Search the Community

Πρωτότυπος τίτλος: X-Men: Schism (2011) 1-5, Generation Hope 10-11, X-Men: Regenesis 1 Αυτός είναι ο τόμος #79 της Επίσημης Συλλογής Graphic Novels της Marvel, που κυκλοφόρησε στις 09/09/2022. Με λίγα λόγια: μετά τη δραματική μείωση των μεταλλαγμένων, λόγω των γεγονότων του "Οίκου του Μ", οι εναπομείναντες μεταλλαγμένοι έχουν καταφύγει στο νησί της Ουτοπίας. Ενώ ο Cyclops μιλάει στη συνέλευση του ΟΗΕ ζητώντας τον αφοπλισμό των Sentinels, γίνεται επίθεση από εκείνους και πολλές χώρες αρχίζουν να τους χρησιμοποιούν ξανά. Η αποκάλυψη του ιθύνοντα νου πίσω από τις επιθέσεις θα προκαλέσει αντιπαράθεση μεταξύ του Cyclops και του Wolverine, στην οποία θα προστεθεί και η παλιά τους αντιζηλία για την Τζιν Γκρέι. Ως αποτέλεσμα όλων αυτών, η ομάδα θα διασπαστεί, αφού πρώτα έχουν προηγηθεί αρκετές μάχες, αλλά και πολλοί διάλογοι. Μια ακόμη τυπική υπερηρωική περιπέτεια; Ναι και όχι. Ναι, επειδή δεν λείπει κανένα από τα συστατικά των υπερηρωικών κόμικς (μάχες, χαρακτήρες που ταξιδεύουν στο χρόνο κτλ) και όχι, επειδή το γράψιμο του Άαρον προσδίδει κάποιο βάθος στους χαρακτήρες, όχι μόνο στους δύο κεντρικούς, αλλά και σε διάφορους άλλους με προεξάρχουσες τη Hope Summers και την Oya. Η σύγκρουση των Cyclops και Wolverine είναι αρκετά πειστική και περιέχει κάποια πικρόχολα σχόλια εκατέρωθεν, που αυξάνουν την αληθοφάνεια της αφήγησης, στα πλαίσια βεβαίως των συμβάσεων των υπερηρωικών κόμικς. Κάθε ένα από τα 5 τεύχη της κύριας σειράς τα σχεδιάζει διαφορετικός σχεδιαστής και συγκεκριμένα οι Carlos Pacheco (#1), Frank Cho (#2), Daniel Acuña (#3), Alan Davis (#4) και Adam Kubert (issue #5) με τον καθένα να έχει το δικό του ύφος (προσωπικά, προτιμώ τον Davis, αλλά περί ορέξεως....). Ο τόμος συμπληρώνεται από τρία ακόμη τεύχη, γραμμένα από τον Kieron Gillen και σχεδιασμένα από τους Tim Seeley και Billy Tan, που ρίχνουν περισσότερο φως σε κάποια από τα τεκταινόμενα των πέντε βασικών τευχών, αλλά κυρίως στην ψυχολογία και στα κίνητρα ορισμένων χαρακτήρων. Σε γενικές γραμμές, ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, που βέβαια απευθύνεται πρωτίστως στους φίλους των υπερηρωικών κόμικς. Δυστυχώς, χρειάζεται αρκετή γνώση όσων έχουν προηγηθεί, αλλά η εισαγωγή κάνει μια καλή προσπάθεια, για να καλύψει αυτά τα κενά. Εξαιρετική, όπως πάντα η έκδοση της Hachette, συμπλρώνεται από μια συνέντευξη του Άαρον σχετικά με το κόμικ και πολύ καλή η μετάφραση του Ορέστη Μανούσου. Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο είναι σκαναρισμένα από εμένα, οι υπόλοιπες εικόνες από το Ίντερνετ.

Πρωτότυπος τίτλος: Ultimate Spider-Man vol. 1 #153-160 Αυτός είναι ο τόμος #82 της σειράς Η Επίσημη Συλλογή Graphic Novels της Marvel. Κυκλοφόρησε στις 21/10/2022. Κάποιες φορές, κάποια πράγματα φτάνουν σε ένα τέλος... Το εναλλακτικό σύμπαν που έφτιαξε η Marvel στη Γη-1610, ήταν μα πολύ επιτυχημένη προσπάθεια ανανέωσης και εκσυγχρονισμού των κλασικών ηρώων σε μια προσπάθεια να προσελκύσει ένα νεότερο και λίγο πιο υποψιασμένο κοινό. Την προσπάθεια αυτή τη γνωρίσαμε και στην Ελλάδα, αρχικά από μια βραχύβια έκδοση της Modern Times και στη συνέχεια από την Anubis, η οποία εξέδοσε 64 τεύχη, που κάλυψαν τα πρώτα 105, νομίζω, της αμερικανικής σειράς και στη συνέχεια έναν τόμο, το Ultimatum Spider-Man, που περιείχε τα τεύχη 129-133. Η συγκεκριμένη συλλογή καλύπτει τα 8 τελευταία τεύχη της σειράς με το φημισμένο story arc του τίτλου, το οποίο προκάλεσε πάρα πολλές συζητήσεις, όταν εκδόθηκε στις ΗΠΑ. Δεν θα γράψω τίποτα παραπάνω, όλα όσα χρειάζεται να γνωρίζετε, θα τα διαβάσετε στην εισαγωγή του τόμου και στο ίδιο το κόμικ. Το οποίο είναι ένα πολύ καλογραμμένο κόμικ, από τα πολύ καλά του ήρωα, με πολλή δράση, αλλά και συγκίνηση, που φέρνει τη σειρά σε ένα επάξιο και σωστό φινάλε, που πιστεύω, ότι θα ικανοποιήσει πλήρως τους φίλους του αραχνάκια, έστω και εκείνου της εναλλακτικής Γης. Προσωπικά, το απήλαυσα, με άφησε πολύ ικανοποιημένο, αλλά και με μια θλίψη στο τέλος. Και το σχέδιο είναι, φυσικά, εξαιρετικό με εξαιρετικές σκηνές μάχης, αλλά και πραγματικά πολύ ωραίες προσωπικές σκηνές μεταξύ των ηρώων. Προτιμώ το σχέδιο του Mark Bagley, που σχεδίασε και τα πιο κρίσιμα τεύχη (156-160), χωρίς να θέλω να υποτιμήσω κι εκείνο του David Lafuente. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να προσθέσω, όσοι/ες το έχετε διαβάσει, ξέρετε περί τίνος πρόκειται, οι υπόλοιποι/ες, αν το έχετε αγοράσει, διαβάστε το και είμαι σίγουρος, ότι θα σας αρέσει πολύ. Φυσικά, η έκδοση της Hachette και η μετάφραση του Χρήστου Κανελλόπουλου είναι στα γνωστά, πολύ υψηλά επίπεδα. Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο έχουν σκαναριστεί από εμένα, οι υπόλοιπες εικόνες είναι από το Ίντερνετ.

Ο Verloc συνέρχεται και κοιτάζει γύρω του. Βρίσκεται σε έναν άγνωστο, ερημικό πλανήτη... έχοντας απολέσει μεγάλο μέρος της μνήμης του. Ένα ρομπότ με μορφή πιθήκου, που ονομάζεται Churchill, εμφανίζεται και του παραδίδει το ημερολόγιό του (αληθινό χαρτί!). Με αυτόν τον τρόπο, ο Verloc «θυμάται» τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, αλλά και το μίζερο παρελθόν του: έχει χάσει την επιχείρησή του και την οικογένειά του, με αποτέλεσμα να αναζητήσει τη λήθη στα ναρκωτικά. Τι κάνει, όμως, στον μακρινό Ona(ji); Όπως φαίνεται, έχει έρθει με τον αδερφό του Conrad, εργαζόμενο σε μια πανίσχυρη εταιρεία βιοτεχνολογίας, για να ανακτήσει ένα πρωτοποριακό πειραματικό υλικό, ονόματι aama... Να αρχίσω λέγοντας ότι τρέφω μεγάλη αγάπη για τον Frederik Peeters. Τον θεωρώ έναν από τους πιο ολοκληρωμένους δημιουργούς κόμικς της εποχής μας και κατ' επέκταση έναν από τους πιο σημαντικότερους. Παρότι έχουν μεταφραστεί πολλά κόμικς του στα αγγλικά, δεν έχει την αναγνώριση που του αξίζει. Όμως όλα αυτά είναι μια άλλη ιστορία... Στα του Aama τώρα. Το world-building ακολουθεί τη λογική των περισσότερων BD του είδους, δηλαδή δίνεται βάση στη φαντασία και λιγότερο στην αληθοφάνεια. Θυμίζει το Incal (αναμφισβήτητη η επιρροή του), αλλά σε αντίθεση με τον Jodorowsky, ο Peeters εντάσσει καλύτερα τις μελλοντικές «εφευρέσεις» στην πλοκή, δίνοντάς τους πραγματικό λόγο ύπαρξης. Οι άνθρωποι του μελλοντικού αυτού σύμπαντος, χρησιμοποιούν φαρυγγικά φίλτρα και εμφυτεύματα που τους επιτρέπουν να συνδέονται με άλλους ανθρώπους, υποβάλλονται σε απίστευτα αποτελεσματικές διαδικασίες αντι-γήρανσης και τροποποιούν το γονιδίωμα των αγέννητων παιδιών τους. Βέβαια, ο κόσμος αυτός είναι αυστηρά ιεραρχημένος και βαθιά διχασμένος. Οι φτωχοί, συχνά παραμορφωμένοι από ασθένειες ή εθισμένοι στο ναρκωτικό shia, ζουν στα κατώτερα επίπεδα. Οι μεγάλες εταιρείες (πολυπλανητικές θα μπορούσαμε να τις ονομάσουμε) φαίνεται ότι κάνουν κουμάντο παντού, καθώς οι αναφορές σε κάποια κυβέρνηση είναι ελάχιστες. Η μη συμμόρφωση με το κοινωνικά αποδεκτό, ακόμη κι αν δεν αντιτίθεται σε κάποιο νόμο, μπορεί να καταδικάσει τον αντικομφορμιστή σε μια ταπεινωτική ζωή ή ακόμη και στον θάνατο. Ο Verloc ανήκει σε αυτούς τους παρίες, καθώς είναι ενάντια σε όλες αυτές τις επεμβάσεις και προτιμά να ζει μια πιο φυσική ζωή. Γι' αυτό και ο Ona(ji) του ταιριάζει περισσότερο. Ο πλανήτης αυτός συνδυάζει τις απέραντες ερημιές των κόμικς του Moebius και τις ζούγκλες με τους αλλόκοτους οργανισμούς των ταινιών του Miyazaki. Ο Peeters έχει συλλάβει μια εκπληκτική και πρωτότυπη ιδέα όσον αφορά τη ζωή αυτού του πλανήτη (που δε νομίζω να έχω συναντήσει αλλού) και την απεικονίζει με μοναδικό τρόπο. Παρόλα αυτά, το σπουδαιότερο προτέρημα του Peeters είναι ο τρόπος που αποτυπώνει τους χαρακτήρες του. Είτε μιλάμε για slice-of-life ιστορίες, είτε για κόμικ φαντασίας, πάντοτε οι άνθρωποι του Peeters έχουν πραγματική υπόσταση. Στο παρόν κόμικ, σαφώς αναλύεται κυρίως η ψυχοσύνθεση του Verloc, αλλά ακόμη και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες μοιάζουν αληθινοί, μέσα από μια σιωπηλή στιγμή, ένα κακιασμένο βλέμμα ή τον τρόπο που εκφράζονται. Ακόμη και τα ρομπότ έχουν κάτι σαν χαρακτήρα. Νομίζω δε ότι αποτελεί ένα από τα λίγα BD που ακουμπάνε το θέμα της τεχνητής νοημοσύνης. Όμως σε τελική ανάλυση, το Aama είναι ένα ανθρωποκεντρικό κόμικ. Παρά τα εντυπωσιακά τεχνολογικά επιτεύγματα που επινόησε, ο Peeters δεν έχει ως αποκλειστικό σκοπό να μας εντυπωσιάσει με mecha-battles ή ευφυή ανδροειδή, αλλά να μας μιλήσει για μια άλλη ανθρωπότητα, της οποίας τα μέλη θα βρίσκονται πιο κοντά το ένα στο άλλο, από συναισθηματικής άποψης. Να πω την αλήθεια μου, την πρώτη φορά που διάβασα το Aama, πριν από τρία χρόνια, δεν «χώνεψα» και πολλά. Με μια δεύτερη ανάγνωση, πιο συγκεντρωμένος και σαφώς προϊδεασμένος (παρότι είχα γίνει κι εγώ αμνησιακός ), το απόλαυσα πραγματικά. Παρά τον σεβαστό του όγκο (γύρω στις 350 σελίδες συνολικά), διαβάζεται γρήγορα και δεν κάνει πουθενά κοιλιά. Το Aama κυκλοφόρησε από την Gallimard σε τέσσερα άλμπουμ, από το 2011 έως το 2014. Η εξαιρετική SelfMadeHero το έβγαλε, μεταξύ 2014 και 2015, σε ισάριθμους σκληρόδετους τόμους. Αξίζει να σημειωθεί ότι η σειρά διακρίθηκε στο Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ: το πρώτο άλμπουμ κέρδισε το Prix de la BD du Point (ένα από τα δευτερεύοντα βραβεία του φεστιβάλ), ενώ το δεύτερο απέσπασε το βραβείο Καλύτερης Σειράς.

«Το μολυσματικό σύνδρομο της στοματικής κοιλότητας και άλλες πειραματικές φρικωδίες» ίσως είναι ένα από τα πιο δυσπρόσιτα και δυσκολοχώνευτα κόμικ που έχουν εκδοθεί, ιδίως όταν μιλάμε και για τα δεδομένα της Ελλάδας όπου το κοινό αυτών των συγκεκριμένων κόμικς είναι περιορισμένο. Ο τίτλος «πειραματικές φρικωδίες» περιγράφει με τον πλέον κατάλληλο τρόπο το περιεχόμενο του έργου. Πράγματι είναι για γερά στομάχια καθώς περιέχει ακραία-για αρκετούς-στοιχεία, όπως η κοπρολαγνεία, ο μαζοχισμός, η σεξουαλική βία, το bodyhorror, η εμμονή με τον «εσωτερικό εαυτό μας (όσοι το έχουν διαβάσει καταλαβαίνουν τι εννοώ)». Μέσα σε όλα αυτά βέβαια δε λείπει το χιούμορ, η αιχμηρή κοινωνική κριτική και ο πειραματισμός με τα όρια του μέσου. Οι περισσότερες ιστορίες είναι ανάλαφρες και τετριμμένες ωστόσο η δομή τους, με την ανορθόδοξη κορύφωση ή τέλος αν το επιθυμείτε, δημιουργούν μια μοναδική εμπειρία. Σίγουρα δεν είναι ένα κόμικ για όλους, ιδίως κάποιες συγκεκριμένες ιστορίες βλ. «Φρακάρισμα» (η εν λόγω ιστορία με δυσκόλεψε ιδιαίτερα - no pun intended). Κάθε ιστορία από τις συνολικά 13 είναι ξεχωριστή και καταπιάνεται με αλλόκοτες και σουρεαλιστικές ιδέες. Πρώτη φορά έχω αισθανθεί τόσο περίεργα κατά την ανάγνωση ενός κόμικ, να με απωθεί και ταυτόχρονα να το βρίσκω υπέροχο από την οπτική της ιδέας και της εκτέλεσης. Όλες οι ιστορίες είναι τρομερά καλοσχεδιασμένες με το «Blow up» και τη «δημιουργία του έθνους» να είναι αξεπέραστες για μένα, όσον αφορά τον πειραματισμό και τη διαχείριση του μέσου. Η έκδοση είναι προσεγμένη, οικονομική και άξια επαίνων καθώς είναι σχεδόν απίθανο να απέδωσε καρπούς μέσω των πωλήσεων. Τολμηρή κίνηση για μια ελληνική εκδοτική που πραγματικά έφερε εις πέρας έναν άθλο. Φαντάζομαι πόσο δύσκολη και ριψοκίνδυνη απόφαση θα ήταν. Ωστόσο ακόμη και αν πρόκειται για δύσκολη ανάγνωση την προτείνω, διότι προσδίδει κάτι επιπλέον στην ενάτη τέχνη και σίγουρα θα σας μείνει αξέχαστο. Από τα έργα του Kago έχουν μεταφραστεί αρκετά στα αγγλικά, όπως το Dementia 21 από Fantagraphics που μοιάζει αρκετά ενδιαφέρον. Διαβάστε το υπεύθυνα ΥΓ: Όλες οι εικόνες είναι από το διαδίκτυο.

Silver Spoon / Gin no Saji MAL Status: finished Author & Artist: Hiromu Arakawa Volumes: 15 Chapters: 131 Serialization: Shounen Sunday Run: 6/4/11 – 27/11/19 Θυμάστε το Fullmetal Alchemist, για το οποίο έπλεξα εγκώμιο, μιας και είναι η αγαπημένη μου ιστορία γενικά? Ε λοιπόν, η τύπισσα (η θεά Hiromu Arakawa) που το έφτιαξε, έναν χρόνο αφού ολοκλήρωσε με το FMA, αποφάσισε να γράψει ένα μάνγκα για αγρότες. Και ακόμα και αυτό το έκανε άψογα. Φαίνεται πως η Arakawa δεν περιορίζεται από genres, καθώς χειρίζεται περιπέτεια (FMA) και slice of life (τούτο δω) με την ίδια ευκολία και αμεσότητα, δίνοντας και στις δύο περιπτώσεις πορωτικές και επιδραστικές ιστορίες! Η Arakawa, όντας γεννημένη σε οικογένεια αγροτών, μεγάλωσε σε φάρμα και συμμετείχε ενεργά στην διαδικασία αυτή μέχρι να αποφασίσει ότι θέλει να γίνει μανγκάκα. Έτσι, έχοντας ήδη δημιουργήσει ένα μικρό, κωμικό αυτοβιογραφικό μάνγκα για τη ζωή της στη φάρμα, αφού ολοκλήρωσε το τεράστιο και τρομερά επιτυχημένο πρότζεκτ της, το Fullmetal Alchemist, κατέληξε να θέλει να γράψει και εικονογραφήσει ένα εβδομαδιαίο μάνγκα με ένα σχολείο το οποίο είναι εξειδικευμένο για αγρότες και κτηνοτρόφους. Ο πρωταγωνιστής, ονόματι Hachiken, έξυπνος μα χωρίς στόχους στη ζωή του, καταλήγει στο συγκεκριμένο σχολείο μετά από προτροπή ενός δασκάλου του, με την ελπίδα να βρει μια πορεία για τη ζωή του. Εκεί βλέπουμε την καθημερινότητά του, με τα ευτράπελα που συμβαίνουν, τις φιλίες που συνάπτει και την εξέλιξή του ως άνθρωπος. Η ιστορία εκτυλίσσεται στο χρονικό διάστημα ενός έτους, με τα πέντε arcs του μάνγκα να παίρνουν τα ονόματά τους από τις εποχές του χρόνου. Υπάρχει ένα μεγάλο καστ χαρακτήρων, με πολύ συμπαθητικές προσωπικότητες και μια δυναμική τάξης που δένει άρτια με την slice of life ιστορία του έργου και το πηγαίο χιούμορ της Arakawa. Το άλλο φοβερό με το μάνγκα είναι το πόσο εκπαιδευτικό είναι. Περιγράφει με απλό και ενδιαφέροντα τρόπο πολλές διαδικασίες που μαθαίνουν οι κτηνοτρόφοι και οι αγρότες για να φέρουν εις πέρας τις απαραίτητες εργασίες στις φάρμες τους. Από τη διαδικασία παρασκευής προϊόντων, όπως το τυρί, μέχρι το πώς φροντίζουν τα άλογα, από το πως ξεγεννούν αγελάδες μέχρι την διαδικασία σφαγής και διαλογής των ζωών. Συζητούνται επίσης άλλα ρεαλιστικά ζητήματα με σχετικά απλό και αθώο τρόπο, όπως τα χρέη που συνήθως έχουν οι αγρότες, τα προβλήματα που μπορούν να προκληθούν λόγω του καιρού, τον τρόπο που αντιμετωπίζονται τα ζώα και το πως έμπρακτα η ζωή τους φαίνεται να έχει μικρότερη αξία από αυτή του ανθρώπου. Ο απλοϊκός τρόπος όμως δεν σημαίνει ότι δεν τους δίνεται η σοβαρότητα/σημασία που τους αρμόζει, μονάχα πως τα βλέπουμε με καθημερινό τρόπο. Το σχέδιο είναι μια χαρά. Δεν θα το έλεγε κανείς ξεχωριστό, παρολαυτά λειτουργεί παραπάνω από διεκπεραιωτικά κατ'εμέ. Ειδικά στις κωμικές σκηνές, βοηθάει πολύ με τις υπερβολικές φάτσες και τις υπερβολικές γραμμές! Πέρα από αυτό, δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο. Τέλος, έχει βγει άνιμε δύο σεζόν, το οποίο λέγεται πως είναι πολύ όμορφο και επιπλέον έχουν μεταφραστεί και οι 15 τόμοι στα αγγλικά επίσημα! Μια μικρή παράθεση για την αγαπημένη μου -μακράν- σελίδα από όλο το μάνγκα, όπου τα λόγια είναι περιττά: Συνολικά, είναι ένα εξαιρετικό έργο που ξεχωρίζει λόγω της ιστορίας του και των χαρακτήρων του, σε συνδυασμό με τον διδακτικό χαρακτήρα του, ο οποίος πηγάζει από το γεγονός ότι πολλές από τις περιπέτειές τους είναι προσωπικά βιώματα της δημιουργού, ως έναν βαθμό. Πιστέψτε με, είναι πολύ πιο πλούσιο απ'ότι μπορεί να φανεί μέσω μιας υποτυπώδους παρουσίασης. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα, είναι το έργο που με έπεισε ότι η Arakawa είναι, πράγματι, από τους δημιουργούς που θα αφήσουν ιστορία. Η συνταγή του FMA δεν έτυχε, όπως ούτε αυτού εδώ η συνταγή έτυχε. Η τύπισσα το 'χει.

Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 08-04-2011 Η Επαγγελματίας, ή απλά η δικαιολογία του Γκαρθ Ένις για να ειρωνευτεί τους αρχετυπικούς ηπερήρωες, βάζοντας μια βρομόστομη πόρνη με μωρό να αποκτά δυνάμεις από έναν "βαρεμένο" εξωγήινο και να γίνεται το νεότερο μέλος της υπερηρωικής ομάδας της πόλης της, οι οποίοι αποτελούνται από αντιστοιχίες της Justice League. Ο συνδυασμός είναι εκρηκτικός, μιας και ξεκάθαρα δεν τις ταιριάζει και δεν γουστάρει αυτή τη ζωή, ενώ τα μέλη της ομάδας δεν έχουν συνηθίσει σε ένα τέτοιο "χύμα" άτομο, και δίνει την δυνατότητα στον Ένις στο να καυτηριάσει την ίδια την ύπαρξη των ηπερηρώων και το μοτίβο αγαθοεργίας και της αναγκαιότητας τους. Το αποτέλεσμα είναι διασκεδαστικό, αλλά συνάμα είναι σχετικά αναμενόμενο, ιδίως σε όσους έχουν διαβάσει Ένις έστω και μια φορά, αλλά το ανεβάζει το όμορφο και εκφραστικό και ελαφρώς καρτουνίστικο σχέδιο της Κόνερ, η οποία δεν πάει πίσω στην απόδοση καφρίλας και η ίδια. Όσοι σκέφτεστε να το διαβάσετε στα Αγγλικά, θα πρότεινα να ρίξετε μια ματιά στην Ελληνική έκδοση πρώτα, μιας και το βρισίδι που έχει είναι μπόλικο και πιστεύω θα το εκτιμήσετε παραπάνω αποδομένο στην γλώσσα μας. Γενικά η έκδοση της Comicworld είναι αρκετά καλή, με μόνιμο παράπονο - για τις εκδόσεις των αμερικάνικων σειρών της τουλάχιστον - να είναι η πολύ σφικτή ράχη και το χαρτόνι του εξώφυλλου που δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Δεν έχω πετύχει αντίτυπο σε καμιά σειρά τους που να μην έχει κάποιου είδους χαρακιάς. Η έκδοση συμπληρώνεται από τα παρασκήνια της δημιουργίας του κόμικ και προσχέδια της Κόνερ με σχολιασμό της για το τι σημαίνει το καθένα, ενώ ουσιαστικά το άλμπουμ περιλαμβάνει δύο ιστορίες, την κεντρική αλλά και μια δευτερεύουσα που λαμβάνει χώρα ενδιάμεσα της κεντρικής.

Μια από τις αρχές μου (sic) είναι να μην κάνω παρουσίαση κακών κόμικς ή, τέλος πάντων, κόμικς που δεν μου άρεσαν. Θεωρώ ότι αρκετή μίρλα και αρνητικότητα υπάρχει γύρω μας, γιατί να προσθέτω κι άλλη; Καλύτερα να πω δυο λόγια για ένα ανάγνωσμα που μου κίνησε το ενδιαφέρον και έχει πιθανότατα κάτι να πει σε 2-3-5-10 άτομα. Με αυτό εδώ το κόμικ, ωστόσο, αποφάσισα να παραβώ αυτή μου την νοοτροπία. Εν μέρει και για να τσιγκλίσω φίλους που τους άρεσε αρκετά. Αγάπη μέσα στις Σκιές, λοιπόν, του Gilbert Hernandez, εκδόσεις Inkpress. Το απέφευγα χρόνια (κυκλοφόρησε το 2015), όχι γιατί με απωθούν τα alternative αμερικανικά κόμικς, αλλά γιατί ήξερα ότι ο κόσμος του Hernandez έχει μια εσωτερική συνοχή κι ας έχει βγάλει αυτοτελή κόμικς, όπως αυτό. Τελικά στο τελευταίο ComicdomCon, υπό την επήρεια της παρέας του @kwtsos το αγόρασα... Σελίδες από την πρωτότυπη έκδοση της Fantagraphics Η φάση ξεκινάει κάπως έτσι: η Ντολόρες (την οποία απ' ό, τι διαβάζω στο τέλος του τομιδίου την «υποδύεται» μια ηθοποιός από το Love & Rockets) είναι μια ψευδή μαυρομάλλα σαραντάρα με τεράστια στήθη, που έχει προβλήματα με τον πατέρα της και δουλεύει ως σερβιτόρα, καταφεύγει στο υπόγειο του σπιτιού της κυνηγημένη από κάτι τυπάδες που θυμίζουν ρέιβερς των ελληνικών 90's, οδηγείται σε μια σπηλιά και, βγαίνοντας απ' την σπηλιά, είναι ξανθιά και δεν ψευδίζει, αν και προφανώς διατηρεί το DDD μέγεθος του σουτιέν της. Και μετά γίνονται διάφορα αλλοπρόσαλλα που θυμίζουν Daniel Clowes και κατ΄ επέκταση David Lynch. Έχω διαβάσει Clowes και, μολονότι δεν με τρελαίνει, του αναγνωρίζω πολλά προτερήματα. Έχω διαβάσει το πολύ παράξενο Pachyderme του Frederik Peeters, το οποίο σε ξενίζει μεν, σου δίνει όμως στοιχεία για να ξεκλειδώσεις τους συμβολισμούς του. Απροπό, αμφότεροι δημιουργοί έχουν πολύ καλύτερο σχέδιο. Αλλά αυτό; Κάποιοι θα γράψουν ότι πρόκειται για ένα B-movie αλά Lynch με φροϊδικές επεκτάσεις, αλλά κι ένα δριμύ «κατηγορώ» στα καταναλωτικά και υλιστικά πρότυπα της κοινωνίας μας. Δεν θα διαφωνήσω, αλλά 1) το περιτύλιγμα πάντα έχει σημασία και 2) καλό είναι να δίνεις στον αναγνώστη την άκρη του μίτου, ώστε να μπορέσει να ξετυλίξει αυτό το «τι θέλει να πει ο ποιητής»... Περιμένω εναγωνίως τα ποστ όσων διαφωνούν μαζί μου και τα επιχειρήματά τους. Hit me!

O Bras de Oliva Domingos , γιος διασημου συγγραφεα , αν και παντα ηθελε να γινει δημοσιογραφος και συγγραφεας η δουλεια του στην εφημεριδα ειναι να γραφει τους επικηδειους. Σημερα ειναι τα γενεθλια του . Ειναι ομως και η μεγαλη μερα του πατερα του καθως βραβευεται για την προσφορα του στη λογοτεχνια . Ο Bras ειναι απογοητευμενος καθως ηλπιζε οτι ο πατερας του θα ακυρωνε την εκδηλωση για να βρεθει στα γενεθλια του γιου του. Λαθος. Ο Bras de Oliva Domingos μολις αποφοιτησε και μαζι με τον καλυτερο του φιλο Jorge κανουν ταξιδι στο El Salvador οπου ο Bras θα γνωρισει την πρωτη του αγαπη , την Olinda μεσα σε μια βαρκα. Λαθος ξανα. Ο Bras de Oliva Domingos ζει μαζι με την Olinda 7 χρονια τωρα και ηρθε η ωρα να χωρισουν και να ξαναξεκινησει την ζωη του . Ενα χρονο μετα θα γνωρισει την γυναικα με την οποια θα παραμεινει στην υπολοιπη ζωη του. Λαθος παλι. Ο Bras de Oliva Domingos ειναι ετοιμος να γινει πατερας , οταν ο δικος του πατερας παθαινει καρδιακη προσβολη. Λαθος , λαθος , λαθος. Ο Bras de Oliva Domingos ειναι μικρο παιδι , ειναι μεσηλικας επιτυχημενος πια συγγραφεας , ειναι αυτος που θα αναζητησει τον φιλο του στην αλλη ακρη της Βραζιλιας , ειναι γερος και ετοιμοθανατος. Εξαιρετικο το κομικ που δημιουργησαν τα διδυμα αδερφια απο την Βραζιλια. Πραγματευεται το ποιες ειναι οι πιο σημαντικες στιγμες στην ζωη ενος ανθρωπου. Πολυ καλο slice of life που σιγουρα αξιζε την βραβευση του με Eisner Award για Best Limited Series . Διαβαζεται πολυ ευχαριστα , πολυ καλη η ροη των διαλογων . Επισης το σχεδιο , λιτο και καρτουνιστικο , μου θυμισε λιγο κατι απο Goran Parlov. Κυκλοφορει απο την Vertigo σε trade paperback και εχει 256 σελιδες. Μετα το τελος της ιστοριας υπαρχουν μερικες εξτρα σελιδες με καποια αρχικα σχεδια των πρωταγωνιστων. Ενα κομικ που εχει κατι να πει. Προτεινεται. kwtsoκλιμακα 9/10

Vol. 1: Born to Kill Το 2011 η DC αποφάσισε να κάνει reboot σε όλο το σύμπαν της, το επονομαζόμενο «New 52». Ανάμεσα στους πολλούς τίτλους που κυκλοφόρησαν τότε ήταν και το Batman and Robin του Peter J. Tomasi και του Patrick Gleason. Οι δύο δημιουργοί πήραν τη σκυτάλη από τον Grant Morrison που μέχρι πρότινος είχε τα ηνία τίτλου. Πρωταγωνιστές της σειράς είναι φυσικά ο Σκοτεινός Ιππότης και το Παιδί Θαύμα, δηλαδή ο Batman/ Bruce Wayne και ο γιος του, Damian, ο οποίος είναι ο πέμπτος κατά σειρά που έχει υιοθετήσει τη persona του Robin. Εν αντιθέσει με τους συναφείς τίτλους που κυκλοφορούσαν εκείνη τη περίοδο (π.χ. το Batman του Scott Snyder ή το Detective Comics του Tony Daniel), o Tomasi προτίμησε να κάνει κάτι διαφορετικό με τούτη τη σειρά και να θέσει ως κινητήριο μοχλό της ιστορίας, αυτή τη σχέση «πατέρα-γιου» που διαθέτει ο Bruce με τον Damian. Στο πρώτο story-arc, «Βorn to Kill», το δυναμικό δίδυμο έρχεται σε αντιπαράθεση με τον Nobody, ο οποίος έχει ως στόχο να γκρεμίσει συθέμελα την Batman Incorporated. Επίσης, ο Nobody και ο Bruce μοιράζονται ένα κοινό παρελθόν, το οποίο ο δεύτερος έχει αποκρύψει από τον Damian για τους προσωπικούς του λόγους. Στην ουσία, η βασική πλοκή είναι απλά το περιτύλιγμα, μία «πρόφαση», προκειμένου να έρθουν στην επιφάνεια τα συναισθήματα που τρέφει ο Bruce για τον γιο του (και vice versa). Και τα συναισθήματα και οι φόβοι των δύο είναι τόσο σκοτεινά όπως η νύχτα κατά τη διάρκεια της οποίας πολεμούν, και τόσο αιματηρά όσο είναι και οι ίδιοι… Νομίζω ότι το μεγαλύτερο ατού του Tomasi είναι το πολύ στοχευμένο characterization. Ο Tomasi έχει μελετήσει πολύ προσεχτικά τους χαρακτήρες, ενώ είναι από εκείνους τους μοντέρνους συγγραφείς οι οποίοι αφήνουν το σχέδιο να κάνει τη περισσότερη δουλεία. Όταν διάβαζα το Batman του Snyder, θυμάμαι ότι το μεγαλύτερο θέμα που είχα συναντήσει είναι ότι ο προαναφερθής είναι πληθωρικός και ως εκ τούτου το γράψιμο του δεν άφηνε το σχέδιο του Capullo να «αναπνεύσει» σε πολλές περιπτώσεις. Εδώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Σε τούτο το κόμικ, μάς δίνεται η ευκαιρία να θαυμάσουμε το ειλικρινά πανέμορφο σχέδιο του Gleason. Έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να ξεφυλλίζει το κόμικ μετά την ανάγνωση, γιατί ήθελα να απορροφήσω κάθε μικρή λεπτομέρεια. Γενικά, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ο Gleason είναι από τους αγαπημένους μου σχεδιαστές που έχουν εργαστεί για την DC τα τελευταία χρόνια. Μια και αναφέρθηκα στο characterization, θα ήθελα να προσθέσω ότι ο Damian, δια χειρός Tomasi εδώ, είναι αυτός που έχει το μεγαλύτερο character development. Ο πιτσιρικάς εκπαιδεύτηκε από τη League of Assassins, είναι ξεροκέφαλος και θεωρεί ότι όλα τα προβλήματα απαιτούν «ακραίες» λύσεις. O Bruce προσπαθεί να τον βοηθήσει να περιορίσει το θυμό του και να τον μετατρέψει από μία φονική μηχανή σε έναν εκδικητή που έχει μία ηθική πυξίδα. Όμως ο Damian είναι πολύ υπερήφανος για να δεχθεί οποιαδήποτε συμβουλή. Παρ’ όλα αυτά, ο ίδιος είναι διχασμένος, γιατί θέλει όσο τίποτα άλλο να κερδίσει την εύνοια και τη επιβράβευση του πατέρα του και να του δείξει ότι είναι άξιος φορέας τόσο του Wayne ονόματος, όσο και του «Robin». Σε γενικές γραμμές, έμεινα πολύ ικανοποιημένος από το βάθος που προσέδωσε ο Tomasi στους χαρακτήρες (ακόμα και στον Alfred, μπορώ να πω!) και φυσικά από το υπέροχο σχέδιο του Gleason. Είχα καιρό να συγκινηθώ διαβάζοντας ένα Batman κόμικ. Το Batman and Robin αφηγείται μία ιστορία του δυναμικού διδύμου διαφορετική από τις υπόλοιπες. Αφηγείται μία ιστορία ενός πατέρα και ενός γιου.

Batman : The Court of Owls (Volume 1) Σήμερα θα ήθελα να παρουσιάσω ένα ακόμη κόμικ του Batman, το οποίο ονομάζεται Batman: Court of Owls. (2011) Ο συγγραφέας είναι ο Scott Snyder, σχεδιαστής ο Greg Capullo, ενώ τα μελάνια έχει αναλάβει ο Jonathan Glapion. Θέλω να αναφέρω ότι η ιστορία αυτή είναι η πρώτη του Snyder στον τίτλο, ο οποίος «έτρεξε» για 51 τεύχη συνολικά. Ο Batman ερευνά μία ακόμα υπόθεση, η οποία αφορά μία υπόγεια οργάνωση, επονομαζόμενη «Court of Owls». Η συγκεκριμένη οργάνωση υπάρχει από τις απαρχές του Gotham και γνωρίζει πολλά τόσο για την ιστορία της πόλης, όσο και για τον ίδιο τον Bruce Wayne. O Βatman προσπαθήσει να ανακαλύψει τα μυστικά τους, ενώ ταυτόχρονα έρχεται σε σύγκρουση με τον Talon, επίλεκτο εκτελεστή της οργάνωσης αυτής. Στην ιστορία, κάνει την εμφάνιση της όλη η Bat-family, με κύριους τον Dick Grayson και τον Alfred. Θα πω ότι το κόμικ αυτό μού άρεσε. Παρατηρούμε μία άλλη πλευρά του Bruce Wayne/Batman, όπου δεν είναι τόσο «ατσαλάκωτος» και υπέφερε τόσο σωματικά όσο και πνευματικά από τους αντιπάλους του. Μάλιστα, βλέπουμε τον Bruce να αναθεωρεί όσα γνώριζε για την πόλη, αφού έρχονται στην επιφάνεια νέα μυστικά του Gotham, τα οποία ο ίδιος αγνοούσε. Ο Snyder κάνει το χαρακτήρα περισσότερο ανθρώπινο και τρωτό, και όχι όπως τον βλέπουμε συνήθως, δηλαδή προετοιμασμένο για όλα. Επιπλέον, ο συγγραφέας χρησιμοποιεί πολλούς εσωτερικούς μονολόγους, κυρίως όταν γράφει τον Bruce, οι οποίοι είναι ιδιαίτερα σκοτεινοί και ταιριάζουν στο χαρακτήρα. Παράλληλα, κάτι άλλο που παρατήρησα είναι ότι υπάρχουν πολλοί μακροσκελείς διάλογοι, κάτι που έμενα προσωπικά δε με ενόχλησε. Το σχέδιο του Capullo μου άρεσε πάρα πολύ, είναι ενίοτε creepy και edgy και την ίδια στιγμή ατμοσφαιρικό! Μάλιστα, τα χρώματα του FCO εμένα με μαγνήτισαν, καθώς είναι πολύ ζωντανά και ταιριάζουν πολύ με το σχέδιο! Συνολικά, πρόκειται για ένα εξαιρετικό κόμικ και μια εκρηκτική αρχή για το run του Scott Snyder. To Court of Owls είναι μία καθοριστική ιστορία, ένα modern classic!

Ο Γιώργος Γούσης αποτελεί μια ηγετική φιγούρα στα ελληνικά κόμικς της τελευταίας εξαετίας, από την έκδοση του Ερωτόκριτου και μετά δηλαδή, ακόμη κι αν το εγχείρημα του Μπλε Κομήτη δεν τελεσφόρησε. Πολύ πριν από τον Ερωτόκριτο, ωστόσο, όπως όλοι οι δημιουργοί έψαχνε τα πατήματά του, την ταυτότητά του. Αυτή η αναζήτηση εμπεριέχεται στις Ιστορίες από τις Αθώες Εποχές. Πρόκειται για μια συλλογή σύντομων ιστοριών, από το 2006, έτος που συστήθηκε ο Γούσης, έως το 2011, όταν και κυκλοφόρησε το εν λόγω κόμικ από τις Εκδόσεις ΚΨΜ. Στις 128 σελίδες του περιέχονται 16 μικρο-κόμικς, από το 9, την Γαλέρα, ανθολογίες της Image και αλλού, συν μία πρωτότυπη ιστορία. Μερικές από αυτές είναι σε συνεργασία με άλλους δημιουργούς (με σειρά εμφάνισης: Stephen Reedy, Πέτρος Ζερβός, Rory McConville). Οι ιστορίες των αθώων εποχών του Γούση, λοιπόν, είναι ιστορίες αστείες, δραματικές, περιπετειώδεις ή όλα αυτά μαζί. Κάποιες εκτυλίσσονται στο σύγχρονο ελληνικό γίγνεσθαι, άλλες στην Ελλάδα του μέλλοντος, άλλες σε χρόνο και τόπο απροσδιόριστο. Όπως είναι λογικό, δεν υπάρχει κάποιος κεντρικός πυλώνας, πέραν του ονόματος του Γούση. Προφανώς το περιεχόμενο δεν είναι επιπέδου Ληστές, αλλά αυτό είναι το ωραίο της υπόθεσης. Να ανακαλύπτεις τις επιρροές του Γούση, τουτέστιν τα κόμικς του Jean Giraud, την αμερικανική underground/indie σκηνή, τις ταινίες του Sergio Leone. Να παρακολουθείς την εξέλιξή του, από τις σφιγμένες πρώτες του γραμμές στο Άρωμα, ως το τεχνικά άρτιο σχέδιο της ιστορίας Μια Καλή Αρχή. Προσωπικά, πάντα με ενδιέφερε να διαβάζω τους (πρώιμους) πειραματισμούς των καλλιτεχνών που γουστάρω, γι' αυτό και πότε-πότε επιστρέφω στον τόμο αυτό και ξαναδιαβάζω τις ιστορίες του. Από τις οποίες ξεχωρίζω τις εξής: Pizza Butterfly, Curse of Silence, Παίρνοντας το Πουλί μου πίσω (που έχει γίνει και ταινία μικρού μήκους), Συνταγές Μαγειρικής (όπου βλέπουμε για πρώτη φορά να αποκρυσταλλώνεται το σχεδιαστικό στυλ του Γούση) και Μια Καλή Αρχή. Οι Ιστορίες από τις Αθώες Εποχές κυκλοφορούν σε έναν καλαίσθητο σκληρόδετο τόμο, ο οποίος είναι ακόμη διαθέσιμος. Αν είστε από αυτούς που ασχολούνται με την ελληνική σκηνή κόμικς, θεωρώ ότι δεν πρέπει να λείπει από την βιβλιοθήκη σας.

Χριστούγεννα έρχονται… λέμε τώρα, ας μπούμε λίγο σε γιορτινό πνεύμα, όσο μπορεί ο καθένας με όλα αυτά τα τραγελαφικά που γίνονται γύρω μας . Μια ακόμα ιστορία του Lee Bermejo, ο αγαπημένος πολλών. Η ιστορία είναι άκρως χριστουγεννιάτικη και είναι η κλασική ιστορία του Tσάρλς Nτίκενς “ Μια χριστουγεννιάτικη ιστορία”, πως άραγε περνάει την παραμονή των Χριστουγέννων ο σκοτεινός ιππότης? Η ιστορία έχει την μορφή παραμυθιού, υπάρχει ένας αφηγητής και εξιστορεί τα όσα συμβαίνουν. Για όσους δεν ξέρουν την ιστορία με τον Σκρουτζ είναι ένα παραμύθι για ένα τσιγκούνη ηλικιωμένο που την παραμονή των Χριστουγέννων των επισκέπτονται τρία πνεύματα για να προσπαθήσουν να αλλάξουν την ζωή του πριν να είναι πολύ αργά για την ψυχή του, κάτι σαν τι ψυχή θα παραδώσεις ρε όταν πεθάνεις. Πως κολλάει ο Μπάτμαν όμως σε αυτή την κλασική χριστουγεννιάτικη ιστορία? Διαβάστε το. Οι χαρακτήρες από τον κόσμο της dc που ήταν στο ρόλο των δυο πρώτων πνευμάτων μου άρεσαν πάρα πολύ, το τρίτο ήταν χάλια μια από τα ίδια βάλτε κανέναν άλλο χαρακτήρα ρεεεε πολύ βαρύς χαρακτήρας για μια χριστουγεννιάτικη ιστοριούλα και αυτά που έκανε πολύ απλά για το ιστορικό του, λες και δεν έχει χαρακτήρες η DC. Η ιστορία μου άρεσε αλλά ενώ πήγαινε καλά κάπου στο τέλος χάλασε, για εμένα έγινε πολύ ελαφρύ θα ήθελα κάτι πιο σκοτεινό στυλ Γκοθαμ Σιτι, ναι μεν με καλό τέλος αλλά λίγο περισσότερο Μπατμαν και λιγότερο Tσαρλς Nτικενς, αλλά όπως λέει και ο αφηγητής αυτό που μετράει είναι το νόημα και όχι το τέλος μιας ιστορίας. Το σχέδιο πολύ όμορφο, σκοτεινό και χριστουγεννιάτικο, όμορφη η χιονισμένη Γκόθαμ Σίτι. Όπως θα έλεγε και ο μικρός Τιμ” Καλά Χριστούγεννα και ο Θεός να μας ευλογεί όλους μας!” ΥΓ :Αν κάποιος άλλος έχει κάνει παρουσίαση για το συγκεκριμένο κόμικ γιατί είναι λίγο παλιό σβήστε τη παρουσίαση.

Ο David B. είναι μια από τις σημαντικότερες φιγούρες των σύγχρονων γαλλικών κόμικς. Τα κόμικς του έχουν έντονο το στοιχείο του φανταστικού, ακόμη κι αν εκτυλίσσονται σε ρεαλιστικό φόντο, όπως στο αυτοβιογραφικό Epileptic ή το «ιστορικό» Reading the Ruins. Στο The Armed Garden and Other Stories χαλαρώνει κι άλλο τα γκέμια, αφήνοντας το άλογο της φαντασίας του να καλπάσει στις ερήμους της Ανατολής και τα δάση της Κεντρικής Ευρώπης. Το κόμικ αποτελεί μια συλλογή τριών ιστοριών: The Veiled Prophet, The Armed Garden και The Drum who Fell in Love. Κυκλοφόρησε στα γαλλικά το 2006 από την Futuropolis. Στην αγγλική γλώσσα είχε πρωτοεμφανιστεί στο περιοδικό Mome, που εξέδιδε η Fantagraphics, η οποία το 2011 έβγαλε μια συγκεντρωτική σκληρόδετη έκδοση. Στην πρώτη, ένα τεράστιο κομμάτι λευκού υφάσματος εμφανίζεται στον ουρανό της Μερβ, στο σημερινό Τουρκμενιστάν, και τυλίγεται γύρω από το πρόσωπο του φτωχού Hakim al-Muqanna. Ανακηρύσσεται προφήτης και οι ακόλουθοί του εξεγείρονται ενάντια στον περίφημο Χαλίφη Harun al-Rashid. Οι στρατιές του είναι ανίκητες και όποιος αντικρίζει το πρόσωπο κάτω από το βέλο, πεθαίνει ακαριαία. Ανήσυχος, ο Χαλίφης al-Rashid αποφασίζει να επισκεφτεί ο ίδιος τον φασκιωμένο προφήτη. Στην ιστορία The Armed Garden, μεταφερόμαστε στην ταραγμένη Τσεχία του 15ου αιώνα, πεδίο μαχών μεταξύ των Παπικών και των Χουσιτών. Ένας σιδεράς από την Πράγα δέχεται επίσκεψη από δύο πολύ πολύ μακρινούς συγγενείς: τον Αδάμ και την Εύα. Ξεκινάει, έτσι, μια νέα θρησκευτική αίρεση, αυτή των Αδαμιτών, οι οποίοι κυκλοφορούν γυμνοί και πιστεύουν ότι θα φτάσουν στον Παράδεισο μέσα απ' την συνένωση με τους Πρωτόπλαστους. Αυτό, βέβαια, δεν αρέσει στον Jan Žižka, ηγέτη των Θαβωριτών, της πιο ριζοσπαστικής φράξιας των Χουσιτών. Στην τρίτη ιστορία, με τον παράξενο τίτλο The Drum who Fell in Love, ο Žižka έχει μόλις πεθάνει από πανώλη. Οι διάδοχοί του κατασκευάζουν από το δέρμα του νεκρού ένα πολεμικό τύμπανο. Όπερ και εγένετο: το πνεύμα του μεγάλου στρατηγού εμφανίζεται κάθε φορά που χτυπάνε το τύμπανο και οδηγεί τους Θαβωρίτες στη μία νίκη μετά την άλλη. Ωστόσο, το τύμπανο δεν θέλει να το παίζουν μόνο στον πόλεμο και ερωτεύεται την κοπέλα, που ένα βράδυ το χαϊδεύει κρυφά. Στο παρόν κόμικ ο David B. σκαλίζει την ιστορία και στις χαραμάδες της προσθέτει το δικό του υλικό ονείρων. Γιατί μπορεί οι τρεις ιστορίες να είναι κατά βάση φανταστικές, αλλά δεν είναι ολότελα αποκύημα του μυαλού του David B. Ο Harun al-Rashid, τον οποίο οι Δυτικοί γνωρίζουν ως ένα από τα πρόσωπα των Χιλίων και Μίας Νυχτών, ήταν ο πέμπτος Χαλίφης των Αββασιδών και η βασιλεία του συνέπεσε με τον κολοφώνα της Χρυσής Εποχής του Ισλάμ. Οι Αδαμίτες επίσης υπήρξαν, χορεύανε τελετουργικούς χορούς γυμνοί και κήρυσσαν ότι η μονογαμία είναι αμάρτημα. Ο δε Jan Žižka πράγματι είχε ως τελευταία επιθυμία να τον γδάρουν και να φτιάξουν τύμπανα από το πετσί του. Η πραγματικότητα πολλές φορές ξεπερνάει την φαντασία, όπως όλοι γνωρίζουμε. Το σχέδιο του David B. πλέον το απολαμβάνω όλο και περισσότερο. Υπάρχει κάτι μοναδικό στις στιλιζαρισμένες μορφές των ανθρώπων και των ζώων, κάτι ανάμεσα στην ταπισερί του Bayeux και την αισθητική του Γερμανικού Εξπρεσιονισμού. Η αλήθεια είναι ότι η κάπως περιληπτική αφήγηση των ιστοριών, όπως κάνουμε με τα παραμύθια, αφαιρεί μέρος της δυναμικότητάς του, αλλά λίγο το σχέδιο λίγο η οργιώδης φαντασία, αποζημιώνουν. Αν έπρεπε να επιλέξω μία από τις τρεις, αυτή σίγουρα θα ήταν το ερωτευμένο τύμπανο. Αν σας αρέσει ο David B., μην διστάσετε να το διαβάσετε. Αν δεν τον ξέρετε και σκέφτεστε να τον μάθετε, είναι μια καλή ευκαιρία γνωριμίας. Δεν πρόκειται για αριστούργημα, αλλά διαβάζεται πολύ ευχάριστα και σίγουρα θα σας ταξιδέψει.

H Jennifer Blood είναι μια φιλήσυχη μητέρα, μια απλή νοικοκυρά. Δεν έχει τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό, εκτός του ότι το βράδυ μεταμορφώνεται σε μια δολοφόνο! Η Jennifer Blute, όπως είναι το πραγματικό της όνομα, είναι η κόρη ενός μεγαλομαφιόζου, ο οποίος ήταν ο φόβος και ο τρόμος όλων. Μέχρι όμως που τα αδέλφια του στραφήκαν εναντίον του και τον σκότωσαν μαζί με τη γυναίκα του. Κυνηγημένη, η Jennifer σκηνοθέτησε τον θάνατο της, και ξεκίνησε να εκπαιδεύεται για να εξοντώσει τους θείους της. Έπρεπε όμως να περάσουν πολλά χρόνια, κατά τα οποία παντρεύτηκε, έκανε 2 παιδιά και ζούσε την ζωή μιας απλής γυναίκας η οποία φρόντιζε το σπίτι και τον άντρα της. Όταν της δίνεται όμως η ευκαιρία, και χωρίς να το καταλάβει κανείς, ξεκινάει να σκοτώνει έναν-έναν τους θείους της, έχοντας να αντιμετωπίσει, εκτός από εκείνους και τους σωματοφύλακες τους, έναν διεστραμμένο-ματάκια γείτονα της, μια ομάδα κοριτσιών-ninja οι οποίες θέλουν να κάνουν όνομα στο επάγγελμα των δολοφώνων, αλλά και μία αστυνομικό η οποία έχει βάλει στόχο στη ζωή της να την σταματήσει. Και όλα τα παραπάνω δένουν ωραία με τον όνομα του συγγραφέα Garth Ennis. Πάρτε ένα κομμάτι Punisher, 1 κομμάτι Preache, και πολλά κομμάτια Τhe Boys και πιάσατε το νόημα για το τι θα διαβάσετε εδώ. Υπερβίαιο, αστείο, προκλητικό και καθόλου συνηθισμένο, δεν απολογείται και δεν κρύβεται για αυτό που προσπαθεί να κάνει. Να περάσει καλά δηλαδή ο συγγραφέας για αυτό που γράφει χωρίς να δίνει ιδιαίτερη σημασία για το πως θα περάσει αυτό προς τα έξω. Αν και προφανώς δεν πρέπει να συνδέεται και πολύ με τον Ennis, καθώς αυτός έγραψε μόνο το πρώτο arc, παραδίδοντας τη σκυτάλη μετά στον Al Ewing, o οποίος συνεχίζει στα βήματα του προκατόχου του, χάνοντας όμως στην πορεία των 3 επομένων arcs που έγραψε, την ουσία του χαρακτήρα. Και αυτό γιατί ο μεν Ennis, μέσα από τον ακραίο τρόπο που γράφει τον χαρακτήρα του, διατηρεί την πίστη του στην ψυχοσύνθεση και στους λόγους για τους οποίους ενεργεί. Μετά τον Ewing, ακολούθησαν οι Michael Carroll και Steven Grant, αποτελειώνοντας όποια έννοια continuity, αλλάζοντας και τον τρόπο που ενεργεί και τη λογική για την οποία κάνει όσα κάνει η Jennifer Blood. Από το σχέδιο της σειράς πέρασαν πολλοί, χωρίς κανένας να εντυπωσιάσει. Όλοι, με πρώτο τον Adriano Batista και μετά τους Kewer Baal και Eman Casallo, προφανώς προσπάθησαν σχεδιάσουν στα πρότυπα του Darrick Robertson του The Boys, κάνοντας μεν ΟΚ δουλειά, αλλά χωρίς να κάνουν το κάτι παραπάνω και επαναπαυόμενοι στο gore και στο αίμα, το οποίο μπορεί παροδικά να εντυπωσιάσει, αλλά δεν αφήνει τίποτα αξιομνημόνευτο στον αναγνώστη. Σίγουρα ο Batista είναι πιο καλός, από ότι οι δύο που ακολούθησαν αλλά γενικά δεν είναι ένα κόμικ που θα δεις κάτι που θα το θυμάσαι και την επόμενη ημέρα και σίγουρα όχι κάτι το οποίο θα θυμάσαι χρόνια μετά. 36 συνολικά τεύχη της αρχικής σειράς, και 2 mini-series, τα οποία συλλέγονται σε 7 trade paperbacks. Πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησε ένα χαρτόδετο omnibus το οποίο περιέχει τα πρώτα 24 τεύχη με την δουλειά των Ennis και Ewing, ή αλλιώς τα 4 πρώτα trades. Καλή και γρήγορα ανάγνωση, pure and unadulterated fun που λένε και οι φίλοι μας οι αμερικάνοι. Αν το διαβάσεις με αυτό στο μυαλό, θα περάσεις καλά. Αν ψάχνεις για ένα αριστούργημα, υπάρχουν καλύτερες δουλειές και από τον Ennis και από τον Ewing.

Οι υπερήρωες και οι δίδυμοί τους, οι υπερκακοί, τελειώνουν οριστικά. Για να φυτρώσει επάνω τους ο σπόρος ενός υπέροχου νέου κόσμου. Κατά καιρούς έχουν κυκλοφορήσει αρκετά κόμικς που ρίχνουν μια ρεβιζιονιστική ματιά στο υπερηρωικό είδος, προσπαθώντας να καταγγείλουν την μανιχαϊστική και μεσσιανική λογική τους. Το Mars του Χρήστου Σταμπουλή είναι ένα από αυτά. Σε μια πόλη (που ονομάζεται, για προφανείς λόγους, Πατρόπολη), οι υπερήρωες βρίσκονται παντού. Όπως, και τα «δίδυμά» τους, οι υπερκακοί. Αν θες να σε σερβίρουν γρήγορα, πας στο μαγαζί που δουλεύει η Υπεργκαρσόνα, ενώ αν σε κλέψανε στο δρόμο, απευθύνεσαι σε κάποιον υπερήρωα του Δημοσίου. Κι αν νομίζεις ότι έχεις την ανάλογη δύναμη και τα κότσια, δηλώνεις συμμετοχή στο Top Superhero, «στο πρώτο στο μεγαλύτερο και το καλύτερο reality που έγινε ποτέ». Ο πρωταγωνιστής μας, ο Mars, έχει εκπληκτικές δυνάμεις και καλή καρδιά, αλλά πώς θα βοηθήσει την ανθρωπότητα όταν η σύμβασή του έχει λήξει εδώ και μήνες; Αντί για εικόνες, ορίστε ένα trailer με μουσική υπόκρουση από Μάνο Χατζιδάκι! Κάτω από τον χιουμοριστικό μανδύα (pun not intended ) και την παρωδία διαφόρων τεχνασμάτων των υπερηρωικών κόμικς, ο Σταμπουλής επιχειρεί όχι μόνο να κράξει το είδος, αλλά και να μιλήσει για προβλήματα (δυστυχώς) πιο επίκαιρα από το 2011, όταν και έγραφε το Mars. Προφανώς δεν έχει το βάθος ενός Watchmen, αλλά αξίζει να διαβάσει κανείς πώς αναφέρεται στην παραπληροφόρηση και την αποβλάκωση της τηλεόρασης, τον συστηματικό σεξισμό, τον μεσσιανισμό των πολιτικών αρχόντων και όχι μόνο. Λόγω της χιουμοριστικής διάθεσης, το σκίτσο του Σταμπουλή είναι πιο τσαπατσούλικο, αλλά διατηρεί την κινηματογραφική, συνειρμική εναλλαγή των καρέ. Bonus: λάτρεψα τις διάφορες αναφορές σε άλλα κόμικς (Charlotte και Μαύρη Φουστανέλα του ίδιου, Super Condom του Tasmar κ.ά.) και τα pin-ups των Βασίλη Γκογκτζιλά και Πέτρου Χριστούλια, που έμοιαζαν με τα εξώφυλλα που θα περιείχε ένα υπερηρωικό trade.

Στο χωριό της μικρής Fatou επικρατεί πανζουρλισμός, καθώς επιστρέφει ο Μια-φορά-κι-έναν-καιρό, ο διάσημος κουκλοπαίχτης, που διηγείται τις πιο όμορφες ιστορίες. Ο Zidrou, ένας από τους πιο δραστήριους σεναριογράφους των σύγχρονων BD, συνεργάζεται με τον Raphaël Beuchot για να μας πουν πολλές μικρές ιστορίες οι οποίες συνενώνονται σε μια μεγαλύτερη, αληθινή ιστορία. Η ιστορία της Dialu, που προσμένει τον άντρα της να έρθει από το Παρίσι; Πραγματική. Η τραγική ιστορία του νεκρού στο ποτάμι; Επίσης. Η ιστορία του Toubab, του Γέτι που λιώνει κάτω από τον καυτό αφρικανικό ήλιο; Ναι, ακόμη κι αυτή. Μα έχουμε και μάρτυρα, έναν άντρα που δεν μας αποκαλύπτει τ' όνομά του: «Αλλά ήμουν εκεί και σας διαβεβαιώ, όλα αυτά είναι αλήθεια. Ή, αν είναι ψέμα, είναι ένα πολύ όμορφο ψέμα». Ο Zidrou εμπνέεται από τις πανέμορφες παραδόσεις, αλλά και την σκληρή πραγματικότητα της Υποσαχάριας Αφρικής και μας μιλάει για τη δύναμη των ιστοριών, φανταστικών ή όχι. Γιατί συχνά, ένα παραμύθι, όπως αυτό της Ωραίας Κοιμωμένης, μπορεί να έχει την ίδια δύναμη με την ιστορία ενός κοριτσιού που θυσιάστηκε στον βωμό του χρήματος ή αυτή ενός σαδιστικού δικτάτορα. Μέσα από τα παραμύθια προβάλλονται ωμές σκηνές βίας, που δυστυχώς είναι πέρα για πέρα αληθινές. Και ίσως πιο κοντά απ' όσο νομίζουμε. Ο Beuchot, από τη μεριά του, καταφέρνει να αποτυπώνει με την ίδια επιτυχία τις στιγμές γέλιου και πόνου, χαράς και φόβου. Το Once Upon a Time in Africa εκδόθηκε ως Le montreur d'histoires το 2011 από την Le Lombard και μερικά χρόνια αργότερα μεταφράστηκε στ' αγγλικά από την Europe Comics. Ανήκει σε μια άτυπη τριλογία των δύο δημιουργών με κόμικς που διαδραματίζονται στην Αφρική. Τα άλλα δύο είναι τα Turntable και A Little Piece of Her, αλλά το καθένα διαβάζεται ανεξάρτητα από το άλλο. Το παρόν δεν είναι αριστούργημα, αλλά ο τρόπος με τον οποίο μπλέκει το χιούμορ με το δράμα και, κυρίως, η φαντασία με την πραγματικότητα είναι μοναδικός.

Έχω διαβάσει κάμποσα πολύ καλά manga. Αν πρέπει όμως να ξεχωρίσω ένα, αυτό είναι το Homunculus Η υπόθεση έχει να κάνει με την ιστορία του Susumu Nakoshi, ενός άστεγου που ζει στο αυτοκίνητό του, σε μια πλατεία κατειλημμένη από άστεγους, απέναντι από ένα πολυτελές ξενοδοχείο. Εκεί τον βρίσκει ο Manabu Ito, φοιτητής Ιατρικής, που του προτείνει να συμμετέχει σε ένα ιατρικό του πείραμα, έναντι χρημάτων. Τον υποβάλει σε τρυπανισμό (μια μικρή τρύπα στα οστά του κρανίου), που φημολογείται ότι απελευθερώνει επιπλέον ικανότητες στον άνθρωπο. Ο τρυπανισμός ενεργοποιεί παραπέρα την εγκεφαλική δραστηριότητα του Susumu και ξεκινά να βλέπει γύρω του homunculi όταν κλείνει το ένα μάτι, δηλαδή παραμορφωμένες αναπαραστάσεις του υποσυνειδήτου των ανθρώπων που συναντά, που αντικατοπτρίζουν ταυτόχρονα και τα δικά του άλυτα ζητήματα. Η ιστορία είναι απρόβλεπτη μέχρι τέλους και πραγματικά, κρατάει το ενδιαφέρον συνεχώς, χωρίς κοιλιές. Παρά το μέγεθός του, καθώς πρόκειται για 15 τόμους, διαβάζεται απνευστί. Αυτό το παράξενο σενάριο, καλοδουλεμένο στις λεπτομέρειες, απορροφά τους ανυποψίαστους αναγνώστες σε έναν πολύ τρομαχτικό, φανταστικό, αλλά και παράλληλα ιδιαίτερα αληθοφανή κόσμο. Είναι μια ανατρεπτική ιστορία αναζήτησης νοήματος και παράλληλα το όχημα του Hideo Yamamoto να κριτικάρει περισσότερο ή λιγότερο έμμεσα τη ζωή σήμερα. Μέσα από την ιστορία του, που είναι πολύ τρομακτικότερη στην ουσία της από άλλες πού πιο "εξωστρεφείς" ιστορίες τρόμου, θίγει ζητήματα όπως του ατομικισμού, ταξικών αντιθέσεων, ιατρικής ηθικής, επιφανειακότητας των σχέσεων, σεξουαλικών φετιχισμών, ναρκισσισμού, κατανάλωσης. Ο τρόπος που το κάνει, σεναριακά και σχεδιαστικά είναι καίριος και ανατριχιαστικός. Πρόκειται για ένα πολυεπίπεδο, ψυχολογικό horror manga, με μεταφυσικά στοιχεία, που θίγει πάμπολλα κοινωνικά ζητήματα, κάτω από το προκάλυμμα της βασικής ιστορίας. Ο ίδιος ο δημιουργός, έζησε κάποιο διάστημα της ζωής του ως άστεγος, κι αυτός είναι ο λόγος που η απεικόνιση της κοινότητας των αστέγων είναι τόσο ρεαλιστική κι έχει τέτοια δυναμική. Σχεδιαστικά είναι πανέμορφο και εικονοποιεί εντυπωσιακά τον κόσμο του Homunculus, με πολύ εκφραστικά πρόσωπα, που ξεχωρίζουν εύκολα μεταξύ τους, τα homunculi, την αντίθεση του πανύψηλου ξενοδοχείου με την επίπεδη πλατεία... Δείχνει έναν ώριμο δημιουργό, που ξέρει πολύ καλά τι θέλει να πει και πως να το δείξει. Το Homunculus ξεκίνησε το 2003 και ολοκληρώθηκε το 2011. Εκτός Ιαπωνίας, έχει κυκλοφορήσει και σε γερμανικά, γαλλικά, ισπανικά οπότε δύσκολα μπορεί να το διαβάσει κανείς σε φυσική μορφή. Μπορεί όμως να βρεθεί εύκολα το scanlation στα αγγλικά, στα γνωστά λημέρια Αν κάποιος ψάχνει ένα καλό ενήλικο manga, κοινωνικό, ψυχολογικό θρίλερ ή τρόμου, πιστεύω ότι το Homunculus αποτελεί μια πολύ καλή πρόταση

Ο Elias είναι ένας αλαζονικός και αιμοσταγής ηγεμόνας, που σε νεαρή κιόλας ηλικία έχει κατακτήσει αμέτρητα βασίλεια. Αποφασισμένος να εξαφανίσει τους μάγους από προσώπου γης, συγκεντρώνει μια τεράστια στρατιά και οδεύει προς τον πύργο του πανίσχυρου Melchior. Η πολιορκία διαρκεί πολλές μέρες, αλλά τα ξόρκια του μάγου αποδεκατίζουν τους επιτιθέμενους. Αρνούμενος να δεχτεί την ήττα του, ο Elias εφορμά για να τον αντιμετωπίσει ο ίδιος. Στη μονομαχία, θα απολέσει το πρόσωπό του και θα καταλήξει ένας περιπλανώμενος πολεμιστής, με το πρόσωπο του εχθρού του... Το κόμικ της Sylviane Corgiat (σενάριο) και του Corrado Mastantuono (σχέδιο) έχει πρωτότυπη υπόθεση, αλλά αποδεικνύεται άνισο. Το world-building και η σύγκρουση μαγείας-επιστήμης, που διατρέχει μεγάλο μέρος του κόμικ, προσδίδουν μια φρεσκάδα που δε βλέπουμε συχνά στο fantasy. Το ίδιο ισχύει και για τον πρωταγωνιστή αντι-ήρωα, ο οποίος σε άλλα κόμικς ίσως ήταν ο εχθρός ενός καλού πρίγκιπα ή ενός ευγενικού ιππότη. Η πλοκή έχει καλό ρυθμό, αλλά στο τρίτο μέρος χάνει κάπως το ενδιαφέρον της. Υπάρχουν επίσης χιλιοειπωμένα κλισέ του είδους, όχι απαραίτητα εις βάρος της πλοκής, αλλά που αφαιρούν βάθος από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες. Το τέλος είναι μισάνοιχτο, αν και δε γνωρίζω αν αυτό ήταν στις αρχικές προθέσεις της Corgiat ή σταμάτησε μετά από απαίτηση της εκδοτικής. Κρίμα, γιατί ο κόσμος του Elias έχει πολλές δυνατότητες για κάτι εξαιρετικό. Το σχέδιο του Mastantuono (όνομα γνωστό στους κύκλους των ντισνεάκηδων) το βρήκα καταπληκτικό και ευτυχώς αποζημιώνει εν μέρει για τα κακώς κείμενα της Corgiat. Λεπτομερές, αλλά χωρίς να βαραίνει τις σελίδες, κοφτό, δυναμικό, άνετο, ζωντανεύει με υπέροχο τρόπο τον κόσμο του κόμικ. Ο χρωματισμός περνάει από πολλά χέρια, αλλά διατηρείται μια ενιαία παλέτα και δεν δημιουργούνται ανομοιομορφίες. Το Elias the Cursed (Élias le maudit στο πρωτότυπο) ολοκληρώθηκε σε τρία άλμπουμ, που κυκλοφόρησαν από την Les Humanoïdes Associés μεταξύ 2004 και 2007. Το 2011 ο αμερικανικός κλάδος της εταιρείας έβγαλε έναν συγκεντρωτικό χαρτόδετο τόμο, ο οποίος επανακυκλοφόρησε το 2016 σε σκληρόδετη έκδοση, με διαφορετικό εξώφυλλο. Ίσως το κόμικ αυτό δεν προσφέρει κάτι αξιομνημόνευτο στο είδος του fantasy. Παρόλα αυτά είναι ένα διασκεδαστικό ανάγνωσμα και αποτελεί (εφόσον αποκτήσετε την hardcover έκδοση) μια όμορφη προσθήκη στη βιβλιοθήκη σας.

SHAZAM (New52) Όταν η DC έκανε ολικό reboot του universe της το 2011 με το the New 52,ο χαρακτήρας εκείνος που ανανεώθηκε περισσότερο από όλους(και το χρειαζόταν θα έλεγα),ήταν εκείνος του original Captain Marvel ή Shazam όπως πλέον είναι γνωστός σήμερα. Δημιουργημένος το 1939 από τους Bill Parker(σενάριο)και C.C.Beck(σχέδιο)ο Captain Marvel ήταν ένας από τους δημοφιλέστερους ήρωες της golden age εποχής,ξεπερνώντας συχνά σε πωλήσεις και τον απόλυτο υπερήρωα τον Superman.Πρωτοπαρουσιάστηκε στο WHIZ comics #2 τον Φεβρουάριο του 1940 και συνέχισε την μεγαλειώδη πορεία του μέχρι και τον Ιούνιο του 1953 στο WHIZ#155,και Captain Marvel Adventures #150 τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς.Η DC μήνυσε την εταιρεία Fawcett που τον εξέδιδε,ως αντιγραφή του Superman,σταματώντας ουσιαστικά τη θριαμβευτική πορεία του ήρωα ίσως όμως και σε μια εποχή που τα περισσότερα κόμικ με υπερήρωες είχαν σταματήσει και οι ήρωες με πολύχρωμες στολές πέρναγαν στη λήθη... Η βασική ιστορία σχετικά απλή.Ο δωδεκάχρονος και ορφανός Billy Batson ανακαλύπτει το rock of eternity,και όταν λέει τη μαγική λέξη Shazam(το όνομα του αρχαίου μάγου προστάτη του βράχου)μια αστραπή τον χτυπά και μεταμορφώνεται στον ενήλικα υπερήρωα Captain Marvel. Πρώτη εμφάνιση του Captain Marvel Whiz comics#2 το 1940 Ακόμα και όταν η DC απέκτησε τα δικαιώματα του ήρωα το 1972 και τον ενέταξε έτσι στο δικό της universe,διατήρησε χωρίς ιδιαίτερες αλλαγές το ίδιο origin για τον χαρακτήρα από τη δεκαετία του '40.Δεν μπορούσε όμως να χρησιμοποιεί πλέον στον τίτλο το όνομα Captain Marvel,καθώς η Marvel comics τη δεκαετία του '60(ενώ ο original ήταν απών για χρόνια)είχε δημιουργήσει τον δικό της ήρωα με το ίδιο όνομα(που ταίριαζε φυσικά και με το όνομα της εταιρείας).Έτσι η λέξη SHAZAM που χρησιμοποιούσε ο Billy Batson,έγινε και ο τίτλος της σειράς και με τα χρόνια πολλοί πίστεψαν ότι αυτό ήταν και το όνομα του ήρωα. Ουσιαστικά λοιπόν λίγα πράγματα είχαν αλλάξει στον ήρωα μέσα σε όλες αυτές τις δεκαετίες υπαρξής του.Μέσα στο 2000 κάποιες εξελίξεις μέσα στο DC universe,είχαν φέρει εξελίξεις που όμως δεν ικανοποιούσαν τους φίλους του ήρωα(π.χ.ο Captain Marvel είχε γίνει ο νέος Shazam/wizard του Rock of eternity και ο Captain Marvel jr. o επίσημος συνεχιστής του).Όλα αυτά όμως όπως επισήμανα και στην αρχή αναιρέθηκαν με το new 52 όταν ο Geoff Johns ανέλαβε την ολική επαναφορά του ήρωα και τον επαναπροσδιορισμό του μετά από 70 σχεδόν χρόνια... Ο ανανεωμένος Captain Marvel ως Shazam πια στο new 52 Φυσικά η μεγάλη αδικία ήταν ότι τότε δεν δόθηκε αυτόνομος τίτλος στον ήρωα(όταν χαρακτήρες με μικρότερη παρουσία και ιστορία στο σύμπαν της DC απέκτησαν δικό τους τίτλο)αλλά φιλοξενήθηκε μέσα από τις σελίδες της επίσης ανανεωμένης Justice League(minus America)αρχίζοντας από το τεύχος #7 τον Μάρτιο του 2012.Μαζί με τον σχεδιαστή Gary Frank με τον οποίο είχαν συνεργαστεί τόσο στο Action Comics και Superman:Secret origin,όσο και στο περίφημο Bat Man:Earth One(αυτή την εποχή τους απολαμβάνουμε στο Doomsday Clock)ο Johns (ξανα)αρχίζει να εξιστορείται την ιστορία του Billy Batson προσαρμοσμένη στον 21ο αιώνα,όπως και της αρμόζει. Υπάρχει όμως και κάποια μικρή διαφορά.Ο Βilly Batson είναι ο ορφανός εκείνος νεαρός που γνωρίζαμε όλα αυτά τα χρόνια,αλλά δεν είναι αυτό που λέμε το καλό παιδί.Αυθάδης,κυνικός και λίγο "αλητάκος",έχοντας αλλάξει πολλές ανάδοχες οικογένειες(είτε τον διώχνουν,είτε το σκάει μόνος του) δεν έχει και καμία σχέση με τον Βασιλάκη Καίλα Batson που παρουσιάστηκε 70 χρόνια πριν.Και η επιλογή του από τον μάγο Shazam,για να αποτελέσει τον συνεχιστή του μέσω της μεταμόρφωσης του σε Shazam(Captain Marvel)δεν γίνεται λόγο του καλού χαρακτήρα του(όπως στο original)αλλά ουσιαστικά γιατί ο μάγος δεν έχει πολύ χρόνο στη διάθεση του.Μιάς και ο πρώτος champion που είχε τον ίδιο τίτλο,ο Black Adam,ξαναγυρνά(μέσο του arch villain του Captain Marvel,Doctor Sivana που ανανεώνεται και αυτός και δεν είναι πια αυτό το κακιασμένο γεροντάκι που ξέραμε)για να πάρει την εκδίκηση του από τον μάγο,για όλα τα χρόνια της "φυλάκισης" του..Βέβαια ο μάγος είναι η αλήθεια ότι διακρίνει και κάποια "καλά" στοιχεία μέσα στη ψυχή του Billy,ο οποίος έχοντας ζήσει στο πετσί του την αδικία και τη σκληρότητα της ζωής,ουσιαστικά κρατάει έναν "τοίχο" γύρω του χωρίς να αφήνει κανέναν να καταλάβει ποιός αληθινά είναι... Επίσης άλλη μία σημαντική διαφορά είναι ότι στη μεταμόρφωση του σε Shazam,o Billy διατηρεί ακριβώς τον ίδιο χαρακτήρα που έχει αν και μετατρέπεται σε ενήλικα.(Δεκαπεντάχρονος σε σώμα μεγάλου και μάλιστα με υπεράνθρωπες δυνάμεις δεν είναι και ο καλύτερος δυνατός συνδυασμός!)Και αυτό γιατί σε αντίθεση με τον αρχικό Captain Marvel,δεν διαθέτει τη σοφία του Σολόμωντα/Solomon(το πρώτο S στη λέξη Shazam)που θα τον κάνει να αποφασίζει και να πράττει με σύνεση και λογική-δίκαιη σκέψη.Και γενικά δεν γίνεται αναφορά πουθενά ότι ο Billy παίρνει τις δυνάμεις των 6 μεγάλων αθάνατων(οι υπόλοιποι είναι οι Hercules,Atlas,Zeus,Achilles,Mercury)αλλά ο Johns δίνει έμφαση ότι οι δυνάμεις προέρχονται περισσότερο από τη μαγεία.Tα επτά όμως θανάσιμα αμαρτήματα υπάρχουν(και μάλιστα προσωποποιημένα) και βέβαια χωρίς να θέλω να κάνω spoilers για όσους ακόμα ΔΕΝ έχουν διαβάσει το κόμικ,θα παίξουν και ρόλο στην έκβαση της μάχης με τον Black Adam. Ο επίσης ανανεωμένος και επικίνδυνος Black Adam Ο Johns στη πρώτη του επαφή με τον ήρωα και το περιβάλλον του δεν έχει διατηρήσει φυσικά την αθωότητα και το χιούμορ που χαρακτήριζε τις ιστορίες του Shazam(ξεχάστε το big red cheese) τόσο στην golden age εποχή όσο και αργότερα,αλλά εδώ έχουμε μία περισσότερο σκοτεινή και μουντή εκδοχή του χαρακτήρα,και ειδικά των villains που μπαίνουν στο pantheon των πολύ επικίνδυνων του DC universe(Άν και το χιούμορ επιστρέφει στη καινούργια σειρά του Shazam που βγήκε στα τέλη του 2018 και ανήκει στο rebirth line της DC για το οποίο θα μιλήσω παρακάτω.) Ένα όμως στοιχείο και μάλιστα σημαντικό που έχει διατηρηθεί στη νέα αυτή σειρά,είναι η παρουσία της λεγόμενης Marvel family.Ο παλαιός Shazam/Captain Marvel είχε την αδερφή του την Mary(Mary Marvel)και τον φίλο του Freddie Freeman(Captain Marvel jr.)που έχοντας και αυτοί τις δυνάμεις του Captain Marvel,τον βοηθούσαν αργότερα σε όλες τις περιπέτειες του.Εδώ ο Shazam του new 52 δεν έχει μόνο 2 αλλά 5 "θετά" αδέρφια στην τελευταία ανάδοχη οικογένεια που πάει να ζήσει,που θα αποκτήσουν και αυτοί τις δυνάμεις του και θα τον βοηθήσουν στην εξόντωση του Black Adam.Έτσι δημιουργείται η Shazam Family(Marvel family όπως ονομάζονταν παλιά).Και ο Billy που ποτέ δεν είχε οικογένεια και αισθανόταν εγκαταλειμμένος,θα βρει τελικά μια πραγματική μέσα από αυτά τα παιδιά,και θα αναλάβει το ρόλο για τον οποίο προορίστηκε να αναλάβει,αυτόν του ήρωα.Ακόμα και αν ο Johns ουσιαστικά μας δίνει αυτόν τον ήρωα μέσα από την προοπτική ενός 15χρονου παιδιού που αργά αλλά σταθερά θα καταλάβει την αποστολή που έχει αναλάβει. Shazam family επί το έργον... Ο Geoff Johns που για εμένα είναι ότι οι Roy Thomas,John Byrne,και James Robinson όσο ν'αφορά το σεβασμό στην ιστορία και την ανανέωση που δίνει σε παλαιούς χαρακτήρες,χτίζει μία επική ιστορία η οποία δεν κάνει "κοιλιά" ούτε κουράζει τον αναγνώστη σε όλη τη διάρκεια της.Χρησιμοποιεί όλα εκείνα τα στοιχεία που πολλοί αναγνώστες αγάπησαν στις ιστορίες του Captain Marvel/Shazam χωρίς να τα αλλάζει ολοκληρωτικά,αλλά με το να τα προσαρμόζει απόλυτα στη σημερινή του εποχή.Πολύ καλή σκιαγράφηση των χαρακτήρων όχι μόνο του Billy αλλά και των αδερφιών του,ακόμα και τον villains που επιτέλους δεν παρουσιάζονται(ειδικά ο Shivana)μονοδιάστατοι και επαναληπτικοί.Η απόλυτη ενηλικίωση έρχεται μέσα από την ανάληψη της ευθύνης,και η πραγματική μάχη κερδίζεται όχι μόνο με τις δυνάμεις που διαθέτει καθένας,αλλά με το κουράγιο που δείχνει.Και ειδικά ο Billy είχε κάμποσο ακόμα και πριν γίνει ο Shazam.Κάποιοι παλαιότεροι και σκληροπυρινικοί fan του Shazam ίσως μπορεί να θεωρήσουν ιεροσυλία στον χαρακτήρα τις αλλαγές που έγιναν(πάντως όχι σαν αυτές που έκαναν στον Superman στο new 52 και τις πήραν πίσω κακήν κακώς)αλλά ειδικά στον Shazam είναι απαραίτητες,γιατί αλλιώς μένεις κολλημένος στη δεκαετία του '40 χωρίς καμία προοπτική για εξέλιξη και αποδοχή από τη νέα γενιά... Το σχέδιο του Gary Frank επικό,εκπληκτικό,μεγαλειώδης όπως ακριβώς ταιριάζει σε έναν μεγάλο ήρωα όπως είναι ο Captain Marvel(γιατί αυτός ήταν και θα είναι ο αυθεντικός όσα ονόματα και αν του αλλάξουν).Ξανασχεδιάζει τη στολή του προσθέτοντας και μία κουκούλα στη μπέρτα του χαρακτήρα,δίνοντας του έτσι ακόμα περισσότερο κύρος στην ήδη μεγαλοπρεπή εμφάνιση του,και οι κίτρινες πειρατικές μπότες(σήμα κατατεθέν οι πειρατικές μπότες στους ήρωες της golden age εποχής)αντικαθίστανται από σανδάλια που δίνουν στον χαρακτήρα περισσότερο μία αρχαιοελληνική essance.Μεγάλος μάστορας τόσο στην ανατομία των σωμάτων,όσο και στις εκφράσεις των προσώπων(που πραγματικά είναι ολοζώντανες)σε κάνει πολλές φορές να χαζεύεις τα εκπληκτικά panel του ειδικά στις μεγαλειώδεις σκηνές μάχης που σίγουρα αποτελούν από μόνες τους έργο τέχνης. Η επερχόμενη ταινία Shazam που βγαίνει σύντομα στις κινηματογραφικές αίθουσες σύμφωνα με τα trailer που έχω δει βασίζεται ολοκληρωτικά σε αυτή εδώ τη συνεργασία Johns-Frank,που πραγματικά επαναπροσδιόρισαν τον χαρακτήρα στη σημερινή του εποχή.Για εμένα μαζί με τη Justice League πάλι του Johns και τα Bat Man του Snyder η συγκεκριμένη σειρά ήταν ίσως ότι καλύτερο διάβασα από new 52(άντε και λίγο Swamp Thing&Demon Knights)και όσοι δεν την έχετε ακόμα διαβάσει,λίγο πριν δείτε την ταινία νομίζω ότι είναι μία καλή επιλογή για να γνωρίσετε καλύτερα τον χαρακτήρα.Το κόμικ κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά από τις πάντα ποιοτικές Εκδόσεις ΟΞΥ.Το κείμενο το βρίσκετε και στο προσωπικό μου blog ΕΔΩ

Rachel Rising "Death is not the worst thing that can happen to you" Με αυτά τα λόγια του Πλάτωνα αρχίζει ένα από τα καλύτερα κόμικς τρόμου που έχω διαβάσει. Και η ιστορία ξεκινά όπως ο τίτλος, καθώς βλέπουμε τη Rachel να ανασταίνεται από τον χωμάτινο τάφο της. Το μισό πρώτο τεύχος είναι πρακτικά χωρίς λόγια. Κι αυτό το κάνει ακόμα πιο υποβλητικό. Ο Terry Moore παίρνει το χρόνο του και αφήνει το μυστήριο να ωριμάσει και την ατμόσφαιρα να μας υποβάλλει. Το "ξύπνημα" της νεκρής Rachel μέσα στη βουβή άγρια φύση, ενώ μια άγνωστη γυναίκα την παρακολουθεί, αφήνει την αίσθηση της αγωνιώδους αναγέννησης, τη μεταμόρφωση σε κάτι διαφορετικό. Η συνέχεια δείχνει αρχικά να είναι κάτι που έχουμε ξαναδεί - η πρωταγωνίστρια, μαζί με την κολλητή της και τη θεία της, προσπαθεί να λύσει το μυστήριο της δολοφονίας της και να βρει τον άνθρωπο που τη σκότωσε. Αλλά όχι ακριβώς. Η πλοκή εξελίσσεται πολύ απρόβλεπτα, νέοι χαρακτήρες εισβάλλουν στην υπόθεση κι αποκτούν υπόσταση, η ιστορία παίρνει διαφορετική τροπή, απ' ό,τι μπορεί κάνεις να φανταστεί. Πολλή προοικονομία στο κόμικ, λεπτομέρειες που αποκαλύπτουν τη σημασία τους στη συνέχεια. Ειλικρινά δε θέλω να αποκαλύψω τίποτα άλλο, καθώς η εξέλιξη του κόμικ με άφησε πολλές φορές έκπληκτη, χωρίς να έχω ιδέα για το τι σχεδιάζει στη συνέχεια ο δημιουργός. Η έμπνευση για τη δημιουργία του κόμικ ξεκίνησε πολύ νωρίτερα από τη δημιουργία του. Όπως λέει ο ίδιος ο Terry Moore στη συνέντευξή του εδώ, η ιδέα για τη δημιουργία της Rachel γεννήθηκε στο μυαλό του όταν έγραφε στο Birds of Prey (DC) το 2002, και σκεφτόταν να την κάνει "Deadgirl". Εγκατέλειψε όμως τη σειρά πριν την εισάγει στην ιστορία, και 9 χρόνια μετά απέκτησε το δικό της κόμικ και κόσμο. Το Rachel Rising έχει σκηνές που σε κάνουν να νιώθεις άβολα, όχι με την υπερβολή του αίματος και του gore, αλλά γιατί παίζει με τους καθημερινούς φόβους σε ανοίκειες συνθήκες. Σιγά σιγά βυθίζεσαι στον κόσμο του Manson (της πόλης που διαδραματίζεται η ιστορία), έναν κόσμο που έχει δική του ταυτότητα και είναι αληθοφανής μέσα στην απιθανότητα του. Η ροή του κόμικ έχει δικό της ρυθμό, εναλλάσσεται από την ησυχία στο χαμό και πάλι πίσω. Η ισορροπία ανάμεσα στο δράμα, το χιούμορ, την αγωνία, είναι υποδειγματική. Από τα μεγαλύτερα ατού του κόμικ είναι το υπέροχο μαύρο χιούμορ, που το διαπερνά ολόκληρο, χωρίς να αποδυναμώνει τα δραματικά στοιχεία. Βρήκα τον εαυτό μου να γελά δυνατά σε διάφορες φάσεις. Επίσης είναι πολύ ευκολοδιάβαστο, παρά το μέγεθός του. Το σχέδιο του Moore είναι εδώ στα καλύτερά του, με κάποια καρέ σχεδόν κινηματογραφικά, με έντονη ζωντάνια και πολύ καλή εκφραστικότητα στα πρόσωπα. Να σημειώσω εδώ ότι ο τύπος τα κάνει όλα μόνος του: σενάριο, μολύβια, μελάνωμα, lettering, έκδοση. Είναι από τους λίγους που δουλεύει ακόμα παραδοσιακά και δε χρησιμοποιεί υπολογιστή. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό βάσει του όγκου των κόμικς του! Η εξέλιξη των χαρακτήρων είναι για μια ακόμα φορά εξαιρετική. Είναι εκπληκτική η ικανότητα του Terry Moore να δίνει ψυχή στους χαρακτήρες του, από τους πρωταγωνιστές, μέχρι τον τελευταίο ρόλο. Επίσης, είναι απίστευτος στη σκιαγράφηση γυναικείων χαρακτήρων. Όσοι έχετε διαβάσει έστω και ένα κόμικ του, μάλλον καταλαβαίνετε τι εννοώ. Ο δυναμισμός των πρωταγωνιστριών δεν έρχεται από το πουθενά, χτίζεται σταθερά και με αληθοφάνεια. Εκτίμησα πολύ επίσης την προσέγγιση της θείας Johnny, δεν εμφανίζεται συχνά μια τόσο ενδιαφέρουσα butch λεσβία, τόσο στα κόμικς, όσο και στην ποπ κουλτούρα γενικότερα. Το τέλος είναι λίγο εσπευσμένο και αφήνει κάποια ζητήματα ανοιχτά, αλλά προσωπικά δε με χάλασε. Πιθανολογώ ότι αυτό συνέβη εξαιτίας των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε ο Terry Moore εκείνη την εποχή, που τον οδήγησαν να τελειώσει το κόμικ νωρίτερα από ότι υπολόγιζε αρχικά. Κάποιες απαντήσεις δίνονται και στα επόμενα κόμικς του που είναι ουσιαστικά crossover, τα Strangers in Paradise XXV & Five Minutes. Υποψηφιότητες και βραβεία Harvey Awards στις κατηγορίες Best Letterer το 2014 & Best Cartoonist το 2015 . Ήταν επίσης υποψήφιο για Best New Series (2012), Best Continuing Series (2012, 2013) και Best Cartoonist (2013, 2014, 2016). Υποψήφιο για Eisner Award στις κατηγορίες Best Continuing Series (2012), Best Writer/Artist (2012, 2014), και Best Letterer (2014).Υποψήφιο για Best Comic/Graphic Novel από την British Fantasy Society in 2014. Το 2012 ήταν υποψήφιο για Bram Stoker Award στην κατηγορία Superior Achievement in a Graphic Novel. Κυκλοφόρησε σε 42 τεύχη, 7 TPB και σε Omnibus, με μαλακό εξώφυλλο, HC και special HC με μαύρο εξώφυλλο, σε 750 κομμάτια υπογεγραμμένα από τον Terry Moore Εννοείται ότι προτείνεται! ΄

Πειραματικό προτζεκτάκι του Τόμεκ που ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2011 στο CCA'11 και μέχρι στιγμής αριθμεί 7 τεύχη. Μικρό μέγεθος, ασπρόμαυρο στις 28-36 σελίδες ανάλογα το τεύχος. Τρελιάρικο, καινοτόμο, με κουλό στήσιμο των καρέ και ανορθόδοξη αφήγηση. Μικρές ιστορίες, ξεχωρίζει η σειρά με τα μέρη του προσώπου που αράζουν στο σαλόνι (μύτη, αυτιά, μάτια και μυαλό να τσακώνονται σαν γέροι σε καφενείο) και οι μονοσέλιδες που ο Τόμεκ εξιστορεί επικές σαβούρες που έτρωγε παιδί. Κλασική σειρά νομίζω στο underground Ελληνικό κόμικ, όλο λέω να τσιμπήσω και τα υπόλοιπα και όλο το ξεχνάω, δεν ξέρω αν υπάρχουν ακόμα βασικά. Εκδότης η Jemma Press.

Πρώτη Ελληνική Κυκλοφορία: 05-02-2011 (Τεύχη Anubis), 06-12-2019 (Τόμος Hachette) Υλικό Συλλογής: Thor v3 01-06 (July 2007 - February 2008) Κλικάρετε πάνω στα tags για τις παρουσιάσεις των υπόλοιπων άλμπουμς. Ακολουθούν Spoilers. Διαβάζετε με δικιά σας ευθύνη. Ο κύκλος του Ράγκναροκ έσπασε. Η γητειές του Όντιν σταμάτησαν να υφίστανται και ο Ντόναλντ Μπλέικ, που πέρασε σημαντικά περισσότερο χρόνο στο κενό, ζητά στον Θωρ να επιστρέψει για να αποτραπεί μια καταστροφή για τους ανθρώπους, αν δεν είναι εκεί να την αποτρέψει. Ο Θωρ ως παντοτινός προστάτης της ανθρωπότητας δέχεται και ως ο ηγέτης της Άσγκαρντ, θα πρέπει να αφυπνίσει τους υπάκουους του και να βρει ένα νέο έδαφος για την πόλη του, για να μπορέσουν πλέον να ζήσουν ελεύθεροι από τον κύκλο της καταστροφής και της αναγέννησης στην οποία είχαν παγιδευτεί για τόσο καιρό. Ο Λόκι όμως καραδοκεί πάντα για να φέρει τα πράγματα στα μέτρα του... Οι εσωτερικές εικόνες προέρχονται από την Αμερικάνικη έκδοση. Η κλασική πλέον σειρά του Στρανζίσκι, επανεκδίδεται στην χώρα μας σε μια σκληρόδετη έκδοση, μετά την δημοσίευση της το 2011 σε 6 τευχάκια από την Anubis, με αφορμή - τότε - την πρώτη ταινία του Θωρ στους κινηματογράφους. Δυστυχώς όπως φαίνεται ξανά δεν θα το δούμε ολοκληρωμένο μιας και δεν φαίνεται να υπάρχει πλάνο για την δημοσίευση της συνέχειας, μιας και ούτε στην ξένη έκδοση το έχει συνεχίσει η Hachette. Και είναι κρίμα, μιας και ουσιαστικά ο Στρανζίσκι μας παραδίδει εδώ το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας του. Ένα κεφάλαιο που δείχνει τον Θωρ να δρα με την σύνεση και την γνώση που αρμόζει σε έναν ηγεμόνα ενός Πάνθεον, και παρόλο που ξέρει πως υπάρχουν πάλι δυνάμεις που κατευθύνουν τις πράξεις του, είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει τις συνέπειες για χάρη της ευρύτερης εικόνας. Ο Στρανζίσκι επίσης δεν χάνει χρόνο στο να αντιμετωπίσει το γεγονός πως οι πρώην φίλοι του τον είχαν κλωνοποιήσει για να χρησιμοποιήσουν το αντίγραφο του στον εμφύλιο πόλεμο, και παρόλο που θα μπορούσε να μας παραδώσει μια ιστορία γεμάτη στο ξυλίκι, φροντίζει πάλι να δείξει την σχετική εγκράτεια και σύνεση στην αντιμετώπιση του, κάτι που φαίνεται να είναι το σχετικό μοτίβο του πρώτου κεφαλαίου, με την προσεδάφιση της Άσγκαρντ σε μια απόμερη πόλη στο πουθενά της επαρχιακής Αμερικής, να δείχνει επίσης και την τωρινή ταπεινότητα του χαρακτήρα, σκοπός για τον οποίο τον είχε εξορίσει στην Μίντγκαρντ (γη) εξαρχής ο Όντιν, πίσω στην πρώτη εμφάνιση του χαρακτήρα. Ο Ντόναλντ Μπλέικ αυτής της ιστορίας δεν είναι απλά επιβάτης και ξενιστής στις εξορμήσεις του Θωρ, αλλά έχει σημαντικό ρόλο και λόγο στα τεκταινόμενα, βλέποντας τον συχνά να οδηγεί στις εξελίξεις. Αν και σε αυτό το κεφάλαιο ο συγγραφέας ασχολείται κυρίως με το στήσιμο, δεν παραλείπει να μας ρίξει μια μίνι βόμβα, με την μορφή του Θηλυκού Λόκι, μια μορφή που υπόσχεται αναμόρφωση οπτική και ουσιαστική, με τους αναγνώστες να βλέπουν αμέσως αν υπάρχει αλήθεια στα λόγια του. Το σχέδιο το Κοιπέλ, είναι αρκούντως ταιριαστό με το σενάριο, μιας και είναι δυναμικό ή συγκρατημένο εκεί που χρειάζεται, με τον Θωρ να έχει πιο ογκώδη και σχετικά χαλαρή μορφή, που όμως στην τελική δουλεύει υπέρ της υπενθύμισης πως δεν βλέπουμε απλούς ανθρώπους οπότε και η διάπλαση τους δεν θα είναι στα συνηθισμένα πλαίσια. Προτείνεται αδιαμφισβήτητα. Πάρτε την Ελληνική έκδοση και συνεχίστε με την Αγγλική.

Severed (2011-2012) Tο Severed πρόκειται για ένα horror comic και αποτελείται από 7 issues. Έχει εκδοθεί και σε paperback και σε Hard Cover έκδοση που τα περιλαμβάνει όλα μαζί. Ακολουθούν τα 7 εξώφυλλα των issues. Η ιστορία εκτυλίσσεται το 1916 με ένα υπεραισιόδοξο και ευκολόπιστο 12χρονο αγόρι, τον Jack Garron. Αφού μαθαίνει ότι είναι υιοθετημένος, φεύγει από την Jamestown και το σπίτι του για να βρει τον πραγματικό του πατέρα που δεν έχει δει ποτέ. Θα ανακαλύψει γρήγορα όμως το πόσο γρήγορα το αμερικανικό όνειρο εξελίσσεται σε εφιάλτη. Την ιστορία αυτή μας την εξιστορεί ο ίδιος όταν στα 52 του χρόνια (μονόχειρας πλέον) ο εγγονός του, του δίνει ένα χαρτί που του έδωσε ένας άγνωστος, λέγοντας ότι είναι παλιός φίλος του. Η περιπέτεια του για να βρει τον πατέρα του δεν είναι εύκολη, στον δρόμο βρίσκει αρκετά εμπόδια και ανακαλύπτει για πρώτη φορά το πόσο σκληρός είναι ο κόσμος και οι άνθρωποι που τον απαρτίζουν. Η ιστορία έχει ορισμένες τεταμένες στιγμές, σκηνές βίας (χωρίς να είναι splatter ιδιαίτερα) και ο κίνδυνος για τους πρωταγωνιστές καραδοκεί σε κάθε καρέ. Στην ιστορία δοκιμάζονται φιλίες, βλέπουμε την αγωνία του πρωταγωνιστή και του νέου του φίλου καθώς και την αγωνία της θετής μάνας να βρει τον εξαφανισμένο Jack. Κατά την διάρκεια της ιστορίας βλέπουμε και ένα άντρα να στοιχειώνει τους δρόμους της Αμερικής, έναν άντρα με αιχμηρά δόντια και ακόρεστη πείνα για σάρκα. Πρόκειται για μία καλή δομημένη ιστορία τρόμου που προσπαθεί να παίξει με το μυαλό του αναγνώστη και να τον κάνει να βυθιστεί μέσα στην ανάγνωση. Σε αυτό βοηθάει και το εξαιρετικό σχέδιο και ο πολύ καλός χρωματισμός που σε παρασέρνει σε ατμόσφαιρα ταινίας τρόμου παλαιάς κοπής. Το σχέδιο δίνει ζωή στην πόλη και στους χαρακτήρες κάνοντας σε να νιώθεις τα συναισθήματα τους (φόβο, αγάπη, ξάφνιασμα, τρόμο) και τις σκέψεις τους σε κάθε στιγμή. Δεν σε αφήνει με ιδιαίτερα ερωτηματικά αν και δεν σου τα λέει και όλα από την αρχή και υπάρχουν έστω και μερικές ανατροπές. Δεν είναι και το καλύτερο κόμικ και μπορεί το τέλος να μην ικανοποίησε τους πάντες αλλά είναι ένα πολύ καλό κόμικ τρόμου και το απολαμβάνεις διαβάζοντάς το. Έχει κάποια διαστήματα που φαίνεται ότι προχωράει αργά αλλά ως μια ιστορία μόνο 7 τευχών αυτό δεν κουράζει. Με τον τρόπο που τελειώνουν τα περισσότερα τεύχη σε βοηθάει στο να προχωρήσεις παρακάτω. Ακολουθούν εικόνες από τα ενδότερα της ιστορίας...

Ο Jahan Cross είναι ο James Bond της αυτοκρατορίας. Αναλαμβάνει τις πιο δύσκολες αποστολές. Αυτός και η IN-GA, το πιστό του droid. Είναι ο καλύτερος κατάσκοπος της αυτοκρατορίας γιατί πιστεύει ότι χωρίς αυτήν, ο γαλαξίας θα βυθιζόταν στο χάος. Μέχρι που έρχεται μία αποστολή που θα του αλλάξει τη γνώμη...... Χωρίς ιδιαίτερη διάθεση παρουσιάζω αυτή τη 10τευχη σειρά ( 2 trade paperbacks ), κυρίως γιατί δεν έχω τίποτα ιδιαίτερο να πω. ( Πιο πολύ επειδή έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να γράφω 2-3 πράγματα για οτιδήποτε διαβάζω.) Σεναριακά στερείται οποιασδήποτε πρωτοτυπίας και σχεδιαστικά παρομοίως. Ο John Ostrander ( Suicide Squad, Star Wars : Legacy ) γράφει προφανώς ανόρεχτα, ξεσηκώνοντας όλες τις μανιέρες των ταινιών του Φλέμινγκ. Κάποιος που, στο ρόλο του Q, μας φτιάχνει gadgets και γκρινιάζει γιατί δεν τα προσέχουμε; Check. Μοιραία γυναίκα που στην αρχή είναι αντίπαλος αλλά στο τέλος μας βοηθάει γοητευμένη από το θεληματικό μας πηγούνι; Check. Κακός χαρακτήρας ο οποίος στο τέλος βλέπει το φως το αληθινό; Check. Βάλτε μέσα και άλλα 5-6 κλισέ και πιάσατε το νόημα. Πάρε και λίγο Solo και Bobba Fett για να πιάσουμε τους νοσταλγούς και κλείσαμε. Κρίμα, γιατί τουλάχιστον το Legacy που έχω διαβάσει ήταν φρέσκο και έξυπνα γραμμένο. Μία από τις τελευταίες σειρές της Dark Horse, πριν παραδώσει το lisence στην Marvel, το Agent of the Empire σχεδιάζεται από τον Stephane Roux ( Birds of Prey και άλλα DC ), χωρίς να έχει να επιδείξει τίποτα ιδιαίτερο. Δεν είναι κακό, ούτε και βέβαια όμορφο. Εντυπωσιακό σε μερικά καρέ, κάνει την δουλειά του και ξεχνιέται άμεσα. Γενικά δεν υπάρχει κανείς λόγος να διαβάσει κάποιος αυτή τη σειρά, αφού δεν πρόκειται να αποκομίσει κάτι ιδιαίτερο αλλά και υπάρχουν πολλές καλύτερες εκεί έξω.