει να γίνει νομοταγής; Πώς μπορεί ο Μπάτμαν να υπάρξει χωρίς τον υπ’αριθμόν ένα εχθρό του; Έχει πλέον λόγο ύπαρξης; Γιατί, βλέπετε, ο Τζόκερ όχι μόνο έχει γίνει νομοταγής, αλλά θεωρεί πλέον ότι ο Μπάτμαν είναι η πραγματική απειλή για το Γκόθαμ. Και φυσικά, αυτή η λογική έχει απόλυτο νόημα: ο μασκοφόρος, αυτόκλητος εκδικητής δικαιούται να υπάρχει μόνο εφόσον υφίσταται έγκλημα και δη ψυχοπαθούς φύσεως, αφού μόνο ένας (σχεδόν αποδεδειγμένα) ψυχασθενής μπορεί να πατάξει τους όμοιούς του (η ψυχαναλυτικού τύπου ομοιοπαθητική ως αντιστάθμισμα του αφελούς μανιχαϊσμού). Ισχύει: χωρίς τον Τζόκερ να περιφέρεται καταστρέφοντας την πόλη και απειλώντας ζωές, ο Μπάτμαν φαίνεται ακόμη περισσότερο ως εμμονοληπτικός, αποσυνάγωγος και μυστικοπαθής. Όλα όσα είναι προτερήματα στη μάχη του εναντίον του εγκλήματος, καθίστανται αυτομάτως κοινωνιοπαθή ελαττώματα, όταν εκείνο απουσιάζει. Ο Μπάτμαν όχι μόνο χρειάζεται το Κακό, αλλά κατά κάποιο τρόπο οφείλει να το δημιουργεί ή έστω να γίνεται ο καταλύτης για την εμφάνισή του. Μην ξεχνάμε ότι σε αντίθεση με τον Σούπερμαν (ενσάρκωση του Καλού και αντιπρόσωπο του Θεού στη Γη), ο οποίος βοηθά την ανθρωπότητα από Αγάπη (δεν είναι λάθος του πληκτρολογίου το κεφαλαίο Α), ο Μπάτμαν ωθείται από την ταπεινή και σκοτεινή επιθυμία για εκδίκηση. Όλοι του σχεδόν οι φίλοι και οι γνωστοί (η οικογένειά του, όπως τους αποκαλεί ο ίδιος) αρχίζουν να τον εγκαταλείπουν, Μεγάλο πλήγμα για αυτόν, η υφαρπαγή / υπεξαίρεση της οικογένειάς του μέσω της νομιμοποίησης και ενσωμάτωσης στο Σύστημα: οι μασκοφόροι του Γκόθαμ καλούνται να γίνουν μέλη της επίσημης αστυνομίας, έστω και με το δικαίωμα να κρατήσουν μυστική την ταυτότητά τους. Αλίμονο όμως, η ένταξή τους στο σύστημα ακυρώνει και το λόγο της ύπαρξής τους και αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να το δεχτεί ο Νυχτερίδας μας. Και με αυτά και με εκείνα ο Τζόκερ βρίσκει οπαδούς: οι αναξιοπαθούντες του Γκόθαμ επιλέγουν να τον στηρίξουν, αφού με τον Μπάτμαν δεν έχουν δει άσπρη μέρα. Ίσως είναι λίγο αφελές αυτό το σημείο (τα σχόλια περί του 1% μάλλον είναι αχρείαστα) και σίγουρα υπάρχει ελάχιστη εμβάθυνση στα πολιτικά, αλλά, εντάξει, το προσπερνάμε Και ο ίδιος ο Τζόκερ όμως ωθείται όχι μόνο από δίψα για εκδίκηση, αλλά και μια επιθυμία προσέγγισης με τον Μπάτμαν: αποζητά την επαφή με το μεγάλο του εχθρό, ο οποίος του έχει γίνει εμμονή. Και η εμμονή αποζητά την επαφή και την τελική ένωση: οι δύο νοούνται μόνο ως άκρες ενός δίπολου και όχι αυτόνομα, επειδή δεν είναι μόνο ο Μπάτμαν που χρειάζεται το έγκλημα, είναι και ο ίδιος ο Τζόκερ, που, σε αντίθεση με τον Μπάτμαν, γνωρίζει ότι είναι απαραίτητος και ο ίδιος, για να υπάρξει ο Μπάτμαν. Ο ομφάλιος λώρος μεταξύ των δύο είναι εξαιρετικά ισχυρός για να κοπεί και ο Τζόκερ / Λευκός Ιππότης οφείλει να θυσιαστεί και να δώσει στη θέση του στον Τζόκερ / Εγκληματία όχι βέβαια, για να υπάρξει ασφάλεια στο Γκόθαμ (σε αυτήν την πόλη δεν έχουν θέση ταπεινά ένστικτα, όπως ο αλτρουισμός :lol:) , αλλά για να συνεχιστεί και η δική του ύπαρξη. Ακόμα ένα συν του κόμικ είναι ότι επιτέλους έχουμε ένα υπερηρωική ιστορία που διαβάζεται πρωτίστως, έως και αποκλειστικά από ενήλικες. Δεν θυμάμαι άλλη φορά σε παρόμοιο κόμικ να διαβάζω τόσο βαριές βρισιές (έστω και σε πολύ περιορισμένη κλίμακα) και να βλέπω γυμνό (έστω και σε πάρα πολύ περιορισμένη κλίμακα), δείγματα, υποθέτω, της μεγάλης καλλιτεχνικής ελευθερίας που έδωσε η DC στο δημιουργό, αφού ως γνωστόν, αυτού του είδους τα κόμικς παράγονται υπό ασφυκτικές συνθήκες για τους καλλιτέχνες. Να σημειωθεί επίσης, ότι έχουμε τρεις γυναίκες σε κεντρικό ρόλο στην πλοκή: πρωτίστως η Harley Quinn (αυθεντική και σωσίας) και δευτερευόντως η Batgirl, τελευταία σύμμαχος του Batman. Φυσικά, προς το τέλος ο Murphy δεν τολμά να προχωρήσει πάρα πολύ και να θρυμματίσει τα πάντα, για αυτό και μου άφησε μια λίγο πικρή επίγευση. Πιστεύω ότι είχε τολμήσει να κάνει ένα ή δύο βήματα ακόμη, θα παρέδιδε κάτι εξίσου κλασικό με τους Watchmen. Πολύ ωραίο το σχέδιο του Murphy, αν και θα ξενίσει όσους δεν τον ξέρουν. Βρόμικος, αξύριστος, Μπάτμαν, μονίμως κρυμμένος στα σκοτάδια, καθαρός ξυρισμένος Τζόκερ που μας προσφέρεται σε πρώτο πλάνο. Το στήσιμο των καρέ είναι εκπληκτικό και η γενικότερη σκηνοθεσία άψογη. Ο δε Hollingsworth χρωματίζει εξαιρετικά το κόμικ με μουντά χρώματα, έτσι όπως του ταιριάζει. Πάρα πολύ καλό κόμικ, λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, που προσφέρει κάτι διαφορετικό και θέλω να πιστεύω ότι θα αφήσει πλήρως ικανοποιημένους τους φίλους του Μπάτμαν. Μια πρώτη εκδοχή της παρουσίασης αυτής αναρτήθηκε στο ιστολόγιο https://astoixeiotos.wordpress.com
  15. Θοδωρής Καραπάνος
    Τις Κυκλάδες και άλλα νησιά σε ποπ-αρτ, εντελώς πρωτότυπη εκδοχή, που θυμίζει κόμικς, παρουσιάζει ο ζωγράφος Benoit Pare στη νέα του ατομική έκθεση που εγκαινιάζεται στην Kapopoulos Fine Arts Paros Gallery στις 6 Αυγούστου Ο γεννημένος στο Παρίσι, αλλά πολιτογραφημένος Έλληνας εδώ και πολλά χρόνια καλλιτέχνης Μπενουά Παρέ (Benoit Paré) παρουσιάζει μια εντελώς νέα σειρά έργων που δημιούργησε τον τελευταίο χρόνο. Για πρώτη φορά ο Μπενουά Παρέ αποδίδει τοπία εμπνευσμένα από τα ταξίδια του στα ελληνικά νησιά των Κυκλάδων και όχι μόνο. Η θάλασσα κυριαρχεί, αλλά συνυπάρχει με το τοπίο του νησιού. Ο ζωγράφος ανεβαίνει στους λόφους, στα υψώματα και απαθανατίζει όψεις της νησιώτικης γης με φόντο τη θάλασσα. Άλλες φορές είναι το γαλάζιο του κύματος που βρίσκεται σε πρώτο πλάνο και το νησί σαν κάρτ ποστάλ στο βάθος όπως φαίνεται όταν το προσεγγίζει κανείς με το καράβι.Ο Μπενουά Παρέ ζωγραφίζει τα σοκάκια, τα κατάλευκα σπίτια, τους γλάρους, τα γραφικά καφενεδάκια, αιχμαλωτίζει την ενέργεια του κυκλαδίτικου τοπίου, και την μεταπλάθει με τη δική του ποπ αισθητική μεταφέροντας την λογική των κόμικς στον καμβά του. Πολύχρωμα περιβάλλοντα μέσα από μια ανέμελη ματιά και αισιόδοξη προοπτική. Η γραφική Καλντέρα, η Πορτάρα της Νάξου, οι Μύλοι της Μυκόνου, οι παραλίες της Πάρου και άλλες πολλές απόψεις των ελληνικών νησιών σε μια εντελώς πρωτότυπη απόδοση. Γωνιές και τοπία γνώριμα και αγαπημένα τα οποία καλούμαστε να ανακαλύψουμε εκ νέου. «Αυτό που με απασχολεί τον τελευταίο χρόνο είναι να αποδώσω την ελληνική ομορφιά και το ελληνικό φως σε όλο τους το μεγαλείο, με τον δικό μου ποπ αρτ τρόπο», λέει ο ίδιος και δημιουργεί πολύχρωμες καλοκαιρινές αποδράσεις στα ελληνικά νησιά. O Μπενούα Παρέ γεννήθηκε στο Παρίσι το 1961. Το 1986 μετακόμισε στην Ελλάδα όπου ακόμη ζει και εργάζεται. Μετά τις σπουδές του στο Παρίσι στη σχολή καλών τεχνών deCergy-Pontoise, Vald’Oise, εμπλούτισε τις γνώσεις του στις εικαστικές τέχνες μέσα από τα ταξίδια στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Στη συνέχεια σπούδασε ζωγραφική υπό την επίβλεψη του Νίκου Κεσσανλή στη Σχολή Καλών Τεχνών (1987-1992) από την οποία αποφοίτησε επιτυγχάνοντας τον υψηλότερο βαθμό της Αθήνας 30/30. Πέρα από τη ζωγραφική, έχει ασχοληθεί με την τοιχογραφία, τη βυζαντινή τέχνη, γραφικές τέχνες, σκηνογραφία, πορτρέτα, τη διαφήμιση και την εικονογράφηση (βιβλία, περιοδικά, εφημερίδες και το Διαδίκτυο). Από το 1998 έχει διοριστεί καθηγητής τέχνης στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και έχει διδάξει στο γυμνάσιο της Αθήνας στα παιδιά του νοσοκομείου. Ως ζωγράφος έχει στο ενεργητικό του εννέα ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο Παρίσι. Έχει επίσης συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα, τη Γαλλία, το Βέλγιο, τη Γερμανία, την Ισπανία, την Ολλανδία, τον Καναδά και τις ΗΠΑ. Info: Εγκαίνια έκθεσης 6 Αυγούστου 2019: 21.00 Διάρκεια ως 12 Αυγούστου 2019. Ώρες λειτουργίας της έκθεσης: 11.00 το πρωί -1.30 το βράδυ. Πηγή
  16. leonidio
    Μια σειρά 12 τευχών από την Image και τον ακάματο Jeff Lemire. Η ιστορία είναι ένα μείγμα ΕΦ και περιπέτειας με στοιχεία οικογενειακού δράματος. Όλα αρχίζουν, όταν ένα οκτάχρονο κορίτσι, η Μεγκ, αρχίζει να βγάζει φύλλα και κλαδιά από το σώμα της και φαίνεται, ότι μετατρέπεται σε δένδρο. Φυσικά, η μητέρα της και ο αδερφός της φρικάρουν, αλλά πολύ σύντομα εμφανίζεται ο αποξενωμένος παππούς της, που ενημερώνει όλη την οικογένεια για τα ακόλουθα: πρώτον, αυτό που συμβαίνει στη Μεγκ, συνέβη με διαφορετικό τρόπο στον πατέρα της, για τον οποίον η οικογένεια πιστεύει ότι τους παράτησε, δεύτερον, ότι ο ίδιος γνωρίζει ένα άτομο στη Νέα Υόρκη, που μπορεί να βοηθήσει τη Μεγκ και τρίτον, ότι κάποιοι άνθρωποι τους κυνηγούν, για να σκοτώσουν τη Μεγκ. Σίγουρα, δεν είναι το καλύτερο κόμικ του Lemire. Και είναι κρίμα, γιατί έχει μια έξυπνη αρχική ιδέα, μια αφήγηση, που πηγαίνει συνεχώς μπρος και πίσω στο χρόνο και κρατά το ενδιαφέρον, και οπωσδήποτε έναν αρκετά επιτυχημένο τίτλο. Αυτά, δυστυχώς, δεν αρκούν, επειδή μέσα στα 12 τεύχη, που κρατά η σειρά, πολλά πράγματα δεν προλαβαίνουν να αναπτυχθούν και ειδικά από ένα σημείο και μετά, μου δόθηκε η εντύπωση, ότι ο ικανός κατά τα άλλα σεναριογράφος, "έτρεχε", προκειμένου να την ολοκληρώσει με ένα στοιχειωδώς πειστικό τρόπο. Το τέλος της σειράς, με άφησε με αρκετά ερωτήματα και υποψιάζομαι, ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν στις προθέσεις του Lemire. Αυτό δεν σημαίνει, ότι το κόμικ είναι τελείως αδιάφορο, απλά υπόσχεται πολλά περισσότερα από όσα τελικά προσφέρει. Κατά τα άλλα, η σχεδιαστική δουλειά των Phil Hester, Eric Gapstur και Ryan Cody (σχεδιαστής είναι ο πρώτος, αλλά αναφέρονται και οι τρεις μαζί στα credits), αν και δεν είναι απόλυτα του γούστου μου, κάνει πολύ καλά τη δουλειά της, προσφέρει ωραία καρέ και έχει σωστή σκηνοθεσία και καλό ρυθμό, χωρίς όμως να προσφέρει το κάτι παραπάνω, που θα έκανε το κόμικ να ξεχωρίσει, έστω σε σχεδιαστικό επίπεδο. Αν σας αρέσει ο Lemire, διαβάστε το. Δεν πιστεύω, όμως, ότι είναι μια σοβαρή προσθήκη στη βιβλιογραφία του. Καλύτερα να ξαναδιαβάσετε κάτι άλλο δικό του. Κυκλοφόρησαν τρία συνολικά trades, που συγκεντρώνουν 4 τεύχη το καθένα και περιέχουν ελάχιστο επιπλέον υλικό. Από όσο γνωρίζω, δεν έχει βγει μια πιο συγκεντρωτική έκδοση. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Μια συνέντευξη του Λεμίρ στο womenwriteaboutcomics.com.
  17. leonidio
    Μια μίνι σειρά δέκα τευχών, όπου κεντρικός πρωταγωνιστής είναι ο διαβόητος αρχιεγκληματίας Doctor Doom, ο οποίος κατηγορείται άδικα, ότι σαμποτάρισε ένα πείραμα, που είχαν οργανώσει πολλοί υπερήρωες προκειμένου να αναστρέψουν την αύξηση της θερμοκρασίας στη Γη. Καθώς ο Ντουμ προσπαθεί να αποδείξει την αθωότητά του, δέχεται επισκέψεις από τον σχεδόν εξίσου διαβόητο Κανγκ, ο οποίος του μιλάει για ένα εναλλακτικό μέλλον, όπου ο δικτάτορας της Λατβερίας (ο Ντουμ ) είναι απαλλαγμένος από τη σωματική του παραμόρφωση, παντρεμένος, με οικογένεια και εργάζεται για το καλό της ανθρωπότητας. Μήπως αξίζει τον κόπο να επιδιώξει αυτό το μέλλον ο Ντουμ, να πάψει να είναι εγκληματίας και να γίνει, επιτέλους, καλός; Πολύ ενδιαφέρον κόμικ, που ψυχολογεί σε βάθος τον Ντουμ (στα πλαίσια των συμβάσεων του υπερηρωικού είδους, προφανώς), να τον δείχνει να αμφιβάλλει για τις επιλογές του, να αναρωτιέται για τις πράξεις του και κυρίως, να λαχταρά ενδόμυχα μια φυσιολογική ζωή, στην οποία εκείνος είναι ο καλός. Και όλα αυτά, προφανώς, τη στιγμή που παραμένει αλαζόνας και υπερφίαλος, αλλά και διάνοια σε πολλά θέματα. Μπορεί, όμως, ένας άνθρωπος, που θέλει να ελέγχει τους πάντες, να αλλάξει; Μπορεί πραγματικά να θέσει τον εαυτό του στην υπηρεσία άλλων ή τελικά ακόμη κι αυτό είναι μια προέκταση του αλλοπρόσαλλου ψυχισμού του; Ενδιαφέροντα ερωτήματα, και ο συγγραφέας καταφέρνει να σκιαγραφήσει έναν Ντουμ λίγο διαφορετικό, σχεδόν ανθρώπινο σε κάποιες στιγμές και σχεδόν ευάλωτο σε άλλες, έναν αδίστακτο εγκληματία, που ίσως, ίσως, φλερτάρει με την ιδέα να γίνει "φυσιολογικός" - αν και για τον Ντουμ αυτή η λέξη δεν έχει το νόημα, που φανταζόμαστε. Καλογραμμένο κόμικ με τον Ντουμ και τον Κανγκ σε κεντρικούς ρόλους, κάποιους δεύτερους της Marvel και ορισμένους πρωτοκλασάτους ήρωες σε γκεστ εμφάνιση. Σημαντικό μειονέκτημα: απαιτείται αρκετή γνώση του κόσμου της Marvel, για να τα καταλάβει κάποιος όλα. Πολύ καλό σχέδιο από τον Salvador Larroca, που σχεδιάζει και υπέροχες σκηνές δράσης, αλλά δίνει και ψυχή στους χαρακτήρες. Δέκα τεύχη, που συγκεντρώθηκαν σε δύο trades. Η σειρά ήταν υποψήφια για Eisner στην κατηγορία Best New Series το 2020. Αν σας αρέσουν τα υπερηρωικά, προχωρήστε! Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Συνέντευξη του σεναριογράφου στο previewsworld.com και άλλη μία στο aiptcomics.com.
  18. leonidio
    Τίτλος πρωτότυπου: La casa (2015, Astiberri) Ο ηλικιωμένος πατέρας πεθαίνει και το εξοχικό σπίτι, που έχτισε μαζί με την οικογένειά του μαραζώνει. Η μητέρα έχει πεθάνει εδώ και κάποια χρόνια και τα τρία παιδιά, ο Βιθέντε, ο Χοσέ και η Κάρλα έχουν τις δικές τους προτεραιότητες. Ο Χοσέ είναι συγγραφέας και οι άλλοι δύο έχουν οικογένειες. Το σπίτι θέλει συντήρηση, επειδή φτιάχτηκε στα γρήγορα και με φτηνά υλικά και κανείς τους δεν έχει ούτε τα χρήματα, ούτε το χρόνο για να τα αφιερώσει σε αυτό. Συνεπώς, το σπίτι πρέπει να βγει προς πώληση. Το σπίτι, όμως, είναι γεμάτο αναμνήσεις, αφού και οι τρεις πέρασαν όλα τα καλοκαίρια της παιδικής και εφηβικής τους ηλικίας εκεί. Ήταν απλώς ένα οικόπεδο, όταν το αγόρασαν, αλλά σιγά σιγά με την προσωπική τους εργασία έγινε μια κατοικία και είναι το σύμβολο του πατέρα τους, αλλά και μιας ολόκληρης γενιάς Ισπανών, που μη μπορώντας να αγοράσουν ένα έτοιμο εξοχικό, έπρεπε να το φτιάξουν από την αρχή, έστω κι αν έπρεπε λίγο να παρανομήσουν για ορισμένα θέματα. Το μόνο πράγμα, που δεν πρόλαβε να στήσει ο πατέρας, όπως το ήθελε, ήταν αυτή η αναθεματισμένη πέργκολα, που την είχε καημό, από τότε, που ήταν νέος. Και αυτή η συκιά, που με τίποτα δεν βγάζει σύκα! Ναι, αλλά κάθε γωνία, κάθε τμήμα του σπιτιού τους θυμίζει τον πατέρα και όλες τις στιγμές, που πέρασαν εκεί. Μήπως τελικά θα ήταν καλύτερα να το κρατήσουν και να το επισκευάσουν, για να μη χάσουν το μέρος, όπου βρίσκεται ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού τους; Απλά διλήμματα, καθημερινά. Κάποιοι έχουμε βρεθεί σε αυτά ή σε κάτι παρόμοιο (εγώ, για παράδειγμα). Ο Ρόκα αφηγείται μια ιστορία αναμνήσεων και ξεκαθαρίσματος λογαριασμών με το παρελθόν, μια ιστορία για την οικογένεια και τις καταβολές μας και τελικά, μια κοινότοπη ιστορία, αλλά με την καλή έννοια. Δεν υπάρχουν θαμμένα οικογενειακά μυστικά στο έργο, ούτε κάποια συγκλονιστική ανατροπή, ούτε κάποια τρομερή αποκάλυψη. Υπάρχει μόνο η συνειδητοποίηση, ότι κάποτε τα πράγματα ήταν έτσι και τώρα είναι αλλιώς. Κάποτε ο πατέρας, μεγαλωμένος μέσα στη φτώχεια, έκανε κάποιες επιλογές, που σήμερα φαντάζουν περίεργες, αλλά για εκείνον είχαν σημασία. Η πέργκολα είχε τη σημασία της, η συκιά το ίδιο. Αλλά η ζωή έχει προχωρήσει και πρέπει και τα παιδιά να κάνουν επιλογές, όχι τρομερές και φοβερές, αλλά επιλογές παρόλα αυτά. Κάτι πρέπει να φύγει, κάτι πρέπει να αφήσουν πίσω. Αυτό δεν σημαίνει, ότι ξεχνάνε, απλά κάποια πράγματα πρέπει να γίνουν. Ας μη μακρηγορώ. Το κόμικ μου άρεσε πάρα, πάρα πολύ, περισσότερο από το "Arrugas", το οποίο επίσης μου είχε αρέσει πολύ. Είναι ρεαλιστικό και απολύτως βγαλμένο από τη ζωή. Οι χαρακτήρες συζητούν, σκέφτονται, θυμούνται και ο Ρόκα ανακατεύει με μεγάλη επιτυχία παρελθόν και παρόν στην εξιστόρησή του, σε σημείο, που κάποια πράγματα φαίνονται να εξελίσσονται παράλληλα μεταξύ των δύο χρονικών βαθμίδων και δημιουργεί μια ιστορία γεμάτη από τις χαρές και τις πίκρες της καθημερινότητας. Ίσως να μην αρέσει σε όλους εξίσου, αυτό είναι κατανοητό, γιατί υπάρχει και μια βιωματική πλευρά στο κόμικ και πολλές φορές αυτά μας αφήνουν αδιάφορους. Πιστεύω, όμως, ότι αξίζει τον κόπο να του ρίξετε μια ματιά. Το κόμικ κέρδισε το βραβείο Eisner το 2020 στην κατηγορία Best U.S. Edition of International Material. Το κόμικ κυκλοφόρησε στα αγγλικά το 2019 σε μια εξαιρετική, σκληρόδετη έκδοση από τη Fantagraphics σε μακρόστενο σχήμα (25 πλάτος, 18,5 ύψος) και σε σχετικά προσιτή τιμή. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Κριτική στο The Comics Journal
  19. leonidio
    Ένα φανζίν του Παναγιώτη Μητρούση, το οποίο είχε γράψει και σχεδιάσει πριν από το οπτικά εντυπωσιακό και θεματολογικά ενδιαφέρον "Αέναον". Το φανζίν αυτό είναι στις ίδιες διαστάσεις με το "Αέναον", αλλά έχει λιγότερες από τις μισές σελίδες (20 συνολικά) και μια ιστορία, που παρουσιάζει κάποιες, όχι αμέσως προφανείς, ομοιότητες με την ιστορία της επόμενης δουλειάς του. Σε γενικές γραμμές, πρόκειται περισσότερο για μια άσκηση ύφους και η ιστορία είναι ένα σύντομο ανέκδοτο (δεν υπάρχει απολύτως τίποτα υποτιμητικό στη χρήση αυτής της λέξης) ή ένα παράδοξο, αν προτιμάτε, που αποκαλύπτεται στις τελευταίες σελίδες του κόμικ. Σσχεδιαστικά, ο Μητρούσης φαίνεται να έχει κατασταλάξει στο ύφος, το οποίο θα χρησιμοιποιήσει και μετέπειτα και γενικά, το κόμικ είναι αρκετά ενδιαφέρον οπτικά, σίγουρα όμως, όχι τόσο όσο το "Αέναον". Το κόμικ είναι γραμμένο στα Αγγλικά, τυπωμένο σε ωραίο, ιλουστρασιόν χαρτί και η τιμή του στο Comicdom του 2022 ήταν 5 ευρώ.
  20. Θρηνωδός
    Στο μακρινό 1906, ο δεκάχρονος Wiliam με τον Άγγλο μπαμπά του και την Ιταλίδα αλλά αγγλοθρεμένη μαμά του αφήνουν το βαβουριάρικο και βροχερό Λονδίνο και μετακομίζουν στο Barellito, ένα μικρό ψαράδικο χωρίο στις ακτές της ηλιόλουστης Ιταλίας. Πέρα από την αλλαγή κλίματος και τις νέες επιχειρηματικές ιδέες του πατέρα που θέλει να ανοίξει επιχείρηση αλιείας με ατμόπλοια, σημαντικό ρόλο έπαιξε η κληρονομιά ενός υποστατικού από κάποιον μακρινό συγγενή της μαμάς. Εκεί θα συναντήσουν φίλους αλλά και πολλούς εχθρούς, μιας και οι ντόπιοι βλέπουν εχθρικά οτιδήποτε ξένο, ενώ ο William θα γνωρίσει τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα με ενα ντόπιο κοριτσάκι γεμάτο μυστικά. Συμπαθητικό κόμικ. Η ιστορία δεν σοκάρει φυσικά όντας κοινωνικό δράμα, ενώ χωλαίνει στο ότι χώνει κάτι περίεργα flashback τα οποία, τουλάχιστον σε αυτό το πρώτο τεύχος, φαίνονται εκτός τόπου και χρόνου, ενώ αφηγείται με PoV διαφορετικών ατόμων και κάπου μπερδεύει και μπερδεύεται. Βέβαια ο σχολιασμός πάνω στον τοπικισμό και τις επικίνδυνες διαστάσεις που μπορεί να πάρει πανεύκολα είναι ωραία τοποθετημένος, καθώς και το σχόλιο για την απειλή που φέρνει η τεχνολογία και η πρόοδος στην παράδοση (εδώ η απειλή του ατμόπλοιου και της μαζικής αλιείας που θα αφήσει τους ντόπιους καλαμοψαράδες χωρίς δουλειά). Το σχέδιο από την άλλη είναι απολαυστικό. Καθαρές δυνατές γραμμές με καρτουνίστικο στιλ που θυμίζει cut-scene από βιντεοπαιχνίδι με ζωντανή παλέτα χρωμάτων που το αναδεικνύει ακόμα παραπάνω. Το σχέδιο ήταν και ο λόγος που έπεσε πάνω του το μάτι μου πριν με κερδίσει κάμποσο και το σενάριο, μιας και μου έφερε στο μυαλό αμέσως το στιλ του Loisel. Βγήκε από την europe comics μόνο σε ψηφιακή μορφή πριν λίγο καιρό στις 96 σελίδες, ενώ θα ακολουθήσει και δεύτερο τεύχος. Συντελεστές οι Γάλλοι Georges Abolin (story) και Olivier Pont (art).
  21. GreekComicFan
    Πρώτη Ελληνική κυκλοφορία: 04-03-2019 Υλικό Συλλογής: Original Sin 00-08 + Point 1 (April/September 2014) Κάποιος σκότωσε τον Παρατηρητή Ουάτου, την γνωστή φιγούρα που εμφανίζεται στο πεδίο κάθε σημαντικής στιγμής της ανθρωπότητας χωρίς να συμμετάσχει στα δρώμενα, και οι Εκδικητές, παρέα με τον Νικ Φιούρι, ψάχνουν να λύσουν το μυστήριο. Ένα μυστήριο που θα οδηγήσει τους ήρωες στο να ανακαλύψουν σημαντικά μυστικά για την ζωή τους και το απόλυτο μυστικό στο τέλος της σειράς, το οποίο θα αλλάξει τα δεδομένα στο σύμπαν της Μάρβελ με τον πλέον εμφατικό τρόπο. Οι εσωτερικές εικόνες προέρχονται από την Αμερικάνικη έκδοση. Το τελευταίο event της Marvel που έχει αρκετή συνοχή ώστε να παραμείνει διασκεδαστικό τόσο στην πρώτη ανάγνωση όσο και τις επαναλήψεις, κατά την γνώμη μου. Επίσης, από τα λίγα crossovers από τότε που ξαναμπήκαν στον "παιχνίδι" από το δεύτερο μισό της πρώτης δεκαετίας του αιώνα, που το τέλος παραδίδει αυτά που υπόσχεται και δεν αναλώνεται στο να χτίσει υλικό για μεταγενέστερες εκδόσεις, εις βάρος της ιστορίας καθαυτής. Να προσθέσω, πως έχοντας διαβάσει και τα περισσότερα tie-ins στα αγγλικά όταν κυκλοφόρησε, δεν θεωρώ πως είναι απαραίτητο να διαβάσει κανείς κάτι άλλο από αυτά που προσφέρονται σε αυτόν τον τόμο για να βγάλει νόημα. Βοηθάει σίγουρα, αλλά στέκεται και μόνο του. Η κατάληξη του τίτλου επίσης δεν έχουν αναιρεθεί ακόμα, σχεδόν 7 χρόνια μετά την αρχική δημοσίευση του. Μου άρεσε επίσης που πριν ξεκινήσουν το event, μπήκαν στον κόπο να εξηγήσουν την προέλευση της φυλής στην οποία ανήκει ο Παρατηρητής και τον λόγο της μη επέμβασης της, δίνοντας έξτρα βάρος στα τεκταινόμενα. Και φυσικά το σχέδιο του Deodato με τις ιδιαίτερες σκιάσεις του, ταιριάζει τέλεια στην ιστορία, εντείνοντας το μυστήριο και την ένταση. Ο τόμος της Οξύ έχει λίγο παραπάνω σφικτή ράχη από το φυσιολογικό αλλά γενικά αντέχει αν τον ανοίξεις λίγο παραπάνω για να δεις το σχέδιο και το κείμενο στα μπαλονάκια.
  22. leonidio
    Η ζωή του Γιαννούλη Χαλεπά σε ένα αριστουργηματικό κόμικ Ο Θανάσης Πέτρου και ο Δημήτρης Βανέλλης δημιούργησαν μια εικονογραφημένη μελέτη για τον μύθο της νεοελληνικής γλυπτικής που είναι ένα από τα πιο σημαντικά κόμικς που βγήκαν ποτέ στην Ελλάδα. Εικαστικά είναι άψογο: εξαιρετικό σχέδιο, πίνακες που λειτουργούν ως «ιντρελούδια», κτίρια, πρόσωπα, περιβάλλον, όλα μελετημένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. M. Hulot Από την πρώτη στιγμή που το πιάνεις στα χέρια σου, καταλαβαίνεις ότι το εικονογραφημένο μυθιστόρημα των Θανάση Πέτρου και Δημήτρη Βανέλλη με τη ζωή «του μύθου της νεοελληνικής γλυπτικής» Γιαννούλη Χαλεπά είναι ένα από τα πιο σημαντικά κόμικς που έχουν βγει ποτέ στην Ελλάδα. Εικαστικά είναι άψογο: εξαιρετικό σχέδιο, πίνακες που λειτουργούν ως «ιντρελούδια», κτίρια, πρόσωπα, περιβάλλον, όλα μελετημένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, αλλά και εμβόλιμα αποσπάσματα από εφημερίδες της εποχής και επίσημα έγγραφα που πιστοποιούν τα γεγονότα της ζωής του Χαλεπά που αφηγούνται οι δύο δημιουργοί και το κάνουν ένα έργο ολοκληρωμένο για την πολύ ιδιαίτερη περίπτωση του σπουδαίου Έλληνα γλύπτη, που δύσκολα ξεχωρίζεις πού τελειώνει η ιδιοφυΐα και πού ξεκινάει η παράνοια. Το μικρού μεγέθους (για κόμικ) «Γιαννούλης Χαλεπάς» είναι μία πολυτελής έκδοση 176 σελίδων με σκληρό εξώφυλλο και σκίτσο ασπρόμαυρο του Θανάση Πέτρου με αποχρώσεις του γκρι που παραπέμπει στα χρώματα του σμιλεμένου μάρμαρου, χωρισμένη σε τρία κεφάλαια με τίτλους «Ελπίδες», «Άβυσσος» και «Ανάσταση». Η ιστορία ξεκινάει το καλοκαίρι του 1915, όταν ο ανώνυμος (;) αφηγητής φτάνει για πρώτη φορά στον Πύργο της Τήνου. Αφού κάνει μια μεγάλη βόλτα στα λατομεία μαρμάρου και στα μαρμαράδικα, κάθεται σε ένα καφενείο για να ξεκουραστεί κι εκεί ανακαλύπτει έκπληκτος ότι ο γέρος που στέλνουν να φέρει νερό είναι ο «σαλεμένος» μπάρμπα-Γιαννούλης, «ο κάποτε γνωστός σ' όλη την Αθήνα», ο μεγάλος γλύπτης που είχε εξαφανιστεί πριν από πολλά χρόνια και πίστευε ότι ήταν νεκρός. Το άγαλμα της «Ωραίας Κοιμωμένης», που έγινε το πιο διάσημο έργο του, ήταν η αρχή μιας εκρηκτικής κατάστασης που άρχισε να βιώνει με εκρήξεις οργής, παράνοιας και τρέλας. Όταν επιστρέφει στην Αθήνα ξεκινάει ολόκληρη έρευνα για να βάλει στη σειρά τα κομμάτια της ζωής του Χαλεπά, ψάχνει σε βιβλιοθήκες ξεθάβοντας παλιές εφημερίδες και περιοδικά τέχνης, μιλάει με καθηγητές στη Σχολή Καλών Τεχνών που ήταν κάποτε συμμαθητές του Χαλεπά και ξεκινάει να διηγείται την ιστορία του από την αρχή. Από το 1851, όταν γεννιέται στον Πύργο, ο πιο μεγάλος από έξι παιδιά. «Ο πατέρας του όπως και πρόγονοί του είχε μαρμαράδικο με καλή δουλειά. Να φανταστείτε, είχε υποκαταστήματα στην Τήνο, στο Βουκουρέστι και στον Πειραιά». Σελίδα από το κόμικ. Σελίδα από το κόμικ. Ο Γιαννούλης ήθελε από μικρός να γίνει γλύπτης, αλλά όταν έγινε 15 ο πατέρας του τον έστειλε με το ζόρι να γίνει έμπορος. Πήγε στην Εμπορική σχολή Ερμούπολης, τα παράτησε, μετά τον έβαλαν να δουλέψει στο κατάστημα του Λάζαρου Γαΐτη, έφυγε κι από κει και με το πείσμα του κατάφερε να πείσει τους γονείς του ότι θέλει να ασχοληθεί με την τέχνη. Έτσι, το 1869, όταν ο Γιαννούλης ήταν 18, ολόκληρη η οικογένεια μετακόμισε στην Αθήνα, στην οδό Μαυρομιχάλη. Με την επιμονή του γράφτηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών (που τότε ονομαζόταν Το Σχολείο των Τεχνών) και είχε δασκάλους τον Νικηφόρο Λύτρα και Λωνίδα Δρόση. To εξώφυλλο του κόμικ. Τα χρόνια στο Μόναχο δεν ήταν εύκολα, οι συνθήκες που ζούσε ήταν πολύ φτωχικές, αλλά ήρθε πρώτος σε έναν διαγωνισμό με θέμα την «πριγκίπισσα του Ρήνου» και δημιουργικά είναι σε μεγάλη φόρμα. Φιλοτεχνεί έναν «Σάτυρο» και το γλυπτό «Φιλοστοργία» και εκθέτει με επιτυχία σε μεγάλη έκθεση του Μονάχου. Κι ενώ στο Μόναχο διέπρεπε, τον θαύμαζαν και τον βράβευαν, στην Ελλάδα τον απέρριπταν επιδεικτικά. Ο πρώτος «Σάτυρος» και η «Φιλοστοργία» απορρίφθηκαν από την έκθεση των Αθηνών το 1875. Το χειρότερο όμως ήταν ότι του έκοψαν την υποτροφία, δίνοντάς τη σε έναν φοιτητή μηχανικής, αναγκάζοντάς τον να γυρίσει στην Ελλάδα. Ο ίδιος ο διευθυντής της Βασιλικής Ακαδημίας του Μονάχου, ο Carl von Piloty ζήτησε από τον χορηγό, τον ναό της Ευαγγελιστρίας Τήνου, να μη διακόψει την υποτροφία στον «προικισμένο με εξαιρετικά χαρίσματα Τήνιο σπουδαστή», αλλά δεν εισακούστηκε. Ο Χαλεπάς βρέθηκε για λίγο καιρό στο Βουκουρέστι, βοηθώντας τον πατέρα του στην κατασκευή επιτάφιων αγγέλων και μετά γύρισε στην Τήνο. Σελίδα από το κόμικ. Σελίδα από το κόμικ. Το 1876 νοίκιασε ένα ατελιέ στην αρχή της οδού Μητροπόλεως και ρίχνεται με τα μούτρα στη δουλειά, σύντομα όμως μετακομίζει στο σπίτι που είχε χτίσει πρόσφατα ο πατέρας του στην αρχή της οδού Μαυρομιχάλη. Εκεί τον επισκέφτηκε η κυρία Αφεντάκη για να της παραγγείλει μία προτομή για το μνήμα της κόρης της Σοφίας που είχε πεθάνει πολύ νέα. Ο Χαλεπάς δέχτηκε κι ανέλαβε την παραγγελία αντί 1.000 δραχμών. Το άγαλμα της «Ωραίας Κοιμωμένης», που έγινε το πιο διάσημο έργο του, ήταν η αρχή μιας εκρηκτικής κατάστασης που άρχισε να βιώνει με εκρήξεις οργής, παράνοιας και τρέλας. Όταν η κυρία Αφεντάκη ζήτησε να κάνει μία αλλαγή στο έργο, βγήκε εκτός εαυτού και άρχισε να το καταστρέφει. «Εγώ είμαι ο καλλιτέχνης», της είπε, «εγώ ξέρω πώς πρέπει να γίνει, αν νομίζετε ότι εσείς ξέρετε καλύτερα από μένα, κάντε το μόνη σας! Η συμφωνία ακυρώνεται!». Η εξοντωτική δουλειά, η φυγή του από το Μόναχο, η ανεκπλήρωτη δίψα για τις εξελίξεις της γλυπτικής, αλλά και ο ατυχής έρωτάς του για μία κοπέλα τον οδήγησαν σε μία άβυσσο χωρίς επιστροφή. Στο δεύτερο κεφάλαιο τα γεγονότα τα αφηγείται ο αδερφός του Χαλεπά, ο Νικόλας. Η κατάστασή του Γιαννούλη χειροτέρευε συνεχώς, τον χειμώνα του 1877 προς 1878 υπέστη νευρικό κλονισμό. Χωρίς κανέναν προφανή λόγο, άρχισε να καταστρέφει έργα του, ενώ επιχείρησε κατ' επανάληψη να αυτοκτονήσει. Οι γονείς του τον έστειλαν ταξίδι στην Ιταλία, για να συνέλθει, αλλά η θεραπεία ήταν μόνο πρόσκαιρη. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα άρχισαν ξανά τα συμπτώματα: καταβύθιση στη σιωπή, απομόνωση, παραμιλητό και αναίτιο γέλιο. Καθώς η κατάστασή του επιδεινώνονταν συνεχώς, το 1888, οι γιατροί διέγνωσαν «άνοια» και οι δικοί του αποφάσισαν να τον κλείσουν στο Δημόσιο Ψυχιατρείο της Κέρκυρας. Στο Ψυχιατρείο, ο Χαλεπάς αντιμετωπίστηκε με τον σκληρό τρόπο που αντιμετώπιζαν όλους τους ψυχασθενείς την εποχή εκείνη: οι γιατροί και οι φύλακες είτε του απαγόρευαν να σχεδιάζει και να πλάθει, είτε του κατέστρεφαν οτιδήποτε εκείνος είχε δημιουργήσει και είχε κρύψει στο ερμάριό του. Λέγεται πως από όσα προσπάθησε να δημιουργήσει μέσα στο Ψυχιατρείο ένα μόνον έργο σώθηκε, κλεμμένο από κάποιον φύλακα και παραπεταμένο στα υπόγεια του ιδρύματος, όπου ξαναβρέθηκε τυχαία το 1942. Το 1901 πέθανε ο πατέρας του και έναν χρόνο μετά η μητέρα του πήγε στο Ψυχιατρείο, για να τον πάρει πίσω μαζί της στον Πύργο της Τήνου. Στην Τήνο έζησε υπό την αυστηρή επιτήρηση της μητέρας του, η οποία πίστευε ότι ο γιος της τρελάθηκε από την τέχνη. Για τον λόγο αυτό, η μητέρα του δεν του επέτρεπε να ασχοληθεί ξανά με την γλυπτική, σε σημείο που, αν εκείνος έφτιαχνε κάτι στοιχειώδες με κάρβουνο ή πηλό, εκείνη το κατέστρεφε. Σελίδα από το κόμικ. Σελίδα από το κόμικ. Όταν πέθανε η μητέρα του το 1916, ο Χαλεπάς είχε ξεκόψει παντελώς από την τέχνη του. Ζούσε πάμφτωχος βοσκώντας πρόβατα και φέροντας το βαρύ στίγμα του τρελού του χωριού. Βρήκε ωστόσο το κουράγιο και άρχισε ξανά να ασχολείται με την γλυπτική. Τα μέσα που διέθετε ήταν παντελώς πρωτόγονα και το επαρχιακό περιβάλλον εχθρικό προς κάθε αλαφροΐσκιωτο, αλλά εκείνος με πείσμα άρχισε να δημιουργεί, για να κερδίσει τον χαμένο χρόνο. Το τρίτο και τελευταίο μέρος του βιβλίου είναι η ανάσταση του Χαλεπά. Όχι μόνο καλλιτεχνικά, αλλά είναι η περίοδος που τον ανακαλύπτουν εκ νέου οι καλλιτεχνικοί κύκλοι της Αθήνας και επανέρχεται πανηγυρικά, ζώντας τα τελευταία χρόνια της ζωής του μέσα στη δημιουργία και την απόλυτη αναγνώριση. Είχε βρει επιτέλους τη γαλήνη φιλοξενούμενος από την ανιψιά του. Οι συνθήκες της δουλειάς του όμως παρέμεναν κάτι παραπάνω από δύσκολες. Τα προπλάσματα έσπαζαν τα καλοκαίρια από τη ζέστη και τον χειμώνα από το κρύο. Λένε ότι μέχρι το τέλος περίμενε το κράτος να του παραχωρήσει ένα εργαστήριο. Ήθελε να δουλέψει και πάλι μεγάλες συνθέσεις. Τον τιμούσαν όλοι, το εργαστήριο όμως δεν του παραχωρήθηκε ποτέ. Ο Γιαννούλης Χαλεπάς πέθανε στις 15 Σεπτεμβρίου 1938. Τον Απρίλιο τον χτύπησε μια ημιπληγία και δεν μπόρεσε να σηκωθεί ξανά από το κρεβάτι. Πηγή
  23. kabuki
    To LOVE, DEATH + ROBOTS είναι μια ανθολογία scifi, horror, comedy, fantasy animation, δημιούργημα των David Fincher (se7en, fight club ...) & Tim Miller (Deadpool) για το Netflix. Πρόκειται για 18 αυτοτελή επεισόδια, ταινιάκια μικρού μήκους, διάρκειας έως 17 λεπτών. Το δίδυμο Fincher/Miller ξεκίνησε να δουλεύει το πρότζεκτ από το 2008 (!), για τη δημιουργία μιας νέας σπονδυλωτής ταινίας Heavy Metal, στα χνάρια της αρχικής ανθολογίας. Η διαδικασία όμως αποδείχτηκε πολύ χρονοβόρα και στο τέλος έχασαν τα δικαιώματα. Δεν έχασαν όμως τη διάθεση για τη δημιουργία μιας τέτοιας ανθολογίας κι όταν παρουσιάστηκαν οι κατάλληλες συνθήκες την πραγματοποίησαν. Ιδανική η πλατφόρμα του Netflix για ένα τέτοιο σκοπό, καθώς δίνει ιδιαίτερο βάρος στα βασικά συστατικά του LDR : scifi, animation, ανθολογία, πόσο μάλλον όταν προκύπτει από τόσο δυνατά ονόματα. To LDR λοιπόν, που πρωτοπροβλήθηκε στις 15 Μαρτίου, δίνει μια φρέσκια προσέγγιση στα genres που καταπιάνεται, διατηρώντας όμως και πολλά στοιχεία από τη μακρά παράδοση των twilight zone, tales from the crypt, outer limits, όπως κι από το πρόσφατο black mirror. Αλλάζει μορφές animation, μειώνει τη διάρκεια, παίζει ανάμεσα στον τρόμο, την κωμωδία, το συναίσθημα, το άγνωστο και το αποτέλεσμα είναι μαγικό. Η ποικιλία τεχνοτροπιών και θεματικών δεν σε αφήνουν να βαρεθείς με επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Η μικρή διάρκεια διευκολύνει τη συνεχόμενη παρακολούθηση τουλάχιστον δύο επεισοδίων, κι η μετάβαση από το δράμα στην κωμωδία και ξανά πίσω, σε συνδυασμό με το οφθαλμόλουτρο των διαφορετικών animation, εντείνει την απόλαυση. Φυσικά υπάρχουν καλύτερα και λιγότερο καλά ταινιάκια, αλλά σε αντίθεση με ότι συμβαίνει συνήθως, βρήκα το επίπεδό συνολικά υψηλό. 1. Sonnie's edge (17 ' ) Σκηνοθεσία: Dave Wilson, Gabriele Pennacchioli Συγγραφέας: Peter F. Hamilton Διασκευή σεναρίου: Philip Gelatt Blur Studio Θα τη χαρακτήριζα μια πολύ σκοτεινή,βίαια ενήλικη εκδοχή των pokemon battles. Πολύ καλό cgi, δυνατός ρυθμός Πολύ ενδιαφέρων ο κόσμος του πρώτου short, ο Τim Miller είπε σε συνέντευξη ότι ζήτησαν και δεύτερο ταινιάκι στο ίδιο σύμπαν, για την πιθανότητα 2ης σεζον Η ιστορία πρωτοδημοσιεύτηκε το 1991 και θα τη βρείτε εδώ 2. Three Robots (15') Σκηνοθεσία: Víctor Maldonado, Alfredo Torres Συγγραφέας:John Scalzi Διασκευή σεναρίου: Philip Gelatt Blow Studio Πολύ καιρό μετά τον αφανισμό του ανθρώπινου είδους, τρία ρομπότ κάνουν τουρισμό σε μια κατεστραμμένη ανθρώπινη πόλη. Μαύρη κωμωδία, με απολαυστική εξήγηση για την καταστροφή του ανθρώπου. Πετυχημένοι χαρακτήρες, καλές ατάκες. Από τις αγαπημένες μου. Fun Fact: H φωνή στο ρομπότ που μοιάζει με μετρονόμο δεν προέρχεται από κάποιον ηθοποιό, αλλά από computer. Ο Scalzi (που έχει σχεδόν μονοπωλήσει τα χιουμοριστικά shorts στο LDR) αναφέρει στο μπλογκ του ότι τον πρωτοπροσέγγισαν για το when the yogurt took over και το Alternate histories. Το three robots προέκυψε όταν έστειλε απόσπασμα απο τη νέα του δουλειά (Robots vs Fairies) στον Tim Miller για να του ρίξει μια ματιά. Πιο αναλυτικά για το πως προέκυψε η συνεργασία του με το Love, Death & Robots εδώ 3. The witness (12') Σκηνοθεσία - Σενάριο: Alberto Mielgo Pinkman.TV Μια κοπέλα γίνεται μάρτυρας ενός φόνου και τρέχει να ξεφύγει από το δολοφόνο που την κυνηγά. Μαζί με το blindspot είναι τα μόνα shorts που δεν βασίστηκαν σε προϋπάρχουσες ιστορίες. Αισθητικά είναι το αγαπημένο μου. Πανέμορφο animation, χρώμα, σχέδιο, μοντάζ, οι καρτουνίστικες εκφορές των ήχων, η αλλαγή των μορφών - απλά υπέροχο. Το τέλος της ιστορίας αρκετά αφηρημένο, ώστε να επιδέχεται πολλαπλές αναγνώσεις. 4. Suits (17') Σκηνοθεσία : Franck Balson Συγγραφέας: Steven Lewis Διασκευή σεναρίου: Philip Gelatt Blur Studio Μια κοινότητα αγροτών μάχεται με τις μηχανές της εξωγήινα πλάσματα που απειλούν τις οικογένειες τους και τα ζώα τους. Απλούστερο animation σε σύγκριση με τα προηγούμενα shorts, που λειτουργεί όμως αποτελεσματικά. Τα εξωγήινα όντα μου μοιάζουν με υβρίδια alien και γιγάντιων εντόμων. Δε με ενθουσίασε, αλλά ούτε και με χάλασε. Η τελική σκηνή τη σώζει αρκετά από την κοινοτοπία. 5. Sucker of souls (13') Σκηνοθεσία : Owen Sullivan Συγγραφέας: Kirsten Cross Διασκευή σεναρίου: Philip Gelatt Studio La Cachette Μια αρχαιολογική αποστολή ανακαλύπτει ένα αιμοβόρο τέρας, μια ακόμα βερσιόν του δράκουλα και το πολεμά. Πολύ σπλατεράδικο, με 2D σχέδιο που είναι αρκετά του γούστου μου. Δεν μου έκανε εντύπωση το σενάριο. Είχε όμως αναφορά στην Buffy, the vampire slayer, που είναι από τις αγαπημένες μου σειρές. 6. When the yogurt took over (6') Σκηνοθεσία: Víctor Maldonado, Alfredo Torres Συγγραφέας:John Scalzi Διασκευή σεναρίου: Janis Robertson Blow Studio Επιστήμονες δημιουργούν καταλάθος γιαούρτι με νοημοσύνη κι αυτό κατακτά τον κόσμο. Ταιριαστό καρτουνίστικο animation σε μια πολύ συμπαθητική κατά τη γνώμη μου ιστορία. Ανάλαφρη κι ευχάριστη προσθήκη, αν και η ιδέα θα μπορούσε να αναπτυχθεί περισσότερο. Ο δημιουργός παραδέχεται ότι την έγραψε στο πόδι, κάτι χαλαρό για το μπλογκ του . Η ιστορία δημοσιεύτηκε το 2010 στη σελίδα του Scalzi και μπορείτε να τη βρειτε εδώ 7.Beyond the Aquila Rift (17') Σκηνοθεσία: Dominique Boidin, Léon Bérelle, Rémi Kozyra, Maxime Luère Συγγραφέας:Alastair Reynolds Διασκευή σεναρίου: Philip Gelatt Unit Image Το πλήρωμα μιας διαστημικής αποστολής ξυπνά νωρίτερα από το κανονικό, πολύ μακριά από τον αρχικό προορισμό. Ίσως το καλύτερο cgi της ανθολογίας, εξαιρετικά αληθοφανές. Οι εκφράσεις της Γκρέτα απίστευτες, όπως κι οι κόσμοι που εμφανίζονται. Θέμα που έχει ξαναπαιχτεί, αλλά με άψογη απόδοση. Ιστορία του ίδιου συγγραφέα είναι και το Zima blue. 8. Good Hunting (17') Σκηνοθεσία: Oliver Thomas Συγγραφέας:Ken Liu Διασκευή σεναρίου: Philip Gelatt Red Dog Culture House Ένας κυνηγός δαιμόνων/πνευμάτων σκοτώνει μια πολυμορφική γυναίκα - αλεπού. Ο γιος του αναπτύσσει φιλική σχέση με την κόρη της. Πανέμορφο anime steampunk , σε μια ιστορία με ανατροπές που δεν μπόρεσα να μαντέψω. Δίνει μια διαφορετική νότα στην ανθολογία. Μου άρεσε πολύ. o Ken Liu δήλωσε ότι όταν την έγραφε ήθελε να παίξει με τα genres. Να ξεκινήσει μια ιστορία από fantasy και να καταλήξει σε steampunk. Η αρχική ιστορία, που δημοσιεύτηκε το 2012 εδώ 9. The dump (11') Σκηνοθεσία: Javier Recio Gracia Συγγραφέας:Joe R. Lansdale Διασκευή σεναρίου: Philip Gelatt Able & Baker O "Άσχημος Dave" ζει στη χωματερή και δε σκοπεύει ν' αφήσει κανέναν να του κάνει έξωση. Η ιστορία πρωτοδημοσιέυτηκε το 1984 κι η αλήθεια είναι ότι δείχνει τα χρόνια της. Δεν πειράζει όμως, καλογέρασε. Το σενάριο είναι αρκετά προβλέψιμο. Έχει όμως αλητεία, καλτίλα και χιουμοριστικά στοιχεία που την κάνουν να επιβιώνει στο σύνολο της ανθολογίας μια χαρά. 10. Shape-shifters (16') Σκηνοθεσία: Gabriele Pennacchioli Συγγραφέας:Marko Kloos Διασκευή σεναρίου: Philip Gelatt Blur Studio Δυο πεζοναύτες λυκάνθρωποι στο Αφγανιστάν αντιμετωπίζουν μια απειλή του είδους τους. Ίσως το πιο μέτριο επεισόδιο. Δεν είναι ότι δεν είχε δυνατότητες. Είναι που δεν τις αξιοποίησε. Θίγονται θέματα, αλλά πολύ επιδερμικά. Η ύπαρξη σούπερ στρατιωτών στον αμερικάνικο στρατό και μάλιστα λυκανθρώπων, ο ρατσισμός που δέχονται λόγω φόβου/διαφορετικότητας, το αν είναι πιο κτηνώδεις οι άνθρωποι ή τα κτήνη σε ένα πόλεμο. Δε μου κανε όμως αίσθηση. Έχω διαβάσει πιο πειστικές αντίστοιχες ιστορίες στο Τρουένο. Αν κάτι θα μου μείνει απ' αυτήν είναι η μάχη των λυκανθρώπων, που ήταν όντως εντυπωσιακή. 11. Helping Hand (10') Σκηνοθεσία: Jon Yeo Συγγραφέας: Claudine Griggs Διασκευή σεναρίου: Philip Gelatt Axis Studios Μια αστροναύτης βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο μετά από ατύχημα. Πολύ έντονη, κλειστοφοβική ταινία. Πραγματικά αγωνιούσα για την έκβασή της μέχρι το τέλος. Μου θύμισε Gravity. Από τις αγαπημένες μου. Μπορείτε να βρείτε την πρωτότυπη ιστορία που δημοσιεύτηκε το 2015 εδώ 12. Fish Night (10') Σκηνοθεσία: Damian Nenow Συγγραφέας:Joe R. Lansdale Διασκευή σεναρίου: Philip Gelatt Platige Image Studio Δύο πωλητές ξεμένουν στην έρημο, καθώς τους χάλασε το αμάξι. Εκεί θα έρθουν αντιμέτωποι με το μακρινό παρελθόν. Δεύτερη ιστορία του Lanslade στην ανθολογία , σε πολύ διαφορετικό ύφος από το The Dump. Η πρώτη ήταν κάφρικη, η δεύτερη είναι ποιητική . Αυτό οφείλεται και στο πολύ ατμοσφαιρικό 2D κινούμενο σχέδιο που ταιριάζει γάντι. Την πρωτότυπη ιστορία μπορείτε να τη βρείτε εδώ 13. Lucky 13 ( 15') Σκηνοθεσία: Jerome Chen Συγγραφέας:Marko Kloos Διασκευή σεναρίου: Philip Gelatt Sony Pictures Imageworks To "άτυχο" μαχητικό αεροσκάφος 13, μετατρέπεται σε "τυχερό" στα χέρια της πιλότου Samira Wiley. Είναι η δεύτερη ταινία που βασίζεται σε ιστορία του Marko Kloos (η πρώτη ήταν το shape -shifters ) κι ανήκει κι αυτή στο είδος military scfi. Δεν είμαι εξοικειωμένη με το genre, αυτή η ταινία όμως μου άρεσε περισσότερο από την προηγούμενη. Η σχέση ανθρώπου μηχανής κι η "προσωπικότητα" που αναπτύσσει το αεροσκάφος, είναι πολύ καλά αποδομένα. Το cgi είναι επίσης εξαιρετικό. 14. Zima Blue (10') Σκηνοθεσία: Robert Valley Συγγραφέας:Alastair Reynolds Διασκευή σεναρίου: Philip Gelatt Passion Animation Studios Ο καλλιτέχνης Zima μιλάει πρώτη φορά για το παρελθόν του, προτού αποκαλύψει στο κοινό το τελευταίο του έργο. Απλά υπέροχη. Η πιο αγαπημένη μου ταινία από την ανθολογία. Μέσα σε 10 λεπτά θίγει με φοβερή διεισδυτικότητα θέματα όπως η ελευθερία, η απλότητα, τι είναι ανθρώπινο και τι όχι, το νόημα της τέχνης, το νόημα της ζωής. Πραγματικά ανατρίχιασα στα τελευταία λεπτά. Δεν το θεωρώ τυχαίο, που ο Alastair Raynolds έδωσε τη μαγιά για δυο από τις καλύτερες ταινίες της ανθολογίας, αυτήν και το Beyond the Aquila Rift. Kαι οι δυο αυτές ιστορίες του κυκλοφορούν στο βιβλίο Zima blue and other stories (2006) και σκοπεύω να το αποκτήσω . Το στυλιζαρισμένο 2D animation δίνει ακόμα πιο έντονο χαρακτήρα και συναίσθημα στο τελικό αποτέλεσμα. Θα προτιμούσα να ήταν αυτή η τελευταία ταινία της ανθολογίας. 15. Blind spot ( 9') Σκηνοθεσία - Σενάριο: Vitaliy Shushko Elena Volk Μια συμμορία cuborgs επιχειρούν να ληστέψουν ένα κονβόυ. Διασκεδαστική περιπετειούλα με cyborgs, η ταινία που μου άρεσε λιγότερο. Μαζί με το The witness είναι οι δυο ταινίες που δε βασίστηκαν σε προϋπάρχον υλικό. Χωρίς να είναι κακή, τη θεωρώ υποδεέστερη και σε σενάριο και σε animation. Θεωρώ ότι η βασική συνεισφορά της είναι στην ποικιλία. 16. Ice Age ( 11') Σκηνοθεσία: Tim Miller Συγγραφέας:Michael Swanwick Διασκευή σεναρίου: Philip Gelatt Digic Pictures / Blur Studio / Atomic Fiction Ένα ζευγάρι βρίσκει έναν χαμένο πολιτισμό στην κατάψυξη του ψυγείου του. Ένα σενάριο φόρος τιμής στο επεισόδιο του Twilight Zone "Little People" (1962), που έχει διασκευαστεί και από τους Simpsons στο πρώτο επεισόδιο της τέταρτης σεζόν, αν δεν κάνω λάθος και αλλού. Είναι η μόνη ταινία που παίζουν αληθινοί ηθοποιοί, οι Mary Elizabeth Winstead, & Topher Grace μαζί με animation. Το αποτέλεσμα είναι τεχνικά καλό, αλλά από κει και πέρα δεν είχε να μου πει κάτι περισσότερο απ' ότι μου χουν ήδη πει οι "πρόγονοί" της. Ίσως να περίμενα και κάτι καλύτερο από τον Tim Miller. 17. Alternate Histories (8') Σκηνοθεσία: Victor Maldonado & Alfredo Torres Συγγραφέας:John Scalzi Διασκευή σεναρίου: Philip Gelatt Sun Creature Studio Πώς θα ήταν ο κόσμος αν ο Χίτλερ είχε πεθάνει νωρίς. Άλλη μια ταινία του Scalzi, με σουρεαλιστικό χιούμορ, που μου άρεσε περισσότερο από το γιαούρτι που κατέκτησε τον κόσμο και λιγότερο από τα τρία ρομπότ. Το καροτυνίστικο σχέδιο το βρήκα πετυχημένο. Την ιστορία του Scalzi μπορείτε να τη βρείτε εδώ (Υπάρχει και επεισόδιο Twilight Zone με σχετική υπόθεση). 18. The Secret War (16') Σκηνοθεσία: István Zorkóczy Συγγραφέας:David W. Amendola Διασκευή σεναρίου: Philip Gelatt Digic Pictures Μια ομάδα στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού πολεμά τέρατα στα δάση της Σιβηρίας. Εξαιρετικό cgi animation, μέτρια ιστορία. Έχουμε διαβάσει πολλές παρόμοιες, με πρωταγωνιστές κάθε είδους. Θα μείνω στο αισθητικό κομμάτι που ήταν εντυπωσιακό. Βραβεία Η σειρά βραβεύτηκε με 5 Emmy: Outstanding Short Form Animated Program για το "The Witness" Outstanding Individual Achievement in Animation για το "The Witness" Alberto Mielgo (production designer) Outstanding Individual Achievement in Animation για το "The Witness" David Pate (character animator) Outstanding Individual Achievement in Animation Owen Sullivan (storyboard artist) για το "Sucker of souls" Outstanding Individual Achievement in Animation για το "Good Hunting"Jun-Ho Kim (background designer) και είχε κι άλλες υποψηφιότητες. Η σειρά ανανεώθηκε και για 2η σεζόν. Συνέντευξη του Tim Miller για τη σειρά. Inside the animation of Love, Death + Robots LOVE, DEATH & ROBOTS: Tim Miller (Executive Producer) & Jerome Denjean (VFX Supervisor) – Blur Studio
  24. leonidio
    Η Μάγκι, που δανείζει το ονοματεπώνυμό της στον τίτλο του κόμικ, είναι άνεργη και προσπαθεί να επιβιώσει στο αφιλόξενο Λονδίνο, προσπαθώντας να βγάλει κάποιες λίρες παραπάνω, από ό,τι και να κάνει. Όταν βρίσκει επιτέλους μια δουλειά ως γραμματέας σε έναν αλκοολικό ντετέκτιβ, αλλά φυσικά, αυτή θα είναι και η αφορμή για να αλλάξει η ζωή της, αφού θα εμπλακεί σε μια περίεργη υπόθεση με τον υπόκοσμο του Λονδίνου, θα γνωρίσει αυτόν, που ίσως είναι ο έρωτας της ζωής της και τελικά θα δώσει λύση σε ένα μυστήριο, που θα αποδειχθεί πολύ πιο πολύπλοκο από όσο και η ίδια φαντάζεται. Ακούγεται κοινότοπο, αλλά κάθε άλλο παρά αυτό είναι. Είναι ένα κόμικ που χρησιμοποιεί τις παλιές, δοκιμασμένες φόρμες, για να τις ανατρέψει αργά και μεθοδικά. Είναι επίσης ένα έργο με πραγματικούς, βαθύτατα ανθρώπινους χαρακτήρες, που δεν είναι ήρωες, αλλά απλά κινούνται στο περιθώριο της "ευυπόληπτης" κοινωνίας, προσπαθώντας να επιβιώσουν, έστω και αν αυτή η προσπάθεια συνίσταται στην αγορά ενός πακέτου τσιγάρων ή μιας μπίρας. Και είναι ένα κόμικ, που τόσο σε σεναριακό, όσο και σε εικαστικό επίπεδο αναδεικνύει πολλές δυνατότητες του μέσου, κυρίως τους κενούς χρόνους, για να δώσει επιπλέον ψυχολογικό βάρος στους πρωταγωνιστές. Οι οποίοι πρωταγωνιστές είναι βασικά δύο. Η πρώτη, βέβαια, είναι η Μάγκι, λιγομίλητη, πονηρούλα, καταφερτζού, με έντονο το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, κινείται στα όρια της συμβατικής ηθικής, χωρίς όμως να είναι ποτέ ανήθικη και πάντα απολαμβάνει ένα ποτό. Τυπική Αγγλίδα, απόλυτα ψύχραιμη και στωική, δέχεται σχεδόν όλα τα συμβάντα και προσπαθεί να αποκομίσει το καλύτερο από αυτά. Ακόμη και στο πικρό φινάλε, θα υπάρξει μια νότα αισιοδοξίας, για να μπορέσει να συνεχίσει τη ζωή της. Ο πολύ σημαντικός Γάλλος συγγραφέας κόμικς Lewis Trondheim παρέδωσε έναν χαρακτήρα με πολύ μεγάλο ψυχολογικό βάθος, χωρίς ευτυχώς να καταφύγει σε πολυκαιρισμένα κόλπα (μαθαίνουμε ελάχιστα πράγματα για το παρελθόν της Μάγκι, επειδή μας ενδιαφέρει το εδώ και τώρα) Ο δεύτερος πρωταγωνιστής είναι η ίδια η πόλη του Λονδίνου, την οποία ο σχεδιαστής Stéphane Oiry εικονογραφεί με μεγάλη λεπτομέρεια. Δεν είναι φυσικά το Λονδίνο των τουριστών, αλλά το πραγματικό Λονδίνο, των παμπ, της μικροαστικής τάξης και του υποκόσμου. Δεν έχω επισκεφθεί την πόλη και δεν γνωρίζω, εάν το σχέδιο του είναι ακριβές σε σχέση με την πραγματικότητα, αλλά αυτό εμένα δεν με απασχολεί και τόσο, Με απασχολεί όμως ότι το σχέδιο, συνήθως 12 καρέ ανά σελίδα με λίγες εξαιρέσεις εγκλωβίζει τους ήρωες και δίνει μεγάλη έμφαση στη λεπτομέρεια, αλλά επίσης επιμηκύνει το χρόνο και το χώρο, προσδίδοντάς τους διαστάσεις, που δεν είναι εμφανείς από το σενάριο, λειτουργώντας έτσι συμπληρωματικά, ως όφειλε. Οι δε χρωματισμοί, είναι πραγματικά υπέροχοι και αναδεικνύουν σε κάθε στιγμή την ψυχοσύνθεση των πρωταγωνιστών. Τελικά, ακόμα κι από καθαρά αφηγηματική σκοπιά κι αν το δει κανείς, είναι τεράστια η επιτυχία του δημιουργικού διδύμου να δημιουργήσουν ένα καθαρόαιμο βρετανικό κόμικ - όπως παραδέχονται οι ίδιοι οι Βρετανοί (δείτε στις πηγές), όντας αμφότεροι Γάλλοι. Το κόμικ εκδόθηκε στη Γαλλία από την Dupuis σε τρεις τόμους μεταξύ των ετών 2014-2016. Το 2019 μεταφράστηκε και εκδόθηκε στα αγγλικά από τη Self Made Hero (η έκδοση που διάβασα εγώ) συγκεντρώνοντας και τους τρεις γαλλικούς τόμους. Αναμενόμενα, απέσπασε μια υποψηφιότητα για Eisner καλύτερου μεταφρασμένου άλμπουμ και απροσδόκητα ίσως, αλλά πολύ ευχάριστα, και μια υποψηφιότητα για καλύτερο συγγραφέα για τον πολυγραφότατο και πολυσχιδή Lewis Trodheim, τον οποίον θεωρώ μαζί με τον Fabien Vehlmann, τηρουμένων των αναλογιών τα γαλλικά αντίστοιχα του Jeff Lemire, ακριβώς επειδή αυτοί, όπως και εκείνος έχουν την ικανότητα να παίρνουν απλά ή και τετριμμένα θέματα και να τους εμφυσούν μια νέα πνοή. Πηγές για περαιτέρω μελέτη Κριτική στο σάιτ του The Guardian Κριτική στο Slings and Arrows
  25. Dredd
    O Jimmy Sangster, αστυνομικός στο επάγγελμα, γυρίζει στη γενέτειρα του Φιλαδέλφεια, για να θάψει τον επίσης αστυνομικό επιθεωρητή πατέρα του, ο οποίος δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια των ερευνών του για μια "περίεργη" υπόθεση. Αυτό που θα ανακαλύψει όμως, είναι ότι ο πατέρας του πλέον έχει γίνει βρυκόλακας. Μην μπορώντας να τον αποτελειώσει, και κρατώντας μυστική την ύπαρξη του, ζητάει τη βοήθεια του και μαζί με αυτή της ιατροδικαστού Jose Padilla, θα ξεκινήσουν να ερευνούν μια σειρά αλλόκοτων δολοφονιών, για να καταλήξουν σε απίθανα ευρήματα, εκ των οποίων, και την ύπαρξη, στην σύγχρονη Φιλαδέλφεια, ενός από τους ιδρυτικούς συμμετέχοντες στην δημιουργία της ίδιας της χώρας των Ηνωμένων Πολιτειών. Μια σχετικά πρωτότυπη horror ιστορία, με στοιχεία κοινωνικού σχολιασμού, δοσμένη με ενδιαφέρον, αλλά αρκετά αργόσυρτα από τον συγγραφέα Rodney Barnes. Χωρίς ιδιαίτερες περγαμηνές και προυπηρεσία στον χώρο των κόμικς, με σημαντική και βραβευμένη όμως καριέρα ως σεναριογράφος σε ταινίες και σειρές, πετυχαίνει να δημιουργήσει ένα ενδιαφέρον μυστήριο, αλλά δεν μοιράζει επιτυχημένα ούτε την πλοκή, ούτε τη δράση του στα ανάλογα τεύχη. Έτσι έχουμε το πρώτο arc/trade των 6 πρώτων τευχών, να λειτουργεί το μισό σαν στήσιμο, να μαθαίναουμε τον μεγάλο κακό στο 4ο τεύχος και να πεθαίνει στο 6ο. Και στο 2ο arc να εμφανίζει ένα νέο μεγάλο κακό, αλλά να αναλώνεται στο origin κάποιων δευτερευόντων χαρακτήρων, με αποτέλεσμα πάλι το τέλος/κάθαρση να είναι βιαστικό και χωρίς στρωτή κλιμάκωση. Συνολικά πάντως έχει το ενδιαφέρον του, δεν θα απέτρεπα κανέναν να το διαβάσει, απλά πρέπει να κάνει λίγο υπομονή στα πρώτα 3 τεύχη και στην ανάγνωση μεγάλων κομματιών από το ημερολόγιο του μπαμπά (βρυκολακες=Μπραμ Στοκερ=ημερολόγια), δοσμένο οπτικά σε χειρόγραφο στυλ το οποίο πάντα (εμένα τουλάχιστον) κουράζει. Το σχέδιο του Jason Shawn Alexander, γνωστού κυρίως από το Spawn, είναι από αυτά τα οποία εντυπωσιάζουν σε πρώτη ανάγνωση, αλλά συνήθως δεν βοηθούν ούτε την ανάγνωση ούτε, συνήθως πάλι, εξυπηρετούν την ιστορία. Αυτό ο τύπος full-painted-art, όπως αυτός του Bill Sienkiewicz, του Simon Davis, ή του Liam Sharp, συνήθως αποδίδει εκπληκτικά (και τρομακτικά ενίοτε) splash, αλλά είναι αρκετά στατικός και μη-δυναμικός και πολλές φορές κάνει δύσκολο το να ξεχωρίσεις τις φιγούρες και τα πρόσωπα μεταξύ τους. Την ατμόσφαιρα πάντως την αποδίδει τέλεια, είναι full spookie και το κόκκινο του αίματος έχει την τιμητική του. Στο δεύτερο trade, και μετά τα τεύχη 7-12, έχει και ένα tie-in/origin μιας άλλης supernatural φυλής, στο οποίο δεν έβαλαν χρώμα, κάνοντας το αποτέλεσμα πιο ευνόητο, αλλά, η αλήθεια είναι, λιγότερο εντυπωσιακό. 18 τευχή έχουν κυκλοφορήσει μέχρι τώρα, από τα οποία έχω διαβάσει τα πρώτα 12 στα 2 πρώτα trades που κυκλοφορούν. Το τρίτο κυκλοφορεί σε λίγες ημέρες. Αν ξεπεράσεις την αρχική κρυάδα/δυσκολία, καλά περνάς. Ένα τίμιο 7/10 το παίρνει. Ρίξτε του μια ματιά.
×
×
  • Create New...