Search the Community

Ο Verloc συνέρχεται και κοιτάζει γύρω του. Βρίσκεται σε έναν άγνωστο, ερημικό πλανήτη... έχοντας απολέσει μεγάλο μέρος της μνήμης του. Ένα ρομπότ με μορφή πιθήκου, που ονομάζεται Churchill, εμφανίζεται και του παραδίδει το ημερολόγιό του (αληθινό χαρτί!). Με αυτόν τον τρόπο, ο Verloc «θυμάται» τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, αλλά και το μίζερο παρελθόν του: έχει χάσει την επιχείρησή του και την οικογένειά του, με αποτέλεσμα να αναζητήσει τη λήθη στα ναρκωτικά. Τι κάνει, όμως, στον μακρινό Ona(ji); Όπως φαίνεται, έχει έρθει με τον αδερφό του Conrad, εργαζόμενο σε μια πανίσχυρη εταιρεία βιοτεχνολογίας, για να ανακτήσει ένα πρωτοποριακό πειραματικό υλικό, ονόματι aama... Να αρχίσω λέγοντας ότι τρέφω μεγάλη αγάπη για τον Frederik Peeters. Τον θεωρώ έναν από τους πιο ολοκληρωμένους δημιουργούς κόμικς της εποχής μας και κατ' επέκταση έναν από τους πιο σημαντικότερους. Παρότι έχουν μεταφραστεί πολλά κόμικς του στα αγγλικά, δεν έχει την αναγνώριση που του αξίζει. Όμως όλα αυτά είναι μια άλλη ιστορία... Στα του Aama τώρα. Το world-building ακολουθεί τη λογική των περισσότερων BD του είδους, δηλαδή δίνεται βάση στη φαντασία και λιγότερο στην αληθοφάνεια. Θυμίζει το Incal (αναμφισβήτητη η επιρροή του), αλλά σε αντίθεση με τον Jodorowsky, ο Peeters εντάσσει καλύτερα τις μελλοντικές «εφευρέσεις» στην πλοκή, δίνοντάς τους πραγματικό λόγο ύπαρξης. Οι άνθρωποι του μελλοντικού αυτού σύμπαντος, χρησιμοποιούν φαρυγγικά φίλτρα και εμφυτεύματα που τους επιτρέπουν να συνδέονται με άλλους ανθρώπους, υποβάλλονται σε απίστευτα αποτελεσματικές διαδικασίες αντι-γήρανσης και τροποποιούν το γονιδίωμα των αγέννητων παιδιών τους. Βέβαια, ο κόσμος αυτός είναι αυστηρά ιεραρχημένος και βαθιά διχασμένος. Οι φτωχοί, συχνά παραμορφωμένοι από ασθένειες ή εθισμένοι στο ναρκωτικό shia, ζουν στα κατώτερα επίπεδα. Οι μεγάλες εταιρείες (πολυπλανητικές θα μπορούσαμε να τις ονομάσουμε) φαίνεται ότι κάνουν κουμάντο παντού, καθώς οι αναφορές σε κάποια κυβέρνηση είναι ελάχιστες. Η μη συμμόρφωση με το κοινωνικά αποδεκτό, ακόμη κι αν δεν αντιτίθεται σε κάποιο νόμο, μπορεί να καταδικάσει τον αντικομφορμιστή σε μια ταπεινωτική ζωή ή ακόμη και στον θάνατο. Ο Verloc ανήκει σε αυτούς τους παρίες, καθώς είναι ενάντια σε όλες αυτές τις επεμβάσεις και προτιμά να ζει μια πιο φυσική ζωή. Γι' αυτό και ο Ona(ji) του ταιριάζει περισσότερο. Ο πλανήτης αυτός συνδυάζει τις απέραντες ερημιές των κόμικς του Moebius και τις ζούγκλες με τους αλλόκοτους οργανισμούς των ταινιών του Miyazaki. Ο Peeters έχει συλλάβει μια εκπληκτική και πρωτότυπη ιδέα όσον αφορά τη ζωή αυτού του πλανήτη (που δε νομίζω να έχω συναντήσει αλλού) και την απεικονίζει με μοναδικό τρόπο. Παρόλα αυτά, το σπουδαιότερο προτέρημα του Peeters είναι ο τρόπος που αποτυπώνει τους χαρακτήρες του. Είτε μιλάμε για slice-of-life ιστορίες, είτε για κόμικ φαντασίας, πάντοτε οι άνθρωποι του Peeters έχουν πραγματική υπόσταση. Στο παρόν κόμικ, σαφώς αναλύεται κυρίως η ψυχοσύνθεση του Verloc, αλλά ακόμη και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες μοιάζουν αληθινοί, μέσα από μια σιωπηλή στιγμή, ένα κακιασμένο βλέμμα ή τον τρόπο που εκφράζονται. Ακόμη και τα ρομπότ έχουν κάτι σαν χαρακτήρα. Νομίζω δε ότι αποτελεί ένα από τα λίγα BD που ακουμπάνε το θέμα της τεχνητής νοημοσύνης. Όμως σε τελική ανάλυση, το Aama είναι ένα ανθρωποκεντρικό κόμικ. Παρά τα εντυπωσιακά τεχνολογικά επιτεύγματα που επινόησε, ο Peeters δεν έχει ως αποκλειστικό σκοπό να μας εντυπωσιάσει με mecha-battles ή ευφυή ανδροειδή, αλλά να μας μιλήσει για μια άλλη ανθρωπότητα, της οποίας τα μέλη θα βρίσκονται πιο κοντά το ένα στο άλλο, από συναισθηματικής άποψης. Να πω την αλήθεια μου, την πρώτη φορά που διάβασα το Aama, πριν από τρία χρόνια, δεν «χώνεψα» και πολλά. Με μια δεύτερη ανάγνωση, πιο συγκεντρωμένος και σαφώς προϊδεασμένος (παρότι είχα γίνει κι εγώ αμνησιακός ), το απόλαυσα πραγματικά. Παρά τον σεβαστό του όγκο (γύρω στις 350 σελίδες συνολικά), διαβάζεται γρήγορα και δεν κάνει πουθενά κοιλιά. Το Aama κυκλοφόρησε από την Gallimard σε τέσσερα άλμπουμ, από το 2011 έως το 2014. Η εξαιρετική SelfMadeHero το έβγαλε, μεταξύ 2014 και 2015, σε ισάριθμους σκληρόδετους τόμους. Αξίζει να σημειωθεί ότι η σειρά διακρίθηκε στο Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ: το πρώτο άλμπουμ κέρδισε το Prix de la BD du Point (ένα από τα δευτερεύοντα βραβεία του φεστιβάλ), ενώ το δεύτερο απέσπασε το βραβείο Καλύτερης Σειράς.

Όλοι γνωρίζουμε τον Άρτσι και την παρέα του λίγο-πολύ. Είτε από κάποιο καρτούν είτε μέσα από τα κόμικς. Γλυκανάλατες ιστορίες που ενίοτε έχουν την πλάκα τους, με την Μπέτι και την Βερόνικα να διεκδικούν τον γκαφατζή Αrchie και ένα σετ άλλων χαρακτήρων να συμπληρώνουν το καστ των, πολλές φόρες αστείων, περιπετειών τους. Ποιος λοιπόν θα περίμενε ότι αυτό το σύμπαν θα έδενε τόσο καλά με το είδος του τρόμου; Όταν ο Hot Dog, σκύλος του Jughead, του καλύτερου φίλου του Αrchie, σκοτώνεται σε ατύχημα, η Σαμπρίνα προσφέρεται να βοηθήσει να αναστηθεί διαβάζοντας ένα ξόρκι από το περίφημο Necronomicon. Που να ήξερε όμως ότι το αποτέλεσμα θα ήταν να γεμίσει σε σύντομο χρονικό διάστημα το Riverdale από αιμοδιψή ζόμπια ; Οι επιζώντες, με αρχηγό τον Archie θα πρέπει να προσπαθήσουν να επιβιώσουν από τις επιθέσεις των ζόμπι και ταυτόχρονα να μάθουν να αντέχουν ο ένας τον άλλο. Με εντυπωσιακό σχέδιο και χρωματισμό, κυρίως στις αποχρώσεις του μαύρου και του πορτοκαλί, η σειρά αυτή κερδίζει τις εντυπώσεις σε κάθε επίπεδο. Καταφέρνει να ισορροπεί πολύ καλά ανάμεσα στο χιούμορ, το δράμα και τον τρόμο. Οι χαρακτήρες εδώ παρουσιάζονται λιγότερο υπερβολικοί από τις αντίστοιχες "κανονικές" βερσιόν τους, χωρίς όμως να χάνουν τα χαρακτηριστικά που τους έκαναν γνωστούς και αγαπητούς. Όσον αφορά το horror κομμάτι, αυτό ακροβατεί ανάμεσα στα πρότυπα των ιστοριών τύπου Creepy και Eerie και στο πιο μοντέρνο Walking Dead. Κάθε τεύχος της σειράς χαρακτηρίζεται από γρήγορο ρυθμό, σασπένς αλλά και συχνά πυκνά χιούμορ, ενώ μετά το τέλος κάθε τεύχους περιέχεται μια αναδημοσίευση μιας μικρής ιστορίας τρόμου. Η σειρά προτάθηκε για τα Harvey Awards του 2014, στην κατηγορία best new series και το 2015 στις κατηγορίες Best Letterer (Jack Morelli που το κέρδισε κιόλας), Best Cover Artist (Francesco Francavilla), Best Continuing/Limited Series. Κυκλοφόρησαν 10 τεύχη από Archie Horror Comics και παράλληλα κυκλοφορούν στην ίδια κατηγορία το πολύ καλό Chilling Adventures of Sabrina (που έχει εμπνεύσει τη ομώνυμη σειρά), το Vampironica (παρουσίαση από τον @GreekComicFan), Jughead: The Hunger, Blossoms 666. Τα τρία τελευταία δεν τα χω τσεκάρει. Ψάξτε το. Αξίζει kwtsoκλίμακα 9/10

Ένα από τα πιο γνωστά και πιο εμβληματικά πειραματικά (εντός ή εκτός εισαγωγικών κόμικς), το "Here" αφηγείται την ιστορία μιας τοποθεσίας (η γωνία ενός σπιτιού) από τα βάθη των χιλιετηρίδων, δισεκατομμύρια χρόνια πριν έως το μέλλον, χωρίς όμως χρονολογική σειρά και μέσα από επιλεγμένα περιστατικά, στα οποία κάποιες καταστάσεις επαναλαμβάνονται ή συνδέονται και ορισμένοι χαρακτήρες επανεμφανίζονται. Κάθε στιγμιότυπο / χρονολογία ο καταλαμβάνει δύο αντικριστές σελίδες και ένα άλλο χαρακτηριστικό του κόμικ, είναι ότι στις περισσότερες σελίδες παρεμβάλλονται ένθετες εικόνες, που αναφέρονται σε μια άλλη χρονολογία από την, ας πούμε, "κύρια". Δεν έχει νόημα να επεκταθώ στην υπόθεση, επειδή κάτι τέτοιο δεν υπάρχει, τουλάχιστον όχι με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Εξάλλου, και σε πολλά από τα στιγμιότυπα δεν υπάρχει κάποιας μορφής δράση. Δύο μόνο πράγματα: πρώτον, το κόμικ, αν και περιέχει κάποια λόγια και σε ορισμένες περιπτώσεις και σύντομες στιχομυθίες είναι κατά το μεγαλύτερο μέρος του, βουβό. Δεύτερον, η νοηματική σύνδεση μεταξύ των στιγμιοτύπων δεν είναι ξεκάθαρη, αν και σίγουρα υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ ορισμένων από αυτών. Αναφέρομαι, βέβαια, σε στιγμιότυπα, που διαδραματίζονται σε διαφορετικές εποχές, επειδή, όπως θα καταλάβετε διαβάζοντας το κόμικ, σε ορισμένες περιπτώσεις μια χρονολογία και το περιστατικό, που αφηγείται εκτείνεται σε πάνω από ένα συνεχόμενα δισέλιδα. Από εκεί και μετά, το ακριβές νόημα του κόμικ επαφίεται στην κρίση του αναγνώστη. Είναι σίγουρα ένα κόμικ, που προσφέρεται για πολλές και διαφορετικές αναγνώσεις και οπωσδήποτε θα ανακαλύπτετε κάτι καινούριο, κάθε φορά, που το διαβάζετε. Θεωρώ, ότι είναι ένα από τα κόμικ, που πρέπει να διαβάσετε, ιδιαίτερα, εάν σας ενδιαφέρει η γλώσσα της αφήγησης ή ψάχνετε για κάτι εντελώς διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Το κόμικ ξεκίνησε ως ένα εξασέλιδο και πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Raw Volume 2 #1, το οπαίο διήυθυνε και ο Αρτ Σπίγκελμαν και δημιούργησε αμέσως αίσθηση. Το 2014 ο Μαγκουάιαρ επέκτεινε την αρχική ιδέα στις 300 σελίδες, έγχρωμες αυτή τη φορά και το κόμικ κυκλοφόρησε σε μια πολύ ωραία, σκληρόδετη έκδοση από τις εκδόσεις Pantheon, που είναι και αυτή, την οποία έχω εγώ. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ. Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Καταρχάς, το πρωτότυπο, εξασέλιδο, ασπρόμαυρο κόμικ μπορείτε να κατεβάσετε από εδώ μαζί με ένα άρθρο του Chris Ware ή να το διαβάσετε online εδώ. Υπάρχει και κάποιας μορφής διαδραστική εκδοχή. wikipedia Μια ενδιαφέρουσα ανάλυση στο The Account Magazine από τον Lee Constaninou (!) Και συνέντευξη του δημιουργού

Πρωτότυποι τίτλοι: Dragonero 15: Intrighi a corte (Αύγουστος 2014), Dragonero 16: Discesa nell'Inframondo (Σεπτέμβριος 2014), Sergio Bonelli Editore Αυτή είναι μια αγγλόφωνη έκδοση, η οποία συγκεντρώνει δύο περιπέτειες του γνωστού μας από την έκδοση της Anubis Μαύρου Δράκου (Dragonero). Τα δύο τεύχη της ιταλικής έκδοσης σχηματίζουν μια θεματική ενότητα, στην οποία ο Ίαν βρίσκεται στο παλάτι του βασιλιά, όπου εξυφαίνεται μια συνωμοσία, την οποία, προκειμένου να λύσει, θα χρειαστεί να ταξιδέψει σε μια άλλη διάσταση με τη βοήθεια του μάγου Άλμπεν. Μεταξύ του άλμπουμ, που έβγαλε η Anubis και αυτού εδώ έχουν παρεμβληθεί άλλα 14 τεύχη, στα οποία έχουν συμβεί διάφορα ενδιαφέρονται πράγματα, ορισμένα από τα οποία σχετίζονται με κάποιους από τους χαρακτήρες, που γνωρίσαμε στην αρχή. Ενδιαφέρουσα και ευχάριστη ιστορία, που δεν διεκδικεί δάφνες σεναριακής πρωτοτυπίας, είναι όμως σαφώς πιο ενήλικη από το αρχικό άλμπουμ και έχει και ένα υπέροχο σχέδιο από τον Τζανκάρλο Ολιβάρες. Για να είμαι ειλικρινής, πάντως, πιστεύω, ότι απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά σε όσους/ες ξετρελάθηκαν με το πρώτο Dragonerο και σε κάθε περίπτωση δεν θα ήταν σώφρον να τη διαβάσει κανείς, εάν δεν έχει διαβάσει πρώτα το κόμικ της Anubis ή κάποια άλλη έκδοσή του, γιατί η ανάγνωση του πρώτου είναι προαπαιτούμενη για αυτό εδώ. Ακόμη κι αν δεν ξετρελαθήκατε με το πρώτο Dragonero και απλά σας άρεσε, νομίζω, ότι θα σας αρέσει και αυτό εδώ. Αν έχω καταλάβει καλά από τα στοιχεία της έκδοσης της Epicenter, η οποία, για όσους/ες δεν γνωρίζουν εκδίδει αποκλειστικά κόμικς της Bonelli στα αγγλικά και από ό,τι φαίνεται από τα ονόματα των συντελεστών, διευθύνεται από μια ομάδα συνεργατών από χώρα ή χώρες της τέως Γιουγκοσλαβίας, υπήρξε μια ιταλική, έγχρωμη έκδοση αυτών των δύο τευχών με τίτλο "MInaccia all' Impero" (ακριβώς, ό,τι σημαίνει ο αγγλικός τίτλος) και αυτή την έκδοση μετέφρασαν στα αγγλικά οι κύριοι της Epicenter. Και η έκδοση είναι εξαιρετική: μεγάλο σχήμα, σκληρόδετη, ιλουστρασιόν χαρτί, ζωντανά, υπέροχα χρώματα, που αναδεικνύουν το σχέδιο του Ολιβάρες και όλα αυτά, καλώς ή κακώς, στην ανάλογη τιμή. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

Κάποια στιγμή προς το τέλος του προηγούμενου έτους, έχοντας τελειώσει με τη σχολή μου και νιώθοντας την κατάθλιψη της πρώτης δουλειάς να με βαραίνει, άρχισα να ψάχνω διαφορετικά πεδία που θα μπορούσα να μελετήσω και να συνδυάσω κάπως με το αντικείμενο μου. Επειδή πάντα μου άρεσε η εξελικτική βιολογία, ξεκίνησα να ψάχνομαι με διάφορα θέματα περιβάλλοντος και βιοποικιλότητας και να συχνάζω σε αντίστοιχα ιντερνετικά στέκια. Σε κάποιο από αυτά ρωτούσε κάποιος αν υπάρχουν κόμικς, ταινίες, και σειρές με τέτοια θεματολογία. Και κάπως έτσι έμαθα για την ύπαρξη του Delicious in Dungeon ή - πιο εύηχα - Dungeon Meshi. Ελπίζω η εισαγωγή να μη σας μπέρδεψε, γιατί είχε τον αντίθετο σκοπό. Το Dungeon Meshi είναι στον πυρήνα του ένα πειραγμένο cooking manga, πλαισιωμένο από εξηγήσεις για τους μηχανισμούς στο κλειστό οικοσύστημα ενός dungeon, βιολογικές αναλύσεις των τεράτων που υπάρχουν σε αυτό, την τροφική αλυσίδα και τις ανισορροπίες που προκαλούνται από τις ανθρώπινες παρεμβάσεις. Ωστόσο μη σας ξεγελάει αυτό, δεν είναι ούτε "εκπαιδευτικό", ούτε επιμένει αχρείαστα σε ορολογίες. Όποιος έχει προηγούμενη επαφή με manga ή anime, ξέρει την αγάπη των δημιουργών να εξηγούν με διαγράμματα και κάθε δυνατή λεπτομέρεια τους μηχανισμούς του κόσμου τους. Το ίδιο συμβαίνει και εδώ, απλά με αρχές που βασίζονται στη βιολογία. Η ιστορία ξεκινάει με τους πρωταγωνιστές σε μια αρκετά δυσμενή θέση. Το γκρουπ είναι αποδεκατισμένο. Μετά από μια καταστροφική ήττα από τον Κόκκινο Δράκο, δύο από τα μέλη αποχωρούν, ένα - η Farlyn - έχει φαγωθεί από τον Δράκο και τα υπόλοιπα τρία μέλη, ο Laius, αδερφός της Farlyn, η Marcille και ο Chilchack, χωρίς προμήθειες ή χρήματα, πρέπει να αποφασίσουν τι θα κάνουν. Και τελικά αποφασίζουν κάτι πολύ λογικό: να επιστρέψουν στο dungeon και να τρέφονται από τα τέρατα που σκοτώνουν. Με τη βοήθεια ενός μυστηριώδους dwarf που τρέφεται επί 10 χρόνια με τέρατα, του Senshi, θα ξεκινήσουν για να σώσουν τη Farlyn. Το σενάριο κρατάει το ενδιαφέρον ακόμα και μετά τον 7ο τόμο που βρίσκομαι τώρα. Έχει καλό χιούμορ σε σωστές δόσεις, έχει το περιστασιακό δράμα και μυστήριο, και κυρίως έχει μια συνεχή φρεσκάδα με χαρακτήρες και τέρατα. Δεν αποφεύγει πλήρως τις κοιλιές, αλλά κρατάει ένα καλό επίπεδο και σε ορισμένα chapters βγάζει πολύ γέλιο. Το σχέδιο της Ryoko Kui έχει πολύ ποικιλία, όχι μόνο επειδή καλείται να φανταστεί και να σχεδιάσει διαφορετικά τέρατα, αλλά ακόμα και στους ίδιους τους χαρακτήρες και τα τοπία. Οι εκφράσεις γίνονται γελοίες και καρτουνίστικες όταν το κλίμα ελαφραίνει, ρεαλιστικές και με λεπτομέρειες όταν σοβαρεύουν τα πράγματα, και στα περιβάλλοντα δίνεται ιδιαίτερη προσοχή όταν μας δείχνει κάτι καινούριο. Δεν έχω κάποιο παράπονο και δεδομένου ότι γράφεται και σχεδιάζεται από ένα άτομο, νομίζω ότι υπάρχει πλήρης αρμονία στο ύφος των δύο. Αν σας ψήνει η θεματολογία, θα το πρότεινα. Αν πάλι όχι, μπορεί και να βαρεθείτε. Η mangaka δεν έχει κάποια ιδιαίτερη εργογραφία από πίσω της, αλλά φαίνεται πιστεύω ότι περνάει πολύ καλά στη δημιουργία του manga. Στα ενδιάμεσα chapters μιλάει για τους πειραματισμούς της, τους οποίους δε φοβάται να εισάγει οργανικά στο manga, όπως π.χ. τον σχεδιασμό γυναικείων ρούχων που υπό κανονικές συνθήκες δεν έχει καμία σχέση με τη θεματολογία. Σαφώς και δεν κάνει κάτι τόσο εξαιρετικά καλά ώστε να απευθύνεται παντού, αλλά η ιδέα είναι πρωτότυπη και δομημένη, χωρίς να χρησιμοποιείται σαν δικαιολογία για έλλειψη των υπόλοιπων χαρακτηριστικών που κάνουν ένα ανάγνωσμα διασκεδαστικό. Έχω διαβάσει περίπου τα μισά κεφάλαια από αυτά που κυκλοφορούν, αλλά η υπόθεση έχει προχωρήσει αρκετά ώστε να μπορώ να το παρουσιάσω χωρίς να παίζει ρόλο τι θα πω. Περισσότερα όσο προχωράω και εγώ, και η κυκλοφορία του manga. Μέχρι τον Αύγουστο του 2022 έχουν κυκλοφορήσει 85 chapters, εκ των οποίων τα 76 έχουν συλλεχθεί σε 11 τόμους. Οι τόμοι μεταφράζονται στα Αγγλικά από τη Yen Press. Εδώ η σειρά στο goodreads.

Η Μάγκι, που δανείζει το ονοματεπώνυμό της στον τίτλο του κόμικ, είναι άνεργη και προσπαθεί να επιβιώσει στο αφιλόξενο Λονδίνο, προσπαθώντας να βγάλει κάποιες λίρες παραπάνω, από ό,τι και να κάνει. Όταν βρίσκει επιτέλους μια δουλειά ως γραμματέας σε έναν αλκοολικό ντετέκτιβ, αλλά φυσικά, αυτή θα είναι και η αφορμή για να αλλάξει η ζωή της, αφού θα εμπλακεί σε μια περίεργη υπόθεση με τον υπόκοσμο του Λονδίνου, θα γνωρίσει αυτόν, που ίσως είναι ο έρωτας της ζωής της και τελικά θα δώσει λύση σε ένα μυστήριο, που θα αποδειχθεί πολύ πιο πολύπλοκο από όσο και η ίδια φαντάζεται. Ακούγεται κοινότοπο, αλλά κάθε άλλο παρά αυτό είναι. Είναι ένα κόμικ που χρησιμοποιεί τις παλιές, δοκιμασμένες φόρμες, για να τις ανατρέψει αργά και μεθοδικά. Είναι επίσης ένα έργο με πραγματικούς, βαθύτατα ανθρώπινους χαρακτήρες, που δεν είναι ήρωες, αλλά απλά κινούνται στο περιθώριο της "ευυπόληπτης" κοινωνίας, προσπαθώντας να επιβιώσουν, έστω και αν αυτή η προσπάθεια συνίσταται στην αγορά ενός πακέτου τσιγάρων ή μιας μπίρας. Και είναι ένα κόμικ, που τόσο σε σεναριακό, όσο και σε εικαστικό επίπεδο αναδεικνύει πολλές δυνατότητες του μέσου, κυρίως τους κενούς χρόνους, για να δώσει επιπλέον ψυχολογικό βάρος στους πρωταγωνιστές. Οι οποίοι πρωταγωνιστές είναι βασικά δύο. Η πρώτη, βέβαια, είναι η Μάγκι, λιγομίλητη, πονηρούλα, καταφερτζού, με έντονο το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, κινείται στα όρια της συμβατικής ηθικής, χωρίς όμως να είναι ποτέ ανήθικη και πάντα απολαμβάνει ένα ποτό. Τυπική Αγγλίδα, απόλυτα ψύχραιμη και στωική, δέχεται σχεδόν όλα τα συμβάντα και προσπαθεί να αποκομίσει το καλύτερο από αυτά. Ακόμη και στο πικρό φινάλε, θα υπάρξει μια νότα αισιοδοξίας, για να μπορέσει να συνεχίσει τη ζωή της. Ο πολύ σημαντικός Γάλλος συγγραφέας κόμικς Lewis Trondheim παρέδωσε έναν χαρακτήρα με πολύ μεγάλο ψυχολογικό βάθος, χωρίς ευτυχώς να καταφύγει σε πολυκαιρισμένα κόλπα (μαθαίνουμε ελάχιστα πράγματα για το παρελθόν της Μάγκι, επειδή μας ενδιαφέρει το εδώ και τώρα) Ο δεύτερος πρωταγωνιστής είναι η ίδια η πόλη του Λονδίνου, την οποία ο σχεδιαστής Stéphane Oiry εικονογραφεί με μεγάλη λεπτομέρεια. Δεν είναι φυσικά το Λονδίνο των τουριστών, αλλά το πραγματικό Λονδίνο, των παμπ, της μικροαστικής τάξης και του υποκόσμου. Δεν έχω επισκεφθεί την πόλη και δεν γνωρίζω, εάν το σχέδιο του είναι ακριβές σε σχέση με την πραγματικότητα, αλλά αυτό εμένα δεν με απασχολεί και τόσο, Με απασχολεί όμως ότι το σχέδιο, συνήθως 12 καρέ ανά σελίδα με λίγες εξαιρέσεις εγκλωβίζει τους ήρωες και δίνει μεγάλη έμφαση στη λεπτομέρεια, αλλά επίσης επιμηκύνει το χρόνο και το χώρο, προσδίδοντάς τους διαστάσεις, που δεν είναι εμφανείς από το σενάριο, λειτουργώντας έτσι συμπληρωματικά, ως όφειλε. Οι δε χρωματισμοί, είναι πραγματικά υπέροχοι και αναδεικνύουν σε κάθε στιγμή την ψυχοσύνθεση των πρωταγωνιστών. Τελικά, ακόμα κι από καθαρά αφηγηματική σκοπιά κι αν το δει κανείς, είναι τεράστια η επιτυχία του δημιουργικού διδύμου να δημιουργήσουν ένα καθαρόαιμο βρετανικό κόμικ - όπως παραδέχονται οι ίδιοι οι Βρετανοί (δείτε στις πηγές), όντας αμφότεροι Γάλλοι. Το κόμικ εκδόθηκε στη Γαλλία από την Dupuis σε τρεις τόμους μεταξύ των ετών 2014-2016. Το 2019 μεταφράστηκε και εκδόθηκε στα αγγλικά από τη Self Made Hero (η έκδοση που διάβασα εγώ) συγκεντρώνοντας και τους τρεις γαλλικούς τόμους. Αναμενόμενα, απέσπασε μια υποψηφιότητα για Eisner καλύτερου μεταφρασμένου άλμπουμ και απροσδόκητα ίσως, αλλά πολύ ευχάριστα, και μια υποψηφιότητα για καλύτερο συγγραφέα για τον πολυγραφότατο και πολυσχιδή Lewis Trodheim, τον οποίον θεωρώ μαζί με τον Fabien Vehlmann, τηρουμένων των αναλογιών τα γαλλικά αντίστοιχα του Jeff Lemire, ακριβώς επειδή αυτοί, όπως και εκείνος έχουν την ικανότητα να παίρνουν απλά ή και τετριμμένα θέματα και να τους εμφυσούν μια νέα πνοή. Πηγές για περαιτέρω μελέτη Κριτική στο σάιτ του The Guardian Κριτική στο Slings and Arrows

Το περιοδικό "Ρίγη", με τον πολύ ταιριαστό υπότιτλο "Κόμικς Σκοτεινής Φαντασίας και Τρόμου", είναι μια ανθολογία από κόμικς τρόμου, η οποία κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το Σεπτέμβριο του 2014. Το περιοδικό είναι σε μεγάλο σχήμα και ασπρόμαυρο και σε πολύ καλή ποιότητα εκτύπωσης. Βασικοί συντελεστές σε όλα τα τεύχη είναι ο @NikosMalk και ο Παναγιώτης Τσαούσης (@noircaptain ) , οι οποίοι έχουν ιστορίες σε όλα τα μέχρι στιγμής τεύχη, πλην ενός για τον Παναγιώτη. Κάθε τεύχος του περιοδικού φιλοξενεί συνήθως τρεις ιστορίες, σχεδόν όλες πρωτότυπες, που όλες έχουν σχέση με τον υπερφυσικό τρόμο. Συνοδός μας σχεδόν σε κάθε ιστορία είναι η Λαίδη Μπάθορυ, εμπνευσμένη από πραγματικό πρόσωπο, η οποία μας προσφέρει μια σύντομη εισαγωγή και έναν σύντομο επίλογο, όπως σε κάθε ανθολογία, που σέβεται τον εαυτό της. Δεν θα προσποιηθώ, ότι όλες οι ιστορίες είναι εξίσου ενδιαφέρουσες ή ότι είναι όλες ενδιαφέρουσες, τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα, αλλά αυτό είναι αναμενόμενο σε κάθε ανθολογία: κάποιες ιστορίες ξεχωρίζουν, κάποιες άλλες όχι, κάποιες όμως είναι εξαιρετικές. Θεωρώ πάντως, ότι είναι μια πολύ αξιόλογη και έντιμη προσπάθεια, που σίγουρα θα ικανοποιήσει αρκετά τους φίλους τους είδους - και όχι μόνο, ελπίζω. Θα ήθελα προσωπικά πάντως, να διαβάσω κάποια στιγμή κάτι πιο εκτεταμένο από τους δημιουργούς. Η περιοδικότητα της έκδοσης είναι ακανόνιστη: το περιοδικό ξεκίνησε ως τριμηνιαίο, αλλά πολύ σύντομα, αλλά από το 5ο τεύχος μετατράπηκε, σιωπηλά έστω, σε εξαμηνιαίο, ενώ μεσολάβησε σχεδόν ένας χρόνος μεταξύ του #7 και του #8. Πριν από λίγες ημέρες, και ενώ με δεδομένο, ότι το #9 είχε κυκλοφορήσει ακριβώς 2 χρόνια πριν, προσωπικά πίστευα ότι η έκδοση του περιοδικού είχε ανασταλεί, κυκλοφόρησε το χορταστικό #10 με 4 ιστορίες. Ειλικρινά εύχομαι το περιοδικό να συνεχίσει να μας χαρίζει εγγυημένες στιγμές ανατριχίλας και φρίκης για πάρα πολύ καιρό ακόμα. Ανάμεσα στους κατά καιρούς συντελεστές, υπάρχουν και μέλη του φόρουμ μας και θα ήθελα να διαβάσω τις εντυπώσεις τους και τις εμπειρίες τους. Όλα τα τεύχη του περιοδικού μπορείτε να τα βρείτε ακόμη στο κατάστημα comicon shop. Όλα τα σκαναρίσματα έγιναν από εμένα.

An Invitation from a Crab / Kani ni Sasowarete Volumes: 1 Chapters: 18 Status: Finished Published: Feb 5, 2012 to Feb 28, 2014 Serialization: Rakuen Web Zoukan Authors: panpanya (Story & Art) "Αν ποτέ είστε αρκετά τυχεροί να δείτε έναν κάβουρα να περιπλανιέται στη γειτονιά σας, παρακαλώ ακολουθήστε τον. Με το να πάτε με τον αργό ρυθμό του και να κοιτάτε γύρω σας μπορεί να ανακαλύψετε πολλά μυστήρια της ζωής που είναι κρυμμένα σε κοινή θεα." Αυτή είναι η περιγραφή για την έκδοση και νομίζω εκφράζει απόλυτα το τι μπορεί να αποκομίσει κάποιος που διαβάζει το μανγκα αυτό. Πρόκειται για μια συλλογή μικρών ιστοριών οι οποίες είναι αυτοτελείς καί πρωταγωνιστει ο ίδιος χαρακτήρας. Το όνομα προέρχεται από την πρώτη ιστορία της ανθολογίας. Αρκετές ιστορίες σχετίζονται με όνειρα, είναι κάπως σουρεαλιστικες και αφηρημένες. Ανάμεσα σε κάποιες από αυτές παρουσιάζονται και κάποιες σκέψεις του δημιουργού που δεν σχετίζονται πάντα άμεσα αλλά δίνουν μια ιδέα για το ύφος τους και ενδεχομένως τι σκεφτόταν όταν τις έκανε. Όσον αφορά το σκίτσο αλλάζει κάπως ανάλογα με την ιστορία. Τη μια φορά έχει περισσότερες σκιες, άλλες τα περιγράμματα είναι λίγο παραμρφωμενα. Σίγουρα δεν είμαι ο κατάλληλος για να το περιγράψει Τα τοπία είναι αρκετά προσεγμένα και δίνουν την αίσθηση οτι βρίσκεσαι σε αυτά. Κύριο θέμα θα μπορούσε να πει κανείς οτι είναι τα πράγματα που δεν παρατηρούμε στην καθημερινότητα . Ζούμε σε ένα κόσμο που θυμίζει κινούμενα σχέδια. Στον κόσμο αυτό κυρίως παρατηρούμε τα πράγματα που μας ενδιαφέρουν εκείνη την στιγμή καί αγνοούμε την οποία λεπτομέρεια(π.χ το background, περαστικούς κλπ). Πόσες φορές σας έχει τύχει να περνάτε από ένα μαγαζί που έκλεισε ή άλλαξε και προσπαθείτε μάταια να θυμηθείτε τι ήταν; Εμένα σίγουρα πολλές φορές. Το μάνγκα καταφέρνει να το αποτυπώσει με πολύ ευφάνταστο τρόπο. Θεωρώ ότι είναι από τα καλύτερα κόμιξ που έχω διαβάσει τελευταία. Το σκίτσο μου άρεσε πολύ και ταιριάζει απόλυτα με το ύφος των ιστοριών. Μου άφησε ωραίες εντυπώσεις και με έβαλε σε σκέψεις για το κατά πόσο ο ίδιος πολλές φορές αγνοώ πράγματα λόγω των έντονων ρυθμών ζωής. Το προτείνω ανεπυφύλακτα και περιμένω με ανυπομονησία και το επόμενο που θα μεταφραστεί στα αγγλικά (Guyabano Holiday).

Ψάχνοντας τις διαδικτυακές εκπτώσεις σε γνωστή αλυσίδα καταστημάτων, έτυχε να πέσω σε ένα κόμικ της σειράς Amazing Spider-Man το οποίο φαινόταν διαφορετικό από οτιδήποτε είχα δει μέχρι στιγμής. Έδινε έναν πιο καλλιτεχνικό αέρα και το εξώφυλλο είχε μια ιδιαίτερη γραφιστική επιμέλεια. Δεδομένου ότι παρακολουθώ τέτοια μαθήματα ήταν λογικό να με τραβήξει η σύνθεση του εξωφύλλου. Έτσι και το παρήγγειλα και μέτα από λίγο κόπο έφτασε στα χέρια μου. Εξώφυλλο του Amazing Spider-Man Family Business (πηγή https://www.goodreads.com/book/show/18119043-amazing-spider-man) Το "Amazing Spider-Man Family Business" είναι ένα Graphic Novel της Marvel Comics το οποίο κυκλοφόρησε τον Απρίλη του 2014 μέσω της σειράς "Marvel OGN". Γραμμένο από τους Mark Waid και James Robinson και σε σχέδιο του Gabriele Dell'Otto, πρόκειται για μια ιστορία με στοιχεία noir όπως τον κυνισμό που παρουσιάζει ο Peter Parker, τα οποία συνδυάζονται με κατασκόπους και μυστικές αποστολές. Εικονογράφηση από το βιβλίο (πηγή https://www.reddit.com/r/comicbooks/comments/666pxr/this_is_some_beautiful_art_amazing/) Στην ιστορία, ο Peter Parker γίνεται στόχος μιας καταδίωξης και βρίσκει τη χαμένη του αδερφή, η οποία ως κατάσκοπος τον οδηγεί σε μια αποστολή αναζήτησης της κληρονομιάς των γονιών τους. Παράλληλα, ο Kingpin έρχεται σε έπαφη με τον Mentallo, έναν μεταλλαγμένο με την ικανότητα να δημιουργεί ψευδαισθήσεις. Σα σενάριο είναι κάτι αρκετά απλό που μπορεί να δουλέψει. Αυτό όμως που το ανεβάζει είναι το σχέδιο. Κάθε σελίδα και πάνελ θυμίζει πίνακα ζωγραφικής χάρη στο χρωματισμό του, ο οποίος προσωπικά μου θυμίζει τα έργα του Alex Ross. Στο σύνολο του, το βίβλιο συνδυάζει υπερηρωική δράση με ιστορίες κατασκόπων και στοιχεία film noir, αλλά φαίνεται να κλίνει περισσότερο στη κατασκοπία παρά στους υπερήρωες. Αυτό που κρατάει την ιστορία είναι σίγουρα το εικαστικό κομμάτι, αν και το βιβλίο είναι από μόνο του μικρό σχετικά σε έκταση, με γύρω στις εκατό σελίδες περιεχόμενο. Είναι μια κάλη εμπειρία σε γενικές γραμμές. Μπορεί η ιστορία να μη κρατάει πολύ μόνη της, αλλά η εικονογράφηση είναι σίγουρα ένας λόγος για να έχει κάποιος αυτό το βιβλίο στη συλλογή του.

Η April συμμετείχε σε μια μαζική ληστεία: 52 χτυπήματα σε μία ημέρα, στην ίδια πόλη! Το σχέδιο δούλεψε στην εντέλεια, αλλά γιατί ένας-ένας οι συνεργοί της δολοφονούνται; Έχοντας στο πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου της πολλές τσάντες γεμάτες δολάρια, η April (ή μήπως τη λένε May;) προσπαθεί να ξεφύγει όχι μόνο από την αστυνομία, αλλά και από τους προδομένους «συναδέλφους» της. Βασικός συνοδοιπόρος σε αυτή την προσπάθεια διαφυγής είναι ο γιος της, Eugene, που δεν έχει καν μπει στην εφηβεία. Το Bastard (Bâtard στο πρωτότυπο) του Max de Radiguès αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση από εκδοτικής άποψης. Μεταξύ 2014 και 2015, ο de Radiguès αυτο-εξέδωσε την ιστορία σε 16 ολιγοσέλιδες συνέχειες, οι οποίες το 2017 συγκεντρώθηκαν σε έναν τόμο από την Casterman. Μάλιστα, στην έκδοση αυτή, συμμετέχουν με pin-ups και μονοσέλιδα στριπάκια πολλοί δημιουργοί, μεταξύ των οποίων οι Lewis Trondheim, Noah Van Sciver και Luke Pearson. Το 2018, το κόμικ μεταφράστηκε από την Fantagraphics και τυπώθηκε σε μια παρόμοια έκδοση, αλλά χωρίς τα προαναφερθέντα μονοσέλιδα. Όπως φαίνεται και στις εικόνες, το σχέδιο είναι υποτυπώδες, αλλά κάνει μια χαρά τη δουλειά του. Ο de Radiguès ξέρει πώς να στήσει τα καρέ του, έτσι ώστε να μην κάνουν τον αναγνώστη να χασμουριέται, γεγονός όχι παράξενο αν σκεφτεί κανείς ότι έχει αποφοιτήσει από το περίβλεπτο Institut Saint-Luc των Βρυξελλών. Βέβαια, αυτό που «μετράει» πραγματικά, είναι το σενάριο. Στα χνάρια των Lone Wolf and Cub και Road to Perdition, ο de Radiguès σκιτσάρει ένα βίαιο νεο-νουάρ, το οποίο ωστόσο χρησιμοποιεί για να μιλήσει για τις ανθρώπινες σχέσεις: μητέρας-γιου, πατέρα-γιου, μεταξύ συζύγων και μεταξύ φίλων. Χωρίς να καταδύεται σε μεγάλα βάθη, καταφέρνει να δημιουργήσει ένα ενδιαφέρον δίδυμο και να δώσει αρκετές συγκινητικές στιγμές. Αξίζει να σημειωθεί ότι η σπίθα που άναψε το φιτίλι αυτού του κόμικ, ήταν ένα road trip του δημιουργού στις νοτιοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ, περιοχές όπου κινούνται και οι χαρακτήρες του. Το κόμικ είχε σημαντική απήχηση στο γαλλόφωνο κοινό. Διακρίθηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς της Ανγκουλέμ (έλαβε το Prix des lycées και ήταν υποψήφιο για Polar SNCF) και κέρδισε το σημαντικό Prix SNCF du Polar. Αν ψάχνετε κάποιο κόμικ του είδους που να διαβάζεται γρήγορα και να προσφέρει κάτι διαφορετικό, ρίξτε του μια ματιά.

Πρωτότυπος τίτλος : Un Océan d’amour (Delcourt, 2014) Μια μέρα σε ένα χωριό της Βρετάνης, ένας ηλικιωμένος ψαράς ξυπνάει μέσα στα άγρια χαράματα, τρώει το πρωινό, που του ετοιμάζει η γυναίκα του και ξεκινάει με το μικρό του ψαροκάικο, όπου επιβαίνει και ο βοηθός του, για να βγάλει τον επιούσιο. Η μέρα αυτή όμως, θα εξελιχθεί σε καταστροφή, αφού το καΐκι του θα αιχμαλωτιστεί στα δίχτυα ενός τεράστιου αλιευτικού και από εκεί και μετά θα βρεθεί περιπλανώμενος στον Ατλαντικό Ωκεανό. Τα νέα θα φτάσουν στο χωριό του μέσω του βοηθού, τον οποίον ο ψαράς είχε προλάβει να βάλει στη ναυαγοσωστική λέμβο και η πιστή και αγαπημένη του γυναίκα θα αρχίσει να τον ψάχνει σχεδόν σε όλον τον κόσμο. Αυτή είναι η πολύ συνοπτική περιγραφή μιας απίστευτης ιστορίας, η οποία περιλαμβάνει ακόμα πειρατές, την Κούβα (και τον ίδιο το Φιδέλ Κάστρο), ένα γλάρο, κεντήματα και αμέτρητες κονσέρβες με σαρδέλες - όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Είναι όμως, πριν και πάνω από όλα, μια ιστορία αγάπης, η οποία διασχίζει και υπερβαίνει κάθε εμπόδιο, ακόμα και ολόκληρους ωκεανούς. Ένα υπέροχο κόμικ, χωρίς καθόλου λόγια, που με κέρδισε αμέσως. Είχα διαβάσει καλά λόγια, αλλά ειλικρινά δεν το περίμενα τόσο καλό. Ο Λουπανό στήνει έναν κόσμο τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά από το δικό μας, ένα παραμύθι σε ρεαλιστικό πλαίσιο, όπου, αν και η αληθοφάνεια δεν είναι ακριβώς το ζητούμενο και οι συμπτώσεις παίζουν ένα μεγάλο ρόλο, δεν χάνει ποτέ την επαφή του με την πραγματικότητα. Γιατί, αν και το σενάριο περιέχει και στοιχεία, που είναι πολιτικά, οικολογικά ή κοινωνικά (το τεράστιο αλιευτικό, που αδειάζει τη θάλασσα από ψάρια, το πετρελαιοφόρο που τη μολύνει, η θάλασσα των σκουπιδιών, τα κεντήματα, που γίνονται ανάρπαστα στις πλούσιες κυρίες στο κρουαζιερόπλοιο), δεν χάνει ποτέ το στόχο του, δηλαδή να αφηγηθεί την επιθυμία δύο ανθρώπων να ξαναβρεθούν, παρόλο που τους χωρίζει ένα ημισφαίριο. Και μέσα σε αυτό το σύγχρονο παραμύθι, η αληθοφάνεια δεν είναι απαραίτητα. Ο σχεδιαστής Grégory Panaccione μεγαλουργεί, αξιοποιώντας κάθε σχεδιαστικό μέσο, που έχει στη διάθεσή του και παραδίδοντας ένα έργο, που είναι φροντισμένο μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια. Απλό σε κάποια σημεία, υποβλητικό σε άλλα, καρτουνίστικο εκεί που πρέπει, ρεαλιστικό εκεί που χρειάζεται, με αρκετά καρέ σε κάποιες σελίδες, με ένα καρέ σε άλλες ή με splash pages αλλού, με πολύ φωτεινά χρώματα για τη μέρα και με απειλητικά σκοτεινά για τη νύχτα, με έμφαση στη λεπτομέρεια εδώ, με γενικά πλάνα, που κόβουν την ανάσα εκεί, τίποτα δεν έχει αφεθεί στην τύχη. Το σχέδιό του λέει χιλιάδες πράγματα, που, αν τα έγραφε κάποιος με λόγια, θα χρειαζόταν ολόκληρο τόμο και υποκαθιστά με απόλυτη επιτυχία την ανυπαρξία διαλόγων. Εξάλλου, δεν είναι ένα κόμικ, που χρειάζεται λόγια, τα συναισθήματα και οι εντυπώσεις, που δημιουργούν οι εικόνες, είναι αρκετά για να γίνει κατανοητή η ιστορία σε όλους. Ειλικρινά πιστεύω, ότι είναι ένα από τα κόμικ, που αξίζει να διαβαστούν από όλες και όλους και ότι θα το απολαύσουν όλοι και όλες. Κυκλοφόρησε και σε αγγλική έκδοση το 2018 από την Lion Forge και απέσπασε τρεις υποψηφιότητες στα βραβεία Eisner την επόμενη χρονιά, αλλά τελικά δεν κέρδισε κανένα. Η αγγλική έκδοση είναι πάρα πολύ ωραία, σκληρόδετη, τυπωμένη σε όμορφο ιλουστρασιόν χαρτί και στο οπισθόφυλλο έχει σχεδιασμένο ένα ανοιχτήρι για κονσέρβες σαρδέλας, απαραίτητο εξάρτημα στο μεγάλο αυτό ταξίδι. Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και διαβάστε το σε οποιαδήποτε μορφή. Και όταν το κάνετε, περιμένω τις εντυπώσεις σας. Όλες οι εικόνες είναι από το Ίντερνετ Πηγές για περαιτέρω μελέτη: Συνέντευξη του Wilfrid Lupano στο The Comics Journal

Το Le Sens αποτελεί ακόμη ένα αριστουργηματικό έργο του ιδιοφυούς Γάλλου Marc Antoine Mathieu. Παρότι θα μπορούσα να κλείσω εδώ την παρουσίαση, λέγοντας πως αυτό και μόνο αρκεί, σας παροτρύνω να το διαβάσετε άμεσα για τους εξής λόγους: Πρόκειται για ένα μοναδικό κόμικ που παίζει με τα όρια του μέσου(όπως συχνά κάνει ο δημιουργός του, βλ. 3""), καθώς χρησιμοποιεί την κάθε σελίδα ως splash page- καρε, δημιουργώντας μια κινηματογραφική αίσθηση. Είναι ένα βουβό κόμικ, χωρίς καμιά λέξη, επιγραφή ή διάλογο εντός του, παρά μόνο τον τίτλο του. Άλλωστε οποιαδήποτε λέξη θα έβλαπτε την αφήγηση και την ταχύτητα που αυτή συνεπάγεται. Όσον αφορά την ιστορία, εφόσον θεωρήσουμε πως υπάρχει, επικεντρώνεται σε έναν ανώνυμο ήρωα με καπέλο και καμπαρντίνα, ο οποίος ανοίγει μια πόρτα και ακολουθεί την διαδρομή που του επιδεικνύει ένα βέλος(μόνιμο μοτίβο σε όλη τη διάρκεια του κόμικ). Μάλιστα το πρόσωπο του χαρακτήρα δεν εμφανίζεται σχεδόν ποτέ και τα πλάνα είναι επι το πλείστον από πίσω του, με τους θεατές να βλέπουν την πλάτη του, υπονοώντας πως ο καθένας θα μπορούσε να είναι αυτός ο ήρωας. Πρόκειται για μια αισθαντική ιστορία, καθώς ο στόχος του συγγραφέα, θεωρώ πως ήταν η δημιουργία συγκεκριμένων γνωσιακών και ψυχολογικών καταστάσεων παρά η παραδοσιακή λογική διαδρομή προς το τέλος μιας τρίπρακτης δομής. Πρόκειται για ένα μοναδικό έργο τέχνης σε μία πολύ όμορφη σκληρόδετη έκδοση από τη γαλλική Delcourt και τη γερμανική Reprodukt σε μέγεθος:18.2 x 2.8 x 24.1 cm , με σύνολο 256 σελίδων. Προφανώς προτείνεται ανεπιφύλακτα και όπως και άλλα έργα του, απαιτούν πολλαπλές αναγνώσεις. Είναι μια ξεχωριστή εμπειρία που για άλλη μία φορά, άλλαξε τον τρόπο που αντιμετωπίζω και διαβάζω τα κόμικς. ΥΓ: Υπάρχει μεταφορά του κόμικ σε VR εμπειρία, όπου ο θεατής περιηγείται στον κόσμο του κόμικ. Παραθέτω το σχετικό βίντεο: ΥΓ2:Παρότι διαβάστηκε σε ηλεκτρονική μορφή προτείνω την αγορά του αυθεντικού έντυπου, καθώς η ανάγνωση των σελίδων επιτυγχάνεται πληρέστερα κατά τη θέαση δύο σελίδων, σε ανοιχτό βιβλίο. ΥΓ3:Όλες οι εικόνες είναι από το διαδίκτυο.

Μόλις παρατήρησα ότι δεν υπάρχει review του The Woods στο forum, οπότε ήρθε η ώρα. Το The Woods λοιπόν, σε σενάριο James Tynion IV και σχέδιο Μιχάλη Διαλυνά, είναι ένα κόμικ της Boom! Studios που αποτελείται από 36 τεύχη, τα οποία αργότερα μαζεύτηκαν σε 9 TPBs και ακόμα πιο μετά σε τρία πιο μεγάλα trades (Yearbooks), το εξώφυλλο του πρώτου εκ των οποίων χρησιμοποίησα για cover του review. Το 2016 η Young Adult Library Services Association το ανακήρυξε ως "Best Graphic Novel for Young Adults" της χρονιάς και το 2017 ο Tynion κέρδισε το GLAAD Media Award for Outstanding Comic Book για τη δουλειά του αυτή. Τι γίνεται τώρα σε αυτό το κόμικ; Ένα σχολείο από το Milwaukee εξαφανίζεται μαζί με τα 513 άτομα που ήταν μέσα σ'αυτό (437 μαθητές, 52 καθηγητές και 24 άτομα από το υπόλοιπο προσωπικό) στις 16 Οκτωβρίου του 2013 και εμφανίζονται σε ένα ό,τι να 'ναι μέρος εκτός της Γης, το οποίο καλύπτεται σε μεγάλο βαθμό από δάσος και μοιάζει (το λιγότερο) αφιλόξενο. Είναι κάτι σαν το Breakfast Club να συναντά το Twilight Zone είχε γράψει κάποιος σε review του εξωτερικού. Άλλος ότι είναι σαν το Lost να συναντά το Lord of the Flies. Πέρα από αυτά, η αλήθεια είναι ότι δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε το concept του σχολείου που μεταφέρεται σε έναν διαφορετικό κόσμο, οπότε φαντάζομαι ότι οι επιρροές είναι εμφανείς. Στο story τώρα ακολουθούμε κυρίως του έφηβους μαθητές στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν, να καταλάβουν τι γίνεται σε αυτό το...μέρος και όλα αυτά ενώ έχουν και την εφηβεία τους, που όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολη είναι (εκτός απ'τους μικρούς μας φίλους που δεν την έχουν περάσει ακόμα). Τώρα είμαι σε μια φάση που δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να πω για την πλοκή χωρίς να θεωρηθεί spoiler, ίσως μόνο ότι βλέπουμε και πολλά παιχνίδια εξουσίας συν τοις άλλοις. Στην αρχή φαίνεται πως τα πράγματα κυλάνε κάπως βιαστικά, αλλά πολύ γρήγορα η αφήγηση βρίσκει τον σωστό ρυθμό και υπάρχει αρκετό μυστήριο για να κρατήσει τον αναγνώστη καθηλωμένο. Υπάρχουν κάποια πολύ δυνατά character arcs, χαρακτήρες οι οποίοι αναγκάζονται να αλλάξουν τελείως λόγω των όσων έχουν να αντιμετωπίσουν, αλλά και κάποια άλλα που απλώς ξεχνιούνται κάπως. Το σχέδιο του Διαλυνά γίνεται όλο και καλύτερο όσο η ιστορία προχωράει και δίνει την εντύπωση ότι οι χαρακτήρες μεγαλώνουν μαζί του. Όπως καταλαβαίνεται, μου άρεσε πολύ, παρά τις κάποιες μικρές αδυναμίες του και θα έλεγα ότι διαβάζεται σχετικά νεράκι ανεξαιρέτως ηλικίας του αναγνώστη.

Έχοντας διαβάσει αρκετά είδη κόμικ, θα μπορούσα να πω πως ένα από τα αγαπημένα μου, είναι τα βιογραφικά γκράφικ νόβελ. Εξερευνώντας το ρεαλισμό στη ζωή του ανθρώπου μέσα από ένα μέσο που χρειάζεται φαντασία είναι κάτι που θεωρώ ελκυστικό και ίσως ρομαντικό. Κάποια στιγμή λοιπόν, έμαθα για αυτό εδώ το έργο του Li Kunwu και μου πήρε μερικά χρόνια, αλλά κατάφερα εν τέλη να το διαβάσω. (πηγή www.politeianet.gr) "Τα Μπανταρισμένα Πόδια" είναι ένα Κινέζικο βιογραφικό γκράφικ νόβελ του Li Kunwu, από τα λίγα που έχουν εκδοθεί εκτός Κίνας. Η αρχική έκδοση, δημοσιεύτηκε το 2013 από τις εκδόσεις Kana, με την Ελληνική μεταγλώττιση να κυκλοφορεί το 2014 από τη Μαμουθκόμιξ. Το έργο, περιγράφει τη ζωή της παραμάνας του, της Τσουνξιού, με βάση τις ιστορίες που έλεγε η ίδια στον συγγραφέα και στην αδερφή του όταν ήταν παιδιά. Η Τσουνξιού, όπως πολλά μικρά κορίτσια της ηλικίας της στη Κίνα, υποβλήθηκε σε μια πρακτική της εποχής, το μπαντάρισμα των ποδιών, όπου δένανε τα πόδια των κοριτσιών από μικρή ηλικία έτσι ώστε να τους δώσουν ένα κομψό σχήμα, αλλά και καταστρέφοντας το ίδιο το πόδι στη πορεία. (πηγή https://www.efsyn.gr/nisides/kare-kare/9955_ta-mpantarismena-podia-tis-kinezikis-epanastasis) Σα βιογραφικό βιβλίο, η ιστορία παρουσιάζει τα γεγονότα που θέλει με τη βοήθεια του προσώπου στο οποίο αναφέρεται. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η αφήγηση γίνεται από τη Τσουνξιού, τη παραμάνα του συγγραφέα. Η ιστορία κυλάει ομαλά στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου, αν και αρκετές φορές η ροή της ιστορίας σταματάει και δίνεται έμφαση στη παρουσίαση της Κίνας της εποχής, πράγμα που ενώ δεν είναι κακό, ίσως αποπροσανατολήσει τον αναγνώστη από το κύριο μέρος της αφήγησης. Η εικονογράφηση είναι τέτοια, ώστε να κυμαίνεται μεταξύ ρεαλιστικού σχεδίου και στυλιζαρισμένου. Οι παραμορφωμένες εκφράσεις των ανθρώπων δίνουν μια αληθοφανή παρουσίαση και πιθανόν και μία μικρή δόση της φρίκης της πρακτικής του δέσιμου των ποδιών. Όλα αυτά με λιτή, ασπρόμαυρη εικονογράφηση. Έτσι αποδίδεται καλύτερα και η ένταση και η κοινωνική ζωή της πόλης και γενικά όλης της ιστορίας. Σε γενικές γραμμές ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, το οποίο δίνει μια εικόνα της παλαιάς Κίνας και της κοινωνικής ζωής της και προσφέρει μια πρώτη ματιά στον ασιατικό κόσμο με τα ήθη και έθιμά του.

Πριν 10 χρόνια, προσγειώθηκαν. Έχουν την μορφή τεράστιων δέντρων, με ύψη που υπερβαίνουν πολλά χιλιόμετρα. Ο παγκόσμιος πληθυσμός αναστατώθηκε. Ήταν εξωγήινα; Προφανώς; Έχουν λογική, σκέψη και φρόνηση; Αγνωστο. Τι επιδιώκουν στην γή; Άγνωστο. Με τον ερχομό τους, μάθαμε ότι υπάρχει ζωή μακριά από τον πλανήτη μας. Εκείνα όμως δεν μας αναγνωρίζουν, ούτε ώς νοήμονες, ούτε καν σαν ζώντες. Και η καθημερινότητα όλης της Γης έχει αλλάξει για πάντα. Απλά και μόνο με την παρουσία τους. Από τον Warren Ellis (Transmetropolitan, Planetary, Cemetery Beach), μια πανέξυπνα γραμμένη ιδέα, με πολιτικές, ιδεολογικές και ανθρωπιστικές προεκτάσεις, η οποία, όπως πολλές άλλες, έπεσαν θύμα της ίδιας της της επιτυχίας. Και αυτό γιατί, το πρώτο arc, με τίτλο In Shadow, διήρκησε 8 τεύχη και θα μπορούσε άνετα να κλείσει εκεί, ολοκληρωμένο καθώς ήταν όσον αφορά το σχόλιο του στην ανθρώπινη φύση έναντι οποιουδήποτε εξωτερικού παράγοντα μπει στον δρόμο της. Χωρίς, επί της ουσίας, καμία παρεμβολή από τα ίδια τα δέντρα, στην ανθρώπινη δραστηριότητα, και μόνο η ύπαρξη τους, διέλυσε κοινωνίες, καθεστηκύιες αντιλήψεις και status quo εκατοντάδων ετών. Και η ίδια η "ανάγνωση" του γεγονότος της παρουσίας, μας δείχνει πόσο πολύ αντιλαμβανόμαστε, όχι αυτό που έχουμε εμφανώς μπροστά μας, αλλά που θέλουμε ή μας βολεύει να έχουμε μπροστά μας και να το ερμηνεύουμε κατά το δοκούν. Και όταν η ίδια η τρομακτική πραγματικότητα αποκαλύπτεται από τις μελέτες μιας ερευνητικής ομάδας, συνειδητοποιούν όλοι, και εμείς οι αναγνώστες, ότι όλα ήταν μια πλάνη, κάτι που εκμεταλλεύτηκαν κάποιες εγκληματικές οργανώσεις, τόσο παράνομες όσο και με "νόμιμη" φορεσιά, μόνο και μόνο για να επιβιώσουν, να κυριαρχήσουν και να εκμεταλευτούν τα πάντα για προσωπικό όφελος. Και όσο ελεγειακά και μαεστρικά δοσμένο ήταν το πρώτο arc, τόσο αδιάφορα, αχρείαστα και χωρίς κανένα λόγο, γράφτηκαν άλλα 2 και 11 τεύχη επιπλέον συνολικά τεύχη, με σκοπό να "αρμεχτεί" η επιτυχία όσο περισσότερο γινόταν. Ο Ellis είναι πολύ καλός συγγραφέας, οπότε δεν έπεσε ποτέ η σειρά σε πολύ χαμηλά επίπεδα, αλλά χάθηκε η ευκαιρία μιας σφιχτοδεμένης και συμπαγούς ιστορίας. Έτσι έχουμε ένα συνολικά, απλά, καλό αποτέλεσμα, το οποίο θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο, σε συνδυασμό πάντα με το πανέμορφο σχέδιο. Σχέδιο, το οποίο επιμελήθηκε ο Jason Howard, του οποίου όσες περισσότερες δουλειές βλέπω, όλο και περισσότερο τον εκτιμώ. Από κάποια καρέ του φαίνεται ότι είναι πολύ άνετος στο να γεμίζει τα καρέ με όμορφες λεπτομέρειες, αλλά προφανώς δεν είναι αυτό το στοιχείο του. Περισσότερο δίνει βάση στην ατμόσφαιρα που δημιουργούν τα πιο "αδεια" του καρέ, και παίζει πολύ με την τεχνική των καρέ-εντός-καρέ. Σε ένα βαθιά εσωτερικό και "βαρύ" σενάριο, αποτυπώνει απόλυτα το μέγεθος των δέντρων σε σχέση με τους "μικρούς" ανθρώπους, την βαριά σκιά που ρίχνουν στις "μικρές" πόλεις, το σκοτεινό αποτέλεσμα ενός τίποτα στην ανιρώπινη ψυχή. Ενώ δεν δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στα πρόσωπα, τα οποία μπορεί και να καρτουνίζουν από μερικές γωνίες, η χρήση της κάμερας, η σκηνοθεσία και η αποτελεσματικότητα του σχεδίου του στον αναγνώστη, είναι απαράμιλλά. 19 τεύχη λοιπόν, τα οποία μαζεύτηκαν σε 3 trade paperbacks. Ίσως μια χαμένη ευκαιρία για κάτι συγκλονιστικό, αλλά ακόμα και έτσι αξίζει την ανάγνωση.

Girls' Last Tour / Shoujo Shuumatsu Ryokou MAL Status: finished Author & Artist: Tsukumizu Volumes: 6 Chapters: 47 Serialization: Kurage Bunch Run: 21/2/14 - 12/1/18 Διαμαντάκι από τα λίγα. Το Girls' Last Tour έχει ένα αρκετά απλό κόνσεπτ. Δύο κορίτσια περιπλανώνται δίχως πραγματικό στόχο σε έναν ερημωμένο από τον πόλεμο κόσμο. Μπορεί κάποιος να δει το ατελείωτο potential μιας τέτοιας ιδέας, μιας και, ακριβώς επειδή είναι τόσο απλή και πιάνει ένα αρκετά πολύπλευρο θέμα, υπάρχουν πολλά που μπορεί να εξερευνήσει ένας δημιουργός. Στην παρούσα περίπτωση, ο Tsukumizu εκμεταλλεύεται το potential και μας δίνει μια σχεδόν σουρρεαλιστική φουτουριστική ιστορία, δείχνοντας όχι τον ίδιο τον πόλεμο, αλλά το πώς επηρεάστηκε ο κόσμος της ιστορίας από αυτόν. Συγκεκριμένα, τα δύο κορίτσια, οι Chito και Yuuri, είναι μόνες τους και μετακινούνται από πόλη σε πόλη, ψάχνοντας για φαγητό, μέρη για να κοιμηθούν και εξερευνώντας τα μέρη, προσπαθώντας να καταλάβουν τι ρόλο έπαιξαν στον πόλεμο. Το τελευταίο όχι από κάποια εγκεφαλική θέληση να κατανοήσουν εις βάθος τα κίνητρα και τις εξελίξεις του πολέμου, αλλά απλούστατα επειδή δεν γνωρίζουν τίποτα. Αυτό που τις παρακινεί δεν είναι μια ηθελημένη επιστημονική προσέγγιση, είναι, αντιθέτως, μια εγγενής ανάγκη να κατανοήσουν τον κόσμο στον οποίο ζουν. Έτσι, εμείς, ως αναγνώστες παρακολουθούμε το ταξίδι τους μέσα από διάφορες ζώνες με θεματικούς άξονες, ορισμένες πολύ σουρρεαλιστικού ύφους, μερικές πολύ αχανείς, μερικές τελείως φουτουριστικές. Συναντάμε διάφορους guest χαρακτήρες οι οποίοι συναρπάζουν, παρά την μικρή διάρκεια της παρουσίας τους. Μαθαίνουμε σταδιακά για τον κόσμο που δημιούργησε ο -αφήνεται να υπονοηθεί- πολύ καταστροφικός πόλεμος. Μαθαίνουμε περισσότερα για τους χαρακτήρες των δύο πρωταγωνιστριών και τον μεταξύ τους δεσμό ως συνοδοιπόροι. Τέλος, σίγουρα μπορούμε να ψιχανεμιστούμε το φιλοσοφικό ύφος που αφήνει να φανεί κατά καιρούς, κυρίως μέσω των αποριών που διατυπώνουν τα κορίτσια, αναρωτώμενες για βασικά πράγματα. Κάποιοι θα έλεγαν πως αυτό το ύφος είναι ψευδο-εκλεπτυσμένο, σαν δηλαδή ο συγγραφέας να προσπαθεί να δείξει ότι είναι τάχα του κουλτουριάρης. Εγώ διαφωνώ πλήρως, έχοντας διαβάσει και αυτό το έργο και άλλες ιστορίες του Tsukumizu, και θα έλεγα πως, αντιθέτως, μπορεί να βάζει και μέτρο ανάμεσα στο μη εγκεφαλικό "κουλ" και το "εκλεπτυσμένο", "φιλοσοφημένο". Ξέρει πότε και πώς να παρουσιάσει και να παίξει με μια ιδέα, έναν παραλληλισμό, με αρκετή επιτυχία. Συνδυάζοντας αυτά μαζί με την καθαρά σουρρεαλιστική απεικόνιση ορισμένων σημείων, μπορούσα σχεδόν να νιώσω αυτήν την αναλαφρότητα στο μυαλό μου, ότι τώρα ταξιδεύουμε σε μια άλλη ύπαρξη, σε μια άλλη ιστορία. Όσον αφορά στο σχέδιο, εμένα μου αρέσει πάρα πολύ. Η αντίθεση ανάμεσα στα δύο κορίτσια, τα οποία σχεδιάζονται πολύ απλοϊκά και με αρκετά flexible ανατομία, και στα σκηνικά, στα τοπία, τα οποία είναι πολύ πιο ρεαλιστικής φύσεως με πειστική αρχιτεκτονική, είναι φοβερή! Θα ήθελα επίσης να κάνω την παρατήρηση πως τα σκηνικά, ενώ φαντάζουν πολύ προσεκτικά σχεδιασμένα με μια πρώτη ματιά, στην πραγματικότητα έχουν μια "τσαπατσουλιά" στις γραμμές, στις σκιές, στο στήσιμο. Παρολ'αυτά, πείθουν σε έναν τέτοιον αχανή κόσμο και προσδίδουν μια πολύ όμορφη αισθητική του δυστοπικού. Όμορφη χρήση των σκιών, ξεκάθαρες γνώσεις στον σχεδιασμό πολεμικού εξοπλισμού και αστικών, βιομηχανικών τοπίων, ιντριγκαδόρικη σκηνοθεσία, το σχεδιαστικό κομμάτι είναι αρτιότατο για μένα. Το φινάλε είναι ιδιαίτερα δυνατό και γλυκόπρικρο και δίνει ένα δεμένο τέλος στο έργο, εγώ προσωπικά το εκτίμησα. Το Girls' Last Tour έχει συλλεχθεί και μεταφραστεί στα αγγλικά σε 6 τόμους (τους οποίους σκοπεύω να αποκτήσω) και έχει μεταφερθεί στην μικρή οθόνη με το ομώνυμο άνιμε, το οποίο απέσπασε πολύ καλές κριτικές ως σύνολο! Συνίσταται ανεπιφύλακτα.

Η Kamala Khan είναι μια έφηβη πακιστανικής καταγωγής που ζει με την οικογένειά της στο Jersey City. Έχει κόλλημα με τους Avengers (μέχρι και fan fiction γράφει), λιώνει στα RPG και της αρέσει να μυρίζει μπέικον. Παρότι οι γονείς της δεν είναι οι υπερ-παραδοσιακοί, υπερ-οπισθοδρομικοί μουσουλμάνοι που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, της επιβάλλονται αρκετοί περιορισμοί και νιώθει πολύ πιεσμένη από τη διαφορετικότητα της. «Γιατί πρέπει να παίρνω πακόρα (δημοφιλές ινδικό και πακιστανικό σνακ) να τρώω στο σχολείο; Γιατί έχω όλες αυτές τις περίεργες διακοπές;» αναρωτιέται. Όταν, λοιπόν, της απαγορεύουν να πάει σε ένα πάρτι, το σκάει και κατευθύνεται προς την προβλήτα. Όμως κι εκεί τα πράγματα δεν πάνε καλύτερα και φεύγει θυμωμένη. Στον δρόμο, την τυλίγει μια παράξενη ομίχλη και η Kamala λιποθυμάει. Όταν ξυπνάει, αντικρίζει αυτό... ... και συνειδητοποιεί ότι διαθέτει πλέον υπερδυνάμεις! Για την ακρίβεια, είναι ικανή να αλλάζει μορφές και να παραμορφώνει το σώμα της, ενώ έχει αποκτήσει και παράγοντα ίασης. Έτσι ξεκινάνε οι περιπέτειές της ως η υπερηρωίδα της διπλανής πόρτας. Στο διάβα της θα συναντήσει τρελούς επιστήμονες, τον Wolverine, τους Inhumans, τον Loki, όμορφα αγόρια και πολλούς άλλους χαρακτήρες. Η Kamala Khan είναι η τέταρτη κατά σειρά Ms. Marvel. Δημιουργήθηκε από τους G. Willow Wilson και Adrian Alphona, σε συνεργασία με την editor Sana Amanat και τον Φεβρουάριο του 2014 απέκτησε τον δικό της τίτλο. Στο τιμόνι του σεναρίου είναι σταθερά η Wilson, μουσουλμάνα από επιλογή, η οποία ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την επιτυχία της σειράς. Η Kamala είναι μια φρέσκια, πιστευτή προσωπικότητα και τα μέλη της οικογένειάς της είναι σχετικά μακριά από τις στερεότυπες απεικονίσεις εθνικών ομάδων. Όσον αφορά την ίδια την πλοκή, αναμειγνύει δράση, χιούμορ και δράμα σε εξαιρετικές αναλογίες. Κατά την ταπεινή μου άποψη, ωστόσο, είναι το artwork αυτό που απογειώνει το σύνολο. Η ιδιαίτερη γραμμή του Alphona και το όμορφο coloring του Ian Herring αναδεικνύουν την παιχνιδιάρικη διάθεση της Wilson, ενώ παράλληλα λειτουργούν τέλεια στις σκηνές μάχης. Και, σαν κερασάκι στην τούρτα, γεμίζουν το φόντο με αστείες λεπτομέρειες και αναφορές στην ποπ κουλτούρα, που πραγματικά αξίζει να αναζητήσει ο αναγνώστης. Τα τεύχη που σχεδιάζουν άλλοι (Jake Wyatt: #6-7, Elmo Bondoc: #12, Takeshi Miyazawa: #13-15), δε μου έβγαλαν το ίδιο feeling. Η Wilson κάνει αυτό που πολλοί ευαγγελίζονται στα σύγχρονα υπερηρωικά κόμικς, αλλά λίγοι καταφέρνουν: μέσα από μια διασκεδαστική ιστορία προβάλλει προβληματισμούς, χωρίς να βαραίνει το τελικό αποτέλεσμα. Μέσω της Ms. Marvel, η Wilson πολεμά τον ρατσισμό και την μισαλλοδοξία. Υπερασπίζεται, έστω και δια της τέχνης, τους ομόθρησκούς της που στοχοποιούνται λόγω της δράσης φονταμενταλιστών. Το vol. 3 της Ms. Marvel περιέχει 19 τεύχη και ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο του 2015. Τον επόμενο μήνα ξεκίνησε το vol. 4 (από το δίδυμο Wilson και Alphona φυσικά), το οποίο συνεχίζεται μέχρι σήμερα τερμάτισε στα 38 τεύχη, τον Φεβρουάριο του 2019, και ίσως να δούμε σε κάποια μελλοντική παρουσίαση. Υ.Γ.: Στα ελληνικά, έχουμε δει τα πέντε πρώτα τεύχη, στην έκδοση της Anubis Ms. Marvel: Μετάλλαξη, που κυκλοφόρησε το 2019.

Βρισκόμαστε στα βάθη της τάφρου των Μαριανών στον δυτικό Ειρηνικό Ωκεανό, όπου η ανθρωπότητα έχει καταφύγει ως αποτέλεσμα της πρόωρης διαστολής του Ήλιου, η ακτινοβολία του οποίου έχει καταστήσει την επιφάνεια του πλανήτη μη κατοικήσιμη. Πλέον έχουν περάσει δεκάδες χιλιετίες από τον "αποικισμό" του βυθού, και ο ανθρώπινος πληθυσμός είναι περιορισμένος. Έχουν απομείνει μόνο τρεις θόλοι (οι μηχανικές σφαιρικές κατασκευές που χρησιμοποιήθηκαν για τη βύθιση και αποτελούν τις πόλεις στις οποίες ζουν υποβρυχίως οι άνθρωποι), οι οποίοι σχεδιάστηκαν επίσης και για διαστημικά ταξίδια. Διότι πριν εγκαταλείψουν την επιφάνεια οι άνθρωποι, έστειλαν δορυφόρους σε αναζήτηση ενός νέου κατοικήσιμου πλανήτη στον οποίο θα μπορούσαν να ταξιδέψουν κατευθείαν μένοντας μέσα σε αυτούς τους θόλους-πόλεις. Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας, η Stel, βρίσκεται στον θόλο του Salus, ο οποίος αν και κατοικείται από "ευγενείς" και επιστήμονες, μαστίζεται από τη διαφθορά των αρχών τους, και ενώ τα αποθέματα φίλτρων αέρα λιγοστεύουν, πιέζονται να βρεθεί μια λύση. Η ύπαρξη της πόλης Poluma θεωρείται σχεδόν μύθος, αφού δεν έχουν καταφέρει να επικοινωνήσουν μαζί τους ή να εντοπίσουν την τοποθεσία της. Η πόλη Voldin βρίσκεται υπό ένα οργουελικό καθεστώς όπου απαγορεύει την τέχνη και οποιασδήποτε μορφής ιδέα που παρεκκλίνει από το δόγμα ότι η ανθρωπότητα είναι καταδικασμένη σε πλήρη αφανισμό. Χωρίς κάποιον άλλο πιθανό σύμμαχο, η Stel, στρέφεται σε έναν και μοναδικό δορυφόρο από αυτούς που στάλθηκαν για εξερεύνηση πλανητών, ο οποίος δεν έχει επιστρέψει αρνητικά αποτελέσματα για την αναζήτησή του, καθώς οι επικοινωνίες του χάλασαν πριν από 13 χιλιάδες χρόνια. Μπορεί να κούρασα αναλύοντας το θεματικό, αλλά πιστεύω πως πέρα από την πρακτική του αξία, πρέπει να το γνωρίζει κανείς πριν γράψω τη γνώμη μου παρακάτω. Και τη βάζω ατόφια όπως την έγραψα τον Νοέμβριο, μια και το τελευταίο τεύχος που διάβασα, δεν άλλαξε κάτι: Και ας προσθέσω μερικές πιο φρέσκες παρατηρήσεις. Πρόκειται για μια space opera που απλά δεν λαμβάνει χώρα στο διάστημα. Έχει όλα τα χαρακτηριστικά που προανέφερα για τις ανατροπές και το δράμα, συν (κατά)χρηση των από μηχανής θεών, κάπως ρηχά και άτσαλα κριτήρια επιλογής στρατοπέδου από τους χαρακτήρες (σημείωση ότι 5 από τους 6 βασικούς χαρακτήρες αλλάζουν alliance τουλάχιστον μία φορά στην έκταση του κόμικ, και το ίδιο συνέβη και με μη βασικούς χαρακτήρες). Κάνουν αυτοί η μηχανισμοί το κόμικ κακό; Όχι, και σίγουρα εξαρτάται από τις απαιτήσεις του καθενός, αλλά μια και το διάβασα μαζεμένο είχα την "πολυτέλεια" να παρατηρήσω τέτοιες ευκολίες στη δομή του. Μάλιστα θα τολμήσω να πω πως αν δεν είχε αυτά τα ακραία (για τα δικά μου συνηθισμένα γούστα) αφηγηματικά στοιχεία, θα υπήρχε κίνδυνος να βαρεθώ. Αντιθέτως, αν και ορισμένες φορές με φθηνό τρόπο, καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον αμείωτο. Θα το πρότεινα σαν ένα απλοϊκό sci-fi με ένα κάπως επιφανειακό δίδαγμα και ως εκεί. Ισορροπεί αρκετά καλά μεταξύ ίντριγκας και διδάγματος ώστε να μπορεί να ικανοποιήσει αρκετά ευρύ φάσμα αναγνωστών. Για το σχέδιο δεν έχω να προσθέσω κάτι. Το κόμικ ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2014 και ολοκληρώθηκε τον Φεβρουάριο του 2021 βγάζοντας 26 τεύχη.

Το φανζίν αυτό κυκλοφόρησε στο Comicdom του 2014 και νομίζω, ότι έκλεψε αμέσως τις εντυπώσεις, συζητήθηκε πολύ και κέρδισε και το Βραβείο Κοινού την επόμενη χρονιά. Και όχι άδικα, επειδή, από σχεδιαστικής άποψης τουλάχιστον, επρόκειτο για κάτι πραγματικά εντυπωσιακό για τα ελληνικά δεδομένα. Η DaNi έδειξε ότι έχει τόλμη και πολλές εικαστικές ιδέες, αλλά και ορισμένες σεναριακές, που μπορούν να κρατήσουν τον αναγνώστη. Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για μια βίαη ιστορία με πολύ πιστολίδι, ναρκωτικά, ζόμπι και λοιπά υπερφυσικά πλάσματα, νεοναζί, φυλακισμένους και στριπτιζέζ, οι οποίες αναλαμβάνουν να σώσουν την όλη κατάσταση. Εντάξει, η ιστορία έχει κάποιες επιρροές από το "Sin City", αλλά στο πιο ισοπεδωτικό και χαβαλεδιάρικο και πρακτικά προκαλεί τους αναγνώστες να μην το πάρουν στα σοβαρά. Ακόμη κι έτσι, όμως, σίγουρα δεν είναι κάποιο κόμικ, που το διαβάζει κανείς για το σενάριο (προσωπικά, ούτε που θυμάμαι τι έγινε στην ιστορία), ούτε το παίρνει κανείς στα σοβαρά, αλλά το διαβάζεις πρωτίστως για το εξαιρετικό σχέδιο με το υπέροχο στήσιμο των καρέ, την πολύ καλή σχεδιαστική γραμμή και τις πρωτότυπες εικαστικές ιδέες της DaNi. Το έργο ολοκληρώθηκε το 2017 σε 4 τεύχη, το ένα πιο πλούσιο σε ύλη από το προηγούμενο. Κάθε τεύχος διανθιζόταν με στήλες με μια ποικίλη, αλλά εξωφρενική θεματολογία, που σχετιζόταν με τη θεματική του φανζίν, σε μια κίνηση, που ίσως να μπορεί να ερμηνευτεί και ως σαρκασμός. Γενικά, και τα 4 τεύχη του φανζίν είναι εξαιρετικής ποιότητας και η επικείμενη, συγκεντρωτική έκδοσή τους είναι σίγουρα ένα γεγονός για το 2021, παρά τις δικαιολογημένες ενστάσεις για την υψηλή τιμή. Όσο για την ίδια την DaNi: ευτυχώς δεν διέψευσε τις προσδοκίες και ήδη έχει αρχίσει μια σημαντική καριέρα στις ΗΠΑ, όπως μπορούμε να διαβάσουμε εδώ. Σίγουρα, υπήρξε το πιο συζητημένο άτομο στο χώρο των ελληνικών κόμικς το 2020 και εύχομαι να συνεχιστεί αυτό για πολλά χρόνια ακόμη

''They're regrets. We don't get to choose different pasts. What you do get to choose is the future -- the person you want to be. You were a Herald. You chose to be a hero. A Defender! A knight in shining armor, with his trusty steed, ready to save the universe! Save it one more time.'' - Dawn Greenwood Αυτό που πάντα μου άρεσε στη γραφή του Dan Slott είναι ότι πρώτα γράφει σαν fan boy και μετά σαν επαγγελματίας.Πράγμα σπάνιο στο επάγγελμα του συγγραφέα ειδικά των κόμικς...Ειδικά όταν ο Slott αναλαμβάνει να γράψει και χαρακτήρα στον οποίο τρέφει αδυναμία από μικρό παιδί(μεγαλούργησε στον Spider Man όπως και στη She Hulk),εκεί μπορούμε να πούμε ότι δεν πρόκειται απλά για συγγραφή αλλά για πραγματικό έρωτα... Σαν και αυτόν που βρήκε ο Silver Surfer στο πρόσωπο μίας γήινης κοπέλας της Dawn Greenwood,μέσα από τις αξέχαστες και παράξενες περιπέτειες που έζησαν μαζί,στα 29 επικά τεύχη που δημιούργησε ο Slott μαζί με τους Allred(Mike&Laura).Στο 7ο και 8ο volume του Silver Surfer που κυκλοφόρησε από τον Μάιο του 2014 μέχρι και το Δεκέμβριο του 2017 σε δύο volumes λόγο renumbering όπως συνήθως γίνεται τα τελευταία χρόνια σε όλους τους τίτλους των 2 μεγάλων εταιρειών...Και σε αυτή τη περίπτωση ο Slott μας έδειξε πόσο πολύ αγαπάει και τον χαρακτήρα του Surfer δημιουργώντας ένα από τα πιο επικά,παράξενα,αλλοπρόσαλλα,ευαίσθητα αλλά και ανθρώπινα run που γράφτηκαν ποτέ για τον χαρακτήρα... Κάπου εδώ θα σας πω και τη μεγάλη μου αμαρτία....Έχοντας μεγαλώσει με το κλασσικό και αξεπέραστο run των Lee-Buscema όπως επίσης και με τις ιστορίες των Lee-Moebius(Parable άρθρο μου θα βρείτε εδώ)και Starlin-Lim λίγο πριν το Infinity Gauntlet,ήμουν διστακτικός έως και προκατειλημμένος στο να διαβάσω τελικά το run του Slott στον Surfer...Διαβάζοντας σε άρθρα και συνεντεύξεις του συγγραφέα ότι σαν μεγάλος fan της αγγλικής σειράς Doctor Who θα μετέφερε κάποια στοιχεία στο δικό του run,και βλέποντας τον Surfer με τη δική του "companion" νόμιζα ότι απλά θα διάβαζα έναν Doctor Surfer δηλαδή για να εξηγούμαι μία μείξη και των δύο σειρών,που ουσιαστικά θα πραγματεύονται ακριβώς το ίδιο πράγμα... Επίσης το γεγονός ότι τα σχέδια θα έκανε ο Mike Allred(X-Static,MadMan)που έχει ένα δικό του στυλ που είτε το αγαπάς,είτε το μισείς(εγώ είμαι κάπου στη μέση)και σίγουρα δεν μπορείς να το φανταστείς στο στυλ του Surfer,έκανε τη διστακτικότητα μου ακόμα μεγαλύτερη....Πόσο λάθος έκανα και χαίρομαι ιδιαίτερα για αυτό!!Το δίδυμο(ή μάλλον τρίδυμο)των Slott,Allerd&Allred(σαν δικηγορικό γραφείο ακούγεται)δημιούργησαν ένα μοντέρνο sci-fi παραμύθι στο οποίο δεν θα σας αποκαλύψω αν ζήσανε εκείνοι καλά και εμείς καλύτερα,σίγουρα όμως έζησαν τις πιο περίεργες καταστάσεις που δεν θα μπορούσαν να φανταστούν....Με τις καλές και κακές τους στιγμές,με χαρές και λύπες,αλλά πάντα με τον έναν να συμπληρώνει τον άλλο... Το artwork του Mike Allred(με τα υπέροχα χρώματα της μόνιμης συνεργάτιδας και γυναίκας του Laura)αποτελεί τον ορισμό της pop art μαζί με μερικά Kirby-ικά στοιχεία που ομορφαίνουν το όλο σύνολο.Τα σχέδια έρχονται σε αντίθεση με το επαναλαμβανόμενο σοβαρό ύφος του Surfer προσδίδοντας μία φρεσκάδα και μία ευχάριστη ανανέωση στο χαρακτήρα.Σελίδες που μοιάζουν σαν ένα ταξίδι όχι με τη σανίδα του Surfer αλλά με LSD,με τα πιο παράξενα σχεδιασμένα panels που μπορείτε να συναντήσετε σε κόμικ,ο Allred κάνει μία από τις καλύτερες δουλειές του εδώ και καιρό... Η Dawn Greenwood ζούσε μία ήσυχη ζωή στο Anchor Bay στη Μασαχουσέτη μαζί με τον πατέρα της και τη δίδυμη αδελφή της...Όταν η Dawn Greenwood ήταν μικρό κορίτσι, έκανε μια επιθυμία σε ένα αστέρι που έπεφτε.Nα μείνει για πάντα στον ουρανό και ποτέ να μη πέσει..Το αστέρι εκείνο ήταν τότε ο Silver Surfer, πηδώντας μέσα στο διάστημα, προειδοποιώντας τη Γη ότι ο Galactus ήταν έτοιμος να την εξαφανίσει(Fantastic Four #48 - #50 Galactus Trilogy Μάιος-Ιούλιος 1966)... Τα χρόνια πέρασαν και η Dawn μαζί με το μπαμπά της έχουν μαζί το Greenwood inn φιλοξενώντας τουρίστες,ενώ η αδερφή της ταξιδεύει σε όλο το κόσμο...Τίποτα το συνταρακτικό δεν συμβαίνει στη ζωή της Dawn...Όμως η ζωή έχει άλλα σχέδια,και η Dawn και ο Surfer θα βρεθούν μαζί 12 χρόνια αργότερα, όταν ο Surfer πρέπει να σώσει έναν άλλο πλανήτη, η Dawn κρατείται αιχμάλωτη από ένα Γαλαξιακό εξωγήινο πλάσμα, σε περίπτωση που εκείνος αποτύχει...Και από εδώ θα ξεκινήσει το ταξίδι της Dawn με τον Norrin Raad.Ένα ταξίδι που θα τους οδηγήσει στα πέρατα του σύμπαντος,ζώντας τις πιο επικίνδυνες και εξωφρενικές περιπέτειες,βλέποντας κόσμους και γαλαξίες που ποτέ δεν θα μπορούσε να χωρέσει ο ανθρώπινος νους και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά νιώθοντας τα σκιρτήματα του έρωτα...Και ο Norrin Raad μετά από τόσα χρόνια θα νιώσει και θα το ζήσει αληθινά το πώς είναι να είσαι ξανά άνθρωπος και γιατί όχι να ζεις φυσιολογικά και πάλι,παρά τις όποιες αντιξοότητες...Και τελικά αυτό που θα μείνει αιώνιο δεν θα είναι το αστέρι της ευχής της Dawn,αλλά η αγάπη που φωτίζει σε κάθε σημείο του γαλαξία ορατό ή αόρατο...Η αγάπη έτσι όπως την έζησε ο Norrin και η Dawn...Kαι θα ζει αιώνια... ''Norrin, have I ever told you...? You are my time and space...'' -Dawn Greenwood Ίσως το καλύτερο reboot χαρακτήρα που είχα διαβάσει εδώ και πολύ καιρό...Από το να επαναλαμβάνεις τα ίδια σενάρια των τελευταίων δεκαετιών ή να προσπαθείς να μιμηθείς(πράγμα αδύνατο)τη λυρική,ποιητική ευαισθησία των ιστοριών του Stan Lee,ο Slott δίνει τη δική του προσωπική πινελιά στον χαρακτήρα.Προσθέτει κάτι που του έλειπε εδώ και χρόνια και αυτό είναι το στοιχείο του χιούμορ.Και αυτό είναι που θα προσδώσει στον Surfer έναν ακόμη πιο ανθρώπινο χαρακτήρα,θα τον βγάλει από τα στενά όρια του μονοδιάστατου χαρακτήρα που ταξιδεύει μόνος και φιλοσοφεί στις μακρινές γωνιές του σύμπαντος...Ποιος άλλωστε είπε ότι ο Surfer δεν μπορεί να γίνει(έστω και για λίγο)χαρούμενος;;Ποιος μπορεί να κρίνει το γεγονός ότι ο Norrin Radd μπορεί να νιώσει άνθρωπος ξανά;;Ο Slott πέτυχε το ακατόρθωτο με το να φέρνει με την ίδια συχνότητα τόσο το χαμόγελο στα χείλη των αναγνωστών όσο και τα δάκρυα στα μάτια τους..Όλα συνδυασμένα με απόλυτη αρμονία..Ακόμα και αν αποτελούν αντίθετα στοιχεία μεταξύ τους(χαρούμενες και συγκινητικές στιγμές,μοναξιά και έρωτας,το άγνωστο και το γνώριμο,τα όνειρα και η σκληρή πραγματικότητα...) Φαντασία,περιπέτεια,κωμικά στοιχεία,ρομαντισμός, ευαισθησία και ανθρωπιά παρελαύνουν μέσα από τις σελίδες κερδίζοντας ακόμα και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη...Ακόμα και αναγνώστες σαν εμένα που όπως ανέφερα παραπάνω είμαι της "παλιάς σχολής" ειδικά στον χαρακτήρα του Surfer...Και μπορεί η Dawn να ήταν η κομικσική εκδοχή της Rose και η σανίδα του Surfer(που η Dawn χαριτωμένα αποκαλεί "Toomie"από τη φράση "To me my board" που λέει ο Surfer)το Tardis που θα τους ταξιδέψει παντού,σίγουρα όμως το κόμικ αυτό ΔΕΝ πρόκειται τελικά για μία ακόμα εκδοχή του Doctor Who αλλά με άλλους χαρακτήρες....Είναι και προσφέρει πολλά περισσότερα στους αναγνώστες και στο χαρακτήρα που πραγματεύεται... Μία ιστορία με αρχή,μέση και τέλος,με το πιο συγκινητικό και υπέροχο φινάλε που έχω διαβάσει σε ιστορία του Surfer(μαζί με αυτό του Silver Surfer : Requiem)και όχι μόνο,το κόμικ αυτό είναι απλά μία εμπειρία ζωής,και σίγουρα δεν πρόκειται να το ξεχάσετε για πολύ καιρό αφότου το διαβάσετε(σύντομα θα το ξαναδιαβάσω να ζήσω την ίδια εμπειρία)το οποίο σας συμβουλεύω να κάνετε αμέσως αν δεν έχετε κάνει ήδη!!Μέσα στους καλύτερους τίτλους που έχει βγάλει η Marvel τα τελευταία χρόνια.Το κείμενο αυτό μπορείτε να το βρείτε και ΕΔΩ

Ο Satoshi Kon είναι ένας από τους σημαντικότερους anime σκηνοθέτες, ίσως ο πλέον δημοφιλής (τουλάχιστον στο δυτικό κοινό) μαζί με τους Hayao Miyazaki και Katsuhiro Otomo. Ξεκίνησε την καριέρα του ως mangaka, πρώτα με μικρές ιστορίες κι έπειτα ως βοηθός του Otomo, με τον οποίο μάλιστα συνεργάστηκε στο θρυλικό Akira. Το Opus ξεκίνησε να δημοσιεύεται το 1995 στο περιοδικό Comic Guy's, αλλά έμελλε να μείνει ημιτελές. Η επιτυχία του σκηνοθετικού του ντεμπούτου Perfect Blue (1997), παρέσυρε τον Kon μακριά από το χαρτί και όταν έφυγε πρόωρα από την ζωή το 2010, το Opus μπήκε στο συρτάρι... Ο Chikara Nagai είναι ένας ταλαντούχος mangaka, που όπως όλοι οι mangaka κατατρύχεται από τους ίδιους δαίμονες: τα deadlines, τους συντάκτες που ζητάνε διαρκώς αλλαγές, τα αναθεματισμένα τα φόντα, την ανεπάρκεια των βοηθών κ.λπ. Μόνο που ο Chikara έχει έναν δαίμονα ακόμη: τον Masque, έναν μυστηριώδη άντρα που ηγείται μιας νεφελώδους αίρεσης. Το πρόβλημα είναι ότι ο Masque αποτελεί δημιούργημα του ίδιου του Chikara, αφού πρόκειται για τον κακό του Resonance, του manga που γράφει και σχεδιάζει αυτόν τον καιρό. Κι αυτό γιατί, πολύ απλά, απλούστατα ο Chikara βυθίζεται ξαφνικά μέσα στο ίδιο του το κόμικ! Τι είναι αληθινό; Αυτό είναι το βασικό ερώτημα που διατρέχει το παρόν manga. Όσοι έχουν μια κάποια επαφή με το κινηματογραφικό έργο του Kon, ιδίως το Perfect Blue και το Paprika (2006) γνωρίζουν ότι πρόκειται για μια σταθερά του. Εδώ, λοιπόν, βλέπουμε θέματα που εμφανίζονται σε μεταγενέστερα έργα του Kon, αλλά και ιδέες από την εργογραφία του Otomo (ειδικά το Domu: A Child's Dream, ένα από τα αγαπημένα manga του Kon) και, ίσως, μια πινελιά από την Σιωπή των Αμνών. Το Opus βέβαια δεν είναι βαρύγδουπο και στηρίζεται περισσότερο στην δράση και το χιούμορ, αποφεύγοντας σε μεγάλο βαθμό την μελοδραματικότητα που χαρακτηρίζει πολλά manga. Η ροή είναι πολύ καλή, ιδιαίτερα από την εκατοστή σελίδα και πέρα. Προς το τέλος δε, γίνεται πραγματικό page turner. Εντάξει, ποτέ δεν νοιάζεσαι πραγματικά για τους χαρακτήρες, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ο Kon χειρίζεται το metafiction είναι εκπληκτικός και μπορώ να τον συγκρίνω μόνο με το Inside Moebius του Moebius, που βέβαια είναι περισσότερο «χαλαρό» και αυτοβιογραφικό. Το επίπεδο του σχεδίου είναι πολύ υψηλό. Μπορεί η γραμμή αυτή καθαυτή να μην είναι κάτι τρομερό, αλλά μα τον μπερέ του Osamu Tezuka υπάρχουν καρέ, την σύνθεση των οποίων θα ζήλευαν πάρα πολλοί σχεδιαστές εκεί έξω. Στα αγγλικά κυκλοφορεί από το 2014 από την Dark Horse. Μετά την τελευταία ολοκληρωμένη σελίδα, υπάρχει το τελευταίο (όχι τελικό) κεφάλαιο που δούλεψε ο Kon. Μολύβια δηλαδή, ούτε καν μελανωμένα. Παίρνουμε έτσι μια ιδέα της τροπής που ήθελε να δώσει. Το παράδοξο είναι ότι το τελευταίο καρέ, παρότι δεν κλείνει την ιστορία, θα μπορούσε να σταθεί ως φινάλε. Δεν μπορώ να εξηγήσω τον λόγο, γιατί θα ήταν μεγάλο spoiler. Τελικά μου αρέσει να φαντάζομαι το Opus σαν μια λούπα ή καλύτερα σαν ένα σπειροειδές που τρυπάει τον τέταρτο τοίχο του τέταρτου τοίχου του τέταρτου τοίχου και τελειωμό δεν έχει...

Ενα μυστηριώδες σήμα εκπέμπεται από τα βάθη των ωκεανών και σε λιγότερο από ένα μήνα, το μεγαλύτερο κομμάτι του πλανήτη θα καλυφθεί από νερό, ως αποτέλεσμα τεραστίων τσουνάμι. Σε δυο διαφορετικές χρονικές περιόδους, σε απόσταση 200 ετών μεταξύ τους, 2 διαφορετικές γυναίκες, με διαφορετικά κίνητρα και διαφορετικές επιδιώξεις, θα προσπαθήσουν να λύσουν το μυστήριο της προέλευσης αυτού του μυστηριώδους ηχητικού σήματος. Και αν για την Lee Archer, η αγωνία της πηγάζει από την αφιέρωση της ζωής της στην προστασία της θαλάσσιας ζωής και από την μυστηριώδη της επαφή με μία γοργόνα στην παιδική της ηλικία, για την Leeward, 2 αιώνες μετά, και ζώντας σε έναν τελείως διαφορετικό και πλημμυρισμένο κόσμο,τα πάντα προέρχονται από την ανάγκη της να γνωρίσει τους ανθρώπους που έζησαν πριν από την καταστροφή και την αιτία αυτής. Και ο δύο, σε διαφορετικούς χρόνους και τόπους, θα ανακαλύψουν ότι αυτό που ονομάζουν γοργόνες είναι στην πραγματικότητα κάτι διαφορετικό, κάτι καταστρεπτικό, κάτι εφιαλτικό για το ανθρώπινο είδος. Ή μήπως τα πάντα είναι ανάποδα; Μήπως όλη η ιστορία, όπως την γνωρίζουμε, είναι ανάποδα; O Scott Snyder έχει γίνει γνωστός κυρίως για το μεγάλο του run στο Batman αλλά και για το American Vampire. Για το Wake όμως πήρε βραβείο Eisner, ως Best Limited Series, οπότε θεώρησα καλό να δω τι γίνεται. Και ναι πρόκειται για ένα αρκετά καλό κόμικ, με τις ατέλειες του βέβαια, αλλά αρκετά στιβαρό και καλογραμμένο. Αρκετά κινηματογραφικό θα έλεγα, σίγουρα επηρρεασμένο από ταινίες όπως το Abyss και το Waterworld, ουσιαστικά παρουσιάζει ένα οικολογικό θρίλερ το οποίο εξελίσσεται σε sci-fi/supernatural περιπέτεια. Χτίζει αργά τόσο τις ίδιες τις ηρωίδες του αλλά και το ίδιο το μυστήριο, αρκετά οργανικά στα πρώτα 5 τεύχη, λίγο βιαστικά και "μπουκωμένα" στα τελευταία 5. Το πρώτο μισό με κράτησε το σχέδιο του αγαπημένου Sean Murphy, στο δεύτερο η κορύφωση του μυστηρίου και της περιπέτειας. Αρκετά καλά δουλεμένο σεναριακά, με κλισέ βέβαια χαρακτήρες και συγγραφικά εργαλεία, αλλά όλα με έξυπνο και όμορφο τρόπο, όπως πρέπει να είναι ένα καλό blockbuster. Δεν είναι κάτι τρομερά πρωτότυπο, και σίγουρα στο τελευταίο τεύχος είπε ΠΟΛΛΑ πράγματα που θα μπορούσε να τα σπάσει στα προηγούμενα, αλλά συνολικά μια ενδιαφέρουσα και άκρως διασκεδαστική περιπέτεια. Για τον Sean Murphy (Batman White Knight, Tokyo Ghost, Punk Rock Jesus κ.α.) δεν μπορώ να γράψω πολλά που δεν έχω ξαναγράψει σε αυτό το forum. Εντυπωσιακά τέρατα, εντυπωσιακές και κινηματογραφικές λήψεις και από τα πιο πιο όμορφα splash που υπάρχουν στο χώρο. Σαφώς και έχει τις αδυναμίες του, όπως την τάση να χρησιμοποιεί τα ίδια μοντέλα για τις ανθρώπινες φιγούρες του, να κάνει όλα τα πηγούνια μυτερά κλπ, αλλά πιστεύω ότι το σύνολο τον δικαιώνει απόλυτα και είναι από τους δημιουργούς, των οποίων δουλειά θα ήθελα να βλέπω πολύ πιο συχνά από ότι συμβαίνει. Όποια δουλειά του έχω δει/διαβάσει, πάντα "προσθέτει" στο σύνολο και στο σενάριο, και αυτό για εμένα είναι πάρα πολύ σημαντικό. Το military/sci-fi/postpunk σχεδιο το έχει πάρα πολύ, και το ντεκουπάζ του είναι πάντα πανέξυπνο και υποβοηθητικό για τον αναγνώστη. Από τους κορυφαίους, για εμένα, μοντέρνους σχεδιαστές. 10 τεύχη λοιπόν, τα οποία μαζεύτηκαν σε ένα trade, αλλά και σε ένα όμορφο, κανονικού μεγέθους, hardcover. Δεν πρόκειται για κάτι εξαιρετικά πρωτότυπο και δεν θα σας αλλάξει τον κόσμο, αλλά είναι εξαιρετικά διασκεδαστικό και θα το απολαύσετε μονορούφι. Προτιμήστε το!

O Rathraq ήταν ένας θεός, ένας πολεμιστής-θεός. Τα πολύ παλιά χρόνια, όταν οι θεοί κυριαρχούσαν στη γη και οι άνθρωποι ήταν απλά ένα ανερχόμενο είδος, η δουλειά του ήταν να προστατεύει τους υπόλοιπους θεούς και να σκοτώνει τα τέρατα και τους δαίμονες που προσπαθούσαν να εξοντώσουν θεούς και ανθρώπους. Οι θεοί όμως αποφάσισαν να αποσυρθουν από τη γη, και να την αφήσουν στους ανθρώπους, εξοντώνοντας όμως πρώτα τους δαίμονες και τα τέρατα τους. Για να το καταφέρουν αυτό, ο Rathraq απόφάσισε να παρουσιαστεί σε αυτούς, άοπλος, για να διαπραγματευτεί. Οι δαίμονες όμως τον ξεγέλασαν, τον συνέλαβαν, έκλεψαν το σώμα του και φυλάκισαν την ψυχή του μέσα σε ένα σκιάχτρο. Χιλιάδες χρόνια μετά και στο σήμερα πλέον, οι δαίμονες υπάρχουν ακόμα στη γη, αλλά κρυμμένοι από τους ανθρώπους και ο Rathraq ξαναγεννιέται, με τη μορφή του σκιάχτρου, και με τη βοήθεια ενός super-duper-γαμάτου-τεράστιου σπαθιού, ενός πιστού σκυλιού με 3 πόδια δύο ψιλοαποτυχημένων νεαρών και μιας νοσοκόμας/μάγισσας, συνεχίζει την προσπάθεια του να εντοπίσει το σώμα του και να ολοκληρώσει το έργο που είχε αφήσει ημιτελές πριν χιλιάδες χρόνια. Να κόψει επιτέλους το κεφάλι κάθε τέρατος που περπατάει πάνω σε αυτό το πλανήτη! Ζοριστήκατε με την παραπάνω παράγραφο; Το βρήκατε μπερδεμένο και ακατανόητο; Ε, που να διαβάζατε τα 2 πρώτα τεύχη τότε. Mind-fuck σε όλο του το μεγαλείο. Αράδιασμα ονομάτων, τοπωνυμίων και καταστάσεων, φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους και χωρίς καμία λογική συνάφεια. Από το 3ο τεύχος και μετά αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι γίνεται και πως συνδέονται γεγονότα και καταστάσεις. Ο John Arcudi (B.P.R.D., Doom Patrol, Warlock κ.α.) θα έπρεπε να προσέξει λίγο περισσότερα την αρχή της ιστορίας του, γιατί αν το διάβαζα σε τευχάκια, μάλλον δεν θα το συνέχιζα. Και θα ήταν κρίμα, γιατί συνεχίζοντας και επιμένοντας, και διαβάζοντας τελικά τα πρώτα 5 trade paperbacks (25 τεύχη), έφτασα στο συμπέρασμα ότι υπάρχει ζουμί στην ιστορία, στους πρωταγωνίστες, αλλά κυρίως, έχει δημιουργήσει έναν μεγάλο και πολύπλοκο κόσμο, ο οποίος είναι όμως επιμελώς χτισμένος. Πέρα από τον Rathraq, ως δευτεραγωνιστή ουσιαστικά, έχουμε τον Bobby (έναν από τους 2 φίλους που αναφέρω πιο πριν), έναν δειλό και παραιτημένο από τη ζωή ο οποίος μπλέκεται άθελα του σε αυτήν την παράδοξη και υπερφυσική περιπέτεια, και μέσα από τις συνεχείς προσωπικές του υπερβάσεις και τον αδέξιο και ανομολόγητο του έρωτα για την νοσοκόμα (και - όπως αποδεικνύεται - όχι μόνο) Timah, μέσα από τη δραματική σχέση του με την μητέρα του που είναι χρόνια σε κώμα και με τον αδέξιο και nerd φίλο του Del ( o οποίος λειτουργεί συχνά ως comic relief και ως Leroy Jenkins ), o οποίος αποτελεί το συναισθηματικό αντίβαρο της ιστορίας και ως "άγκυρα" με την πραγματικότητα. Στην πορεία των τευχών, τα σουρεαλιστικά στοιχεία κάπου ξεφεύγουν, αλλά ο Arcudi πάντα καταφέρνει να τα μαζέψει, έτσι ώστε η ιστορία να μην γίνεται ποτέ παλαβή, παρά μια παιχνιδιάρικη μίξη μεταξύ Conan και Hellboy, με την απαιτούμενη όμως πάντα ύπαρξη εκπληκτικών σκηνών δράσης. Στο σχέδιο, και για τα πρώτα 15 τεύχη, έχουμε τον James Harren (B.P.R.D., Hawkey vs Deadpool, Thor κ.α.) και μην έχοντας ξαναδει δική του δουλειά, αρχικά προβληματίστικα. Το σχέδιο του ακροβατεί μεταξύ του ρεαλιστικού και της καρικατούρας, και μεταξύ του σοβαρού και του ρεαλιστικού. Ακόμα χειρότερο, και μιλάω πάντα για τα δικά μου γούστα, οι φιγούρες των χαρακτήρων του είναι σχετικά προβληματικές και σίγουρα υπάρχει ένα θέμα με την ανατομία. Από την άλλη, σχεδιάζει ΕΚ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΑ τέρατα και ακόμα πιο εκπληκτικές σκηνές δράσεις. Το πως καταφέρνει και στήνει τόσο υπέροχα ένα σκιάχτρο, είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο. Επίσης, τα μακρινά του πλάνα, αν και δεν χρησιμοποιεί πολλά, είναι ιδιαίτερα υποβλητικά και σου μεταφέρουν το απόκοσμο του περιβάλλοντος, ειδικά στις σκηνές που λαμβάνουν χώρα στα παλιά χρόνια. Μετά τον Harren, το σχέδιο ανέλαβε ο David Rubin (Ether, Sherlock Frankenstein κ.α.). Στον δύσκολο ρόλο του να διαδέχεσαι κάποιον άλλον σχεδιαστή, τα καταφέρνει αρκετά καλά και αρκετά κοντά στον Harren, αν και τα πρόσωπα του "καρτουνίζουν" πιο πολύ. Η σειρά ξεκίνησε το 2014, έβγαλε 15 τεύχη, και σταμάτησε προσωρινά τον Οκτώβριο του 2016. Επανεκίνησε τον Δεκέμβριο του 2017, με τον Rubin στο σχέδιο, και έχει βγάλει άλλα 17 τεύχη μέχρι τώρα. Όλα αυτά μαζεύονται σε 6 trade paperbacks, τα οποία σας προτείνω να τα διαβάσετε, όχι τόσο για πρωτοτυπία των ιστοριών, αλλά για το βάθος του κόσμου που δημιούργησε ο Arcudi αλλά και συνολικά διασκεδαστικού χαρακτήρα της σειράς.

Δύο μεγάλα ονόματα από τον χώρο των κόμικς, ο Robbie Morrison και ο Charlie Adlard, συνεργάστηκαν για να φτιάξουν το White Death. Ένα κόμικ που τόσο το σενάριό του όσο και το σχεδιαστικό στήσιμό του θυμίζουν αρχαία Ελληνική τραγωδία. Το κόμικ είναι βασισμένο σε αληθινά ιστορικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο μέτωπο Ιταλίας και Αυστροουγγαρίας τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ακόμα και τα ονόματα των πρωταγωνιστών, είναι παρμένα από ένα Ιταλικό κοιμητήριο πεσόντων πολέμου. Η περιοχή της Ίστρια ανήκε στην Αυστρία, κατοικείτο όμως από Ιταλούς και τα εδάφη της διεκδικούνταν από την Ιταλία. Τον πρώτο καιρό του πολέμου, όταν η Ιταλία ήταν ουδέτερη, οι περισσότεροι Ιταλοί κάτοικοι είχαν στρατολογηθεί (βιαίως κάποιοι) στον Αυστροουγγρικό στρατό. Όταν η Ιταλία μπήκε στον πόλεμο όλοι αυτοί βρέθηκαν να πολεμάνε συμπατριώτες τους. Η Ιταλία κατόρθωσε να προωθηθεί στην περιοχή και μετά από μάχες συνέλαβε αρκετούς αχμαλώτους. Στους Ιταλούς δόθηκε η δυνατότητα να ενταχθούν πλέον στον ιταλικό στρατό και να πολεμήσουν εναντίον της Αυστροουγγαρίας, στον στρατό της οποίας υπηρετούσαν μέχρι τότε. Έτσι βρέθηκαν συγχωριανοί, φίλοι, και συγγενείς να πολεμάνε μεταξύ τους κάτω υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες. Το όλο μέτωπο βρισκόταν σε πολύ μεγάλο υψόμετρο, στο οροπέδιο Αλιγκιέρι. Ο όρος White Death, δεν είναι απλά ένας τίτλος. White Death ονομαζόντουσαν οι τρομερές χιονοστιβάδες που προκαλούσαν εσκεμμένα οι δύο αντίπαλοι, συνήθως με την χρήση πυροβολικού, για να θάψουν κάτω από το χιόνι τον εχθρό. Υπολογίζεται ότι στην διάρκεια των εχθροπραξιών, 60-100 χιλιάδες στρατιώτες θάφτηκαν ζωντανοί κάτω από το χιόνι. Ακόμα και τώρα, όταν λυώνουν τα χιόνια βρίσκουν παγωμένα εδώ και 100 χρόνια πτώματα στρατιωτών και των δύο πλευρών. O Charlie Adlard κάνει τα μαγικά του. Χρησιμοποιώντας μόνο κάρβουνο και κιμωλία, κατορθώνει να στήσει ένα τοπίο που σε κάνει να ανατριχιάζεις. Το σενάριο πολύ μελετημένο σε μεταφέρει σε τραγικά γεγονότα και καταστάσεις. Και ως γνωστόν, ο πόλεμος δεν έχει τίποτα το ηρωϊκό. Η πάλη και η γενναιότητα αφορούν μόνο την επιβίωση. με οποιοδήποτε τρόπο και τίμημα. Διαβάστε το! Δεν είναι τυπικό πολεμικό κόμικ. Όπως έγραψα και στην αρχή θυμίζει αρχαία ελληνική τραγωδία που χρησιμοποιεί το πολεμικό τοπίο για να αναδειχθεί. Το κόμικ εκδόθηκε τον Σεπτέμβριο του 2014 από την Image.