Search the Community

Είναι μια προσπάθεια στον χώρο που δεν μπορείς να παραβλέψεις... Είναι μια ιδέα, στηριζόμενη σε θεμέλια ετών, αλλά πάντα σε επαναστατικά μοτίβα. To πολυθεματικό περιοδικό κόμικς Μπλεκ κυκλοφορεί για έναν χρόνο τώρα, με τον υπότιτλο "Τα Καλύτερα Κόμικς". Έχει ως απώτερο σκοπό την δημοσίευση έργων, τόσο παλαιών όσο και νέων, διεθνώς αναγνωρισμένων δημιουργών, από (σχεδόν) κάθε είδους σχολή κόμικς. Πλειάδα τίτλων αποτελούν τα περιεχόμενα όλων των τευχών, με 8 έως και 12 τίτλους ανά τεύχος, όλοι παίρνοντας τον χώρο τους, άλλοι ως guest ενώ άλλοι ως μόνιμοι (μέχρι μετά από κάποιο ικανοποιητικό αριθμό τευχών να αντικατασταθούν από κάτι άλλο, εξίσου, αν όχι περισσότερο, καλό). Μερικοί από τους μόνιμους είναι: Μπλεκ (αυτό έλειπε), Ταρζάν, Στορμ (έως το #06 έμπαινε ολόκληρη ιστορία, από το #07 κόβεται στα 2), Μάντυ Ρίλεϋ (εξαίρεση το 7ο τεύχος), Φάντομ (, Δικαστής Ντρεντ, και το Παιδί Πάνθηρας. Guest ήρωες έχουμε: Κόρτο Μαλτέζε (#01), Λ-Ο: Πήγασος 4-Ω (#01-03), Γιορ (#01 & #07), Ο Ίσκιος (#03), Μισέλ Βαγιάν (#04-05), Τζόνι Ρεντ (#05-12), Γουίντς (#06-09), Ποπάϋ (#07-08), Κοκομπίλ (#08-...) κα Η βασική ομάδα του περιοδικού έχει αλλάξει δύο φορές σκυτάλη, από το ντουέτο Ανεμοδουράς-Ταρλαντέζος στους Ανεμοδουράς-Τομπαλίδης. Ο Λεωκράτης Ανεμοδουράς έχει και τον εκδοτικό Μικρός Ήρως, συνεχίζοντας (και διευρύνοντας) το έργο του παππού και του θείου του, ενώ και ο Λευτέρης Ταρλαντέζος και ο Γαβριήλ Τομπαλίδης είναι μεγάλοι γνώστες του χώρου, και έχουν ένα πλούσιο παρελθόν στο αντικείμενο των κόμικς... Με 164 σελίδες, όμορφο στήσιμο (από το #03 ειδικά έφτιαξε ιδιαίτερα), πολύ καλό χαρτί, εξαιρετική εκτύπωση, και όλα αυτά στην (απολύτως) λογική τιμή των 5, 90! Μπορεί να βρεθεί σε επιλεγμένα περίπτερα, σε βιβλιοπωλεία και κομιξάδικα πανελλαδικά... Μέχρι το Δεκέμβριο του 20 αριθμεί 8 τεύχη. Μια έκδοση που ξεχειλίζει μεράκι, αγάπη και σεβασμό για την 9η τέχνη... Και έχει σίγουρα πολλά ακόμα να δώσει! O προβληματισμός που φέρει η έκδοση όσον αφορά τον ρετρό χαρακτήρα ή ακόμα και τη στρατηγική της δημοσίευσης αποκλειστικά παλιών έργων, εύκολα εξαλείφεται, χάρη στη μοντέρνα αισθητική του, στους νέους τίτλους που περιλαμβάνει (παράδειγμα ο Λάργκο Γουίντς που δεν είχε συμπεριληφθεί σε κανένα ελληνικό έντυπο έως και σήμερα) ή σε reboots ή νέες συνέχειες παλαιότερων διάσημων δημιουργιών (παραδείγματα είναι ο Μισέλ Βαγιάν και ο Τζόνι Ρεντ), ενώ η παρουσίαση Ελλήνων καλλιτεχνών, η πυκνή αρθρογραφία γύρω από τα κόμικς και την επικαιρότητα στην γενικότερη ποπ κουλτούρα, δείχνει μια τάση αποφυγής επικόλλησης μιας ετικέτας, και αποτελεί απόδειξη πως το Μπλέκ ακόμα πειραματίζεται και θέλει να δοκιμάσει νέα πράγματα. Κείμενό μου στην έκδοση

Η δεύτερη προσπάθεια της Δήμητρα Νικολαΐδη, μετά το εξαιρετικό Guess! εμφανίστηκε στο Comicdom του 2018. Το συγκεκριμένο κόμικ κινείται σε διαφορετικό σεναριακό ύφος, αφού τα φαντασιακά στοιχεία υποχωρούν, χωρίς όμως να εκλείψουν και δίνουν τη θέση τους σε μια εκ πρώτης όψεως ρεαλιστική αφήγηση. Ηρωίδα της ιστορίας είναι η Αθηνά, χορεύτρια, η οποία δεν ικανοποιείται πλέον από την τέχνη της και επιστρέφει στο χωριό της γιαγιάς της προσπαθώντας να βρει τον εαυτό της σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας. Καταλαβαίνετε ότι δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδιαβάσει σε σεναριακό επίπεδο, αλλά το σχέδιο της Νικολαϊδη, καθώς και τα χρώματα είναι πραγματικά υπέροχα. Θεωρώ ότι αξίζει την προσοχή σας, αν και δεν με ενθουσίασε τόσο όσο η προηγούμενη δουλειά της - απουσίαζε εξάλλου και το στοιχείο της έκπληξης. Πιστεύω πάντως, ότι η προσπάθεια διαφοροποίησης από το ντεμπούτο της είναι αξιοσημείωτη και δείχνει ότι η καλλιτέχνις επιθυμεί να εξελιχθεί. Κατά τη γνώμη μου, η Νικολαΐδη είναι μια δημιουργός, την οποία αξίζει να παρακολουθούμε, κάτι που αποδείχθηκε και με το επόμενο έργο της, την "Παλικαρού" Ευχαριστώ για το οπισθόφυλλο και την εσωτερική εικόνα τον @GreekComicFan

The 3isters Το κόμικ αυτό έχει να κάνει με την εξιστόρηση της ζωής τριών αδερφών, μέσα από σελίδες "στιγμιότυπα" και την αλληλεπίδραση μεταξύ τους. το 3isters ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2016 ως webcomic στην πλατφόρμα του So Comic. Δύο χρόνια μετά κυκλοφορεί σε μια όμορφη έκδοση από την Ένατη Διάσταση. Είναι δύσκολο να μην ταυτιστεί κανείς διαβάζοντας το, αν έχει αδέρφια. Το κόμικ έχει πολλή ζωντάνια, αμεσότητα, ευαισθησία, χιούμορ και αποπνέει αυθεντικότητα. Το ιδιαίτερο σχεδιαστικό ύφος της Έφης Θεοδωροπούλου είναι πολύ ταιριαστό και αναδεικνύει την ιστορία. Γούσταρα επίσης πολύ την αβίαστη ροή του κόμικ, που δίνει την αίσθηση του ολοκληρωμένου αποτελέσματος, αντί για μια συλλογή από στριπς (όπως έχω δει να συμβαίνει σε άλλες εκδόσεις webcomics). Μου θύμισε σε πάμπολλες φάσεις σκηνικά με την αδερφή μου και σε κάποιες σελίδες με βρήκα να γελάω φωναχτά (που δε μου συμβαίνει πολύ συχνά όταν διαβάζω κόμικς). Η έκδοση περιέχει και κάποιες σελίδες έξτρα από το webcomic, έναν δυνατό επίλογο, σχέδια, όπως και όμορφο fanart από διάφορους έλληνες δημιουργούς.

Ένα εξαιρετικό φανζίν, με αξιοθαύμαστη οικονομία δράσης, πολύ καλό σχέδιο και δυστυχώς επίκαιρο μήνυμα Με πολύ λίγα λόγια, το κόμικ περιγράφει την κατάρρευση της δυτικής κοινωνίας μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και το πώς οι έσχατοι θα γίνουν πρώτοι και οι δήμαρχοι κλητήρες. Θεωρώ περιττό να γράψω πολλά, αφού τα βασικά στοιχεία του κόμικ βρίσκονται σε δύο άρθρα, εδώ και εδώ. Εξάλλου, η δράση είναι τόσο καταιγιστική, ώστε συμβαίνουν πάρα πολλά πράγματα μέσα στις λίγες σελίδες του κόμικ Οφείλω να επαινέσω τη στρωτή αφήγηση, αφού για πρώτη φορά διαβάζω ελληνικό φανζίν, που να μπορεί σε 20 σελίδες να είναι τόσο ολοκληρωμένο και μεστό. Θα είναι όμως μεγάλη αδικία αν δεν απονείμω και τα εύσημα στο πολύ ωραίο σχέδιο της Κουμάκη, που αν και απλό, είναι ιδιαιτέρως εύστοχο. Εξάλλου, μας προσφέρει και πορτρέτα αληθινών προσωπικοτήτων (Τραμπ, Ζίζεκ, Τσόμσκυ, Βαρουφάκης, Κιμ) που δεν είναι καρικατούρες. Η εξέλιξή της θα είναι σίγουρα σημαντική και δικαίως. Ωραία έκδοση, που περιλαμβάνει στο τέλος και ένα wiki με πληροφορίες που επεξηγούν κάποια από τα θέματα που θίγονται στο κόμικ και που ορισμένα περνούν απαρατήρητα. Το φανζίν είναι έκδοση του κέντρου "Αντιγόνη", και έχει κυκλοφορήσει και στα ελληνικά και στα αγγλικά. Η ύπαρξη ISBN δεν ξέρω εάν αρκεί για να τοποθετηθεί στους εκδοτικούς οίκους, για αυτό και το καταχωρώ στα φανζίν. Εξάλλου, αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία από μόνο του, σημασία έχει, ότι αξίζει η ανάγνωσή του. Μποοείτε να το βρείτε όμως και σε κεντρικά βιβλιοπωλεία σε πολύ χαμηλή τιμή. Να έχετε υπόψη σας και το πολύ ωραίο φανζίν της Κουμάκη "Born to Die"

Υπάρχουν αρκετά καλά κόμικς εκεί έξω. Μια στο τόσο όμως εμφανίζεται κάποιο πολύ καλό κόμικ, που ξεχωρίζει. Που οι σελίδες του καρφώνονται στο μυαλό σου. Gideon Falls. Το όνομα μιας πόλης (ή πολλών;). Ένας ρακοσυλλέκτης μαζεύει με εμμονή αντικείμενα από τα σκουπίδια, που θεωρεί ότι είναι κομμάτια του Μαύρου Αχυρώνα. Ένας ιερέας καταλήγει στην πόλη με τα σκοτεινά μυστικά. Ο Μαύρος Αχυρώνας, ένα μυστηριώδες κτίριο που εικάζεται ότι εμφανίζεται κι εξαφανίζεται σε βάθος χρόνου, σημαδεύει τη ζωή και των δύο, όπως και τα μέρη που εμφανίζεται. Θα μπορούσα να γράψω κατεβατά για την ιστορία, αλλά θα ταν κρίμα να σας σποιλεριάσω. Προτιμώ να σας αφήσω να βυθιστείτε στο κόμικ (αν δεν το έχετε κάνει), χωρίς να γνωρίζετε παραπάνω πράγματα για την υπόθεση Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Lemire, τα πρώτα ψήγματα της ιστορίας γεννήθηκαν στο μυαλό του το 1996, κατά τη διάρκεια των κνηματογραφικών σπουδών του. Έπρεπε να φτιάξει μια ταινία μικρού μήκους. Καθώς περπατούσε στους γεμάτους σκουπίδια δρόμους του Τορόντο, γεννήθηκε η ιδέα του Norton Sinclair, ενός εμμονικού ρακοσυλλέκτη που φορούσε μάσκα και ήταν πεισμένος ότι στα σκουπίδια θα μπορούσε να βρει αποδείξεις μιας συνωμοσίας, που αντιλαμβανόταν μόνο αυτός. Η ταινία γυρίστηκε και κάποια χρόνια αργότερα, το πρώτο του κόμικ είχε πάλι τον Norton για πρωταγωνιστή, μαζί με τον Fred, που όμως δεν ήταν ιερέας, αλλά μεσήλικας εργάτης εργοστασίου. Αυτοεκδόθηκαν δυο τεύχη του κόμικ αυτού, με τον τίτλο Ashtray. Οι αρχικές ιδέες έμειναν στο μυαλό του για χρόνια, ωρίμαζαν, άλλαζαν μορφές. 20 χρόνια μετά, συζητούσε με τον Sorrentino για τη δημιουργία ενός creator-owned κόμικ, σκοτεινού ψυχολογικού θρίλερ. Ενώ το κόμικ του επρόκειτο να έχει ως βασικό πρωταγωνιστή τον ιερέα, σκέφτηκε ότι θα είχε ενδιαφέρον να χρησιμποιήσει και τον Norton και να βλέπουμε την ιστορία να εκτυλίσσεται από δύο διαφορετικά POV. Είχε έρθει η ώρα οι παλιοί ήρωες να ξαναδούν το φως. Κάποιες άλλες από τις πηγές έμπνευσης του κόμικ είναι το τραγούδι "What's he building in there?" του Tom Waits, η ταινία "π" του Αρονόφσκι, το Batman Gothic (Grant Morrison, Klaus Janson), το βιβλίο "The Bishop’s Man" (Linden MacIntyre) και φυσικά το Twin Peaks (David Lynch). Για την ακρίβεια ο Lemire λέει ότι το Gideon Falls είναι ένα love letter στο Twin Peaks, χωρίς όμως να το αντιγράφει. Θα συμφωνήσω απόλυτα. Το Gideon Falls είναι ένα κόμικ τρόμου, χωρίς υπερβολική βία και σπλατεριές. Είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ, που υποβάλει τον αναγνώστη στον τρόμο χωρίς να τον πλασάρει φόρα παρτίδα. Στο μεγαλύτερο μέρος του είναι αφανής και υπόγειος. Κρύβεται σ΄αυτά που δε λέγονται, στην υποβλητική ατμόσφαιρα, στις εκφράσεις των προσώπων, στις σκιές. Η εικόνα αποκαλύπτεται τεύχος με το τεύχος, που κάθε ένα είναι ένα κομμάτι του παζλ. Το κάνει αυτό χωρίς να βιάζεται αλλά και χωρίς να μπερδεύει ή να κουράζει. Χτίζει τον κόσμο του αργά και σταθερά. Οι λεπτομέρειες έχουν σημασία κι αυτό αποκαλύπτεται στη συνέχεια. Η κινηματογραφική ροή είναι υποδειγματική. Η δυνατή ιστορία δένει υπέροχα με το σχέδιο του Sorrentino, που κάνει απίστευτη δουλειά και τον εξαιρετικό χρωματισμό του Dave Stewart. Πραγματικά υπέροχο δημιουργικό team με φοβερή χημεία. Ο κόσμος του Gideon Falls μοιάζει τόσο ζωντανός και σκοτεινός ταυτόχρονα. Το εικαστικό κομμάτι του κόμικ εκμεταλλεύεται όλες τις δυνατότητες του μέσου και δίνει πραγματικά αριστουργηματικές σελίδες που μαγνητίζουν το βλέμμα. Ειλικρινά, δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο κόμικ που να κυκλοφορεί τώρα, που να έχει την ίδια σχεδιαστική και σκηνοθετική δυναμική. Μέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει 20 τεύχη και έχει βραβευτεί το 2019 με Eisner στην κατηγορία Best New Series. Πρόκειται σύντομα να μεταφερθεί και σε τηλεοπτική σειρά πηγές Gideon Falls #1 Συνέντευξη του Lemire στο The Beat Jeff Lemire Takes Us on a Tour of Gideon Falls στο paste magazine

Ο Zerocalcare είναι ένας από τους πιο σημαντικούς δημιουργούς της σύγχρονης ιταλικής σκηνής, γνωστός (τουλάχιστον εκτός της χώρας του) για το Kobane Calling, ένα κόμικ-ταξίδι στην δοκιμαζόμενη Συρία. Πριν από αυτό, όμως, είχε δημιουργήσει κόμικς εξίσου αξιόλογα. Ένα από αυτά είναι το Tentacles at my Throat ή, στα ιταλικά, Un Polpo alla Gola. Το ξεκίνησα νομίζοντας ότι είναι μια περιπέτεια ενηλικίωσης με στοιχεία του φανταστικού. Λάθος, εν μέρει, γιατί όντως είναι μια ιστορία ενηλικίωσης. Πρόκειται, όμως, για ένα αυτοβιογραφικό κόμικ; Μάλλον ναι, ωστόσο δεν γνωρίζω τι ποσοστό όσων διάβασα στις σχεδόν 200 σελίδες συνέβη πραγματικά και τι όχι. Όπως κι αν έχει, ο Zerocalcare μας διηγείται μια ιστορία που έχει τις ρίζες της στα παιδικά του χρόνια. Τότε που η φαντασία οργίαζε και κάθε σχολικό διάλειμμα μπορούσε να μετατραπεί σε περιπέτεια. Που το Καλό και το Κακό αντιπροσωπεύονταν από τον He-Man και τον Darth Vader αντίστοιχα (ε, και μεταξύ μας, ποιος δεν θα πειθόταν από την επιβλητική φωνή του Σιθ;). Που η άρνηση ήταν η λύση σε κάθε κατηγορία των μεγάλων. Ναι, αλλά ποια είναι τέλος πάντων η ιστορία; Θα προτιμήσω να μην γράψω κάτι για την πλοκή και φυσικά ούτε για τα πλοκάμια του τίτλου. Από τα πρώτα κιόλας καρέ, καταλαβαίνει κανείς ότι ο Zerocalcare έχει αυτό το κάτι. Δεν είναι το σχέδιο. Το οποίο, ναι μεν είναι ζωηρό και ταιριαστό, αλλά όχι ραφιναρισμένο. Ούτε η ιστορία αυτή καθαυτή, που είναι αναμφίβολα ενδιαφέρουσα. Είναι ο (γρήγορος αλλά όχι κουραστικός) ρυθμός, η αφήγηση (που σε ρουφάει αμέσως), το (ενήλικα παιδικό) χιούμορ και οι (πανέξυπνοι) συμβολισμοί. Θεωρώ ότι το Tentacles at my Throat ανήκει σε μια κατηγορία κόμικς τα οποία, παρότι δεν θα χαρακτηρίζονταν εύκολα ως αριστουργήματα, είναι εξαιρετικά πολυεπίπεδα και σου προκαλούν έντονα συναισθήματα. Αν αυτοαποκαλείστε εραστές της 9ης τέχνης, διαβάστε το. Αν δεν είστε τόσο φαντασμένοι και απλώς σας αρέσουν τα αυτοβιογραφικά/slice-of-life κόμικς με καρτουνίστικο σκίτσο, ε τότε το Tentacles at my Throat είναι για εσάς. Μερικά milestones του κόμικ: Κυκλοφόρησε στα ιταλικά το 2012, από την BAO Publishing. Οι δύο πρώτες εκδόσεις (συνολικά πάνω από 10.000 αντίτυπα) ξεπούλησαν από προπαραγγελίες! Το 2013 κέρδισε το Βραβείο Attilio Micheluzzi Καλύτερου Κόμικ. Μεταφράστηκε στα αγγλικά από την Europe Comics το 2018. Παρουσιάστηκε στο comicstreet.gr

Μια ευχάριστη και ενδιαφέρουσα σειρά κόμικ, που ολοκληρώθηκε σε 15 τεύχη και ήταν και υποψήφια για το βραβείο Eisner. Η βάση της υπόθεσης είναι σχετικά απλή και αρκετά πρωτότυπη: τι θα συνέβαινε εάν ξαφνικά μια μέρα το βαρυτικό πεδίο της Γης μειωνόταν πάρα πολύ; Η προφανής απάντηση θα ήταν, ότι εξαφανιζόταν κάθε ίχνος ζωής στον πλανήτη μας, αλλά στο χώρο των κόμικς έχουμε περιθώριο για λίγη φαντασία. Παρά τις μεγάλες απώλειες, λοιπόν, η ζωή συνεχίζεται, έστω και με δυσκολίες. Κάποιοι άνθρωποι έχουν προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες και χρησιμοποιώντας ειδικό εξοπλισμό είναι σε θέση να ίπτανται στον ουρανό, ενώ κάποιοι άλλοι αρνούνται την πραγματικότητα και χρησιμοποιώντας μπότες βαρύτητας συνεχίζουν τη ζωή τους περίπου όπως πριν. Σε μια ενδιαφέρουσα αντιστροφή των ρόλων, σε γενικές γραμμές οι ιπτάμενοι είναι οι λιγότερο προνομιούχοι και οι καρφωμένοι στη Γη οι πιο εύποροι. Ανάμεσα σοτυς πρώτους είναι η Γουίλα, η ηρωίδα της ιστορίας, που ήταν μικρό παιδί, όταν συνέβη το περιστατικό, στο οποίο χάθηκε και η μητέρα της. Ο δε πατέρας της Γουίλα, που είναι επιστήμονας, ζει μέσα στην απόλυτη άρνηση μη έχοντας βγει από το σπίτι του εδώ και 20 χρόνια, αλλά φαίνεται να ξέρει κάτι για το περιστατικό. Η Γουίλα θα ψάξει να βρει τον παλιό συνεργάτη του πατέρα της ψάχνοντας κάποιες απαντήσεις και η περιπέτεια θα ξεκινήσει. Ο συγγραφέας Joe Henderson έγραψε ένα καλό κόμικ, που διαβάζεται εύκολα και κυλάει με μεγάλη ευκολία. Ωραίοι, στρωτοί διάλογοι, ενδιαφέρουσα κεντρική ηρωίδα, αλλά σε γενικές γραμμές οι υπόλοιποι χαρακτήρες δεν είναι τόσο δουλεμένοι. Από τη στιγμή που αρχίζει η περιπέτεια και ξεκινούν και οι διάφορες αποκαλύψεις, τα πράγματα γίνονται λίγο πιο συμβατικά, αλλά ακόμη κι έτσι, η ιστορία ρέει αβίαστα. Δεν θα μπει στη λίστα των καλύτερων κόμικ, που έχετε διαβάσει, αλλά πιστεύω, ότι θα αρέσει στους περισσότερους. Ο σχεδιαστής Lee Garbett είναι σε μεγάλα κέφια: οπτικοποιεί με φαντασία το κόμικ, προσδίδοντας ρεαλισμό στους χαρακτήρες, πάντα φυσικά μέσα στα πλαίσια της ιστορίας. Το σχέδιο του συνδυάζει με απόλυτη επιτυχία τς σοβαρές και τις κωμικές πτυχές της ιστορίας (πολλές φορές μέσα στο ίδιο καρέ) και γενικά το στήσιμο και η σκηνοθεσία είναι εξαιρετικά. Επίσης, κατορθώνει με το δυναμικό του σχέδιο αυτό που πρέπει να δοθεί σε ένα τέτοιου είδους κόμικ: να δείξει έναν ρευστό κόσμο, πάντα σε κίνηση εξαιτίας της έλλειψης βαρύτητας. Κυκλοφόρησαν, όπως έγραψα στην αρχή 15 τεύχη, που συγκεντρώθηκαν σε τρία TPB, που περιέχουν κάποιο πρόσθετο υλικό, όπως σελίδες από το σενάριο και αρχικά σχέδια. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Μια κριτική του πρώτου τόμου (που όμως περιέχει spoiler)

Chainsaw Man MAL Status: finished (EDIT: publishing (as of 13/7)) Author & Artist: Tatsuki Fujimoto Volumes: 11 Chapters: 97 (EDIT: not accurate anymore) Serialization: Shonen Jump (part 1) / Shonen Jump+ (part 2) Run (Part 1): 3/12/18 – 14/12/20 Run (Part 2): 13/7/22 – ??? Λοιπόν, το Chainsaw Man είναι ένα διαμαντάκι. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να αναφερθεί είναι πως, ενώ έχει τελειώσει το run του στο περιοδικό, η ιστορία δεν έχει ολοκληρωθεί και μάλιστα αναμένεται το δεύτερο μέρος της να ξεκινήσει σχετικά σύντομα, λογικά με παρεμφερή τίτλο (13/7 EDIT: το δεύτερο παρτ έχει επίσημα ξεκινήσει κάτω από το ίδιο όνομα, καθώς πρόκειται για direct continuation). Για να δούμε λίγο την πλοκή: Με λίγα λόγια, ο Denji είναι ένας ορφανός νέος με κατοικίδιο τον διάβολο του αλυσοπρίονου, ονόματι Pochita. Όντας πολύ φτωχός, πρέπει να ξεπληρώσει τα χρέη του πατέρα του και το επιτυγχάνει κυνηγώντας άλλους διαβόλους. Ύστερα από την προδοσία που δέχεται από τους εργοδότες του, κάνει ένα συμβόλαιο με τον Pochita ώστε ο τελευταίος να γίνει η καρδιά του και, σε αντάλλαγμα, ο Denji να του δείξει τα όνειρά του. Έτσι, δημιουργείται επίσημα ο Chainsaw Man, ο οποίος απορροφάται από μια υπηρεσία η οποία μάχεται επίσημα τους διαβόλους, με υπεύθυνο την Makima, μια μυστηριώδη και χειριστική γυναίκα, και εντάσσεται σε μια αρκετά ιδιαίτερη ομάδα κυνηγών. Κάπως έτσι ξεκινά η περιπέτεια του Denji, ο οποίος δείχνει να προσπαθεί να απολαύσει τη νέα του ζωή όσο περισσότερο μπορεί. Η ιστορία είναι παραδόξως εξαιρετική. Υπάρχει αρκετή βία και σπλάτερ, αλλά θεωρώ ότι το χειρίζεται πολύ καλά, δίνοντας κιόλας στους φανς του gore υλικό για διασκέδαση! Από εκεί και πέρα, το έργο είναι κατά κύριο λόγο κωμικό, έχοντας όμως αρκετές φάσεις με ένταση και δυνατές σκηνές, παρολ'αυτά η συνταγή παραμένει ίδια σε όλο το μάνγκα. Προσωπικά, απόλαυσα πάρα πολύ την ιστορία, φεύγει νεράκι και δεν κάνει κάποια κοιλιά πουθενά. Ενώ το αρχικό κόνσεπτ δεν είναι αρκετά πρωτότυπο, το στόρυ είναι ιδιότροπο, έξυπνο και απίστευτα διασκεδαστικό. Έχει ένα σωρό φανταστικές ιδέες, που δεν στηρίζονται στην τέλεια δομημένη πλοκή χωρίς τρύπες, αλλά στο πως θα είναι το έργο σε μάξιμουμ διασκέδαση! Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που χειρίζονται την ύπαρξη των διαβόλων, μιας και όλοι οι διάβολοι είναι αντίστοιχοι με τους φόβους των ανθρώπων και, ανάλογα το πόσο τους φοβούνται, έχουν και την αντίστοιχη δύναμη. Για παράδειγμα, ο Darkness Devil ή ο Gun Devil (οι οποίοι εμφανίζονται στην ιστορία) θα ήταν πολύ δυνατοί, εφόσον όλοι οι άνθρωποι φοβούνται τα πιστόλια και το σκοτάδι σε πολύ μεγάλο βαθμό. Τέλος, έχει φοβερή ανάπτυξη για ορισμένους χαρακτήρες και γενικά ένα πολύ ενδιαφέρον και πλούσιο καστ. Το αστείο με το έργο είναι ότι σου δίνει την αίσθηση ότι πρόκειται για κατί βαθύ και ψαγμένο, αλλά δεν μπορείς να καταλάβεις εάν ήταν εσκεμμένο ή εάν έτσι έτυχε να παρουσιαστεί. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η κόντρα στη σκέψη πως, μήπως εν τέλει δεν προσπαθεί να προωθήσει κάτι με σκοπό; Το art direction στο μάνγκα είναι φοβερό. Από το ιδιοφυές paneling, το οποίο προωθεί άψογα το fast-paced action και την ροή της ιστορίας, έως τους σχεδιασμούς των χαρακτήρων και συγκεκριμένα των διαβόλων, δεν πάσχει πουθενά. Τα εξώφυλλα είναι πολύχρωμα και vibrant, προσκαλούν το μάτι να τα ανοίξει, οι σελίδες είναι καθαρές, οι μάχες κατανοητές, χωρίς την "βρωμιά" που κουράζει, το στήσιμο εξυπηρετεί πολύ την ιστορία και τα συναισθήματα που προσπαθεί να περάσει η κάθε σκηνή. Το πιο σημαντικό στοιχείο όμως είναι όταν υπάρχει ένταση. Σε κάποια φάση, όταν εμφανίζεται ο Darkness Devil, δεν γίνεται να μην νιώσεις όλο τον τρόμο που ξεπετσιάζει τους χαρακτήρες εκείνη τη στιγμή. Το στήσιμο των σελίδων, ο σουρρεαλιστικός τρόπος που επιλέχθηκε για να εκτυλιχθεί η σκηνή, είναι τόσο εξαιρετικά που, από το σχέδιο μόνο, έχει περάσει όλη η ουσία του φόβου ενάντια σε έναν τόσο δυνατό διάβολο. Επίσης, σε μένα αρέσει και το ιδιαίτερο, αναγνωρίσιμο στυλ του Fujimoto, ξεχωρίζει πολύ από δουλειές άλλων μανγκάκα και δεν παριστάνει ότι δεν είναι ψηφιακό. Θέλω πάρα πολύ να μοιραστώ διάφορα φανταστικά designs ορισμένων πολύ σημαντικών devils, αλλά οι αποκαλύψεις τους είναι πολύ δυνατές στο μάνγκα, οπότε συνισταται χίλιες φορές να τα βιώσει κάποιος μέσα στο έργο. Το τρίτο σημείο στο οποίο θέλω οπωσδήποτε να αναφερθώ είναι οι πολύ έντονες επιρροές του Fujimoto από τον κινηματογράφο, όντας μεγάλος σινεφίλ. Η ροή των ιστοριών του, τα ίδια τα καρέ, οι οπτικές γωνίες που επιλέγει, οι πολύ έντονες οπτικά σκηνές που παρουσιάζονται σχεδόν σαν σκηνικά, ο τρόπος που το μάτι του αναγνώστη "γλιστρά" από το ένα καρέ στο άλλο, τα τρικς που χρησιμοποιεί για να δείξει την ροή του χρόνου με το paneling, είναι όλα πράγματα και τεχνικές που καθιστούν την ανάγνωση του Chainsaw Man πολύ παρόμοια με την προβολή μιας B-ταινίας δράσης. Είναι πολύ ιδιαίτερο και σπέσιαλ και είναι πολύ σημαντικό να του αναγνωριστεί αυτή η μοναδική κατεύθυνση που έχει πάρει στον τομέα των μάνγκα. Αυτή η κινηματογραφική αίσθηση υπάρχει σε όλες τις δουλειές του και είναι, θεωρώ, φυσικό επακόλουθο της αγάπης του για τις ταινίες. Ένα άνιμε βασισμένο στο μάνγκα πρόκειται να ξεκινήσει πολύ σύντομα και υπάρχει φοβερό hype επειδή το πρώτο υλικό που έχουμε δει είναι εξαιρετικό. Μην ξεχνάμε ότι το στούντιο που έχει αναλάβει τη μεταφορά είναι η MAPPA, που είναι γνωστή για την φοβερή ποιότητα στα έργα τους. Η παραπάνω εικόνα είναι από τα πρώτα key art που βγήκαν στη δημοσιότητα αφού ανακοινώθηκε το άνιμε! Εν ολίγοις, χάρμα οφθαλμών, γαμάτη ιστορία, διασκεδαστική παρέα στο τραίνο για τη σχολή. Το συγκεκριμένο μάνγκα είναι σχεδόν τέλειο. Το μόνο πράγμα που θα με εμπόδιζε ίσως από το να του δώσω ένα 10 από θέμα απόλαυσης θα ήταν το γεγονός ότι τα τελικά κεφάλαια σε ένα σημείο, για πολύ λίγο, με έχασαν γιατί μπερδεύτηκα Δώστε του μια ευκαιρία, υπάρχει λόγος που είναι στα ανερχόμενα επικά μάνγκα για αναγνώστες!

Πρωτότυπος Τίτλος: Batman Universe 1-6, Batman Giant 1-12 Ο Γρίφος κλέβει ένα αβγό Φαμπερζέ, το οποίο είχε δωρίσει στο μουσείο μια απόγονος του καουμπόι Jonah Hex και ο Μπάτμαν προσπαθεί να ανακαλύψει, γιατί το έκανε αυτό. Η αναζήτησή του θα τον φέρει αντιμέτωπο με τον αθάνατο εγκληματία Vandal Savage, αλλά παράλληλα θα τον οδηγήσει και σε ένα ταξίδι στο χώρο και στο χρόνο, από την Γκόθαμ στην Άγρια Δύση του 19ου αιώνα, στη Gorilla City και στον πλανήτη Θάναγκαρ μεταξύ άλλων. Η αλήθεια είναι, ότι όσα συμβαίνουν σε αυτό το χορταστικό και πολύ διασκεδαστικό κόμικ δύσκολα περιγράφονται, συνεπώς καλύτερα να το διαβάσετε μόνοι σας και να βγάλετε συμπεράσματα. Δεν πρόκειται για ένα "δύσκολο" κόμικ, αλλά αντίθετα για μια περιπέτεια με καταιγιστική δράση, χιούμορ και σαρκασμό και πολλούς υπερήρωες, που κάνουν γκεστ εμφανίσεις, διαδραματίζοντας μικρότερο ή μεγαλύτερο ρόλο στην καλογραμμένη πλοκή. Το σχέδιο του Nick Derington δεν με τρέλανε από τη μία, τουλάχιστον όσο αφορά στο σχεδιασμό των χαρακτήρων, αλλά από την άλλη, οφείλω να παραδεχτώ, ότι είχε πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες και ορισμένες πραγματικά εντυπωσιακές σελίδες, που πραγματικά με άφησαν άφωνο. Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για ένα πολύ ευχάριστο κόμικ, που διαβάζεται απνευστί και προσφέρει διασκέδαση. Σημειωτέον δε, ότι εδώ έχουμε έναν Μπάτμαν, που δεν βασανίζεται από το θάνατο των γονιών του, κάτι που κάνει το κόμικ σαφώς πιο ευχάιρστο από τα συνηθισμένα, αλλά πιθανότατα και πιο ελκυστικό σε όσες και όσους έχουν βαρεθεί να διαβάζουν συνέχεια παρόμοιες ιστορίες. Παραθέτω και την άποψη του @the comic guide, από τον οποίον έμαθα την ύπαρξη του κόμικ. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

Μετά από αρκετά χρόνια όπου βασίλευε ένα τεράστιο κενό στην αγγλόφωνη βιβλιογραφία του Ιταλού κομίστα Sergio Toppi η Lionforge έκανε μια ανακοίνωση που ακούστηκε πολύ μελωδικά στα αυτιά των απανταχού θαυμαστών του αλλά και των εν δυνάμει όπως εγώ. Ξεκίνησε να εκδίδει σε τόμους το σύνολο του έργου του μοναδικού αυτού δημιουργού υπό τον τίτλο The Collected Toppi. Ο πρώτος τόμος έφτασε πριν ένα μήνα στα χέρια μου και υποσυνείδητα καθυστερούσα να τον διαβάσω γιατί φοβόμουν μην πέσουν στο κενό οι τεράστιες προσδοκίες μου, αλλά ευτυχώς συνέβη το αντίθετο. Καταρχήν ο τόμος των 168 σελίδων είναι εξαιρετικής ποιότητας με σκληρό εξώφυλλο και ακριβό χαρτί πάνω στο οποίο γράφει πανέμορφα το βαριά μελανωμενο σχέδιο του Toppi. Τα εξώφυλλα έχουν στρογγυλεμένες γωνίες, μια λεπτομέρεια που ίσως σε κάποιους φαίνεται ασήμαντη αλλά μου φάνηκε πολύ φρέσκια αλλαγή. Με τίτλο "The Enchanted World" περιέχει 11 μικρές ιστορίες (ο Τόπι κατά κύριο λόγο προτιμούσε τα μικρά compact σενάρια που μπορούσε να διηγηθεί σε 5-10 σελίδες) που παίζουν στα όρια μεταξύ fantasy-mystery-horror. Το μαεστρικό του χέρι και το άφταστο επίπεδο του στο ασπρόμαυρο σχέδιο το οποίο είναι ταυτόχρονα ασαφές και πολύ λεπτομερές, προσφέρει ατμοσφαιρικές και σκοτεινές ιστορίες που καταφέρνουν να σε μαγνητίσουν και να σου κάνουν την τρίχα να σηκωθεί με 4 σελίδες και 10 μπαλονάκια λίγου κειμένου, όταν άλλοι χρειάζονται δεκάδες σελίδες ίσα για να σε ιντριγκάρουν. Έχει ένα φοβερό τρόπο να παίζει με τις σκιές έχοντας όλους του τους χαρακτήρες πάντα μισοκρυμμένους από το φως, ενώ ο ριζοσπαστικός τρόπος που ανακατεύει τα καρέ μεταξύ τους και σπάει τα συμβατικά όρια των πάνελ σε απορροφά άμεσα. Είναι πραγματικά από αυτούς που χαζεύεις για πολλή ώρα την κάθε σελίδα μετά την ανάγνωση της. Χαίρομαι ιδιαίτερα που ανταποκρίθηκε σε αυτό που περίμενα και ακόμα παραπάνω, όπως και χαίρομαι που αυτή ήταν η πρώτη σοβαρή επαφή μου με το έργο του. Παραδέχομαι ότι, αν και τελείως διαφορετικοί, υπήρχαν σημεία που ξεπέρασε και τον Μοέμπιους στο δέος που μου δημιούργησε. Η σειρά πλέον απαριθμεί 2 τόμους με τον δεύτερο να βγαίνει 10 του περασμένου μήνα, ελπίζω οι πωλήσεις να είναι τέτοιες που να μην ναυαγήσει η προσπάθεια. Εδώ τσεκάρετε και promo trailer της Lionforge. :)

Ακόμα ένα κόμικ από την εταιρεία Black Mask, το οποίο είναι αυτοτελές, σε 64 σελίδες μεγάλου σχήματος, που θυμίζουν BD, μορφή έκδοσης, η οποία δεν συνηθίζεται στις ΗΠΑ. ΟΙ συντελεστές είναι οι Ryan K Lindsay (σενάριο), Eric Zawadzki (σενάριο και σχέδιο) και Dee Cunniffe (χρώμα), οι δύο τελευταίοι εκ των οποίων είχαν συνεργαστεί και στο εξαιρετικό The Dregs. Εδώ έχουμε την αφήγηση μιας περιπέτειας στα βάθη του Βορρά, στη χώρα των Βίκινγκ με σημαντική ιδιαιτερότητα, ότι ο κεντρικός χαρακτήρας είναι γυναίκα, η Βιφ, η οποία ηγείται μιας ομάδας πολεμιστριών ενάντια στην απειλή μιας άλλης ομάδας πολεμιστών, ανδρών αυτή τη φορά, της οποίας ηγείται ο απόκοσμος, με κάθε έννοια της λέξης, Μπγιάρτε. Η σύγκρουση μεταξύ των δύο ομάδων θα φτάσει μέχρι τα τελικά όρια, αλλά υπάρχουν διάφορες εκπλήξεις, όχι ευχάριστες, κατά τη διάρκεια της αφήγησης. Η ιστορία είναι σχετικά σύντομη, αλλά μεστή και η μη γραμμική αφήγηση, την οποία επέλεξαν οι δύο σεναριογράφοι, βοηθά τόσο από δραματουργική άποψη, όσο και από νοηματική άποψη τον αναγνώστη και τον βυθίζει σε έναν ατελείωτο κύκλο βίας και αίματος, από τον οποίο ούτε ο θάνατος μπορεί να προσφέρει λύτρωση. Η ιστορία φυσικά μπορεί να διαβαστεί ως ένα φεμινιστικό μανιφέστο αφού τα κλισέ περί ατρόμητων Βίκινγκ πολεμιστών ανατρέπονται πλήρως, ως μια έκφραση της αιώνιας μητρικής αγάπης, ως ένα σχόλιο πάνω στην ατέρμονη διαδρομή του αίματος, το οποίο διαπερνά τις ανθρώπινες σχέσεις (το αίμα βασικό συστατικό της ζωής, τόσο ως συνέχεια της ύπαρξης μέσω της μητρογονικής γραμμής, αλλά και ως διακοπή των ζωτικών λειτουργιών με την απουσία του). Φυσικά, μπορεί να διαβαστεί απλά και ως μια βίαιη περιπέτεια, χωρίς να απαιτείται από τους αναγνώστες να βγάλουν βαθύτερα συμπεράσματα . Να σημειώσω τέλος, το απόλυτα ξαφνικό και απότομο φινάλε, από το οποίο αποκόμισα μια αίσθηση ματαιότητας. Το σχέδιο του Ζαγουάντζκι είναι για μια ακόμα φορά εκπληκτικό, δομή των καρέ είναι και πάλι (όπως στο Dregs) εξαιρετική, ενώ το μεγάλο σχήμα αναδεικνύει το σχέδιο σ όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Ενδεικτικό των προθέσεων σεναριογράφου και σχεδιαστή είναι και το γεγονός ότι σε ένα καίριο σημείο της πλοκής υπάρχουν κάποιες κενές σελίδες, οι οποίες σχολιάζουν με τον τρόπο τους τα δρώμενα (η απουσία εικόνας είναι κάποιες φορές πιο δυνατή από την παρουσία της). Επιπλέον, ο τρόπος με τον οποίον έχουν στηθεί οι σελίδες είναι εντυπωσιακός και ακόμα και τα περιθώριά τους χρησιμοποιούνται για να προσδώσουν επιπρόσθετο βάρος στην ιστορία. Η σχεδιαστική και χρωματική αντίστιξη της παγωμένης, λευκής ερημιάς με την κολασμένη θερμότητα των μαχών. Φυσικά, και ο Κάνιφ μεγαλουργεί στο χρωματισμό και μας προσφέρει κάποιες εξαίσιες σελίδες, όπου σχεδόν κυριολεκτικά παρακολουθούμε την κατάβαση στην Κόλαση. Οι ακόλουθες σελίδες είναι ελάχιστο δείγμα, ούτε κατά διάνοια το πιο εντυπωσιακό. Τελικά, πιστεύω ότι είναι ένα πολύ καλό κόμικ, το οποίο αξίζει να διαβάσετε και να αποκτήσετε, αφού μπορεί να βρεθεί σε χαμηλή τιμή και το οποίο θεωρώ ότι θα το ξαναδιαβάσετε.

Το αχανές σύμπαν της Marvel κάνει διαρκώς επανεκκινήσεις και επιχειρεί να μοιράσει την τράπουλα ξανά, έτσι ώστε να διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού, το οποίο εξελίσσεται και γίνεται ολοένα και πιο απαιτητικό. Κάποιες φορές, αυτή η προσπάθεια επανακαθορισμού των κουρασμένων υπερηρώων δεν πετυχαίνει, κάποιες φορές όμως, δίνει μικρά αριστουργήματα. Ευτυχώς, το The Immortal Hulk των Al Ewing (σενάριο), Joe Bennett (σχέδιο), Ruy Jose (μελάνια), Paul Mounts (χρώμα) με τα εξώφυλλα του πολύ Alex Ross, είναι όντως ένα μικρό αριστούργημα. Καταρχάς, για όσους δεν έχουν παρακολουθήσει από πολύ κοντά τα τεκταινόμενα στο σύμπαν της Marvel (όπως εγώ), τα πράγματα είναι σχετικά απλά: ο Bruce Banner περιπλανιέται ανέστιος και κάθε βράδυ μεταμορφώνεται σε Hulk, ακόμη κι αν είναι νεκρός (αυτό είναι το φοβερό εύρημα της σειράς!). Κατά τα άλλα, ο Χαλκ είναι σίγουρα ένας προβληματικός ήρωας, όχι επειδή αντιμετωπίζει σε κάθε τεύχος τους προσωπικούς του δαίμονες (δεν θα ήταν στο σύμπαν της Marvel, εάν δεν είχε προβλήματα!), αλλά επειδή το μοτίβο του άμυαλου κτήνους στο οποίο μεταμορφώνεται ο άτυχος Μπρους Μπάνερ κάθε φορά που η καρδιά του χτυπά γρήγορα, δεν μπορεί να αντέξει δραματουργικά επί μακρόν, κάτι που αντιλήφθηκαν οι δημιουργοί της Marvel (και ιδιαίτερα ο Peter David, που έδωσε νέα πνοή στον ήρωα), για αυτό και στράφηκαν σε άλλες κατευθύνσεις. Το The Immortal Hulk είναι, λοιπόν, η πλέον πρόσφατη κατεύθυνση, που παίρνει ο πράσινος γίγαντας. Ο Αλ Γιούινγκ προσπαθεί με πολύ μεγάλη επιτυχία να επιστρέψει στις ρίζες του ήρωα, διατηρώντας όμως τη σύγχρονη οπτική. Ο τίτλος του πρώτου τεύχους της σειράς (Or is he both?) είναι σαφής αναφορά (όπως ομολογεί και ο ίδιος) στο εξώφυλλο του πρώτου τεύχους του Χαλκ και το ερώτημα, όπως και η απάντηση, είναι σαφής: ο Χαλκ είναι και τα δύο: και άνθρωπος και τέρας, όπως άλλωστε και το λογοτεχνικό πρότυπο στο οποίο βασίστηκε ο ήρωας (ο Δρ. Τζέκυλ και ο κύριος Χάιντ) Ο Χαλκ παρουσιάζεται εδώ εκδικητικός, αμοραλιστής με μια απόλυτα προσωπική αντίληψη περί δικαιοσύνης και τοποθετείται “πέραν του καλού και του κακού”, με αποτέλεσμα να κάνει και ένα ταξίδι στην Κόλαση, όπου η ωμή δύναμη φυσικά δεν αρκεί. Όσο για τον άμοιρο Μπάνερ; Αυτός παραμένει παθητικός θεατής, η ιστορία δεν του ανήκει πλέον. Πιστεύω ότι αυτό το κόμικ είναι το πιο ενήλικο κόμικ με υπερήρωες που έχω διαβάσει από τη Marvel. Οι δημιουργοί δεν διστάζουν να δείξουν εικόνες, που είναι πολύ πιο σκληρές από τα συνηθισμένα εμπορικά κόμικ, αλλά και να θίξουν θέματα, όπως η αυτοδικία, αλλά και η ίδια η φύση του Καλού και του Κακού. Καθώς προχωρά η αφήγηση, ο Γιούινγκ δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει λογοτεχνίζουσα γλώσσα κι να προβάλλει σκέψεις, που μπορούν άνετα να χαρακτηριστούν φιλοσοφικές και μετατρέπουν τον Χαλκ σε μια, τηρουμένων των αναλογιών, σχεδόν Νιτσεϊκη φιγούρα (εξού και το “πέραν του καλού και του κακού”): ο Χαλκ έχει μεταμορφωθεί από σύμβολο των απωθημένων (κύριος Χάιντ) σε τιμωρό και φορέα δικαιοσύνης (Νίτσε). Επίσης, χρησιμοποιούνται σύγχρονες μέθοδοι αφήγησης, όπως για παράδειγμα φλας μπακ σε παράλληλη εξέλιξη με την κύρια δράση. Και όλα αυτά γίνονται, χωρίς να περιφρονείται η δράση και οι μάχες! Ταυτόχρονα, φέρνουν στο προσκήνιο διάφορους χαρακτήρες που συνδέονται με τον Χαλκ και τους τοποθετούν με μεγάλη επιτυχία στο νέο πλαίσιο. Οι δημιουργοί του κόμικ ρίσκαραν και πέτυχαν, γιατί η σειρά γνωρίζει όχι μόνο μεγάλη καλλιτεχνική, αλλά και εμπορική επιτυχία. Η συμβολή του Μπένετ στην επιτυχία της σειράς είναι τεράστια: ο σχεδιαστής επιστρέφει κι αυτός στις απαρχές του Χαλκ και μας προσφέρει έναν Χαλκ πιο ογκώδη, τεράστιο και σαφώς πιο απειλητικό, που μας δείχνει ότι ο πράσινος γίγαντας έχει πλέον το πάνω χέρι στη συμβιωτική του σχέση με τον Μπάνερ. Αλλά και στις σκηνές-σοκ, τα καταφέρνει περίφημα, ενώ σε ορισμένα σχέδια διαστρεβλώνει τη φυσική ανατομία με μεγάλη επιτυχία κάνοντας το αποτέλεσμα απολύτως πιστευτό. Όπως και να το δει κανείς, κόμικ δράσης ή τρόμου ή κόμικ υπαρξιακού φόβου, το The Immortal Hulk έχει κάτι για όλους και πιστεύω ότι θα ικανοποιήσει απόλυτα όλους τους οπαδούς. Η σειρά έχει προταθεί για Eisner και γενικά έχει πάρει εξαιρετικές κριτικές και δικαίως, Μέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει 4 τόμοι, που συγκεντρώνουν τα 20 πρώτα τεύχη και οι οποίοι περιλαμβάνουν διάφορα σκίτσα, καθώς και ένα κείμενο του συγγραφέα, που βρίσκεται στον πρώτο τόμο. Μια παρουσίαση και κριτική του κόμικ μπορείτε να διαβάσετε εδώ,. Μια ελάχιστα διαφορετική εκδοχή του κειμένου δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο astoixeiotos.wordpress.com

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, αν οι υπερήρωες χρειάζονται κάποια ψυχολογική υποστήριξη, καθώς αντιμετωπίζουν τεράστιες απειλές και σώζουν τον κόσμο συνέχεια; Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, όχι. Το σκέφτηκε, όμως, ο Τομ Κινγκ, αναμφισβήτητα ικανός συγγραφέας, που υποφέροντας και ο ίδιος από κρίσεις άγχους, συνέλαβε την ιδέα του Sanctuary, ενός ησυχαστηρίου, ας το πούμε, όπου θα πηγαίνουν οι υπερήρωες μέχρι να ανακάμψουν ψυχολογικά, εξομολογούμενοι τις σκέψεις τους σε μια μορφή τεχνητής νοημοσύνης. Το άσυλο είναι σε μυστική τοποθεσία, οι εξομολογήσεις των ηρώων δεν καταγράφονται και γενικά όλα μοιάζουν να βαίνουν καλώς. Μέχρι τη στιγμή που διαπράττονται φόνοι υπερηρώων στο άσυλο και ως ύποπτοι θεωρούνται ο Booster Gold και η Harley Quinn, οι οποίοι, όμως, επιμένουν, ότι δεν έχουν διαπράξει τα εγκλήματα και κατηγορούν ο ένας την άλλη. Στην υπόθεση θα εμπλακούν οι τρεις μεγάλοι της DC (Superman, Batman, Wonder Woman), αλλά και άλλοι ήρωες. Δεν θα μακρηγορήσω: μου αρέσει ο Τομ Κινγκ και βρίσκω την αρχική ιδέα πρωτότυπη και καλή. Δυστυχώς, όμως, αντί να επικεντρωθεί στο βασικό σημείο, το πώς δηλαδή κάποιοι άνθρωποι με απίστευτες δυνάμεις ταλαιπωρούνται από τον ίδιο τους τον εαυτό, κάτι που δυνητικά θα ήταν πολύ ενδιαφέρον, ο Κινγκ αναλώνεται σε μια μάλλον αδιάφορη "αστυνομική" ίντριγκα. Ένα επιπλέον αρνητικό σημείο είναι, ότι εμφανίζονται πάρα πολλοί λιγότερο γνωστοί υπερήρωες (κάποιους/ες δεν τους/τις ήξερα ούτε εγώ) κι αυτό κάνει το μη ενημερωμένο αναγνώστη της DC να χάσει ελαφρώς τη μπάλα. Δεν αρνούμαι, ότι υπάρχουν και καλές στιγμές στο κόμικ ("I am Batman, I don't do press", μια ατάκα, που μου έμεινε), αλλά χάνονται μέσα στη γενική αδιαφορία. Ευτυχώς, το σχέδιο του Κλέι Μαν, που είναι ο κύριος σχεδιαστής, αφού υπάρχουν και άλλοι - όλοι τους καλοί, είναι εξαιρετικό και βοηθάει την κατάσταση και κάπως έτσι, το κόμικ κυλά από αδιάφορα έως ανώδυνα. Εξάλλου, από ό,τι καταλαβαίνω, κυρίως το σχέδιο επαινέθηκε. Δεν νομίζω, ότι υπάρχει κάποιος λόγος να το διαβάσετε, εκτός αν θέλετε να διαβάσετε κάποιες από τις ενδόμυχες σκέψιες υπερηρώων της DC. Για να είμαι ειλικρινείς, αυτές μου φάνηκαν τα πιο ενδιαφέροντα σημεία του κόμικ. Είναι προφανές, ότι παρά τον τίτλο, το κόμικ δεν έχει καμία σχέση με τις διάφορες "Κρίσεις" που από καιρού εις καιρόν ταλανίζουν το σύμπαν της DC. Εννέα τεύχη, συγκεντρώθηκαν σε έναν τόμο, εγώ έχω το hardcover, που περιέχει και κάποια σχέδια του Μαν. Υποθέτω, ότι θα βγήκε και σε έκδοση με μαλακό εξώφυλλο. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

Πριν μπω σε λεπτομέρειες, πρέπει να πω το εξής: όταν αποφάσισα να ξεκινήσω το Land of Sons του Gipi, δεν περίμενα με τίποτα να διαβάσω αυτό που διάβασα. Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα μετα-αποκαλυπτικό μέλλον, πιθανότατα κάπου στην Ιταλία, μετά από ένα γεγονός γνωστό απλώς ως «Δηλητηρίαση». Τόνοι σκουπιδιών βρίσκονται εδώ κι εκεί, η τροφή είναι δυσεύρετη, το νερό της λίμνης είναι ακάθαρτο. Σε αυτό το άγριο περιβάλλον, ζουν δύο αδέρφια, στις αρχές της εφηβείας τους ίσως. Ζουν μαζί με τον πατέρα τους, έναν σκληρό άντρα που θέτει αυστηρούς κανόνες και αρνείται ακόμη και την ελάχιστη στοργή στους γιους του. Κι ενώ έχει εξοβελίσει τη γραφή και την ανάγνωση ως δεξιότητες άχρηστες στον κόσμο τους, καθώς δεν μπορούν να συμβάλλουν στην επιβίωσή τους, ο ίδιος κάθεται συχνά και γράφει σε ένα μαύρο ημερολόγιο. Στις σελίδες τους, πιστεύει ο ένας από τους αδερφούς, κρύβονται τα μυστικά του παρελθόντος και οι σκέψεις του πατέρα. Η ιδέα των απομονωμένων πατέρα-γιων και του μυστηριώδους ημερολογίου θυμίζει το Sweet Tooth του Jeff Lemire, αλλά σε γενικές γραμμές οι ομοιότητες σταματούν εκεί. Το cast είναι πολύ πιο περιορισμένο και οι στόχοι των δύο δημιουργών διαφορετικοί. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες, το Land of the Sons αποπνέει μια ζοφερότητα που προσωπικά έχω συναντήσει σε ελάχιστα κόμικ, για να μην πω σε κανένα. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στη βία στην οποία (αναμενόμενα) επιδίδονται οι χαρακτήρες, αλλά κυρίως στο πόσο άδειες είναι οι ψυχές τους. Σε έναν τέτοιο κόσμο, δεν έχει χώρο η εμπιστοσύνη, δεν υπάρχουν φιλίες, η ζωή κάποιου εξαρτάται από την χρησιμότητά της για κάποιους άλλους. Το σχέδιο του Gipi, παρότι υπερβολικά sketchy, είναι δυνατό, έχει ορμητικότητα και αποδίδει τέλεια το σκοτεινό συναίσθημα που επιθυμεί. Ο Gipi, όμως, αφήνει μια υπόνοια ελπίδας για τους ήρωές του. Ίσως σε κάποια άλλη άκρη της λίμνης να υπάρχει μια ελπίδα, ίσως τα δύο αδέρφια να μπορέσουν να βρουν την προσωπική τους λύτρωση. Το σκοτάδι δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το φως. Το κόμικ διαβάζεται σχετικά γρήγορα, παρά το βάρος και τον όγκο του (282 σελίδες). Η ροή είναι εξαιρετική, δεν σκαλώνει πουθενά, και θα πρότεινα να το διαβάσετε το πολύ σε δύο καθισιές, για να παραμείνετε στο mood. Το La Terra dei Figli κυκλοφόρησε το 2016 από την Coconino Press και σύντομα μεταφράστηκε σε καμιά δεκαριά γλώσσες. Στα αγγλικά, βγήκε το 2018 από την Fantagraphics σε φυσική και ηλεκτρονική μορφή. Το κόμικ κέρδισε βραβεία σε πολλά ευρωπαϊκά φεστιβάλ, με σημαντικότερο το Grand prix de la Critique στο Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ.

Τίτλος Πρωτότυπου: Héraklès (Akileos, 2012-2015) Με λίγα λόγια: η ιστορία του Ηρακλή, του μεγαλύτερου ήρωα της ελληνικής μυθολογίας, των 12 άθλων του και διάφορων άλλων περιστατικών στη ζωή του, όχι όμως όλων. Καταρχάς, να ξεκαθαρίσω, ότι ο Εντουάρ Κουρ έχει κάνει πολύ καλή δουλειά στην έρευνα και ακολουθεί αρκετά πιστά τους μύθους, τουλάχιστον, από όσο μπόρεσα να καταλάβω. Εάν νομίζετε, ότι ξέρετε την ιστορία του Ηρακλή, να είστε προετοιμασμένοι/ες, ότι υπάρχουν πολλά πράγματα, που δεν ξέρετε, για αυτό και δεν θα θεωρήσω, ότι είναι όλα γνωστά και θα αποφύγω τα σπόιλερ. Δεύτερον, να επισημάνω / υπενθυμίσω, ότι χρησιμοποιεί το ελληνικό όνομα του ήρωα και σχεδόν όλων των χαρακτήρων, και όχι τη λατινική εκδοχή του, πόσο μάλλον τη γαλλική (Hercules / Hercule). Μάλιστα, στο μεγαλύτερο μέρος του κόμικ, ο ήρωας αναφέρεται με το όνοιμα της γενιάς του (Αλκείδης) και όχι ως Ηρακλής. Ο Ηρακλής του κόμικ δεν έχει καμία σχέση με τις εξευγενισμένες μορφές, που βλέπουμε συνήθως σε κόμικς, τηλεόραση, σινεμά ή εικονογραφήσεις. Είναι ένας αγριάνθρωπος με μια πυκνή γενειάδα και είναι απίστευτα βίαιος. Ο τρόπος, που κινείται και τρέχει και κάνει τεράστια άλματα, θυμίζει περισσότερο τον Χουλκ, παρά τον οποιοδήποτε μυθολογικό ήρωα. Επίσης, βρίζει συχνά: μια από τις αγαπημένες του λέξεις είναι "σκωρ". Κι όμως, δεν του λείπει το χιούμορ! Αλλά και οι θεοί δεν παρουσιάζονται καλόβολοι. Είναι ιπτάμενες σκιές, που εμφανίζονται, συνήθως για τον κατσαδιάσουν, όταν εκείνος παραβιάζει αυτά, που εκείνοι θεωρούν ιδιοκτησία τους. Όσο για τους βασιλιάδες, αυτοί, με λίγες εξαιρέσεις, κοιτάνε την πάρτη τους. Είναι σαφές από όλα αυτά, ότι το κόμικ απέχει παρασάγγας, από το να είναι ένα τυπικό, ψυχαγωγικό, εκπαιδευτικό κτλ. κτλ. κόμικ σχετικά με την ελληνική μυθολογία. Αντίθετα, είναι ένα κόμικ σχετικά με τη βία και το θάνατο, χωρίς όμως να είναι ένα βαθυστόχαστο ή απαισιόδοξο έργο. Ο Κουρ ξεκινά την αφήγηση κυριολεκτικά in medias res με τον Ηρακλή να εκτελεί τον πρώτο άθλο, που ήταν να σκοτώσει το λιοντάρι της Νεμέας. Δεν μας δίνει στην αρχή καμία πληροφορία για το πώς φτάσαμε ως εδώ, αυτά θα γίνουν μετά. Παρακολουθούμε τους 12 άθλους και παράλληλα, κάποια άλλα συμβάντα της ζωής του και ανακαλύπτουμε τα βάσανα, που έχει στην ψυχή του. Καθώς προχωρά το κόμικ, βλέπουμε το πόσο έχει ταλαιπωρηθεί στη ζωή του από τη ζήλια και το μίσος της Ήρας, που τον οδήγησαν στο σημείο να καταστρέψει κυριολεκτικά να καταστρέψει τη ζωή του, κάτι για το οποίο, ο δημιουργός μας προετοιμάζει από σχετικά νωρίς. Στο τέλος του κόμικ διαπιστώνουμε τη ματαιότητα των πάντων. Ο Ηρακλής ήθελε να γίνει δεκτός στον Όλυμπο, να τον δεχτούν οι θεοί και οι θεές ως ισάξιό τους και στην τελική, γιατί όχι; Καλύτερα ήταν τα άλλα νόθα τέκνα του Δία από εκείνον; Για αυτό και αναλαμβάνει τους 12 άθλους, αλλά η έχθρα της Ήρας δεν τον αφήνει σε ησυχία. Είναι καταραμένος, αλλά δεν είναι ποτέ πολύ συμπαθητικός. Θέλει να πείσει τον κόσμο, τους θεούς και τον εαυτό του, ότι του αξίζει μια θέση στο Πάνθεον, αλλά αυτή η επιλογή του θα καταστρέψει και τον ίδιον και πολλούς γύρω του, γιατί θα κάνει και κάποιες φρικαλέες πράξεις. Μια πολύ ενδιαφέρουσα, αν και όχι απόλυτα επιτυχημένη ανάγνωση του μύθου υπό μία σύγχρονη οπτική γωνία. Δεν ξετρελάθηκα με το κόμικ, αλλά είναι σίγουρα και ενδιαφέρον και διαφορετικό από τα συνηθισμένα - και όχι μόνο της θεματολογίας του. Το σχέδιο του Κουρ είναι ακριβώς όπως ο ήρωάς του: κάπως άτεχνο, αρκετά βίαιο και πολύ σκοτεινό σε κάποια σημεία. Αψηφά αρκετές φορές το παραδοσιακό στήσιμο των καρέ, φτιάχνει ορισμένες εντυπωσιακές συνθέσεις, έχει μια πετυχημένη σκηνοθεσία και καταφέρνει να μας μεταφέρει σε έναν πρωτόγονο κόσμο, όπου, δυστυχώς, οι ανθρώπινες ζωές έχουν μικρή ή ελάχιστη αξία. Αναγνωρίζω, όμως, ότι δεν είναι σχέδιο, που δεν ευχαριστεί το μάτι όλων (ούτε και το δικό μου). Το κόμικ κυκλοφόρησε αρχικά σε τρεις τόμους (2012, 2014, 2015) και μετά σε έναν συγκεντρωτικό (2016) στα γαλλικά και μετά εκδόθηκε σε ισάριθμους, σκληρόδετους τόμους στα αγγλικά μεταξύ των ετών 2018 και 2019. Ο πρώτος τόμος ήταν υποψήφιος για Eisner το 2019 στην κατηγορία "Best U.S. Edition of International Material", χωρίς να κερδίσει (έτσι ανακάλυψα κι εγώ το κόμικ). Οι αγγλικοί τόμοι, και υποθέτω και ο γαλλικοί, είναι περίπου 150 σελίδες ο καθένας και στο τέλος έχουν χάρτες και ευρετήριο ονομάτων, των χαρακτήρων, που εμφανίζονται σε κάθε τόμο. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Κριτική στο The Comics Journal Κριτική στο multiversitycomics

Τίτλος Πρωτότυπου: La Sombra de lo que fuimos (Mertin Witt Literarische Agentur) Διασκευή σε κόμικ του ομότιτλου βιβλίου του πολύ γνωστού και στην Ελλάδα Xιλιανού συγγραφέα Λουίς Σεπούλβεδα, ο οποίος πέθανε το 2020 από κορωνοϊό σε σχέδιο του αλγερινής καταγωγής Χαλίλ Μπεντίμπ, τον οποίο έχουμε γνωρίσει στην Ελλάδα από το κόμικ "Ο Παράδεισος της Ζεχρά". Το κόμικ αφηγείται το μετά από χρόνια ξανασμίξιμο τριών φίλων, που πολέμησαν ενάντια και ηττήθηκαν από το βάρβαρο καθεστώς του Πινοτσέτ. Οι τρεις φίλοι, ο καθένας εκ των οποίων κουβαλάει τις δικές του μνήμες και τις δικές του πληγές, εσωτερικές, αλλά και σωματικές συναντιούνται σε ένα εγκαταλελειμμένο κτήριο στο Σαντιάγο περιμένοντας έναν τέταρτο άνδρα, που θα τους βοηθήσει σε ένα σχέδιο που έχουν. Μόνο που η μοίρα έχει άλλα σχέδια και ο τέταρτος άνδρας δεν εμφανίζεται, αλλά στη θέση του θα εμφανιστεί ένας άλλος, επίσης παλιός γνώριμος των τριών. Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο και γενικά δεν έχω διαβάσει Σεπούλβεδα, αλλά αυτό θα αλλάξει μετά την ανάγνωση αυτού του κόμικ. Αν και ξεκινά με όλα τα εχέγγυα για ένα νουάρ, πολύ γρήγορα οι πραγματικές προθέσεις του συγγραφέα γίνονται αντιληπτές: δεν είναι ένα αστυνομικό έργο, αν και χρησιμοποιεί κάποια από τα συστατικά του είδους. Δεν είναι ούτε και αμιγώς πολιτικό, αν και η πολιτική είναι πανταχού παρούσα μέσα στο έργο. Είναι κυρίως ένα έργο για την απώλεια της νεότητας και τη διαρκή πάλη ενάντια στο κατεστημένο - τουλάχιστον έτσι το προσέλαβα εγώ. Οι ήρωες είναι πλέον στα πρώτα -ήντα, αισθάνονται ηττημένοι και απογοητευμένοι, τόσο από τη διάψευση των πολιτικών τους πεποιθήσεων, όσο και από την προσωπική τους ζωή, τα φαντάσματα του παρελθόντος τους κατατρύχουν. Έχουν πλέον μια ευκαιρία να αποδώσουν δικαιοσύνη για ένα από τα πολλά εγκλήματα του Πινοτσέτ. Και θα το κάνουν, επειδή μπορεί να είναι σκιές του εαυτού τους, αλλά οι σκιές κινούνται ακόμη και πολεμούν. Πολύ ωραίο κόμικ, το ευχαριστήθηκα πραγματικά. Η αφήγηση, χωρισμένη σε μικρά κεφάλαια, ρέει αβίαστα, το σενάριο έχει πάντα μια δόση αποστασιοποίησης και είναι γεμάτο ειρωνεία και παντού υπάρχει μια διάχυτη θλίψη, που συμβολίζεται από τη βροχή που πέφτει στο Σαντιάγο. Υπάρχει όμως και αισιοδοξία, η αίσθηση, ότι, παρά τις πληγές του παρελθόντος, που έχουν σημαδέψει όλους τους πρωταγωνιστές, τελικά θα υπάρξει, έστω μιας μορφής, δικαιοσύνη. Οι διάλογοι είναι φυσικοί και ο Σεπούλβεδα καταφέρνει με μικρές πινελιές να προσδώσει βάθος στους χαρακτήρες και να κάνει ακόμη και κάποιες σχεδόν σουρεαλιστικές καταστάσεις να φαίνονται φυσιολογικές. Το σχέδιο του Μπεντίμπ είναι καλό, χωρίς να με έχει ξετρελάνει. Συλλαμβάνει, πάντως, την ουσία της ιστορίας και την αποτυπώνει επαρκέστατα στο χαρτί, βοηθώντας το σενάριο να προχωρήσει. Και επίσης, εικονογραφεί με σχετική επιτυχία τη θλίψη στα πρόσωπα των ηρώων. Οι εικονογραφήσεις των κτηρίων είναι πετυχημένες μαι η χρήση της σκιάς σε καίρια σημεία εύστοχη. Η έκδοση από την Opera, έναν εκδοτικό οίκο, που δεν μας έχει συνηθίσει στα κόμικ είναι πολύ ωραία σε μεγάλο μέγεθος, ωραίο χαρτί και στιβαρή βιβλιοδεσία και, επιπλέον, σε λογική τιμή. Η μετάφραση ανήκει στον Αχιλλέα Κυριακίδη, ο οποίος είχε μεταφράσει και το βιβλίο, που κυκλοφορεί από τις ίδιες εκδόσεις. Σε γενικές γραμμές, μια ευχάριστη έκπληξη για εμένα. Το αγόρασα λόγω θεματολογίας, αλλά τελικά, αποδείχθηκε πολύ παραπάνω από ένα απλό πολιτικό κόμικ. Πραγματικά, πιστεύω, ότι αξίζει να το ανακαλύψετε. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Κριτική του κόμικ από το rednnoir.gr Τα σκαναρίσματα του εξωφύλλου και του οπισθόφυλλου έγιναν από εμένα. Οι εικόνες της ελληνικής έκδοσης είναι από το hartismag.gr, ενώ οι αγγλικές σελίδες από την ιστοσελίδα του ίδιου του Μπεντίμπ.

Ο θρυλικός ήρωας των κόμικς Ζαγκόρ δημιουργήθηκε το 1961 από τον Guido Nolitta. Το αληθινό του όνομα είναι Πάτρικ Ουίλντινγκ, αλλά οι Ινδιάνοι τον αποκαλούν Ζαγκόρ ή Za-Gor-Te-Nay, «Το Πνεύμα Με Το Τσεκούρι». Η ιστορία του Ζαγκόρ τοποθετείται στο Βορειοανατολικό τμήμα των Ηνωμένων Πολιτειών στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα, σε μια ελώδη, δύσβατη περιοχή του φανταστικού δάσους του Ντάρκγουντ στην Πενσυλβάνια. Ο Ζαγκόρ είναι ο θρυλικός ήρωας των δασών, των βουνών και των λιμνών που τηρεί την ειρήνη ανάμεσα σε λευκούς και Ινδιάνους και τιμωρεί τους εγκληματίες. Ο Πάτρικ Ουίλντινγκ εξαιτίας κάποιων θλιβερών γεγονότων στο παρελθόν μεταμόρφωσε τον εαυτό του σε ένα είδος φρουρού και απονεμητή του δικαίου, που απεχθάνεται την αδικία και που πάντοτε βρίσκεται στο πλευρό των αδυνάτων και των καταπιεσμένων ανεξαρτήτου χρώματος ή φυλής. Στην Ιταλία αποτελεί εθνικό ήρωα μαζί με τον Τex, και έχουν εκδοθεί πάνω από 1035 εκδόσεις του, με τις 655 να είναι μόνο της κανονικής σειράς... Με βαθιά εκδοτική ιστορία, ακόμα και σήμερα συνεχίζει με πολλές εκδόσεις μηνιαίως στην Ιταλία, και δεκάδες δημιουργούς να τον αναλαμβάνουν, ο καθένας δίνοντας μια δική του νότα - αναγνωρίζουμε τα "runs" των Guido Nollita (για τα πρώτα περίπου 180 τεύχη), του Tiziano Sclavi (μέχρι περίπου το τεύχος 240) και μετά τις πιο πρόσφατες των Jacopo Rauch και Moreno Burattini (ίσως ο μακροβιότερος καλλιτεχνικός διευθυντής της σειράς, μετά τον Sclavi και στα νεότερα τεύχη). Στην Ελλάδα ο ήρωας έχει εξίσου πλούσια ιστορία, ξεκινώντας την Παραμονή Χριστουγέννων του 1970, μέχρι το 1975 από τον Στέλιο Ανεμοδουρά και μετέπειτα από τον Λεωκράτη Ανεμοδουρά και τις εκδόσεις Μικρός Ήρως (στο ενδιάμεσο διάστημα έγιναν και κάποιες ανεξάρτητες απόπειρες από τις εκδοτικές Edimas το 1984 και Κόμπρα Πρες το 1999). Από τον Μικρό Ήρωα η πιο πρόσφατη σειρά είναι εκείνη των graphic novels, με αυτοτελείς μεγάλες ιστορίες. Από τον Οκτώβριο του 2018 μέχρι τον Φεβρουάριο του 2020 έχουν εκδοθεί 5 άλμπουμ. Πρώτο άλμπουμ το κόμικς Η Δικαιοσύνη Του Περιπλανώμενου Φίτζι ("La Giustizia Di "Wandering" Fitzy", των Giorgio Giusfredi & Mauro Laurenti, Color Zagor #07, Αύγουστος 2018), και μας αποκαλύπτεται ακόμη ένα άγνωστο κομμάτι από το παρελθόν του Ζαγκόρ... τότε που ήταν ακόμη πολύ νέος και περιπλανιόταν στο δάσος του Ντάρκγουντ, υπό την επίβλεψη και προστασία του θετού του πατέρα, Φίτζι. Ένα αρκετά καλό τεύχος που, όσον αφορά τον κεντρικό του άξονα, βασίζεται στο αριστούργημα του Victor Hugo [1802 – 1885], Ο Άνθρωπος Που Γελά [1869]. Τον Φεβρουάριο του 2019 βγαίνει το Η Απειλή Των Μορμπ ("La Minaccia dei Morb", των Tito Faraci & Walter Venturi, Color Zagor #08, Δεκέμβριος 2018) , έχουμε ένα δυνατό crossover ανάμεσα στους ήρωες Ζαγκόρ και Μπραντ Μπάρον [Brad Barron]. Ο Ζαγκόρ και ο Τσίκο, μετά τους Ακρονιανούς, αντιμετωπίζουν μια ακόμα εισβολή μοχθηρών εξωγήινων. Αυτή τη φορά οι εχθροί είναι οι σατανικοί Μορμπ. Οι Μορμπ επιλέγουν το Ντάργκουντ για να εξαπολύσουν την επίθεσή τους για την κατάκτηση της Γης. Ο Ζαγκόρ δεν είναι μόνος του σε αυτή την μάχη, μια και ο πρώην στρατιωτικός και μάχιμος ερευνητής και επιστήμονας Μπραντ Μπάρον μεταφέρεται, μέσω μιας πύλης, πίσω στο παρελθόν, στο Ντάρκγουντ του πρώτου μισού του 19ου αιώνα και βοηθά το Ζαγκόρ και τους συντρόφους του στην καταπολέμηση και ήττα των εισβολέων. Απόλυτη μετριότητα, δεν προσφέρει τίποτα άλλο παρά πολύ ωραία σκηνικά. Για τα επόμενα 3 άλμπουμ (Μάιος 2019 - Φεβρουάριος 2020) έχουμε χωρισμένη την σειρά 6 τευχών ZAGOR - LE ORIGINI, η οποία αφηγείται ολόκληρη την ιστορία του ήρωα, συνδυάζοντας όλα τα στοιχεία που δόθηκαν σε παλαιότερες ιστορίες, και γεμίζοντας κάποια κενά. Πρώτο μέρος το Η αρχή [Zagor. Le Origini, Ιανουάριος 2019], σε σενάριο Moreno Burattini και σχέδιο Maurizio Di Vincenzo και Valerio Piccioni, αποτελεί το πρώτο από τα έξι συνολικά κεφάλαια, που σκοπό έχουν να εμβαθύνουν και να εμπλουτίσουν το παρελθόν του Βασιλιά του Ντάρκγουντ. Στις πληροφορίες που γνωρίζαμε, προστίθενται νέα στοιχεία τα οποία αποκαλύπτουν άγνωστα γεγονότα και παρουσιάζουν χαρακτήρες που δεν έχουμε ξανασυναντήσει. Πιο συγκεκριμένα, η ιστορία εστιάζει στη σφαγή του Clear Water (πρόκειται για το ποτάμι μέσα από το οποίο διασώθηκε ο Ζαγκόρ από τον Φίτζι), αλλά και στο τραγικό μυστικό παρελθόν του Μάικ Ουίλντινγκ (πατέρα του Ζαγκόρ), που χρονολογείται από την περίοδο που ήταν αξιωματικός του αμερικανικού στρατού. Το κόμικς συνοδεύεται από 12σέλιδο αφιέρωμα που περιλαμβάνει ανάλυση των χαρακτήρων, πληροφορίες για όλες τις origin ιστορίες του ήρωα, αλλά και πολλά σπάνια σκίτσα.Το κόμικς Ο Όρκος [Zagor – Le Origini #2-3, Ιούνιος-Ιούλιος 2019], σε σενάριο Moreno Burattini και σχέδιο Walter Trono (το #2) και Giuseppe Candita (το #3), αποτελεί τη συνέχεια της νέας σειράς του Ζαγκόρ, που σκοπό έχει να εμβαθύνει και να εμπλουτίσει το παρελθόν του Βασιλιά του Ντάρκγουντ. Ο νεαρός Ζαγκόρ (Πατ Ουίλντινγκ) ορκίζεται επάνω στον τάφο των γονιών του, να εκδικηθεί τους Ινδιάνους της φυλής Αμπενάκι και τον επικεφαλής τους, Σάλομον Κίνσκυ. Έτσι, εγκαταλείπει την καλύβα που γεννήθηκε και έζησε, μαζί με τον μέντορα του, «Περιπλανώμενο Φίτζι»... Ο νομάδας κυνηγός θέλει να παραδώσει το νεαρό Πατ, σε κάποιον που μπορεί να τον φροντίσει, καθώς, δεν αισθάνεται ακόμα έτοιμος γι’ αυτή την αποστολή. Σύντομα, θα αλλάξει γνώμη και θα αποφασίσει να εκπαιδεύσει το νεαρό Ζαγκόρ ως κυνηγό , θηρευτή και πολεμιστή, προκειμένου να γίνει ένας σωστός, αλλά και δίκαιος άντρας! Όμως, ο Φίτζι βασανίζεται από τους δικούς του δαίμονες... Πρόκειται για ένα μυστικό από το παρελθόν, που τον ώθησε να επιλέξει αυτή τη μοναχική ζωή... Το κόμικς Ο Ήρωας Του Ντάρκγουντ [Zagor - Le Origini #4-6, Αύγουστος-Οκτώβριος 2019], σε σενάριο Moreno Burattini και σχέδιο Maurizio Di Vincenzo (#4), Valerio Piccioni (#4), Giovanni Freghieri (#5) και Oscar (#6) περιέχει τα τρία τελευταία κεφάλαια, από τα έξι, που σκοπό έχουν να εμβαθύνουν και να εμπλουτίσουν το παρελθόν του Βασιλιά του Ντάρκγουντ. Η περίοδος ενηλικίωσης του Πατ ολοκληρώνεται, όχι μονάχα γιατί είναι πλέον ολόκληρος άντρας, αν και μόλις εικοσιενός, αλλά γιατί τα δραματικά γεγονότα που πρόκειται να διαβάσετε, θα σημαδέψουν για πάντα τη ζωή του. Παράλληλα, ο Πατ Ουίλντινγκ θα έρθει σε επαφή με τη μαγική πλευρά της πραγματικότητας και με την εξαιρετικά πολύπλοκη ινδιάνικη πνευματικότητα. Ποιος τον βοήθησε να τα ανακαλύψει όλα αυτά; Η απάντηση βρίσκεται μέσα στις σελίδες του δεύτερου κεφαλαίου αυτού του τεύχους. Φτάνοντας στο τέλος, ο νεαρός Πατ ξανασυναντά τους Σάλιβαν και γίνεται, χάρη στη σημαντική βοήθεια τους, ο Ζα - Γκορ - Τε - Νάι, το Πνεύμα με το Τσεκούρι. Ο Ζαγκόρ, είναι επιτέλους ο Ζαγκόρ και μπορεί να ξεκινήσει τη μάχη για την οποία επιλέχθηκε. Ο τρίτος τόμος είναι και ο πιο δυνατός, κλείνοντας με όμορφο -ίσως λίγο βιαστικά- τρόπο την θεματολογία της σειράς. Κλείνω λέγοντας πως είναι αρκετά διασκεδαστικός ως ήρωας, παρ' όλα αυτά δεν πρόκειται να διαφωνήσω στη ρηχότητα του κόμικ, αλλά θα αναδείξω την σειρά Le Origini για το όμορφο σχέδιό της, και την ενδιαφέρουσα ροή της. Τον Ιούνιο θα έρθει και η συνέχεια, με το Η Εκδίκηση Της Γκάμπιτ [La Vendetta De Gambit, Αύγουστος 2019] σε σενάριο Jacopo Rauch και σχέδιο Massimo Pesce από τη σειρά Color Zagor (ξανά).

Ελασσόνα Θεσσαλίας, λίγα χρόνια πριν την επανάσταση του 1821. Ο Δήμος Καραμάνος, έχει εγκαταλείψει την ζωή του κλέφτη, και έχει γίνει οικογενειάρχης και αγρότης. Έχει εγκαταλείψει την παλιά του ζωή, η οποία όμως έρχεται πίσω και με το πρόσωπο του παλιού του καπετάνιου, τον μπλέκει πάλι σε κίνδυνο. Ο ένας από τα πέντε του παιδιά ερωτεύεται την κόρη του προύχοντα του χωριού και βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο. Τραγική εικόνα η γυναίκα του, η οποία θα αποτελέσει τον εύκολο στόχο των εχθρών του Καραμάνου. Περιφερειακά της ιστορίας, κινούνται πασίγνωστες φιγούρες της επόχης, όπως ο Αλή Πασάς, ο Αθανάσιος Διάκος, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, ο Θοδωρής Κολοκοτρώνης και ο Ιωάννης Καποδίστριας. Στο κέντρο όμως, βρίσκεται πάντα ο Καραμάνος, τα παιδιά του και το ταξίδι του για εκδίκηση και απελευθέρωση Ότι πιο κοντινό, από πλευράς σύλληψης/στησίματος/απόδοσης, σε BD έχουμε στην Ελλάδα. Λένε ότι έχεις μόνο μια ευκαιρια να κάνεις καλή πρώτη εντύπωση, και ο Καραμπάλιος την έκανε. Μια ιστορία, η οποία, κατά δήλωση του, θα ολοκληρωθεί σε 6 τεύχη, από τα οποία έχουμε ήδη τα 3. Μια ιστορία η οποία κυλάει αβίαστα, χωρίς κολλήματα, χωρίς περιττές και μακρόσυρτες λεζάντες και περιγραφές. Ουσιαστικά, μια ιστορία οικογενειακής τραγωδίας, η οποία δεν πέφτει στην εύκολη παγίδα να αναλωθεί σε εθνικιστικές κορώνες. Και δεν πέφτει στην εξίσου εύκολη παγίδα να δώσει βάρος στους πασίγνωστους πρωταγωνιστές της ελληνικής ιστορίας του 19ου αιώνα, παρά παραμένει, στο κορμό της, μια κοινωνική ιστορία εκδίκησης, συγχώρεσης, ενηλικίωσης και αναζήτησης. Και όλα τα παραπάνω, συνοδευόμενο από το σχέδιο, το οποίο σε μερικά σημεία είναι τρομερά δουλεμένο, με πολύ καλή επιλογή χρώματος και πανέξυπνου στησίματος της κάμερας. Όταν είχα δει τις πρώτες (έξυπνα επιλεγμένες) σελίδες στο FB του δημιουργού, είχα ενθουσιαστεί. Όταν βέβαια αγόρασα και διάβασα το πρώτο τεύχος, προσγειώθηκα (όμαλά όμως). Γιατί, όπως και κάθε πρωτοεμφανιζόμενος δημιουργός, παρουσίασε κάποιες αδυναμίες, μελετώντας το σύνολο του πρώτου άλμπουμ. Ενώ σχεδιάζει υπέροχα τα πρόσωπα των ώριμων αντρών, έχει θέμα με τα παιδικά και τα γυναικεία πρόσωπα, αφήνοντας τα "γυμνά" από γωνίες και σκιές. Επίσης, ήταν εμφανές ότι κάποια καρέ δουλεύτηκαν πολύ περισσότερο από κάποια άλλα, κάνοντας το αποτέλεσμα λίγο άνισο. Στην πορεία, και διαβάζοντας το δεύτερο και το τρίτο τεύχος μαζί, διαπίστωσα ότι οι λεπτομέρειες ( και ειδικά η προσοχή σε αυτές ) και το στήσιμο των καρέ βελτιώθηκε σε εντυπωσιακό βαθμό, αλλά παρέμεινε το πρόβλημα με τα πρόσωπα αλλά και με το ρυθμό. Συνολικά μια ιδιαίτερα αξιόλογη προσπάθεια και αξίζουν συγχαρητήρια, τόσο στον Καραμπάλιο όσο και στην εκδοτική η οποία, για άλλη μια φορά, έβγαλε στην επιφάνεια ένα διαμαντάκι. Παρόλες τις αδυναμίες, ξεκινάει από πολύ υψηλότερο επίπεδο σε σχέση με τις περισσότερες ελληνικές δουλειές και, προσωπικά, θα περιμένω πολλά περισσότερα στο μέλλον!

Αυτό το κόμικ είναι ιστορικό, από μια άποψη, επειδή υπήρξε το πρώτο, που ήταν υποψήφιο, έστω και στη μακρά λίστα, για το Booker Prize, ένα από τα πιο αξιοζήλευτα λογοτεχνικά βραβεία παγκοσμίως. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα κόμικ, που έσπασε τα στεγανά, που κρατούσαν τη λογοτεχνία και τα κόμικς χωριστά. Αυτή η υποψηφιότητα δεν είχε μέχρι στιγμής κάποια συνέχεια, αλλά ίσως αποτελέσει το πρώτο βήμα για τη λογοτεχνική καταξίωση των κόμικς. Το κόμικ ξεκινά με μια νεαρή κοπέλα, η οποία βρίσκεται στο σπίτι των γονιών της, για να ταΐσει τη γάτα και έχει μια σύντομη συνάντηση με την αδερφή της. Στο τέλος της συζήτησής τους, οι δυο κοπέλες φεύγουν και η νεαρή, που είδαμε στην αρχή, η Σαμπρίνα, θα εξαφανιστεί από προσώπου γης. Μετά την εξαφάνισή της, ο φίλος της, ο Τέντι, ο οποίος πάσχει πλέον από κατάθλιψη, πηγαίνει να μείνει σε ένα φίλο του, τον Κάλβιν, που εργάζεται στην Αεροπορία και ο γάμος του οποίου βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης. Η ανακάλυψη μιας βιντεοκασέτας θα ρίξει νέο φως στην υπόθεση της Σαμπρίνα, αλλά θα βάλει τους ήρωές μας, τον Τέντι, την αδερφή της Σαμπρίνα και κυρίως τον Κάλβιν στο στόχαστρο διάφορων ομάδων, που διακινούν θεωρίες συνωμοσίας σχετικά με το τι συνέβη στη Σαμπρίνα και όχι μόνο. Αν και στο κέντρο του κόμικ υπάρχει μια εξαφάνιση και ένας πιθανός φόνος, το έργο δεν ασχολείται καθόλου με την αστυνομική πλευρά της υπόθεσης. Αντίθετα, τα κύρια θέματα είναι η διαχείριση της απώλειας, αλλά και η αντίδραση απέναντι στα κάθε λογής fake news, τα οποία κατακλύζουν τον κόσμο μας. Η εξαφάνιση της Σαμπρίνα θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου για όλους τους πρωταγωνιστές, που είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, οι οποίοι θα ανακαλύψουν, ότι τελικά είναι μόνοι τους. Από αυτήν την άποψη, το "Sabrina" είναι ένα βαθιά πολιτικό κόμικ και ως τέτοιο, θεωρώ ότι πρέπει να διαβαστεί, χωρίς σε καμία περίπτωση να θέλω να υποτιμήσω τη βαθιά ψυχολογική ανάλυση, που έχει κάνει ο δημιουργός. Η αφήγηση του Ντερνάζο (κάπως έτσι προφέρεται) δεν δίνει όλες τις πληροφορίες στους αναγνώστες, οι οποίοι καλούνται μόνοι τους να ενώσουν τις κουκίδες της πλοκής Δεν υπάρχουν καθόλου επεξηγηματικές λεζάντες και αρκετές φορές η αφήγηση αλλάζει χρόνο, τόπο και πρόσωπο, καθώς παρακολουθούμε την εξέλιξη της ιστορίας μέσα από την οπτική διάφορων χαρακτήρων. Υπάρχουν σελίδες χωρίς καθόλου διάλογο και κάποιες σελίδες με μεγάλους μονολόγους. Είναι δύσκολο, απαιτητικό αφήγημα, αλλά θα επισημάνω, ότι, παρά την σε κάποια σημεία μεγάλη δόση λόγου, το εκφραστικό μέσο είναι αποκλειστικά η εικόνα. Και αυτό μας φέρνει στο σχέδιο. Δεν θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου: με ξένισε. Ίσως και να μη μου άρεσε, γιατί η τεχνική σίγουρα δεν είναι του γούστου μου. Τα μάτια των πρωταγωνιστών είναι απλές κουκίδες, οι ανθρώπινες μορφές χοντροκομμένες, τα ντεκόρ σχεδόν μινιμαλιστικά, με κάποιες εξαιρέσεις. Το σχέδιο φαίνεται να είναι άτεχνο και ίσως να όντως να είναι, αλλά διαβάζοντας το κόμικ, πιστεύω, ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου, ότι ανακλά την ψυχική κατάσταση των πρωταγωνιστών: άδειοι, τεράστιοι χώροι, μουντά, γήινα χρώματα, άνθρωποι εγκλωβισμένοι, που δεν δείχνουν τα συναισθήματά τους και όταν το κάνουν, είναι μόνο για να κλάψουν ή για να ουρλιάξουν. Ακόμη κι αν έχω αντίρρηση για την τεχνική, η σκηνοθεσία του Ντερνάζο είναι ανεπανάληπτη. Ο τρόπος που τεμαχίζει τη δράση, που επιμηκύνει το χρόνο, για να δώσει έμφαση σε μια σκηνή ή σε ένα συναίσθημα ή τον συμπυκνώνει για λόγους αφηγηματικής οικονομίας είναι πραγματικά ευρηματικός. Και σε πολλά σημεία, σκηνές που επαναλαμβάνονται, δείχνοντας τη ρουτίνα, τη μονοτονία, αλλά και την έλλειψη πραγματικής ανθρώπινης επαφής. Δεν θέλω να πάρω κανένα / καμία στο λαιμό μου, αλλά πραγματικά, πιστεύω, ότι είναι ένα έργο, που επιχειρεί να πάει τη γλώσσα των κόμικς λίγο πιο μπροστά. Αξίζει να του δώσετε μια ευκαιρία, ακόμη κι αν το σχέδιο σας ξενίζει. Υπάρχουν και σκέψεις για κινηματογραφική μεταφορά, αν και δεν γνωρίζω τι θα είχε να προσφέρει σε ένα κόμικ, που είναι ήδη σκηνοθετημένο άψογα. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Η κριτική του @Lazaros Κριτική από το Σωτήρη Κουστούκο στην Αυγή Κριτική του Chris Ware στο theguardian.com Κριτική στο newyorker με βιογραφία του δημιουργού Κριτική στο nytimes.com Και μια συνέντευξη, όπου δίδεται ο λόγος στον ίδιο το δημιουργό.

Πρωτότυπος τίτλος: Souvenirs de l' Empire de l' Atome, Dargaud, 2013 Ακόμη ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον κόμικ από το δίδυμο που μας έδωσε το "Diabolical Summer", αλλά προγενέστερο κατά τρία χρόνια. Όπως το "Diabolical Summer" ήταν ένας φόρος τιμής στο κόμικ Διαβολίκ, αλλά και στις κατασκοπευτικές περιπέτειες, έτσι και το "Atomic Empire" είναι ένας φόρος τιμής στην επιστημονική φαντασία της δεκαετίας του 1950, εποχή κατά την οποία διαδραματίζεται το κόμικ. Η υπόθεση δεν μπορεί να συνοψιστεί με λίγα λόγια, αλλά στο περίπου πρόκειται για την ιστορία του Πολ, ο οποίος εργάζεται για την κυβέρνηση των ΗΠΑ και ισχυρίζεται ότι βρίσκεται σε τηλεπαθητική επαφή με τον Zarth Arn, ήρωα, αλλά και τέως αντίπαλο της παντοδύναμης Γαλαξιακής Αυτοκρατορίας, 121.000 χρόνια στο μέλλον. Και ενώ, ο Πολ υποχρεώνεται να πηγαίνει σε έναν ψυχίατρο, για να αντιμετωπίσει αυτήν την κατάσταση, που, όπως είναι φυσικό, κανείς δεν πιστεύει, ο ψυχίατρος αποδεικνύεται ότι ενδιαφέρεται πάρα πολύ για εκείνον και δημοσιεύει ένα άρθρο για την περίπτωσή του, χωρίς την έγκριση του Πολ. Αυτό το άρθρο γίνεται η αφορμή για να ενδιαφερθεί για εκείνον ο Δόκτωρ Zelbub, άτομο που κάνει κάποια περίεργα πειράματα για νεφελώδεις σκοπούς. Αυτά! Δεν χρειάζεται να ξέρετε κάτι παραπάνω, που, ενδεχομένως, να σας χαλάσει τη διασκέδαση. Περιορίζομαι να γράψω, ότι η αφήγηση δεν είναι γραμμική, καθώς ξεκινά το 1964, όταν όλα έχουν τελειώσει και στη συνέχεια μεταφερόμαστε στο 1956, στο 1953, στο 1926, και σε διάφορες χώρες (ΗΠΑ, Βέλγιο, Κίνα, αλλά και στην Ελλάδα) με συνεχείς αναδρομές στο παρελθόν, αλλά και άλματα στο πολύ μακρινό μέλλον της Γαλαξιακής Αυτοκρατορίας. Όσο απίστευτο κι αν φαίνεται, το κόμικ είναι εμπνευσμένο από μια αληθινή ιστορία. Υπήρξε όντως ένας ασθενής με το ψευδώνυμο Κερκ Άλεν, για τον οποίον ο ψυχίατρός του, Ρόμπερτ Λίντνερ, έγραψε ένα άρθρο, όπου αφηγούταν την περίπτωσή του, παρόμοια με εκείνη του Πολ στο κόμικ (μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο σε δύο μέρη εδώ κι εδώ, στα αγγλικά). Ο Smolderen χρησιμοποιεί ακριβώς τον ίδιο τίτλο ("The Jet-Propelled Couch,") για το άρθρο, που γράφει ο ψυχίατρος του κόμικ. Η ταυτότητα του Άλεν δεν έχει εξακριβωθεί ακόμη, αλλά πολλοί πιστεύουν, ότι πρόκειται για το διάσημο συγγραφέα ΕΦ Cordwainer Smith, του οποίου το κανονικό όνομα ήταν Paul Myron Anthony Linebarger, είχε γεννηθεί περίπου την ίδια χρονιά με τον ήρωα του κόμικ, είχε μεγαλώσει στην Κίνα, ήξερε τη γλώσσα της χώρας, δούλευε για την κυβέρνηση των ΗΠΑ (πιθανώς για τη CIA), έγραφε ΕΦ και είχε μια κόρη, χαρακτηριστικά, που μοιράζεται μαζί του ο Πολ (του κόμικ). Όλα αυτά κάνουν μάλλον αναπόφευκτη την ταύτιση του Πολ (του κόμικ) με το συγγραφέα Σμιθ. Οι αναφορές του κόμικ, όμως δεν σταματούν εδώ. Ο συγγραφέας και σχεδιαστής κόμικ André Franquin, δημιουργός του Μαρσουπιλαμί και του Γκαστόν, κάνει ένα σύντομο πέρασμα από το έργο, ενώ αξίζει να σημειωθεί, ότι ένας κακός που δημιούργησε ο Φρανκέν για το "Σπιρού και Φαντάζιο" ονομαζόταν Zorglub, όνομα με μεγάλη ομοιότητα με τον Zelbub του κόμικ. Στην υπόθεση του κόμικ διαδραματίζει, συμβολικό έστω ρόλο, και το περίφημο Ατόμιουμ (τι καλύτερο σύμβολο της ατομικής εποχής; ), που εγκαινιάστηκε το 1958 στις Βρυξέλλες, έτος και τόπο, που διεξάγεται σημαντικό τμήμα της δράσης. Πέρα από όλα αυτά, είναι ένα κόμικ, για τη διαχείριση της κατάθλιψης, ίσως και της κακοποίησης, του αγώνα, της τιμωρίας και της τελικής λύτρωσης μέσω της λέξης κλειδί, που εμφανίζεται στο τέλος του κόμικ: ενσυναίσθηση. Είναι όμως, πάνω από όλα, ένα πολύ ενδιαφέρον κόμικ, που χρησιμοποιεί μια κατακερματισμένη αφηγηματική τεχνική, για να αφηγηθεί μια ιστορία, που μπορεί να την έχει βιώσει ο πρωταγωνιστής, μπορεί και όχι. Το σχέδιο του Clérisse, είναι απολαυστικό, λιγότερο ποπ και πολύχρωμο από ότι στο "Diabolical Summer", σαφώς πιο σκοτεινό και απειλητικό, αλλά και εμπνευσμένο από τη δεκαετία του 1950, όταν όλοι πίστευαν πως η ανθρωπότητα είχε μπει σε μια νέα τροχιά, εκείνη της διαστημικής εποχής και του ψυχρού πολέμου, που ρίχνει τη σκιά του στο κόμικ. Οι συνθέσεις του είναι εξαιρετικές και μεταφέρουν άψογα στο χαρτί τις ιδέες του συγγραφέα. Το κόμικ κυκλοφόρησε στα γαλλικά το 2013 από την Dargaud και μεταφράστηκε στα αγγλικά από την IDW το 2018 σε έναν πολύ καλαίσθητο, σκληρόδετο τόμο. Αν σας άρεσε το "Diabolical Summer", πιστεύω, ότι θα σας αρέσει κι αυτό. Οι δύο δημιουργοί έχουν συνεργαστεί ακόμη σε ένα κόμικ με τον πάρα πολύ υποσχόμενο τίτλο "Une année sans Cthulhu" (Ένα έτος χωρίς τον Κθούλου), που εύχομαι να μεταφρασθεί στα αγγλικά σύντομα. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: bedetheque

Ο Νταν είναι ένας νεαρός άνδρας, που φαίνεται να είναι ιδιωτικός ερευνητής. Τον καλεί στο σπίτι του ο πλούσιος κύριος Γουόρεν, για να του αναθέσει μια αποστολή, να βρει την κόρη του και την εγγονή του, οι οποίες εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς. Παρά τις αρχικές επιφυλάξεις του, ο Νταν θα δεχτεί τη δουλειά, επειδή αυτός είναι ο πατέρας του μικρού κοριτσιού, της εγγονής του κ. Γουόρεν και είχε εγκαταλείψει τη μητέρα της, πριν ακόμη γεννηθεί η κόρη τους. Οι έρευνές του θα τον οδηγήσουν (με αρκετή ευκολία, η αλήθεια είναι) σε ένα νησί, όπου η θερμοκρασία είναι ιδιαιτέρως χαμηλή, αν και βρισκόμαστε στο μέσο του καλοκαιριού. Και πολύ γρήγορα, ο Νταν θα ανακαλύψει, ότι η γυναίκα του και η κόρη τους έχουν κάποια σχέση με αυτό το περίεργο φαινόμενο. Και κάπως έτσι, αρχίζει ακόμη ένα κόμικ υπερφυσικού τρόμου από το σπεσιαλίστα στο είδος Cullen Bunn, ο οποίος, όμως, δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά εδώ, κατά τη γνώμη μου, πάντα. Η ιστορία δεν είναι κάτι σπουδαίο ή κάτι που δεν έχουμε ξαναδιαβάσει, οι χαρακτήρες δεν αναπτύσσονται όσο πρέπει, διάφορα στοιχεία του υπερφυσικού εισέρχονται στην υπόθεση χωρίς, δυστυχώς, να εξηγούνται όσο θα έπρεπε και γενικά, το κόμικ φαίνεται να ασφυκτιά μέσα στα 5 τεύχη, που αποτελούν τη σειρά. Αν κρίνω από το ανοιχτό τέλος, υποψιάζομαι, ότι οι δημιουργοί ήθελαν να το συνεχίσουν, αλλά κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει ως τώρα και η σειρά φαίνεται ανολοκλήρωτη. Το σχέδιο του Τόρες δεν μου άρεσε. Είναι σίγουρα ιδιαίτερο, έχει καλό στήσιμο και καλή σκηνοθεσία και χρησιμοποιεί με ωραίο τρόπο τα χρώματα, αλλά δεν νομίζω, ότι προωθεί την ιστορία σωστά, ούτε καταφέρνει να τρομάξει τον αναγνώστη ή να τον κάνει να ενδιαφερθεί για τους χαρακτήρες. Δεν είναι κακό κόμικ, διαβάζεται ευχάριστα, αλλά ίσως να είχε δυνατότητες για κάτι καλύτερο και έτσι όπως είναι δεν ξεφεύγει από την ασημαντότητα, απευθυνόμενο μόνο στους οπαδούς του είδους. Ευχαριστώ πολύ την @kabukiγια τη δωρεά! Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

Μια μικρή συλλογή ιστοριών με πρόλογο και επίλογο, παρακαλώ, του Neil Gaiman σε εικονογράφηση του Mark Buckingham, που κινούνται στο χώρο του φανταστικού, όπως όλες οι ιστορίες του συγγραφέα. Συνδετικός κρίκος των ιστοριών είναι μια παμπ στο Λονδίνο, όπου συχνάζουν κάποιοι θαμώνες, ανάμεσα στους οποίους και ο αφηγητής, το πρόσωπο του οποίου δεν βλέπουμε ποτέ. Δεν πρόκειται για την καλύτερη δουλειά του Gaiman, αλλά οι ιστορίες του είναι πάντοτε ευφάνταστες και πρωτότυπες, ακόμη κι όταν ασχολούνται με τετριμμένα θέματα και η αλήθεια είναι, ότι βάζει κάποιες πολύ ωραίες πινελιές, που κάνουν τις ιστορίες ακόμη πιο απολαυστικές. Σε όλες τις ιστορίες της συλλογής το υπερφυσικό ελλοχεύει κάτω από τη ρεαλιστική επιφάνεια, όπου οι κεντρικοί ήρωες ξεκινούν από κάποιες καθημερινές καταστάσεις, για να βρεθούν στη συνέχεια μπλεγμένοι σε μια ιστορία, η οποία τους ξεπερνά και δεν μπορούν να τη χειριστούν. Οι ρητές ή άρρητες επιθυμίες τους κι οι φόβοι τους παίρνουν σάρκα και οστά, αλλά σε κάθε περίπτωση με απρόβλεπτη εξέλιξη. Στην πρώτη ιστορία (Foreign Parts) ένας νεαρός άνδρας ανακαλύπτει, ότι ο αυνανισμός μπορεί να έχει απρόβλεπτες συνέπειες, καθώς μια απροσδιόριστη ασθένεια καταλαμβάνει αρχικά το πέος του και στη συνέχεια τον ίδιον. Η δεύτερη ιστορία (Feeders and Eaters) αφηγείται την ιστορία ενός νεαρού, ο οποίος προσπαθώντας να βοηθήσει μια ηλικιωμένη, γίνεται - κυριολεκτικά! - βορά των επιθυμιών της. Στην τρίτη ιστορία (Looking for the Girl) παρακολουθούμε τις προσπάθειες ενός φωτογράφου να εντοπίσει ένα νεαρό μοντέλο, το οποίο φαίνεται να είναι ανέγγιχτο από το πέρασμα του χρόνου. Και η τελευταία ιστορία (Closing Time) ανήκει στον ίδιο τον αφηγητή, που διηγείται μια ιστορία της νιότης του, που καταλήγει στην εξαφάνιση κάποιων φίλων του. Το σχέδιο του Buckingham είναι εξαιρετικό. Γνωρίζει πώς να αναδείξει το υπερφυσικό στοιχείο, ακόμη κι όταν αυτό δεν δηλώνεται εξαρχής και τα καρέ του, αρκετά σε κάθε σελίδα, είναι πολύ καλά σκηνοθετημένα και κατορθώνουν να μεταδώσουν την επιθυμία, το φόβο ή την απόγνωση των πρωταγωνιστών. Πραγματικά, ο Buckingham είναι ένας σχεδιαστής, που μπορεί να μεταφέρει άψογα στο χαρτί το αλλόκοσμο και το φανταστικό και να μας κάνει να αμφισβητούμε την αξιοπιστία της αφήγησης, όπως άλλωστε είναι και ο σκοπός του κόμικ. Το κόμικ κυκλοφορεί σε μια σκληρόδετη έκδοση από την Headline (υπαάρχει και έκδοση από την Dark Horse) και έχει γίνει και τηλεοπτική σειρά, που δεν έχω δει. Δεν θα χάσετε κάτι, αν δεν το διαβάσετε, αλλά δεν νομίζω ότι θα μετανιώσετε αν το διαβάσετε. Κακά τα ψέμματα, οι δύο δημιουργοί είναι εγγύηση, ακόμη κι όταν δεν παραδίδουν το καλύτερο έργο τους. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

Το “Kafkaesque” αποτελεί μια σειρά δεκατεσσάρων σύντομων ιστοριών με αντικείμενο αναφοράς ορισμένα από τα διηγήματα του πασίγνωστου συγγραφέα Φραντς Κάφκα, σε προσαρμογή και σχέδιο του Peter Kuper. Όπως φανερώνει το όνομα του βιβλίου(Kafkaesque = “κάφκικο”), όλες οι ιστορίες έχουν τα χαρακτηριστικά στοιχεία του Γερμανόφωνου συγγραφέα, ήτοι καθημερινά αδιέξοδα, παράλογες καταστάσεις, απομόνωση, αποξένωση, γραφειοκρατικό παραλήρημα, δυστυχία, κοινωνική αδιαφορία και έλλειψη ανθρωπιάς, πάντα με νότες μαύρου χιούμορ(ενδέχεται με το τελευταίο να διαφωνήσουν αρκετοί-ωστόσο ο ίδιος ο Κάφκα, πολλές φορές, γελούσε καθώς διάβαζε κάποιες από τις πιο σκοτεινές ιστορίες του). Οι ιστορίες είναι προσαρμοσμένες ώστε να εξυπηρετούν το μέσο και κατά τη γνώμη μου το επιτυγχάνουν, διατηρώντας μια συμμετρία με το σχέδιο χωρίς να το βαραίνουν. Η αιχμηρή πρόζα του Kuper είναι προσαρμοσμένη στο εσωτερικό των καρέ (στις περισσότερες ιστορίες) χωρίς να ξεχωρίζει από το ασπρόμαυρο σχέδιο με μπαλονάκια η παραλληλόγραμμα, αλλά να συμπλέει αβίαστα. Το σχέδιο είναι αυτό που πλέον χαρακτηρίζεται άτυπα ως κάφκικο, όντας ασπρόμαυρο, με αλλόκοτα πρόσωπα και γεωμετρικές σιλουέτες, βαθιά επηρεασμένο από γερμανικό εξπρεσιονισμό και ειδικότερα από τις ξυλογραφίες του Lynd Ward(God’s man a novel in woodcuts). Σίγουρα έχει επηρεαστεί από τις γραμμές του Charles Burns και των κομικς τρόμου του 50’, διατηρώντας ωστόσο το δικό του χαρακτήρα. Από τις ιστορίες ξεχώρισα το “before the law”(ίσως να σας θυμίσει τη Δίκη) και το “the bridge”(το πιο ποιητικό της συλλογής, θα μπορούσε κάλλιστα να υπάρξει ως αυτοτελές ποίημα). Όσον αφορά τη συγκεκριμένη έκδοση, πρόκειται για μια εξαιρετική δουλεία με σκληρόδετο εξώφυλλο και μέτριο μέγεθος, όπως ένα απλό τεύχος της Image πχ. Αν είστε φαν του Κάφκα νομίζω πως πρέπει να του δώσετε μια ευκαιρία καθώς αποτελεί μια πιστή απόδοση του έργου του και του αποτυπώματος του, με ένα εξαιρετικό σχέδιο με παχιά και εκφραστική γραμμή. Αν από την άλλη δεν είστε μυημένοι στο έργο του σκοτεινού συγγραφέα, θα ήταν μια καλή εισαγωγή στη σκέψη και τον κόσμο του. ΥΓ: Αγοράστηκε από τα Public πριν από λίγες μέρες κοντά στα 9 ευρώ με έκπτωση 50%, έλεγε μαλακό εξώφυλλο, ήρθε σκληρό και σε σχεδόν άψογη κατάσταση , οπότε αν το προλάβετε, πάρτε το. ΥΓ2:Ποιές άλλες συλλογές μικρών ιστοριών έχετε να προτείνετε, καθώς διαπιστώνω πως εκλείπουν σιγά σιγά(στο μυαλό μου έρχονται μόνο ο Clowes, ο Τοmine και ο Οtt). ΥΓ3:Όλες οι εικόνες είναι από το διαδίκτυο.