Search the Community

O Dylan είναι ένας φοιτητής. Ένας φοιτητής που πάσχει από βαθιά κατάθλιψη και αποφασίζει να αυτοκτονήσει πηδώντας από την ταράτσα ενός κτιρίου. Από (διαβολική;) όμως σύμπτωση, σώζεται. Και ενώ συλλογίζεται το πόσο τυχερός ήταν και το πόσο ανόητα συμπεριφέρθηκε, εμφανίζεται μπροστά του ένας δαίμονας. Ένας δαίμονας, ο οποίος του ανακοινώνει ότι εκείνος τον έσωσε και για να παραμείνει ζωντανός, θα πρέπει να σκοτώνει έναν κακό άνθρωπο κάθε μήνα. Ανάμεσα στα προβλήματα του Dylan με τις γυναίκες της ζωής του, την ανάμνηση του ζωγράφου πατέρα του και τα αντικαταθλιπτικά χάπια τα οποία καταναλώνει, χωρίς όμως στην πραγματικότητα να τα καταναλώνει, βλέπουμε την κατηφόρα του στον κόσμο των υποχρεωτικών (ή μήπως όχι;) δολοφονιών, των διαλυμένων σχέσεων και την προσπάθεια του να δικαιολογήσει τι κάνει. Το τέλος πλησιάζει, αλλά από ποια πλευρά και με ποιον τελικό θύτη; Τελευταία σειρά του διδύμου Brubaker-Phillips, πριν από το ongoing Criminal που κυκλοφορεί αυτή τη περίοδο. Και οι δύο στο στοιχείο τους. Φόνοι, κατεστραμμένες ψυχές, αστυνομικοί τους οποίουν δεν εκτιμούν οι συνάδελφοι τους, μοιραίες γυναίκες και ακόμα πιο μοιραίες αποφάσεις σε ένα καταθλιπτικό, πλην ρεαλιστικό κόσμο. Με ένα ελαφρύ supernatural twist ομως, όπως και στο Fatale. Τόσο ελαφρύ όμως που δεν ενοχλεί και πολλές φορές, δεν παρεμβάλλεται ουσιαστικά στην εξέλιξη της ιστορίας. Ο Brubaker (Captain America, Criminal, Velvet, The Fade Out), κάνει και εδώ αυτό που ξέρει να κάνει καλά. Σκοτεινή ατμόσφαιρα, πολλοί εσωτερικοί μονόλογοι και πολλές λεζάντες, οι οποίες από άλλον συγγραφέα θα με κούραζαν, αλλά συγχωρούνται λόγω του noir είδους και της μαεστρίας του δημιουργού. Παρ΄ ολα αυτά, σίγουρα δεν πρόκειται από τις καλύτερες δουλειές του. Όπως διάβασα σε μια συνέντευξη του, αφού είχα τελειώσει την ανάγνωση της σειράς, ήθελε να τονίσει την αγωνία του για την τροπή της κοινωνίας και την παντελή έλλειψη απονομής δικαιοσύνης. Δυστυχώς, όμως, κατά την άποψη μου πάντα, δεν του βγαίνουν ομαλά και οργανικά μέσα από την αφήγηση της ιστορίας αλλά αποσπασματικά, βεβιασμένα και εν είδει ανακοινώσεων. Σαν να μην του επέτρεπε, ο πραγματικός του θυμός, να ενσωματώσει τις ιδέες του στην ψυχοσύνθεση του πρωταγωνιστή. Ο οποίος είναι μεν πιστευτός, γίνεται κατανοητός και αρεστός (μέχρις ενός σημείου) στον αναγνώστη, αλλά, καθόλη τη διάρκεια ανάγνωσης, ένιωθα περισσότερο ότι διάβαζα κάτι που έγραψε κάποιος, παρά να "παρασυρθώ" στην ροή του δράματος. Σε καμία περίπτωση δεν μιλάω για κακή γραφή, και σίγουρα αν επρόκειτο για κάποιον καινούριο συγγραφέα, πιθανόν να έγραφα διθυράμβους, αλλά έχοντας διαβάσει αριστουργήματα όπως το Criminal και το Fade Out, περιμένω το κάτι παραπάνω. O Sean Phillips, σταθερός συνεργάτης του Brubaker τα τελευταία χρόνια, αλλά και ιδιαίτερα γνωστός για την μεγάλη του συμμετοχή στο αρχικό run του Hellblazer, είναι εδώ σταθερός στα υψηλά επίπεδα που μας έχει συνηθίσει. Χωρίς να είναι εκπληκτικός στη σχεδίαση των προσώπων και των εκφράσεων τους, είναι υπέροχος στην δυναμική που δίνει στα μοντέλα του, κάνοντας τα εξαιρετικά αληθοφανή και δυναμικά. Έχει την δυνατότητα, ποτε να γεμίζει και πότε να "αδειάζει" τα καρέ του και να σε πηγαίνει από ένα μακρινό πλάνο γεμάτο λεπτομέρεια σε ένα κοντινό με ελάχιστη λεπτομέρεια, κάνοντας έτσι το προφανές "λάθος", εντυπωσιακό πλεονέκτημα. Καθαρά "κινηματιγραφικός"¨σχεδιαστής, κάνοντας κοντινά στα όπλα, στα χέρια, ακόμα και στα δάχτυλα, σε κάνει να νιώθεις ότι βλέπεις μια ταινία η οποία εκτυλίσσεται πάνελ με το πάνελ. Εδώ βοηθάει πολύ το χρώμα της Elizabeth Breitweiser , άλλη μια συχνή συνεργάτιδα του δημιουργικού διδύμου, της οποίας η δουλειά στο Sara του Garth Ennis και στο Outcast του Kirkman έχει γίνει αντικείμενο πολλών θετικών σχολίων. Εδώ, χρησιμοποιόντας πολύ σκούρα χρώματα, και τονίζοντας την αντίθεση με το έντονα κόκκινο της μάσκας του Dylan και το κοκκινομαύρο του δαίμονα, δημιουργεί ένα κόντραστ μεταξύ μιας καταθλιπτικής κοινωνίας και "λυτρωτικής", αλλά ματωμένης, λύσης. 20 τεύχη, τα οποία συγκεντρώθηκαν σε 4 trade paperbacks και σε ένα, πανέμορφο και κατακόκκινο, σκληρόδετο Deluxe. Συνολικά, μια παραπάνω από καλή σειρά, με λίγο αντικλιμακτικό τέλος, σαν να μην ήταν σίγουρος πως να το τελειώσει ή σαν μην ήθελε να το τελειώσει αναμενόμενα. Σίγουρα πέρασα καλά διαβάζοντας τη, και σίγουρα την προτείνω σε όλους.

Σε ποια κατηγορία μπαίνει άραγε κόμικ από Καναδό δημιουργό με καθαρά γαλλικό στύλ που πρωτοεκδόθηκε στα γαλλικά από την Dargaud; Εγώ το έβαλα στα BD αλλά ευπρόσδεκτο το debate (είναι και της μοδός). Hostage λοιπόν από τον Guy Delisle, έναν κομίστα της ποσότητας και όχι της ποιότητας ο οποίος γράφει γενικά πολιτίκ-κοινωνικά κόμικ και adaptations από ανθρώπους που έχουν περάσει πολέμους/αιχμαλωσίες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Πολιτικό ρεπορτάζ λοιπόν από δεύτερο χέρι, αφού κάθεται και πίνει καφεδάκι με τον καθένα, γράφει την ιστορία τους και την μεταφέρει σε πάνελ. Pas mal, αν και αναμενόμενα δεν θεωρώ την θεματική τέτοια που μπορεί να αναδείξει ταλέντα (αν έχει κανείς εξαρχής). Είναι όμως αγαπημένος τομέας της BD σκηνής, πιθανολογώ πως απαριθμούν χιλιάδες τίτλους στο είδος. Ενδεικτικά, μερικά κόμικ του Delisle είναι τα: Pyongyang-A Journey in North Korea, Chroniques de Jerusalem, Burma Chronicles αλλά και το SoL "A User's Guide to Neglectful Parenting". Το τελευταίο είναι το μόνο άλλο δικό του που έχω διαβάσει και το θυμάμαι αμυδρά ως μια μέτρια προσπάθεια φθηνής ψυχολογίας της σχέσης γονιού-παιδιού. Hostage λοιπόν, ή αλλιώς η απαγωγή και αιχμαλωσία του Christophe Andre, μέλους της αποστολής των γιατρών χωρίς σύνορα στην Τσετσενία, από Τσετσένους αντάρτες τον Ιούλιο του 1997. Ο Αντρέ έμεινε έγκλειστος σε δωμάτια χωρίς ήλιο αλυσοδεμένος σε καλοριφέρ για 3 μήνες και κάτι, τρώγοντας σούπες και περιμένοντας να ευοδώσουν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ απαγωγέων και αποστολής για να απελευθερωθεί. Το κόμικ στις 432 σελίδες του είναι τρελό slow-burn και παίζει να είναι η μοναδική φορά που αυτό μου αρέσει, γιατί η αργή ταχύτητα συνάδει πλήρως με την αναμονή και τις ατελείωτες μέρες και νύχτες που περίμενε αιχμάλωτος ο τύπος, καθώς και την αργή κύλιση προς την παράνοια (της οποίας τα νύχια γλύτωσε στο τσακ γιατί κατάφερε να αποδράσει). Ο Andre ήταν war-history geek και ένας από τους τρόπους που έμεινε σώφρων κατά την διάρκεια, ήταν να αναπαράγει στο κεφάλι του μάχες και συγκεκριμένα αυτές των Ναπολεόντειων πολέμων. Είναι σοκαριστικό επίσης το γεγονός πως σε μια φάση ο τύπος (που ξαναλέω, έτρωγε για μήνες μια χάλια σούπα με ψωμί) βρίσκει μια σκελίδα σκόρδο και όταν την τρώει αισθάνεται την απόλυτη ευτυχία, αισθάνεται ξανά άνθρωπος. Το σχέδιο είναι συμπαθητικό, sketchy και ασαφές με το μπλέ και τις αποχρώσεις του να είναι η κυρίαρχη παλέτα. Δεν είναι κάτι που θα πλήρωνα για να διαβάσω, ούτε μπορώ να πω ότι διεκδικεί δάφνες (δύσκολο εκ των πραγμάτων με τέτοια ιστορία). Αλλά οκ, διαβάζεται στην κυριολεξία στο πόδι γιατί δεν είναι καθόλου φορτωμένο, το μέγεθος του δεν πρέπει να τρομάζει. Από βραβεία, η μόνη αξιόλογη αναφορά είναι μια υποψηφιότητα για book of the year το 2018 στα βραβεία Harvey. Υ.Γ. Το κόμικ του πήρε 10 χρόνια να το γράψει (ε; ) και ζητάει ευλαβικά συγνώμη από τον Andre για το πρήξιμο όλο αυτό το διάστημα. Αν μη τι άλλο, ο τίτλος αποτελεί ένα καλό έναυσμα για να ψάξει κανείς την ζωή του πρωταγωνιστή και να απορροφηθεί στην λαγουδότρυπα που λέγεται First and Second Chechen wars.

Εντάξει, το πάω ανάποδα: ενθουσιάστηκα με αυτό το κόμικ! Πειραγμένο υπερηρωικό, εντελώς φρέσκο, αλλά ταυτόχρονα κάτι που αποτίει και φόρο τιμής στα κλασικά υπερηρωικά. Τέλειο!! Αν δεν το είχα ήδη διαβάσει, θα είχα σιελόρροια αυτή τη στιγμή! Ο Καναδός Jeff Lemire, από τους σημαντικότερους για εμένα δημιουργούς κόμικ, έκανε ξανά το θαύμα του. Για να δούμε λίγο πιο προσεκτικά: Ομάδα υπερηρώων, έξι τον αριθμό, βρίσκονται εδώ και 10 χρόνια και για αδιευκρίνιστους λόγους εξόριστοι σε ένα χωριό στη μέση του πουθενά, από όπου δεν μπορούν να ξεφύγουν, λόγω ενός δυναμικού πεδίου και προφανώς αγνοούν τι έχει συμβεί στον έξω κόσμο κατά τη διάρκεια της απουσίας τους. Ποιοι είναι αυτοί; Η Golden Gail, μέλος της οικογένειας υπερηρώων Golden και εγκλωβισμένη στο σώμα ενός μικρού κοριτσιού, ενώ η ίδια είναι μεσήλικας και μεταμορφώνεται σε κορίτσι με υπεράνθρωπες δυνάμεις λέγοντας τη λέξη "Zafram" (τι μας θυμίζει αυτό;) ). Κρύβει ένα μυστικό, που τη βασανίζει. Είναι το μέλος που επιθυμεί ίσως περισσότερο από όλα, να απεγκλωβιστεί από τη φάρμα. Ο Barbalien, Αρειανός ονόματι Mark Markz (τι μας θυμίζει αυτό;) ), που έχει έρθει στη Γη για να μας βοηθήσει από μια επικείμενη εισβολή Αρειανών και καταφέρνει να μεταμφιέζεται περνώντας απαρατήρητος μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία, έχοντας όμως κι αυτός ένα μυστικό, που τον ταλαιπωρεί. Ο Abraham Slam, χωρίς υπεράνθρωπες δυνάμεις, αλλά εξαιρετικά γυμνασμένος, αφότου κρίθηκε ακατάλληλος να υπηρετήσει στο στρατό κατά τη διάρκεια του πολέμου (τι μας θυμίζει αυτό;) ). Είναι ίσως ο μοναδικός της παρέας, που έχει εγκλιματιστεί στο καινούριο περιβάλλον. Ο Colonel Weird (τι μας θυμίζει αυτό;) ). από τους πρώτους αστροναύτες, ο οποίος μπορεί να μετακινηθεί στο χώρο και στο χρόνο, χάνοντας σιγά σιγά τα λογικά του, αλλά θα αποτελέσει τον καταλύτη της πλοκής. Η Madame Dragonfly, μάγισσα και αποκρυφίστρια, αιώνια δεμένη με ένα συγκεκριμένο σπίτι, προφανώς πηγή της δύναμής της, αλλά και της κατάρας της (τι μας θυμίζει αυτό;) ). Αν και μένει αποτραβηγμένη από τους υπόλοιπους, διαδραματίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας. Και τέλος, η TLK-E WLK-E ή για μεγαλύτερη ευκολία Talky Walky, μέλος μιας εξωγήινης φυλής ρομπότ, που μισούνε τους ανθρώπους, αν και η ίδια τους συμπαθεί. Εφευρέτρια και επιστήμων μεγάλης κλάσης, την περιμάζεψε ο Colonel Weird σε μια από τις περιπλανήσεις του. Προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον έξω κόσμο και μια από τις προσπάθειές της θα έχει κάποια επιτυχία και θα δώσει νέα τροπή στην ιστορία. Υπήρχε και ένα έβδομο μέλος, ο Black Hammer, αλλά θα μάθετε περισσότερα για αυτόν, διαβάζοντας το κόμικ To είπα από την αρχή: ξετρελάθηκα! Υπέροχο σενάριο, γεμάτο ανατροπές, εξαιρετικούς διαλόγους, αγωνία. πραγματικούς χαρακτήρες (αν και μιλάμε και υπερήρωες), εξαιρετικό σχέδιο, που θύμισε λίγο Mignola, αν και όπου χρειάζεται, αποτίει τον απαραίτητο φόρο τιμής σε άλλους δημιουργούς, του Jack Kirby μη εξαιρουμένου, εντυπωσιακοί χρωματισμοί. Αν και διαβάζεται ίσως πιο εύκολα από έχοντες σχέση με υπερηρωικά κόμικς, οι οποίοι θα απολαύσουν τις αναφορές σε κόμικς του παρελθόντος, συνίσταται ακόμα και σε εκείνους που δεν τους αρέσει το είδος, αφού, όπως καταλαβαίνετε, μιλάμε για μια εκ βάθρων ανανέωση του είδους.Το ξαναγράφω: είμαι βέβαιος, ότι το κόμικ θα αρέσει σχεδόν σε όλους: όσοι δεν αρέσκονται στα υπερηρωικά, επειδή θα βρούνε κάτι εντελώς διαφορετικό και σαφώς πιο ψαγμένο από τις συνήθεις ιστορίες του είδους, αλλά και στους μυημένους στα υπερηρωικά, αφού θα βρουν στο κόμικ πλείστες αναφορές σε πολλά υπερηρωικά κόμικς του παρελθόντος, γιατί παρά τις καινοτομίες του, το κόμικ είναι γραμμένο και σχεδιασμένο με βαθιά αγάπη για τα παλιά κόμικς και ως φόρος τιμής σε αυτά. Η κύρια σειρά ολοκληρώθηκε ως τίτλος στο τεύχος 13 και συνεχίστηκε από το σημείο που σταμάτησε στη σειρά Black Hammer: Age of Doom, η οποία ολοκληρώθηκε σε 12 τεύχη έφερε ένα νέο πρόσωπο στην πλοκή και έδωσε ένα τέλος στη ιστορία, με μια ευφάνταστη, πολύ πικρή ανατροπή, η οποία βάζει τον αναγνώστη να σκεφτεί σχετικά με τη σχέση καλού και κακού. Δεν γράφω περισσότερα, για να μη χαλάσω την όποια έκπληξη. Τα τεύχη 1-13 (πλην του #12) συγκεντρώθηκαν σε δύο TPBs στα οποία δεν περιέχεται το #12, ούτε το Giant-Sized Annual (εμ πως, τι υπερηρωικό θα ήταν χωρίς Giant-Sized Annual :P). Ο πρώτος τόμος περιλαμβάνει εισαγωγή και βιογραφικά των υπερηρώων δια χειρός Jeff Lemire και ο δεύτερος εκτεταμένο gallery. Τα τεύχη 1-12 του Black Hammer: Age of Doom συλλέχθησαν σε δύο TPBs, όπου υπάρχουν επίσης εκτεταμένα gallery. Έχουν κυκλοφορήσει και Deluxe εκδόσεις πλέον και για τις δύο σειρές. Ο Lemire, όμως δεν έμεινε μόνο στην κύρια ιστορία, αλλά δημιούργησε και ένα ολόκληρο σύμπαν, ένα κατόρθωμα πραγματικά εντυπωσιακό, το οποίο το είδαμε σε αυτοτελείς σειρές pin-offs, με πλήθος χαρακτήρων, ηρώων και εγκληματιών, αλλά και κάποιων που είναι λίγο και από τα δύο, όλοι εκ των οποίων, έχουν κάποια αναφορά σε κόμικς του παρελθόντος. Πραγματικό επίτευγμα, ειδικά αν σκεφθεί κανείς, ότι όλα αυτά προήλθαν από τη γόνιμη φαντασία ενός και μόνο ανθρώπου. Κάθε μια από τις σειρές, εμβαθύνει στον κόσμο του Black Hammer και προσθέτει κάτι στη βασική πλοκή, αλλά και στους χαρακτήρες. Η ανάγνωσή τους όμως δεν είναι απαραίτητη, απλά επιτείνει την απόλαυση Πέρα λοιπόν από τη βασική σειρά (Black Hammer / Black Hammer: Age of Doom), έχουν κυκλοφορήσει και τα εξής, όλα σε σενάριο του Lemire: - Black Hammer: Streets of Spiral Περιέχει τα Giant-Sized Annual, το οποίο δίνει κάποιες υποστηρικτικές ιστορίες σχετικά με το παρελθόν των πρωταγωνιστών, Cthu-Louise και την πολύτιμη World of Black Hammer Encyclopedia, καθώς και ένα τεύχος από την FCBD, το οποίο δίνει μια πρόγευση κάποιων πραγμάτων. - Black Hammer '45 Περιέχει τα Black Hammer '45 1-4 σε σχέδιο Matt Kindt και αφηγείται την ιστορία μιας ομάδας έγχρωμων στρατιωτών στην Ευρώπη στο Β'ΠΠ (επειδή υπήρξε Black Hammer πριν από τον υπερήρωα ) , Μάλλον το πιο ανούσιο της σειράς και ίσως αυτό που μπορείτε να προσπεράσετε χωρίς τύψεις. - The Quantum Age Περιέχει τα The Quantum Age σε σχέδιο Wilfredo Torres. 100 χρόνια από τώρα, μια ομάδα εφήβων υπερηρώων, κάποιοι από τους οποίους έχουν άμεση σχέση με τοην αρχική ομάδα του Black Hammer, Απολαυστική ιστορία, με ωραίο σχέδιο, όπου κάποιοι παλιοί γνώριμοι κάνουν την εμφάνιση τους. - Sherlock Frankestein and The Legion of Evil Περιέχει τα Black Hammer #12 και τα Sherlock Frankestein and The Legion of Evil 1-4 σε σχέδιο David Rubín. Ο Sherlock Frankestein είναι εγκληματίας, ο οποίος φέρεται να έχει κάποια σχέση με την εξαφάνιση των ηρώων. Ο ίδιος έχει ανανήψει, αλλά έχει κάποιο μυστικό. Ή θα διαβάσετε πρώτα αυτό ή το Age of Doom. Όποιο από τα δύο διαβάσετε πρώτα, να ξέρετε ότι περιέχει spoilerg για το άλλο. Απολαυστική ιστορία με πάρα πολλές ανατροπές και κακούς, που αποδεικνύονται όχι και τόσο κακοί. - Doctor Star and the Kindom of Lost Tomorrows Περιέχει τα Doctor Starr and the Kindom of Lost Tomorrows 1-4 σε σχέδιο Max Fiumara. O Doctor Star ήταν υπερήρωας, που προϋπήρχε πολλών από τους ήρωες της βασικής σειράς. Είναι σαφώς επηρεασμένος από τον Starman σε σημείο, που το πραγματικό όνομα του ήρωα είναι Jim Robinson, αναφορά, καθ'ομολογίαν του ίδιοι του Lemire, στον James Robinson, συγγραφέα του πλέον ιστορικού run του Starman, αλλά και του The Golden Age, παρουσίαση του οποίου μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Η πιο ανθρώπινη και συγκινητική ιστορία από όλες, που πρέπει να διαβάσετε οπωσδήποτε, παρόλο που δεν έχει άμεση σχέση με την κυρίως σειρά. - Skulldigger + Skeleton Boy Η σειρά δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη, θα τελειώσει σε έξι τεύχη σε σχέδιο Tonci Zonjic. Δεν την έχω διαβάσει ακόμη, αλλά ο Skulldigger είναι υπερήρωας σε στιλ Punisher, ο οποίος εξολοθρεύει τους κακούς. - Colonel Weird: Cosmagog Η σειρά δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη, θα τελειώσει σε τέσσερα τεύχη σε σχέδιο Tyler Crook. Δεν ξέρω κάτι παραπάνω. - Barbalien:Red Planet Προβλέπεται να ολοκληρωθεί σε έξι τεύχη. Δεν ξέρω κάτι παραπάνω. - Black Hammer / Justice League: Hammer of Justice! Περιέχει τα Black Hammer / Justice League: Hammer of Justice! 1-6 σε σχέδιο Michael Walsh. Κατά τα άλλα, ο,τι λέει ο τίτλος. Πολυαναμενόμενο crossover, που ελπίζω να μην αποδειχθεί μούφα. Δεν το έχω διαβάσει ακόμη, προφανώς. Αν και η σειρά δεν περιέχει πολλές σκηνές βίας, δεν συνίσταται σε πολύ νέους αναγνώστες.

Να ένα κόμικ, που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, αφού δεν περιέχει καθόλου λόγια. Είναι η ιστορία μιας νεαρής γυναίκας, η οποία γνωρίζεται με έναν άνδρα και στη συνέχεια, η σχέση τους περνά από σαράντα κύματα. Δεν είναι τόσο η βασική ιστορία, την οποία έχουμε ξαναδιαβάσει και ξαναδεί άπειρες φορές, αλλά ο τρόπος με τον οποίον την αφηγείται η Λένα. Ελλείψει διαλόγων, καλούμαστε να αποκρυπτογραφήσουμε την ιστορία, καθώς αυτή παίρνει κάποιες αναπάντεχες τροπές, κάτι που ομολογώ, ότι δεν κατάφερα να κάνω στο βαθμό, που θα ήθελα (με απλά λόγια, δεν κατάλαβα τα πάντα ), κι αυτό κυρίως επειδή η δημιουργός έχει επιλέξει να αφηγηθεί την ιστορία με έναν αφαιρετικό τρόπο. Από την άλλη μεριά, η Λένα κατορθώνει να μας μεταδώσει τα συναισθήματα των χαρακτήρων του κόμικ μόνο με τη βοήθεια του σχεδίου και αυτό είναι ένα σημαντικό επίτευγμα από μόνο του. Επιπλέον, πειραματίζεται με τα καρέ κάθε σελίδας σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό, ώστε πραγματικά κάθε σελίδα είναι τελείως διαφορετική από τις υπόλοιπες. Ίσως το σχέδιο να είναι κάπως χοντροκομμένο και σε ορισμένες στιγμές υποτυπώδες, αλλά η Λένα μπορεί να μεταδώσει πολλά μέσα από αυτό και στην τελική ανάλυση, δεν είναι τόσο το σχέδιο, που κερδίζει τις εντυπώσεις, αλλά το γενικότερο στήσιμο της ιστορίας. Σίγουρα δεν έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος, κυρίως επειδή, όπως έγραψα πιο πάνω, σε ορισμένα σημεία χάθηκα στο λαβύρινθο της ιστορίας και η αλήθεια είναι, ότι η δημιουργός δεν έχει φροντίσει να δώσει κάποια πυξίδα στους αναγνώστες/τριες. Επίσης, ο κεντρικός κορμός της ιστορίας είναι σίγουρα κάτι χιλιοειπωμένο, αλλά αυτό, κατά τη γνώμη μου, μικρή σημασία έχει, αφού αυτό που μετράει σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ο τρόπος αφήγησης και σε αυτόν τον τομέα το κόμικ είναι πραγματικά πάρα πολύ ενδιαφέρον και αναμφισβήτητα πρωτότυπο. Διστάζω να το προτείνω ανεπιφύλακτα, αλλά σίγουρα αξίζει μία ή, ιδανικά, και περισσότερες αναγνώσεις. Ακόμη κι αν δεν σας κερδίσει πλήρως, φαντάζομαι, ότι θα παραδεχτείτε την αφηγηματική τόλμη της Λένας, κι αυτό δεν είναι καθόλου λίγο. Το κόμικ κυκλοφορεί ακόμη στα καταστήματα σε αρκετά χαμηλή τιμή. Η φωτογραφία του εξωφύλλου είναι από το Ίντερνετ, οι υπόλοιπες φωτογραφίες από εμένα. Ζητώ συγγνώμη για τη μέτρια ποιότητα, αλλά το δέσιμο του κόμικ δεν επιτρέπει σκανάρισμα των εσωτερικών σελίδων και δεν βρήκα καμία εσωτερική σελίδα στο διαδίκτυο. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Άρθρο του Αλέξανδρου Μινωτάκη στο smassingculture.gr.

Μια ομάδα ωκεανογράφων προσπαθεί να αποδείξει ότι ένας προϊστορικός καρχαρίας υπάρχει ακόμη στα βάθη των ωκεανών, ενώ για τις έρευνές τους ενδιαφέρεται και μια μεγάλη εταιρεία (η Carthago του τίτλου) με μυστηριώδεις σκοπούς και με έναν ακόμη πιο μυστηριώδη επικεφαλής, ο οποίος κρύβει διαρκώς το πρόσωπό του πίσω από μια μάσκα του σκι. Οι έρευνες προχωρούν και τα αποτελέσματα θα εκπλήξουν τελικά τους πάντες. Μικρή σύνοψη για ένα κόμικ πολλών σελίδων κι αυτό επειδή αφενός υπάρχουν αρκετές ανατροπές στην υπόθεση και αφετέρου, επειδή στην ουσία έχουμε το αντίστοιχο ενός χολιγουντιανού μπλοκμπάστερ στη μορφή κόμικς, κάτι που σημαίνει, ότι έχουμε δράση, μυστήριο και αρκετούς χαρακτήρες, όχι απαραιτήτως δουλεμένους στον ίδιο βαθμό, αλλά το αποτέλεσμα διαβάζεται ευχάριστα. Ο Κριστόφ Μπεκ χτίζει αργά και μεθοδικά ένα ικανοποιητικό μυστήριο, το οποίο ανακατεύει περιπέτεια, συνωμοσιολογία, ολία μάλλον απλοϊκά μηνύματα και επιστημονική φαντασία σε ένα καλό μίγμα, που πιστεύω, ότι θα αρέσει στους οπαδούς του είδους. Ταυτόχρονα, γράφει καλούς διαλόγους και γενικά η ιστορία κυλά αβίαστα. Στο σχέδιο βρίσκονται οι Éric Henninot στα δύο πρώτα άλμπουμ και Milan Jovanovic στα υπόλοιπα τρία και κάνουν πραγματικά εξαιρετική δουλειά με ορισμένα σχέδια, που κόβουν την ανάσα και χορταίνουν το μάτι. Ακολουθούν την καθαρή γραμμή με ένα σχεδόν αψεγάδιαστο σκίτσο, χωρίς πειραματισμούς. Είναι ίσως ο ορισμός του κλασικού, αλλά χορταστικού σχεδίου, που κύρια του αποστολή είναι να ικανοποιήσει τον αμφιβληστροειδή. Και αυτός είναι και ο κύριος σκοπός του κόμικ γενικότερα. Να δώσει μια καλή περιπέτεια διανθισμένη με διάφορα στοιχεία φαντασίας, τα οποία δένουν σε ένα σχετικά αρμονικό σύνολο. Αν θέλετε κάτι πιο βαθύ και πιο ψαγμένο, μάλλον θα πρέπει να κοιτάξετε αλλού, αν όμως θέλετε να διαβάσετε κάτι συναρπαστικό, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις και με πολύ ωραίο σχέδιο, βουτήξτε άφοβα. Η κύρια σειρά ξεκίνησε το 2007 στη Γαλλία και έως το 2013 είχαν κυκλοφορήσει 3 άλμπουμ, που ολοκλήρωναν τον πρώτο κύκλο και τα οποία συγκεντρώθηκαν σε ένα Intégrale. Στη συνέχεια, κυκλοφόρησαν άλλα δύο άλμπουμ, που αποτελούσαν το δεύτερο κύκλο. Αυτά τα πέντε πρώτα άλμπουμ μεταφράστηκαν στα αγγλικά και εκδόθηκαν από τη Humanoids σε έναν υπέροχο, σκληρόδετο τόμο. Η κύρια σειρά συνεχίστηκε με 5 ακόμη άλμπουμ, που αποτέλεσαν τον τρίτο κύκλο, αλλά αυτά δεν τα έχω διαβάσει, οπότε δεν γνωρίζω πώς συνεχίζεται η ιστορία, αν και από ό,τι έχω διαβάσει, υπάρχουν νέοι χαρακτήρες, που δίνουν άλλη τροπή στην υπόθεση (τώρα, για καλό ή για κακό, αυτό δεν το ξέρω). Υπάρχει και η σειρά Carthago Adventures, αλλά πρέπει να είναι spin-off, πάντα σε σενάριο του Μπεκ. Γενικά, από ό,τι φαίνεται, η σειρά γνωρίζει μεγάλη επιτυχία. Αν κάποιος/α έχει διαβάσει κάτι παραπάνω, θα ήθελα να μας γράψει πληροφορίες. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

Παράλληλα με το εκπληκτικό GIdeon Falls και το υπέροχο Black Hammer και όλα τα υπόλοιπα εξαιρετικά κόμικς, που έχει γράψει, ο Jeff Lemire φαίνεται ότι έχει πολύ χρόνο και αστείρευτη έμπνευση, έτσι ώστε να γράφει και άλλα καλά κόμικ, ίσως όχι τόσο ανανεωτικά, αλλά παρόλα αυτά, πολύ καλά. Ένα τέτοιο κόμικ είναι και το Plutona, το οποίο ολοκληρώθηκε σε 5 τεύχη και μας παρουσιάζει μια φαινομενικά απλή και απατηλά ανάλαφρη ιστορία ενηλικίωσης. Η υπόθεση είναι πολύ απλή: πέντε νεαροί έφηβοι, ο καθένας με τα δικά του προβλήματα ταυτότητας και προσαρμογής στον περίγυρο, ανακαλύπτουν σε ένα δάσος στα προάστια της πόλης, το σώμα της μεγαλύτερης υπερηρωίδας του κόσμου, της Πλουτόνα. Και φυσικά αρχίζουν τα διλήμματα: τι θα κάνουν, ποιον θα ειδοποιήσουν, πώς θα το χειριστούν. Όπως διάβασα κάπου, πρόκειται για μια παραλλαγή του “The Body” του Στίβεν Κινγκ, που μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο στην υπέροχη ταινία “Στάσου Πλάι μου” και η οποία αφηγείται μια παρόμοια ιστορία. Αυτό που κάνει το συγκεκριμένο κόμικ να ξεχωρίζει από τη νουβέλα του Κινγκ, είναι φυσικά το υπερηρωικό υπόβαθρο, αλλά και το γεγονός ότι η ιστορία διαδραματίζεται στο παρόν. Από εκεί και μετά, η ιστορία του Λεμίρ παίρνει μια εντελώς διαφορετική τροπή και μας εκπλήσσει με την κατάληξή της, για την οποία δεν θα αποκαλύψω κάτι παραπάνω. Ο τρόπος πάντως, με τον οποίον ο Λεμίρ χτίζει τις προσωπικότητες των ηρώων είναι βαθμιαίος και πολύ πειστικός, χτίζοντας την ένταση μεθοδικά. Το σχέδιο της Emi Lenox είναι πολύ ωραίο, σαφώς επηρεασμένο από τα μάνγκα, και αν και φαίνεται αρκετά παιδικό ή καρτουνίστικο, κατορθώνει να συλλάβει πολύ ωραία την ψυχοσύνθεση των νεαρών ηρώων, η δε σκηνοθεσία της αποτυπώνει με επιτυχημένο τρόπο τα διλήμματα τους, ακόμα και μέσα στις σιωπές και τους κενούς χώρους, χρησιμοποιώντας μεγάλα καρέ και δίνοντας έμφαση στο χώρο, ο οποίος διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στο κόμικ και πρακτικά γεμίζει το κόμικ με όσα το σενάριο ηθελημένα δεν λέει φωναχτά. Η Jordi Bellaire, μία από τις πιο έμπειρες κολορίστριες, δίνει την απαραίτητη ώθηση χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα χρώματα. Επειδή σημαντικό μέρος του κόμικ εκτυλίσσεται μέσα στο δάσος τη νύχτα, ο τρόπος με τον οποίον σχεδιάζεται το περιβάλλον δίνει μαι διαρκή αίσθηση απειλής. Τα τέσσερα πρώτα τεύχη περιέχουν και μια δευτερεύουσα ιστορία σε σχέδιο του ίδιου του Λεμίρ, που αφηγείται το πώς η ηρωίδα Πλουτόνα έφτασε στην κατάσταση που τη βρήκαν τα παιδιά. Οι τελευταίες σελίδες του κόμικ είναι εκκωφαντικές και πολύ μελαγχολικές μέσα στη σιωπή τους και λένε πάρα πολλά χωρίς λόγια. Μια θλιβερή ιστορία ενηλικίωσης, όπως και τόσες άλλες, ίσως όχι πολύ πρωτότυπη, αλλά ωραία δοσμένη, που πιστεύω ότι αξίζει μια ανάγνωση. επειδή είναι ταυτόχρονα και μια ιστορία επιλογών, μια ιστορία για την άσχημη πραγματικότητα, η οποία δεν μπορεί να υποκατασταθεί από τη θλιβερή πραγματικότητα, μια ιστορία για το πώς τελικά οι υπερήρωες δεν μπορούν να μας βοηθήσουν. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι το καλύτερο κόμικ, που έχει γράψει ο Lemire, αλλά δεν νομίζω ότι θα αφήσει κανέναν παραπονεμένο. Διάβασα τον τόμο που συλλέγει τα πέντε τεύχη, ο οποίος περιέχει τα εξώφυλλα των τευχών, σχέδια της Λένοξ και βιογραφικά των συντελεστών. Μια πρώτη μορφή αυτού του άρθρου αναρτήθηκε στο ιστολόγιο astoixeiotos.wordpress.com Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Άρθρο στο comicdom.gr (μόνο για το πρώτο τεύχος)

Το έχω ξαναγράψει με αφορμή το The Dregs, αλλά μια επανάληψη δεν βλάπτει: μέχρι στιγμής δεν έχω διαβάσει κάτι από Black Mask, το οποίο να μη μου άρεσε ή έστω να με άφησε αδιάφορο. Πριν προχωρήσω, μια διευκρίνηση για όσους τυχόν δεν ξέρουν: η Black Mask ξεκίνησε ως στενά συνδεδεμένη με το κίνημα Occupy Wall Street και ως εκ τούτου, τα κόμικς της είναι σαφώς πολιτικοποιημένα, έστω και σε μικρό βαθμό κάποια ή έστω κι αν η πολιτικοποίηση δεν είναι εμφανής σε πρώτο επίπεδο. Από όλα τα κόμικς της που έχω διαβάσει όμως, αυτό, που ξεκίνησε ως εκστρατεία στο Kickstarter, είναι το πιο άμεσα πολιτικό. Η σύλληψη του σεναρίου των Kwanza Osajyefo και Tim Smith 3 είναι εξαιρετική: τι θα γινόταν εάν μόνο κάποιοι Αφροαμερικανοί είχαν υπερδυνάμεις και κανένας λευκός; Πώς θα αντιδρούσε το κράτος και οι μηχανισμοί του και πώς θα βίωναν αυτή την εμπειρία οι κάτοχοι των υπερδυνάμεων; Σε αυτή ακριβώς τη θέση βρίσκεται ο Καρίμ, ο οποίος μετά από μια παρεξήγηση πυροβολείται από τους πάντα πρόθυμους να χρησιμοποιήσουν το πιστόλι τους αστυνομικούς, μόνο και μόνο για να ανακαλύψει, ότι οι σφαίρες δεν διαπερνούν το σώμα του. Μετά από αυτή την αποκάλυψη, θα έρθει σε επαφή με ένα δίκτυο Αφροαμερικανών με υπερδυνάμεις, οι οποίοι κινούνται σε καθεστώς παρανομίας και θα προσπαθήσουν να τον καθοδηγήσουν, όχι πάντα αρμονικά, για να μπορέσει να αποφύγει τις κρατικές δυνάμεις, οι οποίες καραδοκούν, θέλοντας να καταλάβουν γιατί μόνο μαύροι μπορούν να έχουν υπερδυνάμεις. Η σύνδεση της ιστορίας με τα σχετικά πρόσφατα στις ΗΠΑ κρούσματα αστυνομικής βίας εναντίων Αφροαμερικανών είναι προφανής (η εικόνα του εξωφύλλου, που βλέπετε πάνω, είναι, νομίζω, ενδεικτική), όπως επίσης και η γενικότερη δυσπιστία απέναντι στο κράτος και στους θεσμούς, που το αντιπροσωπεύουν. Δραματουργικά, πρόκειται για μια μεταφορά της βασικής ιδέας των Χ-ΜΕΝ, αλλά με πρωταγωνιστές μαύρους και χωρίς στολές και συναφή. Το σενάριο κυλά ευχάριστα, αλλά χωρίς κάποιες ουσιαστικές εκπλήξεις, οι διάλογοι είναι καλογραμμένοι, αλλά δεν διαπερνούν ένα πρώτο επίπεδο ανάγνωσης και γενικά η σεναριακή εκτέλεση της ιστορίας είναι σαφώς λιγότερο ενδιαφέρουσα από τη σύλληψή της. Αντιθέτως, το ασπρόμαυρο σχέδιο του Jamal Igle (Τζαμάλ Άιγκελ υποθέτω ότι προφέρεται) είναι πολύ καλό, δυνατό, βασισμένο πάνω σε κλασικά μοτίβα, χωρίς να παίρνει εικαστικά ρίσκα, αλλά χωρίς να δίνει και την αίσθηση ότι αντιγράφει πράγματα που έχουμε ξαναδεί. Έχει όμως τη δυνατότητα να περνάει το μήνυμα, που θέλει. Ιδιαίτερη μνεία θα ήθελα να κάνω και στα εξώφυλλα των τευχών, τα οποία βρίσκω απολύτως πετυχημένα. Σε γενικές γραμμές είναι ένα αρκετά ενδιαφέρον και μέχρι ενός σημείου πρωτότυπο κόμικ, που ίσως κάποιοι το βρουν υπερβολικά στρατευμένο, ενώ άλλοι υπερβολικά αφελές, ανάλογα με την πολιτική τους τοποθέτηση. Σίγουρα τα μηνύματα φαίνονται κάπως προβλέψιμα, αλλά κατά τη γνώμη μου, δεν γίνονται ποτέ ενοχλητικά και δεν καπελώνουν την ιστορία. Από την άλλη, βέβαια, είμαι κι εγώ δέσμιος ων δικών μου πεποιθήσεων, συνεπώς δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Μου άρεσε, το βρήκα φρέσκο και για αυτό έγραψα και αυτό το κείμενο. Στις ΗΠΑ ολοκληρώθηκε σε 6 τεύχη, τα οποία συλλέχθηκαν σε ένα TPB, το οποίο διάβασα εγώ, Υπήρξε και κάτι σαν spin-off, το Black:AF, το οποίο όμως δεν έχω διαβάσει ακόμα. Τέλος, ετοιμάζεται, εάν δεν έχει ήδη αρχίσει να εκδίδεται και σίκουελ με τίτλο "White" Εδώ μπορείτε να διαβάσετε το πρώτο τεύχος online. Η αρχική μορφή αυτής της παρουσίασης δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο ιστολόγιο astoixeiotos.wordpress.com

Να ακόμα ένα ενδιαφέρον κόμικ από τη συγκεκριμένη εταιρεία, αν και δεν μπορώ να πω ότι με ξετρέλανε όσο άλλα της Black Mask, αλλά δεν πειράζει, ακόμα κι έτσι ήταν ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα. Ο Clandestino είναι αυτό ακριβώς αυτό που αναφέρει το όνομά του: παράνομος αντιστασιακός, ο οποίος μάχεται το δικτάτορα μιας μη κατονομαζόμενης λατινοαμερικανικής χώρας, αν και όλες οι πληροφορίες που μας δίνονται, συμπεριλαμβανομένης τη επινοημένης σημαίας της χώρας, παραπέμπουν σε ένα πολύ συγκεκριμένο κράτος, που υπέφερε από μια μακροχρόνια και ιδιαιτέρως σκληρή δικτατορία. Δημιουργός του κόμικ είναι ο Καναδοχιλιανός Amancay Nahuelpan (που προφέρεται Αμανκάι Ναγουέλπαν), που τον είχα γνωρίσει από το Young Terrorists της ίδιας εταιρείας και εδώ αναλαμβάνει και το σενάριο εκτός από το σχέδιο. Η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα με κάποιες απροσδόκητες τροπές και το σχέδιο εντυπωσιακό. Οι πολιτικές αιχμές είναι πολλές και οι αναφορές σε διάφορα είδη αφήγησης και δημιουργούς ακόμη περισσότερες. Χωρίς υπερβολή, ο Ναγουέλπαν ρίχνει στο μπλέντερ πολιτική, Ταραντίνο, μάνγκα, υπέρμετρη βία, κουλτούρα του περιθωρίου, επιστημονική φαντασία, ερωτικά πάθη, πολεμικές τέχνες, εντυπωσιακές γυναίκες και πολλά άλλα και το αποτέλεσμα, παραδόξως ίσως, και διαβάζεται μεν ευχάριστα και προβληματίζει, μέσα σε κάποια πλαίσια, αλλά τελικά δεν με ικανοποίησε, όσο θα ήθελα και δεν το συγκρίνω με άλλα κόμικς της ίδιας εταιρείας, που διάβασα πρόσφατα. Προφανώς, δεν μου άρεσαν όλα τα στοιχεία του κοκτέιλ εξίσου και η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν αρκετές σεναριακές ευκολίες, οι οποίες καλύπτονται με το μαδύα της φαντασίας, ως μη όφειλαν, κατά τη γνώμη μου. Το κυριότερο ελάττωμά του είναι ακριβώς οι υπερβολικά πολλές αναφορές, οι οποίες δεν δένουν αρμονικά, με αποτέλεσμα να μου δοθεί στο τέλος η εντύπωση ότι διάβασα πολλά κόμικ στη συσκευασία του ενός, κάτι που δεν είναι θετικό. Η μάλλον ανύπαρκτη εμβάθυνση στους χαρακτήρες δεν βοηθά και το γεγονός ότι οι ηγέτιδες της εξέγερσης είναι ενδεδυμένες σαν αρχιπαλλακίδες σε σουλτανικό χαρέμι, δίνουν τη χαριστική βολή στην όποια αληθοφάνεια, αλλά και στις πιθανές φεμινιστικές προθέσεις του δημιουργού και υπονομεύουν το όποιο μήνυμα ήθελε να περάσει. Φυσικά, εάν κάποιος προσπεράσει αυτές τις αντιρρήσεις, μάλλον θα του ;αρέσει το κόμικ, που, αν μη τι άλλο, προσφέρει αρκετή δράση. Κατά τα άλλα, το σχέδιο είναι πολύ καλό, περισσότερο όμως το είδα σαν (καλοδεχούμενη) επίδειξη σχεδιαστικών ικανοτήτων, παρά σαν μέσο προώθησης της ιστορίας. Με αυτά και με εκείνα, το κόμικ αποδυναμώνεται και η ισχυρή πολιτική θέση που πάει να προβάλλει υποχωρεί, κάνοντάς το τελικά να είναι μια ευκολοδιάβαστη περιπέτεια, ενώ θα μπορούσε να είναι κάτι παραπάνω. Και επειδή ο δημιουργός έχει και καταγωγή από τη Χιλή και είναι προφανές, ότι ήθελε να πει κάτι για τη χώρα καταγωγής του, δεν νομίζω ότι το κατάφερε στο βαθμό που το ήθελε, αφού χάθηκε μέσα στις εμμονές του και κυρίως μέσα στην προσπάθειά του να παραδώσει ένα έργο που θα είχε απήχηση και σε ένα ευρύτερο κοινό. Νομίζω, ότι την επόμενη φορά, θα ήταν καλύτερα να είναι λίγο πιο στοχευμένος και συγκρατημένος, γιατί το ταλέντο δεν του λείπει καθόλου. Η αρχική μορφή αυτής της παρουσίασης είχε αναρτηθεί στο ιστολόγιο https://astoixeiotos.wordpress.com/

O Poe Dameron είναι ο καλύτερος πιλότος της Αντίστασης, της αντίστασης εναντίον του First Order και των επεκτατικών σχεδίων του. Επιλεγμένος από την στρατηγό Leia Organa, τίθεται επικεφαλής του νεοσύστατου Black Squadron και ψάχνει τον Lor San Tekka, ο οποίος έχει στοιχεία για την τοποθεσία του Luke Skywalker. Πέρα από πιλότος, αλλά και σαν πρώτης τάξεως μυστικός πράκτορας, θα αποδειχθεί κομβικός για τα σχέδια της Leia, αλλά μοναδική ελπίδα για την ειρήνη στο γαλαξία. Από τις πρώτες ongoing σειρές που έβγαλε η Marvel, πίσω στο 2016, και μια σειρά η οποία ξεκίνησε αρκετά μέτρια, αλλά ανέβηκε όσο προχώρησε, πήρε παράταση λόγω καλών πωλήσεων, και έκλεισε ίσως λίγο νωρίτερα από ότι έπρεπε. Και ενω στην αρχή ήταν όλα λίγο βαρετά, στην πορεία ο Charles Soule έπιασε τον παλμό του τι είναι Star Wars, και παρέδωσε ιστορίες αρκετά ικανοποιητικές, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη ότι ακόμα έτρεχαν οι ταινίες και προφανώς είχε πολλούς περιορισμούς στο τι να γράψει και στο που να πάει την ιστορία. Πιθανόν λάθος το ότι δεν βασίστηκε ιδιαίτερα στην ιδιότητα του Dameron ως πιλότου, και προσπάθησε να τον κάνει σαν τον νέο Han Solo, χωρίς όμως ποτέ να πιάνει το απαιτούμενο χιούμορ, τσαμπουκά και swagger του Harrison Ford. Ακόμα όμως και έτσι, το σύνολα, ειδικά από το 2 arc και μετά, βγαίνει θετικό, με ενδιαφέρουσες ιστορίες, μέτριους κακούς, αρκετά easter eggs και ωραίο ροή. Στο σχέδιο, ξεκίνησε ο Phil Noto (Black Widow, Buffy) , έκανε περίπου τα μισά τεύχη, και τα υπόλοιπα τα σχεδίασε ο Angel Unzueta (Titans, Iron Man), με μέτρια αποτελέσματα και οι δύο κατά την άποψη μου. Αρκετά στατικοί και οι δύο, δεν έχει ιδιαίτερη κίνηση το σχέδιο τους, και παρόλο που πιάνουν τα likeness των γνωστών πρωταγωνιστών, οι εκφράσεις που τους δίνουν, αλλά κυρίως η χρησιμοποίηση τους στο χώρο της σελίδας είναι λίγο άψυχη. Επιλέχθηκε και ένα χρώμα, αρκετά ξεπλυμένο, όχι σε τόνους του μαύρου γκρι, αλλά σε τέτοιους του πορτοκαλί, με αποτέλεσμα το όλο αποτέλεσμα να είναι μεν "σοβαρό", να διαφέρει από την κλασσική glossy απεικόνιση των Star Wars κόμικς, αλλά και αυτό με τη σειρά του να μην καταφέρνει να κάνει τη διαφορά και σίγουρα να μην ανεβάζει το σενάριο. 31 τεύχη + 2 Annuals, σε μια σειρά που έκανε απρόσμενη επιτυχία σε πωλήσεις, προφανώς μπουσταρισμένη από τις ταινίες που έτρεχαν εκείνη την περίοδο. Δεν θα την πρότεινα εύκολα, πιο πολύ για τους φανς είναι. Μαζεύτηκε σε 5 trades τα οποία βρίσκονται πανεύκολα και σας περιμένουν, αν θέλετε να δοκιμάσετε κάτι λίγο πιο διαφορετικά από τα κλασσικά.

Πριν μπω σε λεπτομέρειες, πρέπει να πω το εξής: όταν αποφάσισα να ξεκινήσω το Land of Sons του Gipi, δεν περίμενα με τίποτα να διαβάσω αυτό που διάβασα. Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα μετα-αποκαλυπτικό μέλλον, πιθανότατα κάπου στην Ιταλία, μετά από ένα γεγονός γνωστό απλώς ως «Δηλητηρίαση». Τόνοι σκουπιδιών βρίσκονται εδώ κι εκεί, η τροφή είναι δυσεύρετη, το νερό της λίμνης είναι ακάθαρτο. Σε αυτό το άγριο περιβάλλον, ζουν δύο αδέρφια, στις αρχές της εφηβείας τους ίσως. Ζουν μαζί με τον πατέρα τους, έναν σκληρό άντρα που θέτει αυστηρούς κανόνες και αρνείται ακόμη και την ελάχιστη στοργή στους γιους του. Κι ενώ έχει εξοβελίσει τη γραφή και την ανάγνωση ως δεξιότητες άχρηστες στον κόσμο τους, καθώς δεν μπορούν να συμβάλλουν στην επιβίωσή τους, ο ίδιος κάθεται συχνά και γράφει σε ένα μαύρο ημερολόγιο. Στις σελίδες τους, πιστεύει ο ένας από τους αδερφούς, κρύβονται τα μυστικά του παρελθόντος και οι σκέψεις του πατέρα. Η ιδέα των απομονωμένων πατέρα-γιων και του μυστηριώδους ημερολογίου θυμίζει το Sweet Tooth του Jeff Lemire, αλλά σε γενικές γραμμές οι ομοιότητες σταματούν εκεί. Το cast είναι πολύ πιο περιορισμένο και οι στόχοι των δύο δημιουργών διαφορετικοί. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες, το Land of the Sons αποπνέει μια ζοφερότητα που προσωπικά έχω συναντήσει σε ελάχιστα κόμικ, για να μην πω σε κανένα. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στη βία στην οποία (αναμενόμενα) επιδίδονται οι χαρακτήρες, αλλά κυρίως στο πόσο άδειες είναι οι ψυχές τους. Σε έναν τέτοιο κόσμο, δεν έχει χώρο η εμπιστοσύνη, δεν υπάρχουν φιλίες, η ζωή κάποιου εξαρτάται από την χρησιμότητά της για κάποιους άλλους. Το σχέδιο του Gipi, παρότι υπερβολικά sketchy, είναι δυνατό, έχει ορμητικότητα και αποδίδει τέλεια το σκοτεινό συναίσθημα που επιθυμεί. Ο Gipi, όμως, αφήνει μια υπόνοια ελπίδας για τους ήρωές του. Ίσως σε κάποια άλλη άκρη της λίμνης να υπάρχει μια ελπίδα, ίσως τα δύο αδέρφια να μπορέσουν να βρουν την προσωπική τους λύτρωση. Το σκοτάδι δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το φως. Το κόμικ διαβάζεται σχετικά γρήγορα, παρά το βάρος και τον όγκο του (282 σελίδες). Η ροή είναι εξαιρετική, δεν σκαλώνει πουθενά, και θα πρότεινα να το διαβάσετε το πολύ σε δύο καθισιές, για να παραμείνετε στο mood. Το La Terra dei Figli κυκλοφόρησε το 2016 από την Coconino Press και σύντομα μεταφράστηκε σε καμιά δεκαριά γλώσσες. Στα αγγλικά, βγήκε το 2018 από την Fantagraphics σε φυσική και ηλεκτρονική μορφή. Το κόμικ κέρδισε βραβεία σε πολλά ευρωπαϊκά φεστιβάλ, με σημαντικότερο το Grand prix de la Critique στο Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ.

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και ολοκληρωμένα φανζίν, που έχω διαβάσει, η "Ρεμπετοκρατία" αφηγείται τις περιπέτειες μιας παρέας νεαρών, οι οποίοι ανήκουν στον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο και συχνάζουν στην πλατεία Εξαρχίων, να σχηματίσουν μια ρεμπέτικη κομπανία, ανακαλύπτοντας και εμβαθύνοντας στη μουσική αυτή. Το πρώτο τεύχος περιγράφει τη γνωριμία τους και την απόφασή τους να σχηματίσουν την κομπανία, το δεύτερο την αναζήτηση και τελικά την τυχαία εύρεση μιας τραγουδίστριας με την κατάλληλη φωνή και το τρίτο την πρώτη τους παράσταση και τη σύγκορυσή τους με κάποιες σκοτεινές δυνάμεις επιβολής του τόμου. Το σενάριο υπογράφει ο Νίκος Καρμανιόλας, που αναφέρεται ως "Νίκος Καρμάν" στο δεύτερο και τρίτο τεύχος και το σχέδιο ο γνωστός και από άλλες αυτοκεδόσεις Νίκος Παπαμιχαήλ. Και οι δύο κάνουν αρκετά καλή δουλειά και κατορθώνουν να αφηγηθούν μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, με σωστό τρόπο και σωστό ρυθμό, παρά το γεγονός, ότι η ιστορία που αφηγούνται είναι κατ'ουσίαν σύντομη και αποτελεί μια προσπάθεια, ας πούμε, μύησης των αναγνωστών σε κάποιες πτυχές του ρεμπέτικου. Οπωσδήποτε, υπάρχει μια διάθεση εξωραϊσμού του ρεμπέτικου και μια προσπάθεια να συνδεθεί με τον ευρύτερο αντοεξουσιαστικό και αναρχικό χώρο, κάτι, που είναι εμφανές και από τον τρόπο γραφής του τίτλου και τα εξώφυλλα των τευχών, η δε αντιπάθεια των δημιουργών προς τους αστυνομικούς είναι παραπάνω από ορατή. Τα γράφω αυτά, έτσι, ώστε όποιος/α θελήσει να διαβάσει το κόμικ, να ξέρει τι τον/την περιμένει. Και τα τρία τεύχη περιέχουν ενδιαφέρουσες πληροφορίες για καλλιτέχνες και τραγούδια του ρεμπέτικου. Γενικά, είναι ωραίες και προσεγμένες εκδόσεις. Τα δύο πρώτα τεύχη έχουν από 20 σελίδες το καθένα, το τρίτο έχει 24. Κυκλοφόρησαν τα έτη 2016, 2017 και 2018 αντίστοιχα. Αν και η ιστορία μπορεί και να τελειώνει με το τρίτο τεύχος, σίγουρα αφήνει περιθώριο για μια συνέχεια, η οποία, όμως, από όσο γνωρίζω, δεν έχει έρθει ακόμη και προσωπικά θα ήθελα πολύ να τη δω. Όλα τα σκαναρίσματα έγιναν από εμένα. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Άρθρο του @Γιάννης Κουκουλάς

Demon Slayer / Kimetsu no Yaiba MAL Status: finished Author & Artist: Koyoharu Gotouge Volumes: 23 Chapters: 205 Serialization: Shounen Jump Run: 15/2/16 – 16/5/20 Να σημειωθεί ότι ο διαγωνισμός την Jemma δεν θα μπορούσε να είχε πέσει σε καλύτερη περίοδο, κυριολεκτικά μόλις είχα τελειώσει το μάνγκα Είμαι αρκετά σίγουρος ότι όσοι έχουν ασχοληθεί έστω και λίγο με τα μάνγκα το έχουν ακουστά, κυρίως μετά από την επιτυχία που είχε το άνιμε. Ε λοιπόν, μετά από πολύ πρήξιμο εκ μέρους της μικρής μου αδελφής, το διάβασα. In fact, το τελείωσα προχτές το απόγευμα, μετά από ανελέητο binge των τελευταίων 50 κεφαλαίων μέσα στη μέρα. Πρώτα, όμως, μια μικρή εισαγωγή: Η ιστορία ξεκινάει με τον Tanjiro Kamado, ο οποίος ζει με την οικογένειά του σε βουνό. Καθώς επιστρέφει από δουλειά στην πόλη, ανακαλύπτει ότι όλη η οικογένειά του έχει σφαχτεί από δαίμονα. Παίρνει καβάλα την αδελφή του Nezuko, η οποία είναι η μοναδική που δείχνει σημάδια ζωής και προσπαθεί να φύγει μακριά. Εκεί όμως ανακαλύπτει ότι, στην πραγματικότητα, η αδελφή του έχει μεταμορφωθεί σε δαίμονα. Παρολ'αυτά, φαίνεται πως η Nezuko μπορεί να αντισταθεί στον πειρασμό της ανθρώπινης σάρκας, καθιστώντας την έναν σπάνιο δαίμονα. Ο Tanjiro αποφασίζει, γνωρίζοντας πλέον πως μόνο ένας δαίμονας μπορεί να μετατρέψει έναν άνθρωπο σε δαίμονα, να πάρει εκδίκηση με την Nezuko από αυτόν που σκότωσε την οικογένειά του και να ξανακάνει την αδελφή του άνθρωπο και, έτσι, ξεκινάει εκπαίδευση. Έτσι ξεκινάει η ιστορία μας, η οποία ολοκληρώνεται μετά από 205 κεφάλαια, σε ιστορικό setting. Όσον αφορά στην ιστορία, είναι περιττό να πω ότι η πλοκή εξελίσσεται σε μεγάλο βαθμό, έχοντας μια πολύ ενδιαφέρουσα έκβαση. Εισάγονται επίσης πολλοί χαρακτήρες που είναι αρκετά ξεχωριστοί και memorable. Για να είμαι ειλικρινής, δεν κατάφερα να συγκρατήσω τα ονόματα των μισών, αλλά δεν αποτελεί πραγματικό πρόβλημα, καθώς είναι ξεκάθαρες οι πράξεις τους και η συνεισφορά τους στο έργο. Από εκεί και πέρα, το έργο αποτελείται από τέσσερα μεγάλα arcs, όλα τους πολύ δυνατά, με ιδιαίτερες τοποθεσίες και τρόπους να λάμψουν όλοι οι συμμετέχοντες. Επίσης, πολύ ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι κάθε λογής δαίμονες που γνωρίζουμε, καθώς βλέπουμε απίστευτη πληθώρα σε designs, προσωπικότητες και επιθέσεις (ποιος είπε ότι δεν μας αρέσουν οι μάχες???). Πάντως, την παράσταση κλέβει άνετα ο big bad guy, ονόματι Muzan. Όλη η εμφάνισή του αποπνέει πραγματικά μια αύρα σάπιας κακίλας που εκτιμούμε! Αξίζει να σημειωθεί επίσης ότι έχει μια τελική μάχη η οποία κρατάει για 40 κεφάλαια γεμάτα και νιώθεις όλην την κούραση, την αγωνία μέχρι το τέλος, ειδικά αφού δίνεται πολύ από την ιστορία το πέρασμα του χρόνου. Θεωρώ ότι έγινε άψογη δουλειά μέχρι το φινάλε, όπου νιώθεις και την δική σου αναπνοή να επανέρχεται στα κανονικά όρια, με την ένταση να τελειώνει. Τέλος, έχει διάσπαρτες κάτι σκηνάρες που, ενώ μιλάμε για τρομερή τυρίλα (cheesy), είναι πραγματικά για ανατριχίλες! Γενικά έχει τον τρόπο του να σου περάσει το αίσθημα στις κρίσιμες στιγμές. Το μόνο που θα μπορούσα να πω ότι με χάλασε είναι το, συνήθως, πολύ κρύο χιούμορ του Στο art τώρα. Είναι αρκετά καλό, παραδόξως πολύ καθαρό, φυσικά στο πέρας της ιστορίας βελτιώνεται, ειδικά στις σκηνές μάχης, τις οποίες μπορούσα να ακολουθήσω πολύ εύκολα (γκουχ my hero academia που δεν καταλαβαίνεις Χριστό στις μάχες γκουχ). Δυνατά designs, από εκεί και πέρα δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο παράπονο. Μου αρέσει που δίνει την αίσθηση ότι έγινε στο χέρι, σε αντίθεση με πάρα πολλά μοντέρνα μάνγκα που είναι προφανές ότι σχεδιάστηκαν ψηφιακά ή έστω με πολλές ρυθμίσεις. Οι χρωματισμένες σελίδες είναι καλές, τα εξώφυλλα των τόμων είναι, κατ'εμέ, hit or miss. Πολλά τα βρίσκω πολύ άρτια αισθητικά, άλλα τα βρίσκω παραφορτωμένα και "βρώμικα" στο μάτι. Κατά τ'άλλα, δεν νομίζω ότι έχει κάτι το ιδιαίτερο ή ξεχωριστό που αξίζει να αναφερθεί. Γενικά, το συγκεκριμένο μάνγκα απόλαυσα απίστευτα (υπόψιν ότι δεν έχω δει το άνιμε). Δεν θεωρώ ότι είναι το masterpiece που το αποκαλούν όλοι και νομίζω ότι όλο αυτό το hype που έχει προκληθεί είναι λόγω της υψηλής ποιότητας του άνιμε. Άνετα το έβαζα στη βιβλιοθήκη μου. Διασκεδαστική ιστορία, καλό αρτ, χορταστική έκταση, ενδιαφέροντες χαρακτήρες, δυνατό φινάλε. Τι άλλο να θελήσει κάποιος? Η παρουσίαση είναι πολύ επιφανειακή και σηκώνει πολλή ανάλυση το έργο, αλλά αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνο στα σχόλια. Δεν θα ήθελα να πέσουν σπόιλερς, έστω και tagged, στην ίδια την παρουσίαση.

Να λοιπόν, ένα κόμικ ηρωικής φαντασίας με γυναίκα ηρωίδα, που εκδόθηκε στις ΗΠΑ, αλλά φτιάχτηκε από Έλληνες δημιουργούς, παρόλο που η ιδέα δεν ήταν δική τους. Δεν γνωρίζω από ποια ακριβώς χώρα είναι ο Arahom Radjah, που είναι ο εκδότης της εταιρείας ARH ComiX, αλλά κάπου είχα διαβάσει ότι δεν είναι από τις ΗΠΑ. Δεν θυμάμαι πώς ακριβώς ο εκδότης ήρθε σε επαφή με Έλληνες δημιουργούς, ούτε με ποια ακριβώς αφορμή. Αν κάποιος ξέρει ή θυμάται την ιστορία, ας το γράψει. Σε κάθε περίπτωση η ARH ComiX εξέδωσε κάποια κόμικς, όπου είχαν μεγάλη, έως και σχεδόν αποκλειστική συμβολή Έλληνες δημιουργοί και η Arhian είναι ένα από αυτά. Αφηγείται την ιστορία της φερώνυμης ηρωίδας, κάτι σαν θυληκού Κόναν, που αντιμετωπίζει πολλούς κινδύνους και ζει πολλές περιπέτειες σε μια απροσδιόριστη μυθική χώρα. Τίποτα που δεν έχουμε ξαναδεί και σαφώς καλύτερα αλλού. Οι τρεις (!) σεναριογράφοι της σειράς, μεταξύ των οποίων και ο αναμφισβήτητα ικανότατος Αβραάμ Κάουα, δεν καταφέρνουν να δώσουν κάτι πραγματικά πρωτότυπο, οι διάλογοι δεν λένε και πολλά και μόνο η πρωτοπρόσωπη αφήγηση προσπαθεί να προσδώσει μια νότα ειρωνείας στα δρώμενα. Δεν γνωρίζω τους δύο άλλους σεναριογράφους, αλλά υποψιάζομαι ή θέλω να πιστεύω, ότι ο Κάουα έκανε ό,τι μπορούσε, για να παραδώσει ένα κάπως πιο σοβαρό σενάριο. Δεν είναι ότι δεν διαβάζεται, απλά θυμίζει πολύ ξαναζεσταμένο φαγητό. Φυσικά, ο Ρουμπούλιας βρίσκεται στο στοιχείο του και παραδίδει μια πολύ καλή δουλειά με ωραίο σχέδιο και αρκετά ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία. Ο Μιχάλης Τόρης στο σχέδιο, ο Γιάννης Ζούμπας στο λέτερινγκ και ο Χρήστος Μαρτίνης στα εξώφυλλα βάζουν τις υπογραφές τους σε καλές δουλειές. Το κόμικ έχει αρκετές σκηνές γυμνού, που δεν δικαιολογούνται απαραίτητα από το σενάριο και κάποιες σκηνές έντονης βίας. Κυκλοφόρησαν 5 τεύχη, που ολοκληρώνουν την ιστορία και αφήνουν περιθώριο για συνέχεια. Δεν γνωρίζω πώς πήγε εμπορικά, νομίζω, όμως ότι πρέπει να κυκλοφόρησε και ένα συγκεντρωτικό τομάκι. Από όσο κατάλαβα, η εκδοτική είναι ακόμη δραστήρια (για να είμαι ειλικρινής, νόμιζα, ότι είχε κλείσει) Όλα τα σκαναρίσματα έγιναν από εμένα. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Η Arhian σε ένα μικρό wiki

// RED HOOD AND THE OUTLAWS, VOL.2 // Το κόμικ το οποίο θα παρουσιάσω παρακάτω λέγεται Red Hood and the Outlaws (Vol.2), το οποίο έχει γράψει ο Scott Lobdell. Η σχεδιαστική ομάδα περιλαμβάνει τους Dexter Soy και Veronica Gandini. To Vol.1 κυκλοφόρησε το 2011 ως μέρος του New 52 Series, ενώ αυτό για το οποίο θα μιλήσω , το 2016 κατά την διάρκεια του DC Rebirth. Ο Red Hood, γνωστός σε όλους μας ως Jason Todd και ο δεύτερος Robin και πρώην συνεργάτης του Batman, αποκτά την δική του σειρά κόμικς, στην οποία μαθαίνουμε περισσότερα για την ζωή του ως Red Hood και για τον τρόπο με τον οποίο πολεμά το έγκλημα με την νέα του persona. Σε αυτή την σειρά εμφανίζονται γνωστοί εχθροί του Batman, με πρώτο τον Black Mask, καθώς και άλλοι χαρακτήρες που έχουν συν-πρωταγωνιστικό ρόλο στο κόμικ, η Artemis και ο Bizarro. Η Artemis είναι Αμαζόνα, φίλη αλλά και αντίπαλος της Wonder Woman, και ο Bizarro είναι ένας αποτυχημένος κλώνος του Superman. Στην πορεία η ομάδα αυτή έρχεται κοντά και μαθαίνουμε όλο και περισσότερα για το παρελθόν τους, καθώς και για τον χαρακτήρα τους. H σειρά μπορώ να πω πως έχει ικανοποιητική δράση, μυστήριο, και είναι ανάλαφρη σε γενικά πλαίσια. Από την μία πλευρά είναι λίγο σκοτεινό όταν εμβαθύνει στο ιδιαίτερο παρελθόν του Jason, αλλά είναι και αστεία, διότι έχει και ωραίο χιούμορ σε ορισμένα σημεία. Το σχέδιο είναι όμορφο και σύγχρονο, αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο, τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα. Τα χρώματα είναι επίσης πολύ ωραία. Μου άρεσε που ο Red Hood παρουσίαζε τα γεγονότα από την δικιά του πλευρά, αν και μπορώ να πω πως είναι μια πιο ανάλαφρη εκδοχή του και δεν ξέρω αν την προτιμώ τόσο. Η Artemis ήταν δυναμική, και ο Bizarro είναι ο τυπικός χαρακτήρας που είναι διαφορετικός και προσπαθεί να βρει τον εαυτό του, μιας και είναι κλώνος του Superman. Σε γενικά πλαίσια φτιάχνουν μια καλή παρέα και έρχονται όλο και πιο κοντά κατά την διάρκεια της σειράς. Κλείνοντας, θα ήθελα να πω πως είναι ένα ικανοποιητικό κόμικ, ωστόσο δεν είναι ούτε το καλύτερο, αλλά ούτε και το χειρότερο. Όμως διαβάζεται εύκολα και το προτείνω. Το καλύτερο για εμένα όμως ήταν η χημεία του Red Hood και της Αrtemis.

Ενδεχομένως το “Love Nest” του αγαπημένου Charles Burns να θεωρείται από κάποιους περισσότερο συλλογή αυτόνομων έργων εικονογραφήσεων(illustrations) ή sketchbook παρά κόμικ, ωστόσο θα έρθω να υποστηρίξω πως μπορεί να θεωρηθεί κόμικ. Κατά την όραση και τη γνώμη μου, πρόκειται για πολλές μη γραμμικές αφηγήσεις, με την κάθε σελίδα να αποτελείται από ένα καρέ( ή splash page αν θεωρηθεί εν τέλει κόμικ). Εκ πρώτης όψεως πρόκειται για διάφορα περίεργα και αλλόκοτα στιγμιότυπα καθημερινής ζωής, δίχως κάποια συνδετική λειτουργία μεταξύ τους. Αν παρατηρήσουμε όμως κάποια συγκεκριμένα σημεία, όπως ένα πήλινο ανθρωπάκι ή κάποια πρόσωπα που επαναλαμβάνονται και με λίγη φαντασία, τότε ίσως να δούμε κάποιες μικρο-ιστορίες να εκτυλίσσονται. Πρόκειται για ένα φόρο τιμής του Charles Burns απέναντι στους καλλιτέχνες που τον ενέπνευσαν όπως τα ρομαντικά κόμικς του 50 ή τα κόμικς τρόμου της EC comics (με σαφή επιρροή από την καθαρή γραμμή του Johnny Craig), αλλά και τα Β-movies και τα creature feature της αντίστοιχης περιόδου. Κάποιες σελίδες μάλιστα, αποτελούν και πορτρέτα διάσημων προσώπων όπως η Patti Smith, ο Max Von Sydow, Liv Ullmann κτλ. Πρόκειται για μία εξαιρετική σκληρόδετη έκδοση από τον γαλλικό εκδοτικό Cornelius, που βγήκε στην αγορά σε περιορισμένο αριθμό το 2016 και αποτελείται από 128 σελίδες. Το χαρτί εσωτερικά είναι υψηλής ποιότητας, χοντρό με διαστάσεις 17 χ 15. Οι πρώτες 4 σελίδες είναι έγχρωμες και οι υπόλοιπες ασπρόμαυρες. Επίσης, πρόκειται για βουβό κόμικ-artbook αν αφαιρέσουμε μία σελίδα που περιέχει γραπτό λόγο. Η αγορά έγινε από το γερμανικό amazon στα 20 ευρώ(και νομίζω πως παραμένει σε αυτή). Όσοι είστε λάτρεις του δημιουργού, νομίζω πως πρέπει να υπάρχει στη βιβλιοθήκη σας. Για τους υπόλοιπους που θα θέλατε να διαβάσετε μία συγκεκριμένη ιστορία με αρχή – μέση – τέλος, νομίζω πως θα απογοητευτείτε, εκτός αν θέλετε να έχετε ένα υπέροχο artbook που εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε κόμικ(εφόσον φυσικά το θέλει ο αναγνώστης). ΥΓ: Μία επιπρόσθετη αρετή του έργου αυτού, είναι η δυνατότητα πολλαπλών αναγνώσεων. Ο αριθμός των εικόνων και η μη γραμμικότητα οδηγεί στην κάθε ανάγνωση να μοιάζει με πρώτη. Κάθε φορά που θα το διαβάζετε(ή παρατηρείτε αν θέλετε) θα εντοπίζετε νέες πληροφορίες! ΥΓ2:Όλες οι εικόνες είναι από το διαδίκτυο.

Στα πλαίσια του DC Rebirth κυκλοφόρησαν πολλοί τίτλοι. Ένας από αυτούς αφορούσε το relaunch του δημοφιλέστερου χαρακτήρα της εταιρείας, Superman. Δημιουργοί του τίτλου είναι ο Peter J. Tomasi, Patrick Gleason & Doug Mahnke. Οι δύο πρώτοι έχουν συνεργαστεί πολλές φορές στο παρελθόν και, κατ’ εμέ, η μεγαλύτερη επιτυχία τους είναι η σειρά Batman and Robin. Όπως και στο τίτλο του Batman, έτσι και εδώ η δημιουργική ομάδα ανέλαβε να δώσει τον Superman μία νέα κατεύθυνση, η οποία θα είχε ως κύριο χαρακτηριστικό της γνώρισμα το οικογενειακό στοιχείο. Με άλλα λόγια, ο τίτλος εστιάζει κυρίως στην οικογένεια Kent (ή Smith), η οποία απαρτίζεται από τον Clark, τη σύζυγο του Lois, και τον δεκάχρονο γιο τους, Jon. Μετά τα γεγόνοντα του Final Days of Superman, όπου εκεί κατ’ ανάγκη πεθαίνει ο Superman του New 52 και τη θέση του παίρνει ο «παραδοσιακός» Superman του παλαιού σύμπαντος με τον οποίο όλοι μεγαλώσαμε, η οικογένεια Kent μένει πλέον στη Κομητεία Hamilton, μακριά από το θόρυβο της Metropolis. Ουσιαστικά, η ιστορία αποτελείται από δύο συνιστώσες. Η πρώτη αφορά τον Clark που προσπαθεί να είναι καλός γονιός απέναντι στον Jon, αφενός να του μεταλαμπαδεύσει όλα εκείνα τα διδάγματα που έμαθε από τους γήινους γονείς του & αφετέρου να του μάθει να χειρίζεται ορθά τις νεοαποκτηθείσες δυνάμεις του. Θα τη χαρακτήριζα ως μία «coming of age» ιστορία, η οποία διαθέτει πρωτοτυπία και, κυρίως, πολύ καρδιά. Η δεύτερη πτυχή αφορά τον Eradicator, ο οποίος σχετίζεται με το στοιχείο της «δράσης» του βιβλίου και τολμώ να πω ότι κλείνοντας το, σου «μένει» ο χαρακτήρας και τα κίνητρα του. Συνολικά, απόλαυσα πολύ αυτή τη προσέγγιση, διότι εκτιμώ απίστευτα τόσο τον Tomasi όσο και τον Gleason. Μάλιστα, ο τελευταίος αυτή τη φορά έχει και συγγραφικά καθήκοντα και, επειδή τότε ο τίτλος ήταν δεκαπενθήμερος, όταν δε προλάβαινε να σχεδιάσει ο Gleason, τη θέση του κάλυπτε ο «μέντορας» του, Doug Manhke. Και οι δύο κάνουν εξαιρετική δουλεία στον εικαστικό τομέα, με τον Gleason φυσικά να είναι αυτός που ξεχωρίζει κατ’ εμέ. Το σχεδιαστικό του στυλ πηγαίνει χέρι-χέρι με τις υπέρ ηρωικές ιστορίες, γιατί το σχέδιο του διαθέτει πολύ κίνηση, λεπτομέρεια και δημιουργεί πάντα το κατάλληλο συναίσθημα. Ειδική αναφορά χρειάζεται και ο κολορίστας, John Kalisz, του οποίου χρώματα κολακεύουν το σχέδιο και το κάνουν να "πετάγεται" έξω από τη σελίδα. Προτείνεται ασυζητητί στους φανατικούς αναγνώστες του Superman & στους αναγνώστες των υπέρ ηρωικών που ψάχνουν να διαβάσουν κάτι φρέσκο.

To συγκεκριμένο κόμικ κυκλοφόρησε από την Image comics μέσα στο 2016 και εκδόθηκε σε τόμο στις αρχές του 2017. Πραγματεύεται τα της Wall Street και εφορμά από το γεγονός ότι οι περισσότερες χρηματιστηριακές κρίσεις στην ιστορία συνέβησαν Δευτέρες, για αυτό και ο τίτλος. Θα το ξεκαθαρίσω από την αρχή: δεν με έχει πείσει ο Jonathan Hickman, τουλάχιστον από όσα δικά του έχω διαβάσει (Manhattan Projects, East of West, Infinity) : θεωρώ ενοχλητική την εμμονή του με μυστικές εταιρείες και συνομωσιολογία. Θεωρώ επίσης, κάπως εξυπνακίστικη την παράθεση τσιτάτων και αποσπασμάτων σε τακτά χρονικά διαστήματα μέσα στις σελίδες του κόμικ. Από την άλλη όμως, πρέπει να ομολογήσω ότι έχει κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες και - κυρίως - είναι από τους πιο "κομικστικούς" (επιτρέψτε μου το νεολογισμό) συγγραφείς, με την έννοια ότι αξιοποιεί στο έπακρο το σκίτσο και κρατά στο ελάχιστο διαλόγους και λεκτικές επεξηγήσεις. Επίσης, χρησιμοποιεί διάφορα τσιτάτα και άλλες μεθόδους αφήγησης, χωρίς εικονογράφηση, χαρακτηριστικά, που είναι παρόντα και σε αυτό το κόμικ. Ο Χίκμαν δίνει τις πληροφορίες (γενεαλογικά δέντρα, ιεράρχηση των πρωταγωνιστών, ιστορικά διαγράμματα) σταδιακά, έτσι ώστε να μεγιστοποιήσει την αγωνία. Και φυσικά, εδώ δεν ξεφεύγει από την πεπατημένη του. Η χρηματαγορά ελέγχεται από μια μυστική εταιρεία που είναι σύμπραξη διάφορων οίκων, οι οποίοι ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία και φυσικά στο ενδιάμεσο συγκρούονται και μεταξύ τους. Και φυσικά, έχουμε και το υπερφυσικό στοιχείο, που γίνεται σαφές από την αρχή (αλλά ας μην τα αποκαλύψουμε όλα ) . Κάποιοι φόνοι όμως, προκαλούν την επέμβαση ενός αστυνομικού και σε αυτό το σημείο, το κόμικ αρχίζει και αποκτά και στοιχεία νεο-νουάρ (κατά τη γνώμη μου, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της πλοκής) Δεν συμφωνώ με αυτή την προσέγγιση, αφού πιστεύω ότι ο χώρος του χρηματιστηρίου θα μπορούσε να δώσει ένα εξαιρετικό θρίλερ, που θα ήταν πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα, χωρίς αναγωγή σε μυστικές εταιρείες και δαίμονες που προστατεύουν τις πανίσχυρες οικογένειες. Βέβαια, αυτή είναι η δική μου άποψη, κάποιοι άλλοι θα διαφωνήσουν, απολύτως κατανοητό και θεμιτό Για να είμαι όμως δίκαιος, η αφήγηση ρέει πολύ στρωτά, είναι συναρπαστική η εξέλιξη της ιστορίας, τα τεύχη είναι πολυσέλιδα και χορταστικά και η αλήθεια είναι ότι έμεινα άφωνος με σκηνές σαν κι αυτή: Και όπως πιστεύω ότι μπορείτε να δείτε από τις σελίδες που ανεβάζω, ο σχεδιαστής Tomm Coker (του οποίου δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει τίποτα άλλο δικό του) τα καταφέρνει εξαιρετικά. Το μείγμα νουάρ και υπερφυσικού του ταιριάζει απόλυτα, οι σκιές και οι χώροι έχουν μεγαλύτερη σημασία από τα πρόσωπα (πολύ σωστά, κατά τη γνώμη μου), οι κενοί χώροι και χρόνοι μεταξύ των καρέ έχουν μεγάλη σημασία, αφήνοντας τον αναγνώστη να συμπληρώσει τα κενά και όλα φαίνονται άψυχα και απάνθρωπα, όπως, υποθέτω ήταν και η αρχική πρόθεση των δημιουργών. Φυσικά, σε αυτό συμβάλλει και ο εκπληκτικός χρωματισμός του Michael Garland. Γενικά, το σχέδιο απογειώνει την αφήγηση και κάνει την ιστορία να φαίνεται πολύ πιο σημαντική από όσο πραγματικά είναι. Συμπερασματικά: αν θέλετε ή περιμένετε να διαβάσετε κάτι πιο σοβαρό για τη Wall Street, ψάξτε κάπου αλλού. Αν όμως, θέλετε να περάσετε ευχάριστα και να χορτάσει το μάτι σας ωραίο σχέδιο, ακόμα κι αν δεν θέλετε να πάρετε στα σοβαρά αυτά που διαβάζετε, πιστεύω ότι θα ικανοποιηθείτε αρκετά από αυτό το κόμικ. Το Black Monday Murders κυκλοφόρησε σε 2 TPB, που συνέλεξαν τα 8 τεύχη της σειράς και εγώ το διάβασα από εκεί. Οι τόμοι περιέχουν και σκίτσα του σχεδιαστή. Λόγω σκηνών βίας, το κόμικ απευθύνεται σε ενήλικες.

Με τον Daniel Clowes έχω μια πολύ παράξενη σχέση. Έχω διαβάσει μερικά απ' τα κυριότερα κόμικς του (Ghost World, Like a Velvet Glove Cast in Iron, The Death-Ray) κι ενώ μερικά τα βρήκα τελείως βαρετά, συνεχίζω και ψάχνω δουλειές του. Το Patience (Fantagraphics, 2016) έλαβε εξαιρετικές κριτικές, οπότε σκέφτηκα ότι αν δεν μου αρέσει ούτε αυτό, τότε σίγουρα δεν είναι για μένα ο κύριος. Ήρθε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου και διαβάστηκε σε ηλεκτρονική μορφή. 2012. Η Patience κοιτάζει το τεστ εγκυμοσύνης και είναι θετικό. Ο Jack, παρά τις οικονομικές δυσκολίες, είναι αποφασισμένος να κάνει το παν για να μεγαλώσουν καλά το παιδί και η σύντροφός του. Κι ενώ η ώρα του τοκετού πλησιάζει, επιστρέφει μια μέρα απ' την δουλειά και βρίσκει την Patience νεκρή. Φυλακίζεται προσωρινά ως ο μοναδικός ύποπτος, αλλά αφήνεται τελικά ελεύθερος. Ο ίδιος είναι πεπεισμένος ότι ο ένοχος είναι κάποιος από το απαίσιο παρελθόν της Patience, για το οποίο ποτέ δεν του μιλούσε. 2029. Ο Jack ζει μέσα στην δυστυχία, ώσπου μια αχτίδα ελπίδας αχνοφαίνεται: ένας παράξενος τύπος ονόματι Bernie έχει εφεύρει μια μηχανή του χρόνου. Επόμενες στάσεις: 2006, 1985 και ξανά 2012, αλλά γι' αυτές καλύτερα να μην πω παραπάνω και να διαβάσετε το κόμικ. Ο Clowes χρησιμοποιεί την επιστημονική φαντασία για να εξιστορήσει μια ιστορία παντοτινής αγάπης, επιμονής και εκδίκησης. Η ροή είναι υποδειγματική. Αν κάποιος έχει λίγο παραπάνω χρόνο από εμένα, μπορεί να το διαβάσει σε μία καθισιά. Η ιστορία καθαυτή εξαιρετική. Κι αυτό επειδή ο Clowes δεν ενδιαφέρεται για το «τεχνικό» κομμάτι, αλλά για τους χαρακτήρες του. Είναι και οι δύο εξίσου τραγικές προσωπικότητες και έχουν ανάγκη να νιώσουν αγάπη. Παρότι πρακτικά όλα τα κόμικς του Clowes είναι ανθρωποκεντρικά, πρώτη φορά νιώθω να συμπονώ τους χαρακτήρες του. Το τέλος μου φάνηκε μάλλον ξεκάθαρα (και υπέροχο), αλλά διαβάζω ότι κάποιοι το ερμήνευσαν διαφορετικά. Το σχέδιο ηθελημένα δεν είναι τόσο προσεγμένο όσο σε άλλα κόμικς του Clowes, αλλά σε συνδυασμό με τα έντονα, ψυχεδελικά χρώματα ταιριάζει απόλυτα στην υπόθεση. Να το διαβάσετε. Είτε στην αγγλόφωνη έκδοση, είτε στην μετάφραση των εκδόσεων Οξύ, που απ' ό,τι έχω ακούσει είναι πολύ καλή. Υ.Γ.: Κάντα 11 τα κόμικς που συμφωνούμε

Νέα Υόρκη, το Μεγάλο Μήλο, ο Παγκόσμιο Χωνευτήρι, η Πόλη των Έντεκα Χιλιάδων Επτακοσίων Ταξί. Ένα από αυτά, ανήκει στον Joe Telenko. Για την ακρίβεια, είναι στο όνομα της συζύγου του, της Martha. Οι δυο τους είναι ένα δυστυχισμένο ζευγάρι. Οι μέρες του έρωτα (αν υπήρξε ποτέ) έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και ο καθένας ζει μέσα στην μιζέρια του: ο Telenko στον φόβο μιας επικείμενης καρδιακής προσβολής και η Martha καρφωμένη στο αναπηρικό της καρότσι. Γύρω από αυτούς, με την συμμετοχή κι άλλων «άσχημων» χαρακτήρων, θα χτιστεί μια αιματηρή ιστορία μίσους και εκδίκησης... Το Lethal Lullaby (Berceuse Assassine στο πρωτότυπο) είναι ένα τρίτομο κόμικ των Philippe Tome και Ralph Meyer, που κυκλοφόρησε μεταξύ 1997 και 2002 από την Dargaud. Στα αγγλικά μπορείτε να το βρείτε μόνο σε ηλεκτρονική μορφή, καθότι μεταφράστηκε το 2016 από την Europe Comics. Ο Tome γράφει ένα εξαιρετικό νουάρ κόμικ. Οι χαρακτήρες είναι καλοδουλεμένοι, βασικότατο στοιχείο που πρέπει να έχουν τα έργα του είδους. Η πλοκή, ακριβώς λόγω της αληθοφάνειας των χαρακτήρων, είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Επιπλέον, ο Tome σπάει την ιστορία σε κομμάτια, ένα για κάθε άλμπουμ. Το πρώτο ανήκει στον Telenko, το δεύτερο στην Martha και το τρίτο σε ένα πρόσωπο, ίσως το μόνο συμπαθές, που καλύτερα να μην αποκαλύψω. Αυτή η παζλοποίηση της πλοκής εξιτάρει ακόμη περισσότερο τον αναγνώστη και δίνει στην ευκαιρία για καλύτερη exposition. Η δε ατμόσφαιρα είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, μια από τις πιο ζοφερές που έχω συναντήσει σε κόμικ του είδους. Και κάπου εδώ υπεισέρχεται η δουλειά του Meyer. Ο Meyer συγκαταλέγεται στους κορυφαίους σύγχρονους σχεδιαστές των BD, άξιος συνεχιστής των Jean Giraud, François Schuiten, François Boucq και των άλλων «ρεαλιστών». Το Lethal Lullaby αποτελεί την πρώτη του επαγγελματική δουλειά, γεγονός εντυπωσιακό κι ας είναι το σκίτσο του ανώριμο σε σχέση με μεταγενέστερες δουλειές του. Η επιρροή από τους Giraud και Boucq είναι εμφανής, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μοιάζει με αντιγραφή. Εν προκειμένω, ωστόσο, το δυνατό χαρτί του Meyer είναι ο χρωματισμός. Η σέπια χαρίζει, όχι μια αίσθηση νοσταλγίας όπως την έχουμε συνηθίσει, αλλά μια σαπίλα ταιριαστή στην γκρίζα πόλη της Νέας Υόρκης και τις άδειες καρδιές των αντιηρώων, και σπάει μόνο από κίτρινες λεπτομέρειες: το ταξί του Telenko, το καροτσάκι της Martha, οι σειρήνες ενός περιπολικού, ένα μπαλόνι... Το προτείνω με κλειστά μάτια.

Ο Oscar Forrest, ένας Ιρλανδός φωτογράφος που προσπαθεί να ξεφύγει από το παρελθόν του, συμμετέχει σε μια ολιγομελή αποστολή στις ανεξερεύνητες (από τον λευκό άνθρωπο) εκτάσεις της Άγριας Δύσης. Ο κύριος Stingley, αρχηγός της αποστολής, καταγράφει με ασυνήθιστη ακρίβεια όσα βλέπει στους ινδιάνικους καταυλισμούς και μιλάει συνεχώς για έναν καινούργιο, τέλειο κόσμο που θα γεννηθεί σε αυτά τα εδάφη. Το τρίτο και τελευταίο μέλος της αποστολής είναι ο Milton, ένα αγροτόπαιδο από το Κάνσας με παράξενες ικανότητες. Οι τρεις τους, αφού διασχίσουν το Τέξας, φτάνουν στην περιοχή των Κομάντσι, των φημισμένων ιππέων των Μεγάλων Πεδιάδων... Πρόκειται για ένα graphic novel 104 σελίδων, το οποίο εκδόθηκε το 2016 από την Casterman, με τον τίτλο L'odeur des garçons affamés. Απέσπασε τρία βραβεία, με κυριότερο αυτό του Prix Saint-Michel Καλύτερου Σχεδίου. Το 2017 η SelfMafeHero έβγαλε την αγγλόφωνη (σκληρόδετη) έκδοση. Κάθε κόμικ που βγάζει ο Frederik Peeters, αποτελεί για εμένα γεγονός. Όταν πριν κάποια χρόνια είδα ότι πρόκειται να ασχοληθεί με το western, ενθουσιάστηκα, γιατί περίμενα ότι θα δώσει μια φρέσκια οπτική στο κουρασμένο αυτό είδος. Βέβαια, τα credits του σεναρίου πάνε στην Loo Hui Phang. Γεννημένη στο Λάος και μεγαλωμένη στην Γαλλία, η Phang έχει γράψει αρκετά κόμικς, αλλά προσωπικά δεν την γνώριζα. Τελικά, το γιατί καθυστέρησα τόσο πολύ να διαβάσω το The Smell of Starving Boys δεν το ξέρω ούτε κι εγώ. Είναι κάπως δύσκολο να γράψω για το κόμικ αυτό. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες, υπάρχουν λεπτομέρειες που δημιουργούν μια αδιευκρίνιστα απόκοσμη αίσθηση. Μέχρι να ολοκληρώσω την ανάγνωση, αυτή η αίσθηση παρέμενε στο στομάχι μου. Στο ενδιάμεσο είχαν περάσει μπροστά από τα μάτια μου παρανοϊκά σχέδια, υπερφυσικά όντα και σεξουαλικές «παρεκκλίσεις». Δεν είναι τόσο παράξενο όσο το Pachyderme, αλλά αρκεί για να αποκλείσει ένα σημαντικό μέρος του αναγνωστικού κοινού που θέλει να διαβάσει ένα western. Οι απόψεις της Phang με βρίσκουν σύμφωνο και μου άρεσε ο τρόπος που τις πέρασε στο κόμικ, παρότι πιστεύω ότι σε κάποιους θα φανούν παράταιρες. Η ιστορία έχει ενδιαφέρον, γιατί είναι αδύνατη οποιαδήποτε πρόβλεψη για το τι μέλλει γενέσθαι. Σίγουρα κάποια πράγματα έχουν επίτηδες αφεθεί μετέωρα κι αυτό είναι κάτι που δεν με χαλάει, if done right. Το στοιχείο αυτό είναι που το καθιστά ένα κόμικ πολλαπλών αναγνώσεων. Όσον αφορά το artwork, δεν θα αναλωθώ σε πολλά λόγια: θα μπορούσα να μιλάω για ώρα για τον Peeters, για την ευαισθησία που διακρίνει τα πρόσωπα των χαρακτήρων του, τον ρεαλισμό των τοπίων και την δυναμική των ονειρικών σκηνών. Όχι μόνο για το εν λόγω κόμικ, αλλά για το σύνολο της βιβλιογραφίας του. Μου άρεσε; Σαφώς. Θα το ξαναδιάβαζα; Ναι. Δεν ξέρω σε πόσους θα το πρότεινα, αλλά σίγουρα θα μείνει για αρκετό καιρό στο μυαλό μου.

Η Natasha Romanov, η ευρέως γνωστή κατάσκοπος με το κωδικό όνομα «Μαύρη Χήρα», καταζητείται από την Α.Σ.Π.ΙΔ.Α! Ο λόγος; Φαίνεται πως το παρελθόν της δε λέει να την αφήσει ήσυχη, καθώς ένας νέος αντίπαλος, ονόματι «Weeping Lion», την εκβιάζει στο να κλέψει κάποια αρχεία για αυτόν με αντάλλαγμα το να μην αποκαλύψει το πιο σκοτεινό μυστικό της. Θα κάνει η Χήρα αυτό που της ζητάει; Αν ναι, θα τον αφήσει να ζήσει, εφόσον γνωρίζει αυτό το μυστικό; Ύστερα από το επιτυχημένο πέρασμα τους στον άνθρωπο δίχως φόβο, οι Mark Waid, Chris Samnee και Matthew Wilson συνεργάζονται ξανά για να παρουσιάσουν τη δική τους εκδοχή για τη Black Widow. Προσωπικά, περισσότερο χαρούμενος δε θα μπορούσα να είμαι, διότι το Daredevil των παραπάνω δημιουργών είναι ένα από τα αγαπημένα μου run στο χαρακτήρα, και ένα από τα καλύτερα κόμικς εν γένει! Το Black Widow κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 2016 και, ενώ η σειρά προορίζονταν για ongoing, τελικά έτρεξε μονάχα για 12 τεύχη. Φαντάζομαι ότι ο λόγος για τον οποίο η σειρά περιορίστηκε σχετίζεται με το γεγονός ότι η πρωταγωνίστρια δεν είναι από τις αγαπημένες ηρωίδες των αναγνωστών, με αποτέλεσμα ο τίτλος να έχει χαμηλές πωλήσεις. Παρόλα αυτά, το κόμικ είναι άκρως απολαυστικό, κάτι που οφείλεται στη κοινή προσπάθεια των τριών δημιουργών. Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω διαβάσει κανένα κόμικ του Mark Waid και να μη πέρασα τουλάχιστον καλά. Σε αυτό το κόμικ, τα συγγραφικά καθήκοντα τα μοιράζονται από κοινού ο Waid και ο σχεδιαστής Chris Samnee. Μάλιστα, ίσως ο Samnee να είχε εν τέλει περισσότερη επιρροή στη δημιουργία του. Το βάρος της αφήγησης έχει πέσει επάνω στο σχέδιο παρά στους διαλόγους, οι οποίοι είναι «σποραδικοί» σε όλη την έκταση του κόμικ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το πρώτο τεύχος, στο οποίο δεν υπάρχει σχεδόν καμία λέξη και παρουσιάζει με πολύ όμορφο τρόπο τη καταδίωξη της Natasha από την Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α. Το πρώτο τεύχος είναι ένα από τα καλύτερα εναρκτήρια κεφάλαια που έχω διαβάσει, καθώς από τη μία δείχνει τις δυνατότητες του κόμικ ως μέσο, ενώ από την άλλη δημιουργεί και το κατάλληλο suspense στον αναγνώστη, που προσπαθεί να μάθει τι στο καλό συμβαίνει. Γενικά, αγαπώ τα «βουβά» τεύχη και το εκτιμώ ιδιαίτερα όταν οι δημιουργοί ενίοτε καταφεύγουν σε αυτήν την οδό. Μιλώντας πιο πάνω για τον Samnee, το σχέδιο του εδώ είναι οπτικά πανέμορφο. Στυλιζαρισμένο όσο πρέπει, με ιδιαίτερη έμφαση στη ορθή αλληλουχία των panels και στην αποτύπωση της «χάρης» της πρωταγωνίστριας Natasha. Φυσικά, η παλέτα του Matthew Wilson, με τα ζεστά της χρώματα, είναι αυτή που συμβάλει στην εξύψωση του τελικού αποτελέσματος. Συνολικά, το Black Widow προτείνεται σε αυτούς που ψάχνουν να διαβάσουν μία χαλαρωτική, ιντριγκαδόρικη, κατασκοπική ιστορία! Το κόμικ έχει συλλεχθεί σε δύο paperbacks και σε μία μαύρη και περιποιημένη Ultimate Collection.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Βαρύ υλικό σε εικόνες. The Horizon MAL Status: finished Author & Artist: Ji-Hoon Jeong Volumes: 3 Chapters: 21 Serialization: Comica Run: 30/3/16 - 21/7/16 Με αυτά τα δύο χρωματισμένα κομμάτια ξεκινάει το υπερ-τραγικό manhwa (σε μορφή webcomic) του Ji-Hoon Jeong, με σχέδιο του ίδιου. Η ιστορία αυτή είναι μια πολύ στενάχωρη και αποκαρδιωτική περιπέτεια δύο παιδιών στη μέση ενός πολέμου. Τα εν λόγω παιδιά δεν έχουν καν ονόματα και τα αναφέρουμε ως "boy" και "girl", καθώς θα μπορούσαν να είναι οποιαδήποτε δύο παιδιά. Στα 21 κεφάλαια αυτού του manhwa, βλέπουμε, λιτά και απέριττα, τις συνέπειες του πολέμου με ανατριχιαστικές εικόνες καταστροφής και θανάτου, αλλά και εσωτερικής πάλης των χαρακτήρων που προσπαθούν να κατανοήσουν τη νέα πραγματικότητά τους και να προσαρμοστούν σε αυτήν με απώτερο στόχο την επιβίωσή τους. Το αγόρι, έχοντας χάσει τη μητέρα του μπροστά στα μάτια του, είναι πλέον ολομόναχο. Παίρνει, λοιπόν, τον δρόμο και τον περπατά κατά μήκος, δεν έχει κι άλλη επιλογή. Σύντομα, βρίσκει το κορίτσι, το οποίο είναι επίσης μόνο. Έτσι, με την παρέα της, δίνουν ο ένας στον άλλον θάρρος και κουράγιο να συνεχίσουν τον δρόμο τους προς την νέα μέρα που είναι, πάντοτε, αβέβαιη. Το εντυπωσιακό είναι πως το εν λόγω έργο είναι σε πολύ μεγάλο μέρος βουβό, έχοντας διαλόγους μόνο όταν είναι απολύτως απαραίτητο. Επιπλέον, εμφανίζονται διάφοροι χαρακτήρες guest stars με σχετικά μικρότερους ρόλους. Παρολ'αυτά, ο συγγραφέας κατορθώνει να τους δώσει επαρκές development μέσα από ελάχιστες σκηνές, διότι δεν τον απασχολεί να μας δείξει τρισδιάστατους χαρακτήρες με όλες τις πτυχές της προσωπικότητάς τους, παρά μόνο ορισμένα χαρακτηριστικά που μας περνούν ένα αντίστοιχο μήνυμα με βάση τον εκάστοτε ρόλο. Είναι πάντως σίγουρο πως η ύπαρξη κάθε χαρακτήρα εδραιώνεται και καταφέρνει να αγγίξει την καρδιά του αναγνώστη γιατί, πάνω απ'όλα, είναι... ανθρώπινοι. Κατανοητοί. Όσον αφορά στο σχέδιο, είναι ιδιοφυής ο τρόπος που χρησιμοποιούνται οι αποχρώσεις του γκρι και το γενικότερο αίσθημα που αποπνέει το ασπρόμαυρο. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν σκηνές με χρώμα, αλλά είναι ελάχιστες και χτυπούν όποτε και όπως πρέπει. Οι εκφράσεις, τα συναισθήματα, είναι ξεκάθαρα, και η φρίκη του πολέμου αποτυπώνεται στην πιο ωμή μορφή της. Τέλος, στο καθαρά τεχνικό κομμάτι, στα τοπία αποδίδονται λεπτομέρειες που τα καθιστούν ρεαλιστικά και όμορφα. Δεν έχω να παραπονεθώ για τίποτα. Το σχέδιο ταιριάζει απόλυτα σε αυτό το narrative. Δυστυχώς, το συγκεκριμένο έργο δεν σηκώνει ανάλυση, καθώς πρέπει να διαβαστεί τυφλά για την μεγαλύτερη απόλαυση (το απόλαυση είναι σχετικό πάντα, μάλλον η λέξη εκτίμηση ταιριάζει περισσότερο). Προσωπικά, του έδωσα ένα χαλαρότατο 10, γιατί είναι μια απλή ιδέα, άψογα εκτελεσμένη. Επίσης, είναι η πρώτη φορά που έκλαψα σε έργο της ένατης τέχνης. Σίγουρα ένα πραγματικά ψυχοπλακωτικό έργο, δεν είναι για όσους δεν αντέχουν βαριά θεματολογία.

O Magnus είναι ένας Σκανδιναβός. Παγανιστής και άθεος για τους Χριστιανούς που έχουν εισβάλει στη χώρα του. Ανεπιθύμητος και μίασμα για τους συμπατριώτες του γιατί δουλεύει για τους χριστιανούς. Πάνω από όλα, όμως, είναι ένας πολεμιστής. Ή μάλλον, ήταν ένας πολεμιστής. Ένας πολεμιστής που είχε πολεμήσει και τους συμπατριώτες του και τους χριστιανούς. Αποσύρεται στο χωριό του για να ζήσει ειρηνικά με την γυναίκα του, έχοντας σιχαθεί τις μάχες και τους σκοτωμούς. Το παρελθόν του όμως τον καταδιώκει. Και τον τιμωρεί. Και πλέον, κάνοντας καινούριο ξεκίνημα, αποφασίζει ότι δεν μισεί κανέναν. Αποφασίζει ότι μόνο με την ειρηνική συνύπαρξη θα υπάρξει μέλλον για όλους. Για αυτό και αναλαμβάνει να συνοδεύσει και να προφυλάξει έναν χριστιανό καρδινάλιο στον Μαύρο Δρόμο, έναν επικίνδυνο δρόμο που οδηγεί στον βορρά και είναι γεμάτος με ληστές και άγρια ζώα. Εκεί θα αποτύχει για πρώτη φορά σαν πολεμιστής. Και θα αλλάξει η ζωή του. Για χάρη ενός μικρού κοριτσιού. O Brian Wood (DMZ,Massive), μετά το Northlanders, επιστρέφει στην αγαπημένη του, όπως φαίνεται τουλάχιστον, Σκανδιναβία, με μια ιστορία με Βίκινγκς, αλλά με το βάρος να δίνεται, αυτή τη φορά, στο εσωτερικό. Στον εσωτερικό κόσμο των πολεμιστών, στον εσωτερικό ψυχισμό της κοινωνίας των Σκανδιναβών, η οποία, τραγική ειρωνεία, βιώνει όσα βιώνουν οι κάτοικοι των ευρωπαϊκών χώρων που συνήθως επιτίθονται οι ξανθοί εισβολείς. Και αντί για μια περιπέτεια σφαγών, λεηλασιών και επικών μαχών, εδώ αντιστρέφει τους ρόλους και μας δίνει μια ιστορία μυστηρίου, μια ιστορία εκδίκησης, συνειδητοποίησης και, ίσως, μια ιστορία γέννησης ελπίδας. Με πολύ καλή χρήση των flashbacks, συγγραφικό εργαλείο το οποίο πάντα έχει ρίσκο, μας βυθίζει στις μαυρισμένες ψυχές (σχεδόν όλων) των πρωταγωνιστών, μαθαίνουμε τα κίνητρα τους και τις αιτίες για τις τραγικές επιλογές. Και ενώ τα πρώτα 7-8 τεύχη ρέουν υπέροχα, στο τέλος τα χαλάει λίγο, για ανεξήγητο λόγο. Θέλοντας να προσδώσει την τραγικότητα των καταστάσεων, το τέλος είναι σχεδόν ανεξήγητο, ενώ ταυτόχρονα ξεχνάει να μας εξηγήσει το παρελθόν ενός βασικού πρωταγωνιστή και το πως οδηγήθηκε στο να καταλήξει όπως τον βλέπουμε. Όλα αυτά σε ένα καταθλιπτικό περιβάλλον, στο οποίο κυριαρχεί το άσπρο του χιονιού, το κόκκινο του αίματος και το μαύρο των καμμένων. Το οποίο περιβάλλον αποτυπώνει υπέροχα ο Garry Brown (The Massive,Incorruptible,Babyteeth) τον οποίο προσωπικά αγνοούσα αλλά σίγουρα θα τον παρακολουθώ από εδώ και πέρα. Υπερβολικά δυναμικό σχέδιο, εκπληκτική χρήση του κενού χώρου και του μελανιού και ευκρινέστατες σκηνές μάχης. Χωρίς να έχει ιδιαίτερη εντυπωσιακή λεπτομέρεια στα πρόσωπα και τις εκφράσεις, το ξεπερνάει από με την πανέμορφη σκηνοθεσία των καρέ, τα περισσότερα των οποίων δημιουργούν μια τρομακτική και απειλητική ατμόσφαιρα. Η υπερμεγέθης φιγούρα του Magnus δεσπόζει σε όσα από αυτά εμφανίζεται, δημιουργώντας την αίσθηση μιας απόκοσμης μορφής. Υπέροχη δουλειά συνολικά, αποτυπώνοντας ακριβώς αυτό που χρειαζόταν, και η ιστορία και το υπόβαθρο. 10 τεύχη, τα οποία μαζεύτηκαν σε 2 trade paperbacks και ένα πανέμορφο σκληρόδετο Deluxe Edition. To οποίο Deluxe, έχει σαν extra, την πρώτη προσπάθεια του δημιουργικού διδύμου να φτιάξει το κόμικ το 2014. Ολόκληρο τεύχος σε σμίκρυνση (2 σελίδες σε 1), εν τέλει αποσύρθηκε από τους ίδιους γιατί έκριναν ότι δεν δούλευε όπως ήθελαν. Συνοψίζοντας, ένα πολύ καλό κόμικ, με κάπως περίεργο και αναπάντεχο τέλος, χωρίς αυτό βέβαια να του στερεί από την συνολική του ποιότητα. Διαβάστε το!

Το 2006, ο Neil Gaiman κυκλοφόρησε το βιβλίο Fragile Things, μια συλλογή ιστοριών και ποιημάτων, όπου συμπεριλαμβάνεται το διήγημα How to Talk to Girls at Parties. Η ιστορία αυτή προτάθηκε για Hugo Award και κέρδισε ένα Locus Award. Δέκα χρόνια αργότερα, τα (θαυματουργά) αδέρφια Gabriel Ba και Fabio Moon τη μετέφεραν σε μορφή κόμικ. Το graphic novel που δημιούργησαν, κυκλοφόρησε από την Dark Horse, σε μια καλαίσθητη σκληρόδετη έκδοση. Λέγεται ότι άντρες και γυναίκες αποτελούν διαφορετικά είδη (και ίσως έτσι να 'ναι ). Ο Enn, ένα αγόρι δεκαπέντε χρονών από το Λονδίνο, το καταλαβαίνει πολύ καλά αυτό. Γιατί παρότι έχει φιληθεί με τρία κορίτσια, δεν έχει τον τρόπο του μαζί τους, σε αντίθεση με τον κολλητό του Vic. Όταν θα πάνε ακάλεστοι σε ένα πάρτι με πανέμορφες κοπέλες, θα πρέπει να σφίξει τα δόντια και απλά να μιλήσει σε κάποια. Αλλά, όπως τον συμβούλεψε ο φίλος του, θα πρέπει να την ακούσει κιόλας. Κι αυτά που θα του πουν, είναι πολύ παράξενα... Πιάνοντας αυτό το κόμικ, δεν ήξερα τι να περιμένω. Ο τίτλος και το εξώφυλλο σε προϊδεάζουν για ένα slice-of-life ανάγνωσμα. Πώς, όμως, θα μπορούσε μια τέτοια ιστορία να διακριθεί στα σημαντικότερα βραβεία φαντασίας; Δεν μπορώ ν' αποκαλύψω περισσότερα και δεν θα το αναλύσω ιδιαίτερα. Θα περιοριστώ σε ένα θερμό χειροκρότημα στο καλλιτεχνικό δίδυμο, για το φρέσκο, ξεκούραστο artwork και, κυρίως, θα υποκλιθώ σε μια βαθιά στον Gaiman για την πρωτοτυπία της ιδέας του και τον μαγικό τρόπο με τον οποίο χειρίζεται το φανταστικό ως μέσο αλληγορίας. Διαβάστε το.