Search the Community

Αυτή ήταν, νομίζω, η πρώτη συνεργασία του διδύμου W. Maxwell Prince (σενάριο), Martin Morazzo (σχέδιο) - και ας μην ξεχνάμε και το Mat Lopes στο χρώμα), οι οποίοι πλέον έχουν αποκτήσει τεράστια φήμη (και δικαίως) με το "Ice Cream Man". Το "The Electric Sublime" αφηγείται μια αρκετά διαφορετική ιστορία, αλλά εκ των υστέρων, διαπιστώνει κανείς, ότι ορισμένα από τα στοιχεία του "Ice Cream Man" υπήρχαν και σε αυτό το κόμικ. Η βασική ιδέα έχει ως εξής: κάποιος/α αλλοιώνει διάσημα έργα τέχνης και η ντετέκτιβ Μπρέσλιν του Γραφείου Καλλιτεχνικής Ακεραιότητας (δεν κάνω πλάκα!) καλεί για βοήθεια τον Άρθουρ Μπρουτ, γνωστό και ως “Art” Brut (πιάνετε το υπονοούμενο, σωστά; ), ο οποίος είναι έγκλειστος σε ψυχιατρική κλινική (προφανώς!) για να τη βοηθήσει. Ο Άρθουρ έχει την ικανότητα να μπαίνει - κυριολεκτικά! - μέσα στους πίνακες έχοντας ως βοηθό του μια ξύλινη φιγούρα, η οποία μέσα στους πίνακες ζωντανεύι και αποκτά ανθρώπινο μέγεθος. Αυτός ο χώρος ονομάζεται από τον Άρθουρ "The Electric Sublime" και εκεί προσπαθεί να ανακαλύψει τους υπαίτιους για όλα αυτά. Αλλά οι βανδαλισμοί συνεχίζονται και ταυτόχρονα αρχίζουν να συσσωρεύονται πτώματα και οι δύο ερευνητές προσπαθούν να βγάλουν άκρη. Κι εγώ ως αναγνώστης προσπάθησα να βγάλω άκρη από όλα αυτά και δεν είμαι σίγουρος, ότι τα κατάφερα, όχι επειδή το σενάριο είναι δυσνόητο ή απαιτητικό, αλλά περισσότερο, επειδή, παρά τη φοβερή αρχική ιδέα και τις επιμέρους πολύ καλές σκηνές, το όλο εγχείρημα μου φάνηκε κάπως άσκοπο, ίσως πολύ κακό για το τίποτα. Η αλήθεια είναι ότι ο Πρινς είχε μια εξαιρετική ιδέα και ή δεν μπόρεσε να την αξιοποιήσει ή δεν πρόλαβε μέσα στα τέσσερα τεύχη, που είχε στη διάθεσή του. Υπάρχουν βέβαια αρκετές νύξεις σχετικά με την τέχνη, την κοστολόγησή της, τη συλλεκτική μανία, αλλά και πολύ πετυχημένες αναφορές σε διάσημα έργα τέχνης, αλλά η ιστορία επικεντρώνεται περισσότερο στο κυνηγητό και στους φόνους, ως μη όφειλε, κατά τη γνώμη μου. Ο Μοράζο όμως, τα δίνει όλα στο σχέδιο. Εξαιρετικές συνθέσεις, απίστευτα καρέ, πολύ επιτυχημένη μίξη ρεαλισμού και φανταστικού και φυσικά πλήρης αξιοποίηση των έργων, που εμφανίζονται στο κόμικ και ανάδειξή τους ως συμπρωταγωνιστές της δράσης. Προσθέστε και τα πολύ ωραία εξώφυλλα, αλλά και τα φανταστικά χρώματα του Λόπες και θα ευχαριστηθείτε σχέδιο. Όπως έγραψα πιο πάνω, η σειρά ολοκληρώθηκε σε 4 τεύχη, που κυκλοφόρησαν το 2017 (νομίζω) από την IDW και στη συνέχεια συγκεντρώθηκαν σε έναν τόμο. Αν και η ιστορία δείχνει να ολοκληρώνεται, άφηνε περιθώριο για συνέχεια στις τελευταίες σελίδες (και στην τελευταία, μάλιστα, προσφέρει ένα αξέχαστο λογοπαίγνιο), αλλά για λόγους, που δεν γνωρίζω, αυτή η συνέχεια δεν ήρθε ποτέ. Πλέον, όπως γράφω και εδώ, η σειρά επανακυκλοφορεί από την Image με νέο τίτλο, "Art Brut", και κάποιες διαφορές στο στήσιμο των καρέ. Δεν γνωρίζω, αν θα κυκλοφορήσουν μόνο τα αρχικά 4 τεύχη ή αν θα υπάρξει συνέχεια. Δεν θέλω να νομίζετε, ότι το κόμικ δεν αξίζει, κάθε άλλο, έχει ενδιαφέρουσες ιδέες και υπέροχο σχέδιο, απλά πάσχει, κατά τη γνώμη μου πάντα, στην εκτέλεση των ιδεών και στην πλοκή. Σίγουρα, το "Ice Cream Man" είναι πιο ενδιαφέρον και πιο ολοκληρωμένο, αλλά πιστεύω, ότι και αυτό το κόμικ αξίζει μια ευκαιρία, έστω και για μια ανάγνωση. Και αν σας αρέσει η ζωγραφική, τότε θα το απολαύσετε πολύ περισσότερο. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Άρθρο του Γιάννη Κουκουλά (από το οποίο είχα μάθει και την ύπαρξη του κόμικ)

The Dregs: κατακάθια, απόβλητα The Dregs: γειτονιά του Βανκούβερ, όπου μένουν κυρίως οι άστεγοι, οι άποροι και γενικότερα οι περιθωριακοί The Dregs: κόμικ της Black Mask, εταιρείας, της οποίας τα κόμικ κάνουν πάταγο στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού (και όχι μόνο) και της οποίας όσα κόμικ έχω διαβάσει με έχουν αφήσει με τις καλύτερες των εντυπώσεων. Και το συγκεκριμένο κόμικ είναι ίσως το καλύτερο από όσα έχω διαβάσει από τη συγκεκριμένη εταιρεία, το καλύτερο που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό από οποιαδήποτε εταιρεία και ένα από τα καλύτερα που έχω διαβάσει γενικώς και επιπλέον, ένα κόμικ, χωρίς το οποίο μάλλον δεν θα ήξερα για τη συγκεκριμένη γειτονιά του Βανκούβερ. Το οποίο Βανκούβερ βρίσκεται ως γνωστόν, στον Καναδά, μια από τις πλέον ευημερούσες χώρες στον κόσμο και μια χώρα που δεν έχει τις τρομακτικές κοινωνικές ανισότητες άλλων χωρών. Ή έτσι πιστεύουμε. Επειδή όμως οι συγγραφείς του κόμικ, Zac Thompson και Lonnie Nadler, είναι κάτοικοι της πόλης και επειδή μας δίνουν μια τελείως διαφορετική εικόνα της, ίσως θα πρέπει να αναθεωρήσω τις απόψεις μου και να θεωρήσω ότι και το Βανκούβερ και ίσως γενικότερα ο Καναδάς δεν είναι απαλλαγμένοι από τα προβλήματα που μαστίζουν τις σύγχρονες κοινωνίες. Απλά τα πράγματα: ο Άρνολντ είναι άστεγος και ναρκομανής και ψάχνει για ένα φίλο του, που έχει εξαφανιστεί, όπως και πολλοί άλλοι άστεγοι. Υποψιάζεται ότι κάποιοι σκοτώνουν τους άστεγους και πουλάνε το κρέας τους στο πιο ακριβό εστιατόριο της πόλης (δεν είναι spoiler: τα μαθαίνουμε αυτά στις εντελώς πρώτες σελίδες). Αρχίζει μια αναζήτηση, ως άλλος Φίλιπ Μάρλοου, για να μάθει το πώς και το γιατί, αλλά η έρευνά του θα έχει κάποια εντελώς απροσδόκητα αποτελέσματα. Καημένε, Άρνολντ! Παρόλο που έχεις το βιβλίο του Τσάντλερ στην τσέπη σου, δεν το έχεις διαβάσει προσεκτικά: εάν το είχες, θα ήξερες ότι το λογοτεχνικό σου πρότυπο, ο Μάρλοου, όπως και όλοι οι ντετέκτιβ των νουάρ μυθιστορημάτων, δεν βγαίνουν ποτέ αλώβητοι, αντίθετα, σε κάθε υπόθεση που αναλαμβάνουν, καταθέτουν και χάνουν κι από ένα κομμάτι της ψυχής τους. Θα ήξερες επίσης, ότι πάντα υπάρχει μια μοιραία γυναίκα στη μέση, θα είχες συνειδητοποιήσει όμως, ότι η δική σου, είναι κατά πάσα πιθανότητα, αποκύημα της διαταραγμένης από τα ναρκωτικά φαντασίας σου. Θα ήξερες επίσης και το σημαντικότερο όλων: στο αυθεντικό νουάρ, ο πραγματικός πρωταγωνιστής είναι η πόλη. Εδώ δεν έχουμε με την ανέμελη και νωθρή αγγλική επαρχία της Άγκαθα Κρίστι, για παράδειγμα. Το νουάρ, ακόμη και στην ευτελέστερη μορφή του, του pulp, δεν νοείται ξεκομμένο από τον αστικό περίγυρο. Άρα, Άρνολντ, θα ήξερες, ότι δεν έχεις να αντιμετωπίσει απλά ένα κοινωνικό σύστημα, αλλά κάτι πολύ περισσότερο: μια ολόκληρη πόλη, την πόλη που νομίζεις δική σου, το Βανκούβερ. Μια πόλη που κάποτε ήταν συνηθισμένη, αλλά πλέον είναι μια πόλη της μεσοαστικής τάξης, έχοντας υποστεί την αστική / οικοδομική ανάπλαση (gentrification αγγλιστί), έχοντας καταβροχθίσει και ξεράσει κάποια από τα παιδιά της, σαν κι εσένα, τα οποία δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν τη μετάλλαξη της και έχοντας μεταβληθεί σε έναν αστικό λαβύρινθο. Και, τέλος, θα ήξερες, Άρνολντ, ότι στο κέντρο κάθε λαβύρινθου βρίσκεται ένας Μινώταυρος, εξοβελισμένος από τον κόσμο των ανθρώπων, χωρίς να είναι δική του ευθύνη και χωρίς να το ζητήσει. Και κάπου εδώ αναλαμβάνει δράση και στήνει το λαβύρινθο ο επίσης εκ Βανκούβερ ορμώμενος σχεδιαστής, Eric Zawadzki, συνεπικουρούμενος από τον κολορίστα Dee Cunniffe, το μόνο της δημιουργικής ομάδας, που δεν είναι ιθαγενής του Καναδά. Ο Ζαγουάντζκι (υποθέτω ότι έτσι προφέρεται στα αγγλικά, αλλά δεν παίρνω κι όρκο :P), μου θύμισε λίγο το σπουδαίο Sean Phillips, όσο αφορά το στιλ του, αλλά πηγαίνει πολλά βήματα παραπάνω (βλασφημία, το ξέρω :lol:? το στήσιμο των καρέ είναι πραγματικά εντυπωσιακό και αξιοποιεί κάθε γωνία σχεδιασμού, κάθε τρόπο, αποδομώντας τα όρια των καρέ και στήνοντάς τα από την αρχή και δημιουργώντας έτσι μια δαιδαλώδη διαδρομή, που μας απομακρύνει από την αλήθεια, ενώ νομίζουμε ότι πλησιάζουμε σε αυτή, δίνοντάς μας την αίσθηση ότι πάντα κάτι μας ξεφεύγει, πάντα υπάρχει κάτι που δεν βλέπουμε ή δεν κατανοούμε. Η χρωματική παλέτα σιγά σιγά ξεθωριάζει: από ένα σημείο και μετά, όταν φτάσουμε στην καρδιά του λαβύρινθου, τα χρώματα δεν έχουν πλέον σημασία. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι δεν μιλάμε για μια απλή κοινωνική και πολιτική καταγγελία, ούτε καν για έναν υπαρξιακό εφιάλτη, αλλά για κάτι πολύ περισσότερο: για τον πλήρη επανακαθορισμό των ορίων του χώρου, που δυστυχώς, συμπαρασύρει και τις ψυχές των ανθρώπων μαζί του, αφού κάθε μετατόπιση του περιβάλλοντα χώρου, προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις στη δική μας ύπαρξη. Νομίζω ότι έγραψα αρκετά, για να σας πείσω να το διαβάσετε και μάλιστα όσο γίνεται συντομότερα. Πιθανόν να μην ενθουσιαστείτε όσο εγώ, αλλά δεν νομίζω ότι θα σας αφήσει αδιάφορους. Εξάλλου, τουλάχιστον ένας συμπατριώτης μας διάβασε το κόμικ και κατέληξε σχεδόν στα ίδια συμπεράσματα με εμένα και μάλιστα δίνοντας έμφαση στα ίδια σχεδόν πράγματα. Κυκλοφόρησε το 2018 σε χαρτόδετο τόμο από τη Black Mask Studios, ο οποίος έχει και εναλλακτικά εξώφυλλα και συλλέγει τα τεύχη 1-4 της πρωτότυπης σειράς. Η αρχική μορφή αυτής της παρουσίασης δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο ιστολόγιο astoixeiotos.wordpress.com

O Anakin Skywalker πέθανε. Ο Darth Vader γεννήθηκε. Και κάνει τα πρώτα του, ασταθή, βήματα στον κόσμο της σκοτεινής πλευράς της δύναμης. Και αμέσως, αναλαμβάνει να εξαλείψει τους ελάχιστους Jedi που απέμειναν από την Order 66, και να καθιερώσει την κυριαρχία της αυτοκρατορίας και του Palpatine/Darth Sidious. Στην πορεία, θα δημιουργήσει το πρώτο του dark-powered lightsaber, χρησιμοποιεί το σώμα των Inquisitors για τους δικούς του σκοπούς, βρίσκει ένα αρχαίο τεχνούργημα των Sith και μαζί με αυτό το καινούριο του σπίτι, το απειλητικό Fortress Vader. Και εν τέλει, καταστρέφει οριστικά την όποια επαφή του είχε απομείνει με την light side, και γίνεται η πιο τρομακτική δύναμη του γαλαξία, μαριονέτα όμως ακόμα στα χέρια του αυτοκράτορα. 2ο volume του Darth Vader από τη Marvel, αυτή τη φορά από τα χέρια του Charles Soule, ο οποίος είναι τέτοιο fanboy, αλλά και τόσο καλός συγγραφέας, ώστε πλέον έχει αναλάβει τον κύριο ρόλο στη διαμόρφωση του κομιξικού Star Wars σύμπαντος. Εδώ, όπως και ο προκάτοχος του Kieron Gillen, έχει τον άχαρο ρόλο να γεμίσει τα κενά, να πατήσει δηλαδή πάνω σε ότι έχουν δημιουργήσει οι ταινίες, να αποτελέσει τη γέφυρα μεταξύ της 3ης και της 4ης, να δώσει απαντήσεις σε κάποια κενά αυτών, αλλά και να προσπαθήσει να βρει μια μικρή γωνίτσα για να πει και αυτός τη δική του ιστορία. Και τα καταφέρνει αρκετά καλά, δίνοντας μας έναν αρκετά απειλητικό Vader, ο οποίος όμως βγάζει και κάποιες αγωνίες και δισταγμούς, μέχρι να κάνει απολύτως δικό του, τον τραγικό του ρόλο ως δυνάστη του γαλαξία και ως ενός αδίστακτου εκτελεστή. Και με την τελική του αναζήτηση, αλλά και ταυτόχρονα παιδική, να βρει δηλαδή το ρόλο του, να γίνει αποδεκτός αλλά και να δημιουργήσει ένα "σπίτι" που δεν είχει ποτέ από μικρός, καταφέρνει να δημιουργήσει μια εστία κακού στο Mustafar, στον φλεγόμενο πλανήτη, εκεί όπου τελείωσαν όλα και ξαναξεκίνησαν από την αρχή. Και είναι τυχερός ο Soule, που έχει μαζί του, και στα 25 τεύχη που κράτησε αυτό το volume, τον Giuseppe Camuncoli, από τους λίγους που κατέχουν τόσο καλά τη σκηνοθεσία και το στήσιμο των καρέ με τρόπο που και εντυπωσιάζει αλλά και δημιουργεί δέος. Από τους γρήγορους σχεδιαστές και αυτός, με μεγάλη εμπειρία σε Amazing και Superior Spider-Man, Daken, αλλά και το τωρινό Bounty Hunters και το Undiscovered Country στην Image, εντυπωσιάζει με τις σκηνές μάχης, "τρομάζει" με τα κοντινά του στη μάσκα του Vader, τόσο ώστε νομίζεις ότι ακούς τη φωνή του James Earl Jones. Ειδικά στο τελευταίο arc και στον φλεγόμενο πλανήτη Mustafar, o συνδυασμός της πύρινης κόλασης με τους κεραυνούς της Δύναμης, είναι πανέμορφος και τρομερά επιβλητικός. Από τις ελάχιστες, αν όχι η μοναδική σειρά της Marvel των τελευταίων ετών, η οποία κράτησε τον σχεδιαστή της για τόσα πολλά συνεχόμενα τεύχη και το πλεονέκτημα αυτό, στο επίπεδο και την ποιότητα του υλικού, είναι εμφανές. 25 τεύχη και ένα annual, 4 trades ή ένα Omnibus, όπως και να το διαβάσετε, αξίζει η προσπάθεια. Δεν προσέφερε κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο και καινούριο, αλλά είναι καλοφτιαγμένο συνολικά. Δοκιμάστε το!

Η πρώτη δουλειά της Αγγελικής Σαλαμαλίκη μας μεταφέρει στο Παρίσι του 1930. Ο ομώνυμος πρωταγωνιστής, Γάλλος διάσημος ντετέκτιβ στο παρελθόν, έχει επιστρέψει στο Παρίσι κατεστραμμένος, τόσο οικονομικά λόγω του Κραχ του 1929, όσο και συναισθηματικά επειδή τον έχει αφήσει η γυναίκα του. Μαζί του και πάντα στου πλάι του, μια δημοσιογράφος-φίλη με την οποία μοιράζονται ένα ένοχο μυστικό. Ένα πρόσωπο από το παρελθόν του Charlatan κάνει την εμφάνιση του στο Παρίσι και......... Το Monsieur Charlatan ξεκίνησε ως web-comic, και με τη βοήθεια του indiegogo και της kickstarter πλατφόρμας του, κατάφερε να φτάσει και στην έντυπη μορφή του, μαζεύοντας μάλιστα πάνω από €7.000! Το βιβλίο είναι μεγάλου μεγέθους,γερό, με μαλακό εξώφυλλο, και το χαρτί είναι illustration, βαρύ και ανθεκτικό. Γενικά, η ποιότητα έκδοσης είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα και οι 220 σελίδες του, μαζί με το μέγεθος και την ποιότητα του χαρτιού, κάνουν τα €15,00 μια πολύ καλή τιμή. Στο ευρύ κοινό διατέθηκε στο Comicdom του 2017. Το γεγονός ότι ξεκίνησε την πορεία του ως web-comic γίνεται εμφανές στα πρώτα κεφάλαια οπότε και η δράση "πετάει" από καρέ σε καρέ, χωρίς ιδιαίτερη σύνδεση μεταξύ τους. Στην πορεία όμως ομαλοποιείται και αποκτά έναν κανονικό ρυθμό. Η ιστορία δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά είναι ωραία δοσμένη και 1-2 twists είναι έξυπνα και ωραία τοποθετημένα στην ροή της ιστορίας. Το σχέδιο είναι "καρτουνέ", αλλά καλοδουλεμένο και όχι πρόχειρο και οι χρωματισμοί είναι άλλοτε φωτεινοί και άλλοτε μουντοί, πάντοτε όμως ταιριαστοί. Δεν δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στους διαλόγους, αλλά στη δράση και στα γρήγορα εναλλασσόμενα και εντυπωσιακά καρέ. Σαν γενική αίσθηση, θα το κατατάξω στα κόμικ που εγώ αποκαλώ "κινηματογραφικά". Κόμικς δηλαδή στα οποία οι σελίδες γυρίζουν πάρα πολύ γρήγορα, διαβάζονται πάρα πολύ γρήγορα (το διάβασα ολόκληρο σε μισή ώρα) αλλά και δυστυχώς ξεχνιούνται εξίσου γρήγορα. Ίσως είναι άδικο γιατί, ειδικά στο σχέδιο, η Σαλαμαλίκη έχει κάνει καλή δουλειά και σίγουρα δεν "ξεπέταγε" τις σελίδες της. Τα περισσότερα καρέ έχουν ωραίες λεπτομέρειες και έχουν πολύ γούστο και καλαισθησία. Για ελληνική δουλειά την θεωρώ πάρα πολύ καλή και θα πρότεινα σε όλους να τη διαβάσουν. Από τις καλύτερες πρώτες εντυπώσεις που έχω αποκομίσει από πρωτοεμφανιζόμενο δημιουργό, η Σαλαμαλίκη στη πορεία μας έχει δώσει 3 τεύχη από την σειρά "Η Μητρόπολη του Χρυσού" (Jemma Press) αποδεικνύοντας ότι ήρθε για να μείνει και να πρωταγωνιστήσει στα ελληνικά κομιξικά δρώμενα.

H S.A.S. (Special Air Service) είναι οι ειδικές δυνάμεις της Βρετανικής Αεροπορίας, και από τα πιο επίλεκτα τμήματα ειδικών δυνάμεων στον βρετανικό στρατό, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Η συγκεκριμένη σειρά τριών άλμπουμ 50+ σελίδων, εξιστορεί την δημιουργία αυτής της επίλεκτης μονάδας, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, στις ερήμους της βόρειας Αφρικής. Με έμφαση στους ιστορικούς χαρακτήρες οι οποίοι ήταν από τους πρωταγωνιστές στην δημιουργία της, αλλά και στις δυσκολίες που συνάντησαν, τις αποτυχίες και τις επιτυχίες, αλλά και στην τραγικότητα της απώλειας ζωών, η ιστορική παρουσίαση είναι τεκμηριωμένη και πλήρως επεξηγηματική. Στέκει όμως σαν κόμικ; Για να απαντήσω γρήγορα την ερώτηση, ναι, στέκει. Αν έχεις κάποιο ενδιαφέρον για το αντικείμενο και την ιστορική περίοδο, όπως έχω εγώ, πιστεύω ότι μένεις ικανοποιημένος, τόσο από την ακρίβεια της ιστορικής πληροφορίας, όσο και με την παρουσίαση της. Σωστός ρυθμός, αποφυγή τεραστίων λεζάντων με exposition, όλα μια χαρά και στρωτά και ο άγνωστος, σε εμένα, συγγραφέας Vincent Brugeas, μας τα δίνει όλα με τον τρόπο και την ταχύτητα που πρέπει. Το ζήτημα είναι όμως, ότι είναι όλα και σχετικά safe. Σαν να βλέπεις μια χολυγουντιανή ταινία, περιμένεις τι θα γίνει σε κάθε σημείο του κάθε τεύχους. Αρχικά θα αποτύχουν, μετά θα πετύχουν, κάποιος θα χάσει ένα φίλο του και θα το ρίξει στο ποτό και θα πλακωθεί με κάποιον ανώτερο του, όλα θα οδηγηθούν σε μια τελική επικράτηση όπου θα κερδίσουν οι καλοί, οι ανώτεροι δεν μπορούν να καταλάβουν ποτέ την αξία όσων τρέχουν την μονάδα κλπ κλπ. Και για να μην παρεξηγηθώ, όλα είναι δοσμένα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, και ίσως κάποιος με λιγότερες παραστάσεις σε ταινίες και βιβλία, να τα κατάπινε όλα περισσότερο αμάσητα. Και πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι πρόκειται για ιστορικά γεγονότα, οπότε δεν υπήρχει περιθώριο φαντασίας και αυτοσχεδιασμού. Απλά όλα ήταν ΠΛΗΡΩΣ αναμενόμενα, ωραία, αβίαστα, αλλά αναμενόμενα. Και στο σχέδιο, έχουμε ακριβώς όλα όσα περιγράφω παραπάνω. Ο, επίσης άγνωστος σε εμένα, Thomas Legrain, παραδίδει μια όμορφη δουλειά, προσεγμένη, με λεπτομέρεια σε ανθρώπους, πρόσωπα, όπλα και οχήματα, χωρίς να "κλέβει" πουθενά. αλλά και ταυτόχρονα, μην τολμώντας πουθενά. Αν έχετα διαβάσει 10-20-30 BD από το 80-90 και μετά, τα έχετε δει όλα όσα χρησιμοποιούνται εδώ. Και πάλι τονίζω ότι όλα είναι πανέμορφα, και πάλι θα ξαναγράψω ότι δεν βρίσκω τίποτα να του προσάψω, πέρα από το ότι δεν είδα τίποτα διαφορετικό, τίποτα πρωτοποριακό σε σχέση με εκατοντάδες άλλα γαλλοβελγικά που είναι εκεί έξω. Με λίγα λόγια, nothing to write home about που λένε και στο Διακοφτό. Το διάβασα νεράκι σε ηλεκτρονική μορφή από την Europe Comics, έχοντας προηγηθεί ή εκδοτικη έναρξη της σειράς από τη Le Lombard, αλλά και η μετάφραση και κυκλοφορία της στα αγγλικά από τη Cinebook. Όλα καλά, αλλά πολύ forgettable ρε παιδί μου. Έχει η γαλλοβελγική σκηνή τέτοια, ένα σωρό. Για γρήγορη ανάγνωση και χωρίς πολύ προσοχή πάντως, όπως εγώ που ήμουν στο πλοίο προς Σύρο, μια χαρά μου έκατσε.

Ένα κόμικ που ο ίδιος ο συγγραφέας χαρακτηρίζει εύστοχα "no-genre". Η ιστορία της εξαμελούς οικογένειας Pike που κατοικεί στο Royal City. Ο Thomas Pike, ο μικρότερος γιος, είναι ένας εσωστρεφής έφηβος που δεν κοινωνικοποιείται άνετα και του αρέσει να γράφει. Όταν χάνει τραγικά και κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες τη ζωή του ως έφηβος, όπως είναι φυσικό, επηρεάζεται όλη η οικογένεια. Κάθε μέλος γεμίζει το κενό με την δική του εκδοχή για τον παρελθοντικό ή μελλοντικό Tom. Χωρίζεται σε τρία θεματικά arcs. Στο πρώτο, με όνομα "Next of kin", γνωρίζουμε την οικογένεια στο σήμερα και τις σχέσεις μεταξύ τους. Στο "Sonic Youth" πηγαίνουμε στα παιδικά χρόνια των χαρακτήρων και γνωρίζουμε τον πραγματικό Thomas και τις σκέψεις του, ενώ στο τρίτο και τελευταίο, με όνομα "We All Float On" μαθαίνουμε λεπτομέρειες για τον θάνατο του Thomas και έχουμε το τελικό resolution. Ο δημιουργός εξηγεί ότι σε αντίθεση με άλλες ιστορίες, όπως το Sweet Tooth, ξεκίνησε το Royal City χωρίς να έχει αποφασίσει το τέλος ή τη διάρκεια. Γράφει ότι μετά το δεύτερο arc άρχισε να "βλέπει" ξεκάθαρα το τέλος του κόμικ και πως ο κόσμος αυτός που ξεκίνησε να χτίζει δεν τον εξυπηρετούσε για κάτι πιο μακροσκελές. Και ομολογώ πως αυτό είναι εμφανές όταν το διαβάζεις. Μπορείς να διακρίνεις ότι άρχισε αφήνοντας πολλά περιθώρια ανάπτυξης, χωρίς όμως αυτό να φαίνεται άσχημο ή ημιτελές μετά το επιλεγμένο τέλος. Στο σενάριο κάνει αυτό που ξέρει καλά: αναπτύσσει χαρακτήρες, πλέκει τις σχέσεις τους και τους συνδέει με το περιβάλλον τους. Όλα τα μέλη της οικογένειας γράφονται προσεκτικά από το πρώτο μέχρι το τελευταίο τεύχος ώστε να είναι ρεαλιστικά και να μπορείς εύκολα να ταυτιστείς μαζί τους. Ο Patrick είναι συγγραφέας, παντρεμένος με σταρ του Hollywood, και έχει κολλήσει μετά την επιτυχία του πρώτου βιβλίου του. Η Tara είναι αρχιτέκτονας/πολιτικός μηχανικός και έχει μία ιδέα που προϋποθέτει το γκρέμισμα του εργοστασίου που δουλεύει ο σύζυγός της και δούλευε η οικογένειά της - ένα σημαντικό κτίσμα με συμβολική σημασία για την πόλη, αλλά και την ιστορία μας. Ο Richie είναι αλκοολικός και ναρκομανής, μπλεγμένος οικονομικά και αποκομμένος από την υπόλοιπη οικογένεια. Η μητέρα, Patricia, είναι αφοσιωμένη στην εκκλησία και ο πατέρας, Peter, στη συλλογή και την επιδιόρθωση παλιών ραδιοφώνων. Είναι ένα σεναριακά απλοϊκό slice of life που μπορεί να σε επηρεάσει ευθέως ανάλογα με το χώρο που θα του δώσεις. Σχεδιαστικά είναι ο κλασσικός Lemire. Αν έχετε δει αλλού το σχέδιο του μάλλον δεν υπάρχει κάτι πολύ διαφορετικό εδώ. Ωστόσο κάποιες από τις σουρεαλιστικές του απεικονίσεις με τα ραδιοφωνικά σήματα (τα οποία είναι το εικαστικό θέμα -ας πούμε- αυτής της σειράς) μπορεί να σας μαγέψουν. Η παλέτα των χρωμάτων είναι κατά βάση γήινη. Προσωπικά δεν είμαι τεράστιος fan του σχεδιαστικού του στυλ, αλλά δεν υπήρχε καμία δυσάρεστη έκπληξη. Ακόμα μια φορά, όπως παρατηρώ συχνά τελευταία στα κόμικ που διαβάζω, πολύ δυνατό σημείο ήταν η χρήση των σιωπηλών σελίδων. Η σειρά ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2017 και ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο του 2018 στα 14 τεύχη. Στα τρία βασικά πόστα είναι ο Lemire, ενώ στο lettering ο Steve Wands. Περιττό να πω ότι με υπερενθουσίασε και το προτείνω σε οποιονδήποτε γνωρίζει ή θέλει να γνωρίσει τον συγγραφέα. Στην χειρότερη, θα σας συγκινήσει. Κάτι αρκετά ιδιαίτερο με αυτό το κόμικ είναι ότι - λόγω κυρίως του δεύτερου story arc που ανέφερα παραπάνω και γυρνάει πίσω στα '90s - ο Lemire επιμελήθηκε μια playlist με indie rock τραγούδια της εποχής και τα αντιστοίχησε σε κάθε τεύχος. Αντίστοιχα, δημοσιεύτηκαν και κάποια variants-φόρος τιμής σε albums της εποχής.

Τι είναι ο άνθρωπος τελικά; Πως γνωρίζει πραγματικά τον κόσμο; Μέσω της εμπειρίας ή της φαντασίας; Τι δίνει νόημα στη ζωή; Καταρχάς, έχει νόημα από μόνη της ή πρέπει να της το δώσουμε εμείς; Τελικά, είναι κοινωνικό ον ή μπορεί να ζήσει μια ζωή κλεισμένος σε ένα φάρο, μακριά από την ανθρώπινη επαφή; Αντέχει μόνος του; ή καλύτερα, μπορεί να ζήσει μια ποιοτική ζωή χωρίς άλλου ανθρώπους; Πότε θα σταματήσουν οι ερωτήσεις αυτής της παρουσίασης; Με όλα αυτά τα ερωτήματα(πλην του τελευταίου) ασχολείται το αριστουργηματικό Alone του μετρ του ασπρόμαυρου σχεδίου και της noir αισθητικής των έντονων κοντράστων, Christophe Chabouté. Πραγματικά δε θέλω να εισχωρήσω σε λεπτομέρειες της πλοκής, για να μη καταστρέψω την μοναδική ροή των γεγονότων που όσο προχωρά η ανάγνωση σε ξαφνιάζουν και σε μαγνητίζουν. Δίνοντας το γενικότερο πλαίσιο λοιπον, η ιστορία κυλά γύρω από τον μοναδικό κάτοικο ενός φάρου, τον οποίο συχνά πυκνά επισκέπτεται ένα πλοίο, μεταφέροντας τρόφιμα για να τον εφοδιάσουν. Ποτέ ωστόσο δεν υπάρχει επικοινωνία μεταξύ των δύο πλευρών. Και εδώ γεννιέται το ερώτημα: γιατι; Η απάντηση βρίσκεται στη ανάγνωση του βιβλίου, που σας συστήνω οπωσδήποτε να ξεκινήσετε. Προσωπικά ήταν μια ιστορία που μου δίδαξε πως αναπτύσσεται μια αφήγηση σχεδόν αποκλειστικά με τις εικόνες. Οι διάλογοι είναι λιγοστοί(είναι πολύ κοντά στο βουβό κόμικ) και παρά τις πολλές σελίδες του(συγκεκριμένα 384) του, ολοκληρώνεται μέσα σε μία βραδιά. Κάτι που φυσικά δεν προτείνω, διότι έτσι δε θα απολαύσετε το μοναδικό ασπρόμαυρο σχέδιο το οποίο αξίζει να χαζεύετε για ώρα. Κάποια καρέ είναι τόσο απλά και ταυτόχρονα τόσο περίπλοκα, που δε γίνεται να τα προσπεράσεις. Είναι μια μοναδική εμπειρία, όπως καταλαβαίνετε, ανήκει στα αγαπημένα μου κόμικ. Αν μπορούσα να το συνδέσω με κάποιον άλλο δημιουργό, θα έλεγα πως συγγραφικά μου θυμίζει την απλότητα του Jarmusch, ενώ σε επίπεδο σχεδίου τα πυκνά σχέδια φέρνουν στο μυαλό, τον επίσης αγαπημένο Eduardo Risso. Διαβάστε το, αξίζει. ΥΓ: Διαβάστηκε σε 3 μέρες, με κάμποσες ώρες μελέτης του σχεδίου, από Faber κ Faber- με ποιοτική βιβλιοδεσία και ποιότητα σελίδων, και σε προσιτή τιμή, νομίζω αξίζει πραγματικά. Η πρώτη έκδοση ήταν από Gallery 13

Ο Mister Invincible είναι ο προστάτης των αδυνάμων, υπερασπιστής του Νόμου, ο Καλός Σαμαρείτης που βοηθάει την τυφλή Δικαιοσύνη να περάσει τον δρόμο! Δεν πετάει, δεν έχει υπεράνθρωπη δύναμη, ούτε κάποιον παράγοντα ίασης... απλά κάμπτει τους κανόνες των κόμικς! Δημιούργημα του Pascal Jousselin και χρωματισμένος από την Laurence Croix, ο Mister Invincible (Imbattable στην χώρα του ροκφόρ και της σαμπάνιας), εμφανίστηκε στις σελίδες του θρυλικού Spirou το 2013, προκαλώντας αρκετή βαβούρα. Με την καλή έννοια πάντα, γιατί αυτά που σκαρφίζεται ο Jousselin είναι εξαιρετικά πρωτότυπα και αστεία. Δεν συμβαίνει συχνά πια ένα χιουμοριστικό κόμικ να βοηθάει στην πρόοδο του μέσου, αλλά το Mister Invincible αποτελεί εξαίρεση. Οι περιπέτειες του Mister Invincible κυμαίνονται από μονοσέλιδες διασώσεις γατών σε μια γαλλική κωμόπολη ως την πολυσέλιδη αντιμετώπιση χρωμο-τρομοκρατών στην Ουάσιγκτον. Με εφευρετικότητα, οικονομία και φρεσκάδα ο Jousselin στήνει ένα πολύ φρέσκο κόμικ. Δείτε τις από πάνω σελίδες, μην χαραμίζω (ηλεκτρονικό) μελάνι. Στα γαλλικά έχουν κυκλοφορήσει δύο τόμοι από τις εκδόσεις Dupuis (2017 και 2018), συν ένα αλμπουμάκι, με πρωταγωνιστή τον Jean-Pierre, αστυνόμο και συχνό sidekick του Mister Invincible. Το 2018 μεταφράστηκαν στα αγγλικά τα δύο βασικά άλμπουμ από την Europe Comics και το 2020 κυκλοφόρησαν (υποθέτω με την ίδια μετάφραση) σε έντυπη μορφή από την Magnetic Press. Διαβάστε το σε οποιαδήποτε μορφή!

Αυτό το φανζινάκι το βρήκα στο φετινό Comicdom, αλλά στην πρώτη εσωτερική σελίδα γράφει ως χρονολογία το 2017, άρα υποθέτω, ότι κυκλοφόρησε τότε. Δημιουργός του είναι ο Orestix (Ορέστης Ερμείδης), μεγάλος θαυμαστής των γαλλικών χιουμοριστικών κόμικς και γνωστός μας από το "Κουπέ", ο οποίος εδώ μας δίνει μια αρκετά πειραγμένη εκδοχή του διάσημου παραμυθιού, το οποίο έχει τοποθετήσει στην Άγρια Δύση με τον Λύκο Λουκ στο ρόλο του κακού. Το φανζίν περιέχει και μια δεύτερη ιστορία, με τον πολύ χαρακτηριστικό τίτλο "Wrong Story", η οποία κινείεται σε ένα παρόμοιο ύφος με αφορμή, αυτή τη φορά, το παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας. Ευχάριστη παρωδία, που παρά το μικρό μέγεθος της ιστορίας έχει διάφορες αναφορές σε γουέστερν, αλλά και κόμικς. Φυσικά, δεν ξεπερνά το όριο του ανέκδοτου, μιας και δεν ήταν και ο σκοπός του δημιουργού αυτός, αλλά έχει ενδιαφέρον και μια ιδιόρρυθμη αίσθηση του χιούμορ. Και βέβαια, έχει και ένα πολύ ωραίο σχέδιο από ένα δημιουργό, που ξέρει καλά τα γαλλοβελγικά κόμικς. Ωραία έκδοση σε μικρό μέγεθος, με ζωντανά χρώματα και ιλουστρασιόν χαρτί. Σημαντικό πλεονέκτημα και η πολύ λογική τιμή (3 ευρώ, αν θυμάμαι καλά). Δεν πρόκειται για κάτι τρομερό και φοβερό, είναι περισσότερο άσκηση ύφους και φόρος τιμής στα αγαπημένα κόμικς του δημιουργού, αλλά εμένα ως σύνολο με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο και το συνιστώ. Ελπίζω ο Orestix να δοκιμάσει σύντομα τις δυνάμεις του και σε κάτι πιο φιλόδοξο, γιατί, όπως φαίνεται, μπορεί να μας προσφέρει πάρα πολλά ακόμη. Κάποια πράγματα για το δημιουργό μπορείτε να διαβάσετε σε αυτό το άρθρο.

Υπάρχουν αυτοί που γλείφονται με τα omnibus της Marvel και της DC, υπάρχουμε κι εμείς που κάθε χρόνο περιμένουμε το νέο τόμο άλμπουμ τεύχος τευχίδιο της σειράς ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΜΕΓΑΛΑ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ του @Lord Makro (κατά κόσμο Χρήστος Μακροζαχόπουλος). Πρόκειται για μικρές μικρές αυτοεκδοσούλες που παρωδούν διάφορους χαρακτήρες και franchize της ποπ κουλτούρας. Η αρχή έγινε το 2017 και μέχρι σήμερα έχουν βγει τα εξής: Ο Βαγγέλης ο Τζεντάι και ο Δράκος Ο Γιάννης Μάους και ο Μυστηριώδης Χάρτης Ο Θανάσης Χουλκ - Γύρο με απ' όλα Ο Τάκης Νυκτερίδας και η Απειλή του Πιγκουΐνου

Κανονικά πήγαινα για ποστ στο "τι διαβάσατε τελευταία" αλλά κατέληξα να γράφω 1-2 παραγράφους οπότε λέω δεν το πετάω εδώ; By Chance or Providence της Becky Cloonan λοιπόν. Τρία τεύχη της Image που βγήκαν κάπου το 2017 με τίτλους Wolves, The Mire και Demeter. Short story format, θεματολογικά αντλεί το υλικό από τον ευρωπαϊκό μεσαίωνα και τις λαϊκές του παραδόσεις. Χωρίς να συγκεκριμενοποιεί τόπους και χρόνους μιας και ήθελε να το αφήσει επίτηδες ασαφές, η πρώτη ιστορία πρέπει να διαδραματίζεται στην Γερμανία (τύπος ερωτεύεται τύπισσα, βασιλιάς πληρώνει τύπο για να σκοτώσει λυκάνθρωπο, λυκάνθρωπος είναι η τύπισσα, τύπος καταριέται την τύχη του), η δεύτερη και η τρίτη Βρετανία. Στην δεύτερη παίζει ένας απαγορευμένος έρωτας και ο ακόμα πιο απαγορευμένος καρπός του και στην τρίτη το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει μια γυναίκα για να μην χάσει τον έρωτα της ζωής της. Οκ, θυμίζει ανθολογία και γενικά αυτές έχουν ταβάνια χαμηλά, αλλά με κέρδισε αφενός το φοβερό artwork (και το ακόμα ωραιότερο concept art στο τέλος του βιβλίου) αφετέρου το ότι οι ιστορίες μου θύμισαν σενάρια του Tom Moore τον οποίο βρίσκω τον καλύτερο animator στην Ευρώπη την τελευταία δεκαετία. Μακάρι η κυρία Cloonan να ψηνόταν για μεγαλύτερες ιστορίες, έχει μια γυναικεία ματιά που λείπει από το φανταστικό αρκετά και πιστεύω θα έκανε ωραία πραγματάκια αν είχε το χώρο μιας πολύτευχης σειράς, συν ότι γράφει αρκετά ατμοσφαιρικά και σκοτεινά. Μια αναφορά και στην Lee Loughridge, την χρωματίστρια της σειράς που κάνει ο,τι μπορεί για να σταθεί όρθια δίπλα στο σχέδιο της Cloonan. image

Έχετε ακούσει για τον θρύλο του Κόναν του Βάρβαρου? Φυσικά. Έχετε ακούσει για τον θρύλο του Πόναν του Μάρμαρου? Όχι? Αυτόν ακριβώς τον θρύλο έρχεται να μας διδάξει ο καθ ύλην αρμόδιος σε τέτοια θέματα, Γιάννης Ρουμπούλιας. Ο σπουδαίος δημιουργός έφτιαξε μία ιστορία με την μορφή αυτοέκδοσης, η οποία φέρει τον τίτλο “Πόναν ο Μάρμαρος - Μπράτσα, μάγια και καράτε!” και την κυκλοφόρησε στο ComicDom 2017 (για την ακρίβεια στις 7 Απριλίου). Πρόκειται για μία ασπρόμαυρη παρωδία του Κόναν. Όπως μου εκμυστηρεύτηκε ο ίδιος ο δημιουργός, η ιδέα του Πόναν υπήρχε στο μυαλό του από το Λύκειο και τώρα που ωρίμασαν (λάθος χρήση της λέξης! ) οι καιροί, βγήκε στην επιφάνεια. Η έκδοση θυμίζει fanzine, αλλά γενικά είναι αρκετά προσεγμένη. Έχει καλής ποιότητας σελίδες και η βιβλιοδεσία έχει γίνει με συνδετήρες. Στο εσωτερικό του οπισθόφυλλου υπάρχει ένα ολοσέλιδο σκίτσο του Πόναν, από τον Μάνο Λαγουβάρδο. Είχαμε συνηθίσει εδώ κι αρκετό καιρό τον Ρουμπούλια να δημιουργεί τον κόσμο του Δρακοφοίνικα και ο Πόναν ήταν ένα διάλειμμα από την σοβαρότητα. Είχε πλάκα το ατημέλητο στιλ, τόσο στο σενάριο όσο και στο σχέδιο, που και πάλι όμως έβγαζε επαγγελματισμό και εμπειρία. Σεναριακά είχε μία βάση και μία υπόθεση, αλλά το ζητούμενο είναι να γελάσει ο αναγνώστης με την παρωδία κι αυτό το πέτυχε και με το παραπάνω. Το σχέδιο, λεπτομερές κι αυτό, έβγαζε με την σειρά του κωμικά στοιχεία και συνέβαλε στην απόλαυση. Σίγουρα θέλω αυτός ο ήρωας να μείνει. Έναν χρόνο αργότερα και συγκεκριμένα στις 20/04/2018, ο Πόναν ξαναχτυπά! Ο δημιουργός, στα πλαίσια του ComicDom 2018, επαναφέρει στο προσκήνιο τον ήρωά του και μας χαρίζει μία νέα του ιστορία, που φέρει τον τίτλο: “Πόναν ο Μάρμαρος - Η επέλαση των Μαρμάρων!”. Γι' άλλη μία φορά ο Γιάννης Ρουμπούλιας, μέσα από την καφρίλα και τον ορισμό του "κουφού", μας ταξιδεύει στον μυθικό κόσμο του Πόναν και της παρέας του. Στο δεύτερό του τεύχος διέκρινα μία πιο στρωτή υπόθεση με αρχή, μέση και τέλος. Επίσης φτάνουμε μέχρι την Μαρμαρία, όπου θα γνωρίσουμε πολλούς από τους συμπατριώτες του πρωταγωνιστή, καθώς και δύο προσωπικότητες που ξεχωρίζει. Πρόκειται για τον παιδικό του έρωτα, την πεντάμορφη Βαλεριάνα και τον Τσακόναν, τον πατέρα του, μέσω του οποίου ο δημιουργός θέλησε να αποτίσει φόρο τιμής σε έναν αξέχαστο ηθοποιό των 80s. Και φυσικά απαντάται ένα ερώτημα που μας ταλάνιζε όλους εμάς τους απανταχού κομικσόφιλους. Μιλάω για το πώς ήρθε στα χέρια του Μάρμαρου ο περιβόητος Φλάφης. Από εκεί και πέρα το χαβαλετζίδικο χιούμορ ήταν σχεδόν σε κάθε καρέ της ιστορίας και μπορώ να πω ότι πέρασα όμορφα διαβάζοντάς την. Νομίζω ότι η ιστορία αυτή ήταν καλύτερη από την προηγούμενη του Πόναν. Το σχέδιο είναι χαρακτηριστικό του δημιουργού. Είναι εκφραστικότατο και πλούσιο. Λέω πλούσιο, διότι ο αναγνώστης θα βρει μία πληθώρα από διαφορετικούς χαρακτήρες (πρωταγωνιστές και κομπάρσους) να παρελαύνουν στα καρέ. : Και φυσικά ο αγαπημένος μου χαρακτήρας είναι αυτό το περίεργο τρωκτικό που ακολουθεί τον Πόναν και κάνει διάφορες σκέψεις ανάλογα με την περίσταση. Και δεν θα λέγαμε ότι μένει μόνο στις σκέψεις. Ο χρόνος πέρασε, ήρθε το επόμενο ComicDom (στις 19/04/2019) κι ο Πόναν ξαναήρθε φρέσκος στα χέρια μας, με την ιστορία “Πόναν ο Μάρμαρος - Τσαντίλα, ο βασιλιάς των τεράτων”. Ο θρυλικός Πόναν, λοιπόν, ξεκινάει γι' ακόμα μία από τις περιπέτειές του. Αυτή την φορά έχει να αντιμετωπίσει τον Τσαντίλα, τον βασιλιά των τεράτων, ο οποίος είναι όνομα και πράγμα! Ο Ρουμπούλιας συνεχίζει να κάνει χαβαλέ και να εδραιώνει τον χαρακτήρα του, ενώ ταυτόχρονα κάνει τους αναγνώστες να διασκεδάζουν με το έξυπνο χιούμορ του. Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι το γεγονός ότι μπορεί η ιστορία να παρουσιάζει σημαντικά κωμικά και σατιρικά στοιχεία, το σενάριο όμως εμφανίζει συνοχή και είναι ολοκληρωμένο. Θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν πολλά inside jokes, με αποκορύφωμα τον φόρο τιμής στους δύο δασκάλους του δημιουργού, Σπύρο Ορνεράκη και Ηλία Ταμπακέα. Και φυσικά, μετά από τόσες ιστορίες, αρχίζει ο ξακουστός Φλάφης να αποκτά τις δυνάμεις που όλοι οι φαν του, περίμεναν! Γενικά το κατατάσσω στα καλύτερα (αν όχι το καλύτερο) φανζίν που βγαίνει κάθε χρόνο. Το σχέδιο, ενώ νιώθεις ότι είναι ατημέλητο, αποδεικνύει για πολλοστή φορά ότι ο Ρουμπούλιας απλά ΔΕΝ μπορεί να σχεδιάσει άσχημα. Ενισχύει εκεί που πρέπει το χιούμορ κι εντείνει τις περιπετειώδεις σκηνές. Το ασπρόμαυρο χρώμα και το μελάνωμα είναι εξαιρετικά, με το μόνο μου παράπονο να είναι τα μικρά καρέ, που έκαναν το σχέδιο να ασφυκτιά. Η έκδοση, πιστεύω ότι αξίζει και με το παραπάνω τα λεφτά της. Έχει καλής ποιότητας χαρτί κι αξιοπρεπή εκτύπωση. Πολλά μπράβο!

Η Jemma Press κάνει πάντα υπέροχες επιλογές και μας προσφέρει πάντα εξαιρετικές εκδόσεις. Φυσικά, η νέα της εκδοτική προσπάθεια δεν ξεφεύγει από αυτό τον κανόνα και ως αποτέλεσμα έχουμε στα χέρια μας ένα καλό BD, ίσως όχι το καλύτερο που θα μπορούσαμε να δούμε στα ελληνικά, αλλά σίγουρα καλό. Όπως είναι σαφές από τον τίτλο και τη σύνοψη, η ιστορία ανήκει στον κύκλο της Σκανδιναβικής Μυθολογίας, μια θεματική ενότητα στην οποία - περιέργως - οι Γάλλοι κομίστες έχουν εισχωρήσει δυνατά τα τελευταία χρόνια, και συγκεκριμένα αναφέρεται στην Οδύσσεια μιας ομάδας πολεμιστών, οι οποίοι με επικεφαλής μια Βαλκυρία επιχειρούν να φτάσουν στην Άσγκαρντ, προκειμένου να πείσουν τον Οντίν, βασιλιά των θεών του Σκανδιναβικού Πάνθεου, να σταματήσει το αφόρητο ψύχος που καταστρέφει τη Μίντγκαρντ (η Γη στη σκανδιναβική Μυθολογία) . Μην περιμένετε τίποτα εντυπωσιακό ή καινοτόμο από πλευράς σεναρίου, αρκεστείτε σε μια στρωτή αφήγηση, χωρίς ιδιαίτερες φιλοδοξίες. Αντίθετα, το σχέδιο του Drazen Kovacevic και τα χρώματα του Simon Champelovier είναι πολύ πετυχημένα και αναδεικνύουν πολύ όμορφα όλη τη μουντάδα της συγκεκριμένης ιστορίας και μας προσφέρουν και εντυπωσιακές απεικονίσεις μαχών και τεράτων. Η ιστορία ολοκληρώνεται σε δύο τόμους, οι οποίοι τιτλοφορούνται "Πολικό Ψύχος" (2017) και "Ο Δέκατος Κόσμος" (2018) αντίστοιχα. Η έκδοση είναι πολύ καλή και η μετάφραση του Σπύρου-Ευάγγελου Αρμένη ρέει στρωτά. Η πρωτότυπη γαλλική έκδοση κυκλοφόρησε το 2012 (ο πρώτος τόμος) και 2014 (ο δεύτερος τόμος) από την εκδοτική Soleil Productions και την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε σε έναν συγκεντρωτικό τόμο. Ευχαριστώ τον @GreekComicFan για τα εξώφυλλα

Και τώρα μια παρουσίαση που κανείς ποτέ δεν περίμενε από μένα: Darth Vader Imperial Machine. Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι δεν είμαι φαν του Star Wars. Ίσως επειδή δεν τα έβλεπα ως παιδί; Πολύ πιθανό. Η πρώτη ταινία Star Wars που είδα ήταν το Phantom Menace στην τρυφερή ηλικία των δώδεκα ή δεκατριών Μαΐων και μου είχε φανεί ως ένα από τα πιο βαρετά πράματα που είχα δει στη ζωή μου. Είδα την ορίτζιναλ τριλογία ως φοιτητής και ήμουν σε φάση «εμμ...οκ». Καταλαβαίνω τη σημασία τους, αλλά μέχρι εκεί. Θα συνεχίσω λέγοντας ότι αυτή ήταν η πρώτη φορά που διαβάζω ένα Star Wars κόμικ και μπορώ να πω ότι εξεπλάγην πολύ ευχάριστα. Η ιστορία αυτή ξεκινάει από εκεί που τελειώνει το Episode III: Revenge of the Sith. Προφανώς ακολουθούμε τον Vader σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, ο οποίος μοιάζει ιδιαιτέρως τσαμπουκαλεμένος και θανατηφόρος, αλλά, όπως είναι λογικό, δεν είναι ακριβώς αυτό το απόλυτο κακό και άτρωτο πλάσμα που φαίνεται να είναι στην ορίτζιναλ Star Wars trilogy (αν θυμάμαι καλά). Αυτό βέβαια, δεν τον εμποδίζει από το να επιτίθεται κυριολεκτικά σε ό,τι βρίσκεται στο διάβα του χωρίς δεύτερη σκέψη. Αφού σε κάποια φάση είπα «έλεος ρε φίλε, ρώτα τους πρώτα μήπως μπορούν να κάνουν λίγο πιο πέρα να περάσεις». Βλέπουμε επίσης το πώς αποκτάει το κόκκινο light saber του, τη σχέση που αναπτύσσεται με τον Emperor και γενικά όλη τη μεταστροφή που γίνεται μέσα του (και έξω του) εξαιτίας του θυμού και της απώλειας. Εδώ βλέπουμε ξεκάθαρα μια στιγμή παραφροσύνης Το σενάριο του Soule δεν ξέρω αν είναι όντως τόσο τρομερό, παρόλο που μου άρεσε. Αυτό που με εντυπωσίασε κυρίως είναι το σχέδιο του Camuncoli, το οποίο είναι τελείως κινηματογραφικό και ο τρόπος με τον οποίο δείχνει την κίνηση, χωρίς να τη δείχνει (ακούγεται περίεργο, αλλά δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω) είναι απίστευτος. Δεν είμαι σίγουρος αν θα μου άρεσε τόσο με διαφορετικό σχέδιο δηλαδή. Τέλος, θα πω ότι αυτό το κόμικ μου άρεσε τόσο πολύ που νομίζω ότι θα πρέπει να ψαχτώ περισσότερο με Star Wars κόμικς (πρωτάκουστο).

Ένας κόσμος που καταστρέφεται από τον πόλεμο. Αιτία; Ο χρυσός. Ολόκληρες φυλές έχουν εξολοθρευτεί. Μόνο δύο έχουν επιβιώσει. Οι Κανίβαλλοι, γιατί δεν έχουν μάθει να κάνουν κάτι άλλο εκτός από το να πολεμούν. Και οι Αλχημιστές, επειδή είναι οι μόνοι που μπορούν να δουλεύουν τον χρυσό. Ανάμεσα τους, θύματα και δράστες μαζί, είναι οι Γουίβερν. Πλάσματα τα οποία έχουν την δύναμη να εξαφανίζουν ολόκληρους στρατούς. Πλάσματα που χρησιμοποιούνται και από τα δύο στρατόπεδα ως όπλα. Πλάσματα που ελέγχονται μόνο από το χρυσό. Από το τέλμα που έχει δημιουργηθεί, θα ξεπηδήσει ο Ιγκορ, στρατηγός των Αλχημιστών, με -σχεδόν- ανθρωπιστικές απόψεις. Οι οποίες, όμως, απόψεις του, θα αλλάξουν, άμεσα! Σαλαμαλίκη rulez! Μετά από αυτή, την αυστηρά ουδέτερη και καθαρά αντικειμενική, άποψη μου, θα συνεχίσω την παρουσίαση αυτής της υπέροχης σειράς, η οποία ήδη έχει φτάσει στο τρίτο της τεύχος (1.Ο Σκλάβος, 2. Ο Αλχημιστής, 3.Γενοκτονία), κυκλοφορόντας κάθε χρονιά την περίοδο του ComicDom. Σχεδιαστικά, πρόκειται για ότι πιο όμορφο και τεχνικά άρτιο υπάρχει εκεί έξω σε ελληνική παραγωγή. Απίστευτα δυναμικό, πανέξυπνη σκηνοθεσία και πρωτότυπη χρησιμοποίηση των καρέ. Συνδυάζει πολλά διαφορετικά στυλ και είναι πραγματικά κρίμα που δεν το βλέπουμε σε μεγαλύτερο μέγεθος, σε σχέση με το (ελαφρά μικρότερο από το) αμερικάνικο στο οποίο κυκλοφορεί. Γίνεται πλήρης χρήσης όλης της παλέτας των χρωμάτων, τόσο θερμών όσο και παστέλ με εκπληκτικά αποτελέσματα. Μόνο παράπονο ότι μερικές φορές το σχέδιο φορτώνει, όχι σε μολύβια και μελάνια, αλλά σε χρώματα, τα οποία κάνουν δυσδιάκριτη τη δράση, γεγονός που πιστεύω ότι οφείλεται στο μικρό μέγεθος που αναφέρθηκα πριν. Το σενάριο κινείται σε κλασσικά fantasy πρότυπα, διατηρώντας όμως την πρωτοτυπία του. Επιτυγχάνει ομαλή ροή, χρησιμοποιώντας συγκρατημένα την περιγραφή και τους διαλόγους, δίνοντας έμφαση στο σχέδιο και στην διαρκή συνέχεια της δράσης μέσω της έξυπνης σκηνοθεσίας. Κάποια μικρή χρήση υβριστικών εκφράσεων είναι ελαφρά αταίριαστη, καθώς δεν ομοιάζει με την υπόλοιπη χρησιμοποιούμενη γλώσσα. Θεωρώ πραγματικά κρίμα το γεγονός ότι η πραγματικότητα της ελληνικής αγοράς και ο μεγάλος φόρτος δουλειάς της Αγγελικής, δεν επιτρέπουν την πολύ πιο συχνή κυκλοφορία. Πρόκειται για μια σειρά την οποία πρέπει να τη διαβάσουν όλοι και πιστεύω ότι πραγματικά κανείς δεν θα μείνει παραπονεμένος!

Το "Dissolving Classroom" είναι ένα βιβλίο manga του Junji Ito, το οποίο κυκλοφόρησε στα Αγγλικά από τη Vertical Comics στις αρχές του 2017. Πρόκειται για μια συλλογή ιστοριών συνδεδεμένων μεταξύ τους, με πρωταγωνιστές δύο αδέρφια, τον Yuuma και την Chizumi Azawa. Ο Yuuma είναι ένας νέος μαθητής λυκείου Hikage, ο οποίος απολογείται διαρκώς. Μια συμμαθήτρια του, η Keiko Arisu, συναντά ένα φρικιαστικό κοριτσάκι, την Chizumi. Μετά από μια σειρά γεγονότων, ο Yuuma απολογείται σε έναν συμμαθητή του, το μυαλό του οποίου αρχίζει να λιώνει. Εκεί είναι που μπαίνει η γενική πλοκή σε τροχιά: δύο αδέρφια που φέρνουν τη καταστροφή στο δρόμο τους. Το σχέδιο είναι στο κλασσικό στυλ του Ito. Υπάρχει ο μεταφυσικός τρόμος, που παρουσιάζεται μέσω του body horror. Οι μελαγχολικές εκφράσεις των χαρακτήρων αναδεικνύουν το τρόμου που βιώνουν και τη ματαιότητα της κατάστασης. Οι ιστορίες έχουν ένα ενδιαφέρον, αλλά υπάρχουν κάποιες ανακρίβειες στα γεγονότα που τις συνδέουν. Κι όμως, στο τέλος αυτές οι ανακρίβειες ίσως δίνουν τελικά ένα μυστήριο στα γεγονότα. Υπάρχει βέβαια ένα στοιχείο των ιστοριών που ίσως απογοητεύσει κάποιους. Παρ' όλο που το το body horror παρουσιάζεται μέσω μεταφυσικών δυνάμεων, φαίνεται πως τελικά εκείνο κλέβει τη παράσταση, κάτι που είναι λιγότερο χαρακτηριστικό της δουλειάς του Ito. Το Dissolving Classroom παρά το γεγονός ότι είναι ασυνήθιστο και ίσως προβλέψιμο, μπορεί να κρατήσει τον αναγνώστη, ενώ το περιεχόμενο μπορεί να προσελκύσει λάτρεις των θρίλερ και του body horror. Τέλος, το σχέδιο δίνει το κλασσικό vibe του Ito που τόσο όμορφο είναι στο μάτι και προκαλεί τον αναγνώστη να γυρίσει τη σελίδα για να δει τι γίνεται στη συνέχεια.

Ο Paco Roca είναι ένας από τους σημαντικότερους εν ζωή Ισπανούς δημιουργούς κόμικς και ευτυχώς η φήμη του έχει αρχίσει να διαδίδεται και έξω από τα σύνορα της πατρίδας του. Η αρχή έγινε με το Wrinkles, αναμφίβολα το γνωστότερο έργο του, και ακολούθησε το The Lighthouse, που κυκλοφόρησε το 2017 από την NBM σε σκληρόδετη έκδοση. Χρονική αφετηρία της ιστορίας είναι ο Ισπανικός Εμφύλιος, όταν η πλάστιγγα έχει αρχίσει να γέρνει εμφανώς υπέρ της Φασιστικής παράταξης. Ο δεκαοχτάχρονος Fransisco, τυφεκιοφόρος των Δημοκρατικών δυνάμεων, τρέχει σε ένα δάσος να γλυτώσει. Σκοπός του, να περάσει τα σύνορα και να βρεθεί, στην ελεύθερη Γαλλία. Καταλήγει, όμως, τραυματισμένος και παραιτημένος, σε έναν φάρο, όπου γνωρίζει τον Telmo. Ο μοναχικός φαροφύλακας θα μπολιάσει το κεφάλι του νεαρού με τις ιστορίες των διασημότερων ναυτικών που έχει συλλάβει η ανθρώπινη φαντασία, διώχνοντας το σκοτάδι από την ψυχή του... Όπως γράφει ο Roca στον επίλογο της αμερικανικής έκδοσης, στο κόμικ αυτό συνδυάζει την αγάπη του για τις κλασικές ιστορίες του Ομήρου, του Herman Melville, του Robert Louis Stevenson και άλλων λογοτεχνών με τις μαρτυρίες που έχει από τον στενό του κύκλο για τις βιαιότητες που διαπράχθηκαν στη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου, αλλά και μετά. Δεν γράφει, ωστόσο, μια πολιτική ιστορία εποχής. Προβάλλει περισσότερο την αίσθηση ελευθερίας που χαρίζει εδώ και αιώνες η θάλασσα στον άνθρωπο, παρά τους κινδύνους που κρύβει. Η ροή είναι στρωτή, γεγονός που υποβοηθείται από το μινιμαλιστικό, ξεκούραστο στο μάτι σχέδιο, με τον χρωματισμό στις αποχρώσεις του γκρίζου. Δεν είναι ένα κόμικ που θα αλλάξει τη ζωή του αναγνώστη. Αλλά είναι μικρό, ευκολοδιάβαστο, λιτό, και όταν τελειώνει, αφήνει μια οσμή θαλάσσιας αύρας.

Οι Bowman είναι μια οικογένεια βρυκολάκων, οι οποίοι ζουν ήσυχα σε μία μικρή πόλη της Αμερικής, το Sulphur Springs. Εκτρέφουν τις αγελάδες τους, τις οποίες μετά πωλούν στο εστιατόρειο/ψησταριά που έχουν, αφού βέβαια πρώτα, έχουν πιει το αίμα τους. Ελάχιστοι άνθρωποι γνωρίζουν την πραγματική τους φύση, και με αυτούς, υπάρχει μια ισορροπία τρόμου και σιωπής. Όταν όμως αυτές οι ισορροπίες διαταράσσονται, έχθρες και αντιδικίες γενεών ξυπνάνε, με, προφανώς αιματηρά αποτελέσματα. Οι Bowman θα αναγκαστούν να φύγουν από το Sulphur Springs, και θα ακολουθήσει μια πορεία, που θα τους οδηγήσει, από ένα απομωνομένο σπίτι σε ένα δάσος, σε μια φυλή βρυκολάκων, οι οποίοι μάλλον δεν τους υποδέχονται και πολύ ευχάριστα..... Μια ιστορία, η οποία είναι πολύ Image, με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό για τον καθένα παλιό αναγνώστη της εταιρείας. Παρόλο που το ζήτημα των βρυκολάκων, όπως και αυτό των ζόμπι, ίσως και περισσότερο, έχει πιαστεί από πάρα πολλές διαφορετικές οπτικές και κάποιος θα μπορούσε να πει ότι έχει κουράσει, ο συγγραφέας καταφέρνει να δώσει κάτι αρκετά φρέσκο και πρωτότυπο. Η ιδέα ότι μπορεί να ζουν ανάμεσα μας, αλλά όντας φιλήσυχοι και, ακόμα περισσότερο, χωρίς να θέλουν να βλάψουν τους ανθρώπους γύρω τους, δίνει μια διαφορετική πνοή στον χιλιοειπωμένο μύθο. Ουσιαστικά, αν βάλουμε το γεγονός της φύσης τους στο πλάι, ερχόμαστε σε επαφή με άλλο ένα οικογενειακό δράμα, με τις δυναμικές και τις αντιπαραθέσεις που έχουν τα μέλη αυτής της παράξενης οικογένειας, γύρω από το υπόβαθρο της φύσης, αλλά χωρίς αυτό να αποτελεί απαραίτητα τροχοπέδη για την εξέλιξη της πλοκής. Αγάπες, μίση, οικογενειακές βεντέτες και, πάνω από όλα, απόγνωση και αδιέξοδα, προχωρούν πλάι-πλάι με την απόκοσμη δύναμη των πρωταγωνιστών αλλά και την, ειρωνικά αλλά ρεαλιστικά, ατέρμονη προσπάθεια τους να ξεφύγουν από την βιολογική τους ανάγκη να τρέφονται με αίμα ως κάτι το οποίο σηματοδοτεί την πραγματικότητα τους. Ο Donny Cates, ο οποίος γνωρίζει μεγάλη επιτυχία αυτή τη περίοδο με τα Venom, Guardians of the Galaxy, Cosmic Ghost Rider και Silver Surfer Black της Marvel, αλλά και με τα indie God Country και Babyteeth, απέδειξε σε εμένα ότι καλώς γνωρίζει αυτή την επιτυχία. Με αμεσότητα, ζωντάνια και αληθοφάνεια στους διαλόγους αλλά και αρκετό μυστήριο και επιβλητικότητα στις λεζάντες και τις περιγραφές, κάνει απόλυτα πιστευτή μια απίστευτη ιστορία. Με πολύ καλή χρήση των flashbacks αλλά κυρίως με τον ρυθμό που κάνει τις αποκαλύψεις, και για το παρελθόν των ηρώων, αλλά και για την παρούσα πραγματικότητα, συνθέτει μια ωραία ιστορία, αν όχι απόλυτα πρωτότυπη, αλλά σίγουρα καλογραμμένη και συναρπαστική. Ειδικά το πρώτο arc, με τα πρώτα 6 τεύχη, σε κρατάει γερά μέχρι το τέλος, με αναπάντεχες αποκαλύψεις μέχρι τις τελευταίες σελίδες. Τα επόμενα 2 είναι και αυτά αρκετά καλά, αν και πιο συμβατικά και αναμενόμενα. Το Redneck ήταν η πρώτη μου επαφή με τον σχεδιαστή Lisandro Estherren, και η πρώτη μεγάλη του δουλειά στις ΗΠΑ, πέρα από κάποια mini-series στη Boom και την Red-5. Συνολικά αποδίδει μια αρκετά καλή δουλειά, χωρίς βέβαια να δίνει κάτι τρομερά αξιόλογο στις λεπτομέρειες αλλά και στις εκφράσεις των προσώπων. Το σημαντικό προσόν του, πάντως, βρίσκεται στο στήσιμο των καρέ αλλά και στην τεχνική του καρέ-μέσα σε καρέ, το οποίο το κάνει ιδιαίτερα πετυχημένα, δίνοντας κίνηση και αμεσότητα στους χαρακτήρες, αλλά και στο ζουμάρισμα σε αντικείμενα ή/και σημεία του σώματος, με τρόπο ιδιαίτερα κινηματογραφικό. Ο χρωματισμός χρησιμοποιεί κατα βάση μουντές παλέτες, με έμφαση στις διάφορες αποχρώσεις του μπλε, αρκετά ταιριαστές με την ατμόσφαιρα του κόμικ. Γενικά μια σειρά που μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις, διαβάστηκε άνετα, γρήγορα και με σχετική αγωνία για τη συνέχεια. Έχουν κυκλοφορήσει 25 τεύχη μέχρι τώρα, και 4 trade paperbacks τα οποία συλλέγουν τα πρώτα 24.

Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 10-02-2017 Δημοσιευμένο αρχικά σε 13 συνέχειες των 8 σελίδων το 1991 στα τεύχη 72-84 του περιοδικού-ανθολογία Marvel Comics Presents, το Όπλο X εξιστορεί το πως ο Wolverine απέκτησε τον σκελετό από Αδαμάντιο (και τα νύχια βεβαίως ). Σε ένα δεύτερο επίπεδο βέβαια, δείχνει πως ένας άνθρωπος που μετά από δεκαετίες επιτέλους τα βρήκε με τον εαυτό του και την φύση του, οδηγείται στην αποκτήνωση από άτομα που το μόνο που βλέπουν σε αυτόν είναι το τέλειο Όπλο. Γενικά είναι έκδοση αναφοράς για το σύμπαν της Μάρβελ και η πρώτη τόσο σημαντική ματιά στο παρελθόν ενός από τους πιο δημοφιλής χαρακτήρες της. Δεν είναι όμως το τυπικό υπερηρωικό σεναριακά και στο στήσιμο των καρέ του, με τον Μπάρι Σμιθ - που εδώ είναι άνθρωπος-ορχήστρα κάνοντας τα όλα μόνος του - να παίζει το παιχνίδι της αναξιόπιστης αφήγησης σε πολλά επίπεδα και αφήνοντας τον αναγνώστη να αποφασίσει μόνος του αν αυτά που διαδραματίστηκαν συνέβηκαν ή είναι η απόρροια ενός θρυμματισμένου μυαλού, ανάγοντας την φιγούρα του Wolverine σε κάτι που δεν θα περίμενε κανείς μέχρι τότε. τραγική. Σαφώς δεν είναι ιστορία για όλους λοιπόν, καθώς απαιτεί αρκετή κατανάλωση φαιάς ουσίας από τον αναγνώστη. Παρόλο αυτά... ...και είθε να έρθει κάποια στιγμή που θα είστε σε θέση να το απολαύσετε, όσοι δεν το κατάλαβαν την πρώτη φορά.

Ημερομηνία Έκδοσης: 11-2017 472 π.Χ και οι Αθηναίοι παρακολουθούν μια παράσταση του Αισχύλου για τον αποκαλούμενο ως μεγάλο πόλεμο, τον πόλεμο ενάντια στους Πέρσες, την οποία χορηγεί ο Περικλής στην πρώτη του δημόσια ενέργεια. Το ανέβασμα ενός έργου βασισμένο σε πρόσφατα πραγματικά γεγονότα παραξενεύει τους πολίτες αλλά στο τέλος το επευφημούν, δίνοντας αφορμή να θυμηθούν την δική τους συμβολή στον πόλεμο, αναλύοντας γεγονότα που αναγκαστικά η παράσταση δεν μπορούσε να καλύψει, δίνοντας έτσι τα γεγονότα υπό την ματιά των απλών ανθρώπων. Συνέχεια τις σειράς που καλύπτει τα γεγονότα των Περσικών Πολέμων από την Κατερίνα Σέρβη και τον Θανάση Πέτρου. Το ίδιο αξιόλογη με το Στη μάχη του Μαραθώνα και το Στη μάχη των Θερμοπυλών. Ίδιο μεγάλο μέγεθος επίσης ενώ ακόμα για μια φορά έχει παράρτημα με επεξηγήσεις. Η χρήση των δημιουργών ως πρωταγωνιστών στο κόμικ, συνεχίζει να γίνεται με ισορροπημένο τρόπο, δίνοντας μας το πλαίσιο αναφοράς της εποχής και των τεκταινόμενων της εκεί που χρειάζεται. Τα συγκεκριμένα άλμπουμ εντάσσονται σε μια υπερσειρά με τίτλο Ιστορικά Εικονογραφημένα του Πατάκη. Δεν ξέρω αν υπάρχουν ήδη άλλα άλμπουμ υπό αυτή την ομπρέλα ή αν υπάρχει πλάνο και για άλλα άλμπουμ σε αυτή την σειρά.

Ο Oscar Forrest, ένας Ιρλανδός φωτογράφος που προσπαθεί να ξεφύγει από το παρελθόν του, συμμετέχει σε μια ολιγομελή αποστολή στις ανεξερεύνητες (από τον λευκό άνθρωπο) εκτάσεις της Άγριας Δύσης. Ο κύριος Stingley, αρχηγός της αποστολής, καταγράφει με ασυνήθιστη ακρίβεια όσα βλέπει στους ινδιάνικους καταυλισμούς και μιλάει συνεχώς για έναν καινούργιο, τέλειο κόσμο που θα γεννηθεί σε αυτά τα εδάφη. Το τρίτο και τελευταίο μέλος της αποστολής είναι ο Milton, ένα αγροτόπαιδο από το Κάνσας με παράξενες ικανότητες. Οι τρεις τους, αφού διασχίσουν το Τέξας, φτάνουν στην περιοχή των Κομάντσι, των φημισμένων ιππέων των Μεγάλων Πεδιάδων... Πρόκειται για ένα graphic novel 104 σελίδων, το οποίο εκδόθηκε το 2016 από την Casterman, με τον τίτλο L'odeur des garçons affamés. Απέσπασε τρία βραβεία, με κυριότερο αυτό του Prix Saint-Michel Καλύτερου Σχεδίου. Το 2017 η SelfMafeHero έβγαλε την αγγλόφωνη (σκληρόδετη) έκδοση. Κάθε κόμικ που βγάζει ο Frederik Peeters, αποτελεί για εμένα γεγονός. Όταν πριν κάποια χρόνια είδα ότι πρόκειται να ασχοληθεί με το western, ενθουσιάστηκα, γιατί περίμενα ότι θα δώσει μια φρέσκια οπτική στο κουρασμένο αυτό είδος. Βέβαια, τα credits του σεναρίου πάνε στην Loo Hui Phang. Γεννημένη στο Λάος και μεγαλωμένη στην Γαλλία, η Phang έχει γράψει αρκετά κόμικς, αλλά προσωπικά δεν την γνώριζα. Τελικά, το γιατί καθυστέρησα τόσο πολύ να διαβάσω το The Smell of Starving Boys δεν το ξέρω ούτε κι εγώ. Είναι κάπως δύσκολο να γράψω για το κόμικ αυτό. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες, υπάρχουν λεπτομέρειες που δημιουργούν μια αδιευκρίνιστα απόκοσμη αίσθηση. Μέχρι να ολοκληρώσω την ανάγνωση, αυτή η αίσθηση παρέμενε στο στομάχι μου. Στο ενδιάμεσο είχαν περάσει μπροστά από τα μάτια μου παρανοϊκά σχέδια, υπερφυσικά όντα και σεξουαλικές «παρεκκλίσεις». Δεν είναι τόσο παράξενο όσο το Pachyderme, αλλά αρκεί για να αποκλείσει ένα σημαντικό μέρος του αναγνωστικού κοινού που θέλει να διαβάσει ένα western. Οι απόψεις της Phang με βρίσκουν σύμφωνο και μου άρεσε ο τρόπος που τις πέρασε στο κόμικ, παρότι πιστεύω ότι σε κάποιους θα φανούν παράταιρες. Η ιστορία έχει ενδιαφέρον, γιατί είναι αδύνατη οποιαδήποτε πρόβλεψη για το τι μέλλει γενέσθαι. Σίγουρα κάποια πράγματα έχουν επίτηδες αφεθεί μετέωρα κι αυτό είναι κάτι που δεν με χαλάει, if done right. Το στοιχείο αυτό είναι που το καθιστά ένα κόμικ πολλαπλών αναγνώσεων. Όσον αφορά το artwork, δεν θα αναλωθώ σε πολλά λόγια: θα μπορούσα να μιλάω για ώρα για τον Peeters, για την ευαισθησία που διακρίνει τα πρόσωπα των χαρακτήρων του, τον ρεαλισμό των τοπίων και την δυναμική των ονειρικών σκηνών. Όχι μόνο για το εν λόγω κόμικ, αλλά για το σύνολο της βιβλιογραφίας του. Μου άρεσε; Σαφώς. Θα το ξαναδιάβαζα; Ναι. Δεν ξέρω σε πόσους θα το πρότεινα, αλλά σίγουρα θα μείνει για αρκετό καιρό στο μυαλό μου.

Blood on the Tracks/Chi no Wadachi (εναλλακτικός τίτλος A trail of blood) Ο Seiichi δείχνει το κλασικό αγόρι στην προεφηβεία. Κάνει παρέα με τους φίλους του στο σχολείο, αράζει στο σπίτι με με τον ξάδελφό του και έχει το πρώτο του ερωτικό ενδιαφέρον. Η οικογένειά του εκ πρώτης όψεως δείχνει τέλεια, με μια μητέρα να τον λατρεύει. Ίσως περισσότερο από το συνηθισμένο... (Κι αυτό οδηγεί σε πολλά και διάφορα, αλλά θα τα ανακαλύψετε διαβάζοντας το manga, να μη σας το χαλάσω - όσα λιγότερα ξέρετε για την υπόθεση, τόσο το καλύτερο ) Η σχέση της μητέρας με τον τρόμο δεν είναι καθόλου άγνωστη στον κόσμο της τέχνης. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το Ψυχώ; Η οικογένεια και η σχέση του παιδιού με τη μητέρα, είναι από τις σχέσεις που δημιουργούν την μεγαλύτερη ασφάλεια (ή έστω έτσι θα έπρεπε). Όταν αυτό δεν συμβαίνει, όταν η υπερπροστατευτικότητα και το δέσιμο παίρνει απρόσμενες τροπές, η ανασφάλεια κι η αγωνία που δημιουργείται στον αναγνώστη/θεατή, είναι ιδανικό περιβάλλον για τη γέννηση του τρόμου. Εκεί, στα πιο κοντινά, όχι στο χώρο του φανταστικού. Στα πράγματα δυστυχώς, που μπορεί να συμβούν κι ο καθένας απεύχεται. Παρακολουθούμε, από τις πρώτες σελίδες, τη Μητέρα, μέσα από τα μάτια ενός παιδιού. Κυριολεκτικά. οι πρώτες σελίδες αφήνουν την αίσθηση ότι είσαι εσύ το παιδί που κρατάει το χέρι της μητέρας σου. Που όλα δείχνουν φυσιολογικά μέσα από τα παιδικά μάτια, μέχρι που κάποιες λεπτομέρειες, κάποιες εκφράσεις, κάποια μικρογεγονότα, δείχνουν ότι δεν είναι όλα τόσο τέλεια όσο μοιάζουν. Βλέπουμε τα ψυχολογικά προβλήματα ενός γονιού, μέσα από το POV ενός παιδιού, που αντιλαμβάνεται αργά και βασανιστικά την αλήθεια και μπορεί να καθορίσουν και τη μετέπειτα προσωπικότητά του. Τις ενοχές που μπορεί να νιώθει για το αν κρίνει την μητέρα του, τις τοξικές πλευρές της αγάπης. Ίσως να είναι το slow burner κόμικ που έχω διαβάσει, με την πιο γρήγορη ροή - εκπληκτικά δουλεμένη, νομίζω ότι ο Shūzō Oshimi εκμεταλλεύεται τος δυνατότητες του μέσου των κόμικς στο έπακρο. Η ικανότητά του να χτίζει ατμόσφαιρα ψυχολογικού τρόμου, μέσα από μια φαινομενικά απλή ιστορία, είναι υποδειγματική. Στήνει σελίδες, που φαίνονται πολύ φυσιολογικές, αλλά έχεις διαρκώς την αίσθηση ότι το κακό παραμονεύει. Η χρήση των σκιών, τα αποσπασματικά κοντινά, μικρές μη φυσιολογικές κινήσεις, οι σιωπές, κρατούν τον αναγνώστη συνεχώς σε εγρήγορση, μέσα από ένα καταπληκτικό ντεκουπάζ. Ο Shūzō Oshimi είναι πολύ γνωστός mangaka και για άλλα έργα του, κυρίως το Happiness και το Flowers of Evil, που θα είναι σίγουρα ανάμεσα στα επόμενα manga που θα διαβάσω. Τα τελευταία κεφάλαια του manga έχουν δώσει μια νέα τροπή στην ιστορία και δεν ξέρω πως νιώθω γι αυτό. Σίγουρα δεν μπορώ να μαντέψω πως θα εξελιχθεί, ο δημιουργός κάνει πολύ καλή δουλειά στο να μην κάνει exposition. Να μη σε αφήνει να μαντέψεις πότε θα γίνει το κακό και τι μορφή θα έχει. Συνολικά, από τα πιο δυνατά manga που έχω διαβάσει και από τα πιο δυνατά ψυχολογικά θρίλερ γενικότερα. Πιθανότατα δεν είναι για όλους, καθώς η ψυχολογική παιδική κακοποίηση είναι πολύ αληθοφανής και μπορεί κάποιοι να μην το σηκώνουν. Έχουν κυκλοφορήσει 10 τόμοι, 97 κεφάλαια ως τώρα και έπεται συνέχεια. Μπορείτε να το διαβάσετε και από δω (μέχρι να το αγοράσετε)